ΨΑΛΜΟΣ ΚΓ / 23.

ΨΑΛΜΟΣ ΚΓ / 23.     «Ψαλμός του Δαβίδ».

"Ψαλμός βεβαιότητας & απόλυτης εμπιστοσύνης στο Θεό"

      1. Ο Κύριος είναι ο ποιμήν δεν θέλω στερηθεί ουδενός. 

      Ο  Δαβίδ  που  έγραψε  αυτό  τον  Ψαλμό  ήταν  ποιμένας  στα  νιάτα  του και γνώριζε πολύ    καλά   τις   ανάγκες  των  προβάτων  και   τις   μεγάλες  ευθύνες   που   έχει   ένας  ποιμένας απέναντι  στο ποίμνιό του.   Όταν ο Θεός τον  έκανε  βασιλιά  στο λαό  Του,  για να   μην  επαίρεται, του  υπενθύμιζε  διά του προφήτου  Νάθαν την ταπεινή καταγωγή  του. " Τώρα, λοιπόν, έτσι θα πεις στον  δούλο  μου  το  Δαβίδ:  Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Εγώ σε πήρα από τη μάντρα, πίσω  από  τα  πρόβατα, για να είσαι ηγεμόνας επάνω στον λαό μου,  επάνω  στον  Ισραήλ"   (Β'  Σαμουήλ  Ζ/7: 8). Ψυχή τι ήσουν και από σε πήρε ο Θεός, έχεις σκεφθεί; 

      Ο ψαλμός ΚΓ/23 είναι το πιο αγαπημένο  ποίημα  όλων των εποχών και εκπέμπει  ένα μεγαλειώδες, αθάνατο, αιώνιο  μήνυμα. Το  βαθύτερο νόημα του ψαλμού είναι:  "ο   Θεός προστατεύει και φροντίζει για τις ανάγκες όλων εκείνων που Τον εμπιστεύονται, Τ ον λατρεύουν και έχουν αποθέσει κάθε ελπίδα τους πάνω σ' Αυτόν". 

    Αφορά όλους εκείνους που μπορούν να ομολογούν μέσα από την καρδιά τους και να διακηρύττουν: «Ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου». Ο Χριστός πέθανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων και το Έργο Του αφορά όλους, όμως μόνον όσοι Τον δέχτηκαν με πίστη, με αφοσίωση, με ειλικρίνεια, αυτοί είναι δικά Του παιδιά. Στο Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην" (Α/1: 11-13) αναφέρεται: «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν». 

      Ο Ψαλμός αποτελεί μια προσωπική μαρτυρία του Δαβίδ για τη βαθιά και ειλικρινή σχέση που ένωνε την ψυχή του με το Θεό, τον Ποιμένα του. Η προεξέχουσα λέξη στον ψαλμό αυτόν είναι η λέξη "μου".  Είναι άλλο να πει κανείς: "ο Κύριος είναι ο ποιμήν" και άλλο να πει: "ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου". Τη διαφορά κάνει η μικρή φρασούλα "μου". Ποιμένας "μου" σημαίνει ο δικός μου ποιμένας και χάρη σ'  Αυτόν δε θα φοβηθώ τίποτα και «δε θα στερηθώ ουδενός». Έτρεξαν οι άνθρωποι να αδειάσουν τα super market, μόλις ξέσπασε η κρίση με τον κορονοϊό. Φοβήθηκαν μήπως δε θα έχουν να φάνε. Ο Θεός διαβεβαιώνει το κάθε δικό Του παιδί ότι δε θα του λείψει τίποτα κάτω και από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Να μην ξεχνάμε ότι ο λαός Ισραήλ μαζί με το βασιλιά Αχαάβ (935-852 π.Χ.) πεινούσαν εξαιτίας της ανομβρίας που επικρατούσε στη χώρα για τρεισήμισι χρόνια. Όχι μόνον τροφή για τους ανθρώπους δεν υπήρχε αλλά ούτε χορτάρι για τα ζώα (Α΄ Βασιλέων ΙΗ/18: 5), όμως το παιδί του Θεού ο Ηλίας ο Θεσβίτης (904-850), έτρωγε χάρη στην πρόνοια του Θεού κάθε μέρα κρέας, που του πήγαιναν οι κόρακες μετά από εντολή του Θεού και έπινε άφθονο νερό από τον ποταμό Χωρήβ (Α΄ Βασιλέων ΙΖ/17: 4). Κι όταν στέρεψε ο ποταμός, πάλι ενήργησε ο Κύριος για τον Ηλία και δεν του έλειψε τίποτα. 

     Ο Δαβίδ έχοντας ζήσει μεγάλες εμπειρίες κοντά στο Θεό με θαρραλέα πίστη και απόλυτη βεβαιότητα διακηρύττει: "δεν θα στερηθώ ουδενός", ούτε τη φυσική τροφή, ούτε την πνευματική τροφή που έχω ανάγκη, για να ζήσω. Γιατί είναι γραμμένο μέσα στο αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού» (Ματθαίος Δ/4: 4 & Λουκάς Δ/4: 4). Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια και αφορά όπως είπαμε όλους εκείνους που αναγνωρίζουν τον Κύριο ως "ποιμένα τους", ως Λυτρωτή και Κύριο μέσα στη ζωή τους. 

     Στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» (κεφ. ΚΘ/29, εδ. 5) λέγει Κύριος: «σας περιέφερα τεσσαράκοντα έτη εν τη ερήμω τα ιμάτιά σας δεν επαλαιώθησαν επάνω σας, και το υπόδημά σου δεν επαλαιώθη εις τον πόδα σου» (Δευτερονόμιο ΚΘ/29: 5). Μέσα στην έρημο της ανυδρίας, του καύματος και του θανάτου ο λαός του Θεού δε στερήθηκε τίποτα απολύτως για σαράντα ολόκληρα χρόνια.   

      Αντίθετα σε όλες τις αντιξοότητες ο λαός έτρωγε ό,τι πιο εκλεκτό υπήρχε, το «μάννα» που ο Θεός έστελνε καθημερινά (Έξοδος ΙΣ/16: 35). Έτρωγε κρέας, το οποίο από τη μεγάλη αφθονία βγήκε από τα ρουθούνια τους (Αριθμοί ΙΑ/11: 20) και έπινε άφθονο καθαρό νερό μέσα στην έρημο που έβγαινε θαυματουργικά μέσα από την πέτρα (Έξοδος ΙΖ/17: 6). Η πέτρα συμβολίζει το Χριστό, που είναι ο μόνος που μπορεί να προσφέρει «νερό» δηλ. ζωή, τροφή, στον κουρασμένο, το φορτωμένο, τον ταλαιπωρημένο, τoν «ημιθανή» (Λουκάς Ι/10: 30) άνθρωπο της εποχής μας. 

     Ολόκληρος ο κόσμος με γρήγορους ρυθμούς μπαίνει σε μία τελική τροχιά που φαίνεται να είναι απόλυτα καταστροφική. Οι λαοί και οι ηγέτες του «έσπειραν ανέμους και θερίζουν θύελλες». Ένας ιός παρουσιάστηκε πάνω στον κόσμο και εξαιτίας του κινδυνεύει να διαλυθεί ολόκληρος ο ανθρώπινος πολιτισμός. Ο φόβος και ο τρόμος αγκαλιάζουν όλους τους ανθρώπους ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της γης. Στο βιβλίο του προφήτη «Αβακούμ» (κεφ. Β/2, εδ. 13) αναφέρεται: «μοχθούν οι λαοί για τη φωτιά, και τα έθνη να αποκάμουν για τη ματαιότητα». 

     Για τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: 

   -- «Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις, και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα, οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή» (Λουκάς ΚΑ/21: 25-26). 

    -- «Διότι θέλει εγερθεί έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν, και θέλουσι γείνει πείναι και λοιμοί και σεισμοί κατά τόπους» (Ματθαίος ΚΔ/24: 7). 

   -- «και θέλουσι γίνει κατά τόπους σεισμοί μεγάλοι και πείναι και λοιμοί, και θέλουσιν είσθαι φόβητρα και σημεία μεγάλα από του ουρανού» (Λουκάς ΚΑ/21: 11). 

     Ο πιστός άνθρωπος μέσα από τις προσωπικές εμπειρίες του, μέσα απ’ όλα αυτά που έχει γνωρίσει κοντά στο Χριστό μπορεί να αναφωνεί με απόλυτη σιγουριά, με κραυγή θριάμβου: «Ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου δε θέλω στερηθεί ουδενός». Πολλοί κατά καιρούς διεκδίκησαν τη θέση του "ποιμένα", θρησκευτικοί άρχοντες, πολιτικοί ηγέτες, φιλόσοφοι και άλλοι. Ο ίδιος ο Κύριος μας αναφέρει: «Όλοι όσοι ήρθαν πριν από μένα, είναι κλέφτες και ληστές» (Ιωάννης Ι/10: 8). Το ίδιο ισχύει και γι’ αυτούς που ήρθαν μετά τον Κύριο. Πόσοι από αυτούς που κατά καιρούς πέρασαν είπαν πολλά, έκαναν πολλά, αποβλέποντας αποκλειστικά σε «ίδιον όφελος». Ο Προφήτης "Ιεζεκιήλ" (κεφ. ΛΔ/34, εδ. 8) αναφέρει: «Ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Θεός, εξάπαντος, επειδή τα πρόβατά μου έγειναν λάφυρον και τα πρόβατά μου έγειναν κατάβρωμα πάντων των θηρίων του αγρού δι' έλλειψιν ποιμένος, και δεν εζήτησαν οι ποιμένες μου τα πρόβατά μου αλλ' οι ποιμένες εβόσκησαν εαυτούς και δεν εβόσκησαν τα πρόβατά μου». 

      O Κύριος διακηρύττει: 

11 Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός ο ποιμένας ο καλός την ψυχή του βάζει για χάρη των προβάτων. 

12 Αλλά, ο μισθωτός, και ο οποίος δεν είναι ποιμένας, του οποίου τα πρόβατα δεν είναι δικά του, βλέπει τον λύκο να έρχεται, και αφήνει τα πρόβατα, και φεύγει και ο λύκος τα αρπάζει, και σκορπίζει τα πρόβατα. 

13 Και ο μισθωτός φεύγει, επειδή είναι μισθωτός, και δεν τον μέλει για τα πρόβατα. 

14 Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός, και γνωρίζω τα δικά μου, και γνωρίζομαι από τα δικά μου (Ιωάννης Ι/10: 11-14). 

      Παρατηρώντας τη ζωή ενός ποιμένα αντιλαμβανόμαστε γιατί ο Κύριος επέλεξε το συμβολισμό αυτό.

       Α. Ο ποιμένας γνωρίζει τα πρόβατά του ένα προς ένα και καλεί αυτά με το όνομά τους. 

      Ο ποιμένας ο καλός ζει και γνωρίζει τ’ όνομά μας, γνωρίζει τον καθένα μας προσωπικά. Μας "έχει ζωγραφίσει στις παλάμες Του" (Ησαΐας ΜΘ/49: 16), έχει "αριθμήσει τις τρίχες της κεφαλής μας". Δεν είμαστε ξένοι γι’ Αυτόν, είμαστε πρόβατα της βοσκής Του. Ο ίδιος μας λέει: «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, όποιος δεν μπαίνει διαμέσου της θύρας στην αυλή των προβάτων, αλλά ανεβαίνει από αλλού, εκείνος είναι κλέφτης και ληστής. Όποιος όμως μπαίνει διαμέσου της θύρας, είναι ο ποιμένας των προβάτων. Σε τούτον ο θυρωρός ανοίγει και τα πρόβατα ακούν τη φωνή του και τα δικά του πρόβατα τα φωνάζει με το όνομά τους, και τα βγάζει έξω» (Ιωάννης Ι/10: 1-3). Και στο εδ. 14 «Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός, και γνωρίζω τα δικά μου, και γνωρίζομαι από τα δικά μου». Ο ποιμένας διακρίνεται για την άρρηκτη στενή προσωπική σχέση που έχει με τα πρόβατά του. «Και τώρα, έτσι λέει ο Κύριος, ο δημιουργός σου, Ιακώβ, και ο πλάστης σου, Ισραήλ. Μη φοβάσαι επειδή, εγώ σε λύτρωσα, σε κάλεσα με το όνομά σου δικός μου είσαι. Όταν διαβαίνεις μέσα από τα νερά, θα είμαι μαζί σου και όταν περνάς μέσα από τα ποτάμια, δεν θα πλημμυρίζουν επάνω σου, όταν περπατάς μέσα από τη φωτιά, δεν θα καείς ούτε θα εξαφθεί φλόγα επάνω σου» (Ησαΐας ΜΓ/43: 1,2). 

      Β. Ο ποιμένας μαζεύει τα πρόβατά του και τα συγκροτεί σε μια ποίμνη. 

     Ο άνθρωπος που ζει χωρίς το Θεό μοιάζει με το πρόβατο σ' ένα πράγμα. Πολλές φορές και πολύ εύκολα παρασύρεται, χάνει τον προσανατολισμό του και χάνεται. «Όλοι εμείς πλανηθήκαμε σαν πρόβατα στραφήκαμε κάθε ένας στον δικό του δρόμο ο Κύριος, όμως, έβαλε επάνω σ' Αυτόν την ανομία όλων μας» (Ησαΐας ΝΓ/53: 6). Και ο Δαβίδ, προσθέτει: «επλανήθην ως πρόβατον απολωλός, ζήτησον τον δούλον σου» (Ψαλμός ΡΙΘ/119, εδ.176). Εκκλησία εξάλλου τούτο σημαίνει, την κλήση εκ του κόσμου για τη συγκρότηση μιας Ποίμνης μ’ ένα Ποιμένα (Ιωάννης Ι/10: 16). 

      Γ. Ο ποιμένας, αναζητάει το πρόβατό του, όταν χαθεί. 

    Ο Κύριος ανέφερε: «Τις άνθρωπος εξ υμών εάν έχη εκατόν πρόβατα και χάση εν εξ αυτών, δεν αφήνει τα ενενήκοντα εννέα εν τη ερήμω και υπάγει ζητών το απολωλός, εωσού εύρη αυτό; Και ευρών αυτό, βάλλει επί τους ώμους αυτού χαίρων. Και ελθών εις τον οίκον, συγκαλεί τους φίλους και τους γείτονας, λέγων προς αυτούς Συγχάρητέ μοι, διότι εύρον το πρόβατόν μου το απολωλός» (Λουκάς ΙΕ/15: 4-6). Γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός στη γη. «Ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήσει και να σώσει το απολωλός» (Λουκάς ΙΘ/19: 10). 

      Δ. Ο ποιμένας, θυσιάζεται για τα πρόβατά του. 

     Στο Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην»" (κεφ. Ι/10, εδ. 17) λέγει ο Κύριος: «Διά τούτο ο Πατήρ με αγαπά, διότι εγώ βάλλω την ψυχήν μου, διά να λάβω αυτήν πάλιν. Ουδείς αφαιρεί αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ βάλλω αυτήν απ' εμαυτού εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου». 

     Ο ίδιος ο Κύριος μας διευκρίνισε ότι «ο καλός Ποιμήν, τη ζωή του βάλλει υπέρ των προβάτων» (Ιωάννης Ι/10: 11). Αυτό ακριβώς έκανε ο Ιησούς Χριστός για τον καθένα από μας πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Θυσίασε τη ζωή Του, προσέφερε, όχι αργύριον ή χρυσίον, αλλά το ίδιο Του το πολύτιμο αίμα «ως λύτρον για την εξαγορά πολλών» (Ματθαίος Κ/20: 8 & Μάρκος Ι/10: 45). 

   «ο καλός Ποιμήν, τη ζωή του βάλλει υπέρ των προβάτων». Πολλές ιστορίες έχουμε διαβάσει σχετικά, μα ας θυμηθούμε αυτήν του Δαβίδ με το λιοντάρι που χίμηξε στα πρόβατά του. «Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Ο δούλος σου έβοσκε τα πρόβατα του πατέρα του, και ήρθε ένα λιοντάρι και μια αρκούδα, και άρπαξε ένα πρόβατο από το κοπάδι και βγήκα πίσω απ' αυτό, και το πάταξα, και το ελευθέρωσα από το στόμα του και καθώς σηκώθηκε εναντίον μου, το άρπαξα από τη σιαγόνα, και το χτύπησα, και το θανάτωσα» (Α’ Σαμουήλ ΙΖ/17: 34, 35). Ο Χριστός πάλεψε και νίκησε πάνω στο σταυρό τον ανθρωποκτόνο διάβολο (Ιωάννης Η/8: 44), που «ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα να καταπίη» (επιστολή Α’ Πέτρου Ε/5: 8). 

      Ε. Ο καλός ποιμένας περιθάλπει τα πρόβατά του. 

     Στο βιβλίο του προφήτη «Ιεζεκιήλ» (κεφ. ΛΔ/34, εδ. 4) ο Θεός εκφράζει ένα παράπονο προς τους ποιμένες Του «Δεν ενισχύσατε το ασθενικό, και δεν γιατρέψατε αυτό που δεν είναι καλά, και δεν κάνατε επίδεσμα στο συντριμμένο, και δεν επαναφέρατε το πλανεμένο, και δεν ζητήσατε το χαμένο, αλλά με βία και με σκληρότητα δεσπόζατε επάνω σ' αυτά». 

    Ο Κύριος δεν ενεργούσε με αυτόν τον τρόπο. Βρήκε πολλά τραυματισμένα "πρόβατα", βρήκε πολλούς "ημιθανείς" στην άκρη του δρόμου κατά την επίγεια διακονία του. Συνάντησε, καθώς βάδιζε ανάμεσά μας μια Σαμαρείτισσα (Ιωάννης Δ/4: 5-30). «πέντε άνδρας έλαβες, και εκείνος, τον οποίον έχεις τώρα, δεν είναι ανήρ σου». Πόσο εξαθλιωμένη,  πόσο βαθιά τραυματισμένη ήταν τούτη η ψυχή! Συνάντησε το Ζακχαίο (Λουκάς ΙΘ/19: 5), που ήταν πλούσιος υλικά, φτωχός ηθικά και πνευματικά, τον πλούσιο νέο (Μάρκος Ι/10: 17), τη χήρα στη Ναΐν (Λουκάς Ζ/7: 11-16), το μεγάλο διδάσκαλο Νικόδημο (Ιωάννης Γ/3: 1-6), ένα μετανοημένο ληστή πάνω στο σταυρό (Λουκάς ΚΓ/23: 43). Για όλα αυτά και για πολλά άλλα τραυματισμένα πρόβατα δεν αδιαφόρησε ο Κύριος, δε γύρισε από την άλλη πλευρά του δρόμου, όπως έκανε ο Ιερέας και ο Λευίτης στην παραβολή του «Καλού Σαμαρείτη» (Λουκάς Ι/10: 30-37), αλλά ενδιαφέρθηκε προσωπικά, πήγε κοντά τους, έδεσε τις πληγές τους, τους έσωσε αιώνια. Ποτέ κανένας, ψυχή, δε θα μπορέσει ν’ ασχοληθεί προσωπικά μαζί σου όπως ο Χριστός. 

      ΣΤ. Ο ποιμένας οδηγεί τα πρόβατά του. 

    Τα πρόβατα δεν έχουν ανεπτυγμένο το ένστικτο του προσανατολισμού με αποτέλεσμα να χάνονται, όταν στερηθούν τον ποιμένα τους. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με εμάς. Έχουμε ανάγκη από βοήθεια, για να βρούμε το σωστό δρόμο μέσα στη ζωή μας (Ιερεμίας Ι/10: 23).

    Ο καλός ποιμένας πηγαίνει μπροστά από τα πρόβατά του και μάχεται για την ασφάλεια αυτών με τις δυνάμεις του σκότους. Ο Χριστός μάχεται για μας ενάντια «στις αρχές, ενάντια στις εξουσίες, ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους τούτου τού αιώνα, ενάντια στα πνεύματα της πονηρίας στα επουράνια» (Εφεσίους Σ/6: 12). Παίρνει την πρωτοβουλία ο Κύριος και λέγει: «Εγώ θα πάω μπροστά σου, και θα εξομαλύνω τούς στρεβλούς δρόμους θα συντρίψω τις χάλκινες θύρες, και θα κόψω τούς σιδερένιους μοχλούς» (Ησαΐας ΜΕ/45: 2). Τον βλέπουμε με τη γκλίτσα στον ώμο να προχωράει μπροστά από τα πρόβατά του και να τα οδηγεί «σε βοσκές χλοερές και σε ύδατα αναπαύσεως» (Ψαλμός ΚΓ/23: 2). Οδηγεί ο Καλός Ποιμήν τα πρόβατά Του «διά τρίβων δικαιοσύνης» (εδ.3). Κάθε βήμα μας το σταθμίζει η αγιότητα και η αγάπη Του. Πόσο όμορφο είναι να έχεις τη διαβεβαίωση: «Εγώ θέλω σε συνετίσει και θέλω σε διδάξει την οδόν την όποιαν πρέπει να περιπατείς» (Ψαλμός ΛΒ/32: 8). Πόσο έχουμε ανάγκη την οδηγία του Κυρίου, γιατί: «Υπάρχει οδός, ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον» (Παροιμίαι ΙΔ/14: 12). 

      Ο Χριστός είναι ο καλός ποιμένας (Ιωάννης Ι/10: 11). Πιο τρυφερή, προσωπική κι εγκάρδια  φράση δε θα μπορούσε να υπάρξει, για να περιγράψει τη σχέση του Χριστού με τον αμαρτωλό - και συνέχεια τον πιστό - άνθρωπο. Είναι «ο Ποιμήν ο Καλός» σ’ αντίθεση με όλους εκείνους που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν Αυτόν, για τους οποίους αναφέρει ο λόγος του Θεού: «ου μέλει αυτώ περί των προβάτων» (εδ.13). 

     Είναι «ο Μέγας Ποιμήν» (Εβραίους ΙΓ/13: 20), που με το πολύτιμό Του αίμα μας λύτρωσε από την αιώνια κόλαση. 

       Είναι «ο Αρχιποιμήν», που σύμφωνα με την επιστολή "Α’ Πέτρου" (Ε/5: 4), θα έρθει ξανά, για να δώσει «τον αμαράντινο στέφανο της δόξης» σε όλους κείνους που σαν πρόβατα εν μέσω λύκων (Ματθαίος Ι/10: 16) έζησαν σ’ αυτόν τον κόσμο, προσδοκώντας τον ερχομό Του. "ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώση τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανή εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν" (Εβραίους Θ/9: 28).

    Είναι «Ο Ποιμήν και επίσκοπος των ψυχών μας» (Α’ Πέτρου Β/2: 25) στον οποίο,  ενώ είμαστε  «πρόβατα  πλανεμένα»,  επιστρέψαμε  με  μετάνοια  κι  αληθινή  πίστη. Όλους τους καλεί  ο  Χριστός,  όλους  τους ψάχνει, όλους τους θέλει να έρθουν στην ποίμνη Του, για να τους προσφέρει αιώνια ζωή και ασφάλεια (Ιωάννης Ι/10: 28). 

       2. Εις βοσκάς χλοεράς με ανέπαυσεν εις ύδατα αναπαύσεως με ωδήγησεν.

      Ο Θεός τρέφει τα πρόβατά Του. Τα πρόβατα βασίζονται στον ποιμένα τους, για να τους βρει τροφή. Έχουμε ανάγκες υλικές, αλλά κυρίως πνευματικές, που μόνον με τη βοήθεια του Θεού μπορούν να καλυφθούν (Ματθαίος Ε/5: 6). Ο Δαβίδ εξηγεί ότι ο Θεός κατευθύνει το λαό του "σε χλοερά βοσκοτόπια" και "σε τόπους ανάπαυσης με πολλά, άφθονα νερά". Τον οδηγεί "μέσα από μονοπάτια δικαιοσύνης". Συνοψίζοντας την εμπειρία της ζωής του αναφωνεί: "Με οδήγησε ο Κύριος εκεί που υπήρχε πλούσια τροφή για το πνεύμα μου και το σώμα μου. Με οδήγησε σε ανάπαυση, σε επάρκεια, σε χορτασμό". Τ' αρνάκια του κοπαδιού έχουν ανάγκη ανάπαυσης. Την ίδια ανάγκη έχει και ο Χριστιανός, καθώς ζει μέσα στην παραζάλη ενός αποτυχημένου αμαρτωλού κόσμου "εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης" (Φιλιππησίους Β/2: 15). Ζώντας σ' έναν κόσμο αδικίας, υποκρισίας, μίσους, πάθους, συνεχούς πολέμου αυτήν την πολυπόθητη ανάπαυση, την αναψυχή, μόνον ο Θεός μπορεί να την προσφέρει μέσα από την προσευχή και τη συνεχή επικοινωνία μαζί Του. Άραγε έχουμε σκεφθεί ποτέ πόση αναψυχή, πόση ανακούφιση, πόση χαρά χάνουμε, όταν παραμελούμε την ώρα της προσευχής;

    3. Ηνώρθωσε την ψυχήν μου με οδήγησε διά τρίβων δικαιοσύνης ένεκεν του ονόματος αυτού. 

         Ας είναι αίτημα στην προσευχή μας: "Κύριε οδήγησέ με στα μονοπάτια της δικαιοσύνης Σου και δίνε μου εμπιστοσύνη στην προστασία Σου". Ο καλός βοσκός πάντοτε προηγείται και τα πρόβατα τον ακολουθούν. Το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνει και στην πνευματική μας ζωή. Είναι ανάγκη να επιτρέπουμε στον Κύριο να προπορεύεται -να πηγαίνει μπροστά- μέσα στη ζωή μας και εμείς ν' ακολουθούμε με πολλή προσοχή βαδίζοντας στ' αχνάρια Εκείνου. Στο βιβλίο του "Δευτερονομίου" (Α/1: 30), αναφέρεται: "Εγώ δε είπα προς εσάς, Μη τρομάξητε μηδέ φοβηθήτε απ' αυτών Κύριος ο Θεός σας, όστις προπορεύεται έμπροσθέν σας, αυτός θέλει πολεμήσει υπέρ υμών κατά πάντα όσα έκαμεν υπέρ υμών εν Αιγύπτω ενώπιον των οφθαλμών υμών" και στην Καινή Διαθήκη, στην επιστολή "Α' Πέτρου" (Β/2: 21), αναφέρεται: "Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού". Να προπορεύεται ο Χριστός στη ζωή μας και εμείς ν' ακολουθούμε και να βαδίζουμε ακριβώς πάνω στ' αχνάρια Του. 

       Ο άνθρωπος πολλές φορές πιεσμένος από τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής «πέφτει» πνευματικά,  σωματικά,  αλλά  έρχεται  ο  Θεός  με  τις  αστείρευτες  δυνάμεις  Του  να τον ανορθώσει. Ορισμένες φορές, παρά τις επίμονες και έντονες προσευχές μας,  τα  πράγματα δεν εξελίσσονται όπως θα θέλαμε να εξελιχθούν και αυτό κάποιες φορές μας απελπίζει, μας κάνει να "πέφτουμε" πνευματικά.

Ο πρ. Ηλίας, ο γίγαντας της πίστεως, ο θριαμβευτής του Καρμήλου (Α’ Βασιλέων ΙΗ/18: 38) λίγο μετά το μεγάλο του θρίαμβο κάτω από τις απειλές της δαιμονικής βασίλισσας Ιεζάβελ 'έπεσε', φοβήθηκε, απελπίστηκε και μάλιστα τόσο πολύ, που ζήτησε από το Θεό να τον πάρει από τη ζωή (Α’ Βασιλέων ΙΗ/18: 4). Ο Θεός δε θα ελέγξει τον άνθρωπο γιατί "έπεσε", θα τον ελέγξει γιατί "δε σηκώθηκε".

Ο Δαβίδ με τις τόσες εμπειρίες που είχε με το Θεό ορισμένες φορές και αυτός έπεσε, κουράστηκε, φοβήθηκε. Κάποια φορά τρομαγμένος από το ανελέητο διωγμό που του έκανε ο βασιλιάς Σαούλ μαζί με 600 στρατιώτες έφτασε στη χώρα των Φιλισταίων, όπου έκανε τον τρελό, για να μην τον αναγνωρίσουν και να γλυτώσει τη ζωή του (Α’ Σαμουήλ ΚΑ/21: 13). Γιατί έφτασε σ’ αυτό το σημείο ο Δαβίδ; Γιατί φοβήθηκε και δεν εμπιστεύτηκε το Θεό; Στην κατάσταση της πτώσης που βρέθηκε ήρθε ο Θεός να τον ενισχύσει, να τον ανορθώσει, να τον στηρίξει. «Και εθλίβη ο Δαβίδ σφόδρα διότι ο λαός έλεγε να λιθοβολήσωσιν αυτόν, επειδή η ψυχή παντός του λαού ήτο κατάπικρος, έκαστος διά τους υιούς αυτού και διά τας θυγατέρας αυτού· ο Δαβίδ όμως εκραταιώθη εν Κυρίω τω Θεώ αυτού» (Α’ Σαμουήλ Λ/30: 6). Ο Θεός του έδωσε θάρρος, τον δυνάμωσε και νίκησε τους Αμαληκίτες που είχαν καταλάβει την περιοχή.

    Έχει κάποιος εξαντληθεί από τις δυσκολίες της ζωής, από τα καθημερινά προβλήματα και αισθάνεται πεσμένος πνευματικά; Μήπως φαίνονται όλα να είναι εναντίον του και νομίζει ότι ο Θεός τον έχει ξεχάσει; Στην κατάσταση αυτή ψυχή, πάρε δύναμη από το Θεό. Φέρε στο μυαλό σου το παρελθόν ενθυμούμενος «πάσας τας ευεργεσίας αυτού» (Ψαλμός ΡΓ/103: 2). Διάβασε το Λόγο Του, εξομολογήσου, προσευχήσου και η ψυχή σου θ’ ανορθωθεί. Οι δυνάμεις σου θ’ ανανεωθούν «ως του αετού". Ας μη διστάσουμε να γυρίσουμε πίσω, όπως ακριβώς έκανε η Μαρία και ο Ιωσήφ, όταν κατά την επιστροφή τους από την Ιερουσαλήμ κατάλαβαν ότι ο Χριστός δεν ήταν μαζί τους (Πράξεις Β/2: 41-49). Ας εμπιστευτούμε ξανά το Θεό και είναι βέβαιο ότι ο Θεός θα μας δώσει νέες, μεγαλύτερες δυνάμεις για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την πορεία μας. Ο Θεός ανορθώνει τον πεσμένο. Είναι "ο εγείρων από του χώματος τον πτωχόν και από της κοπρίας ανυψών τον πένητα" (Ψαλμός ΡΙΓ/113: 7). Ο Δαβίδ, καθώς αναπολεί τα γεγονότα της ζωής του, ομολογεί: «Ο Θεός με ανόρθωσε, στήριξε την ψυχή μου, με οδήγηση ως καλός Ποιμένας διά τρίβων δικαιοσύνης» (εδ.3). Με οδήγησε μέσα από δρόμους ευθύτητας, αγιότητας, σωτηρίας. Αυτοί είναι οι δρόμοι του Θεού. 

     4 Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθή κακόν διότι συ είσαι μετ' εμού η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρηγορούσιν. 

    Ο καλός ποιμένας προστατεύει τα πρόβατά του. Ο Θεός καλεί το λαό Του να μη φοβηθεί, ακόμα και όταν περιπατεί μέσα σε "κοιλάδα σκιάς θανάτου", δηλ. στις πιο μαύρες και ζοφερές ημέρες της ζωής τους. Το βλέμμα Του επιβλέπει τα δικά Του παιδιά και είναι έτοιμος να προσφέρει βοήθεια σε κάθε δύσκολη στιγμή. Αποτελεί γι' αυτούς καταφυγή, τους δίνει δύναμη και είναι "βοήθεια ετοιμοτάτη στις θλίψεις τους" (Ψαλμός ΜΣ/46: 1). Τους συμβουλεύει, τους παρηγορεί μέσω του γραπτού Του Λόγου, της Αγίας Γραφής (Ρωμαίους ΙΕ/15: 4).

     O Kύριος υπόσχεται σε κάθε δικό Του παιδί ότι και μέσα στην κοιλάδα, όπου σκιάζει ο θάνατος, αν περιπατήσει, θα είναι μαζί του. Γι’ αυτό λέγει ο Δαβίδ: «δε θα φοβηθώ μήπως μου συμβεί κάποιο κακό». Δε θα φοβηθώ, γιατί γνωρίζω ότι ο Κύριος, «ο καλός μου ποιμένας», είναι δίπλα μου. Ο Κύριος είναι ο νικητής του Άδη και του Θανάτου. Πάνω στο σταυρό «απογύμνωσε τις αρχές και τις εξουσίες, τις καταντρόπιασε δημόσια όταν,  θριάμβευσε εναντίον τους» (Κολοσσαείς Β/2: 15). Ο εχθρός είναι νικημένος. Μετά από το θρίαμβο του Κυρίου μας πάνω στο σταυρό ένα άσμα επικρατεί πλέον: «Που, θάνατε, το κέντρον σου; που, άδη, η νίκη σου; το δε κέντρον του θανάτου είναι η αμαρτία, και η δύναμις της αμαρτίας ο νόμος. Αλλά χάρις εις τον Θεόν, όστις δίδει εις ημάς την νίκην διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 55-57). «Αλλ' εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς» (Ρωμαίους Η/8: 37). Ο πιστός άνθρωπος μπορεί να ομολογεί: «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού» (προς Φιλιππησίους Δ/4: 13). 

     Την εποχή εκείνη ο ποιμένας χρησιμοποιούσε το ραβδί ή τη γκλίτσα του, για να προστα-τεύσει τα πρόβατα από τα διάφορα αρπακτικά, αλλά και για  να τα οδηγήσει με ασφά-λεια.  Ο "καλός ποιμένας" μας προσφέρει σιγουριά, οδηγία και προστασία από κάθε επιβουλή του εχθρού της ψυχής μας. Σε ορισμένες περιπτώσεις έχουμε ανάγκη και εμείς οι ίδιοι από την γκλίτσα του ποιμένα, καθώς δεν είμαστε σώφρονες, συνετοί, υπάκουοι, γιατί δεν εκτιμούμε, όσο θα έπρεπε, μια "τόσο μεγάλη σωτηρία" (Εβραίους Β/2: 3) που μας χαρίζει ο Θεός. 

      5 Ητοίμασας έμπροσθέν μου τράπεζαν απέναντι των εχθρών μου ήλειψας εν ελαίω την κεφαλήν μου το ποτήριόν μου υπερχειλίζει. 

     Το τραπέζι του Θεού είναι πάντα πλούσιο και είναι στρωμένο με τις ανάγκες των τέκνων Του, γι' αυτό θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες προς το Θεό, ο οποίος  "θα εκπληρώσει πάσαν χρείαν μας κατά τον πλούτον αυτού εν δόξη, διά Ιησού Χριστού" (Φιλιππησίους Δ/4: 19). Ο νικητής του Άδη και του θανάτου, ο Κύριος των δυνάμεων, ο Αναστημένος και Δοξασμένος Ιησούς Χριστός υπόσχεται επάρκεια και συντριπτική νίκη σε όλα τα δικά Του παιδιά. Προπορεύεται ο Κύριος και αγωνίζεται για το λαό Του. Αν και περικυκλωμένοι από εχθρούς, ο Κύριος μας προσφέρει μεγάλες νίκες και στρώνει τραπέζι χαράς και ευλογιών για τα δικά Του παιδιά. Επίσης μυρώνει το κεφάλι μας με λάδι. Οι βοσκοί χρησιμοποιούσαν το λάδι, για να ανακουφίσουν τα πρόβατά τους από πληγές. Το λάδι συμβολίζει το Πνεύμα το Άγιο. Ας θυμηθούμε τις "μωρές παρθένες" που δεν είχαν επάρκεια λαδιού. Όταν κανείς σκέπτεται όλα αυτά τα θαυμάσια, που ο Κύριος έχει ετοιμάσει γι’ αυτούς που τον αγαπούν, η καρδιά του πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη προς το Θεό και αισθάνεται πλήρης. Το ποτήρι μας θα πρέπει να ξεχειλίζει από αγάπη για το Θεό για όλα όσα έχει κάνει στη ζωή μας.

      6 Βεβαίως χάρις και έλεος θέλουσι με ακολουθεί πάσας τας ημέρας της ζωής μου και θέλω κατοικεί εν τω οίκω του Κυρίου εις μακρότητα ημερών. 

       Ο Δαβίδ ένιωθε ασφάλεια κοντά στο Θεό, γιατί γνώριζε πολύ καλά ότι η Χάρις Του, το Έλεός Του, η στοργική Του φροντίδα θα τον ακολουθεί "όλες τις ημέρες της ζωής του" και θα τον προστατεύει. Ο προφήτης "Ησαΐας" (Μ/40: 11) δίνει την εικόνα του "καλού ποιμένα": "Θέλει βοσκήσει το ποίμνιον αυτού ως ποιμήν θέλει συνάξει τα αρνία διά του βραχίονος αυτού και βαστάσει εν τω κόλπω αυτού· και θέλει οδηγεί τα θηλάζοντα". Στην εποχή της πλήρους ανασφάλειας στην οποία ζούμε ποιος δε λαχταράει μια τέτοια ασφάλεια. 

    «χάρις και έλεος».  Διερωτάται ο Κύριος: "Δύναται γυνή να λησμονήση το θηλάζον βρέφος αυτής, ώστε να μη ελεήση το τέκνον της κοιλίας αυτής; αλλά και αν αύται λησμονήσωσιν, εγώ όμως δεν θέλω σε λησμονήσει" (Ησαΐας ΜΘ/49: 15). Η απόλυτη ασφάλεια καθώς η αγάπη και η καλοσύνη του Θεού θα συνοδεύουν τον πιστό άνθρωπο όλες τις ημέρες της ζωής του, «μέχρι της ελεύσεως Αυτού», μέχρι να έρθει ο ίδιος Κύριος να μας παραλάβει, για να είμαστε πλέον και εμείς εκεί που είναι Αυτός σύμφωνα με την υπόσχεσή Του (Ιωάννης ΙΔ/14: 3). ---