Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΓ/13, εδάφ. 24 – 30.
24 Άλλην παραβολήν παρέθηκεν εις αυτούς, λέγων Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον, όστις έσπειρε καλόν σπόρον εν τω αγρώ αυτού
25 αλλ' ενώ εκοιμώντο οι άνθρωποι, ήλθεν ο εχθρός αυτού και έσπειρε ζιζάνια ανά μέσον του σίτου και ανεχώρησεν.
26 Ότε δε εβλάστησεν ο χόρτος και έκαμε καρπόν, τότε εφάνησαν και τα ζιζάνια.
27 Προσελθόντες δε οι δούλοι του οικοδεσπότου είπον προς αυτόν Κύριε, καλόν σπόρον δεν έσπειρας εν τω αγρώ σου; πόθεν λοιπόν έχει τα ζιζάνια;
28 Ο δε είπε προς αυτούς Εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο οι δε δούλοι είπον προς αυτόν Θέλεις λοιπόν να υπάγωμεν και να συλλέξωμεν αυτά;
29 Ο δε είπεν Ουχί, μήποτε συλλέγοντες τα ζιζάνια εκριζώσητε μετ' αυτών τον σίτον
30 αφήσατε να συναυξάνωσιν αμφότερα μέχρι του θερισμού, και εν τω καιρώ του θερισμού θέλω ειπεί προς τους θεριστάς Συλλέξατε πρώτον τα ζιζάνια και δέσατε αυτά εις δέσμας διά να κατακαύσητε αυτά, τον δε σίτον συνάξατε εις την αποθήκην μου.
Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΓ/13, εδάφ. 36 – 43.
36 Τότε, ο Ιησούς, αφού άφησε τα πλήθη, ήρθε στο σπίτι, και ήρθαν κοντά του οι μαθητές του, λέγοντας: Εξήγησέ μας την παραβολή των ζιζανίων τού χωραφιού.
37 Και εκείνος αποκρινόμενος τους είπε: Αυτός που σπέρνει τον καλό σπόρο, είναι ο Υιός τού ανθρώπου
38 και το χωράφι είναι ο κόσμος και ο καλός σπόρος είναι οι γιοι τής βασιλείας και τα ζιζάνια είναι οι γιοι τού πονηρού
39 και ο εχθρός, που τα έσπειρε, είναι ο διάβολος και ο θερισμός είναι η συντέλεια του αιώνα και οι θεριστές είναι οι άγγελοι.
40 Όπως, λοιπόν, μαζεύονται τα ζιζάνια και κατακαίγονται στη φωτιά, έτσι θα είναι στη συντέλεια αυτού του αιώνα
41 ο Υιός τού ανθρώπου θα στείλει τούς αγγέλους του, και θα μαζέψουν από τη βασιλεία του όλα τα σκάνδαλα, και εκείνους που πράττουν την ανομία
42 και θα τους ρίξουν στο καμίνι τής φωτιάς εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών.
43 Τότε, οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο, μέσα στη βασιλεία τού Πατέρα τους. Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει.
ΣΧΟΛΙΑ :
Ο Χριστός κατά την επίγεια διακονία Του μιλούσε συχνά στους ανθρώπους που μαζεύονταν γύρω του με σκοπό να τους αποκαλύψει ποιο είναι το θέλημα του Θεού και να τους φανερώσει πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη Του και το ενδιαφέρον Του για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου. Πρόκειται για μια αγάπη που είναι πάνω από τον ανθρώπινο λογισμό (Φιλιππησίους Δ/4: 7), η οποία έκανε το Θεό να στείλει από τον ουρανό «τον Υιόν Του τον Μονογενή, ώστε να μη χαθεί καθένας που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή» (Ιωάννης Γ/3: 16).
Ο Κύριος πολλές φορές μιλούσε στους ανθρώπους με παραβολές, χρησιμοποιώντας απλές ιστορίες μέσα από την καθημερινή τους ζωή. Με τον τρόπο αυτό ήθελε να διδάξει τους ανθρώπους για την αγάπη του Θεού, την Εκκλησία Του και πάνω απ’ όλα το θέλημα Του. Όταν ανέφερε στους μαθητές την «παραβολή του σπορέως» (Ματθαίος ΙΓ/13: 1-23 & Μάρκος Δ/4: 1-20), οι μαθητές ζήτησαν να μάθουν τη βαθύτερη σημασία της παραβολής και τότε ο Κύριος τους απάντησε: «Σε σας δόθηκε να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας τού Θεού στους υπόλοιπους όμως με παραβολές, για να μη βλέπουν ενώ βλέπουν, και να μη καταλαβαίνουν ενώ ακούν» (Λουκάς Η/8: 10).
Τους εξήγησε δηλαδή ότι τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού δεν μπορούν να τα εννοήσουν όλοι. Στην περίπτωσή τους, επειδή οι μαθητές ήταν πρόθυμοι να Τον εμπιστευτούν και να υπακούσουν, ο Κύριος θα τους έδινε τη δυνατότητα να καταλάβουν τη διδασκαλία Του. Ο Ιησούς παρουσίαζε μέσα από τις παραβολές του κρυμμένες αλήθειες. Τα λόγια Του δε μπορούσαν να τα καταλάβουν όλοι εκείνοι που Τον πλησίαζαν χωρίς ενδιαφέρον και Τον εξυμνούσαν με «φωνή χειλέων» (Ησαΐας κεφ. ΚΘ/29, εδ. 13) και οι οποίοι, ενώ είχαν μωραθεί, νόμιζαν τους εαυτούς τους ότι ήταν σοφοί (Ρωμαίους Α/1: 22).
Μία από τις παραβολές που ανέφερε ο Κύριος είναι και η παραβολή του σίτου και των ζιζανίων: Είπε συγκεκριμένα στους μαθητές Του ότι κάποτε ένας άνθρωπος έσπειρε στο χωράφι του καλό σπόρο και περίμενε μετά από κάποιο διάστημα να βλαστήσει και να βγάλει καρπό. Το ίδιο βράδυ όμως συνέβη το εξής φοβερό: Ένας εχθρός του ανθρώπου πήγε στο χωράφι και έσπειρε ζιζάνια ανάμεσα στο σιτάρι και αμέσως, χωρίς να τον αντιληφθεί κανένας, έφυγε! Πέρασε λίγος καιρός και μόλις βλάστησαν τα σπαρτά, φάνηκαν μαζί και τα ζιζάνια.
Οι δούλοι του οικοδεσπότη, μόλις αντελήφθησαν τι έχει συμβεί, γεμάτοι απορία πηγαίνουν να τον βρουν και του λένε: «Κύριε, δεν έσπειρες καλό σπόρο στο χωράφι σου; Πώς λοιπόν έχει ζιζάνια;».
Ο οικοδεσπότης αμέσως κατάλαβε πως κάποιος εχθρός το έκανε αυτό και το λέει στους δούλους, που με αγωνία περίμεναν την αντίδρασή του: "Ο δε είπε προς αυτούς Εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο". Τότε εκείνοι του προτείνουν: «Θέλεις να πάμε να τα μαζέψουμε;». Αυτός όμως ήρεμα τους απαντά: Όχι, μη βιάζεστε, γιατί μπορεί μαζεύοντας τα ζιζάνια να ξεριζώσετε μαζί μ' αυτά και το σιτάρι. Αφήστε να μεγαλώσουν και τα δύο μαζί μέχρι να έρθει η ώρα του θερισμού. Όταν έρθει αυτή η ώρα, θα πω στους θεριστές: «Μαζέψτε πρώτα τα ζιζάνια και κάντε τα δεμάτια για να τα κάψετε. Το σιτάρι όμως να το μαζέψετε και να το βάλετε στην αποθήκη μου».
Η παραβολή των ζιζανίων απαντά σε ένα καίριο διαχρονικό ερώτημα. Γιατί ο Θεός επιτρέπει άνθρωποι που δεν έχουν "φόβο" Θεού να ζουν και να ευημερούν μέσα στην Εκκλησία του Χριστού; Ο Λόγος είναι ότι μια βίαιη αποπομπή μέσα από την Εκκλησία του Χριστού όλων εκείνων των ανθρώπων που ζουν και δε συμμορφώνονται με το θέλημα του Θεού θα σκανδαλίσει και θα αποκόψει και κάποιους από τους δίκαιους.
Ένας άλλος λόγος είναι ότι τα ζιζάνια μέσα στην Εκκλησία, με τη ζωή τους και τη συμπεριφορά τους που είναι έξω από το θέλημα του Θεού, συνεργούν πολλές φορές στην ενδυνάμωση της πίστης των αληθινών πιστών, οι οποίοι παρατηρώντας τη ζωή τους και την ηθική τους κατάπτωση αποφεύγουν το παράδειγμά τους και ενισχύονται στην πίστη και τον Αγιασμό.
Ο Χριστός διηγήθηκε αυτήν την παραβολή στους μαθητές και σε όλο τον κόσμο που ήταν γύρω Του, γιατί ήθελε να δώσει να καταλάβουν οι άνθρωποι με τι μοιάζει η Εκκλησία Του. Μοιάζει μ' ένα χωράφι στο οποίο φυτρώνουν καλοί καρποί αλλά και ζιζάνια.
Πρόκειται για μια σπουδαία παραβολή που θα πρέπει ιδιαίτερα να μελετήσουμε. Το χωράφι της παραβολής είναι κάθε ορατή Εκκλησία, κάθε ορατός εκκλησιαστικός οργανισμός, που φέρνει το Όνομα του Χριστού. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι σε κάθε Εκκλησία συναντά κανείς καθαρό "σιτάρι" αλλά και "ζιζάνια". Πάντα η σύνθεση είναι μικτή. Πάντοτε θα υπάρχουν οι "γνήσιοι Χριστιανοί", αλλά και οι "κατ' όνομα" χριστιανοί. Έτσι μέσα σε κάθε Εκκλησία "συναυξάνουν" το σιτάρι με τα ζιζάνια.
"Σιτάρι" διευκρινίζουμε είναι ο άνθρωπος που αγαπά το Θεό και κατ' επέκτασιν και το συνάνθρωπό του και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βγάζει "καλό καρπό" στη ζωή του. Είναι εκείνος που δέχεται και χαίρεται τα δώρα του Θεού και ακολουθεί το θέλημά Του, αγαπώντας τον ίδιο το Θεό αλλά και τους δικούς Του ανθρώπους.
"Ζιζάνια" είναι αυτοί που δεν αγαπούν το Θεό, καλλιεργούν κακούς λογισμούς, θαμπώνουν την εικόνα του Θεού με τη ζωή τους, ζώντες χωρίς χαρά και αγάπη, μακριά από το Θεό και τους ανθρώπους. Ζιζάνια είναι οι ποικίλες μέριμνες μέσα στη ζωή μας που μας απασχολούν και μας αποκόπτουν από το θέλημα του Θεού. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: "Μη μεριμνάτε για τίποτε· αλλά, σε κάθε τι, τα ζητήματά σας ας γνωρίζονται στον Θεό με ευχαριστία διαμέσου τής προσευχής και της δέησης" (Φιλιππησίους Δ/4: 6). Είναι η απάτη του πλούτου, για τον οποίο ο Λόγος του Θεού αναφέρει: "Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν" (Ματθαίος Σ/6: 19). Οι κακές επιθυμίες για τις οποίες ο Λόγος του Θεού αναφέρει: "Επιθυμείτε και δεν έχετε φονεύετε και φθονείτε, και δεν δύνασθε να επιτύχητε μάχεσθε και πολεμείτε αλλά δεν έχετε, επειδή δεν ζητείτε ζητείτε και δεν λαμβάνετε, διότι κακώς ζητείτε, διά να δαπανήσητε εις τας ηδονάς σας" (επιστ. Ιακώβου Δ/4: 2,3). Τ' αποτελέσματα όλων αυτών όπως τα είδαμε στην "Παραβολή του Σπορέα" (η δημοσίευση στο blog: giorgoskomninos.blogspot.com έγινε στις 16-09-2020), συμπνίγουν τον Λόγο του Θεού και τον καθιστούν άκαρπο.
Ο οικοδεσπότης που είναι ο ίδιος ο Θεός δε βιάζεται να ξεριζώσει όλα αυτά τα ζιζάνια, που εμποδίζουν την καρποφορία του Λόγου του Θεού, αλλά με μεγάλη υπομονή περιμένει να έρθει ο κατάλληλος καιρός, για να τα ξεχωρίσει και να χαρεί την καλή σοδειά. Όταν ο Χριστός ξανάρθει, τότε θα ξεχωρίσουν οι άνθρωποι που είναι δικοί Του από αυτούς που είναι αδιάφοροι και δεν έχουν κανένα απολύτως ενδιαφέρον για τα πράγματα του Θεού. Με δυο λόγια θα ξεχωρίσουν οι ευσεβείς από εκείνους που «έχουν μεν μορφήν ευσεβείας...» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5).
Τα ζιζάνια μοιάζουν τόσο πολύ με το σιτάρι, ώστε είναι πολύ δύσκολο να το διακρίνει κανείς. Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε κανείς να κάνει είναι να περιμένει μέχρι την εποχή του θερισμού, οπότε και θα γίνει το ξεκαθάρισμα. Μέχρι τότε ας παύσουμε να μετράμε τα ζιζάνια των άλλων εκκλησιών και ας βεβαιωθούμε ότι είμαστε "καλός καρπός" που ενεργεί για το Έργο του Κυρίου.
Γι’ αυτό το λόγο και δε θα πρέπει να κρίνουμε και πολύ περισσότερο να καταδικάζουμε τους άλλους. Η "κρίση ανήκει στον Υιόν" (Πράξεις ΙΖ/17: 31). Ας είμαστε προσεκτικοί, γιατί "ο άνθρωπος αποβλέπει στο φαινόμενο, ενώ ο Θεός αποβλέπει εις την καρδίαν" (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Στην παραβολή των «δέκα παρθένων» (Ματθαίος ΚΕ/25: 13) αναφέρονται δέκα νέες κοπέλες που είχαν την ίδια πίστη, τους ίδιους σκοπούς στη ζωή τους και όλες μαζί περίμεναν τον ίδιο νυμφίο. Τόσο μέσα στην Εκκλησία όσο και έξω απ' αυτήν δεν μπορούσε κανείς να διαπιστώσει καμία απολύτως διαφορά μεταξύ των αγνών αυτών γυναικών. Οι "κατ' όνομα χριστιανοί" στα εξωτερικά τους γνωρίσματα μοιάζουν πολύ με τους γνήσιους. Οι άνθρωποι καθώς αποβλέπουν στο φαινόμενο, δεν είναι δυνατόν να τους ξεχωρίσουν, μόνον ο Θεός που αποβλέπει στην καρδιά του ανθρώπου μπορεί να κάνει το διαχωρισμό.
Οι "δέκα παρθένες" πήγαιναν στην ίδια εκκλησία, έψαλλαν τους ίδιους ύμνους, συμμετείχαν στις ίδιες εκδηλώσεις, όλες έδειχναν ότι ήταν πιστές, όλες ίδιες και απαράλλαχτες. Κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να διαπιστώσει κάποια διαφορά, όμως όταν ήρθε ο νυμφίος, οι μισές από αυτές αποδείχτηκαν "μωρές". Στην εποχή μας κανείς δε γνωρίζει πόσο πάνω είναι το ποσοστό. Πολλοί από τους "κατ' όνομα" χριστιανούς πολλές φορές παρασύρονται από τούτη την ομοιότητα με τους άλλους και νομίζουν ότι είναι και αυτοί Χριστιανοί. Όταν θ' ακούσουν τα αυστηρά λόγια του Κυρίου, τότε θα διαμαρτυρηθούν έντονα και θα λένε μάταια προς τον Κύριο: "Πολλοί θα μου πουν εκείνη την ημέρα: Κύριε, Κύριε, στο δικό σου όνομα δεν κηρύξαμε και στο δικό σου όνομα δε βγάλαμε δαιμόνια και στο δικό σου όνομα δεν κάναμε πολλά θαυμαστά έργα; Και τότε θα τους πω: Ποτέ δε σας γνώρισα, φύγετε από μένα εσείς που το έργο σας είναι η ανομία" (Ματθαίος Ζ/7: 22,23).
Η βασιλεία των ουρανών.
Ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός σύμφωνα με το Λόγο Του «έχει υπάγει να ετοιμάσει τόπον και πάλι θα έρθει να παραλάβει όλους εκείνους που τον περιμένουν, για να είναι και αυτοί εκεί που είναι Αυτός» (Ιωάννης ΙΔ/14: 2-3). Ο πόθος κάθε ανθρώπου είναι να ζήσει αιώνια στη βασιλεία του Θεού. Ο Κύριος αναφέρεται σε μία κατηγορία ανθρώπων που δε θα μπουν στη Βασιλεία των ουρανών: «Δε θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε αλλ' αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς» (Ματθαίος Ζ/7: 21).
Στη βασιλεία των ουρανών θα κατοικίσουν μόνον "οι αληθινοί προσκυνητές που θα προσκυνούν τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία" (Ιωάννης Δ/4: 23). Αυτοί είναι «οι υιοί της βασιλείας» (Ματθαίος ΙΓ/13: 38) στους οποίους ο Κύριος έχει αναθέσει το έργο της διάδοση του Ευαγγελίου σε όλο το πρόσωπο της γης. «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 19). Η βασιλεία των ουρανών είναι ο χώρος και ο τόπος όπου βασιλεύει ο Χριστός, ενώ υπήκοοι είναι όλοι εκείνοι που αποδέχτηκαν τη σταυρική Του θυσία, που αναγνώρισαν το Έργο της αντικατάστασης στο θάνατο του αμαρτωλού ανθρώπου. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος και ήρθε ανάμεσά μας και μας μίλησε για τη Θεία προέλευσή μας, για την πτώση μας, για την αγάπη του Θεού, για τα θαυμαστά σχέδια που έχει για τον κάθε άνθρωπο, που ειλικρινά θα μετανοήσει και θα επικαλεστεί το Όνομά Του, που θ' αναγνωρίσει ότι με τη θυσία Του πάνω στο σταυρό έγινε ο λυτρωτής μας, έγινε ο αντικαταστάτης μας στο θάνατο. Πέθανε Αυτός που ήταν Άγιος, αναμάρτητος, για να μην πεθάνουμε εμείς οι αμαρτωλοί, αλλά να έχουμε αιώνια ζωή κοντά Του (Μάρκος Ι/10: 30).
Καλό σπόρο. Ο άνθρωπος της παραβολή φύτεψε καλό σπόρο στο χωράφι του. Ο Θεός έκανε μια τέλεια δημιουργία "και είδεν ο Θεό πάντα όσα εποίησε και ιδού, ήσαν καλά λίαν" (Γένεση Α/1: 31). Ο Θεός της Αγάπης και του Ελέους δημιούργησε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική Του εικόνα και ομοίωση προσφέροντάς του όλα τα δώρα της αγάπης Του. Δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο και μέσα σ’ αυτόν έθεσε όλες τις δυνατότητες για μια πλούσια καρποφορία πίστης και υπακοής στο θέλημά Του.
Στην πορεία ο άνθρωπος αστόχησε, απίστησε, αμάρτησε, απομακρύνθηκε από το Θεό και έτσι βρέθηκε υπόδικος εξαιτίας της αμαρτίας, "ο μισθός της οποίας είναι θάνατος" (Ρωμαίους Σ : 23). Για να μην πεθάνει αιωνίως ο άνθρωπος, ήρθε και πέθανε ο Χριστός στη θέση του, ικανοποιώντας έτσι τη δικαιοσύνη του Πατέρα Θεού. Πλέον "ο καλός σπόρος" είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι Τον δέχτηκαν, δέχτηκαν τη Θυσία, αναγνώρισαν την παντοδυναμία του αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το οποίο «καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7).
Ο "καλός σπόρος" είναι όλοι εκείνοι που αναγεννήθηκαν «δια του Πνεύματος του Θεού» και ζουν «εν Χριστώ». Στην επιστολή "Α΄ Πέτρου" (κεφ. Α/1, εδ. 23) αναφέρεται: «επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, δια του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα». Όλοι οι άλλοι για τους οποίους θα μιλήσουμε παρακάτω χαρακτηρίζονται μέσα στο Λόγο του Θεού «οι εν τω κόσμω» (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 4). "Καλός σπόρος" μέσα στον αγρό του Κυρίου είναι όλοι εκείνοι που δέχονται το θέλημά Του και γίνονται συνεργάτες του Θεού στην ορθοτόμηση του Λόγου, στη διάδοση του Ευαγγελίου.
Ο ίδιος ο Κύριος τους έχει προειδοποιήσει για τις δυσκολίες και τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν σ’ αυτή τη ζωή. «Ταύτα ελάλησα προς εσάς, δια να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν αλλά θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον» (Ιωάννης ΙΣ/16: 33). "Καλός σπόρος" είναι όλοι εκείνοι που με πίστη και με αλήθεια προσκυνούν το Θεό και κατευθυνόμενοι από το Πνεύμα το Άγιο εργάζονται για τη δόξα της βασιλείας του Θεού. Αυτό είναι το Έργο της Εκκλησίας του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. Πρόκειται για έναν λαό που προέρχεται από "κάθε φυλή και κάθε έθνος" (Αποκάλυψη Ε/5: 9) και που αποτελούν «τους καρπούς του πόνου της ψυχής Αυτού» (Ησαΐας ΝΓ/53: 11).
Ο εχθρός έσπειρε ζιζάνια.
Τα ζιζάνια είναι οι υιοί του διαβόλου. Στην παλαιά εποχή, όταν ένα πρόσωπο ήθελε να εκδικηθεί μια οικογένεια, πήγαινε κρυφά το βράδυ στο χωράφι του και έσπερνε ζιζάνια ανάμεσα στο σιτάρι που είχαν σπείρει. Η σπορά των ζιζανίων είναι έργο του εχθρού. Ξεκίνησε την προσπάθεια από τον κήπο της Εδέμ. Εκεί παραπλάνησε τους πρωτόπλαστους, διέστρεψε την καρδιά τους, έβαλε αμφιβολία μέσα τους για την αγάπη και την αγαθότητα του Θεού, τους έκανε να αμαρτήσουν, να αποστατήσουν από το Θεό και από τότε ξεκίνησε ο χωρισμός του κόσμου σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, στους «υιούς της βασιλείας» και στους «υιούς του πονηρού».
Μ’ αυτόν τον τρόπο μπήκε το κακό και η αμαρτία μέσα στον κόσμο. Λυσσαλέος είναι ο αγώνα του εχθρού, για να καταστρέψει την τέλεια δημιουργία του Θεού και να καταργήσει το Θεϊκό σχέδιό Του για τον άνθρωπο, που απ' αρχής ήταν να ολοκληρωθεί ο «κατ’ εικόνα» Θεού άνθρωπος και να γίνει και «καθ’ ομοίωσιν». Έτσι λοιπόν σιγά – σιγά σε όλον τον αγρό επικράτησαν τα ζιζάνια και ο κόσμος ολόκληρος απομακρύνθηκε από το Θεό, βαδίζοντας προς τον αιώνιο θάνατο. Ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας και παρατηρώντας το κακό που έχει επικρατήσει, δε μένει παρά να πούμε: «εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο».
Με πρωτοβουλία του Θεού και μέσα από το Σωτήριο Έργο που έκανε διά Ιησού Χριστού ο αγρός σπάρθηκε και πάλι με καλό σπόρο. Η σπορά ξεκίνησε την ημέρα της Πεντηκοστής το έτος 33 μ.Χ. και η συγκομιδή θα ολοκληρωθεί με την αρπαγή της εκκλησίας του Χριστού (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17), και πάλι όμως ο εχθρός δεν έμεινε αδρανής. Από το 2ο αιώνα μ.Χ. άρχισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα στην εκκλησία οι λεγόμενοι "κατ’ όνομα Χριστιανοί", οι οποίοι ήδη από τον 4ο αιώνα μ.Χ. είχαν ξεπεράσει κατά πολύ τους "αληθινούς προσκυνητές", που είχαν απομείνει ένα «μικρό ποίμνιο» (Λουκάς ΙΒ/12: 32).
Τα ζιζάνια μοιάζουν τόσο πολύ με το σιτάρι, ώστε είναι πολύ δύσκολο να τα διακρίνει κανείς. Αν θέλει να τα ξεχωρίσει κάποιος, θα πρέπει να περιμένει την εποχή του θερισμού. Γι’ αυτό ο Κύριος μας προτρέπει να μην κρίνουμε. Είναι πολύ πιθανόν εμείς, αποβλέποντες πολλές φορές στο φαινόμενο, να νομίζουμε κάποιον ότι είναι αδιάφορος για τα πράγματα του Θεού, τελικά όμως να «έλθει εις εαυτόν» και να εκζητήσει ειλικρινά τη Σωτηρία Του. Πόσοι άνθρωποι μέσα στην ιστορία, ενώ έζησαν «ασώτως», όμως ήρθε εκείνη η ευλογημένη ώρα μέσα στη ζωή τους και έλαβαν μια σταθερή απόφαση : «θα υπάγω εις τον Πατέρα μου» (Λουκάς ΙΕ/15: 18). Υπάρχει Πατέρας, υπάρχει Θεός Αγάπης και Ελέους, που περιμένει το κάθε "ζιζάνιο" για να το μετατρέψει σε καλό σπόρο.
Προσελθόντες οι δούλοι του οικοδεσπότη.
Ερμηνεύοντας ο ίδιος ο Κύριος την παραβολή, αναφέρει πως οι δούλοι αυτοί είναι οι άγγελοι του Θεού. Τους βλέπουμε να μένουν έκπληκτοι και να απορούν για την κατάσταση του αγρού.
Θα έπρεπε το κτήμα να είχε γεμίσει με σιτάρι, όμως αντίθετα είχε γεμίσει με ζιζάνια, τα οποία είχαν πνίξει το σιτάρι. Και το παράπονο του Θεού δια στόματος του προφήτη "Ησαΐα" (κεφ. Ε/5. εδ. 2) είναι: «Ο ηγαπημένος μου είχεν αμπελώνα επί λόφου παχυτάτου. Και περιέφραξεν αυτόν, και συνήθροισεν εξ αυτού τους λίθους και εφύτευσεν αυτόν με τα πλέον εκλεκτά κλήματα και έκτισε πύργον εν τω μέσω αυτού και κατεσκεύασεν έτι ληνόν εν αυτώ και περιέμενε να κάμη σταφύλια, αλλ' έκαμεν αγριοστάφυλα;».
Λυπούνται και απορούν οι άγγελοι του Θεού, λυπάται και απορεί και ο ίδιος ο Θεός. «Τι ήταν δυνατόν να κάνω ακόμα στον αμπελώνα μου, και δεν του το έκανα σ' αυτόν;» (Ησαΐας Ε/5: 4). Και ενώ ο Θεός είχε κάθε δικαίωμα και κάθε λόγο να απορρίψει τον αμαρτωλό άνθρωπο, δεν το κάνει, αλλά συνεχίζει να προσκαλεί και σήμερα. «Πες τους, λέει στον προφήτη "Ιεζεκιήλ" (κεφ. ΛΓ/33, εδ 11): Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους, γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;». Ο Θεός μιλάει «άπαξ και δις» αναφέρει ο Ιώβ, αλλά ο άνθρωπος δεν ακούει.
«εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο».
Ο εχθρός σπέρνει ζιζάνια ανάμεσα στο Άγιο και το καθαρό του Κυρίου με σκοπό να διαφθείρει, ν' απομακρύνει από την παρουσία του Θεού, ακόμα και τους εκλεκτούς (Μάρκος ΙΓ/13: 22). Ανάμεσα στο Άγιο και καθαρό της Εκκλησία του Θεού ο εχθρός ποτέ δεν έπαψε να σπέρνει ζιζάνια, με σκοπό να συκοφαντήσει το Θεό και να ακυρώσει τα αιώνια σχέδιά Του. Θέλει με κάθε τρόπο να παρασύρει τον άνθρωπο μακριά από το Θεό, ώστε να τον εξοντώσει, γιατί τον μισεί ως υπέρτατο χαρισματικό δημιούργημα του Θεού, γιατί είναι ανθρωποκτόνος (Ιωάννης Η/8: 44).
Οι δούλοι ζήτησαν από τον Κύριό τους την άδεια να ξεριζώσουν τα ζιζάνια. Η απάντηση του Κυρίου ήταν αυστηρή και κατηγορηματική. «Αφήστε να αυξάνονται και τα δύο μέχρι το θερισμό». Ήταν τόσο κοντά και τόσο σφιχτά πλεγμένα το ένα με το άλλο, που δε γινόταν να ξεριζωθούν τα αγριόχορτα χωρίς να ξεριζωθούν πρόωρα και τα στάχυα. Γι’ αυτό θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την ώρα του θερισμού, οπότε το σιτάρι θα συναχθεί στην αποθήκη τα δε ζιζάνια θα κατακαούν στη φωτιά. Μέχρι τότε ας μην παραπονούμαστε ότι ζούμε σ' ένα τοξικό περιβάλλον, περιτριγυρισμένοι από κακούς ανθρώπους κλπ. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να είμαστε: "άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης, μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω" (Φιλιππησίους Β/2: 15).
Ο Κύριος απευθυνόμενος δια του Ιωάννη στην Εκκλησία της Περγάμου αναφέρει: "εξεύρω τα έργα σου και που κατοικείς όπου είναι ο θρόνος του σατανά και κρατείς το Όνομά μου και δεν ηρνήθεις την πίστη μου και εν ταις ημέρες εν ες υπήρχε Αντύπας, ο μάρτυς μου ο πιστός, όστις εφονεύθει παρ' υμίν, όπου κατοικεί ο σατανάς" (Αποκάλυψη Β/2: 13). Οι Χριστιανοί της Περγάμου ζούσαν εκεί που είχε το θρόνο του ο σατανάς και όμως μέσα σ' αυτό το τοξικό περιβάλλον ομολογούσαν το Όνομα του Θεού. Μέσα σ' αυτό το δαιμονικό περιβάλλον φονεύθηκε ο Αντύπας, ο μάρτυράς μου ο πιστός, λέει ο Κύριος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή και δόξα για έναν άνθρωπο από το να βάλει ο Θεός δίπλα στο όνομά του τη φράση "μου". Ο Γιώργος μου, ο Αντύπας μου, η Μαρία μου........ ο δικός μου άνθρωπος. Η ευθύνη είναι δική μας σε όποιο περιβάλλον και αν βρισκόμαστε, όσο βρώμικο και αν είναι. Αντί να να κάνουμε συνεχώς παράπονα, ας καθαρίζουμε την καρδιά μας και ας ζητάμε από το Θεό να μας ενισχύσει σε Άγια ζωή, σε μια ζωή που θα φανερώνει και θα δοξάζει Εκείνον.
Βλέπουμε στη ζωή το δίκαιο και τον άδικο να ζουν και να κινούνται μαζί. Βλέπουμε το Θεό «να βρέχει επί δικαίων και αδίκων» (Ματθαίος Ε/5: 45) και όλοι να λαμβάνουν τα δώρα του Θεού και μάλιστα πολλές φορές βλέπουμε τον άδικο να ευημερεί και είναι πολύ δύσκολο να τους ξεχωρίσει κανείς.
Όλα αυτά θα ισχύουν μέχρι το θερισμό. Τότε θα γίνει το ξεδιάλεγμα κατά το οποίο θα γίνει η απόρριψη των ζιζανίων και η περισυλλογή του σιταριού στην αποθήκη. Μέχρι τότε ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: "ο άγιος ας γίνεται πιο πολύ άγιος και ο άδικος ας γίνεται πιο άδικος" (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 11). Μπορεί σήμερα η εκκλησία να αγκαλιάζεται με τους πολιτικούς και να ταυτίζεται σε πολλά σημεία με την πολιτική και να νομίζει ότι κάθεται σαν βασίλισσα "επί στερεού θρόνου" (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 7), όμως στην παρουσία Εκείνου, όταν θα έρθει ως θεριστής, όλα αυτά θα αλλάξουν. Ο Κύριος έρχεται και μαζί του φέρει τον μισθόν αυτού. "προσέχετε εις εαυτούς διά να μην χάσουμε εκείνα, τα οποία ηργάσθημεν, αλλά να απολάβωμεν πλήρη τον μισθόν" (Β΄ Ιωάννου Α/1: 8). Η Εκκλησία του Θεού, δια Ιησού Χριστού, η Εκκλησία που θ' αρπαγεί από τον Κύριο (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18), είναι "ένας πιστός λαός από κάθε φυλή και γλώσσα και έθνος" (Αποκάλυψη Ε/5: 9). Η υπόσχεση του Κυρίου προς το λαό αυτό δια στόματος του προφήτη "Ιερεμία" (κεφ. Α/1, εδ. 19) είναι: "και θέλουσι σε πολεμήσει αλλά δεν θέλουσι υπερισχύσει εναντίον σου διότι εγώ είμαι μετά σου δια να σε ελευθερώνω, λέγει Κύριος". Γι' αυτό: "μη φοβού μικρόν ποίμνιον διότι ο πατήρ σας ηυδόκησεν να σας δώσει την βασιλείαν" (Λουκάς ΙΒ/12: 32).
Ας μην απελπιζόμαστε, μπορεί τα ζιζάνια να πολλαπλασιάζονται, αλλά δε θα μετατραπεί ολόκληρο το χωράφι σε αγριόχορτα, θα παραμείνουν και τα στάχυα, δηλ. οι πιστοί άνθρωποι, οι οποίοι θα πρέπει να υπομείνουν «έως τέλους» (Ιωάννης ΙΓ/13: 1), στερεωμένοι στη βάση του Λόγου του Θεού και να μη μετακινηθούν μέχρι την ώρα του θερισμού, δηλ. μέχρι το τέλος του κόσμου. «Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών. Ο έχων ώτα δια να ακούη ας ακούη» (Ματθαίος ΙΓ/13: 43).---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου