Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΉ ΜΕΤΑΡΡΎΘΜΙΣΗ.

Εορτασμός επετείου έναρξης θρησκευτικής μεταρρύθμισης. 

 ΕΙΣΑΓΩΓΗ 

      Κάθε χρόνο το μήνα Οκτώβριο διοργανώνονται εκδηλώσεις από οργανώσεις, εκκλησίες και άλλα χριστιανικά κέντρα, για τον εορτασμό της έναρξης της θρησκευτικής μεταρρύθμισης. Με την ευκαιρία αυτή αναλύεται από φωτισμένους πνευματικούς ανθρώπους η καταλυτική επίδραση που είχε η μεταρρύθμιση σε όλο τον κόσμο στη διαμόρφωση της πολιτιστικής φυσιογνωμίας και ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή και την Αμερικανική ήπειρο. 

      Από τις αρχές του 16ου αιώνα καθώς η σκοτεινή περίοδος του Μεσαίωνα φτάνει στο τέλος της, οι φωνές διαμαρτυρίας για την ηθική διαφθορά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας όλο και πληθαίνουν. Οι ανώτεροι κληρικοί, έχοντας αντικαταστήσει στη συνείδησή τους το “Χριστό” με το “χρυσό”, ανταγωνίζονται τους ηγεμόνες στη χλιδή και την πολυτελή διαβίωση, χωρίς να ενδιαφέρονται για το ποίμνιό τους, ενώ οι κατώτεροι είναι παραμελημένοι και ζουν μέσα στην αμάθεια και τη δεισιδαιμονία. 

    Η εκκλησία έχοντας υποτιμήσει το λόγο του Θεού όχι μόνον αδυνατεί να καθοδηγήσει πνευματικά τους ανθρώπους, αλλά βρίσκει μεθόδους να τους εκμεταλλεύεται με τον πλέον αισχρό, ανήθικο και ελεεινό τρόπο, επιβεβαιώνοντας τα λόγια του Χριστού: «φορτίζετε τους ανθρώπους φορτία δυσβάστακτα, και σεις με ένα των δακτύλων σας δεν εγγίζετε τα φορτία» (Λουκάς ΙΑ/11: 46). Έτσι, θέλοντας να ανταποκριθεί στις εύλογες ανησυχίες των ανθρώπων και το μεταθανάτιο φόβο τους για την κόλαση, πουλάει στους πιστούς έγγραφα άφεσης των αμαρτιών τους, τα λεγόμενα συγχωροχάρτια. 

      Την περίοδο αυτή κάποιοι άνθρωποι φωτισμένοι από το Πνεύμα του Θεού καταδικάζουν αυτές τις ανέντιμες πρακτικές της Εκκλησίας. Αντιδρούν με κάθε τρόπο προσπαθώντας να βγάλουν τους ανθρώπους μέσα από το λήθαργο, την άγνοια και την πνευματική οπισθοδρόμηση και να τους οδηγήσουν δια του Ευαγγελίου «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάννης ΙΣ/16: 13). 

     Πρωτοπόρος των διαμαρτυριών αναδεικνύεται ο μοναχός και θεολόγος Μαρτίνος Λούθηρος, ο οποίος με αφορμή μία άδεια που εξέδωσε ο πάπας Λέων Γ για μαζική έκδοση και πώληση εγγράφων άφεσης αμαρτιών (συγχωροχάρτια) θυροκόλλησε στις 31 Οκτωβρίου του 1517 σε εκκλησία της Βιτεμβέργης έναν κατάλογο από 95 θέσεις. Επρόκειτο για μία σειρά επιχειρημάτων που καταδίκαζαν τα συγχωροχάρτια και αμφισβητούσαν τις παπικές απόψεις και σε άλλα δογματικά ζητήματα. Ο πάπας αντέδρασε αφορίζοντας το Λούθηρο ως αιρετικό. 

     Η παρούσα μελέτη μου αποτελεί ειδική αναφορά στη Θρησκευτική Μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα, που πάνω απ’ όλα είχε σαν αποτέλεσμα να επαναφέρει στη συνείδηση των ανθρώπων την πίστη καθώς και την προσωπική, αληθινή, πνευματική σχέση που θα πρέπει να συνδέει τον άνθρωπο με το Θεό. «οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία» (κατά Ιωάννην, κεφ. Δ/4, εδ. 23). 

 Επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Α/1΄, εδ. 17).     «Ο δίκαιος θέλει ζήσει, εκ πίστεως». 

     Τριάντα μόλις χρόνια μετά την ανάσταση και ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού το Πνεύμα του Θεού μέσα από το βιβλίο της "Αποκάλυψης" και συγκεκριμένα από την επιστολή προς την εκκλησία της «Εφέσου» "Αποκάλυψη" (κεφ. Β/2, εδ. 4) εκφράζει ένα παράπονο: «την αγάπη σου την πρώτη αφήκες». Η εκκλησία αυτή αγαπούσε το Θεό, αλλά όχι με εκείνη θερμή αγάπη με την οποία είχε ξεκινήσει. 

     Στις εκατονταετηρίδες που ακολούθησαν η επονομαζόμενη χριστιανική εκκλησία συνεχίζει τον πνευματικό της κατήφορο με αποκορύφωμα την περίοδο του Μεσαίωνα, η οποία αρχίζει από τον 5ο αιώνα μ.Χ. και φτάνει μέχρι την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως. Πρόκειται για περίοδο πνευματικής οπισθοδρόμησης με την επικράτηση του σκοταδισμού, τον οποίο επέβαλε η ονομαζόμενη «εκκλησία» με την επιβολή ενός στείρου και άκρατου θρησκευτικού φανατισμού.

      Αιτία της άθλιας αυτής κατάστασης, στην οποία περιήλθε η διδασκαλία και η λατρευτική ζωή της Εκκλησίας κατά τη μεσαιωνική περίοδο, ήταν το ότι η Αγία Γραφή απωθήθηκε από το εκκλησιαστικό κατεστημένο στο περιθώριο της θρησκευτικής ζωής. Πολύ σπάνια συναντούσες ανθρώπους που είχαν προσωπική επαφή με το λόγο του Θεού. Το μεγάλο πλήθος των χριστιανών οι θρησκευτικοί ηγέτες το κρατούσαν μακριά από την Αγία Γραφή. Γενεές ολόκληρες έρχονταν και έφευγαν χωρίς να έχουν διαβάσει ούτε μία αράδα από το βιβλίο του Θεού. 

    Το Λόγο του Θεού κατά τη χρονική αυτή περίοδο αντικατέστησε ένα σύστημα γραπτών και προφορικών παραδόσεων, που είχαν δήθεν την αρχή τους στους ίδιους του Αποστόλους. Έτσι σιγά – σιγά έγινε βασικός θεσμός η «παράδοση», η οποία απέκτησε μεγαλύτερη αξία και ισχύ από την Αγία Γραφή. Έφτασε καιρός που ακόμα και ανοικτό πόλεμο εναντίον της Αγίας Γραφής κήρυξε η Εκκλησία και πολλά χειρόγραφα της Αγίας Γραφής οι εκπρόσωποι της «εκκλησίας» τα έριχναν στη φωτιά. 

    Ο εχθρός στην αρχή πολέμησε την Αγία Γραφή μέσα από όλους εκείνους τους ειδωλολάτρες Αυτοκράτορες της Ρώμης. Σιγά – σιγά όμως μπήκε και μέσα στην εκκλησία και πολέμησε την Αγία Γραφή μέσα από την εκκλησία. Παράλληλα με τον παραγκωνισμό της Αγίας Γραφής κάθε έρευνα επί θρησκευτικών ζητημάτων σταμάτησε. Ο χριστιανός όφειλε πιστά και τυφλά να κάνει ό,τι έλεγε η «εκκλησία», ό,τι έλεγε ο αμαθής και φανατικός κλήρος και τίποτα περισσότερο. 

     Την μεγάλη εκτροπή από την ορθή πίστη έφεραν τρία «τείχη» που είχε υψώσει το παπικό κράτος:  

1/ Ο διαχωρισμός των πιστών σε κλήρο και σε λαό. 

2/ Η αξίωση του Πάπα να ανήκει αποκλειστικά σ’ αυτόν το δικαίωμα της ερμηνείας της Αγίας Γραφής, 

3/ Το αποκλειστικό δικαίωμά του να συγκαλεί Συνόδους. 

     Με τον τρόπο αυτό λοιπόν σιγά, αλλά σταθερά παραγκωνίστηκε η Αγία Γραφή και τη θέση της πήρε η "Ιερή Παράδοση", κύρια στοιχεία της οποίας είναι : 

      1/ Οι «Άγιοι». Μία από τις αλλαγές που υπέστη η εκκλησία ήταν η καθιέρωση των «Αγίων» και το υποτιθέμενο έργο τους. Η φράση Άγιος αναφέρεται σε πάρα πολλά σημεία μέσα στην Καινή Διαθήκη (Ρωμαίους Α/1: 7, Ρωμαίους ΙΒ/12: 13, ΙΣ/16: 15, Α΄ Κορινθίους Α/1: 2, Β΄ Κορινθίους Α/1: 1, Εφεσίους Α/1: 1, Β/2: 19, Γ/3: 18, Φιλιππισίους Α/1: 1, Δ/4: 22, Κολοσαείς Α/1: 26). 

     Ο όρος «Άγιος» χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη, για να χαρακτηρίζει όλους τους ζωντανούς πιστούς του Χριστού που είναι μέλη της Εκκλησίας. Δεν αναφέρεται σε πιστούς, οι οποίοι μαρτύρησαν για τη πίστη, αλλά σε ζωντανούς ανθρώπους που είναι μέλη τοπικών εκκλησιών. Όταν ο Απόστολος Παύλος στην Επιστολή "προς Εφεσιους", αναφέρεται «προς τους Αγίους τους όντας εν Εφέσω» (Εφεσίους Α/1: 1), δεν αναφέρεται σε νεκρούς αλλά στους ζωντανούς πιστούς που ζούσαν στην Έφεσο. 

      Αυτό σιγά – σιγά εξέπεσε και η εκκλησία αρχίζει να χαρακτηρίζει "Αγίους" ανθρώπους που είχαν μαρτυρήσει ή είχαν ομολογήσει για το Θεό και είχαν πεθάνει. Με την πάροδο των χρόνων και σύμφωνα με τη θέληση των εκάστοτε θρησκευτικών ηγετών απονεμήθηκε ο τίτλος του «Αγίου» σε ένα πολύ μεγάλο πλήθος ανθρώπων. Αυτό το φαινόμενο δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η αναβίωση του αρχαίου πολυθεϊσμού και των αντίστοιχων θεοτήτων του αρχαίου ειδωλολατρικού κόσμου. Μαζί με τους «Αγίους» ήρθαν και οι διάφορες "εικόνες των Αγίων", για τις οποίες πολλοί από τους κατόχους τους έλεγαν ότι είχαν υπερφυσικές δυνάμεις. 

    Το αποκορύφωμα της ασέβειας και η πλήρη διαστροφή της αλήθειας ήταν όταν οι διάφοροι «Άγιοι» άρχισαν να αντιποιούνται ιδιότητες και έργα του Χριστού. Και ενώ ό Χριστός είχε διακηρύξει : «Ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι και οι φορτωμένοι και Εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28), οι άνθρωποι έστελναν τους ανθρώπους σε άλλους ανθρώπους και μάλιστα σε νεκρούς ανθρώπους. Ενώ ο Απόστολος Παύλος με κατηγορηματικό τρόπο και με απόλυτη σαφήνεια είχε διακηρύξει: «Ένας είναι ο Θεός, ένας και ο μεσίτης ανάμεσα στο Θεό και τους ανθρώπους ο Ιησούς Χριστός» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 5), η "εκκλησία" δε δίσταζε και δε διστάζει μέχρι σήμερα να στέλνει τον πονεμένο και κουρασμένο και φορτωμένο από την αμαρτία άνθρωπο, μακριά από τον μοναδικό Σωτήρα, τον Ιησού Χριστό, να τον στέλνει σε ανθρώπινους "μεσίτες", που δεν μπορούν να του προσφέρουν τίποτα απολύτως. Διότι όπως διακήρυξε ο Απόστολος Πέτρος την ημέρα της Πεντηκοστής: «δεν υπάρχει δι’ ενός άλλου η σωτηρία, διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανό δεδομένο μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθούμε» (Πράξεις Αποστόλων Δ/4: 12). 

      2. Τα «ιερά» λείψανα. Η διαστροφή της αλήθειας και ο πνευματικός κατήφορος δεν έχει τελειωμό. Κήρυτταν στους πιστούς ότι υλικά αντικείμενα που είχαν έρθει σε επαφή με τον Ιησού Χριστό, με την κατά σάρκα μητέρα Του την Μαρία ή με κάποιον από τους «Αγίους» είχαν υπερφυσικές δυνάμεις και προσέφεραν θεραπεία και προστασία στον καθένα που θα τα άγγιζε ή θα τα προσέγγιζε. Έτσι φτάσαμε και στις μέρες μας, να προσκυνάνε οι άνθρωποι τις παντόφλες ή τη ζώνη της Παναγίας και πολλά άλλα. Επίσης οι άνθρωποι άρχισαν να πιστεύουν ότι μέσα από τα διάφορα λείψανα των λεγομένων «αγίων» μπορούσε να διοχετευτεί η δύναμη του ουρανού στη ζωή του πιστού ανθρώπου. 

      Μετά απ’ αυτά ήταν αναπόφευκτο πλέον ν' ανοίξει έτσι ο δρόμος σε μια αισχρή εκμετάλλευση της άγνοιας και του θρησκευτικού συναισθήματος των ανθρώπων. Προσέφεραν μια σκλήθρα ξύλου στον αμαθή λαό και έλεγαν ότι ήταν ένα κομμάτι από το σταυρό του Χριστού. Το χαρακτήριζαν δήθεν «τίμιο ξύλο». Ο ευσεβής λόγιος της αναγέννησης, ο Έρασμος (1466 - 1536), είχε πει ότι: «με τα κομμάτια του σταυρού του Χριστού, που είχαν στην κατοχή τους οι ναοί και τα μοναστήρια της Ευρώπης, θα μπορούσε να ναυπηγηθεί ένα ολόκληρο καράβι». Ήταν γεμάτες με λειψανοθήκες οι εκκλησίες και τις εκμεταλλευόταν, για να βγάζουν εύκολο κέρδος. Όλα τα μεγάλα μοναστήρια αγωνίζονταν να αποκτήσουν τη φήμη ότι διέθεταν πλούσια συλλογή λειψάνων, γιατί έτσι τα επισκέπτονταν περισσότεροι άνθρωποι και με τον τρόπο αυτό αύξαναν τα κέρδη και τις εισπράξεις τους. 

     Η ιερή αγυρτεία συνεχίζεται και στις ημέρες μας. Ο Κυριάκος Σιμόπουλος (1921 – 2001) στο βιβλίο του «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα», τόμος Α΄, αναφέρει ότι κατέγραψε: 26 κάρες του αγ. Ιουλιανού, 10 του Ιωάννη του Βαπτιστή, 6 κάρες του Αγ. Αντρέα, 37 σώματα του αγ. Παγκρατίου, 6 κάρες του αγ. Ιγνατίου και αμέτρητα χέρια και πόδια του, παρ’ όλο που το συναξάρι του λέει πως έγινε βορά των θηρίων. Ο ίδιος μέτρησε τα λείψανα της αγίας Μαρίνας που σώζονται σε μονές, ανάμεσά τους και σε δέκα μοναστήρια και σκήτες του Αγ. Όρους. 

     Ο πρωτομάρτυρας Στέφανος δολοφονήθηκε δια λιθοβολισμού (Πράξεις Ζ/7: 58). Το υποτιθέμενο πτώμα του κατατεμαχίστηκε και μοιράστηκε σε κομματάκια στα διάφορα μοναστήρια προς άγραν πελατείας. Τα εντόπισε ο παλιός πρόεδρος της «Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών», Γ. Καρανικόλας (1918 – 1996), όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Ρασοφόροι, συμφορά του Έθνους»-1η εκδ.1976. Στη Νέα Σαφράμπολη Αττικής (τμήμα αριστερού ποδιού), στις Μονές Κασταμονίτου (δεξιό χέρι), Μεγίστης Λαύρας (κεφάλι), Ξενοφώντος (τμήμα κεφαλιού), Παντοκράτορος (σαγόνι), Διονυσίου (άλλο σαγόνι), Ιβήρων, Ζωγράφου, Σταυρονικήτα, και στο ναό Ζωοδόχου Πηγής Μεσημβρίας (άλλο κομμάτι του κεφαλιού του). 

     Πόσο μακριά είναι όλα αυτά από τις διακηρύξεις του ιδρυτή της Εκκλησίας: «ο Θεός είναι πνεύμα και εκείνοι που τον προσκυνούν, με πνεύμα και αλήθεια πρέπει να τον προσκυνούν» (Ιωάννης Δ/4: 24). Αντί να στρέφει η εκκλησία τον κόσμο προς το Θεό, τον έστρεφε και τον στρέφει σε υλικά αντικείμενα, «χάριν αισχρού κέρδους» (επιστολή Τίτο Α/1: 11). 

      Οι «αφέσεις». Ο πάπας Γρηγόριος Α΄ (590 – 605) ήταν που θεσμοθέτησε το δόγμα ότι ανάμεσα στη γη και στον ουρανό υπάρχει ένα ενδιάμεσος χώρος, που λειτουργεί το «Καθαρτήριο Πυρ», το οποίο με την εφαρμογή ενός συστήματος τιμωριών καθαρίζει την ψυχή από τις αμαρτίες της και την κάνει ικανή να προχωρήσει στον ουρανό. Διακήρυτταν ότι ο Ιησούς Χριστός και οι Άγιοι χάρη στις εξαιρετικές αρετές τους όσο ζούσαν σ’ αυτόν τον κόσμο, συσσώρευσαν στον ουρανό ένα πλεόνασμα χάρης, από το οποίο μπορεί να αντλεί η Εκκλησία, για να ικανοποιεί τις ανάγκες των κοινών θνητών. 

     Αυτή τη χάρη μπορούσε να την εκμεταλλευτεί η εκκλησία και να καθαρίζει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες τους. Έτσι φτάσαμε η εκκλησία να εκδίδει τα λεγόμενα «συγχωροχάρτια», τα οποία πλήρωναν οι άνθρωποι, για να τα αποκτήσουν, προκειμένου να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους. Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκε μια τεράστια «επιχείρηση», που προσέφερε πολύ μεγάλα οικονομικά κέρδη στην εκκλησία. Όλο και πιο πολύ επικρατούσε η πεποίθηση ότι με την αγορά συχωροχαρτιών από την εκκλησία μπορούσες να αγοράσεις τη σωτηρία σου. Σε τέτοιο βαθμό ηθικής κατάπτωσης και απόλυτου εξευτελισμού έφερε την εκκλησία η δίψα του χρήματος, ώστε επιτρεπόταν να αγοράσει κάποιος «άφεση» ακόμα και για αμαρτήματα που δεν είχε διαπράξει, για να έχει την ευχέρεια να τα απολαύσει με την άνεσή του, έχοντας εκ των προτέρων εξασφαλίσει τη συγχώρηση του Θεού. Η έκδοση των «αφέσεων» κορυφώθηκε από τον πάπα Ουρβανό Β΄ (1088 – 1099). Ο πάπας Ιούλιος Β΄(1503 – 1513) εξέδωσε συχωροχάρτια, για να συγκεντρώσει χρήματα και να οικοδομήσει το ναό του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη. Ο πάπας Σίξτος Δ΄ (1471 – 1484) ήταν ο πρώτος που επεξέτεινε το σύστημα των «αφέσεων» και στους νεκρούς. Οι επιζώντες συγγενείς ή φίλοι αγόραζαν συγχωροχάρτια για τους νεκρούς τους, οι οποίοι με τον τρόπο αυτό δικαιώνονταν μετά θάνατο. 

      Η ιστορική επιστήμη έχει τεκμηριώσει ότι και η Ανατολική Εκκλησία δεν υπήρξε άμοιρη τέτοιων πρακτικών (μελέτη Φ. Ηλιού με τίτλο «Συγχωροχάρτια», που δημοσιεύτηκε σε δύο μέρη στο έγκριτο περιοδικό «Τα ιστορικά». Το Α΄ μέρος δημοσιεύτηκε στο τεύχος 1 & το β΄ μέρος στο τεύχος 3). 

     Σ΄ αυτήν την κατάσταση πολλοί πνευματικοί άνθρωποι άρχισαν να αντιδρούν. Δημιουργήθηκε το κίνημα του Ιωάννη Ουϊκλιφ (1320 - 1384 μ.Χ.) καθηγητή φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Δημιουργήθηκε το κίνημα του Ιωάννη Χούς (1372 - 1415), τον οποίο η Ιερά Εξέταση έκαψε στη φωτιά και άλλα.

      Στα κινήματα που ζητούσαν την αναμόρφωση της εκκλησίας είχε ενταχθεί και ένα μοναχός ονόματι Μαρτίνος Λούθηρος, που είχε γεννηθεί στις 10-11-1483 και ήταν το πρώτο από τα έξι παιδιά του Χάνς και της Μαργαρίτας. Ο Λούθηρος ως μοναχός εφάρμοζε και αυτός όλα όσα έλεγε η εκκλησία. Ενώ όμως τηρούσε όλους τους τύπους, τις νηστείες, τις σκληραγωγίες, η ψυχή του δεν έβρισκε ικανοποίηση και καμία βεβαιότητα σωτηρίας δεν υπήρχε μέσα του. 

     Μία μέρα, καθώς διάβαζε την Αγία Γραφή, ξαφνιάστηκε με τη φράση του Αποστόλου Παύλου στην επιστολή «προς Ρωμαίους» : «ο δε δίκαιος θα ζήσει, δια της πίστεως» (Ρωμαίους Α/1: 17). Αυτή είναι η μεγαλύτερη αποκάλυψη που έκανε ο Θεός στον προφήτη Αββακούμ 650 χρόνια π.Χ. (βιβλίο Αββακούμε Β/2: 4). Καθώς μελετούσε τούτες τις φράσεις, επήλθε μέσα του μια μεγάλη μεταστροφή όμοια με εκείνη τη μεταστροφή που ήρθε μέσα στην καρδιά του Σαύλου, μετέπειτα Αποστόλου Παύλου, καθώς βάδιζε στο δρόμο προς την Δαμασκό (Πράξεις Θ/9: 3). Έτσι ξεκίνησε η αναμόρφωση της εκκλησίας του 16ου αιώνα με σύνθημά της το παραπάνω εδάφιο, που έφερε και πάλι στον άνθρωπο την ελευθερία της θρησκευτικής του συνείδησης και την απευθείας προσέλευση του αμαρτωλού ανθρώπου προς το Θεό, διά Ιησού Χριστού, χωρίς την πολυδαίδαλη ιεραρχία των ανθρωπίνων επεμβάσεων στα ζητήματα που είχαν σχέση με τη σωτηρία του. 

    Συνταραγμένος από τούτη την αποκάλυψη του Πνεύματος του Θεού ο μοναχός Μαρτίνος Λούθηρος αποφάσισε να αντιδράσει. Την παραμονή λοιπόν κάποιας εορτής η πόλη Βιττεμβέργη της Γερμανίας ήταν πλημμυρισμένη από προσκυνητές, που είχαν έρθει, για να προσκυνήσουν τα περίφημα λείψανα των «αγίων». Γύρω στο μεσημέρι της 31ης Οκτωβρίου 1517 τοιχοκόλλησε στην κύρια πύλη του Ναού του Κάστρου τις 95 θέσεις του, γραμμένες στη λατινική γλώσσα, διαμαρτυρόμενος για την εμπορευματοποίηση της θρησκείας και για τον επαίσχυντο τρόπο με τον οποίο παραπλανούσαν οι θρησκευτικοί ηγέτες τους ανθρώπους σχετικά με τη σωτηρία του και τη σχέση τους με το Θεό. 

     Ο Μαρτίνος Λούθηρος υποστήριξε ότι :

   1/ Καμία απολύτως διάκριση δεν υπάρχει ανάμεσα στον κλήρο και το λαό. Ο ίδιος ο Κύριος διακήρυξε: «σεις όμως μη ονομασθείτε Ραββί διότι εις είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός πάντες δε σεις αδελφοί είσθε» (Ματθαίος ΚΓ/23: 8). 

   2/ Εφόσον κάθε χριστιανός είναι και ιερέας, «όστις έκαμεν ημάς βασιλείς και ιερείς εις τον Θεόν» (Αποκάλυψη Α/1: 6), έχει το δικαίωμα να μελετάει και να ερμηνεύει τη Γραφή με το φως του Αγίου Πνεύματος και δεν αποτελεί αυτό αποκλειστικό προνόμιο του ιερατείου. 

   3/ Η Αγία Γραφή, που «είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16), που είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68) είναι η μόνη αλήθεια και αποτελεί τον γνώμονα για τη διαμόρφωση των δογμάτων της Εκκλησίας. 

    Χαρακτηριστικά αναφέρομαι ότι: Με την 36η θέση της διαμαρτυρίας του διακήρυττε ότι κάθε άνθρωπος που μετανοούσε ειλικρινά είχε πλήρη συγχώρεση από το Θεό και δε χρειαζόταν κανένα συγχωροχάρτι. Με την 62 θέση διευκρινίζει ότι ο γνήσιος θησαυρός και ο γνώμονας στην πίστη του ανθρώπου θα πρέπει να είναι το Ιερό Ευαγγέλιο. Στην 86η θέση ρωτούσε: Γιατί για την ανοικοδόμηση του Ναού του Αγίου Πέτρου δεν προσφέρει ο Πάπας, ο πλουσιότερος των πλουσίων, χρήματα και ζητάει από φτωχούς ανθρώπους; 

     Η μεγάλη επανάσταση της θρησκευτικής μεταρρύθμισης είχε αρχίσει. Το φως είχε νικήσει το σκοτάδι. Η μεγάλη επιβεβαίωση του Λόγου του Θεού είχε έρθει. «Ο Λόγος του Θεού δεν δεσμεύεται» (Β΄ Τιμόθέου Β/2: 9). Μπορεί να έφεραν λυσσαλέα αντίδραση, Αυτοκράτορες & Αυτοκρατορίες, Βασιλείς, "πνευματικοί" ηγέτες, καθοδηγούμενοι από τον αιώνιο εχθρό της αλήθειας, το διάβολο, όμως όλοι αυτοί σήμερα δεν υπάρχουν και θα δώσουν λόγο στο Θεό γι’ αυτές τις πράξεις του. Ο Λόγος του Θεού όμως υπάρχει και καθημερινά επεκτείνεται και σε άλλους ανθρώπους, που ακούν "για τη δωρεά του Θεού, για την κατά χάριν σωτηρία, διά του Ιησού Χριστού" (Εφεσίους Β/2: 8). 

                                                   «ο δίκαιος θα ζήσει, δια της πίστεως».

      Όλη η χριστιανική πίστη περικλείεται σε τούτες της λίγες γραμμές. Η Αγία Γραφή επικαλείται την πίστη για τη δικαίωση και σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου. Υπήρξε περίοδος, κατά την οποία ο άνθρωπος, για να ζήσει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, έπρεπε να κάνει κάποια καλά έργα, που ο Μωσαϊκός νόμος προέβλεπε. Η εντολή του Θεού ήταν: «θέλετε φυλάττει τα προστάγματά μου και τις κρίσεις μου, τα οποία κάμνων ο άνθρωπος θέλει ζήσει δι’ αυτών» (Λευιτικό ΙΗ/18: 5). Όμως ο Μωσαϊκός Νόμος, χωρίς να παύσει να είναι πνευματικός, αποδείχθηκε στην πράξη ότι ήταν αδύναμος να δώσει ζωή στον αμαρτωλό άνθρωπο, γιατί ο άνθρωπος είναι σαρκικός, πουλημένος στην αμαρτία και ήταν αδύνατον να τον εφαρμόσει. Ο προφήτης "Ησαΐας" (Α/1: 5,6), αναφέρει: «όλη η κεφαλή είναι άρρωστη, και όλη η καρδιά κεχαυνωμένη, από ίχνους ποδός, μέχρι κεφαλής δεν υπάρχει εν αυτώ ακεραιότητας, αλλά τραύματα, και μελανίσματα και έλκη σεσηπότα». Έτσι κατάντησε η αμαρτία τον άνθρωπο. Δεν αστόχησε ο νόμος, αλλά ο άνθρωπος δεν μπόρεσε να εφαρμόσει το νόμο εξαιτίας της αμαρτίας. 

       Εκείνο που δεν μπόρεσε να εφαρμόσει ο άνθρωπος το εφάρμοσε με την άσπιλη, την αμόλυντη και ηθικά τέλεια ζωή Του ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος «ήρθε με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας και περί αμαρτίας, κατέκρινε την αμαρτία στη σάρκα» (Ρωμαίους Η/8: 3). Έτσι λοιπόν ο Ιησούς Χριστός έλαβε σάρκα, έγινε «όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας» (Φιλιππισίους Α/1: 5-8) και πέθανε πάνω στο σταυρό πληρώνοντας για τις δικές μας αμαρτίες, ικανοποιώντας έτσι τη δικαιοσύνη του Θεού. Έπρεπε να πεθάνει ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας, όμως στη θέση του πέθανε, πληρώνοντας για την αμαρτία του ανθρώπου, ο Ιησούς Χριστός, o Υιός του Θεού του ζώντος.

     Μέχρι τη μεγάλη στιγμή, στην οποία ο Ιησούς Χριστός υψώθηκε ως αντικαταστάτης του αμαρτωλού στον Σταυρό του Γολγοθά, ο Νόμος της δικαιοσύνης του Θεού ζητούσε αμείλικτα το θάνατο του αμαρτωλού, που χρεοκόπησε στην ατέρμονη προσπάθειά του να αποκτήσει ζωή, μέσα από τα έργα του. Διότι ο «μισθός της αμαρτίας, είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). 

      Όμως πάνω στο σταυρό δόθηκε η τελευταία μάχη και εκεί έγινε ένα Έργο αντικατάστασης του αμαρτωλού ανθρώπου στο θάνατο, το οποίο δέχτηκε ο Θεός. Ο Χριστός με τη ζωή του εκπλήρωσε όλες τις απαιτήσεις του Μωσαϊκού Νόμου και αποδείχτηκε ο τέλειος "Υιός του Ανθρώπου", από τον οποίο ο Νόμος δεν είχε τίποτα να αξιώσει, αλλά με το θάνατό Του προσέφερε την τέλεια ζωή Του υπέρ του αμαρτωλού κόσμου. Στο σταυρό ο Χριστός πήρε πάνω Του την ενοχή και την αμαρτία του κάθε ανθρώπου (Εβραίους Β/2: 9). Έτσι με το θάνατό Του πλήρωσε τα λύτρα της δικής μας αμαρτίας και με τον τρόπο αυτό λύθηκε ολοκληρωτικά το ζήτημα της σωτηρίας του ανθρώπου. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Θ/9, εδ. 12) διακηρύττει: «ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν». 

      Εφόσον ο Χριστός, ως αντιπρόσωπος μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας, πλήρωσε με το αίμα Του και απόκτησε αιώνια λύτρωση για τον αμαρτωλό άνθρωπο, πλέον τα έργα του Νόμου σαν μέσο σωτηρίας του ανθρώπου καταργήθηκαν και τη θέση τους πήρε το τέλειο και ολοκληρωμένο (τετέλεσται) Έργο του σταυρού του Χριστού. 

      Για να γίνει τούτο το μοναδικό Έργο βίωμα στη ζωή του ανθρώπου και να δικαιωθεί ο άνθρωπος απέναντι στο Θεού, δεν απαιτείται παρά μόνον να πιστέψει ο άνθρωπος στο Πρόσωπο και στο Έργο του Ιησού Χριστού. Να πιστέψει σε Εκείνον που πέθανε γι’ αυτόν. Κάποιοι κάτοικοι της Κορίνθου την εποχή του Αποστόλου Παύλου έλεγαν: «Εγώ είμαι του Παύλου, εγώ του Απολλώ, εγώ του Κηφά, εγώ του Χριστού». Η απάντηση του Απ. Παύλου ήταν κατηγορηματική: «διεμερίσθη ο Χριστός; Μήπως ο Παύλος εσταυρώθη για σας;» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 12,13). 

     Πώς γνωρίζουμε ότι το Έργο της αντικατάστασης του αμαρτωλού ανθρώπου, το οποίο έκανε ο Χριστός πάνω στο σταυρό, έγινε αποδεκτό από τον Πατέρα; Πώς γνωρίζουμε ότι ο Χριστός μας δικαίωσε; Την απάντηση την έδωσαν δύο άνδρες με απαστράπτοντα ρούχα, που ρώτησαν τις μυροφόρες γυναίκες: «Τι ζητάτε, το ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς, Ανέστη» (Λουκάς ΚΔ/24: 5,6). Ο Απ. Πέτρος αναφέρει την ημέρα της "Πεντηκοστής": «Ο Θεός ανέστησε το Χριστό από τους νεκρούς λύνοντας τις ωδίνες του θανάτου, γιατί δεν ήταν δυνατόν να κρατείται από αυτόν» (Πράξεις Β/2: 24). Ο Χριστός αναστήθηκε, γιατί ο Θεός Πατέρας δέχτηκε το Έργο Του πάνω στο σταυρό. «Ο Χριστός απέθανε για τις αμαρτίες μας και ανέστη για τη δικαίωσή μας» (Ρωμαίους Δ/4: 25).

    Πλέον η δικαίωση του ανθρώπου εξασφαλίζεται δια της πίστεως. Ο Θεός, ο οποίος μισεί την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό, δέχεται τον αμαρτωλό άνθρωπο και τον αναγνωρίζει ως δίκαιο, εφόσον και γι’ αυτόν έχει πληρώσει ο Χριστός πάνω στο σταυρό. Στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 38,39) ο Απ. Πέτρος διακηρύττει : «Ας είναι λοιπόν γνωστό σε σας, ότι δια τούτου κηρύττεται προς εσάς άφεσης αμαρτιών και από όλα όσα δεν μπορέσατε δια του νόμου του Μωυσή  να δικαιωθείτε, δια τούτο πας πιστεύων δικαιούται». 

     Το Έργο της λύτρωσης, που ο Θεός έκανε δια Ιησού Χριστού, είναι τέλειο, είναι ολοκληρωμένο. Δε χρειάζεται να κάνει κάτι ο άνθρωπος γι’ αυτό. Τα έχει κάνει όλα ο Θεός για τη σωτηρία του ανθρώπου. Το μόνο που καλείται να κάνει ο άνθρωπος είναι να πιστέψει σ’ Αυτόν. Να πιστέψει ο άνθρωπος σε «Εκείνον τον οποίον ο Θεός απέστελλε» (Ιωάννης Σ/6: 29). Πολλές φορές ο άνθρωπος μέσα στην ασοφία του και την άγνοιά του, προσπαθεί να αλλάξει, να τροποποιήσει, να βελτιώσει, το Σωτήριο Έργο του Θεού διά Ιησού Χριστού. Μοιάζει έτσι με εκείνον τον άνθρωπο που στέκεται μπροστά στον αριστουργηματικό πίνακα της «Τζοκόντα» και έχοντας ένα πινέλο και κάποιες νερομπογιές προσπαθεί να βελτιώσει, σύμφωνα με τη γνώμη του, εκείνο το αιώνιο χαμόγελο, που συμβολίζει την αιωνιότητα και απεραντοσύνη της ψυχής του ανθρώπου. Κάτι τέτοιο, αν συνέβαινε, θα αποτελούσε έσχατη πράξη βανδαλισμού και βεβήλωσης. Αν για τα ανθρώπινα έργα ισχύει τούτο, πόσο μάλλον για το τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο του σταυρού του Χριστού. 

      Πλέον ο Θεός κάθε άνθρωπο που προσέρχεται σ’ Αυτόν, δια της θυσίας του Ιησού Χριστού, δια του πολυτίμου αίματος που χύθηκε πάνω στο σταυρό, το οποίο «καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7), τον δέχεται και τον αποκαλεί παιδί Του. «Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού» (Ιωάννης Α/1: 12). Μέσα από την πίστη στο Χριστό ο Θεός προσφέρει «αναγέννηση» (Ιωάννης Γ/3: 3) στον άνθρωπο και τον οδηγεί σε μία νέα πνευματική ζωή. Πλέον ο άνθρωπος γίνεται "νέο κτίσμα". Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει: «εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 17). Το Πνεύμα του Θεού που κατοικεί μέσα στην καρδιά του αναγεννημένου ανθρώπου τον διαβεβαιώνει γι’ αυτό, κράζοντας προς το Θεό: «Αββά ο Πατήρ» (Γαλάτας Δ/4: 6). 

       «Ο δίκαιος θα ζήσει, δια της πίστεως». Είθε ο Θεός να σφραγίσει τούτη τη μεγάλη διαχρονική αλήθεια μέσα στην καρδιά όλων μας, αλλά και να την αποκαλύψει και σε άλλους ανθρώπους που «χάνονται από έλλειψη γνώσεως» (Ωσηέ Δ/4: 6). ---

Ο ΑΔΙΚΟΣ ΚΡΙΤΗΣ.

 Η  ΕΠΙΜΟΝΉ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΉ.

Eυαγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ. ΙΗ/18, εδ. 1- 8.

1 Έλεγε δε και παραβολήν προς αυτούς περί του ότι πρέπει πάντοτε να προσεύχωνται και να μη αποκάμνωσι, 

2 λέγων Κριτής τις ήτο εν τινί πόλει, όστις τον Θεόν δεν εφοβείτο και άνθρωπον δεν εντρέπετο. 

3 Ήτο δε χήρα τις εν εκείνη τη πόλει και ήρχετο προς αυτόν, λέγουσα Εκδίκησόν με από του αντιδίκου μου. 

4 Και μέχρι τινός δεν ηθέλησε μετά δε ταύτα είπε καθ' εαυτόν Αν και τον Θεόν δεν φοβώμαι και άνθρωπον δεν εντρέπωμαι, 

5 τουλάχιστον επειδή με ενοχλεί η χήρα αύτη, ας εκδικήσω αυτήν, διά να μη έρχηται πάντοτε και με βασανίζη. 

6 Και είπεν ο Κύριος Ακούσατε τι λέγει ο άδικος κριτής 

7 ο δε Θεός δεν θέλει κάμει την εκδίκησιν των εκλεκτών αυτού των βοώντων προς αυτόν ημέραν και νύκτα, αν και μακροθυμή δι' αυτούς; 

8 σας λέγω ότι θέλει κάμει την εκδίκησιν αυτών ταχέως. Πλην ο Υιός του ανθρώπου, όταν έλθη, άρα γε θέλει ευρεί την πίστιν επί της γης; 

        ΣΧΟΛΙΑ :

    Το σπουδαιότερο πράγμα που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος πάνω στη γη, είναι να προσεύχεται σωστά στο Θεό. Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός δίδαξε την αναγκαιότητα της προσευχής με το παράδειγμά Tου. Η ζωή του Κυρίου μας ήταν διαποτισμένη από την προσευχή. Θα λέγαμε ότι η ζωή Tου ήταν μια συνεχής προσευχή. Πολλές φορές αποσυρόταν μόνος για να προσευχηθεί. Ολόκληρες νύχτες περνούσε προσευχόμενος. Ο ίδιος ο Κύριος έδωσε στους μαθητές του και υπόδειγμα προσευχής. Το «Πάτερ ημών….». (Ματθαίος Σ/6: 9 & Λουκάς ΙΑ/11: 2). 

     Στο ευαγγέλιο «κατά Λουκάν», (κεφ. ΙΑ/11, εδ. 1) οι μαθητές ζητάνε από τον Κύριο: «Κύριε, δίδαξε μας πώς να προσευχόμαστε». Δεν ζητούν: «δίδαξε μας πώς να κηρύττουμε». Άλλωστε δεν αναφέρεται πουθενά μέσα στις Γραφές, «αδιαλείπτως κηρύττετε», αλλά «αδιαλείπτως προσεύχεστε» (Α΄ Θεσσαλονικείς Ε/5: 17). Η προσευχή, για να είναι σωστή, θα πρέπει να είναι πάντοτε σύμφωνη με το Λόγο του Θεού. 

       Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού γεννήθηκε μετά από συνεχή και ένθερμη προσευχή (Πράξεις Α/1: 14), και διατηρείται μέχρι σήμερα με την προσευχή. Η προσευχή είναι ένας από τέσσερις πανίσχυρους πνευματικούς πυλώνες στους οποίους στηρίζεται η Εκκλησία του Ιησού Χριστού (Πράξεις Β/2: 42). Οι μαθητές του Χριστού προσεύχονταν καθημερινά. (Πράξεις Β/2: 46,47). Το αποτέλεσμα «ο Κύριος πρόσθετε καθημερινά στην εκκλησία αυτούς που σώζονταν» (Πράξεις Β/2: 47). Αποτέλεσμα η πρώτη εκκλησία να ζει το θαύμα της πρόσθεσης, ενώ η σημερινή εκκλησία ζει το δράμα της αφαίρεσης και κυρίως της διαίρεσης. Οι πιστοί σήμερα δεν προσεύχονται. Παντού και πάντοτε η ίδια δικαιολογία : «Δεν έχω χρόνο …κλπ». Δεν είναι θέμα χρόνου, είναι θέμα προτεραιότητας. Κάποιος έλεγε: «σήμερα έχω τόσες πολλές δουλειές να κάνω, που δε θα μπορέσω να τα βγάλω πέρα, αν δεν προσευχηθώ, τουλάχιστον τρεις ώρες». Η πνευματική αδυναμία που έχει η εκκλησία στις ημέρες μας καθώς και η τόσο μικρή επίδραση που έχει στον κόσμο έχουν άμεση σχέση με την έλλειψη προσευχής. Η εκκλησία κατέχοντας την αλήθεια του Ευαγγελίου είναι ένα ηφαίστειο που, αν εκραγεί, μπορεί να συμπαρασύρει τα πάντα. Όμως εξαιτίας της έλλειψης προσευχής αυτό το ηφαίστειο ευρίσκεται «εν υπνώσει». 

      Όταν ο πιστός άνθρωπος και κατ’ επέκτασιν η εκκλησία δεν προσεύχονται, μοιάζουν με έναν ανάπηρο που είναι καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Μπαίνει ο κλέφτης μέσα στο σπίτι, τον βλέπει ο ανάπηρος, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Έχει πόδια, χέρια, μπορεί να είναι και δύο μέτρα, αλλά δεν μπορεί να τα κινήσει και παρακολουθεί, εντελώς παθητικά όσα συμβαίνουν γύρω του, ανίκανος να προβάλει την παραμικρή αντίδραση. Οι μάχες στη ζωή κερδίζονται στα γόνατα και πολλές απ’ αυτές χάνονται εξαιτίας της έλλειψης γονάτων, της έλλειψης συνεχούς προσευχής. Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Δανιήλ, ο πιστός αυτός άνθρωπος, προτίμησε να περάσει μια νύχτα με τα λιοντάρια, παρά να μείνει μια μέρα χωρίς προσευχή (Δανιήλ, κεφ. Σ/6). Πολλοί θα μπορούσαν να πουν: «Δανιήλ, μην είσαι και τόσο φανατικός, για λίγες μέρες είναι το Διάταγμα του Βασιλιά, μην είσαι τόσο ακραίος και πολλά άλλα». Όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά εισηγήσεις του εχθρού της ψυχής, που έχουν σαν σκοπό να καταφέρουν τον πιστό άνθρωπο να κάνει το πρώτο βήμα υποχώρησης, να «κατεβεί από το σταυρό», όπως έλεγε και κάποιος πιστός άνθρωπος. Αφού κατέβει τα υπόλοιπα είναι πολύ πιο εύκολα. 

      Εν τέλει τι ακριβώς είναι η προσευχή; Ενώ μέσα στο λόγο του Θεού υπάρχει ο ορισμός της πίστης (Εβραίους ΙΑ/11: 1) πουθενά δεν υπάρχει ο ορισμός της προσευχής. Όμως κάθε στιγμή, σε κάθε κεφάλαιο αυτή συναντάται. Η προσευχή δεν είναι ένας μονόλογος. Σίγουρα δεν είναι μια λίστα με «ψώνια». «Κύριε, κάνε τούτο… δώσε τούτο… θεράπευσε…. ελευθέρωσε… ευλόγησε.. ά δώσε μου και κείνο, πάρε μου το άλλο… κλπ». Σίγουρα η προσευχή δεν είναι κήρυγμα. Προσευχή σημαίνει επικοινωνία με το Θεό. Είναι ο ασφαλέστερος τρόπος επικοινωνίας, με άμεση σύνδεση με άριστο σήμα. Κι αν όλες οι γραμμές επικοινωνίας κλείσουν γύρω μας και αν ακόμα η γυνή λησμονήσει το θηλάζον βρέφος αυτής, ώστε να μη ελεήσει το τέκνον της κοιλίας αυτής, αλλά και αν αύται λησμονήσωσιν, εγώ όμως δεν θέλω σε λησμονήσει. Ιδού επί των παλαμών μου σε εζωγράφισα. (Ησαΐας ΜΘ/49: 15). 

      Η προσευχή είναι ένας διάλογος (Γένεση ΙΗ/18: 22-23 & Ησαΐας Α: 18). Η προσευχή για τον πιστό άνθρωπο είναι ό,τι είναι η αναπνευστική συσκευή για έναν δύτη. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Προσευχή είναι το άδειασμα του εσωτερικού μας κόσμου μπροστά στο Θεό (Α΄ Σαμουήλ Α/1: 15). Ανάμεσα στα πολλά τα οποία είπε ο Κύριος για την προσευχή ανέφερε και την "παραβολή του άδικου κριτή" μέσα από την οποία φαίνεται η ανάγκη της συνεχούς, της επίμονης, της αδιάλειπτης προσευχής. 

      Η προσευχή είναι μια ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής. Όλοι οι σπουδαίοι άνθρωποι της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, ήταν άνθρωποι προσευχής. Και όλες οι μεγάλες ευλογίες δίνονται από το Θεό μέσα από την αδιάκοπη προσευχή. Η προσευχή όχι μόνο δεν είναι χαμένος χρόνος, αλλά αποτελεί την καλύτερη αξιοποίηση του χρόνου. Ο άνθρωπος είναι αδύναμος, εξαρτώμενος κάθε στιγμή από πάρα πολλές ανάγκες και πάρα πολλούς κινδύνους. Πώς θα αντιμετωπίσει όλα αυτά; Πώς θα σταθεί και θα νικήσει; Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει. «διότι δεν είναι πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλά εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις. Δια τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθείτε να αντισταθήτε εν τη ημέρα τη πονηρά και αφού καταπολεμήσητε τα πάντα, να σταθήτε» (Εφεσίους Σ/6: 12).

     Ποιος μπορεί να λυτρωθεί μόνος του από το «σώμα του θανάτου», όπως το χαρακτηρίζει ο Απ. Παύλος (Ρωμαίους Ζ/7: 24). Πώς θ' αντιμετωπίσει τον εχθρό, τον αντίδικο, το διάβολο, ο οποίος περιέρχεται όπως το λιοντάρι και ψάχνει να βρει κάποιον για να τον καταπιεί (Α΄ Πέτρου Ε/5: 8). 

   Ο πιστός άνθρωπος δεν αρκεί μόνο να προσεύχεται, αλλά θα πρέπει και να μην αποκάμνει μας λέει ο Λόγος του Θεού. Όλη η δύναμη της προσευχής κρύβεται στην επιμονή. Αυτό ακριβώς θέλει να μας διδάξει ο Κύριος με την παραβολή του «άδικου κριτή». Με δυο λόγια ο Κύριος είπε τα εξής : 

     Ένας δικαστής που ήταν κακός, ασυνείδητος, αφιλότιμος, ξεδιάντροπος, είχε αναλάβει να εκδικάσει την υπόθεση μας χήρας γυναίκας, αδύναμης και απροστάτευτης. Τίποτα, μα τίποτα δεν υπήρχε να συγκράτηση το δικαστή από το κακό. Το Θεό δεν τον φοβόταν, τους ανθρώπους δεν τους ντρεπόταν. Το δίκιο της χήρας ήτα ολοφάνερο. Επειδή η αδικία σε βάρος της ήταν πολύ μεγάλη, επισκεπτόταν καθημερινά το δικαστή και τον παρακαλούσε να εκδικάσει την υπόθεσή της και να της αποδώσει το δίκιο της. Όμως ο δικαστής την αντιμετωπίζει σκληρόκαρδα, αδιάφορα. Όσες φορές και αν τον επισκέφθηκε η χήρα, αυτός με τον ίδιο απάνθρωπο τρόπο την αντιμετώπιζε. Σκληρός, αδίστακτος ο δικαστής, όμως η χήρα επιμένει, δεν απελπίζεται, δεν αποκάμνει, δεν απογοητεύεται. Συνεχίζει να επισκέπτεται το δικαστή και να του θυμίζει το αίτημά της. Μπροστά στην επιμονή της χήρας, ο δικαστής υποχωρεί και εκδικάζει την υπόθεσή της, μόνο και μόνο για να πάψει να τον ενοχλεί. 

      Από την παραπάνω ιστορία ο Κύριος έβγαλε ένα συμπέρασμα: "Αν ο άδικος δικαστής υποχώρησε, κάμφθηκε, έκανε πίσω μπροστά στην επιμονή της χήρας και ικανοποίησε το αίτημά της, πολύ περισσότερο ο Θεός θα ικανοποιήσει τα αιτήματα εκείνων που με επιμονή τα φέρνουν ενώπιόν Του". Άρα ο Χριστιανός, καθώς προσεύχεται στο Θεό, δεν θα πρέπει να απογοητεύεται, αντίθετα θα πρέπει να είναι σίγουρος πως ο Θεός τον ακούει και ότι θα απαντήσει στην προσευχή του. 

   Ένας συνεχής πόλεμος γίνεται κάθε στιγμή δίπλα μας. Ο Θεός πολεμάει, για να σώσει τον άνθρωπο, ενώ ο σατανάς πολεμάει, για να τον καταστρέψει, ακριβώς για το λόγο ότι είναι δημιούργημα του Θεού. Ο σατανάς, ο κόσμος, η αμαρτία με την απάτη που περικλείει, άνθρωποι πονηροί, γόητες, «πλανώντες και πλανόμενοι» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 13), αντιτίθενται στην πορεία του Χριστιανού. Πώς θα αντιμετωπιστούν όλες τούτες οι δυνάμεις, με ποια δύναμη θα μπορέσει ο πιστός άνθρωπος να σταθεί και να νικήσει; Αυτό μπορεί να συμβεί μόνον με τη δύναμη της προσευχής. Με το να φέρνει ο πιστός άνθρωπος τα προβλήματά του «ενώπιον Θεού, ζώντος και αληθινού», ενώπιον Θεού «ακούων προσευχήν» (Ψαλμός ΞΕ/65: 2). Πολλές φορές σε δύσκολες περιπτώσεις καθώς αγωνιούμε και δε βλέπουμε άμεσα την απάντηση του Κυρίου, κυριαρχεί μέσα μας η απιστία και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να απελπιζόμαστε και να εγκαταλείπουμε τον αγώνα της προσευχής. Η συμβουλή του Κυρίου σ’ αυτήν την περίπτωση είναι: «Επιμένετε, γιατί αν η επιμονή της χήρας έφερε αποτέλεσμα στον άδικο δικαστή, πόσο μάλλον η επιμονή των πιστών θα φέρει αποτέλεσμα στο Θεό, που είναι δίκαιος και γεμάτος αγάπη και ευσπλαχνία για τα παιδιά Του». 

      Η διαφορά μεταξύ του άδικου κριτή και του Θεού είναι ασύλληπτα μεγάλη, επίσης το ίδιο μεγάλη είναι και η διαφορά της χήρας με τους ανθρώπους του Θεού. Η χήρα ήταν μια ξένη για το δικαστή. Οι πιστοί άνθρωποι είναι «οι εκλεκτοί του Θεού» (Κολοσσαείς Γ/3: 12), είναι τα παιδιά Του (Ιωάννης Α/1: 12,13). 

    Η χήρα της ιστορίας μας απευθυνόταν σ’ έναν άδικο δικαστή, ο πιστός άνθρωπος απευθύνεται σε έναν απόλυτα δίκαιο Θεό, που όχι μόνο θέλει να ακούει τη φωνή του, αλλά κατοικεί με το Πνεύμα Του μέσα στην καρδιά του και του δίνει το δικαίωμα να τον αποκαλεί «Πατέρα» (Γαλάτας Δ/4: 6). 

      Η χήρα δεν είχε κανένα μεσίτη, για να παρακαλέσει το δικαστή να της αποδώσει το δίκιο της, όμως οι πιστοί έχουν "παράκλητο προς τον Πατέρα τον Ιησού Χριστό τον δίκαιο" (Α΄ Ιωάννου Β/2: 1).

      Η χήρα δεν είχε καμία υπόσχεση ότι μετά από την επιμονή της θα δεχόταν να εκδικάσει την υπόθεσή της. Οι χριστιανοί έχουν πολλές υποσχέσεις και εγγυήσεις από τον ίδιο τον Κύριο. 

       Ο Κύριος, για να τονίσει την επίμονη προσευχή, δε μας αναφέρει μόνον την ιστορία του "άδικου Κριτή", αλλά και την ιστορία του αδιάκριτου του αναιδή φίλου (Λουκάς ΙΑ/11: 8),  η υπόσχεσή Του είναι: «αιτείτε και θέλει σας δοθεί», (Λουκάς ΙΑ/11: 9), «Πάντα όσα ζητήσετε εν τη προσευχή, έχοντες πίστιν, θέλετε λάβει» (Ματθαίος ΚΑ/21: 22), και πολλά άλλα. Η χήρα με τη μεγάλη επιμονή της υπήρχε κίνδυνος να εξοργίσει τον δικαστή και να μην της αποδώσει το δίκιο της. Εμείς ως χριστιανοί δεν έχουμε τέτοιο κίνδυνο, γιατί ο ίδιος ο Κύριος μας έχει δώσει εντολή: «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄ Θεσσαλονικείς Ε/5: 17). Μόνον μέσα από την "πίστη" και την «επίμονη προσευχή» θα πραγματοποιηθεί στη ζωή μας εκείνο το οποίο υποσχέθηκε ο Κύριος στους δικούς Του. «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, όστις πιστεύει εις εμέ, τα έργα τα οποία κάμνω, και εκείνος θέλει κάμει και μεγαλύτερα τούτων θέλει κάμει» (Ιωάννης ΙΔ/14: 12). 

        Συνεπώς για να γίνουν όλα αυτά πραγματικότητα μέσα στη ζωή μας, θα πρέπει να σταθούμε μπροστά στο Θεό με πίστη & προσευχή. Να σταθούμε ως πραγματικοί φτωχοί, γιατί φτωχοί και τυφλοί είμαστε όλοι μπροστά στα πράγματα του Θεού, να σταθούμε όπως η φτωχή χήρα, να αναγνωρίσουμε την αναξιότητά μας και να πολιορκήσουμε το Θεό με την προσευχή μας, με την επιμονή μας, την πίστη μας και την αγάπη μας. «Πλησιάσατε το Θεό και θέλει πλησιάσει εις εσας». (Ιάκωβος Δ/4: 8). Ένα βήμα περιμένει ο Θεός να κάνει ο άνθρωπος και τότε Αυτός θα κάνει πολλά περισσότερα μέσα στη ζωή μας. Εκείνο το «δραμών» (Λουκάς ΙΕ/15: 20) έρχεται να μας το επιβεβαιώσει. 

      Οι άνθρωποι στις ημέρες διατρέχουν τους ουρανούς με τα διαστημόπλοια δαπανώντας αμύθητα χρηματικά ποσά, για να ανέβουν και να φτάσουν το Θεό. Όμως ο άνθρωπος δεν θα βρει ποτέ το Θεό με τις γνώσεις του και με τις δυνάμεις του, διότι ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν (Ιάκωβος Δ/4: 6). Θα τον βρει μόνο μέσα από την πίστη, την ταπείνωση, μέσα από την αγάπη, μέσα από την ειλικρινή εκζήτησή Του, μέσα από την «επίμονη προσευχή».

       Καθώς στις ημέρες μας όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα καταρρέουν γύρω μας, ο Λόγος του Θεού έρχεται να μας θυμίσει : «Πάντων δε το τέλος επλησίασε, φρονίμως λοιπόν διάγετε, και αγρυπνείτε εις τας προσευχάς» (Α΄ Πέτρου Δ/4: 7). ---

Η απελευθέρωση του Πέτρου.

        Βιβλίο "Πράξεων των Αποστόλων", κεφ. ΙΒ/ 12, εδάφ. 1 – 18. 

 1 Κατ' εκείνον δε τον καιρόν επεχείρησεν Ηρώδης ο βασιλεύς να κακοποιήση τινάς από της εκκλησίας. 

2 Εφόνευσε δε διά μαχαίρας Ιάκωβον τον αδελφόν του Ιωάννου. 

3 Και ιδών ότι ήτο αρεστόν εις τους Ιουδαίους, προσέθεσε να συλλάβη και τον Πέτρον, ήσαν δε αι ημέραι των αζύμων 

4 τον οποίον και πιάσας έβαλεν εις φυλακήν, παραδώσας αυτόν εις τέσσαρας τετράδας στρατιωτών διά να φυλάττωσιν αυτόν, θέλων μετά το πάσχα να παραστήση αυτόν εις τον λαόν. 

5 Ο μεν λοιπόν Πέτρος εφυλάττετο εν τη φυλακή εγίνετο δε υπό της εκκλησίας ακατάπαυστος προσευχή προς τον Θεόν υπέρ αυτού. 

6 Ότε δε έμελλεν ο Ηρώδης να παραστήση αυτόν, την νύκτα εκείνην ο Πέτρος εκοιμάτο μεταξύ δύο στρατιωτών δεδεμένος με δύο αλύσεις, και φύλακες έμπροσθεν της θύρας εφύλαττον το δεσμωτήριον. 

7 Και ιδού, άγγελος Κυρίου ήλθεν εξαίφνης και φως έλαμψεν εν τω οικήματι κτυπήσας δε την πλευράν του Πέτρου εξύπνησεν αυτόν, λέγων σηκώθητι ταχέως. Και έπεσον αι αλύσεις αυτού εκ των χειρών. 

8 Και είπεν ο άγγελος προς αυτόν Περιζώσθητι και υπόδησον τα σανδάλια σου. Και έκαμεν ούτω. Και λέγει προς αυτόν Φόρεσον το ιμάτιόν σου και ακολούθει μοι. 

9 Και εξελθών ηκολούθει αυτόν, και δεν ήξευρεν ότι το γινόμενον διά του αγγέλου ήτο αληθινόν, αλλ' ενόμιζεν ότι βλέπει όραμα. 

10 Αφού δε επέρασαν πρώτην και δευτέραν φρουράν, ήλθον εις την πύλην την σιδηράν την φέρουσαν εις την πόλιν, ήτις αφ' εαυτής ηνοίχθη εις αυτούς, και εξελθόντες διεπέρασαν οδόν μίαν, και ευθύς ο άγγελος ανεχώρησεν απ' αυτού. 

11 Και ο Πέτρος συνελθών εις εαυτόν, είπε, Τώρα γνωρίζω αληθώς ότι Κύριος εξαπέστειλε τον άγγελον αυτού και με ηλευθέρωσεν εκ της χειρός του Ηρώδου και όλης της ελπίδος του λαού των Ιουδαίων. 

12 Και αφού εσκέφθη, ήλθεν εις την οικίαν Μαρίας της μητρός του Ιωάννου του επονομαζομένου Μάρκου, όπου ήσαν ικανοί συνηθροισμένοι και προσευχόμενοι. 

13 Ότε δε ο Πέτρος έκρουσε την θύραν του προαυλίου, προσήλθε θεράπαινα ονομαζομένη Ρόδη, διά να ακούση, 

14 και γνωρίσασα την φωνήν του Πέτρου από της χαράς δεν ήνοιξε την πύλην, αλλ' έτρεξε και απήγγειλεν ότι ο Πέτρος ίσταται έμπροσθεν της πύλης. 

15 Οι δε είπον προς αυτήν, παραφρονείς. Εκείνη όμως διϊσχυρίζετο ότι ούτως έχει. Οι δε έλεγον, ο άγγελος αυτού είναι. 

16 Ο δε Πέτρος επέμενε κρούων. Και ανοίξαντες είδον αυτόν και εξεπλάγησαν. 

17 Και σείσας εις αυτούς την χείρα διά να σιωπήσωσι, διηγήθη προς αυτούς πως ο Κύριος εξήγαγεν αυτόν εκ της φυλακής, και είπεν, Απαγγείλατε ταύτα προς τον Ιάκωβον και τους αδελφούς. Και εξελθών υπήγεν εις άλλον τόπον. 

18 Αφού δε εξημέρωσεν, ήτο ταραχή ουκ ολίγη μεταξύ των στρατιωτών τι άρα έγεινεν ο Πέτρος.

       ΣΧΟΛΙΑ :

    Πολλές φορές στη ζωή μας αντιμετωπίζουμε καταστάσεις, που θα τις χαρακτηρίζαμε όχι απλά δύσκολες, αλλά που αγγίζουν τα όρια του αδύνατου, του ανυπέρβλητου, του φανταστικού. Βουνά ορθώνονται τα προβλήματα του σύγχρονου «πολιτισμένου» ανθρώπου. Πολλά τα ερωτήματα: "Τι να κάνω, πώς να τ' αντιμετωπίσω;" Πολλές φορές κάνουμε το λάθος, τέτοιου είδους προβλήματα να τα εξετάζουμε μόνον από την εξωτερική τους πλευρά, να τα βλέπουμε με τα μάτια τα σαρκικά και όχι με τα μάτια της πίστης και έτσι να προσπαθούμε με δικές μας προσπάθειες να δώσουμε λύσεις, οδηγώντας τα πράγματα σε πλήρη αποτυχία. 

    Κάνουμε ακριβώς το ίδιο λάθος που έκαναν οι εκπρόσωποι των δέκα φυλών, τους οποίους ο Μωυσής είχε στείλει, για να κατασκοπεύσουν τη γη της επαγγελίας (βιβλίο Αριθμών, κεφ. ΙΓ/13 & ΙΔ/14). Δεν πίστεψαν στις υποσχέσεις του Κυρίου, παρασύρθηκαν από όλα αυτά που είδαν με τα σαρκικά τους μάτια. Πίστεψαν στο φαινόμενο και όχι στη δύναμη του Θεού. Αν και πνευματικοί άνθρωποι, πολλές φορές φαίνεται να αγνοούμε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην επιστολή "Β΄ προς Κορινθίους" (κεφ. Ι/10, εδάφ.3-4), στα οποία το Πνεύμα του Θεού, αναφέρει: 

3 Διότι αν και περιπατώμεν εν σαρκί, δεν πολεμούμεν όμως κατά σάρκα 

4 διότι τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά συν Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων. 

     Παρατηρούμε τα πράγματα εξωτερικά, τα μελετάμε αποκλειστικά με την ανθρώπινη πεπερασμένη λογική μας, αγνοούμε τη δύναμη του Θεού, την παραγκωνίζουμε και τα αποτελέσματα είναι τραγικά, οδυνηρά. Ο Λόγος του Θεού έρχεται να μας επιβεβαιώσει ότι οι δυνάμεις που ενεργούν γύρω μας, συχνά αόρατες, είναι βαθύτερες από τις φυσικές και για να τις αντιμετωπίσουμε, θα πρέπει να διαθέτουμε τα πνευματικά όπλα, που ο Λόγος του Θεού έχει ορίσει (Εφεσίους Σ/6: 11 - 18).
    Θα πρέπει να αντλούμε σοφία πέρα από τις δικές μας δυνάμεις και από  τη λογική μας. Είναι φυσικό, όταν ατενίζουμε τη ζωή από την εξωτερική της πλευρά, να νιώθουμε πανικό και ανησυχία. Αντίθετα, όταν με πίστη και προσευχή εμπιστευόμαστε το πρόβλημά μας στο Θεό, είτε μικρό είτε μεγάλο είναι αυτό, ο Θεός είναι ικανός να δώσει λύσεις θαυμαστές, χωρίς να δεσμεύεται από τους φυσικού κανόνες ή την ανθρώπινη λογική. Θα πρέπει ν' αντιληφθούμε ότι τα ανθρώπινα όπλα είναι δυνατά και αποτελεσματικά μόνον «συν Θεώ». Ας μην ξεχνάμε το Δαβίδ, καθώς βαδίζει εναντίον του σιδηρόφρακτου Γολιάθ (Α' Σαμουήλ, κεφ. ΙΑ/17). Όλοι έχουν πανικοβληθεί, από το Βασιλιά μέχρι και τον τελευταίο στρατιώτη, καθώς αντικρίζουν το γίγαντα μπροστά τους, όμως ο Δαβίδ δεν κάνει το λάθος που κάνουν όλοι αυτοί να συγκρίνουν τον εαυτόν τους με το Γολιάθ, αλλά συγκρίνει το Γολιάθ με το Θεό. Σκέπτεται πόσο μικρός είναι τούτος ο άνθρωπος μπροστά στη δύναμη του Θεού. 

      Πολλές φορές αισθανόμαστε δεσμευμένοι μέσα σε καταστάσεις που νομίζουμε ότι δε μπορούμε να βγούμε απ’ αυτές. Αισθανόμαστε φυλακισμένοι πίσω από βαριές σιδερένιες πόρτες. Βουνά ορθώνονται τα προβλήματα, τα αδιέξοδα, χωρίς να βλέπουμε καν φως στο βάθος του τούνελ, όπως έλεγε και ένας παλιός πολιτικός. Είναι η μεγάλη ώρα από την οποία δε θα λείψουν οι διάφορες εισηγήσεις του εχθρού. "Που είναι ο Θεός σου; Σε ξέχασε, δε σε ακούει"..... Η σκέψη με την οποία ο εχθρός γεμίζει το νου και την καρδιά μας είναι: «λησμόνησε να ελεεί ο Θεός; μήποτε εν τη οργή αυτού θέλει κλείσει τους οικτιρμούς αυτού;». Όμως ας έλθουμε «εις εαυτόν» και ας επαναλάβουμε τα ίδια λόγια με τον ψαλμωδό: «Τότε είπα, Αδυναμία μου είναι τούτο, αλλιούται η δεξιά του Υψίστου;» (ψαλμός ΟΖ/77, εδάφ. 9-10). 

      Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο στα χέρια του Θεού. Ο Απ. Παύλος ομολογεί: "τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού" (Φιληππησίους Δ/4: 13). Αν ομολογουμένως τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε, τις αντιμετωπίσουμε σύμφωνα με το Λόγο του Θεού, στηριζόμενοι στην Πρόνοια και την Αγάπη Του, τότε Εκείνος, που είναι, "ο μόνος δυνάμενος", ο μόνος που μπορεί να κάνει πράγματα και να δημιουργήσει καταστάσεις μιας θαυμαστής απελευθέρωσης, πέρα από εκείνα τα οποία εμείς "ζητούμε ή νοούμε" (Εφεσίους Γ/3: 20), όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση του Αποστόλου Πέτρου σύμφωνα με τα παραπάνω αναφερόμενα. 

    Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Κατ' εκείνον δε τον καιρόν επεχείρησεν Ηρώδης ο βασιλεύς, να κακοποιήσει τινάς από της εκκλησίας». Οι σφοδρές επιθέσεις του σατανά στην εκκλησία συνεχίζονται και επεκτείνονται και δε θα παύσουν μέχρι να έρθει ο Κύριος. Αυτή τη φορά ο διωγμός προέρχεται από τον βασιλιά Ηρώδη. ("Ηρώδης" δεν ήταν όνομα αλλά ήταν τίτλος, όπως λέμε "Καίσαρας"). Εδώ πρόκειται για το Ηρώδη τον Αγρίππα τον Α΄, ο οποίος έζησε από το έτος 10 π.Χ, έως 44 μ.Χ.). Ήταν εγγονός  του Ηρώδη του Μεγάλου, του σφαγέα της Βηθλεέμ. Είχε γίνει βασιλιάς της Ιουδαίας κατά το χρονικό διάστημα 37 μ.Χ. έως 44 μ.Χ. 

     Ο Ηρώδης ως βασιλιάς των Ιουδαίων, τηρούσε το Νόμο του Μωυσή και έκανε μεγάλες προσπάθειες, για να ευαρεστεί τους Ιουδαίους. Παράλληλα όμως προσπαθούσε να είναι αρεστός και στους Ρωμαίους κυβερνήτες, οι οποίοι τον είχαν διορίσει. Καίσαρας την εποχή εκείνη ήταν ο Τιβέριος Κλαύδιος (έζησε από 10 π.Χ. έως 54 μ.Χ.). Έτσι λοιπόν από τη μία έχτιζε θέατρα, διοργάνωνε αγώνες, για να ικανοποιήσει τους Ρωμαίους και τους Έλληνες, από την άλλη δίωκε τους Χριστιανούς για να ικανοποιήσει τους Ιουδαίους. Σ’ αυτά τα πλαίσια ξεκίνησε έναν μεγάλο διωγμό εναντίον μερικών μελών της Εκκλησίας και αποκεφάλισε τον Ιάκωβο, τον αδελφό του Ιωάννη. Όταν είδε μάλιστα ότι αυτό ήταν αρεστό στο λαό, θέλησε να συλλάβει και τον Απ.  Πέτρο, έχοντας τον ίδιο σκοπό. 

    Έτσι λοιπόν ο Πέτρος για τρίτη φορά μπαίνει στη φυλακή (οι δύο προηγούμενες φορές αναφέρονται στα κεφάλαια Δ/4 & Ε/5 των Πράξεων των Αποστόλων). Εκείνες οι ημέρες ήταν η περίοδος της εορτής των «αζύμων» (Έξοδος ΚΓ/23: 15). Αυτές οι ημέρες ήταν πριν από το Πάσχα και οι Ιουδαίοι έτρωγαν άζυμα (χωρίς προζύμι), επειδή για τους Ιουδαίους η ζύμη ήταν απεικόνιση της αμαρτίας. Τις ημέρες αυτές καθώς και το Πάσχα, που διαρκούσε οκτώ ημέρες, δε γίνονταν δίκες, ούτε εκτελέσεις και αυτό έσωσε τη ζωή του Απ. Πέτρου.

      Μέσα στη φυλακή ο Πέτρος φυλάσσεται από τέσσερις τετράδες στρατιωτών. Συνολικά 16 άτομα αποτελούσαν τη φρουρά του Απ. Πέτρου. Ήταν πολύ αυξημένα τα μέτρα ασφαλείας επειδή την προηγούμενη φορά (βλ. κεφ. Ε/5, εδ. 19, των Πράξεων Αποστόλων), είχε αποδράσει από τη φυλακή κατά τρόπο μυστήριο. Ήταν λοιπόν δεμένος με δύο αλυσίδες και μπροστά από την πόρτα του δεσμωτηρίου υπήρχε άλλη πρόσθετη φρουρά. Λογικά κάθε απόδρασή του ήταν αδιανόητη. Αφού θα περνούσε και η τελευταία ημέρα του Πάσχα, θα εκτελείτο. Τη νύχτα λοιπόν εκείνη, πριν ξημερώσει η μέρα που επρόκειτο ο Ηρώδης να τον παρουσιάσει στο λαό, ο Πέτρος κοιμόταν μέσα στη φυλακή. Τούτος ο ύπνος χαρακτηρίστηκε ως "ο θρίαμβος της πίστης". Μόνον εκείνος που έχει την ελπίδα του στο Θεό μπορεί να ησυχάζει και να κοιμάται κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες. Ο Πέτρος γνώριζε ότι είτε ζωντανός, είτε πεθαμένος, θα ήταν πάντα κοντά στον Κύριο και αυτό του έδινε τη χαρά, τη γαλήνη, την ηρεμία, ώστε να μπορεί να κοιμάται, καθώς σε λίγες ώρες θα εκτελείτο.  

      Ενώ λοιπόν ο Πέτρος ήταν στη φυλακή, «εγένετο υπό της εκκλησίας, ακατάπαυστος προσευχή» (εδ. 5). Να πια θα πρέπει να είναι η θέση της Εκκλησίας, μπροστά στο πρόβλημα του αδελφού. Μέσα σε αυτό το πλήρες αδιέξοδο της φυλακής, μόνον ο Θεός μπορούσε να δώσει λύση και αυτή την παρέμβαση του Θεού την προκάλεσε η Εκκλησία με «ακατάπαυστη προσευχή». Η Εκκλησία με προσευχή έφερε το πρόβλημα του Πέτρου μπροστά στον Κύριο των Δυνάμεων. Από εδώ και στο εξής διαγράφεται πλέον η μορφή του αγώνα μεταξύ της διώκουσας πολιτείας και της διωκόμενης Εκκλησίας. Η πολιτεία θα πολεμούσε με το σπαθί και τη φυλακή και η Εκκλησία θα πολεμούσε με την προσευχή. Η προσευχή είναι το όπλο μας, με αυτό θα σταθούμε και θα νικήσουμε. Για το λόγο αυτό θα πρέπει πάντοτε να μας διέπει "πνεύμα προσευχής".

     Η προσευχή είναι η δύναμη εκείνη που μπορεί να κινήσει το χέρι του Θεού με θαυμαστά, ασύλληπτα, αποτελέσματα. Ας φανταστούμε την εικόνα. Η κατάσταση πλέον έχει δημιουργηθεί ως εξής: Η Εκκλησία προσεύχεται, ο Πέτρος ησυχάζει και κοιμάται αποβλέποντας με πίστη στη δύναμη και την πρόνοια του Θεού. Ο Θεός  που ήδη έχει λάβει το αίτημα της Εκκλησίας έχει αρχίσει να εργάζεται για την επίλυσή του. Εμείς μπορεί να κοιμόμαστε, αλλά ο Θεός δεν κοιμάται, εργάζεται. "δεν θέλει νυστάξει ουδέ θέλει αποκοιμηθή, ο φυλάττων τον Ισραήλ" (Ψαλμός ΡΚΑ/121: 4). Η Θεία παρέμβαση δε θα αργήσει να έρθει. Διαβάζουμε στο κεφάλαιο των "Πράξεων των Αποστόλων" (ΙΒ/12, εδ. 7): «Και ιδού, άγγελος Κυρίου ήλθεν εξαίφνης ....." 

     Αυτός είναι ο τρόπος που ενεργεί ο Θεός. Ξαφνικά συνέβη το αδιανόητο για την ανθρώπινη λογική: «και φως έλαμψε εν τω οικίματι», κτυπήσας δε την πλευρά του Πέτρου ξύπνησε αυτόν λέγων: "σικώθητι ταχέως". «και έπεσαν οι αλύσεις αυτού εκ των χειρών». Και ο άγγελος του είπε: "περιζώσθιτι και υπόδεισον τα σανδάλια σου" «φόρεσον το ιμάτιόν σου και ακολούθημι». Στο εδ. 10 μας αναφέρει: «Αφού δε επέρασαν πρώτην και δευτέραν φρουράν, ήλθον εις την πύλην την σιδηράν την φέρουσαν εις την πόλιν, ήτις αφ' εαυτής ηνοίχθη εις αυτούς και εξελθόντες διεπέρασαν οδόν μίαν, και ευθύς ο άγγελος ανεχώρησεν απ' αυτού». 

    Ο Πέτρος, όταν συνήλθε, κατάλαβε ότι ο Κύριος έστειλε έναν άγγελο και τον ελευθέρωσε από τα χέρια του Ηρώδη. Τι θαυμαστές είναι οι ενέργειες του Θεού, οι οποίες δεν δεσμεύονται από τις φυσικές διαστάσεις, τη λογική ή άλλο τι ανθρώπινο! Δεν υπάρχουν «αμπάρες» στη ζωή μας, που ο Θεός δεν μπορεί να τις αποτινάξει. Δεν υπάρχουν αλυσίδες, που ο Θεός να μην μπορεί να τις καταστρέψει, δεν υπάρχουν "πόρτες" που να μη μπορεί να τις ανοίξει. Δεν υπάρχει πρόβλημα που να μην μπορεί Αυτός να το λύσει. 

     Όταν ο Πέτρος κατάλαβε το θαύμα που είχε γίνει και ότι ήταν ελεύθερος, αισθάνθηκε την ανάγκη να πάει να συναντήσει τα αδέλφια του, «τους αγωνιστές της προσευχής», και να τους αναφέρει τα γεγονότα. Στην οικία λοιπόν της Μαρίας, μητρός του Ιωάννου, του επονομαζόμενου Μάρκου, ήταν ικανοί συναθροισμένοι και προσευχόμενοι (πρόκειται για τον Μάρκο που έγραψε το ευαγγέλιο). Όταν ο Πέτρος έκρουσε την θύρα, πήγε να ανοίξει η θεράπαινα η Ρόδη, η οποία, όταν άκουσε τη φωνή του Πέτρου, από τη χαρά της δεν του άνοιξε την πόρτα, αλλά έτρεξε να το πει σ’ όλους αυτούς που προσεύχονταν τα καλά νέα. Εκείνοι νόμισαν ότι τρελάθηκε και της είπαν: "παραφρόνησες". Εκείνη επέμενε ότι ο Πέτρος είναι, που χτυπάει την πόρτα και αυτοί έλεγαν: "Είναι ο άγγελός του". 

       Εδώ προκύπτει ένα μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα για την Εκκλησία. Γιατί παραφρονεί η Ρόδη, η οποία ήρθε με πολύ χαρά να τους αναγγείλει ότι η προσευχή, που όλη τη νύχτα έκαναν προς το Θεό, απαντήθηκε και ο Πέτρος ήταν έξω από την πόρτα του σπιτιού τους; Θα έλεγε κανείς ότι οι άνθρωποι της Εκκλησίας, που  προσεύχονταν με τόση θέρμη, δεν πίστευαν ότι ήταν δυνατόν να επιλυθεί το αίτημά τους και να δοθεί άμεσα μία τόσο θαυμαστή λύση.  

    Ας προσέξουμε γιατί πολλές φορές προσευχόμαστε χωρίς να πιστεύουμε στη δύναμη του Θεού, στη δύναμη της προσευχής και στα θαυμαστά αποτελέσματα που μπορεί αυτή να επιφέρει μέσα στη ζωή μας. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να ζητάμε μετά πίστεως, χωρίς να διστάζουμε παντελώς (Ιακώβου Α/1: 6). Η προσευχή θα πρέπει να συνοδεύεται από πίστη. Να μην ξεχνάμε κατ' αρχήν ότι είναι «πιστός ο υποσχεθείς» (Εβραίους Ι/10: 23). Και ας μην ξεχνάμε ότι ο Θεός δύναται να κάνει "υπερ εκπερισσού από όσα εμείς ζητούμε ή νοούμε" (Εφεσίους Γ/3: 20). "Ο Θεός αληθής, και κάθε άνθρωπος ψεύτης" (Ρωμαίους Γ/3: 4). 

     Εδώ βλέπουμε τους μαθητές να προσεύχονται χωρίς την αναγκαία πίστη. Όλοι έχουμε την τάση να γινόμαστε άπιστοι, πιστοί. Όμως βλέπουμε πολλές φορές τον Κύριο, που "ερευνά νεφρούς και καρδίας" (Αποκάλυψη Β/2: 23), ν' απαντά, ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει μεγάλη πίστη, ακριβώς για να δείξει τη δύναμή Του και να μας ενισχύσει. Ας ελέγξει ο καθένας μας τον εαυτόν του, πόσες φορές προσευχήθηκε  με την ίδια έλλειψη πίστης. Πόσες φορές ανοίξαμε και εμείς τα χείλη μας και ζητήσαμε από το Θεό κάποια πράγματα, χωρίς όμως ν' ανοίξουμε και την καρδιά μας, για να δεχτεί την απάντησή Του. Ο Θεός δε δεσμεύεται από τη δική μας ολιγοπιστία, που πολλές φορές δείχνουμε μέσα στη ζωή μας και ενεργεί πέρα και πάνω από εκεί να οποία εμείς "ζητούμε ή νοούμε" (Εφεσίους Γ/3: 20). Αλήθεια πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα στη ζωή μας, αν είχαμε μεγαλύτερη πίστη! Πόσο περισσότερα θαύματα θα βλέπαμε στη ζωή μας, αν τις προσευχές μας τις συνοδεύαμε με περισσότερη εμπιστοσύνη στη δύναμη του Θεού! Γι' αυτό θα πρέπει να προσευχόμαστε και να ζητάμε από το Θεό να ενισχύσει την πίστη μας, ώστε να Τον εμπιστευόμαστε απόλυτα.  

     Όταν άνοιξαν την πόρτα και είδαν οι μαθητές τον Πέτρο, πραγματικά εξεπλάγησαν. Ο Πέτρος, αφού τους διηγήθηκε πώς ο Κύριος τον έβγαλε από την φυλακή, τους ζήτησε να μεταφέρουν τα καλά νέα προς τον Ιάκωβο και τους αδελφούς αυτού και στη συνέχεια «εξελθών υπήγεν εις άλλον τόπον». Όταν ο Θεός επεμβαίνει μέσα στη ζωή μας και κάνει θαύματα, θα πρέπει να τα φέρνουμε ενώπιον και των άλλων αδελφών, για να δυναμωθεί και αυτών η πίστη τους.

    Τα συμπεράσματα που βγαίνουν από το παραπάνω γεγονός, που ο Απ. "Λουκάς", ο Ιατρός, μας εξιστορεί είναι: Όταν αντιμετωπίζουμε τεράστια προβλήματα και μεγάλες δυσκολίες, να μην αρκούμεθα να παρατηρούμε το πρόβλημά μας εξωτερικά. Τα μάτια μας να μην κολλάνε στη "μεγάλη σιδερένια, κλειστή και αμπαρωμένη πόρτα, ούτε στις τέσσερις τετράδες στρατιωτών". Η πόρτα αυτή ποτέ δε θα ανοίξει με τις δικές μας τις δυνάμεις. Ας ησυχάσουμε στα πόδια του Θεού εμμένοντας στην προσευχή και τότε «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις είναι δυνατά παρά τω Θεό» (Λουκάς ΙΗ/18: 27). «ο Θεός είναι ο δυνάμενος» (Εφεσίους Γ/3: 20). Ο Θεός είναι πιο δυνατός από τις πιο δυνατές αμπάρες και τις πιο ασφαλείς φυλακές. Ένας πολύ ωραίος στίχος λέει: "Άνοιξη μπήκε για καλά κι η θάλασσα χαμογελά κι ανθίζουν κήποι εντός μου. Πλάκες που στέκατε βαριές στα μνήματα και στις καρδιές, σας έσπασε ο Χριστός μου". Όλα αυτά συνέβησαν "τω καιρώ εκείνω", όμως δεν ήταν μόνον για τότε αλλά είναι και για σήμερα. Ο Θεός είναι και σήμερα ζωντανός, έτοιμος να ενεργήσει και να φανεί δυνατός "εν τω μέσω ημών". "Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν" (Α' Κορινθίους Ι/10: 11). 

    Μερικοί ίσως ακόμα να είναι αλυσοδεμένοι, καταπιεσμένοι από φοβερούς στρατιώτες, που λέγονται, αμαρτία, απιστία και σ’ αυτήν την κατάσταση βρίσκονται για πολλά χρόνια. Ο Κύριος και σήμερα είναι έτοιμος να περάσει από το "κελί" σου, αν του το ζητήσεις, και με αγάπη να σου ψιθυρίσει: «ξύπνα και ντύσου...». Αν ακούς τη φωνή Του σήμερα, σήκω μην κάθεσαι. Όλα άλλαξαν στη ζωή του λεγόμενου «άσωτου» γιου, όχι όταν κατάλαβε την κατάστασή του, αλλά όταν σηκώθηκε και έκανε το πρώτο βήμα της επιστροφής (Λουκάς ΙΕ/15: 20). "Θα υπάγω στον Πατέρα μου". Υπάρχει Πατέρας, υπάρχει Θεός εν τω ουρανώ. Μην απελπίζεσαι ψυχή, μην κάθεσαι και κλαις τη μοίρα σου, σήκω τώρα και κάνε το πρώτο βήμα. Είναι βέβαιο ότι ο Θεός θα τρέξει γρηγορότερα από σένα, για να σε συναντήσει. Είναι κοντά σου, είναι δίπλα σου, θέλει να σε βοηθήσει. Τι μεγάλη παρηγοριά, τι θαυμαστά αποτελέσματα.! Ο Απ. Παύλος διακηρύττει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: "εάν ο Θεός ήναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ' ημών;" (Ρωμαίους Β/2: 31). 

    Η ιστορία που αναφέραμε αφορά όλους μας, οποιαδήποτε κι αν είναι η κατάστασή μας. Πόσες φορές αντιμετωπίζοντας δύσκολες καταστάσεις έχουμε πει με το μυαλό μας: «αδύνατον αυτό να γίνει». Ας σταματήσουμε να βλέπουμε τα πράγματα εξωτερικά και ας μάθουμε να χρησιμοποιούμε με πίστη "το υπέρ όπλο" της προσευχής, φέρνοντας κάθε φορά ενώπιον του Κυρίου, ενώπιον Θεού ζώντος και αληθινού το πρόβλημά μας, όσο μεγάλο και αν φαίνεται στα μάτια μας, ησυχάζοντας μέσα σε ένα κόσμο ταραχής που ζούμε, έχοντας βαθύτατη πίστη ότι την υπόθεσή μας την έχει αναλάβει ο Κύριος. 

     Ο ψαλμωδός μας προτρέπει: "Ανάθεσε στον Κύριο την οδόν σου και έλπιζε σ' αυτόν, κι αυτός θα ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37, εδ. 5). Ας μάθουμε να μην παρατηρούμε μόνον εξωτερικά τις καταστάσεις που μας απασχολούν, να μην κολλάμε τα μάτια μας στις αλυσίδες, στην κλειστή και αμπαρωμένη εξώπορτα, που ποτέ δε θα ανοίξει με τις δικές μας δυνάμεις, να μην κάνουμε δικούς μας υπολογισμούς και λέμε: "αυτό είναι αδύνατο", είναι απροσπέλαστο, αλλά ας ησυχάζουμε και ας το αποθέτουμε στα χέρια του Κυρίου. 

    Ας εμπιστευτούμε Εκείνον, το μόνον δυνάμενο και ας ησυχάζουμε. Είναι βέβαιο ότι δε θα αργήσει η ώρα που θα ακούσουμε τη φωνή Του: "Ξύπνα, φόρεσον το ιμάτιόν σου και ακολούθει μοι".---

IANNHΣ & ΙΑΜΒΡΗΣ

   Άλλο είναι "ευσέβεια"   και άλλο "μορφή ευσέβειας".

        Βιβλίο «Εξόδου», κεφ. Ζ/7, εδ. 10-12. 

    Εισήλθον λοιπόν ο Μωϋσής και ο Ααρών προς τον Φαραώ, και έκαμον ούτως ως προσέταξεν ο Κύριος και έρριψεν ο Ααρών την ράβδον αυτού έμπροσθεν του Φαραώ και έμπροσθεν των δούλων αυτού, και έγεινεν όφις. Εκάλεσε δε και ο Φαραώ τους σοφούς και τους μάγους και οι μάγοι της Αιγύπτου έκαμον και αυτοί ωσαύτως με τας επωδάς αυτών. Διότι έρριψαν έκαστος την ράβδον αυτού, και έγειναν όφεις η ράβδος όμως του Ααρών κατέπιε τας ράβδους εκείνων. 

      Επιστολή «προς Τιμόθεον  B'», κεφ. Γ/3, εδ. 8. 

     Και καθ' ον τρόπον ο Ιαννής και Ιαμβρής αντέστησαν εις τον Μωϋσήν, ούτω και αυτοί ανθίστανται εις την αλήθειαν, άνθρωποι διεφθαρμένοι τον νούν, αδόκιμοι εις την πίστιν. 

        ΣΧΟΛΙΑ: 

     Σαράντα χρόνια έζησε ο Μωυσής στην Αίγυπτο στο παλάτι του Φαραώ. Μια μέρα θα γινόταν Φαραώ και για το σκοπό αυτό είχε λάβει όλη τη μόρφωση της Αιγύπτου και την εκπαίδευση που απαιτείτο. Καθώς λοιπόν ζούσε μέσα στη χλιδή και την πολυτέλεια της κοσμοκράτειρας Αιγύπτου, συνέβη κάτι συγκλονιστικό μέσα στη ζωή του. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», στο κεφ. ΙΑ/11, εδ 24-26 μας το αποκαλύπτει: «Με πίστη ο Μωυσής, αφού μεγάλωσε, αρνήθηκε να λέγεται γιος της θυγατέρας τού Φαραώ, προκρίνοντας να κακουχείται με τον λαό τού Θεού, μάλλον, παρά να έχει πρόσκαιρη απόλαυση αμαρτίας κρίνοντας τον ονειδισμό χάρη τού Χριστού μεγαλύτερο πλούτο παρά τούς θησαυρούς της Αιγύπτου επειδή, απέβλεπε στη μισθαποδοσία». Περιφρόνησε τα πλούτη και τις απολαύσεις της Αιγύπτου και θεώρησε ότι το να είναι κοντά στο λαό του Θεού που δεινοπαθούσε, είχε μεγαλύτερη αξία γι’ αυτόν από μια πρόσκαιρη αμαρτωλή ζωή. 

    Μετά από τα γεγονότα που αναφέρονται στο βιβλίο της «Εξόδου» (κεφ. Β/2, εδ. 13-15)  ο Μωυσής έφυγε από την Αίγυπτο και πήγε στη γη Μαδιάμ (Αραβία), όπου έζησε σαράντα ολόκληρα χρόνια βόσκοντας πρόβατα. Όταν παντρεύτηκε, έβοσκε τα πρόβατα του πεθερού του Ιοθόρ (Έξοδος Γ/3: 1).

      Ενώ λοιπόν ήταν στην ηλικία των ογδόντα ετών, μια μέρα εκεί που φρόντιζε τα πρόβατά του κοντά στο όρος Σινά του εμφανίστηκε ο Κύριος μέσα από μία βάτο η οποία, ενώ είχε πάρει φωτιά κι ήταν μέσα στις φλόγες, δεν καιγόταν ώστε να γίνει στάχτη (Έξοδος Γ/3: 2). Όταν ο Μωυσής πήγε κοντά για να δει τι ακριβώς συνέβαινε, άκουσε μια φωνή μέσα από το θάμνο που έλεγε: «Μωυσή! Μην έρθεις πιο κοντά. Βγάλε τα σανδάλια σου επειδή στέκεσαι σε άγιο έδαφος». Ήταν ο Θεός που του μιλούσε μέσω ενός αγγέλου. Ο Μωυσής φοβήθηκε και γι’ αυτό κάλυψε το πρόσωπό του. Ο Κύριος του είπε: «Είδα, είδα την ταλαιπωρία του λαού μου, που είναι στην Αίγυπτο και άκουσα την κραυγή τους εξαιτίας των εργοδιωκτών τους επειδή, γνώρισα την οδύνη τους και κατέβηκα για να τους ελευθερώσω, από το χέρι των Αιγυπτίων, και να τους ανεβάσω από τη γη εκείνη, σε γη καλή και ευρύχωρη, σε γη που ρέει γάλα και μέλι, στον τόπο των Χαναναίων, και των Χετταίων, και των Αμορραίων, και των Φερεζαίων, και των Ευαίων και των Ιεβουσαίων» (Έξοδος Γ/3: 7,8). 

       Ο Κύριος δεν ξέχασε τα δεινά μέσα στα οποία ζούσε καθημερινά ο λαός Του. Όταν ανέβηκε στο θρόνο καινούργιος Βασιλιάς, ο Θεός άκουσε το στεναγμό τους, θυμήθηκε τη διαθήκη Του και έδειξε ενδιαφέρον για το λαό Του. Αποφάσισε λοιπόν να στείλει το Μωυσή πάλι στην Αίγυπτο, για να οδηγήσει το λαό έξω από τη χώρα της δουλείας. 

    Ο Μωυσής διαμαρτυρήθηκε στο Θεό και Του ζήτησε να στείλει κάποιον άλλον στο Φαραώ, επικαλούμενος τη βραδυγλωσσία του. 

13 Κι εκείνος είπε: Παρακαλώ, Κύριε, απόστειλε όποιον άλλον έχεις να αποστείλεις. 

14 Και ο θυμός τού Κυρίου άναψε ενάντια στον Μωυσή και είπε: Δεν υπάρχει ο Ααρών ο αδελφός σου ο Λευίτης; Ξέρω ότι αυτός μπορεί να μιλάει καλά και μάλιστα, δες, βγαίνει σε συνάντησή σου, και όταν σε δει, θα χαρεί στην καρδιά του 

15 εσύ, λοιπόν, θα μιλάς σ' αυτόν, και θα βάζεις τα λόγια στο στόμα του κι εγώ θα είμαι μαζί με το στόμα σου, και με το στόμα εκείνου, και θα σας διδάξω ό,τι πρέπει να κάνετε: 

16 Κι αυτός θα μιλάει στον λαό αντί για σένα κι αυτός θα είναι σε σένα αντί για στόμα, ενώ εσύ θα είσαι σ' αυτόν αντί για Θεός (Έξοδος Δ/4: 13-16). 

       Ο Μωυσής, όμως, είπε: Εγώ Κύριε είμαι ένα «τίποτα». Πώς μπορώ να το κάνω αυτό; Και ας υποθέσουμε ότι πηγαίνω oι Ισραηλίτες θα μου πουν: «Ποιος σ' έστειλε;» Τότε τι θα τους πω; «Αυτό θα πεις», του απάντησε ο Θεός. «Ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ με έστειλε σε εσάς». Και ο Θεός πρόσθεσε: «Αυτό είναι τ' Όνομά μου για πάντα». Ο Μωυσής συνεχίζει να διστάζει και συνεχίζει: «Ας υποθέσουμε ότι δε με πιστέψουν, όταν τους πω ότι Εσύ με έστειλες». «Τι είναι αυτό στο χέρι σου;» ρώτησε ο Θεός. Ο Μωυσής απάντησε: «Ραβδί». «Ρίξε το στο έδαφος», είπε ο Θεός. Μόλις ο Μωυσής το έριξε, το ραβδί έγινε φίδι. 

      Ο Θεός παρουσίασε κατόπιν στο Μωυσή άλλο ένα θαύμα λέγοντας: «Βάλε το χέρι σου μέσα στο χιτώνα σου». Ο Μωυσής το έβαλε, και όταν το έβγαλε έξω, ήταν λευκό σαν χιόνι! Το χέρι φαινόταν σαν να είχε πάθει μια κακή αρρώστια που λέγεται λέπρα. Στη συνέχεια, ο Θεός έδωσε στο Μωυσή τη δύναμη να κάνει ένα τρίτο θαύμα. Τελικά του είπε: «Όταν κάνεις αυτά τα θαύματα, οι Ισραηλίτες θα πιστέψουν ότι εγώ σε έστειλα». Έπειτα, ο Μωυσής πήγε στο σπίτι και είπε στον πεθερό του τον Ιοθόρ: «Σε παρακαλώ, άφησέ με να επιστρέψω στους συγγενείς μου, στην Αίγυπτο, για να δω πώς είναι». Έτσι λοιπόν ο Ιοθόρ αποχαιρέτησε το Μωυσή, ο οποίος άρχισε το ταξίδι της επιστροφής του στην Αίγυπτο. 

    Καθώς ο Μωυσής γύρισε στην Αίγυπτο, ήρθε και τον συνάντησε ο αδελφός του ο Ααρών. Στάθηκαν λοιπόν και οι δύο μπροστά στο λαό και τους ανακοίνωσαν το μήνυμα του Κυρίου και το επιβεβαίωσαν με τα τρία σημεία που ο Κύριος τους είχε δώσει. Τότε οι Ισραηλίτες έσκυψαν και προσκύνησαν τον Κύριο. 

     Ο Θεός είχε πει στο Μωυσή πως θα παρουσιαζόταν μπροστά στο Φαραώ για να του ζητήσει να αφήσει τους Ισραηλίτες να φύγουν από την Αίγυπτο. 

1 και ύστερα απ' αυτά, μπαίνοντας ο Μωυσής και ο Ααρών, είπαν στον Φαραώ: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ εξαπόστειλε τον λαό μου, για να γιορτάσουν σε μένα στην έρημο. 

2 Και ο Φαραώ είπε: Ποιος είναι ο Κύριος, στου οποίου τη φωνή να υπακούσω, ώστε να εξαποστείλω τον Ισραήλ; Δεν γνωρίζω τον Κύριο, και ούτε θα εξαποστείλω τον Ισραήλ. 

3 Κι εκείνοι είπαν: Ο Θεός των Εβραίων μας συνάντησε άφησε, λοιπόν, να πάμε δρόμο τριών ημερών στην έρημο, για να προσφέρουμε θυσία στον Κύριο τον Θεό μας, μήπως και έρθει εναντίον μας με θανατικό ή με μάχαιρα (Έξοδος Ε/5: 1-3).

     Όταν ο Μωυσής και ο Ααρών παρέδωσαν το πρώτο "τελεσίγραφο" στο Φαραώ, εκείνος τους κατηγόρησε ότι αποσπούσαν το λαό από τα έργα τους και έκανε ακόμα πιο σκληρό το ζυγό της δουλείας υποχρεώνοντάς τους στο εξής να πηγαίνουν οι ίδιοι να βρίσκουν τα άχυρα για να φτιάχνουν τις πλίθες, χωρίς να μειώνεται η ποσότητα παραγωγής (Έξοδος Ε/5: 7). Για την απάνθρωπη συμπεριφορά των Αιγυπτίων οι επιστάτες των Εβραίων διαμαρτυρήθηκαν στο Φαραώ, αλλά δεν τους έδωσε καμία σημασία. Τότε ο λαός κατηγόρησε το Μωυσή και τον Ααρών. Μετά απ’ αυτά ο Μωυσής παραπονέθηκε στον Κύριο. Η απάντηση του Κυρίου ήταν ότι ο Φαραώ θα αφήσει το λαό να φύγει εξαναγκαζόμενος από τη δύναμη του Θεού. 

7 Και ο Μωυσής ήταν ηλικίας 80 χρόνων, και ο Ααρών 83 χρόνων, όταν μίλησαν στον Φαραώ. 

8 Και ο Κύριος είπε στον Μωυσή και στον Ααρών, λέγοντας: 

9 Όταν ο Φαραώ σας πει, λέγοντας: Δείξτε μου εσείς ένα θαύμα τότε, θα πεις στον Ααρών: Πάρε τη ράβδο σου, και ρίξ' την μπροστά στον Φαραώ και θα γίνει φίδι. 

10 Μπήκαν, λοιπόν, μέσα ο Μωυσής και ο Ααρών στον Φαραώ, και έκαναν έτσι, καθώς ο Κύριος είχε προστάξει και ο Ααρών έριξε τη ράβδο του μπροστά στον Φαραώ, και μπροστά στους δούλους του, και έγινε φίδι. 

11 Κάλεσε, όμως, και ο Φαραώ τους σοφούς και τους μάγους και οι μάγοι της Αιγύπτου έκαναν κι αυτοί κατά τον ίδιο τρόπο, με τις τελετουργικές επωδές τους. 

12 Επειδή, έριξαν ο καθένας τη ράβδο του, και έγιναν φίδια η ράβδος, όμως, του Ααρών κατάπιε τις ράβδους εκείνων. 

13 Και σκληρύνθηκε η καρδιά τού Φαραώ, και δεν τους εισάκουσε, καθώς ο Κύριος είχε μιλήσει.

       Όταν ο Ααρών έριξε το ραβδί του μπροστά στο Φαραώ, το ραβδί έγινε φίδι. Τότε οι σοφοί και οι μάγοι των Αιγυπτίων έκαναν και εκείνοι τα ίδια με τη δύναμη των δαιμονίων. Από την επιστολή του Απ. Παύλου «προς Τιμόθεον Β΄» (κεφ. Γ/3, εδ. 8) διαβάζουμε ότι οι μάγοι της Αιγύπτου ήταν ο Ιαννής και ο Ιαμβρής, οι οποίοι αντιστάθηκαν στο Μωυσή και τον Ααρών με το να τους μιμηθούν, αλλά το ραβδί του Ααρών κατάπιε τα ραβδιά των μάγων. Παρ’ όλα αυτά τα γεγονότα η καρδιά του Φαραώ έμεινε σκληρή. 

     Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε την πραγματική φύσης της αντίστασης αυτών των μάγων εναντίον του Μωυσή. Οι μάγοι του Φαραώ δεν ήταν σαν αυτούς που πήγαν να προσκυνήσουν τον Ιησού στη γέννησή Του (Ματθαίος Β/2: 1). Όλες οι ενέργειές τους ήταν κάτω από την επιρροή δαιμονικών δυνάμεων. 

     Ο Ιαννής και ο Ιαμβρής αντιστάθηκαν με το να μιμηθούν – όσο ήταν στην εξουσία τους-- ό,τι έκανε ο Μωυσής. Με άλλα λόγια προσπάθησαν να κάνουν τα ίδια έργα με το Μωυσή. Έκανε θαύματα ο Μωυσής, για να βγάλει το λαό από την Αίγυπτο και αυτοί έκαναν θαύματα, για να κρατήσουν το λαό στην Αίγυπτο. Άραγε υπάρχει διαφορά μεταξύ τους και πού είναι αυτή; Η διαφορά φαίνεται μέσα από τα αναφερόμενα του Απ. Παύλου στην επιστολή «προς Τιμόθεον B'» (κεφ. Γ/3, εδ. 5) «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε». 

    Υπάρχουν άτομα που διακρίνονται από μία εξωτερική θρησκοληψία, έχουν όμως διεφθαρμένο νου και κίβδηλη πίστη. Οι άνθρωποι αυτοί εξωτερικά δείχνουν θρησκευόμενοι, όμως δεν υπάρχει μαρτυρία δύναμης Πνεύματος Αγίου μέσα στη ζωή τους και οι πράξεις τους δεν μαρτυρούν αυτό. Μπορεί να υπάρχει μια αλλαγή στη ζωή τους, όμως δεν υπάρχει πραγματική "αναγέννηση" (Ιωάννης Γ/3: 3) και συνεπώς δεν υπάρχει σωτηρία. Αν και ακολουθούν κάποια θρησκεία, η συμπεριφορά τους όμως δε δίνει κύρος και δύναμη στη ζωή τους. Είναι μεν θρησκευόμενοι, όμως ζουν μέσα στις αμαρτίες τους. Στην πράξη εφαρμόζουν τη ζωή της εκκλησίας της Λαοδίκειας (Αποκάλυψη Γ/3: 14-22). Τα λόγια του Κυρίου προς την εκκλησία αυτή παραμένουν διαχρονικά: «Εξεύρω τα έργα σου, ότι ούτε ψυχρός είσαι ούτε ζεστός είθε να ήσο ψυχρός ή ζεστός ούτως, επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου» (εδ. 15, 16). 

      Η πιο ύπουλη αντίσταση στη μαρτυρία της αλήθειας του Θεού στον κόσμο προέρχεται απ’ αυτούς που μιμούνται τις πράξεις της αλήθειας. Αυτής της αλήθειας που δίδασκε και εμπιστεύτηκε ο Απ. Παύλος στον Τιμόθεο (κεφ. Α/1, εδ. 14). Αυτοί οι άνθρωποι φαινομενικά σε πολλές περιπτώσεις μπορούν να κάνουν τα ίδια πράγματα με τους πιστούς ανθρώπους, να υιοθετούν τις συνήθειες τους, να χρησιμοποιούν την ίδια γλώσσα, να διακηρύττουν τις ίδιες ιδέες κλπ. Ένα παράδειγμα: Ο αληθινός Χριστιανός ωθούμενος από την αγάπη του Χριστού δίνει τροφή σ’ αυτόν που πεινά, ρούχα σ’ αυτόν που έχει ανάγκη, επισκέπτεται τους αρρώστους, μοιράζει Γραφές, φυλλάδια, προσεύχεται, ψάλλει, κηρύττει. Τα ίδια ακριβώς πράγματα μπορεί να τα κάνει και ο τυπικός Χριστιανός. 

      Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι αυτός είναι ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της αντίστασης στην αλήθεια «εν ταις εσχάταις ημέραις». Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι όπως ο Ιαννής και ο Ιαμβρής αντιστάθηκαν στο Μωυσή, έτσι και οι κατ’ όνομα Χριστιανοί «ανθίστανται εις την αλήθειαν». Παρουσιάζουν μια μορφή ευσέβειας, επειδή έτσι γίνονται και περισσότερο πειστικοί, όμως μισούν τη δύναμη της ευσέβειας, επειδή αυτό έχει σαν συνέπεια την άρνηση του εαυτού τους, των γήινων απολαύσεών τους. Η «δύναμις της ευσέβειας» συνεπάγεται την αναγνώριση των δικαιωμάτων του Θεού, την εγκατάσταση της Βασιλείας Του στην καρδιά και την φανέρωση αυτής σε όλους τους τομείς της ζωής του πιστού ανθρώπου. Ο τυπικός Χριστιανός όλα αυτά τα αγνοεί και συνεχίζει παράλληλα να ζει τη ζωή του με τον τρόπο που αυτός επιθυμεί, προσπαθώντας έτσι να υπηρετήσει στη ζωή του δύο κυρίους. Όμως αυτό είπε ο Κύριος είναι αδύνατον να γίνει. «Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύη δύο κυρίους διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και μαμωνά» (Λουκάς ΙΣ/16: 13). 

    Η δύναμη της ευσέβειας δε μπορεί να συμφωνήσει με κανένα από τους χαρακτήρες που περιγράφονται στα εδάφια της επιστολής «Β΄ Τιμοθέου» (κεφ. Γ/3, εδ. 1-4) «διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι». Η «μορφή» της ευσέβειας δεν μπορεί να καθαρίσει την καρδιά του ανθρώπου και ως εκ τούτου δεν έχει τη δύναμη να περιορίσει τις επιθυμίες, τις ηδονές και τα πάθη στη ζωή του ανθρώπου. Αυτό που την ικανοποιεί είναι να υπάρχει το επικάλυμμα μιας θρησκείας που θα του επιτρέπει να απολαμβάνει όσο μπορεί περισσότερο αυτόν τον κόσμο, αποβλέποντας ταυτόχρονα και στα μέλλοντα. Ο άνθρωπος που ζει με τον τρόπο αυτό στην κυριολεξία αγνοεί τα λόγια του Χριστού «όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει. Και όποιος χάσει τη ζωή του για χάρη μου, αυτός θα τη βρει» (Ματθαίος ΙΣ/16: 25). 

    Παρατηρώντας τις διάφορες μορφές αντίστασης του εχθρού στην αλήθεια του Ευαγγελίου, βλέπουμε ότι αρχικά αντιστέκεται με τη βία στα σχέδια του Θεού και για το σκοπό αυτό επιστρατεύει στρατούς, Αυτοκράτορες και Αυτοκρατορίες. Όταν διαπιστώνει ότι ο τρόπος αυτός δεν έχει το αναμενόμενο αποτέλεσμα, προσπαθεί να διαφθείρει τις αλήθειες του Θεού με κάποιες απομιμήσεις. Έτσι λοιπόν ο διάβολος «ντύθηκε» χριστιανός και μέσα από την υποκριτική μάταιη ομολογία, μέσα από την ευσέβεια, χωρίς εσωτερική δύναμη, ομολογεί και μιμείται αυτό που κάποτε πολεμούσε. Η τακτική αυτή είναι πολύ επιτυχής και έχει τρομακτικά αποτελέσματα. 

     Είναι φυσικό αποτέλεσμα ο άνθρωπος, μετά την πτώση του να είναι εγωιστής, πλεονέκτης, αλαζόνας, υπερήφανος, βέβηλος, φιλήδονος μάλλον παρά φιλόθεος, όμως το να καλύπτονται όλα αυτά με την ωραία εμφάνιση μιας «μορφής ευσεβείας», φανερώνει τον πονηρό και ύπουλο τρόπο με τον οποίο ο διάβολος αντιστέκεται στην αλήθεια του Ευαγγελίου. Άλλωστε όλες αυτές οι κακές επιθυμίες και τα πάθη στη ζωή του ανθρώπου που αναφέρονται παραπάνω είναι αποτελέσματα της απομάκρυνσής του από την μοναδική πηγή της αγιότητας, που είναι ο Θεός. 

       Όταν βλέπει κανείς να ομολογείται δημόσια το Άγιο Όνομα του Κυρίου Ιησού και αυτό να είναι ενωμένο με τη διαφθορά, με “ιερές μπίζνες», με offshore εταιρείες, με την απληστία και την κακία των ανθρώπων, τότε μπορεί κανείς ν’ αντιληφθεί καλύτερα το πνεύμα και τη σημασία της αντίστασης του Ιαννή και Ιαμβρή στις τελευταίες ημέρες που ζούμε. Στόχος του εχθρού είναι πάντοτε να αδυνατίσει τη δύναμη της αλήθειας σε ανθρώπους που δεν τη γνωρίζουν, προσπαθώντας να κάνουν τα ίδια πράγματα με ανθρώπους που την γνωρίζουν, την αγαπούν και αγωνίζονται γι’ αυτήν. 

      Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο αγωνίζεται ο σατανάς στις ημέρες μας. Θέλει να παρουσιάσει όλους τους ανθρώπους σαν Χριστιανούς. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο μάρτυρας της αλήθειας, ο πραγματικός χριστιανός, να πολιορκείται από το πνεύμα του Ιαννή και του Ιαμβρή, ένα πνεύμα σύγχυσης και απομίμησης της αλήθειας του Θεού. Οι άνθρωποι αυτοί κάνουν πράγματα φαινομενικά καλά και δίκαια, όμως στερούνται τη ζωή του Χριστού, την αγάπη του Θεού, τη δύναμη του Λόγου της Αλήθειας, γιατί η ζωή τους είναι υποκριτική και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα λόγια τους να διαφέρουν από τα έργα τους (Ματθαίος ΚΓ/23: 3). 

   Οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι, οι Σαδουκαίοι και οι συνοδοιπόροι τους, καθώς αντιστέκονταν στον Κύριο Ιησού, Του μιλούσαν για το Θεό. Αυτή είναι η πρακτική του διαβόλου. Επικαλούντο το Θεό και επέμεναν ότι «ο πατήρ ημών είναι ο Αβραάμ» (Ιωάννης Η/8: 39. Ο Κύριος τους απάντησε: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44). 

     Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ενεργεί ο διάβολος. Αντιτάσσεται στο Θεό μέσα από την υποκρισία και υποδυόμενος τον θρησκευόμενο, παρουσιάζεται «ως άγγελος φωτός» (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 14), έχοντας ένα και μοναδικό σκοπό να παρασύρει τους ανθρώπους. Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: «θέλουσιν εγερθή ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και θέλουσι δείξει σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε να πλανήσωσιν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς» (Ματθαίος ΚΔ/24: 24). Ο τελικός στόχος του εχθρού είναι να πλανήσει τους ανθρώπους, μέσα από την υποκρισία, την παραποίηση, τη δήθεν θρησκευτικότητα.
      Ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι ο "άνομος", "ο υιός της απωλείας", ο αντίχριστος "θα ελθεί κατ' ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους" (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 9). Ο αντίχριστος που θα έρθει με ενέργεια του σατανά θα χρησιμοποιήσει τερατώδη ψεύδη και σημεία, που θα δίνουν την εντύπωση ότι κάνει θαύματα. Ο δε ψευδοπροφήτης για να εντυπωσιάσει τους ανθρώπους και να τους κάνει να αποδεχτούν τον αντίχριστο θα κάνει "σημεία μεγάλα, ώστε και πυρ έκαμνε να καταβαίνει εκ του ουρανού εις την γην ενώπιον των ανθρώπων" (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 13). Αυτή είναι η τακτική του σατανά που έχει σαν στόχο: "να αποπλανώσιν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς" (Μάρκος ΙΓ/13: 22).

   Ο Απ. Παύλος αναφερόμενος σ’ αυτούς τους ανθρώπους που έχουν τέτοια υποκριτική συμπεριφορά συμβουλεύει τον Τιμόθεο: «Αλλά δεν θέλουσι προκόψει πλειότερον διότι η ανοησία αυτών θέλει γίνει κατάδηλος εις πάντας, καθώς και η εκείνων έγινε» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 9). Η ανοησία των μάγων του Φαραώ έγινε φανερή, όταν αυτοί δε μπόρεσαν να ακολουθήσουν τα θαύματα του Μωυσή και του Ααρών. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα φανερωθεί και η ανοησία όλων εκείνων που δεν έχουν παρά μόνον «μορφήν ευσεβείας». Πόσο έντονα έγινε φανερή η ανοησία των πέντε μωρών παρθένων, όταν εμφανίστηκε ο νυμφίος! (Ματθαίος ΚΕ/25: 1-13). Μπορεί το ψεύδος να εξαπλωθεί και για κάποιο καιρό να είναι λαοφιλές, όμως είναι βέβαιο ότι δε θα έχει «περισσότερη προκοπή». Στο τέλος θα αποκαλυφτεί γιατί η αλήθεια του Λόγου του Θεού, που «δεν δεσμεύεται» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 9) από καμία ανθρώπινη δύναμη. Στο τέλος θα λάμψει και θα καταφάει όλα τα «φίδια» των υποκριτών.

      Όλα αυτά δεν έχουν σκοπό να φοβίσουν κανέναν, αλλά έχουν σκοπό να κάνουν τον καθένα να εξετάσει τον εαυτόν του αν η ζωή του είναι σύμφωνη με την αλήθεια του Ευαγγελίου. Ζούμε σε μια εποχή και σε μια κοινωνία που έχει χαρακτηριστεί «ανεκτική», που όχι μόνον επιτρέπει, αλλά νομιμοποιεί κάθε διαστρέβλωση και κάθε απόκλιση από τη χριστιανική αλήθεια, προσπαθώντας να φέρει σύγχυση και εξομοίωση των πάντων. Ιδιαίτερα το μήνυμα του εχθρού στις ημέρες μας είναι: «Και εμείς είμαστε χριστιανοί και εσείς είστε χριστιανοί, τα ίδια πιστεύουμε, ελάτε να συνεργαστούμε και ακόμα καλύτερα ας ξεχάσουμε ότι μας χωρίζει και ας δημιουργήσουμε μία πανθρησκεία, στη βάση της αγάπης του Χριστού, της προόδου, της αλληλεγγύης, της συνεργασίας και της ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ μας. Συνεργασία ζητάμε, μην είστε τόσο φανατικοί!». Πόσο ωραία ακούγονται όλα αυτά, αλλά και πόσο ψεύτικα, πόσο παραπλανητικά, πόσο υποκριτικά είναι! Ειρήνη χωρίς τον «άρχοντα της ειρήνης» (Ησαΐας Θ/9: 6 ) τον Ιησού Χριστό δε γίνεται. Συνεργασία, αλληλεγγύη κλπ χωρίς το Χριστό, δε γίνεται. Ο Κύριος ήταν σαφής: «χωρίς εμού ου δυνάστε ποιείν ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). 

       Τι πρέπει να κάνουμε για να υπάρχουν αποτελέσματα δύναμης και ευσέβειας μέσα στη ζωή μας; Ο Απόστολος Παύλος καλεί τον Τιμόθεο μέσα στο ηθικά και διανοητικά διεστραμμένο περιβάλλον που ζει να είναι διαφορετικός και για το σκοπό τον συμβουλεύει: «Αλλά συ μένε εις εκείνα, τα οποία έμαθες και επιστώθης, εξεύρων παρά τίνος έμαθες» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 14). Εσύ, Τιμόθεε, εσύ, πιστέ άνθρωπε, μείνε σταθερός και εφάρμοσε στη ζωή σου εκείνα τα οποία έμαθες μέσα από το Λόγο του Θεού, τα οποία πίστεψες και τα οποία γνωρίζεις ότι προέρχονται από το Πνεύμα του Θεού. 

      Ας εφαρμόσουμε και εμείς τη διαφορετικότητα μένοντας στον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού, με συνείδηση που έχει καθαριστεί με "το αθώο αίμα του Αμνού του Θεού" (Ιωάννης Α/1: 29) έχοντας ζωντανή την ελπίδα πως μια μέρα φεύγοντας από αυτή η ζωή θα βρεθούμε στην παρουσία Του. Όλοι οι άλλοι ό,τι αν κάνουν, ό,τι αν παρουσιάσουν, όσο κι αν υποκριθούν, με την άνομη ζωή τους έχουν καταταγεί στην κατηγορία των «λοιπών που δεν έχουν ελπίδα". «ως και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13). 

     Αυτό που έκαναν οι μάγοι ήταν δαιμονική ενέργεια και οφθαλμαπάτη. Δεν είναι δυνατόν να μετέτρεψαν ένα ξύλο σε φίδι. Δεν μπορεί ο διάβολος να δημιουργήσει ζωή, αυτό το προνόμιο ανήκει αποκλειστικά στο Θεό. Δεν είναι δυνατόν η «κατ’ όνομα» εκκλησία, που έχει απομακρυνθεί από τις αλήθειες του Ευαγγελίου, που "πλέει" μέσα στο «αργύριον και το χρυσίον» να πει στον «παραλυτικό» άνθρωπο της εποχής μας: «Σήκω και περιπάτει» (Λουκάς Ε/5: 23). Αντίθετα με μύριους τρόπους και έχοντας βασικό όπλο την άγνοια του Λόγου του Θεού θα τους πλανήσει και θα τους κρατήσει στην παραλυσία τους. 

      Λέγεται ότι κάποιοι εκπαιδευτές φιδιών πιέζοντας ένα σημείο του λαιμού του φιδιού το κάνουν να μείνει για λίγο ίσο και σκληρό σαν ραβδί, ίσως να είναι έτσι. Το θριαμβευτικό αποτέλεσμα ήταν ότι η ράβδος του Ααρών κατάπιε τα φίδια των μάγων και έτσι ο Θεός έδειξε τη δύναμή Του και πιο ήταν το αληθινό σημείο. Η τελική νίκη θα είναι του Χριστού και μαζί με το Χριστό και όλων εκείνων που ειλικρινά Τον ακολουθούν και λατρεύουν το Θεό «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23). ---