Βιβλίο "Πράξεων των Αποστόλων", κεφ. ΙΒ / 12, εδάφ. 1 – 18.
1 Κατ' εκείνον δε τον καιρόν επεχείρησεν Ηρώδης ο βασιλεύς να κακοποιήση τινάς από της εκκλησίας.
2 Εφόνευσε δε διά μαχαίρας Ιάκωβον τον αδελφόν του Ιωάννου.
3 Και ιδών ότι ήτο αρεστόν εις τους Ιουδαίους, προσέθεσε να συλλάβη και τον Πέτρον, ήσαν δε αι ημέραι των αζύμων
4 τον οποίον και πιάσας έβαλεν εις φυλακήν, παραδώσας αυτόν εις τέσσαρας τετράδας στρατιωτών διά να φυλάττωσιν αυτόν, θέλων μετά το πάσχα να παραστήση αυτόν εις τον λαόν.
5 Ο μεν λοιπόν Πέτρος εφυλάττετο εν τη φυλακή εγίνετο δε υπό της εκκλησίας ακατάπαυστος προσευχή προς τον Θεόν υπέρ αυτού.
6 Ότε δε έμελλεν ο Ηρώδης να παραστήση αυτόν, την νύκτα εκείνην ο Πέτρος εκοιμάτο μεταξύ δύο στρατιωτών δεδεμένος με δύο αλύσεις, και φύλακες έμπροσθεν της θύρας εφύλαττον το δεσμωτήριον.
7 Και ιδού, άγγελος Κυρίου ήλθεν εξαίφνης και φως έλαμψεν εν τω οικήματι κτυπήσας δε την πλευράν του Πέτρου εξύπνησεν αυτόν, λέγων σηκώθητι ταχέως. Και έπεσον αι αλύσεις αυτού εκ των χειρών.
8 Και είπεν ο άγγελος προς αυτόν Περιζώσθητι και υπόδησον τα σανδάλια σου. Και έκαμεν ούτω. Και λέγει προς αυτόν Φόρεσον το ιμάτιόν σου και ακολούθει μοι.
9 Και εξελθών ηκολούθει αυτόν, και δεν ήξευρεν ότι το γινόμενον διά του αγγέλου ήτο αληθινόν, αλλ' ενόμιζεν ότι βλέπει όραμα.
10 Αφού δε επέρασαν πρώτην και δευτέραν φρουράν, ήλθον εις την πύλην την σιδηράν την φέρουσαν εις την πόλιν, ήτις αφ' εαυτής ηνοίχθη εις αυτούς, και εξελθόντες διεπέρασαν οδόν μίαν, και ευθύς ο άγγελος ανεχώρησεν απ' αυτού.
11 Και ο Πέτρος συνελθών εις εαυτόν, είπε, Τώρα γνωρίζω αληθώς ότι Κύριος εξαπέστειλε τον άγγελον αυτού και με ηλευθέρωσεν εκ της χειρός του Ηρώδου και όλης της ελπίδος του λαού των Ιουδαίων.
12 Και αφού εσκέφθη, ήλθεν εις την οικίαν Μαρίας της μητρός του Ιωάννου του επονομαζομένου Μάρκου, όπου ήσαν ικανοί συνηθροισμένοι και προσευχόμενοι.
13 Ότε δε ο Πέτρος έκρουσε την θύραν του προαυλίου, προσήλθε θεράπαινα ονομαζομένη Ρόδη, διά να ακούση,
14 και γνωρίσασα την φωνήν του Πέτρου από της χαράς δεν ήνοιξε την πύλην, αλλ' έτρεξε και απήγγειλεν ότι ο Πέτρος ίσταται έμπροσθεν της πύλης.
15 Οι δε είπον προς αυτήν, παραφρονείς. Εκείνη όμως διϊσχυρίζετο ότι ούτως έχει. Οι δε έλεγον, ο άγγελος αυτού είναι.
16 Ο δε Πέτρος επέμενε κρούων. Και ανοίξαντες είδον αυτόν και εξεπλάγησαν.
17 Και σείσας εις αυτούς την χείρα διά να σιωπήσωσι, διηγήθη προς αυτούς πως ο Κύριος εξήγαγεν αυτόν εκ της φυλακής, και είπεν, Απαγγείλατε ταύτα προς τον Ιάκωβον και τους αδελφούς. Και εξελθών υπήγεν εις άλλον τόπον.
18 Αφού δε εξημέρωσεν, ήτο ταραχή ουκ ολίγη μεταξύ των στρατιωτών τι άρα έγεινεν ο Πέτρος.
ΣΧΟΛΙΑ :
Πολλές φορές στη ζωή μας αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που είναι πάρα πολύ δύσκολες, που θα λέγαμε ότι αγγίζουν τα όρια του αδύνατου, του φανταστικού, του ανυπέρβλητου. Βουνά ορθώνονται τα προβλήματα του σύγχρονου «πολιτισμένου» ανθρώπου. Πολλά τα ερωτήματα: "Τι να κάνω, πώς να σταθώ, πώς να τ' αντιμετωπίσω;" Πολλές φορές κάνουμε το λάθος τέτοιου είδους προβλήματα να τα εξετάζουμε μόνον από την εξωτερική τους πλευρά, να τα βλέπουμε με τα μάτια τα σαρκικά και όχι με τα μάτια της πίστης και έτσι να προσπαθούμε με δικές μας δυνάμεις να δώσουμε λύσεις, οδηγώντας τα γεγονότα σε αδιέξοδα και σε πλήρη αποτυχία.
Πάρα πολλές φορές κάνουμε το ίδιο λάθος που έκαναν οι εκπρόσωποι των δέκα φυλών, από τους 12 απεσταλμένους του Μωυσή που είχαν σταλεί για να κατασκοπεύσουν τη γη της επαγγελίας. Βιβλίο "Αριθμών" (κεφ. ΙΓ/13 & ΙΔ/14). Δεν πίστεψαν στις υποσχέσεις του Κυρίου ότι θα τους παραδώσει τη γη που επέβλεπαν και παρασύρθηκαν απ' όλα αυτά που είδαν με τα σαρκικά τους μάτια. Πίστεψαν στο "φαινόμενο" και όχι στη "δύναμη του Θεού".
Αν και πνευματικοί άνθρωποι, πολλές φορές φαίνεται να αγνοούμε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην επιστολή "Β΄ Κορινθίους" (κεφ. Ι/10, εδάφ.3-4) στα οποία το Πνεύμα του Θεού, αναφέρει:
3 Διότι αν και περιπατώμεν εν σαρκί, δεν πολεμούμεν όμως κατά σάρκα
4 διότι τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά συν Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων.
Συνήθως παρατηρούμε τα πράγματα εξωτερικά, τα μελετάμε αποκλειστικά με την ανθρώπινη πεπερασμένη λογική μας, αγνοούμε τη δύναμη του Θεού (Μάρκος ΙΒ/12: 24), την παραγκωνίζουμε και τ' αποτελέσματα είναι τραγικά, οδυνηρά, ολέθρια. Ο Λόγος του Θεού έρχεται να μας επιβεβαιώσει ότι οι αόρατες δυνάμεις του κακού, που ενεργούν γύρω μας είναι βαθύτερες και ισχυρότερες από τις φυσικές, που είναι ορατές και για να τις αντιμετωπίσουμε, θα πρέπει να διαθέτουμε τα πνευματικά όπλα, που Εκείνος έχει ορίσει (Εφεσίους Σ/6: 11-18).
Θα πρέπει να αντλούμε σοφία, πέρα από τις δικές μας δυνάμεις, τη λογική μας, τις αισθήσεις μας, τη δύναμή μας. Είναι φυσικό, όταν ατενίζουμε τη ζωή από την εξωτερική της πλευρά, χωρίς την αναγκαία εμπιστοσύνη στο Θεό, να νιώθουμε πανικό και ανησυχία. Αντίθετα, όταν με πίστη και προσευχή εμπιστευόμαστε τα πρόβληματά μας στο Θεό, μικρά η μεγάλα, ο Θεός είναι ικανός να δώσει λύσεις θαυμαστές, χωρίς να δεσμεύεται από τους φυσικούς κανόνες ή την ανθρώπινη λογική. Είναι ανάγκη ν' αντιληφθούμε ότι τα ανθρώπινα όπλα είναι δυνατά και αποτελεσματικά μόνον «συν Θεώ». Ας μην ξεχνάμε το Δαβίδ, την ώρα που βαδίζει εναντίον του σιδηρόφρακτου Γολιάθ (Α' Σαμουήλ", κεφ. ΙΑ/11). Όλοι έχουν πανικοβληθεί, από τον Βασιλιά μέχρι και τον τελευταίο στρατιώτη, καθώς αντικρίζουν μπροστά τους το γίγαντα. Ο Δαβίδ όμως δεν κάνει το λάθος που κάνουν όλοι αυτοί γύρω του, που συγκρίνουν τον εαυτόν τους με το Γολιάθ, αλλά συγκρίνει το Γολιάθ με το Θεό. Σκέπτεται πόσο μικρός είναι τούτος ο άνθρωπος μπροστά στη δύναμη του Θεού!
Πολλές φορές αισθανόμαστε εγκλωβισμένοι μέσα σε καταστάσεις και νομίζουμε ότι δεν υπάρχει διέξοδο απ’ αυτές. Έτσι αισθανόμαστε φυλακισμένοι πίσω από βαριές σιδερένιες πόρτες. Βουνά ορθώνονται τα προβλήματα, τ' αδιέξοδα γύρω μας, χωρίς να βλέπουμε καν φως στο βάθος του τούνελ, όπως έλεγε και ένας παλιός πολιτικός. Αυτή είναι μια μεγάλη ώρα στη ζωή μας, από την οποία δε θα λείψουν οι διάφορες εισηγήσεις του εχθρού. "Που είναι ο Θεός σου...; Σε ξέχασε..., δε σε ακούει".... Η σκέψη με την οποία ο εχθρός γεμίζει το νου και την καρδιά μας είναι: «λησμόνησε να ελεεί ο Θεός; μήποτε εν τη οργή αυτού θέλει κλείσει τους οικτιρμούς αυτού;». Όμως ας έλθουμε «εις εαυτόν» και ας επαναλάβουμε τα λόγια του Ψαλμωδού: «Τότε είπα, Αδυναμία μου είναι τούτο, αλλιούται η δεξιά του Υψίστου;» (ψαλμός ΟΖ/77, εδάφ. 9-10).
Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο από το Θεό. Ο Απ. Παύλος ομολογεί: "τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντός με Χριστού" (Φιληππησίους Δ/4: 13). Αν τις δύσκολες ομολογουμένως καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε, τις αντιμετωπίσουμε σύμφωνα με το Λόγο του Θεού, στηριζόμενοι στην Πρόνοια, την Αγάπη και το Έλεός Του, τότε Εκείνος θα ενεργήσει θαυμαστά, γιατί είναι ο μόνος δυνάμενος να δώσει λύσεις και να δημιουργήσει καταστάσεις, πέρα από εκείνα τα οποία εμείς "ζητούμε ή νοούμε" (Εφεσίους Γ/3: 20), όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση του φυλακισμένου Αποστόλου Πέτρου, σύμφωνα με τα παραπάνω αναφερόμενα.
Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Κατ' εκείνον δε τον καιρόν επεχείρησεν Ηρώδης ο βασιλεύς, να κακοποιήση τινάς από της εκκλησίας». Οι σφοδρές επιθέσεις του σατανά στην Εκκλησία συνεχίζονται και επεκτείνονται και δεν θα παύσουν μέχρι να έρθει ο Κύριος. Αυτή τη φορά ο διωγμός προέρχεται από το βασιλιά Ηρώδη. (Ηρώδης δεν ήταν όνομα, αλλά ήταν τίτλος, όπως λέμε "Καίσαρας"). Εδώ πρόκειται για τον Ηρώδη τον Αγρίππα τον Α΄, ο οποίος ήταν εγγονός του Ηρώδη του Μεγάλου, του σφαγέα της Βηθλεέμ. Έζησε από το έτος 10 π.Χ, έως 44 μ.Χ. και είχε γίνει βασιλιάς της Ιουδαίας κατά το χρονικό διάστημα 37 μ.Χ. έως 44 μ.Χ.
Ο Ηρώδης ο Αγρίππας, ως βασιλιάς των Ιουδαίων τηρούσε το Νόμο του Μωυσή και έκανε μεγάλες προσπάθειες, για να ευαρεστήσει τους Ιουδαίους. Παράλληλα όμως προσπαθούσε να είναι αρεστός και στους Ρωμαίους κυβερνήτες, οι οποίοι τον είχαν διορίσει. Καίσαρας την εποχή εκείνη ήταν ο Τιβέριος Κλαύδιος (έζησε από 10 π.Χ. έως το 54 μ.Χ.). Έτσι λοιπόν από τη μία έχτιζε θέατρα, διοργάνωνε αγώνες, για να ικανοποιήσει τους Ρωμαίους και τους Έλληνες και από την άλλη εδίωκε τους Χριστιανούς, για να ικανοποιήσει τους Ιουδαίους. Σ’ αυτά τα πλαίσια ξεκίνησε ένα μεγάλο διωγμό εναντίον μερικών μελών της Εκκλησίας και "εφόνευσε δια μαχαίρας τον Ιάκωβο, τον αδελφό του Ιωάννη" (Πράξεις ΙΒ/12: 2). Όταν διαπίστωσε μάλιστα ότι αυτό ήταν αρεστό στους Ιουδαίους, θέλησε να συλλάβει και τον Απ. Πέτρο, έχοντας ακριβώς τον ίδιο σκοπό.
Έτσι λοιπόν ο Απ. Πέτρος για τρίτη φορά μπαίνει στη φυλακή (οι δύο προηγούμενες φορές αναφέρονται στα κεφάλαια Δ/4 & Ε/5 του βιβλίου των "Πράξεων των Αποστόλων").
Εκείνες τις ημέρες ήταν η περίοδος της γιορτής των «αζύμων» (Έξοδος ΚΓ/23: 15). Αυτές οι ημέρες ήταν πριν από το Πάσχα και οι Ιουδαίοι έτρωγαν άζυμα (χωρίς προζύμι) επειδή η ζύμη γι' αυτούς ήταν απεικόνιση της αμαρτίας. Τις ημέρες αυτές καθώς και το Πάσχα, που διαρκούσε οκτώ ημέρες, δε γινόταν δίκες, ούτε εκτελέσεις και αυτό ήταν που έσωσε τη ζωή του Πέτρου.
Μέσα στη φυλακή ο Πέτρος φυλάσσεται με βάρδιες, ημέρα και νύχτα, από τέσσερις τετράδες στρατιωτών. Συνολικά 16 άτομα αποτελούσαν τη φρουρά του Απ. Πέτρου. Ήταν πολύ αυξημένα τα μέτρα ασφαλείας, επειδή την προηγούμενη φορά (βλ. κεφ. Ε/5, εδ. 19, των Πράξεων Αποστόλων), είχε αποδράσει από τη φυλακή κατά τρόπο μυστήριο, μετά από επέμβαση του Θεού. Ήταν δεμένος με δύο αλυσίδες και μπροστά από την πόρτα του δεσμωτηρίου υπήρχε άλλη πρόσθετη φρουρά. Με την ανθρώπινη λογική κάθε απόδρασή του ήταν αδιανόητη. Αφού θα περνούσε και η τελευταία ημέρα του Πάσχα, αμέσως μετά θα εκτελείτο.
Εκείνη λοιπόν τη νύχτα που επρόκειτο ο Ηρώδης να τον παρουσιάσει στο λαό, ώστε να χαροποιήσει τα πλήθη, ο Πέτρος κοιμόταν μέσα στη φυλακή. Τούτος ο ύπνος έχει χαρακτηριστεί ως "ο θρίαμβος της πίστης". Ο Πέτρος ησύχαζε και κοιμόταν γιατί ως πιστός άνθρωπος γνώριζε πολύ καλά πώς ό,τι και αν συνέβαινε την επόμενη ημέρα θα ήταν ασφαλής στα χέρια του Θεού (προς Ρωμαίους ΙΔ/14: 7,8). Μόνον εκείνος που έχει την ελπίδα του στο Θεό μπορεί να ησυχάζει και να κοιμάται κάτω από τόσο δύσκολες καταστάσεις. Ο Πέτρος γνώριζε ότι είτε ζωντανός, είτε πεθαμένος, θα ήταν πάντα κοντά στον Κύριο και αυτό του έδινε τη χαρά, τη γαλήνη, την ηρεμία, ώστε να μπορεί να κοιμάται, λίγες ώρες πριν εκτελεστεί. Δε γνώριζε τον τρόπο με τον οποίο θα ενεργούσε ο Θεός, όμως γνώριζε πολύ καλά ότι θα ενεργούσε και θα έκανε θαυμάσια.
Ενώ ο Πέτρος βρισκόταν στη φυλακή «εγένετο, υπό της Εκκλησίας, ακατάπαυστος προσευχή υπέρ αυτού» (εδ. 5). Να ποια θα πρέπει να είναι η θέση της Εκκλησίας μπροστά στο πρόβλημα του αδελφού. Δεν είναι αυτή μία απλή, τυπική πράξη, αλλά μία πράξη τόσο σημαντική που μπορεί να κινήσει τον κραταιό βραχίονα του Θεού. Όταν μιλάμε για "ακατάπαυστη προσευχή" (εδ. 5) εννοούμε επίμονο, επίπονο, συνεχή αγώνα προσευχής. Γιατί χρειάζεται μια τέτοια προσευχή; Ο Λόγος του Θεού μας εξηγεί:
12 επειδή, η πάλη μας δεν είναι ενάντια σε αίμα και σάρκα, αλλά ενάντια στις αρχές, ενάντια στις εξουσίες, ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους τούτου τού αιώνα, ενάντια στα πνεύματα της πονηρίας στα επουράνια.
13 Γι' αυτό, πάρτε στα χέρια σας την πανοπλία τού Θεού, για να μπορέσετε να αντισταθείτε κατά την πονηρή ημέρα, και αφού καταπολεμήσετε τα πάντα, να σταθείτε (Εφεσίους Σ/6: 12,13).
Μέσα από αυτό το πλήρες αδιέξοδο της φυλακής μόνον ο Θεός μπορούσε να δώσει λύση και αυτή την παρέμβαση του Θεού την προκάλεσε η Εκκλησία με την «ακατάπαυστη προσευχή της». Ο θάνατος του Ιακώβου, ενός πιστού και αγαπημένου Αποστόλου, δεν έχει καταβάλει την Εκκλησία. Δεν την έχει βυθίσει στην απόγνωση, ούτε έχει κάνει τους πιστούς να νομίζουν ότι η προσευχή τους δεν έχει αξία και ότι ο Θεός δεν τους ακούει. Αυτό είναι ένα μάθημα ιδιαίτερα σοβαρό που θα πρέπει να το λαμβάνουμε πάντοτε υπόψη μας.
Η Εκκλησία με ακατάπαυστη προσευχή έφερε το πρόβλημα του Πέτρου μπροστά στον Κύριο των δυνάμεων. Ο Ιώβ στο βιβλίο του αναφέρει: "Εγώ, όμως, θα επικαλεστώ τον Θεό, και στον Θεό θα εναποθέσω την υπόθεσή μου ο οποίος κάνει ανεξιχνίαστα μεγαλεία, αναρίθμητα θαυμάσια" (Ιώβ Ε/5: 8,9). Το πρόβλημά μας, την υπόθεση του αδελφού μας, της Εκκλησίας μας, θα την εμπιστευθούμε, θα την εναποθέσουμε στα χέρια του Θεού. Με τον τρόπο αυτό το θέμα που μας απασχολεί το αναλαμβάνει ο Θεός και πλέον το θέμα μας γίνεται και δικό Του θέμα. Το λόγο πλέον στην υπόθεσή μας τον έχει ο Θεός, ο οποίος ενεργεί με θαυμάσιους και ανεξιχνίαστους τρόπους.
Από εδώ και στο εξής διαγράφεται πλέον η μορφή του αγώνα μεταξύ της διώκουσας πολιτείας και της διωκόμενης Εκκλησίας. Η πολιτεία θα πολεμούσε με το σπαθί και τη φυλακή και η Εκκλησία θα πολεμούσε με την προσευχή. "Οι μεν εις αμάξας, οι δε εις ίππους, αλλ' ημείς εις το όνομα Κυρίου του Θεού ημών θέλομεν καυχάσθαι" (Ψαλμός Κ/20: 7). Η ένθερμη, ακατάπαυστη προσευχή είναι το μεγάλο όπλο του Χριστιανού, με αυτό θα πολεμήσουμε και θα νικήσουμε. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο θα πρέπει πάντοτε να μας διέπει "πνεύμα προσευχής".
Η προσευχή είναι η δύναμη εκείνη που μπορεί να κινήσει το χέρι του Θεού, με θαυμαστά αποτελέσματα. Ας φανταστούμε την εικόνα που έχει δημιουργηθεί: Η εκκλησία προσεύχεται, ο Πέτρος ησυχάζει και κοιμάται αποβλέποντας με δύναμη και με πίστη στην Πρόνοια του Θεού. Ο Θεός που ήδη έχει λάβει το αίτημα της Εκκλησίας έχει αρχίσει να εργάζεται για την επίλυσή του. Εμείς μπορεί να κοιμόμαστε, αλλά ο Θεός δεν κοιμάται, εργάζεται. "δεν θέλει νυστάξει ουδέ θέλει αποκοιμηθή, ο φυλάττων τον Ισραήλ" (Ψαλμός ΡΚΑ/121: 4).
Η Θεία παρέμβαση δε θα αργήσει να έρθει. Διαβάζουμε στο κεφάλαιο των "Πράξεων των Αποστόλων" (ΙΒ/12, εδ. 7): «Και ιδού, άγγελος Κυρίου ήλθεν εξαίφνης ....." Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ενεργεί ο Θεός. Ξαφνικά, αναπάντεχα "καθ' ην ώραν δεν στοχάζεσθε" (Ματθαίος ΚΔ/24: 44 & Λουκάς ΙΒ/12: 40), συνέβη κάτι το αδιανόητο για την ανθρώπινη λογική: «και φως έλαμψε εν τω οικίματι», κτυπήσας δε την πλευρά του Πέτρου ξύπνησε αυτόν λέγων: "σικώθητι ταχέως". «και έπεσαν οι αλύσεις αυτού εκ των χειρών». Και ο άγγελος του είπε: "περιζώσθιτι και υπόδεισον τα σανδάλια σου" «φόρεσον το ιμάτιόν σου και ακολούθημι».
Στο εδ. 10 μας αναφέρει : «Αφού δε επέρασαν πρώτην και δευτέραν φρουράν, ήλθον εις την πύλην την σιδηράν την φέρουσαν εις την πόλιν, ήτις αφ' εαυτής ηνοίχθη εις αυτούς και εξελθόντες διεπέρασαν οδόν μίαν, και ευθύς ο άγγελος ανεχώρησεν απ' αυτού».
Ο Πέτρος, όταν συνήλθε, κατάλαβε ότι ο Κύριος έστειλε έναν άγγελο και τον ελευθέρωσε, από τα χέρια του Ηρώδη. Πόσο θαυμαστές είναι οι ενέργειες του Θεού, οι οποίες δε δεσμεύονται από τις φυσικές διαστάσεις, τη λογική ή άλλο τι ανθρώπινο. Εκείνες οι χοντρές, οι μεγάλες αλυσίδες που έδεναν τα χέρια του, που φαίνονταν τόσο άθραυστες, τόσο δυνατές, "έπεσαν". Αλήθεια "είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον;" (Γένεση ΙΗ/18: 14). Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν «αμπάρες» στη ζωή μας, που ο Θεός να μη μπορεί να τις αποτινάξει. Δεν υπάρχουν αλυσίδες, που ο Θεός να μην μπορεί να τις καταστρέψει, δεν υπάρχουν "κλειστές πόρτες" που να μη μπορεί να τις ανοίξει, δεν υπάρχει πρόβλημα που να μην μπορεί Αυτός να το λύσει.
Όταν ο Πέτρος κατάλαβε το θαύμα που είχε γίνει και ότι ήταν ελεύθερος, αισθάνθηκε την ανάγκη να πάει να συναντήσει τα αδέλφια του «τους αγωνιστές της προσευχής» και να τους αναφέρει τα γεγονότα.
Στην οικία λοιπόν της Μαρίας, μητέρας του Ιωάννου, του επονομαζόμενου Μάρκου, ήταν αρκετοί συναθροισμένοι και προσεύχονταν. (Πρόκειται για το Μάρκο που έγραψε το Ευαγγέλιο). Όταν ο Πέτρος έκρουσε την θύρα, πήγε να ανοίξει η θεράπαινα η Ρόδη, η οποία, όταν άκουσε τη φωνή του Πέτρου, από τη χαρά της δεν του άνοιξε την πόρτα, αλλά έτρεξε να το πει σ’ όλους αυτούς που προσεύχονταν τα καλά νέα. Εκείνοι νόμισαν ότι τρελάθηκε και της είπαν: παραφρόνησες. Εκείνη επέμενε ότι ο Πέτρος είναι που χτυπάει την πόρτα και αυτοί έλεγαν: "Είναι ο άγγελός του".
Εδώ ανακύπτει ένα μεγάλο και σοβαρό ερώτημα για την Εκκλησία. Γιατί "παραφρονεί" η Ρόδη, η οποία ήρθε με πολλή μεγάλη χαρά να τους αναγγείλει ότι η προσευχή, που όλη τη νύχτα, με τόση επιμονή, έκαναν προς το Θεό απαντήθηκε και ο Πέτρος ήταν έξω από την πόρτα του σπιτιού τους; Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι της Εκκλησίας, που προσεύχονταν με τόση θέρμη, δεν πίστευαν ότι ήταν δυνατόν να επιλυθεί το αίτημά τους και να δοθεί άμεσα μια τόσο θαυμαστή λύση.
Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: "Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, διά να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας" (Εβραίους Δ/4: 16). Αυτό ακριβώς έκανε η Εκκλησία. Ήρθε μπροστά στο Θεό και έφερε με προσευχή το πρόβλημά της. Ας προσέξουμε γιατί πολλές φορές προσευχόμαστε χωρίς να πιστεύουμε στη δύναμη του Θεού, στη δύναμη της προσευχής και στα θαυμαστά αποτελέσματα που μπορεί αυτή να επιφέρει μέσα στη ζωή μας.
Ο Απόστολος "Ιάκωβος" (Α/1: 6) στην επιστολή του μας προτρέπει να ζητάμε "μετά πίστεως, χωρίς να διστάζουμε παντελώς διότι ο διστάζων ομοιάζει με κύμα θαλάσσης κινούμενον υπό ανέμων και συνταραττόμενον" (Ιακώβου Α/1: 6). Η προσευχή θα πρέπει να συνοδεύεται από πίστη, από βεβαιότητα ότι ο Κύριος θα ενεργήσει, σύμφωνα με το Λόγο Του και να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ή αμφισβήτηση. Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι είναι «πιστός ο υποσχεθείς» (Εβραίους Ι/10: 23). Να θυμόμαστε ότι ο Θεός δύναται να κάνει "υπερ εκπερισσού από όσα εμείς ζητούμε ή νοούμε" (Εφεσίους Γ/3: 20). "Ο Θεός αληθής, και κάθε άνθρωπος ψεύτης" (Ρωμαίους Γ/3: 4).
Εδώ βλέπουμε τους μαθητές να προσεύχονται, χωρίς να έχουν την αναγκαία πίστη. Όλοι έχουμε την τάση να γινόμαστε "άπιστοι, πιστοί", παρ' όλα αυτά όμως βλέπουμε, πολλές φορές τον Κύριο, που "ερευνά νεφρούς και καρδίας" (Αποκάλυψη Β/2: 23), ν' απαντά, ακόμα και κει που δεν υπάρχει μεγάλη πίστη, ακριβώς για να δείξει τη δύναμή Του και να ενισχύσει τη δική μας πίστη. Ας ελέγξει ο καθένας μας τον εαυτόν του, πόσες φορές προσευχήθηκε με την ίδια έλλειψη πίστης. Όταν ανοίγουμε τα χείλη μας και ζητάμε από το Θεό, θα πρέπει να ανοίγουμε και την καρδιά μας και να περιμένουμε την απάντησή Του με εμπιστοσύνη. Είναι γεγονός ότι αν είχαμε μεγαλύτερη πίστη, αν δείχναμε περισσότερη εμπιστοσύνη στο Θεό, πολλά θαυμάσια πράγματα θα βλέπαμε μέσα στη ζωή μας. Ο Θεός δε δεσμεύεται από τη δική μας ολιγοπιστία, που πολλές φορές δείχνουμε και ενεργεί πέρα και πάνω από εκείνα τα οποία εμείς "ζητούμε ή νοούμε" (Εφεσίου Γ/3: 20). Αλήθεια πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα στη ζωή μας αν είχαμε μεγαλύτερη πίστη! Πόσα περισσότερα θαύματα θα βλέπαμε στη ζωή μας, αν τις προσευχές μας τις συνοδεύαμε με περισσότερη εμπιστοσύνη στη δύναμη του Θεού! Γι' αυτό θα πρέπει να προσευχόμαστε και να ζητάμε από το Θεό να ενισχύσει την πίστη μας, έτσι ώστε να Τον εμπιστευόμαστε απόλυτα.
Όταν άνοιξαν την πόρτα και είδαν οι μαθητές τον Πέτρο, πραγματικά εξεπλάγησαν. Ο Πέτρος, αφού τους διηγήθηκε, πώς ο Κύριος τον έβγαλε από την φυλακή, τους ζήτησε να μεταφέρουν τα καλά νέα προς τον Ιάκωβο και τους αδελφούς αυτού και στη συνέχεια «εξελθών υπηγεν εις άλλον τόπον». Όταν ο Θεός επεμβαίνει μέσα στη ζωή μας και κάνει θαύματα, θα πρέπει να τα φέρνουμε ενώπιον και των άλλων αδελφών, για να ενισχυθεί και αυτών η πίστη τους.
Τα συμπεράσματα που βγαίνουν από το παραπάνω γεγονός, που ο Ευαγγελιστής "Λουκάς", ο Ιατρός, μας εξιστορεί, είναι: Όταν αντιμετωπίζουμε τεράστια προβλήματα και μεγάλες δυσκολίες, να μην αρκούμαστε να τα παρατηρούμε εξωτερικά. Τα μάτια μας να μην κολλάνε στη μεγάλη σιδερένια, κλειστή και αμπαρωμένη πόρτα, ούτε στις τέσσερις τετράδες στρατιωτών. Η πόρτα αυτή ποτέ δε θα ανοίξει με τις δικές μας δυνάμεις. Ας ησυχάσουμε στα πόδια του Θεού εμμένοντας στην προσευχή και τότε «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις είναι δυνατά παρά τω Θεό» (Λουκάς ΙΗ/18: 27). «ο Θεός είναι ο μόνος δυνάμενος» (Εφεσίους Γ/3: 20). Ο Θεός είναι πιο δυνατός από τις πιο δυνατές αμπάρες και τις πιο ασφαλής φυλακές. Ένας πολύ ωραίος στίχος λέει: "Άνοιξη μπήκε για καλά κι η θάλασσα χαμογελά κι ανθίζουν κήποι εντός μου. Πλάκες που στέκατε βαριές στα μνήματα και στις καρδιές, σας έσπασε ο Χριστός μου". Όλα αυτά συνέβησαν "τω καιρώ εκείνω", όμως αυτά που ίσχυαν τότε, ισχύουν και σήμερα. Ο Θεός είναι και σήμερα ζωντανός, έτοιμος να ενεργήσει και να φανεί δυνατός "εν τω μέσω ημών". "Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν" (Α' Κορινθίους Ι/10: 11).
Μερικοί ίσως ακόμα να είναι αλυσοδεμένοι, καταπιεσμένοι, από φοβερούς και σκληρούς στρατιώτες, που λέγονται αμαρτία, απιστία και σ’ αυτήν την κατάσταση βρίσκονται για πολλά χρόνια. Ο Κύριος και σήμερα περνάει από το "κελί" σου αν του το ζητήσεις και με πολλή αγάπη, θα σου ψιθυρίσει: «ξύπνα και ντύσου...». Αν, ψυχή, ακούς τη φωνή Του σήμερα, σήκω, μην κάθεσαι. Όλα άλλαξαν στη ζωή του λεγόμενου "άσωτου" υιού, όχι όταν κατάλαβε την κατάστασή του, αλλά όταν σηκώθηκε και έκανε το πρώτο βήμα της επιστροφής (Λουκάς ΙΕ/15: 20). "Θα υπάγω στον Πατέρα μου". Υπάρχει Πατέρας, υπάρχει Θεός εν των ουρανώ. "Ζει Κύριος". Μην απελπίζεσαι ψυχή, μην κάθεσαι και κλαις τη μοίρα στου, σήκω τώρα και κάνε το πρώτο βήμα. Καθώς ο Χριστός περνάει μπροστά από το "κελί" σου, σήκω, ψυχή, και κάνε τώρα το πρώτο βήμα. Είναι βέβαιο ότι ο Θεός θα τρέξει γρηγορότερα από εσένα για να σε συναντήσει. Είναι κοντά σου, είναι δίπλα σου, θέλει να σε βοηθήσει. Τη μεγάλη παρηγοριά, τι θαυμαστά αποτελέσματα! Ο Απ. Παύλος διακηρύττει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: "Εάν ο Θεός ήναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ' ημών;" (Ρωμαίους Η/8: 31).
Ένας στίχος από ένα πολύ ωραίο τραγούδι λέει: "Σήκω ψυχή μου βάλε ρεύμα...." Φώναξε όσο πιο δυνατά μπορείς, όπως ο Βαρτίμαιος στην πόλη της Ιεριχώ. "Ιησού Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με". "Μη φωνάζεις, σταμάτα, ενοχλείς....." έλεγε ο κόσμος γύρω του. Το αποτέλεσμα σε μία τέτοια ειλικρινή εκζήτηση ήταν: "Και σταθείς ο Ιησούς, είπε να κραχθή" (Μάρκος Ι/10: 49). Δε θα σε προσπεράσει, δε θα σε αγνοήσει ψυχή, "σε γνωρίζει με τ' όνομά σου, έχει αριθμήσει τις τρίχες της κεφαλής σου", υπομένει και σε περιμένει. Ο Δαβίδ κράζει: "Αι χείρες σου με έκαμαν και με έπλασαν" (Ψαλμός ΡΙΘ/119: 73).
Η ιστορία που αν αναφέραμε αφορά όλους μας, σε οποιαδήποτε κατάσταση και αν βρισκόμαστε. Όσες φορές κι αν μας έχουν τρομάξει τα προβλήματα και έχουμε πει με το νου μας: «αδύνατον αυτό δε γίνεται» πάντοτε κάνουμε λάθος. Ας σταματήσουμε να βλέπουμε τα πράγματα εξωτερικά και ας μάθουμε να χρησιμοποιούμε με πίστη το υπερόπλο της προσευχής, φέρνοντας κάθε φορά το πρόβλημά μας, όσο μεγάλο και αν μας φαίνεται ενώπιον του Κυρίου, ησυχάζοντας μέσα σε ένα κόσμο ταραχής που ζούμε, έχοντας βαθύτατη πίστη ότι την υπόθεσή μας την έχει αναλάβει ο Κύριος. Την έχουμε αποθέσει με την προσευχή στα χέρια Του και πλέον είναι δική Του υπόθεση.
Ο ψαλμωδός μας προτρέπει: "Ανάθεσε στον Κύριο την οδόν σου, και έλπιζε σ' αυτόν, κι αυτός θα ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37, εδ. 5). Ας μάθουμε να μην παρατηρούμε μόνον εξωτερικά τις καταστάσεις που μας απασχολούν, να μην κολλάμε τα μάτια μας στις αλυσίδες, στην κλειστή και αμπαρωμένη εξώπορτα, που ποτέ δε θα ανοίξει με τις δικές μας δυνάμεις, να μην κάνουμε δικούς μας υπολογισμούς και λέμε ότι αυτό είναι αδύνατο, είναι απροσπέλαστο, είναι ακατόρθωτο, αλλά να ησυχάζουμε και να κάνουμε χρήση της προσευχής.
Ας εμπιστευτούμε Εκείνον, τον μόνον δυνάμενο και ας ησυχάζουμε. Είναι βέβαιο ότι δε θα αργήσει η ώρα που θα ακούσουμε τη φωνή Του: "Ξύπνα, φόρεσον το ιμάτιόν σου και ακολούθει μοι".---
