Βιβλίο προφήτη «ΙΕΡΕΜΙΑ», κεφ. Η/8, εδ. 5 – 22.
5 Γιατί αυτός ο λαός τής Ιερουσαλήμ στράφηκε με παντοτινή στροφή; Προσηλώνονται στην απάτη, αρνούνται να επιστρέψουν.
6 Ακροάστηκα, και άκουσα, αλλά, δεν μίλησαν με ευθύτητα δεν υπάρχει κανένας που να μετανοεί από την κακία του, λέγοντας: Τι έκανα; Κάθε ένας στράφηκε στον δρόμο του, σαν το άλογο που ορμάει στη μάχη.
7 Κι αυτός ο πελαργός στον ουρανό γνωρίζει τους διορισμένους καιρούς του και το τρυγόνι, και ο γερανός, και το χελιδόνι φυλάττουν τον καιρό τού ερχομού τους· ο λαός μου, όμως, δεν γνωρίζει την κρίση τού Κυρίου.
Στα λόγια αυτά φαίνεται καθαρά η πλήρης εξαχρείωση των κατοίκων του νότιου βασιλείου του Ισραήλ ή «βασίλειο του Ιούδα», μια κατάσταση που έχει απλωθεί απ’ άκρου εις άκρον της γης. Παντού απάτη, εξαχρείωση, κακία, χωρίς να υπάρχει ούτε ίχνος μεταμέλειας. «καθώς είναι γεγραμμένον Ότι δεν υπάρχει δίκαιος ουδέ εις, δεν υπάρχει τις έχων σύνεσιν δεν υπάρχει τις εκζητών τον Θεόν. Πάντες εξέκλιναν, ομού εξηχρειώθησαν δεν υπάρχει ο πράττων αγαθόν, δεν υπάρχει ουδέ εις» (Ρωμαίους Γ/3: 10-12).
Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων δεν πιστεύουν ότι κάποια στιγμή, που ο Θεός έχει ορίσει, θα κριθούν για τις πράξεις τους, ούτε ότι θα υπάρξουν συνέπειες για τις παραβάσεις τους στη ζωή. Όμως κάνουν μεγάλο λάθος. Ο άνθρωπος θα κριθεί για τις πράξεις του γιατί είναι από το Θεό ελεύθερος, έχει λογική και βάσει αυτής μπορεί να επιλέξει. Γι’ αυτό θα δώσει λόγο για τις επιλογές του. Το άλογο ζώο δε θα δώσει λόγο γιατί δεν έχει δυνατότητα επιλογής. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις» (Εβραίους Θ/9: 27). Ο Απ. Πέτρος την ημέρα της «Πεντηκοστής» αναφωνεί ενώπιον όλων των παρευρισκόμενων: «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι, διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών» (Πράξεις ΙΖ/17: 30,31).
Η αμαρτία του λαού την οποία δε μπορούσε με κανέναν τρόπο ν’ ανεχθεί ο Θεός ήταν η ειδωλολατρία. Εξαιτίας αυτής της μεγάλης αμαρτίας ο λαός οδηγήθηκε στην Βαβυλωνιακή εξορία για εβδομήντα ολόκληρα χρόνια (609 – 539 π.Χ.). Ο Θεός θρηνεί για την κατάσταση του λαού Του, καθώς γνωρίζει το τι πρόκειται ν’ ακολουθήσει.
8 Πώς λέτε: Είμαστε σοφοί, και ο νόμος τού Κυρίου είναι μαζί μας; Δέστε, σίγουρα, μάταια έγινε αυτό η κάλαμος των γραμματέων είναι αναληθής.
Πίστευαν ότι ήταν σοφοί, δυνατοί, πλούσιοι και ξεχωρισμένοι από το Θεό, για να Τον υπηρετήσουν. Γνώριζαν τους νόμους του Κυρίου και παρ’ όλα αυτά οι ερμηνευτές, οι προφήτες, οι ιερείς νόθευαν τα λόγια Του και αρνούντο το Νόμο Του. Προσπαθούσαν να πλουτίσουν παράνομα και αντιμετώπιζαν τα προβλήματα με επιπολαιότητα, αποβλέποντες σε «αισχρό κέρδος» (επιστολή Τίτο Α/1: 11) και σε εκμετάλλευση των συνανθρώπων τους. Ο Θεός ευαρεστείται με την Αγάπη, τη δικαιοσύνη, την αξιοπιστία και όχι με τέτοιου είδους συμπεριφορές.
9 Οι σοφοί καταντροπιάστηκαν, πτοήθηκαν, και συνελήφθησαν επειδή, απέρριψαν τον λόγο τού Κυρίου και ποια σοφία υπάρχει μέσα τους;
19 Επειδή είναι γεγραμμένον Θέλω απολέσει την σοφίαν των σοφών, και θέλω αθετήσει την σύνεσιν των συνετών.
20 Που ο σοφός; που ο γραμματεύς; που ο συζητητής του αιώνος τούτου; δεν εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου;
21 Διότι επειδή εν τη σοφία του Θεού ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν διά της σοφίας, ηυδόκησεν ο Θεός διά της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας (Α’ Κορινθίους Α/1: 20).
Μία είναι η σοφία, να γνωρίζει ο άνθρωπος τον Θεό και δημιουργό Του. Ο Ευαγγελιστής «Ιωάννης» (ΙΖ/17: 3) αναφέρει: «Κι αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν εσένα τον μόνον αληθινό Θεό, και εκείνον τον οποίον απέστειλες, τον Ιησού Χριστό».
10 Γι' αυτό, θα δώσω τις γυναίκες τους σε άλλους, τα χωράφια τους σ' εκείνους που θα τους κληρονομήσουν επειδή, κάθε ένας, από μικρόν μέχρι μεγάλο δόθηκε σε πλεονεξία από προφήτη μέχρι ιερέα, κάθε ένας πράττει το ψέμα.
«Επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού, δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού» (Ρωμαίους Γ/3: 23,24). Τι αναφέρει ο Λόγος του Θεού για την πλεονεξία; «Νεκρώσετε, λοιπόν, τα μέλη σας που είναι επάνω στη γη: Πορνεία, ακαθαρσία, πάθος, κακή επιθυμία, και την πλεονεξία, που είναι ειδωλολατρεία» (Κολοσσαείς Γ/3: 5). Ο Ψαλμωδός ζητάει από το Θεό: «Κλίνε την καρδιά μου στα μαρτύριά σου, και όχι σε πλεονεξία» (ΡΙΘ/119: 36).
11 Επειδή, γιάτρεψαν το σύντριμμα της θυγατέρας τού λαού μου με επιπόλαιο τρόπο, λέγοντας: Ειρήνη, ειρήνη αλλά, δεν υπάρχει ειρήνη.
12 Μήπως ντράπηκαν ότι έπραξαν βδέλυγμα; Μάλιστα, καθόλου δεν ντράπηκαν ούτε κοκκίνισαν γι' αυτό, θα πέσουν ανάμεσα σ' εκείνους που πέφτουν στον καιρό τής επίσκεψής τους θα απολεστούν, είπε ο Κύριος.
13 Εξάπαντος θα τους αναλώσω, λέει ο Κύριος δεν θα είναι σταφύλια στην άμπελο ούτε σύκα στη συκιά, και το φύλλο θα μαραθεί και τα αγαθά, που τους έδωσα, θα φύγουν απ' αυτούς.
14 Γιατί καθόμαστε; Συγκεντρωθείτε, ας μπούμε μέσα στις οχυρές πόλεις, και ας μείνουμε εκεί ολοκληρωτικά σιωπηλοί επειδή, ο Κύριος ο Θεός μας μάς κράτησε σε τέλεια σιωπή, και μας πότισε νερό χολής, μια που αμαρτήσαμε στον Κύριο.
15 Προσμείναμε ειρήνη, όμως κανένα αγαθό καιρό θεραπείας, όμως, δέστε, ταραχή.
16 Το φρύαγμα (ο θυμός) των αλόγων του ακούστηκε από τη Δαν σείστηκε ολόκληρη η γη από τον ήχο τού χρεμετισμού των ρωμαλέων αλόγων του επειδή, ήρθαν και κατέφαγαν τη γη, και το πλήρωμά της την πόλη, κι αυτούς που κατοικούν σ' αυτή
17 επειδή, δέστε, εγώ σας στέλνω φίδια, οχιές, που δεν θα γοητεύονται, αλλά θα σας δαγκώνουν, λέει ο Κύριος.
18 Θέλησα να παρηγορηθώ από τη λύπη, η καρδιά μου, όμως, είναι μέσα μου παραλυμένη.
19 Δέστε, φωνή κραυγής τής θυγατέρας τού λαού μου, από μακρινή γη. Δεν είναι ο Κύριος στη Σιών; Ο βασιλιάς της δεν είναι μέσα σ' αυτή; Γιατί με παρόργισαν με τα γλυπτά τους, με ξένες ματαιότητες;
20 Πέρασε ο θερισμός, τελείωσε το καλοκαίρι, κι εμείς δεν σωθήκαμε.
21 Για το σύντριμμα της θυγατέρας τού λαού μου πληγώθηκα είμαι σε πένθος με κατέλαβε έκπληξη. Δεν υπάρχει βάλσαμο στη Γαλαάδ;
22 Δεν υπάρχει εκεί γιατρός; Γιατί, λοιπόν, η θυγατέρα τού λαού μου δεν ανέλαβε την υγεία της;
ΣΧΟΛΙΑ:
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες φοβερών, τρομερών, πρωτόγνωρων, ακραία τραγικών γεγονότων καταστροφής, καθώς στην κυριολεξία ένας ολόκληρος κόσμος καταρρέει μέσα στη θλίψη, τον πόλεμο και τα δάκρυα. Ένας πολιτισμός χιλιάδων χρόνων αποδεικνύεται ανίκανος, για να δώσει λύση στα μεγάλα, φλέγοντα καθημερινά προβλήματα. Αντίθετα, καθώς εξελίσσεται, γίνεται «μπούμερανγκ» και απειλή για την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπινου είδους.
Πρόκειται για έναν «πολιτισμό» που δημιουργήθηκε «χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό και κατά συνέπεια, χωρίς να έχει καμία ελπίδα και καμία προοπτική για τον άνθρωπο». Ένα πολιτισμό στηριγμένο στην αμαρτία, την αποστασία, την άρνηση του θελήματος του Θεού, στην απόλυτη επικράτηση του ανθρώπινου διεφθαρμένου «εγώ». Θα λέγαμε ότι στις ημέρες μας κορυφώνεται τούτη η προσπάθεια εναντίωσης του ανθρώπου απέναντι στο Θεό και το θέλημά Του. Η γη διεφθάρη, όπως και στις ημέρες του Νώε (Γένεση Σ/6: 11), κατακλύσθηκε από αδικία, ανομία, πλεονεξία και κάθε άλλο κακό και τα αποτελέσματα είναι τραγικά, φοβερά, συγκλονιστικά.
Άραγε ποια είναι η αιτία όλου αυτού του κακού που συμβαίνει γύρω μας; Γιατί, ενώ «περιμέναμε να έρθει ειρήνη, ήρθε πόλεμος, ταραχή, φόβος, απελπισία;» (Ιερεμίας Σ/6: 15). Ο αιώνος Λόγος του Θεού με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο μας αποκαλύπτει την αιτία: «Δύο κακά έπραξε ο λαός μου, εμέ εκγατέλιπον την πηγή των ζώντων υδάτων και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ» (Ιερεμίας Β/2: 13). Ο άνθρωπος εγκατέλειψε τον αληθινό Θεό, τον Πλάστη του και Δημιουργό του. Ο πρ. «Ησαΐας» (Α/1: 3) χαρακτηριστικά αναφέρει: «το βόδι γνωρίζει το αφεντικό του, και το γαϊδούρι τη φάτνη τού κυρίου του ο Ισραήλ, όμως, δεν γνωρίζει, ο λαός μου δεν εννοεί». Τη λύση που έδωσε ο Θεός, από αγάπη για τον αμαρτωλό άνθρωπο, το τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο σωτηρίας, που έκανε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό, ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας, ο άνθρωπος δεν το αποδέχτηκε με ολέθρια αποτελέσματα γι’ αυτόν.
Ας παρατηρήσουμε, με γνώμονα πάντοτε τον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού, για να δούμε ποιες ήταν οι αιτίες που ο άνθρωπος εγκατέλειψε και συνεχίζει να εγκαταλείπει τον αληθινό Θεό.
1/ Η αγάπη προς τη ζωή της αμαρτίας.
Ο νεότερος γιος στην «παραβολή του ασώτου» (Λουκάς ΙΑ/11: 32) είχε τα πάντα όσο ζούσε μέσα στο σπίτι του Πατέρα του. Είχε αγάπη, πλούτο, δόξα, πλήρη επάρκεια σε όλα. Παρ’ όλα αυτά με κάθε τρόπο ήθελε να φύγει από το σπίτι του Πατέρα και μάλιστα πολύ μακριά «εις χώραν μακράν». Ο λόγος που τον ωθούσε να φύγει ήταν η αγάπη για την αμαρτία. Στο σπίτι του Πατέρα υπήρχαν τα πάντα, εκτός από αμαρτία.
Την εικόνα του ανθρώπου διαχρονικά την παρουσιάζει ο Απ. Παύλος με τα πιο μελανά χρώματα στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Α/1, εδ. 24–33). Στις έσχατες ημέρες μας λέγει ο απόστολος στον Τιμόθεο, η αμαρτία, η αποστασία, η πτώση του ανθρώπου, θα κορυφωθούν.
1 Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί
2 διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι,
3 άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι,
4 προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι,
5 έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε.
6 Διότι εκ τούτων είναι εκείνοι, οίτινες εισχωρούσιν εις τας οικίας και αιχμαλωτίζουσι τα γυναικάρια τα πεφορτισμένα αμαρτίας, συρόμενα υπό διαφόρων επιθυμιών,
7 τα οποία πάντοτε μανθάνουσι και ποτέ δεν δύνανται να έλθωσιν εις την γνώσιν της αληθείας.
8 Και καθ' ον τρόπον ο Ιαννής και Ιαμβρής αντέστησαν εις τον Μωϋσήν, ούτω και αυτοί ανθίστανται εις την αλήθειαν, άνθρωποι διεφθαρμένοι τον νούν, αδόκιμοι εις την πίστιν.
9 Αλλά δεν θέλουσι προκόψει πλειότερον διότι η ανοησία αυτών θέλει γείνει κατάδηλος εις πάντας, καθώς και η εκείνων έγεινε (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 1-9).
2/ Η ζωή της ανεξαρτησίας από το Θεό.
"Δεν θέλωμεν ούτος βασιλεύσει εφ’ ημών" (Λουκάς ΙΘ/19: 14).
Μέσα στον κήπο της Εδέμ ο διάβολος έπεισε τον άνθρωπο να φάγει από τον απαγορευμένο καρπό. Τούτη τη φορά, που ο Θεός είπε: «Φάτε απ’ αυτόν τον καρπό (Ιησού Χριστό)» ο διάβολος έρχεται να πει: «Μη φας από αυτό τον καρπό, θα σου κλέψει την ελευθερία σου, θα γίνεις αποσυνάγωγος και πολλά άλλα». Ζήσε μόνος σου, έχεις ικανότητες, θα τα καταφέρεις. Την προσπάθεια αυτή έρχονται να ενισχύσουν διάφορες κοσμοθεωρίες (υπεράνθρωπος του Νίτσε κλπ). Μπλεγμένος με όλες αυτές τις καλοστημένες παγίδες του εχθρού, ο άνθρωπος φθάνει στο έσχατο σημείο να αρνείται ακόμη και την ύπαρξη του Θεού.
Πολύ εύστοχα ο ψαλμωδός αναρωτιέται: «Γιατί φρύαξαν τα έθνη και οι λαοί μελέτησαν μάταια. Παραστάθηκαν οι βασιλείς της γης και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Κυρίου και του Χριστού αυτού, λέγοντες. Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ’ ημών τας αλύσεις αυτών» (Ψαλμός Β/2: 1–3). Τι θα συμβεί κάτω από όλο αυτό το πνεύμα της αμαρτίας, της άρνησης και της αποστασίας του ανθρώπου; Θ’ αναβάλει μήπως ο Θεός τα σχέδιά Του; Μέσα από τον Λόγο του Θεού παίρνουμε την απάντηση: «Ο καθήμενος εν ουρανοίς θέλει γελάσει. Και ο Κύριος εν τω θυμώ αυτού θέλει συνταράξει αυτούς» (Ψαλμός Β/2: 4,5).
3/ Απιστία στο Λόγο του Θεού και τις διακηρύξεις του.
Το μεγάλο κακό εδώ έχει δημιουργηθεί από την ανθρώπινη σοφία, η οποία είναι «μωρία για το Θεό» (Α’ Κορινθίους Β/2: 14). Βλέπει ο αφελής άνθρωπος τη δημιουργία, παρατηρεί την ανατολή, τη δύση, τα κρίνα του αγρού και μέσα στην αφροσύνη του με βεβαιότητα λέει: «Δεν υπάρχει Θεός» (ψαλμός ΝΓ/53: 1). Ο Απ. Πέτρος στην δεύτερη επιστολή του αναφέρει: «στις έσχατες ημέρες θα έρθουν εμπαίκτες, που θα περπατούν σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες και λέγοντας: Πού είναι η υπόσχεση της παρουσίας του; Δεδομένου ότι, από την ημέρα που οι πατέρες κοιμήθηκαν, όλα παραμένουν έτσι από την αρχή τής κτίσης» (Β’ Πέτρου Γ/3: 3-4). Θ’ αμφισβητούν τις υποσχέσεις του Κυρίου (Ιωάννης ΙΔ/14: 3) και θα διερωτώνται: «Θα έρθει ο Χριστός, δεν ήρθε τόσα χρόνια, τώρα θα έρθει;». Ακόμα και αυτοαποκαλούμενοι «διδάσκαλοι» που μιλούν στο Όνομα Εκείνου δεν πιστεύουν στις υποσχέσεις Του και δεν κηρύττουν τον ερχομό Του για την «αρπαγή» της Εκκλησίας Του (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Αμφισβητούν τα αιώνια σχέδιά Του για την κάθε ψυχή. Ο Κύριος βεβαιώνει: «Η γη και ο ουρανός θα παρέλθουν, οι λόγοι μου όμως θα εκπληρωθούν κατά γράμμα» (Λουκάς ΚΑ/21: 33 – Μάρκος ΙΓ/13: 31 – Ματθαίος ΚΔ/24: 35).
4/ Η αυτοδικαίωση του θρησκευόμενου ανθρώπου.
Ίσως αυτός να είναι και ο χειρότερος παράγοντας της ανθρώπινης απιστίας. Αρνείται ο άνθρωπος τη σωτηρία την οποία προσφέρει ο Ιησούς Χριστός, δωρεάν, κατά χάριν. «κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου τής πίστης κι αυτό δεν είναι από σας είναι δώρο τού Θεού» (Εφεσίους Β/2: 8). Έρχεται ο άνθρωπος, ο μορφωμένος, ο πολιτισμένος, “ο σοφός του αιώνος τούτου” (Α’ Κορινθίους Α/1: 20) και απορρίπτει τη «χάρη» του Θεού, προκρίνοντας έναν ατέρμονα αγώνα, για να σωθεί με τις δικές του προσπάθειες. Αντί να υποταχθεί στο Χριστό που είναι ο μόνος που μπορεί να προσφέρει σωτηρία στον άνθρωπο «δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12). Προσπαθεί να αυτοδικαιωθεί και αυτό τον απομακρύνει όλο και πιο πολύ από την πηγή του Ελέους και της Χάριτος, που είναι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος με την σταυρική Του θυσία καθιέρωσε το μοναδικό τρόπο σωτηρίας που είναι «διά της πίστεως» (Εβραίους Ι/10: 38).
Αυτοδικαιούμενος ήταν ο Φαρισαίος, τον οποίο ο Κύριος αναφέρει σαν παράδειγμα στο Ευαγγέλιο «κατά Λουκάν» (ΙΗ/18: 10-14). Στάθηκε στο μέσον του Ναού και απαρίθμησε στο Θεό τα έργα της δικής του δικαιοσύνης. Ο Απ. Παύλος διακηρύττει ότι όσοι ζητούν να δικαιωθούν με τα έργα τους όχι μόνον ξεπέφτουν από τη χάρη του Θεού, αλλά και ακυρώνουν το Έργο που ο Χριστός πραγματοποίησε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν. Στην επιστολή: «προς Γαλάτας» (κεφ. Β/2 εδ. 21) αναφέρει: «Δεν αθετώ την χάριν του Θεού. Διότι αν η δικαίωση γίνεται δια του νόμου, (τα έργα του Νόμου), άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανε». Επίσης στην ίδια επιστολή αναφέρει: «Αποχωρισθείτε από του Χριστού όσοι δικαιώνεστε διά του νόμου» (κεφ.Ε/5, εδ. 4). Η σωτηρία του ανθρώπου είναι «κατά χάριν, δια της πίστεως» στον σταυρικό θάνατο του Χριστού και παρέχεται ως χάρισμα και δώρο του Θεού σε καθένα που θα πιστέψει (Ιωάννης Α/1: 12 & Εφεσίους Β/2: 8).
Αυτές είναι οι αιτίες, αυτά είναι τα μέσα που ο εχθρός χρησιμοποιεί για να αποτρέψει τον άνθρωπο από τη σωτηρία που προσφέρει ο αναστημένος και δοξασμένος Κύριος Ιησούς Χριστός. Σ΄ αυτούς τους δρόμος περπάτησε ο άνθρωπος ανάμεσα στους αιώνες και τα αποτελέσματα υπήρξαν συντριπτικά. Κατακλίστηκε η γη από αδικία, φόβο, τρόμο, πολέμους, θάνατο. Όμως τι γίνεται; Υπάρχει ελπίδα; Υπάρχει οδός σωτηρίας;;
Σε μια άλλη εποχή, σε μια περίοδο πτώσης του λαού Ισραήλ ο προφήτης του Θεού, ο πολύπαθος «Ιερεμίας» (κεφ. Η/8, εδ. 22), βλέποντας την πνευματική κατάσταση του λαού συνεχώς να επιδεινώνεται ένα μεγάλο ερώτημα τον απασχολεί: «Δεν είναι βάλσαμο εν Γαλαάδ, δεν είναι εκεί ιατρός, δια τι λοιπόν η θυγάτηρ του λαού μου δεν ανέλαβε την υγείαν αυτής».
Με την ονομασία Γαλαάδ αναφέρεται μία ορεινή περιοχή της Παλαιστίνης, που βρίσκεται μεταξύ του Ιορδάνη ποταμού και της Αραβικής ερήμου. Μετά την κατάληψη της Χαναάν από τους Εβραίους εγκαταστάθηκε στην περιοχή αυτή η φυλή του Γαδ (γιός του Ιακώβ με τη Ζελφά, την υπηρέτρια της Λείας). Κυριολεκτικά η φράση σημαίνει «σορός μαρτυρίας». Ήταν ονομαστή περιοχή για τα αρωματικά της βότανα καθώς και για διάφορα άλλα αρώματα, το μύρο, το βάλσαμο, τα οποία ήταν περιζήτητα στην αγορά της Αιγύπτου (Γένεση ΛΖ/37: 25).
Το βάλσαμο ήταν ιδανικό φάρμακο (βότανο) για κάθε ασθένεια. Μαλάκωνε την πληγή, θεράπευε τον πόνο, χαμήλωνε τον πυρετό, γιάτρευε και ταυτόχρονα ξέχυνε και το ωραίο άρωμά του. Ο Θεός είχε βάλει το βάλσαμο ανάμεσά τους, για να τους θυμίζει ότι υπάρχει γιατρικό στον πόνο, όμως αυτοί τίποτα δε διδάχτηκαν. Πήραν τούτο το πολύτιμο αγαθό και το εμπορεύτηκαν, για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Πόσο μοιάζει αυτό το γεγονός με τη σημερινή εμπορευματοποίηση της θρησκείας. Το βάλσαμο έπαψε να υπάρχει στη γη του Ισραήλ όταν έπαψε η παρουσία του Θεού μετά το διασκορπισμό σε όλα τα έθνη της γης του λαού Του.
Αλήθεια σήμερα υπάρχει Βάλσαμο, υπάρχει γιατρός, για να θεραπεύσει τα «σεσηπότα έλκη» (Ησαΐας Α/1: 6) της ανθρωπότητας; Η απάντηση είναι κατηγορηματική. Ναι, υπάρχει εκείνο το «τρυφερό φυτό» που έδωσε ο Θεός, «που βγήκε από την ξερή γη και ο οποίο δεν είχε είδος ούτε κάλλος και Τον είδαμε, και δεν είχε ωραιότητα, ώστε να Τον επιθυμούμε» (Ησαΐας ΝΓ/53: 2). Αυτός είναι ο Αναστημένος και δοξασμένος Κύριος Ιησούς Χριστός. Ο μόνος δυνάμενος να προσφέρει γιατρειά στην τραυματισμένη και ματωμένη ανθρώπινη ψυχή. Γι’ αυτό άλλωστε ήρθε ανάμεσά μας. Γι’ αυτό πέθανε στη θέση μας και αναστήθηκε «καθεζόμενος εκ δεξιών του Πατρός» (Α’ Πέτρου Γ/3: 22). Μία μέρα, που μόνον ο Θεός τη γνωρίζει, ο άρχοντας του ουρανού, ο Ιησούς Χριστός, θα σηκωθεί από εκείνον το χρυσό θρόνο και θα έρθει «εν νεφέλαις» (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17), για να παραλάβει όλους εκείνους που έχουν σωθεί με την πίστη τους σ’ Αυτόν και Τον περιμένουν (Εβραίους Θ/9: 28).
Προφητικά ο «Ησαΐας» (ΞΑ/61: 1-4) δίνει το περίγραμμα της αποστολής Του στον αφιλόξενο κόσμο μας:
1 Πνεύμα Κυρίου τού Θεού είναι επάνω μου επειδή, ο Κύριος με έχρισε για να ευαγγελίζομαι στους φτωχούς, με απέστειλε για να γιατρέψω τους συντριμμένους στην καρδιά, να κηρύξω ελευθερία στους αιχμαλώτους, και άνοιγμα δεσμωτηρίου στους δεσμίους
2 για να κηρύξω χρόνον ευπρόσδεκτο στον Κύριο, και ημέρα εκδίκησης του Θεού μας· για να παρηγορήσω όλους αυτούς που πενθούν·
3 για να καθορίσω σ' αυτούς που πενθούν στη Σιών, να τους δώσω ωραιότητα, αντί για στάχτη, λάδι ευφροσύνης, αντί για πένθος, στολή αίνεσης, αντί τού πνεύματος της αποθάρρυνσης· για να ονομάζονται δέντρα δικαιοσύνης, φύτεμα του Κυρίου, για δική του δόξα.
4 Και θα ανοικοδομήσουν τις παλιές ερημώσεις, θα ανεγείρουν τα αρχαία ερείπια, και θα ανακαινίσουν τις έρημες πόλεις, αυτές που ήσαν ερημωμένες από γενεές γενεών.
Είναι το «βάλσαμο του ουρανού» για τη θεραπεία της ταλαιπωρημένης εξαιτίας της αμαρτίας ανθρώπινης ψυχής. Είναι το μοναδικό γιατρικό, η λύση για όλα τα σύνθετα και δυσεπίλυτα προβλήματα της εποχής μας. Είναι το «φως το αληθινό» (Ιωάννης Η/8: 12) που φέγγει μέσα στο σκοτάδι τούτης της ζωής. Είναι η μοναδική «οδός» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6) που οδηγεί στο Θεό, είναι η πραγματική λύτρωση, η «ζωή και η ανάσταση» (Ιωάννης ΙΑ/11: 25), είναι το παν για τη σωτηρία του ανθρώπου (Κολοσσαείς Β/2: 10). Όλες οι άλλες λύσεις που επικαλούνται οι άνθρωποι δεν οδηγούν πουθενά ή μάλλον οδηγούν στο πλήρες αδιέξοδο. Για αυτές ισχύει εκείνο που ο ποιητής αναφέρει στο ποίημά του «Οι μοιραίοι»: «Λάμπετε, σβήνεστε μακριά μας, χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας». Όλα τ’ άλλα αφήνουν τον άνθρωπο μόνο και την ψυχή του κενή, είναι «λαμπάδες» που θα παραμείνουν σβηστές στην παρουσία Του.
Τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει το «βάλσαμο του ουρανού». Θυμηθείτε μια ψυχή που άκουγε στο όνομα Κορνήλιος. Ήταν Ρωμαίος εκατόνταρχος, ευκατάστατος, είχε θρησκεία, είχε φόβο Θεού, ήταν φιλάνθρωπος, βοηθούσε τους αναξιοπαθούντες, όμως δεν είχε ειρήνη στην καρδιά του. Του έλλειπε κάτι το οποίο εναγωνίως αναζητούσε και κατέφυγε στον Απ. Πέτρο, για να του το εξηγήσει (Πράξεις, κεφ. Ι/10). Του έλειπε το βάλσαμο. Του έλειπε ο Χριστός. Όλα όσα κατείχε παραπάνω είχαν να κάνουν με μια αξιοπρεπή ανθρώπινη ζωή, όμως το «βάλσαμο του ουρανού» έχει να κάνει με μια αιώνια ζωή κοντά στο Θεό (Α’ Ιωάννου Β/2: 25).
Όμως, "αφού υπάρχει το βάλσαμο, αφού υπάρχει γιατρός, γιατί «η θυγατέρα του λαού μου δεν ανέλαβε την υγεία αυτής"; Και σ’ αυτήν την κρίσιμη ερώτηση την απάντηση θα τη δώσει και πάλι ο Λόγος του Θεού. «Δεν ηθελήσατε… » (Ιωάννης Ε/5: 40). Θυμηθείτε το παράπονό του Κυρίου, καθώς αντίκρυσε την Ιερουσαλήμ. Είναι η μόνη φορά που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη ότι ο Χριστός έκλαψε (Μπροστά στον τάφο του Λαζάρου δάκρυσε). Τα λόγια Του συγκλονιστικά: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα του, καθ’ όν τρόπον η όρνις τα ορνίθια αυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε» (Λουκάς ΙΓ/13: 34). Η ίδια άρνηση η ίδια σκληρότητα, η ίδια απάντηση διαχρονικά: «Δεν θέλομεν ούτος βασιλεύσει εφ’ ημών» (Λουκάς ΙΘ/19: 14).
Υπάρχει βάλσαμο, υπάρχει γιατρός, υπάρχει σωτηρία για τον πολύπαθο κόσμο στις τραγικές ημέρες που ζούμε; Η απάντηση είναι «ναι», «Ζει Κύριος». «Όσοι Τον δέχθηκαν και πήραν το «φάρμακο» υπακούοντας σ’ Αυτόν, σ’ αυτούς έδωκε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού, οίτινες ουχί εξ’ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν» (Ιωάννης Α/1: 12,13).
Ένας νέγρικος ύμνος αναφέρει:
«Είναι βάλσαμο στη Γαλαάδ
που φέρνει γιατρειά,
Βάλσαμο στον πόνο θαυμαστό
για κάθε μια καρδιά». ---
