ΜΕΜΦΙΒΟΣΘΕ

 
Βιβλίο "A΄ ΣΑΜΟΥΗΛ", κεφ. ΛΑ/31, εδάφ. 1,2.                   (Παλαιά Διαθήκη).

1 Οι δε Φιλισταίοι επολέμουν κατά του Ισραήλ και έφυγον οι άνδρες του Ισραήλ από προσώπου των Φιλισταίων και έπεσον πεφονευμένοι εν τω όρει Γελβουέ. 

2 Και κατέφθασαν οι Φιλισταίοι τον Σαούλ και τους υιούς αυτού και επάταξαν οι Φιλισταίοι τον Ιωνάθαν και τον Αβιναδάβ και τον Μελχί-σουέ, τους υιούς του Σαούλ. 

Βιβλίο "Β΄ ΣΑΜΟΥΗΛ", κεφ. Θ/9, εδάφ. 1 - 13. 

1 Και είπεν ο Δαβίδ, Μένει τις έτι εκ του οίκου του Σαούλ, διά να κάμω έλεος προς αυτόν χάριν του Ιωνάθαν; 

2 Ήτο δε δούλός τις εκ του οίκου του Σαούλ, ονομαζόμενος Σιβά. Και εκάλεσαν αυτόν προς τον Δαβίδ, και είπε προς αυτόν ο βασιλεύς, Συ είσαι ο Σιβά; Ο δε είπεν, Ο δούλος σου. 

3 Και είπεν ο βασιλεύς, Δεν μένει τις έτι εκ του οίκου του Σαούλ, διά να κάμω προς αυτόν έλεος Θεού; Και είπεν ο Σιβά προς τον βασιλέα, Έτι υπάρχει υιός του Ιωνάθαν, βεβλαμμένος τους πόδας. 

4 Και είπε προς αυτόν ο βασιλεύς, Που είναι ούτος; Ο δε Σιβά είπε προς τον βασιλέα, Ιδού, είναι εν τω οίκω του Μαχείρ, υιού του Αμμιήλ, εν Λό-δεβάρ. 

5 Τότε έστειλεν ο βασιλεύς Δαβίδ και έλαβεν αυτόν εκ του οίκου του Μαχείρ, υιού του Αμμιήλ, εκ Λό-δεβάρ. 

6 Και ότε ήλθε προς τον Δαβίδ ο Μεμφιβοσθέ, υιός του Ιωνάθαν, υιού του Σαούλ, έπεσε κατά πρόσωπον αυτού και προσεκύνησε. Και είπεν ο Δαβίδ, Μεμφιβοσθέ Ο δε είπεν, Ιδού, ο δούλός σου. 7 Και είπεν ο Δαβίδ προς αυτόν, Μη φοβού διότι βεβαίως θέλω κάμει προς σε έλεος, χάριν Ιωνάθαν του πατρός σου, και θέλω αποδώσει εις σε πάντα τα κτήματα Σαούλ του πατρός σου και συ θέλεις τρώγει άρτον επί της τραπέζης μου διά παντός. 

8 Ο δε προσεκύνησεν αυτόν και είπε, Τις είναι ο δούλός σου, ώστε να επιβλέψης εις τοιούτον κύνα τεθνηκότα οποίος εγώ; 

9 Και εκάλεσεν ο βασιλεύς τον Σιβά, τον δούλον του Σαούλ, και είπε προς αυτόν, Πάντα όσα είχεν ο Σαούλ και πας ο οίκος αυτού έδωκα εις τον υιόν του κυρίου σου 

10 θέλεις λοιπόν γεωργεί την γην δι' αυτόν, συ και οι υιοί σου, και οι δούλοί σου, και θέλεις φέρει τα εισοδήματα, διά να έχη ο υιός του κυρίου σου τροφήν να τρώγη πλην ο Μεμφιβοσθέ, ο υιός του κυρίου σου, θέλει τρώγει διά παντός άρτον επί της τραπέζης μου. Είχε δε ο Σιβά δεκαπέντε υιούς και είκοσι δούλους. 

11 Ο δε Σιβά είπε προς τον βασιλέα, Κατά πάντα όσα προσέταξεν ο κύριός μου ο βασιλεύς τον δούλον αυτού, ούτω θέλει κάμει ο δούλός σου. Ο δε Μεμφιβοσθέ, είπεν ο βασιλεύς, θέλει τρώγει επί της τραπέζης μου, ως εις των υιών του βασιλέως. 

12 Είχε δε ο Μεμφιβοσθέ υιόν μικρόν, ονομαζόμενον Μιχά. Πάντες δε οι κατοικούντες εν τω οίκω του Σιβά ήσαν δούλοι του Μεμφιβοσθέ. 

13 Και ο Μεμφιβοσθέ κατώκει εν Ιερουσαλήμ διότι έτρωγε διά παντός επί της τραπέζης του βασιλέως ήτο δε χωλός αμφοτέρους τους πόδας. 

         ΣΧΟΛΙΑ : 

       Πρόκειται για μια ρομαντική και ιδιαίτερα συγκινητική ιστορία που μας βοηθάει να καταλάβουμε πόσο μεγάλη είναι η Χάρη και η Αγάπη του Θεού, που δεν την αξίζαμε. Συμβολικά η ιστορία αυτή μας δίνει την εικόνα της Σωτηρίας μας, που η πλούσια Χάρη του Θεού προσφέρει στον κάθε αμαρτωλό άνθρωπο "δωρεάν, κατά χάριν" (Εφεσίους Β/2: 8). Είναι μια ιστορία αγάπης, φιλίας, αφοσίωσης, ανάμεσα στον Δαυίδ και τον Ιωνάθαν. Πράγματι υπήρξε μια μεγάλη η φιλία που συνέδεε το Δαβίδ με τον Ιωνάθαν. Μέσα στο Λόγο του Θεού υπάρχει "ο ύμνος της Αγάπης" (Α΄ Κορινθίους, ΙΓ/13), υπάρχει "ο ύμνος της μετάνοιας", που είναι στα λόγια που είπε ο Ζακχαίος μετά τη σωτηρία του: «Σταθείς δε ο Ζακχαίος, είπε προς τον Κύριον Ιδού, τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδω εις τους πτωχούς, και εάν συκοφάντησα τινά εις τι, αποδίδω τετραπλούν» (Λουκάς ΙΘ/19: 8). Επίσης διακρίνεται και "ο ύμνος της φιλίας", που αναφέρεται στο Κ/20 κεφάλαιο του βιβλίου και που δείχνει τη βαθιά σχέση φιλίας που υπήρχε μεταξύ του Δαβίδ και του Ιωνάθαν. 

      Ο Ιωνάθαν αγαπούσε το Δαβίδ, όπως αγαπούσε την ψυχή του (εδ. 17). «Εσύ θα είσαι πρώτος και θα γίνεις βασιλιάς είχε πει στο Δαβίδ και εγώ θα είμαι δεύτερος», ενώ ήταν παιδί του βασιλιά Σαούλ και δικαιούνταν τη βασιλεία (Α΄ Σαμουήλ ΚΓ/23: 17). Ήταν μια μεγάλη και ειλικρινής φιλία που δεν τελειώνει με το θάνατο του Ιωνάθαν. Προτού ο Ιωνάθαν πεθάνει στον πόλεμο, είπε στον Δαβίδ: "Να είσαι καλός με τα παιδιά μου". 

     Ο Δαυίδ όχι μόνο δεν ξεχνά το φίλο του μετά το θάνατό του, αλλά ψάχνει, για να βρει κάποιο συγγενικό πρόσωπο του Ιωνάθαν, για να κάνει έλεος σ’ αυτό. Πόσο μοιάζει τούτη η αγάπη με την Αγάπη του Θεού! Τούτη η αγάπη ψάχνει και σήμερα, για να βρει μια ψυχή και να κάνει έλεος σ’ αυτήν. Γι’ αυτό ξημέρωσε και τούτη η ημέρα. Με ενδιαφέρον ο Θεός ρωτάει: «Μένει τις έτι;», υπάρχει κάποιος ακόμα; κάποιος που να επιθυμεί τη Σωτηρία μου; «Ναι απαντά ο Yιός υπάρχει μία ψυχή εκεί …….. μια άλλη κάπου αλλού….". 

   Γι’ αυτό ξημέρωσε η μέρα τούτη. Δεν ξημέρωσε, για να τελειώσουμε εμείς κάποιες μισοτελειωμένες δουλειές ή για να πάμε εκδρομή. Ξημέρωσε ο Θεός την ημέρα, για να ψάξει ο Κύριος, για να ακούσει κάποια ψυχή για το Θεό, για την αγάπη που έχει για τον αμαρτωλό άνθρωπο, για τη σωτηρία που είναι πρόθυμος να προσφέρει και σήμερα σε κάθε ψυχή που θα μετανοήσει και θα εκζητήσει το πρόσωπό Του μέσα στη ζωή της. Ψάχνει ο Κύριος με υπομονή, με επιμονή, για να ελεήσει μια ψυχή και σήμερα. 

   Αφού έψαξε ο Δαυίδ μέσω του Σιφά, ενός πρώην υπηρέτη στον οίκο του Σαούλ, βρήκε ένα παιδί του Ιωνάθαν ονόματι: Μεμφιβοσθε. Όταν έφτασε από την Ιεζραέλ η είδηση για το θάνατο του Σαούλ και του Ιωνάθαν, η βρεφοκόμος του Μεφιβοσθέ σήκωσε το πεντάχρονο αγόρι και τράπηκε σε φυγή πανικόβλητη. Κάποια στιγμή το παιδάκι "έπεσε και έμεινε ανάπηρο" και από τα δύο του πόδια (Β' Σαμουήλ Δ/4: 4). Η ζωή του ανθρώπου αυτού ήταν πολύ δύσκολη, αφού πλέον ήταν ανήμπορος και ασθενικός. 

    Ο άνθρωπος αυτός δε διαθέτει τίποτα επάνω του για να προσελκύσει την  εύνοια του βασιλιά. Αυτή και ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση του ανθρώπου μακριά από το Θεό. Είναι ανίκανος για κάθε καλό, κουτσός, ανήμπορος για τον εαυτόν του, τυφλός για τα πνευματικά πράγματα, για την αιώνια ζωή, παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με τους ιατρούς η όρασή του είναι οξύτατη. Αυτός είναι ο άνθρωπος, ιδιαίτερα στην εποχή μας που εξέλειπαν οι ηθικές αξίες και ο άνθρωπος στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις απομακρύνεται ολοένα και πιο πολύ από το Θεός, βαδίζοντας προς την ολοκληρωτική καταστροφή του. Μπορεί να ζει μέσα σε πολλά υλικά αγαθά, αλλά περισσότερο από κάθε άλλη εποχή είναι "γυμνός", είναι "ανικανοποίητος", είναι νεκρός για το Θεό. Απέκτησε πολλά ο άνθρωπος και αντί να στρέψει το βλέμμα προς το Θεό, από τον οποίο έρχεται «πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον» (Ιακώβου Α/1: 17), επανέλαβε τα λόγια του άφρονα πλούσιου της παραβολής: «Ψυχή μου έχεις πολλά αγαθά, φάε, πείε και εφρένου» (Λουκάς ΙΒ/12: 19).

     Μόνον ο Θεός μπορεί να γεμίσει την ψυχή του ανθρώπου και με κανένα υλικό αγαθό δε μπορεί να γίνει αυτό. Ο μεγάλος Γάλος φυσικομαθηματικός Πασκάλ (1623 - 1662) έλεγε: «Η ψυχή του ανθρώπου είναι ένα άπειρο και μόνον με άλλο άπειρο μπορεί να γεμίσει». Αυτό το άλλο άπειρο είναι ο Θεός. Αυτόν τον ανικανοποίητο, τον κουρασμένο, και ταλαιπωρημένο ψάχνει να βρει ο Θεός, για να κάνει σ’ αυτόν Έλεος. Η ψυχή, λέει ο Ψαλμωδός, κατοικεί «εν γη ερήμω, ξηρά και ανύδρω» (Ψαλμός ΞΓ/63, εδ. 1).  

    «Και έστειλε ο βασιλεύς και έλαβεν αυτόν εκ του οίκου του» (εδ. 5) Για να χρειαστεί τόση προσπάθεια να τον βρει, σημαίνει ότι ήταν κρυμμένος, ήταν παντελώς άγνωστος. Είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας, ο άνθρωπος να θέλει να κρυφτεί από το Θεό. Αποφεύγει ο άνθρωπος το Θεό. Θεωρεί το Θεό της Αγάπης ως ένα αδυσώπητο κριτή και σκληρό τιμωρό, κάποιον που θέλει να του στερήσει την ελευθερία και την ευτυχία του. Ο τρόπος με τον οποίο ενεργεί ο Δαβίδ δείχνει πώς ο Θεός κάνει χάρη σε όλους του ανθρώπους. Ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας έχει γίνει "εχθρός του Θεού" (Ρωμαίους Α/1: 30). Δε διαθέτει τίποτα απολύτως ο άνθρωπος που να αξίζει την εύνοια του Θεού. Ο Θεός όμως τον αναζητάει και είναι έτοιμος να τον υποδεχτεί με καλοσύνη και να του συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες του και να τον αποκαταστήσει.   

    Φανταστείτε τη μεγάλη έκπληξη αυτού του ανθρώπου, όταν του είπαν ότι τον ζητάει ο Βασιλιάς! Ψυχή, μην εκπλήσσεσαι σήμερα που ακούς την πρόσκληση του Θεού που σε καλεί να πας κοντά Του. Καλεί τον κάθε Θωμά που δεν πιστεύει και σήμερα: "Έλα Θωμά, Κώστα, Μαρία…. να με γνωρίσεις, να γνωρίσεις την Αγάπη μου" (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 8), να γνωρίσεις τα σχέδιά μου για σένα, τη συγχώρεση, την αιώνια ζωή που ο Θεός προσφέρει στα δικά Του παιδιά  (Α΄ Ιωάννου Ε/5: 11). 

      Ο ταλαίπωρος, ο σακατεμένος αυτός άνθρωπος καθώς πλησίασε το Βασιλιά, «έπεσε κατά πρόσωπο αυτού και τον προσκύνησε". Μόνον μέσα από την ταπείνωση μπορεί η ψυχή να γνωρίσει το Θεό. «έτσι λέει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, αυτός που κατοικεί την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι: Ο Άγιος: Εγώ κατοικώ στα υψηλά και σε άγιο τόπο και μαζί με του συντετριμμένου την καρδιά και του ταπεινού το πνεύμα, για να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών και να ζωοποιώ την καρδιά των συντετριμμένων» (Ησαΐας ΝΖ/57, εδ. 15). 

    Σε τούτη τη δειλή, την ανήμπορη, τη φοβισμένη, την τρεμάμενη ψυχή, έρχεται να της πει ο ίδιος ο Βασιλιάς: «Μη φοβάσαι». Αναμφισβήτητα ζούμε στην εποχή του τρόμου και του φόβου. Φοβάται ο άνθρωπος για το σήμερα, φοβάται για το αύριο, το μεθαύριο, φοβάται ο ένας τον άλλο και η αλυσίδα αυτή του φόβου δεν τελειώνει πουθενά. Φόβος παντού και πάντοτε, όμως έρχεται η γλυκιά φωνή του Θεού να πει στην κάθε ψυχή: "Μη φοβάσαι γιατί ο Θεός σε αγαπάει και σε προσκαλεί να πας κοντά Του". 

    Κανένας δεν πήγε στο Βασιλιά να του πει: "Ξέρεις, το παιδί του φίλου σου … αν μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό". Η πρωτοβουλία ήταν από τον ίδιο το Βασιλιά. Η πρωτοβουλία για τη σωτηρία μας είναι από τον ίδιο το Θεό. Αυτός πρώτος μας αγάπησε (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 19), γιατί "ο Θεός είναι Αγάπη" (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 8). Ενδιαφέρεται για τον κάθε άνθρωπο και είναι τόσο μεγάλη η αγάπη Του, «ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, ίνα μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν αλλά να έχει αιώνια ζωή» (Ιωάννης Γ/3: 16). Πρώτος ο Θεός έκανε δια Ιησού Χριστού, ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο Σωτηρίας για τον αμαρτωλό άνθρωπο, ένα Έργο στο οποία καλείται ο άνθρωπος να πάρει θέση σ' αυτή τη ζωή. Καλείται μέσα στην ελευθερία του, να το αποδεχθεί και να το πιστέψει ή να το απορρίψει.  

    Ο Μεμφιβοσθέ προερχόταν  από τον οίκο του Σαούλ, ο οποίος ήταν εχθρικός προς τον οίκο του Δαυίδ. Όμως ο Δαυίδ τον αγάπησε χάριν του φίλου του Ιωνάθαν, του πατρός αυτού. Εμάς όντας εχθροί Του, ο Θεός μας αγάπησε χάριν του Υιού Του, τον οποίο πιστεύουμε και ομολογούμε, ως μόνο Σωτήρα, λυτρωτή μας και Κύριό μας (Πράξεις Δ/4: 12). Δεν αξίζαμε κάτι ούτε είμαστε καλύτεροι από τους άλλους ανθρώπους, ίσως από πολλούς να είμαστε χειρότεροι, όμως ο Πατέρας μας που είναι στον ουρανό, μας δέχεται, μας αποκαλεί παιδιά Του και κληρονόμους Του. «Αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών ότι είμεθα τέκνα Θεού. Εάν δε τέκνα και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, εάν συμπάσχωμεν, διά να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού» (Ρωμαίους Η/8: 16,17). Τούτο δε γίνεται χάριν του Υιού Του, του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, που έχυσε το αίμα του πάνω στο σταυρό, για να μας λυτρώσει και να μας καθαρίσει από την αμαρτία (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). Η αγάπη του Θεού προσφέρεται και σήμερα σε κάθε άνθρωπο, χωρίς καμία διάκριση. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης (Πράξεις Ι/10: 34). Καλεί όλους τους ανθρώπους, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκονται, όπου κι αν βρίσκονται, γιατί θέλει «να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). 

     Ο Απ. Παύλος αναφέρει στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Ε/5, εδ. 10): «Διότι, εάν εχθροί όντες εφιλιώθηκεν με τον Θεόν δια του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθεί δια της ζωής αυτού». Και στην επιστολή «προς Κολοσσαείς»  (κεφ Α/1, εδ. 21) αναφέρει: «Και σας οίτινες ήσθε ποτέ απηλλοτριωμένοι και εχθροί κατά την διάνοιαν με τα έργα τα πονηρά».

     Τέτοιες ψυχές καλεί και σήμερα ο Κύριος, για να κάνει σ' αυτές ένα τέλειο Έργο σωτηρίας. Ο Δαυίδ παρατηρούμε ότι δεν κάλεσε τον υιό του Ιωνάθαν, για να τον ελεήσει, τουλάχιστον όπως εμείς εννοούμε την ελεημοσύνη. (Έδωσα κάτι σε κάποιον, για να τον βοηθήσω). Ο Δαυίδ έδωσε εντολή στο δούλο του Σιβά και του είπε: «Πάντα όσα είχε ο Σαούλ και πας ο οίκος αυτού, έδωκα εις τον υιόν του Κύριού σου» (εδ. 9). Εδώ δε μιλάμε για θεωρητική αγάπη, αλλά για την πρακτική αγάπη που είναι έτοιμη να δώσει τα πάντα. Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Η/8 εδ. 32) αναφέρεται: «Ο Θεός μαζί με το Χριστό μας χάρισε τα πάντα». 

     Τούτος ο άνθρωπος πίστεψε στην πρόσκληση, άφησε τα πάντα και ήρθε μπροστά στο Βασιλιά. Αυτό είναι το πρώτο βήμα, το μεγάλο το αποφασιστικό. Τούτο είναι το έργο που πρέπει να κάνει ο άνθρωπος, καθώς ο Θεός καλεί σήμερα "όλους τους κουρασμένους και φορτωμένους να έρθουν σ’ αυτόν με σκοπό να τους αναπαύσει" (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Χρειάζεται να πιστέψει ο άνθρωπος σε Εκείνον τον οποίον ο Θεός απέστειλε, γιατί Αυτός είναι η ζωή και η Ανάσταση (Ιωάννης ΙΑ/11: 25). Αυτός είναι η οδός που οδηγεί κατ’ ευθείαν στον Πατέρα (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). «Και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η Σωτηρία, ούτε άλλο πρόσωπο είναι δεδομένο από τον ουρανό για να σωθούμε». (Πράξεις Αποστόλων, κεφ. Δ/4, εδ. 12). Γι’ αυτό και μόνον μια ημέρα, που ο Θεός έχει προσδιορίσει, ολόκληρη η ανθρωπότητα θα κριθεί και θα χωριστεί στα δύο. "και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως" (Ιωάννης Ε/5: 29). Στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην»  (κεφ Γ/3 εδαφ. 19), αναφέρεται: «Αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήρθε εις τον κόσμον, αλλά οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι μάλλον παρά το φως γιατί τα έργα τους ήταν πονηρά». Ο άνθρωπος θα κριθεί, αν δέχτηκε τον κεχρισμένο Σωτήρα του ουρανού τον Ιησού Χριστό, ως προσωπικό του Σωτήρα & Λυτρωτή ή τον απέρριψε, μέσα στην ελευθερία που ο Θεός του είχε προσφέρει.

   Καλεί και σήμερα ο Κύριος την κάθε ψυχή: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). «Πάλιν απέστειλεν άλλους δούλους, λέγων, είπατε προς τους προσκεκλημένους ιδού, το γεύμα μου ητοίμασα, οι ταύροι μου και τα θρεπτά είναι εσφαγμένα και πάντα είναι έτοιμα έλθετε εις τους γάμους» (Ματθαίος ΚΒ/22: 4). «Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς Έλθετε, γευματίσατε» (Ιωάννης ΚΑ/21: 12).

     Όμως οι άνθρωποι αποδοκίμασαν την πρόσκληση. Όσοι δεν είχαν αγοράσει αγρό ή βόδια ή δεν είχαν λάβει γυναίκα (Λουκάς ΙΔ/14: 18-20) «καταγέλασαν και εμυκτήρισαν» (Β΄ Χρονικόν, κεφ. Λ/30, εδάφ. 10, 11). Παρ’ όλα αυτά ο Θεός της αγάπης δεν απελπίζεται μπροστά στην αδιαφορία του ανθρώπου, συνεχίζει να προσκαλεί τον άνθρωπο, για να τον σώσει. Απορεί με τη συμπεριφορά του ανθρώπου και παραγγέλνει με τον προφήτη του: «Ειπέ προς αυτούς Ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από της οδού αυτού και να ζή, επιστρέψατε, επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών, δια τι να αποθάνητε» (Ιεζεκιήλ, κεφ. ΛΓ/33, εδ. 11). 

    Τούτος ο άνθρωπος άκουσε την πρόσκληση, πίστεψε σ’ αυτήν και ερχόμενος ενώπιον του Βασιλιά ταπεινώθηκε ολοκληρωτικά μπροστά του. Ο ψαλμωδός αναφέρει: «Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει» (Ψαλμός ΝΑ/51, εδ. 17). Αφού προσκύνησε αυτόν, ξεστόμισε εκείνο το συνταρακτικό: "Ποιος είμαι εγώ, Κύριε, ώστε να επιβλέψεις σε μένα; Εγώ είμαι ένα ψόφιο σκυλί" (κύνα τεθνηκότα). Αλήθεια ποιος έχει τη δύναμη να ταπεινωθεί μπροστά στο Θεό τόσο πολύ; Οι άνθρωποι στην παραμικρή τους κουβέντα συνεχώς επαναλαμβάνουν: "Εγώ, ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ξέρεις τι είμαι εγώ". Μια κοπέλα στη δουλειά μου έλεγε: "Ξέρεις τι είμαι εγώ; Έχω βγάλει το Πολυτεχνείο με άριστα, διδάσκω στο Πανεπιστήμιο ….. κλπ". Όλα τούτα για το Θεό, για την ψυχή της και για τη σωτηρία της είναι «μηδέν». Όλα αυτά θα παρέλθουν. Σε μία γελοιογραφία παρουσιάζεται ο χάρος σ' έναν παππού. "Πάμε του λέει". Τον κοιτάζει ο παππούς και απαντάει: "Την περίμενα τούτη την ώρα, γι' αυτό διάβασα ιστορία, χημεία, λογοτεχνία..." Αφού τον άκουσε του απαντάει ο χάρος: "Όλα αυτά ήταν, για να μην πας αδιάβαστος". Δεν καταφρονώ τη γνώση, απεναντίας, όμως μπροστά στο Θεό εκείνη την ημέρα όλα αυτά θα είναι "λαμπάδες" που δε θ' ανάβουν.. 

     Ο άνθρωπος μακριά απ’ Εκείνον που είναι η πηγή της ζωής είναι νεκρός, είναι χώμα, είναι ένα "ψόφιο σκυλί", είναι ένα τίποτα. Μόνον μέσα από μια τέτοια ταπείνωση και αναγνώριση της αναξιότητάς του μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει τη σωτηρία, που ο Θεός προσφέρει δωρεάν «κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 8). Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να οδηγηθεί ο άνθρωπος στη σωτηρία. «Και ο τελώνης μακρόθεν ιστάμενος, δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρανόν, αλλ' έτυπτεν εις το στήθος αυτού, λέγων Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκάς ΙΗ/18, εδ. 13). «είπε δε προς αυτόν ο υιός Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου» (Λουκάς ΙΕ/15: 21). Αυτή την ταπείνωση θέλει ο Θεός. Μόνον έτσι δέχεται ο Θεός τον άνθρωπο. «Της δόξας προπορεύεται η ταπείνωση» (Παροιμίαι ΙΗ/18, εδ. 12). 

     Από την ώρα που θα έρθει η ψυχή μπροστά στο Θεό, έτσι όπως είναι μέσα από τη λάσπη και τα «γουρούνια» της αμαρτίας, κουτσός, αδύναμος, ανήμπορος, ο Κύριος τον δέχεται και καθώς τον βλέπει φοβισμένο έρχεται να του ψιθυρίσει μια φράση: «Μη φοβάσαι θέλω κάμει έλεος προς σε» (εδ. 7)  Ό,τι είναι δικό Μου θα είναι και δικό σου. «Ο Μεμφιβοσθέ θέλει τρώγει δια παντός άρτον επί της τραπέζης μου, ως εις των υιών του Βασιλεώς» (εδ. Δ/4: 11). Στο μεγάλο δείπνο που θα γίνει στον ουρανό θα καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι με το Θεό ως παιδιά Του και κληρονόμοι Του. Τι μεγάλες τιμές έχει επιφυλάξει ο Θεός για τα δικά του παιδιά! Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Β/2, εδ. 7) αναφέρει: «Μας συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις εν Χριστώ Ιησού». Μη διστάζεις και μην αμφιβάλλεις, γιατί κατά τον ίδιο τρόπο ο Κύριος είναι έτοιμος να δεχθεί και σένα ψυχή. 

      Είπε ο Δαυίδ: "Μη φοβάσαι. Θέλω αποδώσει εις σε πάντα …" (εδ. 7). Κοντά στο Δαυίδ ο Μεφιβοσθέ επανέκτησε όλα όσα είχε χάσει. Η εντολή του βασιλιά ήταν: "Να επιστραφούν όλα τα κτήματα του Σαούλ και ο Μεμφιβοσθέ να τρώει ψωμί στο τραπέζι του". 

Κοντά στο Θεό ο άνθρωπος κερδίζει όλα εκείνα τα μεγάλα προνόμια τα οποία έχασε εξαιτίας της αμαρτίας. Στην επιστολή «Α΄ Πέτρου» (κεφ. Α/1, εδάφ. 3,4,) αναφέρεται : «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις κατά το πολύ έλεος αυτού αναγέννησεν ημας εις ελπίδα ζώσαν δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών, εις κληρτονμίαν άφθαρτον και αμίαντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοις δι’ ημας». Για τον πιστό άνθρωπο, εν Χριστώ Ιησού στην επιστολή "προς Ρωμαίους"  (κεφ. Η/8: 16, 17) αναφέρει: «Αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών, ότι είμεθα τέκνα Θεού. Εάν δε τέκνα και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού». 

    Ψυχή, μη διστάζεις, ο Θεός σε αγαπάει, σε θέλει κοντά Του και είναι έτοιμος να σου χαρίσει τα πάντα. Είναι έτοιμος να σου χαρίσει «εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν» (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9). ---

      Υστερόγραφο.

      Η περιουσία του Σαούλ η οποία αποδόθηκε στον Μεμφιβοσθέ, θα πρέπει να ήταν πολύ μεγάλη αφού εργάζονταν σ' αυτήν ο Σιβά, οι 15 γιοί του και ακόμα 20 δούλοι (Β' Σαμουήλ Θ/9: 9,10 & ΙΘ/19: 17). Ο Σιβά προφανώς ζητούσε κάποια ευκαιρία για να γίνει αυτός κύριος της περιουσίας. Αυτή η ευκαιρία παρουσιάσθηκε όταν επαναστάτησε ο γιός του Δαβίδ, ο Αβεσσαλώμ εναντίον του πατέρα του για να του πάρει τη βασιλεία (Β' Σαμουήλ ΙΓ/13). Καθώς ο Δαβίδ έφευγε από την Ιερουσαλήμ, τον συνάντησε ο Σιβά προσφέροντάς του κάποια απαιτούμενα εφόδια. Σε ερώτηση του βασιλιά για το που βρισκόταν ο Μεμφιβοσθέ, ο Σιβά τον συκοφάντησε στο βασιλιά με τα λόγια: «Ιδού, κάθηται εν Ιερουσαλήμ διότι είπε, Σήμερον ο οίκος Ισραήλ θέλει επιστρέψει προς εμέ την βασιλείαν του πατρός μου» (Β' Σαμουήλ ΙΣ/16: 3). 

     Όταν κάνουμε το σωστό οι άνθρωποι θα μας διώξουν και θα μας συκοφαντήσουν. Ο ίδιος ο Κύριος λέει διαχρονικά στους δικούς Του: "Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι ένεκεν εμού" (Ματθαίος Ε/5: 10,11).Ο Κύριος Ιησούς μας έχει προειδοποιήσει: "Αν ο κόσμος σάς μισεί, να ξέρετε ότι πρωτύτερα από σας μίσησε εμένα" (Ιωάννης ΙΕ/15: 18). "Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει" (Ιωάννης ΙΕ/15: 20). Ο βασιλιάς τον πίστεψε, θεώρησε ότι ο Μεμφιβοσθέ τον είχε προδώσει και  πήρε απόφαση να δώσει τη γη του Μεμφιβοσθέ στον Σεβά. Στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. Ε/5, εδ. 40,41), αναφέρεται: "και προσκαλέσαντες τους αποστόλους, έδειραν και παρήγγειλαν να μη λαλώσιν εν τω ονόματι του Ιησού, και απέλυσαν αυτούς. Εκείνοι λοιπόν ανεχώρουν από προσώπου του συνεδρίου, χαίροντες ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι".

         Βιβλίο "Β' Σαμουήλ",  κεφ.  ΙΣ/16,  εδ.  1-4.

1 ΚΑΙ όταν ο Δαβίδ πέρασε λίγο την κορυφή, να, τον συνάντησε ο Σιβά, ο υπηρέτης τού Μεμφιβοσθέ, με δύο σαμαρωμένα γαϊδούρια, έχοντας επάνω τους 200 ψωμιά, και 100 τσαμπιά σταφίδες, και 100 αρμαθιές καλοκαιρινούς καρπούς, και ένα ασκί κρασί.

2 Και ο βασιλιάς είπε στον Σιβά: Γιατί τα φέρνεις αυτά; Και ο Σιβά είπε: Τα γαϊδούρια είναι για την οικογένεια του βασιλιά, για να κάθονται επάνω σ' αυτά, και τα ψωμιά και οι καλοκαιρινοί καρποί για να τρώνε οι νέοι· και το κρασί, για να πίνουν όσοι ατονήσουν μέσα στην έρημο.

3 Τότε, ο βασιλιάς είπε: Και πού είναι ο γιος τού κυρίου σου; Και ο Σιβά είπε στον βασιλιά: Να, κάθεται στην Ιερουσαλήμ· επειδή, είπε: Σήμερα ο οίκος Ισραήλ θα επιστρέψει σε μένα τη βασιλεία τού πατέρα μου.

4 Και ο βασιλιάς είπε στον Σιβά; Να, δικά σου είναι όλα τα υπάρχοντα του Μεμφιβοσθέ. Και ο Σιβά είπε: Παρακαλώ, με σεβασμό να βρω χάρη στα μάτια σου, κύριέ μου βασιλιά.

       Για όλο το διάστημα που ο Δαβίδ αναγκάστηκε να ζήσει μακριά από την πρωτεύουσα, ο Μεμφιβοσθέ από λύπη για την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο  κύριός του, παραμέλησε εντελώς τον εαυτόν του και θρηνούσε για την κατάσταση της εξορίας στην οποία βρισκόταν ο βασιλιάς. Όταν ο Δαβίδ επέστρεψε νικητής στην Ιερουσαλήμ, μετά από συντριβή των επαναστατών και συνάντησε τον Μεμφιβοσθέ, επηρεασμένος ο βασιλιάς από τα συκοφαντικά λόγια που του είχε πει ο Σιβά, του είπε: "γιατί δεν ήρθες μαζί μου;" (Β' Σαμουήλ ΙΘ/19: 25). Ο Μεμφιβοσθέ απάντησε: 

26 Κύριέ μου βασιλιά, ο δούλος μου με απάτησε· επειδή, ο δούλος σου είπε: Θα στρώσω για τον εαυτό μου το γαϊδούρι, και θα ανέβω επάνω του, και θα πάω προς τον βασιλιά· επειδή, ο δούλος σου είναι χωλός·

27 και συκοφάντησε τον δούλο σου στον κύριό μου τον βασιλιά· όμως, ο κύριός μου ο βασιλιάς είναι σαν άγγελος του Θεού· κάνε, λοιπόν, το αρεστό στα μάτια σου·

28 επειδή, ολόκληρη η οικογένεια του πατέρα μου δεν ήταν παρά άξια θανάτου μπροστά στον κύριό μου τον βασιλιά· εσύ, όμως, κατέταξες τον δούλο σου ανάμεσα σ' εκείνους που έτρωγαν επάνω στο τραπέζι σου· και ποιο δίκαιο έχω πλέον εγώ, και γιατί να παραπονούμαι ακόμα προς τον βασιλιά; (Β' Σαμουήλ ΙΘ/19: 26-28).

       Ο Δαβίδ όταν άκουσε αυτά κατάλαβε ότι ήταν λάθος του που πίστεψε στα λόγια του Σιβά και ότι ο Μεμφβοσθέ ήταν αθώος. Έτσι άλλαξε την απόφασή του λέγοντας: "Εσύ και ο Σιβά μοιραστείτε τους αγρούς" (εδ. 29). Στα λόγια αυτά ο Μεμφιβοσθέ στάθηκε ατάραχος αποκαλύπτοντας την αγάπη του και την πιστότητά του προς το βασιλιά. Δεν υπολόγισε αν έχασε κάποια κτήματα από τη μοιρασιά και γι' αυτό η απάντησή του ήταν: "Και όλα ας τα πάρει (ο Σιβά), αφού ο κύριός μου ο βασιλιάς γύρισε στο σπίτι του με ειρήνη"  (εδ. 30).  Η ουσία των πραγμάτων, η μεγάλη χαρά του Μεμφιβοσθέ ήταν που ο κύριός του, ο βασιλιάς, επέστρεψε στον οίκον του και ήταν ασφαλής εν ειρήνη (εδ. 30). Τι μεγαλείο ψυχής που είχε τούτος ο άνθρωπος.

      Είναι φανερό ότι ο Μεμφηβοσθέ εκτιμούσε ό,τι είχε στη ζωή του και δε θρηνούσε για ό,τι δεν είχε. Με τη γνήσια και τίμια συμπεριφορά του αποτελεί για τον καθένα μας ένα ζωντανό παράδειγμα για μίμηση. ---

 

 

  

 

 

 

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Ο Απόστολος που διαβάζεται στις κηδείες. 

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ή Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ.

 Επιστολή "Α. Θεσσαλονικείς", κεφ. Δ/4, εδάφ. 13-18.

13  Αδελφοί, δεν θέλω δε να αγνοήτε, περί των κεκοιμημένων, διά να μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. 

14 Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού θέλει φέρει μετ' αυτού. 

15 Διότι τούτο σας λέγομεν διά του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες, όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας

16 επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, 

17 έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ' αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου. 

18 Λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους.

 Επιστολή "προς Εβραίους", κεφ. Θ/9, εδάφ. 28. 

"έτσι και ο Χριστός, ο οποίος μια φορά για πάντα προσφέρθηκε για να σηκώσει τις αμαρτίες πολλών, θα φανεί για μια δεύτερη φορά χωρίς αμαρτία σ' εκείνους που τον προσμένουν για σωτηρία". 

         ΣΧΟΛΙΑ : 

        Το θέμα της σημερινής μας μελέτης είναι : «Ο Κύριος θα κατέβει από τον ουρανό». Την ώρα της ανάληψης του Ιησού Χριστού, καθώς οι μαθητές απορημένοι κοίταζαν προς τον ουρανό, δύο άντρες με ιμάτια λευκά στάθηκαν πλησίον αυτών και είπαν : «Ανδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε βλέποντες εις τον ουρανόν. Ούτος ο Ιησούς, όστις, όστις αναλήφθη αφ’ ημών, θέλει έλθει ούτω καθ’ ον τρόπον ήδεται Αυτόν πορευμόμενον εις τον ουρανόν” (Πράξεις Α/1: 10-11). 

       Σε πάρα πολλά σημεία ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει ότι ο Χριστός θα  έρθει και πάλι. Και όταν θα έρθει, θα λάβει χώρα ένας μεγάλος χωρισμός. Αυτή είναι η έννοια της παραβολής των "δέκα παρθένων" (Ματθαίος ΚΕ/25: 1-12). Δέκα κορίτσια από την ίδια Εκκλησία, με τα ίδια πιστεύω, με τους ίδιους σκοπούς, με τις ίδιες προσδοκίες, που σκοπό είχαν να γίνουν μέλη μιας γαμήλιας πομπής, ξαφνικά, αλλά και ανέλπιστα χωρίστηκαν. Το ίδιο περιεχόμενο έχει και η παραβολή (Ματθαίος ΙΓ/13: 47-50). «συνέλεξαν τα καλά εις αγγεία, τα δε αχρεία έριξαν έξω». Επίσης (Ματθαίος ΙΓ/13: 42-43).

      Αυτός ο ίδιος ο Κύριος Iησούς Χριστός θα έρθει και πάλι. Αυτή τη φορά δε θα πατήσει τούτη την πολύπαθη γη μας, αλλά θα έλθει στις νεφέλες, για να παραλάβει την εκκλησία του, τους πιστούς, τους δικούς Του, τους οποίους απέκτησε με το ίδιο του το αίμα (Πράξεις Κ/20: 28). 

      Καθώς ο Κύριος θα έλθει, δύο γεγονότα θα πραγματοποιηθούν. Ένα ουράνιο σάλπισμα θα ακουστεί πάνω από τον πολύπαθο πλανήτη μας. Αν θα το ακούσουν όλοι τούτο το σάλπισμα, δεν το γνωρίζουμε, ένα μόνον γνωρίζουμε, ότι εκείνοι για τους οποίους προορίζεται σίγουρα θα το ακούσουν. Τούτο το ουράνιο σάλπισμα σε δύο κατηγορίες ανθρώπων θα απευθύνεται : Πρώτα σε όλους εκείνους που έχουν πεθάνει και οι οποίοι, όταν ζούσαν, ήταν πιστοί του Χριστού. Γι’ αυτούς θα είναι το μεγάλο σύνθημα, για να αναστηθούν. Και η δεύτερη κατηγορία θα είναι οι πιστοί άνθρωποι που δεν έχουν πεθάνει. Γι’ αυτούς θα είναι το σύνθημα, για να αρπαγούν στον αέρα. 

    Πρώτα λοιπόν θα γίνει η ανάσταση των νεκρών. Δε θα αναστηθούν όλοι οι νεκροί. Θα αναστηθούν μόνον «οι αποθανόντες εν Χριστώ». Θα αναστηθούν μόνον όσοι, ενώ ζούσαν εδώ στη γη, ήταν πιστοί του Χριστού. Αυτή θα είναι η πρώτη ανάσταση. (Αποκάλυψη Κ/20: 6). Κάποια στιγμή μέσα στην ιστορία, αφού θα έχουν περάσει χίλια χρόνια από την πρώτη ανάσταση, θα ακολουθήσει και δεύτερη ανάσταση (Αποκάλυψη Κ/20: 5,6,13). Ο Λόγος του Θεού στο σημείο αυτό μας διευκρινίζει: «Μακάριος και Άγιος όποιος έχει μέρος στην πρώτη ανάσταση» (Αποκάλυψη Κ/20: 6). 

     Η πρώτη θα είναι «ανάσταση ζωής», η δεύτερη θα αφορά όλους εκείνους που απέρριψαν το Χριστό στη ζωή τους και θα είναι «ανάσταση κρίσεως». (Ιωάννης Ε/5: 29). Ξαφνικά μετά από εκείνο το ουράνιο σάλπισμα κάποιοι άνθρωποι θα εξαφανιστούν από προσώπου γης. Ο Λόγος τους Θεού μας διευκρινίζει: «Δύο θα είναι επί μας κλίνης, ο ένας παραλαμβάνεται ο άλλος αφήνεται». Δύο γυναίκες θα αλέθουν μαζί, η μία παραλαμβάνεται η άλλη αφήνεται». Δύο άνθρωποι θα είναι στον αγρό, ο ένας παραλαμβάνεται ο άλλος αφήνεται» (Λουκάς ΙΖ/17: 34-36). 

      Αυτός θα είναι ο μεγάλος χωρισμός. Αλήθεια πώς θα γίνει τούτος ο χωρισμός και ποια θα είναι τα κριτήρια τα οποία θα χρησιμοποιήσει ο Κύριος; Ποιους θα πάρει ο Κύριος και ποιους θα αφήσει; Γενικά στο νου του ανθρώπου υπάρχει η αντίληψη ότι ο Κύριος θα πάρει μαζί τους όλους εκείνους τους θρησκευόμενους ανθρώπους, που όταν ζούσαν, εκτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, πήγαιναν στην εκκλησία, κήρυτταν το Λόγο του Θεού, μιλούσαν σε πλατείες (Λουκάς ΙΓ/13: 26) κλπ. Σε αυτήν τη λαθεμένη ανθρώπινη αντίληψη ο Κύριος ήταν σαφής και κατηγορηματικός. Όχι, δε θα είναι αυτό το κριτήριο. «Δεν θα εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών όποιος λέγει προς εμέ, Κύριε, Κύριε» (Ματθαίος Ζ/7: 21). Ακόμα και λειτουργοί της Εκκλησίας και κήρυκες του Ευαγγελίου εκείνη την ημέρα του μεγάλου χωρισμού δε θα αποτελέσουν μέρος της Εκκλησίας του Χριστού. Δε θα τους παραλάβει ο Κύριος. «Πολλοί θα πουν προς Εμένα εκείνη την ημέρα. Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο όνομά σου. Και στο όνομά σου δεν βγάλαμε δαιμόνια και στο όνομά σου δεν κάναμε θαύματα πολλά. Και τότε θα ομολογήσω προς αυτούς, ότι ποτέ δε σας εγνώρισα, φύγετε από Εμένα οι εργαζόμενοι την ανομία» (Λουκάς Ζ : 22,23).

      Συνεπώς δε θα αναστηθούν οι θρήσκοι, όσο σπουδαία θέση και αν έλαβαν, όσο σωστά και αν εκτέλεσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Κοντά στο Χριστό εκείνη την ημέρα του μεγάλου χωρισμού θα βρεθούν όλοι εκείνοι που επιθύμησαν, επεδίωξαν και απέκτησαν μια καινούργια σχέση με το Θεό, δια της αναγεννήσεως. (Ιωάννης Γ/3: 3), όλοι εκείνοι που οδηγούντο από το Πνεύμα του Θεού. Που το Πνεύμα του Θεού κατοικούσε μέσα στην καρδιά τους και ήταν αυτός ο οδηγός τους στη ζωή. Αν οι πέντε παρθένες χαρακτηρίστηκαν "φρόνιμες" και μπήκαν μαζί με το νυμφίο στους γάμους, δεν ήταν γιατί εκείνες δεν κοιμήθηκαν. Μπήκαν μαζί με τον Κύριο, γιατί στις λαμπάδες τους υπήρχε λάδι. Το λάδι είναι το αιώνιο σύμβολο του Αγίου Πνεύματος. Μπήκαν, γιατί είχαν λάβει το Πνεύμα το Άγιο και η ζωή τους ήταν οδηγούμενη και καθοδηγούμενη απ’ Αυτό. Ζούσαν μια ζωή ευσεβή, πνευματική αφιερωμένη στον Κύριο και στο Έργο Του, που δεν είναι άλλο από το να σωθούν ψυχές από τον αιώνιο θάνατο. 

     Ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός προς εκείνο το μεγάλο εκείνο Θεολόγο και «διδάσκαλο του Ισραήλ» τον Νικόδημο. «Αληθώς, αληθώς σου λέγω εάν κάποιος δεν γεννηθεί άνωθεν, δεν δύναται να ιδεί τη βασιλεία του Θεού» (Ιωάννης Γ/3: 3). Αυτούς και μόνον αυτούς θεωρεί δικούς Του ο Κύριος. Αυτοί και μόνον αυτοί θα αρπαγούν εκείνη την ημέρα και θα αποτελέσουν την Εκκλησία, τη Νύμφη του Ιησού Χριστού. Μονάχα οι πνευματικοί χριστιανοί, οι αφιερωμένοι χριστιανοί θα μπουν μαζί με τον Κύριο θριαμβευτές στον ουρανό. Αυτοί μόνον είναι οι δικοί Του. Σ’ αυτούς απευθύνεται, αυτούς όλους (νεκρούς & ζωντανούς) θα αφορά εκείνο του ουράνιο σάλπισμα.

     Ένα μεγάλο ερώτημα που πάντα απασχόλησε τον άνθρωπο ήταν πώς θα γίνει η ανάσταση των νεκρών. Στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Γ/3, εδάφ. 21) αναφέρεται: Όταν έλθει ο Χριστός «θα μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, ώστε να γίνει σύμμορφο με το σώμα της δόξης Αυτού». Το ερώτημα είναι τι είδους σώμα θα είναι αυτό το σώμα της ανάστασης. Αυτήν την απορία είχαν και οι Αρχαίοι Κορίνθιοι και η απορία τους αυτή έγινε αιτία να γράψει ο Παύλος το ΙΕ/15 κεφάλαιο της επιστολής "Α΄ Κορινθίους", ένα από τα ωραιότερα κεφάλαια της καινής Διαθήκης.

     Από τον κόσμο των φυτών δανείστηκε μια εικόνα ο Απ. Παύλος. Ένας σπόρος πέφτει στη γη και πεθαίνει. Καθ’ όλη τη διάρκεια του χειμώνα τούτος ο σπόρος παραμένει νεκρός μέσα στη γη. Σ’ αυτήν την κατάσταση έρχεται μετά από λίγο η άνοιξη με τη ζεστασιά της και ακουμπάει τούτο το μικρό σπόρο και ξαφνικά μέσα από το νεκρό σπόρο που έχει αποσυνδεθεί, ξεπηδά ένα λουλούδι, ένα όμορφο φυτό που σιγά – σιγά γίνεται ένα μεγάλο δένδρο. Μπορεί να βλέπει κανείς μια μεγάλη και ωραία βελανιδιά. Όμως τι είναι η βελανιδιά; Ένα μικρό βελανίδι που πριν από πολλά χρόνια έπεσε στη γη και πέθανε. 

     Έτσι θα συμβεί, λέει ο Απόστολος Παύλος, και με το σώμα του ανθρώπου. Προσωρινά αποτίθεται στον τάφο. «Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία, σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη, σπείερεται εν ασθενεία, αντίσταται εν δυνάμει, σπείρεται σώμα ζωϊκόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 42,43). Στην επιστολή "προς Φιλιππισίους" (Γ/3: 20,21) αναφέρεται: «Το πολίτευμα το δικό μας είναι στους ουρανούς, από όπου περιμένουμε Σωτήρα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ο οποίος θα μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεώς μας, ώστε να γίνει σύμφωνα με το σώμα της δόξης Αυτού». Πρότυπο λοιπόν του σώματος της ανάστασης θα είναι το σώμα της ανάστασης του Χριστού. Όπως αναστήθηκε ο Χριστός, έτσι θα αναστηθούμε και εμείς. Στην επιστολή Α΄ «προς Κορινθίους» (κεφ. ΙΕ/15, εδάφ. 23) αναφέρεται : «Ο καθένας όμως με τη δική του τη σειρά. Την αρχή την έκανε ο Χριστός. Κατόπιν ακολουθούν εκείνοι που ανήκουν στο Χριστό, την ημέρα της παρουσίας του».

    Είναι υπόσχεση του Κυρίου προς όλους τους δικούς του: «Πηγαίνω να σας ετοιμάσω τόπο και αφού πάω και σας ετοιμάσω τόπο, πάλι έρχομαι και θα σας παραλάβω μαζί μου» (Ιωάννης ΙΔ/14: 2,3). Εκείνη ακριβώς τη στιγμή θα γίνει η μεγάλη εκπλήρωση τούτης της υπόσχεσης του Κυρίου. Μέσα από έναν κόσμο που την περιφρόνησε, τη μίσησε, την καταδίωξε την Εκκλησία θα έρθει ο Κύριος ξαφνικά να την "αρπάξει" και να την οδηγήσει στη δόξα Του. Εκείνη θα είναι η ώρα του μεγάλου χωρισμού. Αν κανείς ανακατέψει κομματάκια σιδήρου και ξύλου και πάνω απ’ αυτά περάσει ένας μαγνήτης, αυτός θα τραβήξει όλα τα κομμάτια του σιδήρου, ενώ στα κομμάτια του ξύλου δε θα υπάρξει καμία αντίδραση. 

    Ο μεγάλος μαγνήτης πλησιάζει πάνω από τον πλανήτη μας. Θα τραβήξει κοντά του όλους εκείνους που Του ανήκουν, όλους εκείνους που τους έπλυνε με το αίμα Του, που τους έσωσε από την αμαρτία και που Τον δέχτηκαν σαν λυτρωτή και Σωτήρα και ομολόγησαν το Όνομα Του. Εκείνη την ημέρα μέσα από τα σπίτια θα λείψουν κάποια άτομα, μέσα από νοσοκομεία θα αδειάσουν κάποια κρεβάτια. «Ο ένας παραλαμβάνεται, ο άλλος αφήνεται....». Αυτό θα είναι η αρπαγή της Εκκλησίας, η ωραιότερη αλλά και πιο θλιβερή ώρα στην ιστορία του ανθρώπου. 

      Με την αρπαγή της εκκλησίας κλείνει και η "περίοδος της χάριτος" που άνοιξε την ημέρα της Πεντηκοστής και ανοίγει μια άλλη περίοδος που ονομάζεται «περίοδος κρίσης». Τέτοια κρίση πάνω στην αμαρτωλή ανθρωπότητα ούτε έγινε, ούτε θα γίνει ποτέ σύμφωνα με το λόγο του Θεού (Ματθαίος ΚΔ/24: 21). Αφού οι πιστοί θα έχουν πλέον φύγει, θα μείνει μια ανθρωπότητα χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό, χωρίς Ελπίδα. Μια ανθρωπότητα που θα παραδοθεί στα χέρια του «άνομου», στα χέρια του Αντίχριστου, για να περάσει μέσα από τη μεγαλύτερη κρίση της ανθρωπότητας. Θα είναι μια περίοδος αλληλοσπαραγμού και μεγάλης θλίψης για την ανθρωπότητα. 

     Πότε θα γίνουν όλα αυτά; Δεν είναι σε σας να γνωρίζετε, είπε ο Κύριος προς τους Μαθητές. "Ειπέ προς ημάς πότε θέλουσι γείνει ταύτα, και τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος;" (Ματθαίος ΚΔ/24: 3). Η απάντηση του Κυρίου: "Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι οι εν ουρανώ, ουδέ ο Υιός, ειμή ο Πατήρ" (Μάρκος ΙΓ/13: 32). Τα σημεία των καιρών (Μάρκος ΙΓ/13: 6-13) βοούν ότι δεν είναι μακριά αυτή η στιγμή του μεγάλου και παντοτινού χωρισμού των ανθρώπων. Ας προσέξουμε, διότι «δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσή Του, όπως μερικοί σκέπτονται και το θεωρούν βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί σε μας, επειδή δεν θέλει να απολεσθούν οι άνθρωποι, αλλά θέλει όλοι να έλθουν σε μετάνοια». (Β΄ Πέτρου Γ/3: 9). Μακροθυμεί ο Κύριος, περιμένει και άλλες ψυχές να γίνουν δικές Του, για να σωθούν αιωνίως. 

      Σχετικά με τον ερχομό του Κυρίου ένα είναι βέβαιο. Θα έλθει όπως ο κλέπτης τη νύκτα, θα έλθει «ως κλέπτης εν τη νυκτί», για να παραλάβει τους δικούς Του, εκείνους που τον περιμένουν και να τους οδηγήσει στην αιώνια δόξα. Ο ίδιος ο Κύριος διακήρυξε: «Εγώ είμαι η θύρα, δι’ εμού αν τις εισέλθει, θέλει σωθεί» (Ιωάννης Ι/10: 9). Είναι το μοναδικό Πρόσωπο που μπορεί να προσφέρει τη σωτηρία στον άνθρωπο (Πράξεις Δ/4: 12 ). Γι’ αυτό ανέβηκε πάνω στο σταυρό και πλήρωσε για τις δικές μας αμαρτίες όχι με αργύριο και χρυσίο, αλλά δια του ιδίου αυτού αίματος. Ο Κύριος πολλές φορές επανέλαβε: «Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μεταβέβηκε (έχει μεταβεί) εκ του θανάτου εις την ζωήν" (Ιωάννης Σ/6: 47 & Ε/5: 24). Θα παραλάβει τους προσμένοντας Αυτόν προς σωτηρίαν (προς Εβραίους Θ/9: 28). 

     Ψυχή, Τον περιμένεις, έχεις τα μάτια στραμμένα προς τα άνω; «ετοιμάσθητι να απαντήσης τον Θεόν σου» (Αμώς Δ/4: 12).   Ο Κύριος έρχεται…. ---

ΛΩΤ & ΝΩΕ.

ΛΩΤ & ΝΩΕ.

Ευαγγέλιον  "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ.   ΙΖ/17,   εδάφ. 20 – 30.

20 Και όταν ρωτήθηκε από τους Φαρισαίους, πότε έρχεται η βασιλεία τού Θεού, τους απάντησε, και είπε: Δεν έρχεται η βασιλεία τού Θεού έτσι, ώστε να παρατηρείται

21 ούτε θα πουν: Να! εδώ είναι, ή: Να! εκεί επειδή, προσέξτε, η βασιλεία τού Θεού είναι ανάμεσά σας. 

22 Και στους μαθητές του είπε: Θάρθουν ημέρες, όταν θα επιθυμήσετε να δείτε μία από τις ημέρες τού Υιού τού ανθρώπου και δεν θα δείτε. 

23 Και θα σας πουν: Να! εδώ είναι, ή: Να! εκεί μη πάτε ούτε να ακολουθήσετε. 

24 Επειδή, όπως η αστραπή, που αστράφτει από το ένα μέρος κάτω από τον ουρανό, λάμπει προς το άλλο μέρος κάτω από τον ουρανό, έτσι θα είναι και ο Υιός τού ανθρώπου κατά τη δική του ημέρα. 25 Πρώτα, όμως, πρέπει Αυτός να πάθει πολλά, και να καταφρονηθεί από τούτη τη γενεά. 

26 Και όπως έγινε κατά τις ημέρες τού Νώε, έτσι θα είναι και κατά τις ημέρες τού Υιού τού ανθρώπου 

27 έτρωγαν, έπιναν, νύμφευαν, νυμφεύονταν, μέχρι την ημέρα κατά την οποία ο Νώε μπήκε μέσα στην κιβωτό και ήρθε ο κατακλυσμός και τους εξολόθρευσε όλους. 

28 Παρόμοια, και όπως έγινε κατά τις ημέρες τού Λωτ έτρωγαν, έπιναν, αγόραζαν, πουλούσαν, φύτευαν, οικοδομούσαν 

29 και κατά την ημέρα που ο Λωτ βγήκε έξω από τα Σόδομα, έβρεξε φωτιά και θειάφι από τον ουρανό, και τους εξολόθρευσε όλους 

30 κατά τον ίδιο τρόπο θα είναι κατά την ημέρα που θα φανερωθεί ο Υιός τού ανθρώπου.

     ΣΧΟΛΙΑ :

     Πολλές φορές οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι, οι Σαδδουκαίοι και άλλοι ρωτούσαν διάφορα πράγματα τον Κύριο Ιησού Χριστό με σκοπό να Τον παγιδεύσουν, να Τον κάνουν να πέσει σε αντιφάσεις, να Τον φέρουν σε διάσταση με τον λαό, με τον Καίσαρα κλπ. Τούτη τη φορά το ερώτημα που απηύθυναν  στον Κύριο ήταν: «πότε έρχεται η βασιλεία του Θεού;» Επιθυμούσαν πραγματικά να μάθουν και περίμεναν από τον Κύριο να λάβουν την απάντηση. Τούτο το ερώτημα απασχόλησε πολλούς σε πολλές εποχές και μάλιστα κάποιοι, ατυχώς, προσπάθησαν να το να το προσδιορίσουν ή με διάφορες μεθόδους να το υπολογίσουν, με αποτέλεσμα να δώσουν λανθασμένα στοιχεία, να προσδιορίσουν ημερομηνίες, οι οποίες ποτέ δεν επαληθεύτηκαν. Η απάντηση του Κυρίου ήταν κατηγορηματική : «Περί δεν της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών ειμή ο Πατήρ μου μόνος» (Ματθαίος ΚΔ/24: 36). 

      Μπορεί ο Κύριος Ιησούς να μην προσδιόρισε τον ακριβή χρόνο έλευσης της βασιλείας του Θεού, έδωσε όμως κάποια σημεία που, όταν αυτά παρουσιαστούν, θα σημαίνει ότι η βασιλεία του Θεού πλησίασε και όσοι πραγματικά την ποθούν, όσοι μέσα από την καρδιά τους κράζουν: «Ναι έρχου Κύριε» (Αποκάλυψη ΙΒ/12: 20) θα πρέπει να είναι έτοιμοι για να την υποδεχθούν. 

     Είπε λοιπόν ο Κύριος Ιησούς Χριστός πως οι ημέρες κατά τις οποίες θα έλθει η βασιλεία του Θεού, δηλ. όταν θα επιστρέψει στη γη ο Αναστημένος και Δοξασμένος Ιησούς Χριστός, θα είναι όμοιες με τις ημέρες δύο άλλων ιστορικών περιόδων. Θα είναι οι ημέρες αυτές όμοιες με τις ημέρες του Νώε και με τις ημέρες του Λωτ. 

    Ο Νώε έζησε το 2300 π.Χ. (2400 πΧ έγινε ο Κατακλυσμός), ενώ ο Λώτ έζησε το 1800 π.Χ. περίπου. Τούτες οι περίοδοι φαίνεται να είναι τελείως διαφορετικές. Άλλες συνθήκες, άλλες τοποθεσίες, άλλα τα πρόσωπα που συμμετέχουν. Στην περίπτωση του Νώε υπήρξε παγκόσμια καταστροφή, στην περίπτωση του Λωτ η καταστροφή είχε τοπικό χαρακτήρα. Όμως υπήρχε και μία μεγάλη ομοιότητα, μεταξύ αυτών των δύο εποχών, την οποία ο Κύριος επισημαίνει. Ήταν η συμπεριφορά και η στάση των ανθρώπων απέναντι στη ζωή. Ήταν ο τρόπος με τον οποίο ζούσαν τη ζωή τους. Αυτός ο τρόπος ζωής θα είναι ίδιος ακριβώς και κατά τις ημέρες που ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα ξανάρθει στην πολύπαθη τούτη γη, για να αποδώσει δικαιοσύνη και να κάνει κρίση (Επιστολή Ιούδα Α/1: 15). 

     Οι άνθρωποι στην εποχή του Νώε καθώς και του Λώτ έτρωγαν, έπιναν, παντρεύονταν, αγόραζαν, πουλούσαν, φύτευαν, οικοδομούσαν (Λουκάς ΙΖ/17: 28). Έκαναν τα πάντα εκτός από το να εκζητούν και να λατρεύουν τον αληθινό Θεό, το δημιουργό του Σύμπαντος. Με άλλα λόγια, αν θέλαμε να χαρακτηρίσουμε τη ζωή τους, θα λέγαμε ότι ήταν: «φιλήδονοι μάλλον, παρά φιλόθεοι», έχοντες μορφήν ευσεβείας αρνούμενοι όμως τη δύναμη αυτής (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). Ζούσαν, για να ικανοποιούν τις υλικές και σαρκικές τους επιθυμίες. Ο Θεός για αυτούς ήταν άγνωστη λέξη, αμελητέος παράγοντας. 

     Στον Ψαλμό ΜΘ/49 εδαφ. 11 αναφέρεται κάτι χαρακτηριστικό για τους ανθρώπους εκείνων των εποχών, αλλά και για τους ανθρώπους του σήμερα : «Ο εσωτερικός λογισμός αυτών είναι, ότι οι οίκοι αυτών θέλουσιν υπάρχει εις τον αιώνα, αι κατοικίαι αυτών εις γενεάν και γενεάν» (Ψαλμός ΜΘ/49: 11). Πόσο τραγικός αυτός ο τρόπος σκέψης! Οι άνθρωποι των ημερών του Λώτ και του Νώε με τι τραγικό τρόπο το διαπίστωσαν, όταν η οργή του Θεού έπεσε πάνω τους! Η καταστροφή ήταν ξαφνική και «απώλεσεν άπαντας» (Λουκάς ΙΖ/17 27 & 29).). Αυτή ήταν η κατάσταση των ανθρώπων στις ημέρες του Νώε και του Λωτ. Στο βιβλίο της "Γένεσης" (κεφ. Σ/6 εδ. 5) αναφέρεται: «Και είδεν ο Κύριος ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήταν μόνον κακία πάσας τας ημέρας». 

     Οι δύο τούτες εποχές έχουν και πολλά άλλα κοινά σημεία. Για την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι κάτοικοι των Σοδόμων & Γομόρων ο Προφήτης "Ιεζεκιήλ" αναφέρει τα εξής : «Δες, αυτή ήταν η ανομία τής αδελφής σου, των Σοδόμων, υπερηφάνεια, περίσσεια από ψωμί, και αφθονία τρυφηλότητας, της ίδιας και των θυγατέρων της όμως, τον φτωχό κι αυτόν που είχε ανάγκη δεν τον βοηθούσε» (Ιεζεκιήλ ΙΣ/16: 49). Οι άνθρωποι ήταν ανέμελοι και δεν περίμεναν ότι θα τους βρει το κακό που τους βρήκε. Συνέχιζαν να ασχολούνται με τις δραστηριότητες που αναφέραμε χωρίς περισπασμό. Ξαφνικά άκουσαν το Νώε να λέει ότι ο Θεός του είπε να φτιάξει ένα καράβι στο βουνό, γιατί θα γίνει κατακλυσμός (Γένεση Σ/6: 13, 14). Μεγάλη ευκαιρία για να γελάσουν. "Μπα τον καημένο τρελάθηκε….." Ίσως καθένας που περνούσε από κοντά να έλεγε σαρκαστικά: "Ε! γέρο Νώε, τα καράβια δεν τα φτιάχνουν για το βουνό αλλά για τη θάλασσα". Γέλια ο κόσμος, γέλια ……. που όμως κατέληξαν σε πικρά κλάματα. Ακόμα και οι γαμπροί του Λωτ, όταν τους ειδοποίησε ότι ο Θεός θα καταστρέψει τα Σόδομα και Γόμορα, δεν τον πίστεψαν και "εφάνει σ’ αυτούς ως αστεϊζόμενος» (Γένεση ΙΘ/19: 14). 

     Αλήθεια τούτες οι εποχές πόσο μοιάζουν και με τη δική μας εποχή! Και σήμερα οι άνθρωποι αδιαφορούν για το θέλημα του Θεού. Αν τους μιλήσεις γι’ αυτό, αν τους πεις για την κρίση του Θεού που πλησιάζει, για ανάσταση νεκρών, για αιώνια ζωή, γελούν ειρωνικά και πολλές φορές κάνουν πικρά σχόλια: "καλό παιδί αλλά παρασύρθηκε……. και τώρα λέει…… αυτά που του λένε….. μιλάει για το Θεό γιατί τον πληρώνουν.... και πολλά άλλα". Και στις δύο παραπάνω εποχές ο Θεός μακροθύμησε, παρέτεινε το Έλεός Του, ανέχτηκε την ανθρώπινη κακία μέχρι εκεί που Αυτός είχε προσδιορίσει. 

     Ο Νώε και ο Λωτ μπορεί να ήταν μια μικρή μειοψηφία μέσα σ’ έναν κόσμο αποστάτη και αμαρτωλό, όμως υπήρξαν κατά την περίοδο της μακροθυμίας του Θεού μάρτυρες της επερχόμενης οργής του Θεού πάνω στον κόσμο αυτό. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο ο Χριστός και στις ημέρες μας έχει τους μάρτυρές του. Λίγοι, "μικρό ποίμνιο" (Λουκάς ΙΒ/12: 22), είναι αυτοί οι οποίοι μεταφέρουν σ' έναν αρνησίθεο κόσμο την πρόσκληση του Θεού για σωτηρία (προς Εβραίους Θ/9: 28). 

      Αξίζει να τονιστεί ότι η τιμωρία του Θεού έπεσε πάνω στην αμαρτωλή γενιά του Νώε, αφού πρώτα ο Νώε εισήλθε στην κιβωτό. Όμοια και οι συμπολίτες του Λωτ καταστράφηκαν, αφού όμως «εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων» (Λουκάς ΙΖ/17: 29). Ο Θεός είναι δίκαιος και γι' αυτό, πριν η οργή Του ξεσπάσει επάνω σε μια αποστατημένη ανθρωπότητα, ο Κύριος θα «αρπάξει» την εκκλησία του, τη νύμφη Του, τους δικούς Του (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13–17), για να μην υποφέρουν τη θλίψη, που έχει προετοιμαστεί για όσους απέρριψαν την πρόσκλησή Του. Τόσο η απελευθέρωση του Λωτ από τα Σόδομα, όσο και η διαφύλαξη του Νώε και της οικογένειάς του μέσω της κυβωτού, αποτελούν εικόνες της απελευθέρωσης των πιστών ανθρώπων, κατά την αρπαγή της Εκκλησίας (Α' Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Ο Θεός κατά το πολύ Έλεος Αυτού έχει υποσχεθεί στην Εκκλησία Του ότι "θα την φυλάξει εκ της ώρας του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθει επί της οικουμένης όλης, δια να δοκιμάσει τους κατοικούντας επί της γης" (Αποκάλυψη Γ/3: 10).  

   Δύο εποχές εντελώς όμοιες ως προς τον τρόπο ζωής των ανθρώπων, όμως μεταξύ των πρωταγωνιστών Νώε και Λωτ υπάρχει μία σημαντική διαφορά. Ο Νώε, μας λέει η γραφή, ήταν δίκαιος (Γένεση Σ/6: 9). Υπήρξε ένα υπόδειγμα πιστού ανθρώπου που κατατάσσεται στην ίδια κατηγορία με τον Ιώβ και τον Δανιήλ (Ιεζεκιήλ ΙΔ/14: 13,20). Με πιστότητα τηρούσε τις οδηγίες του Θεού (Γένεση Ζ/7: 5). Η μαρτυρία του επηρέασε καταλυτικά το άμεσο περιβάλλον του. Ήταν τέτοια η πίστη του και η επίδραση στους γύρω του, που στην απόφασή του να χτίσει την κιβωτό και να συγκεντρώσει ζώα, τροφές κλπ τον ακολούθησαν πρόθυμα και χωρίς αντιρρήσεις η γυναίκα του, οι γιοί του, οι νύμφες του. Από τη λατρεία του δεν έλειπε η δυνατή παρουσία του Θεού (Γένεση Η/8: 20-22). Τα αποτελέσματα από αυτή τη σοβαρή στάση ήταν αξιοζήλευτα. Σώθηκε ο ίδιος και η οικογένειά του, ευλογήθηκαν τα παιδιά του (Γένεση Θ/9: 1-2), μακροημέρευσε (Γένεση Θ/9: 29). 

     Ο Λωτ ήταν και αυτός δίκαιος (Β΄ Πέτρου Β/2: 7,8), όμως δεν πρόσεξε πολλές λεπτομέρειες μέσα στη ζωή του. Ο Λωτ από τα νιάτα του ήταν ασταθής στη σχέση του με το Θεό. Κάποιες φορές η καρδιά του ήταν διχασμένη μεταξύ δύο φρονημάτων (Α΄ Βασιλέων ΙΗ/18: 21). Επέλεξε να ζήσει στις εύφορες εκτάσεις των Σοδόμων (Γένεση ΙΓ/13: 10-11) και αγνόησε το αμαρτωλό περιβάλλον που κατοικούσε εκεί. Συγκατοίκησε με τους αμαρτωλούς ανθρώπους των Σοδόμων και Γομόρων και έλαβε υψηλές θέσεις ανάμεσά τους (Γένεση ΙΘ/19: 1). 

    Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Η γυναίκα του Λωτ έγινε μία καθώς πρέπει εύπορη κυρία της περιοχής. Ενώ γνώριζε την αλήθεια του Θεού, η καρδιά της είχε προσκολληθεί στις «χαρές των Σοδόμων», δηλαδή στην αμαρτία. Αυτό της κόστισε τη ζωή. Ενώ ο Θεός την έβγαλε μέσα από τα Σόδομα και τα Γόμορα, για να μην καταστραφεί μαζί με τους υπολοίπους, αυτή βάδιζε εμπρός κοιτάζοντας προς τα πίσω. Ο Κύριος στον Ευαγγέλιο "κατά Λουκάν" (κεφ. Θ/9, εδάφ. 62) αναφέρει : «Ουδείς βαλών την χείρα αυτού επί άροτρον και βλέπων εις τα οπίσω είναι αρμόδιος δια την βασιλείαν του Θεού». Έτσι έγινε ένα αιώνιο παράδειγμα προς αποφυγήν. Ο ίδιος ο Κύριος προτρέπει τους δικούς Του ανθρώπους με τα λόγια : «να θυμάστε τη γυναίκα του Λωτ». (Λουκάς ΙΖ/17: 32). 

     Οι κόρες του Λωτ κι αυτές επηρεασμένες από την κουλτούρα των Σοδόμων, ενώ ήξεραν την αλήθεια, όμως διάλεξαν για άνδρες τους δύο νέους Σοδομίτες. Ίσως τούτοι νέοι να ήταν όμορφοι, πλούσιοι, όμως δεν είχαν πίστη στο Θεό και αυτό είναι το πρώτο κριτήριο πάνω απ’ όλα τα άλλα. Και απ’ ό,τι φαίνεται αυτό το κριτήριο δεν απασχολούσε και πολύ τα κορίτσια του Λωτ. Αυτό είχε σαν αποτελέσματα, ο Λώτ  να σωθεί από την καταστροφή, όμως έχασε τη γυναίκα του και όλα όσα απέκτησε. Μοναδική του συντροφιά έμειναν οι δύο κόρες του, που μέσα στην καρδιά τους έφεραν την αμαρτία των Σοδόμων, που τόσο σκληρά είχε τιμωρήσει ο Θεός. Κοιμήθηκαν με τον πατέρα τους και απέκτησαν υιούς (Γένεση ΙΘ/19: 36). Δύο φυλές δημιουργήθηκαν από τα παιδιά οι Αμμωνίτες και οι Μωαβίτες ορκισμένοι εχθροί του λαού Ισραήλ. 

    Τις τελευταίες ημέρες, πριν από τον ερχομό του Κυρίου Ιησούς Χριστού, θα ζουν στη γη τρεις (3) κατηγορίες ανθρώπων : 

1/ Οι πιστοί των οποίων η ζωή θα ταυτίζεται με τη ζωή του Νώε και αυτοί θα είναι οι λιγότεροι. 

2/ Οι πιστοί των οποίων η ζωή θα ταυτίζεται με τη ζωή του Λώτ και αυτοί θα είναι οι περισσότεροι από τους πιστούς. 

3/ Εκείνοι που έχουν αγνοήσει το Θεό μέσα στη ζωή τους και δεν έχουν τακτοποιήσει τις σχέσεις τους μαζί Του. Δεν έχουν επικαλεστεί το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, που καθαρίζει τον άνθρωπο από κάθε αμαρτία (Α΄ επιστολή Ιωάννου Α/1: 7 ) και τον αποκαθιστά δίκαιο στα μάτια του Θεού (Τίτος Γ/3: 7). 

     Η ημέρα του Κυρίου θα έρθει γι’ αυτούς ξαφνικά «ως κλέπτης εν τη νυκτί» (Α΄ Θεσσαλονικείς Ε/5: 2). "Μακάριοι οι δούλοι εκείνοι, τους οποίους ελθών ο κύριος θέλει ευρεί αγρυπνούντας. Αληθώς σας λέγω, ότι θέλει περιζωθεί και καθίσει αυτούς εις την τράπεζαν, και ελθών εις το μέσον θέλει υπηρετήσει αυτούς" (Λουκάς ΙΒ/12: 37). 

     Όλα τα σημεία δείχνουν ότι "η ημέρα του Κυρίου" είναι πολύ κοντά. Όλα γύρω μας μοιάζουν μ' εκείνες τις εποχές, μ' εκείνες τις τραγικές ημέρες. Είναι καιρός τώρα να απορρίψουμε κάθε βάρος και την «ευκόλως εμπεριπλέκουσα αμαρτία» (Εβραίους ΙΒ/12: 1) και να προετοιμαστούμε για τη συνάντηση μαζί Του. 

     Ας προσέξουμε ιδιαίτερα, γιατί «τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, τώρα είναι καιρός Σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). Ας θυμόμαστε πάντοτε τα λόγια του συγγραφέα της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Β΄/2, εδαφ. 3) «πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία; η οποία, αφού άρχισε να διακηρύσσεται διαμέσου τού Κυρίου, βεβαιώθηκε σε μας από εκείνους που άκουσαν».---

ΝΕΟ ΕΤΟΣ

βιβλίο πρ. "ΗΣΑΪΑ", κεφ.  ΜΗ/48,  εδάφ. 16 - 22.

16 Πλησιάστε σε μένα, ακούστε αυτό εξαρχής δεν μίλησα σε κρυφό τόπο αφότου έγινε αυτό, εγώ ήμουν εκεί και τώρα με απέστειλε ο Κύριος ο Θεός, και το πνεύμα του. 

 17 Έτσι λέει ο Κύριος, ο Λυτρωτής σου, ο Άγιος του Ισραήλ: Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου, που σε διδάσκω για την ωφέλειά σου, σε οδηγώ διαμέσου του δρόμου από τον οποίο έπρεπε να πας. 

 18 Είθε να άκουγες τα προστάγματά μου! Τότε, η ειρήνη σου θα ήταν σαν ποταμός, και η δικαιοσύνη σου σαν κύματα θάλασσας 

 19 και το σπέρμα σου θα ήταν σαν την άμμο, και τα εγγόνια της κοιλιάς σου σαν τις πέτρες της το όνομά του δεν θα αποκοβόταν ούτε θα εξαλειφόταν από μπροστά μου. 

 20 Βγείτε έξω από τη Βαβυλώνα, φεύγετε από τους Χαλδαίους, με φωνή αλαλαγμού αναγγείλατε, διακηρύξτε τούτο, φωνάξτε το μέχρι εσχάτου της γης, να πείτε: Ο Κύριος λύτρωσε τον δούλο του τον Ιακώβ. 

 21 Και δεν δίψασαν, όταν τους οδηγούσε διαμέσου της ερήμου έκανε γι' αυτούς να ρεύσουν νερά από την πέτρα και έσχισε την πέτρα, και τα νερά έρρευσαν. 

 22 Ειρήνη δεν υπάρχει στους ασεβείς, λέει ο Κύριος. 

     ΣΧΟΛΙΑ : 

     Ένα χριστιανικό ημερολόγιο, στην πρώτη του σελίδα, είχε ένα χαρακτηριστικό τίτλο: «Καινούργιος χρόνος, καινούργιος δρόμος». Καθώς μπήκαμε σε έναν καινούργιο χρόνο, ουσιαστικά μπήκαμε σε έναν καινούργιο δρόμο. Ένα δρόμο δύσκολο, αποτελούμενο από 365 στροφές. Στροφές δύσκολες, επικίνδυνες. Ποιος ξέρει τι κρύβεται κάθε στιγμή πίσω από κάθε στροφή. Άγνωστο κάθε μέτρο, κάθε βήμα, πάνω σε τούτο τον δρόμο. Ένα δέος, ένας ακαθόριστος φόβος, σφίγγει τις καρδιές όλων μας καθώς βρισκόμαστε στην αρχή του καινούργιου χρόνου, του καινούργιου δρόμου, που ανοίγεται μπροστά μας. 

       Ολόκληρη την ανθρωπότητα έχει καταβάλει ένας μεγάλος φόβος, για τις ημέρες που θα έρθουν. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, η καθολική αβεβαιότητα για το αύριο, οι μεγάλες πιέσεις που δέχονται οι άνθρωποι, καθώς μέρα με την ημέρα το εισόδημά τους μειώνεται, οι δυσοίωνες προοπτικές, που προδιαγράφουν ακόμα χειρότερες μέρες, έχουν δημιουργήσει μία σύγχυση, ένα φόβο για τα επερχόμενα δεινά, ένα τοπίο θαμπό και καταθλιπτικό. 

     Ο κόσμος ολόκληρος αναζητά νέους τρόπους και νέες προοπτικές. Επιλέγει πρόσωπα για να κυβερνήσουν, που όμως το ένα μετά το άλλο, τον απογοητεύουν. Τα προβλήματα, αντί να επιλύονται, γίνονται, όλο και πιο ακανθώδη, όλο και πιο δυσεπίλυτα. Ο κόσμος φαίνεται να βαδίζει προς έναν «οικονομικό Αρμαγεδώνα». Τα μεγάλα αδιέξοδα οδηγούν τους ηγέτες των χωρών σε συνεχείς διαβουλεύσεις, μέσα από τις οποίες πληθαίνουν οι φωνές για μια παγκόσμια κυβέρνηση, για μια κοινή πολιτική, για ένα κοινό νόμισμα. 

     Από την άλλη, εξαιτίας της ανομίας που έχει υπερπληθηνθεί, η αγάπη των πολλών «ψυγήσεται» (Ματθαίος ΚΔ/24: 12). Οι άνθρωποι όλο και πιο πολύ κλείνονται στον εαυτόν τους και απομακρύνονται από το συνάνθρωπό τους. Υπάρχουν φωνές στις ημέρες μας, που δυστυχώς όλο και πληθαίνουν, που είναι πρόθυμοι να μοιραστούν την αγάπη τους με όρους εθνικούς, χρώματος, καταγωγής, θρησκείας. Έτσι η αγάπη προσφέρεται με αντισταθμιστικά οφέλη. Ένα πολύ ωραίο κείμενο που διάβασα, μίλαγε για «τοκογλυφία αγάπης». 

       Αλήθεια που βαδίζουμε. Στη νέα χρονική περίοδο, που ανοίγεται μπροστά μας, στον νέο δρόμο που καλούμαστε να περπατήσουμε, πως μπορεί να αισθανθεί σιγουριά κάποιος, πως μπορεί να αντιμετωπίσει τους κινδύνους, που σε κάθε μέτρο και πίσω από κάθε στροφή καιροφυλακτούν; Που μπορεί να στηριχθεί ο άνθρωπος; Επί τέλους που υπάρχει ασφάλεια; 

     Στο Βιβλίο των "Αριθμών", Κεφ. Ι/10, εδ. 33 αναφέρεται κάτι πολύ σημαντικό, που θα πρέπει να προβληματίσει όλους μας στη νέα πορεία που ανοίγεται μπροστά μας. «Και οδοιπόρισαν από του όρους του Κυρίου οδόν τριών ημερών και η κιβωτός της διαθήκης του Κυρίου προεπορεύετο έμπροσθεν αυτών οδόν τριών ημερών, δια να ζητήσει τόπον αναπαύσεως δι’ αυτούς». Όταν ο λαός Ισραήλ, επρόκειτο να περάσει έναν δύσκολο και άγνωστο δρόμο, άφηναν την κιβωτό της Διαθήκης του Κυρίου, η οποία δήλωνε την παρουσία του Θεού, να προπορεύεται έμπροσθεν αυτών. Ήταν εντολή του Θεού ο κιβωτός να προπορεύεται του λαού. Με τον τρόπο αυτό ο Θεός ήθελε να δείξει στον άνθρωπο την αδυναμία του να βαδίσει μόνος του το δρόμο της ζωής και να τον πείσει να εμπιστεύεται το Θεό, ο οποίος ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να τον οδηγήσει με ασφάλεια, μέσα από τα δύσκολα και άγνωστα μονοπάτια της ζωής. 

     Αυτό που ίσχυε «τω καιρώ εκείνω», ισχύει και σήμερα, που ο άνθρωπος, παρά την ιλιγγιώδη τεχνολογική πρόοδο, παραμένει ανίκανος να αναγνωρίσει και πολύ περισσότερο να αντιμετωπίσει, τους κινδύνους που υπάρχουν μέσα στην πορεία της καθημερινής του ζωής. Παρόμοιο γεγονός αναφέρεται και στο βιβλίο του "Ιησού του Ναυή", κεφ. Γ/3: 2- 4 Ο δρόμος που καλούμαστε να περπατήσουμε είναι άγνωστος. «διότι δεν περάσαμε την οδόν ταύτην, χθες και προχθές»  (εδ. 4). 

    Είναι ένας καινούργιος χρόνος, στον οποίο ο Θεός μας κάνει τη χάρη να μπούμε και να περπατήσουμε μέσα σ’ αυτόν και βέβαια, όχι για να προσθέσει ένα χρόνο παραπάνω στη ζωή μας, όχι για να απολαύσουμε ακόμα περισσότερο τη ζωή, αλλά έχοντας ένα σκοπό για τον καθένα. Ο σκοπός του Θεού, για μεν εκείνον που δεν γνωρίζει το Θεό είναι να του δώσει την ευκαιρία να ακούσει για το Λόγο του Θεού, ν’ ακούσει για την δωρεάν σωτηρία που και σήμερα προσφέρει ο Θεός, δια Ιησού Χριστού, δωρεάν,"κατά χάριν" (Εφεσίους Β/2: 8). Στην δε ψυχή που άκουσε και δε συμμορφώθηκε μέχρι σήμερα με τα πράγματα του Θεού, ο Θεός δίνει μια ακόμα ευκαιρία, για να έλθει «εις εαυτόν» (Λουκάς ΙΕ/15: 17) και να επιστρέψει σε Εκείνον. Για δε τον πιστό άνθρωπο ο Θεός επιτρέπει να ζήσει και τούτο το χρόνο με ένα σκοπό: «έτι άγιος». Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Όστις αδικεί ας αδικήση έτι, και όστις είναι μεμολυσμένος ας μολυνθή έτι, και ο δίκαιος ας γείνει έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γείνει έτι άγιος». (Αποκάλυψη ΚΒ : 11). 

      Οι άνθρωποι εύχονται ο ένας στον άλλον: «ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος». Ευτυχισμένος θα είναι ο νέος χρόνος, αν ο Κύριος προπορεύεται μέσα στη ζωή μας. Εάν Αυτός επιλέγει τους δρόμους μας, τα μονοπάτια μας. «Εγώ θα σε συνετίσω και θα σου διδάξω την οδόν την οποία πρέπει να περιπατείς» (Ψαλμός ΛΒ/32: 8). Ο δρόμος είναι άγνωστος. Οι ληστές «παρά την οδόν» πολλοί. Μην ξεχνάμε εκείνον τον άνθρωπο που «κατέβαινε από Ιερουσαλήμ, εις Ιεριχώ». Ο Λόγος του Θεού μας λέει: «Και περιέπεσεν εις ληστάς, οίτινες και γυμνώσαντες αυτόν και καταπληγώσαντες, ανεχώρησαν αφήσαντες αυτόν ημθανή» (Λουκάς Ι/10: 30). 

     Είναι αθώος ο χτυπημένος θα πει το δικαστήριο. Την αποκλειστική ευθύνη την έχουν οι ληστές, που χωρίς να τους πειράξει, τον έπιασαν, τον χτύπησαν, τον γύμνωσαν.... και τον εγκατέλειψαν ημιθανή. Όμως ο Θεός έρχεται να ψιθυρίσει σε τούτη την πληγωμένη ψυχή. Πού πήγαινες ψυχή. Άφησες την Ιερουσαλήμ, (το ευλογημένο χώρο της παρουσίας του Θεού) και «κατέβαινες στην Ιεριχώ» (κατέβασμα, υποβάθμιση είναι κάθε απομάκρυνση από το Θεό), δεν γνώριζες ότι Εγώ δεν βρισκόμουν σ’ αυτό το δρόμο; Δεν ήξερες ψυχή ότι αποκρινόμενος από το Θεό, θα έπεφτες στα χέρια των ληστών. Όπου δεν υπάρχει ο Θεός, υπάρχουν οι ληστές. Τι τραγωδία!

      Ευτυχισμένος θα είναι ο νέος χρόνος, εάν ο άνθρωπος προχωρήσει χέρι – χέρι πιασμένος με το Θεό. Όπου Αυτός, που είναι ο μόνος δυνάμενος, (Ιάκωβου Δ/4: 12) προηγείται, τότε ληστές και λήσταρχοι, τρέπονται σε φυγή. Είναι ο νικητής του Άδη και του Θανάτου, είναι ο Αναστημένος Ιησούς Χριστός, είναι «λύχνος στα πόδια μου, φως στους δρόμους μου», λέει ο ψαλμωδός (ψαλμός ΡΙΘ/119, εδάφ. 105). Είναι ο μόνος που μπορεί να νικήσει τους ληστές και να ανοίξει δρόμους, για το δικό Του παιδί. «Χρόνια πολλά» εύχονται οι άνθρωποι. Χρόνια αιώνια, ζωή αιώνια, υπόσχεται ο Θεός σε καθέναν που θα πιστέψει σ’ Αυτόν και θα ομολογήσει το Άγιο Ονομά Του. «Ο ακούων το Λόγο μου και πιστεύων εις τω πέψαντί με, έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Ε/5: 24). Να γιατί ο πιστός άνθρωπος, μαζί με τον ψαλμωδό, ευφραίνεται και ψάλει. «Εφανέρωσες εις εμέ την οδόν της ζωής» (Ψαλμός ΙΣ/16: 11). Σ’ αυτή την οδό δεν υπάρχουν ληστές, γιατί υπάρχει η παρουσία του Θεού. 

     Άγνωστος, δύσκολος ο δρόμος, 365 ημέρες ανοίγονται μπροστά μας. Αλίμονο αν δεν υπήρχε η υπόσχεση του Κυρίου: «Εγώ θέλω υπάγει έμπροσθέν σου και εξομαλίνει τας σκολιάς οδούς, θέλω συντρίψει τας χαλκίνας θύρας και κόψει τους σιδηρούς μοχλούς» (Ησαΐας ΜΕ/45: 2). Όταν πίσω από κάποιες στροφές χάσκουν ολόκληρα βουνά δοκιμασιών, ο Κύριος έρχεται να μας θυμίσει: «Τις είναι μεταξύ σας ο φοβούμενος τον Κύριον, ο υπακούων εις την φωνήν του δούλου αυτού. Ούτος και αν περιπατεί εν σκότει και δεν έχει φως, ας θαρρεί επί το όνομα του Κυρίου, και ας επιστηρίζεται επί τον Θεόν αυτού». (Ησαΐας Ν/50: 10). 

     Ας φανταστούμε εκείνον τον καπετάνιο που βρίσκεται καταμεσής του ωκεανού και ξεσπάει θύελλα. Κύματα ορθώνονται μανιασμένα. Ο ουρανός έχει σκοτεινιάσει. Που να πάει, που να βαδίσει μέσα στο πέλαγος, μέσα στο σκοτάδι; Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα, υπάρχει η πυξίδα μέσα στο καράβι και αυτή θα του δείξει που πρέπει να πάει και πως πρέπει να οδηγήσει το πλοίο. Η πυξίδα στη ζωή του πιστού ανθρώπου είναι ο Ιησούς Χριστός. Αλίμονο στον άνθρωπο που θα Τον αγνοήσει μέσα στα κύματα και τις φουρτούνες τούτης της ζωής. Α! λέει πολλές φορές ο άνθρωπος, δε με βοήθησε ο Θεός και έπεσα πάνω στα βράχια και κατέστρεψα τη ζωή μου. Όχι, δε φταίει ο Θεός, είναι δικό σου το λάθος, αγνόησες την «πυξίδα», μέσα στην πορεία της ζωής σου, αγνόησες τον Ιησού Χριστό, και το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο. 

    Στην αρχή του καινούργιου χρόνου όλοι έχουμε ανάγκη να σκύψουμε πάνω στα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατείτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι οι ημέρες είναι πονηρές» (Εφεσίους Ε/5: 15). Εάν τότε οι ημέρες ήταν πονηρές, φανταστείτε πόσο πιο πονηρές είναι στις ημέρες μας. Ο χρόνος είναι πολύτιμος είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο θα πρέπει να χρησιμοποιούμε σωστά και να επενδύουμε το κεφάλαιο αυτό, για την πνευματική μας πρόοδο. Για το Χριστιανό πάντα θα πρέπει κάτι να υπάρχει. Εξαγοράζω τον καιρό σημαίνει ότι χρησιμοποιώ σωστά το χρόνο μου, για τις ανάγκες της ζωής μου και πάνω απ’ όλα, για τις πνευματικές μου ανάγκες. Και ποια είναι η υπέρτατη ανάγκη του ανθρώπου. Πρώτα να τακτοποιηθεί με το Θεό, ο Προφήτης Αμώς αναφέρει κάτι χαρακτηριστικό: «Ετοιμάσθητι να απαντήσης τον Θεόν σου» (Αμώς Δ/4: 12), να αυξηθεί πνευματικά, να εγκολπωθεί όλα εκείνα τα οποία ο Κύριος έχει ετοιμάσει, για τους δικούς Του και να ζήσει αιώνια κοντά στο Θεό. 

      Ζούμε σε μια περίοδο ιδιαίτερα κρίσιμη. Τα «σημεία των καιρών» βοούν. Μη φανούμε άσοφοι. Μην ακούσουμε από τον Κύριο εκείνη την ημέρα: «Υποκριτές, το πρόσωπο της γης και του ουρανού εξεύρετε να διακρίνετε, τον δε καιρόν τούτον πως δεν διακρίνετε;» (Λουκάς ΙΒ/12: 56). Ο μεγαλύτερος στόχος του εχθρού της ψυχής είναι να μας παραπλανήσει, ώστε να χάνουμε το χρόνο μας, μέσα στα «ξυλοκέρατα» του κόσμου, έτσι ώστε να μην οικοδομούμεθα πνευματικά. Μας βεβαιώνει ο Κύριος: «Ο καιρός είναι εγγύς. Όστις αδικεί, ας αδικήσει έτι και όστις είναι μολυσμένος, ας μολυνθεί έτι και ο δίκαιος ας γίνει έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γίνει έτι άγιος.» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 10-11). Είναι ώρα κατά την οποία η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και οι βιαστές αρπάζουν αυτήν (Ματθαίος ΙΑ/11: 12). Είναι εσχάτη ώρα. Είναι η τελευταία ευκαιρία για να «εγερθώμεν εκ του ύπνου» (Ρωμαίους ΙΓ/13: 11). Είναι πολύ κοντά η ώρα που θα βρεθούμε στην παρουσία του Θεού, αφού η αρπαγή της εκκλησίας πλησιάζει. Ενώπιον αυτού θα πρέπει να βρεθούμε άσπιλοι και άμωμοι, πλήρεις καρπών δικαιοσύνης, δια του Ιησού Χριστού. (Β' Πέτρου Γ/3: 14). Ας προσέξουμε ιδιαίτερα για να μην «αισχυνθώμεν απ’ Αυτού, εν τη παρουσία αυτου». (Α' Ιωάννου Β/2: 18). Θα είναι μεγάλη τραγωδία. Αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος μας για το νέο έτος. 

    Ο Απ. Παύλος απευθυνόμενος στο «γνήσιο τέκνο εις την πίστιν» τον Τιμόθεο συνοψίζει τις νουθεσίες στο εδάφιο 15 της επιστολής "Β' προς Τιμόθεον": «Σπούδασον να παραστήσεις σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας». Ένας εργάτης μέσα στον αγρό του Θεού, που δεν θα ντραπεί εκείνη την ημέρα στην παρουσία του Θεού για το έργο του, γιατί στηρίχθηκε πάνω στις αλήθειες του Ευαγγελίου. Γιατί έλαβε πέντε μνας και όταν επέστρεψε ο οικοδεσπότης και ζήτησε λογαριασμό κρατούσε στα χέρια δέκα μνας. (Λουκάς ΙΘ/19: 16).

     Έτσι καλούμαστε να ζήσουμε την καινούργια χρονική περίοδο, που ανοίγεται μπροστά μας. Καλούμε να εργασθούμε σκληρά μέσα στον αγρό του Κυρίου, χωρίς να ξεχνάμε ούτε στιγμή, ότι σε τούτη τη ζωή, μέσα σε τούτο το χρόνο, που σε λίγες ώρες αρχίζει, θα πρέπει να σταθούμε, "ως ξένοι και πάροικοι", (Εβραίους ΙΑ/11: 13), γιατί η κατοικία μας δεν είναι εδώ. Η κατοικία μας είναι στον ουρανό φυλαγμένη από τον ίδιο τον Κύριο, (Ιωάννης ΙΔ/14: 2), ο οποίος θα έλθει να μας παραλάβει και να μας οδηγήσει στη δόξα του. Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει «πραγματεύθειτε εωσού έλθω». (Λουκάς ΙΘ/19: 13). Μέσα σε τούτο το «πραγματευθείτε» περικλείεται, πάνω απ’ όλα, η σωστή χρήση του χρόνου. Πως χρησιμοποιήσαμε το χρόνο μας. Εξαντλούμε το χρόνο για τη δόξα Εκείνου, για να γνωρίσουν ψυχές, για να αυξηθούμε στην πίστη στην ευσέβεια, στον αγιασμό, χωρίς τον οποίο κανένας δεν θα δει το πρόσωπο του Θεού. (Εβραίους ΙΒ/12: 14). 

     Επειδή εμείς δεν γνωρίζουμε και επειδή ο λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει ότι «χωρίς Εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα" (Ιωάννης ΙΕ/15: 5), θεωρώ ότι μία θα πρέπει να είναι η προσευχή μας: «Κύριε, Δίδαξέ μας να ζούμε έτσι τις ημέρες μας, ώστε να προσκολλώμεν τις καρδιές μας στην σοφία» (Ψαλμός 90: 12). Στη σοφία του Θεού. Μια σοφία, την οποία ο Θεός απέκρυψε από τους σοφούς του αιώνος τούτου και τους ισχυρούς και την οποία αποκαλύπτει και σήμερα στους φοβούμενους Αυτόν (Λουκάς Ι/10: 21). 

     Ο Θεός και Εκείνος τον οποίο απέστειλε, τον Ιησού Χριστό, τον Δίκαιο, που είναι η σοφία μας. Να γιατί μέσα στο νέο χρόνο θα πρέπει να περπατάμε «αποβλέποντες εις τον Ιησού, που είναι ο αρχηγός και τελειωτής της πίστεώς μας» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). Ένας νέος χρόνος σε λίγες ώρες αρχίζει. Πολλά τα προβλήματα. Πολλές οι δυσκολίες. Ας θέσουμε μπροστά στην πορεία της ζωή μας την «κιβωτό της διαθήκης του Κυρίου». Η Κιβωτός να προπορεύεται και μείς να ακολουθούμε. Πίσω από τα βουνά, πίσω από τα προβλήματα, που θα συναντήσουμε, θα είναι ο ίδιος ο Κύριος. Στο βιβλίο του "Δευτερονομίου", κεφ. ΙΑ/11, εδάφ. 10-12, αναφέρεται : «Επειδή, η γη, στην οποία μπαίνεις μέσα για να την κληρονομήσεις, δεν είναι όπως η γη τής Αιγύπτου απ' όπου βγήκατε, όπου έσπερνες τον σπόρο σου, και την πότιζες με το πόδι σου, σαν κήπο λαχάνων, αλλά η γη στην οποία διαβαίνετε για να την κληρονομήσετε, είναι γη βουνών και κοιλάδων, πίνει νερό από τη βροχή τού ουρανού, γη που ο Κύριος ο Θεός σου την επιβλέπει πάντοτε τα μάτια τού Κυρίου τού Θεού σου είναι επάνω της, από την αρχή τού χρόνου μέχρι το τέλος τού χρόνου". ---

Αββακούμ Γ/3

Βιβλίο προφήτη Αββακούμ, κεφ. Γ/3, εδάφ. 17 – 19.        (Παλαιά Διαθήκη).

17 Αν και η συκή δεν θέλει βλαστήσει, μηδέ θέλει είσθαι καρπός εν ταις αμπέλοις ο κόπος της ελαίας θέλει ματαιωθή, και οι αγροί δεν θέλουσι δώσει τροφήν, το ποίμνιον θέλει εξολοθρευθή από της μάνδρας, και δεν θέλουσιν είσθαι βόες εν τοις σταύλοις 

18 Εγώ όμως θέλω ευφραίνεσθαι εις τον Κύριον, θέλω χαίρει εις τον Θεόν της σωτηρίας μου. 

19 Κύριος ο Θεός είναι η δύναμίς μου, και θέλει κάμει τους πόδας μου ως των ελάφων και θέλει με κάμει να περιπατώ επί τους υψηλούς τόπους μου. 

    «κι αν… κι αν….    εγώ όμως….».

        Σχόλια: 

     Καθημερινά διαπιστώνουμε τις εξωτερικές συνθήκες όλο και πιο πολύ να χειροτερεύουν, τις αντιξοότητες να πληθαίνουν, τη ζωή να γίνεται δυσκολότερη, πιο αβέβαιη και πιο επικίνδυνη. 

     Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν αποβλέπει σε όλη αυτή την αβέβαιη προσωρινότητα, αλλά προσηλώνει το πνεύμα του στο Θεό. Ελπίζει σ’ Αυτόν, περιμένει απ’ Αυτόν να ενεργήσει θαυμάσια. «εγώ όμως θέλω ευφραίνεσθαι εις τον Κύριον». 

    Ο Κύριος σώζει, δια της πίστεως γίνεται ο προσωπικός Θεός της σωτηρίας μας. 

     --Αυτός είναι η δύναμή μου, θα κάνει τους πόδας μου ως των ελάφων, θα με κάνει να περιπατώ σε υψηλούς τόπους. 

    --Καθ' ην ημέραν φοβηθώ, επί Σε θέλω ελπίζει {Ψαλμός ΝΣ (56), εδάφ.3. 

  --Και αν παραταχθή εναντίον μου στράτευμα, η καρδία μου δεν θέλει φοβηθή και αν πόλεμος σηκωθή επ' εμέ, και τότε θέλω ελπίζει. {Ψαλμός ΚΖ (27), εδ.3}. 

   --Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ' αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει. {ψαλμός ΛΖ (37), εδ. 5. --Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ' αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει. {ψαλμός ΞΒ (62), εδ. 8}. 

   --Θέλω λέγει προς τον Κύριον, Συ είσαι καταφυγή μου και φρούριόν μου Θεός μου επ' αυτόν θέλω ελπίζει. {ψαλμός 91, εδ. 2}.

 Στίχοι παράλληλοι 

πάνω στην προσευχή Αββακούμ του προφήτη.

Κι αν δεν βλαστήσει η συκιά

Και το αμπέλι αν δεν καρπίσει, 

Κι’ αν μείνει ολόξερη η ελιά, 

Ούτε καρπό η γη χαρίσει 

και το μαντρί χωρίς αρνιά, 

κι’ ο στάβλος άδειος από βόδια, 

εγώ θα ψάλλω στον Θεό,  

που με στηρίζει στα δυο πόδια

σαν το ελάφι ν’ ανεβώ 

στην γη την άγια του θριάμβου, 

στου Πνεύματός Του τις κορφές, 

πάνω απ’ τη σκοτεινιά του κάμπου. 

 Κι’ αν δίχως γλύκα η ζωή, 

 Καμία χαρά κι’ αν δεν τρυγήσω,

 Κι’ αν η γαλήνη ξεχαστεί

 και το ψωμί λειψό να ζήσω,

 κι αν δίχως σύντροφου φωνή

 στη μοναξιά κυλούν

 οι ώρες κι’ η δύναμις κουρλιαστεί 

 απ’ την αρρώστια και τις μπόρες,

 θάνε γεμάτη η καρδιά 

 απ’ τη θωριά του Βασιλιά μου,

 έστω κι’ αν δάκρυα καυτά 

 κατακρυλούν στα μάγουλά μου.

Είν’ ο Θεός για με η ζωή

κι’ η ευτυχία μου, το ξέρω! 

Και με’ στου πόνου τη βουή 

μου δίνει δύναμη να χαίρω! ---