Η απελευθέρωση του Πέτρου.

        Βιβλίο "Πράξεων των Αποστόλων", κεφ. ΙΒ/ 12, εδάφ. 1 – 18. 

 1 Κατ' εκείνον δε τον καιρόν επεχείρησεν Ηρώδης ο βασιλεύς να κακοποιήση τινάς από της εκκλησίας. 

2 Εφόνευσε δε διά μαχαίρας Ιάκωβον τον αδελφόν του Ιωάννου. 

3 Και ιδών ότι ήτο αρεστόν εις τους Ιουδαίους, προσέθεσε να συλλάβη και τον Πέτρον, ήσαν δε αι ημέραι των αζύμων 

4 τον οποίον και πιάσας έβαλεν εις φυλακήν, παραδώσας αυτόν εις τέσσαρας τετράδας στρατιωτών διά να φυλάττωσιν αυτόν, θέλων μετά το πάσχα να παραστήση αυτόν εις τον λαόν. 

5 Ο μεν λοιπόν Πέτρος εφυλάττετο εν τη φυλακή εγίνετο δε υπό της εκκλησίας ακατάπαυστος προσευχή προς τον Θεόν υπέρ αυτού. 

6 Ότε δε έμελλεν ο Ηρώδης να παραστήση αυτόν, την νύκτα εκείνην ο Πέτρος εκοιμάτο μεταξύ δύο στρατιωτών δεδεμένος με δύο αλύσεις, και φύλακες έμπροσθεν της θύρας εφύλαττον το δεσμωτήριον. 

7 Και ιδού, άγγελος Κυρίου ήλθεν εξαίφνης και φως έλαμψεν εν τω οικήματι κτυπήσας δε την πλευράν του Πέτρου εξύπνησεν αυτόν, λέγων σηκώθητι ταχέως. Και έπεσον αι αλύσεις αυτού εκ των χειρών. 

8 Και είπεν ο άγγελος προς αυτόν Περιζώσθητι και υπόδησον τα σανδάλια σου. Και έκαμεν ούτω. Και λέγει προς αυτόν Φόρεσον το ιμάτιόν σου και ακολούθει μοι. 

9 Και εξελθών ηκολούθει αυτόν, και δεν ήξευρεν ότι το γινόμενον διά του αγγέλου ήτο αληθινόν, αλλ' ενόμιζεν ότι βλέπει όραμα. 

10 Αφού δε επέρασαν πρώτην και δευτέραν φρουράν, ήλθον εις την πύλην την σιδηράν την φέρουσαν εις την πόλιν, ήτις αφ' εαυτής ηνοίχθη εις αυτούς, και εξελθόντες διεπέρασαν οδόν μίαν, και ευθύς ο άγγελος ανεχώρησεν απ' αυτού. 

11 Και ο Πέτρος συνελθών εις εαυτόν, είπε, Τώρα γνωρίζω αληθώς ότι Κύριος εξαπέστειλε τον άγγελον αυτού και με ηλευθέρωσεν εκ της χειρός του Ηρώδου και όλης της ελπίδος του λαού των Ιουδαίων. 

12 Και αφού εσκέφθη, ήλθεν εις την οικίαν Μαρίας της μητρός του Ιωάννου του επονομαζομένου Μάρκου, όπου ήσαν ικανοί συνηθροισμένοι και προσευχόμενοι. 

13 Ότε δε ο Πέτρος έκρουσε την θύραν του προαυλίου, προσήλθε θεράπαινα ονομαζομένη Ρόδη, διά να ακούση, 

14 και γνωρίσασα την φωνήν του Πέτρου από της χαράς δεν ήνοιξε την πύλην, αλλ' έτρεξε και απήγγειλεν ότι ο Πέτρος ίσταται έμπροσθεν της πύλης. 

15 Οι δε είπον προς αυτήν, παραφρονείς. Εκείνη όμως διϊσχυρίζετο ότι ούτως έχει. Οι δε έλεγον, ο άγγελος αυτού είναι. 

16 Ο δε Πέτρος επέμενε κρούων. Και ανοίξαντες είδον αυτόν και εξεπλάγησαν. 

17 Και σείσας εις αυτούς την χείρα διά να σιωπήσωσι, διηγήθη προς αυτούς πως ο Κύριος εξήγαγεν αυτόν εκ της φυλακής, και είπεν, Απαγγείλατε ταύτα προς τον Ιάκωβον και τους αδελφούς. Και εξελθών υπήγεν εις άλλον τόπον. 

18 Αφού δε εξημέρωσεν, ήτο ταραχή ουκ ολίγη μεταξύ των στρατιωτών τι άρα έγεινεν ο Πέτρος.

       ΣΧΟΛΙΑ :

    Πολλές φορές στη ζωή μας αντιμετωπίζουμε καταστάσεις, που θα τις χαρακτηρίζαμε όχι απλά δύσκολες, αλλά που αγγίζουν τα όρια του αδύνατου, του ανυπέρβλητου, του φανταστικού. Βουνά ορθώνονται τα προβλήματα του σύγχρονου «πολιτισμένου» ανθρώπου. Πολλά τα ερωτήματα: "Τι να κάνω, πώς να τ' αντιμετωπίσω;" Πολλές φορές κάνουμε το λάθος, τέτοιου είδους προβλήματα να τα εξετάζουμε μόνον από την εξωτερική τους πλευρά, να τα βλέπουμε με τα μάτια τα σαρκικά και όχι με τα μάτια της πίστης και έτσι να προσπαθούμε με δικές μας προσπάθειες να δώσουμε λύσεις, οδηγώντας τα πράγματα σε πλήρη αποτυχία. 

    Κάνουμε ακριβώς το ίδιο λάθος που έκαναν οι εκπρόσωποι των δέκα φυλών, τους οποίους ο Μωυσής είχε στείλει, για να κατασκοπεύσουν τη γη της επαγγελίας (βιβλίο Αριθμών, κεφ. ΙΓ/13 & ΙΔ/14). Δεν πίστεψαν στις υποσχέσεις του Κυρίου, παρασύρθηκαν από όλα αυτά που είδαν με τα σαρκικά τους μάτια. Πίστεψαν στο φαινόμενο και όχι στη δύναμη του Θεού. Αν και πνευματικοί άνθρωποι, πολλές φορές φαίνεται να αγνοούμε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην επιστολή "Β΄ προς Κορινθίους" (κεφ. Ι/10, εδάφ.3-4), στα οποία το Πνεύμα του Θεού, αναφέρει: 

3 Διότι αν και περιπατώμεν εν σαρκί, δεν πολεμούμεν όμως κατά σάρκα 

4 διότι τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά συν Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων. 

     Παρατηρούμε τα πράγματα εξωτερικά, τα μελετάμε αποκλειστικά με την ανθρώπινη πεπερασμένη λογική μας, αγνοούμε τη δύναμη του Θεού, την παραγκωνίζουμε και τα αποτελέσματα είναι τραγικά, οδυνηρά. Ο Λόγος του Θεού έρχεται να μας επιβεβαιώσει ότι οι δυνάμεις που ενεργούν γύρω μας, συχνά αόρατες, είναι βαθύτερες από τις φυσικές και για να τις αντιμετωπίσουμε, θα πρέπει να διαθέτουμε τα πνευματικά όπλα, που ο Λόγος του Θεού έχει ορίσει (Εφεσίους Σ/6: 11 - 18).
    Θα πρέπει να αντλούμε σοφία πέρα από τις δικές μας δυνάμεις και από  τη λογική μας. Είναι φυσικό, όταν ατενίζουμε τη ζωή από την εξωτερική της πλευρά, να νιώθουμε πανικό και ανησυχία. Αντίθετα, όταν με πίστη και προσευχή εμπιστευόμαστε το πρόβλημά μας στο Θεό, είτε μικρό είτε μεγάλο είναι αυτό, ο Θεός είναι ικανός να δώσει λύσεις θαυμαστές, χωρίς να δεσμεύεται από τους φυσικού κανόνες ή την ανθρώπινη λογική. Θα πρέπει ν' αντιληφθούμε ότι τα ανθρώπινα όπλα είναι δυνατά και αποτελεσματικά μόνον «συν Θεώ». Ας μην ξεχνάμε το Δαβίδ, καθώς βαδίζει εναντίον του σιδηρόφρακτου Γολιάθ (Α' Σαμουήλ, κεφ. ΙΑ/17). Όλοι έχουν πανικοβληθεί, από το Βασιλιά μέχρι και τον τελευταίο στρατιώτη, καθώς αντικρίζουν το γίγαντα μπροστά τους, όμως ο Δαβίδ δεν κάνει το λάθος που κάνουν όλοι αυτοί να συγκρίνουν τον εαυτόν τους με το Γολιάθ, αλλά συγκρίνει το Γολιάθ με το Θεό. Σκέπτεται πόσο μικρός είναι τούτος ο άνθρωπος μπροστά στη δύναμη του Θεού. 

      Πολλές φορές αισθανόμαστε δεσμευμένοι μέσα σε καταστάσεις που νομίζουμε ότι δε μπορούμε να βγούμε απ’ αυτές. Αισθανόμαστε φυλακισμένοι πίσω από βαριές σιδερένιες πόρτες. Βουνά ορθώνονται τα προβλήματα, τα αδιέξοδα, χωρίς να βλέπουμε καν φως στο βάθος του τούνελ, όπως έλεγε και ένας παλιός πολιτικός. Είναι η μεγάλη ώρα από την οποία δε θα λείψουν οι διάφορες εισηγήσεις του εχθρού. "Που είναι ο Θεός σου; Σε ξέχασε, δε σε ακούει"..... Η σκέψη με την οποία ο εχθρός γεμίζει το νου και την καρδιά μας είναι: «λησμόνησε να ελεεί ο Θεός; μήποτε εν τη οργή αυτού θέλει κλείσει τους οικτιρμούς αυτού;». Όμως ας έλθουμε «εις εαυτόν» και ας επαναλάβουμε τα ίδια λόγια με τον ψαλμωδό: «Τότε είπα, Αδυναμία μου είναι τούτο, αλλιούται η δεξιά του Υψίστου;» (ψαλμός ΟΖ/77, εδάφ. 9-10). 

      Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο στα χέρια του Θεού. Ο Απ. Παύλος ομολογεί: "τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού" (Φιληππησίους Δ/4: 13). Αν ομολογουμένως τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε, τις αντιμετωπίσουμε σύμφωνα με το Λόγο του Θεού, στηριζόμενοι στην Πρόνοια και την Αγάπη Του, τότε Εκείνος, που είναι, "ο μόνος δυνάμενος", ο μόνος που μπορεί να κάνει πράγματα και να δημιουργήσει καταστάσεις μιας θαυμαστής απελευθέρωσης, πέρα από εκείνα τα οποία εμείς "ζητούμε ή νοούμε" (Εφεσίους Γ/3: 20), όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση του Αποστόλου Πέτρου σύμφωνα με τα παραπάνω αναφερόμενα. 

    Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Κατ' εκείνον δε τον καιρόν επεχείρησεν Ηρώδης ο βασιλεύς, να κακοποιήσει τινάς από της εκκλησίας». Οι σφοδρές επιθέσεις του σατανά στην εκκλησία συνεχίζονται και επεκτείνονται και δε θα παύσουν μέχρι να έρθει ο Κύριος. Αυτή τη φορά ο διωγμός προέρχεται από τον βασιλιά Ηρώδη. ("Ηρώδης" δεν ήταν όνομα αλλά ήταν τίτλος, όπως λέμε "Καίσαρας"). Εδώ πρόκειται για το Ηρώδη τον Αγρίππα τον Α΄, ο οποίος έζησε από το έτος 10 π.Χ, έως 44 μ.Χ.). Ήταν εγγονός  του Ηρώδη του Μεγάλου, του σφαγέα της Βηθλεέμ. Είχε γίνει βασιλιάς της Ιουδαίας κατά το χρονικό διάστημα 37 μ.Χ. έως 44 μ.Χ. 

     Ο Ηρώδης ως βασιλιάς των Ιουδαίων, τηρούσε το Νόμο του Μωυσή και έκανε μεγάλες προσπάθειες, για να ευαρεστεί τους Ιουδαίους. Παράλληλα όμως προσπαθούσε να είναι αρεστός και στους Ρωμαίους κυβερνήτες, οι οποίοι τον είχαν διορίσει. Καίσαρας την εποχή εκείνη ήταν ο Τιβέριος Κλαύδιος (έζησε από 10 π.Χ. έως 54 μ.Χ.). Έτσι λοιπόν από τη μία έχτιζε θέατρα, διοργάνωνε αγώνες, για να ικανοποιήσει τους Ρωμαίους και τους Έλληνες, από την άλλη δίωκε τους Χριστιανούς για να ικανοποιήσει τους Ιουδαίους. Σ’ αυτά τα πλαίσια ξεκίνησε έναν μεγάλο διωγμό εναντίον μερικών μελών της Εκκλησίας και αποκεφάλισε τον Ιάκωβο, τον αδελφό του Ιωάννη. Όταν είδε μάλιστα ότι αυτό ήταν αρεστό στο λαό, θέλησε να συλλάβει και τον Απ.  Πέτρο, έχοντας τον ίδιο σκοπό. 

    Έτσι λοιπόν ο Πέτρος για τρίτη φορά μπαίνει στη φυλακή (οι δύο προηγούμενες φορές αναφέρονται στα κεφάλαια Δ/4 & Ε/5 των Πράξεων των Αποστόλων). Εκείνες οι ημέρες ήταν η περίοδος της εορτής των «αζύμων» (Έξοδος ΚΓ/23: 15). Αυτές οι ημέρες ήταν πριν από το Πάσχα και οι Ιουδαίοι έτρωγαν άζυμα (χωρίς προζύμι), επειδή για τους Ιουδαίους η ζύμη ήταν απεικόνιση της αμαρτίας. Τις ημέρες αυτές καθώς και το Πάσχα, που διαρκούσε οκτώ ημέρες, δε γίνονταν δίκες, ούτε εκτελέσεις και αυτό έσωσε τη ζωή του Απ. Πέτρου.

      Μέσα στη φυλακή ο Πέτρος φυλάσσεται από τέσσερις τετράδες στρατιωτών. Συνολικά 16 άτομα αποτελούσαν τη φρουρά του Απ. Πέτρου. Ήταν πολύ αυξημένα τα μέτρα ασφαλείας επειδή την προηγούμενη φορά (βλ. κεφ. Ε/5, εδ. 19, των Πράξεων Αποστόλων), είχε αποδράσει από τη φυλακή κατά τρόπο μυστήριο. Ήταν λοιπόν δεμένος με δύο αλυσίδες και μπροστά από την πόρτα του δεσμωτηρίου υπήρχε άλλη πρόσθετη φρουρά. Λογικά κάθε απόδρασή του ήταν αδιανόητη. Αφού θα περνούσε και η τελευταία ημέρα του Πάσχα, θα εκτελείτο. Τη νύχτα λοιπόν εκείνη, πριν ξημερώσει η μέρα που επρόκειτο ο Ηρώδης να τον παρουσιάσει στο λαό, ο Πέτρος κοιμόταν μέσα στη φυλακή. Τούτος ο ύπνος χαρακτηρίστηκε ως "ο θρίαμβος της πίστης". Μόνον εκείνος που έχει την ελπίδα του στο Θεό μπορεί να ησυχάζει και να κοιμάται κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες. Ο Πέτρος γνώριζε ότι είτε ζωντανός, είτε πεθαμένος, θα ήταν πάντα κοντά στον Κύριο και αυτό του έδινε τη χαρά, τη γαλήνη, την ηρεμία, ώστε να μπορεί να κοιμάται, καθώς σε λίγες ώρες θα εκτελείτο.  

      Ενώ λοιπόν ο Πέτρος ήταν στη φυλακή, «εγένετο υπό της εκκλησίας, ακατάπαυστος προσευχή» (εδ. 5). Να πια θα πρέπει να είναι η θέση της Εκκλησίας, μπροστά στο πρόβλημα του αδελφού. Μέσα σε αυτό το πλήρες αδιέξοδο της φυλακής, μόνον ο Θεός μπορούσε να δώσει λύση και αυτή την παρέμβαση του Θεού την προκάλεσε η Εκκλησία με «ακατάπαυστη προσευχή». Η Εκκλησία με προσευχή έφερε το πρόβλημα του Πέτρου μπροστά στον Κύριο των Δυνάμεων. Από εδώ και στο εξής διαγράφεται πλέον η μορφή του αγώνα μεταξύ της διώκουσας πολιτείας και της διωκόμενης Εκκλησίας. Η πολιτεία θα πολεμούσε με το σπαθί και τη φυλακή και η Εκκλησία θα πολεμούσε με την προσευχή. Η προσευχή είναι το όπλο μας, με αυτό θα σταθούμε και θα νικήσουμε. Για το λόγο αυτό θα πρέπει πάντοτε να μας διέπει "πνεύμα προσευχής".

     Η προσευχή είναι η δύναμη εκείνη που μπορεί να κινήσει το χέρι του Θεού με θαυμαστά, ασύλληπτα, αποτελέσματα. Ας φανταστούμε την εικόνα. Η κατάσταση πλέον έχει δημιουργηθεί ως εξής: Η Εκκλησία προσεύχεται, ο Πέτρος ησυχάζει και κοιμάται αποβλέποντας με πίστη στη δύναμη και την πρόνοια του Θεού. Ο Θεός  που ήδη έχει λάβει το αίτημα της Εκκλησίας έχει αρχίσει να εργάζεται για την επίλυσή του. Εμείς μπορεί να κοιμόμαστε, αλλά ο Θεός δεν κοιμάται, εργάζεται. "δεν θέλει νυστάξει ουδέ θέλει αποκοιμηθή, ο φυλάττων τον Ισραήλ" (Ψαλμός ΡΚΑ/121: 4). Η Θεία παρέμβαση δε θα αργήσει να έρθει. Διαβάζουμε στο κεφάλαιο των "Πράξεων των Αποστόλων" (ΙΒ/12, εδ. 7): «Και ιδού, άγγελος Κυρίου ήλθεν εξαίφνης ....." 

     Αυτός είναι ο τρόπος που ενεργεί ο Θεός. Ξαφνικά συνέβη το αδιανόητο για την ανθρώπινη λογική: «και φως έλαμψε εν τω οικίματι», κτυπήσας δε την πλευρά του Πέτρου ξύπνησε αυτόν λέγων: "σικώθητι ταχέως". «και έπεσαν οι αλύσεις αυτού εκ των χειρών». Και ο άγγελος του είπε: "περιζώσθιτι και υπόδεισον τα σανδάλια σου" «φόρεσον το ιμάτιόν σου και ακολούθημι». Στο εδ. 10 μας αναφέρει: «Αφού δε επέρασαν πρώτην και δευτέραν φρουράν, ήλθον εις την πύλην την σιδηράν την φέρουσαν εις την πόλιν, ήτις αφ' εαυτής ηνοίχθη εις αυτούς και εξελθόντες διεπέρασαν οδόν μίαν, και ευθύς ο άγγελος ανεχώρησεν απ' αυτού». 

    Ο Πέτρος, όταν συνήλθε, κατάλαβε ότι ο Κύριος έστειλε έναν άγγελο και τον ελευθέρωσε από τα χέρια του Ηρώδη. Τι θαυμαστές είναι οι ενέργειες του Θεού, οι οποίες δεν δεσμεύονται από τις φυσικές διαστάσεις, τη λογική ή άλλο τι ανθρώπινο! Δεν υπάρχουν «αμπάρες» στη ζωή μας, που ο Θεός δεν μπορεί να τις αποτινάξει. Δεν υπάρχουν αλυσίδες, που ο Θεός να μην μπορεί να τις καταστρέψει, δεν υπάρχουν "πόρτες" που να μη μπορεί να τις ανοίξει. Δεν υπάρχει πρόβλημα που να μην μπορεί Αυτός να το λύσει. 

     Όταν ο Πέτρος κατάλαβε το θαύμα που είχε γίνει και ότι ήταν ελεύθερος, αισθάνθηκε την ανάγκη να πάει να συναντήσει τα αδέλφια του, «τους αγωνιστές της προσευχής», και να τους αναφέρει τα γεγονότα. Στην οικία λοιπόν της Μαρίας, μητρός του Ιωάννου, του επονομαζόμενου Μάρκου, ήταν ικανοί συναθροισμένοι και προσευχόμενοι (πρόκειται για τον Μάρκο που έγραψε το ευαγγέλιο). Όταν ο Πέτρος έκρουσε την θύρα, πήγε να ανοίξει η θεράπαινα η Ρόδη, η οποία, όταν άκουσε τη φωνή του Πέτρου, από τη χαρά της δεν του άνοιξε την πόρτα, αλλά έτρεξε να το πει σ’ όλους αυτούς που προσεύχονταν τα καλά νέα. Εκείνοι νόμισαν ότι τρελάθηκε και της είπαν: "παραφρόνησες". Εκείνη επέμενε ότι ο Πέτρος είναι, που χτυπάει την πόρτα και αυτοί έλεγαν: "Είναι ο άγγελός του". 

       Εδώ προκύπτει ένα μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα για την Εκκλησία. Γιατί παραφρονεί η Ρόδη, η οποία ήρθε με πολύ χαρά να τους αναγγείλει ότι η προσευχή, που όλη τη νύχτα έκαναν προς το Θεό, απαντήθηκε και ο Πέτρος ήταν έξω από την πόρτα του σπιτιού τους; Θα έλεγε κανείς ότι οι άνθρωποι της Εκκλησίας, που  προσεύχονταν με τόση θέρμη, δεν πίστευαν ότι ήταν δυνατόν να επιλυθεί το αίτημά τους και να δοθεί άμεσα μία τόσο θαυμαστή λύση.  

    Ας προσέξουμε γιατί πολλές φορές προσευχόμαστε χωρίς να πιστεύουμε στη δύναμη του Θεού, στη δύναμη της προσευχής και στα θαυμαστά αποτελέσματα που μπορεί αυτή να επιφέρει μέσα στη ζωή μας. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να ζητάμε μετά πίστεως, χωρίς να διστάζουμε παντελώς (Ιακώβου Α/1: 6). Η προσευχή θα πρέπει να συνοδεύεται από πίστη. Να μην ξεχνάμε κατ' αρχήν ότι είναι «πιστός ο υποσχεθείς» (Εβραίους Ι/10: 23). Και ας μην ξεχνάμε ότι ο Θεός δύναται να κάνει "υπερ εκπερισσού από όσα εμείς ζητούμε ή νοούμε" (Εφεσίους Γ/3: 20). "Ο Θεός αληθής, και κάθε άνθρωπος ψεύτης" (Ρωμαίους Γ/3: 4). 

     Εδώ βλέπουμε τους μαθητές να προσεύχονται χωρίς την αναγκαία πίστη. Όλοι έχουμε την τάση να γινόμαστε άπιστοι, πιστοί. Όμως βλέπουμε πολλές φορές τον Κύριο, που "ερευνά νεφρούς και καρδίας" (Αποκάλυψη Β/2: 23), ν' απαντά, ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει μεγάλη πίστη, ακριβώς για να δείξει τη δύναμή Του και να μας ενισχύσει. Ας ελέγξει ο καθένας μας τον εαυτόν του, πόσες φορές προσευχήθηκε  με την ίδια έλλειψη πίστης. Πόσες φορές ανοίξαμε και εμείς τα χείλη μας και ζητήσαμε από το Θεό κάποια πράγματα, χωρίς όμως ν' ανοίξουμε και την καρδιά μας, για να δεχτεί την απάντησή Του. Ο Θεός δε δεσμεύεται από τη δική μας ολιγοπιστία, που πολλές φορές δείχνουμε μέσα στη ζωή μας και ενεργεί πέρα και πάνω από εκεί να οποία εμείς "ζητούμε ή νοούμε" (Εφεσίους Γ/3: 20). Αλήθεια πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα στη ζωή μας, αν είχαμε μεγαλύτερη πίστη! Πόσο περισσότερα θαύματα θα βλέπαμε στη ζωή μας, αν τις προσευχές μας τις συνοδεύαμε με περισσότερη εμπιστοσύνη στη δύναμη του Θεού! Γι' αυτό θα πρέπει να προσευχόμαστε και να ζητάμε από το Θεό να ενισχύσει την πίστη μας, ώστε να Τον εμπιστευόμαστε απόλυτα.  

     Όταν άνοιξαν την πόρτα και είδαν οι μαθητές τον Πέτρο, πραγματικά εξεπλάγησαν. Ο Πέτρος, αφού τους διηγήθηκε πώς ο Κύριος τον έβγαλε από την φυλακή, τους ζήτησε να μεταφέρουν τα καλά νέα προς τον Ιάκωβο και τους αδελφούς αυτού και στη συνέχεια «εξελθών υπήγεν εις άλλον τόπον». Όταν ο Θεός επεμβαίνει μέσα στη ζωή μας και κάνει θαύματα, θα πρέπει να τα φέρνουμε ενώπιον και των άλλων αδελφών, για να δυναμωθεί και αυτών η πίστη τους.

    Τα συμπεράσματα που βγαίνουν από το παραπάνω γεγονός, που ο Απ. "Λουκάς", ο Ιατρός, μας εξιστορεί είναι: Όταν αντιμετωπίζουμε τεράστια προβλήματα και μεγάλες δυσκολίες, να μην αρκούμεθα να παρατηρούμε το πρόβλημά μας εξωτερικά. Τα μάτια μας να μην κολλάνε στη "μεγάλη σιδερένια, κλειστή και αμπαρωμένη πόρτα, ούτε στις τέσσερις τετράδες στρατιωτών". Η πόρτα αυτή ποτέ δε θα ανοίξει με τις δικές μας τις δυνάμεις. Ας ησυχάσουμε στα πόδια του Θεού εμμένοντας στην προσευχή και τότε «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις είναι δυνατά παρά τω Θεό» (Λουκάς ΙΗ/18: 27). «ο Θεός είναι ο δυνάμενος» (Εφεσίους Γ/3: 20). Ο Θεός είναι πιο δυνατός από τις πιο δυνατές αμπάρες και τις πιο ασφαλείς φυλακές. Ένας πολύ ωραίος στίχος λέει: "Άνοιξη μπήκε για καλά κι η θάλασσα χαμογελά κι ανθίζουν κήποι εντός μου. Πλάκες που στέκατε βαριές στα μνήματα και στις καρδιές, σας έσπασε ο Χριστός μου". Όλα αυτά συνέβησαν "τω καιρώ εκείνω", όμως δεν ήταν μόνον για τότε αλλά είναι και για σήμερα. Ο Θεός είναι και σήμερα ζωντανός, έτοιμος να ενεργήσει και να φανεί δυνατός "εν τω μέσω ημών". "Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν" (Α' Κορινθίους Ι/10: 11). 

    Μερικοί ίσως ακόμα να είναι αλυσοδεμένοι, καταπιεσμένοι από φοβερούς στρατιώτες, που λέγονται, αμαρτία, απιστία και σ’ αυτήν την κατάσταση βρίσκονται για πολλά χρόνια. Ο Κύριος και σήμερα είναι έτοιμος να περάσει από το "κελί" σου, αν του το ζητήσεις, και με αγάπη να σου ψιθυρίσει: «ξύπνα και ντύσου...». Αν ακούς τη φωνή Του σήμερα, σήκω μην κάθεσαι. Όλα άλλαξαν στη ζωή του λεγόμενου «άσωτου» γιου, όχι όταν κατάλαβε την κατάστασή του, αλλά όταν σηκώθηκε και έκανε το πρώτο βήμα της επιστροφής (Λουκάς ΙΕ/15: 20). "Θα υπάγω στον Πατέρα μου". Υπάρχει Πατέρας, υπάρχει Θεός εν τω ουρανώ. Μην απελπίζεσαι ψυχή, μην κάθεσαι και κλαις τη μοίρα σου, σήκω τώρα και κάνε το πρώτο βήμα. Είναι βέβαιο ότι ο Θεός θα τρέξει γρηγορότερα από σένα, για να σε συναντήσει. Είναι κοντά σου, είναι δίπλα σου, θέλει να σε βοηθήσει. Τι μεγάλη παρηγοριά, τι θαυμαστά αποτελέσματα.! Ο Απ. Παύλος διακηρύττει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: "εάν ο Θεός ήναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ' ημών;" (Ρωμαίους Β/2: 31). 

    Η ιστορία που αναφέραμε αφορά όλους μας, οποιαδήποτε κι αν είναι η κατάστασή μας. Πόσες φορές αντιμετωπίζοντας δύσκολες καταστάσεις έχουμε πει με το μυαλό μας: «αδύνατον αυτό να γίνει». Ας σταματήσουμε να βλέπουμε τα πράγματα εξωτερικά και ας μάθουμε να χρησιμοποιούμε με πίστη "το υπέρ όπλο" της προσευχής, φέρνοντας κάθε φορά ενώπιον του Κυρίου, ενώπιον Θεού ζώντος και αληθινού το πρόβλημά μας, όσο μεγάλο και αν φαίνεται στα μάτια μας, ησυχάζοντας μέσα σε ένα κόσμο ταραχής που ζούμε, έχοντας βαθύτατη πίστη ότι την υπόθεσή μας την έχει αναλάβει ο Κύριος. 

     Ο ψαλμωδός μας προτρέπει: "Ανάθεσε στον Κύριο την οδόν σου και έλπιζε σ' αυτόν, κι αυτός θα ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37, εδ. 5). Ας μάθουμε να μην παρατηρούμε μόνον εξωτερικά τις καταστάσεις που μας απασχολούν, να μην κολλάμε τα μάτια μας στις αλυσίδες, στην κλειστή και αμπαρωμένη εξώπορτα, που ποτέ δε θα ανοίξει με τις δικές μας δυνάμεις, να μην κάνουμε δικούς μας υπολογισμούς και λέμε: "αυτό είναι αδύνατο", είναι απροσπέλαστο, αλλά ας ησυχάζουμε και ας το αποθέτουμε στα χέρια του Κυρίου. 

    Ας εμπιστευτούμε Εκείνον, το μόνον δυνάμενο και ας ησυχάζουμε. Είναι βέβαιο ότι δε θα αργήσει η ώρα που θα ακούσουμε τη φωνή Του: "Ξύπνα, φόρεσον το ιμάτιόν σου και ακολούθει μοι".---

IANNHΣ & ΙΑΜΒΡΗΣ

   Άλλο είναι "ευσέβεια"   και άλλο "μορφή ευσέβειας".

        Βιβλίο «Εξόδου», κεφ. Ζ/7, εδ. 10-12. 

    Εισήλθον λοιπόν ο Μωϋσής και ο Ααρών προς τον Φαραώ, και έκαμον ούτως ως προσέταξεν ο Κύριος και έρριψεν ο Ααρών την ράβδον αυτού έμπροσθεν του Φαραώ και έμπροσθεν των δούλων αυτού, και έγεινεν όφις. Εκάλεσε δε και ο Φαραώ τους σοφούς και τους μάγους και οι μάγοι της Αιγύπτου έκαμον και αυτοί ωσαύτως με τας επωδάς αυτών. Διότι έρριψαν έκαστος την ράβδον αυτού, και έγειναν όφεις η ράβδος όμως του Ααρών κατέπιε τας ράβδους εκείνων. 

      Επιστολή «προς Τιμόθεον  B'», κεφ. Γ/3, εδ. 8. 

     Και καθ' ον τρόπον ο Ιαννής και Ιαμβρής αντέστησαν εις τον Μωϋσήν, ούτω και αυτοί ανθίστανται εις την αλήθειαν, άνθρωποι διεφθαρμένοι τον νούν, αδόκιμοι εις την πίστιν. 

        ΣΧΟΛΙΑ: 

     Σαράντα χρόνια έζησε ο Μωυσής στην Αίγυπτο στο παλάτι του Φαραώ. Μια μέρα θα γινόταν Φαραώ και για το σκοπό αυτό είχε λάβει όλη τη μόρφωση της Αιγύπτου και την εκπαίδευση που απαιτείτο. Καθώς λοιπόν ζούσε μέσα στη χλιδή και την πολυτέλεια της κοσμοκράτειρας Αιγύπτου, συνέβη κάτι συγκλονιστικό μέσα στη ζωή του. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», στο κεφ. ΙΑ/11, εδ 24-26 μας το αποκαλύπτει: «Με πίστη ο Μωυσής, αφού μεγάλωσε, αρνήθηκε να λέγεται γιος της θυγατέρας τού Φαραώ, προκρίνοντας να κακουχείται με τον λαό τού Θεού, μάλλον, παρά να έχει πρόσκαιρη απόλαυση αμαρτίας κρίνοντας τον ονειδισμό χάρη τού Χριστού μεγαλύτερο πλούτο παρά τούς θησαυρούς της Αιγύπτου επειδή, απέβλεπε στη μισθαποδοσία». Περιφρόνησε τα πλούτη και τις απολαύσεις της Αιγύπτου και θεώρησε ότι το να είναι κοντά στο λαό του Θεού που δεινοπαθούσε, είχε μεγαλύτερη αξία γι’ αυτόν από μια πρόσκαιρη αμαρτωλή ζωή. 

    Μετά από τα γεγονότα που αναφέρονται στο βιβλίο της «Εξόδου» (κεφ. Β/2, εδ. 13-15)  ο Μωυσής έφυγε από την Αίγυπτο και πήγε στη γη Μαδιάμ (Αραβία), όπου έζησε σαράντα ολόκληρα χρόνια βόσκοντας πρόβατα. Όταν παντρεύτηκε, έβοσκε τα πρόβατα του πεθερού του Ιοθόρ (Έξοδος Γ/3: 1).

      Ενώ λοιπόν ήταν στην ηλικία των ογδόντα ετών, μια μέρα εκεί που φρόντιζε τα πρόβατά του κοντά στο όρος Σινά του εμφανίστηκε ο Κύριος μέσα από μία βάτο η οποία, ενώ είχε πάρει φωτιά κι ήταν μέσα στις φλόγες, δεν καιγόταν ώστε να γίνει στάχτη (Έξοδος Γ/3: 2). Όταν ο Μωυσής πήγε κοντά για να δει τι ακριβώς συνέβαινε, άκουσε μια φωνή μέσα από το θάμνο που έλεγε: «Μωυσή! Μην έρθεις πιο κοντά. Βγάλε τα σανδάλια σου επειδή στέκεσαι σε άγιο έδαφος». Ήταν ο Θεός που του μιλούσε μέσω ενός αγγέλου. Ο Μωυσής φοβήθηκε και γι’ αυτό κάλυψε το πρόσωπό του. Ο Κύριος του είπε: «Είδα, είδα την ταλαιπωρία του λαού μου, που είναι στην Αίγυπτο και άκουσα την κραυγή τους εξαιτίας των εργοδιωκτών τους επειδή, γνώρισα την οδύνη τους και κατέβηκα για να τους ελευθερώσω, από το χέρι των Αιγυπτίων, και να τους ανεβάσω από τη γη εκείνη, σε γη καλή και ευρύχωρη, σε γη που ρέει γάλα και μέλι, στον τόπο των Χαναναίων, και των Χετταίων, και των Αμορραίων, και των Φερεζαίων, και των Ευαίων και των Ιεβουσαίων» (Έξοδος Γ/3: 7,8). 

       Ο Κύριος δεν ξέχασε τα δεινά μέσα στα οποία ζούσε καθημερινά ο λαός Του. Όταν ανέβηκε στο θρόνο καινούργιος Βασιλιάς, ο Θεός άκουσε το στεναγμό τους, θυμήθηκε τη διαθήκη Του και έδειξε ενδιαφέρον για το λαό Του. Αποφάσισε λοιπόν να στείλει το Μωυσή πάλι στην Αίγυπτο, για να οδηγήσει το λαό έξω από τη χώρα της δουλείας. 

    Ο Μωυσής διαμαρτυρήθηκε στο Θεό και Του ζήτησε να στείλει κάποιον άλλον στο Φαραώ, επικαλούμενος τη βραδυγλωσσία του. 

13 Κι εκείνος είπε: Παρακαλώ, Κύριε, απόστειλε όποιον άλλον έχεις να αποστείλεις. 

14 Και ο θυμός τού Κυρίου άναψε ενάντια στον Μωυσή και είπε: Δεν υπάρχει ο Ααρών ο αδελφός σου ο Λευίτης; Ξέρω ότι αυτός μπορεί να μιλάει καλά και μάλιστα, δες, βγαίνει σε συνάντησή σου, και όταν σε δει, θα χαρεί στην καρδιά του 

15 εσύ, λοιπόν, θα μιλάς σ' αυτόν, και θα βάζεις τα λόγια στο στόμα του κι εγώ θα είμαι μαζί με το στόμα σου, και με το στόμα εκείνου, και θα σας διδάξω ό,τι πρέπει να κάνετε: 

16 Κι αυτός θα μιλάει στον λαό αντί για σένα κι αυτός θα είναι σε σένα αντί για στόμα, ενώ εσύ θα είσαι σ' αυτόν αντί για Θεός (Έξοδος Δ/4: 13-16). 

       Ο Μωυσής, όμως, είπε: Εγώ Κύριε είμαι ένα «τίποτα». Πώς μπορώ να το κάνω αυτό; Και ας υποθέσουμε ότι πηγαίνω oι Ισραηλίτες θα μου πουν: «Ποιος σ' έστειλε;» Τότε τι θα τους πω; «Αυτό θα πεις», του απάντησε ο Θεός. «Ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ με έστειλε σε εσάς». Και ο Θεός πρόσθεσε: «Αυτό είναι τ' Όνομά μου για πάντα». Ο Μωυσής συνεχίζει να διστάζει και συνεχίζει: «Ας υποθέσουμε ότι δε με πιστέψουν, όταν τους πω ότι Εσύ με έστειλες». «Τι είναι αυτό στο χέρι σου;» ρώτησε ο Θεός. Ο Μωυσής απάντησε: «Ραβδί». «Ρίξε το στο έδαφος», είπε ο Θεός. Μόλις ο Μωυσής το έριξε, το ραβδί έγινε φίδι. 

      Ο Θεός παρουσίασε κατόπιν στο Μωυσή άλλο ένα θαύμα λέγοντας: «Βάλε το χέρι σου μέσα στο χιτώνα σου». Ο Μωυσής το έβαλε, και όταν το έβγαλε έξω, ήταν λευκό σαν χιόνι! Το χέρι φαινόταν σαν να είχε πάθει μια κακή αρρώστια που λέγεται λέπρα. Στη συνέχεια, ο Θεός έδωσε στο Μωυσή τη δύναμη να κάνει ένα τρίτο θαύμα. Τελικά του είπε: «Όταν κάνεις αυτά τα θαύματα, οι Ισραηλίτες θα πιστέψουν ότι εγώ σε έστειλα». Έπειτα, ο Μωυσής πήγε στο σπίτι και είπε στον πεθερό του τον Ιοθόρ: «Σε παρακαλώ, άφησέ με να επιστρέψω στους συγγενείς μου, στην Αίγυπτο, για να δω πώς είναι». Έτσι λοιπόν ο Ιοθόρ αποχαιρέτησε το Μωυσή, ο οποίος άρχισε το ταξίδι της επιστροφής του στην Αίγυπτο. 

    Καθώς ο Μωυσής γύρισε στην Αίγυπτο, ήρθε και τον συνάντησε ο αδελφός του ο Ααρών. Στάθηκαν λοιπόν και οι δύο μπροστά στο λαό και τους ανακοίνωσαν το μήνυμα του Κυρίου και το επιβεβαίωσαν με τα τρία σημεία που ο Κύριος τους είχε δώσει. Τότε οι Ισραηλίτες έσκυψαν και προσκύνησαν τον Κύριο. 

     Ο Θεός είχε πει στο Μωυσή πως θα παρουσιαζόταν μπροστά στο Φαραώ για να του ζητήσει να αφήσει τους Ισραηλίτες να φύγουν από την Αίγυπτο. 

1 και ύστερα απ' αυτά, μπαίνοντας ο Μωυσής και ο Ααρών, είπαν στον Φαραώ: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ εξαπόστειλε τον λαό μου, για να γιορτάσουν σε μένα στην έρημο. 

2 Και ο Φαραώ είπε: Ποιος είναι ο Κύριος, στου οποίου τη φωνή να υπακούσω, ώστε να εξαποστείλω τον Ισραήλ; Δεν γνωρίζω τον Κύριο, και ούτε θα εξαποστείλω τον Ισραήλ. 

3 Κι εκείνοι είπαν: Ο Θεός των Εβραίων μας συνάντησε άφησε, λοιπόν, να πάμε δρόμο τριών ημερών στην έρημο, για να προσφέρουμε θυσία στον Κύριο τον Θεό μας, μήπως και έρθει εναντίον μας με θανατικό ή με μάχαιρα (Έξοδος Ε/5: 1-3).

     Όταν ο Μωυσής και ο Ααρών παρέδωσαν το πρώτο "τελεσίγραφο" στο Φαραώ, εκείνος τους κατηγόρησε ότι αποσπούσαν το λαό από τα έργα τους και έκανε ακόμα πιο σκληρό το ζυγό της δουλείας υποχρεώνοντάς τους στο εξής να πηγαίνουν οι ίδιοι να βρίσκουν τα άχυρα για να φτιάχνουν τις πλίθες, χωρίς να μειώνεται η ποσότητα παραγωγής (Έξοδος Ε/5: 7). Για την απάνθρωπη συμπεριφορά των Αιγυπτίων οι επιστάτες των Εβραίων διαμαρτυρήθηκαν στο Φαραώ, αλλά δεν τους έδωσε καμία σημασία. Τότε ο λαός κατηγόρησε το Μωυσή και τον Ααρών. Μετά απ’ αυτά ο Μωυσής παραπονέθηκε στον Κύριο. Η απάντηση του Κυρίου ήταν ότι ο Φαραώ θα αφήσει το λαό να φύγει εξαναγκαζόμενος από τη δύναμη του Θεού. 

7 Και ο Μωυσής ήταν ηλικίας 80 χρόνων, και ο Ααρών 83 χρόνων, όταν μίλησαν στον Φαραώ. 

8 Και ο Κύριος είπε στον Μωυσή και στον Ααρών, λέγοντας: 

9 Όταν ο Φαραώ σας πει, λέγοντας: Δείξτε μου εσείς ένα θαύμα τότε, θα πεις στον Ααρών: Πάρε τη ράβδο σου, και ρίξ' την μπροστά στον Φαραώ και θα γίνει φίδι. 

10 Μπήκαν, λοιπόν, μέσα ο Μωυσής και ο Ααρών στον Φαραώ, και έκαναν έτσι, καθώς ο Κύριος είχε προστάξει και ο Ααρών έριξε τη ράβδο του μπροστά στον Φαραώ, και μπροστά στους δούλους του, και έγινε φίδι. 

11 Κάλεσε, όμως, και ο Φαραώ τους σοφούς και τους μάγους και οι μάγοι της Αιγύπτου έκαναν κι αυτοί κατά τον ίδιο τρόπο, με τις τελετουργικές επωδές τους. 

12 Επειδή, έριξαν ο καθένας τη ράβδο του, και έγιναν φίδια η ράβδος, όμως, του Ααρών κατάπιε τις ράβδους εκείνων. 

13 Και σκληρύνθηκε η καρδιά τού Φαραώ, και δεν τους εισάκουσε, καθώς ο Κύριος είχε μιλήσει.

       Όταν ο Ααρών έριξε το ραβδί του μπροστά στο Φαραώ, το ραβδί έγινε φίδι. Τότε οι σοφοί και οι μάγοι των Αιγυπτίων έκαναν και εκείνοι τα ίδια με τη δύναμη των δαιμονίων. Από την επιστολή του Απ. Παύλου «προς Τιμόθεον Β΄» (κεφ. Γ/3, εδ. 8) διαβάζουμε ότι οι μάγοι της Αιγύπτου ήταν ο Ιαννής και ο Ιαμβρής, οι οποίοι αντιστάθηκαν στο Μωυσή και τον Ααρών με το να τους μιμηθούν, αλλά το ραβδί του Ααρών κατάπιε τα ραβδιά των μάγων. Παρ’ όλα αυτά τα γεγονότα η καρδιά του Φαραώ έμεινε σκληρή. 

     Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε την πραγματική φύσης της αντίστασης αυτών των μάγων εναντίον του Μωυσή. Οι μάγοι του Φαραώ δεν ήταν σαν αυτούς που πήγαν να προσκυνήσουν τον Ιησού στη γέννησή Του (Ματθαίος Β/2: 1). Όλες οι ενέργειές τους ήταν κάτω από την επιρροή δαιμονικών δυνάμεων. 

     Ο Ιαννής και ο Ιαμβρής αντιστάθηκαν με το να μιμηθούν – όσο ήταν στην εξουσία τους-- ό,τι έκανε ο Μωυσής. Με άλλα λόγια προσπάθησαν να κάνουν τα ίδια έργα με το Μωυσή. Έκανε θαύματα ο Μωυσής, για να βγάλει το λαό από την Αίγυπτο και αυτοί έκαναν θαύματα, για να κρατήσουν το λαό στην Αίγυπτο. Άραγε υπάρχει διαφορά μεταξύ τους και πού είναι αυτή; Η διαφορά φαίνεται μέσα από τα αναφερόμενα του Απ. Παύλου στην επιστολή «προς Τιμόθεον B'» (κεφ. Γ/3, εδ. 5) «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε». 

    Υπάρχουν άτομα που διακρίνονται από μία εξωτερική θρησκοληψία, έχουν όμως διεφθαρμένο νου και κίβδηλη πίστη. Οι άνθρωποι αυτοί εξωτερικά δείχνουν θρησκευόμενοι, όμως δεν υπάρχει μαρτυρία δύναμης Πνεύματος Αγίου μέσα στη ζωή τους και οι πράξεις τους δεν μαρτυρούν αυτό. Μπορεί να υπάρχει μια αλλαγή στη ζωή τους, όμως δεν υπάρχει πραγματική "αναγέννηση" (Ιωάννης Γ/3: 3) και συνεπώς δεν υπάρχει σωτηρία. Αν και ακολουθούν κάποια θρησκεία, η συμπεριφορά τους όμως δε δίνει κύρος και δύναμη στη ζωή τους. Είναι μεν θρησκευόμενοι, όμως ζουν μέσα στις αμαρτίες τους. Στην πράξη εφαρμόζουν τη ζωή της εκκλησίας της Λαοδίκειας (Αποκάλυψη Γ/3: 14-22). Τα λόγια του Κυρίου προς την εκκλησία αυτή παραμένουν διαχρονικά: «Εξεύρω τα έργα σου, ότι ούτε ψυχρός είσαι ούτε ζεστός είθε να ήσο ψυχρός ή ζεστός ούτως, επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου» (εδ. 15, 16). 

      Η πιο ύπουλη αντίσταση στη μαρτυρία της αλήθειας του Θεού στον κόσμο προέρχεται απ’ αυτούς που μιμούνται τις πράξεις της αλήθειας. Αυτής της αλήθειας που δίδασκε και εμπιστεύτηκε ο Απ. Παύλος στον Τιμόθεο (κεφ. Α/1, εδ. 14). Αυτοί οι άνθρωποι φαινομενικά σε πολλές περιπτώσεις μπορούν να κάνουν τα ίδια πράγματα με τους πιστούς ανθρώπους, να υιοθετούν τις συνήθειες τους, να χρησιμοποιούν την ίδια γλώσσα, να διακηρύττουν τις ίδιες ιδέες κλπ. Ένα παράδειγμα: Ο αληθινός Χριστιανός ωθούμενος από την αγάπη του Χριστού δίνει τροφή σ’ αυτόν που πεινά, ρούχα σ’ αυτόν που έχει ανάγκη, επισκέπτεται τους αρρώστους, μοιράζει Γραφές, φυλλάδια, προσεύχεται, ψάλλει, κηρύττει. Τα ίδια ακριβώς πράγματα μπορεί να τα κάνει και ο τυπικός Χριστιανός. 

      Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι αυτός είναι ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της αντίστασης στην αλήθεια «εν ταις εσχάταις ημέραις». Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι όπως ο Ιαννής και ο Ιαμβρής αντιστάθηκαν στο Μωυσή, έτσι και οι κατ’ όνομα Χριστιανοί «ανθίστανται εις την αλήθειαν». Παρουσιάζουν μια μορφή ευσέβειας, επειδή έτσι γίνονται και περισσότερο πειστικοί, όμως μισούν τη δύναμη της ευσέβειας, επειδή αυτό έχει σαν συνέπεια την άρνηση του εαυτού τους, των γήινων απολαύσεών τους. Η «δύναμις της ευσέβειας» συνεπάγεται την αναγνώριση των δικαιωμάτων του Θεού, την εγκατάσταση της Βασιλείας Του στην καρδιά και την φανέρωση αυτής σε όλους τους τομείς της ζωής του πιστού ανθρώπου. Ο τυπικός Χριστιανός όλα αυτά τα αγνοεί και συνεχίζει παράλληλα να ζει τη ζωή του με τον τρόπο που αυτός επιθυμεί, προσπαθώντας έτσι να υπηρετήσει στη ζωή του δύο κυρίους. Όμως αυτό είπε ο Κύριος είναι αδύνατον να γίνει. «Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύη δύο κυρίους διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και μαμωνά» (Λουκάς ΙΣ/16: 13). 

    Η δύναμη της ευσέβειας δε μπορεί να συμφωνήσει με κανένα από τους χαρακτήρες που περιγράφονται στα εδάφια της επιστολής «Β΄ Τιμοθέου» (κεφ. Γ/3, εδ. 1-4) «διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι». Η «μορφή» της ευσέβειας δεν μπορεί να καθαρίσει την καρδιά του ανθρώπου και ως εκ τούτου δεν έχει τη δύναμη να περιορίσει τις επιθυμίες, τις ηδονές και τα πάθη στη ζωή του ανθρώπου. Αυτό που την ικανοποιεί είναι να υπάρχει το επικάλυμμα μιας θρησκείας που θα του επιτρέπει να απολαμβάνει όσο μπορεί περισσότερο αυτόν τον κόσμο, αποβλέποντας ταυτόχρονα και στα μέλλοντα. Ο άνθρωπος που ζει με τον τρόπο αυτό στην κυριολεξία αγνοεί τα λόγια του Χριστού «όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει. Και όποιος χάσει τη ζωή του για χάρη μου, αυτός θα τη βρει» (Ματθαίος ΙΣ/16: 25). 

    Παρατηρώντας τις διάφορες μορφές αντίστασης του εχθρού στην αλήθεια του Ευαγγελίου, βλέπουμε ότι αρχικά αντιστέκεται με τη βία στα σχέδια του Θεού και για το σκοπό αυτό επιστρατεύει στρατούς, Αυτοκράτορες και Αυτοκρατορίες. Όταν διαπιστώνει ότι ο τρόπος αυτός δεν έχει το αναμενόμενο αποτέλεσμα, προσπαθεί να διαφθείρει τις αλήθειες του Θεού με κάποιες απομιμήσεις. Έτσι λοιπόν ο διάβολος «ντύθηκε» χριστιανός και μέσα από την υποκριτική μάταιη ομολογία, μέσα από την ευσέβεια, χωρίς εσωτερική δύναμη, ομολογεί και μιμείται αυτό που κάποτε πολεμούσε. Η τακτική αυτή είναι πολύ επιτυχής και έχει τρομακτικά αποτελέσματα. 

     Είναι φυσικό αποτέλεσμα ο άνθρωπος, μετά την πτώση του να είναι εγωιστής, πλεονέκτης, αλαζόνας, υπερήφανος, βέβηλος, φιλήδονος μάλλον παρά φιλόθεος, όμως το να καλύπτονται όλα αυτά με την ωραία εμφάνιση μιας «μορφής ευσεβείας», φανερώνει τον πονηρό και ύπουλο τρόπο με τον οποίο ο διάβολος αντιστέκεται στην αλήθεια του Ευαγγελίου. Άλλωστε όλες αυτές οι κακές επιθυμίες και τα πάθη στη ζωή του ανθρώπου που αναφέρονται παραπάνω είναι αποτελέσματα της απομάκρυνσής του από την μοναδική πηγή της αγιότητας, που είναι ο Θεός. 

       Όταν βλέπει κανείς να ομολογείται δημόσια το Άγιο Όνομα του Κυρίου Ιησού και αυτό να είναι ενωμένο με τη διαφθορά, με “ιερές μπίζνες», με offshore εταιρείες, με την απληστία και την κακία των ανθρώπων, τότε μπορεί κανείς ν’ αντιληφθεί καλύτερα το πνεύμα και τη σημασία της αντίστασης του Ιαννή και Ιαμβρή στις τελευταίες ημέρες που ζούμε. Στόχος του εχθρού είναι πάντοτε να αδυνατίσει τη δύναμη της αλήθειας σε ανθρώπους που δεν τη γνωρίζουν, προσπαθώντας να κάνουν τα ίδια πράγματα με ανθρώπους που την γνωρίζουν, την αγαπούν και αγωνίζονται γι’ αυτήν. 

      Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο αγωνίζεται ο σατανάς στις ημέρες μας. Θέλει να παρουσιάσει όλους τους ανθρώπους σαν Χριστιανούς. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο μάρτυρας της αλήθειας, ο πραγματικός χριστιανός, να πολιορκείται από το πνεύμα του Ιαννή και του Ιαμβρή, ένα πνεύμα σύγχυσης και απομίμησης της αλήθειας του Θεού. Οι άνθρωποι αυτοί κάνουν πράγματα φαινομενικά καλά και δίκαια, όμως στερούνται τη ζωή του Χριστού, την αγάπη του Θεού, τη δύναμη του Λόγου της Αλήθειας, γιατί η ζωή τους είναι υποκριτική και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα λόγια τους να διαφέρουν από τα έργα τους (Ματθαίος ΚΓ/23: 3). 

   Οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι, οι Σαδουκαίοι και οι συνοδοιπόροι τους, καθώς αντιστέκονταν στον Κύριο Ιησού, Του μιλούσαν για το Θεό. Αυτή είναι η πρακτική του διαβόλου. Επικαλούντο το Θεό και επέμεναν ότι «ο πατήρ ημών είναι ο Αβραάμ» (Ιωάννης Η/8: 39. Ο Κύριος τους απάντησε: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44). 

     Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ενεργεί ο διάβολος. Αντιτάσσεται στο Θεό μέσα από την υποκρισία και υποδυόμενος τον θρησκευόμενο, παρουσιάζεται «ως άγγελος φωτός» (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 14), έχοντας ένα και μοναδικό σκοπό να παρασύρει τους ανθρώπους. Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: «θέλουσιν εγερθή ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και θέλουσι δείξει σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε να πλανήσωσιν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς» (Ματθαίος ΚΔ/24: 24). Ο τελικός στόχος του εχθρού είναι να πλανήσει τους ανθρώπους, μέσα από την υποκρισία, την παραποίηση, τη δήθεν θρησκευτικότητα.
      Ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι ο "άνομος", "ο υιός της απωλείας", ο αντίχριστος "θα ελθεί κατ' ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους" (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 9). Ο αντίχριστος που θα έρθει με ενέργεια του σατανά θα χρησιμοποιήσει τερατώδη ψεύδη και σημεία, που θα δίνουν την εντύπωση ότι κάνει θαύματα. Ο δε ψευδοπροφήτης για να εντυπωσιάσει τους ανθρώπους και να τους κάνει να αποδεχτούν τον αντίχριστο θα κάνει "σημεία μεγάλα, ώστε και πυρ έκαμνε να καταβαίνει εκ του ουρανού εις την γην ενώπιον των ανθρώπων" (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 13). Αυτή είναι η τακτική του σατανά που έχει σαν στόχο: "να αποπλανώσιν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς" (Μάρκος ΙΓ/13: 22).

   Ο Απ. Παύλος αναφερόμενος σ’ αυτούς τους ανθρώπους που έχουν τέτοια υποκριτική συμπεριφορά συμβουλεύει τον Τιμόθεο: «Αλλά δεν θέλουσι προκόψει πλειότερον διότι η ανοησία αυτών θέλει γίνει κατάδηλος εις πάντας, καθώς και η εκείνων έγινε» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 9). Η ανοησία των μάγων του Φαραώ έγινε φανερή, όταν αυτοί δε μπόρεσαν να ακολουθήσουν τα θαύματα του Μωυσή και του Ααρών. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα φανερωθεί και η ανοησία όλων εκείνων που δεν έχουν παρά μόνον «μορφήν ευσεβείας». Πόσο έντονα έγινε φανερή η ανοησία των πέντε μωρών παρθένων, όταν εμφανίστηκε ο νυμφίος! (Ματθαίος ΚΕ/25: 1-13). Μπορεί το ψεύδος να εξαπλωθεί και για κάποιο καιρό να είναι λαοφιλές, όμως είναι βέβαιο ότι δε θα έχει «περισσότερη προκοπή». Στο τέλος θα αποκαλυφτεί γιατί η αλήθεια του Λόγου του Θεού, που «δεν δεσμεύεται» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 9) από καμία ανθρώπινη δύναμη. Στο τέλος θα λάμψει και θα καταφάει όλα τα «φίδια» των υποκριτών.

      Όλα αυτά δεν έχουν σκοπό να φοβίσουν κανέναν, αλλά έχουν σκοπό να κάνουν τον καθένα να εξετάσει τον εαυτόν του αν η ζωή του είναι σύμφωνη με την αλήθεια του Ευαγγελίου. Ζούμε σε μια εποχή και σε μια κοινωνία που έχει χαρακτηριστεί «ανεκτική», που όχι μόνον επιτρέπει, αλλά νομιμοποιεί κάθε διαστρέβλωση και κάθε απόκλιση από τη χριστιανική αλήθεια, προσπαθώντας να φέρει σύγχυση και εξομοίωση των πάντων. Ιδιαίτερα το μήνυμα του εχθρού στις ημέρες μας είναι: «Και εμείς είμαστε χριστιανοί και εσείς είστε χριστιανοί, τα ίδια πιστεύουμε, ελάτε να συνεργαστούμε και ακόμα καλύτερα ας ξεχάσουμε ότι μας χωρίζει και ας δημιουργήσουμε μία πανθρησκεία, στη βάση της αγάπης του Χριστού, της προόδου, της αλληλεγγύης, της συνεργασίας και της ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ μας. Συνεργασία ζητάμε, μην είστε τόσο φανατικοί!». Πόσο ωραία ακούγονται όλα αυτά, αλλά και πόσο ψεύτικα, πόσο παραπλανητικά, πόσο υποκριτικά είναι! Ειρήνη χωρίς τον «άρχοντα της ειρήνης» (Ησαΐας Θ/9: 6 ) τον Ιησού Χριστό δε γίνεται. Συνεργασία, αλληλεγγύη κλπ χωρίς το Χριστό, δε γίνεται. Ο Κύριος ήταν σαφής: «χωρίς εμού ου δυνάστε ποιείν ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). 

       Τι πρέπει να κάνουμε για να υπάρχουν αποτελέσματα δύναμης και ευσέβειας μέσα στη ζωή μας; Ο Απόστολος Παύλος καλεί τον Τιμόθεο μέσα στο ηθικά και διανοητικά διεστραμμένο περιβάλλον που ζει να είναι διαφορετικός και για το σκοπό τον συμβουλεύει: «Αλλά συ μένε εις εκείνα, τα οποία έμαθες και επιστώθης, εξεύρων παρά τίνος έμαθες» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 14). Εσύ, Τιμόθεε, εσύ, πιστέ άνθρωπε, μείνε σταθερός και εφάρμοσε στη ζωή σου εκείνα τα οποία έμαθες μέσα από το Λόγο του Θεού, τα οποία πίστεψες και τα οποία γνωρίζεις ότι προέρχονται από το Πνεύμα του Θεού. 

      Ας εφαρμόσουμε και εμείς τη διαφορετικότητα μένοντας στον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού, με συνείδηση που έχει καθαριστεί με "το αθώο αίμα του Αμνού του Θεού" (Ιωάννης Α/1: 29) έχοντας ζωντανή την ελπίδα πως μια μέρα φεύγοντας από αυτή η ζωή θα βρεθούμε στην παρουσία Του. Όλοι οι άλλοι ό,τι αν κάνουν, ό,τι αν παρουσιάσουν, όσο κι αν υποκριθούν, με την άνομη ζωή τους έχουν καταταγεί στην κατηγορία των «λοιπών που δεν έχουν ελπίδα". «ως και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13). 

     Αυτό που έκαναν οι μάγοι ήταν δαιμονική ενέργεια και οφθαλμαπάτη. Δεν είναι δυνατόν να μετέτρεψαν ένα ξύλο σε φίδι. Δεν μπορεί ο διάβολος να δημιουργήσει ζωή, αυτό το προνόμιο ανήκει αποκλειστικά στο Θεό. Δεν είναι δυνατόν η «κατ’ όνομα» εκκλησία, που έχει απομακρυνθεί από τις αλήθειες του Ευαγγελίου, που "πλέει" μέσα στο «αργύριον και το χρυσίον» να πει στον «παραλυτικό» άνθρωπο της εποχής μας: «Σήκω και περιπάτει» (Λουκάς Ε/5: 23). Αντίθετα με μύριους τρόπους και έχοντας βασικό όπλο την άγνοια του Λόγου του Θεού θα τους πλανήσει και θα τους κρατήσει στην παραλυσία τους. 

      Λέγεται ότι κάποιοι εκπαιδευτές φιδιών πιέζοντας ένα σημείο του λαιμού του φιδιού το κάνουν να μείνει για λίγο ίσο και σκληρό σαν ραβδί, ίσως να είναι έτσι. Το θριαμβευτικό αποτέλεσμα ήταν ότι η ράβδος του Ααρών κατάπιε τα φίδια των μάγων και έτσι ο Θεός έδειξε τη δύναμή Του και πιο ήταν το αληθινό σημείο. Η τελική νίκη θα είναι του Χριστού και μαζί με το Χριστό και όλων εκείνων που ειλικρινά Τον ακολουθούν και λατρεύουν το Θεό «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23). ---

H παραβολή των "μνων". Πραγματευθείτε...

      Ευαγγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ. ΙΘ/19, εδ. 11 – 27.

11 Και ενώ αυτοί τα άκουγαν αυτά, προσθέτοντας είπε μια παραβολή, επειδή ήταν κοντά στην Ιερουσαλήμ, κι αυτοί νόμιζαν ότι η βασιλεία τού Θεού επρόκειτο να φανεί αμέσως. 

12 Είπε, λοιπόν: Κάποιος ευγενής άνθρωπος πήγε σε μια μακρινή χώρα, για να πάρει για τον εαυτό του βασιλεία, και να επιστρέψει. 

13 Και αφού κάλεσε δέκα από τους δικούς του δούλους, τους έδωσε δέκα μνες, και τους είπε: Πραγματευθείτε μέχρις ότου έρθω. 

14 Οι συμπολίτες του, όμως, τον μισούσαν, και έστειλαν πίσω απ' αυτόν πρέσβεις, λέγοντας: Δεν θέλουμε να βασιλεύσει αυτός επάνω σε μας. 

15 Και όταν γύρισε, παίρνοντας τη βασιλεία, είπε να κληθούν κοντά του οι δούλοι εκείνοι, στους οποίους έδωσε το ασήμι, για να μάθει τι κέρδισε κάθε ένας. 

 16 Και ήρθε ο πρώτος, λέγοντας: Κύριε, η μνα σου κέρδισε δέκα μνες. 

17 Και του είπε: Εύγε, δούλε αγαθέ επειδή στο ελάχιστο φάνηκες πιστός, έχε εξουσία επάνω σε δέκα πόλεις. 

 18 Και ήρθε ο δεύτερος λέγοντας: Κύριε, η μνα σου έκανε πέντε μνες. 

 19 Είπε δε και σε τούτον: Κι εσύ, γίνε εξουσιαστής επάνω σε πέντε πόλεις. 

 20 Ήρθε και άλλος, λέγοντας: Κύριε, να! η μνα σου, που είχα φυλαγμένη μέσα σε μαντήλι 

 21 επειδή, σε φοβόμουν για τον λόγο ότι, είσαι αυστηρός άνθρωπος παίρνεις ό,τι δεν έβαλες, και θερίζεις ό,τι δεν έσπειρες. 

 22 Και λέει σ' αυτόν: Από το στόμα σου θα σε κρίνω, δούλε πονηρέ ήξερες ότι εγώ είμαι άνθρωπος αυστηρός, παίρνοντας ό,τι δεν έβαλα, και θερίζοντας ό,τι δεν έσπειρα 

 23 γιατί, λοιπόν, δεν έδωσες το ασήμι μου στην τράπεζα, ώστε εγώ μόλις ερχόμουν να το έπαιρνα μαζί με τον τόκο; 

 24 Και είπε στους παραβρισκόμενους: Αφαιρέστε του τη μνα, και δώστε την σ' αυτόν που έχει τις δέκα μνες. 

 25 Και του είπαν: Κύριε, έχει δέκα μνες. 

 26 Επειδή, σας λέω, ότι σε καθέναν που έχει, θα δοθεί. Ενώ από εκείνον, όμως, που δεν έχει, και ό,τι έχει, θα αφαιρεθεί απ' αυτόν. 

 27 Πλην, εκείνους τους εχθρούς μου, που δεν με θέλησαν να βασιλεύσω επάνω τους, φέρτε τους εδώ, και κατασφάξτε τους μπροστά μου.  

        ΣΧΟΛΙΑ : 

    «Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι' ημών δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 20). 

     Καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιερουσαλήμ προερχόμενος από την Ιεριχώ, πολλοί από αυτούς που τον ακολουθούσαν νόμιζαν ότι η βασιλεία του Θεού θα φανερωνόταν αμέσως. Με την παραβολή των δέκα μνων ο Κύριος τους έβγαλε από τις απατηλές τους ελπίδες. Τους αποκάλυψε ότι θα υπάρξει ένα μεσοδιάστημα ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη έλευση Του Κυρίου, κατά το οποίο οι δούλοι Του, οι δικοί Του άνθρωποι, θα πρέπει να εργαστούν για την υπόθεση της Βασιλείας Του. 

     Τους είπε λοιπόν ο Κύριος ότι ένας ευγενής άνθρωπος έφυγε και πήγε σε μια μακρινή χώρα. Ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει ότι πήγε, για να γίνει Βασιλιάς και αφού θα γινόταν Βασιλιάς, κάποια στιγμή θα επέστρεφε πάλι πίσω στην πατρίδα του. Πριν φύγει, κάλεσε δέκα δούλους Του και μοίρασε σε καθέναν απ' αυτούς από ένα νόμισμα. Καθώς τους χαιρετούσε τους εξέφρασε την τελευταία επιθυμία του. Τους είπε λοιπόν: «πραγματευθείτε μέχρι να επιστρέψω». Κρατήστε αυτήν την αξία, μιλήστε γι’ αυτή, αυξήστε την, διαπραγματευθείτε την μέχρι να έλθω και πάλι κοντά σας. 

     «Πραγματευθείτε». Είναι η τελευταία επιθυμία του ευγενούς αυτού ανθρώπου προς τους δικούς Του, που συνοδεύεται και από μία υπόμνηση και μια διαβεβαίωση: «Θα ξανάρθω». Το ποιος είναι ο ευγενής αυτός άνθρωπος εύκολα μπορεί να το καταλάβει ο καθένας. Πρόκειται για τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο Οποίος ήρθε στη γη και πέθανε πάνω στο σταυρό για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Ο αιώνιος λόγος του Θεού μας αναφέρει χαρακτηριστικά. «Επειδή και ο Χριστός άπαξ έπαθε δια τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, δια να φέρει ημάς προς τον Θεό, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε δια του πνεύματος» (Α΄ Πέτρου Γ/3: 18). Έτσι λοιπόν, αφού έγινε Σωτήρας και Λυτρωτής ως αντικαταστάτης στο θάνατο μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας, ο Θεός Τον ανάστησε από τους νεκρούς. Ο Απ. Παύλος αναφέρει ότι θα πρέπει να γνωρίζουμε πως «ο Χριστός αναστάς εκ νεκρών δεν αποθνήσκει πλέον, θάνατος αυτόν δεν κυριεύει πλέον» (Ρωμαίους Σ/6: 9). Μετά απ’ αυτά ανελήφθη στον ουρανό (Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 16) και κάθισε στα δεξιά του Πατέρα (Εβραίους Ι/10: 12), όπου και έγινε Βασιλιάς. 

     Στην επιστολή «Α΄ προς Κορινθίους» (κεφ. Ε/5, εδ. 10) αναφέρεται: «Διότι πρέπει να βασιλεύει εωσού θέσει πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού. Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος». Ο Ιησούς Χριστός είναι Βασιλιάς στον ουρανό. Όμως σύμφωνα με την υπόσχεσή Του ο Βασιλιάς αυτός "θα ξανάρθει". Ήταν κατηγορηματικός ο Κύριος προς τους μαθητές Του: «Υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον και πάλι θα έρθω, για να σας παραλάβω για να είστε και σεις εκεί που είμαι Εγώ» (Ιωάννης ΙΔ/14: 3). Ήταν κατηγορηματικοί οι άγγελοι προς τους μαθητές που έβλεπαν τον Ιησού Χριστό την ώρα της ανάληψης να ανεβαίνει στον ουρανό: «Άνδρες Γαλιλαίοι, τι κάθεστε και βλέπετε στον ουρανό. Ούτος ο Ιησούς , ο οποίος ανελήφθη εις τον ουρανό, θα ξανάρθει με τον ίδιο τρόπο που τον είδατε να φεύγει για τον ουρανό» (Πράξεις Α/1: 11). 

   Αποτελεί μια μεγάλη Βιβλική αλήθεια ότι ο Κύριος θα ξανάρθει. Αλήθεια το πιστεύουμε αυτό ειλικρινά ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα ξανάρθει; Το ερώτημα των μαθητών ήταν: «πότε θέλουσι γείνει ταύτα, και τι το σημείον όταν ταύτα πάντα μέλλωσι να συντελεσθώσιν;» (Μάρκος ΙΓ/13: 4). Η απάντηση του Κυρίου ήταν: «περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ειμή ο Πατήρ μου μόνος» (Ματθαίος ΚΔ/24: 36). Αλήθεια ποια θα πρέπει να είναι η στάση η δική μας τις ώρες τούτες της προσμονής; «προσμένοντες την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» (Τίτος Β/2: 13). Ο ερχομός του Κυρίου σύμφωνα με τα σημεία των καιρών είναι πάρα πολύ κοντά. Είναι βέβαιο ότι ο Κύριος θα είχε έρθει, όμως ας είμαστε προσεκτικοί. «Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν Αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν» (Β΄ Πέτρου Γ/3: 9). Αυτός είναι ο λόγος της καθυστέρησης του ερχομού του Κυρίου. Ο Κύριος, μέχρι να έρθει, ζητά από μας να εργαζόμαστε για την υπόθεση του Ευαγγελίου. Μάλιστα ο Απ. Παύλος μας υποδεικνύει και πώς να εργαζόμαστε «γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 58). 

      Ο Κύριος μας προτρέπει να πραγματευθούμε επωφελώς τη σωτηρία που μας προσφέρει και ο Απ. Παύλος μας συμβουλεύει: «ας μη αποκάμνουμε πράττοντας το καλό επειδή, αν δεν αποκάμνουμε, θα θερίσουμε στον πρέποντα καιρό. Επίσης «ενόσω έχουμε καιρό, ας εργαζόμαστε το καλό σε όλους, μάλιστα δε στους οικείους τής πίστης» (Γαλάτας Σ/6: 9-10). 

     Με την παραβολή των «δέκα μνών» ο Κύριος έρχεται να μας διδάξει ότι μέχρι την επιστροφή Του πρέπει να εργαζόμαστε και για το σκοπό αυτό θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις αξίες τις οποίες Εκείνος μας έχει εμπιστευθεί. Επίσης ο Κύριος ορίζει και το χρονικό όριο μέσα στο οποίο ο πιστός άνθρωπος θα πρέπει να εργάζεται για τα πράγματα του Θεού «μέχρι της ελεύσεως Αυτού». Τότε μόνον θα σταματήσει η αποστολή, την οποία μας έχει αναθέσει ο Κύριος. 

    Έτσι λοιπόν η επικείμενη επιστροφή του Κυρίου θα πρέπει, σε κάθε περίπτωση, να είναι ένα κίνητρο για δράση και σε καμία περίπτωση λόγος εφησυχασμού, που θα μας αποτρέπει από κάθε δραστηριότητα, κάτι που θα μας οδηγήσει σε πνευματική χαλαρότητα. Οι πρώτοι Χριστιανοί νόμιζαν, καθώς έβλεπαν τον Κύριο και άκουγαν τα κηρύγματά Του, ότι η Βασιλεία του Θεού έμελλε ευθύς να φανεί στις ημέρες τους. Πολλοί μάλιστα δεν είχαν και κανένα ενδιαφέρον να εργασθούν. Γι’ αυτό και ο Παύλος αναγκάστηκε να πει κάποτε εκείνο το περίφημο: «Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω» (Β΄ Θεσσαλονικείς Γ/3: 10). Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, ο ίδιος ο Κύριος εργάζεται «Εγώ πρέπει να εργάζωμαι τα έργα του πέμψαντός με, εωσού είναι ημέρα έρχεται νυξ ότε ουδείς δύναται να εργάζηται» (Ιωάννης Θ/9: 4). Ο Απ. Παύλος μας προτρέπει: «ας μη κοιμώμεθα ως και οι λοιποί, αλλ' ας αγρυπνώμεν και ας εγκρατευώμεθα» (Α΄ Θεσσαλονικείς Ε/5: 6). 

      Αυτή θα πρέπει να είναι η στάση και η συμπεριφορά μας, μέχρι να έρθει ο Κύριος. Όταν έρθει, μας αναφέρει ο λόγος του Θεού, θα καλέσει τους δούλους Του και θα ζητήσει απ’ αυτούς λογαριασμό σχετικά με το πώς πραγματεύτηκαν την αξία που τους εμπιστεύτηκε; Πώς διαχειρίστηκαν εκείνα που τους είχε χαρίσει; Πως χρησιμοποίησαν όλες εκείνες τις ευλογίες που τους είχε δώσει; Έφεραν καρπό, είχαν κέρδος ή μήπως είχαν ζημιά; Με τον τρόπο αυτό θέλει να διαπιστώσει ο Κύριος την ικανότητά μας στο να διαχειριστούμε όλα εκείνα τα οποία μας εμπιστεύθηκε καθώς επίσης και την πιστότητά μας στο λόγο και τις υποσχέσεις Του. Κάθε "μνα" αντιπροσωπεύει ένα πνευματικό κεφάλαιο, το οποίο θα έπρεπε ο κάθε δούλος να εκμεταλλευθεί κατάλληλα, ώστε να αποκτήσει ωφέλεια πνευματική τόσο για τον εαυτόν του όσο και για τους άλλους ανθρώπους γύρω του. 

     Στην επιστροφή Του ο Κύριος θα καλέσει τους δούλους, για να μάθε τι κέρδισε έκαστος (Λουκάς ΙΘ/19: 15). Η πρόσκληση θα είναι γενική, αλλά τα κέρδη θα αναζητηθούν προσωπικά από κάθε δούλο του Κυρίου. Στην επιστολή "Β΄ Κορινθίους" (Ε/5: 10) αναφέρεται: «Επειδή, πρέπει όλοι να εμφανιστούμε μπροστά στο βήμα τού Χριστού, ώστε κάθε ένας να ανταμειφτεί σύμφωνα με εκείνα που έπραξε διαμέσου τού σώματος, είτε αγαθό είτε κακό». 

    Ο Κύριος προσφέρει και σήμερα ίσες πνευματικές ευκαιρίες για όλους (Πράξεις ΙΑ/11: 17). Οι μεγάλες αξία που ο Κύριος έχει εμπιστευθεί σε κάθε πιστό άνθρωπο είναι: 

1/ «η δωρεάν κατά χάριν σωτηρία» την οποία προσφέρει και σήμερα ο Θεός σε όλους τους ανθρώπους (Εφεσίους Β/2: 8). Μαζί με τη σωτηρία προσφέρει ο Κύριος και τα πνευματικά εφόδια που χρειάζονται, για να εκμεταλλευτεί ο άνθρωπος σωστά τη σωτηρία του. 

2/ Κοινό εφόδιο για όλους είναι ο Μονογενής Υιός του Θεού, τον οποίο ο Θεός έδωσε από αγάπη για τη σωτηρία του κόσμου (Ιωάννης Γ/3: 16). 

3/ Ένα άλλο εφόδιο είναι η πίστη στο Πρόσωπο αυτό, η οποία "άπαξ παρεδόθη εις τους Αγίους" (επιστολή Ιούδα Α/1: 3). 

4/ Ένα ακόμα εφόδιο είναι ο Λόγος του Θεού, ο οποίος αποτελεί πνευματική τροφή για τον κάθε άνθρωπο (Ματθαίος Δ/4: 4  &  Λουκάς Δ/4: 4). Είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). Είναι «είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16). 

   Αυτές είναι οι βασικές αξίες τις οποίες ο Κύριος εμπιστεύτηκε στους δικούς Του με την παραγγελία: «πραγματευθείτε εωσού έλθω». Αυτό το μεγάλο κεφάλαιο θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί κατάλληλα, να μη μείνει ανεκμετάλλευτο, έτσι ώστε να γνωρίσουν και άλλες ψυχές τη σωτηρία του Χριστού, αλλά και για να μπορέσουν να τελειοποιηθούν οι δικοί Του. Ο άνθρωπος δεν καλείται να εργαστεί, για να αποκτήσει τη σωτηρία του. Αυτή προσφέρεται στον άνθρωπο "δωρεάν κατά χάριν" από το Θεό σε κάθε έναν που ειλικρινά θα μετανοήσει για το αμαρτωλό παρελθόν του και θα πιστέψει με όλη την καρδιά του σε Εκείνον τον οποίον ο Θεός απέστειλε για τη σωτηρία των ανθρώπων. Προσφέρεται σε καθέναν που θα πιστέψει στη δύναμη του αθώου αίματος του Ιησού Χριστού, που "καθαρίζει την ψυχή του ανθρώπου από κάθε αμαρτία" (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). 

     Ο άνθρωπος που «κατά χάριν» έλαβε από το Θεό τη σωτηρία του, η οποία βασίζεται στο πολύτιμο αίμα της θυσίας του Χριστού πάνω στο σταυρό, καλείται τώρα να εργαστεί κάτω από την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος με καθαρότητα για την εξάπλωση της Βασιλείας Του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων, ακολουθώντας πάντοτε τις προτροπές του λόγου του Θεού. 

• Πολιτεύεστε αξίως του ευαγγελίου του Χριστού (Φιλιππησίους Α/1: 27). 

• Μη συμμορφώνεστε με τον αιώνα τούτο, αλλά μεταμορφώνεστε δια της ανακαινίσεως του νοός σας (Ρωμαίους ΙΒ/12: 2). 

• Καρποφορούντες εις παν έργον αγαθόν και αυξανόμενοι στην επίγνωση του Θεού (Κολοσσαείς Α: 10). 

• Περιπατείτε εν φρονήσει προς τους έξω, εξαγοραζόμενοι τον καιρό (Κολοσσαείς Δ/4: 5). 

• Αγρυπνούντες με πάσαν προσκαρτέρισιν και δέησιν υπέρ των Αγίων (Εφεσίους Σ/6: 18). 

     Η παραμέληση όλων των παραπάνω εντολών και πολλών άλλων καθιστά τον πιστό άνθρωπο αναποτελεσματικό στην μαρτυρία του, ενώ παράλληλα τον αποδυναμώνει πνευματικά. 

   Πώς θα έλθει ο Κύριος μας το αναφέρει ο Λόγος του Θεού στην επιστολή "Α΄ προς Θεσσαλονικείς", (κεφ. Δ/4, εδάφ. 13 – 18). 

13 Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, διά να μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. 

14 Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού θέλει φέρει μετ' αυτού. 

15 Διότι τούτο σας λέγομεν διά του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες, όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας 

16 επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, 

17 έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ' αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου. 

18 Λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους. 

      Ας προσέξουμε κάποιες ακόμα προϋποθέσεις του «Πραγματευθείτε μέχρις ότου έρθω». 

• Καθώς ο Χριστιανός θα διαπραγματεύεται, δε θα πρέπει ποτέ να ξεχνά ότι είναι «δούλος του Κυρίου» και όχι αφεντικό. Γι’ αυτό θα πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα ταπεινός, να δείχνει υπομονή, υπακοή, πιστότητα και εργατικότητα. Να μην ξεχνάει ποτέ ότι το αφεντικό του θα επιστρέψει και θα του ζητήσει λόγο για τη διαχείριση που του εμπιστεύτηκε. 

 • Μια δεύτερη προϋπόθεση του σωστού «πραγματεύεσθε» είναι να είναι σωστός διαχειριστής. Να έχει συναίσθηση ότι αυτά που κατέχει δεν είναι δικά του, αλλά είναι ξένα. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τα οικειοποιηθεί, να τα εκμεταλλευτεί για δικό του όφελος, για την προβολή του και επίσης δε μπορεί να τα «θάψει» μέσα στη γη. Το μήνυμα του Ευαγγελίου είναι: "Πραγματευθείτε τα πάντα για λογαριασμό του Θεού, χωρίς να φροντίζετε για τον εαυτόν σας ή για οποιοδήποτε προσωπικό όφελος". 

• Το νόμισμα που κατείχε ο «ανίκανος» δούλος δόθηκε σ’ εκείνον που είχε κερδίσει άλλα δέκα νομίσματα (εδ. 24). Ο άξιος δούλος χάριν στο ενδιαφέρον και την ικανότητά του  αναπληρώνει τα κενά πέρα από τις δικές του υποχρεώσεις. 

     Κλείνοντας θα έλεγα κάτι ακόμα. Ευλογημένοι κατά την επιστροφή του Κυρίου θα είναι εκείνοι που χρησιμοποίησαν το "πνευματικό κεφάλαιο" που τους εμπιστεύτηκε ο Θεός «σπείροντες μετά δακρύων». Ο λόγος του Θεού αναφέρει: «Οι σπείροντες μετά δακρύων εν αγαλλιάσει θέλουσι θερίσει. Όστις εξέρχεται και κλαίει, βαστάζων σπόρον πολύτιμον, ούτος βεβαίως θέλει επιστρέψει εν αγαλλιάσει, βαστάζων τα χειρόβολα αυτού» (Ψαλμός ΡΚΣ/126: 5). Μπροστά στο βήμα του Χριστού θα λάβουν από το Δίκαιο Κριτή τη χαρά της ανταμοιβής των έργων τους. 

     Πραγματεύτηκαν σωστά τις αιώνιες πνευματικές αλήθειες που ο Θεός τους είχε εμπιστευτεί και απεκόμισαν αιώνια πνευματικά οφέλη. Αλίμονο σ’ εκείνους που δε διαπραγματεύτηκαν σωστά, που δεν πήραν σοβαρά τα πράγματα του Θεού μέσα στην πνευματική τους ζωή, που θεώρησαν «κοινό του αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού» (Εβραίους, κεφ. Ι/10, εδ. 29) που και αδιαφόρησαν για τη θυσία Του. Ο αιώνιος λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός: «Διότι εάν ο λόγος ο λαληθείς δι' αγγέλων έγινε βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβε δικαίαν μισθαποδοσίαν, πως ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν; ήτις αρχίσασα να λαλήται διά του Κυρίου, εβεβαιώθη εις ημάς υπό των ακουσάντων» (Εβραίους Β/2: 3). ---  

ΚΟΡΕ, ΔΑΘΑΝ, ΑΒΕΙΡΩΝ, εστασίασαν.

         Βιβλίο «ΑΡΙΘΜΩΝ», κεφ. ΙΣ / 16.    (ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ).

      Καθώς παρατηρούμε γύρω μας, καθημερινά βλέπουμε να επικρατεί παντού σύγχυση, ένταση, διαμάχες, πόλεμος. Μεμονωμένα άτομα, ομάδες ανθρώπων, έθνη ολόκληρα ανταγωνίζονται με τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο ο ένας τον άλλον, με μοναδικό σκοπό να επιβληθούν και να αποκτήσουν υπεροχή, να βρεθούν στην κορυφή και να είναι πιο δυνατοί. Το φαινόμενο αυτό θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ανάμεσα στους ανθρώπους εκείνους που ζουν «χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό και κατά συνέπεια δεν έχουν καμία ελπίδα» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13). Όμως ας αφήσουμε την μερίδα αυτών των ανθρώπων και ας επικεντρωθούμε στους ανθρώπους που είναι μέσα στην Εκκλησία του Χριστού και που σε πάρα πολλές περιπτώσεις διακατέχονται από αισθήματα υπεροχής και επιβολής. Πιστοί άνθρωποι που αρνούνται πεισματικά να υποταχθούν στον πνευματικό αδελφό τους διακατέχονται από αισθήματα υπεροχής. Η εντολή του Θεού είναι: «υποτασσόμενοι εις αλλήλους εν φόβω Θεού» (Εφεσίους Ε/5: 21). 

       Ας παρατηρήσουμε αρχικά τη στάση των μαθητών του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο Κύριος τους είχε εκλέξει ως συνεργάτες Του, ως Αποστόλους, για να φέρουν στους ανθρώπους το μήνυμα της σωτηρίας και να τους υπηρετήσουν. Είχαν το μεγάλο προνόμιο να συνοδεύουν παντού τον Κύριο. «Και μετά ταύτα διήρχετο αυτός πάσαν πόλιν και κώμην, κηρύττων και ευαγγελιζόμενος την βασιλείαν του Θεού, και οι δώδεκα ήσαν μετ' αυτού» (Λουκάς Η/8: 1). Τι ευτυχία να ακούς από τον ίδιο τον Κύριο τα λόγια της επί του Όρους Ομιλίας (Ματθαίος, κεφ. Ε/5) και να βλέπεις καθημερινά γύρω σου να γίνονται θαύματα! «Υπάγετε και απαγγείλατε προς τον Ιωάννην όσα είδετε και ηκούσατε ότι τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται» (Λουκάς Ζ/7: 22). 

    Ο Κύριος «διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού» (Πράξεις Ι/10: 38). Αλήθεια πόσο ευνοημένοι ήταν οι μαθητές με όλα αυτά που άκουσαν από τον Κύριο και από όλα αυτά που είδαν με τα ίδια τους τα μάτια! Παρ’ όλα αυτά παρατηρούμε να λογομαχούν μεταξύ τους για το ποιος ήταν ανώτερος ανάμεσά τους (Ματθαίος Κ/20: 21). Κανένας δεν επιθυμούσε να είναι μικρότερος. Είναι αυτή ορθή στάση και συμπεριφορά πνευματικών ανθρώπων; Είναι αυτή «οδός σοφίας»; Αλήθεια πόσες φορές αυτό το τραγικό γεγονός επαναλήφθηκε μέσα στην ιστορία της εκκλησίας και πόσο μεγάλα προβλήματα δημιούργησε και συνεχίζει να δημιουργεί στο Έργο του Κυρίου και στη σωτηρία πολυτίμων ψυχών. 

        Η απάντηση του Κυρίου στις διαμάχες των δικών Του, για το ποιος είναι μεγαλύτερος ήταν πάρα πολύ σαφής: «Εισήλθε δε εις αυτούς διαλογισμός, τις τάχα εξ αυτών ήτο μεγαλύτερος. Ο δε Ιησούς, ιδών τον διαλογισμόν της καρδίας αυτών, επίασε παιδίον και έστησεν αυτό πλησίον εαυτού και είπε προς αυτούς. Όστις δεχθεί τούτο το παιδίον εις το όνομά μου, εμέ δέχεται, και όστις δεχθεί εμέ, δέχεται τον αποστείλαντά με, διότι ο υπάρχων μικρότερος μεταξύ πάντων υμών ούτος θέλει είσθαι μέγας» (Λουκάς Θ/9: 48) & (Μάρκος Θ/9: 35). Ο ίδιος ο Κύριος φέρθηκε σαν μικρότερος. Πόσο παραστατικά μας το παρουσιάζει τούτο ο λόγος του Θεού, καθώς μας προτρέπει να έχουμε το ίδιο πνεύμα ταπείνωσης: «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιππησίους Β/2: 5-8). 

    Ο Κύριος κατά την επίγεια διακονία του φέρθηκε σαν μικρότερος στη σχέση του με τους ανθρώπους. Τα λόγια του είναι χαρακτηριστικά: «διότι ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Μάρκος Ι/10: 45). Ακόμα μέσα στην ταπείνωσή Του δέχτηκε να εκτελέσει την πιο ταπεινή εργασία και να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του. Κανένας από τους μαθητές δεν ήταν διατεθειμένος να το κάνει και γι’ αυτό σηκώθηκε ο Κύριος. «και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών και να σπογγίζη με το προσόψιον, με το οποίον ήτο διεζωσμένος» (Ιωάννης ΙΓ/13: 5). 

   --- Σε αντίθεση με όλα αυτά ας παρατηρήσουμε διαχρονικά την ανθρώπινη αλαζονική συμπεριφορά. Καθώς ο Θεός τελείωσε τη δημιουργία Του, επέβλεψε και είδε ότι όλα όσα εποίησε ήσαν «καλά λίαν». (Γένεση Α/1: 31). Απόλυτη ευδαιμονία μέσα στον κήπο της Εδέμ, τέλεια αρμονία. Ο Θεός κατέβαινε τα δειλινά και συνομιλούσε με τους πρωτόπλαστους. Ξαφνικά όμως πάνω στη γη ξέσπασε μεγάλο κακό. Κάποιος άγγελος δε θέλησε να θεωρήσει τον εαυτόν του κατώτερο, αλλά ήθελε να είναι ίσος με το Θεό και να έχει τα ίδια δικαιώματα. Πρόκειται για τον αποστάτη άγγελο που οδήγησε τους πρωτόπλαστους μακριά από το Θεό, στην αμαρτία και το θάνατο. Επειδή διέβαλε το Θεό, ονομάστηκε "διάβολος". Τα πραγματικά ελατήρια του αγγέλου τούτου αποκαλύφτηκαν κατά τον τρίτο και τελευταίο πειρασμό του Κυρίου Ιησού στην έρημο, όταν προσέφερε στον Κύριο Ιησού όλα τα βασίλεια του κόσμου, αν τον προσκυνούσε. (Λουκάς Δ/4: 7). Η απάντηση του Κυρίου: «Ύπαγε, Σατανά διότι είναι γεγραμμένον, Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει». (Ματθαίος Δ/4: 10). Ο σατανάς ζητούσε τη λατρεία προκειμένου να είναι ίσος με το Θεό. Η άρνηση αυτή του σατανά να υποταχθεί στο Θεό τον οδήγησαν στην αποπομπή του από τον ουρανό (Ησαΐας ΙΔ/14: 12-15) και επίκειται η αιώνια τιμωρία του στη λίμνη του πυρός (Αποκάλυψη Κ/20: 10). 

       --- Η Εύα, όταν άκουσε από το σατανά ότι τρώγοντας τον απαγορευμένο καρπό θα γινόταν σαν το Θεό και θα μπορούσε να αποφασίζει και να επιλέγει για τον εαυτόν της το καλό και το κακό (Γένεση Γ/3: 5), παράκουσε την εντολή του Θεού και υπέκυψε στις πανουργίες του διαβόλου. Με άλλα λόγια αρνήθηκε να υποταχθεί στο σοφό Θεό και να ζήσει «δια της υπακοής», η οποία θα την οδηγούσε από την «κατ’ εκόναν» στην «καθ’ ομοίωσιν» του Θεού.

        --- Ο πρωτότοκος γιος του Αδάμ και της Εύας, ο Κάιν, δολοφόνησε τον αδελφό του τον Άβελ, επειδή ακριβώς δε μπορούσε να ανεχτεί ότι ήταν υποδεέστερος του αδελφού του. Τόσο πολύ πικράθηκε ο Κάιν και τόσο πολύ θίχτηκε ο εγωισμός του, όταν προτιμήθηκε από το Θεό η θυσία του Άβελ και όχι η δική του, ώστε δίωξε και φόνευσε τον αδελφό του. Έτσι αναγκάστηκε να εξοριστεί και να γίνει ο πρώτος ανθρώπινος δολοφόνος (Γένεση Δ/4: 1-16). 

      --- Τα ετεροθαλή αδέλφια του Ιωσήφ, επειδή ο πατέρας τους ο Ιακώβ τον αγαπούσε κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο, επειδή ήταν γιος της αγαπημένης του γυναίκας της Ραχήλ, μίσησαν τον αδελφό τους και δεν είχαν ειρήνη στην καρδιά τους, μέχρι που βρήκαν τον τρόπο για να απαλλαχθούν απ’ αυτόν (Γένεση ΛΖ/37: 3-35). 

  

      --- Περνώντας τα χρόνια παρατηρούμε ότι ακόμα και τα αδέλφια του Μωυσή, η Μαριάμ και ο Ααρών, στασίασαν, γιατί δεν ήθελαν να δεχθούν την υπεροχή του μικρότερου αδελφού τους Μωυσή. Γόγγυζαν, διαμαρτύρονταν και έλεγαν: «Μήπως προς τον Μωυσή μόνον μίλησε ο Κύριος; Δε λάλησε και σε μας;» Ο Θεός, καθώς άκουσε τους γογγυσμούς τους, δυσαρεστήθηκε τόσο πολύ και είπε προς αυτούς: «δεν είναι έτσι με τον υπηρέτη μου τον Μωυσή σε ολόκληρο τον οίκο μου αυτός είναι πιστός στόμα προς στόμα θα μιλάω σ' αυτόν και φανερά, και όχι με αινίγματα και θα βλέπει το πρόσωπο του Κυρίου γιατί, λοιπόν, δεν φοβηθήκατε να μιλήσετε εναντίον του δούλου μου, του Μωυσή;» (Αριθμοί ΙΒ/12: 7,8). Το αποτέλεσμα ήταν ο Θεός να πατάξει τη Μαριάμ με λέπρα. 

       --- Ο βασιλιάς Σαούλ δεν μπορούσε να ακούει τις γυναίκες του Ισραήλ να τραγουδούν: «Ο Σαούλ πάταξε χιλιάδες και ο Δαβίδ πάταξε μυριάδες» (Α΄ Σαμουήλ ΙΗ/18: 7). Αυτά τα λόγια τόσο πολύ εξόργισαν το Σαούλ ώστε, από την ημέρα εκείνη και μετά: «Υπέβλεπεν ο Σαούλ το Δαβίδ» (Α΄ Σαμουήλ ΙΗ/18: 9) κυνηγώντας τον μάλιστα με πρωτοφανή σκληρότητα στα βουνά και στα λαγκάδια με ένα και μόνον σκοπό, να τον εξοντώσει. Πόσο πικρή έγινε η ζωή του Σαούλ εξαιτίας της άρνησής του να αναγνωρίσει την ανωτερότητα του Δαβίδ και να συνεργαστεί μαζί του για το καλό του λαού. Πόσο τραγικό ήταν το τέλος της ζωής του! (Α΄  Σαμουήλ  ΙΗ/18: 7-9  &  ΛΑ/31: 3-6). 

        --- Τον βασιλιά Οζία ο Θεός τον βοήθησε να έχει μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες εναντίον των Φιλισταίων και των Μιναίων και είχε ανέβει πολύ ψηλά στη συνείδηση του λαού. Παρ’ όλα αυτά δεν ήταν ικανοποιημένος με το να υπηρετεί ως βασιλιάς και να απασχολείται αποκλειστικά με τις υποθέσεις του κράτους. Μέσα στην αλαζονεία του αρνήθηκε να υποταχθεί στους ιερείς και θέλησε να έχει τα ίδια δικαιώματα μ’ αυτούς κατά τη λατρεία του Θεού στο Ναό. «Αλλά, αφού κραταιώθηκε, υψώθηκε η καρδιά του σε διαφθορά και ασέβησε στον Κύριο τον Θεό του και μπήκε στον ναό τού Κυρίου για να θυμιάσει επάνω στο θυσιαστήριο του θυμιάματος». Λόγω ακριβώς αυτής του της αλαζονείας του ο Θεός τον πάταξε με λέπρα και πέθανε λεπρός (Β΄ Χρονικών ΚΣ/26: 16-21 & Παροιμίες ΙΑ/11: 2).

        --- Ένα τέτοιο εγωιστικό πνεύμα διαφαίνεται να υπήρχε και στην Εκκλησία του Χριστού στην πόλη των Φιλίππων. Η συμπεριφορά δύο χριστιανών γυναικών αναγκάζουν τον Απ. Παύλος να γράψει: «Παρακαλώ την Ευωδίαν, παρακαλώ και την Συντύχην, να φρονώσι το αυτό εν Κυρίω» (Φιλιππησίους Δ/4: 2). Φαίνεται ότι λόγω των ικανοτήτων και των γνώσεών τους, είχαν αφήσει ένα πνεύμα ανταγωνισμού να καλλιεργηθεί μέσα στην καρδιά τους και να δημιουργήσει προστριβές. Το Πνεύμα του Θεού δεν αναπαύεται σε μια τέτοια συμπεριφορά και έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι «ο μικρότερος μεταξύ πάντων υμών ούτος θέλει είσθαι μέγας» (Λουκάς Θ/9: 46-48). 

       Άραγε ποια να είναι η αιτία που κανένας διαχρονικά δε θέλει να φέρεται ως μικρότερος έναντι των άλλων; Γιατί το πρόβλημα αυτό υπήρξε τόσο συχνό μέσα σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, επηρεάζοντας όχι μόνον τους ανθρώπους του κόσμου, αλλά και ανθρώπους μέσα στην Εκκλησία του Χριστού; Την απάντηση μας τη δίνει ο λόγος του Θεού: «Ο λογισμός της καρδιά του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού» (Γένεση Η/8: 21). Αποτέλεσμα αυτού είναι: «η καρδία του ανθρώπου είναι απατηλή υπέρ πάντα και σφόδρα διεφθαρμένη, τις δύναται να γνωρίσει αυτήν;» (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9).

      Θα λέγαμε ότι από την αρχή της οδοιπορίας του προς τη γη της επαγγελίας ο λαός Ισραήλ, όχι μόνον δε δέχτηκε να υποταχθεί στο Θεό, αλλά με έναν τρόπο σκληρό και προκλητικό «πείραζε» τον Κύριο. Σε κάθε ευκαιρία εναντιωνόταν στο Θεό αγνοώντας τη ρητή εντολή Του, που ήταν: «Δεν θέλετε πειράσει Κύριον τον Θεόν σας, καθώς επειράσατε εν Μασσά. Θέλετε φυλάττει επιμελώς τας εντολάς Κυρίου του Θεού υμών και τα μαρτύρια αυτού και τα διατάγματα αυτού, τα οποία προσέταξεν εις σε». (Δευτερονόμιο Σ/6: 16,17). Στην περιοχή Μασσά δεν υπήρχε αρκετό νερό, για να πιει ο λαός και αμφισβήτησαν αν πραγματικά ο Θεός ήταν μαζί τους (Έξοδος, κεφ. ΙΖ/17). Με τον τρόπο αυτό αμφισβήτησαν τη φροντίδα και την καλοσύνη του Θεού, ο οποίος τους είχε με θαυμαστό τρόπο βγάλει μέσα από τη δουλεία της Αιγύπτου και τους είχε διατηρήσει μέσα στην έρημο. Με τη στάση τους σε κάθε ευκαιρία προκαλούσαν το Θεό. 

       «Και εγόγγυζεν ο λαός πονηρά εις τα ώτα του Κυρίου και ο Κύριος ήκουσε και εξήφθη η οργή αυτού και εξεκαύθη μεταξύ αυτών πυρ Κυρίου και κατέφαγε το άκρον του στρατοπέδου» (Αριθμοί ΙΑ/11: 1). Παντού γογγυσμοί και παράπονα. Δεν έχουμε κρέας, λαχανικά, αγγούρια, πράσα, κρεμμύδια και σκόρδα, όπως είχαμε στην Αίγυπτο. Κάθε μέρα θα τρώμε «μάνα»; Πρόκειται για μια γλυκιά σιταροειδή τροφή που τους παρείχε θαυματουργικά ο Θεός κάθε μέρα, εκτός από το Σάββατο.

       Ο Μωυσής ρώτησε το Θεό αν θα μπορούσε να γίνει αυτό το πράγμα να φάνε κρέας μέσα στην έρημο. Η απάντηση του Κυρίου ήταν: «Μήπως η χειρ του Κυρίου εσμικρύνθη;» (Αριθμοί ΙΑ/11: 23). Η συνέχεια: «Και εξήλθεν άνεμος παρά Κυρίου και έφερεν ορτύκια από της θαλάσσης και έρριψεν αυτά επί το στρατόπεδον, έως μιας ημέρας οδόν εντεύθεν και έως μιας ημέρας οδόν εντεύθεν, κύκλω του στρατοπέδου και ήσαν έως δύο πήχας επί το πρόσωπον της γης και σηκωθείς ο λαός όλην εκείνην την ημέραν και όλην την νύκτα και όλην την ακόλουθον ημέραν, εσύναξαν τα ορτύκια ο συνάξας το ολιγώτερον, εσύναξε δέκα χομόρ και εξήπλονον αυτά κύκλω του στρατοπέδου δι' εαυτούς. Ενώ δε το κρέας ήτο έτι εις τους οδόντας αυτών, πριν μασσηθή, εξήφθη η οργή του Κυρίου επί τον λαόν και επάταξε Κύριος τον λαόν εν πληγή μεγάλη σφόδρα» (Αριθμοί ΙΑ/11: 31-33). 

       Μέσα από το βιβλίο των «ΑΡΙΘΜΩΝ» φαίνεται καθαρά πόσο τραγικές συνέπειες μπορεί να υποστεί κάποιος που «πειράζει» τον Κύριο. Γι’ αυτό ο Απ. Παύλος προειδοποιεί τους Κορίνθιους χριστιανούς με τα λόγια: «Μηδέ ας πειράζωμεν τον Χριστόν, καθώς και τινές αυτών επείρασαν και απωλέσθησαν υπό των όφεων. Μηδέ γογγύζετε, καθώς και τινές αυτών εγόγγυσαν, και απωλέσθησαν υπό του εξολοθρευτού. Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν» (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 8-11). 

       Πίσω από μια τέτοια ανυπάκουη συμπεριφορά κρύβεται πάντοτε ο πειρασμός της ηθικής χαλάρωσης. Ολόκληρο το σύστημα που μας περιβάλει με τα μέσα επικοινωνίας που διαθέτει, τα θεάματα και ό,τι άλλο, εκεί ακριβώς θέλει να οδηγήσει τον πιστό άνθρωπο. Αφού πρώτα τον αποκόψει από τις διακηρύξεις του λόγου του Θεού, τον οδηγεί στην ηθική χαλάρωση, σε μια χαλαρή σχέση με το Θεό, έτσι ώστε ο εχθρός να τον βρει αποδυναμωμένο και να επιβάλει τα θανατηφόρα σχέδιά του. 

       Ο πειρασμός της ηθικής χαλάρωσης είχε σαν αποτέλεσμα να στασιάσουν οι συνεργάτες του Μωυσή και του Ααρών και να επαναστατήσουν εναντίον τους, με σκοπό να λάβουν αυτοί την ηγεσία. Ας μελετήσουμε τούτο το περιστατικό στο οποίο φαίνεται καθαρά η ανθρώπινη αλαζονεία, όπως ακριβώς αναφέρεται στο βιβλίο των «ΑΡΙΘΜΩΝ», κεφ. ΙΣ/16. 

      Ο Κορέ…. ο Δάθαν και ο Αβειρών….. στασίασαν και ξεσηκώθηκαν κατά του Μωυσή και του Ααρών και μαζί τους πήγαν αρχηγοί της συναγωγής, της συγκλήτου και άλλοι ονομαστοί άνδρες. Ο λόγος του ξεσηκωμού τους ήταν ο εξής: «και συνήχθησαν εναντίον του Μωϋσέως και εναντίον του Ααρών και είπον προς αυτούς, Αρκεί εις εσάς, διότι πάσα η συναγωγή, πάντες είναι άγιοι και ο Κύριος είναι μεταξύ αυτών και δια τι υψώνεστε υπεράνω της συναγωγής του Κυρίου;» (Αριθμοί ΙΣ/16: 3). 

      Ο Μωυσής, όταν άκουσε αυτά τα λόγια, έπεσε με το πρόσωπό του πάνω στη γη και είπε στον Κορέ: «Ακούσατε τώρα, γιοί του Λευί. Μικρό πράγμα είναι τούτο σε σας, ότι σας ξεχώρισε ο Θεός του Ισραήλ από τη συναγωγή του Ισραήλ, για να σας φέρει κοντά Του, να εκτελείτε την υπηρεσία της σκηνής του Κυρίου και να στέκεστε μπροστά στη συναγωγή, για να τους υπηρετείτε; Και αφού σε έφερε κοντά Του και όλους τους αδελφούς σου, τους γιους του Λευί, μαζί σου, εσείς ζητάτε και την ιερατεία;» 

      Ο Μωυσής τότε έστειλε να καλέσουν τον Δάθαν και τον Αβειρών και εκείνοι με προκλητικό τρόπο απάντησαν: «Δεν ανεβαίνουμε, μικρό είναι αυτό, ότι μας ανέβασες από τη γη που ρέει γάλα και μέλι, για να μας θανατώσεις στην έρημο, κι ακόμα, θέλεις να μας κατεξουσιάζεις σαν άρχοντας; Εξάλλου, εσύ δεν μας έφερες σε γη που ρέει γάλα και μέλι, ούτε μας έδωσες κληρονομιά χωραφιών και αμπελώνων θέλεις να βγάλεις τα μάτια αυτών των ανθρώπων;» 

       Ο Μωυσής ακούγοντας όλα τούτα τα λόγια θύμωσε πάρα πολύ και είπε στον Κύριο: «Μη επιβλέψεις στην προσφορά τους, ούτε ένα γαϊδούρι δεν πήρα απ’ αυτούς, ούτε έβλαψα κάποιον απ’ αυτούς». Και είπε στον Κορέ: «Εσύ και ολόκληρη η συναγωγή σου να είστε μπροστά στον Κύριο, εσύ, κι αυτοί και ο Ααρών, αύριο». Και ο Κορέ συγκέντρωσε εναντίον τους ολόκληρη τη συναγωγή στη θύρα της σκηνής του μαρτυρίου και εκεί ο Κύριος μίλησε στο Μωυσή και τους είπε: «Αναχωρήσατε από τη σκηνή του Κορέ, του Δαθάν και τους Αβειρών, από ολόγυρά τους». Και ο Μωυσής σηκώθηκε και πήγε στο Δαθάν και στον Αβειρών και μίλησε στη συναγωγή και τους είπε: «Αποχωριστείτε αμέσως από τις σκηνές των ασεβών αυτών ανθρώπων και μη αγγίξετε τίποτα από όσα είναι δικά τους, για να μην αφανιστείτε μέσα σε όλες τις αμαρτίες τους». Αναχώρησαν λοιπόν από τη σκηνή του Κορέ, του Δαθάν και τους Αβειρών, ολόγυρα και ο Δαθάν και ο Αβειρών βγήκαν και στάθηκαν στη θύρα των σκηνών τους και οι γυναίκες τους και οι γιοί τους και οι συγγένειες τους.

        Και ο Μωυσής είπε: «Από τούτο θα γνωρίσετε ότι ο Κύριος με απέστειλε για να πράξω όλα αυτά τα έργα και ότι δεν έπραξα από τον εαυτόν μου». Και καθώς είπε αυτά τα λόγια, σκίστηκε το έδαφος το υποκάτω αυτών. Έτσι άνοιξε η γη το στόμα της και κατάπιε αυτούς και τις οικογένειές τους και όλους τους ανθρώπους που ήταν μαζί με τον Κορέ και ολόκληρη την περιουσία τους. Και αυτοί κατέβηκαν ζωντανοί στον Άδη και όλα τα δικά τους και η γη έκλεισε από πάνω τους και αφανίστηκαν μέσα από τη συναγωγή (κεφ. ΙΣ/16, εδ. 30). 

       Ας προσέξουμε εδώ και μία πολύ σημαντική λεπτομέρεια: και οι γιοι τού Ελιάβ, ο Νεμουήλ, και ο Δαθάν, και ο Αβειρών. Αυτοί είναι ο Δαθάν και ο Αβειρών, οι ονομαστοί εκείνοι στη συναγωγή, που στασίασαν ενάντια στον Μωυσή και ενάντια στον Ααρών, στη συνοδεία τού Κορέ, όταν στασίασαν ενάντια στον Κύριο και η γη άνοιξε το στόμα της και τους κατάπιε, μαζί με τον Κορέ, στον ξολοθρεμό τής συνοδείας του, όταν η φωτιά κατέφαγε τους 250 ανθρώπους και έγιναν για σημείο, του Κορέ, όμως, οι γιοι δεν πέθαναν (Αριθμοί ΚΣ/26: 9-11). Οι γιοί του Κορέ παρέμειναν πιστοί στο Θεό και στο λαό Του και για το λόγο αυτό δε θανατώθηκαν μαζί με τον πατέρα τους και τους υπόλοιπους αποστάτες. Κάποιοι μάλιστα απ’ αυτούς ευλογήθηκαν αργότερα και ανέλαβαν ειδική υπηρεσία στο ναό (Β΄ Χρονικών Κ/20: 14-19). 

      Και βγήκε φωτιά από τον Κύριο και κατέφαγε τους άνδρες που προσέφεραν το θυμίαμα. Και ο Κύριος μίλησε στο Μωυσή και τους είπε: «πες στον Ελεάζαρ, το γιο του Ααρών, του ιερέα να πάρει τα θυμιατήρια από την πυρκαγιά και τη φωτιά να τη σκορπίσεις εκεί, επειδή είναι αγιασμένα, τα θυμιατήρια αυτών που αμάρτησαν ενάντια στις ψυχές τους και ας τα κάνουν πλάκες για σκέπασμα του θυσιαστηρίου, επειδή αυτοί τα πρόσφεραν μπροστά στον Κύριο, γι’ αυτό είναι αγιασμένα και θα είναι για σημείο στους γιους Ισραήλ, σε υπόμνηση στους γιους Ισραήλ ώστε κανένας αλλογενής, που δεν είναι από το σπέρμα του Ααρών να μην πλησιάζει για να προσφέρει θυμίαμα μπροστά στον Κύριο, για να μη γίνει όπως ο Κορέ και η συνοδεία τους, καθώς ο Κύριος είπε σ’ αυτόν, διαμέσου του Μωυσή» (εδ. Μ/40). 

      Την επόμενη μέρα ολόκληρη η συναγωγή των υιών Ισραήλ γόγγυζαν εναντίον του Μωυσή και τους Ααρών, λέγοντάς: «Σεις φονεύσατε το λαό του Κυρίου. Και ενώ η συναγωγή ήταν συναθροισμένη ενάντια στο Μωυσή και τον Ααρών, κοίταξαν προς τη σκηνή τους μαρτυρίου και να η νεφέλη τη σκέπασε και φάνηκε η Δόξα του Κυρίου. Και ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή και τους είπε: «Αποσυρθείτε μέσα απ' αυτή τη συναγωγή, για να τους αφανίσω μονομιάς» (εδ. 44). Και έπεσαν με το πρόσωπό του στη γη. Και ο Μωυσής είπε στον Ααρών: «Πάρε το θυμιατήρι και βάλε σ' αυτό φωτιά από το θυσιαστήριο, βάλε επάνω θυμίαμα και πήγαινε γρήγορα στη συναγωγή, κάνε εξιλέωση γι' αυτούς επειδή βγήκε οργή από τον Κύριο, η πληγή άρχισε. Και ο Ααρών πήρε το θυμιατήρι, όπως είπε ο Μωυσής και έτρεξε στο μέσον της συναγωγής και να, η πληγή είχε αρχίσει στον λαό, έβαλε θυμίαμα, και έκανε εξιλέωση για τον λαό». Στάθηκε ανάμεσα σ' εκείνους που πέθαναν και στους ζωντανούς και το θανατικό σταμάτησε. Κι εκείνοι που πέθαναν στη θραύση ήταν 14.700, εκτός από εκείνους που πέθαναν εξαιτίας του Κορέ. Και επέστρεψε ο Ααρών στο Μωυσή, στη θύρα της σκηνής τού μαρτυρίου και η θραύση σταμάτησε. 

       Ο Κορέ, ο Δάθαν και ο Αβειρών μέσα στον εγωισμό τους, ευρισκόμενοι σε ηθική χαλάρωση, στράφηκαν εναντίον δύο ανθρώπων του Μωυσή και του αδελφού του Ααρών, ο οποίος εκτελούσε χρέη αρχιερέα και οι οποίοι είχαν οριστεί από το Πνεύμα το Άγιο του Θεού και ήταν «τύποι» του Ιησού Χριστού (Δευτερονόμιο ΙΗ/18: 15-19). 

      Τι συμπέρασμα θα μπορούσαμε να βγάλουμε ως χριστιανοί απ’ όλα αυτά τα γεγονότα τα οποία, όπως μας διαβεβαιώνει ο λόγος του Θεού ότι «γράφτηκαν για τη δική μας νουθεσία καθώς τα τέλη των αιώνων έφθασαν» (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 11). 

        1/ «ΟΥΑΙ στα παιδιά που αποστάτησαν, λέει ο Κύριος, τα οποία παίρνουν απόφαση, όμως όχι από μένα και που κάνουν συνθήκες, όμως όχι διαμέσου τού πνεύματός μου, για να προσθέσουν αμαρτία σε αμαρτία» (Ησαΐας Λ/30: 1). 

      2/ «προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μήδενα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος αλλά προτρέπετε αλλήλους καθ' εκάστην ημέραν, ενόσω ονομάζεται το σήμερον, διά να μη σκληρυνθή τις εξ υμών διά της απάτης της αμαρτίας διότι μέτοχοι εγείναμεν του Χριστού, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως» (Εβραίους Γ/3: 12-14). 

       3/ «δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται, ούτε κλέπται ούτε πλεονέκται ούτε μέθυσοι ούτε λοίδοροι ούτε άρπαγες θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού και τοιούτοι υπήρχετέ τινες, αλλά απελούσθητε, αλλά ηγιάσθητε, αλλ' εδικαιώθητε διά του ονόματος του Κυρίου Ιησού και δια του Πνεύματος του Θεού ημών» (Α΄ Κορινθίους Σ/6: 9-11).

      Κλείνοντας ας φέρουμε στη μνήμη μας τα λόγια που είπε ο Δαβίδ, καθώς βρισκόταν στο τέλος της επίγειας ζωής του και ας είναι τούτα που θα μας συνοδεύουν στη δική μας πορεία: «επειδή, φύλαξα τους δρόμους τού Κυρίου, και δεν ασέβησα παρεκκλίνοντας από τον Θεό μου. Επειδή, όλες οι κρίσεις του ήταν μπροστά μου και από τα διατάγματά του δεν απομακρύνθηκα. Και στάθηκα απέναντί του άμεμπτος και φυλάχτηκα από την ανομία μου. Και ο Κύριος μου ανταπέδωσε σύμφωνα με τη δικαιοσύνη μου, σύμφωνα με την καθαρότητά μου μπροστά στα μάτια του. Με όσιον, όσιος θα είσαι με άνδρα τέλειο, τέλειος θα είσαι. Με καθαρόν, καθαρός θα είσαι και με διεστραμμένον, διεστραμμένα θα φερθείς. Και θα σώσεις λαόν θλιμμένο ενάντια δε στους υπερήφανους είναι τα μάτια σου, για να τους ταπεινώσεις» (Β΄ Σαμουήλ ΚΒ/22: 23-28). 

      Ο Κορέ, ο Δάθαν, ο Αβειρών είναι τύποι της αλαζονικής συμπεριφοράς, που στάθηκαν έξω από το θέλημα του Θεού και υπέστησαν την αποδοκιμασία και την παραδειγματική τιμωρία του Θεού. Ας είμαστε προσεκτικοί και ας μένουμε με προσοχή στην αλήθεια του λόγου του Θεού: «ο Θεός αντιτάσσεται στους υπερήφανους στους ταπεινούς, όμως, δίνει χάρη» (Παροιμίες Γ/3: 34).---