ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ.

    Επιστολή   «Α’  Τιμοθέου»,   κεφ. Γ/3,    εδ. 16. 

    «Και  αναντιρρήτως  το  μυστήριον  της  ευσεβείας  είναι  μέγα  ο  Θεός  εφανερώθη εν σαρκί,  εδικαιώθη  εν  πνεύματι,  εφάνη εις αγγέλους, εκηρύχθη εις τα έθνη, επιστεύθη εις τον κόσμον, ανελήφθη εν δόξη».

        Μετάφραση. 

    Και είναι πράγματι μεγάλο το μυστήριο της πίστης μας: Ο Θεός φανερώθηκε με ανθρώπινη σάρκα! Αποδείχτηκε αληθινός από το Άγιο Πνεύμα. Φανερώθηκε σε αγγέλους. Κηρύχτηκε ανάμεσα σε εθνικούς. Έγινε αντικείμενο πίστης στον κόσμο. Αναλήφθηκε με δόξα. 

        ΣΧΟΛΙΑ: 

    Καθώς ζούμε σε ιδιαίτερα ταραγμένους, χαλεπούς και αβέβαιους καιρούς, σε μια εσχατολογική εποχή, όπου τα γεγονότα καλπάζουν πάνω στον πλανήτη μας και «ο φόβος των επερχομένων δεινών στην οικουμένη κάνει τους ανθρώπους ν’ αποψυχούν» (Λουκάς ΚΑ/21: 26), παρατηρούμε τα λόγια του Ψαλμωδού στον «Ψαλμό» (κεφ. Β/2, εδ. 1-5) να ηχούν περισσότερο επίκαιρα από κάθε άλλη φορά. 

    Διερωτάται ο Ψαλμωδός πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια από σήμερα: 

1 Γιατί φρύαξαν (ξεσηκώθηκαν με μανία) τα έθνη, και οι λαοί μελέτησαν μάταια; 

2 Παραστάθηκαν οι βασιλιάδες τής γης, και οι άρχοντες συγκεντρώθηκαν μαζί, ενάντια στον Κύριο, και ενάντια στον Χριστό του, λέγοντας: 

3 Ας διασπάσουμε τα δεσμά τους, και ας απορρίψουμε από πάνω μας τις αλυσίδες τους. 

4 Εκείνος που κάθεται στους ουρανούς, θα γελάσει· ο Κύριος θα τους μυκτηρίσει. 

5 Τότε, στην οργή του θα μιλήσει σ' αυτούς, και στον θυμό του θα τους συνταράξει. 

     Μέσα σ’ έναν κόσμο που συνταράσσεται και αλληλοσπαράσσεται, καθώς πλησιάζει η μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων, ας σταθούμε για λίγο, για να συλλογιστούμε το μεγάλο τούτο γεγονός το οποίο «ο Κύριος εφανέρωσεν εις ημάς» (Λουκάς Β/2: 15). Ένα μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός είναι η γέννηση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, που μέσα στο γενικό ζόφο των καιρών μας θα πρέπει να γεμίζει τις καρδιές μας με δύναμη, χαρά, αγάπη, ελπίδα και προοπτική για το μέλλον μας. 

     Ας σταθούμε για λίγο και ας στρέψουμε το νου και τις καρδιές μας στον «εν σαρκί φανερωθέντα Θεόν». Ας προσευχηθούμε ο Θεός ν’ αποκαλύψει μέσα στη ζωή μας το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων και ας ενώσουμε τις φωνές μας στέλνοντας κραυγή ευχαριστίας και δοξολογίας στον Πατέρα Θεό και Πάνσοφο Δημιουργό μας και σε Εκείνον τον οποίο απέστειλε, τον Ιησού Χριστό τον Δίκαιο (Α’ Ιωάννου Β/2: 1). Να ευχαριστήσουμε το Θεό για το τόσο μεγάλο δώρο του ουρανού «τὴν ἀνεκδιήγητον αὐτοῦ δωρεάν» (Β΄ Κορινθίους Θ/9:15), για την «τόσο μεγάλη σωτηρία» (Εβραίους Β/2: 3) που μας χάρισε. 

    Για όλους μας η γιορτή των Χριστουγέννων είναι μια μεγάλη ευκαιρία ν’ αναλογιστούμε την αγάπη Του και να Τον καλέσουμε να έρθει μέσα στη ζωή μας και στη ζωή των ανθρώπων γύρω μας, να Του ζητήσουμε να γίνει Αυτός ο κυβερνήτης της πολύπαθης, αιματοβαμμένης ανθρωπότητας και να μας χαρίσει "την ειρήνη τη δική Του", όπως ακριβώς μας την έχει υποσχεθεί: «Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω εγώ. Ας μη ταράττηται η καρδία σας μηδέ ας δειλιά» (Ιωάννης ΙΔ/14: 27). Ας μην ξεχνάμε ότι και ο Κύριός μας γεννήθηκε σε ταραγμένους καιρούς «εν καιροίς στεναχωρίας» (Δανιήλ Θ/9: 25). 

     Ας αναλογιστούμε με ευλάβεια και με ταπείνωση εκείνο το μικρό βρέφος που γεννήθηκε μέσα σε μία φάτνη «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα», πριν από δύο χιλιάδες χρόνια στην πόλη Βηθλεέμ της Γαλιλαίας, σύμφωνα με την προφητεία του «Μιχαία» (Ε/5: 2) που ειπώθηκε επτακόσια χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού: «και συ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρά ώστε να ήσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ διά να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ του οποίου αι έξοδοι είναι απ' αρχής, από ημερών αιώνος». 

     Ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι η γέννηση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού είναι ένα μεγάλο «μυστήριο», και ως εκ τούτου δε μπορούμε να το αντιληφθούμε, ούτε βεβαίως να το εξηγήσουμε ορθολογικά με το ανθρώπινο πεπερασμένο μυαλό μας. Με άλλα λόγια την ενσάρκωση του Ιησού Χριστού δε μπορεί να την αντιληφθεί ο ανθρώπινος νους, γιατί το γεγονός αυτό είναι έξω και πάνω από τα όρια της διάνοιάς του. Δε μπορεί να συλλάβει ο άνθρωπος το βάθος και το πλάτος της Αγάπης, του Ελέους, της συγκατάβασης του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Το μέγα αυτό μυστήριο αποκαλύπτεται από το Πνεύμα του Θεού σε κάθε άνθρωπο που θ’ ανοίξει την καρδιά του και με πίστη θα δεχτεί τον Ιησού Χριστό, ως τον μόνο Σωτήρα (Πράξεις Δ/4: 12) και λυτρωτή από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο (Ρωμαίους Α/1: 4).

    «ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί». Με την ενσάρκωσή Του ο Κύριος απέκτησε μια νέα μορφή ύπαρξης, όχι μια νέα ύπαρξη. Δεν άρχισε να υπάρχει με τη γέννησή Του από την Παρθένο Μαρία. Είναι "ο αιωνίως υπάρχων μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, ο Ών εν αρχή" (Ιωάννη Α/1: 1). Στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (Β/2: 5-7) αναφέρεται: «ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους». Στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (Α/1: 14), αναφέρεται: «Και ο Λόγος έγινε σάρκα, και κατοίκησε ανάμεσά μας, και είδαμε τη δόξα του, δόξαν ως μονογενή από τον Πατέρα, γεμάτος χάρη και αλήθεια» και ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (Ι/10: 5-7) συμπληρώνει: «Θυσία και προσφορά δεν θέλησες, αλλά μου ετοίμασες ένα σώμα. Σε ολοκαυτώματα και προσφορές περί αμαρτίας δεν ευαρεστήθηκες. Τότε, είπα: Δες, έρχομαι, (στον τόμο τού βιβλίου είναι γραμμένο για μένα), για να κάνω, ω Θεέ, το θέλημά σου». 

     Η γέννηση του Ιησού Χριστό από παρθένο εκπληρώθηκε σύμφωνα με την προφητεία που δόθηκε 700 χρόνια πριν από τη γέννησή Του από τον προφήτη του Θεού «Ησαΐα» (Ζ/7: 14) «Διά τούτο ο Κύριος αυτός θέλει σας δώσει σημείον ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και θέλει καλεσθή το όνομα αυτού Εμμανουήλ», το οποίον μεθερμηνευόμενο είναι, "μεθ' ημών ο Θεός" (Ματθαίος Α/1: 23). Μ’ ένα θαύμα του Αγίου Πνεύματος, ένα σώμα ετοιμάστηκε στον Υιό του Θεού μέσω της παρθένου Μαρίας, για να μπορεί να προσφερθεί στο μέλλον μία θυσία «άπαξ γενομένη» (Εβραίους Ι/10: 10). Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Γαλάτας» (Δ/4: 4,5) αναφέρει: «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, διά να εξαγοράση τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν» (Γαλάτας Δ/4: 4,5). 

     Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, όταν ήρθε η ώρα της εκπλήρωσης της μεγάλης υπόσχεση του Θεού, που για πρώτη φορά δόθηκε στους πρωτόπλαστους μετά από την ανυπακοή τους στον Παράδεισο (Γένεση Γ/3: 15), η μεγάλη προσδοκία των λαών έγινε πραγματικότητα. Ήρθε ανάμεσά μας ο αναμενόμενος Λυτρωτής του κόσμου, ο Μεσσίας που είχε υποσχεθεί ο Θεός για τη λύτρωση του ανθρώπινου γένους. Ο Θεός είχε πει στον Μωυσή: «Προφήτην εκ μέσου σου θέλει αναστήσει εις σε Κύριος ο Θεός σου εκ των αδελφών σου, ως εμέ αυτού θέλετε ακούει» (Δευτερονόμιο ΙΗ/18: 15). Έναν προφήτη θα δώσει ο Κύριος από σας (μέσα από το λαό σας, έναν Ισραηλίτη), που θα είναι σαν τον Μωυσή. Στο στόμα αυτού του προφήτη θα βάλω τα λόγια μου και Αυτός θα λέει όλα όσα εγώ θα τον προστάζω. Όλοι θα πρέπει να υπακούν σε Αυτόν και να εκτελούν τις εντολές Του, με κυριότερη την εντολή της μετάνοιας, καθώς ο Θεός διά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού «παραγγέλλει εἰς πάντας τοὺς ἀνθρώπους πανταχοῦ νὰ μετανοῶσι» (Πράξεις ΙΖ/17: 30) και προσδιορίζει και το χρόνο που θα πρέπει οι άνθρωποι να μετανοήσουν: «ιδού, τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορινθίους Σ/6: 2). Το αύριο δε μας ανήκει. 

    Με τη γέννηση του Χριστού ο Θεός αποκάλυψε τον εαυτόν Του, αποκάλυψε το βάθος της σοφίας Του, το μέγεθος της αγάπης, της φιλανθρωπίας και της ευσπλαχνίας Του για τον άνθρωπο που ήταν μέσα στην αμαρτία. Ο Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, στο Ευαγγέλιό του δίνοντας το μέτρο της ασύλληπτης αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο, αναφέρει: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Για τη δική μας σωτηρία κατέβηκε ο Χριστός στη γη, αφού «εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους Β/2: 7). Ο Υιός του Θεού έγινε υιός της παρθένου, έγινε ως ένας από εμάς, για να μας ελευθερώσει από τη δύναμη του σατανά και να μας χαρίσει αιώνια σωτηρία. Η αγάπη του Θεού Τον έφερε ανάμεσά μας, ώστε κάθε ένας που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, να μη χαθεί, αλλά να ζήσει αιώνια κοντά Του (Α’ Ιωάννου Ε/5: 11). «ο Λόγος έγεινε σαρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας» (Ιωάννης Α/1: 14). 

    Με τη θέλησή Του ο Κύριος άφησε τη δόξα του ουρανού και ήρθε ανάμεσά μας. Ήρθε, για να μας αποκαλύψει τον αληθινό Θεό και να μας φανερώσει το Άγιο θέλημά Του. Ήρθε, για να μας υπηρετήσει με τα πολλά θαύματά Του «διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού» (Πράξεις Ι/10: 38). Ήρθε να μας φανερώσει το πραγματικό νόημα της ζωής μας. Ήρθε, όχι για να μας κρίνει, αλλά να μας σώσει από τις αμαρτίες μας. 

     Ο ίδιος ο Κύριος διαβάζοντας στη συναγωγή της Ναζαρέτ τα λόγια του πρ. «Ησαΐα» (ΞΑ/61: 1) φανέρωσε τι ήταν γραμμένο γι’ Αυτόν επτακόσια χρόνια πριν από τον ερχομό Του: 

1 Πνεύμα Κυρίου του Θεού είναι επ' εμέ διότι ο Κύριος με έχρισε διά να ευαγγελίζομαι εις τους πτωχούς με απέστειλε διά να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους 

2 διά να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Κυρίου και ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών διά να παρηγορήσω πάντας τους πενθούντας. 

    Όλοι θα πρέπει ν’ αντιληφθούμε ότι τα Χριστούγεννα είναι μία πνευματική γιορτή, που δείχνει έμπρακτα την άπειρη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Μέσα στα σκοτάδια της αμαρτίας ο Πατέρας Θεός προσέφερε το μονάκριβο Υιό Του, ως "αληθινό φως' (Ιωάννης Η/8: 12), για να λάμψει και να μας διδάξει την αλήθεια και στη συνέχεια με τη σταύρωσή Του και την Ανάστασή Του από τους νεκρούς να συγχωρήσει τις αμαρτίες όλων όσων θα πιστέψουν σ’ Αυτόν και να τους χαρίσει «αιώνια ζωή» (Α’ Ιωάννου Ε/5: 13). 

    Πολλοί κατά καιρούς υπέβαλαν το ερώτημα: «Γιατί ο Θεός χρειάστηκε να στείλει τον Υιό του, για να σώσει τον άνθρωπο, αφού θα μπορούσε, ως Παντοδύναμος και Πάνσοφος Δημιουργός να τον λυτρώσει;» Η απάντηση είναι: Ο Θεός εκτός από Παντοδύναμος είναι και απόλυτα Δίκαιος «η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα» (Β’ Κορινθίους Θ/9: 9). Εάν ο Θεός έλεγε: «Αθώος ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας του», τότε θα κατέλυε τη δικαιοσύνη και ουσιαστικά δε θα ήταν δίκαιος. Ο άνθρωπος θα έπρεπε να υποστεί τις συνέπειες των επιλογών του, οι οποίες είναι θάνατος, γιατί «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Συνεπώς ο άνθρωπος θα έπρεπε να πεθάνει αιώνια μακριά από το Θεό εξαιτίας της αμαρτίας του. Ο Θεός όμως, για να μην πεθάνει ο άνθρωπος, έστειλε τον Υιόν Του το μονογενή και πέθανε Αυτός πάνω στο σταυρό παίρνοντας τη θέση κάθε ανθρώπου, καθώς «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). 

     Έτσι λοιπόν Εκείνος ο οποίος υπήρχε «πριν Αβραάμ γενέσθαι» (Ιωάννης Η/8: 58), Εκείνος του οποίου τη δόξα είδε ο πρ. «Ησαΐας» (κεφ. Σ/6) επτακόσια χρόνια πριν φανερωθεί ο Χριστός και ο οποίος ομολογεί: «είδον τον Κύριον καθήμενον επί θρόνου υψηλού και επηρμένου, και το κράσπεδον αυτού εγέμισε τον ναόν» (εδ. 1). Ο άπειρος, ο τέλειος, ο προσδοκώμενος Μεσσίας, ο «Σηλώ, στον οποίο θα έπρεπε να υπακούσουν όλοι οι λαοί» (Γένεση ΜΘ/49: 10), «το λιοντάρι από τη φυλή του Ιούδα» (Αποκάλυψη Ε/5: 5) ήρθε ανάμεσά μας. Ο άγγελος του Κυρίου προς τους φοβισμένους ποιμένες ήταν κατηγορηματικός: «Και είπε προς αυτούς ο άγγελος Μη φοβείσθε διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος» (Λουκάς Β/2: 10,11). 

     Ψυχή, καθώς ζεις μέσα στη βασιλεία του φόβου και του τρόμου, που έχει απλωθεί πάνω σε ολόκληρο τον πλανήτη, μη φοβάσαι: «Ζει Κύριος». Ο Δαβίδ ζώντας και αυτός σε δύσκολους καιρούς διερωτάται: «Διά τι είσαι περίλυπος, ψυχή μου; και διά τι ταράττεσαι εντός μου; έλπισον επί τον Θεόν επειδή έτι θέλω υμνεί αυτόν· το πρόσωπον αυτού είναι σωτηρία» (Ψαλμός ΜΒ/42: 5). Θα πρέπει να έχουμε πάντοτε υπόψη μας ότι ο Θεός είναι ο ρυθμιστής της ιστορίας καθώς και ότι σε κάθε δικό Του παιδί έχει υποσχεθεί: «Δύο σπουργίτια δεν πουλιούνται για ένα ασσάριο; Ένα απ' αυτά, όμως, δεν θα πέσει επάνω στη γη, χωρίς το θέλημα του Πατέρα σας» (Ματθαίος Ι/10: 29). Οι αιώνιες υποσχέσεις είναι: «μπορεί η γυναίκα να λησμονήσει το βρέφος της που θηλάζει, ώστε να μη ελεήσει το παιδί τής κοιλιάς της; Αλλά, κι αν αυτές λησμονήσουν, εγώ όμως δεν θα σε λησμονήσω» (Ησαΐας ΜΘ/49: 15). «εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). 

    Θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος (Ιωάννης Σ/6: 69), δεν είναι «κτίσμα» του Πατέρα, όπως διατείνονται ορισμένοι διαστρεβλώνοντας το Λόγο του Θεού, άλλωστε το ρήμα «εφανερώθη» αυτό ακριβώς σημαίνει. Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, ο αόρατος μέσα στη φύση έγινε φανερός σε όλους με την ενανθρώπισή Του, με τη γέννησή Του σε μια φτωχική φάτνη ζώων της Βηθλεέμ. Έτσι λοιπόν σύμφωνα με το Λόγο του Θεού ο Χριστός δε γεννήθηκε αλλά φανερώθηκε. Υπήρχε από πριν και φανερώθηκε με τη γέννησή Του από την Παρθένο Μαρία. 

    Ήρθε ανάμεσά μας με σάρκα για να λυτρώσει αυτούς που ζουν με σάρκα. Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Η/8, εδ. 3) αναφέρεται: «αυτό που ήταν ακατόρθωτο για το νόμο, καθότι ήταν ανίσχυρος εξαιτίας της πεσμένης φύσης του ανθρώπου, το πραγματοποίησε ο Θεός στέλνοντας το Γιο του με μορφή όμοια με του αμαρτωλού ανθρώπου, ακριβώς για το πρόβλημα της αμαρτίας, και καταδίκασε την αμαρτία που κατοικεί στη σάρκα». Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Β/2, εδ. 14) αναφέρει το λόγο για τον οποίον ήρθε ο Χριστός: «Επειδή, λοιπόν, τα παιδιά έγιναν κοινωνοί σάρκας και αίματος, κι αυτός παρόμοια έγινε μέτοχος από τα ίδια, για να καταργήσει, διαμέσου τού θανάτου, αυτόν που έχει το κράτος τού θανάτου, δηλαδή, τον διάβολο και να ελευθερώσει εκείνους, όσους εξαιτίας τού φόβου τού θανάτου ήταν σε ολόκληρη τη ζωή υποκείμενοι στη δουλεία». 

    Είναι πραγματικά ασύλληπτο και υπερθαύμαστο το μυστήριο της σάρκωσης του Υιού του Θεού. Ο Κτίστης και Δημιουργός των πάντων «ἔγεινε σὰρξ καὶ κατῴκησε μεταξὺ ἡμῶν» (Ιωάννη Α/1:14). Ο ασώματος έλαβε σώμα. ο αιώνιος μπήκε μέσα στο χρόνο και «ὁ περιτυλιττόμενος τὸ φῶς ὡς ἱμάτιον» (Ψαλμός ΡΑ/104: 2) κατεβαίνει στο σκοτάδι μας για να μας φωτίσει με το φωτισμό της αγάπης Του. Στην επιστολή «Α’ Ιωάννου» (Α/1: 3) αναφέρεται: «Εκείνο που ήταν από την αρχή, εκείνο που ακούσαμε, εκείνο που είδαμε με τα μάτια μας, εκείνο που τη θέα του κοιτάξαμε και τα χέρια μας ψηλάφησαν, για τον Λόγο τής ζωής». 

     Στη γιορτή των Χριστουγέννων δεν καλούμαστε απλά να γιορτάσουμε ένα μεγάλο ιστορικό γεγονός, αλλά να γιορτάσουμε το μεγάλο τούτο γεγονός «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23), όπως ακριβώς ταιριάζει στους «αληθινούς προσκυνητές», αντιλαμβανόμενοι ότι ο ερχομός στη γη του Υιού του Θεού με σάρκα και οστά είναι μια υπέρτατη πράξη έμπρακτης αγάπης για τον κάθε άνθρωπο που θα πιστέψει σ’ Αυτόν. Την πράξη αυτή καλούμαστε να τη βιώσουμε και να τη ζήσουμε μέσα στη ζωή μας, ανταποκρινόμενοι με απλότητα πίστης και ευχαριστία. 

     Είναι ανάγκη ν’ ανοίξουμε την καρδιά μας, γιατί εκεί εδρεύουν οι σκέψεις, οι λογισμοί, οι επιθυμίες, τα συναισθήματά μας. Πρέπει ν’ ανοίξουμε ολόκληρο τον ψυχικό μας κόσμο και να τον καθαρίσουμε μέσα από ειλικρινή μετάνοια από πάθη, αδυναμίες, έχθρες, ζηλοτυπίες, διχοστασίες…. και να στολίσουμε το δένδρο της καρδιάς μας με όλα εκείνα τα θαυμαστά στολίδια που αποτελούν τον καρπό του Αγίου Πνεύματος: «Αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια» (Γαλάτας Ε/5: 22). Θα πρέπει ν’ ασχοληθούμε με τον εσωτερικό ψυχικό μας κόσμο, ώστε με τη δύναμη του Θεού να τον καθαρίσουμε και να τον στολίσουμε με αρετές, με αγάπη προς τους ανθρώπους και με ευγνωμοσύνη σ’ Εκείνον που Τον έστειλε ανάμεσά μας. 

     Ο Τίτος, συνεργάτης του Απ. Παύλου, στην επιστολή του (κεφ. Β/2, εδ. 11-15) μας δίνει μια περιληπτική περιγραφή της σωτηρίας μας. 

11 Επειδή, φανερώθηκε η σωτήρια χάρη τού Θεού προς όλους τούς ανθρώπους, 

12 η οποία μάς διδάσκει να αρνηθούμε την ασέβεια και τις κοσμικές επιθυμίες, και να ζήσουμε με σωφροσύνη και με δικαιοσύνη και με ευσέβεια στον παρόντα αιώνα, 

13 προσμένοντας τη μακάρια ελπίδα, και την επιφάνεια της δόξας τού μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού 

14 ο οποίος έδωσε τον εαυτό του για χάρη μας, για να μας λυτρώσει από κάθε ανομία, και να μας καθαρίσει για τον εαυτό του λαόν εκλεκτό, ζηλωτήν καλών έργων. 

     Ο Χριστός ήρθε ανάμεσά μας και στο Πρόσωπό Του ο Πατέρας Θεός φανέρωσε τη Χάρη Του σε όλους τους ανθρώπους. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης «θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έρθουν στην επίγνωση της αλήθειας» (Α’ Τιμοθέου Β/2: 4). Τους θέλει όλους ο Θεός, τους καλεί όλους, τους περιμένει όλους. 

    Η φανέρωσή Του Υιού του Θεού μας καλεί: 

---Ν’ αρνηθούμε την ασέβεια, δηλ. κάθε τι που είναι αντίθετο με το θέλημά Του, με το Λόγο Του, κάθε αίρεση και κάθε ανθρώπινη πλάνη (Κολοσσαείς Β/2: 8).

---Να γνωρίσουμε την αλήθεια, η οποία ελευθερώνει τον άνθρωπο (Ιωάννης Η/8: 32) από τα δεσμά του κόσμου και από το φόβο του θανάτου. 

 ---Ν’ αρνηθούμε την ασέβεια και τις κοσμικές επιθυμίες και να γίνουμε ζηλωτές (μιμητές) καλών έργων, δηλ. έργων αγάπης, φιλανθρωπίας καθώς και να επιδιώκουμε τη δικαιοσύνη του Θεού, ζώντας με σύνεση και με σωφροσύνη στη ζωή μας. 

---Να προσμένουμε με υπομονή τη μεγάλη εκείνη ώρα που ο Κύριος θα έρθει να παραλάβει «τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν» (Εβραίους Θ/9: 28). 

---Φανερώθηκε ο Θεός με σάρκα και ανθρώπινη ψυχή, θυσιάστηκε πάνω στο σταυρό για τη δική μας σωτηρία και εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια σκορπά απλόχερα τη Χάρη Του στους ανθρώπους προκειμένου να διδαχθούμε την αλήθεια, να μισήσουμε την ασέβεια και να μας καταστήσει «γένος εκλεκτό, βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιο, λαός τον οποίο ο Θεός απέκτησε, για να εξαγγείλετε τις αρετές Εκείνου, ο οποίος σας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως» (Α’ Πέτρου Β/2: 9). 

    «….. με τα λόγια αυτά παρηγορείτε αλλήλους» (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/΄4: 18). 

    "Παρηγορείτε, παρηγορείτε τον λαόν μου" (πρ. Ησαΐας, Μ/40: 1). --- 

    Μ’ αυτές τις σκέψεις θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους τους αναγνώστες του blog: giorgoskomninos.blogspot.com 

    «ΚΑΛΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΕ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΈΣ ΣΑΣ».

Η θεραπεία της κόρης του Ιάειρου.

  Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. Θ/9: 18 & 23-26. 

 Ευαγγέλιον «κατά Μάρκον», κεφ. Ε/5, εδ. 22-24 & 35-43. 

 Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν», κεφ. Η/8: 40-42 & 49-56. 

41 Και ιδού, ήλθεν άνθρωπος ονομαζόμενος Ιάειρος, όστις ήτο άρχων της συναγωγής και πεσών εις τους πόδας του Ιησού, παρεκάλει αυτόν να εισέλθη εις τον οίκον αυτού, 

42 διότι είχε θυγατέρα μονογενή ως ετών δώδεκα, και αύτη απέθνησκεν. Ενώ δε επορεύετο, οι όχλοι συνέθλιβον αυτόν. 

43 Και γυνή τις έχουσα ρύσιν αίματος δώδεκα έτη, ήτις δαπανήσασα εις ιατρούς όλον τον βίον αυτής δεν ηδυνήθη να θεραπευθή υπ' ουδενός, 

44 πλησιάσασα όπισθεν ήγγισε το άκρον του ιματίου αυτού, και παρευθύς εστάθη η ρύσις του αίματος αυτής. 

45 Και είπεν ο Ιησούς Τις μου ήγγισε; και ενώ ηρνούντο πάντες, είπεν ο Πέτρος και οι μετ' αυτού· Επιστάτα, οι όχλοι σε συμπιέζουσι και σε συνθλίβουσι, και λέγεις· Τις μου ήγγισεν; 

46 Ο δε Ιησούς είπε· Μου ήγγισέ τις· διότι εγώ ενόησα ότι εξήλθε δύναμις απ' εμού. 

47 Ιδούσα δε η γυνή ότι δεν εκρύφθη, ήλθε τρέμουσα και προσπεσούσα εις αυτόν, απήγγειλε προς αυτόν ενώπιον παντός του λαού διά ποίαν αιτίαν ήγγισεν αυτόν, και ότι παρευθύς ιατρεύθη. 

48 Ο δε είπε προς αυτήν· Θάρρει, θύγατερ, η πίστις σου σε έσωσεν· ύπαγε εις ειρήνην. 

 49 Ενώ δε ελάλει έτι, έρχεταί τις παρά του αρχισυναγώγου, λέγων προς αυτόν ότι απέθανεν η θυγάτηρ σου μη ενόχλει τον Διδάσκαλον. 

50 Ο δε Ιησούς ακούσας απεκρίθη προς αυτόν, λέγων· Μη φοβού· μόνον πίστευε, και θέλει σωθή. 

51 Και ότε εισήλθεν εις την οικίαν, δεν αφήκεν ουδένα να εισέλθη ειμή τον Πέτρον και Ιάκωβον και Ιωάννην και τον πατέρα της κόρης και την μητέρα. 

52 Έκλαιον δε πάντες και εθρήνουν αυτήν. Ο δε είπε· Μη κλαίετε· δεν απέθανεν, αλλά κοιμάται. 

53 Και κατεγέλων αυτόν, εξεύροντες ότι απέθανεν. 

54 Αλλ' αυτός εκβαλών έξω πάντας και πιάσας την χείρα αυτής, εφώναξε λέγων· Κοράσιον, σηκώθητι. 55 Και υπέστρεψε το πνεύμα αυτής, και ανέστη παρευθύς, και προσέταξε να δοθή εις αυτήν να φάγη. 56 Και εξεπλάγησαν οι γονείς αυτής. Ο δε παρήγγειλεν εις αυτούς να μη είπωσιν εις μηδένα το γεγονός.

      ΣΧΟΛΙΑ: 

    Ο Ιησούς επέστρεψε στην παραλία της θάλασσας της Γαλιλαίας και εκεί ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων τον υποδέχτηκε, καθώς περίμεναν τον ερχομό Του. Ο Ιάειρος [τ’ όνομα σημαίνει: «Ο Θεός εγείρει»], ο οποίος ήταν άρχοντας της συναγωγής των Ιουδαίων Τον περίμενε με ιδιαίτερη ανυπομονησία, γιατί είχε μια δωδεκάχρονη κόρη, που ήταν ετοιμοθάνατη. Η κατάσταση της υγείας της μοναχοκόρης του συνεχώς επιδεινωνόταν και πολύ σύντομα θα την οδηγούσε στο θάνατο. Ο Ιάειρος είχε ακούσει για τα θαύματα του Ιησού, είχε ακούσει και ίσως να είχε δει και με τα ίδια του τα μάτια κάποια από εκείνα τα οποία παραγγέλλει ο Κύριος να μεταφέρουν στον Ιωάννη το Βαπτιστή. «τυφλοί αναβλέπουσι και χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται και κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται και πτωχοί ευαγγελίζονται» (Ματθαίος ΙΑ/11: 4). 

    Καθώς αντίκρυσε τον Κύριο γεμάτος από απελπισία, απόγνωση, αγωνία, αλλά και έχοντας ελπίδα μέσα του, πλησιάζει τον Ιησού αψηφώντας το γεγονός ότι η θρησκευτική και θεολογική ηγεσία ήταν κατά του Ιησού και ότι κινδύνευε από «υψηλά ιστάμενος» να βρεθεί στο στόχαστρο της εναντίωσής τους και να γίνει αποσυνάγωγος. «…οι Ιουδαίοι είχαν ήδη συμφωνήσει, αν κάποιος Τον ομολογήσει ως Χριστό, να γίνει αποσυνάγωγος» (Ιωάννης Θ/9: 22). Γονάτισε ενώπιον του Κυρίου δείχνοντας έτσι όλο του το σεβασμό στο πρόσωπό Του, και απευθύνθηκε σ’ Αυτόν με τα ακόλουθα ιδιαιτέρως συγκινητικά λόγια: «Η κορούλα μου βρίσκεται στα τελευταία της έλα Κύριε να βάλεις τα χέρια σου πάνω της για να γιατρευτεί και να ζήσει». Ο Κύριος συμπονώντας το δυστυχισμένο πατέρα ανταποκρίθηκε με προθυμία στη δραματική έκκλησή του και ξεκίνησαν μαζί για να πάνε στο σπίτι, όπου βρισκόταν το άρρωστο παιδί. 

     Ο αρχισυνάγωγος ήταν ο προϊστάμενος της Εβραϊκής Συναγωγής και είχε την ευθύνη για την εύρυθμη λειτουργία της κάθε Σάββατο και τις εορτές τις εορτές, καθώς διάβαζαν περικοπές της Βίβλου, ανέπεμπαν προσευχές και ερμήνευαν το Νόμο. Επίσης φρόντιζε τα σχετικά με την ευταξία και μεριμνούσε για τη συντήρηση του κτιρίου της συναγωγής. Πρόκειται για μία υψηλή θέση μέσα στην Ιουδαϊκή κοινωνία. Τι κι αν ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα, μπροστά στο θάνατο όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και αδύναμοι. Ο Ιάειρος αναγνωρίζει την εξουσία του Κυρίου, πιστεύει στη δύναμή Του και δε διστάζει να θυσιάσει την υπόληψή του και το κύρος του ελπίζοντας στη σωτηρία του παιδιού του.

     Ανάμεσα στους ανθρώπους που περιέβαλαν ασφυκτικά τον Κύριο ήταν και μία γυναίκα που υπέφερε από αιμορραγία δώδεκα χρόνια. Η γυναίκα αυτή είχε ξοδέψει την περιουσία της στους γιατρούς, χωρίς να έχει δει καμία βελτίωση. Αντίθετα είχε γίνει χειρότερα. 

[ανάλυση της περικοπής έχει δημοσιευθεί στο blog: giorgoskomninos.blogspot.com στις 25-02-2017, με θέμα: «Η ΑΙΜΟΡΟΟΥΣΑ»]. 

    Ενώ ακόμα ο Κύριος μιλούσε με την αιμορροούσα γυναίκα την οποία είχε θεραπεύσει, ήρθαν άνθρωποι από το σπίτι του Ιάειρου και του έφεραν πολύ δυσάρεστα νέα: «Η κόρη σου πέθανε» (Μάρκος Ε/5: 35) και επομένως δε θα χρειαζόταν πια η παρέμβαση του Ιησού. Η είδηση θα προκάλεσε οπωσδήποτε πολύ μεγάλο πόνο στον πατέρα. Είναι η πιο μεγάλη, η πιο τραγική στιγμή για κάθε άνθρωπο. Ο Ιάειρος, που κατέχει μια τόσο υψηλή θέση στην τοπική κοινωνία, τούτη την ώρα δε μπορεί να προσφέρει απολύτως τίποτα. Η μοναχοκόρη του ήταν πλέον νεκρή. Μέχρι εκείνη την ώρα διατηρούσε μέσα του κάποια ελπίδα θεραπείας, τώρα όμως όλα έχουν χαθεί. Εκεί που κάθε ελπίδα σβήνει, εκεί που το πλήρες αδιέξοδο έρχεται να σκεπάσει τα πάντα, ο Κύριος έρχεται να βάλει ελπίδα μέσα μας. 

    Πολλές φορές μπορεί να παρουσιαζόμαστε παράλογοι στους άλλους, ακόμα και στον ίδιο τον εαυτόν μας με την επιμονή μας να ελπίζουμε και να περιμένουμε από το Θεό να συμβεί το απροσδόκητο, το αδύνατο, το φανταστικό, εκείνο που έρχεται ν’ αλλάξει τη σκληρή πραγματικότητα. Την αποφασιστική αυτή στάση της καρδιάς ο Θεός την εκτιμά, καθώς μέσα απ’ αυτήν την εμπειρία φαίνεται η πίστη μας, η απόλυτη εμπιστοσύνη μας σ’ Εκείνον. Κάποιος θα μπορούσε να κατακρίνει αυτόν τον άνθρωπο, γιατί δεν κάλεσε νωρίτερα τον Ιησού, όταν η υγεία της κόρη του βρισκόταν σε καλύτερη κατάσταση, όμως ο Κύριος δε δίνει σημασία στις αδυναμίες και τα λάθη μας. Εκείνο που θέλει να διακρίνει μέσα στην καρδιά μας είναι η πίστη μας. 

    Ο Κύριος είχε δεχτεί τόσο πρόθυμα ν’ ακολουθήσει τον Ιάειρο στο σπίτι του και μόλις είχε δώσει ένα δείγμα της δυνάμεώς Του θεραπεύοντας την αιμορροούσα γυναίκα. Ο Ιάειρος πίστευε ότι ο Κύριος μπορούσε να θεραπεύσει ακόμα και τα πιο βαριά νοσήματα, όμως η πίστη του δεν ήταν τόση, ώστε να ελπίζει ακόμα και σε μια ανάσταση νεκρού. Είναι φανερό ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είχε τη μεγάλη εκείνη πίστη του εκατόνταρχου που είπε στον Κύριο: «δεν είμαι άξιος να εισέλθης υπό την στέγην μου· αλλά μόνον ειπέ λόγον, και θέλει ιατρευθή ο δούλός μου» (Ματθαίος Η/8: 8). Δεν είμαι άξιος, Κύριε, να έρθεις στο σπίτι μου και από μακριά με ένα σου Λόγο μπορείς να θεραπεύσεις το δούλο μου που είναι άρρωστος. Ο Ιάειρος φαίνεται να εκδηλώνει μικρή πίστη ως προς τη δύναμη του Κυρίου, όμως ο Χριστός δέχεται και το «λίγο» μέσα στη ζωή μας, φτάνει αυτό να είναι ειλικρινές, με σκοπό να το αυξήσει και να το γιγαντώσει. Ευαρεστείται στη μεγάλη πίστη και την επαινεί δημόσια, όμως δεν παραβλέπει και τη μικρή πίστη, αποκαλύπτοντας ότι: «Εάν είχατε πίστη σαν έναν κόκκο σιναπιού, θα λέγατε σε τούτη τη συκαμινιά: Ξεριζώσου και φυτέψου στη θάλασσα και θα σας υπάκουε» (Λουκάς ΙΖ/17: 6). 

     Πριν ο Ιάειρος προλάβει να εκφράσει το παράπονό του ότι, αν δεν καθυστερούσαν στο δρόμο ίσως να προλάβαιναν την κόρη του ζωντανή, ακούει τον Κύριο να του λέει: «μη φοβάσαι μόνο πίστευε» (Μάρκος Ε/5: 36) και ο Ευαγγελιστής «Λουκάς» (Η/8: 50) προσθέτει: «..και σωθήσεται». Ο Κύριος τον ενθαρρύνει και τον προτρέπει να μη χάσει την πίστη του τούτη την δύσκολη ώρα της δοκιμασίας. Ως εξουσιαστής του θανάτου και χορηγός της ζωής του απευθύνει λόγια ενθάρρυνσης. Τούτα τα λόγια διαχρονικά αφορούν όλους μας. Είναι γεγονός ότι η αληθινή πίστη προσελκύει τη Δύναμη και το Έλεος του Θεού και αυτό γίνεται φανερό σε πάρα πολλά περιστατικά της Βίβλου. Η πίστη της αιμορροούσας γυναίκας ήταν αυτή που πριν από λίγο της είχε χαρίσει τη θεραπεία από τη μάστιγά της. Όπου δεν υπάρχει πίστη ο Κύριος δε μπορεί να ενεργήσει και να κάνει θαυμάσια. Η απιστία μας είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο γι’ Αυτόν. Ο Κύριος στην πατρίδα Του τη Ναζαρέτ όπου μεγάλωσε δεν έκανε πολλά θαύματα εξαιτίας τής απιστίας των κατοίκων της (Ματθαίος ΙΓ/13: 58). 

     Ας είμαστε προσεκτικοί, καθώς πολλές φορές ο φόβος, η αμφιβολία, η απιστία μας έρχονται να μας τρομοκρατήσουν και να μας καταβάλουν. Τη δύσκολη εκείνη ώρα θα πρέπει να σταθούμε με αληθινή πίστη στη δύναμη, την άπειρη Αγάπη και το Έλεος του Θεού, να εμπιστευόμαστε απόλυτα τον Κύριο και είναι βέβαιο, όπως αναφέρει και ένας ύμνος, «όπου Αυτός με οδηγήσει, θα υπάγω ασφαλώς…..». Να θυμόμαστε το Δαβίδ, που μετά από ένα ακόμα λάθος του, που ήταν «η απογραφή του στρατεύματος», προκειμένου να τιμωρηθεί επέλεξε να γίνει αυτό από το Θεό, όχι από τους ανθρώπους. «Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Γαδ, Στενά μοι πανταχόθεν σφόδρα· ας πέσω λοιπόν εις την χείρα του Κυρίου, διότι είναι πολλοί οι οικτιρμοί αυτού» (Β’ Βασιλέων ΚΔ/24: 14). 

     Όλοι αισθανόμαστε το φόβο, όμως νικητής βγαίνει πάντοτε εκείνος που τη δύσκολη ώρα γνωρίζει να κάνει το σωστό, που δεν είναι άλλο από το να εμπιστευτεί τις αστείρευτες δυνάμεις του Θεού και Δημιουργού μας. Ο Ιάειρος σε λίγο, χάρη στη δύναμη του Ιησού Χριστού, και θα λάβει πίσω την αγαπημένη του κόρη. Η ζωοποιός εξουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού νικά το θάνατο. 

     Καθώς ο Κύριος εισήλθε στο σπίτι, δεν άφησε κανέναν άλλον να εισέλθει παρά μόνον τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη (αδελφός του του Ιακώβου), τον πατέρα και τη μητέρα της κόρης, ώστε να γίνουν μάρτυρες του θαύματος που θα συντελείτο. Εάν ο Κύριος έμενε μόνος στην οικία, όλοι εκείνοι που δεν πίστευαν στη δύναμη του Θεού, θα δίσταζαν να πιστέψουν ότι μ’ έναν Του μόνον λόγο ανέστησε το κορίτσι. Άλλωστε το εκκλησιαστικό κατεστημένο της εποχής προσπαθούσε να παρουσιάσει τον Κύριο ως «θαυματοποιό» και ότι «διά του Βεελζεβούλ του άρχοντος των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια» (Λουκάς ΙΑ/11: 15), ώστε να μην εκλάβουν οι άνθρωποι τα θαύματα ως πράξεις που φανέρωναν τη Χάρη και την Ευσπλαχνία του Θεού για τον άνθρωπο. 

     Καθώς έφθασαν στο σπίτι του άρχοντα της συναγωγής διαπίστωσαν ότι υπήρχε πολύ μεγάλη αναστάτωση, ένας απερίγραπτος σπαραγμός γινόταν, καθώς οι άνθρωποι έκλαιγαν και οδύρονταν δυνατά. Ο Κύριος, μπαίνοντας μέσα στο σπίτι και βλέποντας όλα αυτά, τους είπε: «Γιατί αυτός ο θόρυβος και τα κλάματα; Το παιδί δεν πέθανε αλλά κοιμάται» (Μάρκος Ε/5: 39). Τα ίδια λόγια είχε πει ο Κύριος και στην περίπτωση της ανάστασης του Λαζάρου: «Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται» (Ιωάννης ΙΑ/11: 11). Τα λόγια του Χριστού φιλάνθρωπα, ενθαρρυντικά, στηρικτικά, διαχρονικής αξίας και ποιότητας αφορούν κάθε άνθρωπο που βρίσκεται σε αδιέξοδο, σε πολύ μεγάλη ανάγκη. 

    Οι άνθρωποι που παραβρίσκονταν και γνώριζαν την οικογένεια του Ιάειρου, ακούγοντας τα λόγια του Χριστού, περιγέλασαν, γιατί ήταν βέβαιοι ότι το κοριτσάκι ήταν νεκρό και ότι δεν υπήρχε πλέον καμία ελπίδα για να ζήσει. Να μην ξεχνάμε ότι ο Θεός ενεργεί μέσα στη ζωή μας και κάνει πολύ περισσότερα από όσα εμείς ζητούμε ή νοούμε, πάντοτε κατά τη δύναμη της πίστης που ενεργεί μέσα μας (Εφεσίους Γ/3: 20,21). Σε λίγο όλοι αυτοί που περιγελούσαν τον Κύριο θα καταλαμβάνονταν από μεγάλο τρόμο, έκσταση και θαυμασμό, καθώς θα έβλεπαν το νεκρό κορίτσι χάρη στη δύναμη του Θεού να επανέρχεται στη ζωή. Ακόμα και αυτή τη λοιδορία των ανθρώπων ο Θεός το μετέτρεψε την σε ευλογία, καθώς όλοι εκείνοι που ήταν σίγουροι για το θάνατο του κοριτσιού έγιναν μάρτυρες της ανάστασής του από τους νεκρούς. 

    Εκεί που κάθε πιθανότητα είχε σβήσει, έρχεται ο Ιησούς να δώσει καινούργια ελπίδα για ζωή. Έτσι λοιπόν ο Κυρίαρχος της ζωής και του θανάτου, καθώς πιάνει το κοριτσάκι από το χέρι δίνει την εντολή: «Ταλιθά κούμι», που σημαίνει: «κορίτσι σε διατάζω να σηκωθείς». Η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη (Πράξεις Ζ/7: 59) και μπορεί ν’ ανακληθεί με τη ζωοποιό δύναμη του Θεού. Ο προφήτης Ηλίας ανέστησε το νεκρό παιδί της χήρας στα Σαρεπτά της Σιδώνας, λέγοντας: «Κύριε Θεέ μου, κάνε σε παρακαλώ να επιστρέψει η ψυχή του παιδιού μέσα του» (Α’ Βασιλέων ΙΖ/17: 21). Το ίδιο θα συμβεί και κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου «εν μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή» (Α’ Κορινθίους ΙΕ/15: 52). 

    Αμέσως το κορίτσι σηκώθηκε και άρχισε να περπατάει. Όπως μ’ ένα απλό άγγιγμα ο Κύριος αποκατέστησε την υγεία της αιμορροούσας γυναίκας έτσι και τώρα, ο Κύριος άγγιξε το νεκρό κοριτσάκι, το έπιασε από το χέρι και το κάλεσε με τ’ όνομά του. Το άγγιγμα εκείνο έδωσε στο νεκρό σώμα και πάλι ζωή. Πάντα το θαυματουργό άγγιγμα του Χριστού φέρνει ζωή, δύναμη, χαρά. Το ερώτημα είναι τη δική σου τη ζωή την έχει αγγίξει Εκείνος; 

    Ας φανταστούμε για λίγο την απερίγραπτη χαρά που κατέλαβε αυτούς τους τόσο βασανισμένους γονείς του παιδιού, καθώς είδαν να είναι και πάλι ζωντανό. Όλοι όσοι είδαν τούτο το θαύμα να γίνεται μπροστά στα μάτια τους κυριεύτηκαν από πολύ μεγάλη έκπληξη. Οι Φαρισαίοι, οι οποίοι ακολουθούσαν τον Κύριο, όχι να διδαχτούν από τη διδασκαλία Του, αλλά για να βρουν κάποια πρόφαση, ώστε να τον κατηγορήσουν και να τον οδηγήσουν στο σταυρό, αποστομώθηκαν ακόμα περισσότερο. 

    Σε προηγούμενες περιπτώσεις ο Ιησούς ζητούσε από τους ανθρώπους που θεράπευε να μη διαδώσουν το γεγονός σε άλλους ανθρώπους. Ο Κύριος δεν ενδιαφερόταν για την προβολή Του, ούτε για την ευμετάβλητη επευφημία των ανθρώπων. Το ίδιο ακριβώς λέει και τώρα στους γονείς του κοριτσιού. Από τη μεγάλη τους χαρά όμως οι γονείς, καθώς και οι άλλοι παρευρισκόμενοι διαδίδουν τα νέα «σε ολόκληρη την περιοχή» (Ματθαίος Θ/9: 26). Το περιστατικό κλείνει με την εντολή του Ιησού να δώσουν στο αναστημένο κοριτσάκι κάτι για να φάει, έτσι ώστε να φανεί ακόμα πιο καθαρά ότι η επάνοδός της στη ζωή είναι αληθινή. Αυτό είναι το δεύτερο καταγεγραμμένο θαύμα ανάστασης νεκρού ανθρώπου από τον Κύριο Ιησού. Το πρώτο θαύμα ήταν η ανάσταση του γιου μιας χήρας γυναίκας που ζούσε στην πόλη Ναϊν. 

[ανάλυση της περικοπής έχει δημοσιευθεί στο blog: giorgoskomninos.blogspot.com στις 08-10-2024, με θέμα: «Η ανάσταση του γιού της χήρας στη Ναϊν»]. 

    Θ’ ακολουθήσει η ανάσταση του Λαζάρου, που καταγόταν από τη Βηθανία και είχε αδελφή τη Μάρθα και τη Μαρία (Ιωάννης ΙΑ/11: 43). Μέσα από τις αναστάσεις αυτές ο Ιησούς φανερώνεται ως ο Αρχηγός της ζωής. Τα λόγια Του προς τη Μάρθα είναι διαχρονικά, καθοριστικά για κάθε ψυχή που θα τον επικαλεστεί «εν πνεύματι και αληθεία»: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσειν και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο;» (Ιωάννης ΙΑ/11: 24-26). 

    Ο Κύριος μέσα από το Λόγο Του προαναγγέλλει τη δική Του Ανάσταση από τους νεκρούς και προφητεύει τον μέλλοντα και κυριολεκτικό αφανισμό της εξουσίας του θανάτου κατά τη δεύτερή Του Παρουσία. Μια μέρα ο Κύριος θ’ αναστήσει κάθε δικό Του παιδί και μαζί με τους πιστούς που θα βρίσκονται στη ζωή, θα τους οδηγήσει στην αιώνια δόξα, σύμφωνα με την υπόσχεσή Του (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Ας προσέξουμε να μη φανούμε ανάξιοι της αγάπης του Θεού και καταλήξουμε αιώνια χωρισμένοι απ’ Αυτόν. Ας προσέξουμε, «Διότι εάν ο λόγος ο λαληθείς δι' αγγέλων έγεινε βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβε δικαίαν μισθαποδοσίαν, πως ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν;» (Εβραίους Β/2: 2,3). 

    Στο νέο κόσμο που έχει υποσχεθεί ο Θεός σε όλους εκείνους που θα Τον εμπιστευτούν, ο θάνατος δε θα έχει πλέον θέση. «και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον» (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 4). --- 

     Υστ/φο:

 

*1. Αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τις αντιλήψεις που επικρατούσαν την εποχή εκείνη ο πρόωρος θάνατος ενός τέκνου ή μία μεγάλη συμφορά που θα συνέβαινε στην οικογένεια εκλαμβάνονταν ως συνέπεια δυσμένειας του Θεού για κάποιο βαρύ αμάρτημα της οικογένειας και κυρίως του πατέρα. Γι’ αυτό άλλωστε και στην περίπτωση του «εκ γενετούς τυφλού» οι μαθητές ρωτούσαν τον Κύριο: «Ραββί, ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, ώστε να γεννηθεί τυφλός;» (Ιωάννης Θ/9: 2). Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στη ζωή του πολύπαθου Ιώβ, όταν τον επισκέφτηκαν κάποιοι “φίλοι” για να τον παρηγορήσουν. 

 *2. Με βάση τη φράση του Κυρίου «καθεύδει – κοιμάται» οι ευλαβείς Χριστιανοί αντί για θάνατο κάνουν λόγο για «κοίμηση» και αντί για νεκροταφείο λένε «κοιμητήριο», αντί για πέθανε «εκοιμήθη». Αυτούς που έχουν πεθάνει τους αποκαλούν «κοιμηθέντες».

Η ανάσταση του γιού της χήρας στη Ναϊν.

  "Σε περιόδους αποθάρρυνσης να θυμάστε τη χήρα της Ναϊν". 

 

 Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν», κεφ. Ζ/7, εδ. 11 – 18. 

 11 Και την επόμενη ημέρα, ο Ιησούς πορευόταν σε μια πόλη που ονομαζόταν Ναϊν και συμπορεύονταν μαζί του αρκετοί από τους μαθητές του, και ένα μεγάλο πλήθος. 

12 Και καθώς πλησίασε στην πύλη τής πόλης, να! φερόταν έξω ένας νεκρός, ένας μονογενής γιος τής μητέρας του, κι αυτή ήταν χήρα· και ένα μεγάλο πλήθος από την πόλη ήταν μαζί της. 

13 Και όταν την είδε ο Κύριος, τη σπλαχνίστηκε, και της είπε: Μη κλαις. 

14 Και πλησιάζοντας άγγιξε το νεκροκρέβατο· και εκείνοι που το βάσταζαν στάθηκαν, και είπε: Νεανίσκε, σε σένα λέω, σήκω επάνω. 

15 Και ο νεκρός ανακάθησε, και άρχισε να μιλάει· και τον έδωσε στη μητέρα του. 

16 Και φόβος κατέλαβε όλους, και δόξαζαν τον Θεό, λέγοντας ότι: Ένας μεγάλος προφήτης έχει σηκωθεί ανάμεσά μας, και ότι: Ο Θεός επισκέφθηκε τον λαό του. 

17 Και η φήμη αυτή γι' αυτόν διαδόθηκε σε όλη την Ιουδαία, και σε όλα τα περίχωρα. 

18 Και ανήγγειλαν στον Ιωάννη οι μαθητές του για όλα αυτά. 

        ΣΧΟΛΙΑ:

      Ο Κύριος ήδη είχε κάνει ένα μεγάλο θαύμα θεραπεύοντας το δούλο ενός εκατόνταρχου (αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού, επικεφαλής εκατό ανδρών) που έπασχε από μια πολύ σοβαρή ασθένεια, που τον είχε οδηγήσει στο χείλος του θανάτου. Εκλήθη λοιπόν ο Ιησούς, ο οποίος δέχτηκε να επισκεφθεί τον άρρωστο τούτο δούλο. Ο εκατόνταρχος που είχε μεγάλη πίστη στο Θεό, έστειλε κάποιους φίλους να συναντήσουν και Κύριο και να του  πουν: «Κύριε δεν είμαι άξιος να εισέλθεις στο σπίτι μου. Ούτε τον εαυτόν μου έκρινα άξιο να έρθω σε Σένα, πες ένα λόγο και ο δούλος μου θα θεραπευτεί». Με ένα του λόγο ο Κύριος, από πολύ μεγάλη απόσταση θεράπευσε τον ετοιμοθάνατο δούλο. Ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξη του Κυρίου, ώστε είπε σ’ αυτούς που τον ακολουθούσαν: «Σας λέγω, Ουδέ εν τω Ισραήλ εύρον τοσαύτην πίστιν» (Λουκάς Ζ/7: 1-10). Η απάντηση του Κυρίου, καθώς βρέθηκε μπροστά σε μια τόσο μεγάλη πίστη ήταν: «πήγαινε, κι όπως πίστεψες έτσι ας γίνει για σένα». Μετά απ’ αυτό τον λόγο του Κυρίου η υγεία του δούλου αποκαταστάθηκε πλήρως. 

     Λίγη ώρα μετά από την πραγματοποίηση αυτού του θαύματος ο Κύριος αφήνει την Καπερναούμ και κατευθύνθηκε προς την πόλη Ναϊν (η λέξη σημαίνει «ωραία», «καλλονή») και απείχε 40 περίπου χιλιόμετρα, ευρισκόμενη στην νοτιοδυτική πλευρά της Γαλιλαίας. Η γη ανήκε στη φυλή Ισσάχαρ (το 5ο από τα 7 παιδιά που γέννησε η Λεία). Ο Κύριος πορεύεται ακολουθούμενος από τους μαθητές Του και από ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων. 

     Καθώς πλησίαζαν να φθάσουν στην πόλη συνάντησαν μία νεκρική πομπή την οποία ακολουθούσαν πολλοί Ιουδαίοι. Η πομπή αυτή μετέφερε τη σορό ενός νεαρού έξω από την πόλη για να ταφεί. Ο νεκρός ήταν το μονάκριβο παιδί μιας χήρας γυναίκας. Μεγάλο το πένθος και ο οδυρμός τούτης της γυναίκας. Έχει χάσει τον άντρα της και τώρα θάβει και τη μοναδική της ελπίδα που ήταν το μοναχοπαιδί της. Πρόκειται για έσχατη και ανείπωτη τραγωδία. Τι άλλο μεγαλύτερο, τι πιο τραγικό θα μπορούσε να συμβεί; Η γυναίκα αυτή πέρα από τον πνευματικό και συναισθηματικό πόνο που την διακατείχε από την απώλεια του γιού της αντιμετώπιζε και σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Σύμφωνα με τις συνήθειες της εποχής εκείνης μία γυναίκα μετά το γάμο της τελούσε υπό προστασία και συντηρείτο οικονομικά από τον σύζυγό της. Εάν ο σύζυγός της πέθαινε, τη μέριμνα αναλάμβανε ο πρωτότοκος γιός. Τώρα που ο πρωτότοκος και μοναδικός γιός της ήταν νεκρός η γυναίκα αυτή δεν είχε πλέον κανένα απολύτως στήριγμα, καμία οικονομική προστασία. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι είδαν σε τούτη τη ζωή να πεθαίνουν και να χάνονται από τη μια στιγμή στην άλλη όλες οι προσδοκίες τους, οι ελπίδες μιας ολόκληρης ζωής, οι λαχτάρες τους, οι αγάπες τους και να μένουν έρημοι, εντελώς μόνοι! Την κατάσταση στην οποία βρέθηκε τούτη η γυναίκα την περιγράφει ο ποιητής με τα λόγια: «Κι έμεινε η μάνα μοναχή σαν καλαμιά στο κάμπο», βουτηγμένη στο κλάμα, την απόγνωση και την απελπισία. 

      Στον αρχαίο Ισραήλ μια άτεκνη χήρα εθεωρείτο κοινωνικά, πνευματικά και οικονομικά αποκλεισμένη. Πέραν αυτού στην κουλτούρα που επικρατούσε περιέρρεε η αντίληψη ότι όταν ένας σύζυγος αρρώσταινε βαριά και στη συνέχεια πέθαινε πριν γεράσει, το γεγονός αυτό αποτελούσε σημείο κρίσης του Θεού για κάποια ή κάποιες αμαρτίες που είχε κάνει στη ζωή του. Ας θυμηθούμε και την περίπτωση του Ιώβ. Συνεπώς κάποιοι πίστευαν ότι ο Θεός κατά κάποιο τρόπο τιμωρούσε τη χήρα που επέζησε. Στο βιβλίο της «Ρουθ», όταν η Ναομί, η πεθερά, χήρεψε σε νεαρή ηλικία και έμεινε με δύο παιδιά, παραπονιόταν και έλεγε: «Ο Κύριος έδωσε μαρτυρία εναντίον μου και ο Παντοδύναμος με κατέθλιψε» (Ρουθ Α/1: 21). 

   Όλη αυτή η σκηνή που διαδραματίστηκε μας φέρνει, για άλλη μία φορά, μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα του θανάτου. Ο άνθρωπος πλάστηκε από το Θεό για να ζει, γι’ αυτό και δε μπορεί να συμβιβαστεί, αποκρούοντας ακόμα και τη σκέψη του θανάτου, γιατί ο θάνατος του είναι ξένος. Ο Θάνατος δεν ήταν μέσα στο αρχικό σχέδιο του Θεού, όταν έπλασε τον άνθρωπο, μπήκε όμως στη ζωή του ανθρώπου εξαιτίας της παρακοής - αμαρτίας. Η εντολή του Θεού ήταν: «Προσέταξε δε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ λέγων, Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ' αυτού διότι καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» (Γένεση Β/2: 16,17). 

     Το ζήτημα του θανάτου απασχόλησε φιλοσόφους, ποιητές, ερευνητές και πάρα πολλούς άλλους ανθρώπους. Είναι φοβερό να κόβεται ξαφνικά το νήμα της ζωής. Στο βιβλίο του «Εκκλησιαστή» (ΙΒ/12: 7) αναφέρεται: «και επιστρέφει το χώμα εις την γην, καθώς ήτο, και το πνεύμα επιστρέψει εις τον Θεόν, όστις έδωκεν αυτό». Η ζωή είναι μια σκιά που φεύγει «ὡς ὕδωρ διακεχυμένον ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ὁποῖον δὲν ἐπισυνάγεται πάλιν» (Β’ Σαμουήλ ΙΔ/14:14). Είναι όπως «τα ίχνη τού πλοίου στο μέσον τής θάλασσας» (Παροιμίαι Λ/30: 19), όσο βαθιά και αν είναι, σε λίγο σκεπάζονται από το κύμα και όλα χάνονται. «Του ανθρώπου αι ημέραι είναι ως χόρτος ως το άνθος του αγρού, ούτως ανθεί. Διότι διέρχεται ο άνεμος επ' αυτού, και δεν υπάρχει πλέον και ο τόπος αυτού δεν γνωρίζει αυτό πλέον» (Ψαλμός ΡΓ/103: 15,16). Στη νεκρώσιμη ακολουθία αναφέρεται: «όντως φοβερότατο το του θανάτου μυστήριο, πώς ψυχή από το σώμα βιαίως χωρίζεται από την αρμονία και της συμφυΐας ο φυσικότατος δεσμός με θεία βούληση υποτέμνεται». 

     Ακριβώς εδώ καθώς η νεκρική πομπή κατευθύνεται προς το κοιμητήριο του χωριού, μεταφέροντας το νεκρό γιο της δύσμοιρης χήρας για να ενταφιαστεί, βρέθηκε στο δρόμο τους ο Ιησούς. Καθώς ο Κύριος αντίκρισε τούτη τη γυναίκα, αισθάνθηκε μέσα Του μεγάλη συμπόνοια γι’ αυτήν εξαιτίας της απόλυτα απελπιστικής κατάστασης στην οποία είχε βρεθεί. Ας μην ξεχνάμε ότι κάπου ανάμεσα στη δική μας «Ναϊν» και το κοιμητήριο που μεταφερόταν η σορός μας [στο δρόμο μας δηλ. για την αιώνια κόλαση], ήρθε και συνάντησε τον καθένα από μας ο Ιησούς. Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τους πιστούς της Εκκλησίας της Εφέσου ότι χωρίς το Χριστό που δίνει την αιώνια ζωή, είμαστε νεκροί. «και ενώ ήμεθα νεκροί διά τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι και συνανέστησε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά Ιησού Χριστού» (Εφεσίους Β/2: 5,6). 

       Ο Κύριος της Αγάπης και του Ελέους, όταν είδε την απελπισία στο πρόσωπο τούτης της γυναίκας, άκουσε το θρήνο, τον οδυρμό της και είδε τα δάκρυά της, αφουγκράστηκε το σπαραγμό της καρδιάς της, καθώς είχε χάσει κάθε ελπίδα από την απώλεια του γιού της, τη συμπόνησε. Αυτή η συμπόνια ήταν η αιτία της ενσάρκωσης του Υιού του Θεού. Εκείνη η συμπόνια έκανε τον Υιό του Θεού να γίνει «υιός ανθρώπου» για να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία που έχει σαν αποτέλεσμα το θάνατο και την αιώνια καταδίκη. Η συμπόνια του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο έφερε τον Ιησού ανάμεσά μας, τον ανέβασε πάνω στο σταυρό, όπου πλήρωσε για τις αμαρτίες μας με το πολύτιμό Του αίμα. Με την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς που ακολούθησε, άνοιξε την πόρτα προς την αιώνια ζωή.

      Ο Κύριος αντικρύζοντας τούτη την ταλαίπωρη μάνα την σπλαχνίστηκε και της είπε: «Μη κλαις» (εδ. 13). Με τα λόγια αυτά απαίτησε από τη γυναίκα εκείνη να Τον εμπιστευθεί εντελώς και να σταματήσει να κλαίει. "Γυναίκα μη κλαις". Δυο μικρές λέξεις, που αποτελούν μια μεγάλη συμβουλή, μια καίρια προτροπή. Μάρθα, μην απελπίζεσαι, γιατί «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο;» (Ιωάννης ΙΑ/11: 25,26). Και ο Απ. Παύλος συμπληρώνει: «Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, διά να μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα» (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13). 

      «Μη κλαις». Σε μία δύσκολη ώρα της ζωής μας τούτη τη φράση μπορεί να μας την πει ένας φίλος, ένας γνωστός, ένας συγγενής, ο Κύριος όμως μιλάει με εξουσία και ο Λόγος Του έχει δυναμικά αποτελέσματα. Μόνον ο Κύριος μπορεί να σπογγίσει δάκρυα, ν’ αναστήσει ελπίδες, να δώσει ζωή. «Μη κλαις», ψυχή. Μέσα στον κόσμο του πολέμου, της θλίψης, της κακίας, της ζήλιας, της αδικίας, του φθόνου και του φόνου, της αρρώστιας και του πόνου δεν είσαι μόνος, «ζει Κύριος» (Ψαλμός ΙΗ/18: 46) και είναι Εκείνος ο ζωντανός, ο αληθινός που έχει δώσει σε κάθε δικό Του παιδί πλούσιες και ευλογημένες υποσχέσεις: «Δεν θα σε αφήσω ούτε θα σε εγκαταλείψω» (Εβραίους ΙΓ/13: 5). «ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). Ο Κύριος έρχεται, τα βήματά Του ακούγονται, τα σημεία των καιρών βοούν. Όταν θα έρθει θα φέρει «τα πάνω κάτω». Το απόλυτο κακό που συμβαίνει γύρω μας θα καταργηθεί οριστικά και αμετάκλητα, τα δάκρυα θα εκλείψουν. «θα εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον» (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 4). Το πένθος θα δώσει τη θέση του στη χαρά, η φθορά θα δώσει τη θέση της στην αφθαρσία, ο Κύριος έρχεται να κάνει αποκατάσταση. Όπως ο αποδημήσας γεωργός επιστρέφει στην ιδιοκτησία Του (Ματθαίος ΚΑ/21: 33-41) και θα καλέσει τους δούλους Του ν’ αποδώσουν λογαριασμό. 

      Ο Κύριος έσπευσε να συναντήσει τούτη τη δυστυχισμένη γυναίκα στην πιο κρίσιμη ώρα της ζωής της, την πιο κατάλληλη ώρα. Άφησε την Καπερναούμ, περπάτησε όλη τη νύκτα για να βρεθεί την ώρα που έπρεπε μπροστά στη νεκρική πομπή λίγο πριν οι άνθρωποι θάψουν το σώμα του νεκρού μέσα στη γη. Κάποιος είπε: «Μια μέρα, όταν θα κοιτάζουμε όλα αυτά που φαίνονται να είναι συμπτώσεις στη ζωή μας θα συνειδητοποιήσουμε ότι ίσως δεν ήταν τελικά τόσο συμπτωματικές». Ήταν σχέδια του Θεού για μας, που ποτέ δεν τ’ αντιληφθήκαμε και ποτέ δε δώσαμε τη δόξα στο Θεό γι’ αυτά. Θα επαναλάβουμε φορτικά ότι ποτέ δεν αργεί ο Κύριος. Είναι απόλυτα συνεπής και πάντα ενεργεί την κατάλληλη ώρα στη ζωή μας, για να μας βοηθήσει. Ο Απ. Πέτρος μας προειδοποιεί ότι οι ασεβείς πάντα θα επαναλαμβάνουν το ίδιο “τροπάριο”: «τούτο πρώτον γνωρίζοντες, ότι θέλουσιν ελθεί εν ταις εσχάταις ημέραις εμπαίκται, περιπατούντες κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας και λέγοντες Πού είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ' ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ' αρχής της κτίσεως» (Β’ Πέτρου Γ/3: 3,4). Αυτό δεν είναι αληθινό. Πάντα θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας: «Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν» (Β’ Πέτρου Γ/3: 9). Ο Κύριος αργεί, γιατί μακροθυμεί, γιατί θέλει «να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας» (Α’ Τιμοθέου Β/2: 4). Δεν έκλεισε σήμερα ο Θεός την πόρτα της κιβωτού, για να σωθούν κάποιες ψυχές ακόμα. 

       Ο Κύριος, καθώς έφτασε, διέκοψε τη νεκρική πομπή ακριβώς την ώρα που έπρεπε, την ώρα της ανάγκης. Χωρίς να έχει ενδοιασμούς για την έλλειψη τελετουργικής καθαρότητας, επειδή ο Νόμος δεν επέτρεπε ν’ αγγίζουν οι Ιουδαίοι κάθε τι που είχε σχέση με νεκρό (Αριθμοί ΙΘ/19: 11), «άγγιξε το νεκροκρέβατο» και η πομπή «στάθηκε». Η έκπληξη που κατέλαβε τους παρευρισκόμενους ήταν πολύ μεγάλη, καθώς περίμεναν να δουν τι θα συμβεί. Νεκρός ο νέος και όμως ο Χριστός ήρθε να τον συναντήσει. Αμίλητος αυτός, όμως ο Κύριος του μιλάει και με μια προσταγή Του του χαρίζει τη ζωή: «Νεανίσκε, σε σένα λέω, σήκω επάνω». Αυτό ακριβώς και έγινε. Ο νεκρός ανακάθισε και άρχισε να μιλάει προς τους παραβρισκόμενους. Ο λόγος του Χριστού είναι ζωντανός, δυνατός, ζωοποιός που δεν μένει ποτέ άδειος και ανώφελος, βρίσκει πάντοτε απήχηση και φέρνει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Ο Κύριος δεν έβαλε μια άλλη ψυχή μέσα του, αντί για εκείνη που είχε, αλλά με τη κυρίαρχη δύναμή Του κάλεσε την ίδια ψυχή που είχε φύγει από το σώμα του να επανέλθει. Αν η ψυχή είχε χαθεί, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, πώς επέστρεψε στο άψυχο σώμα;  

     “Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι!” Τούτα τα λόγια του Κυρίου διαχρονικά απευθύνονται και στα νέα παιδιά της εποχής μας, που η αμαρτία τα έχει αιχμαλωτίσει με τα θανατηφόρα δίχτυα της και τα οδηγεί στην καταστροφή και τον αιώνιο θάνατο. Βλέπουμε καθημερινά στις τηλεοράσεις τι συμβαίνει με μικρά ανήλικα παιδιά αγόρια και κορίτσια. Μίσος, πάθος, ζήλια, φόνος, φθόνος και τόσα άλλα αρνητικά συναισθήματα. Κάποιος δημοσιογράφος ρώτησε μια κοπέλα από τα παιδιά αυτά: «Πως θα αισθανθείς αν μάθει ο πατέρας σου αυτά που έκανες;». Η απάντηση ήταν: «Δεν ξέρω ποιος είναι ο πατέρας μου»! Πόσους νέους ανθρώπους καθημερινά κλαίει η κοινωνία μας. Όλοι τούτοι τραγικά θύματα της κακής παρέας, των ποτών, των ναρκωτικών, της βίας, της ξέφρενης ταχύτητας. Ένας κόσμος που χάνεται αιώνια, που ζει χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό, χωρίς ελπίδα. Πόσοι γονείς μοιάζουν με τούτη την τραγική μάνα. Ποια δύναμη μπορεί να συνετίσει, να σωφρονίσει τούτους τους νέους, να επιστρέψει ζωντανά τούτα τα παιδιά στους δικούς τους ανθρώπους; Μόνον η δύναμη του Χριστού μπορεί να βγάλει τον άνθρωπο από την ακολασία και το θάνατο και να τον σώσει αιώνια, γι’ αυτό, ψυχή, δέξου μια προσωπική συνάντηση μαζί Του. 

      Άδειασε την καρδιά σου σ’ Αυτόν και Αυτός είναι βέβαιο ότι θα την γεμίσει. Θα σου μιλήσει, θα σε ακουμπήσει και με πολύ αγάπη και  θα σου χαρίσει αιώνια ζωή. Μετά απ’ αυτά ο Κύριος παρέδωσε τον αναστημένο νέο στη μητέρα του. Το πλήθος των χωρικών, οι μαθητές και όλοι όσοι ακολουθούσαν έμειναν έκπληκτοι από το θαύμα που συνέβη και ξαφνικά η θλίψη τους μεταβλήθηκε σε χαρά. Όλοι δόξαζαν το Θεό και έλεγαν ότι «ένας μεγάλος προφήτης έχει σηκωθεί ανάμεσά μας» (εδ. 16), ενθυμούμενοι την υπόσχεση που είχε δώσει ο Θεός στο λαό Του διά του Μωυσή, η οποία έλεγε: «Προφήτην εκ μέσου των αδελφών αυτών θέλω αναστήσει εις αυτούς, ως σε, και θέλω βάλει τους λόγους μου εις το στόμα αυτού, και θέλει λαλεί προς αυτούς πάντα όσα εγώ προστάζω εις αυτόν Και ο άνθρωπος όστις δεν υπακούσει εις τους λόγους μου, τους οποίους αυτός θέλει λαλήσει εν τω ονόματί μου, εγώ θέλω εκζητήσει τούτο παρ' αυτού» (Δευτερονόμιο ΙΗ/18: 15,16). Οι παρευρισκόμενοι αντιλαμβανόμενοι τη σημασία της θαυμαστής αυτής ενέργειας του Ιησού, έλεγαν: «Ο Θεός έστρεψε την προσοχή Του, στο λαό Του». 

     Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι τον πόνο του θανάτου τον έλυσε μια για πάτα ο Χριστός με την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς. Έγινε «η απαρχή των κεκοιμημένων» και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα της ανάστασης και του κάθε πιστού ανθρώπου. «Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ. Έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού εν τη παρουσία αυτού» (Α’ Κορινθίους ΙΕ/15: 23).

       Το περιστατικό της ανάστασης του γιου της χήρας της Ναϊν δε θα πρέπει να είναι άλλη μια απλή ιστορία για μας. Θέλει πάνω απ’ όλα να μας διδάξει ότι θα πρέπει να λαμβάνουμε πάντοτε υπόψη μας τη δύναμη και την εξουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο οποίος μπορεί ν’ ανασταίνει νεκρούς, επειδή είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Έρχεται να επαληθεύσει ότι ο Κύριος γνωρίζει τις ανάγκες, τις δυσκολίες, τα δάκρυά μας και είναι βέβαιο ότι δε θ’ αργήσει να επέμβει και να ενεργήσει θαυμάσια. Ας σκεφτούμε πόσες φορές έχει ενεργήσει μέσα στη ζωή μας μέχρι σήμερα, χωρίς καν εμείς να τον καλέσουμε; 

     Απ’ όλα τα θαύματα του Ιησού κατά τη διάρκεια της διακονίας Του επί της γης θεωρούμε ότι αυτό το θαύμα που διακρίνεται για τη συμπόνοια και τη στοργή δείχνει την αγάπη και το μεγάλο ενδιαφέρον του Χριστού για τον άνθρωπο. Έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι έχουμε μεγάλη σημασία για Εκείνον και ότι ποτέ δε μας ξεχνά, γιατί ποτέ δε θα ξεχάσει τις υποσχέσεις Του. Ο Λόγος Του που είναι ζωντανός και αληθινός και θα εκπληρωθεί στο ακέραιο. ---

Ένας αριθμός προσωπικός και μοναδικός.

    

 Βιβλίο «Αποκάλυψης»,  κεφ. ΙΓ/13, εδ. 16-18.

  

16 Και έκαμνε πάντας, τους μικρούς και τους μεγάλους και τους πλουσίους και τους πτωχούς και τους ελευθέρους και τους δούλους, να λάβωσι χάραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς ή επί των μετώπων αυτών,

17 και να μη δύναται μηδείς να αγοράση ή να πωλήση, ειμή ο έχων το χάραγμα, ή το όνομα του θηρίου ή τον αριθμόν του ονόματος αυτού.

18 Εδώ είναι η σοφία όστις έχει τον νούν, ας λογαριάση τον αριθμόν του θηρίου, διότι είναι αριθμός ανθρώπου και ο αριθμός αυτού είναι χξς [666].

               ΣΧΟΛΙΑ.

     Καθημερινή είναι πλέον η αναφορά όλων των μέσων ενημέρωσης στην οικονομική κρίση των ημερών μας, Ελληνική, Ευρωπαϊκή, παγκόσμια κρίση. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες τα στοιχεία της απορίας, της πικρίας, τους φόβου, της αγανάκτησης δεσπόζουν παντού και είναι τα πρώτα που συναντά κανείς. Υπάρχει η άγνοια, η καθημερινή αβεβαιότητα, που δημιουργεί έντονες συζητήσεις και ποικίλα συναισθήματα στους ανθρώπους.

    Είναι φανερό ότι όλα αυτά που συμβαίνουν αποτελούν μέρος ενός μεγαλύτερου, ευρύτερου σχεδίου με βαθύτερο προσανατολισμό και συγκεκριμένη επιδίωξη. Το μυαλό των ανθρώπων θα πρέπει με κάποιο τρόπο να είναι μόνιμα απασχολημένο και όχι απαραίτητα με τα σημαντικότερα και τα σοβαρότερα θέματα της ζωής. Επιδιώκεται απ’ όλα τα μέσα και τους τρόπους επικοινωνίας, ν’ απασχολούνται οι άνθρωποι, να μοχθούν, να γεμίζει ο ορίζοντάς τους με θολά, γκρίζα σύννεφα, ανησυχίες, προβλήματα, αδιέξοδα, ενώ από την άλλη πλευρά ανενόχλητα να εξυπηρετούνται άλλα σχέδια αφανή και υποχθόνια, που δε μπορεί να τα συλλάβει ο κοινός ανθρώπινος νους. Oι εντάσεις, οι διαμαρτυρίες, οι αντιδράσεις, η καχυποψία, οι διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις των ανθρώπων, για τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας, δυσκολεύουν αφάνταστα και καθυστερούν τις εξελίξεις για τον πλήρη έλεγχο των ανθρώπων, οι οποίες θα πρέπει να είναι γρήγορες, αποτελεσματικές και χωρίς θόρυβο.

    Είναι γεγονός ότι υπάρχουν μεγάλα και άλυτα προβλήματα που για πάρα πολλά χρόνια συζητούνται, όπως είναι η φοροδιαφυγή, η φοροκλοπή, οι οικονομικοί παράδεισοι, οι αποδείξεις που κόβονται ή δεν κόβονται συνήθως, τ’ αδήλωτα, τα παράνομα, τα μαύρα.... Κάτω από το βάρος όλων αυτών των καταστάσεων οι οικονομίες των χωρών γονατίζουν, ενώ στις μέρες μας τα προβλήματα διογκώνονται και πολλαπλασιάζονται. Πέραν των ανωτέρω υπάρχουν και πολλοί άλλοι τομείς στους οποίους είναι αναγκαίο να μπει μία τάξη, όπως είναι η ανασφάλιστη εργασία, η εισφοροκλοπή, το ξέπλυμα του παράνομου χρήματος, η διακίνηση χρημάτων που δεν είναι δηλωμένα και για τα οποία κανείς δεν γνωρίζει, ούτε την προέλευσή τους αλλά ούτε και τον προορισμός τους. Όλοι συμφωνούν ότι κάτι ουσιαστικό θα πρέπει να γίνει για να μπει επιτέλους μία τάξη και μία σειρά. Κατά καιρούς λαμβάνονται κάποια μέτρα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις τα οποία όμως είναι φτωχά, περιορισμένα και ως εκ τούτου δεν έχουν σημαντικά αποτελέσματα. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ο πλήρης έλεγχος των ανθρώπων παραμένει αδύνατος.  

     Άραγε ποια να είναι η λύση για την επίτευξη αυτού του σκοπού; Ακούγεται παράξενο και απλοϊκό ίσως, αλλά είναι το μεγάλο ζητούμενο των ημερών μας. Οι ειδικοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το μεγάλο όπλο, το πιο αποτελεσματικό εργαλείο για τον πλήρη έλεγχο όλων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων είναι ένας αριθμός. Έτσι λοιπόν κάποια στιγμή θ’ ακουστεί η μεγάλη ανάγκη που υπάρχει για έναν «αριθμό - ταυτότητα» που θα πρέπει να λάβει κάθε άνθρωπος. Σε πολλούς θα φανεί λογικό, προσιτό, σε τίποτα μεμπτό και έτσι πολλοί ακόμα και απ’ αυτούς που επικαλούνται το Όνομα του Χριστού θ’ απλώσουν το χέρι τους με ευκολία και χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό για να τον λάβουν.

     Θα πρόκειται για έναν αριθμό αυστηρά προσωπικό, που θα συνοδεύει τον άνθρωπο από το πρώτο κλάμα στο μαιευτήριο μέχρι την ώρα που θα αφήσει την τελευταία του πνοή, αλλά και μετά το θάνατό του. Θα καταλάβετε αμέσως το γιατί. Στην καθημερινή μας ζωή ο καθένας μας, για να μπορεί να κινείται και να συναλλάσσεται, έχει ανάγκη να κάνει χρήση κάποιων απολύτως αναγκαίων αριθμών. Με τους αριθμούς αυτούς διεκπεραιώνουμε όλες τις συναλλαγές μας. Τέτοιοι αριθμοί είναι το ΑΦΜ για τα φορολογικά μας, το ΑΜΚΑ για τα ασφαλιστικά μας, ο ΑΔΤ, αριθμός ταυτότητας, οι αριθμοί των τραπεζικών λογαριασμών μας, των καρτών μας και ορισμένοι άλλοι για τον καθένα. Αυτοί οι αριθμοί είναι κάτι σαν ταυτότητα για το συγκεκριμένο άτομο. Η ταυτότητα ξεχωρίζει το άτομο από τους υπόλοιπους ανθρώπους μέσα στην ίδια χώρα, ή και σε όλο τον κόσμο.

      Με βάση αυτόν τον αριθμό – ταυτότητα - κάποιο υπεύθυνο και εξουσιοδοτημένο άτομο θα έχει τη δυνατότητα να ανακαλέσει την εικόνα μας στον υπολογιστή, να διαπιστώσει τις υποχρεώσεις μας, να γνωρίσει τις δυνατότητές μας, τις συνήθειές μας, τη συνέπειά μας και γενικά την εν γένει κατάστασή μας σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Στον τρόπο ελέγχου που ισχύει μέχρι σήμερα είναι φανερό ότι υπάρχουν μεγάλα κενά. Δεν μπορεί κάποιος να έχει την πλήρη εικόνα ενός ανθρώπου. Μπορεί να την έχει αποσπασματικά και κατά ειδικές περιπτώσεις. Επομένως δεν μπορεί κανένας να ελεγχθεί πλήρως, αφού τα ασφαλιστικά του βρίσκονται σε άλλα αρχεία, η εικόνα των καθημερινών συναλλαγών του σε άλλα, η οικονομική του κατάσταση φαίνεται από άλλα δεδομένα. Θα έχετε προσέξει ότι για κάποιες συναλλαγές σας ζητούν το ΑΦΜ σας, σε άλλες τον αριθμό της ταυτότητάς σας, αλλού το ΑΜΚΑ σας ή τον αριθμό διαβατηρίου ή ακόμα και το δίπλωμα οδήγησης ή τον αριθμό των πινακίδων του αυτοκινήτου.

     Με τους τρόπους αυτούς είναι φανερό ότι δεν επιτυγχάνεται ο πλήρης έλεγχος των ανθρώπων. Μόνο αν και όταν συνδεθούν όλα τα προσωπικά δεδομένα του κάθε πολίτη της χώρας - και αργότερα της Ευρώπης και κάποια στιγμή του κόσμου όλου – κάτω από έναν αυστηρά "προσωπικό και μοναδικό αριθμό" για κάθε πολίτη, θα μπορεί να εμφανίζεται η πλήρης εικόνα του, να ελέγχονται πλήρως οι δραστηριότητές του και να είναι άμεσα, ακριβή και ασφαλή τα στοιχεία που παρέχονται. Για παράδειγμα σκεφτείτε το ονοματεπώνυμό μας. Πρακτικά δε μπορεί να γίνει καμία συναλλαγή, οποιασδήποτε μορφής χωρίς αυτό. Όμως αν πεις Μαρία, Χρήστος, Γιάννης, έχεις καλύψει τον πληθυσμό της μισής Ελλάδας. Αν έχεις επίθετο “Παπαδόπουλος”, είσαι ένας ανάμεσα σε μερικές χιλιάδες συμπολίτες σου. Ακόμα και το πατρώνυμο ή και το μητρώνυμο να επιστρατευθεί, πάλι δεν ξεκαθαρίζει το τοπίο. Ένας μοναδικός αριθμός με ανάλογα ψηφία, που μπορεί εύκολα να μπει σε μια γιγάντια βάση δεδομένων, να συλλέξει όλα τα στοιχεία του συγκεκριμένου ατόμου από την ημέρα που γεννήθηκε, φαίνεται ο ασφαλέστερος και ακριβέστερος τρόπος καταγραφής, διασταύρωσης και ελέγχου κάθε δραστηριότητα της ζωής ενός ατόμου.

     Μια τέτοια δραστηριότητα, ένα τέτοιο “ηλεκτρονικό φακέλωμα”, που θα δίνει τη δυνατότητα γρήγορης και άμεσης γνώσης όλων των προσωπικών μας στοιχείων σε κάποιες αρχές ή πρόσωπα, σίγουρα θα έχει μια αρνητική αντίδραση από πολλούς ανθρώπους και θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων. Το θέμα θα λέγαμε ότι μπορεί να ξεπεραστεί σχετικά εύκολα, καθώς από τα Μ.Μ.Ε. θα εξηγείται στους πολίτες πόσα χρήματα δαπανώνται από το δικό του εισόδημα για την καταπολέμηση της εισφοροκλοπής, πόσο αδάμαστο θηρίο είναι η φοροδιαφυγή, πόσο κοστίζει σε κάθε άνθρωπο να συντηρεί αναποτελεσματικά συστήματα ελέγχου, τότε πρόθυμα οι άνθρωποι στη συντριπτική τους πλειοψηφία θα συμφωνήσουν και θ’ αποδεχθούν, χωρίς διαμαρτυρία το μοναδικό προσωπικό αριθμό, τόσο για τον εαυτόν τους όσο και για τα μέλη της οικογένειάς του.

    Ταυτόχρονα θα προβάλλεται, κατά κόρον, ότι με τα χρήματα που θα προκύψουν από τον εντοπισμό και την πάταξη της φοροδιαφυγής θα υπάρχει δυνατότητα να βελτιωθούν οι μισθοί, οι συντάξεις, να γίνουν επενδύσεις σε αναγκαία έργα υποδομής, που σήμερα δαπανώνται, για να κυνηγούν τους «γνωστούς – άγνωστους» φοροφυγάδες με πολύ φτωχά αποτελέσματα. Ο κόσμος αυτός κάτω από την πίεση και την ασφυκτική προπαγάνδα θα πιστέψει ότι μια "ψηφιακή, μοναδική, προσωπική, αδιάβλητη ταυτότητα", στην οποία θα εμφανίζεται ένα προσωπικός αριθμός, είναι απολύτως απαραίτητη γι’ αυτόν. Μάλιστα πολύ σύντομα θα συνειδητοποιήσει ότι χωρίς αυτή «δε θα μπορεί ούτε να πουλάει, ούτε να αγοράζει οτιδήποτε» (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 17). Ουσιαστικά χωρίς αυτή δε θα υπάρχει σαν άτομο πάνω στον πλανήτη.

    Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες αυτός ο απογοητευμένος και βαθιά προδομένος κόσμος θ’ απλώσει πρόθυμα το χέρι του, για να αποκτήσει αυτόν τον μοναδικό αριθμό, γιατί θα πιστέψει ότι έτσι θα μπορέσουν οι ιθύνοντες να εντοπίσουν όλους όσους ροκανίζουν αλύπητα και άνομα το βιός τους και τον κόπο τους. Θα πιστέψει πως, όταν αυτό συμβεί, όλα θ’ αλλάξουν και η γη θα μεταμορφωθεί σε έναν καινούργιο παράδεισο. Κάτω απ’ αυτές τις μεγαλόστομες διακηρύξεις οι αντιδράσεις του κόσμου εύκολα θα καμφθούν και οι φόβοι των ανθρώπων με τους κατάλληλους χειρισμούς θα καθησυχάσουν.

      Αυτός ο ένας, ο μοναδικός, ο ισόβιος, προσωπικός αριθμός θα είναι πιο πάνω και από το ονοματεπώνυμό μας. Θα συνοδεύει κάθε μας συναλλαγή, από τις πιο απλές έως τις πιο σύνθετες της καθημερινής μας ζωής, όπως είναι θέματα υγείας, ταξίδια, διακίνηση μεγάλων χρηματικών ποσών, επενδύσεων, εισοδημάτων από διάφορες πηγές κλπ. Χωρίς αυτό τον αριθμό δε θα μπορείς ούτε στο μισθό σου να έχεις πρόσβαση και βεβαίως δε θα μπορείς "ούτε να αγοράζεις, ούτε να πουλάς".  

      Ο προσωπικός αριθμός, με την υπάρχουσα τεχνολογία θα μπορεί πολύ εύκολα να μετατραπεί σε ένα «χάραγμα»  επάνω στο σώμα μας, ώστε να είναι πιο ασφαλής και να μειωθούν οι απώλειες, οι αλλοιώσεις, η παραχάραξη των στοιχείων κλπ. Και βέβαια δεν υπάρχει πιο ασφαλές σημείο να γίνει η χάραξή αυτού του αριθμού πάνω στο σώμα μας από το χέρι μας ή το μέτωπό μας, για να είναι πιο εύκολα αναγνώσιμος ο μοναδικός αυτός αριθμός από τα ειδικά ηλεκτρονικά μηχανήματα, όπως είναι λ.χ. το σκάνερ.

    Πρέπει να το καταλάβουμε ότι στις ημέρες μας οι εξελίξεις τρέχουν με πολύ μεγάλους ρυθμούς και μάλιστα σε δύο διαφορετικά επίπεδα. Το ένα είναι το επιφανειακό, για «ευρεία κατανάλωση», από τον κόσμο γύρω μας, προκειμένου να υπάρχει κάτι για να τους απασχολεί, να κουβεντιάζουν, να σχολιάζουν, πάνω απ’ όλα να φοβούνται, να διχάζονται και να μάχονται ο ένας τον άλλον. Στην καθημερινή μας ζωή όλα αυτά που μας απασχολούν τα λέμε, κρίση, οριζόντια μέτρα, περικοπές, συντάξιμα χρόνια, μνημόνια, χρεοκοπία, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα και άλλα. Όλα αυτά συμβαίνουν για να φτωχοποιείται ο κόσμος, ν’ απασχολείται, να γεμίζουν τις εκπομπές τους οι δημοσιογράφοι, να πουλάνε οι εφημερίδες κλπ. Το άλλο επίπεδο είναι που έχει και τη μεγάλη σημασία. Πίσω απ’ όλα αυτά τα τεκτενόμενα υπάρχει μία διάνοια που κινεί τα νήματα, υπάρχει ένα σχέδιο, μία στρατηγική με συγκειμένους στόχους. Υπάρχουν δυνάμεις, που χρησιμοποιούνται, για να πραγματοποιήσουν σκοτεινά, σατανικά σχέδια πάνω στον κόσμο μας.

      Το μεγάλο μειονέκτημα της εποχής μας είναι ότι πάνω στον κόσμο δεν υπάρχουν πλέον στιβαροί, αληθινοί, αποφασιστικοί ηγέτες. Οι ηγέτες των κρατών στις ημέρες μας είναι τελείως ανίκανοι, μέτριοι, παντελώς αδύναμοι, βουτηγμένοι μέσα στα πάθη και τις αδυναμίες τους. Κυβερνούν έναν κόσμο που νοιώθει πολύ βαθιά προδομένος, που καθημερινά βυθίζεται στο χάος, που είναι απελπισμένος, πληγωμένος, πικραμένος. Ένας κόσμος ο οποίος με όλο του το «είναι» περιμένει να έρθει από κάπου «λύτρωση», να φανεί κάποιος ισχυρός «λυτρωτής», που θα επαναφέρει τα πράγματα στη σωστή τους θέση, που θα βάλει μία τάξη πάνω στον άτακτο κόσμο μας. Όλες οι σύγχρονες εξελίξεις οδηγούν στην εμφάνιση αυτής της μεγάλης μοναδικής προσωπικότητας.

      Πίσω απ' όλο αυτό το σχέδιο που εξελίσσεται υπάρχει συγκεκριμένο πρόσωπο και υπάρχει και συγκεκριμένος στόχος που είναι η δήθεν «λύτρωση» των ανθρώπων, που θα επιτευχθεί από έναν «χαρισματικό λυτρωτή» που φανατικά θα τον ακολουθήσουν οι μάζες των ανθρώπων καθώς θα υπόσχεται, συνεργασία των λαών, πρόοδο, ευημερία και πάνω απ’ όλα παγκόσμια ειρήνη. Τα σχέδιά του όμως στην πράξη θα είναι τελείως διαφορετικά. Θα παγιδεύσει τους ανθρώπους και σύντομα θα τους οδηγήσει στον αλληλοσπαραγμό και την αιώνια απώλεια. Αυτό θα συμβεί επειδή στην κυριολεξία θα λειτουργεί με την έμπνευση και την καθοδήγηση του σατανά!

    Όλα αυτά που θα συμβούν δε θα γίνουν τυχαία. Έχει προηγηθεί η άρνηση των ανθρώπων να δεχτούν τον Ιησού Χριστό Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο στη ζωή τους και αυτό ακριβώς θα είναι και το κριτήριο της κρίσης του Θεού: «Και αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φώς διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών» (Ιωάννης Γ/3: 19). Ο Κύριος είχε πει στους μαθητές Του: «Εγώ ήρθα στο όνομα του Πατέρα μου, και δεν με δέχεστε αν έρθει άλλος στο δικό του όνομα, εκείνον θα τον δεχθείτε» (Ιωάννης Ε/5: 43).

     Το πρόσωπο αυτό, "ο αναμενόμενος σωτήρας των ανθρώπων" που θ’ αντλεί τη δύναμή του από τον ίδιο τον Σατανά θα έχει ως σκοπό του να οδηγήσει τους ανθρώπους στη λατρεία του προσώπου του και του δικού του συστήματός. Κάποια στιγμή, όταν θα έχει στήσει τη βασιλεία του και το βασίλειο της ανομίας του, όπως αυτός το επιθυμεί, τότε θα αιματοκυλίσει την ανθρωπότητα, για να εξοντώσει όσο πιο πολλούς ανθρώπους μπορεί, γιατί ο διάβολος μας λέει ο Λόγος του Θεού είναι «ο απαρχής ανθρωποκτόνος» (Ιωάννης Η/8: 44). Μισεί το Θεό και μισεί και τον άνθρωπο, που είναι δημιούργημά Του, που έχει γραμμές και δώρα από τον ίδιο το Θεό μέσα του. Έτσι λοιπόν καθώς η απελπισία, τα αδιέξοδα των λαών θα γιγαντώνονται, καθώς η ανεπάρκεια των πολιτικών και γενικά των διοικούντων θ’ αυξάνεται, το σύστημα για την αντιμετώπιση όλων αυτών των προβλημάτων θα προβάλει το δικό του σχέδιο λύτρωσης αναδεικνύοντας έναν «λυτρωτή της ανθρωπότητας». Θα πρόκειται για έναν άνθρωπο, σε αντίθεση με αυτούς που κυβερνούν σήμερα, επίλεκτο, προικισμένο, χαρισματικό, διανοούμενο, που θα εκφράζει και θα υλοποιεί με μεγάλη επιτυχία τα σχέδιά του.

      Ο αιώνιος και αψευδής Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι το τέλος όλων είναι πολύ πιο κοντά απ' όσο εμείς νομίζουμε. «Πάντων το τέλος επλησίασε» (Α’ Πέτρου Δ/4: 7). Τούτα πραγματικά είναι λόγια αλήθειας, παρηγοριάς και αγάπης του Θεού για όσους μείνουν άγρυπνοι και παραμείνουν στην πίστη.

      Παρατηρώντας σωστά τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας θα διαπιστώσουμε ότι και οι γνήσιοι πιστοί του Χριστού ακριβώς το ίδιο περιμένουν, «Λύτρωση από έναν Λυτρωτή», αλλά από μια άλλη κατεύθυνση, με άλλο προσανατολισμό και τελείως διαφορετική αιώνια κατάληξη. Πρόκειται για τον ερχόμενο Κύριο Ιησούς Χριστό, τον Οποίον ο Λόγος του Θεού παρουσιάζει ως: «τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεώς μας» (Εβραίους ΙΒ/12: 2) και για τον Οποίον αναφέρει: «Και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό την ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Αποστόλων, κεφ. Δ/4, εδ. 12).

     Ο «Ένας», ο δικός μας Λυτρωτής τον οποίον περιμένουμε να έρθει από τον ουρανό είναι ο Αναστημένος και Δοξασμένος Ιησούς Χριστός, ο Μόνος που μπορεί να λυτρώσει τον άνθρωπο από την ενοχή της αμαρτίας (Μάρκος Β/2: 10) και να τον σώσει αιώνια (Α’ Ιωάννου Ε/5: 11). Αυτός είναι το «Άλφα» και το «Ωμέγα», η Αρχή και το Τέλος, «ο ζων που έγινε νεκρός και ιδού είναι ζων εις τους αιώνας των αιώνων» (Αποκάλυψη Α/1: 18). Ένα ολόκληρο σατανικό σύστημα προσπαθεί να Τον μιμηθεί, να Τον αλλοιώσει, να παραποιήσει τη σωτηρία Του, «να πλανήσει αν είναι δυνατόν και τους εκλεκτούς» (Μάρκος ΙΓ/13: 20). Ο Λόγος του Θεού μας προειδοποιεί: «Διά τούτο και σεις γίνεσθε έτοιμοι, διότι καθ' ην ώραν δεν στοχάζεσθε, έρχεται ο Υιός του ανθρώπου» (Ματθαίος ΚΔ/24: 44). Η καρδιά μας είναι δοσμένη σ’ Αυτόν τον ερχόμενο Βασιλιά και Κύριό μας καθώς και στον "Νέο Ουρανό και τη Νέα Γη" που μας έχει ετοιμάσει στη Βασιλεία Του (Β’ Πέτρου Γ/3: 13). Σ’ εκείνον τον κόσμο που θα ζει μέσα στην παρουσία του Θεού, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, η δόξα, η αγιότητα, η καθαρότητα θα κατοικούν αιώνια.

      Τούτες τις ημέρες και τούτες τις ώρες που ζούμε ο Κύριος μας καλεί να μείνουμε στην πίστη και τον αγιασμό μέχρι τέλους. Ας προσέξουμε, να μη βιαστούμε στις επιλογές μας, να μην παρασυρθούμε από τα φαινόμενα, να μη λυγίσουμε από τα γεγονότα, αλλά να μείνουμε πιστοί έως τέλους. «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθεί» (Ματθαίος ΚΔ/24: 13). Ο Λυτρωτής έρχεται, η Λύτρωση για τους πιστούς πλησιάζει, τα σημεία των καιρών βοούν, τα βήματά Του ακούγονται. «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα». ---

«Το όραμα της Κοιλάδας των Ξηρών Οστών».

  Βιβλίο προφήτη «Ιεζεκιήλ», κεφ. ΛΖ/37, εδ. 1 – 14. 

1 ΤΟ ΧΕΡΙ τού Κυρίου στάθηκε επάνω μου· και με έβγαλε έξω διαμέσου τού πνεύματος του Κυρίου, και με έβαλε στο μέσον μιας πεδιάδας, κι αυτή ήταν γεμάτη από κόκαλα. 

2 Και με έκανε να περάσω κοντά τους, γύρω-γύρω· και να, ήσαν πολλά σε υπερβολικό βαθμό επάνω στο πρόσωπο της πεδιάδας· και να, ήσαν κατάξερα. 

3 Και είπε σε μένα: Γιε ανθρώπου, μπορούν αυτά τα κόκαλα να αναζήσουν; Και είπα: Κύριε Θεέ, εσύ ξέρεις. 

4 Και μου είπε: Προφήτευσε προς αυτά τα κόκαλα, και πες τους: Τα κόκαλα τα ξερά, ακούστε τον λόγο τού Κυρίου· 

5 έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός προς αυτά τα κόκαλα: Δέστε, εγώ θα βάλω μέσα σε σας πνεύμα, και θα αναζήσετε· 

6 και θα βάλω επάνω σας νεύρα, και θα βάλω επάνω σας σάρκα, και θα σας περισκεπάσω με δέρμα, και θα βάλω σε σας πνεύμα, και θα αναζήσετε, και θα γνωρίσετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος. 

7 Και προφήτευσα, καθώς προστάχθηκα· και, καθώς προφήτευσα, έγινε ήχος, και ξάφνου, ένας σεισμός, και τα κόκαλα συγκεντρώθηκαν μαζί, το ένα κόκαλο μαζί με το άλλο κόκαλό. 

8 Και είδα, και ξάφνου, αναφύησαν επάνω τους νεύρα και σάρκες, και δέρμα από επάνω τα περισκέπασε· όμως, πνεύμα δεν ήταν μέσα τους. 

9 Και είπε σε μένα: Προφήτευσε προς το πνεύμα, προφήτευσε, γιε ανθρώπου, και να πεις προς το πνεύμα: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Έλα, πνεύμα, από τους τέσσερις ανέμους, και φύσηξε προς αυτούς τους φονευμένους, και ας αναζήσουν. 

10 Και προφήτευσα, όπως προστάχθηκα· και το πνεύμα μπήκε μέσα σ' αυτούς, και ανέζησαν, και στάθηκαν στα πόδια τους, ένα στράτευμα μέγα, σε υπερβολικά μεγάλον βαθμό. 

11 Και μου είπε: Γιε ανθρώπου, αυτά τα κόκαλα είναι ολόκληρος ο οίκος Ισραήλ· δες, αυτοί λένε: Τα κόκαλά μας ξεράθηκαν, και η ελπίδα μας χάθηκε· εμείς αφανιστήκαμε. 

12 Γι' αυτό, προφήτευσε, και πες τους: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός. Δες, λαέ μου, εγώ ανοίγω τούς τάφους σας, και θα σας ανεβάσω από τους τάφους σας, θα σας φέρω στη γη τού Ισραήλ. 

13 Και θα γνωρίσετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος, όταν, λαέ μου, ανοίξω τούς τάφους σας, και σας ανεβάσω από τους τάφους σας. 

14 Και θα σας δώσω το πνεύμα μου, και θα αναζήσετε, και θα σας τοποθετήσω στη γη σας· και θα γνωρίσετε, ότι εγώ ο Κύριος μίλησα και εκτέλεσα, λέει ο Κύριος.

        ΣΧΟΛΙΑ:

    Πρόκειται για μία προφητεία η οποία περιγράφει λεπτομερώς ένα όραμα, το οποίο αποκαλύφθηκε στον προφήτη του Θεού. Ο λαός του «βασιλείου του Ιούδα» (νότιο βασίλειο) έχει εγκαταλείψει τον αληθινό Θεό, είχε πέσει στην ειδωλολατρία και λάτρευε τους ψεύτικους θεούς των εθνών. Για πολλά χρόνια ο Θεός υπομένει την αποστασία τους και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους επαναφέρει. «Έστειλε» προφήτες, και «πάλιν έστειλε...» (Μάρκος ΙΒ/12: 4,5), όμως εκείνοι δεν υπάκουαν και όχι μόνον δεν άκουγαν τη φωνή του Θεού, αλλά περιγελούσαν τους απεσταλμένους Του και τους εδίωκαν. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. ΙΑ/11, εδ. 37) αναφέρει χαρακτηριστικά ότι κάποιοι από τους απεσταλμένους του Κυρίου: «...λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν από πειρασμούς, πέθαναν με σφαγή μάχαιρας, περιπλανήθηκαν με δέρματα προβάτων, με δέρματα κατσικιών με στερήσεις, με θλίψεις, με κακουχίες». 

      Ο Θεός, για να συνετίσει το λαό Του, για να τους σταματήσει από τον «πνευματικό  τους κατήφορο», για να μην ομοιωθούν με τους γύρω ειδωλολατρικούς λαούς, επέτρεψε να καταληφθούν από ακμάζοντα έθνη της εποχής και να μεταφερθούν αιχμάλωτοι. Δια του προφήτου «Ιερεμία» (Α/1: 15,16) είχε προαναγγείλει στον απειθή λαό Του: «Επειδή, δες, εγώ θα καλέσω όλες τις οικογένειες των βασιλιάδων τού βορρά, λέει ο Κύριος και θάρθουν, και θα βάλουν κάθε ένας τον θρόνο του στην είσοδο των πυλών τής Ιερουσαλήμ, και ενάντια σε όλα τα τείχη της ολόγυρα, και ενάντια σε όλες τις πόλεις τού Ιούδα. Και θα προφέρω τις κρίσεις μου εναντίον τους, για όλη την κακία τους επειδή, με εγκατέλειψαν, και θυμίασαν σε ξένους θεούς, και προσκύνησαν τα έργα των χεριών τους». 

      Η κατάρρευση [ο συμβολικός θάνατος του Ισραήλ] ξεκινά από το έτος 740 π.Χ. με την πτώση της Σαμάρειας και την εξορία των κατοίκων του «βόρειου βασιλείου» το οποίο  συγκροτείτο από τις δέκα εκ των δώδεκα φυλών. Η κατάληψη έγινε από την Ασσυριακή Αυτοκρατορία. Περίπου 130 χρόνια μετά ακολούθησε η κατάληψη και εξορία και του «νότιου βασιλείου ή βασίλειο του Ιούδα», το οποίο αποτελείτο από τις δύο φυλές του «Ιούδα» και του «Βενιαμίν». Έτσι λοιπόν το έτος 597 π.Χ. ο Ναβουχοδονόσωρ Β’ βασιλιάς της Βαβυλώνας, η "χρυσή κεφαλή" της παγκόσμιας ιστορίας (Δανιήλ Β/2: 38), κατέκτησε το «βασίλειο του Ιούδα», που είχε πρωτεύουσά του την Ιερουσαλήμ και αφού αιχμαλώτισε το βασιλιά Ιωαχίν, έλαβε τους θησαυρούς από το Ναό του Σολομώντα και τους μετέφερε στη Βαβυλώνα. Πλέον «ολόκληρος ο οίκος Ισραήλ» ήταν αιχμάλωτος (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 11). Στην κυριολεξία  υφίστατο τις επιπτώσεις της αποστασίας, της ειδωλολατρίας και της πνευματικής του νέκρωσης, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι –χάριτι και ελέω Θεού- ο Κύριος δεν είχε διατηρήσει ένα «πιστό υπόλοιπο» ανθρώπων Του οι οποίοι στάθηκαν πιστοί στο Θεό σε καιρούς δύσκολους (βλ. Δανιήλ, τους "τρεις παίδες", Ιερεμίας, Ιεζεκιήλ, Βαρούχ, Ζαχαρίας κ.λπ).

     Για χρόνια ο «Ιεζεκιήλ», ο οποίος ήταν προφήτης και ιερέας, διάκριση την οποία είχε και ο «Ιερεμίας» και αργότερα ο πρ. «Ζαχαρίας» (Ιεζεκιήλ Α/1: 3), προσπαθούσε να τους συνετίσει, καθώς είχαν οχυρωθεί πίσω από ψεύτικες ελπίδες. Οι προσπάθειές του όμως δεν είχαν αποτέλεσμα. Δε μπορούσαν να το διανοηθούν και με κάθε τρόπο αρνούνταν να πιστέψουν ότι ο Θεός θα επέτρεπε να καταστραφεί το κράτος τους καθώς και η Ιερουσαλήμ. Ακόμα και όταν ο Βαβυλωνιακός στρατός είχε αρχίσει να πολιορκεί την πόλη, αυτοί εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι ήταν ασφαλείς και δε θα τους συνέβαινε κανένα κακό. Πίστευαν ότι ο Θεός δεν θα επέτρεπε να «πέσει» η Σκηνή Δαβίδ, να καταλυθεί η δυναστεία του Δαβίδ και να αλωθεί η Αγία Πόλις και να ερημωθεί ο Ναός του Θεού.

      Δύο χρόνια αφότου άρχισε η πολιορκία ένας πρόσφυγας από την Ιερουσαλήμ έφτασε στη Βαβυλώνα φέροντας τα μαντάτα ότι «η πόλη έπεσε!». Τα νέα καταρρακώνουν τους εξόριστους. Δε μπορούν να πιστέψουν αυτό το κακό που είχε συμβεί. Η αγαπημένη τους πόλη, ο Άγιος Ναός του Θεού και η πολυπόθητη πατρίδα τους είχε πλέον χαθεί. Η ελπίδα, που επί τόσα χρόνια υπήρχε μέσα τους, πλέον δίνει τη θέση της στην απόγνωση (Ιεζεκιήλ ΚΑ/21: 7 & ΛΓ/33: 21). 

      Μετά την κατάληψη του «νότιου βασιλείου» ο Ναβουχοδονόσωρ εκτόπισε τμήματα του πληθυσμού στη Μεσοποταμία, σύμφωνα με συνήθεια της εποχής, προκειμένου ν’ αλλοιωθεί ο πληθυσμός και να μην υπάρχει ομοιογένεια, ώστε να μη γίνονται επαναστάσεις. Ένας από αυτούς που απελάθηκαν ήταν και ο προφήτης του Θεού «Ιεζεκιήλ». 

     Βασιλιάς στο «βασίλειο του Ιούδα» αμέσως μετά την κατάληψή του ορίστηκε από τον Ναβουχοδονόσωρ, ο Σεδεκίας (597-586) σε ηλικία είκοσι ετών (Β’ Βασιλέων ΚΔ/24: 17,18) διαδεχόμενος στο θρόνο τον Ιωαχείν. Ο Σεδεκίας, ο οποίος υπήρξε και ο πιο τραγικός βασιλιάς, ήταν γιος του ευσεβούς και μεταρρυθμιστή βασιλέως Ιωσία (Ιερεμίας ΛΖ/37: 1). Μετά από την αιχμαλωσία των Ισραηλιτών και τη μεταφορά των πλέον δυνατών αντρών από το «βασίλειο του Ιούδα» στη Βαβυλώνα, ο Ναβουχοδονόσωρ θεώρησε ότι οι εναπομείναντες Ιουδαίοι θα μπορούσαν εύκολα να υποταχθούν καθώς καμία δύναμη αντίστασης δεν τους είχε απομείνει. Ο Βαβυλώνιος βασιλιάς είχε βάλει τον Σεδεκία να ορκιστεί στο «Όνομα του Θεού» ότι θα είναι υπάκουος και υποτελής σ’ αυτόν. Αυτός ο όρκος υποχρέωνε το Σεδεκία να είναι υποτελής βασιλιάς (Β’ Χρονικών ΛΣ/36: 10,11 & Ιεζεκιήλ ΙΖ/17: 12-14). Ο Σεδεκίας βασίλευσε 11 χρόνια και σύμφωνα με το Λόγο του Θεού «έπραξε το κακό στα μάτια του Θεού» (Β’ Βασιλέων ΚΔ/24: 17-19 – Β’ Χρονικών ΛΣ/36: 10-12 – Ιερεμίας ΛΖ/37: 1). 

     Τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του ο Σεδεκίας ήταν υπάκουος στον Ναβουχοδονόσωρ, όμως πολιτικές ισορροπίες, επιρροές γειτονικών εθνών καθώς και πλάνοι ψευδοπροφήτες (Ιερεμίας ΚΖ/27: 10), συμβούλεψαν τον Σεδεκία να επαναστατήσει εναντίον του βασιλιά της Βαβυλώνας. Πριν ο βασιλιάς λάβει οποιαδήποτε απόφαση ο πρ. «Ιερεμίας» (κεφ. ΚΖ/27, εδ, 2-22) μετά από αποκάλυψη του Θεού τον είχε προειδοποιήσει: «Αν επαναστατήσεις εναντίον των Βαβυλωνίων θα έρθει φόνος, πείνα και επιδημία στο βασίλειο του Ιούδα» (Ιερεμίας ΚΖ/27: 84). Τελικά ο Σεδεκίας αποφάσισε να επαναστατήσει εναντίον του βασιλιά της Βαβυλώνας. Για το σκοπό αυτό ζήτησε βοήθεια από το στρατό της Αιγύπτου. Ο Ναβουχοδονόσωρ αμέσως έστειλε στρατό, για να επιτεθεί στην Ιερουσαλήμ και στρατοπέδευσαν γύρω από την πόλη. Ο πρ. "Ιερεμίας", που ήταν η φωνή του Θεού προς το λαό του Ιούδα, για μία ακόμα φορά, συμβούλευσε τον Σεδεκία. «Ο Θεός λέει ότι αν παραδοθείς στο βασιλιά της Βαβυλώνας θα γλιτώσεις και εσύ και η πόλη. Αν δεν το κάνεις αυτό οι Βαβυλώνιοι θα κάψουν την Ιερουσαλήμ και εσένα θα σε πάρουν αιχμάλωτο» (Ιερεμίας ΚΘ/29: 21). Η απάντηση του Σεδεκία ήταν πεισματική: «Δεν θα παραδοθώ». 

      Μετά από ενάμιση χρόνο πολιορκίας ο στρατός της Βαβυλώνας γκρέμισε ένα μέρος από το τείχος της Ιερουσαλήμ εισέβαλε και πυρπόλησε την πόλη και το Αγιαστήριο του Κυρίου. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η πόλη και ο Ναός να καταστραφούν ολοκληρωτικά. Αυτά συνέβησαν το έτος 586 π.Χ. Στις μάχες που ακολούθησαν οι στρατιώτες σκότωσαν πάρα πολλούς ανθρώπους και πήραν χιλιάδες αιχμαλώτους. Ο Σεδεκίας το έσκασε από την Ιερουσαλήμ, αλλά οι Βαβυλώνιοι στρατιώτες τον κυνήγησαν και τον έπιασαν κοντά στην Ιεριχώ και τον έφεραν στον Ναβουχοδονόσορ. Ο Θεός διά του πρ. «Ιερεμία» (ΚΘ/29: 21-23), είχε προειδοποιήσει το Σεδεκία ότι ο Βασιλιάς Ναβουχοδονόσωρ θα τον «έψηνε στη φωτιά", μαζί με το συνεργάτη του τον Αχαάβ, υιό του Κωλαϊου (ψευδοπροφήτης). Ο βασιλιάς της Βαβυλώνας ανάγκασε το Σεδεκία να βλέπει καθώς μπροστά του εκτελούσαν τους γιούς του. Στη συνέχεια ο βασιλιάς έδωσε εντολή και τύφλωσαν τον Σεδεκία, ο οποίος οδηγήθηκε στη φυλακή και λίγο καιρό μετά πέθανε. Στο βιβλίο «Β’ Βασιλέων» (κεφ. ΚΕ/25, εδ. 7) διαβάζουμε: «Και έσφαξαν τους υιούς του Σεδεκίου έμπροσθεν των οφθαλμών αυτού, και εξετύφλωσαν τους οφθαλμούς του Σεδεκίου, και δέσαντες αυτόν με δύο χαλκίνας αλύσεις, έφεραν αυτόν εις Βαβυλώνα». Καθώς ο λαός βρισκόταν σ’ αυτή την τόσο τραγική κατάσταση, ο Θεός του έδωσε μία υπόσχεση: «Έπειτα από 70 χρόνια, θα σας φέρω και πάλι στον τόπο σας, στην Ιερουσαλήμ» (Ιερεμίας ΚΘ/29: 10 & 14). Όπως έκαναν και πολλοί άλλοι προφήτες ο Ιεζεκιήλ ερμήνευσε την καταστροφή του Ισραήλ ως Θεϊκή απάντηση στην ανυπακοή του λαού Του. 

    Σ’ αυτήν την κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο λαός του Ιούδα ο Ιεζεκιήλ έλαβε από το Θεό ένα δυναμικό όραμα ελπίδας. Μεταφέρεται σε όραμα σε μία κοιλάδα, η οποία ήταν γεμάτη από ανθρώπινα κόκαλα και άκουσε μια φωνή που έλεγε: «Υιέ ανθρώπου, δύνανται τα οστά ταύτα να αναζήσωσι;». «Θεέ», απάντησε ο Ιεζεκιήλ, «συ εξεύρεις». Έλαβε λοιπόν εντολή ο προφήτης ν’ απευθυνθεί σ’ εκείνα τα ξερά κόκαλα με τα εξής λόγια: «Τα οστά τα ξηρά, ακούσατε τον λόγον του Θεού, ούτω λέγει ο Θεός προς τα οστά ταύτα. Ιδού εγώ θέλω εμβάλει εις εσάς πνεύμα και θέλετε αναζήσει και θέλω βάλει εφ’ υμάς νεύρα και αναγάγει σάρκα εφ’ υμάς και περισκεπάσει υμάς με δέρμα και θέλω εμβάλει εις εσάς πνεύμα και θέλετε αναζήσει και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Θεός» (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 1-6). 

     Ο Θεός, προκειμένου ο προφήτης να συλλάβει πλήρως τη σημασία του οράματος, τον πρόσταξε να «περπατήσει ολόγυρα» σ’ εκείνον το χώρο που βρίσκονταν διάσπαρτα τα κόκαλα. Καθώς ο προφήτης περπατούσε μέσα στην κοιλάδα, εκπλήττεται από την ποσότητα καθώς και από την κατάσταση στην οποία ευρίσκονταν τα κόκαλα. Υπήρχαν πάρα πολλά απ’ αυτά και ήταν όλα κατάξερα. 

   Στη συνέχεια ο Θεός έδωσε στον προφήτη του δύο εντολές οι οποίες έθεταν σε λειτουργία μία σταδιακή αποκατάσταση. 

   Η πρώτη εντολή ήταν: «Προφήτευσε γι’ αυτά τα ξερά κόκαλα» και πες τους «να έρθουν στη ζωή» (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 4-6). Μόλις ο Ιεζεκιήλ προφήτευσε, «ακούστηκε ένας θόρυβος, ένα κροτάλισμα και τα κόκαλα άρχισαν να ενώνονται». «έγινε ήχος… και σεισμός..». και τα οστά "συνήλθον ομού, οστούν μετά του οστού αυτού". Στη συνέχεια «τένοντες και σάρκα» εμφανίστηκαν πάνω στα κόκαλα, τα οποία καλύφθηκαν με δέρμα (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 7,8). 

    Η δεύτερη εντολή ήταν: «Προφήτευσε προς τον άνεμο» και πες του να φυσήξει πάνω στα σώματα. Όταν ο Ιεζεκιήλ προφήτευσε, «ήρθε μέσα τους πνοή και άρχισαν να ζουν και να στέκονται στα πόδια τους, έχοντας συμπληρωθεί ένας τεράστιος στρατός» (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 9,10). Με τον τρόπο αυτό ο Θεός έδειξε για άλλη μία φορά τη δύναμή Του. 

    Μετά απ’ αυτά ο Θεός φανέρωσε στον πρ. "Ιεζεκιήλ" τη σημασία του οράματος. «Τα κόκαλα αυτά είναι ολόκληρος ο οίκος του Ισραήλ». Πραγματικά από τη στιγμή που οι εξόριστοι έμαθαν για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, ένοιωθαν σαν νεκροί. Το θρηνώδες άσμα, το οποίο τραγουδούσαν στην ξένη γη της αιχμαλωσίας τους, έλεγε: «τα κόκαλά μας είναι ξερά και η ελπίδα μας χάθηκε, έχουμε αφανιστεί» (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 11 & Ιερεμίας ΛΔ/34: 20). Απαντώντας στον οδυρμό και την απελπισία τους ο Θεός τους φανέρωσε ότι αυτό το ζοφερό όραμα με τα κόκαλα στην ουσία περιείχε ένα λαμπρό άγγελμα ελπίδας για το λαό Ισραήλ. Μέσω αυτού του οράματος ο Θεός διαβεβαίωσε τους εξόριστους Ιουδαίους ότι θα τους επανέφερε στη ζωή, θα τους οδηγούσε και πάλι πίσω στη γη τους και δε θα τους άφηνε να μείνουν εκεί για πάντα. Δεν θα τους απέρριπτε και δεν θα τους άφηνε εγκαταλειμμένους στην ξένη γη της εξορίας τους.

    «Τα οστά ταύτα είναι πας ο οίκος Ισραήλ, οι οποίοι λένε: Τα οστά ημών εξηράνθησαν και η ελπίς ημών εχάθει, ημείς ηφανίσθημεν». Οι εξόριστοι Ιουδαίοι που βρίσκονταν τότε σε απελπισία επρόκειτο ν’ αναζωογονηθούν με νέα ελπίδα βασισμένη στις υποσχέσεις του Θεού. Ο Θεός ήταν εκείνος που με το Πνεύμα του το Άγιο θα αναζωογονούσε τους νεκρούς πνευματικά Ιουδαίους που είχαν αποκοπεί από τον αληθινό Θεό και λάτρευαν τους ψεύτικους θεούς των εθνών. Ο Θεός θα αποκαθιστούσε στη γη τους όσους θα μετανοούσαν για την αποστασία τους. Αυτός θα άνοιγε με θαυματουργικό τρόπο το δρόμο, για να εγκαταλείψουν τα «νεκροταφεία» τους στη γη της Βαβυλώνας και να επιστρέψουν στη γη των πατέρων τους (Ιερεμίας ΚΘ/29: 14) στη γη των υποσχέσεων του Θεού. «θέλετε κληρονομήσει την γην αυτών, και εγώ θέλω δώσει αυτήν εις εσάς προς ιδιοκτησίαν, γην ρέουσαν γάλα και μέλι» (Λευιτικό Κ/20: 4). 

     Η εκπλήρωση της προφητικής αυτής όρασης άρχισε το έτος 537 π.Χ, όταν ο βασιλιάς της Μηδοπερσίας Κύρος Β’, ο Μέγας (600-530 π.Χ.), ο κατακτητής της Βαβυλώνας, εξέδωσε διάταγμα [το περίφημο «Διάταγμα του Κύρου»] με το οποίο επέτρεπε στους Ισραηλίτες που επιθυμούσαν να φύγουν από τη Βαβυλώνα, όπου ήταν εξόριστοι και να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ, για να ανοικοδομήσουν το Ναό του Θεού τους (Β΄ Χρονικών ΛΣ/36: 23). 

     «Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός Ιδού, εγώ θέλω λάβει τους υιούς Ισραήλ εκ μέσου των εθνών όπου υπήγον, και θέλω συνάξει αυτούς πανταχόθεν και φέρει αυτούς εις την γην αυτών» (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 21). Ο προκείμενος όμως προφητικός λόγος δεν καλύπτει μονάχα τα γεγονότα της επιστροφής του αρχαίου Ιούδα στη γη των πατέρων τους (το 537 π.Χ.) αλλά και στην ιστορική αναδιοργάνωση και ανασύσταση του Εβραϊκού έθνους το έτος 1948. Μετά από 19 αιώνες διασκορπισμού μέσα στη έθνη τα «ξερά κόκαλα», που δεν είχαν καμία ελπίδα να ξαναζήσουν και να γίνουν έθνος, άρχισαν με τη δύναμη του Θεού να αναζωογονούνται και να παίρνουν σάρκα και δύναμη. 

      Λίγο μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο διαμορφώθηκαν πρωτοφανείς συνθήκες συμπάθειας της διεθνούς κοινής γνώμης προς τον Εβραϊκό λαό, εξαιτίας των φοβερών διωγμών το γνωστό "Ολοκαύτωμα" που υπέστη από το Ναζιστικό καθεστώς. Έτσι κατέστη αναγκαία η ίδρυση ενός κράτους των Εβραίων στο χώρο της Παλαιστίνης. Στις 29-11-1947 εκδόθηκε το αρ. 181 ψήφισμα της Γεν. Συνέλευσης του Ο.Η.Ε. με το οποίο αποφασίστηκε η διαίρεση της Παλαιστίνης για τη δημιουργία ενός Εβραϊκού Κράτος σε ποσοστό 55% και ενός Παλαιστινιακού Κράτους 43%. Η Ιερουσαλήμ θα παρέμενε μια διεθνής πόλη. Το ψήφισμα αποδέχτηκαν οι Εβραίοι, ενώ το απέρριψαν οι Άραβες. Η εντολή προς τη Βρετανική διοίκηση για την υλοποίηση της παραπάνω απόφασης έληγε στις 15 Μαΐου 1948, ημέρα Σάββατο. Στις 14 Μαΐου 1948 στο δημοτικό μουσείο του Τελ Αβίβ ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν, Εβραίος Πολωνικής καταγωγής, κήρυξε την ανεξαρτησία του Κράτους του Ισραήλ. Ύστερα από 1878 χρόνια (70 μ.Χ. – 1948 μ.Χ.) διασποράς του λαού σε όλα τα έθνη υπήρχε και πάλι για τους Εβραίους το δικό τους Κράτος. 

     Όπως το αρχαίο κράτος του φυσικού Ισραήλ «θανατώθηκε» και παρέμεινε συμβολικά νεκρό για τόσα πολλά χρόνια, έτσι και ο «πνευματικός Ισραήλ του Θεού», η Χριστιανική Εκκλησία «θανατώθηκε» πνευματικά και απαξιώθηκε. Η κατάσταση στην οποία βρέθηκε ο χριστιανικός κόσμος κατά την περίοδο του Μεσαίωνα (476 – 1492 μ.Χ.) θα μπορούσε να παρομοιαστεί με κοιλάδα «κατάξερων οστών».

   Κατά τη μακρόχρονη σκοτεινή αυτή περίοδο η εκκλησία έχοντας απαξιώσει, έως εκμηδενίσει το Λόγο του Θεού, όχι μόνον αδυνατούσε να καθοδηγήσει πνευματικά τους ανθρώπους, αλλά έβρισκε διάφορες μεθόδους για να τους εκμεταλλεύεται με τον πλέον αισχρό, ανήθικο και ελεεινό τρόπο, επιβεβαιώνοντας τα λόγια του Χριστού: «φορτίζετε τους ανθρώπους φορτία δυσβάστακτα, και σεις με ένα των δακτύλων σας δεν εγγίζετε τα φορτία αυτά» (Λουκάς ΙΑ/11: 46). Η επίσημη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, θέλοντας ν’ "ανταποκριθεί"  στις εύλογες ανησυχίες των ανθρώπων και το μεταθανάτιο φόβο τους για την κόλαση, πούλαγε στους πιστούς έγγραφα άφεσης των αμαρτιών τους, τα λεγόμενα "συγχωροχάρτια". Επρόκειτο για έγγραφες διαβεβαιώσεις τις οποίες έναντι χρημάτων  χορηγούσε η εκκλησία στους πιστούς και στις οποίες αναφέρονταν ότι είχαν παραγραφεί - αφεθεί - οι αμαρτίες τους. Οι βεβαιώσεις αυτές αφορούσαν τόσο τους ζωντανούς όσο και  και τους νεκρούς. 

    Σ’ αυτήν τη σκοτεινή περίοδο σιγά – σιγά άρχισε ν’ ακούγεται «ένας θόρυβος, ένα κροτάλισμα». Από το 16ο αιώνα και μετά άτομα με «φόβο Θεού» (σεβασμό στο Θεό) στέκονταν απέναντι στην κρατούσα κατάσταση και έπαιρναν θέση υπέρ της αληθινής πνευματικής λατρείας. Πρόδρομοι αυτής της προσπάθειας, που σκοπό είχε να φωτιστεί το σκοτάδι για να έρθει το φως στην επιφάνεια, υπήρξαν ο Τζον Γουίκλιφ (1330-1384) στην Αγγλία, ο Γιαν Χούς (1372-1413) στη Βοημία, ο μοναχός Μαρτίνος Λούθηρος (1483-1546) στη Γερμανία, ο οποίος στις 31 Οκτωβρίου 1517 τοιχοκόλλησε στην εξώπορτα του Μητροπολιτικού  Ναού της Βυρτεμβέργης 95 θέσεις εναντίον των αυθαιρεσιών του Πάπα. Πέραν αυτών υπήρξαν και πολλοί άλλοι μεταρρυθμιστές, όπως  ο Ιωάννης Καλβίνος στην Γενεύη, ο Ούλριχ Ζβίγγλιος στη Ζυρίχη και άλλοι ανώνυμοι και επώνυμοι που εναντιώθηκαν στις αυθαιρεσίες της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.  

    Οι άνθρωποι αυτοί δε δίστασαν να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι σ’ έναν αδίστακτο, επικίνδυνο και παντοδύναμο εκκλησιαστικό κατεστημένο. Επρόκειτο για έναν θεσμό παρανομίας και αυθαιρεσίας, που ήλεγχε απόλυτα τη ζωή των ανθρώπων και τους οδηγούσε σε ακόμα πιο σκοτεινά μονοπάτια και σε πνευματικά αδιέξοδα. Με θάρρος και παρρησία, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος διακήρυξαν: 

     --«Μόνον η Γραφή». Έτσι απαίτησαν ν’ αναγνωριστεί η αυθεντικότητα του γραπτού Λόγου του Θεού, μέσα από τον οποίο αποκλειστικά αποκαλύπτεται το θέλημα του Θεού και όχι μέσα από τις ανθρώπινες παραδόσεις, που πολλές φορές έρχονταν σε αντίθεση με το Λόγο του Θεού. Οι παραδόσεις είναι αποδεκτές μόνον όταν συμφωνούν με την Αγία Γραφή.

     --Η σωτηρία του ανθρώπου που είναι "δώρο του Θεού" στον άνθρωπο (Εφεσίους Β/2: 8), περνά μέσα από την ειλικρινή μετάνοια (Πράξεις Γ/3: 19) και επιτυγχάνεται αποκλειστικά μέσω της πίστεως στον μοναδικό Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό (Πράξεις Δ/4: 12). Καμία ανθρώπινη προσπάθεια, κανένα "θρησκευτικό" ή άλλο έργο, δε μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο τη δικαίωσή του μπροστά στο Θεό. 

   Μέσα από τις θεμελιώδεις αυτές διδαχές, καθώς άρχισε να μεταφράζεται και ν’ αναπαράγεται η Αγία Γραφή, την οποία μπορούσαν πλέον να την κατέχουν και να την  μελετούν όλο και πιο πολλά άτομα, ο «προβολέας» του Θεού, η δύναμη του Αγίου Πνεύματος, άναψαν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, «φως μέγα» και το σκοτάδι άρχισε σιγά σιγά να υποχωρεί. Τα λόγια του Απ. Παύλου προς το εκλεκτό τέκνο στην πίστη, τον Τιμόθεο, βρήκαν για άλλη μία φορά την εφαρμογή τους: «ο Λόγος τού Θεού δεν δεσμεύεται» (Β’ Τιμοθέου Β/2: 9). Αυτοκράτορες και Αυτοκρατορίες στάθηκαν απέναντι στο Λόγο του Θεού, που σήμερα δεν υπάρχουν. Ο Λόγος του Θεού όμως, που είναι αιώνιος, «μένει εις τον αιώνα» (Ησαΐας Μ/40: 8). Τούτη την ώρα κάποιες ψυχές, κάποια «ξερά κόκαλα» πάνω στον πολύπαθο κόσμο μας ανοίγουν το Λόγο του Θεού (Παλαιά & Καινή Διαθήκη) και καθώς τον διαβάζουν, φωτίζεται ο νους τους, μετανοούν για το αμαρτωλό παρελθόν τους, επικαλούνται το αίμα του Χριστού, αναγεννιούνται και μεταφέρονται «εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάννης Ε/5: 24) και σώζονται αιώνια.

    Χιλιάδες άνθρωποι, στην προσπάθειά τους να λάμψει το φως μέσα στο σκοτάδι, θανατώθηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, διώχθηκαν για τις «αναρχικές» τους ιδέες, όπως τις χαρακτήριζε ο αμαθής κλήρος της εποχής. Οι άνθρωποι αυτοί «για το Έργο του Χριστού καταφρόνησαν τη ζωή τους» (Φιλιππησίους Β/2: 30). Να μην ξεχνάμε ποτέ τα λόγια του γέροντα Αποστόλου: «Τους ανθρώπους αυτούς να τους τιμάτε» (ε. 29). 

      Εκατομμύρια άνθρωποι μέσα από τους αγώνες και τις διακηρύξεις τους αντιλήφθηκαν τη σπουδαιότητα του Λόγου του Θεού και μελετώντας γνώρισαν το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, που είναι «χορτασμός ευφροσύνης» (Ψαλμός ΙΣ/16: 11), γνώρισαν ότι «δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12). Εννόησαν το αντικαταστατικό Έργο του σταυρού του Χριστού, Έργο σωτηρίας μέσα από το θάνατό Του. Ο Λόγος του Θεού χαρακτηριστικά αναφέρει: «…ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν» (Εβραίους Θ/9: 12). Πόσοι άνθρωποι κατανόησαν το θριαμβευτικό «Τετέλεσται» του Χριστού (Ιωάννης ΙΘ/19: 30) με το οποίο ο Κύριος πάνω από το σταυρό διακήρυττε: «το Έργο της λύτρωσης του ανθρώπου τελείωσε» και τώρα είναι δικαιωμένοι, «κατά χάριν, διά της πίστεως» (Εφεσίους Β/2: 8), είναι «παιδιά του Θεού» (Ιωάννης Α/1: 12), αποτελούν τη «νύμφη του Ιησού Χριστού» (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 2 & 9), περιμένουν να έρθει ο Νυμφίος, για να τους παραλάβει (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18), αναμένουν τη δόξα που Εκείνος τους έχει υποσχεθεί (Ιωάννης ΙΔ/14: 3). 

  Μέσα σ’ έναν νεκρό πνευματικά κόσμο, προκατάληψης, αλληλοσπαραγμού και δεισιδαιμονίας, έρχεται και σήμερα «η πνοή του Πνεύματος του Αγίου», έρχεται το απαλό αεράκι του Θεού «ήχος λεπτού αέρα» (Α’ Βασιλέων ΙΘ/19: 12) και έτσι άνθρωποι χαμένοι, μακριά από το Θεό, πνευματικά νεκροί, που προορίζονταν για την αιώνια κόλαση, αρχίζουν να ζουν και να στέκονται στα πόδια τους, με σάρκα, με νεύρα, με ζωή, συμπληρώνοντας έναν τεράστιο στρατό. Πόσο χαρακτηριστικά ο Λόγος του Θεού το αναφέρει: «Και εσάς όντας νεκρούς διά τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν» (Εφεσίους Β/2: 1). 

    Ένας «τεράστιος στρατός» είναι η Εκκλησία του Χριστού, που μια μέρα θα σταθεί μπροστά στο θρόνο Του και θα ψάλλει μια καινούργια ωδή, λέγοντας: «Άξιος είσαι να πάρεις το βιβλίο, και να ανοίξεις τις σφραγίδες του επειδή, σφάχτηκες και μας αγόρασες στον Θεό με το αίμα σου, από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος και μας έκανες βασιλιάδες και ιερείς στον Θεό μας και θα βασιλεύσουμε επάνω στη γη» (Αποκάλυψη Ε/5: 9,10). 

      Η ανάγκη για μεταρρύθμιση δεν τελείωσε είναι συνεχής και είναι αναγκαία και σήμερα.  Οι άνθρωποι, που ζουν μέσα στην άγνοια του Λόγου του Θεού θα πρέπει να γνωρίσουν ότι ο δρόμος της σωτηρίας και της δικαίωσής τους απέναντι στο Θεό δεν περνάει μέσα από κάποια εκκλησία ή  κάποιο ανθρώπινο θρησκευτικό σύστημα ή δόγμα, αλλά μέσα από την ειλικρινή πίστη, μέσα από την προσωπική, συνειδητή στροφή του ανθρώπου στο Χριστό, ως του μόνου Σωτήρα και Λυτρωτή. Θα πρέπει να γίνει γνωστό προς κάθε κατεύθυνση και σε κάθε άνθρωπο - μικρό ή μεγάλο, πλούσιο ή φτωχό- ότι η «ειρήνη με το Θεό» δεν αποκτάται με κάποια  ανθρώπινα έργα, καλοσύνες, προσφορές ή άλλο τι, αλλά με το αθώο αίμα του Ιησού Χριστού που χύθηκε πάνω στο σταυρό και που δόθηκε «ως λύτρον για την εξαγορά πολλών» (Ματθαίος Κ/20: 28 – Μάρκος Ι/10: 45). Η σωτηρία μας που τόσο πολύ κόστισε και στον Πατέρα και στον Υιόν Του, προσφέρεται από το Θεό και σήμερα δωρεάν σε κάθε άνθρωπο, που θα την εκζητήσει ειλικρινά. Σε καθέναν ο οποίος θα επικαλεστεί το Θεό «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 24). Κάθε άλλος δρόμος «σωτηρίας» απομακρύνει τον άνθρωπο από το Θεό και τον κατευθύνει σε αιώνια απώλεια της ψυχής του. Ο Κύριος αποκάλυψε στους μαθητές τους μια μεγάλη αλήθεια: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). 

   Είθε ο Θεός να κάνει έργο αποκάλυψης του Λόγου Του σε κάθε άνθρωπο. Να παραμερίσει τα εμπόδια, ν’ αναζωπυρώσει τις ψυχές και να βάλει μέσα σ’ αυτές ειλικρινή εκζήτηση του Προσώπου Του. ---