"Δεν είναι βάλσαμο εν Γαλαάδ;"

Βιβλίο προφήτη   «ΙΕΡΕΜΙΑ»,   κεφ. Η/8,   εδ.   5 – 22. 

5 Γιατί αυτός ο λαός τής Ιερουσαλήμ στράφηκε με παντοτινή στροφή; Προσηλώνονται στην απάτη, αρνούνται να επιστρέψουν. 

6 Ακροάστηκα, και άκουσα, αλλά, δεν μίλησαν με ευθύτητα δεν υπάρχει κανένας που να μετανοεί από την κακία του, λέγοντας: Τι έκανα; Κάθε ένας στράφηκε στον δρόμο του, σαν το άλογο που ορμάει στη μάχη. 

7 Κι αυτός ο πελαργός στον ουρανό γνωρίζει τους διορισμένους καιρούς του και το τρυγόνι, και ο γερανός, και το χελιδόνι φυλάττουν τον καιρό τού ερχομού τους· ο λαός μου, όμως, δεν γνωρίζει την κρίση τού Κυρίου. 

    Στα λόγια αυτά φαίνεται καθαρά η πλήρης εξαχρείωση των κατοίκων του νότιου βασιλείου του Ισραήλ ή «βασίλειο του Ιούδα», μια κατάσταση που έχει απλωθεί απ’ άκρου εις άκρον της γης. Παντού απάτη, εξαχρείωση, κακία, χωρίς να υπάρχει ούτε ίχνος μεταμέλειας. «καθώς είναι γεγραμμένον Ότι δεν υπάρχει δίκαιος ουδέ εις, δεν υπάρχει τις έχων σύνεσιν δεν υπάρχει τις εκζητών τον Θεόν. Πάντες εξέκλιναν, ομού εξηχρειώθησαν δεν υπάρχει ο πράττων αγαθόν, δεν υπάρχει ουδέ εις» (Ρωμαίους Γ/3: 10-12). 

    Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων δεν πιστεύουν ότι κάποια στιγμή, που ο Θεός έχει ορίσει, θα κριθούν για τις πράξεις τους, ούτε ότι θα υπάρξουν συνέπειες για τις παραβάσεις τους στη ζωή. Όμως κάνουν μεγάλο λάθος. Ο άνθρωπος θα κριθεί για τις πράξεις του γιατί είναι από το Θεό ελεύθερος, έχει λογική και βάσει αυτής μπορεί να επιλέξει. Γι’ αυτό θα δώσει λόγο για τις επιλογές του. Το άλογο ζώο δε θα δώσει λόγο γιατί δεν έχει δυνατότητα επιλογής. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις» (Εβραίους Θ/9: 27). Ο Απ. Πέτρος την ημέρα της «Πεντηκοστής» αναφωνεί ενώπιον όλων των παρευρισκόμενων: «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι, διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών» (Πράξεις ΙΖ/17: 30,31). 

    Η αμαρτία του λαού την οποία δε μπορούσε με κανέναν τρόπο ν’ ανεχθεί ο Θεός ήταν η ειδωλολατρία. Εξαιτίας αυτής της μεγάλης αμαρτίας ο λαός οδηγήθηκε στην Βαβυλωνιακή εξορία για εβδομήντα ολόκληρα χρόνια (609 – 539 π.Χ.). Ο Θεός θρηνεί για την κατάσταση του λαού Του, καθώς γνωρίζει το τι πρόκειται ν’ ακολουθήσει. 

    8 Πώς λέτε: Είμαστε σοφοί, και ο νόμος τού Κυρίου είναι μαζί μας; Δέστε, σίγουρα, μάταια έγινε αυτό η κάλαμος των γραμματέων είναι αναληθής. 

    Πίστευαν ότι ήταν σοφοί, δυνατοί, πλούσιοι και ξεχωρισμένοι από το Θεό, για να Τον υπηρετήσουν. Γνώριζαν τους νόμους του Κυρίου και παρ’ όλα αυτά οι ερμηνευτές, οι προφήτες, οι ιερείς νόθευαν τα λόγια Του και αρνούντο το Νόμο Του. Προσπαθούσαν να πλουτίσουν παράνομα και αντιμετώπιζαν τα προβλήματα με επιπολαιότητα, αποβλέποντες σε «αισχρό κέρδος» (επιστολή Τίτο Α/1: 11) και σε εκμετάλλευση των συνανθρώπων τους. Ο Θεός ευαρεστείται με την Αγάπη, τη δικαιοσύνη, την αξιοπιστία και όχι με τέτοιου είδους συμπεριφορές. 

    9 Οι σοφοί καταντροπιάστηκαν, πτοήθηκαν, και συνελήφθησαν επειδή, απέρριψαν τον λόγο τού Κυρίου και ποια σοφία υπάρχει μέσα τους; 

19 Επειδή είναι γεγραμμένον Θέλω απολέσει την σοφίαν των σοφών, και θέλω αθετήσει την σύνεσιν των συνετών. 

20 Που ο σοφός; που ο γραμματεύς; που ο συζητητής του αιώνος τούτου; δεν εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου; 

21 Διότι επειδή εν τη σοφία του Θεού ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν διά της σοφίας, ηυδόκησεν ο Θεός διά της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας (Α’ Κορινθίους Α/1: 20). 

    Μία είναι η σοφία, να γνωρίζει ο άνθρωπος τον Θεό και δημιουργό Του. Ο Ευαγγελιστής «Ιωάννης» (ΙΖ/17: 3) αναφέρει: «Κι αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν εσένα τον μόνον αληθινό Θεό, και εκείνον τον οποίον απέστειλες, τον Ιησού Χριστό». 

    10 Γι' αυτό, θα δώσω τις γυναίκες τους σε άλλους, τα χωράφια τους σ' εκείνους που θα τους κληρονομήσουν επειδή, κάθε ένας, από μικρόν μέχρι μεγάλο δόθηκε σε πλεονεξία από προφήτη μέχρι ιερέα, κάθε ένας πράττει το ψέμα. 

    «Επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού, δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού» (Ρωμαίους Γ/3: 23,24). Τι αναφέρει ο Λόγος του Θεού για την πλεονεξία; «Νεκρώσετε, λοιπόν, τα μέλη σας που είναι επάνω στη γη: Πορνεία, ακαθαρσία, πάθος, κακή επιθυμία, και την πλεονεξία, που είναι ειδωλολατρεία» (Κολοσσαείς Γ/3: 5). Ο Ψαλμωδός ζητάει από το Θεό: «Κλίνε την καρδιά μου στα μαρτύριά σου, και όχι σε πλεονεξία» (ΡΙΘ/119: 36). 

11 Επειδή, γιάτρεψαν το σύντριμμα της θυγατέρας τού λαού μου με επιπόλαιο τρόπο, λέγοντας: Ειρήνη, ειρήνη αλλά, δεν υπάρχει ειρήνη. 

12 Μήπως ντράπηκαν ότι έπραξαν βδέλυγμα; Μάλιστα, καθόλου δεν ντράπηκαν ούτε κοκκίνισαν γι' αυτό, θα πέσουν ανάμεσα σ' εκείνους που πέφτουν στον καιρό τής επίσκεψής τους θα απολεστούν, είπε ο Κύριος. 

13 Εξάπαντος θα τους αναλώσω, λέει ο Κύριος δεν θα είναι σταφύλια στην άμπελο ούτε σύκα στη συκιά, και το φύλλο θα μαραθεί και τα αγαθά, που τους έδωσα, θα φύγουν απ' αυτούς. 

14 Γιατί καθόμαστε; Συγκεντρωθείτε, ας μπούμε μέσα στις οχυρές πόλεις, και ας μείνουμε εκεί ολοκληρωτικά σιωπηλοί επειδή, ο Κύριος ο Θεός μας μάς κράτησε σε τέλεια σιωπή, και μας πότισε νερό χολής, μια που αμαρτήσαμε στον Κύριο. 

15 Προσμείναμε ειρήνη, όμως κανένα αγαθό καιρό θεραπείας, όμως, δέστε, ταραχή. 

16 Το φρύαγμα (ο θυμός) των αλόγων του ακούστηκε από τη Δαν σείστηκε ολόκληρη η γη από τον ήχο τού χρεμετισμού των ρωμαλέων αλόγων του επειδή, ήρθαν και κατέφαγαν τη γη, και το πλήρωμά της την πόλη, κι αυτούς που κατοικούν σ' αυτή 

17 επειδή, δέστε, εγώ σας στέλνω φίδια, οχιές, που δεν θα γοητεύονται, αλλά θα σας δαγκώνουν, λέει ο Κύριος. 

18 Θέλησα να παρηγορηθώ από τη λύπη, η καρδιά μου, όμως, είναι μέσα μου παραλυμένη. 

19 Δέστε, φωνή κραυγής τής θυγατέρας τού λαού μου, από μακρινή γη. Δεν είναι ο Κύριος στη Σιών; Ο βασιλιάς της δεν είναι μέσα σ' αυτή; Γιατί με παρόργισαν με τα γλυπτά τους, με ξένες ματαιότητες; 

20 Πέρασε ο θερισμός, τελείωσε το καλοκαίρι, κι εμείς δεν σωθήκαμε. 

21 Για το σύντριμμα της θυγατέρας τού λαού μου πληγώθηκα είμαι σε πένθος με κατέλαβε έκπληξη. Δεν υπάρχει βάλσαμο στη Γαλαάδ; 

22 Δεν υπάρχει εκεί γιατρός; Γιατί, λοιπόν, η θυγατέρα τού λαού μου δεν ανέλαβε την υγεία της; 

      ΣΧΟΛΙΑ: 

    Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες φοβερών, τρομερών, πρωτόγνωρων, ακραία τραγικών γεγονότων καταστροφής, καθώς στην κυριολεξία ένας ολόκληρος κόσμος καταρρέει μέσα στη θλίψη, τον πόλεμο και τα δάκρυα. Ένας πολιτισμός χιλιάδων χρόνων αποδεικνύεται ανίκανος, για να δώσει λύση στα μεγάλα, φλέγοντα καθημερινά προβλήματα. Αντίθετα, καθώς εξελίσσεται, γίνεται «μπούμερανγκ» και απειλή για την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπινου είδους. 

    Πρόκειται για έναν «πολιτισμό» που δημιουργήθηκε «χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό και κατά συνέπεια, χωρίς να έχει καμία ελπίδα και καμία προοπτική για τον άνθρωπο». Ένα πολιτισμό στηριγμένο στην αμαρτία, την αποστασία, την άρνηση του θελήματος του Θεού, στην απόλυτη επικράτηση του ανθρώπινου διεφθαρμένου «εγώ». Θα λέγαμε ότι στις ημέρες μας κορυφώνεται τούτη η προσπάθεια εναντίωσης του ανθρώπου απέναντι στο Θεό και το θέλημά Του. Η γη διεφθάρη, όπως και στις ημέρες του Νώε (Γένεση Σ/6: 11), κατακλύσθηκε από αδικία, ανομία, πλεονεξία και κάθε άλλο κακό και τα αποτελέσματα είναι τραγικά, φοβερά, συγκλονιστικά. 

    Άραγε ποια είναι η αιτία όλου αυτού του κακού που συμβαίνει γύρω μας; Γιατί, ενώ «περιμέναμε να έρθει ειρήνη, ήρθε πόλεμος, ταραχή, φόβος, απελπισία;» (Ιερεμίας Σ/6: 15). Ο αιώνος Λόγος του Θεού με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο μας αποκαλύπτει την αιτία: «Δύο κακά έπραξε ο λαός μου, εμέ εκγατέλιπον την πηγή των ζώντων υδάτων και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ» (Ιερεμίας Β/2: 13). Ο άνθρωπος εγκατέλειψε τον αληθινό Θεό, τον Πλάστη του και Δημιουργό του. Ο πρ. «Ησαΐας» (Α/1: 3) χαρακτηριστικά αναφέρει: «το βόδι γνωρίζει το αφεντικό του, και το γαϊδούρι τη φάτνη τού κυρίου του ο Ισραήλ, όμως, δεν γνωρίζει, ο λαός μου δεν εννοεί». Τη λύση που έδωσε ο Θεός, από αγάπη για τον αμαρτωλό άνθρωπο, το τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο σωτηρίας, που έκανε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό, ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας, ο άνθρωπος δεν το αποδέχτηκε με ολέθρια αποτελέσματα γι’ αυτόν. 

      Ας παρατηρήσουμε, με γνώμονα πάντοτε τον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού, για να δούμε ποιες ήταν οι αιτίες που ο άνθρωπος εγκατέλειψε και συνεχίζει να εγκαταλείπει τον αληθινό Θεό. 

      1/ Η αγάπη προς τη ζωή της αμαρτίας. 

    Ο νεότερος γιος στην «παραβολή του ασώτου» (Λουκάς ΙΑ/11: 32) είχε τα πάντα όσο ζούσε μέσα στο σπίτι του Πατέρα του. Είχε αγάπη, πλούτο, δόξα, πλήρη επάρκεια σε όλα. Παρ’ όλα αυτά με κάθε τρόπο ήθελε να φύγει από το σπίτι του Πατέρα και μάλιστα πολύ μακριά «εις χώραν μακράν». Ο λόγος που τον ωθούσε να φύγει ήταν η αγάπη για την αμαρτία. Στο σπίτι του Πατέρα υπήρχαν τα πάντα, εκτός από αμαρτία. 

    Την εικόνα του ανθρώπου διαχρονικά την παρουσιάζει ο Απ. Παύλος με τα πιο μελανά χρώματα στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Α/1, εδ. 24–33). Στις έσχατες ημέρες μας λέγει ο απόστολος στον Τιμόθεο, η αμαρτία, η αποστασία, η πτώση του ανθρώπου, θα κορυφωθούν. 

1 Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί 

2 διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, 

3 άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, 

4 προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, 

5 έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε. 

6 Διότι εκ τούτων είναι εκείνοι, οίτινες εισχωρούσιν εις τας οικίας και αιχμαλωτίζουσι τα γυναικάρια τα πεφορτισμένα αμαρτίας, συρόμενα υπό διαφόρων επιθυμιών, 

7 τα οποία πάντοτε μανθάνουσι και ποτέ δεν δύνανται να έλθωσιν εις την γνώσιν της αληθείας. 

8 Και καθ' ον τρόπον ο Ιαννής και Ιαμβρής αντέστησαν εις τον Μωϋσήν, ούτω και αυτοί ανθίστανται εις την αλήθειαν, άνθρωποι διεφθαρμένοι τον νούν, αδόκιμοι εις την πίστιν. 

9 Αλλά δεν θέλουσι προκόψει πλειότερον διότι η ανοησία αυτών θέλει γείνει κατάδηλος εις πάντας, καθώς και η εκείνων έγεινε (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 1-9). 

        2/ Η ζωή της ανεξαρτησίας από το Θεό. 

        "Δεν θέλωμεν ούτος βασιλεύσει εφ’ ημών" (Λουκάς ΙΘ/19: 14). 

    Μέσα στον κήπο της Εδέμ ο διάβολος έπεισε τον άνθρωπο να φάγει από τον απαγορευμένο καρπό. Τούτη τη φορά, που ο Θεός είπε: «Φάτε απ’ αυτόν τον καρπό (Ιησού Χριστό)» ο διάβολος έρχεται να πει: «Μη φας από αυτό τον καρπό, θα σου κλέψει την ελευθερία σου, θα γίνεις αποσυνάγωγος και πολλά άλλα». Ζήσε μόνος σου, έχεις ικανότητες, θα τα καταφέρεις. Την προσπάθεια αυτή έρχονται να ενισχύσουν διάφορες κοσμοθεωρίες (υπεράνθρωπος του Νίτσε κλπ). Μπλεγμένος με όλες αυτές τις καλοστημένες παγίδες του εχθρού, ο άνθρωπος φθάνει στο έσχατο σημείο να αρνείται ακόμη και την ύπαρξη του Θεού. Πολύ εύστοχα ο ψαλμωδός αναρωτιέται: «Γιατί φρύαξαν τα έθνη και οι λαοί μελέτησαν μάταια. Παραστάθηκαν οι βασιλείς της γης και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Κυρίου και του Χριστού αυτού, λέγοντες. Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ’ ημών τας αλύσεις αυτών» (Ψαλμός Β/2: 1–3). Τι θα συμβεί κάτω από όλο αυτό το πνεύμα της αμαρτίας, της άρνησης και της αποστασίας του ανθρώπου; Θ’ αναβάλει μήπως ο Θεός τα σχέδιά Του; Μέσα από τον Λόγο του Θεού παίρνουμε την απάντηση: «Ο καθήμενος εν ουρανοίς θέλει γελάσει. Και ο Κύριος εν τω θυμώ αυτού θέλει συνταράξει αυτούς» (Ψαλμός Β/2: 4,5). 

     3/ Απιστία στο Λόγο του Θεού και τις διακηρύξεις του. 

    Το μεγάλο κακό εδώ έχει δημιουργηθεί από την ανθρώπινη σοφία, η οποία είναι «μωρία για το Θεό» (Α’ Κορινθίους Β/2: 14). Βλέπει ο αφελής άνθρωπος τη δημιουργία, παρατηρεί την ανατολή, τη δύση, τα κρίνα του αγρού και μέσα στην αφροσύνη του με βεβαιότητα λέει: «Δεν υπάρχει Θεός» (ψαλμός ΝΓ/53: 1). Ο Απ. Πέτρος στην δεύτερη επιστολή του αναφέρει: «στις έσχατες ημέρες θα έρθουν εμπαίκτες, που θα περπατούν σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες και λέγοντας: Πού είναι η υπόσχεση της παρουσίας του; Δεδομένου ότι, από την ημέρα που οι πατέρες κοιμήθηκαν, όλα παραμένουν έτσι από την αρχή τής κτίσης» (Β’ Πέτρου Γ/3: 3-4). Θ’ αμφισβητούν τις υποσχέσεις του Κυρίου (Ιωάννης ΙΔ/14: 3) και θα διερωτώνται: «Θα έρθει ο Χριστός, δεν ήρθε τόσα χρόνια, τώρα θα έρθει;». Ακόμα και αυτοαποκαλούμενοι «διδάσκαλοι» που μιλούν στο Όνομα Εκείνου δεν πιστεύουν στις υποσχέσεις Του και δεν κηρύττουν τον ερχομό Του για την «αρπαγή» της Εκκλησίας Του (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Αμφισβητούν τα αιώνια σχέδιά Του για την κάθε ψυχή. Ο Κύριος βεβαιώνει: «Η γη και ο ουρανός θα παρέλθουν, οι λόγοι μου όμως θα εκπληρωθούν κατά γράμμα» (Λουκάς ΚΑ/21: 33 – Μάρκος ΙΓ/13: 31 – Ματθαίος ΚΔ/24: 35). 

     4/ Η αυτοδικαίωση του θρησκευόμενου ανθρώπου. 

    Ίσως αυτός να είναι και ο χειρότερος παράγοντας της ανθρώπινης απιστίας. Αρνείται ο άνθρωπος τη σωτηρία την οποία προσφέρει ο Ιησούς Χριστός, δωρεάν, κατά χάριν. «κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου τής πίστης κι αυτό δεν είναι από σας είναι δώρο τού Θεού» (Εφεσίους Β/2: 8). Έρχεται ο άνθρωπος, ο μορφωμένος, ο πολιτισμένος, “ο σοφός του αιώνος τούτου” (Α’ Κορινθίους Α/1: 20) και απορρίπτει τη «χάρη» του Θεού, προκρίνοντας έναν ατέρμονα αγώνα, για να σωθεί με τις δικές του προσπάθειες. Αντί να υποταχθεί στο Χριστό που είναι ο μόνος που μπορεί να προσφέρει σωτηρία στον άνθρωπο «δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12). Προσπαθεί να αυτοδικαιωθεί και αυτό τον απομακρύνει όλο και πιο πολύ από την πηγή του Ελέους και της Χάριτος, που είναι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος με την σταυρική Του θυσία καθιέρωσε το μοναδικό τρόπο σωτηρίας που είναι «διά της πίστεως» (Εβραίους Ι/10: 38).

     Αυτοδικαιούμενος ήταν ο Φαρισαίος, τον οποίο ο Κύριος αναφέρει σαν παράδειγμα στο Ευαγγέλιο «κατά Λουκάν» (ΙΗ/18: 10-14). Στάθηκε στο μέσον του Ναού και απαρίθμησε στο Θεό τα έργα της δικής του δικαιοσύνης. Ο Απ. Παύλος διακηρύττει ότι όσοι ζητούν να δικαιωθούν με τα έργα τους όχι μόνον ξεπέφτουν από τη χάρη του Θεού, αλλά και ακυρώνουν το Έργο που ο Χριστός πραγματοποίησε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν. Στην επιστολή: «προς Γαλάτας» (κεφ. Β/2 εδ. 21) αναφέρει: «Δεν αθετώ την χάριν του Θεού. Διότι αν η δικαίωση γίνεται δια του νόμου, (τα έργα του Νόμου), άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανε». Επίσης στην ίδια επιστολή αναφέρει: «Αποχωρισθείτε από του Χριστού όσοι δικαιώνεστε διά του νόμου» (κεφ.Ε/5, εδ. 4). Η σωτηρία του ανθρώπου είναι «κατά χάριν, δια της πίστεως» στον σταυρικό θάνατο του Χριστού και παρέχεται ως χάρισμα και δώρο του Θεού σε καθένα που θα πιστέψει (Ιωάννης Α/1: 12 & Εφεσίους Β/2: 8). 

     Αυτές είναι οι αιτίες, αυτά είναι τα μέσα που ο εχθρός χρησιμοποιεί για να αποτρέψει τον άνθρωπο από τη σωτηρία που προσφέρει ο αναστημένος και δοξασμένος Κύριος Ιησούς Χριστός. Σ΄ αυτούς τους δρόμος περπάτησε ο άνθρωπος ανάμεσα στους αιώνες και τα αποτελέσματα υπήρξαν συντριπτικά. Κατακλίστηκε η γη από αδικία, φόβο, τρόμο, πολέμους, θάνατο. Όμως τι γίνεται; Υπάρχει ελπίδα; Υπάρχει οδός σωτηρίας;; 

    Σε μια άλλη εποχή, σε μια περίοδο πτώσης του λαού Ισραήλ ο προφήτης του Θεού, ο πολύπαθος «Ιερεμίας» (κεφ. Η/8, εδ. 22), βλέποντας την πνευματική κατάσταση του λαού συνεχώς να επιδεινώνεται ένα μεγάλο ερώτημα τον απασχολεί: «Δεν είναι βάλσαμο εν Γαλαάδ, δεν είναι εκεί ιατρός, δια τι λοιπόν η θυγάτηρ του λαού μου δεν ανέλαβε την υγείαν αυτής». 

    Με την ονομασία Γαλαάδ αναφέρεται μία ορεινή περιοχή της Παλαιστίνης, που βρίσκεται μεταξύ του Ιορδάνη ποταμού και της Αραβικής ερήμου. Μετά την κατάληψη της Χαναάν από τους Εβραίους εγκαταστάθηκε στην περιοχή αυτή η φυλή του Γαδ (γιός του Ιακώβ με τη Ζελφά, την υπηρέτρια της Λείας). Κυριολεκτικά η φράση σημαίνει «σορός μαρτυρίας». Ήταν ονομαστή περιοχή για τα αρωματικά της βότανα καθώς και για διάφορα άλλα αρώματα, το μύρο, το βάλσαμο, τα οποία ήταν περιζήτητα στην αγορά της Αιγύπτου (Γένεση ΛΖ/37: 25). 

    Το βάλσαμο ήταν ιδανικό φάρμακο (βότανο) για κάθε ασθένεια. Μαλάκωνε την πληγή, θεράπευε τον πόνο, χαμήλωνε τον πυρετό, γιάτρευε και ταυτόχρονα ξέχυνε και το ωραίο άρωμά του. Ο Θεός είχε βάλει το βάλσαμο ανάμεσά τους, για να τους θυμίζει ότι υπάρχει γιατρικό στον πόνο, όμως αυτοί τίποτα δε διδάχτηκαν. Πήραν τούτο το πολύτιμο αγαθό και το εμπορεύτηκαν, για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Πόσο μοιάζει αυτό το γεγονός με τη σημερινή εμπορευματοποίηση της θρησκείας. Το βάλσαμο έπαψε να υπάρχει στη γη του Ισραήλ όταν έπαψε η παρουσία του Θεού μετά το διασκορπισμό σε όλα τα έθνη της γης του λαού Του. 

    Αλήθεια σήμερα υπάρχει Βάλσαμο, υπάρχει γιατρός, για να θεραπεύσει τα «σεσηπότα έλκη» (Ησαΐας Α/1: 6) της ανθρωπότητας; Η απάντηση είναι κατηγορηματική. Ναι, υπάρχει εκείνο το «τρυφερό φυτό» που έδωσε ο Θεός, «που βγήκε από την ξερή γη και ο οποίο δεν είχε είδος ούτε κάλλος και Τον είδαμε, και δεν είχε ωραιότητα, ώστε να Τον επιθυμούμε» (Ησαΐας ΝΓ/53: 2). Αυτός είναι ο Αναστημένος και δοξασμένος Κύριος Ιησούς Χριστός. Ο μόνος δυνάμενος να προσφέρει γιατρειά στην τραυματισμένη και ματωμένη ανθρώπινη ψυχή. Γι’ αυτό άλλωστε ήρθε ανάμεσά μας. Γι’ αυτό πέθανε στη θέση μας και αναστήθηκε «καθεζόμενος εκ δεξιών του Πατρός» (Α’ Πέτρου Γ/3: 22). Μία μέρα, που μόνον ο Θεός τη γνωρίζει, ο άρχοντας του ουρανού, ο Ιησούς Χριστός, θα σηκωθεί από εκείνον το χρυσό θρόνο και θα έρθει «εν νεφέλαις» (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17), για να παραλάβει όλους εκείνους που έχουν σωθεί με την πίστη τους σ’ Αυτόν και Τον περιμένουν (Εβραίους Θ/9: 28). 

    Προφητικά ο «Ησαΐας» (ΞΑ/61: 1-4) δίνει το περίγραμμα της αποστολής Του στον αφιλόξενο κόσμο μας: 

1 Πνεύμα Κυρίου τού Θεού είναι επάνω μου επειδή, ο Κύριος με έχρισε για να ευαγγελίζομαι στους φτωχούς, με απέστειλε για να γιατρέψω τους συντριμμένους στην καρδιά, να κηρύξω ελευθερία στους αιχμαλώτους, και άνοιγμα δεσμωτηρίου στους δεσμίους 

2 για να κηρύξω χρόνον ευπρόσδεκτο στον Κύριο, και ημέρα εκδίκησης του Θεού μας· για να παρηγορήσω όλους αυτούς που πενθούν· 

3 για να καθορίσω σ' αυτούς που πενθούν στη Σιών, να τους δώσω ωραιότητα, αντί για στάχτη, λάδι ευφροσύνης, αντί για πένθος, στολή αίνεσης, αντί τού πνεύματος της αποθάρρυνσης· για να ονομάζονται δέντρα δικαιοσύνης, φύτεμα του Κυρίου, για δική του δόξα. 

4 Και θα ανοικοδομήσουν τις παλιές ερημώσεις, θα ανεγείρουν τα αρχαία ερείπια, και θα ανακαινίσουν τις έρημες πόλεις, αυτές που ήσαν ερημωμένες από γενεές γενεών. 

    Είναι το «βάλσαμο του ουρανού» για τη θεραπεία της ταλαιπωρημένης εξαιτίας της αμαρτίας ανθρώπινης ψυχής. Είναι το μοναδικό γιατρικό, η λύση για όλα τα σύνθετα και δυσεπίλυτα προβλήματα της εποχής μας. Είναι το «φως το αληθινό» (Ιωάννης Η/8: 12) που φέγγει μέσα στο σκοτάδι τούτης της ζωής. Είναι η μοναδική «οδός» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6) που οδηγεί στο Θεό, είναι η πραγματική λύτρωση, η «ζωή και η ανάσταση» (Ιωάννης ΙΑ/11: 25), είναι το παν για τη σωτηρία του ανθρώπου (Κολοσσαείς Β/2: 10). Όλες οι άλλες λύσεις που επικαλούνται οι άνθρωποι δεν οδηγούν πουθενά ή μάλλον οδηγούν στο πλήρες αδιέξοδο. Για αυτές ισχύει εκείνο που ο ποιητής αναφέρει στο ποίημά του «Οι μοιραίοι»: «Λάμπετε, σβήνεστε μακριά μας, χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας». Όλα τ’ άλλα αφήνουν τον άνθρωπο μόνο και την ψυχή του κενή, είναι «λαμπάδες» που θα παραμείνουν σβηστές στην παρουσία Του. 

    Τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει το «βάλσαμο του ουρανού». Θυμηθείτε μια ψυχή που άκουγε στο όνομα Κορνήλιος. Ήταν Ρωμαίος εκατόνταρχος, ευκατάστατος, είχε θρησκεία, είχε φόβο Θεού, ήταν φιλάνθρωπος, βοηθούσε τους αναξιοπαθούντες, όμως δεν είχε ειρήνη στην καρδιά του. Του έλλειπε κάτι το οποίο εναγωνίως αναζητούσε και κατέφυγε στον Απ. Πέτρο, για να του το εξηγήσει (Πράξεις, κεφ. Ι/10). Του έλειπε το βάλσαμο. Του έλειπε ο Χριστός. Όλα όσα κατείχε παραπάνω είχαν να κάνουν με μια αξιοπρεπή ανθρώπινη ζωή, όμως το «βάλσαμο του ουρανού» έχει να κάνει με μια αιώνια ζωή κοντά στο Θεό (Α’ Ιωάννου Β/2: 25). 

    Όμως, "αφού υπάρχει το βάλσαμο, αφού υπάρχει γιατρός, γιατί «η θυγατέρα του λαού μου δεν ανέλαβε την υγεία αυτής"; Και σ’ αυτήν την κρίσιμη ερώτηση την απάντηση θα τη δώσει και πάλι ο Λόγος του Θεού. «Δεν ηθελήσατε… » (Ιωάννης Ε/5: 40). Θυμηθείτε το παράπονό του Κυρίου, καθώς αντίκρυσε την Ιερουσαλήμ. Είναι η μόνη φορά που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη ότι ο Χριστός έκλαψε (Μπροστά στον τάφο του Λαζάρου δάκρυσε). Τα λόγια Του συγκλονιστικά: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα του, καθ’ όν τρόπον η όρνις τα ορνίθια αυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε» (Λουκάς ΙΓ/13: 34). Η ίδια άρνηση η ίδια σκληρότητα, η ίδια απάντηση διαχρονικά: «Δεν θέλομεν ούτος βασιλεύσει εφ’ ημών» (Λουκάς ΙΘ/19: 14). 

    Υπάρχει βάλσαμο, υπάρχει γιατρός, υπάρχει σωτηρία για τον πολύπαθο κόσμο στις τραγικές ημέρες που ζούμε; Η απάντηση είναι «ναι», «Ζει Κύριος». «Όσοι Τον δέχθηκαν και πήραν το «φάρμακο» υπακούοντας σ’ Αυτόν, σ’ αυτούς έδωκε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού, οίτινες ουχί εξ’ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν» (Ιωάννης Α/1: 12,13).

        Ένας νέγρικος ύμνος αναφέρει: 

       «Είναι βάλσαμο στη Γαλαάδ

        που φέρνει γιατρειά,

        Βάλσαμο στον πόνο θαυμαστό

        για κάθε μια καρδιά».  ---

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ.

    Βιβλίο «Δευτερονομίου»,  κεφ.  Λ/30,  εδ.  19, 20. 

19 Επικαλούμαι σήμερα σε σας μάρτυρες τον ουρανό και τη γη, ότι έβαλα μπροστά σας τη ζωή και τον θάνατο, την ευλογία και την κατάρα γι' αυτό, διαλέξτε τη ζωή, για να ζείτε, εσύ και το σπέρμα σου 

20 για να αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου, για να υπακούς στη φωνή του, και για να είσαι προσηλωμένος σ' αυτόν επειδή, αυτό είναι η ζωή σου, και η μακρότητα των ημερών σου για να κατοικείς επάνω στη γη, που ο Κύριος ορκίστηκε στους πατέρες σου, στον Αβραάμ, στον Ισαάκ, και στον Ιακώβ, να δώσει σ' αυτούς. 

        ΣΧΟΛΙΑ: 

     Βρισκόμαστε στις πρώτες ημέρες ενός καινούργιου χρόνου, μιας νέας χρονικής περιόδου που ξετυλίγεται μπροστά μας, μιας καινούργιας σελίδας που ανοίγεται στη ζωή μας. Τούτη τη νέα περίοδο θα μπορούσε κανείς να την παρουσιάσει με ένα «νέο, σίγουρα ανώμαλο, δρόμο» που έχει 365 επικίνδυνες στροφές καθώς και σαν ένα μεταίχμιο, ένα οριακό μεταβατικό σημείο μεταξύ δύο διαφορετικών καταστάσεων, του παλιού και του καινούργιου. 

    Τα αλλεπάλληλα συντριπτικά γεγονότα που συμβαίνουν πάνω στο πολύπαθο πλανήτη μας, μας τρομάζουν, καθώς παρατηρούμε να εφαρμόζεται πλέον πάνω στον κόσμο μια «νέα τάξη ηθικών, πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών». Παντού επικρατεί «ο νόμος της ζούγκλας» το δίκαιο του ισχυρότερου, όπως εκφράζεται μέσα από την κοινωνική αδικία, την ανεξέλεγκτη βία, την υποταγή στους ισχυρούς της γης, τη συστηματική εξόντωση όλων εκείνων που αντιστέκονται στα αποτρόπαια φρικιαστικά εγκλήματα, που καθημερινά συμβαίνουν γύρω μας. Πόλεμοι κατά τόπους με χιλιάδες νεκρούς, που συνεχώς επεκτείνονται και σε άλλες περιοχές με τρομακτικά αποτελέσματα. Πλέον η αγριότητα και η βαρβαρότητα του ανθρώπου έχει προ πολλού ξεπεράσει κάθε όριο, ενώ ταυτόχρονα οι άνθρωποι μέσα στην παραφρόνησή τους ανενδοίαστα δε διστάζουν να τροποποιούν ακόμα και διαχρονικούς θεσμικούς νόμους, δικαιοσύνης, ηθικής τάξεως και άλλα πολλά. . 

    Το μεγάλο ερώτημα είναι: Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας; Γιατί ένας ολόκληρος κόσμος, "σφάζεται, μάχεται, πονάει…", όπως λέει κι ένας στίχος. Γιατί τούτος ο κόσμος καθημερινά πνίγεται στο αίμα και βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο; Πολλοί υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα βασικά είναι οικονομικό και αφορά την άνιση κατανομή του εισοδήματος κλπ. Σίγουρα σε κάποιο βαθμό ισχύουν όλα αυτά. Το πρόβλημα όμως δεν επικεντρώνεται σ’ ένα σημείο, αλλά είναι πολύπλευρο και πολυδιάστατο και πάνω απ’ όλα είναι ηθικό και βαθιά πνευματικό. 

    Ο Θεός δια στόματος του πολύπαθου προφήτη Του «Ιερεμία» (Β/2: 13) έρχεται να μας δώσει την εξήγηση για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας: «δύο κακά έπραξεν ο λαός μου εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ». Ο άνθρωπος εγκατέλειψε το Θεό, δεν Τον αναγνώρισε ως Πλάστη και Δημιουργό Του. Διά στόματος του προφήτη «Ησαΐα» (Α/1: 3) με παράπονο ο Θεός αναφέρει: «Το βόδι γνωρίζει το αφεντικό του, και το γαϊδούρι τη φάτνη τού κυρίου του ο Ισραήλ, όμως, δεν γνωρίζει, ο λαός μου δεν εννοεί». 

    Αναμφισβήτητα η αιτία όλων των δεινών που μαστίζουν την ανθρωπότητα και την έχουν φέρει σε πλήρες αδιέξοδο και κίνδυνο ολοκληρωτικής καταστροφής είναι «ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως διότι ήταν πονηρά τα έργα αυτών» (Ιωάννης Γ/3: 19). "Το φως το αληθινό" του κόσμου είναι ο Ιησούς Χριστός (Ιωάννης Η/8: 12). Η άρνηση του ανθρώπου να υπακούσει στα προαιώνια θαυμαστά σχέδια του Θεού κάνει το σκοτάδι της αμαρτίας, που έρχεται ως συνέπεια της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το Θεό, να γίνεται όλο και πιο πηχτό μέσα στη ζωή και ο φόβος των «επερχομένων δεινών εις την οικουμένην» (Λουκάς ΚΑ/21: 26) να γιγαντώνεται μέσα μας. 

    Ο Θεός μέσα από τον αιώνιο και αψευδή Λόγο Του μας καθοδηγεί, μας αποκαλύπτει, μας υποδεικνύει πώς πρέπει να είναι η ζωή μας στους «κακούς καιρούς των εσχάτων ημερών» (Β’ Τιμοθέου Γ/3: 1) τους οποίους ζούμε. 

    Το βασικό ερώτημα για όλους μας είναι πώς θα πρέπει να σταθούμε, πώς να βαδίσουμε μέσα στον καινούργιο χρόνο που μπήκε στη ζωή μας. Ο Λόγος του Θεού, για άλλη μία φορά μας υποδεικνύει το σωστό δρόμο: 

      1/ Να αγαπάς τον Κύριο τον Θεόν σου. 

    Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ως πρώτη πασών των εντολών χαρακτήρισε την εντολή του Θεού: «Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου, και με όλη την ψυχή σου, και με όλη τη διάνοιά σου» (Ματθαίος ΚΒ/22: 37,38 & Μάρκος ΙΒ/12: 30 & Λουκάς Δ/4: 27) – (Δευτερονόμιο Σ/6: 4,5). 

    Αυτό ανθρωπίνως είναι αδύνατον να συμβεί λόγω της ξεπεσμένης ανθρώπινης φύσης και αυτό ακριβώς ήταν που ο Κύριος ήθελε να φανερώσει στους Φαρισαίους. Προσπαθούσε να τους δώσει να καταλάβουν ότι ήταν ολοκληρωτικά αδύναμοι, πλήρως χρεοκοπημένοι πνευματικά, παρά τη θρησκεία τους και τα ανούσια τυπικά, υποκριτικά θρησκευτικά τους έργα. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο είχαν ανάγκη από ένα Σωτήρα που θα τακτοποιούσε το αμαρτωλό παρελθόν τους και θα αποκαθιστούσε τη σχέση των ανθρώπων με το Θεό.  

    Για ν’ αγαπήσουμε τον Κύριο ««ἐξ ὅλης τῆς καρδίας μας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς μας καὶ ἐξ
ὅλης τῆς διανοίας μας», έχουμε ανάγκη από τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Ο Κύριος Ιησούς ήταν κατηγορηματικός: «….άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). Έχουμε ανάγκη τη δύναμη του Θεού, για να μας βοηθήσει στην απιστία μας. Ας θυμηθούμε τα λόγια εκείνου του απελπισμένου πατέρα προς τον Κύριο: «Πιστεύω, Κύριε βοήθει εις την απιστίαν μου» (Μάρκος Θ/9: 24). Έχουμε ανάγκη να προσευχόμαστε ειλικρινά και να ζητάμε από το Θεό με καρδιές γεμάτες από αγάπη για Εκείνον και είναι βέβαιο ότι ο Κύριος θα ενεργήσει, για να πραγματοποιηθεί το αδύνατον μέσα στη ζωή μας. «Παρά ανθρώποις είναι αδύνατον, αλλ' ουχί παρά τω Θεώ διότι τα πάντα είναι δυνατά παρά τω Θεώ» (Μάρκος Ι/10: 27). 

    Για ν’ αγαπήσουμε Κύριο το Θεό μας, πρέπει πρώτα να Τον γνωρίσουμε προσωπικά, να μετανοήσουμε για το αμαρτωλό παρελθόν μας και μέσα από τον αιώνιο Λόγο Του να μάθουμε το θέλημά Του για μας. Να μάθουμε ότι «Εμείς Τον αγαπάμε, επειδή Αυτός πρώτος μάς αγάπησε» (Α’ Ιωάννου Δ/4: 19), να εννοήσουμε τα λόγια του μαθητή της αγάπης: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Μέσα από τις καθημερινές ανεξήγητες δυσάρεστες και σπάνια ευχάριστες καταστάσεις της ζωής, να καταλάβουμε ότι: «πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού» (Ρωμαίους Η/8: 28). 

    Δείχνουμε την ειλικρινή μας αγάπη για τον Θεό, όταν Τον βάζουμε πρώτα στη ζωή μας. Ο Κύριος Ιησούς ήταν κατηγορηματικός προς τους μαθητές Του: «Όποιος αγαπάει πατέρα ή μητέρα περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος για μένα και όποιος αγαπάει γιο ή θυγατέρα περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος για μένα» (Ματθαίος Ι/10: 37). Θα πρέπει να βάζουμε το Θεό στην πρώτη θέση μέσα στη ζωή μας, Αυτός να προπορεύεται (Δευτερονόμιο Α/1: 30 & Θ/9: 33) και εμείς ν’ ακολουθούμε «τα ίχνη του» (Α’ Πέτρου Β/2: 21). Όταν βάζουμε πρώτα το Θεό στη ζωή μας, όλα τ’ άλλα πράγματα μπαίνουν από μόνα τους στη σωστή τους θέση, ενώ κάποια από αυτά που ακολουθούσαμε μέχρι σήμερα με μεγάλη πιστότητα και ενδιαφέρον φεύγουν μέσα από τη ζωή μας. Θα πρέπει να βάζουμε το Θεό μπροστά από ο,τιδήποτε άλλο. Είναι ανάγκη και ασφάλεια για μας ο Κύριος να προπορεύεται στη ζωή μας. 

    Ο Αβραάμ, ο πατέρας της πίστης, είχε πρώτον μέσα στη ζωή του το Θεό και γι’ αυτό υπάκουσε στο θέλημά Του να θυσιάσει το αγαπημένο του παιδί τον Ισαάκ (Γένεση ΚΒ/22: 1-19). Η απάντηση του Θεού στην υπακοή του Αβραάμ ήταν η εξής: «Και ο άγγελος του Κυρίου φώναξε μια δεύτερη φορά στον Αβραάμ από τον ουρανό. Και είπε: Ορκίστηκα στον εαυτό μου, λέει ο Κύριος, ότι, επειδή έπραξες αυτό το πράγμα, και δεν λυπήθηκες τον γιο σου, τον μονογενή σου, ότι εξάπαντος θα σε ευλογήσω, και εξάπαντος θα πληθύνω το σπέρμα σου σαν τα αστέρια τού ουρανού, και σαν την άμμο που είναι κοντά στο χείλος τής θάλασσας· και το σπέρμα σου θα κυριεύσει τις πύλες των εχθρών σου και διαμέσου του σπέρματός σου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη τής γης, επειδή υπάκουσες στη φωνή μου» (εδ. 15-18). Όταν επιλέγουμε να βάζουμε πρώτον το Θεό στη ζωή μας, οι ευλογίες Του έρχονται με αφθονία στη ζωή μας. 

    Ας αναλογιστούμε το χαρακτήρα και τη ζωή του Ιωσήφ. Πουλημένος από τ’ αδέλφια του, δούλος στο παλάτι του Πεντεφρή, ξένος ανάμεσα σε ξένους, τι βάζει πρώτο μέσα στη ζωή του; Μήπως βάζει την ίδια του τη ζωή, μήπως τη γνωριμία του με τη γυναίκα του Πεντεφρή, που τον προκαλούσε και που θα μπορούσε να του προσφέρει πολλά προνόμια; Όχι, τίποτα απ’ όλα αυτά. Ενώ είναι μόνος, αδύναμος, άδικα φυλακισμένος, βάζει πρώτα απ’ όλα το Θεό στη ζωή του. Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής: «ο Κύριος ήτο μετά του Ιωσήφ» (Γένεση ΛΘ/39: 21). Ο Απ. Παύλος αναφέρει στην επιστολή "προς Ρωμαίους" (Η/8: 31) "Αν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιος θα είναι εναντίον μας;" Ατενίζοντας στη δύναμη του Θεού ο Ιωσήφ αντιστέκεται στις προκλήσεις της γυναίκας του Πεντεφρή, λέγοντας εκείνα τα επικά λόγια: «πως να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;» (Γένεση ΛΘ/39: 9). Το Θεό σκεπτόταν ο Ιωσήφ γιατί Αυτόν αγαπούσε ειλικρινά και Τον είχε πρώτον στη ζωή του, γι’ αυτό και νίκησε τον πειρασμό και την αμαρτία. 

    Το Θεό είχε πρώτον στη ζωή του ο Δαβίδ και γι’ αυτό, όταν κατάλαβε τα λάθη που είχε κάνει [μοιχεία με την Βήθ Σαβεέ και ηθική αυτουργία για το φόνο του συζύγου της Ουρία, που ήταν και ο καλύτερός του στρατιώτης] (Β' Σαμουήλ ΙΒ/12: 1-14), ήρθε μετανοιωμένος και συντετριμμένος μπροστά στο Θεό με τα λόγια: «Ελέησόν με, ω Θεέ, κατά το έλεός σου· κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον τα ανομήματά μου…… Εις σε, εις σε μόνον ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου έπραξα….καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει» (Ψαλμός ΝΑ/51). 

    Ο πολύπαθος Ιώβ είχε το Θεό πρώτον στη ζωή του, γι’ αυτό διατήρησε την ακεραιότητά του μέσα στη δεινή κατάσταση στην οποία βρέθηκε παρά την έκκληση της γυναίκας του να βλαστημήσει το Θεό και να πεθάνει. Η απάντηση του Ιώβ στη μεγαλύτερη πρόκληση του εχθρού είναι επίσης επική: «Ο δε είπε προς αυτήν, Ελάλησας ως λαλεί μία εκ των αφρόνων γυναικών· τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή; Εν πάσι τούτοις δεν ημάρτησεν ο Ιώβ με τα χείλη αυτού» (Ιώβ, Β/2: 9,10). 

    2/ Να υπακούς στη φωνή Του. 

    Ο Ιώβ αναφέρει: «ο Θεός λαλεί άπαξ και δις, αλλ' ο άνθρωπος δεν προσέχει» (Ιώβ ΛΓ/33: 14). Μιλάει ο Θεός στον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος δεν προσέχει τα λόγια Του, δεν υπακούει στα προστάγματά Του. Πώς μιλάει ο Θεός; «Ο Θεός, αφού ελάλησε το πάλαι προς τους πατέρας ημών διά των προφητών πολλάκις και πολυτρόπως, εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις ελάλησε προς ημάς διά του Υιού, τον οποίον έθεσε κληρονόμον πάντων, δι' ου έκαμε και τους αιώνας» (Εβραίους Α/1: 1,2). 

    Είναι γεγονός ότι η υπακοή δεν είναι της μόδας στην ταραγμένη και αλλοπρόσαλλη εποχή μας. Το δόγμα που επικρατεί είναι: «κάνε ό,τι θέλεις, ό,τι σ’ ευχαριστεί, αρκεί να μπορείς να γλυτώσεις από τις συνέπειες του νόμου». Πλήρης δηλαδή ανυπακοή των ανθρώπων στους Θεϊκούς νόμους και από την άλλη προσπάθεια επιβολής του θελήματός τους στους άλλους. Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού το παν στη σχέση μας με το Θεό περνάει μέσα από την υπακοή, από την εμπιστοσύνη μας στην πρόνοιά Του για μας. 

    Ο προφήτης Σαμουήλ είπε προς το βασιλιά Σαούλ, που δεν υπάκουσε στο Λόγο του Θεού: «Μήπως ο Κύριος αρέσκεται στα ολοκαυτώματα και στις θυσίες, όπως στο να υπακούμε στη φωνή τού Κυρίου; Δες, η υποταγή είναι καλύτερη από τη θυσία· η υπακοή, παρά το πάχος των κριαριών επειδή, η απείθεια είναι όπως το αμάρτημα της μαγείας· και το πείσμα, όπως η ασέβεια και η ειδωλολατρία» (Α’ Σαμουήλ ΙΕ/15: 22,23). Το να υπακούει ο άνθρωπος στο Λόγο του Θεού είναι καλύτερο από οποιαδήποτε προσφορά σ’ Αυτόν. Ο άνθρωπος που δεν υπακούει στο Θεό, που απορρίπτει το Λόγο Του, αποδεικνύει ότι δεν έχει αληθινή πίστη σ’ Αυτόν, ο οποίος είναι η πηγή της ζωής, ο Πλάστης, ο Δημιουργός και συντηρητής του σύμπαντος (Ιερεμίας Ι/10: 12). Αν πραγματικά θέλουμε να ευαρεστούμε το Θεό στη ζωή μας, θα πρέπει να φροντίζουμε να εκτελούμε στο ακέραιο όλες Του τις εντολές. «Διότι αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι» (Α’ Ιωάννου Ε/5: 3). 

    Ο Κύριος ανέφερε προς τους μαθητές Του: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς» (Ματθαίος Ζ/7: 21). Φαίνεται καθαρά ότι ο Κύριος δίνει προτεραιότητα στην έμπρακτη υπακοή του θελήματός Του. Ο ίδιος ο Κύριος υπήρξε υπόδειγμα υπακοής στο θέλημα του Πατέρα Θεού και γι’ αυτό αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το δικό μου φαγητό είναι να πράττω το θέλημα εκείνου που με απέστειλε, και να τελειώσω το έργο του» (Ιωάννης Δ/4: 34). Το Έργο του Θεού είναι η σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου από την αμαρτία η οποία τον οδηγεί στον αιώνιο θάνατο. Ο Κύριος πάνω στο σταυρό πλήρωσε για τις αμαρτίες μας προσφέροντας το πολύτιμό Του αίμα για να ζούμε με δικαιοσύνη και να είμαστε απελευθερωμένοι από τις αμαρτίες μας (Α’ Πέτρου Β/2: 22-24). 

    Το πρώτο έργο που φανερώνει την υπακοή μας στο Θεό είναι η πίστη μας στον Ιησού Χριστό, που είναι ο μοναδικός σωτήρας του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 12). «εἶναι ἀληθῶς ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου» (Ιωάννης Δ/4: 42). Κάθε άνθρωπος που πιστεύει στο Χριστό, ο Θεός τον αναγεννάει «… ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν» (Ιωάννης Α/1: 13), τον κάνει «νέο κτίσμα» καθώς «ἐὰν τις ᾐναι ἐν Χριστῷ εἶναι νέον κτίσμα τὰ ἀρχαῖα παρῆλθον, ἰδού, τὰ πάντα ἔγειναν νέα» (Β’ Κορινθίους Ε/5: 17) και του δίνει την εξουσία να γίνει δικό Του παιδί: «Ὅσοι δὲ ἐδέχθησαν αὐτόν, εἰς αὐτοὺς ἔδωκεν ἐξουσίαν νὰ γείνωσι τέκνα Θεοῦ, εἰς τοὺς πιστεύοντας εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ» (Ιωάννης Α/1:12). Για να συνεχίσει να υπάρχει ζωντανή σχέση με το Θεό, για να υπάρχει πνευματική καρποφορία, ο άνθρωπος θα πρέπει να υπακούει στις εντολές του Θεού, όπως αυτές αναφέρονται μέσα στο γραπτό Λόγο Του. Η παρακοή έχει τη ρίζα της στην εγωιστική έπαρση και απομακρύνει τον άνθρωπο απ’ το Θεό, κάνοντάς τον εγωκεντρικό, ιδιοτελή και εν τέλει απάνθρωπο.

    Παράδειγμα παρακοής του θελήματος του Θεού στη ζωή του αποτελεί η αρχική στάση που τήρησε ο προφήτης του Θεού ο Ιωνάς. Δεν έβαλε πρώτον το Θεό στη ζωή του, αλλά έβαλε πρώτα την ασφάλεια του λαού του, όπως αυτός την εννοούσε, μπλέκοντας σε εθνικιστικά θέματα, επιθυμώντας να καταστραφεί ο λαός της Νινευή (120.000 άνθρωποι), παρά να τους κηρύξει μετάνοια, όπως του είχε ζητήσει ο Θεός (βλέπε βιβλίο Ιωνά, Παλαιά Διαθήκη). 

       3/ Να είσαι προσηλωμένος σ’ Αυτόν. 

     Αν αγαπάμε το Θεό και Τον υπακούμε, είναι βέβαιο ότι η καρδιά μας όλο και πιο πολύ θα προσηλώνεται σ’ Αυτόν και θα κάνουμε το θέλημά Του, που είναι πάντοτε «αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον» (Ρωμαίους ΙΒ/12: 2). Η προσήλωση του ανθρώπου στο Θεό ξεκινάει από την εσωτερική του διάθεση να τηρήσει το θέλημά Του, από αγάπη στο Θεό. 

    Ανατρέχοντας σε φωτεινά παραδείγματα μέσα από το Λόγο του Θεού, παρατηρούμε: Όταν ο πιστός άνθρωπος του Θεού, βασιλιάς του βασιλείου του «Ιούδα», Εζεκίας, απειλήθηκε από το μεγάλο στράτευμα του βασιλιά Σενναχειρείμ της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας, πού ήλπισε; Πού προσηλώθηκε ο Εζεκίας; «Επί Κύριον τον Θεόν του Ισραήλ ήλπισε και δεν εστάθη μετ' αυτόν όμοιος αυτού μεταξύ πάντων των βασιλέων του Ιούδα, αλλ' ουδέ των προ αυτού διότι προσεκολλήθη εις τον Κύριον δεν απεμακρύνθη από όπισθεν αυτού, αλλ' εφύλαξε τας εντολάς αυτού, τας οποίας ο Κύριος προσέταξεν εις τον Μωυσή» (Β’ Βασιλέων ΙΗ/18: 5,6). Ο Εζεκίας μπροστά στον κίνδυνο που αντιμετώπιζε από τα στρατεύματα των Ασσυρίων πήγε στον οίκο του Θεού και άρχισε να προσεύχεται: «Κύριε Θεέ ημών, σώσον ημάς, δέομαι, εκ της χειρός αυτού· διά να γνωρίσωσι πάντα τα βασίλεια της γης, ότι συ είσαι Κύριος ο Θεός, ο μόνος» (Β’ Βασιλέων ΙΘ/19: 19). 

    Καθώς ο Εζεκίας αγαπούσε το Θεό και ήταν προσηλωμένος στο θέλημά Του, δεν προσπάθησε να βρει πολιτικές λύσεις, για ν’ αντιμετωπίσει τους εχθρούς του, για παράδειγμα να κάνει συμμαχία με την Αίγυπτο ή να ζητήσει τη βοήθεια άλλων γειτονικών κρατών, ή να οργανώσει καλύτερα το στρατό του, αλλά τι έκανε; Εμπιστεύτηκε την υπόθεσή του στον αληθινό Θεό. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της προσήλωσής του στο Θεό; «Την νύκτα εκείνην εξήλθεν ο άγγελος του Κυρίου και επάταξεν εν τω στρατοπέδω των Ασσυρίων εκατόν ογδοήκοντα πέντε χιλιάδας· και ότε εξηγέρθησαν το πρωΐ, ιδού, ήσαν πάντες σώματα νεκρά. Και εσηκώθη Σενναχειρείμ, ο βασιλεύς της Ασσυρίας, και έφυγε και επέστρεψε και κατώκησεν εν Νινευή» (Β’ Βασιλέων ΙΘ/19: 35,36). 

   Να θυμηθούμε επίσης το παράδειγμα του Νεεμία ο οποίος είχε λάβει μια σταθερή απόφαση μέσα του να χτίσει και πάλι το γκρεμισμένο τοίχος της Ιερουσαλήμ. Οι προκλήσεις που αντιμετώπισε από τους εχθρούς του Θεού ήταν μεγάλες, όμως αυτός μένοντας προσκολλημένος στο Θεό δε σταμάτησε το έργο και αγνόησε τις προσκλήσεις τους (Νεεμίας Σ/6: 3). 

    Ο άνθρωπος που είναι προσκολλημένος στο Θεό ζει και ενεργεί σύμφωνα με το θέλημά Του. Πολλές οι έγνοιες, τα προβλήματα, τ’ αδιέξοδα της ζωής και γι’ αυτό χρειάζεται όλο και πιο πολύ να προσκολλόμαστε στον Κύριο των δυνάμεων. Η προτροπή του Λόγου του Θεού είναι: «Ανάθεσε στον Κύριο τον δρόμο σου, και έλπιζε σ' αυτόν, κι αυτός θα ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). Καθώς θα είμαστε προσκολλημένοι στον Κύριο, στο Άγιο θέλημά Του, ν’ αναθέτουμε σε Αυτόν τα προβλήματα της ζωής μας και να έχουμε ζωντανή την ελπίδα μέσα μας ότι ο Κύριος θα ενεργήσει και θα κάνει θαυμάσια στη ζωή μας στο δικό Του χρόνο.

    Ο Θεός δεν αδιαφορεί για την ψυχή που ειλικρινά θα Τον επικαλεστεί. Δεν ξεχνά τις ανάγκες μας, ευαρεστείται με το να μας ευεργετεί και να κάνει θαυμάσια «εν μέσω ημών». Ο «Ιησούς τ. Ναυή» (κεφ. ΚΓ/23, εδ. 14) καθώς βρίσκεται στο τέλος της ζωής του, υπενθυμίζει στους Ισραηλίτες: «…γνωρίζετε με ολόκληρη την καρδιά σας, και με ολόκληρη την ψυχή σας, ότι δεν ματαιώθηκε ούτε ένα από όλα τα αγαθά λόγια, που ο Κύριος ο Θεός σας μίλησε για σας όλα πραγματοποιήθηκαν σε σας, ούτε ένα απ' αυτά δεν ματαιώθηκε».

    Καθώς ένας καινούργιος χρόνος μπήκε στη ζωή μας, ας προχωρήσουμε μπροστά με δύναμη, με αισιοδοξία, με ασάλευτη ελπίδα αποβλέποντας όχι στις δικές μας δυνάμεις, αλλά στις αστείρευτες δυνάμεις του Θεού μας. Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (κεφ. Γ/3, εδ. 5) αναφέρεται: «Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου». Ας βαδίζουμε τούτο το «νέο δρόμο» τη νέα χρονική περίοδο που ανοίχτηκε στη ζωή μας «αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή τής πίστης, ο οποίος, εξαιτίας τής χαράς που ήταν μπροστά του, υπέφερε σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή, και κάθισε στα δεξιά τού θρόνου τού Θεού» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). 

    Στις αποφάσεις που θα λάβουμε ας είναι Αυτός ο «θαυμαστός μας σύμβουλος» (Ησαΐας Θ/9: 6). Να μην ξεχνάμε τα λόγια του Βασιλιά Δαβίδ στον «Ψαλμό» (ΛΔ/34, εδ. 15-22): 

15 Τα μάτια τού Κυρίου είναι επάνω στους δικαίους, και τα αυτιά του στην κραυγή τους. 

16 Το πρόσωπο του Κυρίου είναι ενάντια σ' εκείνους που πράττουν κακό, για να αφανίσει από τη γη την ανάμνησή τους. 

17 Έκραξαν οι δίκαιοι, και ο Κύριος εισάκουσε, και από όλες τους τις θλίψεις τούς ελευθέρωσε. 

18 Ο Κύριος είναι κοντά σ' εκείνους που είναι συντριμμένοι στην καρδιά, και σώζει τους ταπεινούς στο πνεύμα. 

19 Πολλές οι θλίψεις τού δικαίου, αλλά απ' όλες αυτές ο Κύριος θα τον ελευθερώσει. 

20 Αυτός φυλάττει όλα τα κόκαλά του κανένα απ' αυτά δεν θα συντριφτεί. 

21 Η κακία θα θανατώσει τον αμαρτωλό κι εκείνοι που μισούν τον δίκαιο θα χαθούν. 

22 Ο Κύριος λυτρώνει την ψυχή των δούλων του και δεν θα χαθούν όλοι εκείνοι που ελπίζουν σ' αυτόν. 

    Με τις σκέψεις αυτές και με την καρδιά πλημμυρισμένη από ειλικρινή αγάπη, εύχομαι σε όλες τις φίλες και τους φίλους του blog: giorgoskomninos.blogspot.com καθώς και στις οικογένειές τους, να έχουν: ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ, ΜΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ, ΜΕ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΖΩΝΤΑΝΌ, ΤΟΝ ΑΙΩΝΙΟ, ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΕΟ. ---

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ.

    Επιστολή   «Α’  Τιμοθέου»,   κεφ. Γ/3,    εδ. 16. 

    «Και  αναντιρρήτως  το  μυστήριον  της  ευσεβείας  είναι  μέγα  ο  Θεός  εφανερώθη εν σαρκί,  εδικαιώθη  εν  πνεύματι,  εφάνη εις αγγέλους, εκηρύχθη εις τα έθνη, επιστεύθη εις τον κόσμον, ανελήφθη εν δόξη».

        Μετάφραση. 

    Και είναι πράγματι μεγάλο το μυστήριο της πίστης μας: Ο Θεός φανερώθηκε με ανθρώπινη σάρκα! Αποδείχτηκε αληθινός από το Άγιο Πνεύμα. Φανερώθηκε σε αγγέλους. Κηρύχτηκε ανάμεσα σε εθνικούς. Έγινε αντικείμενο πίστης στον κόσμο. Αναλήφθηκε με δόξα. 

        ΣΧΟΛΙΑ: 

    Καθώς ζούμε σε ιδιαίτερα ταραγμένους, χαλεπούς και αβέβαιους καιρούς, σε μια εσχατολογική εποχή, όπου τα γεγονότα καλπάζουν πάνω στον πλανήτη μας και «ο φόβος των επερχομένων δεινών στην οικουμένη κάνει τους ανθρώπους ν’ αποψυχούν» (Λουκάς ΚΑ/21: 26), παρατηρούμε τα λόγια του Ψαλμωδού στον «Ψαλμό» (κεφ. Β/2, εδ. 1-5) να ηχούν περισσότερο επίκαιρα από κάθε άλλη φορά. 

    Διερωτάται ο Ψαλμωδός πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια από σήμερα: 

1 Γιατί φρύαξαν (ξεσηκώθηκαν με μανία) τα έθνη, και οι λαοί μελέτησαν μάταια; 

2 Παραστάθηκαν οι βασιλιάδες τής γης, και οι άρχοντες συγκεντρώθηκαν μαζί, ενάντια στον Κύριο, και ενάντια στον Χριστό του, λέγοντας: 

3 Ας διασπάσουμε τα δεσμά τους, και ας απορρίψουμε από πάνω μας τις αλυσίδες τους. 

4 Εκείνος που κάθεται στους ουρανούς, θα γελάσει· ο Κύριος θα τους μυκτηρίσει. 

5 Τότε, στην οργή του θα μιλήσει σ' αυτούς, και στον θυμό του θα τους συνταράξει. 

     Μέσα σ’ έναν κόσμο που συνταράσσεται και αλληλοσπαράσσεται, καθώς πλησιάζει η μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων, ας σταθούμε για λίγο, για να συλλογιστούμε το μεγάλο τούτο γεγονός το οποίο «ο Κύριος εφανέρωσεν εις ημάς» (Λουκάς Β/2: 15). Ένα μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός είναι η γέννηση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, που μέσα στο γενικό ζόφο των καιρών μας θα πρέπει να γεμίζει τις καρδιές μας με δύναμη, χαρά, αγάπη, ελπίδα και προοπτική για το μέλλον μας. 

     Ας σταθούμε για λίγο και ας στρέψουμε το νου και τις καρδιές μας στον «εν σαρκί φανερωθέντα Θεόν». Ας προσευχηθούμε ο Θεός ν’ αποκαλύψει μέσα στη ζωή μας το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων και ας ενώσουμε τις φωνές μας στέλνοντας κραυγή ευχαριστίας και δοξολογίας στον Πατέρα Θεό και Πάνσοφο Δημιουργό μας και σε Εκείνον τον οποίο απέστειλε, τον Ιησού Χριστό τον Δίκαιο (Α’ Ιωάννου Β/2: 1). Να ευχαριστήσουμε το Θεό για το τόσο μεγάλο δώρο του ουρανού «τὴν ἀνεκδιήγητον αὐτοῦ δωρεάν» (Β΄ Κορινθίους Θ/9:15), για την «τόσο μεγάλη σωτηρία» (Εβραίους Β/2: 3) που μας χάρισε. 

    Για όλους μας η γιορτή των Χριστουγέννων είναι μια μεγάλη ευκαιρία ν’ αναλογιστούμε την αγάπη Του και να Τον καλέσουμε να έρθει μέσα στη ζωή μας και στη ζωή των ανθρώπων γύρω μας, να Του ζητήσουμε να γίνει Αυτός ο κυβερνήτης της πολύπαθης, αιματοβαμμένης ανθρωπότητας και να μας χαρίσει "την ειρήνη τη δική Του", όπως ακριβώς μας την έχει υποσχεθεί: «Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω εγώ. Ας μη ταράττηται η καρδία σας μηδέ ας δειλιά» (Ιωάννης ΙΔ/14: 27). Ας μην ξεχνάμε ότι και ο Κύριός μας γεννήθηκε σε ταραγμένους καιρούς «εν καιροίς στεναχωρίας» (Δανιήλ Θ/9: 25). 

     Ας αναλογιστούμε με ευλάβεια και με ταπείνωση εκείνο το μικρό βρέφος που γεννήθηκε μέσα σε μία φάτνη «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα», πριν από δύο χιλιάδες χρόνια στην πόλη Βηθλεέμ της Γαλιλαίας, σύμφωνα με την προφητεία του «Μιχαία» (Ε/5: 2) που ειπώθηκε επτακόσια χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού: «και συ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρά ώστε να ήσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ διά να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ του οποίου αι έξοδοι είναι απ' αρχής, από ημερών αιώνος». 

     Ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι η γέννηση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού είναι ένα μεγάλο «μυστήριο», και ως εκ τούτου δε μπορούμε να το αντιληφθούμε, ούτε βεβαίως να το εξηγήσουμε ορθολογικά με το ανθρώπινο πεπερασμένο μυαλό μας. Με άλλα λόγια την ενσάρκωση του Ιησού Χριστού δε μπορεί να την αντιληφθεί ο ανθρώπινος νους, γιατί το γεγονός αυτό είναι έξω και πάνω από τα όρια της διάνοιάς του. Δε μπορεί να συλλάβει ο άνθρωπος το βάθος και το πλάτος της Αγάπης, του Ελέους, της συγκατάβασης του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Το μέγα αυτό μυστήριο αποκαλύπτεται από το Πνεύμα του Θεού σε κάθε άνθρωπο που θ’ ανοίξει την καρδιά του και με πίστη θα δεχτεί τον Ιησού Χριστό, ως τον μόνο Σωτήρα (Πράξεις Δ/4: 12) και λυτρωτή από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο (Ρωμαίους Α/1: 4).

    «ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί». Με την ενσάρκωσή Του ο Κύριος απέκτησε μια νέα μορφή ύπαρξης, όχι μια νέα ύπαρξη. Δεν άρχισε να υπάρχει με τη γέννησή Του από την Παρθένο Μαρία. Είναι "ο αιωνίως υπάρχων μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, ο Ών εν αρχή" (Ιωάννη Α/1: 1). Στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (Β/2: 5-7) αναφέρεται: «ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους». Στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (Α/1: 14), αναφέρεται: «Και ο Λόγος έγινε σάρκα, και κατοίκησε ανάμεσά μας, και είδαμε τη δόξα του, δόξαν ως μονογενή από τον Πατέρα, γεμάτος χάρη και αλήθεια» και ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (Ι/10: 5-7) συμπληρώνει: «Θυσία και προσφορά δεν θέλησες, αλλά μου ετοίμασες ένα σώμα. Σε ολοκαυτώματα και προσφορές περί αμαρτίας δεν ευαρεστήθηκες. Τότε, είπα: Δες, έρχομαι, (στον τόμο τού βιβλίου είναι γραμμένο για μένα), για να κάνω, ω Θεέ, το θέλημά σου». 

     Η γέννηση του Ιησού Χριστό από παρθένο εκπληρώθηκε σύμφωνα με την προφητεία που δόθηκε 700 χρόνια πριν από τη γέννησή Του από τον προφήτη του Θεού «Ησαΐα» (Ζ/7: 14) «Διά τούτο ο Κύριος αυτός θέλει σας δώσει σημείον ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και θέλει καλεσθή το όνομα αυτού Εμμανουήλ», το οποίον μεθερμηνευόμενο είναι, "μεθ' ημών ο Θεός" (Ματθαίος Α/1: 23). Μ’ ένα θαύμα του Αγίου Πνεύματος, ένα σώμα ετοιμάστηκε στον Υιό του Θεού μέσω της παρθένου Μαρίας, για να μπορεί να προσφερθεί στο μέλλον μία θυσία «άπαξ γενομένη» (Εβραίους Ι/10: 10). Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Γαλάτας» (Δ/4: 4,5) αναφέρει: «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, διά να εξαγοράση τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν» (Γαλάτας Δ/4: 4,5). 

     Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, όταν ήρθε η ώρα της εκπλήρωσης της μεγάλης υπόσχεση του Θεού, που για πρώτη φορά δόθηκε στους πρωτόπλαστους μετά από την ανυπακοή τους στον Παράδεισο (Γένεση Γ/3: 15), η μεγάλη προσδοκία των λαών έγινε πραγματικότητα. Ήρθε ανάμεσά μας ο αναμενόμενος Λυτρωτής του κόσμου, ο Μεσσίας που είχε υποσχεθεί ο Θεός για τη λύτρωση του ανθρώπινου γένους. Ο Θεός είχε πει στον Μωυσή: «Προφήτην εκ μέσου σου θέλει αναστήσει εις σε Κύριος ο Θεός σου εκ των αδελφών σου, ως εμέ αυτού θέλετε ακούει» (Δευτερονόμιο ΙΗ/18: 15). Έναν προφήτη θα δώσει ο Κύριος από σας (μέσα από το λαό σας, έναν Ισραηλίτη), που θα είναι σαν τον Μωυσή. Στο στόμα αυτού του προφήτη θα βάλω τα λόγια μου και Αυτός θα λέει όλα όσα εγώ θα τον προστάζω. Όλοι θα πρέπει να υπακούν σε Αυτόν και να εκτελούν τις εντολές Του, με κυριότερη την εντολή της μετάνοιας, καθώς ο Θεός διά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού «παραγγέλλει εἰς πάντας τοὺς ἀνθρώπους πανταχοῦ νὰ μετανοῶσι» (Πράξεις ΙΖ/17: 30) και προσδιορίζει και το χρόνο που θα πρέπει οι άνθρωποι να μετανοήσουν: «ιδού, τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορινθίους Σ/6: 2). Το αύριο δε μας ανήκει. 

    Με τη γέννηση του Χριστού ο Θεός αποκάλυψε τον εαυτόν Του, αποκάλυψε το βάθος της σοφίας Του, το μέγεθος της αγάπης, της φιλανθρωπίας και της ευσπλαχνίας Του για τον άνθρωπο που ήταν μέσα στην αμαρτία. Ο Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, στο Ευαγγέλιό του δίνοντας το μέτρο της ασύλληπτης αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο, αναφέρει: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Για τη δική μας σωτηρία κατέβηκε ο Χριστός στη γη, αφού «εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους Β/2: 7). Ο Υιός του Θεού έγινε υιός της παρθένου, έγινε ως ένας από εμάς, για να μας ελευθερώσει από τη δύναμη του σατανά και να μας χαρίσει αιώνια σωτηρία. Η αγάπη του Θεού Τον έφερε ανάμεσά μας, ώστε κάθε ένας που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, να μη χαθεί, αλλά να ζήσει αιώνια κοντά Του (Α’ Ιωάννου Ε/5: 11). «ο Λόγος έγεινε σαρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας» (Ιωάννης Α/1: 14). 

    Με τη θέλησή Του ο Κύριος άφησε τη δόξα του ουρανού και ήρθε ανάμεσά μας. Ήρθε, για να μας αποκαλύψει τον αληθινό Θεό και να μας φανερώσει το Άγιο θέλημά Του. Ήρθε, για να μας υπηρετήσει με τα πολλά θαύματά Του «διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού» (Πράξεις Ι/10: 38). Ήρθε να μας φανερώσει το πραγματικό νόημα της ζωής μας. Ήρθε, όχι για να μας κρίνει, αλλά να μας σώσει από τις αμαρτίες μας. 

     Ο ίδιος ο Κύριος διαβάζοντας στη συναγωγή της Ναζαρέτ τα λόγια του πρ. «Ησαΐα» (ΞΑ/61: 1) φανέρωσε τι ήταν γραμμένο γι’ Αυτόν επτακόσια χρόνια πριν από τον ερχομό Του: 

1 Πνεύμα Κυρίου του Θεού είναι επ' εμέ διότι ο Κύριος με έχρισε διά να ευαγγελίζομαι εις τους πτωχούς με απέστειλε διά να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους 

2 διά να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Κυρίου και ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών διά να παρηγορήσω πάντας τους πενθούντας. 

    Όλοι θα πρέπει ν’ αντιληφθούμε ότι τα Χριστούγεννα είναι μία πνευματική γιορτή, που δείχνει έμπρακτα την άπειρη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Μέσα στα σκοτάδια της αμαρτίας ο Πατέρας Θεός προσέφερε το μονάκριβο Υιό Του, ως "αληθινό φως' (Ιωάννης Η/8: 12), για να λάμψει και να μας διδάξει την αλήθεια και στη συνέχεια με τη σταύρωσή Του και την Ανάστασή Του από τους νεκρούς να συγχωρήσει τις αμαρτίες όλων όσων θα πιστέψουν σ’ Αυτόν και να τους χαρίσει «αιώνια ζωή» (Α’ Ιωάννου Ε/5: 13). 

    Πολλοί κατά καιρούς υπέβαλαν το ερώτημα: «Γιατί ο Θεός χρειάστηκε να στείλει τον Υιό του, για να σώσει τον άνθρωπο, αφού θα μπορούσε, ως Παντοδύναμος και Πάνσοφος Δημιουργός να τον λυτρώσει;» Η απάντηση είναι: Ο Θεός εκτός από Παντοδύναμος είναι και απόλυτα Δίκαιος «η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα» (Β’ Κορινθίους Θ/9: 9). Εάν ο Θεός έλεγε: «Αθώος ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας του», τότε θα κατέλυε τη δικαιοσύνη και ουσιαστικά δε θα ήταν δίκαιος. Ο άνθρωπος θα έπρεπε να υποστεί τις συνέπειες των επιλογών του, οι οποίες είναι θάνατος, γιατί «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Συνεπώς ο άνθρωπος θα έπρεπε να πεθάνει αιώνια μακριά από το Θεό εξαιτίας της αμαρτίας του. Ο Θεός όμως, για να μην πεθάνει ο άνθρωπος, έστειλε τον Υιόν Του το μονογενή και πέθανε Αυτός πάνω στο σταυρό παίρνοντας τη θέση κάθε ανθρώπου, καθώς «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). 

     Έτσι λοιπόν Εκείνος ο οποίος υπήρχε «πριν Αβραάμ γενέσθαι» (Ιωάννης Η/8: 58), Εκείνος του οποίου τη δόξα είδε ο πρ. «Ησαΐας» (κεφ. Σ/6) επτακόσια χρόνια πριν φανερωθεί ο Χριστός και ο οποίος ομολογεί: «είδον τον Κύριον καθήμενον επί θρόνου υψηλού και επηρμένου, και το κράσπεδον αυτού εγέμισε τον ναόν» (εδ. 1). Ο άπειρος, ο τέλειος, ο προσδοκώμενος Μεσσίας, ο «Σηλώ, στον οποίο θα έπρεπε να υπακούσουν όλοι οι λαοί» (Γένεση ΜΘ/49: 10), «το λιοντάρι από τη φυλή του Ιούδα» (Αποκάλυψη Ε/5: 5) ήρθε ανάμεσά μας. Ο άγγελος του Κυρίου προς τους φοβισμένους ποιμένες ήταν κατηγορηματικός: «Και είπε προς αυτούς ο άγγελος Μη φοβείσθε διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος» (Λουκάς Β/2: 10,11). 

     Ψυχή, καθώς ζεις μέσα στη βασιλεία του φόβου και του τρόμου, που έχει απλωθεί πάνω σε ολόκληρο τον πλανήτη, μη φοβάσαι: «Ζει Κύριος». Ο Δαβίδ ζώντας και αυτός σε δύσκολους καιρούς διερωτάται: «Διά τι είσαι περίλυπος, ψυχή μου; και διά τι ταράττεσαι εντός μου; έλπισον επί τον Θεόν επειδή έτι θέλω υμνεί αυτόν· το πρόσωπον αυτού είναι σωτηρία» (Ψαλμός ΜΒ/42: 5). Θα πρέπει να έχουμε πάντοτε υπόψη μας ότι ο Θεός είναι ο ρυθμιστής της ιστορίας καθώς και ότι σε κάθε δικό Του παιδί έχει υποσχεθεί: «Δύο σπουργίτια δεν πουλιούνται για ένα ασσάριο; Ένα απ' αυτά, όμως, δεν θα πέσει επάνω στη γη, χωρίς το θέλημα του Πατέρα σας» (Ματθαίος Ι/10: 29). Οι αιώνιες υποσχέσεις είναι: «μπορεί η γυναίκα να λησμονήσει το βρέφος της που θηλάζει, ώστε να μη ελεήσει το παιδί τής κοιλιάς της; Αλλά, κι αν αυτές λησμονήσουν, εγώ όμως δεν θα σε λησμονήσω» (Ησαΐας ΜΘ/49: 15). «εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). 

    Θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος (Ιωάννης Σ/6: 69), δεν είναι «κτίσμα» του Πατέρα, όπως διατείνονται ορισμένοι διαστρεβλώνοντας το Λόγο του Θεού, άλλωστε το ρήμα «εφανερώθη» αυτό ακριβώς σημαίνει. Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, ο αόρατος μέσα στη φύση έγινε φανερός σε όλους με την ενανθρώπισή Του, με τη γέννησή Του σε μια φτωχική φάτνη ζώων της Βηθλεέμ. Έτσι λοιπόν σύμφωνα με το Λόγο του Θεού ο Χριστός δε γεννήθηκε αλλά φανερώθηκε. Υπήρχε από πριν και φανερώθηκε με τη γέννησή Του από την Παρθένο Μαρία. 

    Ήρθε ανάμεσά μας με σάρκα για να λυτρώσει αυτούς που ζουν με σάρκα. Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Η/8, εδ. 3) αναφέρεται: «αυτό που ήταν ακατόρθωτο για το νόμο, καθότι ήταν ανίσχυρος εξαιτίας της πεσμένης φύσης του ανθρώπου, το πραγματοποίησε ο Θεός στέλνοντας το Γιο του με μορφή όμοια με του αμαρτωλού ανθρώπου, ακριβώς για το πρόβλημα της αμαρτίας, και καταδίκασε την αμαρτία που κατοικεί στη σάρκα». Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Β/2, εδ. 14) αναφέρει το λόγο για τον οποίον ήρθε ο Χριστός: «Επειδή, λοιπόν, τα παιδιά έγιναν κοινωνοί σάρκας και αίματος, κι αυτός παρόμοια έγινε μέτοχος από τα ίδια, για να καταργήσει, διαμέσου τού θανάτου, αυτόν που έχει το κράτος τού θανάτου, δηλαδή, τον διάβολο και να ελευθερώσει εκείνους, όσους εξαιτίας τού φόβου τού θανάτου ήταν σε ολόκληρη τη ζωή υποκείμενοι στη δουλεία». 

    Είναι πραγματικά ασύλληπτο και υπερθαύμαστο το μυστήριο της σάρκωσης του Υιού του Θεού. Ο Κτίστης και Δημιουργός των πάντων «ἔγεινε σὰρξ καὶ κατῴκησε μεταξὺ ἡμῶν» (Ιωάννη Α/1:14). Ο ασώματος έλαβε σώμα. ο αιώνιος μπήκε μέσα στο χρόνο και «ὁ περιτυλιττόμενος τὸ φῶς ὡς ἱμάτιον» (Ψαλμός ΡΑ/104: 2) κατεβαίνει στο σκοτάδι μας για να μας φωτίσει με το φωτισμό της αγάπης Του. Στην επιστολή «Α’ Ιωάννου» (Α/1: 3) αναφέρεται: «Εκείνο που ήταν από την αρχή, εκείνο που ακούσαμε, εκείνο που είδαμε με τα μάτια μας, εκείνο που τη θέα του κοιτάξαμε και τα χέρια μας ψηλάφησαν, για τον Λόγο τής ζωής». 

     Στη γιορτή των Χριστουγέννων δεν καλούμαστε απλά να γιορτάσουμε ένα μεγάλο ιστορικό γεγονός, αλλά να γιορτάσουμε το μεγάλο τούτο γεγονός «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23), όπως ακριβώς ταιριάζει στους «αληθινούς προσκυνητές», αντιλαμβανόμενοι ότι ο ερχομός στη γη του Υιού του Θεού με σάρκα και οστά είναι μια υπέρτατη πράξη έμπρακτης αγάπης για τον κάθε άνθρωπο που θα πιστέψει σ’ Αυτόν. Την πράξη αυτή καλούμαστε να τη βιώσουμε και να τη ζήσουμε μέσα στη ζωή μας, ανταποκρινόμενοι με απλότητα πίστης και ευχαριστία. 

     Είναι ανάγκη ν’ ανοίξουμε την καρδιά μας, γιατί εκεί εδρεύουν οι σκέψεις, οι λογισμοί, οι επιθυμίες, τα συναισθήματά μας. Πρέπει ν’ ανοίξουμε ολόκληρο τον ψυχικό μας κόσμο και να τον καθαρίσουμε μέσα από ειλικρινή μετάνοια από πάθη, αδυναμίες, έχθρες, ζηλοτυπίες, διχοστασίες…. και να στολίσουμε το δένδρο της καρδιάς μας με όλα εκείνα τα θαυμαστά στολίδια που αποτελούν τον καρπό του Αγίου Πνεύματος: «Αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια» (Γαλάτας Ε/5: 22). Θα πρέπει ν’ ασχοληθούμε με τον εσωτερικό ψυχικό μας κόσμο, ώστε με τη δύναμη του Θεού να τον καθαρίσουμε και να τον στολίσουμε με αρετές, με αγάπη προς τους ανθρώπους και με ευγνωμοσύνη σ’ Εκείνον που Τον έστειλε ανάμεσά μας. 

     Ο Τίτος, συνεργάτης του Απ. Παύλου, στην επιστολή του (κεφ. Β/2, εδ. 11-15) μας δίνει μια περιληπτική περιγραφή της σωτηρίας μας. 

11 Επειδή, φανερώθηκε η σωτήρια χάρη τού Θεού προς όλους τούς ανθρώπους, 

12 η οποία μάς διδάσκει να αρνηθούμε την ασέβεια και τις κοσμικές επιθυμίες, και να ζήσουμε με σωφροσύνη και με δικαιοσύνη και με ευσέβεια στον παρόντα αιώνα, 

13 προσμένοντας τη μακάρια ελπίδα, και την επιφάνεια της δόξας τού μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού 

14 ο οποίος έδωσε τον εαυτό του για χάρη μας, για να μας λυτρώσει από κάθε ανομία, και να μας καθαρίσει για τον εαυτό του λαόν εκλεκτό, ζηλωτήν καλών έργων. 

     Ο Χριστός ήρθε ανάμεσά μας και στο Πρόσωπό Του ο Πατέρας Θεός φανέρωσε τη Χάρη Του σε όλους τους ανθρώπους. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης «θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έρθουν στην επίγνωση της αλήθειας» (Α’ Τιμοθέου Β/2: 4). Τους θέλει όλους ο Θεός, τους καλεί όλους, τους περιμένει όλους. 

    Η φανέρωσή Του Υιού του Θεού μας καλεί: 

---Ν’ αρνηθούμε την ασέβεια, δηλ. κάθε τι που είναι αντίθετο με το θέλημά Του, με το Λόγο Του, κάθε αίρεση και κάθε ανθρώπινη πλάνη (Κολοσσαείς Β/2: 8).

---Να γνωρίσουμε την αλήθεια, η οποία ελευθερώνει τον άνθρωπο (Ιωάννης Η/8: 32) από τα δεσμά του κόσμου και από το φόβο του θανάτου. 

 ---Ν’ αρνηθούμε την ασέβεια και τις κοσμικές επιθυμίες και να γίνουμε ζηλωτές (μιμητές) καλών έργων, δηλ. έργων αγάπης, φιλανθρωπίας καθώς και να επιδιώκουμε τη δικαιοσύνη του Θεού, ζώντας με σύνεση και με σωφροσύνη στη ζωή μας. 

---Να προσμένουμε με υπομονή τη μεγάλη εκείνη ώρα που ο Κύριος θα έρθει να παραλάβει «τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν» (Εβραίους Θ/9: 28). 

---Φανερώθηκε ο Θεός με σάρκα και ανθρώπινη ψυχή, θυσιάστηκε πάνω στο σταυρό για τη δική μας σωτηρία και εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια σκορπά απλόχερα τη Χάρη Του στους ανθρώπους προκειμένου να διδαχθούμε την αλήθεια, να μισήσουμε την ασέβεια και να μας καταστήσει «γένος εκλεκτό, βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιο, λαός τον οποίο ο Θεός απέκτησε, για να εξαγγείλετε τις αρετές Εκείνου, ο οποίος σας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως» (Α’ Πέτρου Β/2: 9). 

    «….. με τα λόγια αυτά παρηγορείτε αλλήλους» (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/΄4: 18). 

    "Παρηγορείτε, παρηγορείτε τον λαόν μου" (πρ. Ησαΐας, Μ/40: 1). --- 

    Μ’ αυτές τις σκέψεις θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους τους αναγνώστες του blog: giorgoskomninos.blogspot.com 

    «ΚΑΛΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΕ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΈΣ ΣΑΣ».

Η θεραπεία της κόρης του Ιάειρου.

  Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. Θ/9: 18 & 23-26. 

 Ευαγγέλιον «κατά Μάρκον», κεφ. Ε/5, εδ. 22-24 & 35-43. 

 Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν», κεφ. Η/8: 40-42 & 49-56. 

41 Και ιδού, ήλθεν άνθρωπος ονομαζόμενος Ιάειρος, όστις ήτο άρχων της συναγωγής και πεσών εις τους πόδας του Ιησού, παρεκάλει αυτόν να εισέλθη εις τον οίκον αυτού, 

42 διότι είχε θυγατέρα μονογενή ως ετών δώδεκα, και αύτη απέθνησκεν. Ενώ δε επορεύετο, οι όχλοι συνέθλιβον αυτόν. 

43 Και γυνή τις έχουσα ρύσιν αίματος δώδεκα έτη, ήτις δαπανήσασα εις ιατρούς όλον τον βίον αυτής δεν ηδυνήθη να θεραπευθή υπ' ουδενός, 

44 πλησιάσασα όπισθεν ήγγισε το άκρον του ιματίου αυτού, και παρευθύς εστάθη η ρύσις του αίματος αυτής. 

45 Και είπεν ο Ιησούς Τις μου ήγγισε; και ενώ ηρνούντο πάντες, είπεν ο Πέτρος και οι μετ' αυτού· Επιστάτα, οι όχλοι σε συμπιέζουσι και σε συνθλίβουσι, και λέγεις· Τις μου ήγγισεν; 

46 Ο δε Ιησούς είπε· Μου ήγγισέ τις· διότι εγώ ενόησα ότι εξήλθε δύναμις απ' εμού. 

47 Ιδούσα δε η γυνή ότι δεν εκρύφθη, ήλθε τρέμουσα και προσπεσούσα εις αυτόν, απήγγειλε προς αυτόν ενώπιον παντός του λαού διά ποίαν αιτίαν ήγγισεν αυτόν, και ότι παρευθύς ιατρεύθη. 

48 Ο δε είπε προς αυτήν· Θάρρει, θύγατερ, η πίστις σου σε έσωσεν· ύπαγε εις ειρήνην. 

 49 Ενώ δε ελάλει έτι, έρχεταί τις παρά του αρχισυναγώγου, λέγων προς αυτόν ότι απέθανεν η θυγάτηρ σου μη ενόχλει τον Διδάσκαλον. 

50 Ο δε Ιησούς ακούσας απεκρίθη προς αυτόν, λέγων· Μη φοβού· μόνον πίστευε, και θέλει σωθή. 

51 Και ότε εισήλθεν εις την οικίαν, δεν αφήκεν ουδένα να εισέλθη ειμή τον Πέτρον και Ιάκωβον και Ιωάννην και τον πατέρα της κόρης και την μητέρα. 

52 Έκλαιον δε πάντες και εθρήνουν αυτήν. Ο δε είπε· Μη κλαίετε· δεν απέθανεν, αλλά κοιμάται. 

53 Και κατεγέλων αυτόν, εξεύροντες ότι απέθανεν. 

54 Αλλ' αυτός εκβαλών έξω πάντας και πιάσας την χείρα αυτής, εφώναξε λέγων· Κοράσιον, σηκώθητι. 55 Και υπέστρεψε το πνεύμα αυτής, και ανέστη παρευθύς, και προσέταξε να δοθή εις αυτήν να φάγη. 56 Και εξεπλάγησαν οι γονείς αυτής. Ο δε παρήγγειλεν εις αυτούς να μη είπωσιν εις μηδένα το γεγονός.

      ΣΧΟΛΙΑ: 

    Ο Ιησούς επέστρεψε στην παραλία της θάλασσας της Γαλιλαίας και εκεί ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων τον υποδέχτηκε, καθώς περίμεναν τον ερχομό Του. Ο Ιάειρος [τ’ όνομα σημαίνει: «Ο Θεός εγείρει»], ο οποίος ήταν άρχοντας της συναγωγής των Ιουδαίων Τον περίμενε με ιδιαίτερη ανυπομονησία, γιατί είχε μια δωδεκάχρονη κόρη, που ήταν ετοιμοθάνατη. Η κατάσταση της υγείας της μοναχοκόρης του συνεχώς επιδεινωνόταν και πολύ σύντομα θα την οδηγούσε στο θάνατο. Ο Ιάειρος είχε ακούσει για τα θαύματα του Ιησού, είχε ακούσει και ίσως να είχε δει και με τα ίδια του τα μάτια κάποια από εκείνα τα οποία παραγγέλλει ο Κύριος να μεταφέρουν στον Ιωάννη το Βαπτιστή. «τυφλοί αναβλέπουσι και χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται και κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται και πτωχοί ευαγγελίζονται» (Ματθαίος ΙΑ/11: 4). 

    Καθώς αντίκρυσε τον Κύριο γεμάτος από απελπισία, απόγνωση, αγωνία, αλλά και έχοντας ελπίδα μέσα του, πλησιάζει τον Ιησού αψηφώντας το γεγονός ότι η θρησκευτική και θεολογική ηγεσία ήταν κατά του Ιησού και ότι κινδύνευε από «υψηλά ιστάμενος» να βρεθεί στο στόχαστρο της εναντίωσής τους και να γίνει αποσυνάγωγος. «…οι Ιουδαίοι είχαν ήδη συμφωνήσει, αν κάποιος Τον ομολογήσει ως Χριστό, να γίνει αποσυνάγωγος» (Ιωάννης Θ/9: 22). Γονάτισε ενώπιον του Κυρίου δείχνοντας έτσι όλο του το σεβασμό στο πρόσωπό Του, και απευθύνθηκε σ’ Αυτόν με τα ακόλουθα ιδιαιτέρως συγκινητικά λόγια: «Η κορούλα μου βρίσκεται στα τελευταία της έλα Κύριε να βάλεις τα χέρια σου πάνω της για να γιατρευτεί και να ζήσει». Ο Κύριος συμπονώντας το δυστυχισμένο πατέρα ανταποκρίθηκε με προθυμία στη δραματική έκκλησή του και ξεκίνησαν μαζί για να πάνε στο σπίτι, όπου βρισκόταν το άρρωστο παιδί. 

     Ο αρχισυνάγωγος ήταν ο προϊστάμενος της Εβραϊκής Συναγωγής και είχε την ευθύνη για την εύρυθμη λειτουργία της κάθε Σάββατο και τις εορτές τις εορτές, καθώς διάβαζαν περικοπές της Βίβλου, ανέπεμπαν προσευχές και ερμήνευαν το Νόμο. Επίσης φρόντιζε τα σχετικά με την ευταξία και μεριμνούσε για τη συντήρηση του κτιρίου της συναγωγής. Πρόκειται για μία υψηλή θέση μέσα στην Ιουδαϊκή κοινωνία. Τι κι αν ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα, μπροστά στο θάνατο όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και αδύναμοι. Ο Ιάειρος αναγνωρίζει την εξουσία του Κυρίου, πιστεύει στη δύναμή Του και δε διστάζει να θυσιάσει την υπόληψή του και το κύρος του ελπίζοντας στη σωτηρία του παιδιού του.

     Ανάμεσα στους ανθρώπους που περιέβαλαν ασφυκτικά τον Κύριο ήταν και μία γυναίκα που υπέφερε από αιμορραγία δώδεκα χρόνια. Η γυναίκα αυτή είχε ξοδέψει την περιουσία της στους γιατρούς, χωρίς να έχει δει καμία βελτίωση. Αντίθετα είχε γίνει χειρότερα. 

[ανάλυση της περικοπής έχει δημοσιευθεί στο blog: giorgoskomninos.blogspot.com στις 25-02-2017, με θέμα: «Η ΑΙΜΟΡΟΟΥΣΑ»]. 

    Ενώ ακόμα ο Κύριος μιλούσε με την αιμορροούσα γυναίκα την οποία είχε θεραπεύσει, ήρθαν άνθρωποι από το σπίτι του Ιάειρου και του έφεραν πολύ δυσάρεστα νέα: «Η κόρη σου πέθανε» (Μάρκος Ε/5: 35) και επομένως δε θα χρειαζόταν πια η παρέμβαση του Ιησού. Η είδηση θα προκάλεσε οπωσδήποτε πολύ μεγάλο πόνο στον πατέρα. Είναι η πιο μεγάλη, η πιο τραγική στιγμή για κάθε άνθρωπο. Ο Ιάειρος, που κατέχει μια τόσο υψηλή θέση στην τοπική κοινωνία, τούτη την ώρα δε μπορεί να προσφέρει απολύτως τίποτα. Η μοναχοκόρη του ήταν πλέον νεκρή. Μέχρι εκείνη την ώρα διατηρούσε μέσα του κάποια ελπίδα θεραπείας, τώρα όμως όλα έχουν χαθεί. Εκεί που κάθε ελπίδα σβήνει, εκεί που το πλήρες αδιέξοδο έρχεται να σκεπάσει τα πάντα, ο Κύριος έρχεται να βάλει ελπίδα μέσα μας. 

    Πολλές φορές μπορεί να παρουσιαζόμαστε παράλογοι στους άλλους, ακόμα και στον ίδιο τον εαυτόν μας με την επιμονή μας να ελπίζουμε και να περιμένουμε από το Θεό να συμβεί το απροσδόκητο, το αδύνατο, το φανταστικό, εκείνο που έρχεται ν’ αλλάξει τη σκληρή πραγματικότητα. Την αποφασιστική αυτή στάση της καρδιάς ο Θεός την εκτιμά, καθώς μέσα απ’ αυτήν την εμπειρία φαίνεται η πίστη μας, η απόλυτη εμπιστοσύνη μας σ’ Εκείνον. Κάποιος θα μπορούσε να κατακρίνει αυτόν τον άνθρωπο, γιατί δεν κάλεσε νωρίτερα τον Ιησού, όταν η υγεία της κόρη του βρισκόταν σε καλύτερη κατάσταση, όμως ο Κύριος δε δίνει σημασία στις αδυναμίες και τα λάθη μας. Εκείνο που θέλει να διακρίνει μέσα στην καρδιά μας είναι η πίστη μας. 

    Ο Κύριος είχε δεχτεί τόσο πρόθυμα ν’ ακολουθήσει τον Ιάειρο στο σπίτι του και μόλις είχε δώσει ένα δείγμα της δυνάμεώς Του θεραπεύοντας την αιμορροούσα γυναίκα. Ο Ιάειρος πίστευε ότι ο Κύριος μπορούσε να θεραπεύσει ακόμα και τα πιο βαριά νοσήματα, όμως η πίστη του δεν ήταν τόση, ώστε να ελπίζει ακόμα και σε μια ανάσταση νεκρού. Είναι φανερό ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είχε τη μεγάλη εκείνη πίστη του εκατόνταρχου που είπε στον Κύριο: «δεν είμαι άξιος να εισέλθης υπό την στέγην μου· αλλά μόνον ειπέ λόγον, και θέλει ιατρευθή ο δούλός μου» (Ματθαίος Η/8: 8). Δεν είμαι άξιος, Κύριε, να έρθεις στο σπίτι μου και από μακριά με ένα σου Λόγο μπορείς να θεραπεύσεις το δούλο μου που είναι άρρωστος. Ο Ιάειρος φαίνεται να εκδηλώνει μικρή πίστη ως προς τη δύναμη του Κυρίου, όμως ο Χριστός δέχεται και το «λίγο» μέσα στη ζωή μας, φτάνει αυτό να είναι ειλικρινές, με σκοπό να το αυξήσει και να το γιγαντώσει. Ευαρεστείται στη μεγάλη πίστη και την επαινεί δημόσια, όμως δεν παραβλέπει και τη μικρή πίστη, αποκαλύπτοντας ότι: «Εάν είχατε πίστη σαν έναν κόκκο σιναπιού, θα λέγατε σε τούτη τη συκαμινιά: Ξεριζώσου και φυτέψου στη θάλασσα και θα σας υπάκουε» (Λουκάς ΙΖ/17: 6). 

     Πριν ο Ιάειρος προλάβει να εκφράσει το παράπονό του ότι, αν δεν καθυστερούσαν στο δρόμο ίσως να προλάβαιναν την κόρη του ζωντανή, ακούει τον Κύριο να του λέει: «μη φοβάσαι μόνο πίστευε» (Μάρκος Ε/5: 36) και ο Ευαγγελιστής «Λουκάς» (Η/8: 50) προσθέτει: «..και σωθήσεται». Ο Κύριος τον ενθαρρύνει και τον προτρέπει να μη χάσει την πίστη του τούτη την δύσκολη ώρα της δοκιμασίας. Ως εξουσιαστής του θανάτου και χορηγός της ζωής του απευθύνει λόγια ενθάρρυνσης. Τούτα τα λόγια διαχρονικά αφορούν όλους μας. Είναι γεγονός ότι η αληθινή πίστη προσελκύει τη Δύναμη και το Έλεος του Θεού και αυτό γίνεται φανερό σε πάρα πολλά περιστατικά της Βίβλου. Η πίστη της αιμορροούσας γυναίκας ήταν αυτή που πριν από λίγο της είχε χαρίσει τη θεραπεία από τη μάστιγά της. Όπου δεν υπάρχει πίστη ο Κύριος δε μπορεί να ενεργήσει και να κάνει θαυμάσια. Η απιστία μας είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο γι’ Αυτόν. Ο Κύριος στην πατρίδα Του τη Ναζαρέτ όπου μεγάλωσε δεν έκανε πολλά θαύματα εξαιτίας τής απιστίας των κατοίκων της (Ματθαίος ΙΓ/13: 58). 

     Ας είμαστε προσεκτικοί, καθώς πολλές φορές ο φόβος, η αμφιβολία, η απιστία μας έρχονται να μας τρομοκρατήσουν και να μας καταβάλουν. Τη δύσκολη εκείνη ώρα θα πρέπει να σταθούμε με αληθινή πίστη στη δύναμη, την άπειρη Αγάπη και το Έλεος του Θεού, να εμπιστευόμαστε απόλυτα τον Κύριο και είναι βέβαιο, όπως αναφέρει και ένας ύμνος, «όπου Αυτός με οδηγήσει, θα υπάγω ασφαλώς…..». Να θυμόμαστε το Δαβίδ, που μετά από ένα ακόμα λάθος του, που ήταν «η απογραφή του στρατεύματος», προκειμένου να τιμωρηθεί επέλεξε να γίνει αυτό από το Θεό, όχι από τους ανθρώπους. «Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Γαδ, Στενά μοι πανταχόθεν σφόδρα· ας πέσω λοιπόν εις την χείρα του Κυρίου, διότι είναι πολλοί οι οικτιρμοί αυτού» (Β’ Βασιλέων ΚΔ/24: 14). 

     Όλοι αισθανόμαστε το φόβο, όμως νικητής βγαίνει πάντοτε εκείνος που τη δύσκολη ώρα γνωρίζει να κάνει το σωστό, που δεν είναι άλλο από το να εμπιστευτεί τις αστείρευτες δυνάμεις του Θεού και Δημιουργού μας. Ο Ιάειρος σε λίγο, χάρη στη δύναμη του Ιησού Χριστού, και θα λάβει πίσω την αγαπημένη του κόρη. Η ζωοποιός εξουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού νικά το θάνατο. 

     Καθώς ο Κύριος εισήλθε στο σπίτι, δεν άφησε κανέναν άλλον να εισέλθει παρά μόνον τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη (αδελφός του του Ιακώβου), τον πατέρα και τη μητέρα της κόρης, ώστε να γίνουν μάρτυρες του θαύματος που θα συντελείτο. Εάν ο Κύριος έμενε μόνος στην οικία, όλοι εκείνοι που δεν πίστευαν στη δύναμη του Θεού, θα δίσταζαν να πιστέψουν ότι μ’ έναν Του μόνον λόγο ανέστησε το κορίτσι. Άλλωστε το εκκλησιαστικό κατεστημένο της εποχής προσπαθούσε να παρουσιάσει τον Κύριο ως «θαυματοποιό» και ότι «διά του Βεελζεβούλ του άρχοντος των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια» (Λουκάς ΙΑ/11: 15), ώστε να μην εκλάβουν οι άνθρωποι τα θαύματα ως πράξεις που φανέρωναν τη Χάρη και την Ευσπλαχνία του Θεού για τον άνθρωπο. 

     Καθώς έφθασαν στο σπίτι του άρχοντα της συναγωγής διαπίστωσαν ότι υπήρχε πολύ μεγάλη αναστάτωση, ένας απερίγραπτος σπαραγμός γινόταν, καθώς οι άνθρωποι έκλαιγαν και οδύρονταν δυνατά. Ο Κύριος, μπαίνοντας μέσα στο σπίτι και βλέποντας όλα αυτά, τους είπε: «Γιατί αυτός ο θόρυβος και τα κλάματα; Το παιδί δεν πέθανε αλλά κοιμάται» (Μάρκος Ε/5: 39). Τα ίδια λόγια είχε πει ο Κύριος και στην περίπτωση της ανάστασης του Λαζάρου: «Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται» (Ιωάννης ΙΑ/11: 11). Τα λόγια του Χριστού φιλάνθρωπα, ενθαρρυντικά, στηρικτικά, διαχρονικής αξίας και ποιότητας αφορούν κάθε άνθρωπο που βρίσκεται σε αδιέξοδο, σε πολύ μεγάλη ανάγκη. 

    Οι άνθρωποι που παραβρίσκονταν και γνώριζαν την οικογένεια του Ιάειρου, ακούγοντας τα λόγια του Χριστού, περιγέλασαν, γιατί ήταν βέβαιοι ότι το κοριτσάκι ήταν νεκρό και ότι δεν υπήρχε πλέον καμία ελπίδα για να ζήσει. Να μην ξεχνάμε ότι ο Θεός ενεργεί μέσα στη ζωή μας και κάνει πολύ περισσότερα από όσα εμείς ζητούμε ή νοούμε, πάντοτε κατά τη δύναμη της πίστης που ενεργεί μέσα μας (Εφεσίους Γ/3: 20,21). Σε λίγο όλοι αυτοί που περιγελούσαν τον Κύριο θα καταλαμβάνονταν από μεγάλο τρόμο, έκσταση και θαυμασμό, καθώς θα έβλεπαν το νεκρό κορίτσι χάρη στη δύναμη του Θεού να επανέρχεται στη ζωή. Ακόμα και αυτή τη λοιδορία των ανθρώπων ο Θεός το μετέτρεψε την σε ευλογία, καθώς όλοι εκείνοι που ήταν σίγουροι για το θάνατο του κοριτσιού έγιναν μάρτυρες της ανάστασής του από τους νεκρούς. 

    Εκεί που κάθε πιθανότητα είχε σβήσει, έρχεται ο Ιησούς να δώσει καινούργια ελπίδα για ζωή. Έτσι λοιπόν ο Κυρίαρχος της ζωής και του θανάτου, καθώς πιάνει το κοριτσάκι από το χέρι δίνει την εντολή: «Ταλιθά κούμι», που σημαίνει: «κορίτσι σε διατάζω να σηκωθείς». Η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη (Πράξεις Ζ/7: 59) και μπορεί ν’ ανακληθεί με τη ζωοποιό δύναμη του Θεού. Ο προφήτης Ηλίας ανέστησε το νεκρό παιδί της χήρας στα Σαρεπτά της Σιδώνας, λέγοντας: «Κύριε Θεέ μου, κάνε σε παρακαλώ να επιστρέψει η ψυχή του παιδιού μέσα του» (Α’ Βασιλέων ΙΖ/17: 21). Το ίδιο θα συμβεί και κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου «εν μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή» (Α’ Κορινθίους ΙΕ/15: 52). 

    Αμέσως το κορίτσι σηκώθηκε και άρχισε να περπατάει. Όπως μ’ ένα απλό άγγιγμα ο Κύριος αποκατέστησε την υγεία της αιμορροούσας γυναίκας έτσι και τώρα, ο Κύριος άγγιξε το νεκρό κοριτσάκι, το έπιασε από το χέρι και το κάλεσε με τ’ όνομά του. Το άγγιγμα εκείνο έδωσε στο νεκρό σώμα και πάλι ζωή. Πάντα το θαυματουργό άγγιγμα του Χριστού φέρνει ζωή, δύναμη, χαρά. Το ερώτημα είναι τη δική σου τη ζωή την έχει αγγίξει Εκείνος; 

    Ας φανταστούμε για λίγο την απερίγραπτη χαρά που κατέλαβε αυτούς τους τόσο βασανισμένους γονείς του παιδιού, καθώς είδαν να είναι και πάλι ζωντανό. Όλοι όσοι είδαν τούτο το θαύμα να γίνεται μπροστά στα μάτια τους κυριεύτηκαν από πολύ μεγάλη έκπληξη. Οι Φαρισαίοι, οι οποίοι ακολουθούσαν τον Κύριο, όχι να διδαχτούν από τη διδασκαλία Του, αλλά για να βρουν κάποια πρόφαση, ώστε να τον κατηγορήσουν και να τον οδηγήσουν στο σταυρό, αποστομώθηκαν ακόμα περισσότερο. 

    Σε προηγούμενες περιπτώσεις ο Ιησούς ζητούσε από τους ανθρώπους που θεράπευε να μη διαδώσουν το γεγονός σε άλλους ανθρώπους. Ο Κύριος δεν ενδιαφερόταν για την προβολή Του, ούτε για την ευμετάβλητη επευφημία των ανθρώπων. Το ίδιο ακριβώς λέει και τώρα στους γονείς του κοριτσιού. Από τη μεγάλη τους χαρά όμως οι γονείς, καθώς και οι άλλοι παρευρισκόμενοι διαδίδουν τα νέα «σε ολόκληρη την περιοχή» (Ματθαίος Θ/9: 26). Το περιστατικό κλείνει με την εντολή του Ιησού να δώσουν στο αναστημένο κοριτσάκι κάτι για να φάει, έτσι ώστε να φανεί ακόμα πιο καθαρά ότι η επάνοδός της στη ζωή είναι αληθινή. Αυτό είναι το δεύτερο καταγεγραμμένο θαύμα ανάστασης νεκρού ανθρώπου από τον Κύριο Ιησού. Το πρώτο θαύμα ήταν η ανάσταση του γιου μιας χήρας γυναίκας που ζούσε στην πόλη Ναϊν. 

[ανάλυση της περικοπής έχει δημοσιευθεί στο blog: giorgoskomninos.blogspot.com στις 08-10-2024, με θέμα: «Η ανάσταση του γιού της χήρας στη Ναϊν»]. 

    Θ’ ακολουθήσει η ανάσταση του Λαζάρου, που καταγόταν από τη Βηθανία και είχε αδελφή τη Μάρθα και τη Μαρία (Ιωάννης ΙΑ/11: 43). Μέσα από τις αναστάσεις αυτές ο Ιησούς φανερώνεται ως ο Αρχηγός της ζωής. Τα λόγια Του προς τη Μάρθα είναι διαχρονικά, καθοριστικά για κάθε ψυχή που θα τον επικαλεστεί «εν πνεύματι και αληθεία»: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσειν και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο;» (Ιωάννης ΙΑ/11: 24-26). 

    Ο Κύριος μέσα από το Λόγο Του προαναγγέλλει τη δική Του Ανάσταση από τους νεκρούς και προφητεύει τον μέλλοντα και κυριολεκτικό αφανισμό της εξουσίας του θανάτου κατά τη δεύτερή Του Παρουσία. Μια μέρα ο Κύριος θ’ αναστήσει κάθε δικό Του παιδί και μαζί με τους πιστούς που θα βρίσκονται στη ζωή, θα τους οδηγήσει στην αιώνια δόξα, σύμφωνα με την υπόσχεσή Του (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Ας προσέξουμε να μη φανούμε ανάξιοι της αγάπης του Θεού και καταλήξουμε αιώνια χωρισμένοι απ’ Αυτόν. Ας προσέξουμε, «Διότι εάν ο λόγος ο λαληθείς δι' αγγέλων έγεινε βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβε δικαίαν μισθαποδοσίαν, πως ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν;» (Εβραίους Β/2: 2,3). 

    Στο νέο κόσμο που έχει υποσχεθεί ο Θεός σε όλους εκείνους που θα Τον εμπιστευτούν, ο θάνατος δε θα έχει πλέον θέση. «και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον» (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 4). --- 

     Υστ/φο:

 

*1. Αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τις αντιλήψεις που επικρατούσαν την εποχή εκείνη ο πρόωρος θάνατος ενός τέκνου ή μία μεγάλη συμφορά που θα συνέβαινε στην οικογένεια εκλαμβάνονταν ως συνέπεια δυσμένειας του Θεού για κάποιο βαρύ αμάρτημα της οικογένειας και κυρίως του πατέρα. Γι’ αυτό άλλωστε και στην περίπτωση του «εκ γενετούς τυφλού» οι μαθητές ρωτούσαν τον Κύριο: «Ραββί, ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, ώστε να γεννηθεί τυφλός;» (Ιωάννης Θ/9: 2). Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στη ζωή του πολύπαθου Ιώβ, όταν τον επισκέφτηκαν κάποιοι “φίλοι” για να τον παρηγορήσουν. 

 *2. Με βάση τη φράση του Κυρίου «καθεύδει – κοιμάται» οι ευλαβείς Χριστιανοί αντί για θάνατο κάνουν λόγο για «κοίμηση» και αντί για νεκροταφείο λένε «κοιμητήριο», αντί για πέθανε «εκοιμήθη». Αυτούς που έχουν πεθάνει τους αποκαλούν «κοιμηθέντες».