Η ΑΙΜΟΡΡΟΟΥΣΑ.

   Μια γυναίκα πλησίασε έναν εργάτη του Θεού και τον ρώτησε: 

--Πέστε μου πώς μπορώ να βρω την εσωτερική μου ειρήνη. 

--Μόνον ο Χριστός μπορεί να σας την δώσει.

--Την ψάχνω εδώ και δέκα χρόνια τώρα, αλλά εξακολουθώ να έχω όλο και πιο πολλές αμφιβολίες.

--Η κατάστασή σας είναι ασυνήθιστη. Γιατί ο Ιησούς διακηρύττει: "Ειρήνην αφήνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω  εις εσάς" (Ιωάννης ΙΔ/14: 27), κι εσείς φαίνεται ότι δεν την έχετε βρει. 

--Έχω πάει ν' ακούσω τους πιο διάσημους ιεροκήρυκες, έχω ακολουθήσει και ακούσει τους καλύτερους ομιλητές, έχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία, αλλά εξακολουθώ να είμαι απογοητευμένη.

--Ξεχάστε τα όλα. Πηγαίνετε σπίτι σας και κλείστε την πόρτα πίσω σας. Δεν έχετε ανάγκη ούτε από ειδικούς, ούτε από θρησκευτικές εκδηλώσεις, ούτε από κανένα άλλο βιβλίο, εκτός από την "Αγία Γραφή". Έχετε ανάγκη από μια προσωπική συνάντηση με τον Υιό του Θεού. Σκεφτείτε εκείνη τη γυναίκα που άγγιξε το ρούχο του Κυρίου Ιησού. Όπως έκανε εκείνη, διασχίστε το δρόμο ανάμεσα στο πλήθος και πηγαίνετε να συναντήσετε τον ίδιο τον Ιησού. Τότε θα έρθετε σε επαφή με την πηγή του φωτός και της αγάπης. Θα πρέπει, σαν κι εκείνη τη γυναίκα, να πέσετε στα πόδια Του, να εμπιστευθείτε στη χάρη Του και ν' ακούσετε η ίδια αυτά τα θαυμάσια λόγια του Σωτήρα: "Θύγατερ, η πίστις σου σε έσωσεν, ύπαγε εις ειρήνην και έσο υγιής από της μάστιγός σου" (Μάρκος Ε/5: 34). Τότε θα βρείτε την ανάπαυση και την ειρήνη. 

    Την επόμενη μέρα ο εργάτης του Θεού μπόρεσε να δει στο πρόσωπο εκείνης της γυναίκας ότι είχε συναντήσει το Σωτήρα και είχε βρει σ' Αυτόν την ειρήνη της.

                                                        Η ΑΙΜΟΡΡΟΟΥΣΑ. 

Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ»,  κεφ. Η/8, εδάφ.  40 – 48.

 

40 Και όταν ο Ιησούς επέστρεψε, τον υποδέχθηκε το πλήθος επειδή, όλοι βρίσκονταν εκεί περιμένοντας αυτόν. 

41 Και ξάφνου, ήρθε ένας άνθρωπος, με το όνομα Ιάειρος, που ήταν άρχοντας της συναγωγής, και πέφτοντας στα πόδια τού Ιησού, τον παρακαλούσε να μπει μέσα στο σπίτι του 

42 επειδή, είχε μια μονογενή θυγατέρα, περίπου δώδεκα χρόνων, κι αυτή πέθαινε. Και ενώ πορευόταν, τα πλήθη τον συμπίεζαν. 

43 Και μια γυναίκα, που για δώδεκα χρόνια είχε αιμορραγία, η οποία δαπάνησε σε γιατρούς ολόκληρη την περιουσία της, δεν μπόρεσε να θεραπευθεί από κανέναν, 

44 καθώς πλησίασε από πίσω, άγγιξε την άκρη τού ιματίου του κι αμέσως σταμάτησε η αιμορραγία της. 

45 Και ο Ιησούς είπε: Ποιος με άγγιξε; Και ενώ όλοι αρνούνταν, είπε ο Πέτρος, και εκείνοι που ήσαν μαζί του: Κύριε, τα πλήθη σε συμπιέζουν, και σε συνθλίβουν, και λες: Ποιος με άγγιξε; 

46 Και ο Ιησούς είπε: Κάποιος με άγγιξε επειδή, εγώ κατάλαβα ότι δύναμη βγήκε από μένα. 

47 Και η γυναίκα, όταν είδε ότι δεν κρύφτηκε, ήρθε τρέμοντας, και πέφτοντας μπροστά του, ανήγγειλε σ' αυτόν μπροστά σε ολόκληρο τον λαό για ποια αιτία τον άγγιξε, και ότι αμέσως γιατρεύτηκε. 

48 Και εκείνος τής είπε: Θυγατέρα μου, έχε θάρρος, η πίστη σου σε έσωσε πήγαινε σε ειρήνη. 

 *Το περιστατικό αναφέρεται και στο Ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. Θ/9, εδαφ. 18-26) και στο «κατά Μάρκον» (κεφ. Ε/5, εδάφ. 22 – 34). 

     ΣΧΟΛΙΑ : 

  Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα αναφέρεται σε μια μοναδική ιστορία την οποία καθώς μελετούμε μας δίνεται η ευκαιρία να διαπιστώσουμε πόσο ελλιπείς είμαστε πολλές φορές στην πίστη μας και γενικότερα στη σχέση μας με το Θεό. Προσωπικά αισθάνομαι να με χωρίζει πολύ μεγάλη απόσταση από την πίστη τούτης της γυναίκας, που αναφέρεται στην εν λόγω περικοπή. Η πίστη του Δαβίδ είναι αναμφισβήτητα μεγάλη, καθώς βαδίζει εναντίον του σιδερόφραχτου Γολιάθ «στο Όνομα του Κυρίου των δυνάμεων» με πέντε λίθους και μία σφεντόνα (Α΄ Σαμουήλ, κεφ. ΙΖ/17). Η πίστη της Χαναναίας (Ματθαίος ΙΕ/15: 22-28) είναι ιδιαίτερα συγκινητική, καθώς έχει έντονα τα στοιχεία της υπομονής και της επιμονής. Η πίστη του Βαρτίμαιου (Μάρκος Ι/10: 46) είναι και αυτή πολύ συγκινητική, όμως η πίστη τούτης της γυναίκας είναι τελείως διαφορετική. Αυτή η πίστη είναι που δίνει τη βεβαιότητα σε τούτη τη γυναίκα ότι, αν πλησιάσει τον Κύριο και αγγίξει το ένδυμά του, θα λάβει δύναμη απ’ Αυτόν και θα γίνει καλά. Αυτή η πίστη πραγματικά δεν έχει προηγούμενο.  

      Τι να πει κανείς για τούτη τη γυναίκα; Πώς να τη χαρακτηρίσει; Νομίζω ότι ο αιώνιος Λόγος του Θεού τα λέει όλα και μας δίνει την πλήρη περιγραφή της: «Και γυνή τις, έχουσα ρύσιν αίματος δώδεκα έτη και πολλά παθούσα, υπό πολλών ιατρών και δαπανήσασα πάσαν την περιουσίαν αυτής και μηδέν ωφεληθείσα, αλλά μάλλον εις το χείρον ελθούσα». Δώδεκα χρόνια Τον περίμενε. Επί δώδεκα χρόνια έγερνε κάτω από το βαρύ φορτίο της αρρώστια της. 

     Μέσα σε τούτες τις λίγες λέξεις του Λόγου του Θεού περιγράφεται το δράμα μιας δυστυχισμένης ανθρώπινης ύπαρξης.  Όμως θα μπορούμε να πούμε ότι σε τούτα τα λίγα λόγια περιγράφεται και το δράμα ολόκληρης της ανθρωπότητας, μιας ανθρωπότητας που αιμορραγεί και βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο, σε πολύ μεγάλη απόγνωση λίγο πριν το θάνατο, μιας ανθρωπότητας που τα δοκίμασε όλα, αλλά τίποτα δεν απέδωσε. Με κανέναν τρόπο δεν μπόρεσε να σταματήσει τη «ρύση του αίματος», με αποτέλεσμα μετά από τόσα χρόνια αγώνων, πολιτισμού, ανάπτυξης, να βρίσκεται στην κυριολεξία στο χείλος του γκρεμού. Αν ρίξουμε μια ματιά στον παγκόσμιο χάρτη, θα δούμε ότι υπάρχει μεγάλη ακατάσχετη αιμορραγία πάνω στη γη μας, μεγάλη ρύση ανθρώπινου αίματος. Τίποτα δε μπορεί ν' αναχαιτίσει το κακό. Ούτε οι τέχνες, οι επιστήμες,  οι φιλοσοφίες, οι ανθρώπινες θρησκείες.

      Ας παρατηρήσουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν στη Συρία, το Ιράκ, το Λίβανο, το Αφγανιστάν, την Αφρική, την Ασία, την τρέλα των εξοπλισμών και τις τεράστιες δαπάνες που διατίθενται γι’ αυτές. Όπου δεν υπάρχει πόλεμος κυριαρχεί η ισορροπία του τρόμου, ενώ επικρέμεται ο εφιάλτης ενός πυρηνικού ολέθρου. Κάθε ώρα, κάθε στιγμή το αίμα αθώων ανθρώπων, μικρών παιδιών, ρέει άφθονο. Βλέπουμε στις τηλεοράσεις και διαβάζουμε καθημερινά στον τύπο για μια απελπισμένη και καταρρακωμένη ανθρωπότητα. Συσκέψεις επί συσκέψεων, συμφωνίες ειρήνης, συνεργασίας, όλοι οι σοφοί του αιώνος τούτου προσπαθούν, υποδεικνύουν λύσεις, λαμβάνουν μέτρα, αλλά το αποτέλεσμα: "επί το χείρον μάλλον". Όχι μόνον δεν σταθεροποιείται η κατάσταση αλλά καθημερινά γίνεται όλο και χειρότερη. "Ειρήνη, ειρήνη και δεν υπάρχει ειρήνη" (Ιερεμίας Η/8: 11). Δε μπορεί να επιτευχθεί ειρήνη χωρίς τον "άρχοντα της ειρήνης" (Ησαΐας Θ/9: 6), τον Ιησού Χριστό.   Η γυναίκα της ιστορίας μας πλησίασε, ταπεινώθηκε, άγγιξε το Χριστό και έλαβε την πολυπόθητη θεραπεία της. Μια ολόκληρη ανθρωπότητα αρνείται να ταπεινωθεί ενώπιον του Θεού και εναντιώνεται στο θέλημά Του. Το αποτέλεσμα αποτυπώνεται σ' ένα στίχο: "ο κόσμος πίσω όλα πάει, μισιέται, σφάζεται, πονάει".

      Ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι αυτή η δυστυχισμένη γυναίκα δαπάνησε όλη της την περιουσία στους γιατρούς και  δε μπόρεσε να θεραπευτεί.  Μπορεί να είναι φτωχή, να έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας, αλλά όμως τη διακρίνει ένα αγωνιστικό, διεκδικητικό, αποφασιστικό πνεύμα. Προσπαθεί, εκζητεί, δεν απελπίζεται, δε μοιρολατρεί, δε λέει: «γιατί σε μένα… κλπ», δεν παραιτείται, δεν αφήνει τη ζωή να φύγει εύκολα από τα χέρια της. Η ιατρική επιστήμη της εποχής της δε στάθηκε ικανή να τη θεραπεύσει και αντί για καλύτερα μέρα με την ημέρα η κατάστασή της γινόταν όλο και χειρότερη. 

     Καθώς εκζητούσε τη λύση στο πρόβλημά της, μια ευλογημένη μέρα μέσα στη ζωή της άκουσε για τον Ιησού Χριστό, άκουσε για τη δύναμή Του, άκουσε ότι «τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται» (Λουκάς Ζ/7: 22). Καθώς αντιλήφθηκε όλα αυτά, πίστεψε ότι ο Χριστός έχει τη δύναμη να τη θεραπεύσει. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «η πίστις είναι εξ ακοής, η δε ακοή διά του λόγου του Θεού» (Ρωμαίους Ι/10: 17). 

    Κάποτε είχε την ελπίδα της στους ανθρώπους, πίστευε ότι θα γιατρευόταν, όμως με την πάροδο του χρόνου διαψεύστηκε. Πολλές φορές πάνω στον κόσμο φάνηκε να υπάρχει ελπίδα σωτηρίας, λύτρωσης, ειρήνης, συνεργασίας των λαών, ειρηνικής συνύπαρξης κλπ. Καθώς τελείωσε ο "Α΄ παγκόσμιος πόλεμος", ένα “γιατί;;;” πλημμύρισε το στόμα και τις καρδιές όλων των ανθρώπων. Γιατί να χαθούν είκοσι εκατομμύρια ψυχές; Έχοντας πλέον αυτή την οδυνηρή εμπειρία, ας προχωρήσουμε μπροστά για μια παγκόσμια ειρήνη και συνεργασία όλων των λαών. Δεν πέρασαν παρά μόνον είκοσι χρόνια και ένα πολύ μεγαλύτερο κακό ξέσπασε πάνω στον κόσμο, ο "Β΄ παγκόσμιος πόλεμος" με σαράντα εκατομμύρια νεκρούς. Μετά απ’ αυτά η κατάσταση χειροτέρεψε. Ήρθαν τα πυρηνικά και η ισορροπία του τρόμου. Πλέον ο τρόμος και ο φόβος μιας ολοκληρωτικής καταστροφής κυριαρχούν παντού. 

    Τούτη η γυναίκα, καθώς έχει φτάσει στο έσχατο σημείο, καθώς όλοι την γέλασαν και την εκμεταλλεύτηκαν σκληρά, τούτη η απελπισμένη και βαθιά πονεμένη ψυχή, καθώς άκουσε για το Χριστό, δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Αλήθεια πόσοι άνθρωποι γύρω μας ακούν καθημερινά για το Χριστό, για τη σωτηρία που ΜΟΝΟΝ Αυτός προσφέρει (Πράξεις Δ/4: 12) «δωρεάν κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 8) και παρ’ όλα αυτά μένουν αδιάφοροι; Στην καλύτερη περίπτωση απαντούν όπως οι αρχαίοι Αθηναίοι στον Απ. Παύλο: "...θα σε ακούσουμε ξανά" (Πράξεις ΙΖ/17: 32). Πόσες φορές ο Κύριος διαβαίνει από μπροστά τους, όμως δεν έχουν την πίστη να αρπαχτούν απ’ Αυτόν και να σωθούν αιωνίως. Μια ολόκληρη ανθρωπότητα, καθώς χάνεται μέσα στην ανταρσία, την αμαρτία και την αποστασία της, δεν επιλέγει το δρόμο της επιστροφής της στο Χριστό, για να θεραπευτεί από τις μάστιγές της. Δεν κάνει εκείνο το οποίο έκαναν οι κάτοικοι της Νινευή. "Και οι άνδρες της Νινευή επίστευσαν εις τον Θεόν και εκήρυξαν νηστείαν και ενεδύθησαν σάκκους από μεγάλου αυτών έως μικρού αυτών" (Ιωνάς Γ/3: 5). Με την ειλικρινή τους μετάνοια εντυπωσίασαν τόσο πολύ το Θεό, που Τον έκαναν να αλλάξει γνώμη. Πόσο χαρακτηριστικά το αναφέρει ο αιώνιος Λόγος του Θεού: «Και είδεν ο Θεός τα έργα αυτών, ότι επέστρεψαν από της οδού αυτών της πονηράς και μετεμελήθη ο Θεός περί του κακού, το οποίον είπε να κάμη εις αυτούς και δεν έκαμεν αυτό» (Ιωνάς Γ/3: 10). Ναι, είναι αλήθεια, η ειλικρινής προσευχή μπορεί να κάνει ακόμα και το Θεό ν' αλλάξει γνώμη. 

       Άραγε υπάρχει ελπίδα, υπάρχει λύση, μπορεί να σταματήσει η ρύση του αίματος στον άνθρωπο και στην ανθρωπότητα γενικότερα; Ασφαλώς και υπάρχει. Τούτη η λύση περνάει μέσα από την ειλικρινή μετάνοια και την πίστη στη δύναμη του Θεού. Η γυναίκα της ιστορίας μας, καθώς άκουσε για το Χριστό, σε αντίθεση με τους πολλούς που έμεναν αδιάφοροι, δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη και αποφάσισε να πάει κοντά Του. Όταν ένας άνθρωπος λάβει μια τέτοια σοβαρή απόφαση μέσα στη ζωή του, το πρώτο μεγάλο εμπόδιο που θα συναντήσει στην προσπάθειά του να ακουμπήσει το Χριστό είναι ο κόσμος και το φρόνημα αυτού. 

      Ο Ζακχαίος ήθελε να γνωρίσει το Χριστό, όμως ήταν κοντός στο ανάστημα και τον εμπόδιζε ο κόσμος και έτσι αναγκάστηκε να ανέβει πάνω σε μια συκομουριά (Λουκάς ΙΘ/19: 4). Όλοι μπροστά στη δύναμη του πλήθους είμαστε κοντοί, είμαστε μικροί, αδύναμοι, όμως για εκείνον που θέλει να γνωρίσει το Χριστό πάντα υπάρχει λύση και πάνω απ’ όλα υπάρχει η υπόσχεση του Κυρίου: «τα αδύνατα παρά ανθρώποις είναι δυνατά παρά τω Θεώ» (Λουκάς ΙΗ/18: 27). 

    Τέσσερις άνθρωποι προσπαθούν να φέρουν έναν παραλυτικό μπροστά στον Κύριο, για να τον θεραπεύσει. «και μη δυνάμενοι να πλησιάσωσιν εις αυτόν εξ αιτίας του όχλου, εχάλασαν την στέγην όπου ήτο, και διατρυπήσαντες καταβιβάζουσι τον κράββατον, εφ' ου κατέκειτο ο παραλυτικός» (Μάρκος Β/2: 4). Και εδώ το πλήθος είναι ένα μεγάλο εμπόδιο, όμως πάντα υπάρχει λύση. «Διότι πας ο αιτών λαμβάνει, και ο ζητών ευρίσκει, και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή» (Λουκάς ΙΑ/11: 10). 

     Η γυναίκα της ιστορίας μας δεν άφησε τα πλήθη να την εμποδίσουν, για να έρθει κοντά και ν' ακουμπήσει το Χριστό. Είχε βαθιά πίστη πως, αν άγγιζε την άκρη του ιματίου Του, θα θεραπευόταν. Έτσι λοιπόν ήρθε κρυφά, μπήκε ανάμεσα στον όχλο, έσπρωξε, αγωνίστηκε, πλησίασε από πίσω τον Ιησού και άγγιξε το ρούχο Του με τη βεβαιότητα ότι θα γίνει καλά και ότι θα απαλλαγεί από την αρρώστια της. Ίσως εδώ αρχίσει μια ακατάσχετη φιλολογία. Γιατί να έρθει κρυφά; Γιατί τόσο δειλά; Μήπως δεν είχε εκτιμήσει σωστά την καλοσύνη του Κυρίου; Δε γνώριζε ότι ο ίδιος ο Κύριος ήταν Εκείνος που καλούσε όλους τους κουρασμένους και φορτωμένους να έρθουν κοντά Του, για να τους αναπαύσει; (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Ας μη μείνουμε σ’ αυτά, γιατί κινδυνεύουμε να κάνουμε το ίδιο λάθος που έκαναν και οι μαθητές στην περίπτωση του «εκ γενετούς τυφλού» (Ιωάννης Θ/9: 2), δηλαδή να μην αγγίξουμε το πρόβλημα του συνανθρώπου μας, αλλά να το αποφύγουμε με διάφορα ανούσια σχόλια. 

      Η αλήθεια είναι ότι σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο, η έκκριση αίματος καθιστούσε μία γυναίκα τελετουργικά ακάθαρτη. Όποιος άγγιζε την ίδια ή τα ματωμένα ρούχα της θα έπρεπε να πλυθεί, ενώ θα ήταν ακάθαρτος μέχρι το βράδυ (Λευιτικό ΙΕ/15: 25-27). Διευκρινίζουμε ότι δεν πρόκειται για την έμμηνη ρύση της γυναίκας, αλλά για μία αφύσικη, συνεχή αιμορραγία. Πέραν αυτού απαγορευόταν στις γυναίκες που αιμορραγούσαν ν' αναμειγνύονται μέσα στο πλήθος και να παραβρίσκονται στο Ναό ή τη συναγωγή. Έτσι υπήρχε ο κίνδυνος αν παρουσιαζόταν μπροστά στο Χριστό, κάποιοι άνθρωποι που τη γνώριζαν να την εξέθεταν ή και να την έδιωχναν ως μολυσμένη. Επειδή ως "ακάθαρτη" δεν έπρεπε κανείς να την πλησιάζει, γι' αυτό και δεν κάλεσε τον Ιησού στο σπίτι της. Θα μπορούσε να σταθεί μακριά και να φωνάξει τον Ιησού να τη θεραπεύσει, όμως δεν ήθελε να γίνει φανερή η αρρώστια της στους άλλους ανθρώπους. Κάτω από την πίεση όλων αυτών των γεγονότων πλησίασε κρυφά τον Κύριο και ακούμπησε στην άκρη του ιματίου Του και έγινε αμέσως καλά. 

      Το θέμα δεν είναι πώς θα πλησιάσεις τον Κύριο. Ένα είναι βέβαιο, ότι όπως κι αν είσαι, σε όποια κατάσταση απελπισίας και αν βρίσκεσαι ο Κύριος θα σε δεχτεί, αν τον πλησιάσεις με ταπείνωση, με ειλικρινή εκζήτηση. Θα δεχτεί την ψυχή με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια χαρά, με τον ίδιο πόθο, που δέχτηκε ο Πατέρας εκείνον το νέο που, αφού έζησε «ασώτως», επέστρεφε βρώμικος και ταλαιπωρημένος από τα γουρούνια της αμαρτίας (Λουκάς ΙΕ/15: 11-32). 

     Ο τρόπος με τον οποίον η γυναίκα τούτη διεκδίκησε τη σωτηρία της είναι πραγματικά θαυμαστός. Δεν πήγε στους μαθητές του Κυρίου, όπως έκανε ο πατέρας του δαιμονιζόμενου (Μάρκος Θ/9: 17-29). Δεν έστειλε στον Κύριο μεσίτες, όπως έκανε ο εκατόνταρχος (Λουκάς Ζ/7: 1-10). Μόνη της κατέστρωσε ένα δικό της σχέδιο το οποίο απέδωσε και απέδωσε, γιατί στηριζόταν σε αληθινή πίστη. Πίστεψε ότι ο Χριστός δε θα την απογοητεύσει, όπως επί τόσα χρόνια έκαναν οι άνθρωποι. Άλλωστε ποιον απογοήτευσε ο Κύριος; Σε ποιον υποσχέθηκε κάτι και δεν το έκανε; Ποιος έκραξε ειλικρινά προς Αυτόν και δεν απάντησε και μάλιστα στον κατάλληλο χρόνο; Ο Ψαλμωδός αναφέρει: "στη θλίψη μου έκραξα στον Κύριο, και με εισάκουσε" (Ψαλμός ΡΚ/120: 1).  

      Πώς να τον πλησιάσει μια φτωχή, μια άσημη, μια δυστυχισμένη γυναίκα τον Κύριο μέσα σ' έναν τόσο μεγάλο συνωστισμό, την ώρα μάλιστα που Αυτός συζητεί με τον αρχισυνάγωγο της πόλης, τον Ιάειρο, ο οποίος ζητά από τον Κύριο να θεραπεύσει την δωδεκάχρονη κόρη του, που είναι στα πρόθυρα του θανάτου. «πνέει τα λοίσθια» (Μάρκος Ε/5: 23), για το Χριστό όμως δεν υπάρχουν διακρίσεις. Κοντά στο Χριστό υπάρχει θέση ασφαλώς για τον Ιάειρο, όμως υπάρχει θέση και για τούτη τη φτωχή και ταλαίπωρη γυναίκα. Κανένα δεν καταφρονεί ο Κύριος. Ο Απ. Παύλος, καθώς νουθετεί στην πίστη τον Τιμόθεο, του τονίζει ότι "ο Θεός θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Ευχαριστούμε το Θεό γι’ αυτό το «πάντες», καθώς ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης (Πράξεις Αποστόλων Ι/10: 34). 

      Ο πόθος της γυναίκας αυτής να συναντήσει το Χριστό ήταν πολύ μεγάλος και εκείνο που τον έκανε πιο μεγάλο ήταν η πολύχρονη, ατέρμονη, ταλαιπωρία της. Ύστερα από δώδεκα χρόνια προσπαθειών, ύστερα από τη διασπάθιση όλων των χρημάτων και των περιουσιακών της στοιχείων βρίσκεται ακριβώς εκεί που ξεκίνησε. Φαντάζομαι τις σκέψεις που θα κυριαρχούσαν μέσα στο μυαλό της καθώς οι άνθρωποι την είχαν γελάσει και την είχαν βαθιά απογοητεύσει, αλλά και τις εισηγήσεις του εχθρού να της λέει ψιθυριστά στο αυτί: “δε γίνεται τίποτα, είσαι χαμένη, δεν υπάρχει λύση… κλπ”. Τούτη η γυναίκα στην κατάσταση που βρισκόταν μια σκέψη της πέρασε από το μυαλό: “Αν πάω κοντά στο Χριστό και αγγίξω το ρούχο Του, είμαι σίγουρη ότι θα γίνω καλά”, Αυτός σε αντίθεση με τους ανθρώπους δε γέλασε, δεν απογοήτευσε και δεν αδιαφόρησε ποτέ για κανέναν. 

     Ας προσέξουμε όμως μία ακόμα ιδιαίτερα σημαντική λεπτομέρεια. Ενώ η γυναίκα έκανε όλες αυτές τις σκέψεις, δεν έμεινε με τις σκέψεις της. Σηκώθηκε, βάδισε και σε λίγο άγγιζε τον Κύριο. Δεν αρκούν οι ωραίες σκέψεις, δεν αρκούν τα ωραία λόγια, χρειάζεται η πίστη μας να γίνει πράξη. Χρειάζεται να «αγγίξουμε» τον Κύριο πρακτικά μέσα στη ζωή μας. Πρακτικά σημαίνει: «πλησιάσα όπισθεν ήγγισε το άκρον του ιματίου Αυτού και παρευθύς εστάθη η ρύσις του αίματος αυτής».

     Μέσα σ’ εκείνον το μεγάλο συνωστισμό, που τα πλήθη συνέθλιβαν τον Ιησού, η γυναίκα αυτή σύρθηκε πίσω από τον Ιησού και άγγιξε το άκρον από το ρούχο Του και αμέσως έγινε αποκατάσταση της υγείας της και σταμάτησε η ρύση του αίματος. Ο Κύριος αντιλήφθηκε τη δύναμη που έφυγε από πάνω Του, στράφηκε προς τον όχλο και ρώτησε: "Ποιος άγγιξε τα ιμάτιά μου;" Στην ερώτηση αυτή οι μαθητές ρωτούσαν με απορία τον Κύριο: "Εδώ τόσοι άνθρωποι σε συνθλίβουν, Κύριε, και συ λέγεις ποιος με άγγιξε;” Ναι, λέει ο Κύριος, από όλους αυτούς που με σπρώχνουν και με συνθλίβουν μόνον ένας πραγματικά με άγγιξε. 

     Ήταν ένα άγγιγμα πίστεως που είχε σαν αποτέλεσμα να αποσπαστεί από πάνω Του δύναμη τέτοια, που την αισθάνθηκε αμέσως ο Κύριος. Η γνήσια πίστη ποτέ δε περνάει απαρατήρητη από τον Κύριο. Μπορεί πλήθη να πλησιάζουν και να συνωστίζονται γύρω από το Χριστό, όμως μόνον η αληθινή πίστη μπορεί να Τον αγγίξει και μόνον αυτή μπορεί να σώσει τον απελπισμένο άνθρωπο της εποχής μας. Αυτή η επαφή δεν έχει να κάνει με τη φυσική έννοια της επαφής, είναι πνευματική, είναι επαφή πίστης στη δύναμη του Θεού.

     Την αισθάνθηκε τούτη την επαφή ο Κύριος, αλλά την αισθάνθηκε και η γυναίκα, καθώς μπήκε μέσα στο σώμα της η δύναμη του Κυρίου και της χάρισε την υγεία της. Συνεχίζοντας να είναι φοβισμένη, αφού έλαβε τη θεραπεία της, προσπαθεί να φύγει, ν' απομακρυνθεί αθόρυβα, όπως είχε έρθει. Πάρα πολλοί άνθρωποι μέσα στον πόνο και την απελπισία τους έρχονται στον Κύριο και όταν πάρουν αυτό που θέλουν, φεύγουν και χάνονται μέσα στον κόσμο χωρίς να επιδιώξουν να αποκτήσουν ζωντανή γνωριμία και σχέση με τον Κύριο. Αποτέλεσμα αυτής της στάσης είναι να ξαναγυρίσουν στον κόσμο και στην παλιά τους κατάσταση. 

     Ο Κύριος, καθώς θαύμασε την πίστη τούτης της γυναίκας, δε θέλησε να την αφήσει στην αφάνεια. Θέλει να αποκαλύψει την πίστη της και να την παρουσιάσει στο λαό Του ως ένα παράδειγμα για μίμηση. Πάνω απ’ όλα θέλει να της δώσει την ευκαιρία να Τον γνωρίσει προσωπικά. Αυτή άλλωστε είναι και η μεγαλύτερη ανάγκη του ανθρώπου, να γνωρίσει προσωπικά το Χριστό, που είναι ο μόνος κεχρησμένος από το Θεό Σωτήρας του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 12), που είναι ο μόνος που πέθανε για μας πάνω στο σταυρό και πλήρωσε Αυτός για τις αμαρτίες μας (Α΄ Πέτρου Β/2: 24). Οι χριστιανοί της Κορίνθου είχαν κατά κάποιο τρόπο διασπαστεί και έλεγαν: «εγώ μεν είμαι του Παύλου, εγώ δε του Απολλώ, εγώ δε του Κηφά, εγώ δε του Χριστού». Έρχεται λοιπόν ο Απ. Παύλος να τους πει: «διεμερίσθη ο Χριστός; μήπως ο Παύλος εσταυρώθη διά σας; ή εις το όνομα του Παύλου εβαπτίσθητε;" (Α΄ Κορινθίους Α/1: 12,13). 

      Η γυναίκα της περικοπής μας μέσα στο φόβο και τον τρόμο που την κατέλαβε, καθώς κατάλαβε ότι γι’ αυτήν ρωτάει ο Κύριος, πήρε θάρρος και αφού Τον πλησίασε, του είπε όλη την αλήθεια για τον εαυτό της. Όταν έλαβε τη θεραπεία της, έδωσε μια δημόσια ομολογία γεμάτη ευγνωμοσύνη για ό,τι της είχε συμβεί. Η δημόσια ομολογία της είχε σαν αποτέλεσμα ο Κύριος να επαινέσει την πίστη της και να της πει κι Αυτός δημόσια ότι η ειρήνη Του ήταν μαζί της. Κανένας και ποτέ δεν άγγιξε με πίστη τον Ιησού χωρίς Εκείνος να το γνωρίζει και χωρίς αυτός που Τον άγγιξε να φύγει με κάποια ευλογία στην καρδιά του. Κανένας δεν πίστεψε και δεν ομολόγησε ποτέ δημόσια το Χριστό χωρίς να πάρει τη διαβεβαίωση της αιώνιας σωτηρίας. 

    Όταν ο ληστής πάνω στο σταυρό αναγνώρισε το Χριστό, τον αποκάλεσε "Κύριο" και πίστεψε σ' Αυτόν, ο Χριστός του έδωσε μία υπόσχεση: "Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω" (Λουκάς ΚΓ/23: 43). Ψυχή, από σήμερα, από τούτη τη ζωή, είσαι κοντά Του, αρκεί να πιστέψεις σ' Αυτόν και να ομολογήσεις τ' Όνομά Του. "εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή" (Ρωμαίους Ι/10: 9). 

    Η τυραννισμένη τούτη γυναίκα όταν άγγιξε το ιμάτιο του Κυρίου πήρε καινούργια ζωή μέσα της καθώς ο Κύριος συνέτριψε τα δεσμά της αρρώστιας της και την ελευθέρωσε. Ψυχή, που είσαι "φορτωμένη" και "κουρασμένη", πήγαινε στο Χριστό που είναι δίπλα σου, στο σπίτι, στο γραφείο σου και πες του όλη την αλήθεια για τον εαυτό σου. Πες του κάθε τι που σε αφορά. Πες του το πρόβλημά σου, τον πόνο σου, όσο βαθύς και αν είναι. Ποτέ μην ξεχάσεις ότι ο Κύριος ενδιαφέρεται προσωπικά για σένα και θέλει να έχει επαφή και επικοινωνία μαζί σου. Μόνον η προσωπική γνωριμία με το Χριστό θα γιατρέψει τον κάθε άνθρωπο από την όποια του μάστιγα - πάθος- και θα γίνει καλά. Όταν ο άνθρωπος γνωρίσει το Χριστό και ζήσει κάτω από τη σκιά της δικής Του φιλίας, δεν μπορεί να παραμένει άρρωστος, αντίθετα θα λάβει από Εκείνον τέλεια και ολοκληρωτική θεραπεία. Ο Κύριος, καθώς πλησίασε κάποιον παραλυτικό στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά, τον ρώτησε: "Θέλεις να γίνεις υγιείς;" (Ιωάννης Ε/5: 6). Όχι να γίνουν καλά τα πόδια σου, αλλά να συνεχίσουν να σε πονάνε τα χέρια σου, το κεφάλι σου, κλπ. Θέλει να γίνει πλήρης αποκατάσταση της υγεία σου; (σχετική ανάλυση έχει δημ/θεί στο blog στις 24-01-2017).

    Πολλοί πεθαίνουν όχι γιατί δεν υπάρχει γιατρός και φάρμακο, αλλά γιατί δεν προσφεύγουν στο γιατρό. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα πνευματικά. Σήμερα υπάρχουν τόσα ναυάγια και τόσες συντετριμμένες καρδιές γύρω μας, γιατί αρνήθηκαν να γνωρίσουν το Χριστό στη ζωή τους. Στο ευαγγέλιο του «Ματθαίου» (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 36) αναφέρεται το εξής χαρακτηριστικό: «όσοι (Τον) ήγγισαν, ιατρεύθησαν». Πλήθη μεγάλα δια μέσου των αιώνων που είχαν πάθει πολλά και είχαν δαπανήσει τα πάντα και των οποίων η κατάστασή τους πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, καθώς μια μέρα άγγιξαν με πίστη, με μετάνοια, με ταπείνωση, με συντριβή, τον «ιατρό των ψυχών και των σωμάτων», γιατρεύτηκαν. Σ’ εκείνον που με αληθινή πίστη αγγίζει το Χριστό έρχεται ο Κύριος να διοχετεύσει τις δικές Του αστείρευτες δυνάμεις και να πει στην ψυχή: «η πίστις σου σε έσωσεν. Ύπαγε με ειρήνη και έσω υγιείς από της μάστιγός σου». 

      Όπως η Μάρθα, σε αντίθεση με την αδελφή της τη Μαρία, ασχολείτο με πολλά πράγματα, έτσι κι εμείς απασχολούμαστε με πολλά πράγματα στις μέρες μας, ενώ είμαστε έτοιμοι να πούμε πολλά και να υποδείξουμε περισσότερα, όμως αυτό που έχουμε ανάγκη είναι η πνευματική μας επαφή με τον Κύριο. Ο Κύριος είπε ότι η Μαρία που καθόταν στα πόδια Του "διάλεξε την αγαθή μερίδα" (Λουκάς Ι/10: 42). 

     Στην προσευχή μας να έχουμε πάντοτε ένα σοβαρό αίτημα. "Κύριε, δε θέλω απλά να είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς που μαζεύονται απλώς τριγύρω Σου στην εκκλησία την Κυριακή ή μια άλλη μέρα, η ανάγκη μου είναι πολύ μεγαλύτερη". Χρειάζομαι την άμεση προσωπική Σου επέμβαση. Πιστεύω, Κύριε, πως το μυστικό της γιατρειάς μου βρίσκεται στα ματωμένα Σου χέρια. Όπως τούτη η γυναίκα της περικοπής, με μοναδικό μου εφόδιο την πίστη που νοιώθω μέσα στην ψυχή μου, αγγίζω και εγώ δειλά – δειλά το άκρον του ιματίου Σου και σ' ευχαριστώ για τη δύναμη που διοχετεύεις και στη δική μου ανήμπορη ψυχή. Σ’ ευχαριστώ για τα λόγια που ψιθυρίζεις και στη δική μου καρδιά: «…. η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε με ειρήνη και έσω υγιής από της μάστιγός σου». 

    Οι περιστάσεις της ζωής δεν έχουν αλλάξει, είναι οι ίδιες και σήμερα, γι' αυτό και ό,τι ήταν γραμμένο για "τω καιρώ εκείνω" ισχύει ακριβώς και στις ημέρες μας. Παντού και πάντοτε υπάρχουν οι ίδιες ανάγκες, καθώς τα προβλήματα δε διαφέρουν. Υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που η ζωή τους είναι άδεια, που διακατέχονται από φόβους για το μέλλον, αισθάνονται μόνοι, αδύναμοι, ανήμποροι. Ο Ιησούς είναι εδώ και είναι ο ίδιος. Μπορούμε να Τον αγγίξουμε με πίστη, με προσευχή, με υπακοή και με την αφιέρωση της ζωής μας. Ας πλησιάσουμε και ας Τον αγγίξουμε λοιπόν. Μην αφήσουμε τις μέριμνες, την καθημερινότητα και πάνω απ’ όλα την απιστία να μας καταβάλει. 

     Όταν μαζευόμαστε για να Τον δοξάσουμε, να μην είναι κάτι τυπικό, μια ψαλμωδία, λίγο κήρυγμα και να φύγουμε. Ας ερχόμαστε με πίστη, ας προσευχόμαστε έχοντας τη βεβαιότητα ότι θα Τον αγγίξουμε και θα μας αγγίξει. Έτσι θα φτάσουμε κοντά Του και θα αισθανθούμε την αγάπη Του, την Αγιότητά Του, έτσι θα αποκαλυφθεί μέσα στη ζωή μας και η ψυχή μας θα γίνει συμμέτοχη της δόξης Αυτού (Ρωμαίους Η/8: 17). ---