Ο Χριστός πρότυπο Αγάπης, Υπηρεσίας, Ταπείνωσης.

        Ευαγγέλιον  «κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΓ/13, εδ. 4-5.

4 εγείρεται εκ του δείπνου και εκδύεται τα ιμάτια αυτού, και λαβών προσόψιον διεζώσθη 

5 έπειτα βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα, και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών και να σπογγίζη με το προσόψιον, με το οποίον ήτο διεζωσμένος. 

      ΣΧΟΛΙΑ: 

    Βρισκόμαστε στην τελευταία νύχτα της επίγειας διακονίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ο Κύριος βρίσκεται μαζί με τους μαθητές Του στο ανώγειο ενός σπιτιού στην Ιερουσαλήμ. Εκεί είναι όλα έτοιμα, για φάνε τον Πασχαλινό αμνό και να γιορτάσουν το Πάσχα σε ανάμνηση της απελευθέρωσης του λαού Ισραήλ από τη δουλεία των Αιγυπτίων, ένα γεγονός που είχει γίνει πριν από περίπου 1.200 χρόνια. 3.500 χρόνια από σήμερα.

    Λίγο καιρό πριν από την τελετή αυτή είχε συμβεί κάποιο επεισόδιο μεταξύ των μαθητών του Κυρίου. Υπήρξε μία έντονη συζήτηση, ένας διαπληκτισμός. Ο Κύριος τους ρώτησε: «Τι διελογίζεσθε καθ' οδόν προς αλλήλους;». Για ποιο πράγμα συζητούσατε και μαλώνατε; Ποια είναι η διαφωνία σας; «Οι δε εσιώπων». Στην ερώτηση του Κυρίου δεν απαντούσε κανένας «διότι καθ' οδόν διελέχθησαν προς αλλήλους τις είναι μεγαλήτερος». (Μάρκος Θ/9 : 33,34). Τι να πουν στον Κύριο; ότι μάλωναν μεταξύ τους για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος ανάμεσά τους; Βεβαίως ο Κύριος γνώριζε το λόγο της διαφωνίας τους και θέλοντας να τους εξηγήσει κάποια βασικά πράγματα σε σχέση με τη θέση τους και τη συμπεριφορά τους, πήρε αγκαλιά ένα μικρό παιδί και το έφερε ανάμεσά τους και τους εξήγησε ότι έπρεπε να είναι ταπεινοί σαν εκείνο το παιδάκι. Όμως και αυτό το παράδειγμα του Κυρίου δε φαίνεται να γίνεται απολύτως κατανοητό από τους μαθητές Του. Ο Κύριος θέλοντας να τους βοηθήσει ακόμα περισσότερο στο να κατανοήσουν ότι θα έπρεπε να είναι ταπεινοί και να μη σκέπτονται τον εαυτόν τους, επιδιώκοντας υψηλές θέσεις μεταξύ τους, προχώρησε σε ένα άλλο παράδειγμα που θα γινόταν απολύτως κατανοητό και θα έμενε αξέχαστο από τους δικούς Του στους αιώνες των αιώνων. 

     Τι ακριβώς έκανε λοιπόν ο Κύριος; Ενώ ήταν όλα έτοιμα για το φαγητό, ο Ιησούς σηκώθηκε από το τραπέζι και καθώς έβγαλε τα εξωτερικά του ρούχα πήρε μια πετσέτα και την τύλιξε γύρω από τη μέση Του. Στη συνέχεια πήρε μία λεκάνη και έβαλε μέσα νερό. Κανείς δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς θέλει να κάνει ο Κύριος και σίγουρα όλοι θα απορούσαν. Καθώς λοιπόν τον παρατηρούσαν, ο Κύριος έσκυψε μπροστά τους και αφού τους έπλυνε τα πόδια, τα σκούπισε με την πετσέτα. Οι μαθητές αισθάνθηκαν κάποια ντροπή, καθώς δεν είχαν φανταστεί ποτέ ότι ο Κύριος θα τους υπηρετούσε με αυτόν τον τρόπο. Μάλιστα ο Πέτρος, πάντα δυναμικός και αυθόρμητος, δεν ήθελε να αφήσει τον Κύριο να το κάνει αυτό, όμως ο Κύριος του εξήγησε ότι ήταν πολύ σημαντικό γι’ αυτόν να δεχτεί αυτή την ταπεινή υπηρεσία. Το θεωρείτε απλό αυτό που έκανε ο Κύριος; Πήρε τη θέση του δούλου, του υπηρέτη και έσκυψε και έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. Εσύ ψυχή που είσαι μέσα στην εκκλησία και δεν κάνεις τίποτα και τα περιμένεις όλα από τους άλλους να τα κάνουν και μόνον δικαιώματα εγείρεις, έλα να δεις το Χριστό πως σκύβει και διακονεί τους μαθητές Του. Κάποιος είπε ότι ο Κύριος Ιησούς τα περισσότερα πράγματα μέσα στη ζωή του τα είπε σε δύο περιπτώσεις, χωρίς να μιλήσει. Όταν σιώπησε μπροστά στον αρχιεραία που τον ρωτούσε αν αυτός είναι ο Χριστός. «Ο δε εσιώπα και δεν απεκρίθη ουδέν». (Μάρκος ΙΔ/14 : 61) και η δεύτερη φορά ήταν όταν σηκώθηκε και ζώστηκε το προσόψιον για να υπηρετήσει τους αδελφούς Του. 

    Εκείνη την εποχή ήταν αναγκαίο το τακτικό πλύσιμο των ποδιών των ανθρώπων, καθώς οι άνθρωποι περπατούσαν σε χωματόδρομους φορώντας ανοιχτά σανδάλια στα πόδια τους τα οποία γέμιζαν με σκόνη. Το να πλύνει ένας οικοδεσπότης τα πόδια του επισκέπτη του, για να φύγει η σκόνη, ήταν μια ιδιαίτερα ευγενική πράξη. Καθώς ο Κύριος κάθεται με τους μαθητές Του στο τραπέζι και ετοιμάζονται για το δείπνο, κανένας από τους μαθητές δεν προσφέρθηκε να σηκωθεί και να πλύνει τα πόδια των υπολοίπων. Έτσι λοιπόν σηκώθηκε ο Κύριος και τους έπλυνε τα πόδια. Με τον τρόπο αυτό ο Κύριος θέλησε να διδάξει ένα σπουδαίο μάθημα σ’ αυτούς που τότε ήταν ανάμεσά Του, αλλά και σε όλους τους μαθητές Του διαχρονικά. Άραγε ποιο είναι αυτό το μάθημα; Το ξέρουμε εμείς σήμερα, το έχουμε κατανοήσει; Αν “ναι”, το εφαρμόζουμε στους άλλους γύρω μας; Ο Κύριος ξαναφόρεσε τα ρούχα τους και καθώς κάθισε στο τραπέζι, τους εξήγησε ποιο είναι το μάθημα. 

12 Εξεύρετε τι έκαμον εις εσάς; 

13 Σεις με φωνάζετε, Ο Διδάσκαλος και ο Κύριος, και καλώς λέγετε, διότι είμαι. 

14 Εάν λοιπόν εγώ, ο Κύριος και ο Διδάσκαλος, σας ένιψα τους πόδας, και σεις χρεωστείτε να νίπτητε τους πόδας αλλήλων. (Ιωάννης ΙΓ/13 : 12-14). Με τα λόγια αυτά ο Κύριος έδειξε πως θα πρέπει να υπηρετούμε ο ένας τον άλλον. 

      Με την πράξη αυτή ο Κύριος έδειξε πάνω απ’ όλα: 

--- ΑΓΑΠΗ, που θα πρέπει πάντοτε να είναι το κίνητρο της υπηρεσίας μας. Αυτή η γυναίκα, λέει ο Κύριος, που έσπασε το αλάβαστρο του μύρου και μου έπλυνε τα πόδια και τα σκούπισε με τις τρίχες της κεφαλής της, «αγάπησε πολύ». (Λουκάς Ζ/7 : 47). Την αγάπη αυτής της γυναίκας εκτίμησε ο Κύριος και είπε προς το Σίμωνα το Φαρισσαίο, που τον φιλοξενούσε: «Διά τούτο σοι λέγω, συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, διότι ηγάπησε πολύ εις όντινα δε συγχωρείται ολίγον, ολίγον αγαπά». Και ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής έρχεται να μας πει: «αγαπήσας (ο Κύριος) τους ιδικούς του τους εν τω κόσμω, μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς». (Ιωάννης ΙΓ/13 : 1). Μπορεί οι μαθητές να ήσαν αγράμματοι, φτωχοί ψαράδες, πολλές φορές αργοί στο να καταλάβουν τι τους λέει, ξεχασιάρηδες, απρόσεκτοι, όμως ποτέ δε σταμάτησε να τους αγαπά και να τους φροντίζει ο διδάσκαλος. Πάντα τους επαινούσε και τους ενθάρρυνε έτσι ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν το έργο τους. 

     Ο Κύριος πάνω στον πολύπαθο αυτόν κόσμο έχει ένα λαό δικό Του. Σύμφωνα με το βιβλίο της «Αποκάλυψης», κεφ. Ε/5, εδ. 9, ο λαός αυτός μια μέρα θα ψάλει στον ουρανό προς τον Κύριο: «Άξιος είσαι να πάρεις το βιβλίο, και να ανοίξεις τις σφραγίδες του επειδή, σφάχτηκες, και μας αγόρασες στον Θεό με το αίμα σου, από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος». Είναι ένας λαός τον οποίο ο Κύριος εξαγόρασε από τον εχθρό δίνοντας ως λίτρο το πολύτιμο αίμα Του. Είναι δικοί Του, γιατί του δόθηκαν από τον Πατέρα. «Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους, τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου. Ιδικοί σου ήσαν και εις εμέ έδωκας αυτούς και τον λόγον σου εφύλαξαν». (Ιωάννης ΙΖ/17 : 6). Ο Κύριος Ιησούς έχει μεγάλη αγάπη για τους δικούς Του που είναι μέσα στον κόσμο. Η αγάπη του Χριστού δεν είναι όπως οι αξίες στο χρηματιστήριο των ανθρώπων που πότε ανεβαίνουν και πότε κατεβαίνουν. Αυτούς που αγαπάει ο Χριστός τους αγαπάει σταθερά, μέχρι τέλους. «Ο Κύριος εφάνη παλαιόθεν εις εμέ, λέγων, Ναι, σε ηγάπησα αγάπησιν η αιώνιον διά τούτο σε είλκυσα με έλεος». (Ιερεμίας ΛΑ/31 : 3). Ο Απ. Παύλος διερωτάται: «Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;» (Ρωμαίους Η/8 : 35). 

--- Παράδειγμα οικειοθελούς ταπείνωσης. Ο Χριστός είναι η αληθινή ταπείνωση. Κατέβηκε ολόκληρη τη σκάλα της ταπείνωσης, φόρεσε την ανθρώπινη σάρκα και ήρθε στη γη και έγινε όμοιος με τον καθένα από μας. Η διαφορά μας ήταν ότι Αυτός δεν είχε αμαρτία. Απόλυτα διευκρινιστικό αυτό που αναφέρει ο Απ. Παύλος προς τους Φιλιππήσιους χριστιανούς: «όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους». Από ταπείνωση κατέβηκε στη γη, αλλά και από ταπείνωση ανέβηκε πάνω στο σταυρό. Ταπεινώνεται και μπαίνει μέσα σε μία φάτνη, ταπεινώνεται και ανεβαίνει πάνω στο σταυρό όπου και φορτώνεται όλα τα αμαρτήματα των ανθρώπων. O αναμάρτητος και αθώος Ιησούς Χριστός καταδέχεται και καρφώνεται πάνω στο σταυρό σαν ένοχος, σαν κακούργος. 

     Εκτελώντας πρόθυμα μια τόσο ταπεινή υπηρεσία, όπως ήταν το πλύσιμο των ποδών, ο Κύριος έδωσε στους Αποστόλους, αλλά και σε όλους τους δικούς Του διαχρονικά ένα πρακτικό μάθημα ταπείνωσης. Οι Φαρισαίοι είχαν ένα «άλλο πνεύμα» και επιζητούσαν με κάθε τρόπο την προβολή, την υπερηφάνεια, στρέφονταν γύρω από τον εαυτόν τους και το «εγώ» τους. Ταπείνωση δεν υπήρχε πουθενά μέσα στη ζωή τους. Γι’ αυτό άλλωστε αγαπούσαν «να περιπατώσιν εστολισμένοι και αγαπώσιν ασπασμούς εν ταις αγοραίς και πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και τους πρώτους τόπους εν τοις δείπνοις». (Λουκάς Κ/20 : 46). Ο Κύριος διακατέχετο από πνεύμα ταπείνωσης και γι’ αυτό διακήρυττε: «πας ο υψών εαυτόν θέλει ταπεινωθή και ο ταπεινών εαυτόν θέλει υψωθή». (Λουκάς ΙΔ/14 : 11). Εάν πραγματικά θέλουμε να βαδίσουμε στα βήματα του Κυρίου ας ξεκινήσουμε από το σημείο της ταπεινοφροσύνης και ας μιμηθούμε τον Κύριο σε όλες τις εκδηλώσεις ταπείνωσής Του. 

      Ο Κύριος εκδήλωσε την ταπεινοφροσύνη του, πριν ακόμα έρθει στη γη. Ο Απ. Παύλος γράφει προς τους χριστιανούς των Φιλίππων: «ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους Β : 6,7). Όταν ο Ιησούς ενσαρκώθηκε και ήρθε ανάμεσά μας ταπείνωσε τον εαυτόν Του και έγινε υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Από τη νεανική Του ηλικία υπήρξε παράδειγμα ταπεινοφροσύνης και υπακοής στους γονείς του. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας περιγράφει: «Και κατέβηκε μαζί τους, και ήρθε στη Ναζαρέτ και ήταν συνεχώς υποταγμένος σ' αυτούς». (Λουκάς Β : 51). Αργότερα ως ενήλικος συνέχιζε να ζει ταπεινά βάζοντας κάθε στιγμή το θέλημα του Πατέρα Του πάνω από το δικό Του θέλημα. Στο «κατά Ιωάννην», κεφ. Δ, εδ. 34, αναφέρεται: «Ο Ιησούς λέει σ' αυτούς (μαθητές): Το δικό μου φαγητό είναι να πράττω το θέλημα εκείνου που με απέστειλε, και να τελειώσω το έργο του». 

     Κατά τη διάρκεια της επίγειας διακονίας Του ο Κύριος συνέχιζε να είναι ταπεινός και πράος. Ο προφήτης Ζαχαρίας είχε προφητεύσει τον ερχομό του Κυρίου με τα λόγια: «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών αλάλαζε, θύγατερ Ιερουσαλήμ ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σέ αυτός είναι δίκαιος και σώζων πραΰς και καθήμενος επί όνου και επί πώλου υιού υποζυγίου». (Ζαχαρίας Θ/9 : 9). Αυτή η προφητεία εκδηλώθηκε, όταν ο Κύριος μπήκε στην Ιερουσαλήμ, πριν από το Πάσχα. Ήταν τότε που τα πλήθη έστρωναν στο δρόμο τα ενδύματά τους καθώς και κλαδιά από φοίνικες για να περάσει πάνω απ’ αυτά ο Κύριος. Όλοι τον επευφημούσαν και τον αποκαλούσαν Βασιλιά, όμως και εκείνη την ώρα ο Κύριος παρέμενε ταπεινός. Η πορεία της ταπεινοφροσύνης και της υπακοής του Κυρίου κορυφώθηκε με τον επαίσχυντο θάνατό Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Με το πολύτιμό Του αίμα που χύθηκε ικανοποίησε τη δικαιοσύνη του Πατέρα Θεού και κατέβαλε το λυτρωτικό αντίτιμο για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Ο ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει: «καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών». (Ματθαίος Κ/20 : 28). 

     Το αποτέλεσμα αυτής της προσφοράς και θυσίας του Κυρίου μας ήταν ότι άνθρωποι αμαρτωλοί, προορισμένοι για την αιώνια απώλεια τώρα δια του αθώου αίματος του Χριστού ανακηρύσσονται από το Θεό δίκαιοι και παιδιά δικά Του. Έτσι λοιπόν ο Απ. Παύλος διακηρύττει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: «Καθώς λοιπόν δι' ενός αμαρτήματος ήλθε κατάκρισις εις πάντας ανθρώπους, ούτω και διά μιας δικαιοσύνης ήλθεν εις πάντας ανθρώπους δικαίωσις εις ζωήν». (Ρωμαίους Ε : 18). 

    Ο Κύριος καλεί και σήμερα όλους τους κουρασμένους και τους φορτωμένους να έρθουν κοντά Του. «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και μάθετε απ' εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών». (Ματθαίος ΙΑ/11 : 28,29). Η ταπεινοφροσύνη και η πραότητα έκαναν τον Κύριο να φέρεται με καλοσύνη και να ευεργετεί τους ανθρώπους. Η αγάπη του Κυρίου φαινόταν και μέσα από τη συμπόνια που έδειχνε σε ανθρώπους που έπασχαν. Κοντά στην Ιεριχώ συνάντησε έναν τυφλό που τον έλεγαν Βαρτίμαιο και οποίος ζητούσε επίμονα τη βοήθεια του Κυρίου, αλλά το πλήθος που τον περιέβαλε του ζητούσε να σιωπήσει. Όμως ο Κύριος που είχε «σπλάχνα οικτιρμών, καλοσύνη, ταπεινοφροσύνη, πραότητα, μακροθυμία» (Κολοσσαείς Γ : 12) τον λυπήθηκε και είπε να τον φέρουν μπροστά Του και αποκατέστησε την όρασή του. Ο Κύριος, καθώς είδε στην πόλη Ναϊν εκείνη τη χαροκαμένη μάνα που ήταν χήρα και πήγαινε να θάψει το μοναχοπαίδι της, τη λυπήθηκε. Ο ευαγγελιστής Λουκάς μας αποκαλύπτει τα συναισθήματα του Κυρίου: «Και όταν την είδε ο Κύριος, τη σπλαχνίστηκε, και της είπε: Μη κλαις. Και πλησιάζοντας άγγιξε το νεκροκρέβατο και εκείνοι που το βάσταζαν στάθηκαν, και είπε: Νεανίσκε, σε σένα λέω, σήκω επάνω». (Λουκάς Ζ/7 : 11). 

   Ποια ήταν άραγε η ωφέλεια του Κυρίου, που θα είναι και δική μας ωφέλεια από την ταπεινοφροσύνη την οποία επέδειξε; Είχε πει: «Όστις υψώση εαυτόν θέλει ταπεινωθή, και όστις ταπεινώση εαυτόν θέλει υψωθή». Αυτά τα λόγια έρχεται να τα επιβεβαιώσει και ο Απ. Παύλος στην επιστολή του «προς Φιλιππησίους», κεφ. Β, εδ. 9-11, όπου αναφέρει: 

9 Διά τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα, 

10 διά να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, 

11 και πάσα γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός. 

    Ο Πατέρας Θεός εκτιμώντας την ταπεινότητα του Κυρίου, την πλήρη υπακοή του Κυρίου στο θέλημά Του, εξύψωσε τον Κύριο Ιησού και του έδωσε Όνομα που είναι πάνω από κάθε άλλο όνομα, ώστε στο Όνομα του Ιησού να λυγίσει κάθε γόνατο εκείνων που είναι στον ουρανό και εκείνων που είναι στη γη και εκείνων που είναι κάτω από το έδαφος και κάθε γλώσσα να ομολογήσει φανερά ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος για τη δόξα του Πατέρα Θεού. Ακόμα και όταν ο Κύριος θα καταργήσει κάθε αρχή και κάθε εξουσία και κάθε δύναμη (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15 : 24-28) θα συνεχίσει να είναι ταπεινός και θα παραδώσει τη βασιλεία Του στον Πατέρα Θεό «διά να είναι ο Θεός τα πάντα εν πάσιν». 

     Στο σημείο αυτό θα ήθελα να δούμε την αντίθεση και τα τραγικά αποτελέσματα που επιφέρει στον άνθρωπο η εγωπάθεια και η έλλειψη ταπεινοφροσύνης. Υπήρχε κοντά στο Θεό κάποιος άγγελος ο οποίος δεν έδειξε υποταγή και ταπεινοφροσύνη στο θέλημά Του, αντίθετα έδειξε εγωκεντρισμό και υπερηφάνεια, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να στασιάσει εναντίον του Θεού. Πρόκειται για το σατανά, το διάβολο. Είναι αυτός που πλανά σήμερα την οικουμένη όλη (Αποκάλυψη ΙΒ/12 : 9). Είναι αυτός που μια μέρα θα ριφθεί από το Θεό στη λίμνη του πυρός και του θείου μαζί με το θηρίο και το τον ψευδοπροφήτη και εκεί θα βασανίζεται ημέρα και νύχτα εις τους αιώνας των αιώνων. (Αποκάλυψη Ι/20 : 10). Κοντά του θα είναι και όλοι εκείνοι που υπήρξαν του αυτού «πνεύματος» και δεν ταπεινώθηκαν και δεν υποτάχτηκαν στον Κύριο των Κυρίων και το Βασιλιά των Βασιλιάδων. (Αποκάλυψη ΙΘ/19 : 16). 

       Ο Κύριος με τη ζωή Του κατά την επίγεια διακονία Του έδειξε στην πράξη ότι δεν είναι σωστό να γυρνάμε γύρω από τον εαυτόν μας, να σκεπτόμαστε μόνον τον αυτόν και να νομίζουμε ότι είμαστε σπουδαίοι και ως εκ τούτου θα πρέπει οι άλλοι να μας υπηρετούν. Αντίθετα ήθελε να τονίσει ότι θα πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να υπηρετούμε ο ένας τον άλλον. Πολλές φορές λέμε: Πώς να υπηρετήσω, τι να κάνω, ποιος είναι ο «πλησίον;» (Λουκάς Ι/10 : 29). Ένα είναι βέβαιο, ότι αν εμείς βάλουμε το «θέλω», ο Κύριος θα έρθει να μας υποδείξει μύριους τρόπους υπηρεσίας ανθρώπων που έχουν την ανάγκη μας. Υπηρεσία είναι το να κάνεις αυτό που μπορείς να κάνεις για τους άλλους, όπως ακριβώς έκανε ο Κύριος. 

      Πολλές φορές το κάνουμε, υπηρετούμε άλλους ανθρώπους που έχουν ανάγκη και στην πορεία διαπιστώνουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δε μας ευχαριστούν για τις υπηρεσίες που τους προσφέρουμε, δε μας το αναγνωρίζουν. Τότε δυσφορούμε και αλλάζουμε τακτική, ενώ αυτοί συνεχίζουν να έχουν την ανάγκη μας. Άραγε είναι σωστή αυτή η συμπεριφορά; Ασφαλώς όχι. Ας παρατηρούμε κάθε στιγμή το πρότυπο της υπηρεσίας και της διακονίας που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Πάρα πολλοί άνθρωποι δεν ευχαρίστησαν τον Κύριο για τα καλά του έργα. Όμως Αυτός δε σταμάτησε να κάνει το καλό. Δε σταμάτησε να περνάει μέσα από τους δρόμους μας «ευεργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10 : 38). Μπορεί να απόρησε με εκείνους τους εννέα λεπρούς που δεν επέστρεψαν να πούν ένα «ευχαριστώ» (Λουκάς ΙΖ/17 : 15), όμως δε σταμάτησε, συνέχισε να ευεργετεί όλους εκείνους που τον είχαν ανάγκη. Κάποτε ο Κύριος παρήγγειλε στον Ιωάννη τον Πρόδρομο: «Υπάγετε και απαγγείλατε προς τον Ιωάννην όσα είδετε και ηκούσατε ότι τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται» (Λουκάς Ζ/7 : 22). Ήταν σταθερά προσηλωμένος στην υπηρεσία ο Κύριος και εκεί που υπήρχε το “ευχαριστώ”, αλλά και εκεί που δεν υπήρχε. 

     Στο βιβλίο των «Παροιμιών», κεφ. Γ, εδ. 27-28, αναφέρεται: «Μη αρνηθείς το καλό σ' εκείνους στους οποίους πρέπει, όταν είναι στο χέρι σου να το κάνεις. Μη πεις στον πλησίον σου: Πήγαινε και ξαναγύρισε, και αύριο θα σου δώσω ενώ, στην πραγματικότητα, το έχεις». Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τους Ρωμαίους Χριστιανούς. «Οφείλουμε, μάλιστα, εμείς οι δυνατοί να βαστάζουμε τα ασθενήματα των αδυνάτων και να μη αρέσουμε στον εαυτό μας αλλά, κάθε ένας από μας ας αρέσει στον πλησίον για το καλό προς οικοδομή». (Ρωμαίους ΙΕ/15 : 1,2). Επίσης στους Γαλάτες: «Βαστάζετε ο ένας τα βάρη τού άλλου και εκπληρώστε έτσι τον νόμο τού Χριστού». (Γαλάτας Σ/6 : 2). 

    «και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών». Ο Χριστός καθαρίζει και σήμερα όλους τους πιστούς από τα μολύσματα της αμαρτίας. Το πλύσιμο των ποδών των μαθητών Του, που έκανε εκείνο το βράδυ συμβολίζει το άλλο μεγάλο πλύσιμο που κάνει ο Αναστημένος και δοξασμένος Χριστός στην ψυχή του ανθρώπου. Τον πλένει, τον καθαρίζει, τον λευκαίνει με το πολύτιμό Του αίμα. Ο μαθητής της αγάπης αναφέρει: «Αν, όμως, περπατάμε μέσα στο φως, όπως αυτός είναι μέσα στο φως, έχουμε κοινωνία ο ένας με τον άλλον και το αίμα τού Ιησού Χριστού, του Υιού Του, μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία». (Α΄ Ιωάννου Α : 7). 

     Κάποιος έμπορος διαφήμιζε στην αγορά ένα απορρυπαντικό και φώναζε: «Ελάτε κόσμε, όλα τα πλένει, όλα τα καθαρίζει, όλα τα λευκαίνει». Υπερβολικός ο λόγος για τα ανθρώπινα πράγματα, αληθινός και κυριολεκτικός όμως όταν πρόκειται για το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ελάτε να φωνάξουμε όλοι μαζί: "Το αίμα του Χριστού όλα τα πλένει, όλα τα καθαρίζει, όλα τα λευκαίνει, όλοι οι λεκέδες της ψυχής σβήνουν, όλα τα αμαρτήματα, ακόμα και τα πιο ακάθαρτα τα εξαλείφονται, όλα μπορούν να γίνουν πιο λευκά και από το χιόνι, αν μια σταγόνα από το Αίμα του Χριστού πέσει πάνω στην ψυχή του ανθρώπου". Ο Χριστός προσφέρει την κάθαρση, που τόσο ακριβά του στοίχισε, δωρεάν και δίνει αμέτρητες ευκαιρίες για καθαρισμό σε κάθε άνθρωπο. Γι’ αυτό άλλωστε απαιτεί να είμαστε «πλυμένοι» καθαροί και ιδιαίτερα, όταν προσερχόμαστε στο δείπνο Του, στη Θεία Κοινωνία. Αν είσαι καθαρός, αν τα εξομολογήθηκες όλα, έλα, λέγει ο Κύριος. Αν δεν είσαι καθαρός μην πλησιάζεις. Ο Κύριος μας παρατηρεί. «εγώ είμαι ο ερευνών νεφρούς και καρδίας, και θέλω σας δώσει εις έκαστον κατά τα έργα σας». (Αποκάλυψη Β:23). Ο Κύριος θέλησε να αποτρέψει τον Ιούδα να λάβει μέρος στο δείπνο Του με τα λόγια Του: «σεις είσθε καθαροί, αλλ' ουχί πάντες». (Ιωάννης ΙΓ/13: 10). Κάποιος από σας δεν είναι καθαρός. Ο Ιούδας αγνόησε τα λόγια του Κυρίου και τόλμησε να λάβει μέρος στο δείπνο Του με τραγικές συνέπειες γι’ αυτόν. 

   Ας επαναλάβουμε τα λόγια του Κυρίου μας και ας κλείσουμε τούτη τη μελέτη. 

15 Διότι παράδειγμα έδωκα εις εσάς, διά να κάμνητε και σεις, καθώς εγώ έκαμον εις εσάς. 

16 Αληθώς, αληθώς σας λέγω, δεν είναι δούλος ανώτερος του κυρίου αυτού, ουδέ απόστολος ανώτερος του πέμψαντος αυτόν. 

17 Εάν εξεύρητε ταύτα, μακάριοι είσθε εάν κάμνητε αυτά. ---

ΠΑΣΧΑ (πεσάχ = προσπέρασμα, διάβαση).

 

Βιβλίο  «ΕΞΟΔΟΥ»,  κεφ. ΙΒ/12,  εδ.  1 – 14.

1 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν και προς τον Ααρών εν τη γη της Αιγύπτου, λέγων, 

2 Ο μην ούτος θέλει είσθαι εις εσάς αρχή μηνών θέλει είσθαι εις εσάς πρώτος των μηνών του ενιαυτού. 

3 Λαλήσατε προς πάσαν την συναγωγήν του Ισραήλ, λέγοντες, Την δεκάτην τούτου του μηνός ας λάβωσιν εις εαυτούς έκαστος εν αρνίον κατά τους οίκους των πατριών αυτών, εν αρνίον δι' έκαστον οίκον. 

4 Εάν όμως είναι οι εν τω οίκω ολιγοστοί διά το αρνίον, αυτός και ο γείτων αυτού ο πλησιέστερος της οικίας αυτού ας λάβωσιν αυτό κατά τον αριθμόν των ψυχών έκαστος θέλει συναριθμείσθαι διά το αρνίον αναλόγως με το αρκετόν εις αυτόν να φάγη. 

5 Το δε αρνίον σας θέλει είσθαι τέλειον, αρσενικόν ενιαύσιον εκ των προβάτων ή εκ των αιγών θέλετε λάβει αυτό. 

6 Και θέλετε φυλάττει αυτό μέχρι της δεκάτης τετάρτης του αυτού μηνός και τότε άπαν το πλήθος της συναγωγής του Ισραήλ θέλει σφάξει αυτό προς το εσπέρας. 

7 Και θέλουσι λάβει εκ του αίματος και βάλει επί τους δύο παραστάτας και επί το ανώφλιον της θύρας των οικιών, όπου θέλουσι φάγει αυτό. 

8 Και θέλουσι φάγει το κρέας την νύκτα εκείνην, οπτόν εν πυρί με άζυμα, και με χόρτα πικρά θέλουσι φάγει αυτό 

9 μη φάγητε απ' αυτού ωμόν, μηδέ βραστόν εν ύδατι, αλλά οπτόν εν πυρί την κεφαλήν αυτού μετά των ποδών αυτού και μετά των εντοσθίων αυτού 

10 και μη αφήσητε υπόλοιπον απ' αυτού έως το πρωΐ ό,τι δε περισσεύση απ' αυτού έως το πρωΐ, καύσατε εν πυρί. 

11 Και ούτω θέλετε φάγει αυτό εζωσμένοι τας οσφύας σας, έχοντες τα υποδήματά σας εις τους πόδας σας και την ράβδον σας εις την χείρα σας και θέλετε φάγει αυτό μετά σπουδής είναι πάσχα του Κυρίου. 

12 Διότι την νύκτα ταύτην θέλω περάσει διά μέσου της γης της Αιγύπτου και θέλω πατάξει παν πρωτότοκον εν τη γη της Αιγύπτου, από ανθρώπου έως κτήνους και θέλω κάμει κρίσεις εναντίον πάντων των θεών της Αιγύπτου. Εγώ ο Κύριος. 

13 Και το αίμα θέλει είσθαι εις εσάς διά σημείον επί των οικιών, εις τας οποίας κατοικείτε και όταν ίδω το αίμα, θέλω σας παρατρέξει, και η πληγή δεν θέλει είσθαι εις εσάς διά να σας εξολοθρεύση, όταν πατάξω την γην της Αιγύπτου. 

14 Και η ημέρα αύτη θέλει είσθαι εις εσάς εις μνημόσυνον και θέλετε εορτάζει αυτήν εορτήν εις τον Κύριον εις τας γενεάς σας κατά νόμον παντοτεινόν θέλετε εορτάζει αυτήν. 

       ΣΧΟΛΙΑ :

      Ο πρώτος μήνας του έτους για τους Εβραίους ήταν ο μήνας Νισάν. Η αρχική του ονομασία ήταν Αβίβ. Το μήνα αυτό γιόρταζαν το Πάσχα (Έξοδος ΙΒ/12: 6 & Λουκάς ΚΒ/22: 13-20) καθώς και τα πρωτογεννήματα. Επίσης το μήνα αυτόν γινόταν η συγκομιδή του κριθαριού (Ρούθ Α/1: 22). Η αντίστοιχη δική μας χρονική περίοδος είναι από 16 Μαρτίους έως 15 Απριλίου. Τα γεγονότα που αναφέρονται παραπάνω διαδραματίζονται τον 15ο αιώνα π.Χ. την εποχή που ο Θεός είχε αποφασίσει να απελευθερώσει το λαό Ισραήλ από τη δουλεία της Αιγύπτου, η οποία ήταν ιδιαίτερα τυραννική και είχε διαρκέσει τετρακόσια περίπου χρόνια (1913 – 1513 π.Χ.). 

     Στο βιβλίο της «Γένεσης» (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 13-16) αναφέρεται ότι ο Θεός μίλησε στον Αβραάμ και του είπε: «Να ξέρεις με σιγουριά ότι το σπέρμα σου θα παροικήσει σε γη όχι δική τους και θα τους υποδουλώσουν και θα τους καταθλίψουν, 400 χρόνια, το έθνος, όμως, στο οποίο θα υποδουλωθεί, εγώ θα το κρίνω ύστερα δε απ' αυτά, θα βγουν με πολλά υπάρχοντα εσύ, όμως, θα απέλθεις στους πατέρες σου με ειρήνη θα ταφείς σε καλά γηρατειά και στην τέταρτη γενεά θα επιστρέψουν εδώ επειδή, δεν αναπληρώθηκε ακόμα η ανομία των Αμορραίων». 

    Η απελευθέρωση του λαού Ισραήλ από τον Αιγυπτιακό ζυγό έγινε μετά από μία φοβερή κρίση του Θεού που είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο κάθε πρωτότοκου, από ανθρώπου έως ζώων και από το παλάτι του Φαραώ μέχρις και τον πλέον ασήμαντο Αιγύπτιο. Αντίθετα με όλα αυτά ο λαός του Θεού θα προφυλασσόταν από αυτήν τη φοβερή κρίση με το αίμα της θυσίας ενός αρνιού. 

    Η εντολή του Θεού προς το λαό Του ήταν: Κάθε οικογένεια ή κάποιες μικρές οικογένειες μαζί θα έπαιρναν ένα αρνί το οποίο θα το θυσίαζαν μία καθορισμένη ημέρα. Το αρνί που θα θυσίαζαν θα έπρεπε να είναι χωρίς μώμο, αρσενικό και η ηλικία του να ήταν ενός χρόνου. Το αρνί αυτό θα έπρεπε η κάθε οικογένεια να το λάβει τη δέκατη μέρα του πρώτου μήνα του έτους, δηλ. του μήνα Νισάν. Η οικογένεια έπρεπε να κρατήσει το αρνί μέχρι τη δέκατη τέταρτη μέρα του ίδιου μήνα και θα προσφερόταν για θυσία «προς το εσπέρας» της ημέρας εκείνης. Από το αίμα της θυσίας του αμνού θα έπρεπε να αλειφτούν οι δύο παραστάτες και το ανώφλι της πόρτας του σπιτιού. 

      Ο λαός, καθώς θα βρισκόταν σε αναμονή της εντολής για αναχώρηση, θα έπρεπε να βρίσκεται σε πλήρη ετοιμότητα. Να έχουν τις ζώνες του δεμένες στη μέση τους, να είναι ντυμένοι με τα φορέματά τους και τα παπούτσια τους, κρατώντας το ραβδί τους στο χέρι. Αφού θα γινόταν η θυσία, όλα τα μέλη της οικογένειας θα έμεναν μέσα στο σπίτι. Το αρνί της θυσίας, το οποίο θα ήταν ψητό (όχι βραστό, ούτε ωμό), θα το έτρωγαν ολόκληρο (κεφάλι, πόδια, εντόσθια), χωρίς να μείνει κανένα υπόλοιπο. Μαζί με το ψητό αρνί θα το έτρωγαν άζυμο ψωμί και πικρά χόρτα. Καθώς θα έτρωγαν, θα ευρίσκονταν «εν σπουδή», σε απόλυτη ετοιμότητα για μια γρήγορη αναχώρηση και έξοδό τους από τη γη της Αιγύπτου. Αυτή ήταν η γιορτή του Πάσχα. Ήταν Πάσχα του Κυρίου και θα έπρεπε να γιορτάζεται κάθε φορά τη νύχτα της 14ης του μήνα Αβίβ και θα έπρεπε να τηρηθεί από το λαό Ισραήλ σαν νόμος παντοτινός σε όλες τις γενεές τους. "Αυτή είναι η νύχτα, που πρέπει να φυλάγεται στον Κύριο, επειδή τους έβγαλε από τη γη τής Αιγύπτου· αυτή είναι η νύχτα εκείνη του Κυρίου, που πρέπει να φυλάγεται από όλους τους γιους Ισραήλ, στις γενεές τους" (Έξοδος ΙΒ/12: 42). 

    Όλες αυτές οι λεπτομέρειες που αναφέρονται παραπάνω είχαν ένα προφητικό χαρακτήρα. Σίγουρα δε θα ήταν και πολύ κατανοητές από το λαό, έπρεπε όμως να εφαρμοστούν «κατά γράμμα», για να μπορέσουν να σωθούν τα πρωτότοκα του λαού και να μπορέσει ο λαός ν' απελευθερωθεί από τους δυνάστες του. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφέρουμε ότι η δουλεία της Αιγύπτου για το λαό Ισραήλ αποτελεί σύμβολο δουλείας κάθε ανθρώπου, που ζει μέσα στην αμαρτία μακριά από το Θεό. Η εξουσία του Φαραώ και γενικά της Αιγύπτου αποτελούν εικόνες της πνευματικής εξουσίας του διαβόλου πάνω στον άνθρωπο, που τον καθιστούν δούλο της αμαρτίας. Σ’ αυτό το χώρο της πνευματικής εξουσίας του εχθρού έρχεται ο Θεός να απελευθερώσει και να χαρίσει τη σωτηρία Του σε κάθε άνθρωπο που συναισθάνεται την κατάστασή του και που ζητάει ειλικρινά την απελευθέρωσή του από τα δεσμά του εχθρού της ψυχής. 

     Στο σημείο αυτό θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα δύο πράγματα. 

1/ Η κρίση του Θεού έπεσε σκληρή και αμείλικτη πάνω σ’ εκείνους που δεν υπάκουσαν στην εντολή του Θεού και δεν έβαψαν τους παραστάτες των σπιτιών τους με το αίμα της θυσίας του αμνού. 

2/ Αντίθετα όσοι υπάκουσαν στην εντολή του Θεού, όσοι Τον εμπιστεύτηκαν, αυτοί μόνον βρέθηκαν προστατευμένοι και ανέγγιχτοι από το μεγάλο κακό που γινόταν γύρω τους. 

     Οι θυσίες που γινόταν στην Παλαιά Διαθήκη δε μπορούσαν να αφαιρέσουν αμαρτίες και πάντοτε είχαν μία προσωρινότητα. Στην ουσία ήταν μία προεικόνιση, ήταν ένας συμβολισμός της θυσίας του Ιησού Χριστού κατά την οποία θα πραγματοποιείτο η οριστική και αμετάκλητη εξιλέωση για κάθε αμαρτωλό άνθρωπο, για κάθε αμαρτία και για κάθε εποχή. Πάνω στο σταυρό του Γολγοθά έγινε μία θυσία, μία φορά, η οποία είναι παντοτινή και μόνιμη. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 11-12) αναφέρει χαρακτηριστικά: «κάθε ιερέας μεν στέκεται καθημερινά λειτουργώντας, και πολλές φορές προσφέροντας τις ίδιες θυσίες, οι οποίες δεν μπορούν να αφαιρέσουν αμαρτίες. Αλλά, αυτός, αφού πρόσφερε μία θυσία υπέρ των αμαρτιών, κάθισε για πάντα στα δεξιά τού Θεού». Η θυσία του Αμνού του Θεού, το αίμα του Ιησού Χριστού δόθηκε «ως λύτρον αντί πολλών» (Μάρκος Ι/10: 45). Δόθηκε σαν λίτρο στον εχθρό για την εξαγορά και σωτηρία πολλών χαμένων ψυχών. Στο ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην" (κεφ. Α/1, εδ. 29) αναφέρεται: «ιδού, ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου». Στην επιστολή του "Α'  Πέτρου" (κεφ. Α/1, εδ. 19) αναφέρεται: «εξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών διά φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά διά του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου». 

     Το αρνί που θα θυσιαζόταν θα έπρεπε να είναι:  

Άμωμο, γιατί το «αρνί του Θεού» ο Ιησούς Χριστός ήταν ηθικά και πνευματικά τέλειος και γι’ αυτό η θυσία Του, που έγινε σε αντικατάσταση του αμαρτωλού ανθρώπου, έγινε δεκτή από τον Άγιο Θεό. 

Αρσενικό, επειδή θα θυσιαζόταν στη θέση του πρωτότοκου και κατ’ επέκτασιν ως εκπρόσωπος ολόκληρης της ανθρωπότητας. 

Χρονιάρικο, ώστε να φέρει την αναγκαία ωριμότητα. 

    Το αρνί θα έπρεπε να τεθεί στην κατοχή του λαού τη 10η μέρα του συγκεκριμένου μήνα Νισάν. Όταν ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα κάτω από τις επευφημίες των ανθρώπων, ο λόγος του Θεού αναφέρει ότι σείστηκε όλη η πόλη, ενώ όλοι ρωτούσαν: «Ποιος είναι αυτός» (Ματθαίος ΚΑ/21: 10). Την ημέρα εκείνη το άμωμο, αρσενικό, χρονιάρικο "αρνί του Θεού" ερχόταν με τη θέλησή Του στην πόλη του Θεού, την Ιερουσαλήμ, για να θυσιαστεί. Μέσω αυτής της θυσίας θα είχαν σωτηρία όλοι οι άνθρωποι που θα επέλεγαν στη ζωή τους να αλείψουν τους παραστάτες της καρδιάς τους και το ανώφλι με το αίμα του Γολγοθά, μέσω της πίστης τους. Το γεγονός αυτό θα τους οδηγούσε κατευθείαν στο να ξεφύγουν από την κρίση του Θεού και την κατάκριση. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος, για να απελευθερωθεί ο άνθρωπος από την εξουσία του Φαραώ, από τη στυγνή σκλαβιά της αμαρτίας. 

     «θα φυλάξετε το αρνίον μέχρι την δέκατη τέταρτη του αυτού μηνός» (Έξοδος ΙΒ/12: 6). Η εντολή ήταν ότι το αρνί της θυσίας θα φυλαγόταν για τέσσερις μέρες προκειμένου να βεβαιωθούν για την αρτιότητά του. Πρόκειται για ένα συμβολισμό της δημόσιας δράσης και διακονίας του Κυρίου Ιησού. Στο χρονικό αυτό διάστημα της διακονίας ο κάθε Ισραηλίτης θα μπορούσε να διαπιστώσει την αρτιότητα της ζωής του Κυρίου. 

    Κατά το διάστημα των τεσσάρων ημερών θα παρέμενε απείραχτο και ακέραιο. Μετά από τις τέσσερις μέρες και μάλιστα «προς το εσπέρας» της τέταρτης μέρας θα το συλλαμβάνανε και θα το θυσίαζαν. Ας δούμε πως εκπληρώθηκαν όλα αυτά μέσα από την Καινή Διαθήκη: «ο Ιησούς βγήκε με τους μαθητές του πέρα από το χείμαρρο των κέρδων, που ήταν κήπος….. Ο Ιούδας πήρε τη φρουρά υπηρέτες από τους αρχιερείς και τους Φαρισαίους…. Η φρουρά λοιπόν και ο χιλίαρχος και οι υπηρέτες των Ιουδαίων συνέλαβαν τον Ιησού και τον έδεσαν και το έφεραν πρώτα στον Άννα, επειδή ήταν πεθερός του Καϊάφα, ο οποίος ήταν αρχιερέας εκείνη τη χρονιά» (Ματθαίος ΚΣ/26: 36). 

    Η σύλληψη του Ιησού έγινε την Πέμπτη, που ήταν η 4η μέρα από την είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα. Σύμφωνα με την προφητεία, πριν συλληφθεί και οδηγηθεί για τη θυσία, έπρεπε να περάσουν τέσσερις μέρες από τη 10η μέχρι τη 14η μέρα. Έτσι λοιπόν το εσπέρας της τέταρτης μέρας συλλαμβάνεται, οδηγείται στον τόπο της θυσίας, για να χυθεί το αίμα του Αμνού του Θεού. 

     «άπαν το πλήθος της συναγωγής του Ισραήλ θέλει σφάξει αυτό (το αρνίο) προς το εσπέρας». 

    Εδώ αναφέρονται δύο γεγονότα: 

1/ Ολόκληρη η συναγωγή, δηλ. το σύνολο του λαού, θα λάβει μέρος και θα σφάξει το αρνί της θυσίας. 

2/ Το γεγονός αυτό θα πραγματοποιείτο «προς το εσπέρας». Αυτή η προφητεία εκπληρώθηκε ως εξής: 

 27 Τότε οι στρατιώται του ηγεμόνος, παραλαβόντες τον Ιησούν εις το πραιτώριον, συνήθροισαν επ' αυτόν όλον το τάγμα των στρατιωτών 

28 και εκδύσαντες αυτόν ενέδυσαν αυτόν χλαμύδα κοκκίνην, 

29 και πλέξαντες στέφανον εξ ακανθών, έθεσαν επί την κεφαλήν αυτού και κάλαμον εις την δεξιάν αυτού, και γονυπετήσαντες έμπροσθεν αυτού, ενέπαιζον αυτόν, λέγοντες Χαίρε, ο βασιλεύς των Ιουδαίων 

30 και εμπτύσαντες εις αυτόν έλαβον τον κάλαμον και έτυπτον εις την κεφαλήν αυτού. 

31 Και αφού ενέπαιξαν αυτόν, εξέδυσαν αυτόν την χλαμύδα και ενέδυσαν αυτόν τα ιμάτια αυτού, και έφεραν αυτόν διά να σταυρώσωσιν (Ματθαίος ΚΖ/27: 27-31). 

   Ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο Ευαγγέλιό του αναφέρει: «Πάντες δε ομού ανέκραξαν, λέγοντες Σήκωσον τούτον, απόλυσον δε εις ημάς τον Βαραββάν» (Λουκάς ΚΓ/23: 18). Παρατηρούμε ότι και αυτή η προφητεία εκπληρώθηκε στο ακέραιο. Δηλαδή όλος ο λαός ζητάει να παραδοθεί "ο Αμνός του Θεού" στο θυσιαστήριο, για να θυσιαστεί. 

     Σύμφωνα με την προφητεία έπρεπε το αρνί να μείνει ανέγγιχτο για τέσσερις ημέρες. Στη συνέχεια θα έπρεπε όλο το πλήθος της συναγωγής να το σφάξει το εσπέρας της 14ης του μήνα Νισάν. Ο Χριστός, που είχε γεννηθεί περίπου 1400 χρόνια μετά την Έξοδο, έφαγε το Πάσχα τη νύχτα της 14ης, προδόθηκε, δικάστηκε την ίδια νύχτα και πέθανε γύρω στις 3 μ.μ. την επόμενη μέρα, που για τους Εβραίους ήταν ακόμα 14 του Αβίβ εφόσον μετρούσαν τη μέρα από τις 6 το απόγευμα μέχρι τις 6 το απόγευμα της επόμενης. Ο Αμνός του Θεού σφάχτηκε πραγματικά στις 14 του μήνα Νισάν! Τη 12η ώρα Εβραίων, δηλ. 6η δική μας άρχιζε η νέα ημέρα που ήταν Σάββατο κατά τη διάρκεια της οποίας  καμία εργασία δε θα έπρεπε να γίνει. 

     Εδώ θα πρέπει να θυμηθούμε και την αναμνηστική συνάντηση του Πάσχα που είχε ο Ιησούς με τους μαθητές του. Η γιορτή αυτή έγινε, όταν είχε βραδιάσει, στο ανώγειο κάποιας οικίας (Λουκάς ΚΒ/22: 12). Εκεί ο Κύριος διακηρύττει ότι Αυτός είναι ο Αμνός τον οποίο είχε υποσχεθεί ο Θεός και ο οποίος ήρθε για να προσφέρει τον εαυτόν Του ζωντανή θυσία, για να σωθεί καθένας που θα δεχτεί και θα πιστέψει σ’ Αυτόν. Αυτή η δήλωση του Κυρίου γίνεται την ώρα που έτρωγαν (Ματθαίος ΚΣ/26: 26). Τα λόγια Του, που αποτελούν παγκόσμια διακήρυξη την ώρα αυτή είναι: «Πολύ επιθύμησα να φάω με σας αυτό το Πάσχα, προτού να πάθω» (Λουκάς ΚΒ/22: 15). Στη συνέχεια: «Και ενώ έτρωγαν, παίρνοντας ο Ιησούς τον άρτο, και αφού τον ευλόγησε, έκοψε, και έδινε στους μαθητές, και είπε: Λάβετε, φάγετε τούτο είναι το σώμα μου. Και παίρνοντας το ποτήρι, κι αφού ευχαρίστησε, τους έδωσε, λέγοντας: Πιείτε απ' αυτό όλοι επειδή, τούτο είναι το αίμα μου, αυτό τής καινούργιας διαθήκης, που χύνεται χάρη πολλών για άφεση αμαρτιών» (Ματθαίος ΚΣ/26: 26-28). Την ώρα αυτή ο Κύριος διακηρύττει ενώπιον πάντων ότι παραδίδει τον εαυτόν Του θυσία για όλους τους ανθρώπους. Παραδίδεται εκούσια, για να σφαγεί το σώμα Του. Τι ωφέλεια έχουμε εμείς από το σφαγιασμένο σώμα του Κυρίου; Την απάντηση  τη δίνει ο προφήτης "Ησαΐας": "διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν" (Ησαΐας ΝΓ/53 : 5).  Τι ωφέλεια έχουμε από το αίμα του Χριστού, που χύθηκε πάνω στο σταυρό; Ο μαθητής της αγάπης "Ιωάννης" αναφέρει: "εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ' αλλήλων και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας" (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7).  

     Ο Απ. Παύλος δε σταματά εδώ αλλά συνεχίζει και κάνει μια σπουδαία επισήμανση. Υπήρχαν ορισμένοι που δε διέκριναν το σώμα του Κυρίου και επίσης θεωρούσαν "κοινό" το αίμα Του. Εξαιτίας αυτού κάποιοι ήταν άρρωστοι και κάποιοι πέθαιναν. Μετείχαν χωρίς να είχαν καταλάβει τι είχε εξαγοράσει γι' αυτούς με τη θυσία Του ο Ιησούς Χριστός. "διότι ο τρώγων και πίνων αναξίως τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. Διά τούτο υπάρχουσι μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και αποθνήσκουσιν ικανοί" (Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 29,30). Θυσιάζεται με ατιμωτικό σταυρικό θάνατο, για να ετοιμαστεί η Θεία λύτρωση για κάθε χαμένο αμαρτωλό άνθρωπο που συνειδητά θα πλησιάσει στο Γολγοθά και με πίστη θα ζητήσει να σκεπαστεί με το αίμα του Θείου Αμνού το αμαρτωλό παρελθόν του, για να λάβει συγχώρεση και αιώνια σωτηρία.
      "η ημέρα αύτη θέλει είσθαι εις εσάς εις μνημόσυνον" (εδ. 14).
   Κάθε χρόνο έπρεπε να γιορτάζουν το Πάσχα, σαν ενθύμηση της απελευθέρωσής τους από το θάνατο των Αιγυπτίων. Ο Θεός δεν ήθελε να το ξεχάσουν, αλλά ούτε οι επόμενες γενιές να αγνοούν αυτό το θαυμαστό γεγονός. Ο Κύριος έχει δώσει και σ' εμάς ένα μνημόσυνο (ενθύμηση) για το θάνατο του αληθινού αμνού, που είχε σαν αποτέλεσμα την απελευθέρωσή μας από το δεύτερο θάνατο. Αυτό το μνημόσυνο είναι το δείπνο του Κυρίου (Λουκάς ΚΒ/22: 19-20). Η εντολή του Κυρίου είναι: "Τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησιν" (Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 23-26).
      «Και θέλουσι λάβει εκ του αίματος και βάλει επί τους δύο παραστάτας και επί το ανώφλιον της θύρας των οικιών, όπου θέλουσι φάγει αυτό» (εδ. 7). 

       Στο βιβλίο της «Εξόδου» (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 22 – 23) αναφέρεται: 

22 έπειτα, πάρτε μια δέσμη από ύσσωπο, και βουτήξτε την στο αίμα, που θα είναι σε μια λεκάνη και από το αίμα που θα είναι μέσα στη λεκάνη, χτυπήστε το ανώφλι και τους δύο παραστάτες των θυρών και κανένας από σας δεν θα βγει έξω από τη θύρα τού σπιτιού του μέχρι το πρωί 

 23 επειδή, ο Κύριος θα περάσει για να χτυπήσει τους Αιγυπτίους και όταν δει το αίμα επάνω στο ανώφλι και επάνω στους δύο παραστάτες, ο Κύριος θα παρατρέξει τη θύρα, και δεν θα αφήσει τον εξολοθρευτή να μπει μέσα στα σπίτια σας, για να χτυπήσει. 

    Μετά από τη σφαγή του αρνιού κάθε Ισραηλίτης θα πάρει αίμα από το σφάγιο και με αυτό θα αλείψει τους δύο παραστάτες και το ανώφλι – ποτέ το κατώφλι – της οικίας του. Στη συνέχει δίνεται εντολή να μείνουν όλοι μέσα στο σπίτι και να μη βγει κανένας έξω, γιατί μόνον όσοι είναι μέσα στο σπίτι θα είναι προστατευμένοι. Η ασφάλεια και η σιγουριά είναι εξασφαλισμένη μόνον, όταν ο άνθρωπος μένει κάτω από την προστασία του χυμένου αίματος. 

    Η Καινή Διαθήκη αναφέρει τα εξής ως προς την εκπλήρωση αυτής της προφητείας. 

-- «επειδή, έπρεπε τότε, από τη δημιουργία τού κόσμου, να πάθει πολλές φορές τώρα, όμως, φανερώθηκε μια φορά, στο τέλος των αιώνων, για να αθετήσει την αμαρτία διαμέσου τής δικής του θυσίας» (προς Εβραίους Θ/9: 26). Το αίμα του Ιησού Χριστού σκεπάζει από την κρίση του Θεού όλους εκείνους που θα πιστέψουν και τους καθιστά δικαιωμένους μπροστά στο Θεό. 

-- «εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς Αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ' αλλήλων και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας». (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7, Αποκάλυψη Α/1: 5 & Ζ/7: 14). 

-- «με τον οποίο έχουμε την απολύτρωση διαμέσου τού αίματός του, την άφεση των αμαρτημάτων, σύμφωνα με τον πλούτο τής χάρης του» (Εφεσίους Α/1: 7). 

      Το μήνυμα της προφητείας είναι ότι στο πρόσωπο του Αμνού του Θεού και με βάση το αίμα, που θα χυνόταν από τον Ιησού Χριστό, κάθε άνθρωπος μπορούσε να βρει αιώνια σωτηρία και απόλυτη προστασία από τη Θεία κρίση. Η αναγκαία προϋπόθεση είναι ο άνθρωπος να μένει «εν Χριστώ» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 2) δηλ. μέσα στο Χριστό. Πλέον εδώ και 2000 χρόνια και μέχρι ο Κύριος να ξανάρθει στη Δευτέρα παρουσία Του, το Αίμα αυτής της μοναδικής θυσίας προσφέρεται σε κάθε άνθρωπο που νοερά θα απλώσει το χέρι του και με πίστη θα λάβει από το Αίμα και θα «αλείψει» τους παραστάτες και το ανώφλι της καρδιά του, ώστε να μπει κάτω από την προστασία του Θεού και να σωθεί αιώνια. Αυτό διακηρύττουν οι Γραφές ανά τους αιώνες, αυτή είναι η εμπειρία όλων των λυτρωμένων με το Αίμα της θυσίας του Κυρίου Ιησού Χριστού. 

      Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 29) υποβάλει ένα διαχρονικό ερώτημα : 

28 Εάν τις αθετήση τον νόμον του Μωϋσέως, επί δύο ή τριών μαρτύρων αποθνήσκει χωρίς έλεος 

29 πόσον στοχάζεσθε χειροτέρας τιμωρίας θέλει κριθή άξιος ο καταπατήσας τον Υιόν του Θεού και νομίσας κοινόν το αίμα της διαθήκης, με το οποίον ηγιάσθη, και υβρίσας το Πνεύμα της χάριτος;

       Αλίμονο στην ψυχή εκείνη που θα θεωρήσει το αθώο Αίμα του Χριστού κοινό (συνηθισμένο) και θα το καταπατήσει και θα το περιφρονήσει μέσα στη ζωή του, που θα απαξιώσει τη μοναδική θυσία που έγινε πάνω στο σταυρό για την αιώνια λύτρωση του ανθρώπου. Μια τέτοια περιφρόνηση δε θα μείνει χωρίς κρίση και χωρίς αυστηρή τιμωρία από το δίκαιο Θεό. Ας προσέξουμε τις διάφορες διδασκαλίες που περιφρονούν τη μοναδικότητα της θυσίας του Χριστού και της λύτρωσης του αμαρτωλού ανθρώπου διά του Αίματος Αυτού (Κολοσσαείς Α/1: 14). 

     «όταν ίδω το αίμα, θέλω σας παρατρέξει» (εδ. 13). 

    Όταν ο άγγελος θα δει το αίμα στους παραστάτες και το ανώφλι της οικίας, θα παρατρέξει, θα προσπεράσει, δε θα κάνει κρίση σ’ αυτήν την οικία. Εδώ φαίνεται καθαρά ότι η σωτηρία τους εξαρτιόταν αποκλειστικά από την αποδοχή του αίματος και την κατάλληλη χρήση του (άλειμμα των παραστατών) και όχι από τα καλά τους έργα, από τα πλούσια συναισθήματα και γενικά δεν εξαρτιόταν από τις δικές τους προσπάθειες. Ο άγγελος δε θα κοίταζε τίποτα άλλο παρά μόνον αν στους παραστάτες της πόρτας υπήρχε το αίμα. Η προστασία και η σωτηρία ήταν απολύτως βέβαιη, αν κάποιος έμενε μέσα κάτω από το αίμα και δεν έβγαινε έξω από την οικία. Η εντολή ήταν: «ουδείς από σας θέλει εξέλθει εκ της θύρας της οικίας αυτού έως το πρωί». Πολλοί λένε: "πώς μπορείς να είσαι βέβαιος για τη σωτηρία του Θεού;" Τα πάντα είναι δυνατά στο Θεό, όταν ο άνθρωπος μένει κάτω από την προστασία του αίματος της θυσίας του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. 

    «Και ούτω θέλετε φάγει αυτό εζωσμένοι τας οσφύας σας, έχοντες τα υποδήματά σας εις τους πόδας σας και την ράβδον σας εις την χείρα σας» (Έξοδος ΙΒ/12: 11α). 

     Σ΄ αυτήν ακριβώς την κατάσταση θα έπρεπε να βρίσκονται όλοι εκείνοι που θα λάμβαναν μέρος στη θυσία του αμνού και σε λίγο θα αναχωρούσαν από την Αίγυπτο. Στην ίδια ακριβώς κατάσταση ετοιμότητας θα πρέπει να βρίσκονται και σήμερα όλοι όσοι συμμετέχουν συνειδητά στη ζωή του Χριστού, μετέχουν της θυσίας Του και είναι έτοιμοι για την αναχώρησή τους, προς την καινούργια πατρίδα (Α' Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). 

  Ολόκληρη η προφητεία του βιβλίου της «Εξόδου» (κεφ. ΙΒ/12) που δόθηκε 1.200 χρόνια π.Χ. εκπληρώθηκε στο Πρόσωπο και το Έργο του Ιησού Χριστού. Οι προϋποθέσεις που τέθηκαν απ’ αυτήν για τη σωτηρία του ανθρώπου, όπως αναφέρονται παρακάτω είναι διαχρονικές και θα ισχύουν πάντοτε. 

    1/ «εζωσμένοι τας οσφύας σας». 

  Να είστε έτοιμοι για αναχώρηση έχοντας ζωσμένα στη μέση σας τα ζωνάρια σας. Ο Απ. Πέτρος στην πρώτη επιστολή του αναφέρει: «Γι' αυτό, επιστρατεύστε τις διανοητικές σας δυνάμεις και διατηρώντας την πνευματική σας διαύγεια στηρίξτε ολοκληρωτικά την ελπίδα σας στη χάρη που σας προσμένει με την αποκάλυψη του Ιησού Χριστού». (Α΄ Πέτρου Α/1: 13). Καλείται ο πιστός άνθρωπος να βρίσκεται σε ετοιμότητα, σε πνευματική διαύγεια και αγρύπνια. Ο ίδιος ο Κύριος σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Λουκά, αναφέρει: «Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, διά να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου» (Λουκάς ΚΑ/21: 36). 

    2/ «έχοντες τα υποδήματά σας εις τους πόδας σας». 

   Τι πνευματικό νόημα μπορεί να έχει αυτή η προτροπή του λόγου του Θεού; Το νόημα είναι ότι θα πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα, για να τρέξουμε με σκοπό τον ευαγγελισμό και άλλων ψυχών (Εφεσίους Σ/6: 14) και επίσης να είμαστε έτοιμοι για τη συνάντησή μας με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «διά τούτο και σεις γίνεσθε έτοιμοι, διότι καθ' ην ώραν δεν στοχάζεσθε, έρχεται ο Υιός του ανθρώπου». (Ματθαίος ΚΔ/24: 44). Ας μην μας διαφεύγει ποτέ από το νου η τραγωδία των πέντε μωρών παρθένων: «αι έτοιμοι εισήλθον μετ' αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα» (Ματθαίος ΚΕ/25: 10). 

    3/ «και την ράβδον σας εις την χείρα σας». 

   H ράβδος συμβολίζει το λόγο του Θεού στον οποίο θα πρέπει να στηριζόμαστε. Η προτροπή του Κυρίου στους μαθητές του ήταν: «και παρήγγειλεν εις αυτούς να μη βαστάζωσι μηδέν εις την οδόν ειμή ράβδον μόνον, μη άρτον, μη χαλκόν εις την ζώνην» (Μάρκος Σ/6: 8). Έπρεπε να κρατούν μόνο τη ράβδο, αποκομμένοι από όλα τα γήινα, τα εφήμερα, τα προσωρινά, έχοντας αναθέσει τα πάντα στον Κύριο. 

   Καθώς προχωρούμε, βλέπουμε ότι η παραπάνω προφητεία περιέχει καταπληκτικές λεπτομέρειες που αφορούν την εποχή που δόθηκε, αλλά και τις ημέρες που ζούμε, αφού αποτελεί προεικόνιση του σωτήριου Έργου της αντικατάστασης του Χριστού πάνω στο σταυρό του Γολγοθά και επεκτείνεται σε ολόκληρη την πορεία της Εκκλησίας του Θεού, δια Ιησού Χριστού. 

    «μη φάγητε απ' αυτού ωμόν, μηδέ βραστόν εν ύδατι, αλλά οπτόν εν πυρί την κεφαλήν αυτού μετά των ποδών αυτού και μετά των εντοσθίων αυτού και μη αφήσητε υπόλοιπον απ' αυτού έως το πρωΐ ό,τι δε περισσεύση απ' αυτού έως το πρωΐ, καύσατε εν πυρί». 

     Η πνευματική τροφή του πιστού ανθρώπου θα πρέπει να αποτελείται από τα εξής στοιχεία:

     -- Κρέας ψητό (οπτόν), --  άζυμα --  χόρτα πικρά. 

    1/ Το «ψητό κρέας. 

   Ο πιστός άνθρωπος πρέπει να δεχτεί το Χριστό «εσταυρωμένον». Η σάρκα του Ιησού Χριστού "κάηκε" πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, όταν η φωτιά της Θείας κρίσης έπεσε πάνω στον Υιό, που δόθηκε ως αμνός, για την αντικατάσταση στο θάνατο του ανθρώπου. Ο Απ. Παύλος γράφει στους Κορίνθιους Χριστιανούς. «Διότι εγώ παρέλαβον από του Κυρίου εκείνο, το οποίον και παρέδωκα εις εσάς, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ' ην παρεδίδετο έλαβεν άρτον και ευχαριστήσας έκοψε και είπε: Λάβετε, φάγετε τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων: Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου». (Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 23-25). Έτσι ο Κύριος εγκαινίασε τη «Νέα Οικονομία» της Καινής Διαθήκης που στηρίζεται αποκλειστικά και μόνον στο «αθώο αίμα», στην προσωπική Του θυσία. 

    Στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ. Σ/6, εδ. 63) ο Κύριος αναφέρει: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, εάν δεν φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε το αίμα αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα μου αληθώς είναι πόσις. Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου εν εμοί μένει, και εγώ εν αυτώ». (Ιωάννης Σ/6: 53-56). Πολλοί παρεξήγησαν τα λόγια τούτα. Όμως ο Κύριος υπήρξε απόλυτα διευκρινιστικός. «Το Πνεύμα είναι εκείνο που δίνει τη ζωή, η σάρκα δεν ωφελεί σε τίποτε. Αυτά που σας λέω εγώ είναι πνεύμα και είναι ζωή» (Ιωάννης Σ/6: 63). 

     Η ζωή του πιστού ανθρώπου συνίσταται με το να τρέφεται πνευματικά με το Χριστό, που πέθανε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας, προκειμένου να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του Πατέρα Θεού εξαιτίας της αμαρτίας του ανθρώπου. Ο Θεός αποδέχτηκε τη θυσία Του και με την ένδοξη ανάστασή Του από τους νεκρούς ο Ιησούς Χριστός έγινε ο Λυτρωτής και ο μοναδικός Σωτήρας του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 12). Έτσι τη θυσία του αμνού της Παλαιάς Διαθήκης αντικατέστησε το "Δείπνο του Κυρίου" κατά το οποίο οι πιστοί συμμετέχουν, οσάκις τρώγουν τον "άρτον" και πίνουν το "ποτήριο" του Κυρίου στην ανάμνησή Του (Α' Κορινθίους ΙΑ/11: 25).

     2/ «άζυμα». Το ψωμί είναι χωρίς προζύμι και συμβολίζει τη ζωή της καθαρότητας, χωρίς αμαρτία, την οποία θα πρέπει να ζει ο πιστός άνθρωπος. Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «Καθαρίσθητε λοιπόν από της παλαιάς ζύμης, διά να ήσθε νέον φύραμα, καθώς είσθε άζυμοι. Διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός ώστε ας εορτάζωμεν ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρινείας και αληθείας». (Α΄ Κορινθίους Ε/5: 7-8). Την επόμενη ημέρα της 14ης άρχιζε η εφταήμερη Γιορτή των Άζυμων Άρτων από τη 15η μέχρι την 21η ημέρα του μήνα.

    3/ «πικρά χόρτα». Συμβολίζουν την ανάμνηση της δουλείας, τη ζωή της αμαρτίας που έζησε κατά το παρελθόν ο πιστός άνθρωπος καθώς επίσης ότι στην πορεία με το Χριστό θα υπάρχουν θλίψεις και πικρίες. Στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 22) αναφέρεται: «διά πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλθωμεν εις την βασιλείαν του Θεού». 

      «την κεφαλήν αυτού μετά των ποδών αυτού και μετά των εντοσθίων αυτού». 

    Θα φάτε το κεφάλι του, τα πόδια του, τα εντόσθιά του. Άραγε τι συμβολίζουν όλα αυτά; 

  Το κεφάλι είναι το κέντρο των αποφάσεων και της προσωπικότητας. Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού». (Φιλιππησίους Β/2: 5). Πρέπει να έχουμε το ίδιο φρόνημα και να σκεπτόμαστε όπως ο Χριστός. Επίσης «μάθετε απ' εμού» (Ματθαίος ΙΑ/11: 29). Ένας θα πρέπει να είναι ο διδάσκαλος, μία θα πρέπει να είναι η κεφαλή, ο Ιησούς Χριστός (Ιωάννης ΙΓ/13: 13). 

     Θα φάτε και τα πόδια του αρνίου. Πρόκειται για την εξομοίωση κάθε πιστού με το «περπάτημα» του Ιησού Χριστού. Ο Απ. Πέτρος αναφέρει: «Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού». (Α΄ Πέτρου Β/2: 21). Είναι ανάγκη να βαδίζουμε πάνω στα ίχνη των ποδιών του Ιησού Χριστού. 

    Θα φάτε και τα εντόσθια του αρνιού. Η εκκλησία, καθώς πορεύεται, θα πρέπει να έχει "σπλάχνα Χριστού", δηλαδή να διακατέχεται από αγάπη προς το Θεό και από έλεος προς το συνάνθρωπο. «Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν» (Κολοσσαείς Γ/3: 12). ΄ 

    «και μη αφήσετε υπόλοιπον απ' αυτού έως το πρωί». Έπρεπε ο λαός τον αμνό της θυσίας να τον φάει ολοκληρωτικά, χωρίς να μείνει κανένα υπόλοιπο και να χορτάσει μ’ αυτόν. Όμως πολλές φορές στη θυσία μας, στη σχέση μας με το Θεό, μένουν υπόλοιπα και έτσι δε χορταίνουμε ολοκληρωτικά, μένουμε πνευματικά νηστικοί και πολλές φορές εξαιτίας της ελλιπούς πνευματικής διατροφής μας μένουμε «νήπια εν Χριστώ». Αυτήν την κατάσταση διαπιστώνει ο Απ. Παύλος στην εκκλησία της Κορίνθου και τους γράφει τα εξής: «αδελφοί, και εγώ δεν μπόρεσα να σας μιλήσω, ως προς πνευματικούς ανθρώπους, αλλά ως προς σαρκικούς, ως προς νήπια εν Χριστώ. Γάλα σάς πότισα, και όχι στερεή τροφή επειδή, δεν μπορούσατε ακόμα να τη δεχθείτε αλλά, ούτε τώρα ακόμα μπορείτε». (Α΄ Κορινθίους Γ/3: 12). Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο από τη μία να υπάρχει ένα πλούσιο πνευματικό τραπέζι, ένας πλούσιος Ιησούς Χριστός και από την άλλη να υπάρχουν «φτωχοί» πιστοί. Ο λόγος του Θεού μας καλεί να είμαστε πνευματικά πλούσιοι, χορτασμένοι, να είμαστε «πλήρεις εν Χριστώ». (Κολοσσαείς Β/2: 10). 

   «ό,τι δε περισσεύση απ' αυτού έως το πρωΐ, καύσατε εν πυρί» (εδ.10). Η θυσία είναι αποκλειστικά για τους πιστούς και όχι γι’ αυτούς που χλευάζουν και επιλέγουν να είναι «έξω του θυσιαστηρίου». Ο λόγος του Θεού ιδιαίτερα μας επισημαίνει: «Μη δώσητε το άγιον εις τους κύνας μηδέ ρίψητε τους μαργαρίτας σας έμπροσθεν των χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αυτούς με τους πόδας αυτών και στραφέντες σας διασχίσωσιν» (Ματθαίος Ζ/7: 6). 

    Μόνον ο Θεός θα μπορούσε να διαγράψει προφητικά ένα τόσο θαυμάσιο σχέδιο, που εκπληρώθηκε και εξακολουθεί να εκπληρώνεται και σήμερα με καταπληκτική ακρίβεια ακόμα και στις πιο μικρές λεπτομέρειές του. Αναφέρουμε συνοπτικά τα στοιχεία τούτης της προφητείας καθώς και τον τρόπο που με τον οποίο αυτά εκπληρώθηκαν. 

1/ Η προφητεία για το σφαγμένο αρνί εκπληρώθηκε με ακρίβεια στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτός είναι ο Αμνός του Θεού, που θυσιάστηκε για να σηκώσει την αμαρτία του κόσμου. Ο αληθινός Αμνός πήρε τη θέση του συμβολικού και έχυσε το αίμα Του για να γίνει «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννης Α/1: 29). 

2/ Χαρακτηριστική είναι η μοναδικότητα του αρνίου (άμωμο, αρσενικό, ενιαύσιο). Τα στοιχεία αυτά μόνον ο Ιησούς Χριστός μπορούσε να έχει. «όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού». (Α΄ Πέτρου Β/2: 22). 

3/ Είναι η ακριβής ημερομηνία που ελάμβαν το αρνίον την 10η ημέρα του μηνός Νισάν. 

4/ Το αρνίο θα μείνει ανέγγιχτο για 4 ημέρες και θα θυσιαζόταν την τέταρτη μέρα «προς το εσπέρας», όπως ακριβώς συνέβη 1.500 χρόνια αργότερα με τον Κύριο Ιησού Χριστό. 

5/ Η θυσία του αρνιού προεικόνιζε τη μοναδική θυσία του Ιησού Χριστού, το σωτήριο Έργο του Γολγοθά και τη βεβαιότητα της σωτηρίας του αμαρτωλού ανθρώπου, δια Ιησού Χριστού, με βάση το αίμα του Υιού του Θεού. Η θυσία του Χριστού «άπαξ γενομένη» (Εβραίους Ι/10: 10) έγινε μία φορά για την σωτηρία όλων των ανθρώπων που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν. 

6/ Η σωτηρία του ανθρώπου θα εξαρτιόταν αποκλειστικά από τη στάση του μπροστά στο σφαγιασθέντα Ιησού Χριστό. Θα πρέπει να βάψει τους παραστάτες της καρδιάς του με το αίμα του αθώου Εκείνου. 

7/ Το Πάσχα των Ισραηλιτών σήμαινε «πέρασμα» από τη σκλαβιά της Αιγύπτου στην ελευθερία. Για μας το Πάσχα του Κυρίου είναι το «πέρασμα» από τη σκλαβιά της αμαρτίας στην ελευθερία δια Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς Χριστός πέθανε και ετάφη σηκώνοντας τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών. Στο σταυρό ο Πατέρας Θεός τον εγκατέλειψε για τρεις ολόκληρες ώρες (Ματθαίος ΚΖ/27: 46), καθώς έβλεπε πάνω στο Χριστό όλη την αμαρτία της ανθρωπότητας. O Ιησούς Χριστός με το θάνατό Του και την ένδοξη ανάστασή Του από τους νεκρούς εκπλήρωσε όλες τις υποσχέσεις του Θεού, που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη. Συγκλονιστικά τα γεγονότα την ώρα που ο Άγιος, ο Αναμάρτητος, ο αντικαταστάτης μιας ολόκληρης ανθρωπότητας, πεθαίνει πάνω στο σταυρό. Η φύση από ντροπή για τη μεγαλύτερη δικαστική πλάνη, που οδήγησε στη μεγαλύτερη δολοφονία όλων των αιώνων, έκρυψε το πρόσωπό της. «έγινε σκοτάδι εφ’ όλης της γης» (Λουκάς ΚΓ/23: 44). Ο λόγος του Θεού αναφέρει: «Και ιδού, το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη εις δύο από άνωθεν έως κάτω». Ο Θεός γκρέμισε το «μεσότοιχο» που η αμαρτία είχε ορθώσει μεταξύ του αμαρτωλού ανθρώπου και του δίκαιου Θεού. Πλέον ο κάθε πιστός αναγεννημένος άνθρωπος μπορεί να μπαίνει στα «Άγια των Αγίων», να έρχεται στην παρουσία του Θεού, να αποκαλεί το Θεό, Πατέρα και να προσφέρει σ’ Αυτόν θυσίες πνευματικές. «και η γη εσείσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν και τα μνημεία ηνοίχθησαν και πολλά σώματα των κεκοιμημένων αγίων ανέστησαν και εξελθόντες εκ των μνημείων μετά την ανάστασιν αυτού εισήλθον εις την αγίαν πόλιν και ενεφανίσθησαν εις πολλούς» (Ματθαίος ΚΖ/27: 51-53). Ο Απ. Παύλος διακηρύττει προς του χριστιανούς της Εφέσου: «Αυτός είναι η ειρήνη ημών, όστις έκαμε τα δύο εν και έλυσε το μεσότοιχον του φραγμού» (Εφεσίους Β/2: 14). Η γιορτή του Πάσχα ήταν η αρχή του θρησκευτικού έτους του Ισραήλ και συμβολίζει το νέο ξεκίνημα στη ζωή του πιστού από τη στιγμή της προσωπικής του συνάντησης με το Χριστό. 

      Το μήνυμα που βγαίνει από όλα αυτά τα γεγονότα είναι ξεκάθαρο και είναι διαχρονικό. Το αίμα του Αμνού του Θεού μπορεί να προστατεύσει και να σώσει κάθε άνθρωπο που θα Τον πιστέψει, που θα δεχτεί να βάψει τους παραστάτες της καρδιάς του με το πολύτιμό Του αίμα, που θα Τον επικαλεστεί «εν πνεύματι και αληθεία», που θα δεχτεί τη θυσία του Γολγοθά, στην οποία έτρεξε το πολύτιμο αίμα της θυσίας του Θείου Αρνίου. 

      Ο Θεός μέσα από την προφητεία αυτή μας έχει δώσει έναν «οδικό χάρτη» θα λέγαμε σήμερα, μια πυξίδα, ένα φωτεινό φάρο, που δείχνει την πορεία που θα πρέπει να ακολουθήσει ο άνθρωπος, για να φτάσει στον ουρανό. Ο δρόμος δεν είναι άλλος από τη μοναδική θυσία του Χριστού. Γι’ αυτό και εμείς δε θέλουμε να γνωρίζουμε τίποτα άλλο και δε θέλουμε να κηρύττουμε τίποτα άλλο εκτός από τον εσταυρωμένον Ιησού Χριστόν. «ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν» (Α΄ Κορινθόυς Α/1: 23). 

   Ο Απόστολος των Εθνών διακηρύττει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: «εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή» (Ρωμαίους Ι/10: 9). Η πίστη σ’ Αυτόν και η ομολογία της μοναδικής θυσίας αποτελεί το «εισιτήριο» για την αιώνια ζωή μαζί Του. ---

«Ο ΨΑΛΜΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ».

Μην πεις ποτέ σου  «είναι αργά» κι αν χαμηλά έχεις πέσει κι αν λύπη τώρα σε τρυγά κι έχεις βαθιά πονέσει. Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά κι έρημος έχεις μείνει μην πεις ποτέ σου  «είναι αργά» - τ’ ακούς - ό,τι κι αν γίνει.

Μην πεις ποτέ σου αυτές τις δυο απελπισμένες λέξεις και αν έμπλεξες με το κακό και πάλι θα ξεμπλέξεις. Ποτέ!… ποτέ δεν είναι αργά πρέπει να το πιστέψεις και με την πίστη στην καρδιά Εκείνον να γυρέψεις.

Εκείνον που και το ληστή μ’ όλα τα κρίματά του γιατί είχε μια καρδιά πιστή τον κάλεσε κοντά Του. «Είναι αργά» λοιπόν μην πεις ό,τι κι αν σου συμβαίνει φτάνει να Του προσευχηθείς κι αμέσως σ’ ανασταίνει.                                     Αντώνης Σαμαράκης

       

     "Ο Θεός δε θα κρίνει τον άνθρωπο γιατί αμάρτησε, θα τον κρίνει γιατί δε μετανόησε".

        "ΨΑΛΜΟΣ",   ΝΑ / 51.

  

       Κάποιος πιστός άνθρωπος είπε: "Κάνε αυτήν την προσευχή επιμόνως και θα αλλάξει η ζωή σου". Γιατί σ’ αυτή την προσευχή, σ’ αυτό το πλησίασμα ενός βαρύτατα πεσμένου ανθρώπου προς το Θεό, υπάρχουν αιτήματα και παραδοχές που συγκινούν το Θεό. Γιατί πράγματι υπάρχει δυνατότητα, αυτή είναι η "χάρις" του Θεού, καίτοι αμαρτωλοί να μπορέσουμε μέσα στην πτώση μας να πλησιάσουμε το Θεό μ' έναν τέτοιο τρόπο ώστε να συγκινηθεί, ν’ ανοίξει ο ουρανός και ν’ αλλάξει η ζωή μας". 

      Τον "Ψαλμό" ΝΑ/51 έγραψε ο ίδιος ο βασιλιάς Δαβίδ και έχει ονομαστεί «ο Ψαλμός της μετάνοιας». Ποιους αφορά τούτος ο Ψαλμός; Αναμφισβήτητα όλους, γιατί «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23) και «διότι εις πολλά πταίομεν άπαντες» (Ιακώβου Γ/3: 2). Όλοι έχουμε ανάγκη να έρθουμε πιο κοντά στο Θεό και για να το πετύχουμε αυτό, θα πρέπει να ακολουθήσουμε σταθερά και αποφασιστικά τα βήματα επιστροφής και μετάνοιας, που ακολούθησε ο Δαβίδ. 

      Ένα μικρό, ασήμαντο, ταπεινό βοσκόπουλο ήταν ο Δαβίδ, που έγραφε στίχους και ήξερε να παίζει τη φλογέρα του, καθώς αμέριμνο φύλαγε τα πρόβατά του. Η εντολή που έλαβε ο προφήτης Νάθαν από το Θεό ήταν: «Τώρα, λοιπόν, έτσι θα πεις στον δούλο μου τον Δαβίδ: Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Εγώ σε πήρα από τη μάντρα, πίσω από τα πρόβατα, για να είσαι ηγεμόνας επάνω στον λαό μου, επάνω στον Ισραήλ» (Β΄ Βασιλέων Ζ/7: 8). Απόρησαν όλοι, που ο Θεός απέρριψε τα επτά πρώτα παιδιά του Ιεσσαί που ήταν μεγαλύτερα και δυνατότερα και επέλεξε το μικρότερο παιδί για βασιλιά στο λαό Του. Την απάντηση τη δίνει ο Θεός στον προφήτη Σαμουήλ: «δεν βλέπει ο Κύριος καθώς βλέπει ο άνθρωπος, διότι ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο δε Κύριος βλέπει την καρδίαν» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Τι είχε άραγε αυτή η καρδιά του Δαβίδ και γιατί ήταν διαφορετική από των άλλων; Ήταν καρδιά μετάνοιας, ειλικρίνειας, συντριβής μπροστά στο Θεό. Ο Δαβίδ δεν υπήρξε απλά ένας μεγάλος βασιλιάς, υπήρξε σημείο αναφοράς μέσα στην ιστορία. Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός ονομάστηκε «υιός Δαβίδ» (Ματθαίος ΚΒ/22: 42). Ο Απ. Παύλος μας μεταφέρει τα λόγια του Θεού για το δούλο του το Δαβίδ: «ανέστησεν εις αυτούς βασιλέα τον Δαβίδ, περί του οποίου και είπε μαρτυρήσας, εύρον Δαβίδ τον του Ιεσσαί, άνδρα κατά την καρδίαν μου, όστις θέλει κάμει πάντα τα θελήματά μου» (Πράξεις ΙΓ/13: 22). Ο ίδιος ο Θεός ομολόγησε κάτι που δεν έχει πει ποτέ για άλλον άνθρωπο: «άνδρας σύμφωνος με την καρδιά μου». Θα λέγαμε ότι η καρδιά του Δαβίδ χτυπούσε στον ίδιο ρυθμό και την καρδιά του Θεού. Με άλλα λόγια, το θέλημα του Θεού ήταν και θέλημα του Δαβίδ. 

       Πότε γράφτηκε ο ψαλμός αυτός μας το αναφέρει η επικεφαλίδα. «Ψαλμός του Δαβίδ, ότε ήλθε Νάθαν ο προφήτης προς αυτόν, αφού εισήλθε προς την Βηθσαβεέ». Γράφτηκε κάτω από το βάρος των μεγάλων αμαρτιών που διέπραξε ο Δαβίδ της μοιχείας και της ηθικής αυτουργία σε φόνο. Ο Δαβίδ είχε μοιχεύσει με τη γυναίκα του πιστού του στρατιώτη του Ουρία και είχε δώσει εντολή να βάλουν τον Ουρία στην πρώτη γραμμή της μάχης, για να σκοτωθεί από τους εχθρούς, όπως και έγινε. Πρόκειται για βαρύτατα αμαρτήματα και ασύλληπτες κατηγορίες για έναν άνθρωπο του Θεού. 

 [αναλυτικά η ιστορία αναφέρεται σε δημοσίευση του blog : giorgoskomninos.blogspot.com που έγινε στις 01-05-2012 με τον τίτλο: «Η αποκατάσταση της σχέσης με το Θεό», Β΄ Σαμουήλ ΙΑ/11: 1-27]. 

   Μια μέρα, καθώς ο βασιλιάς αμέριμνος βρισκόταν στο παλάτι, τον επισκέφτηκε ο προφήτης Νάθαν απεσταλμένος από το Θεό και του είπε την εξής ιστορία: "Ήταν ένας πλούσιος που είχε πολλά πρόβατα και ήταν και ένας φτωχός που είχε μια μικρή προβατίνα. Ο πλούσιος αφού πήρε το μοναδικό πρόβατο του πτωχού σκηνοθετεί και το θάνατο του ανθρώπου, για να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια". Εξοργίστηκε ο Δαβίδ και είπε: «άξιος θανάτου είναι αυτός που το έκανε αυτό γιατί δεν έδειξε έλεος». Η απάντηση του Νάθαν ήταν «κεραυνός εν αιθρία»: «Βασιλιά εσύ είσαι αυτός». 

     Η στιγμή είναι συγκλονιστική. Ο Δαβίδ συνειδητοποιεί το μέγεθος των θανάσιμων αμαρτημάτων του, αντιλαμβάνεται τη μεγάλη του πτώση ενθυμούμενος την εντολή του Θεού «ου μοιχεύσεις» και μετανοεί για τις πράξεις του και κράζει στο Θεό για Έλεος. Ο πλέον καθοριστικός παράγοντας στη σχέση μας με το Θεό είναι η μετάνοια για το αμαρτωλό παρελθόν μας. Να θυμηθούμε ότι η πρώτη λέξη που βγήκε από το στόμα του Απ. Πέτρου την ημέρα της "Πεντηκοστής" στο απεγνωσμένο ερώτημα όλων εκείνων των ανθρώπων των οποίων η καρδιά είχε έρθει σε κατάνυξη: «Τι πρέπει να κάμωμεν, άνδρες αδελφοί;», η απάντηση του Απ. Πέτρου ήταν: «ΜΕΤΑΝΟΗΣΑΤΕ»! (Πράξεις Β/2: 38). Μετάνοια σημαίνει λύπη, καταδίκη για το αμαρτωλό παρελθόν και αποστροφή στο μέλλον προς την αμαρτία. Πρόκειται για ριζική αλλαγή σκέψης και συμπεριφοράς. 

    Ο "Ιωάννης", ο Βαπτιστής καλούσε τους ανθρώπους όχι μόνον να μετανοήσουν, αλλά και να "κάνουν καρπούς άξιους της μετανοίας τους" (Ματθαίος Γ/3: 8). Χωρίς μετάνοια δε μπορεί κανένας να μπει στη Βασιλεία των Ουρανών. Η μετάνοια είναι διαδικασία με την οποία ο Θεός αλλάζει τον τρόπο που σκεπτόμαστε. Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: "Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον" (Ρωμαίους ΙΒ/12: 1,2).

       Ο Θεός δίνει ευκαιρίες μετάνοιας στον άνθρωπο. Στον Κάιν, για παράδειγμα, που μέσα στη ζήλια του είχε σκοτώσει τον αδελφό του τον Άβελ έδωσε την ευκαιρία μετάνοιας με  τα λόγια:  "Αν  εσύ  ενεργείς  σωστά,  δεν  θα  είσαι  ευπρόσδεκτος;  Αν,  όμως,  δεν  ενεργείς σωστά, στην  πόρτα  βρίσκεται  η αμαρτία.  Αλλά, σε σένα θα είναι η επιθυμία του, κι εσύ θα εξουσιάζεις επάνω του" (Γένεση Δ/4: 7). Αν εσύ πράξεις το σωστό, δηλ. αν μετανοήσεις θ' απελευθερωθείς  από  το  θυμό  και  την  ενοχή  σου  και  θα είσαι  ευπρόσδεκτος, δηλ. θα σωθείς.   Αν  μείνεις  αμετανόητος  η   αμαρτία  δε   θα  παύσει  να  παραμονεύει  σα   θηρίο στην πόρτα σου, έτοιμη να σε καταστρέψει, όμως εσύ θα πρέπει να κυριαρχήσεις πάνω της.

      Όταν  ο  Θεός  συνάντησε  την  αμετανόητη,  αυθάδικη  καρδιά του Κάιν, του ανήγγειλε την κρίση  Του.  "όταν  εργάζησαι  την γην,  δεν   θέλει  εις  το  εξής  σοι  δώσει  τον  καρπόν αυτής πλανήτης και φυγάς θέλεις είσθαι επί της γης" (Γένεση Δ/4: 12). Αυτά είναι τ'  αποτε-λέσματα  της  αμετανοησίας.  Ο  συγγραφέας  της  επιστολής  "προς Εβραίους"  (ΙΒ/12:  1) αναφέρει:  "Λοιπόν  και  ημείς, περικυκλωμένοι  όντες  υπό  τοσούτου  νέφους  μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα". Μιλάει σαν άνθρωπος που έχει προσωπική εμπειρία  της  συγχώρησης.  Στην  επιστολή  "Α'  Ιωάννου"  (Α/1:  9)   αναφέρεται:  "Εάν  ομολογώμεν  τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας". 

       Για να μας συγχωρήσει ο Θεός θα πρέπει και εμείς να συγχωρούμε εκείνους που  έχουν αμαρτήσει  σε  μας.  Ο  Κύριος  θα  μας  συγχωρήσει  όταν  η  καρδιά μας είναι καθαρή από μίσος, πικρία,  άσχημα  συναισθήματα  κλπ  για  τους άλλους ανθρώπους. Ο Κύριος υπήρξε κατηγορηματικός:  "Και όταν ίστασθε προσευχόμενοι, συγχωρείτε εάν έχητέ τι κατά τινός, διά να συγχωρήση εις εσάς και ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς τα αμαρτήματά σας. Αλλ' εάν σεις δεν συγχωρήτε, ουδέ ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς θέλει συγχωρήσει τα αμαρτήματά σας" (Μάρκος ΙΑ/11: 25-26).

       Συνήθως  οι  άνθρωποι  λυπούνται  που  αμάρτησαν  και  πολλές  φορές  προσπαθούν ν’ αλλάξουν  τη  ζωή  τους  με  εξωτερικές  αλλαγές,  επειδή  φοβούνται  τ'  αποτελέσματα της αμαρτίας τους,  όμως η  ειλικρινής  μετάνοια  ξεκινά  από  μια καρδιά που αναγνωρίζει  την αγάπη του Θεού, την  αγιότητά Του, την  αγνότητά Του. Μ’ αυτό το πνεύμα λοιπόν ο  Δαβίδ ήρθε   μπροστά   στο  Θεό   και  δεν  έκρυψε  τίποτα  απ’  Αυτόν,   ούτε  δικαιολόγησε  το παραμικρό,  δεν  επικαλέστηκε το παρελθόν του, ούτε έδωσε υποσχέσεις για το μέλλον. Αισθάνεται ταπείνωση, συντριβή, αλλά και απέραντη ευγνωμοσύνη προς το Θεό, γιατί  του έδωσε την ευκαιρία να «συνέλθει» και  να συνειδητοποιήσει το κακό που έπραξε.  

     Ας προσέξουμε μη σπεύσουμε με το δάκτυλο να δείξουμε το Δαβίδ, για ό,τι έκανε. Όλοι βρισκόμαστε στην ίδια θέση: Όλοι είμαστε ένοχοι εξαιτίας της αμαρτίας μας και ο Θεός μας δίνει ευκαιρίες για να συγχωρεθούμε και ν' αποκαταστήσουμε τη σχέση μας μαζί Του, ώστε να επανέλθει η επικοινωνία μας μαζί Του. Ο Δαβίδ μέσα  σε αισθήματα ντροπής και ενοχής στρέφεται προς το Θεό, απόλυτα μετανοημένος, προσευχόμενος με αυτά τα λόγια: 

    Ι. ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ.

    1. Ελέησόν με, ω Θεέ, κατά το έλεός σου κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον τα ανομήματά μου. 

    Παραδέχτηκε την αμαρτία του. Δεν προσπάθησε να δικαιολογήσει το αμάρτημά του αλλά ικέτεψε: "Θεέ, δείξε μου εύνοια, σύμφωνα με τη στοργική Σου καλοσύνη. Σύμφωνα με την αφθονία του Ελέους Σου εξάλειψε τις παραβάσεις μου". Αναγνώρισε ότι μόνον ο Θεός μπορούσε να τον συγχωρήσει και εμπιστεύθηκε τον εαυτόν του στο Έλεος της Θείας Δικαιοσύνης. Η ενοχή είναι ένα βαρύ και συντριπτικό φορτίο από το οποίο, αν ο άνθρωπος δεν απαλλαγεί, θα τον οδηγήσει στην καταστροφή. Εδώ ο Δαβίδ αισθάνεται βαθιά μέσα του αυτήν την ενοχή, η οποία έχει πολιορκήσει τη ζωή του και τον απειλεί εξαιτίας των άστοχων επιλογών του. Δεν προσπαθεί να προβάλει δικαιολογίες ή να θυμίσει το καλό του παρελθόν. Απλά, ειλικρινά, εμπιστεύτηκε τον εαυτό του στο Έλεος της Θείας δικαιοσύνης. Στον "Ψαλμό" (ΛΗ/38, εδ. 4), αναφέρει: «Διότι αι ανομίαι μου υπερέβησαν την κεφαλήν μου ως φορτίον βαρύ υπερεβάρυναν επ' εμέ». Στον "Ψαλμό" (ΛΒ/32: 5) αναφέρεται: "Την αμαρτίαν μου εφανέρωσα προς σε, και την ανομίαν μου δεν έκρυψα είπα, Εις τον Κύριον θέλω εξομολογηθή τας παραβάσεις μου και συ συνεχώρησας την ανομίαν της αμαρτίας μου". 

      Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τα λάθη τους και νομίζουν  ότι ο  Θεός δε μπορεί ή δε θέλει να τους συγχωρήσει,  γιατί  δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς.  Έτσι  καταλαμβάνονται  από λύπη και μένουν εκεί, μέσα στις ενοχές και τα αδιέξοδά τους (Β΄ Κορινθίους Β/2: 7).   Αυτό βέβαια είναι ένα μεγάλο ψέμα του εχθρού, η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Ο Θεός δε θέλει  να βρισκόμαστε  σ’ αυτήν την μοιρολατρική κατάσταση και να υποφέρουμε  εξαιτίας της ένοχης συνείδησης.  Ένας  στίχος λέει: «Σου έχω έτοιμη συγνώμη, γύρισε ξανά». Ο Θεός έχει  έτοιμη  συγνώμη  για  τον  αμαρτωλό άνθρωπο, φτάνει ο άνθρωπος να πλησιάσει προς Αυτόν ακολουθώντας τα βήματα της μετάνοιας του Δαβίδ. 

     Ενώ βρίσκεται σ’ αυτήν ακριβώς την κατάσταση, πνιγμένος μέσα στις ενοχές του, ο Δαβίδ παίρνει μια μεγάλη απόφαση και σπεύδει να την υλοποιήσει: «εις τον Κύριον θα εξομολογηθώ τις παραβάσεις μου» (Ψαλμός ΛΒ/32: 5). Εδώ ο Δαβίδ κάνει την απόλυτα σωστή επιλογή και αναγνωρίζει ότι μόνον ο Θεός μπορεί να τον συγχωρήσει. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει Θεός «εν τω ουρανώ», υπάρχει Πατέρας που είναι έτοιμος να ακούσει τη φωνή των δικών Του παιδιών (Ψαλμός ΛΔ/34: 15). Υπάρχει η διαβεβαίωση του λόγου ότι «ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι» (Ψαλμός ΜΣ/46: 1). 

      Ο Δαβίδ, βαδίζοντας στο σωστό δρόμο, στρέφεται προς το Θεό, την πηγή της ζωής και του λέει: «ελέησόν με Κύριε». Κύριε, λυπήσου με, σπλαχνίσου με, δείξε έλεος στη ζωή μου, μέσα από την άμετρη αγάπη Σου, μη μου φερθείς όπως μου αξίζει για τις παραβάσεις μου και την ανυπακοή μου. Γνωρίζω ότι είσαι Θεός: «οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος» (ψαλμός ΡΓ/103, εδ. 8). Μετανοώ για τις αμαρτίες μου και γι’ αυτό σε παρακαλώ να εξαλείψεις, να διαγράψεις, να μη λάβεις υπόψη Σου τ' ανομήματά μου, την αντίθετη συμπεριφορά μου στο Νόμο Σου, στα διατάγματά Σου. Ο Δαβίδ επικαλείται «το πλήθος των οικτιρμών» του Θεού και ζητάει να εξαλείψει τ' ανομήματα του, δηλαδή να εξαφανίσει, να μην αφήσει κανένα ίχνος, καμία ουλή, κανένα τραύμα στην ψυχή του. Στο βιβλίο του προφήτη "Ησαΐα" (κεφ. ΜΔ/44, εδ. 22) αναφέρεται η πρόσκληση – υπόσχεση - του Θεού προς κάθε άνθρωπο που μετανοεί. «Εξήλειψα ως πυκνήν ομίχλην τας παραβάσεις σου και ως νέφος τας αμαρτίας σου, επίστρεψον προς εμέ διότι εγώ σε ελύτρωσα». Ο Απ. "Ιωάννης" αναφέρει: «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήσει εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίσει ημάς από πάσης αδικίας» (Α΄ Ιωάννου Α/1: 9).
    «ελέησόν με ω Θεέ». Ψυχή, μ’ αυτά τα λόγια ξεκίνα την προσευχή σου σήμερα. Μη διστάσεις να έρθεις μπροστά στο Θεό, «τώρα που είναι καιρός ευπρόσδεκτος, τώρα που είναι ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2) και να πεις στο Θεό που «ακούει προσευχές» (Ψαλμός ΞΕ/65): «ελέησέ με Κύριε», λύσε τα «δεσμά» μου Κύριε, ελευθέρωσέ με από πλάνες, από εγωισμούς, από όλα αυτά που μ' έχουνε «δέσει» και με σέρνουν πίσω από το άρμα του εχθρού της ψυχής μου, συγχώρησε Κύριε τα λάθη και τις αδυναμίες μου. Στη νέα οικονομία της Καινής Διαθήκης που ζούμε, εκείνος που μπορεί να προσφέρει τη συγχώρηση των αμαρτιών μας, όσο είμαστε σε τούτη τη ζωή, είναι μόνον ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός. «αλλά διά να γνωρίσητε ότι έξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας λέγει προς τον παραλυτικόν» (Μάρκος Β/2: 10). Επίσης ο Απ. Ιωάννης αναφέρει: «Τεκνία μου, ταύτα σας γράφω δια να μη αμαρτήσητε. Και εάν τις αμαρτήση, έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν τον δίκαιον και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου» (Α΄ Ιωάννου Β/2: 1-2). 

      Ο Θεός δε θα εγκαταλείψει ποτέ το μετανοημένο αμαρτωλό, αντίθετα θα του δώσει το κραταιό Του χέρι, για να στηριχτεί. Θυμηθείτε πως ο Πατέρας έδωσε το χέρι σε εκείνον το νέο που είχε επιστρέψει μετανοιωμένος για την «άσωτη» ζωή του. Θυμηθείτε τις αγκαλιές και τα φιλιά του Πατέρα σ’ έναν άνθρωπο που βρώμαγε από τα γουρούνια (Λουκάς ΙΕ/15: 11-32). Είχε έρθει βρώμικος και ακάθαρτος καθώς ήταν. Πολλοί νομίζουν ότι δεν μπορούν να έρθουν στο Χριστό, αν πρώτα δεν αλλάξει η ζωή τους και δε γίνουν «καλοί άνθρωποι». Ο Χριστός καλεί την ψυχή να έρθει κοντά Του, όπως και αν είναι. Η αιώνια πρόσκλησή του είναι: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Αυτός, ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός, θα φέρει την αλλαγή στην καρδιά του ανθρώπου, γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να βάλει μέσα στην καρδιά την αποστροφή για την αμαρτία. Ζήτα από τον Ιησού Χριστό να σου αποκαλύψει το Έργο της αγάπης και της προσφοράς του Γολγοθά και εκεί θα τα εννοήσεις όλα ψυχή. Ο Χριστός σε καλεί και σήμερα, αναγνώρισε τη φωνή Του και ζήτα Του να σε φέρει σε μετάνοια. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους», (κεφ. Β/2, εδ. 4), αναφέρει: «Ή καταφρονείς τον πλούτο τής αγαθότητάς του και της υπομονής και της μακροθυμίας, αγνοώντας ότι η αγαθότητα του Θεού σε φέρνει σε μετάνοια;» Μήπως ψυχή που είσαι «φορτωμένη και κουρασμένη», που θέλεις να έρθεις κοντά στο Θεό ακούς την άλλη φωνή που είναι από τον «ανθρωποκτόνο» εχθρό (Ιωάννης Η/8: 44), που θέλει να σε εμποδίσει να έρθεις στο Χριστό, γιατί θέλει το κακό σου και που σου ψιθυρίζει: «Α! αυτό δε γίνεται, είναι μακριά ο Θεός» και σε στέλνει σε "άλλους ποιμένες" που είναι μισθωτοί; Πρόσεξε ποια φωνή θ' ακούσεις. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «ο μισθωτός, ο οποίος δεν είναι ποιμένας, του οποίου τα πρόβατα δεν είναι δικά του, βλέπει τον λύκο να έρχεται και εγκαταλείπει τα πρόβατα και φεύγει και ο λύκος τ' αρπάζει, και τα σκορπίζει. Ο μισθωτός φεύγει, επειδή είναι μισθωτός, και δεν τον μέλει για τα πρόβατα» (Ιωάννης Ι/10: 12-13). Αντίθετα με όλα αυτά ο Κύριος διακηρύττει: «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων» (Ιωάννης Ι/10 : 11). Όταν ο εχθρός σου ψιθυρίζει ότι ο Θεός είναι μακριά σου, θυμήσου το Λόγο Του: «Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς και εν αγίω τόπω και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν και του ταπεινού το πνεύμα, διά να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων» (Ησαΐας ΝΖ/57: 15). Ο Απ. Παύλος διαβεβαιώνει τους Αθηναίους στην ομιλία του στον Άρειο Πάγο: «αν και δεν είναι (ο Θεός) μακράν από ενός εκάστου ημών» (Πράξεις ΙΖ/17: 27). 

     Μία ακόμα σωστή ενέργεια την οποία έκανε ο Δαβίδ ήταν ότι έλαβε βοήθεια και άκουσε με προσοχή τα λόγια του Νάθαν που ήταν ο προφήτης του Θεού, ο άνθρωπος ο οποίος ήταν η φωνή του Θεού. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Θεός έβαλε μέσα στην Εκκλησία Του, «αποστόλους, προφήτας, ευαγγελιστάς, ποιμένας και διδασκάλους» (Εφεσίους Δ/4: 11) που σκοπό έχουν να υπηρετήσουν, να νουθετήσουν, να συμβουλεύσουν, να οδηγήσουν την ψυχή κοντά στο Θεό. Ας μην αρνηθούμε τη συντροφιά τους και ας μην αμελούμε τα λόγια τους. 

     ΙΙ. ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ.

   2. Πλύνον με μάλλον και μάλλον από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. 

     Πολλές φορές καθημερινά πλένουμε τα χέρια μας, το πρόσωπό μας, όμως ο Θεός θέλει να πλύνει το εσωτερικό μας. Σε μία κολυμβήθρα που βρισκόταν έξω από το Ναό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη ήταν χαραγμένη η φράση: "νίψον ἀνομήματα, μὴ μόναν ὄψιν", που σημαίνει: «πλύνε τις αμαρτίες σου και όχι μόνο το πρόσωπό σου». 

     Έχουμε ανάγκη πάνω απ' όλα από πνευματικό καθαρισμό. Αυτόν τον καθαρισμό μόνον ο Θεός μπορεί να τον κάνει, όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει την κατάστασή του, καταλάβει την αδυναμία του και ζητήσει απ' Αυτόν να τον καθαρίσει. Δε μπορεί να καθαριστεί από μόνος του ο άνθρωπος γιατί, όπως αναφέρει ο πρ. "Ησαΐας" (ΞΔ/64: 6) "πάσα η δικαιοσύνη ημών είναι ως ρυπαρόν ιμάτιον". Είναι βουτηγμένος στην αμαρτία και ως εκ τούτου είναι ολοκληρωτικά αδύναμος. 

     Και εδώ ο Δαβίδ κάνει τη σωστή επιλογή καθώς θυμάται "την πλάση του που είναι από χώμα" (Ψαλμός ΡΓ/103: 14). Αναγνωρίζει την αναξιότητά του  και διακρίνει ότι έχει ανάγκη τη βοήθεια του Θεού, για να ξεπεράσει της αμαρτωλές τάσεις και επιθυμίες του, γι' αυτό παρακαλεί το Θεό να τον πλύνει, να τον καθαρίσει, πιο πολύ και πιο πολύ από την αμαρτία του. Αυτό θα πει ταπείνωση.

    "Έχω ανάγκη να με πλύνεις, Κύριε, πιο πολύ και πιο πολύ, πάρα πολύ". Γιατί τόσο πολύ; Γιατί συνειδητοποιεί ο Δαβίδ πόσο μεγάλη βρωμιά υπάρχει μέσα στην καρδιά του και ζητάει να απαλλαγεί απ’ αυτήν. Δε βρίσκει δικαιολογίες, δεν καλύπτει την αμαρτολότητά του, δεν προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του, στην κυριολεξία τα βγάζει «όλα στη φόρα», γιατί ξέρει πολύ καλά ότι μόνον, όταν τα βγάλει όλα «στη φόρα» και τα εξομολογηθεί ενώπιον του Θεού, ο Θεός θα επέμβει με τη Χάρη και το Έλεός Του και θα κάνει αποκατάσταση. Όσο τα κρύβει, τόσο θα καταρρέει, θα βουλιάζει μέσα στο βούρκο της αμαρτίας και ταυτόχρονα θα εμποδίζει το χέρι του Θεού να επέμβει. Γνωρίζει πολύ καλά ότι: «Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού δεν θέλει ευοδωθή ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς θέλει ελεηθή» (Παροιμίες ΚΗ/28: 18). 

      Πλύνε με, Κύριε, κράζει ο Δαβίδ, δε μπορώ να αντέξω αυτήν την κατάσταση που ζω, θέλω να ξεφύγω από το πάθος μου, από την επαναλαμβανόμενη αμαρτία μου, από την αδυναμία μου. Αυτό μόνον Εσύ μπορείς να το κάνεις Θεέ μου. Ο Λόγος του Θεού και εδώ είναι κατηγορηματικός: «εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ' αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). Το απόλυτο λευκαντικό της ψυχής του ανθρώπου είναι το αθώο αίμα του Χριστού. Στην επιστολή "Α' Ιωάννη", (κεφ. Β/2, εδ. 1-2), αναφέρει: «Τεκνία μου, ταύτα σας γράφω διά να μη αμαρτήσητε. Και εάν τις αμαρτήση, έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν τον δίκαιον και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου». 

     Ο Θεός, δια του προφήτη "Ησαΐα" (Α/1: 18) καλεί το λαό που βρίσκεται στην αμαρτία με τα λόγια: «Ελάτε τώρα, και ας διαδικαστούμε, λέει ο Κύριος αν οι αμαρτίες σας είναι σαν το πορφυρούν, θα γίνουν άσπρες σαν χιόνι αν είναι ερυθρές σαν κόκκινο, θα γίνουν σαν άσπρο μαλλί». Ναι είναι αλήθεια. Ακόμη και βαθιές αμαρτίες που μοιάζουν ανεξίτηλες, σαν κατακόκκινη βαφή πάνω σε λευκό ένδυμα, δεν έχουν ξεπεράσει τα όρια συγχωρητικότητας του Θεού. Ναι είναι αλήθεια, ο Θεός καλεί τον άνθρωπο να κάνει «περαίωση». Ελέγχει ο έφορος τα βιβλία της επιχείρησης και λέει στον ιδιοκτήτη ότι όλο το παρελθόν έχει τακτοποιηθεί. «Μακάριος εκείνος, του οποίου συνεχωρήθη η παράβασις, του οποίου εσκεπάσθη η αμαρτία» (Ψαλμός ΛΒ/32: 2). Μιλάει ο Δαβίδ σαν άνθρωπος που έχει προσωπική εμπειρία της συγχώρησης. Οι άνθρωποι θεωρούν μακάριους – ευτυχισμένους - τους πλούσιους, τους μορφωμένους, τους άξιους, τους χαρισματικούς, ενώ ο Θεός θεωρεί εκείνους που ήρθαν κοντά Του, έκαναν «περαίωση» στη ζωή τους και σκεπάστηκε η αμαρτία τους. 

       3. Διότι τα ανομήματά μου εγώ γνωρίζω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου είναι διαπαντός.

    Ο άνθρωπος που αγαπάει το Θεό, μισεί το κακό (Ψαλμός 97: 10). Ο Δαβίδ αντιλαμβανόταν πλήρως την κατάστασή του και λυπόταν βαθιά για το γεγονός ότι είχε επιτρέψει στην αμαρτωλή του επιθυμία να τον εξουσιάσει και να κυριαρχήσει επάνω του. Το αμάρτημά του βρισκόταν διαρκώς "ενώπιόν του", επειδή η ένοχη συνείδηση του ανθρώπου ποτέ δεν καταπραΰνεται αν αυτός δεν μετανοήσει, αν δεν εξομολογηθεί την αμαρτία του και λάβει συγχώρηση από το Θεό. Έτσι λοιπόν ο Δαβίδ δεν κάνει τον ανήξερο δε «σφυρίζει αδιάφορα», αντίθετα έχει πλήρη επίγνωση της κατάστασή του. Αναγνωρίζει την πτώση του και δεν προσπαθεί να τη δικαιολογήσει, γι’ αυτό ταπεινώνεται, συντρίβεται και μετανοεί μπροστά στο Θεό. Επιλέγει για μία ακόμα φορά το Θεό στη ζωή του. Ας θυμηθούμε τα λόγια του μετά από το λάθος που είχε κάνει  της απογραφής του στρατεύματος. "Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Γαδ, Στενά μοι πανταχόθεν σφόδρα ας πέσω λοιπόν εις την χείρα του Κυρίου, διότι είναι πολλοί οι οικτιρμοί αυτού εις χείρα δε ανθρώπου ας μη πέσω" (Β' Σαμουήλ ΚΔ/24: 14). 

    Υπάρχουν άνθρωποι  που δεν αντιλαμβάνονται την κατάστασή τους και προσπαθούν  με τα ψεύτικα, υποκριτικά,  «θρησκευτικά» τους  έργα, να  αυτοδικαιωθούν μπροστά στο  Θεό. Στηριζόμενοι  στη  θρησκεία  τους  και εφαρμόζοντας κάποιους  «τύπους» που αντλούν  απ’ αυτήν, δε βλέπουν την ανάγκη να ταπεινωθούν και  να μετανοήσουν. Καθώς κοιτάζουν τον εαυτόν τους στο «καθρέπτη», τα βρίσκουν όλα καλά και ευχαριστούν το Θεό που δεν  είναι όπως «οι λοιποί άνθρωποι», που δεν είναι όπως εκείνος ο Τελώνης που είχε βρεθεί στο Ναό μαζί  με  το  Φαρισαίο  (Λουκάς ΙΗ/18: 11).  Έχουν  το  θάρρος  στον  εαυτό  τους  ότι είναι δίκαιοι, και καταφρονούν τούς άλλους (Λουκάς ΙΗ/18: 9). Ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός ως   προς  αυτή  τη  συμπεριφορά.  «Σας  λέω:  Αυτός  (ο τελώνης)  κατέβηκε  στο  σπίτι  του δικαιωμένος,  παρά  εκείνος  (ο  φαρισαίος) , επειδή,  όποιος  υψώνει  τον  εαυτό  του,  θα ταπεινωθεί και εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί» (Λουκάς ΙΗ/18: 10-14). 

      Είναι βέβαιο ότι ο άνθρωπος που πλησιάζει το Θεό με ταπείνωση, με ειλικρίνεια, θα δει μέσα στη ζωή του τη «δόξα του Θεού» (Ιωάννης ΙΑ/11: 40) και τα «δεσμά» του να σπάνε (Ψαλμός ΡΙΣ/116: 6). Βλέπω την αμαρτία μου μπροστά μου κάθε στιγμή της ζωής μου, λέει ο Δαβίδ και δεν προσπαθώ να τη δικαιολογήσω, να τη σκεπάσω, να την «κουκουλώσω», αντίθετα την κοιτάζω στα μάτια και δεν επιρρίπτω τις ευθύνες μου σε άλλους, όπως έκανε ο Αδάμ (Γένεση Γ/3: 12), δεν ψάχνω για ενόχους, αναγνωρίζω ότι εγώ είμαι ο ένοχος μπροστά στο Θεό. 

      Μπορεί ο Δαβίδ να είχε πάθη, να είχε αδυναμίες, είχε όμως και μια ειλικρινή καρδιά στη σχέση του με το Θεό. Γι’ αυτό και όταν ήρθε ο προφήτης Νάθαν και του είπε ότι εσύ βασιλιά έχεις κάνει αυτό το αμάρτημα, η απάντηση του Δαβίδ ήταν απόλυτα ειλικρινής: «αμάρτησα εις τον Κύριον». Μπροστά σ’ αυτήν του την ομολογία ποια είναι η απάντηση του προφήτη, που στην ουσία είναι η απάντηση του Θεού: «ο Νάθαν είπε στον Δαβίδ: Και ο Κύριος παρέβλεψε το αμάρτημά σου δεν θα πεθάνεις» (Β΄ Σαμουήλ ΙΒ/12: 13). Τι σημαίνει «δε θα πεθάνεις;» Δεν θα διακοπεί η επικοινωνία του με το Θεό, δεν θα πάψει ο Θεός να τον ακούει και δεν θα πάψει να ενεργεί μέσα στη ζωή του. Νεκρός μέσα στο Λόγο του Θεού είναι εκείνος που έχει αποκοπεί από το Θεό, εκείνος που δεν ανταποκρίνεται στα σήματα της αγάπης Του. Οι πεθαμένοι στο Λόγο του Θεού αναφέρονται ως «οι εν τοις μνημείοις» (Ιωάννης Ε/5: 28). Μεγάλη κινητοποίηση γίνεται στην αεροπορία, όταν ένα αεροπλάνο πάψει να ανταποκρίνεται στα σήματα επικοινωνίας που στέλνει ο πύργος ελέγχου του αεροδρομίου και συνήθως έχει καταπέσει, έχει χαθεί. 

    Εδώ ο Θεός, χάρη στην ειλικρινή μετάνοια του Δαβίδ, δεν τον απορρίπτει και έτσι ο Δαβίδ συνεχίζει να ζει ενώπιον του Θεού. Για ένα πράγμα αγωνιά και παρακαλεί ο Δαβίδ το Θεό: «προς σε θέλω κράξει, Κύριε φρούριόν μου, μη σιωπήσης προς εμέ μήποτε σιωπήσης προς εμέ και ομοιωθώ με τους καταβαίνοντας εις τον λάκκον» (Ψαλμός ΚΗ/28: 1). Θέλω να ομοιωθώ Κύριε με όλους εκείνους που Σε γνωρίζουν, που έχουν κοινωνία μαζί Σου, που Τους μιλάς και Σου μιλάνε, που Τους ξέρεις και Σε ξέρουν. Μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίζει πολλά, να κατέχει πολλά, να είναι ικανός και θαυμαστός, χαρισματικός, άξιος σε τούτη τη ζωή, αν όμως δεν του «μιλάει» ο Θεός ή αν του «μιλάει» και δεν ανταποκρίνεται στα «σήματά» Του, τότε είναι νεκρός για το Θεό. Ο Απ. Παύλος, απευθυνόμενος στους χριστιανούς της Εφέσου, αναφέρει: «Και εσάς όντας νεκρούς δια τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν» (Εφεσίους Β/2: 1). Κάποτε ζούσατε και ήσασταν νεκροί εξαιτίας των αμαρτιών σας, όμως χάρη στη μετάνοιά σας ο Θεός σας έδωσε ζωή. Ενώ κάποτε ήσαστε (πνευματικά) νεκροί, γιατί δε γνωρίζατε το Θεό, τώρα δια Ιησού Χριστού είστε ζωντανοί. Αν θέλεις, ψυχή, να σου μιλάει προσωπικά ο Θεός πλησίασέ Τον με ταπείνωση, με συντριβή, με την αίσθηση της πλήρους αναξιότητας, όπως ακριβώς έκανε ο Δαβίδ. 

     Το μυστικό της συγχώρησής του από το Θεό είναι ότι δε δικαιολόγησε τον εαυτόν του, για το ότι πήγε με μια γυναίκα, που δεν του την είχε δώσει ο Θεός και που ανήκε σε άλλον. Δεν έδωσε εντολή να πάρουν το κεφάλι του Νάθαν ή να τον εξορίσουν επειδή αποκάλυψε την αλήθεια. Δεν ενήργησε όπως ο τραγικός εκείνος βασιλιάς ο Σεδεκίας, που έδωσε εντολή να ρίξουν μέσα σε ένα πηγάδι τον προφήτη Ιερεμία, τον άνθρωπο του Θεού (Ιερεμίας ΛΗ/38: 6) γιατί του έλεγε εκείνα που δεν ήθελε να ακούσει και τον έλεγχε για την αμαρτία του. Αντίθετα ο Δαβίδ παραδέχτηκε την ενοχή του, έσκυψε το κεφάλι του στη γη και είπε: «αμάρτησα εις τον Κύριο». 

     Είναι γεγονός ότι δεν είναι εύκολο να λάβει ο άνθρωπος μια τέτοια απόφαση μέσα στη ζωή του. Τον εμποδίζει το διεφθαρμένο του «εγώ», τον εμποδίζει ο εχθρός της ψυχής με τις μεθοδίες του. Ακόμα και ο Δαβίδ σε κάποιες περιπτώσεις μέσα στη ζωή του δίσταζε να πάρει τη μεγάλη απόφαση να ομολογήσει τις αμαρτίες του και να συντρίψει την καρδιά του μπροστά στο Θεό. Μεταφέροντας μάλιστα αυτή την εμπειρία του αναφέρει: «Ότε απεσιώπησα, επαλαιώθησαν τα οστά μου εκ του ολολυγμού μου όλην την ημέραν, επειδή ημέραν και νύκτα εβαρύνθη η χειρ σου επ' εμέ η υγρότης μου μετεβλήθη εις θερινήν ξηρασίαν» (Ψαλμός ΛΒ/32 : 3,4). Ομολογεί ο Δαβίδ ότι υπήρξαν περιπτώσεις στη ζωή του που «σιωπούσε» μπροστά στο Θεό και προσπαθούσε να κρύψει τις αμαρτίες του. Αυτές ήταν οι πιο εφιαλτικές ημέρες της ζωής του. Έχοντας ζήσει τέτοιες τραγικές εμπειρίες δεν ξεχνά να συντονίσει την καρδιά του με την καρδιά του Θεού και να είναι μονίμως εξομολογούμενος ενώπιόν Του. Κάποια πιστή γυναίκα είχε πει στην ομολογία της: «Το δυσκολότερο κομμάτι της επιστροφής ήταν να Του ζητήσω συγχώρεση για όλες τις αμαρτίες που είχα διαπράξει. Κάποια στιγμή βρήκα τη δύναμη και ζήτησα από το Θεό να με συγχωρήσει. Μού είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι πέρασαν σαράντα χρόνια για να το κάνω αυτό». 

 

         4. Εις σε, εις σε μόνον ήμαρτον. 

     Σε Σένα μόνον αμάρτησα. Ο Δαβίδ είχε παραβιάσει τους Νόμους του Θεού, είχε προσβάλει και ατιμάσει το βασιλικό αξίωμα, είχε αμαρτήσει στη Βηθ Σαβεέ και στον Ουρία, τον πιστό σύζυγό της και πιστό στρατιώτη του, καθώς επίσης και στο παιδάκι που έχει στην κοιλιά της η γυναίκα αυτή και που έρχεται στη ζωή, για να πεθάνει, γιατί είναι καρπός μοιχείας, όμως πάνω απ' όλα σκέπτεται ότι πρόσβαλε το Όνομα του Θεού και έγινε αφορμή οι εχθροί του Θεού να βλασφημήσουν και να καταφρονήσουν τ' Όνομά Του (Β' Σαμουήλ ΙΒ/12: 14). 

    Κάθε αμαρτία προσβάλλει πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα το Δημιουργό και Θεό μας. Κάνοντας όλες αυτές τις σοβαρές παραβάσεις ο Δαβίδ αισθάνεται ότι περιφρόνησε πρώτα απ’ όλα το Θεό και αυτή είναι η μεγαλύτερη αμαρτία που διέπραξε. Αναγνωρίζει πλήρως την ενοχή του και το πρώτο που σκέπτεται είναι ν' αποκαταστήσει τη σχέση του μαζί Του. Γι' αυτό πρώτα  απ' όλα απευθύνεται στο Θεό. Ομολογεί: «σ’ Εσένα αμάρτησα» Κύριε. Αδικώντας τον Ουρία αδίκησα Εσένα, που είσαι ο Θεός του Ουρία. Όταν ψυχή αμαρτάνεις στο συνάνθρωπό σου, στο Θεό αμαρτάνεις, που είναι ο Δημιουργός.

    Ο Ιωσήφ δεν ανταποκρίνεται στις προκλήσεις της γυναικός του Πεντεφρή, δεν υποχωρεί, δεν παραβλέπει τους Νόμους του Θεού, αλλά στέκεται σταθερός και δίνει μία επική απάντηση σ' αυτή τη γυναίκα: "πως να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;" (Γένεση ΛΘ/39: 9). Το Θεό είχε υπόψη του ο Ιωσήφ, τους ηθικούς Του Νόμους. Δεν τους παραβίαζε γιατί ήθελε να έχει μία καθαρή και ολοκληρωτική σχέση μαζί Του. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της τήρησης των Νόμων του Θεού στη ζωή του Ιωσήφ; Την απάντηση μας τη δίνει ο αιώνιος Λόγος του Θεού: "...ο Κύριος μετά του Ιωσήφ, και ήτο άνθρωπος ευοδούμενος" (Γένεση ΛΘ/39: 2). 

       «Ενώπιόν σου Κύριε έπραξα το πονηρό».

     Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», (κεφ. Δ/4, εδ.13), αναφέρει: «δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον». Ό,τι κάνεις, ό,τι λες, ό,τι σκέπτεσαι το γνωρίζει ο Θεός. Με τα λόγια αυτά αναγνωρίζει ο Δαβίδ την πλήρη αδυναμία του και πως ό,τι είναι το οφείλει στο Θεό. Δεν ξεχνάει ποτέ ότι ήταν ένα ασήμαντο βοσκόπουλο και ο Θεός τον πήρε μέσα από την μάνδρα των προβάτων (Β' Σαμουήλ Ζ/7: 8) και τον έκανε βασιλιά στο λαό Του. Ό,τι είσαι ψυχή, ό,τι έχεις, ό,τι καλό έχει γίνει στη ζωή σου, όλα τα οφείλεις στο Θεό. Είναι "ο εγείρων από του χώματος τον πτωχόν και από της κοπρίας ανυψών τον πένητα, διά να καθίση αυτόν μετά των αρχόντων, μετά των αρχόντων του λαού αυτού" (Ψαλμός ΡΙΓ/113: 7,8).

        «να δικαιωθής εν τοις λόγοις σου και να ήσαι άμεμπτος εις τας κρίσεις σου».

       Ο Δαβίδ αναγνωρίζει ότι η κρίση του Θεού επρόκειτο να είναι δίκαιη (Ρωμαίους Γ/3: 4). Έτσι δικαιώνεται ο Λόγος Σου και Εσύ, Κύριε, που είσαι άμεμπτος στις κρίσεις σου. Αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά πόσο μικρός και πόσο επιρρεπής είναι ο άνθρωπος. Ο Ιώβ αναφέρει: «Δες, αυτός δεν εμπιστεύεται στους δούλους του, και στους αγγέλους του βλέπει ελάττωμα» (Ιώβ Δ/4: 18). Ανάξιος είμαι Κύριε ενώ Σύ είσαι άψογος στις κρίσεις σου, γι’ αυτό «μπροστά σου δεν θα δικαιωθεί κανένας άνθρωπος που ζει» (Ψαλμός ΡΜΓ/143: 2). Πως θα δικαιωθεί ο άνθρωπος; «Επειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου τής πίστης κι αυτό δεν είναι από σας είναι δώρο τού Θεού όχι από έργα, ώστε να μη καυχηθεί κάποιος» (Εφεσίους Β/2: 8). 

     5. Ιδού, συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν μήτηρ μου. 

    Ο Δαβίδ δεν προσπάθησε να δικαιώσει τον εαυτόν του. Αναγνωρίζει ότι γεννήθηκε μέσα στην αμαρτία και ότι η μητέρα  πέρασε πόνους γέννας, εξαιτίας της κληρονομικής αμαρτίας (Γένεση Γ/3: 16). Σε καμία περίπτωση τα λόγια του δε σημαίνουν ότι οι σχέσεις ανδρών και γυναικών, η σύλληψη και η γέννησή του ήταν αμαρτωλές πράξεις, αφού ο Θεός θέσπισε το γάμο και την τεκνοποίηση, ούτε αναφερόταν σε κάποιο συγκεκριμένο αμάρτημα της μητέρα του. Είχε συλληφθεί στην αμαρτία επειδή οι γονείς του ήταν αμαρτωλοί, όπως είναι όλοι οι άνθρωποι (Ρωμαίους Ε/5: 12). Ο Ιώβ διερωτάται: "Τις δύναται να εξαγάγη καθαρόν από ακαθάρτου; ουδείς" (Ιώβ ΙΔ/14: 4). Ας προσέξουμε να μη χρησιμοποιούμε την κληρονομική αμαρτία μας ως δικαιολογία, για ν' αποφύγουμε τη δική μας προσωπική ευθύνη. 

    Η ευθύνη του Δαβίδ είναι ότι καλλιέργησε στο μυαλό του ακάθαρτες - ανήθικες - σκέψεις και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ενδώσει στον πειρασμό. Για ν' αποφύγουμε τον πειρασμό θα πρέπει να προσευχόμαστε με τα λόγια που ο Κύριος μας έχει πει: "και μη φέρης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού" (Ματθαίος Σ/6: 13). 

  Ο Δαβίδ αναγνωρίζει την αθλιότητά του και ότι δεν έχει μέσα του καμία καλοσύνη. Αναγνωρίζει ότι γεννήθηκε μέσα στην αμαρτία από γονείς αμαρτωλούς. Η αμαρτία έχει μπει μέσα μου από τη στιγμή της σύλληψής μου και είμαι αμαρτωλός από την ίδια μου τη φύση μου. Η μόνη ικανότητα που έχω είναι να αμαρτάνω, να λυπώ τους συνανθρώπους μου, να λυπώ το Πνεύμα το Άγιο (Εφεσίους Δ/4: 30), ν' αστοχώ και να πράττω αμαρτίες ενώπιον Σου. 

     6. Ιδού, ηγάπησας αλήθειαν εν τη καρδία, και εις τα ενδόμυχα θέλεις με διδάξει σοφίαν. 

    Ο διάβολος είναι "ο πατήρ αυτού του ψεύδους" (Ιωάννης Η/8: 44), ο Θεός όμως είναι "ο πατήρ της αλήθειας". "ο Θεός αληθής, και κάθε άνθρωπος ψεύτης" (Ρωμαίους Γ/3: 4). Ο Δαβίδ γνωρίζει πόσο αληθινός είναι ο Θεός. Γι' Αυτόν αναφέρει στην επιστολή του ο Απ.  "Ιάκωβος" (Α/1: 17) "δεν υπάρχει αλλοίωση ή σκιά μεταβολής". Ο Δαβίδ ζητάει από το Θεό να τον διδάξει Σοφία. Ο Θεός βρίσκει ευχαρίστηση στη φιλαλήθεια και στην αγιότητα και ενώ μισεί την αμαρτία, όμως αγαπάει τον αμαρτωλό, όταν αυτός είναι ειλικρινής και εξομολογείται ενώπιον του Θεού την πραγματική του κατάσταση.

    Μέσα στο Έλεός Του και την Αγάπη Του είναι έτοιμος να συγχωρήσει, ν' αποκαταστήσει τον αμαρτωλό άνθρωπο και πέρα απ’ αυτό με το Πνεύμα το Άγιο ν' αποκαλύψει μέσα στην καρδιά του τις αιώνιες αλήθειες, που αποτελούν την πραγματική σοφία τούτης της ζωής. Ο Θεός καλεί και σήμερα κάθε ψυχή που είναι μακριά Του: «Επιστρέψατε προς τους ελέγχους μου ιδού, εγώ θέλω εκχέει το πνεύμα μου εφ' υμάς, θέλω σας κάμει να νοήσητε τους λόγους μου» (Παροιμίες Α/1: 23). Ο Θεός ερωτά το λαό Του, δια στόματος του προφήτη "Ιεζεκιήλ" (ΛΓ/33: 11): "Πές τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από το δρόμο του και να ζει, επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους, γιατί να πεθάνετε;".

    Έχουμε ανάγκη να μας διδάξει ο Θεός, να μας αποκαλύψει, να μας κάνει κοινωνούς της δικής Του Σοφίας. Πρόσεξε, ψυχή, μην κρύβεσαι από τον έλεγχο του Θεού, ζήτησε τον έλεγχό Του μέσα στη ζωή σου και τότε είναι βέβαιο ότι θα έρθει ο Θεός να σου μιλήσει. Μην κλείνεις την πόρτα στο Θεό, κάλεσέ Τον στη ζωή σου Κύριε, μίλησέ μου, «δίδαξέ με τα διατάγματά σου» (Ψαλμός ΡΙΘ/119: 2). Ο Θεός θέλει να καθαρίσει το εσωτερικό μας, τα βάθη της καρδιάς μας.

    7. Ράντισόν με με ύσσωπον, και θέλω είσθαι καθαρός πλύνον με και θέλω είσθαι λευκότερος χιόνος. 

     Ο Δαβίδ αντιλαμβάνεται ότι έχει ανάγκη από τη δύναμη του Θεού για να ξεπεράσει τις αμαρτωλές τάσεις του και γι' αυτό παρακαλεί το Θεό: "Ράντισέ με (εξάγνισέ με από την αμαρτία) με ύσσωπο και θα είμαι καθαρός, πλύνε με και θα είμαι λευκότερος από το χιόνι". Το ύσσωπο είναι ένα μυρωδικό βότανο. Η "Βικιπαίδεια" αναφέρει ότι πρόκειται για το φυτό μαντζουράνα. Από τα φύλλα της λαμβάνεται "αιθέριο έλαιο" που χρησιμοποιείται ως αντισηπτικό, χρησιμεύει δε και στην αρωματοποιία. 

    Στο βιβλίο του «Λευιτικού», (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 1- 8) αναφέρεται ότι ο Θεός είχε δώσει εντολή με ύσσωπο και καθαρό νερό να καθαρίζονται τελετουργικά οι λεπροί. Εδώ ο Δαβίδ λέει στο Θεό: «Ράντισέ με ύσσωπο» γιατί αναγνωρίζω ότι ηθικά είμαι λεπρός, είμαι ένας μοιχός, είμαι αμαρτωλός και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να καθαριστώ. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να καθαριστεί με τα έργα του, με τις δικές του δυνάμεις, μόνον ο Θεός μπορεί να τον συγχωρήσει και να τον καθαρίσει κάτω από μία προϋπόθεση, να το θελήσει, να το ζητήσει ειλικρινά ο άνθρωπος. Η μετάνοια για το αμαρτωλό παρελθόν μας είναι το πρώτο βήμα για την αποκατάσταση της σχέσης μας  με το Θεό, αφού Αυτός μας καθαρίζει. Ο Δαβίδ ζητάει από τον Θεό να τον "πλύνει" ολοκληρωτικά ώστε να είναι καθαρός, λευκότερος και από το χιόνι.

      Για το δικό μας καθαρισμό, για τη δική μας σωτηρία ο Θεός έκανε ένα μεγάλο Έργο, που άρχισε με τους προφήτες και κορυφώθηκε με τον ερχομό του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού ανάμεσά μας. Ο Κύριος ανάμεσά μας "διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού" (Πράξεις Ι/10: 38). Μας δίδαξε, μας ευεργέτησε, σταυρώθηκε, πέθανε, αναστήθηκε και τώρα βρίσκεται στα δεξιά του Πατέρα Θεού «μεσιτεύον υπέρ ημών» (Ρωμαίους Η/8: 34). Από εκείνον το θρόνο στον ουρανό θα σηκωθεί μια μέρα ο ίδιος ο Κύριος και θα έρθει στο μεσουράνημα (στον αέρα), για να «αρπάξει» την εκκλησία Του (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Μην του κρύψεις τίποτα του Θεού, γιατί «Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού δεν θέλει ευοδωθή ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς θέλει ελεηθή» (Παροιμίες ΚΗ/28: 13). 

    Μη προσπαθήσεις να κρύψεις ή να δικαιολογήσεις την αμαρτία. Πες στο Θεό: «Κύριε ομολογώ ότι ζω μέσα στην αμαρτία». Πέσε τα ίδια λόγια με τον Απ. Παύλο «διότι ξέρω πια ότι δεν κατοικεί μέσα μου, δηλαδή στη φύση μου κάτι καλό, γιατί, ενώ υπάρχει πάντα η θέληση, όμως τη δύναμη να πραγματοποιήσω το καλό δεν τη βρίσκω» (Ρωμαίους Ζ/7: 18) και επίσης «ενώ εγώ θέλω να κάνω το καλό, μέσα μου υπάρχει το κακό» (Ρωμαίους Ζ/7: 21). Μετά από μια τέτοια ειλικρινή ομολογία το λόγο έχει ο Θεός στη ζωή σου, για να ελευθερώσει, να σε διδάξει, να σου αποκαλύψει, να σε σώσει αιωνίως (Α' Ιωάννου Ε/5: 11), να κάνει την καρδιά του ανθρώπου που είναι: «απατηλή υπέρ πάντα και σφόδρα διεφθαρμένη» (Ιερεμίας ΙΖ/17 : 9) πιο λευκή από το χιόνι. «Πλύνεις με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι». Ο άνθρωπος που θα αγνοήσει το Θεό και θα προσπαθήσει να «πλυθεί» με τα δικά του «θρησκευτικά» έργα, με τις δικές του δυνάμεις, θα μπει πιο βαθιά και πιο βαθιά μέσα στην αμαρτία. Ο προφήτης "Ιερεμίας" (ΙΓ/13: 3) αναφέρει: «Δύναται ο Αιθίοψ να αλλάξη το δέρμα αυτού ή η πάρδαλις τα ποικίλματα αυτής; τότε δύνασθε και σεις να κάμητε καλόν, οι μαθόντες το κακόν». 

    8. Κάμε με να ακούσω αγαλλίασιν και ευφροσύνην, διά να ευφρανθώσι τα οστά, τα οποία συνέθλασας.  

     Ο Δαβίδ παρακαλεί το Θεό για αποκατάσταση της σχέσης του μαζί Του. Τούτα τα λόγια είναι δύσκολο να τα καταλάβει ο άνθρωπος που ζει μακριά από το Θεό, όμως μπορεί εύκολα να τα καταλάβει ο άνθρωπος του Θεού, που έχει υποφέρει κάποια στιγμή στη ζωή του, από ενοχή. 

    "κάμε με ν' ακούσω αγαλλίαση κι ευφροσύνη, για να ευφρανθούν τα οστά, τα οποία συνέθλασας". Πριν ο Δαβίδ μετανοήσει και εξομολογηθεί τ' αμαρτήματά του, η ένοχη συνείδησή του τον έκανε να είναι δυστυχισμένος. Πουθενά δεν έβρισκε ευχαρίστηση. Τόσο μεγάλη ήταν η αγωνία του αμαρτωλού Δαβίδ εξαιτίας της αμαρτίας του, ώστε έμοιαζε με άνθρωπο του οποίου τα οστά είχαν συνθλιβεί. Λαχταρούσε την συγχώρηση, την πνευματική ανάρρωση, την αποκατάσταση της χαράς που είχε μέσα στην καρδιά του πριν αμαρτήσει.  

    Λαχταρούσε να νιώσει και πάλι τη συγχώρηση, την πνευματική αποκατάσταση, τη χαρά που ένιωθε προηγουμένως κοντά στο Θεό. Γι’ αυτό τώρα που μετάνιωσε, τώρα που δέχτηκε τον έλεγχο του Θεού, ζητάει από τον Κύριο να τον κάνει να ακούσει τη φωνή του Πνεύματος του Αγίου. Κάνε με να αισθανθώ χαρά και ευφροσύνη, γιατί Κύριε, "μου έσπασες τα κόκαλα με τον έλεγχό Σου". Όταν κάποιου πάει να σταματήσει η καρδιά του, οι γιατροί του κάνουν ηλεκτροσόκ, για να επαναφέρουν την καρδιά σε λειτουργία. Αυτό ακριβώς κάνει και το Πνεύμα του Θεού στον πεσμένο πνευματικά άνθρωπο. Έτσι ο Θεός επιτρέπει να έρθουν δύσκολες καταστάσεις μέσα στη ζωή μας, για να "ξυπνήσουμε", για να προβληματιστούμε, για να επανέλθουμε, για να ζητήσουμε την συγχώρεση και την προστασία Του και για να θυμηθούμε άλλη μια φορά τα λόγια Του: «άνευ  εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). 

    Η μετάνοια καθώς και η συγχώρηση που ακολουθεί επαναφέρει τη χαρά και την αρμονία του Αγίου Πνεύματος, την ανακούφιση μέσα στην καρδιά μας και αυτό είναι το σημείο ότι ο Θεός μας έχει συγχωρήσει και ότι συνεχίζει να μας αγαπάει. Το Πνεύμα το Άγιο κράζει μέσα μας "Αββά, Πατέρα" (Ρωμαίους Η/8: 15). 

    9. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον.

     Ω! Θεέ μου, σε παρακαλώ να παραβλέψεις τις αμαρτίες μου και να εξαλείψεις τις παραβάσεις μου. Με δύο απλά λόγια λέει στο Θεό: «Δός μου, Κύριε, μια ακόμα ευκαιρία στη ζωή μου». Είναι Θεός της δεύτερης, της τρίτης….. της χιλιοστής ευκαιρία. Ας προσέξουμε όμως γιατί είναι Θεός που «δεν θέλει δικολογεί διαπαντός ουδέ θέλει φυλάττει την οργήν αυτού εις τον αιώνα» (Ψαλμός ΡΓ/103: 9). Ο Θεός δίνει στον άνθρωπο που θα  Τον εκζητήσει ειλικρινά μια νέα ευκαιρία. Αυτή είναι η «χάρις του Θεού», αυτή είναι η «ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού» (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15), που έρχεται στη ζωή εκείνου που μετανοεί και δεν προσπαθεί να κρύψει την αμαρτία του. 

    Ο Κύριος κάνει υπομονή μαζί μας και περιμένει να στρέψουμε ένα βλέμμα πίστεως σ’ Αυτόν. Ο Θεός δεν απέρριψε ακόμα και τον άδικο Κάιν για τη δολοφονία του αδελφού Άβελ, του μίλησε με αγάπη και του είπε: «αν συ πράξεις το σωστό», δηλ. αν μετανοήσεις και προσφέρεις τη σωστή θυσία, θα είσαι αποδεκτός και θα απελευθερωθείς από το θυμό και την ενοχή σου, αν όμως συνεχίσεις να αμαρτάνεις, η αμαρτία θα παραμονεύει σα θηρίο στην πόρτα σου και θα είναι έτοιμη να σε κατασπαράξει (Γένεση Δ/4: 7). Ο Κάιν δεν ανταποκρίθηκε στην αγάπη του Θεού, δε μετανόησε για την αμαρτία του. 

    Η μεγαλύτερη αλήθεια της Βίβλου είναι ότι ο Ιησούς Χριστός και θέλει και μπορεί να μας ελευθερώσει από την αμαρτία τον άνθρωπο, όμως αν εμείς επιμένουμε στην αμαρτία στρέφοντας τη θέλησή μας προς το κακό, σημαίνει ότι δε θέλουμε να ελευθερωθούμε και πλέον ο Θεός δεν μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί σέβεται την ελευθερία μας και τις επιλογές μας. Γι’ αυτό ας είναι αίτημα στην προσευχή μας: «Δοκίμασόν με, Θεέ, και γνώρισον την καρδίαν μου εξέτασόν με και μάθε τους στοχασμούς μου και ιδέ, αν υπάρχη εν εμοί οδός ανομίας και οδήγησόν με εις την οδόν την αιώνιον» (Ψαλμός ΡΛΘ/139: 23-24). 

       10. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, Θεέ και πνεύμα ευθές ανανέωσον εντός μου. 

    Αναγνώρισε ότι είχε ανάγκη ολοκληρωτικής ανανέωσης. Μόνον ο Θεός μπορεί να αλλάξει την καρδιά του ανθρώπου και να την κάνει να αισθάνεται αποστροφή προς την αμαρτία. Γι’ αυτό, ψυχή, όταν καταλάβεις την αμαρτωλότητά σου, μην περιμένεις να βελτιωθείς από μόνος σου, πήγαινε κατευθείαν στο Θεό, πες Του όλη την αλήθεια και ζήτησε να τα αλλάξει όλα μέσα σου. 

    "Καθαρή καρδιά και ευθύ πνεύμα μέσα μου" είναι το αίτημα του Δαβίδ προς το Θεό. Αναγνωρίζει με τα λόγια αυτά ο Δαβίδ ότι έχει ανάγκη ολοκληρωτικής ανανέωσης στη ζωή του. Ένας από τους μακαρισμούς του Κυρίου είναι: «Μακάριοι οι καθαροί την καρδίαν, διότι αυτοί θέλουσιν ιδεί τον Θεόν». (Ματθαίος Ε/5 : 8). Ποια καρδιά είναι καθαρή, αφού είναι δεδομένο ότι η καρδιά του ανθρώπου είναι «απατηλή υπέρ πάντα και σφόδρα διεφθαρμένη»; (Ιερεμίας ΙΖ/17: 19). Καθαρή για το Θεό είναι εκείνη η καρδιά που ακολούθησε τα βήματα της μετάνοιας του Δαβίδ, που αναγνώρισε το μοναδικό Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό, (Πράξεις Δ/4: 12), που πλύθηκε και καθαρίστηκε με το πολύτιμό Του αίμα που έτρεξε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, που δόθηκε «ως λύτρον αντί πολλών» (Ματθαίος Κ/20: 28), για την εξαγορά πολλών πλανημένων, χαμένων ψυχών.

     Όλα τα προβλήματα ξεκινούν από το νου του ανθρώπου. Εκεί μπαίνουν σκέψεις που, ενώ είναι βρώμικες, τις καλλιεργούμε μέσα στο μυαλό μας, μέχρι που τελικά εν ενδίδουμε στην αμαρτία. Στην επιστολή του ο Απ. "Ιάκωβος", (κεφ. Α/1, εδ. 14,15), εκθέτει τη σειρά των γεγονότων που οδηγεί στην αμαρτία. «Πειράζεται δε έκαστος υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας, παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν, η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον». 

    Κύριε, βάλε μέσα μου μια καθαρή καρδιά, που θα είναι σύμφωνη με το θέλημά Σου, που θα συντονίζεται με τη δική Σου καρδιά και βοήθησέ με να μην πάψω ποτέ να είμαι ευθύς, αυθεντικός, ειλικρινής ενώπιόν Σου. Τι ωραίο αίτημα προσευχής! 

     11. Μη με απορρίψης από του προσώπου σου και το πνεύμα το άγιόν σου μη αφαιρέσης απ' εμού. 

     Μη με εγκαταλείψεις, Κύριε, και μη με απομακρύνεις από κοντά Σου, μη μου στερήσεις τη χαρά να βρίσκομαι σε επικοινωνία μαζί Σου, αν και αυτό αξίζω. Βοήθησέ με, Κύριε, μη συμβεί στη ζωή μου εκείνο που συνέβη στη ζωή του βασιλιά Σαούλ εξαιτίας των αμαρτιών του «το Πνεύμα του Κυρίου απεσύρθη από του Σαούλ, και πνεύμα πονηρόν παρά Κυρίου ετάραττεν αυτόν» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/13: 14). Από το Δαβίδ, παρά τις σοβαρές παραβάσεις του, ο Θεός δεν αφαίρεσε το Πνεύμα Του το Άγιο, το αφαίρεσε όμως από το Σαούλ. Γιατί; Διότι ο Δαβίδ ήξερε να μετανοεί και ν' αποκαθιστά τη σχέση του με το Θεό, ενώ ο Σαούλ, παρά τα μεγάλα λάθη που έκανε δε μετανόησε ποτέ και για τίποτα. Ο Θεός μακροθύμησε στη ζωή του Σαούλ, τον περίμενε να έρθει «εις εαυτόν», αλλά αυτό δε συνέβη. Σκληρά τα λόγια του προφήτη Σαμουήλ προς το Σαούλ: «επειδή συ απέρριψας τον λόγον του Κυρίου, διά τούτο και αυτός απέρριψε σε από του να ήσαι βασιλεύς» (Α΄ Σαμουήλ ΙΕ/15: 23). Σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής του ο Σαούλ ήρθε μπροστά στο Θεό, για να ζητήσει την οδηγία Του. «Και ηρώτησεν ο Σαούλ τον Κύριον αλλ' ο Κύριος δεν απεκρίθη προς αυτόν ούτε δι' ενυπνίων ούτε διά του Ουρίμ ούτε διά προφητών» (Α΄ Σαμουήλ ΚΗ/28: 6). Ο Θεός δεν αποκρίνεται σ’ εκείνους που δε μετανοούν για το αμαρτωλό τους παρελθόν και δεν ταπεινώνονται ενώπιόν Του.

       12. Απόδος μοι την αγαλλίασιν της σωτηρίας σου και με πνεύμα ηγεμονικόν στήριξόν με. 

         Ο Δαβίδ καθώς κατανοεί την πραγματική του κατάσταση και καθώς πάσχει κάτω από το βάρος της ενοχής του, κράζει στο Θεό για Έλεος, ζητώντας να βρει και πάλι τη χαμένη χαρά του. Ζητάει από το Θεό να του αποδώσει τη χαρά της σωτηρίας του την οποία έχασε εξαιτίας της αμαρτίας του. Στον "Ψαλμό" (ΛΒ/32: 1) αναφέρεται: "Μακάριος εκείνος, του οποίου συνεχωρήθη η παράβασις, του οποίου εσκεπάσθη η αμαρτία".

          Αυτός που ειλικρινά  μετανιώνει, λαχταρά να εξαγνιστεί και να επανακτήσει την  επι-κοινωνία με τον ουρανό. Δεν κάνει καμία προσπάθεια να καλύψει οτιδήποτε. Εδώ ο μετανο-ημένος  Δαβίδ  ζητάει  από  το  Θεό  να  του  χαρίσει  τη χαρά και την αγάπη από την οποία κάποτε ήταν γεμάτη η καρδιά του και η ζωή του και η οποία τώρα έχει χαθεί  εξαιτίας των αμαρτιών του. Ζητάει να του χαρίσει ο Θεός πνεύμα δυνατό που να ηγεμονεύει  σε όλο του το είναι. Θέλει να επανέλθει στην προηγούμενη του κατάσταση της χαράς, της ευδαιμονίας που είχε, καθώς επικοινωνούσε με το Θεό. Γι’ αυτό τα λόγια του προς τον Κύριο είναι: Χάρισέ μου και πάλι, Κύριε, εκείνη την αγαλλίαση της σωτηρίας, που Εσύ είχες βάλει μέσα στην καρδιά μου και την οποία εξαιτίας των αμαρτιών μου, των άστοχων επιλογών, την έχασα. Κύριε, κάνε με να νιώσω ξανά ότι με αποδέχεσαι και γέμισε και πάλι την καρδιά μου με αγαλλίαση. Επειδή δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στον εαυτόν μου στήριξέ με με το Πνεύμα σου το Άγιο που είναι δυνατό, ηγεμονικό. 

      13. Θέλω διδάξει εις τους παραβάτας τας οδούς σου και αμαρτωλοί θέλουσιν επιστρέφει εις σε.

      Δεν είναι ποτέ δυνατόν να εμποδίσεις κάποιον να κηρύττει το μεγαλείο της Χάρης του Θεού, όταν έχει νιώσει το βάρος της αμαρτίας του κι έχει γευθεί τη συγχώρηση του Θεού. Ο Δαβίδ ανακουφισμένος από την ενοχή του με ευγνωμοσύνη προς το Θεό για τη συγχώρηση που έλαβε, θέλει να μεταδώσει τη χαρά του και σε άλλους ανθρώπους μιλώντας τους για την αγάπη του Θεού. Ο Θεός θέλει να νιώσει κάθε άνθρωπος την ανακούφιση που φέρνει η καθαρή συνείδηση και μέσα από το Λόγο Του απευθύνει κάλεσμα. «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, διά να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, διά να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου» (Πράξεις Γ/3: 19). Θα μιλήσω στους παραβάτες, θα τους πω ότι και εγώ ήμουνα παραβάτης και αμαρτωλός και θα τους εξηγήσω πως ο Θεός με δέχτηκε, με συγχώρησε και με αποκατέστησε κοντά Του. Ψυχή, αν δε γνώρισες προσωπικά το Θεό ή κάπου Τον έχασες στην πορεία της ζωής σου, ακολούθησε τα βήματα του Δαβίδ και σύντομα θα αισθανθείς την παρουσία Του κοντά σου και το Πνεύμα Του το Άγιο να «κράζει» μέσα σου. «Αυτό το Πνεύμα συμαρτυρεί με το πνεύμα ημών ότι είμεθα τέκνα Θεού» (Ρωμαίους Η/8: 16). Θα μιλήσω στους παραβάτες και θα τους πω ότι ο Θεός τους περιμένει με ανοικτή αγκαλιά. Θα δουν την παρουσία Σου μέσα στη ζωή μου, θα γνωρίσουν την αγάπη Σου και θα επιστρέψουν σε Σένα, που είσαι η πηγή της ζωής, ο πλάστης και δημιουργός, ο συντηρητής του σύμπαντος, ο ζωντανός και αληθινός Πατέρας στον ουρανό, ο Θεός της Αγάπης και του Ελέους. 

     14. Ελευθέρωσόν με από αιμάτων, Θεέ, Θεέ της σωτηρίας μου η γλώσσα μου θέλει ψάλλει εν αγαλλιάσει την δικαιοσύνην σου. 

    Απάλλαξέ με και ελευθέρωσέ, με Κύριε, από άσκοπες διαμάχες, από τσακωμούς, φασαρίες, φαγωμάρες, που δεν προσέφεραν τίποτα καλό στη ζωή μου. Δε θέλω Κύριε να είμαι ανήρ αιμάτων αλλά να είμαι ένας ειρηνοποιός. Θέλω να έχω ειρήνη με Σένα και με τους γύρω μου και η γλώσσα μου να ψάλλει με αγαλλίαση τη δικαιοσύνη Σου, τα θαυμάσια που έκανες μέσα στη ζωή μου, να υμνώ την Αγάπη και το Έλεός Σου.

     15. Κύριε, άνοιξον τα χείλη μου και το στόμα μου θέλει αναγγέλλει την αίνεσίν σου. 

     Τα χείλη μου σφραγίστηκαν από την αμαρτία μου. Άνοιξε τα χείλη μου, Κύριε, για να μιλήσω στο περιβάλλον μου για σένα, για να εξαγγείλω τον ύμνο Σου, τα θαυμάσια που Εσύ κάνεις στη ζωή κάθε ανθρώπου, που μετανοεί και επικαλείται το Άγιο Όνομά Σου. 

  16. Διότι δεν θέλεις θυσίαν, άλλως ήθελον προσφέρει εις ολοκαυτώματα δεν αρέσκεσαι. 

      Ο Μωσαϊκός Νόμος (Λευιτικό & Δευτερονόμιο) απαιτούσε να προσφέρονται στο Θεό θυσίες και ολοκαυτώματα ζώων, όμως τα αμαρτήματα της μοιχείας και της ηθικής αυτουργία σε φόνο, που διέπραξε ο Δαβίδ, τιμωρούνταν με θάνατο και δε μπορούσαν να εξιλεωθούν με τέτοιες θυσίες. Άλλωστε οι θυσίες και οι προσφορές, χωρίς την ειλικρινή μετάνοια δεν έχουν καμία αξία. Είναι μεγάλο λάθος να νομίζουμε ότι μπορούμε να ενεργούμε άδικα και να δικαιωνόμαστε με κάποιες "καλές μας πράξεις". Να έχουμε υπόψη μας πάντοτε τα λόγια του Απ. Παύλου στην επιτολή "προς Γαλάτας" (Σ/6: 7) "ο Θεός δεν εμπαίζεται επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει". 

    Ο Θεός σ' έναν αμαρτωλό που δεν κρύφτηκε από το Θεό, που ζήτησε να του χαρίσει μια νέα καρδιά και ένα νέο πνεύμα, κάνει μια μεγάλη αποκάλυψη, του αποκαλύπτει, τι θέλει και σε τι πραγματικά αρέσκεται, ποιες θυσίες είναι αποδεκτές απ' Αυτόν. Κύριε, δε βασίζομαι, λέει ο Δαβίδ, σε ιεροτελεστίες, για να λάβω συγχώρηση. Αν ήθελες θυσίες ζώων θα σου προσέφερα πάρα πολλές, όμως δεν ευφραίνεσαι με ολοκαυτώματα. Ξέρω πως όλα αυτά είναι τύποι και συμβολισμοί.

     17. Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει. 

      Τώρα που μετανόησα και δέχτηκα την παρουσία του Θεού κατάλαβα ότι η πραγματική θυσία ενώπιον του Θεού είναι να έρχεται ο άνθρωπος στην παρουσία Σου με συντριμμένο πνεύμα, με ταπεινωμένη καρδιά, με ειλικρινή προσευχή. Μια τέτοια καρδιά Κύριε δε θα την καταφρονήσεις. Η αίσθηση της παρουσίας του Θεού μέσα μου με διαβεβαιώνει ότι ο Θεός δέχτηκε τη θυσία μου. Μα εσύ, Δαβίδ, δε θυσίασες τίποτα. Θυσίασα τον εγωισμό μου, συντρίφτηκε η καρδιά μου, άδειασα ολόκληρο τον εσωτερικό μου κόσμο ενώπιόν Του. 

    Την καρδιά του Θεού δεν μπορεί να την καταλάβει κανένας άνθρωπος, όσο σοφός, όσο δυνατός, όσο ευφυής κι αν είναι. Ο μόνος που μπορεί να την εννοήσει είναι Εκείνος που την έφτιαξε, όταν ο άνθρωπος Τον πλησιάζει με συντριβή και ταπείνωση. Ο μόνος που μπορεί να καταλάβει την καρδιά του Θεού είναι αυτός που μετανόησε και εξομολογήθηκε  ειλικρινά ενώπιόν Του, χωρίς να δικαιολογεί το παρόν ή το παρελθόν του. Ο Θεός ευαρεστείται και δέχεται τον αμαρτωλό που μετανοεί. Και αυτό αναφέρεται σε πολλά σημεία και με μεγάλη σαφήνεια στο λόγο του Θεού. «Ούτω, σας λέγω, χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού διά ένα αμαρτωλόν μετανοούντα» (Λουκάς ΙΕ/15: 10). Τούτη τη μεγάλη αλήθεια την είχε βαθιά κατανοήσει ο Δαβίδ. 

    Συμπέρασμα. Η μόνη "θυσία" που αποδέχεται ο Θεός από τον αμαρτωλό άνθρωπο είναι "πνεύμα συντετριμμένο". Η καρδιά ενός ανθρώπου που έχει "πνεύμα συντετριμμένο", λυπάται βαθιά για την αμαρτία του, ταπεινώνεται, μετανοεί και ζητάει από το Θεό, Έλεος. Δε μπορούμε να προσφέρουμε τίποτα πολύτιμο στο Θεό μέχρις ότου μετανοήσουμε για τ' αμαρτήματά μας,  άλλος τρόπος δεν υπάρχει, ο Θεός δε "θα αθωώσει τον ασεβή" (Ναούμ Α/1: 3).

    Ο Θεός τη "θυσία" της συντετριμμένης και ταπεινωμένης καρδιά δεν θα την απορρίψει, θα τη δεχτεί και θα της προσφέρει συγχώρηση και αποκατάσταση. "Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Αγιος· Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς και εν αγίω τόπω· και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν και του ταπεινού το πνεύμα, διά να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων" (Ησαΐας ΝΖ/57: 15). Η συγχώρηση του Θεού προσφέρεται μέσω της λυτρωτικής θυσίας του Κυρίου Ιησού Χριστού (Εβραίους Δ/4: 16  --  Α' Ιωάννου Β/2: 1,2). 

 

   18. Ευεργέτησον την Σιών διά της ευνοίας σου οικοδόμησον τα τείχη της Ιερουσαλήμ.  

     Ο Δαβίδ καθώς προσεύχεται στο Θεό δεν ξεχνά και τους συμπατριώτες του, γι' αυτό προσεύχεται στον Κύριο "με καλή θέληση" να ευεργετήσει τη Σιών, δηλ. την Ιερουσαλήμ, εκεί που είχε σκοπό να οικοδομήσει ναό εις τον Κύριο. Θέλω Κύριε να προσευχηθώ για το λαό Σου. Ευεργέτησέ τους ακόμα περισσότερο και χτίσε ξανά τα τείχη της Ιερουσαλήμ. Ανόρθωσε πνευματικά τείχη μέσα στη ζωή μας, που θα απωθούν την αμαρτία από τη ζωή μας.  

  19. Τότε θέλεις ευαρεστηθή εις θυσίας δικαιοσύνης, εις προσφοράς και ολοκαυτώματα, τότε θέλουσι προσφέρει μόσχους επί το θυσιαστήριόν σου. 

     Όταν βαδίζουμε έχοντας κοινωνία με τον αληθινό Θεό, όταν ομολογούμε τις αμαρτίες μας και παραιτούμαστε απ’ αυτές, τότε μ' ευχαρίστηση ο Θεός θα μας δεχτείς και εμείς θα θυσιάσουμε ό,τι είναι πολύτιμο και θα ομολογήσουμε το Άγιο Όνομα του Θεού μας, που είναι «μακρόθυμος και πολυέλεος, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν» (Αριθμοί ΙΔ/14: 18). Ο Δαβίδ θέλει ν' απολαμβάνει και εκείνος αλλά και ο λαός του την εύνοια του Θεού και γι' αυτό θα πρέπει να τον λατρεύουν με τρόπο αποδεκτό από το Θεό, προφέροντας πάνω απ' όλα "θυσίες δικαιοσύνης". Μετά απ' αυτά ακολουθούν οι θυσίες των μόσχων κλπ, σύμφωνα με το τελετουργικό της Παλαιάς Διαθήκης. 

       Επίλογος.

       Η εγκάρδια προσευχή του Δαβίδ, όπως αναφέρεται στον Ψαλμό ΝΑ/51  μας φανερώνει ότι στην αμαρτία μας θα πρέπει ν' αντιδρούμε μ' ένα πνεύμα μετάνοιας και συντριβής. Μας δείχνει πως αν αμαρτήσουμε και μετανοήσουμε ειλικρινά, για κάθε τι αντίθετο με το θέλημά Του, ο Θεός θα ενεργήσει με έλεος και αγάπη και θα μας συγχωρήσει. Στη σχέση μας με το Θεό θα πρέπει να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς και να ζητάμε απ' Αυτόν να μας δίνει σοφία (εδ. 6). Να ζητάμε Αυτός να μας καθαρίζει και να μας δίνει μια αγνή καρδιά και ένα σταθερό ηγεμονικό πνεύμα (εδ. 7-10). Δε θα πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτόν μας να σκληρύνει στην αμαρτία γιατί τότε θα λυπήσουμε το Άγιο Πνεύμα (Εφεσίους Δ/4: 30), με όλες τις αρνητικές συνέπειες που θ' ακολουθήσουν στη ζωή μας. Όταν έχουμε το Πνεύμα του Θεού μέσα μας, μπορούμε να φανερώνουμε και σε άλλους ανθρώπους τις αλήθειες  του Ευαγγελίου (εδ. 11-13). Αν μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας και ταπεινωθούμε ενώπιόν Του, ο Θεός θα μας συγχωρήσει, γιατί καρδιά συντριμμένη και ταπεινωμένη ποτέ δεν θα την καταφρονήσει (εδ. 14-17). Από τον Ψαλμό αυτό μαθαίνουμε επίσης ότι οι προσευχές μας δεν πρέπει να επικεντρώνονται αποκλειστικά και μόνον γύρω από τον εαυτόν μας, αλλά θα πρέπει να προσευχόμαστε και για την ευλογία και την πνευματική πρόοδο όλων όσων συμμετέχουν στην αληθινή λατρεία του Θεού (εδ. 18,19). 

    Ο "Ψαλμός" ΝΑ/51 μας φανερώνει ότι αν στην πορεία μας βρεθούμε σε αμαρτία θα πρέπει  να γνωρίζουμε ότι δε χάθηκε κάθε η ελπίδα μας, αλλά θα πρέπει να μετανοούμε και να εξομολογούμαστε ενώπιόν Του, κάθε τι που βαρύνει τη συνείδησή μας. Όταν ο Θεός δει την ειλικρινή μας μετάνοια τότε από αγάπη, θα κάνει έλεος και θα μας συγχωρήσει. Πόσο παρηγορητικό είναι για όλους μας να γνωρίζουμε ότι ο Θεός δεν καταφρονεί μια συντετριμμένη καρδιά, αρκεί η μετάνοιά μας να είναι συντριπτική και η προσευχή μας στον Κύριο να είναι ειλικρινής, για να μπορέσει να ενεργήσει ο Θεός μέσα στη ζωή μας και να συνεχίσουμε ν' απολαμβάνουμε στη ζωή μας «μια τόσο μεγάλη σωτηρία» (Εβραίους Β/2: 3). Ο Απ. Παύλος στην επιστολή που στέλνει προς τον συνεργάτη του τον Τίτο, αναφέρει: «Διότι εφανερώθη η χάρις του Θεού η σωτήριος εις πάντας ανθρώπους, διδάσκουσα ημάς να αρνηθώμεν την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας και να ζήσωμεν σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς εν τω παρόντι αιώνι» (Τίτος Β/2: 11,12). 

   Ας κάνουμε μια καινούργια αρχή που θα στηρίζεται σ’ ένα «πνεύμα ευθές», «συντετριμμένο και τεταπεινωμένο», ενώπιον του Θεού. Ας θυμόμαστε τα λόγια του Απ. Παύλου: "ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασε" (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 11) και κυρίως ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι όταν ξεκίνησε το κακό της αμαρτίας, στον κήπο της Εδέμ η υπόσχεση του Θεού ήταν: «και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής, αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού» (Γένηση Γ/3 :1 5). Το μήνυμα του Θεού προς τους πρωτοπλάστους ήταν ξεκάθαρο. Ο Χριστός θα νικήσει και μαζί με το Χριστό θα νικήσουν και όλοι εκείνοι οι πρώην αμαρτωλοί, που μετανόησαν, συγχωρέθηκαν και έθεσαν την ελπίδα τους πάνω σ’ Αυτόν (Ψαλμός 91: 9). ---