Βιβλίο "ΓΕΝΕΣΗΣ", κεφ. ΚΕ/25, εδ. 19 – 34.
19 Κι αυτή είναι η γενεαλογία τού Ισαάκ, του γιου τού Αβραάμ ο Αβραάμ γέννησε τον Ισαάκ
20 και ο Ισαάκ ήταν 40 χρόνων, όταν πήρε για τον εαυτό του γυναίκα τη Ρεβέκκα, τη θυγατέρα τού Βαθουήλ, του Σύριου, από την Παδάν-αράμ, αδελφή τού Λάβαν τού Σύριου.
21 Και ο Ισαάκ προσευχόταν στον Κύριο για τη γυναίκα του, επειδή ήταν στείρα και ο Κύριος τον εισάκουσε, και η Ρεβέκκα, η γυναίκα του, συνέλαβε.
22 Και τα παιδιά συγκρούονταν μέσα της και είπε: Αν έτσι πρόκειται να γίνει, γιατί εγώ να συλλάβω; Και πήγε να ρωτήσει τον Κύριο.
23 Και ο Κύριος της είπε: Δύο έθνη είναι στην κοιλιά σου και δύο λαοί θα διαχωριστούν από τα σπλάχνα σου Και ο ένας λαός θα είναι δυνατότερος από τον άλλο λαό και ο μεγαλύτερος θα δουλέψει στον μικρότερο.
24 Και όταν συμπληρώθηκαν οι ημέρες της για να γεννήσει, να, στην κοιλιά της ήσαν δίδυμα.
25 Και ο πρώτος βγήκε κόκκινος, και ήταν ολόκληρος δασύτριχος σαν δέρμα και αποκάλεσαν το όνομά του Ησαύ.
26 Και έπειτα βγήκε ο αδελφός του και το χέρι του κρατούσε τη φτέρνα τού Ησαύ γι' αυτό ονομάστηκε Ιακώβ και ο Ισαάκ ήταν 60 χρόνων, όταν τους γέννησε.
27 Και μεγάλωσαν τα παιδιά και ο μεν Ησαύ έγινε άνθρωπος έμπειρος στο κυνήγι, ένας άνθρωπος του χωραφιού ο δε Ιακώβ, ένας άνθρωπος απλός, που κατοικούσε σε σκηνές.
28 Και ο μεν Ισαάκ αγαπούσε τον Ησαύ, επειδή το κυνήγι ήταν σ' αυτόν τροφή ενώ η Ρεβέκκα αγαπούσε τον Ιακώβ.
29 Και ο Ιακώβ μαγείρευε ένα μαγείρεμα και ο Ησαύ ήρθε από το χωράφι, και ήταν αποκαμωμένος
30 και ο Ησαύ είπε στον Ιακώβ: Δώσε μου, παρακαλώ, να φάω, από το κόκκινο, τούτο το κόκκινο, επειδή είμαι αποκαμωμένος γι' αυτό, αποκάλεσαν το όνομά του Εδώμ.
31 Και ο Ιακώβ είπε: Πούλησέ μου σήμερα τα πρωτοτόκιά σου.
32 Και ο Ησαύ είπε: Δες, εγώ πάω να πεθάνω, και σε τι με ωφελούν αυτά τα πρωτοτόκια;
33 Και ο Ιακώβ είπε: Να μου ορκιστείς σήμερα και του ορκίστηκε και πούλησε τα πρωτοτόκιά του στον Ιακώβ.
34 Τότε, ο Ιακώβ έδωσε στον Ησαύ ψωμί, και μαγείρεμα της φακής και έφαγε και ήπιε, και αφού σηκώθηκε αναχώρησε έτσι ο Ησαύ καταφρόνησε τα πρωτοτόκιά του.
Επιστολή "προς ΕΒΡΑΙΟΥΣ¨, κεφ. ΙΒ/12, εδ. 14-17.
14 Επιδιώκετε ειρήνη με όλους, και τον αγιασμό, χωρίς τον οποίο κανένας δεν θα δει τον Κύριο
15 παρατηρώντας μήπως κάποιος στερείται τη χάρη τού Θεού «μήπως κάποια ρίζα πικρίας, που αναφύεται, φέρνει ενόχληση», και διαμέσου αυτής μολυνθούν πολλοί
16 μήπως υπάρχει κάποιος πόρνος ή βέβηλος, όπως ο Ησαύ, ο οποίος για ένα πιάτο φαγητό πούλησε τα πρωτοτόκιά του
17 ξέρετε, βέβαια, ότι και μετέπειτα, θέλοντας να κληρονομήσει την ευλογία, αποδοκιμάστηκε δεδομένου ότι, δεν βρήκε τόπο μετάνοιας, αν και την εκζήτησε με δάκρυα.
ΣΧΟΛΙΑ :
Στην οικογένεια της εποχής εκείνης μετά τον πατέρα ο "πρωτότοκος γιός" ήταν ο αρχηγός της οικογένειας και ο υπεύθυνος για τους μικρότερους αδελφούς του και αδελφές του. Για το λόγο αυτό ο Θεός είχε ορίσει στο οικογενειακό δίκαιο της Παλαιάς Οικονομίας, το "νόμο της πρωτοτοκίας" (Δευτερονόμιο ΚΑ/21:17 «… δίδων εἰς αὐτὸν διπλοῦν μερίδιον ἐκ πάντων τῶν ὑπαρχόντων αὑτοῦ διότι εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ· εἰς τοῦτον ἀνήκουσι τὰ πρωτοτόκια". Ο Ησαύ ως πρωτότοκος γιος ήταν και φυσικός κληρονόμος του Ισαάκ, δικαιούμενος να λάβει διπλό μερίδιο από τα υπάρχοντα του πατέρα του, συγκρινόμενος με το μικρότερο αδελφό του, τον Ιακώβ, ο οποίος θα ελάμβανε το 1/3 της περιουσίας του πατέρα τους.
Ο κάθε πιστός άνθρωπος είναι πρωτότοκος του Θεού (Εβραίους ΙΒ/12: 22-23) "…προσήλθετε… εἰς πανήγυριν καὶ ἐκκλησίαν πρωτοτόκων καταγεγραμμένων ἐν τοῖς
οὐρανοῖς", προορισμένος να εξαγγείλει με τη ζωή του τις αρετές του Θεού, ζώντας ανάμεσα σε μία "γενεά σκολιά και διεστραμμένη" (Φιλιππησίους Β/2: 15) και να γευθεί την κληρονομιά και το δώρο του Θεού, που είναι "αιώνια ζωή" (Ρωμαίους Σ/6: 22). Η σειρά που ήταν τότε παραμένει και σήμερα στα πνευματικά πράγματα, μια σειρά που ο Θεός έχει ορίσει και η οποία περιέχει ένα μεγάλο ηθικό βάρος για τον κάθε πιστό του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. Δια Ιησού Χριστού είμαστε "παιδιά του Θεού", "κληρονόμοι του Θεού" (Ρωμαίους Η/8: 17) και όλες οι υποσχέσεις του Θεού θα εκπληρωθούν κατά γράμμα μέσα στη ζωή μας, εάν πάρουμε σοβαρά το Λόγου του Θεού, που είναι "ναι" και "αμήν", αψευδής και αιώνιος.
Ο Θεός έχει θαυμαστά σχέδια για το κάθε δικό Του παιδί, όμως, πολλές φορές αυτά τα σχέδια ερχόμαστε με τη ζωή μας να τ' αλλάξουμε, ερχόμαστε να εμποδίσουμε το Θεό να τα υλοποιήσει. Υπάρχει ένα φωτεινό παράδειγμα μέσα στο Λόγο του Θεού ενός ανθρώπου που η ζωή του ήταν τόσο προσεγμένη, ώστε επέτρεπε στο Θεό να εφαρμόζει τα σχέδια που είχε γι’ αυτόν. Το όνομά του Ιωσήφ (Γένεση, κεφ. ΛΖ/37), ακολουθούσε πιστά το Θεό, ήταν απόλυτα εμπιστευμένος στην Πρόνοια του Θεού. Ζούσε στην πράξη τους στίχους εκείνου του τόσο ωραίου ύμνου : «όπου Αυτός με οδηγήσει θα υπάγω ασφαλώς…..».
Συνεπώς μια άστατη σχέση με το Θεό που θα τη διακρίνει η απιστία, η αμαρτία, η μη συμμόρφωση με το θέλημα Του, μπορεί να κάνει το Θεό να αλλάξει τα σχέδιά Του μέσα στη ζωή μας και να γίνει αιτία στέρησης πολλών ευλογιών, και όχι μόνον. Ένα ποίημα είχε την επιγραφή: «το πουλάκι με το σπασμένο φτερό». Το περιεχόμενό του είχε ως εξής: "Ένα πουλάκι πέταγε πολύ ψηλά και τραγουδούσε, όμως μια μέρα δεν πρόσεξε και λαβώθηκε στο φτερό από την παγίδα ενός κυνηγού. Το βρήκε κάποιος άνθρωπος με σπασμένη τη φτερούγα του, το πήρε, το περιποιήθηκε και σιγά – σιγά το πουλάκι άρχισε να γίνεται και πάλι καλά. Κάποια στιγμή που ένιωσε τελείως καλά αποφάσισε να πετάξει και να φύγει από το σπίτι του ανθρώπου που το είχε περιποιηθεί. Προσπάθησε να πετάξει και πάλι ψηλά, αλλά δεν μπόρεσε να φτάσει πολύ ψηλά, όσο πέταγε πριν από την περιπέτειά του. Το πουλάκι κατάλαβε ότι μια στιγμή απροσεξίας του είχε αφαιρέσει μέσα στη ζωή του την ευκαιρία να πετά σε μεγάλα ύψη. Ποτέ πλέον δε θα ξαναπετούσε όπως πριν. Το πουλάκι με το σπασμένο φτερό μη μπορώντας λοιπόν να φτάσει τα μεγάλα ύψη, στεκόταν κοντά στην παγίδα και με το κελάηδημά του προφύλαγε τα άλλα πουλιά να μην πέσουν στην παγίδα. Ήταν μια σπασμένη ζωή, μια χαμένη ζωή, που όμως έγινε μια θαυμαστή ευκαιρία και προφύλaγε πολλά άλλα πουλιά, ώστε να μην πέσουν στην παγίδα.
Όταν αναφερόμαστε στον πρωτότοκο, δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά σε εκείνον που γεννήθηκε πρώτος χρονικά. Ο ορισμός του πρωτοτόκου αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο του πατέρα, ο οποίος δε δεσμεύεται από το χρόνο γέννησης των τέκνων αλλά ενεργεί σύμφωνα με τη ζωή και τη συμπεριφορά τους. Για παράδειγμα ο Ρουβήν, που είχε μητέρα τη Λεία, είχε γεννηθεί πρώτος από όλα τα παιδιά του Ιακώβ (Γένεση ΛΕ/35: 23), παρ' όλα αυτά έχασε τα πρωτοτόκια, γιατί έπραξε το μέγα ατόπημα "να κοιμηθεί με την Βαλλά (υπηρέτρια της Ραχήλ) παλλακίδα του πατέρα του" (Γένεση ΛΕ/35: 22 & ΜΘ/49: 3,4) και αποστερήθηκε απ' όλα τα προνόμια που είχε. Οι δύο επόμενοι αδελφοί του, ο Συμεών και ο Λευί, αποκλείστηκαν επίσης από τα πρωτοτόκια λόγω των αποτρόπαιων και εγκληματικών πράξεών τους στην πόλη Συχέμ (Γένεση ΛΔ/34: 25). Τα λόγια του πατέρα τους Ιακώβ (Ισραήλ) είναι χαρακτηριστικά: "Συμεών και Λευΐ οι αδελφοί, όργανα αδικίας είναι αι μάχαιραι αυτών εις την βουλήν αυτών μη εισέλθης, ψυχή μου εις την συνέλευσιν αυτών μη ενωθής, τιμή μου διότι εν τω θυμώ αυτών εφόνευσαν ανθρώπους και εν τω πείσματι αυτών κατηδάφισαν τείχος" (Γένεση ΜΘ/49: 5,6).
Ακολουθεί ο τέταρτος γιος που ονομαζόταν "Ιούδας". Τα λόγια του πατέρα γι' αυτόν ήταν:
8 Ιούδα, εσένα θα σε επαινέσουν [τιμήσουν] οι αδελφοί σου το χέρι σου θα είναι στον τράχηλο των εχθρών σου οι γιοι τού πατέρα σου θα σε προσκυνήσουν
9 Σκύμνος λιονταριού είναι ο Ιούδας από κυνήγι ανέβηκες, γιε μου καθώς έγειρε, κοιμήθηκε σαν λιοντάρι, και σαν σκύμνος λιονταριού ποιος θα τον ξυπνήσει;
10 Δεν θα εκλείψει το σκήπτρο από τον Ιούδα ούτε νομοθέτης από μέσα από τα πόδια του, μέχρις ότου έρθει ο Σηλώ και σ' αυτόν θα είναι η υπακοή των λαών (Γένεση ΜΘ/49: 8-10). Ο Κύριος Ιησούς Χριστός προήλθε από τη γενιά του Ιούδα (Εβραίους Ζ/7: 14).
Στην ιστορία που διαβάσαμε παρατηρούμε μια τραγωδία μέσα στη ζωή του Ησαύ, που ήταν πρώτος γιος του Ισαάκ και της Ρεβέκκας, εξαιτίας της ζωής του και της εν γένει συμπεριφοράς του απέναντι στα πράγματα του Θεού. Πρόκειται για τραγωδία που αποτελεί ζωντανή προειδοποίηση για τον κάθε άνθρωπο. Έρχεται ο μεγαλύτερος υιός από το κυνήγι, κουρασμένος, ταλαιπωρημένος, εξαθλιωμένος. Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε και κάτι ιδιαίτερα σημαντικό. Τέτοιες ώρες δύσκολες, αδυναμίας κλπ ο εχθρός τις εκμεταλ-λεύεται ιδιαίτερα με σκοπό να κάνει τον άνθρωπο ν' αμαρτήσει και κατά συνέπεια ν' απομακρυνθεί από το Θεό και το απολύτως αγαθό θέλημά Του.
Ενώ λοιπόν ο άνθρωπος της ιστορίας βρίσκεται σ’ αυτήν τη δύσκολη κατάσταση, παίρνει μια σημαντική απόφαση μέσα στη ζωή του, έχοντας κάνει το μεγάλο λάθος να βάλει τα πρώτα πράγματα στην τελευταία θέση και τα τελευταία πράγματα στην πρώτη θέση. Η απόφασή του είναι να πουλήσει τα πρωτοτόκιά του στον αδελφό του για ένα πιάτο φαγητό. Για τον άνθρωπο που δεν έχει ενδιαφέρον για τα πράγματα του Θεού, ένα πιάτο φακής αξίζει περισσότερο από όλες τις επαγγελίες του Λόγου του Θεού. Ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (Γ/3: 12) αναφέρει: "προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μήδενα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος".
Ο Ησαύ έχοντας μια τέτοια καρδιά αδιαφορίας, απιστίας, περιφρονεί τις ζωντανές υποσχέσεις του Θεού μέσα στη ζωή του και δίνει προτεραιότητα στα φθαρτά, τα υλικά, τα προσωρινά, τα εφήμερα και έτσι επιβάλλεται μέσα στη ζωή του η λαιμαργία, ο ατομικι-σμός, ο εγωισμός. Ζούσε χωρίς τον αναγκαίο σεβασμό προς το Θεό, χωρίς αυτοπειθαρχία και αυτοσυγκέντρωση και γι' αυτό δεν έδωσε καμία αξία στα πράγματα του Θεού μέσα στη ζωή του. Ζούσε για τούτη τη ζωή και αρνήθηκε τους αιώνιους θησαυρούς, που έχει ο Θεός διαφυλάξει για κάθε δικό Του παιδί. Μέσα απ' όλα αυτά έδειξε ότι ήταν ένας άνθρωπος ασεβής και βέβηλος. Αντίθετα ενεργεί ο αδελφός του ο Ιακώβ, ο οποίος, αν και δεν εδικαιούτο τα πρωτοτόκια, εν τούτοις τα εκζητεί με ενδιαφέρον, με ζήλο, με δύναμη. Είναι φανερό ότι ο Θεός εκτίμησε τη στάση του και του τα χάρισε.
Ας προσέξουμε τα απαξιωτικά λόγια του πρωτότοκου γιου: «ιδού εγώ υπάγω να αποθάνω και τι με οφελούσι ταύτα τα προωτοτόκια;». Ο άνθρωπος που δεν πιστεύει στο Λόγο του Θεού και τις πλούσιες επαγγελίες Του, δε δίνει καμία αξία - σημασία - στα πράγματα του Θεού επειδή δεν τα γνωρίζει. Πρόκειται για μία γενική και αόριστη σχέση με το Θεό, χωρίς δύναμη και αξία. (Ναί, υπάρχει μια ανώτερη δύναμη.....). Μη έχοντας που αλλού να ελπίσει ο άνθρωπος που έχει μια χαλαρή έως ανύπαρκτη σχέση με το Θεό, δίνει βαρύτητα στα "βλεπόμενα", στα γήινα, τα προσωρινά, τα εφήμερα, στο σήμερα, το τώρα.
"Ο Ησαύ καταφρόνησε τα πρωτοτόκια" (Γένεση ΚΕ/25: 34). Θεώρησε τα πρωτοτόκια σαν κάτι μηδαμινό και τα αντάλλαξε με το τίποτα. Λες για παράδειγμα σε κάποιον: Αδελφέ μου, ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «ο ακούων τον Λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη, εκ του θανάτου εις την ζωήν" (Ιωάννης Ε/5: 24). Σκέφτεται για λίγο και σου απαντάει : «… μα εγώ έχω τόσα προβλήματα, κυριολεκτικά χάνομαι, δεν έχω δουλειά, είμαι άρρωστος, δεν έχω καθόλου χρόνο, τι μου λες τώρα με αυτά θα ασχοληθώ;». Υποτιμούν οι άνθρωποι τον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού, στην πράξη υποτιμούν τον ίδιο το Θεό και υπερτιμούν τα γήινα, τα προσωρινά, τα εφήμερα. Δικαιολογούνται πολλές φορές με τα λόγια: "Εγώ τώρα φτιάχνω σπίτι, επεκτείνω τις επιχειρήσεις μου, γκρεμίζω τις παλιές μου αποθήκες και φτιάχνω νέες, (Λουκάς ΙΒ/12: 18), φέτος πήγα πολύ καλά, δεν έχω χρόνο τώρα να ασχοληθώ με άλλα πράγματα".
Θυμάστε με τι φθηνές δικαιολογίες οι άνθρωποι καταφρόνησαν την πρόσκληση του οικοδεσπότη (του Θεού), που τους καλούσε σε ένα μεγάλο δείπνο. "Κύριε δεν θα έλθω, γιατί ζεύγη βοών αγόρασα, δεν θα έλθω γιατί γυναίκα έλαβα, δεν θα έλθω γιατί κτήμα αγόρασα" (Λουκάς ΙΔ/14: 19). Το βασικότερο στοιχείο μέσα στη ζωή μας θα πρέπει να είναι η σωστή ιεράρχηση των προτεραιοτήτων μας. Είναι δυνατόν πρώτα τα βόδια, πρώτα τα υλικά, τα χωμάτινα, τα εφήμερα, η δουλειά μου, η διασκέδαση …. και μετά κάπου προς το τέλος, αν βρεθεί τόπος και ο Κύριος;
«Εγώ χάνομαι και τι με ωφελούν τα πρωτοτόκια;». Την ώρα του χαμού, τη δύσκολη ώρα τι θα σε ωφελήσει ο Κύριος; Αλήθεια πόσος εγωϊσμός, τι υλιστική αντίληψη, πόσο μεγάλη έλλειψη εγκράτειας, αυτοελέγχου! Ψυχή, δώσε προτεραιότητα σ' Εκείνον, πες "Κύριε, προπορεύσου Εσύ μέσα στη ζωή μου, δώσε Εσύ λύσεις στα προβλήματά μου, κατά το θέλημά Σου το Άγιο," και ο Κύριος θα σου συμπαρασταθεί, θα πολεμήσει για σένα, θα νικήσει για σένα (Ησαΐας ΜΘ/49: 25) και θα μετατρέψει τη θάλασσα των προβλημάτων σου, σε ξηρά γη για να περάσεις, όπως ακριβώς έκανε και στην πορεία του λαού Ισραήλ, όταν βρέθηκε μπροστά στην Ερυθρά θάλασσα (Εβραίους ΙΑ/11: 29).
Δεν ήταν τυχαία η απόφαση που πήρε ο πρωτότοκος γιος να υποτιμήσει τα πράγματα του Θεού μέσα στη ζωή του και να τους δώσει μικρότερη σημασία ακόμα και από ένα πιάτο φακής. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας ζωής που στηριζόταν στα ορατά, στα γήινα στοιχεία, στα προσωρινά, μιας ζωής που είχε εκβάλει από μέσα της κάθε ενδιαφέρον, για τις μεγάλες αλήθειες του Λόγου του Θεού. Η έλλειψη πνευματικότητας φαίνεται και από το γεγονός ότι δε μετανόησε για την πράξη του, δε ζήτησε συγχώρηση από το Θεό, αλλά ζήτησε από το πατέρα του ν' αλλάξει γνώμη, επειδή έδωσε τα πρωτοτόκια στον Ιακώβ και να τα δώσει σ' αυτόν.
Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει ότι ο Ησαύ ήταν βέβηλος, γιατί απαξίωσε τις μεγάλες και αιώνιες ευλογίες του Θεού, την κληρονομιά που ο Θεός έδωσε στους προπάτορές του, στον Αβραάμ και τον Ισαάκ. Ήταν άνθρωπος της σάρκας, της στιγμής, της μιας βρώσης. Όλοι οι στόχοι και οι επιδιώξεις του ήταν για το "σήμερα", για ό,τι μπορούσαν να δουν τα μάτια του, για το τώρα. Για να ικανοποιήσει αυτή τη φτωχή ζωή του, αρνήθηκε τους αιώνιους θησαυρούς, που ο Κύριος είχε επιφυλάξει γι’ αυτόν, αλλά και για τον κάθε «νικώντα» (Αποκάλυψη Β/2: 7). Ζούσε για το παρόν χωρίς να ενδιαφέρεται για το μέλλον. Ζούσε για τον εαυτόν του, για το "εγώ" του (εγώ χάνομαι), και αρνήθηκε τον προορισμό τον οποίον ο Κύριος του είχε επιφυλάξει. Ζούσε χωρίς ιεράρχηση, χωρίς σωστή αξιολόγηση, χωρίς σωστό προσανατολισμό, χωρίς πνευματικότητα, χωρίς ουσιαστική σχέση με το Θεό. Περιφρόνησε την τιμητική θέση, που ο Κύριος είχε επιφυλάξει γι’ αυτόν και το αποτέλεσμα ήταν να συμβεί μια μεγάλη τραγωδία. Στο βιβλίο της "Γένεσης", (κεφ. ΚΖ/27, εδ. 37), αναφέρεται: «Και ο Ισαάκ αποκρίθηκε, και είπε στον Ησαύ: Δες, τον έκανα κύριό σου, και όλους τους αδελφούς του τούς έκανα δούλους του, και τον στήριξα με σιτάρι και κρασί και τι να κάνω, λοιπόν, σε σένα, παιδί μου;».
Αν υπάρχει μια επικεφαλίδα σε τούτο το μάθημα, είναι: «σπαταλημένες αξίες». Ο άνθρωπος της ιστορίας μας, αλλά και πόσοι άνθρωποι στις ημέρες μας θεωρούν τις ζωντανές και αιώνιες υποσχέσεις του Θεού μέσα στη ζωή τους σαν κάτι μηδαμινό, άνευ αξίας και το ανταλλάσσουν με το τίποτα, μ' ένα πιάτο φακή. Πόσο φθηνά, πόσο μηδαμινά πληρώνει η αμαρτία τον άνθρωπο! Θα έλεγα ότι αυτή είναι η υπέρτατη αμαρτία, είναι "η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος", για την οποία ο Κύριος είπε: "Πάσα αμαρτία και βλασφημία θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους, η κατά του Πνεύματος όμως βλασφημία δεν θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους" (Ματθαίος ΙΒ/12: 31).
Πόσο φτηνά, μηδαμινά, πληρώνει η αμαρτία τον άνθρωπο! Πόσο φθηνά πληρώθηκε εκείνος ο νέος που πρόβαλε το δικό του θέλημα, που ζήτησε τη δική του ελευθερία και έφυγε μέσα από το σπίτι του πατέρα του, στην «παραβολή του ασώτου» (Λουκάς ΙΕ/15: 13 - 32)! Το αποτέλεσμα: "γουρούνια, ξυλοκέρατα, πείνα....". Το παιδί του Θεού, ο κληρονό-μος της δόξας, ο γιος του άρχοντα στη λάσπη με τα γουρούνια; Να τσακώνεται με τα γουρούνια για το ποιος θα αρπάξει πρώτος το ξυλοκέρατο για να το φάει; Ναι, τόσο φτηνά πληρώνει η αμαρτία τους υπηρέτες της και τους οποίους τελικά καθιστά δούλους και υποχείριά του. Τούτο το περιστατικό στη ζωή του Ησαύ, στη ζωή του λεγόμενου «άσωτου» μήπως πολλές φορές βρίσκει εφαρμογή και στη δική μας ζωή; Ο Ησαύ έχασε τα πρωτοτόκια για μια βρώση, αλλά ό,τι ο διάβολος μπορεί να προσφέρει δεν είναι περισσότερο από μία βρώση. Το πιάτο της φακής θα φέρει μια στιγμιαία ευχαρίστηση για ν ’ακολουθήσει μια ατέρμονη απογοήτευση. Ο Κύριος υποβάλει ένα ερώτημα: «τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο, εάν τον κόσμο ολόκληρο κερδίσει, την δε ψυχή αυτού ζημιωθεί;" (Μάρκος Η/8: 36).
Τι χρειάζεται, ποια είναι η συνετή στάση; Σωστή ιεράρχηση, ανεπιφύλακτη παραχώρηση ολόκληρης της ζωής μας και της πνευματικής μας δραστηριότητας στον Κύριο, προκειμένου Αυτός και όχι εμείς να δουλέψει μέσα στη ζωή μας, για να μας καταστήσει άξιους της αιώνιας κληρονομιάς Του. Η οδός πράγματι είναι «στενή και τεθλημένη» (Ματθαίος Ζ/7: 14). Υπομονή, επιμονή, προσευχή και θα έρθει η ευλογημένη μέρα των υποσχέσεων του Θεού, που ο Κύριος θα καλέσει την κάθε δική Του ψυχή, για να την στεφανώσει και της πει: «εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ, εις τα ολίγα στάθηκες πιστός, σε πολλά θέλω σε καταστήσει» (Ματθαίος ΚΕ/25: 23). Και ενώ μέσα στην αμαρτία ο άνθρωπος κατεβαίνει όλο και πιο πολύ μέχρι να φτάσει το μηδέν, κοντά στο Θεό ανεβαίνει συνεχώς, μέχρι που κάποια μέρα θα δει τον Πλάστη και Δημιουργό του, "πρόσωπο προς πρόσωπο" (Α' Κορινθίους ΙΓ/13: 12).
Πριν κλείσω, θα ήθελα να πω δυο λόγια ακόμα για τις δύσκολες στιγμές της ζωής που ο εχθρός, ο «μεθοδεύων την πλάνην» (Εφεσίους Δ/4: 14) έρχεται να τις εκμεταλλευτεί και να μας κάνει να πέσουμε. Σε αυτές τις δύσκολες, τις αδύνατες στιγμές της ζωής μας, ας στηριζόμαστε αποκλειστικά στον Κύριο. Αυτός είναι ο "δυνάμενος" (Ιακώβου Δ/4: 12), εμείς είμαστε οι αδύναμοι μπροστά στις μεθοδίες του διαβόλου. Θα πρέπει να στηριζόμαστε αποκλειστικά στον Κύριο, χωρίς να μας επηρεάζουν οι συνθήκες, το περιβάλλον κλπ στις αιώνιες αποφάσεις μας.
Ας μην ξεχνάμε ποτέ κάτω από πόσο δυσμενείς συνθήκες κάποιοι κράτησαν την πίστη τους ακέραια ενώπιον του Θεού. Ο Δανιήλ (κεφ. Σ/6, εδαφ. 10), οι πιστοί της Περγάμου. Ας θυμηθούμε τα λόγια που απευθύνει ο Κύριος προς την Εκκλησία της Περγάμου: "Και προς τον άγγελον της εν Περγάμω εκκλησίας γράψον. Ταύτα λέγει ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον, την οξείαν. Εξεύρω τα έργα σου και που κατοικείς όπου είναι ο θρόνος του Σατανά και κρατείς το όνομά μου" (Αποκάλυψη Β/2: 12). Διαβάζουμε στην επιστολή ότι ακόμα και εκεί που ο σατανάς έχει το θρόνο του, μπορεί η ψυχή να ομολογήσει το Άγιο Όνομα του Θεού και αυτό θα το πετύχει όχι με τις δικές σου δυνάμεις, αλλά τη δύναμη του Θεού. Η κατάσταση της σχέσης μας με το Θεό δεν εξαρτάται από τις εξωτερικές περιστάσεις αλλά από την εσωτερική διάθεση να δεχτούμε τα πράγματα του Θεού. Στην Πέργαμο όλες οι συνθήκες ήταν ενάντια στους Χριστιανούς και όμως παρέμειναν πιστοί μάρτυρες του Θεού. Τι μεγαλείο και τι μεγάλη ντροπή για μένα, που κάτω από τις ιδανικότερες συνθήκες ελευθερίας, δημοκρατίας και νομικής κατοχύρωσης προάγω άλλα πράγματα στη ζωή μου και δε μαρτυρώ το Όνομα το Άγιο Αυτού, που είναι η μοναδική ελπίδα σωτηρίας για τον κάθε χαμένο αμαρτωλό άνθρωπο (Πράξεις Δ/4: 12).
Οι σχέσεις με το Θεό και γενικότερα η πνευματική μας ζωή δε θα πρέπει να εξαρτάται από το περιβάλλον μας και από τις περιστάσεις της ζωής μας, που πάντα θα είναι δύσκολες για το παιδί του Θεού ζώντας μέσα σ' έναν κόσμο αμαρτίας, αποστασίας, που απέρριψε τον Θεό. Πολλές φορές ο Θεός επιτρέπει δυσκολίες για το δικό Του παιδί, για να το δοκιμάσει ο Κύριος και να δει πόσο ευθεία είναι η καρδιά του ενώπιόν Του. Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι το παιδί του Θεού δεν είναι μόνο του, έχει τον Κύριο και σ΄ Αυτόν στηρίζεται. Στο βιβλίο του "Δευτερονομίου" (Η/8: 2) αναφέρεται: "Και θα θυμάσαι ολόκληρο τον δρόμο, στον οποίο σε οδήγησε ο Κύριος ο Θεός σου τα 40 αυτά χρόνια στην έρημο, για να σε ταπεινώσει, να σε δοκιμάσει, για να γνωρίσει τα όσα είναι στην καρδιά σου, αν θα φυλάξεις τις εντολές του, ή όχι".
Στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, "Β' Χρονικών" (κεφ. Κ/20, εδάφ. 15), αναφέρεται : «..... ακούστε, ολόκληρος ο Ιούδας, και εκείνοι που κατοικείτε στην Ιερουσαλήμ, και εσύ, βασιλιά Ιωσαφάτ: Έτσι λέει σε σας ο Κύριος: Μη φοβάστε ούτε να τρομάζετε από το πρόσωπο αυτού τού μεγάλου πλήθους επειδή, η μάχη δεν είναι δική σας, αλλά του Θεού». Επίσης στο βιβλίο του "Δευτερονομίου" (κεφ. ΛΑ/31, εδ. 7 & 8), αναφέρεται : «Και ο Μωυσής κάλεσε τον Ιησού τ. Ναυή, και του είπε μπροστά σε ολόκληρο τον Ισραήλ: "Να γίνεσαι ανδρείος και να έχεις θάρρος επειδή, εσύ θα φέρεις αυτόν τον λαό μέσα στη γη, την οποία ο Κύριος ορκίστηκε στους πατέρες τους να δώσει σ' αυτούς, κι εσύ θα την κληροδοτή-σεις σ' αυτούς και ο Κύριος, Αυτός είναι που προπορεύεται μπροστά από σένα, Αυτός θα είναι μαζί σου δεν θα σε αφήσει ούτε θα σε εγκαταλείψει, μη φοβάσαι ούτε να δειλιάζεις». Τίποτα δε θα πρέπει να μας κάνει να υποτιμούμε το θέλημα του Θεού μέσα στη ζωή μας.
Συμπέρασμα: Το παράδειγμα του Ησαύ έχει να στείλει ένα μήνυμα αυτοελέγχου για όλους μας. Μήπως τούτο το περιστατικό που αναφέραμε αποτελεί μία αντανάκλαση και της δικής μας πνευματικής και πρακτικής στάσης; Θα πρέπει να μάθουμε να μη στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις. Ας βάλουμε μέσα στη ζωή μας "τα πρώτα στην πρώτη θέση" και ας «αποβλέπουμε εις τον Ιησού, που είναι ο αρχηγός και τελειώτης της πίστεώς μας» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). "όπου Αυτός με οδηγήσει, θα υπάγω ασφαλώς". Η πρόσκλησή του ισχύει και σήμερα. «Ελάτε σε Μένα οι κουρασμένοι και οι φορτωμένοι και Εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Αφού λοιπόν θέσουμε τα πρώτα πράγματα στην πρώτη θέση ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (ΙΒ/12: 1) μας προτρέπει: "Ας τρέχομεν μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα".
Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει ως πιστοί άνθρωποι τι θα πρέπει ν' απασχολεί τη σκέψη μας και το μυαλό μας τούτες τις έσχατες, τις πονηρές ημέρες, που ζούμε:
11 Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν,
12 προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Θεού, καθ' ην οι ουρανοί πυρούμενοι θέλουσι διαλυθή και τα στοιχεία πυρακτούμενα θέλουσι χωνευθή;
13 Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί (Β' Πέτρου Γ/3: 11-13). ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου