ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ.

    Βιβλίο «Δευτερονομίου»,  κεφ.  Λ/30,  εδ.  19, 20. 

19 Επικαλούμαι σήμερα σε σας μάρτυρες τον ουρανό και τη γη, ότι έβαλα μπροστά σας τη ζωή και τον θάνατο, την ευλογία και την κατάρα γι' αυτό, διαλέξτε τη ζωή, για να ζείτε, εσύ και το σπέρμα σου 

20 για να αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου, για να υπακούς στη φωνή του, και για να είσαι προσηλωμένος σ' αυτόν επειδή, αυτό είναι η ζωή σου, και η μακρότητα των ημερών σου για να κατοικείς επάνω στη γη, που ο Κύριος ορκίστηκε στους πατέρες σου, στον Αβραάμ, στον Ισαάκ, και στον Ιακώβ, να δώσει σ' αυτούς. 

        ΣΧΟΛΙΑ: 

     Βρισκόμαστε στις πρώτες ημέρες ενός καινούργιου χρόνου, μιας νέας χρονικής περιόδου που ξετυλίγεται μπροστά μας, μιας καινούργιας σελίδας που ανοίγεται στη ζωή μας. Τούτη τη νέα περίοδο θα μπορούσε κανείς να την παρουσιάσει με ένα «νέο, σίγουρα ανώμαλο, δρόμο» που έχει 365 επικίνδυνες στροφές καθώς και σαν ένα μεταίχμιο, ένα οριακό μεταβατικό σημείο μεταξύ δύο διαφορετικών καταστάσεων, του παλιού και του καινούργιου. 

    Τα αλλεπάλληλα συντριπτικά γεγονότα που συμβαίνουν πάνω στο πολύπαθο πλανήτη μας, μας τρομάζουν, καθώς παρατηρούμε να εφαρμόζεται πλέον πάνω στον κόσμο μια «νέα τάξη ηθικών, πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών». Παντού επικρατεί «ο νόμος της ζούγκλας» το δίκαιο του ισχυρότερου, όπως εκφράζεται μέσα από την κοινωνική αδικία, την ανεξέλεγκτη βία, την υποταγή στους ισχυρούς της γης, τη συστηματική εξόντωση όλων εκείνων που αντιστέκονται στα αποτρόπαια φρικιαστικά εγκλήματα, που καθημερινά συμβαίνουν γύρω μας. Πόλεμοι κατά τόπους με χιλιάδες νεκρούς, που συνεχώς επεκτείνονται και σε άλλες περιοχές με τρομακτικά αποτελέσματα. Πλέον η αγριότητα και η βαρβαρότητα του ανθρώπου έχει προ πολλού ξεπεράσει κάθε όριο, ενώ ταυτόχρονα οι άνθρωποι μέσα στην παραφρόνησή τους ανενδοίαστα δε διστάζουν να τροποποιούν ακόμα και διαχρονικούς θεσμικούς νόμους, δικαιοσύνης, ηθικής τάξεως και άλλα πολλά. . 

    Το μεγάλο ερώτημα είναι: Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας; Γιατί ένας ολόκληρος κόσμος, "σφάζεται, μάχεται, πονάει…", όπως λέει κι ένας στίχος. Γιατί τούτος ο κόσμος καθημερινά πνίγεται στο αίμα και βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο; Πολλοί υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα βασικά είναι οικονομικό και αφορά την άνιση κατανομή του εισοδήματος κλπ. Σίγουρα σε κάποιο βαθμό ισχύουν όλα αυτά. Το πρόβλημα όμως δεν επικεντρώνεται σ’ ένα σημείο, αλλά είναι πολύπλευρο και πολυδιάστατο και πάνω απ’ όλα είναι ηθικό και βαθιά πνευματικό. 

    Ο Θεός δια στόματος του πολύπαθου προφήτη Του «Ιερεμία» (Β/2: 13) έρχεται να μας δώσει την εξήγηση για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας: «δύο κακά έπραξεν ο λαός μου εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ». Ο άνθρωπος εγκατέλειψε το Θεό, δεν Τον αναγνώρισε ως Πλάστη και Δημιουργό Του. Διά στόματος του προφήτη «Ησαΐα» (Α/1: 3) με παράπονο ο Θεός αναφέρει: «Το βόδι γνωρίζει το αφεντικό του, και το γαϊδούρι τη φάτνη τού κυρίου του ο Ισραήλ, όμως, δεν γνωρίζει, ο λαός μου δεν εννοεί». 

    Αναμφισβήτητα η αιτία όλων των δεινών που μαστίζουν την ανθρωπότητα και την έχουν φέρει σε πλήρες αδιέξοδο και κίνδυνο ολοκληρωτικής καταστροφής είναι «ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως διότι ήταν πονηρά τα έργα αυτών» (Ιωάννης Γ/3: 19). "Το φως το αληθινό" του κόσμου είναι ο Ιησούς Χριστός (Ιωάννης Η/8: 12). Η άρνηση του ανθρώπου να υπακούσει στα προαιώνια θαυμαστά σχέδια του Θεού κάνει το σκοτάδι της αμαρτίας, που έρχεται ως συνέπεια της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το Θεό, να γίνεται όλο και πιο πηχτό μέσα στη ζωή και ο φόβος των «επερχομένων δεινών εις την οικουμένην» (Λουκάς ΚΑ/21: 26) να γιγαντώνεται μέσα μας. 

    Ο Θεός μέσα από τον αιώνιο και αψευδή Λόγο Του μας καθοδηγεί, μας αποκαλύπτει, μας υποδεικνύει πώς πρέπει να είναι η ζωή μας στους «κακούς καιρούς των εσχάτων ημερών» (Β’ Τιμοθέου Γ/3: 1) τους οποίους ζούμε. 

    Το βασικό ερώτημα για όλους μας είναι πώς θα πρέπει να σταθούμε, πώς να βαδίσουμε μέσα στον καινούργιο χρόνο που μπήκε στη ζωή μας. Ο Λόγος του Θεού, για άλλη μία φορά μας υποδεικνύει το σωστό δρόμο: 

      1/ Να αγαπάς τον Κύριο τον Θεόν σου. 

    Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ως πρώτη πασών των εντολών χαρακτήρισε την εντολή του Θεού: «Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου, και με όλη την ψυχή σου, και με όλη τη διάνοιά σου» (Ματθαίος ΚΒ/22: 37,38 & Μάρκος ΙΒ/12: 30 & Λουκάς Δ/4: 27) – (Δευτερονόμιο Σ/6: 4,5). 

    Αυτό ανθρωπίνως είναι αδύνατον να συμβεί λόγω της ξεπεσμένης ανθρώπινης φύσης και αυτό ακριβώς ήταν που ο Κύριος ήθελε να φανερώσει στους Φαρισαίους. Προσπαθούσε να τους δώσει να καταλάβουν ότι ήταν ολοκληρωτικά αδύναμοι, πλήρως χρεοκοπημένοι πνευματικά, παρά τη θρησκεία τους και τα ανούσια τυπικά, υποκριτικά θρησκευτικά τους έργα. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο είχαν ανάγκη από ένα Σωτήρα που θα τακτοποιούσε το αμαρτωλό παρελθόν τους και θα αποκαθιστούσε τη σχέση των ανθρώπων με το Θεό.  

    Για ν’ αγαπήσουμε τον Κύριο ««ἐξ ὅλης τῆς καρδίας μας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς μας καὶ ἐξ
ὅλης τῆς διανοίας μας», έχουμε ανάγκη από τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Ο Κύριος Ιησούς ήταν κατηγορηματικός: «….άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). Έχουμε ανάγκη τη δύναμη του Θεού, για να μας βοηθήσει στην απιστία μας. Ας θυμηθούμε τα λόγια εκείνου του απελπισμένου πατέρα προς τον Κύριο: «Πιστεύω, Κύριε βοήθει εις την απιστίαν μου» (Μάρκος Θ/9: 24). Έχουμε ανάγκη να προσευχόμαστε ειλικρινά και να ζητάμε από το Θεό με καρδιές γεμάτες από αγάπη για Εκείνον και είναι βέβαιο ότι ο Κύριος θα ενεργήσει, για να πραγματοποιηθεί το αδύνατον μέσα στη ζωή μας. «Παρά ανθρώποις είναι αδύνατον, αλλ' ουχί παρά τω Θεώ διότι τα πάντα είναι δυνατά παρά τω Θεώ» (Μάρκος Ι/10: 27). 

    Για ν’ αγαπήσουμε Κύριο το Θεό μας, πρέπει πρώτα να Τον γνωρίσουμε προσωπικά, να μετανοήσουμε για το αμαρτωλό παρελθόν μας και μέσα από τον αιώνιο Λόγο Του να μάθουμε το θέλημά Του για μας. Να μάθουμε ότι «Εμείς Τον αγαπάμε, επειδή Αυτός πρώτος μάς αγάπησε» (Α’ Ιωάννου Δ/4: 19), να εννοήσουμε τα λόγια του μαθητή της αγάπης: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Μέσα από τις καθημερινές ανεξήγητες δυσάρεστες και σπάνια ευχάριστες καταστάσεις της ζωής, να καταλάβουμε ότι: «πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού» (Ρωμαίους Η/8: 28). 

    Δείχνουμε την ειλικρινή μας αγάπη για τον Θεό, όταν Τον βάζουμε πρώτα στη ζωή μας. Ο Κύριος Ιησούς ήταν κατηγορηματικός προς τους μαθητές Του: «Όποιος αγαπάει πατέρα ή μητέρα περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος για μένα και όποιος αγαπάει γιο ή θυγατέρα περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος για μένα» (Ματθαίος Ι/10: 37). Θα πρέπει να βάζουμε το Θεό στην πρώτη θέση μέσα στη ζωή μας, Αυτός να προπορεύεται (Δευτερονόμιο Α/1: 30 & Θ/9: 33) και εμείς ν’ ακολουθούμε «τα ίχνη του» (Α’ Πέτρου Β/2: 21). Όταν βάζουμε πρώτα το Θεό στη ζωή μας, όλα τ’ άλλα πράγματα μπαίνουν από μόνα τους στη σωστή τους θέση, ενώ κάποια από αυτά που ακολουθούσαμε μέχρι σήμερα με μεγάλη πιστότητα και ενδιαφέρον φεύγουν μέσα από τη ζωή μας. Θα πρέπει να βάζουμε το Θεό μπροστά από ο,τιδήποτε άλλο. Είναι ανάγκη και ασφάλεια για μας ο Κύριος να προπορεύεται στη ζωή μας. 

    Ο Αβραάμ, ο πατέρας της πίστης, είχε πρώτον μέσα στη ζωή του το Θεό και γι’ αυτό υπάκουσε στο θέλημά Του να θυσιάσει το αγαπημένο του παιδί τον Ισαάκ (Γένεση ΚΒ/22: 1-19). Η απάντηση του Θεού στην υπακοή του Αβραάμ ήταν η εξής: «Και ο άγγελος του Κυρίου φώναξε μια δεύτερη φορά στον Αβραάμ από τον ουρανό. Και είπε: Ορκίστηκα στον εαυτό μου, λέει ο Κύριος, ότι, επειδή έπραξες αυτό το πράγμα, και δεν λυπήθηκες τον γιο σου, τον μονογενή σου, ότι εξάπαντος θα σε ευλογήσω, και εξάπαντος θα πληθύνω το σπέρμα σου σαν τα αστέρια τού ουρανού, και σαν την άμμο που είναι κοντά στο χείλος τής θάλασσας· και το σπέρμα σου θα κυριεύσει τις πύλες των εχθρών σου και διαμέσου του σπέρματός σου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη τής γης, επειδή υπάκουσες στη φωνή μου» (εδ. 15-18). Όταν επιλέγουμε να βάζουμε πρώτον το Θεό στη ζωή μας, οι ευλογίες Του έρχονται με αφθονία στη ζωή μας. 

    Ας αναλογιστούμε το χαρακτήρα και τη ζωή του Ιωσήφ. Πουλημένος από τ’ αδέλφια του, δούλος στο παλάτι του Πεντεφρή, ξένος ανάμεσα σε ξένους, τι βάζει πρώτο μέσα στη ζωή του; Μήπως βάζει την ίδια του τη ζωή, μήπως τη γνωριμία του με τη γυναίκα του Πεντεφρή, που τον προκαλούσε και που θα μπορούσε να του προσφέρει πολλά προνόμια; Όχι, τίποτα απ’ όλα αυτά. Ενώ είναι μόνος, αδύναμος, άδικα φυλακισμένος, βάζει πρώτα απ’ όλα το Θεό στη ζωή του. Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής: «ο Κύριος ήτο μετά του Ιωσήφ» (Γένεση ΛΘ/39: 21). Ο Απ. Παύλος αναφέρει στην επιστολή "προς Ρωμαίους" (Η/8: 31) "Αν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιος θα είναι εναντίον μας;" Ατενίζοντας στη δύναμη του Θεού ο Ιωσήφ αντιστέκεται στις προκλήσεις της γυναίκας του Πεντεφρή, λέγοντας εκείνα τα επικά λόγια: «πως να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;» (Γένεση ΛΘ/39: 9). Το Θεό σκεπτόταν ο Ιωσήφ γιατί Αυτόν αγαπούσε ειλικρινά και Τον είχε πρώτον στη ζωή του, γι’ αυτό και νίκησε τον πειρασμό και την αμαρτία. 

    Το Θεό είχε πρώτον στη ζωή του ο Δαβίδ και γι’ αυτό, όταν κατάλαβε τα λάθη που είχε κάνει [μοιχεία με την Βήθ Σαβεέ και ηθική αυτουργία για το φόνο του συζύγου της Ουρία, που ήταν και ο καλύτερός του στρατιώτης] (Β' Σαμουήλ ΙΒ/12: 1-14), ήρθε μετανοιωμένος και συντετριμμένος μπροστά στο Θεό με τα λόγια: «Ελέησόν με, ω Θεέ, κατά το έλεός σου· κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον τα ανομήματά μου…… Εις σε, εις σε μόνον ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου έπραξα….καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει» (Ψαλμός ΝΑ/51). 

    Ο πολύπαθος Ιώβ είχε το Θεό πρώτον στη ζωή του, γι’ αυτό διατήρησε την ακεραιότητά του μέσα στη δεινή κατάσταση στην οποία βρέθηκε παρά την έκκληση της γυναίκας του να βλαστημήσει το Θεό και να πεθάνει. Η απάντηση του Ιώβ στη μεγαλύτερη πρόκληση του εχθρού είναι επίσης επική: «Ο δε είπε προς αυτήν, Ελάλησας ως λαλεί μία εκ των αφρόνων γυναικών· τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή; Εν πάσι τούτοις δεν ημάρτησεν ο Ιώβ με τα χείλη αυτού» (Ιώβ, Β/2: 9,10). 

    2/ Να υπακούς στη φωνή Του. 

    Ο Ιώβ αναφέρει: «ο Θεός λαλεί άπαξ και δις, αλλ' ο άνθρωπος δεν προσέχει» (Ιώβ ΛΓ/33: 14). Μιλάει ο Θεός στον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος δεν προσέχει τα λόγια Του, δεν υπακούει στα προστάγματά Του. Πώς μιλάει ο Θεός; «Ο Θεός, αφού ελάλησε το πάλαι προς τους πατέρας ημών διά των προφητών πολλάκις και πολυτρόπως, εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις ελάλησε προς ημάς διά του Υιού, τον οποίον έθεσε κληρονόμον πάντων, δι' ου έκαμε και τους αιώνας» (Εβραίους Α/1: 1,2). 

    Είναι γεγονός ότι η υπακοή δεν είναι της μόδας στην ταραγμένη και αλλοπρόσαλλη εποχή μας. Το δόγμα που επικρατεί είναι: «κάνε ό,τι θέλεις, ό,τι σ’ ευχαριστεί, αρκεί να μπορείς να γλυτώσεις από τις συνέπειες του νόμου». Πλήρης δηλαδή ανυπακοή των ανθρώπων στους Θεϊκούς νόμους και από την άλλη προσπάθεια επιβολής του θελήματός τους στους άλλους. Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού το παν στη σχέση μας με το Θεό περνάει μέσα από την υπακοή, από την εμπιστοσύνη μας στην πρόνοιά Του για μας. 

    Ο προφήτης Σαμουήλ είπε προς το βασιλιά Σαούλ, που δεν υπάκουσε στο Λόγο του Θεού: «Μήπως ο Κύριος αρέσκεται στα ολοκαυτώματα και στις θυσίες, όπως στο να υπακούμε στη φωνή τού Κυρίου; Δες, η υποταγή είναι καλύτερη από τη θυσία· η υπακοή, παρά το πάχος των κριαριών επειδή, η απείθεια είναι όπως το αμάρτημα της μαγείας· και το πείσμα, όπως η ασέβεια και η ειδωλολατρία» (Α’ Σαμουήλ ΙΕ/15: 22,23). Το να υπακούει ο άνθρωπος στο Λόγο του Θεού είναι καλύτερο από οποιαδήποτε προσφορά σ’ Αυτόν. Ο άνθρωπος που δεν υπακούει στο Θεό, που απορρίπτει το Λόγο Του, αποδεικνύει ότι δεν έχει αληθινή πίστη σ’ Αυτόν, ο οποίος είναι η πηγή της ζωής, ο Πλάστης, ο Δημιουργός και συντηρητής του σύμπαντος (Ιερεμίας Ι/10: 12). Αν πραγματικά θέλουμε να ευαρεστούμε το Θεό στη ζωή μας, θα πρέπει να φροντίζουμε να εκτελούμε στο ακέραιο όλες Του τις εντολές. «Διότι αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι» (Α’ Ιωάννου Ε/5: 3). 

    Ο Κύριος ανέφερε προς τους μαθητές Του: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς» (Ματθαίος Ζ/7: 21). Φαίνεται καθαρά ότι ο Κύριος δίνει προτεραιότητα στην έμπρακτη υπακοή του θελήματός Του. Ο ίδιος ο Κύριος υπήρξε υπόδειγμα υπακοής στο θέλημα του Πατέρα Θεού και γι’ αυτό αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το δικό μου φαγητό είναι να πράττω το θέλημα εκείνου που με απέστειλε, και να τελειώσω το έργο του» (Ιωάννης Δ/4: 34). Το Έργο του Θεού είναι η σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου από την αμαρτία η οποία τον οδηγεί στον αιώνιο θάνατο. Ο Κύριος πάνω στο σταυρό πλήρωσε για τις αμαρτίες μας προσφέροντας το πολύτιμό Του αίμα για να ζούμε με δικαιοσύνη και να είμαστε απελευθερωμένοι από τις αμαρτίες μας (Α’ Πέτρου Β/2: 22-24). 

    Το πρώτο έργο που φανερώνει την υπακοή μας στο Θεό είναι η πίστη μας στον Ιησού Χριστό, που είναι ο μοναδικός σωτήρας του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 12). «εἶναι ἀληθῶς ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου» (Ιωάννης Δ/4: 42). Κάθε άνθρωπος που πιστεύει στο Χριστό, ο Θεός τον αναγεννάει «… ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν» (Ιωάννης Α/1: 13), τον κάνει «νέο κτίσμα» καθώς «ἐὰν τις ᾐναι ἐν Χριστῷ εἶναι νέον κτίσμα τὰ ἀρχαῖα παρῆλθον, ἰδού, τὰ πάντα ἔγειναν νέα» (Β’ Κορινθίους Ε/5: 17) και του δίνει την εξουσία να γίνει δικό Του παιδί: «Ὅσοι δὲ ἐδέχθησαν αὐτόν, εἰς αὐτοὺς ἔδωκεν ἐξουσίαν νὰ γείνωσι τέκνα Θεοῦ, εἰς τοὺς πιστεύοντας εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ» (Ιωάννης Α/1:12). Για να συνεχίσει να υπάρχει ζωντανή σχέση με το Θεό, για να υπάρχει πνευματική καρποφορία, ο άνθρωπος θα πρέπει να υπακούει στις εντολές του Θεού, όπως αυτές αναφέρονται μέσα στο γραπτό Λόγο Του. Η παρακοή έχει τη ρίζα της στην εγωιστική έπαρση και απομακρύνει τον άνθρωπο απ’ το Θεό, κάνοντάς τον εγωκεντρικό, ιδιοτελή και εν τέλει απάνθρωπο.

    Παράδειγμα παρακοής του θελήματος του Θεού στη ζωή του αποτελεί η αρχική στάση που τήρησε ο προφήτης του Θεού ο Ιωνάς. Δεν έβαλε πρώτον το Θεό στη ζωή του, αλλά έβαλε πρώτα την ασφάλεια του λαού του, όπως αυτός την εννοούσε, μπλέκοντας σε εθνικιστικά θέματα, επιθυμώντας να καταστραφεί ο λαός της Νινευή (120.000 άνθρωποι), παρά να τους κηρύξει μετάνοια, όπως του είχε ζητήσει ο Θεός (βλέπε βιβλίο Ιωνά, Παλαιά Διαθήκη). 

       3/ Να είσαι προσηλωμένος σ’ Αυτόν. 

     Αν αγαπάμε το Θεό και Τον υπακούμε, είναι βέβαιο ότι η καρδιά μας όλο και πιο πολύ θα προσηλώνεται σ’ Αυτόν και θα κάνουμε το θέλημά Του, που είναι πάντοτε «αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον» (Ρωμαίους ΙΒ/12: 2). Η προσήλωση του ανθρώπου στο Θεό ξεκινάει από την εσωτερική του διάθεση να τηρήσει το θέλημά Του, από αγάπη στο Θεό. 

    Ανατρέχοντας σε φωτεινά παραδείγματα μέσα από το Λόγο του Θεού, παρατηρούμε: Όταν ο πιστός άνθρωπος του Θεού, βασιλιάς του βασιλείου του «Ιούδα», Εζεκίας, απειλήθηκε από το μεγάλο στράτευμα του βασιλιά Σενναχειρείμ της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας, πού ήλπισε; Πού προσηλώθηκε ο Εζεκίας; «Επί Κύριον τον Θεόν του Ισραήλ ήλπισε και δεν εστάθη μετ' αυτόν όμοιος αυτού μεταξύ πάντων των βασιλέων του Ιούδα, αλλ' ουδέ των προ αυτού διότι προσεκολλήθη εις τον Κύριον δεν απεμακρύνθη από όπισθεν αυτού, αλλ' εφύλαξε τας εντολάς αυτού, τας οποίας ο Κύριος προσέταξεν εις τον Μωυσή» (Β’ Βασιλέων ΙΗ/18: 5,6). Ο Εζεκίας μπροστά στον κίνδυνο που αντιμετώπιζε από τα στρατεύματα των Ασσυρίων πήγε στον οίκο του Θεού και άρχισε να προσεύχεται: «Κύριε Θεέ ημών, σώσον ημάς, δέομαι, εκ της χειρός αυτού· διά να γνωρίσωσι πάντα τα βασίλεια της γης, ότι συ είσαι Κύριος ο Θεός, ο μόνος» (Β’ Βασιλέων ΙΘ/19: 19). 

    Καθώς ο Εζεκίας αγαπούσε το Θεό και ήταν προσηλωμένος στο θέλημά Του, δεν προσπάθησε να βρει πολιτικές λύσεις, για ν’ αντιμετωπίσει τους εχθρούς του, για παράδειγμα να κάνει συμμαχία με την Αίγυπτο ή να ζητήσει τη βοήθεια άλλων γειτονικών κρατών, ή να οργανώσει καλύτερα το στρατό του, αλλά τι έκανε; Εμπιστεύτηκε την υπόθεσή του στον αληθινό Θεό. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της προσήλωσής του στο Θεό; «Την νύκτα εκείνην εξήλθεν ο άγγελος του Κυρίου και επάταξεν εν τω στρατοπέδω των Ασσυρίων εκατόν ογδοήκοντα πέντε χιλιάδας· και ότε εξηγέρθησαν το πρωΐ, ιδού, ήσαν πάντες σώματα νεκρά. Και εσηκώθη Σενναχειρείμ, ο βασιλεύς της Ασσυρίας, και έφυγε και επέστρεψε και κατώκησεν εν Νινευή» (Β’ Βασιλέων ΙΘ/19: 35,36). 

   Να θυμηθούμε επίσης το παράδειγμα του Νεεμία ο οποίος είχε λάβει μια σταθερή απόφαση μέσα του να χτίσει και πάλι το γκρεμισμένο τοίχος της Ιερουσαλήμ. Οι προκλήσεις που αντιμετώπισε από τους εχθρούς του Θεού ήταν μεγάλες, όμως αυτός μένοντας προσκολλημένος στο Θεό δε σταμάτησε το έργο και αγνόησε τις προσκλήσεις τους (Νεεμίας Σ/6: 3). 

    Ο άνθρωπος που είναι προσκολλημένος στο Θεό ζει και ενεργεί σύμφωνα με το θέλημά Του. Πολλές οι έγνοιες, τα προβλήματα, τ’ αδιέξοδα της ζωής και γι’ αυτό χρειάζεται όλο και πιο πολύ να προσκολλόμαστε στον Κύριο των δυνάμεων. Η προτροπή του Λόγου του Θεού είναι: «Ανάθεσε στον Κύριο τον δρόμο σου, και έλπιζε σ' αυτόν, κι αυτός θα ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). Καθώς θα είμαστε προσκολλημένοι στον Κύριο, στο Άγιο θέλημά Του, ν’ αναθέτουμε σε Αυτόν τα προβλήματα της ζωής μας και να έχουμε ζωντανή την ελπίδα μέσα μας ότι ο Κύριος θα ενεργήσει και θα κάνει θαυμάσια στη ζωή μας στο δικό Του χρόνο.

    Ο Θεός δεν αδιαφορεί για την ψυχή που ειλικρινά θα Τον επικαλεστεί. Δεν ξεχνά τις ανάγκες μας, ευαρεστείται με το να μας ευεργετεί και να κάνει θαυμάσια «εν μέσω ημών». Ο «Ιησούς τ. Ναυή» (κεφ. ΚΓ/23, εδ. 14) καθώς βρίσκεται στο τέλος της ζωής του, υπενθυμίζει στους Ισραηλίτες: «…γνωρίζετε με ολόκληρη την καρδιά σας, και με ολόκληρη την ψυχή σας, ότι δεν ματαιώθηκε ούτε ένα από όλα τα αγαθά λόγια, που ο Κύριος ο Θεός σας μίλησε για σας όλα πραγματοποιήθηκαν σε σας, ούτε ένα απ' αυτά δεν ματαιώθηκε».

    Καθώς ένας καινούργιος χρόνος μπήκε στη ζωή μας, ας προχωρήσουμε μπροστά με δύναμη, με αισιοδοξία, με ασάλευτη ελπίδα αποβλέποντας όχι στις δικές μας δυνάμεις, αλλά στις αστείρευτες δυνάμεις του Θεού μας. Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (κεφ. Γ/3, εδ. 5) αναφέρεται: «Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου». Ας βαδίζουμε τούτο το «νέο δρόμο» τη νέα χρονική περίοδο που ανοίχτηκε στη ζωή μας «αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή τής πίστης, ο οποίος, εξαιτίας τής χαράς που ήταν μπροστά του, υπέφερε σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή, και κάθισε στα δεξιά τού θρόνου τού Θεού» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). 

    Στις αποφάσεις που θα λάβουμε ας είναι Αυτός ο «θαυμαστός μας σύμβουλος» (Ησαΐας Θ/9: 6). Να μην ξεχνάμε τα λόγια του Βασιλιά Δαβίδ στον «Ψαλμό» (ΛΔ/34, εδ. 15-22): 

15 Τα μάτια τού Κυρίου είναι επάνω στους δικαίους, και τα αυτιά του στην κραυγή τους. 

16 Το πρόσωπο του Κυρίου είναι ενάντια σ' εκείνους που πράττουν κακό, για να αφανίσει από τη γη την ανάμνησή τους. 

17 Έκραξαν οι δίκαιοι, και ο Κύριος εισάκουσε, και από όλες τους τις θλίψεις τούς ελευθέρωσε. 

18 Ο Κύριος είναι κοντά σ' εκείνους που είναι συντριμμένοι στην καρδιά, και σώζει τους ταπεινούς στο πνεύμα. 

19 Πολλές οι θλίψεις τού δικαίου, αλλά απ' όλες αυτές ο Κύριος θα τον ελευθερώσει. 

20 Αυτός φυλάττει όλα τα κόκαλά του κανένα απ' αυτά δεν θα συντριφτεί. 

21 Η κακία θα θανατώσει τον αμαρτωλό κι εκείνοι που μισούν τον δίκαιο θα χαθούν. 

22 Ο Κύριος λυτρώνει την ψυχή των δούλων του και δεν θα χαθούν όλοι εκείνοι που ελπίζουν σ' αυτόν. 

    Με τις σκέψεις αυτές και με την καρδιά πλημμυρισμένη από ειλικρινή αγάπη, εύχομαι σε όλες τις φίλες και τους φίλους του blog: giorgoskomninos.blogspot.com καθώς και στις οικογένειές τους, να έχουν: ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ, ΜΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ, ΜΕ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΖΩΝΤΑΝΌ, ΤΟΝ ΑΙΩΝΙΟ, ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΕΟ. ---