ΤΟ ΕΤΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ.

     Σε λίγες ώρες ξεκινάει μια καινούργια χρονιά μέσα σε ευχές και μέσα σε περίλαμπρες γιορτές. Όμως πέρα απ’ όλα αυτά το νέο έτος δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ακόμα ευκαιρία που ο Θεός δίνει στον καθένα από μας, παρατείνοντας το Έλεός Του και την αγάπη Του μέσα στη ζωή μας. Και αυτό μακάρι όλοι να συνειδητοποιήσουμε. 

       Η χρονική περίοδος που διερχόμαστε θα πρέπει να έχει δύο απαραίτητα στοιχεία για τη ζωή του Πνευματικού ανθρώπου: 

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ για τη μέχρι σήμερα πορεία μας. 

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ, νέων στόχων, νέων υψηλών πνευματικών κατακτήσεων. 

       Θα μελετήσουμε δύο περιστατικά από την Παλαιά Διαθήκη που συνέβησαν στον ίδιο τόπο με μία χρονική διαφορά 20 ετών. Και μέσα απ’ αυτά τα γεγονότα ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του για το πώς πρέπει να προχωρήσει και να σταθεί απέναντι στον Κύριο, κατά το νέο χρόνο που έρχεται. 

 Βιβλίο "ΣΑΜΟΥΗΛ", κεφ. Δ/4, εδάφ. 1-11.           (Παλαιά Διαθήκη). 

1 Και έγεινε λόγος του Σαμουήλ προς πάντα τον Ισραήλ. Και εξήλθεν ο Ισραήλ εναντίον των Φιλισταίων εις μάχην, και εστρατοπέδευσαν πλησίον του Έβεν-έζερ οι δε Φιλισταίοι εστρατοπέδευσαν εν Αφέκ. 

2 Και παρετάχθησαν οι Φιλισταίοι εναντίον του Ισραήλ και ότε εξηπλώθη η μάχη, εκτυπήθη ο Ισραήλ έμπροσθεν των Φιλισταίων και εφονεύθησαν εν τω πεδίω κατά την συμπλοκήν έως τέσσαρες χιλιάδες ανδρών. 

3 Ότε δε ήλθεν ο λαός εις το στρατόπεδον, είπον οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ, Διά τι ο Κύριος επάταξεν ημάς σήμερον έμπροσθεν των Φιλισταίων; ας λάβωμεν προς εαυτούς από Σηλώ την κιβωτόν της διαθήκης του Κυρίου, και ελθούσα εν μέσω ημών θέλει σώσει ημάς εκ της χειρός των εχθρών ημών. 

4 Και απέστειλεν ο λαός εις Σηλώ, και εσήκωσαν εκείθεν την κιβωτόν της διαθήκης του Κυρίου των δυνάμεων, του καθημένου επί των χερουβείμ και αμφότεροι οι υιοί του Ηλεί, Οφνεί και Φινεές, ήσαν εκεί μετά της κιβωτού της διαθήκης του Θεού. 

5 Και ότε ήλθεν η κιβωτός της διαθήκης του Κυρίου εις το στρατόπεδον, πας ο Ισραήλ ηλάλαξε μετά φωνής μεγάλης, ώστε αντήχησεν η γη. 

6 Και ακούσαντες οι Φιλισταίοι την φωνήν του αλαλαγμού, είπον, Τι σημαίνει η φωνή του μεγάλου τούτου αλαλαγμού εν τω στρατοπέδω των Εβραίων; Και έμαθον ότι η κιβωτός του Κυρίου ήλθεν εις το στρατόπεδον. 

7 Και εφοβήθησαν οι Φιλισταίοι, λέγοντες, Ο Θεός ήλθεν εις το στρατόπεδον. Και είπον, Ουαί εις ημάς. Διότι δεν εστάθη τοιούτον πράγμα χθές και προχθές 

8 ουαί εις ημάς. Τις θέλει σώσει ημάς εκ της χειρός των θεών τούτων των ισχυρών; ούτοι είναι οι θεοί, οι πατάξαντες τους Αιγυπτίους εν πάση πληγή εν τη ερήμω 

9 ενδυναμώθητε, Φιλισταίοι, και στάθητε ως άνδρες, διά να μη γείνητε δούλοι εις τους Εβραίους, καθώς αυτοί εστάθησαν δούλοι εις εσάς στάθητε ως άνδρες, και πολεμήσατε αυτούς. 

10 Τότε οι Φιλισταίοι επολέμησαν και εκτυπήθη ο Ισραήλ, και έφυγεν έκαστος εις την σκηνήν αυτού και έγινε σφαγή μεγάλη σφόδρα και έπεσον εκ του Ισραήλ τριάκοντα χιλιάδες πεζοί. 

11 Και η κιβωτός του Θεού επιάσθη και αμφότεροι οι υιοί του Ηλεί, Οφνεί και Φινεές, εθανατώθησαν. 

            ΣΧΟΛΙΑ : 

       Ο Λαός Ισραήλ στην Πόλη Μισπά βρίσκεται μπροστά σε μία μεγάλη μάχη. Η πνευματική του κατάσταση θα λέγαμε ότι είναι χειρότερη από κάθε άλλη φορά. Έχει απομακρυνθεί από το Θεό και λατρεύει άλλους θεούς, παρασυρμένος από τα γύρωθεν ειδωλολατρικά έθνη. Έχει ξεχάσει τον αληθινό Θεό, ο οποίος "διά κραταιάς χειρός τον εξήγαγε από την δουλεία της Αιγύπτου" (Έξοδος ΙΓ/13: 14) και ο οποίος έκανε "θαυμάσια" μέσα στην πορεία του προς τη γη της επαγγελίας. Καμία ψυχική επαφή με τον Θεό. Η αμαρτία και η ειδωλολατρία τον έχουν αποκόψει. Το τραγικό αποτέλεσμα: Ήττα δεινή, 4.000 άνδρες νεκροί. 

      Ο λαός του Θεού να ηττάται από τα στρατεύματα των απίστων, των Φιλισταίων; Αυτό υπήρξε ένα πολύ μεγάλο γεγονός, που αντιμετωπίστηκε από τους πρεσβυτέρους με μεγάλη επιπολαιότητα. Την ώρα που αντιμετώπιζαν έναν σοβαρό κίνδυνο, εκείνη την ώρα θυμήθηκαν την "κιβωτό της Διαθήκης" του Κυρίου και είπαν: "Ας φέρουμε στον τόπο της μάχης την κιβωτό του Κυρίου και αυτή θα μας σώσει από τα χέρια των εχθρών μας". Μέχρι εκεί έφθασε το μυαλό τους και δεν προχώρησε στη μετάνοια και στην επιστροφή στον Κύριο. Δε σκέφθηκαν καθόλου την αμαρτία τους, την απομάκρυνσή τους από το Θεό. Δε σκέφθηκαν τα είδωλα που ο καθένας είχε στο σπίτι του. Δε σκέφθηκαν τις τόσες και τόσες περιστάσεις, που είχαν λυπήσει το Θεό παραβαίνοντας το Νόμο Του. Τίποτα από όλα αυτά δεν τους απασχόλησε. Θυμήθηκαν το υλικό σύμβολο της παρουσίας του Θεού. «Ξεχάσαμε», είπαν, την Κιβωτό. Ήλπιζαν ότι κάποια "μαγική" δύναμη θα είχε η κιβωτός και ήθελαν να την χρησιμοποιήσουν εναντίον των Φιλισταίων. 

   Εκείνη την κρίσιμη ώρα αντί να μετανοήσουν και να στηρίξουν την ελπίδα τους στον Θεό, προσπάθησαν να στηριχθούν στο σκεύος, στα σανίδια της κιβωτού. Το αποτέλεσμα τραγικό. Όχι μόνον δύναμη δεν είχε το σκεύος για να τους βοηθήσει, όχι μόνον δεν τους έδωσε τη νίκη εναντίον των Φιλισταίων, αλλά και η ίδια η κιβωτός έπεσε λάφυρο στα χέρια των εχθρών τους. Πρόκειται για μια από τις πιο ντροπιαστικές ήττες του λαού Ισραήλ. 

     Από τότε πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια. Στο διάστημα αυτό οι Ισραηλίτες έμαθαν το μεγάλο μάθημα, ότι αντί να φέρουν την κιβωτό στο στρατόπεδο, θα έπρεπε να είχαν μετανοήσει, να είχαν ταπεινωθεί και να είχαν φέρει το Θεό και πάλι μέσα στη ζωή τους. Τώρα που και πάλι ο εχθρός απειλεί το στρατόπεδό τους ακολουθούν μια άλλη τελείως διαφορετική τακτική. 

      Α'  ΣΑΜΟΥΗΛ,  κεφ. Ζ/7.   εδάφ.   1-14. 

1 Και ήλθον οι άνδρες της Κιριάθ - Ιαρείμ, και ανεβίβασαν την κιβωτόν του Κυρίου και έφεραν αυτήν εις τον οίκον του Αβιναδάβ επί τον λόφον, και Ελεάζαρ τον υιόν αυτού καθιέρωσαν, διά να φιλτάτη την κιβωτόν του Κυρίου. 

2 Και αφ' ης ημέρας ετέθη η κιβωτός εν Κιριάθ-Ιαρείμ, παρήλθε καιρός πολύς και έγειναν είκοσι έτη και πας ο οίκος Ισραήλ εστέναζεν, αναζητών τον Κύριον. 

3 Και είπε Σαμουήλ προς πάντα τον οίκον Ισραήλ, λέγων, Εάν σεις επιστρέφητε εξ όλης υμών της καρδίας προς τον Κύριον, αποβάλετε εκ μέσου υμών τους Θεούς τους αλλότριους και τας Ασταρώθ, και ετοιμάσατε τας καρδίας υμών προς τον Κύριον και αυτόν μόνον λατρεύετε και θέλει ελευθερώσει υμάς εκ χειρός των Φιλισταίων. 

4 Τότε απέβαλον οι υιοί Ισραήλ τους Βααλείμ και τας Ασταρώθ και ελάτρευσαν τον Κύριον μόνον. 

5 Και είπε Σαμουήλ, Συνάξατε πάντα τον Ισραήλ εις Μισπά, και θέλω προσευχηθεί υπέρ υμών προς τον Κύριον. 

6 Και συνήχθησαν ωμού εις Μισπά, και άντλησαν ύδωρ και εξέχεαν ενώπιον του Κυρίου, και ενήστευσαν την ημέραν εκείνην και είπον εκεί, Ημαρτήσαμεν εις τον Κύριον. Και έκρινεν ο Σαμουήλ τους υιούς Ισραήλ εν Μισπά. 

7 Ότε δε ήκουσαν οι Φιλισταίοι ότι συνηθροίσθησαν οι υιοί Ισραήλ εις Μισπά ανέβησαν οι σατράπαι των Φιλισταίων κατά του Ισραήλ. Και ακούσαντες οι υιοί Ισραήλ, εφοβήθησαν από προσώπου των Φιλισταίων. 

8 Και είπον οι υιοί Ισραήλ προς τον Σαμουήλ, Μη παύσης βοών υπέρ ημών προς Κύριον τον Θεόν ημών, διά να σώσει ημάς εκ χειρός των Φιλισταίων. 

9 Και έλαβεν ο Σαμουήλ εν αρνίον γαλαθηνόν, και προσέφερεν ολόκληρον ολοκαύτωμα εις τον Κύριον και εβόησεν ο Σαμουήλ προς τον Κύριον υπέρ του Ισραήλ και επήκουσεν αυτού ο Κύριος. 10 Και ενώ προσέφερεν ο Σαμουήλ το ολοκαύτωμα, επλησίασαν οι Φιλισταίοι διά να πολεμήσωσι κατά του Ισραήλ και εβρόντησεν ο Κύριος εν φωνή μεγάλη την ημέραν εκείνην επί τους Φιλισταίους και κατετρόπωσεν αυτούς και εκτυπήθησαν έμπροσθεν του Ισραήλ. 

11 Και εξήλθον οι άνδρες Ισραήλ εκ Μισπά, και κατεδίωξαν τους Φιλισταίους και επάταξαν αυτούς, έως υποκάτω της Βαιθ-χαρ. 

12 Τότε έλαβεν ο Σαμουήλ ένα λίθον και έστησε μεταξύ Μισπά και Σεν και εκάλεσε το όνομα αυτού Έβεν-έζερ, λέγων, Μέχρι τούδε εβοήθησεν ημάς ο Κύριος. 

13 Και εταπεινώθησαν οι Φιλισταίοι και δεν ήλθον πλέον εις τα όρια του Ισραήλ και ήτο η χειρ του Κυρίου κατά των Φιλισταίων πάσας τας ημέρας του Σαμουήλ. 

14 Και αι πόλεις, τας οποίας οι Φιλισταίοι είχον λάβει από του Ισραήλ, απεδόθησαν εις τον Ισραήλ, από Ακκαρών έως Γάθ και ηλευθέρωσεν ο Ισραήλ τα όρια αυτών εκ χειρός των Φιλισταίων. Και ήτο ειρήνη μεταξύ Ισραήλ και Αμορραίων. 

     ΣΧΟΛΙΑ : 

   Άλλαξε τώρα η τακτική. Πριν αρχίσει η μάχη, απέβαλαν τα είδωλα από το στρατόπεδό τους, μετανόησαν και πένθησαν για την αμαρτία τους. Παρόμοια μάχη με την προηγούμενη, ίδιοι οι εχθροί, στον ίδιο τόπο, όμως κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες. Τώρα η καρδιά τους είναι ενωμένη με το Θεό. Ο Θεός είναι μέσα στο στρατόπεδό τους, είναι Εκείνος που τους οδηγεί στη μάχη. 

    Και ενώ οι εχθροί κάνουν σχέδια και έρχονται εναντίον του λαού με σκοπό να επιφέρουν ακόμα πιο τραγική ήττα από την προηγούμενη, εδώ επεμβαίνει ο Κύριος και με μία μεγάλη φωνή πάνω από τους Φιλισταίους τους κατατρόπωσε και χάρισε μια λαμπρή νίκη στο λαό Του, χωρίς μάχη. Για να επαληθευτεί για μία ακόμη φορά ότι "οι μάχες είναι του Κυρίου" (Β΄ Χρονικών Κ/20: 15). 

     Αγαπητοί σε λίγες μέρες ένας καινούργιος χρόνος μπαίνει στη ζωή μας. Μια καινούργια χρονική περίοδος στην οποία μεγάλες και κρίσιμες μάχες περιμένουν όλους μας. Δε γνωρίζουμε μέσα σ’ αυτή τη χρονική περίοδο τι θα συναντήσουμε. Θα συναντήσουμε "βουνά", "κοιλάδες", λύπες, λίγες χαρές, πολλούς πειρασμούς, πολλά δάκρυα; Όλα αυτά πως θα τ' αντιμετωπίσουμε; Πως θα νικήσουμε τους πειρασμούς, πως θα αξιοποιήσουμε καλύτερα τις ευκαιρίες, που ο Θεός θα μας δώσει. Μόνον εάν έχουμε κοντά μας το Θεό, θα νικήσουμε. Πώς θα το πετύχουμε αυτό; Με προσευχή, με μετάνοια, καθαρίζοντας τη ζωή μας από κάθε τι που δεν είναι του Κυρίου, που δεν είναι σύμφωνο με το γραπτό νόμο Του (Καινή & Παλαιά Διαθήκη), που δε συμφωνεί με το θέλημά Του. 

    Ελπίζουμε, ευχόμαστε και προσδοκούμε όλοι ο καινούργιος χρόνος να είναι χρόνος πνευματικής προόδου, χρονιά νίκης πνευματικής. Όμως πως θα το πετύχουμε αυτό; Θα το πετύχουμε μόνον, εάν ξεκινήσουμε σωστά και βαδίσουμε σωστά ενωμένοι με τον Κύριο το Θεό μας. Ας κάνουμε κάτι ακόμα πιο μεγάλο. Ας αφιερώσουμε το χρόνο τούτο που έρχεται στον Κύριο. Οι άνθρωποι λένε «το έτος του παιδιού», «έτος της ειρήνης», κλπ. Ας πέσουμε στα γόνατα και να πούμε τούτο το έτος, που σε λίγες ώρες έρχεται να είναι το «ΕΤΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ». Να είναι έτος πορείας με τον Κύριο, Αναγέννησης, Αγιασμού, προσμονής του Υιού Του, ο οποίος έρχεται από τον ουρανό για να παραλάβει όχι τους ορθόδοξους, όχι τους Καθολικούς, όχι τους Διαμαρτυρόμενους, αλλά να παραλάβει τους δικούς Του, έρχεται να παραλάβει τους «προσμένοντας Αυτόν για σωτηρία» (προς Εβραίους Θ/9: 28). Να παραλάβει εκείνους που τον περιμένουν και μέσα από την καρδιά τους ειλικρινά κράζουν «ναι έρχου Κύριε» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 20). 

      Πλημμυρισμένη η καρδιά του προφήτη Σαμουήλ από ευγνωμοσύνη για τις θαυμαστές επεμβάσεις του Κυρίου μέσα στη ζωή του λαού έλαβε ένα λίθο και τον έστησε μεταξύ των περιοχών Μισπά και Σεν και κάλεσε το όνομα αυτού: «ΕΒΕΝ ΕΖΕΡ» και είπε: «Μέχρι τούδε βοήθησε ημάς ο Κύριος» (Α' Σαμουήλ Ζ/7: 12).

      Ο λίθος αυτός μπορεί να μη βρέθηκε ποτέ και να μην κοσμεί κανένα μουσείο σήμερα, όμως τούτη η πέτρα δε χάθηκε και δε θα πρέπει ποτέ να χαθεί από την πνευματική μας ζωή, καθώς είναι πέτρα μάρτυρας, κήρυκας ευγνωμοσύνης προς τον Κύριο. Θα πρέπει να στήνεται σε κάθε πεδίο μάχης, για να διαλαλεί τις νίκες του Κυρίου και να θυμίζει στον καθένα μας τις θαυμαστές επεμβάσεις του Θεού μέσα στη ζωή του. Τώρα που με τη βοήθεια του Θεού φτάσαμε και εμείς σε ένα άλλο σύνορο, ένας χρόνος φεύγει και σε λίγες μέρες έρχεται ένας καινούργιος, ας ρίξουμε μια ματιά προς τα πίσω και ας αναλογιστούμε τους δρόμους που περάσαμε, τις επεμβάσεις του Θεού κατά το χρόνο αυτό μέσα στη ζωή μας. Πόσες φορές δε στάθηκε κοντά μας, στον πόνο, τον πειρασμό, τη δοκιμασία, τα προβλήματα. Ναι, ν' αναγνωρίσουμε ότι ο Κύριος στάθηκε δίπλα μας. «Βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι» (Ψαλμός ΜΣ/46: 1). Δεν αθέτησε καμία από τις υποσχέσεις του. «Ο Θεός είναι αληθής, πας άνθρωπος είναι ψεύτης» (Ρωμαίους Γ/3: 4). Μας έδωσε πιο πολλά, απ' όσα εμείς ζητήσαμε ή διανοηθήκαμε (Εφεσίους Γ/3: 20). 

     Ας σταθούμε με ευγνωμοσύνη σ’ αυτό το σύνορο και ας στήσουμε και εμείς μια πέτρα και ας φωνάξουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, 

 

    «ΕΒΕΝ ΕΖΕΡ, μέχρι τώρα μας βοήθησε ο Κύριος». 

 

     Και σύμφωνα με τον αψευδή Λόγο Του μέχρι το τέλος της ζωής μας θα μας βοηθήσει ο Κύριος, γιατί ο δρόμος δεν τελείωσε. Ο αγώνας δεν τερματίστηκε. Η υπόσχεσή Του είναι: «θα είμαι μαζί σας, πάσας τας ημέρας της ζωής σας» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). 

     Αγαπητοί, Εκείνος που έχει αρχίσει "καλό έργο" ανάμεσά μας θα το αποπερατώσει μέχρι την ημέρα του ερχομού του Κυρίου Ιησού Χριστού (Φιλιππησίους Α/1: 6). Δε θα μας αφήσει, ούτε θα μας εγκαταλείψει (Δευτερονόμιο ΛΑ/31: 28 - Πράξεις Β/2: 27). Θα μας οδηγήσει με το κραταιό Του χέρι ασφαλείς ως το τέλος. 

     Περιμένει ο Κύριος να δει την "πέτρα" της ευγνωμοσύνης μας στημένη στο σύνορο του παλιού με το νέο χρόνο που έρχεται. Περιμένει να ακούσει τις προσευχές μας, τις ευχαριστίες μας και είναι έτοιμος να μας γεμίσει κατά το χρόνο που έρχεται, με ευλογίες, με δύναμη, για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα, να νικήσουμε τους πειρασμούς και να αξιοποιήσουμε καλύτερα τις ευκαιρίες της ζωής μας για τη δόξα Εκείνου, ο οποίος πάνω απ' όλα είναι πιστός και Δίκαιος (Α' Ιωάννου  Α/1: 9   &   Β' Τιμοθέου  Β/2: 13).---

ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;

               ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;      

      Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Γαλάτας», (κεφ. Δ/4, εδάφ. 4-5), αναφέρει χαρακτηριστικά: «ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, διά να εξαγοράση τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν». 

       Γιατί έπρεπε να ανοίξει ο ουρανός και μάλιστα να δώσει, ότι πολυτιμότερο υπήρχε, τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Υιόν του Θεού του ζώντος; Την απάντηση μπορούμε να την λάβουμε από την επιστολή "Α΄ Ιωάννου" (κεφ. Δ/4, εδ. 9). «Εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού προς ημάς, ότι τον Υιόν αυτού τον μονογενή απέστειλεν ο Θεός εις τον κόσμον, διά να ζήσωμεν δι' αυτού». 

      Από αγάπη για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου ο Θεός απέστειλε στον κόσμο τον Υιόν του το μονογενή, για να μας χαρίσει νέα και άφθονη ζωή και να μας ελευθερώσει από τις αμαρτίες μας. Η έκφραση «τον Υιόν Αυτού τον μονογενή» χαρακτηρίζει μια μοναδική σχέση που υπάρχει ανάμεσα στον Πατέρα και στον Υιό. 

     Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Β/2, εδ. 1-6) μας αναφέρει: 

1 Και εσάς όντας νεκρούς διά τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν, 

2 εις τας οποίας περιεπατήσατέ ποτέ κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας 

3 μεταξύ των οποίων και ημείς πάντες ανεστράφημέν ποτέ κατά τας επιθυμίας της σαρκός ημών, πράττοντες τα θελήματα της σαρκός και των διαλογισμών, και ήμεθα εκ φύσεως τέκνα οργής, ως και οι λοιποί 

4 ο Θεός όμως πλούσιος ων εις έλεος, διά την πολλήν αγάπην αυτού με την οποίαν ηγάπησεν ημάς, 

5 και ενώ ήμεθα νεκροί διά τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι 

6 και συνανέστησε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά Ιησού Χριστού, 

  Είχαμε ανάγκη από την παρουσία του Χριστού ανάμεσά μας, διότι είμαστε πνευματικά νεκροί και χρειαζόμαστε ζωή, είμαστε ένοχοι απέναντι στο Θεό και χρειαζόμαστε εξιλασμό, δηλαδή την αποκατάσταση της σχέσης μας μαζί Του, η οποία είχε διαταραχθεί, εξαιτίας της δικής μας αμαρτίας, αποστασίας και απομάκρυνσης απ’ Αυτόν. Είχαμε ανάγκη από συγχώρηση. Αυτό έκανε ο Υιός του Θεού με τη θυσία Του, έγινε «ιλασμός περί των αμαρτιών ημών» (Α΄ Ιωάννου, Β/2: 2). Διευθέτησε το θέμα της αμαρτίας μας, η οποία θα μας οδηγούσε στον αιώνιο θάνατο. Το πολύτιμό Του αίμα μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7).

      Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός σχετικά με την ενσάρκωσή Του και τον ερχομό Του στη γη διακήρυξε : 

     -- «Εγώ ήλθον φως εις τον κόσμον, διά να μη μείνει εν τω σκότει πας ο πιστεύων εις εμέ» (κατά Ιωάννην, ΙΒ/12: 46). Υπάρχει το φυσικό φως που εμφανίστηκε πάνω στο σύμπαν τη στιγμή που ο Θεός είπε: «Γενηθήτω φως, και έγινεν φως» (Γένεση Α/1: 3) και έκτοτε, χωρίς αυτό δεν μπορεί τίποτα να ζήσει. Υπάρχει το διανοητικό φως που οδήγησε τον άνθρωπο στην κατασκευή τόσων επιτευγμάτων και τη δημιουργία πολιτισμού. Και υπάρχει και το πνευματικό φως, χωρίς το οποίο ο άνθρωπος ζει μέσα στο πυκνό σκοτάδι της αμαρτίας, στον ηθικό ξεπεσμό, μακριά από το Θεό, μακριά από την αιώνια ζωή, που ο Κύριος προσφέρει "δωρεάν, κατά χάριν" (Εφεσίους Β/2: 8) σε κάθε άνθρωπο, που θα μετανοήσει ειλικρινά (Πράξεις Β/2: 38) και θα Τον επικαλεστεί μέσα στη ζωής του.   

      Χρειάζεται ο άνθρωπος να ζητήσει να έρθει ο Χριστό μέσα στη ζωή του, για να πει «γενηθήτω φως». Τότε τα σκοτάδια της άγνοιας και της αμαρτίας θα διασκορπιστούν και μέσα στη ζωή του ανθρώπου θα λάμψει το φως του Χριστού (Ιωάννης Η/8: 12). Στην επιστολή "Β΄ Κορινθίους" (κεφ. Δ/4, εδάφ. 6), αναφέρεται: «Επειδή, ο Θεός που είπε να λάμψει φως μέσα από το σκοτάδι, είναι που έλαμψε μέσα στις καρδιές μας, για φωτισμό τής γνώσης τής δόξας τού Θεού διαμέσου τού προσώπου τού Ιησού Χριστού». 

     Ο Χριστός είναι "το φως το αληθινό" (Ιωάννης Α/1: 9) και καθώς τον γνωρίσαμε,  έλαμψε μέσα στην καρδιά μας και διέλυσε τα σκοτάδια της αμαρτίας. Ο ίδιος ο Κύριος διακήρυξε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου, όστις ακολουθεί εμέ δεν θέλει περιπατήσει εις το σκότος, αλλά θέλει έχει το φως της ζωής» (Ιωάννης Η/8: 12). 

      Ο δοξασμένος Χριστός είναι το φως το πνευματικό, εκείνο το φως που φωτίζει την ψυχή του ανθρώπου και έτσι αποκαλύπτεται η αθλιότητα, που η αμαρτία έφερε στη ζωή του ανθρώπου. Είναι το φως που επιδρά και οδηγεί στον καθαρισμό, την ανόρθωση, την εξυγίανση της ψυχής, στην αποκατάσταση του ανθρώπου. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο "επιδιορθωτής των χαλασμάτων" (Ησαΐας ΝΗ/58: 12), που η αμαρτία επέφερε μέσα στη ζωή μας. 

     Ο άνθρωπος ήταν εγκλωβισμένος μέσα στα σκοτάδια της άρνησης και της αμαρτίας, χωρίς να έχει τη δυνατότητα απεγκλωβισμού. Δεν μπορούσε αδελφός να σώσει αδελφό. Τη λύση την έδωσε ο ουρανός. Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Δ/4, εδ. 4,5) αναφέρει: "ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, διά να εξαγοράση τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν". 

      Ο Χριστός έφερε το φως στον κόσμο για να διαλύσει το σκοτάδι της αμαρτίας και να φέρει άπλετο πνευματικό φως στον άνθρωπο που θα Τον δεχτεί μέσα στη ζωή του. 

       -- «ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήσει και να σώσει το απολωλός» (Λουκάς ΙΘ/19: 10). 

       Ο άνθρωπος είχε χάσει το Θεό εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας του. Οι θεοί αυτού ήταν ο ήλιος, η σελήνη, ξύλα και πέτρες. Ο σκοπός για τον οποίον ήρθε ο Χριστός στον κόσμο ήταν να αναζητήσει, να βρει και να σώσει το χαμένο άνθρωπο από τον αιώνιο θάνατο. Ο άνθρωπος είχε γίνει δούλος της αμαρτίας (Ιωάννης Η/8: 31-34) και ο Χριστός, για να φθάσει στο επίπεδο του ανθρώπου, έλαβε "δούλου μορφήν" (Φιλιππησίους Β/2: 7). Ο ίδιος ο Κύριος ανέφερε την παραβολή του "χαμένου προβάτου" (Λουκάς ΙΕ/15: 4-7), το οποίο αναζητά ο βοσκός μέσα στα βουνά μέχρι να το βρει. Αυτό έκανε ο Χριστός κατά την επίγεια διακονία του, αναζήτησε την κάθε χαμένη ψυχή με σκοπό να τη βρει και να τη σώσει αιώνια (Α' Ιωάννου Β/2: 25).

      -- «ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Μάρκος Ι/10: 45). 

     Αυτός είναι ο μεγάλος σκοπός της έλευσης του Κυρίου Ιησού Χριστού. Δεν απέβλεπε σε κάποιες υπηρεσίες από τους ανθρώπους, αλλά ήρθε να προσφέρει και να υπηρετήσει τον άνθρωπο. Με θαυμαστή ταπείνωση διακήρυξε: «εγώ είμαι εν μέσω υμών ως ο υπηρετών». (Λουκάς ΚΒ/22: 27). 

     Η ζωή του Κυρίου μας ήταν μια ζωή υπηρεσίας, με αγάπη στον άνθρωπο, που είχε ανάγκη και τούτο αποτελεί το πλέον φωτεινό παράδειγμα και για τη δική μας ζωή. Το μέτρο της αγάπης, της ταπείνωσης και της προσφοράς μας του Κυρίου μας αναφέρεται στο ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 13) «Μεγαλύτερα ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς, του να βάλει τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού». 

      Η αγάπη και η υπηρεσία του Κυρίου μας έφθασε μέχρι τέλος, προσφέροντας τον εαυτόν Του «λύτρον αντί πολλών» (Ματθαίος Κ/20: 28  &  Μάρκος Ι/10: 45). Λύτρο για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου και τούτο χωρίς να είμαστε φίλοι Του, αντίθετα είμαστε εχθροί Του (Κολοσσαείς Α/1: 21). Έδωσε τη ζωή Του λύτρον επί του σταυρού για την εξαγορά κάθε αμαρτωλής ψυχής. Μας λύτρωσε από τα δεσμά της αμαρτίας. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» διακηρύττει: «ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν». (Εβραίους Θ/9: 12). 

      Ο Απόστολος Πέτρος στην επιστολή "Α΄ Πέτρου" (κεφ. Α/1, εδ. 18-19) αναφέρει: «εξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών διά φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά διά του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου». 

      -- «εγώ ήλθον διά να έχωσι ζωήν και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία» (Ιωάννης Ι/10: 10). 

     Ο Χριστός ήρθε για να φωτίσει τα σκοτάδια της αμαρτωλής μας ζωής, ήρθε για να ζητήσει και να σώσει το απολωλός, ήρθε για να προσφέρει στον άνθρωπο τη μεγαλύτερη υπηρεσία με τη θυσία της ζωής Του πάνω στο σταυρό, ως μοναδικό λύτρο για τη σωτηρία μας. Όλα αυτά έγιναν για να μας δώσει ζωή και μάλιστα «ζωήν εν αφθονία» (Ιωάννης Ι/10: 10)

      Μέσα από τα τραύματα του σταυρού και τις πληγές της ψυχής Του έρευσε η άφθονη ζωή, η οποία προσφέρεται και σήμερα «δωρεάν κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 8), σε όλους όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν. Ο ίδιος ο Κύριος διακήρυξε: «Όστις πιστεύει εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί ύδατος ζώντος θέλουσι ρεύσει εκ της κοιλίας αυτού» (Ιωάννης Ζ/7: 38). 

    Γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός στον κόσμο. Αυτή είναι η αληθινή σημασία των Χριστουγέννων. Ο Προφήτης "Ησαΐας" επτακόσια χρόνια πριν από τη γέννηση του Κυρίου είχε διακηρύξει: «Ο λαός ο περιπατών εν τω σκότει είδε φως μέγα εις τους καθημένους εν γη σκιάς θανάτου, φως έλαμψεν επ' αυτούς» (Ησαΐας Θ/9: 2). Ο λαός που περιπατούσε μέσα στο σκοτάδι άνοιξαν τα μάτια του και είδε φως μέγα, γνώρισε το Χριστό και το Έργο που Αυτός έκανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία κάθε ανθρώπου που θα πιστέψει σ’ Αυτόν.

 

       Η γιορτή των Χριστουγέννων θα πρέπει να μας θυμίζει «πάσας τας ευεργεσίας Αυτού». {ψαλμός ΡΓ/103, εδ. 2 & ψαλμός ΡΙΣ/116, εδ. 12}. Ο Κύριος ήρθε, μας ζήτησε, μας βρήκε, μας υπηρέτησε, έδωσε τη ζωή Του ως λύτρο, για να μας εξαγοράσει από τον εχθρό της ψυχής μας. Παραμέρισε την άγνοια και τα σκοτάδια της ζωής μας, αναστήθηκε από τους νεκρούς, κάθισε στα δεξιά του Πατέρα (Ρωμαίους Η/8: 34), απ’ όπου μεσιτεύει για τον καθένα από μας (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 5) και πάλι θα έρθει νικητής και τροπαιοφόρος για να παραλάβει και να οδηγήσει στην αιώνια δόξα όλους εκείνους που Τον έχουν δεχθεί διά της πίστεως και Τον περιμένουν  να τους οδηγήσει στην αιώνια σωτηρία (Εβραίους Θ/9: 28). ---

Χριστουγεννιάτικα μηνύματα.

        Ποιος ήρθε; 

    «Και αναντίρρητα, το μυστήριο της ευσέβειας είναι μεγάλο, ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα, δικαιώθηκε με Πνεύμα, φάνηκε σε αγγέλους, κηρύχθηκε στα έθνη, έγινε αποδεκτός με πίστη στον κόσμο, αναλήφθηκε με δόξα». (Α΄ Τιμοθέου Γ : 16). 

      Θα λέγαμε ότι αυτό είναι ολόκληρο το μήνυμα των Χριστουγέννων. 

     Ο Θεός για το ενδεχόμενο της πτώσεως του ανθρώπου είχε μέσα στην Πανσοφία Του συλλάβει, προ καταβολής κόσμου, ένα θαυμαστό σχέδιο σωτηρίας. (Α΄ Πέτρου Α : 20).

      Όταν ο Απόστολος Παύλος αναφέρει τη λέξη «μυστήριο» δεν εννοεί ότι είναι κάτι μαγικό, αλλά ότι η αλήθεια για το πρόσωπο και το Έργο του Κυρίου Ιησού Χριστού, η οποία ήταν άγνωστη μέχρι τότε στους ανθρώπους, τώρα έγινε γνωστή σε όλους τους ανθρώπους και είναι αφάνταστα θαυμαστή. 

      Η πραγματική ευσέβεια φανερώθηκε «εν σαρκί», για πρώτη φορά, όταν γεννήθηκε ο Σωτήρας Χριστός, ένα βρέφος μέσα σε μια φάτνη της Βηθλεέμ. Ο Θεός φανερώθηκε ως άνθρωπος. Έγινε άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο. 

      Εκείνος ο οποίος διακήρυξε ότι : «Ο ουρανός είναι ο θρόνος μου, και η γη το υποπόδιο των ποδιών μου» (Ησαϊας ΞΣ 1), έγινε τόσο μικρός ώστε χώρεσε μέσα σε μία φάτνη, για να μπορεί να πλησιάσει και να σώσει και τον πιο μικρό και τον πιο ασήμαντο. Έλαβε δούλου μορφή και έγινε όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας. (Φιλιππησίους Β : 7). 

     Ο ίδιος ο Θεός, δια του Πνεύματός του Αγίου έδωσε ομολογία περί του προσώπου του Χριστού ότι Αυτός είναι ο κεχρησμένος από τον ουρανό Σωτήρας του κόσμου. «Και αφού ο Ιησούς βαπτίστηκε, ανέβηκε αμέσως από το νερό και ξάφνου, ανοίχτηκαν σ' αυτόν οι ουρανοί, και είδε το Πνεύμα τού Θεού να κατεβαίνει σαν περιστέρι, και να έρχεται επάνω του. Και ξάφνου, μια φωνή από τους ουρανούς, που έλεγε: Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίο ευαρεστήθηκα». (Ματθαίος Γ : 16,17). 

     Κατά την ώρα της μεταμόρφωσης του Σωτήριος Χριστού. 

«Ενώ αυτός ακόμα μιλούσε, ξάφνου, μια φωτεινή νεφέλη τούς επισκίασε και ξάφνου, μια φωνή από τη νεφέλη, που έλεγε: Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίο ευαρεστήθηκα αυτόν να ακούτε». (Ματθαίος ΙΖ : 5). 

    Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους», μας αναφέρει : «για τον Υιό του, που γεννήθηκε από το σπέρμα τού Δαβίδ κατά τη σάρκα, και αποδείχθηκε Υιός τού Θεού με δύναμη, σύμφωνα με το πνεύμα τής αγιοσύνης, με την ανάσταση από τους νεκρούς, του Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας». (Ρωμαίους Α : 3-4). 

     Ο Κύριος φανερώθηκε στους αγγέλους. Παντού και πάντοτε άγγελοι τον συνόδευαν. Στη γέννησή Του, στους πειρασμούς (Ματθαίος Δ : 11), στον κήπο της Γεθσημανή, στην ανάστασή Του από τους νεκρούς, στην ανάληψη. 

     Την ημέρα της Πεντηκοστής κηρύχτηκε στα έθνη και το μήνυμα της σωτηρίας, δωρεάν κατά χάριν διά της πίστεως (Εφεσίους Β : 8), έφτασε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γής.

     Όταν αναφέρεται ότι τον πίστεψε ο κόσμος δεν εννοούμε ότι τον πίστεψε όλος ο κόσμος, αλλά κάποιοι άνθρωποι, από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος (Αποκάλυψις Ε : 9), πίστεψαν σ’ Αυτόν. 

    Αναλήφθηκε με δόξα. Αφού έκανε ένα τέλειο και ολοκληρωμένο σχέδιο για τη σωτηρία κάθε ανθρώπου, αναλήφθηκε στους ουρανός, κάθισε στο θρόνο Του που είναι στα δεξιά του Πατέρα Θεού και από κει μία μέρα θα σηκωθεί και θα έρθει στο μεσουράνημα για να παραλάβει «τους προσμένοντας Αυτόν», όλους εκείνους που τον περιμένουν και μέσα από την καρδιά τους κράζουν : «ναι έρχου Κύριε». (Αποκάλυψις ΚΒ : 20). 

10 Και ενώ αυτοί εξακολουθούσαν να ατενίζουν στον ουρανό, καθώς αυτός ανέβαινε, ξάφνου, δύο άνδρες με λευκά ενδύματα στάθηκαν κοντά τους

11 οι οποίοι και είπαν: Άνδρες Γαλιλαίοι, γιατί στέκεστε κοιτάζοντας στον ουρανό; Αυτός ο Ιησούς, που αναλήφθηκε από σας στον ουρανό, θάρθει έτσι, με τον ίδιο τρόπο που τον είδατε να πορεύεται στον ουρανό. (Πράξεις Α : 11). 

        Από πού ήρθε; 

      «Εξήλθον παρά του Πατρός και ήλθον εις τον κόσμον πάλιν αφίνω τον κόσμον και υπάγω προς τον Πατέρα». (Ιωάννης ΙΣ : 28). Το πιο σύντομο θα λέγαμε βιογραφικό του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο Κύριος δεν μας λέει ότι προέρχομαι από το Θεό, σαν να ήταν ένας αρχάγγελος ή ένας προφήτης του Θεού, αλλά ότι προέρχομαι από τον Πατέρα. Αυτό σημαίνει ότι είναι ο αιώνιος Υιός του αιωνίου Πατέρα.

        Ήρθε στη γη με τη θέλησή Του για να κάνει ένα Έργο σωτηρίας για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Όταν τελείωσε το Έργο Του έφυγε από τον κόσμο και επέστρεψε στον Πατέρα. 

       Πού ήρθε; 

    Ήρθε στο λαό Του, ήρθε στους δικούς Του. Πάνω σ’ αυτό το θέμα ο Ιωάννης μας αναφέρει χαρακτηριστικά:

9 Ήταν το φως το αληθινό, το οποίο φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο. 

10 Ήταν μέσα στον κόσμο, και ο κόσμος έγινε διαμέσου αυτού και ο κόσμος δεν τον γνώρισε. 

11 Στα δικά του ήρθε, και οι δικοί του δεν τον δέχθηκαν. 

12 Όσοι, όμως, τον δέχθηκαν, σ' αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά τού Θεού, σ' αυτούς που πιστεύουν στο όνομά του 

13 οι οποίοι, όχι από αίματα ούτε από θέλημα σάρκας ούτε από θέλημα άνδρα, αλλά από τον Θεό γεννήθηκαν. 

       Πότε ήρθε; 

    Χαρακτηριστικά ο Λόγος του Θεού αναφέρει πάνω στο θέμα αυτό : «Όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο, για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία». (Γαλάτας Δ : 5.). 

      «Και ο Λόγος έγινε σάρκα, και κατοίκησε ανάμεσά μας και είδαμε τη δόξα του, δόξαν ως μονογενή από τον Πατέρα), γεμάτος χάρη και αλήθεια.» (Ιωάννης Α : 14). 

       Πως ήρθε; 

      «Πείτε στη θυγατέρα Σιών»: «Δες, ο βασιλιάς σου έρχεται σε σένα πράος, και καθισμένος επάνω σε γαϊδούρι, και πουλάρι, αρσενικό γέννημα υποζυγίου». (Ματθαίος ΚΑ : 5). 

   «Καταφρονημένος και απορριμμένος από τους ανθρώπους, άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθένειας και σαν άνθρωπος από τον οποίο κάποιος αποστρέφει το πρόσωπο, καταφρονήθηκε, και τον θεωρήσαμε σαν ένα τίποτα». (Ησαϊας ΝΓ : 3). 

     «Και λέγει προς αυτόν ο Ιησούς: Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας, ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει που να κλίνη την κεφαλήν». (Ματθαίος Η : 8). 

      Γιατί ήρθε; 

      «Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήση και να σώση το απολωλός». (Λουκάς ΙΘ : 10). «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον». (Ιωάννης Γ : 16). 

      Τι πρέπει να γνωρίζουμε;

    «εξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών διά φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά διά του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου, όστις ήτο μεν προωρισμένος προ καταβολής κόσμου, εφανερώθη δε εν τοις εσχάτοις καιροίς διά σας». (Α΄ Πέτρου Α : 18-20).

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ», κεφ. Β/2, εδάφ. 1 – 20.

1 ΚΑΙ κατά τις ημέρες εκείνες βγήκε διάταγμα από τον Καίσαρα Αύγουστο να απογραφεί ολόκληρη η οικουμένη. 

2 Αυτή η απογραφή ήταν η πρώτη που έγινε, όταν στη Συρία ηγεμόνευε ο Κυρήνιος. 

3 Και όλοι έρχονταν για να απογράφονται κάθε ένας στη δική του πόλη. 

4 Ανέβηκε δε από τη Γαλιλαία και ο Ιωσήφ, από την πόλη Ναζαρέτ, στην Ιουδαία, στην πόλη τού Δαβίδ, που αποκαλείται Βηθλεέμ, (επειδή, αυτός ήταν από την οικογένεια και την πατριά τού Δαβίδ), 5 για να απογραφεί μαζί με τη Μαριάμ, που ήταν αρραβωνιασμένη μ' αυτόν για γυναίκα, η οποία ήταν έγκυος. 

6 Και ενώ βρίσκονταν εκεί, συμπληρώθηκαν οι ημέρες για να γεννήσει 

7 και γέννησε τον γιο της τον πρωτότοκο, και τον σπαργάνωσε, και τον έβαλε να πλαγιάσει μέσα στη φάτνη επειδή, δεν υπήρχε γι' αυτούς τόπος μέσα στο κατάλυμα. 

8 Και κοντά στην ίδια περιοχή υπήρχαν ποιμένες, που διανυχτέρευαν στα χωράφια, και φύλαγαν βάρδιες τής νύχτας στο κοπάδι τους. 

9 Και τότε, ένας άγγελος του Κυρίου φάνηκε σ' αυτούς ξαφνικά, και δόξα τού Κυρίου έλαμψε ολόγυρά τους, και φοβήθηκαν με μεγάλον φόβο. 

10 Και ο άγγελος είπε σ' αυτούς: Μη φοβάστε επειδή, δέστε, σας φέρνω ένα χαρμόσυνο μήνυμα μεγάλης χαράς, που θα είναι σε ολόκληρο τον λαό 

11 επειδή, σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ, γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος. 12 Κι αυτό θα είναι σε σας το σημάδι: Θα βρείτε ένα βρέφος σπαργανωμένο, να κείτεται μέσα στη φάτνη. 

13 Και ξαφνικά, μαζί με τον άγγελο, φάνηκε ένα πλήθος ουράνιας στρατιάς, που υμνούσαν τον Θεό, και έλεγαν: 

14 Δόξα στον Θεό εν υψίστοις, και επάνω στη γη ειρήνη, σε ανθρώπους ευδοκίας. 

15 Και καθώς οι άγγελοι αναχώρησαν απ' αυτούς στον ουρανό, οι άνθρωποι, οι ποιμένες, είπαν αναμεταξύ τους: Ας πάμε, λοιπόν, στη Βηθλεέμ, και ας δούμε αυτόν τον λόγο, αυτό που συνέβηκε, το οποίο ο Κύριος μας φανέρωσε. 

16 Και ήρθαν με βιασύνη, και βρήκαν, και τη Μαριάμ και τον Ιωσήφ, και το βρέφος να κείτεται μέσα στη φάτνη. 

17 Και καθώς το είδαν, διακήρυξαν τον λόγο, που ειπώθηκε σ' αυτούς για τούτο το παιδί. 

18 Και όλοι εκείνοι που άκουσαν για όσα οι ποιμένες μίλησαν σ' αυτούς, θαύμασαν. 

19 Η Μαριάμ, όμως, διατηρούσε όλα αυτά τα λόγια, σκεφτόμενη γι' αυτά μέσα στην καρδιά της. 

20 Και οι ποιμένες γύρισαν πίσω, δοξάζοντας και υμνώντας τον Θεό, για όλα όσα άκουσαν και είδαν, όπως ειπώθηκαν σ' αυτούς. 

     ΣΧΟΛΙΑ :

     Εκατομμύρια άνθρωποι, σε όλο τον κόσμο, ετοιμάζονται να γιορτάσουν και φέτος τα Χριστούγεννα. Πυρετώδεις είναι οι προετοιμασίες. Πλούσιες οι διακοσμήσεις, ενώ τα δώρα και οι ευχές, θα είναι το κυρίαρχο στοιχείο των ημερών. Για πολλούς ανθρώπους πάνω στον κόσμο τα Χριστούγεννα είναι η πιο χαρούμενη μέρα του χρόνου. Ο κόσμος ετοιμάζεται να γιορτάσει με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Έχει μεριμνήσει για όλα, γιορτές, τραγούδια, πάρτη οικογενειακές συγκεντρώσεις, πλούσια φαγητά, ποτά, που θα υπάρχουν παντού, τα πάντα, όμως μέσα από τούτο το εορταστικό κλίμα θα λείπει ο Χριστός. Ναι ο κόσμος ετοιμάζεται να γιορτάσει, για άλλη μια φορά, Χριστούγεννα χωρίς Χριστό. 

     Μέσα στο σπιτικό οι χαρές και τα γλέντια περισσεύουν. Ο Χριστός όμως είναι απ’ έξω. Χτυπάει ευγενικά την πόρτα και συνεχίζει να υπόσχεται και σήμερα : «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω εάν τις ακούσει της φωνής μου και ανοίξει την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού». (Αποκάλυψη Γ/3: 20). 

     Σχετικά με τον ερχομό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού σε τούτο το σκληρό και αφιλόξενο κόσμο μας ο Απόστολος Παύλος μας πληροφορεί ότι : «ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, διά να εξαγοράση τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν. » (Γαλάτας Δ/4: 4). Μπορεί για τον κόσμο τα Χριστούγεννα να είναι μια μεγάλη γιορτή, όμως για τον πιστό, για τον «αληθινό προσκυνητή» (Ιωάννης Δ/4: 23) θα πρέπει να είναι μια ημέρα ιδιαίτερα πνευματική, μια ημέρα λατρείας, ευχαριστίας και δοξολογίας για την πλούσια χάρη του Θεού και τη σωτηρία, που ο Θεός προσφέρει και σήμερα διά Ιησού Χριστού σε κάθε άνθρωπο. Χωρίς αυτήν την “πνευματική” λατρεία τα Χριστούγεννα γίνονται ένας τύπος χωρίς καμία ουσία. Γι’ αυτό ας προετοιμάσουμε τις καρδιές μας για τη μεγάλη γιορτή, την οποία καλούμεθα να γιορτάσουμε πνευματικά. Με το πνεύμα μας και με την αλήθεια της καρδιάς μας ευχαριστώντας το Θεό για την «ανεκδιήγητη προσφορά του» (Β' Κορινθίους Θ/9: 15). 

     Να θυμόμαστε πάντοτε ότι για τους πιστούς ανθρώπους, τα Χριστούγεννα δεν είναι μια απλή γιορτή, είναι η λατρεία της γέννησης του Σωτήρα Χριστού. 

     Ας παρακολουθήσουμε τα γεγονότα εκείνων των ημερών, γιατί δεν είναι μόνον για «τω καιρώ εκείνω», αλλά είναι το ίδιο επίκαιρα και για τις μέρες μας. Ο Καίσαρας Αύγουστος Οκταβιανός (63 π.Χ. έως 14 μ.Χ.), έβγαλε ένα διάταγμα να απογραφεί όλη η οικουμένη, ολόκληρη δηλαδή η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η απογραφή αυτή ήταν η πρώτη που έγινε, όταν Ρωμαίος έπαρχος της Συρίας ήταν ο Κυρήνιος 

      Η απογραφή του Αυγούστου έφερε τον Ιωσήφ και τη Μαριάμ στη Βηθλεέμ ακριβώς στο σωστό χρόνο με σκοπό ο Μεσσίας να γεννηθεί εκεί, για να εκπληρωθεί η συγκεκριμένη προφητεία (Μιχαίας Ε/5: 1), η οποία έλεγε : «Κι εσύ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρή, ώστε να είσαι ανάμεσα στις χιλιάδες τού Ιούδα, από σένα θα εξέλθει σε μένα ένας άνδρας για να είναι ηγούμενος στον Ισραήλ που οι έξοδοί του είναι εξαρχής, από ημέρες αιώνα». 

      Όταν έφθασαν στη Βηθλεέμ, ήταν γεμάτη από κόσμο. Η αναζήτηση ενός καταλύματος δεν έφερε αποτέλεσμα. Παντού πληρότητα. Ας φανταστούμε για λίγο τούτη τη σκηνή. Με πολλή ευγένεια ο Πανδοχέας θα είπε. Κύριε, θέλω να σε φιλοξενήσω, αλλά δεν έχω τόπο. 

     Διαχρονική τούτη η απάντηση. Πόσες φορές την επαναλάβαμε και εμείς. Ναι Κύριε, θέλω να σε φιλοξενήσω μέσα στη ζωή μου, αλλά δεν έχω τόπο μέσα στην καρδιά μου. Έχω τη δουλειά μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, την ψυχαγωγία μου και δε μένει τόπος Κύριε, μέσα στη ζωή μου για Σένα. Είμαι πλήρης. 

     Ο Χριστός ήρθε κοντά του, χτύπησε την πόρτα του, όμως ένα και μόνον ενδιαφέρον είχε τούτος ο πανδοχέας. Πως θα ωφεληθεί περισσότερο από την περίσταση και πως θα μπορούσε να εισπράξει περισσότερα. Δεν είχε τόπο, δεν είχε χρόνο να σκεφθεί, δεν είχε κανένα άλλο ενδιαφέρον από το να πάνε καλά οι δουλειές. Ο κόσμος ήταν, είναι και θα είναι γεμάτος από τέτοιους ανθρώπους, που θα έχουν μια υλιστική αντίληψη της ζωής: Δουλειές, συμφέρον, κέρδη, πάρτη, στολίδια, ταξίδια, δένδρα, φωτάκια, διακοπές, εγώ, εμένα, ο εαυτός μου, τα παιδιά μου, η οικογένειά μου, να περάσω καλά και τίποτα άλλο. Αλήθεια πόσο μακριά είναι το μήνυμα της Βηθλεέμ, από μια τέτοια νοοτροπία! 

     Ρώτησαν, έψαξαν, όμως δεν υπήρχε γι' αυτούς τόπος μέσα στο κατάλυμα. Ο μόνος τόπος που βρέθηκε ήταν ο στάβλος ενός πανδοχείου. Χαρακτηριστική εικόνα τούτη, του πως οι άνθρωποι υποδέχθηκαν το Χριστό. Και ενώ ήταν στο στάβλο, η Μαριάμ γέννησε το γιο της τον πρωτότοκο, τον οποίο σπαργάνωσε και τον απέθεσε απαλά μέσα στη φάτνη. Έτσι ο Θεός επισκέφθηκε τη γη μας, μέσα από το πρόσωπο ενός ανυπεράσπιστου βρέφους και μέσα από τη μιζέρια ενός βρώμικου στάβλου. 

     «Στην ίδια εκείνη περιοχή υπήρχαν και μερικοί βοσκοί, που διανυκτέρευαν στην ύπαιθρο και φύλαγαν με βάρδιες το κοπάδι τους» (Λουκάς Β/2: 8). Το μεγαλύτερο μήνυμα όλων των εποχών, το μήνυμα της γέννησης του Σωτήρα Χριστού, δεν αναγγέλλεται σε κάποιο θρήσκο Λευίτη ή σε κάποιο πολύ μορφωμένο θεολόγο ραβίνο ή στο διορισμένο από τους Ρωμαίους κυβερνήτη Ηρώδη, δεν αναγγέλλεται στον Καίσαρα ή σε κάποιον από τους υψηλούς αξιωματούχους. Όχι. Όλοι τούτοι αυτή τη μεγάλη ώρα κοιμόνταν. 

    Η αδιαφορία τους, η υπερηφάνεια τους, ο εγωισμός τους, η αυτοπεποίθησή τους και η αυτοδικαίωσή τους τους είχε τυφλώσει και τους είχε ρίξει σ’ ένα μακάβριο ύπνο. Το μήνυμα αναγγέλλεται σε κάποιους που ήταν ξάγρυπνοι, σε κάποιους απλούς, ταπεινούς, φτωχούς βοσκούς, που βρίσκονται στα υψώματα της Ιουδαίας και φύλαγαν με βάρδιες τα πρόβατα των πλουσίων της εποχής. Γιατί ο Θεός εμπιστεύεται τα «καλά νέα» σ’ αυτούς τους καταφρονημένους βοσκούς; 

     Γιατί ο Θεός αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται στους ταπεινούς; Διότι «ο Κύριος στους υπερήφανους αντιστέκεται, ενώ στους ταπεινούς δίνει χάρη» (Ιακώβου Δ/4: 6). Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή "Α΄ Κορινθίους"  (Α/1: 26-29), αναφέρει χαρακτηριστικά : «Επειδή, αδελφοί, βλέπετε την πρόσκλησή σας, ότι είστε, κατά σάρκα, όχι πολλοί σοφοί, όχι πολλοί δυνατοί, όχι πολλοί ευγενείς. Αλλά, ο Θεός διάλεξε τα μωρά τού κόσμου, για να καταντροπιάσει τούς σοφούς και τα ασθενή τού κόσμου διάλεξε ο Θεός για να καταντροπιάσει τα ισχυρά και τα αγενή τού κόσμου και τα εξουθενημένα διάλεξε ο Θεός, και εκείνα που θεωρούνται για τίποτε, για να καταργήσει αυτά που θεωρούνται κάτι. Για να μη καυχηθεί καμιά σάρκα μπροστά του». 

       Αυτός είναι ο τρόπος που εργάζεται ο Θεός. Για να μην υπάρξει άνθρωπος να καυχηθεί μπροστά Του. Να μην υπάρξει άνθρωπος να πει ότι «εγώ σώθηκα γιατί το άξιζα» ή ότι «εγώ σώθηκα με τις δικές μου δυνάμεις». 

      Όταν ο Θεός διαλέγει ηγέτη για το λαό Του, απευθύνεται σε έναν φυγά δολοφόνο, το Μωυσή, που βόσκει πρόβατα στην έρημο (Έξοδος Γ/3: 4). Όταν επιλέγει βασιλιά, βρίσκει το πιο μικρό βοσκόπουλο της πιο άσημης φυλής, το Δαβίδ (Α΄ Σαμουήλ Α/1: 16). Όταν επιλέγει μαθητές απευθύνεται σε ψαράδες και αμαρτωλούς τελώνες, σε πόρνες..... Γιατί όμως ο Θεός απευθύνεται σε ταπεινούς και καταφρονημένους; Ο Απόστολος Παύλος είναι αποκαλυπτικός. «Έτσι ώστε να μην μπορεί να καυχηθεί κανένας μπροστά στο Θεό. Κι εσείς, χάρη σ’ αυτό ανήκετε στο Χριστό, ο οποίος έγινε η δική μας σοφία, που προέρχεται από το Θεό, κι επίσης η δικαιοσύνη και ο αγιασμός και η απολύτρωσή μας» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 29-30).

    Δεν είναι δυνατόν να μπει μέσα στην καρδιά μας το μήνυμα των Χριστουγέννων, αν δεν ταπεινωθούμε, αν δεν αναγνωρίσουμε την αναξιότητά μας, την πνευματική μας ανάγκη, την ολοκληρωτική αδυναμία μας. Αν δεν επαναλάβουμε τα λόγια εκείνου του ωραίου ύμνου : «συ Εί ο πλάστης, εγώ πυλός». 

      «Ξαφνικά παρουσιάστηκε σ’ αυτούς ένας άγγελος Κυρίου και δόξα Κυρίου έλαμψε ολόγυρά τους και κυριεύθηκαν από μεγάλο φόβο». Από τη μία φτωχοί βοσκοί, από την άλλη ένδοξος άγγελος και ακολουθεί «φόβος μέγας». Ένα απέραντο δέος που έρχεται να καταβάλει την καρδιά του Χριστιανού. Πάντοτε η καρδιές των απλών, των ταπεινών ανθρώπων γεμίζουν από δέος μπροστά στην παρουσία του Θεού, μπροστά στο απέραντο μεγαλείο. Ο άπειρος, ο αιώνιος, ο βασιλεύς των ουρανών και ποιητής των όλων να γίνει ένα μωρό παιδί. Ο παντοδύναμος να λάβει την αδυναμία μας. Μέγα και ανεξερεύνητο το μυστήριο της ενσάρκωσης. Πόσο μεγάλη είναι η σοφία του Θεού, πόσο μεγάλη είναι η αγάπη του για τον άνθρωπο! 

      Και είπε προς αυτούς ο άγγελος. «Μη φοβάστε γιατί φέρνω σε σας το καλό άγγελμα μεγάλης χαράς, για όλο το λαό. Ότι σήμερα γεννήθηκε στην πόλη του Δαβίδ Σωτήρας για σας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος». Φόβος είχε καταλάβει τις καρδιές των ποιμένων. Ο άνθρωπος ζούσε μέσα στον παράδεισο χωρίς να γνωρίζει τι είναι φόβος, χωρίς να φοβάται τίποτα. Για πρώτη φορά μέσα στην ανθρώπινη ιστορία γίνεται αναφορά στο φόβο, όταν ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν. «Και ο Κύριος ο Θεός κάλεσε τον Αδάμ, και του είπε: Πού είσαι; κι εκείνος είπε: Άκουσα τη φωνή σου στον παράδεισο, και φοβήθηκα, επειδή είμαι γυμνός και κρύφτηκα» (Γένεση Γ/3: 9,10). 

      Από τότε μέχρι σήμερα ο άνθρωπος ζει με το φόβο. Φόβος για το σήμερα, φόβος για το αύριο, για το μεθαύριο. Φόβος παντού και πάντοτε. Στις ημέρες μας φοβάται ο ένας για τον άλλον. Την ώρα που η καρδιά των ποιμένων είχε γεμίσει με φόβο κάτω στα λιβάδια της Βηθλεέμ ακούστηκε μια ελπιδοφόρα κραυγή: «Μη φοβάστε». Μη φοβάστε, γιατί γεννήθηκε σε σας Σωτήρας, που είναι Χριστός, Κύριος. Ναι, ψυχή, μη φοβάσαι, δεν είσαι μόνη. Είναι κοντά σου ο Σωτήρας, ο Λυτρωτής, ο Κύριος, «ο νικητής του Άδη και του Θανάτου». (Αποκάλυψη Α/1: 18). Είναι κοντά σου ο αδελφός σου (Εβραίους Β/2: 11), ο μεσίτης σου στον ουρανό (Α' Τιμοθέου Β/2: 5), ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός. 

     Το φάρμακο για το φόβο είναι ο Χριστός. Από Αυτόν θα λάβουμε θάρρος και δύναμη, γιατί Αυτός πέθανε για τον καθένα μας και πλήρωσε για τις δικές μας αμαρτίες πάνω στο σταυρό, τις οποίες μας συγχώρησε (Α' Ιωάννου Α/1: 7). Προσπάθησε ο άνθρωπος με δικούς του τρόπους και με δικά του μέσα να διώξει το φόβο. Οι γιατροί πρότειναν καταπραϋντικά. Οι πολιτικοί πρότειναν ανάκαμψη της οικονομίας, πρωτογενές πλεόνασμα λέγεται στις ημέρες μας. Κάποιοι πρότειναν την επανάσταση της εργατιάς και κάποιοι άλλοι πρότειναν την εκδίωξη των ξένων. Όλα τούτα τα «φάρμακα» όχι μόνον δεν έδιωξαν τους φόβους μας, αλλά τους επέτειναν μάλλον. 

     Το μήνυμα των Χριστουγέννων είναι ότι γεννήθηκε Σωτήρας. Αυτό που εμείς μέσα στην αδυναμία μας δεν μπορούσαμε να κάνουμε το έκανε ο Θεός. Γεννήθηκε ένας Σωτήρας, που μπορεί να σου δώσει Νέα Ζωή. Αυτός πήρε πάνω Του τις αμαρτίες μας, μας συγχώρησε (Α' Κορινθίους ΙΕ/15: 3). Αυτός μπορεί να μας δυναμώσει, να μας ελευθερώσει από τους φόβους μας, να βάλει σε τάξη τη ζωή μας και να της δώσει σκοπό και νόημα. Πόσο χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Δαβίδ στο ψαλμό ΛΒ/32, εδ. 11 «Χαρείτε για τον Κύριο δίκαιοι, κι ευφρανθείτε κι όλοι εσείς οι άδολοι φωνάξτε από χαρά»! 

      Ένα στοιχείο που θα πρέπει ιδιαίτερα να επισημανθεί είναι ότι οι βοσκοί, καθώς άκουσαν το μήνυμα των Χριστουγέννων, ανταποκρίθηκαν σ’ αυτό. Άκουσαν για το Σωτήρα Χριστό που γεννήθηκε και δε μένουν απαθείς, αλλά τρέχουν για να τον συναντήσουν. Καθοριστική η απόφασή τους: «ας υπάγωμεν έως Βηθλεέμ». 

      Ένας άνθρωπος ονόματι Βαρτίμαιος, τυφλός, ανήμπορος, στέκεται στην άκρη ενός δρόμου της Ιεριχώ και ζητιανεύει για να εξασφαλίσει τα αναγκαία. Καθώς στέκεται εκεί με το χέρι παρατεταμένο, για να λάβει κάποια βοήθεια από τους περαστικούς, άκουσε από μακριά να γίνεται πολύς θόρυβος. Ρώτησε τι συμβαίνει και του είπαν ότι περνάει ο Χριστός. Καθώς άκουσε ότι περνάει ο Χριστός, έβαλε τις φωνές και με όλη τη δύναμη που διέθετε άρχισε να φωνάζει : «Ιησού Υιέ του Δαβίδ, ελέησόν με». (Μάρκος Ι/10: 46- 48). 

     Πόσοι άνθρωποι άκουσαν και ξανά άκουσαν για το Χριστό και τη «δωρεάν σωτηρία που Εκείνος προσφέρει κατά χάριν», (Εφεσίους Β/2: 8), αλλά δεν έβαλαν τις φωνές να Τον επικαλεστούν μέσα στη ζωή τους, δεν πήραν την καθοριστική απόφαση, να σπεύσουν να Τον συναντήσουν προσωπικά! Άλλωστε αυτή είναι η ουσία, να γνωρίσει ο άνθρωπος προσωπικά το Χριστό. Να μπορεί να πει: "ο Θεός μου". Χωρίς αυτό το «μου» καλός είναι ο Θεός, αλλά δεν ωφελεί σε τίποτα. 

     Αλίμονο αν άκουγαν μόνον γι’ Αυτόν και έμεναν εκεί. Η γνώση δεν είναι αρκετή. Η γνώση είναι το μέσον για να Τον συναντήσεις. Η ζωή των ποιμένων άλλαξε από την ώρα που προχώρησαν στην πράξη. Δεν καθυστέρησαν, δεν το πολύ συζήτησαν, δεν το μελέτησαν θεολογικά, δεν άρχισαν να επιχειρηματολογούν, αν ο Σωτήρας έπρεπε να γεννηθεί σε μία φάτνη κλπ. 

   Αντίθετα με όλα αυτά. Σηκώθηκαν, πήγαν, βρήκαν, είδαν και προσκύνησαν το Χριστό. Δεν ξέρουμε τι έγιναν τα πρόβατα. Πάντως θεώρησαν πολύ πιο σημαντικό το Σωτήρα από τα πρόβατα. Αλήθεια πόσες φορές βάλαμε τα πρόβατα στην πρώτη θέση! Πόσες φορές τα «πρόβατα» (η δουλειά, οι φίλοι, οι σχέσεις), μας καθυστέρησαν, μας έκαναν να αναβάλουμε το ταξίδι μας «έως Βηθλεέμ», να αναβάλουμε την προσωπική συνάντηση μαζί Του. «Και ιδόντες διακήρυξαν το λόγο τον λαληθέντα προς ατούς περί του παιδίου τούτου». 

   Ήρθαν, είδαν και καθώς γνώρισαν το Χριστό, άρχισαν να μιλούν γι’ Αυτόν. Δε γίνεται να γνωρίσεις το Χριστό και να το κρατήσεις μυστικό. Πλημμυρίζεις από χαρά, για πρώτη φορά αρχίζεις να νοιάζεσαι και για τους άλλους. Τούτο το γεγονός δεν κρατιέται μυστικό. 

    Ας θυμηθούμε τη Σαμαρείτισσα στο πηγάδι του Ιακώβ, άφησε τη στάμνα και το νερό και έτρεξε να αναγγείλει στους συγχωριανούς της τα νέα για το Μεσσία. (Ιωάννης Δ/4: 4 - 30). Ο Απόστολος Παύλος ολοκληρώνει το νόημα των Χριστουγέννων με το εξής εδάφιο. «Όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, απέστειλε ο Θεός το Γιο του, που ήρθε μέσω γυναίκας και υποτάχθηκε στο νόμο, με σκοπό να εξαγοράσει εκείνους που βρίσκονταν κάτω από την κυριαρχία του νόμου, ώστε να αποκτήσουμε την υιοθεσία» (Γαλάτας Δ/4: 4,5). 

    Χριστούγεννα σημαίνει : «ας υπάγωμεν (πνευματικά) έως Βηθλεέμ». Εκεί θα τον συναντήσουμε. Θα συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες μας, θα πάρει τις θλίψεις μας, τους φόβους μας και θα μας χαρίσει αιώνια ζωή (Ιωάννης Γ/3: 15). Αυτή είναι η πραγματική λατρεία των Χριστουγέννων για όσους Τον γνώρισαν. Για τον κόσμο γύρω μας που συνεχίζει να Τον αγνοεί μέσα στην καθημερινή του ζωή τα Χριστούγεννα δεν είναι λατρεία, είναι μια ωραία γιορτή. Είναι στο δικό σου το χέρι να επιλέξεις τούτα τα Χριστούγεννα, να τα γιορτάσεις, όπως ο κόσμος γύρω μας, με μουσικές, φαγητά, εκδηλώσεις, φωτάκια και άλλα ανθρώπινα τεχνάσματα ή να τα γιορτάσεις λατρεύοντας και δοξολογώντας το Θεό, «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23), όπως ακριβώς ζητάει ο Κύριος, ψάλλοντας μέσα από την καρδιά σου: «Χριστέ εν Σοι απέκτησα ειρήνην και χαράν και φέρω εις τα στήθη μου καρδίαν καθαράν», ευχαριστώντας Αυτόν για την «ανεκδιήγητη προσφορά Του». (Β' Κορινθίους Θ/9: 15), που είναι ο Υιός Του ο Μονογενής, τον οποίον έδωσε ο Θεός από αγάπη, «ίνα μη απωλεστεί, πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή» (Ιωάννης Γ/3: 16). 

      Με τις σκέψεις αυτές ας σταθούμε με απλότητα, με πίστη, με ειλικρινή καρδιά και ας βαδίσουμε ταπεινά, νοερά, προς τη φάτνη.   "Ας υπάγωμεν έως Βηβλεέμ" . --- 

 ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. 

1. Δεν ήλθον δια να καλέσω δικαίους, αλλ’ αμαρτωλούς εις μετάνοια (Ματθαίος Θ/9:13). 

2. Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να απολέσει ψυχάς ανθρώπων, αλλά να σώσει (Λουκάς Θ/9 : 56). 

3. Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήσει και να σώσει το απολωλός (Λουκάς ΙΘ/19 : 10). 

4. Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν Αυτού εις τον κόσμος, δια να κρίνει τον κόσμον, αλλά δια να σωθεί ο κόσμος δι’ Αυτού (Ιωάννης Γ/3 : 17). 

5. Διότι δεν ήλθον δια να κρίνω τον κόσμον, αλλά δια να σώσω τον κόσμον (Ιωάννης ΙΒ/12 : 47). 

6. Αλλ’ ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα, έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών (Ρωμαίους Ε/5 : 8). 

7. Ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον δια να σώσει τους αμαρτωλούς (Α΄ Τιμοθέου Α/1 : 15). 

8. Τώρα δε άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθει, δια να αθετήσει την αμαρτίαν δια της θυσίας Εαυτού (Εβραίους Θ/9 : 26). 

9. Και εξεύρετε ότι Εκείνος εφανερώθει, δια να σηκώσει τα αμαρτίας ημών (Α΄ Ιωάννου Γ/3 : 5). 

10. Όστις τας αμαρτίας ημών Αυτός εβάστασεν εν τω σώματι Αυτού επί του ξύλου, δια να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη, αποθανόντες κατά τας αμαρτίας (Α΄ Πέτρου Β/2 : 24). 

11. Αλλ’ Αυτός ετραυματίσθει δια τα παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθει δια τας ανομίας ημών, η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ’ Αυτόν και δια των πληγών Αυτού ημείς ιάθημεν (Ησαΐας Ν/50 : 5). 

12. Καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθεί, αλλά δια να υπηρετήσει και να δώσει την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών (Ματθαίος Κ/20 : 28).

«κατά Λουκάν, κεφ. Β΄, εδάφ. 1 – 7.

 Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν,  κεφ. Β/2,  εδάφ. 1 – 7.

"δεν ήτο τόπος δι' αυτούς εν τω καταλύματι"

1 Εν εκείναις δε ταις ημέραις εξήλθε διάταγμα παρά του Καίσαρος Αυγούστου να απογραφή πάσα η οικουμένη. 

2 Αύτη η απογραφή έγεινε πρώτη, ότε ηγεμόνευε της Συρίας ο Κυρήνιος. 

3 Και ήρχοντο πάντες να απογράφωνται, έκαστος εις την εαυτού πόλιν. 

4 Ανέβη δε και Ιωσήφ από της Γαλιλαίας εκ της πόλεως Ναζαρέτ εις την Ιουδαίαν εις την πόλιν του Δαβίδ, ήτις καλείται Βηθλεέμ, επειδή αυτός ήτο εκ του οίκου και της πατριάς του Δαβίδ, 

5 διά να απογραφή μετά της Μαριάμ της ηρραβωνισμένης με αυτόν εις γυναίκα, ήτις ήτο έγκυος. 

6 Και ενώ ήσαν εκεί, επληρώθησαν αι ημέραι του να γεννήση

7 και εγέννησε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν και κατέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη, διότι δεν ήτο τόπος δι' αυτούς εν τω καταλύματι. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

       Ο Ιωσήφ και η Μαρία ζουν στην πατρίδα τους, τη Ναζαρέτ. Η Κυβέρνηση της Ρώμης διέταξε να γίνει απογραφή πληθυσμού σε όλη την επικράτεια του Ρωμαϊκού κράτους. Τη διαταγή την εξέδωσε ο Οκταβιανός Καίσαρας Αύγουστος (63 π.Χ. – 14 μ.Χ) και την εκτέλεσε στην περιοχή της Παλαιστίνης ο ηγεμόνας της Συρίας Κυρήνειος. Σκοπός ήταν η γνωστοποιηθεί ο πληθυσμός κάθε επαρχίας καθώς και η συλλογή στοιχεία που αφορούσαν τους πολίτες, όπως η κατοικία, η ηλικία, η οικογενειακή κατάσταση των πολιτών κλπ.

      Έτσι ο Ιωσήφ, που ήταν απόγονος του Δαβίδ και καταγόταν από τη Βηθλεέμ, βρέθηκε από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, όπου κατοικούσε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Η συνολική απόσταση ήταν 110 χιλ. και αυτό έγινε για να απογραφεί με τη γυναίκα του Μαριάμ, που ήταν έγκυος. 

      Στη μικρή αυτή πόλη είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος λόγω της απογραφής. Όλα τα καταλύματα που υπήρχαν ήταν γεμάτα και, επειδή δεν υπήρχε χώρος προσωρινής διαμονής, ο πανδοχέας τους τοποθέτησε σε ένα σταύλο με ζώα που υπήρχε.

     «Δεν υπήρχε τόπος γι’ αυτούς εν των καταλύματι.» 

    Καθώς παρατηρούμε τη ζωή του Κυρίου Ιησού Χριστού, παρατηρούμε ότι δεν υπήρχε τόπος γι’ Αυτόν. Ήταν ένα ξένος ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του, κεφ. Α, εδάφ. 11 αναφέρει : «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν». Ήρθε ανάμεσα στους δικούς του, στο λαό του και οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν, δεν τον αναγνώρισαν, τον απέρριψαν. Οι Ιουδαίοι περίμεναν ένα Μεσσία ένδοξο, ισχυρό που θα ηγείτο επανάστασης και θα οδηγούσε στην απελευθέρωση των Ιουδαίων από το Ρωμαϊκό ζυγό. 

  Ο Προφήτης Ησαΐας 700 χρόνια προ Χριστού στο κεφ. ΝΓ/53, εδάφ. 3, αναφέρει: «Καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων, άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας και ως άνθρωπος από του οποίου αποστρέφει τις το πρόσωπον, κατεφρονήθη και ως ουδέν ελογίσθημεν αυτόν». 

    Ο Κύριος δε ζούσε απομονωμένος και δεν αποστρεφόταν τους ανθρώπους, ήθελε να έχει κοινωνία μαζί τους, να τους μιλάει για το θέλημα του Θεού, για την αιώνια ζωή, για την αγάπη του Θεού, για πεσμένο και αμαρτωλό άνθρωπο. Δεν ήθελε να ενεργεί μόνος Του και γι’ αυτό από την αρχή της διακονίας Του εξέλεξε ανθρώπους που θα τους είχε μαζί του και θα ήταν συνεργάτες του. Οι εχθροί του Κυρίου, όταν ήθελαν να τον συκοφαντήσουν και να τον κακολογήσουν, έλεγαν ότι είναι «άνθρωπος φάγος και οινοπότης, φίλος τελωνών και αμαρτωλών». (Λουκάς Ζ : 34). 

    Παρά ταύτα όμως ο Κύριος ήταν μόνος. Δεν υπήρχε τόπος για το Χριστό. Όταν κήρυξε στη Ναζαρέτ όπου μεγάλωσε, ξεσηκώθηκαν και Τον έδιωξαν, αναγκάζοντας τον Κύριο να πει : «Αληθώς σας λέγω ότι ουδείς προφήτης είναι δεκτός εν τη πατρίδι αυτού». (Λουκάς Δ : 24). Στα Γάδαρα θεράπευσε έναν δαιμονισμένο που κοιμόταν μέσα στα νεκροταφεία, που τον έδενα με αλυσίδες και δεν μπορούσαν να τον συγκρατήσουν και που με ένα λόγο του Κυρίου είδαν τούτον τον άνθρωπο να αλλάζει, να λογικεύεται, να ντύνεται και να σοβαρεύεται. (Λουκάς Η : 27 - 40). 

     Ο Κύριος ήταν μόνος. Κάποτε τον πλησίασε ένας άνθρωπος και του είπε : «Διδάσκαλε, θέλω σοι ακολουθήσει όπου αν υπάγης». Η απάντηση του Κυρίου προς αυτόν ήταν : «Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας, ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει που να κλίνη την κεφαλήν». (Ματθαίος Η : 20). Καθώς βρισκόταν στον κήπο της Γεθσημανή για να προσευχηθεί και να δώσει τη μάχη για το «πικρό ποτήρι» που σε λίγο θα έπινε, πήρε μαζί του τρεις ιδιαίτερα αγαπητούς φίλους του, οι οποίοι όμως μετά από λίγο τον εγκατέλειψαν. (Ματθαίος ΚΣ : 36). 

      Σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχει τόπος για πλούτη, για διασκεδάσεις, για φιλοδοξίες, υπάρχει τόπος για το ληστή Βαραβά, για πόρνες και για τελώνες αμαρτωλούς, αλλά δεν υπάρχει τόπος για το Χριστό. Αυτό που συνέβη τότε συνέχισε να συμβαίνει ανάμεσα στους αιώνες και θα λέγαμε ότι στις «πολιτισμένες» κοινωνίες μας, που δε θέλουν καν να λέγονται χριστιανικές, κορυφώνεται. 

   Μεγάλοι ναοί, επιβλητικοί, αξίας εκατομμυρίων φτιάχνονται από τους ανθρώπους για να στεγάσουν Εκείνον. Ο ναός του «Αγίου Πέτρου» στη Ρώμη λάμπει μέσα στο χρυσάφι και την πολυτέλεια. Το ίδιο και η εκκλησία του «Αγίου Παύλου» στο Λονδίνο, του «Αγίου Στεφάνου» στη Βιέννη και άλλα σπουδαία έργα, που θα τα χαρακτηρίζαμε θαύματα αρχιτεκτονικής. Όλοι αυτοί οι περίλαμπροι ναοί χτίστηκαν προς τιμήν του Κυρίου Ιησού Χριστού, χτίστηκαν για να αναδείξουν και να τονίσουν τη δόξα και το μεγαλείο Εκείνου, που πέθανε πάνω στο σταυρό για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών, που αναστήθηκε από τους νεκρούς και έγινε η «απαρχή των κεκοιμημένων» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ:20), που κάθισε στα δεξιά του Πατέρα και που θα έρθει και πάλι, για να παραλάβει όλους όσοι τον περιμένουν για σωτηρία. (Εβραίους Θ : 28). 

     Υπέρλαμπρος ήταν και ο Ναός του Σολομώντα. Ο πρώτος Ναός είχε αρχικά κτιστεί το 955 π.Χ. και καταστράφηκε το 587 π.Χ. από τους Βαβυλώνιους. Ο δεύτερος ναός οικοδομήθηκε από τον Ζοροβάβελ μετά από διάταγμα του Κύρου, του Μεγάλου βασιλιά των Περσών, το έτος 516 π.Χ. και ανοικοδομήθηκε από τον Ηρώδη το Μέγα, βασιλιά της Ιουδαίας, το έτος 20 π.Χ. Ο ναός αυτός καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. Σ’ αυτόν το δεύτερο ναό μπήκε ο Κύριος και ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μας αναφέρει το εξής περιστατικό: «και όταν ο Ιησούς βγήκε έξω, αναχωρούσε από το ιερό και ήρθαν κοντά του οι μαθητές του για να του επιδείξουν τις οικοδομές τού ιερού. Και ο Ιησούς είπε σ' αυτούς: Δεν βλέπετε όλα αυτά; Σας διαβεβαιώνω, δεν θα αφεθεί εδώ πέτρα επάνω σε πέτρα, που δεν θα καταγκρεμιστεί». (Ματθαίος ΚΔ : 1,2). 

      Τι νόημα και τι λόγο ύπαρξης είχε ο ναός όταν ο λαός του Θεού πόρνευε με τους ψεύτικους θεούς του κόσμου και η καρδιά του ήταν προσκολλημένη στο κέρδος, τα υλικά αγαθά, πολύ μακριά από το Θεό και το Νόμο Του; Στις ημέρες μας πλούτος και πολυτέλεια κυριαρχεί, πολύς τόπος για το χρυσό, πουθενά τόπος για το Χριστό. 

       Οι άνθρωποι που ανήκαν στην εκκλησία του Χριστού που υπήρχε στην Λαοδίκεια τον 1ο αιώνα μ.Χ. έλεγαν ότι ήταν πλούσιοι και ότι δεν είχε ανάγκη από τίποτα απολύτως, όμως έρχεται ο Κύριος να της αποκαλύψει μια μεγάλη αλήθεια : «…δεν ξέρεις ότι εσύ είσαι ο ταλαίπωρος, και ο ελεεινός, και ο φτωχός, και ο τυφλός και ο γυμνός…» (Αποκάλυψις Γ : 17). Ο Προφήτης Ησαϊας 700 π.Χ. έρχεται να πει : «Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Αγιος Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς και εν αγίω τόπω και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν και του ταπεινού το πνεύμα, διά να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων». {Ησαϊας, κεφ. ΝΖ (57), εδ. 15}. 

       Ο Άγιος, ο Ύψιστος δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς, αλλά κατοικεί ψηλά, σε Άγιους τόπους και μετά του συντετριμμένου την καρδία και του ταπεινού το πνεύμα. Ο Βασιλιάς Δαβίδ στο ψαλμό της μετάνοιας, ψαλμό ΝΑ (51), εδάφ. 17, αναφέρει : «Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει». 

      Αυτή είναι η κατοικία στην οποία ευαρεστείται να κατοικεί ο Κύριος. Μόνον εκεί μπορεί να βρεθεί τόπος για τον Κύριο. Τα Χριστούγεννα έρχονται για άλλη μία φορά και οι υπέρλαμπροι ναοί θα κατακλιστούν από κόσμο που θα ψάλλει, θα υμνεί, θα δοξολογεί. Όμως ο Κύριος της δόξας για άλλη μια φορά θα ζητήσει το ζεστό πανδοχείο της καρδιά μας για να γεννηθεί. Η φωνή Του ακούγεται, τα βήματά Του πλησιάζουν, σκύβει απλά, ευγενικά στο αυτί κάθε ανθρώπου για να του ψυθιρίσει: «Γιε μου, δώσε την καρδιά σου σε μένα, και τα μάτια σου ας προσέχουν στους δρόμους μου». (Παροιμίες ΚΓ : 26). Όμως, όπως αναφέρει και ο πολύπαθος Ιώβ, «ο Θεός λαλεί άπαξ και δις, αλλ' ο άνθρωπος δεν προσέχει». (Ιώβ ΛΓ/: 33 - 14). 

      Οι άνθρωποι ετοιμάζονται για να προσφέρουν ιεροτελεστίες. Οι καμπάνες των εκκλησιών άρχισαν να κτυπούν, χαρισματικοί, φλογεροί ιεροκήρυκες θα μιλήσουν για Κείνον, θα τονίσουν τη δόξα Του και το μεγαλείο Του. Απανταχού της γης οι χορωδίες θα ψάλλουν τους καλύτερους ύμνους μεγάλων συνθετών. Οι άνθρωποι, γιορτινοί περισσότερο από κάθε άλλη φορά, μέσα στις καινούργιες τουαλέτες τους θα στολίζουν τα σπίτια τους, τα χριστουγεννιάτικα δένδρα τους με ωραίους και ποικίλους φωτισμούς. 

       Κάποια ψυχή θα μπορεί να ομολογήσει: Κύριε «δες τι ετοιμάσαμε για σένα απόψε», μείνε μαζί μας σ’ αυτή τη γιορτή. Όμως ο Κύριος καθώς βλέπει τον άνθρωπο να κρατάει την καρδιά του κλειστή σε Εκείνον δεν ευαρεστείται σε όλα αυτά. Θέλει να γεννηθεί στην καρδιά του ανθρώπου, αλλά ο άνθρωπος την κρατάει πεισματικά κλειστή και ο Κύριος δε βρίσκει τόπο για να γεννηθεί. Στέκεται έξω από την πόρτα της καρδιά του ανθρώπου και κρούει υπομονετικά. 

      Η τόσο πλούσια εκκλησία της Λαοδίκειας, πλούσια σε χρυσό, σε εκδηλώσεις και άλλα είχε βγάλει το Χριστό απ’ έξω. Ο Κύριος καθώς βλέπει όλες αυτές τις εκδηλώσεις που γίνονται για Εκείνον, αγωνιά και στέκεται έξω από την πόρτα της και κρούει. Πόσο χαρακτηριστικά μας τον παρουσιάζει ο Ιωάννης στο βιβλίο της Αποκάλυψης: «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού». (Αποκάλυψις Γ : 20). 

       Η εκκλησία είχε βγάλει το Χριστό απ’ έξω, ενώ μέσα έψελνε γι’ Αυτόν. 

     Υπάρχουν χριστιανοί που δε δυσκολεύονται να κάνουν δέκα προσευχές την ώρα, αλλά και δε δυσκολεύονται να πουν χίλια ψέματα και άλλες τόσες βρισιές στον ίδιο χρόνο. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Μπορεί μία βρύση να βγάλει γλυκό και πικρό νερό ταυτόχρονα; Στα ανθρώπινα πράγματα θα λέγαμε «ναι». Γιατί; Οι άνθρωποι αυτοί δίνουν τόπο στο Χριστό, στις προσευχές τους, τις εκδηλώσεις τους, αλλά δε δίνουν την καρδιά τους. Το κατάλυμα που ζητάει ο Χριστός, το πανδοχείο της ψυχής μας, είναι κατειλημμένο μέσα στη ζωή μας. Κατειλημμένο από κακία, απιστία, μέριμνες, ιδιοτέλεια, αδιαφορία, μίσος, έριδες, μάχες, προσωπικά ενδιαφέροντα κλπ. και έτσι δεν υπάρχει τόπος για το Χριστό μέσα στη ζωή μας. 

      Στην ουσία ο άνθρωπος θέλει το Χριστό έξω από τη ζωή του. Μέσα στον παράδεισο ο Θεός είπε στον άνθρωπο: «από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ' αυτού διότι καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει». (Γένεσις Β : 17). Σε λίγο ήρθε ο εχθρός και του είπε: «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει, αλλ' εξεύρει ο Θεός, ότι καθ' ην ημέραν φάγητε απ' αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν». (Γένεσις Γ : 5). «Φάτε» τους είπε ο εχθρός και οι άνθρωποι υπακούοντας σ’ αυτόν έφαγαν. Εδώ και 2000 χρόνια ο Θεός κράζει : Φάτε απ’ αυτόν τον καρπό που λέγεται «Ιησούς Χριστός», ο εχθρός έρχεται πάλι να πει στον καθένα: «Μη φας». Μη φας γιατί θα χάσεις την ελευθερία σου, θα γίνεις αποσυνάγωγος, θα διωχθείς, δε θα έχεις την εξέλιξη που σου πρέπει στη ζωή και πολλά άλλα ψέματα, γιατί είναι «ο πατήρ του ψεύδους». (Ιωάννης Η : 44).

      Έτσι ο άνθρωπος δεν πλησιάζει το Χριστό. Είναι ικανός δε να κάνει τα πάντα γι’ Αυτόν, όμως χωρίς Αυτόν κι έτσι η πίστη και η λατρεία στο Χριστό μετατρέπεται σ’ ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα που λέγεται θρησκεία. Όλες οι θρησκείες όλων των εποχών άφησαν τον άνθρωπο ανάμεσα στους αιώνες γυμνό, νεκρό πνευματικά, τον άφησαν χωρίς Χριστό, χωρίς Θεό και δεν του έδωσαν καμία ελπίδα. Είναι τα φύλα της συκιάς με τα οποία προσπάθησε ο άνθρωπος να ντυθεί μετά από την πτώση του και δεν τα κατάφερε. Επενέβη όμως ο Θεός και αφού θανάτωσε δύο αθώα ζώα έντυσε τον άνθρωπο με τα δέρματά τους. (Γένεσις Γ : 21). Τούτη η θυσία ήταν μια προεικόνιση της θυσίας του Αθώου Εκείνου που θα ερχόταν μια μέρα να πεθάνει για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων και να ντύσει τον άνθρωπο. 

    Σήμερα στο αποκορύφωνα της ανθρώπινης ανταρσίας κατά του Θεού ο άνθρωπος έμεινε πιο γυμνός από κάθε άλλη φορά και από κάθε άλλη εποχή. Πόλεμοι, μάχες, φήμες πολέμων, πόνος, δάκρυα, αίμα, προσφυγιά, απελπισία για την επόμενη μέρα είναι τα χαρακτηριστικά της εποχής μας. Και μέσα σ’ αυτό το κλίμα του τρόμου ο χριστιανικός κόσμος ετοιμάζεται να γιορτάσει Χριστούγεννα. Για άλλη μια φορά θα γιορτάσει Χριστούγεννα χωρίς Χριστό. 

    Ο Κύριος μέσα στην αγωνία του για το κατάντημα του ανθρώπου, όλο και πιο πολύ κράζει: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει». (Ματθαίος ΙΑ : 28). Όμως ας μη ξεχνάμε μέσα στη ζοφερή κατάσταση που ζούμε ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα για τον άνθρωπο, γιατί υπάρχει ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός. Υπάρχει ο μόνος Σωτήρας του κόσμου (Πράξεις Δ : 12). 

      Πριν από 2000 χρόνια ο Θεός από αγάπη για τον άνθρωπο, άνοιξε μια «περίοδος χάριτος», για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αυτή η περίοδος σιγά - σιγά κλείνει, καθώς τα βήματα του ερχομού του Κυρίου ακούγονται. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ' αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου». (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ : 16,17). 

    Πρόκειται για την αρπαγή της Εκκλησίας του Χριστού, πρόκειται για το τέλος της περιόδου της χάριτος του Θεού. Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος μας προτρέπει : «τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, τώρα είναι ημέρα σωτηρίας». (Β΄ Κορινθίους Σ : 2). 

    Καθώς μελετούμε τη διήγηση της γέννησης του Κυρίου Ιησού Χριστού, όπως την περιγράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο κεφ. Β΄, λυπούμαστε, γιατί δε βρέθηκε τόπος στο Πανδοχείο για τον Ιωσήφ και τη Μαρία και έτσι ο Χριστός γεννήθηκε μέσα σε ένα σταύλο ζώων. Όμως ας σκεφτούμε μήπως εμείς είμαστε χειρότεροι, μήπως θέλουμε το Χριστό, αλλά έξω από τη ζωή μας. Ας προσέξουμε μήπως οι καρδιές μας είναι γεμάτες και δεν υπάρχει τόπος γι’ Αυτόν. Γεμάτες από τα ποικίλα ενδιαφέροντά μας, τις διασκεδάσεις μας, τις ασχολίες μας, τις καθημερινές βοιωτικές μας μέριμνες, για τις οποίες ο ίδιος ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει : «Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ' υμάς η ημέρα εκείνη». (Λουκάς ΚΑ : 34).

    Ας προβληματιστούμε από τη Θεία συγκατάβαση. «διότι εξεύρετε την χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότι πλούσιος ων επτώχευσε διά σας, διά να πλουτήσητε σεις με την πτωχείαν εκείνου». (Β΄ Κορινθίους Η : 9). Ας ακούσουμε τη φωνή του Προφήτη Ιωήλ, κεφάλ. Β, εδάφ. 13, που μας προτρέπει: «διαρρήξατε την καρδίαν σας και μη τα ιμάτιά σας και επιστρέψατε προς Κύριον τον Θεόν σας διότι είναι ελεήμων και οικτίρμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και μεταμελούμενος διά το κακόν». Ας προσέξουμε «την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν» (Εβραίους ΙΒ : 1), που έρχεται να μας αποκόψει από το Θεό με όλες τις τραγικές επιπτώσεις. 

     Τούτα τα Χριστούγεννα που έρχονται ας δώσουμε τόπο μέσα στην καρδιά μας, για να γεννηθεί ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Τα φετινά Χριστούγεννα για κανέναν μας να μην είναι χωρίς Χριστό, όπως συνήθως γίνεται από τον κόσμο, αλλά να είναι Χριστούγεννα πίστης, αγάπης, προβληματισμού για τον Λυτρωτή του κόσμου και Σωτήρα Ιησού Χριστό. Μόνον αν ειλικρινά Τον εκζητήσουμε, θα έρθει μέσα στη ζωή μας και θα αλλάξει τα πάντα μέσα μας και γύρω μας, καθώς ο σκοπός του Κυρίου είναι να μας κάνει ένα «νέον κτίσμα τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα». (Β΄ Κορινθίους Ε:17). 

    Αν αυτό ειλικρινά συμβεί, τότε τα Χριστούγεννα θα είναι για τον καθένα μας πραγματικά χαρούμενα κι ευτυχισμένα και η νέα χρονιά που σε λίγες μέρες αρχίζει θα φέρει ξανά την ελπίδα μέσα μας, τη χαρά και την ευτυχία. Μια ευτυχία που την ανήγγειλαν οι άγγελοι εκείνη την ευλογημένη νύχτα στα λιβάδια της Βηθλεέμ: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία». Μια ειρήνη που ποτέ δε στέριωσε, μία ευδοκία που ποτέ δεν ήρθε κι όλα αυτά γιατί οι άνθρωποι αρνήθηκαν να δοξάσουν με τη ζωή τους το Θεό, που είναι προϋπόθεση για την ειρήνη και την ευτυχία μας. ---