Η ΠΑΡΆΒΟΛΗ ΤΩΝ ΖΙΖΑΝΙΩΝ

Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΓ/13, εδάφ. 24 – 30. 

24 Άλλην παραβολήν παρέθηκεν εις αυτούς, λέγων Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον, όστις έσπειρε καλόν σπόρον εν τω αγρώ αυτού 

25 αλλ' ενώ εκοιμώντο οι άνθρωποι, ήλθεν ο εχθρός αυτού και έσπειρε ζιζάνια ανά μέσον του σίτου και ανεχώρησεν. 

26 Ότε δε εβλάστησεν ο χόρτος και έκαμε καρπόν, τότε εφάνησαν και τα ζιζάνια. 

27 Προσελθόντες δε οι δούλοι του οικοδεσπότου είπον προς αυτόν Κύριε, καλόν σπόρον δεν έσπειρας εν τω αγρώ σου; πόθεν λοιπόν έχει τα ζιζάνια; 

28 Ο δε είπε προς αυτούς Εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο οι δε δούλοι είπον προς αυτόν Θέλεις λοιπόν να υπάγωμεν και να συλλέξωμεν αυτά; 

29 Ο δε είπεν Ουχί, μήποτε συλλέγοντες τα ζιζάνια εκριζώσητε μετ' αυτών τον σίτον 

30 αφήσατε να συναυξάνωσιν αμφότερα μέχρι του θερισμού, και εν τω καιρώ του θερισμού θέλω ειπεί προς τους θεριστάς Συλλέξατε πρώτον τα ζιζάνια και δέσατε αυτά εις δέσμας διά να κατακαύσητε αυτά, τον δε σίτον συνάξατε εις την αποθήκην μου.

         Ευαγγέλιον  «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΓ/13, εδάφ. 36 – 43. 

36 Τότε, ο Ιησούς, αφού άφησε τα πλήθη, ήρθε στο σπίτι, και ήρθαν κοντά του οι μαθητές του, λέγοντας: Εξήγησέ μας την παραβολή των ζιζανίων τού χωραφιού. 

37 Και εκείνος αποκρινόμενος τους είπε: Αυτός που σπέρνει τον καλό σπόρο, είναι ο Υιός τού ανθρώπου 

38 και το χωράφι είναι ο κόσμος και ο καλός σπόρος είναι οι γιοι τής βασιλείας και τα ζιζάνια είναι οι γιοι τού πονηρού 

39 και ο εχθρός, που τα έσπειρε, είναι ο διάβολος και ο θερισμός είναι η συντέλεια του αιώνα και οι θεριστές είναι οι άγγελοι. 

40 Όπως, λοιπόν, μαζεύονται τα ζιζάνια και κατακαίγονται στη φωτιά, έτσι θα είναι στη συντέλεια αυτού του αιώνα

41 ο Υιός τού ανθρώπου θα στείλει τούς αγγέλους του, και θα μαζέψουν από τη βασιλεία του όλα τα σκάνδαλα, και εκείνους που πράττουν την ανομία 

42 και θα τους ρίξουν στο καμίνι τής φωτιάς εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών. 

43 Τότε, οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο, μέσα στη βασιλεία τού Πατέρα τους. Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

   Ο Χριστός κατά την επίγεια διακονία Του μιλούσε συχνά στους ανθρώπους που μαζεύονταν γύρω του με σκοπό να τους αποκαλύψει ποιο είναι το θέλημα του Θεού και να τους φανερώσει πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη Του και το ενδιαφέρον Του για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου. Πρόκειται για μια αγάπη που είναι πάνω από τον ανθρώπινο λογισμό (Φιλιππησίους Δ/4: 7), η οποία έκανε το Θεό να στείλει από τον ουρανό  «τον Υιόν Του τον Μονογενή, ώστε να μη χαθεί καθένας που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή» (Ιωάννης Γ/3: 16). 

  Ο Κύριος πολλές φορές μιλούσε στους ανθρώπους με παραβολές, χρησιμοποιώντας απλές ιστορίες μέσα από την καθημερινή τους ζωή. Με τον τρόπο αυτό  ήθελε να διδάξει τους ανθρώπους για την αγάπη του Θεού, την Εκκλησία Του και πάνω απ’ όλα το θέλημα Του. Όταν ανέφερε στους μαθητές την «παραβολή του σπορέως» (Ματθαίος ΙΓ/13: 1-23 & Μάρκος Δ/4: 1-20), οι μαθητές ζήτησαν να μάθουν τη βαθύτερη σημασία της παραβολής και τότε ο Κύριος τους απάντησε: «Σε σας δόθηκε να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας τού Θεού στους υπόλοιπους όμως με παραβολές, για να μη βλέπουν ενώ βλέπουν, και να μη καταλαβαίνουν ενώ ακούν» (Λουκάς Η/8: 10). 

   Τους εξήγησε δηλαδή ότι τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού δεν μπορούν να τα  εννοήσουν όλοι. Στην περίπτωσή τους, επειδή οι μαθητές ήταν πρόθυμοι να Τον εμπιστευτούν και να υπακούσουν, ο Κύριος θα τους έδινε τη δυνατότητα να καταλάβουν τη διδασκαλία Του. Ο Ιησούς παρουσίαζε μέσα από τις παραβολές του κρυμμένες αλήθειες.  Τα λόγια Του δε μπορούσαν να τα καταλάβουν όλοι εκείνοι που Τον πλησίαζαν χωρίς ενδιαφέρον και Τον εξυμνούσαν με «φωνή χειλέων» (Ησαΐας κεφ. ΚΘ/29, εδ. 13) και οι οποίοι, ενώ είχαν μωραθεί, νόμιζαν τους εαυτούς τους ότι ήταν σοφοί (Ρωμαίους Α/1: 22).

     Μία από τις παραβολές που ανέφερε ο Κύριος είναι και η παραβολή του σίτου και των ζιζανίων: Είπε συγκεκριμένα στους μαθητές Του ότι κάποτε ένας άνθρωπος έσπειρε στο χωράφι του καλό σπόρο και περίμενε μετά από κάποιο διάστημα να βλαστήσει και να βγάλει καρπό. Το ίδιο βράδυ όμως συνέβη το εξής φοβερό: Ένας εχθρός του ανθρώπου πήγε στο χωράφι και έσπειρε ζιζάνια ανάμεσα στο σιτάρι και αμέσως, χωρίς να τον αντιληφθεί κανένας, έφυγε! Πέρασε λίγος καιρός και μόλις βλάστησαν τα σπαρτά, φάνηκαν μαζί και τα ζιζάνια. 

   Οι δούλοι του οικοδεσπότη, μόλις αντελήφθησαν τι έχει συμβεί, γεμάτοι απορία πηγαίνουν να τον βρουν και του λένε: «Κύριε, δεν έσπειρες καλό σπόρο στο χωράφι σου; Πώς λοιπόν έχει ζιζάνια;». Ο οικοδεσπότης αμέσως κατάλαβε πως κάποιος εχθρός το έκανε αυτό και το λέει στους δούλους, που με αγωνία περίμεναν την αντίδρασή του: "Ο δε είπε προς αυτούς Εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο". Τότε εκείνοι του προτείνουν: «Θέλεις να πάμε να τα μαζέψουμε;». Αυτός όμως ήρεμα τους απαντά: Όχι, μη βιάζεστε, γιατί μπορεί μαζεύοντας τα ζιζάνια να ξεριζώσετε μαζί μ' αυτά και το σιτάρι. Αφήστε να μεγαλώσουν και τα δύο μαζί μέχρι να έρθει η ώρα του θερισμού. Όταν έρθει αυτή η ώρα, θα πω στους θεριστές: «Μαζέψτε πρώτα τα ζιζάνια και κάντε τα δεμάτια για να τα κάψετε. Το σιτάρι όμως να το μαζέψετε και να το βάλετε στην αποθήκη μου». 

     Η παραβολή των ζιζανίων απαντά σε ένα καίριο διαχρονικό ερώτημα. Γιατί ο Θεός επιτρέπει άνθρωποι που δεν έχουν "φόβο" Θεού να ζουν και να ευημερούν μέσα στην Εκκλησία του Χριστού; Ο Λόγος είναι ότι μια βίαιη αποπομπή μέσα από την Εκκλησία του Χριστού όλων εκείνων των ανθρώπων που ζουν και δε συμμορφώνονται με το θέλημα του Θεού θα σκανδαλίσει και θα αποκόψει και κάποιους από τους δίκαιους. Ένας άλλος λόγος είναι ότι τα ζιζάνια μέσα στην Εκκλησία, με τη ζωή τους και τη συμπεριφορά τους που είναι έξω από το θέλημα του Θεού, συνεργούν πολλές φορές στην ενδυνάμωση της πίστης των αληθινών πιστών, οι οποίοι παρατηρώντας τη ζωή τους και την ηθική τους κατάπτωση αποφεύγουν το παράδειγμά τους και ενισχύονται στην πίστη και τον Αγιασμό. 

    Ο Χριστός διηγήθηκε αυτήν την παραβολή στους μαθητές και σε όλο τον κόσμο που ήταν γύρω Του, γιατί ήθελε να δώσει να καταλάβουν οι άνθρωποι με τι μοιάζει η Εκκλησία Του. Μοιάζει μ' ένα χωράφι στο οποίο φυτρώνουν καλοί καρποί αλλά και ζιζάνια. 

   Πρόκειται για μια σπουδαία παραβολή που θα πρέπει ιδιαίτερα να μελετήσουμε. Το χωράφι της παραβολής είναι κάθε ορατή Εκκλησία, κάθε ορατός εκκλησιαστικός οργανισμός, που φέρνει το Όνομα του Χριστού.  Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι σε κάθε Εκκλησία συναντά κανείς καθαρό "σιτάρι" αλλά και "ζιζάνια". Πάντα η σύνθεση είναι μικτή. Πάντοτε θα υπάρχουν οι "γνήσιοι Χριστιανοί", αλλά και οι "κατ' όνομα" χριστιανοί. Έτσι μέσα σε κάθε Εκκλησία "συναυξάνουν" το σιτάρι με τα ζιζάνια.   

      "Σιτάρι" διευκρινίζουμε είναι ο άνθρωπος που αγαπά το Θεό και κατ' επέκτασιν και το συνάνθρωπό του και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βγάζει "καλό καρπό" στη ζωή του. Είναι εκείνος που δέχεται και χαίρεται τα δώρα του Θεού και ακολουθεί το θέλημά Του, αγαπώντας τον ίδιο το Θεό αλλά και τους δικούς Του ανθρώπους. 

   "Ζιζάνια" είναι αυτοί που δεν αγαπούν το Θεό, καλλιεργούν κακούς λογισμούς, θαμπώνουν την εικόνα του Θεού με τη ζωή τους, ζώντες χωρίς χαρά και αγάπη, μακριά από το Θεό και τους ανθρώπους. Ζιζάνια είναι οι ποικίλες μέριμνες μέσα στη ζωή μας που μας απασχολούν και μας αποκόπτουν από το θέλημα του Θεού. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: "Μη μεριμνάτε για τίποτε· αλλά, σε κάθε τι, τα ζητήματά σας ας γνωρίζονται στον Θεό με ευχαριστία διαμέσου τής προσευχής και της δέησης" (Φιλιππησίους Δ/4: 6). Είναι η απάτη του πλούτου, για τον οποίο ο Λόγος του Θεού αναφέρει: "Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν" (Ματθαίος Σ/6: 19). Οι κακές επιθυμίες  για τις οποίες ο Λόγος του Θεού αναφέρει: "Επιθυμείτε και δεν έχετε φονεύετε και φθονείτε, και δεν δύνασθε να επιτύχητε μάχεσθε και πολεμείτε αλλά δεν έχετε, επειδή δεν ζητείτε ζητείτε και δεν λαμβάνετε, διότι κακώς ζητείτε, διά να δαπανήσητε εις τας ηδονάς σας" (επιστ. Ιακώβου Δ/4: 2,3). Τ' αποτελέσματα όλων αυτών όπως τα είδαμε στην "Παραβολή του Σπορέα" (η δημοσίευση στο blog: giorgoskomninos.blogspot.com έγινε στις 16-09-2020),  συμπνίγουν τον Λόγο του Θεού και τον καθιστούν άκαρπο.

    Ο οικοδεσπότης που είναι ο ίδιος ο Θεός δε βιάζεται να ξεριζώσει όλα αυτά τα ζιζάνια, που εμποδίζουν την καρποφορία του Λόγου του Θεού, αλλά με μεγάλη υπομονή περιμένει να έρθει ο κατάλληλος καιρός, για να τα ξεχωρίσει και να χαρεί την καλή σοδειά. Όταν ο Χριστός ξανάρθει, τότε θα ξεχωρίσουν οι άνθρωποι που είναι δικοί Του από αυτούς που είναι αδιάφοροι και δεν έχουν κανένα απολύτως ενδιαφέρον για τα πράγματα του Θεού. Με δυο λόγια θα ξεχωρίσουν οι ευσεβείς από  εκείνους που «έχουν μεν μορφήν ευσεβείας...» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). 

    Τα ζιζάνια μοιάζουν τόσο πολύ με το σιτάρι, ώστε είναι πολύ δύσκολο να το διακρίνει κανείς. Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε κανείς να κάνει είναι να περιμένει μέχρι την εποχή του θερισμού, οπότε και θα γίνει το ξεκαθάρισμα. Μέχρι τότε ας παύσουμε να μετράμε τα ζιζάνια των άλλων εκκλησιών και ας βεβαιωθούμε ότι είμαστε "καλός καρπός" που ενεργεί για το Έργο του Κυρίου. 

      Γι’ αυτό το λόγο και δε θα πρέπει να κρίνουμε και πολύ περισσότερο να καταδικάζουμε τους άλλους. Η "κρίση ανήκει στον Υιόν" (Πράξεις ΙΖ/17: 31). Ας είμαστε προσεκτικοί, γιατί "ο άνθρωπος αποβλέπει στο φαινόμενο, ενώ ο Θεός αποβλέπει εις την καρδίαν" (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Στην παραβολή των «δέκα παρθένων» (Ματθαίος ΚΕ/25: 13) αναφέρονται δέκα νέες κοπέλες που είχαν την ίδια πίστη, τους ίδιους σκοπούς στη ζωή τους και όλες μαζί περίμεναν τον ίδιο νυμφίο. Τόσο μέσα στην Εκκλησία όσο και έξω απ' αυτήν δεν μπορούσε κανείς να διαπιστώσει καμία απολύτως διαφορά μεταξύ των αγνών αυτών γυναικών. Οι "κατ' όνομα χριστιανοί" στα εξωτερικά τους γνωρίσματα μοιάζουν πολύ με τους γνήσιους. Οι άνθρωποι καθώς αποβλέπουν στο φαινόμενο, δεν είναι δυνατόν να τους ξεχωρίσουν, μόνον ο Θεός που αποβλέπει στην καρδιά του ανθρώπου μπορεί να κάνει το διαχωρισμό. 

     Οι "δέκα παρθένες" πήγαιναν στην ίδια εκκλησία, έψαλλαν τους ίδιους ύμνους, συμμετείχαν στις ίδιες εκδηλώσεις, όλες έδειχναν ότι ήταν πιστές, όλες ίδιες και απαράλλαχτες. Κανένας  άνθρωπος  δεν  μπορούσε  να  διαπιστώσει  κάποια  διαφορά,  όμως  όταν  ήρθε   ο νυμφίος, οι μισές από αυτές αποδείχτηκαν "μωρές".  Στην εποχή μας  κανείς δε γνωρίζει πόσο πάνω  είναι  το  ποσοστό. Πολλοί  από  τους  "κατ'  όνομα"  χριστιανούς  πολλές  φορές παρασύρονται  από  τούτη  την  ομοιότητα με τους άλλους  και  νομίζουν ότι  είναι  και  αυτοί  Χριστιανοί. Όταν θ' ακούσουν τα αυστηρά λόγια του Κυρίου, τότε θα διαμαρτυρηθούν έντονα και θα λένε μάταια προς τον Κύριο: "Πολλοί θα μου πουν εκείνη την ημέρα: Κύριε, Κύριε, στο δικό σου όνομα δεν κηρύξαμε και στο δικό σου όνομα δε βγάλαμε δαιμόνια και στο δικό σου όνομα δεν κάναμε πολλά θαυμαστά έργα; Και τότε θα τους πω: Ποτέ δε σας γνώρισα, φύγετε από μένα εσείς που το έργο σας είναι η ανομία" (Ματθαίος Ζ/7: 22,23).

      Η βασιλεία των ουρανών. 

    Ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός σύμφωνα με το Λόγο Του «έχει υπάγει να ετοιμάσει τόπον και πάλι θα έρθει να παραλάβει όλους εκείνους που τον περιμένουν, για να είναι και αυτοί εκεί που είναι Αυτός» (Ιωάννης ΙΔ/14: 2-3). Ο πόθος κάθε ανθρώπου είναι να ζήσει αιώνια στη βασιλεία του Θεού. Ο Κύριος αναφέρεται σε μία κατηγορία ανθρώπων που δε θα μπουν στη Βασιλεία των ουρανών: «Δε θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε αλλ' αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς» (Ματθαίος Ζ/7: 21). 

    Στη βασιλεία των ουρανών θα κατοικίσουν μόνον "οι αληθινοί προσκυνητές  που θα προσκυνούν τον  Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία" (Ιωάννης Δ/4: 23). Αυτοί είναι «οι υιοί της βασιλείας» (Ματθαίος ΙΓ/13: 38) στους οποίους ο Κύριος έχει αναθέσει το έργο της διάδοση του Ευαγγελίου σε όλο το πρόσωπο της γης. «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 19). Η βασιλεία των ουρανών είναι ο χώρος και ο τόπος όπου βασιλεύει ο Χριστός, ενώ υπήκοοι είναι όλοι εκείνοι που αποδέχτηκαν τη σταυρική Του θυσία, που αναγνώρισαν το Έργο της αντικατάστασης στο θάνατο του αμαρτωλού ανθρώπου. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος και ήρθε ανάμεσά μας και μας μίλησε για τη Θεία προέλευσή μας, για την πτώση μας, για την αγάπη του Θεού, για τα θαυμαστά σχέδια που έχει για τον κάθε άνθρωπο, που ειλικρινά θα μετανοήσει και θα επικαλεστεί το Όνομά Του, που θ' αναγνωρίσει ότι με τη θυσία Του πάνω στο σταυρό έγινε ο λυτρωτής μας, έγινε ο αντικαταστάτης μας στο θάνατο. Πέθανε Αυτός που ήταν Άγιος, αναμάρτητος, για να μην πεθάνουμε εμείς οι αμαρτωλοί, αλλά να έχουμε αιώνια ζωή κοντά Του (Μάρκος Ι/10: 30).

       Καλό σπόρο.  Ο άνθρωπος της παραβολή φύτεψε καλό σπόρο στο χωράφι του. Ο Θεός έκανε μια τέλεια δημιουργία "και είδεν ο Θεό πάντα όσα εποίησε και ιδού, ήσαν καλά λίαν" (Γένεση Α/1: 31). Ο Θεός της Αγάπης και του Ελέους δημιούργησε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική Του εικόνα και ομοίωση προσφέροντάς του όλα τα δώρα της αγάπης Του. Δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο και μέσα σ’ αυτόν έθεσε όλες τις δυνατότητες για μια πλούσια καρποφορία πίστης και υπακοής στο θέλημά Του. 

    Στην πορεία ο άνθρωπος αστόχησε, απίστησε, αμάρτησε, απομακρύνθηκε από το Θεό και έτσι βρέθηκε υπόδικος εξαιτίας της αμαρτίας, "ο μισθός της οποίας είναι θάνατος" (Ρωμαίους Σ : 23). Για να μην πεθάνει αιωνίως ο άνθρωπος, ήρθε και πέθανε ο Χριστός στη θέση του, ικανοποιώντας έτσι τη δικαιοσύνη του Πατέρα Θεού. Πλέον "ο καλός σπόρος" είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι Τον δέχτηκαν, δέχτηκαν τη Θυσία, αναγνώρισαν την παντοδυναμία του αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το οποίο «καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). 

     Ο "καλός σπόρος" είναι όλοι εκείνοι που αναγεννήθηκαν «δια του Πνεύματος του Θεού» και ζουν «εν Χριστώ». Στην επιστολή "Α΄ Πέτρου" (κεφ. Α/1, εδ. 23) αναφέρεται: «επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, δια του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα». Όλοι οι άλλοι για τους οποίους θα μιλήσουμε παρακάτω χαρακτηρίζονται μέσα στο Λόγο του Θεού «οι εν τω κόσμω» (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 4). "Καλός σπόρος" μέσα στον αγρό του Κυρίου είναι όλοι εκείνοι που δέχονται το θέλημά Του και γίνονται συνεργάτες του Θεού στην ορθοτόμηση του Λόγου, στη διάδοση του Ευαγγελίου.  

    Ο ίδιος ο Κύριος τους έχει προειδοποιήσει για τις δυσκολίες και τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν σ’ αυτή τη ζωή. «Ταύτα ελάλησα προς εσάς, δια να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν αλλά θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον» (Ιωάννης ΙΣ/16: 33). "Καλός σπόρος" είναι όλοι εκείνοι που με πίστη και με αλήθεια προσκυνούν το Θεό και κατευθυνόμενοι από το Πνεύμα το Άγιο εργάζονται για τη δόξα της βασιλείας του Θεού. Αυτό είναι το Έργο της  Εκκλησίας του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. Πρόκειται για έναν λαό που προέρχεται από "κάθε φυλή και κάθε έθνος" (Αποκάλυψη Ε/5: 9) και που αποτελούν «τους καρπούς του πόνου της ψυχής Αυτού» (Ησαΐας ΝΓ/53: 11). 

      Ο εχθρός έσπειρε ζιζάνια. 

     Τα ζιζάνια είναι οι υιοί του διαβόλου. Στην παλαιά εποχή, όταν ένα πρόσωπο ήθελε να εκδικηθεί μια οικογένεια, πήγαινε κρυφά το βράδυ στο χωράφι του και έσπερνε ζιζάνια ανάμεσα στο σιτάρι που είχαν σπείρει. Η σπορά των ζιζανίων είναι έργο του εχθρού. Ξεκίνησε την προσπάθεια από τον κήπο της Εδέμ. Εκεί παραπλάνησε τους πρωτόπλαστους, διέστρεψε την καρδιά τους, έβαλε αμφιβολία μέσα τους για την αγάπη και την αγαθότητα του Θεού, τους έκανε να αμαρτήσουν, να αποστατήσουν από το Θεό και από τότε ξεκίνησε ο χωρισμός του κόσμου σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, στους «υιούς της βασιλείας» και στους «υιούς του πονηρού». 

    Μ’ αυτόν τον τρόπο μπήκε το κακό και η αμαρτία μέσα στον κόσμο. Λυσσαλέος είναι ο αγώνα του εχθρού, για να καταστρέψει την τέλεια δημιουργία του Θεού και να καταργήσει το Θεϊκό σχέδιό Του για τον άνθρωπο, που απ' αρχής ήταν να ολοκληρωθεί ο «κατ’ εικόνα» Θεού άνθρωπος και να γίνει και «καθ’ ομοίωσιν». Έτσι λοιπόν σιγά – σιγά σε όλον τον αγρό επικράτησαν τα ζιζάνια και ο κόσμος ολόκληρος απομακρύνθηκε από το Θεό, βαδίζοντας προς τον αιώνιο θάνατο. Ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας και παρατηρώντας το κακό που έχει επικρατήσει, δε μένει παρά να πούμε: «εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο».  

     Με πρωτοβουλία του Θεού και μέσα από το Σωτήριο Έργο που έκανε διά Ιησού Χριστού ο αγρός σπάρθηκε και πάλι με καλό σπόρο. Η σπορά ξεκίνησε την ημέρα της Πεντηκοστής το έτος 33 μ.Χ. και η συγκομιδή θα ολοκληρωθεί με την αρπαγή της εκκλησίας του Χριστού (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17), και πάλι όμως ο εχθρός δεν έμεινε αδρανής. Από το 2ο αιώνα μ.Χ. άρχισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα στην εκκλησία οι λεγόμενοι "κατ’ όνομα Χριστιανοί", οι οποίοι ήδη από τον 4ο αιώνα μ.Χ. είχαν ξεπεράσει κατά πολύ τους "αληθινούς προσκυνητές", που είχαν απομείνει ένα «μικρό ποίμνιο» (Λουκάς ΙΒ/12: 32). 

    Τα ζιζάνια μοιάζουν τόσο πολύ με το σιτάρι, ώστε είναι πολύ δύσκολο να τα διακρίνει κανείς. Αν θέλει να τα ξεχωρίσει κάποιος, θα πρέπει να περιμένει την εποχή του θερισμού. Γι’ αυτό ο Κύριος μας προτρέπει να μην κρίνουμε. Είναι πολύ πιθανόν εμείς, αποβλέποντες πολλές φορές στο φαινόμενο, να νομίζουμε κάποιον ότι είναι αδιάφορος για τα πράγματα του Θεού, τελικά όμως να «έλθει εις εαυτόν» και να εκζητήσει ειλικρινά τη Σωτηρία Του. Πόσοι άνθρωποι μέσα στην ιστορία, ενώ έζησαν «ασώτως», όμως ήρθε εκείνη η ευλογημένη ώρα μέσα στη ζωή τους και έλαβαν μια σταθερή απόφαση : «θα υπάγω εις τον Πατέρα μου» (Λουκάς ΙΕ/15: 18). Υπάρχει Πατέρας, υπάρχει Θεός Αγάπης και Ελέους, που περιμένει το κάθε "ζιζάνιο" για να το μετατρέψει σε καλό σπόρο. 

    Προσελθόντες οι δούλοι του οικοδεσπότη. 

   Ερμηνεύοντας ο ίδιος ο Κύριος την παραβολή, αναφέρει πως οι δούλοι αυτοί είναι οι άγγελοι του Θεού. Τους βλέπουμε να μένουν έκπληκτοι και να απορούν για την κατάσταση του αγρού. 

     Θα έπρεπε το κτήμα να είχε γεμίσει με σιτάρι, όμως αντίθετα είχε γεμίσει με ζιζάνια, τα οποία είχαν πνίξει το σιτάρι. Και το παράπονο του Θεού δια στόματος του προφήτη "Ησαΐα" (κεφ. Ε/5. εδ. 2) είναι: «Ο ηγαπημένος μου είχεν αμπελώνα επί λόφου παχυτάτου. Και περιέφραξεν αυτόν, και συνήθροισεν εξ αυτού τους λίθους και εφύτευσεν αυτόν με τα πλέον εκλεκτά κλήματα και έκτισε πύργον εν τω μέσω αυτού και κατεσκεύασεν έτι ληνόν εν αυτώ και περιέμενε να κάμη σταφύλια, αλλ' έκαμεν αγριοστάφυλα;». 

   Λυπούνται και απορούν οι άγγελοι του Θεού, λυπάται και απορεί και ο ίδιος ο Θεός. «Τι ήταν δυνατόν να κάνω ακόμα στον αμπελώνα μου, και δεν του το έκανα σ' αυτόν;» (Ησαΐας Ε/5: 4).  Και ενώ ο Θεός είχε κάθε δικαίωμα και κάθε λόγο να απορρίψει τον αμαρτωλό άνθρωπο, δεν το κάνει, αλλά συνεχίζει να προσκαλεί και σήμερα. «Πες τους, λέει στον προφήτη "Ιεζεκιήλ" (κεφ. ΛΓ/33, εδ 11): Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους, γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;». Ο Θεός μιλάει «άπαξ και δις» αναφέρει ο Ιώβ, αλλά ο άνθρωπος δεν ακούει. 

        «εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο». 

     Ο εχθρός σπέρνει ζιζάνια ανάμεσα στο Άγιο και το καθαρό του Κυρίου με σκοπό να διαφθείρει, ν' απομακρύνει από την παρουσία του Θεού, ακόμα και τους εκλεκτούς (Μάρκος ΙΓ/13: 22). Ανάμεσα στο Άγιο και καθαρό της Εκκλησία του Θεού  ο εχθρός ποτέ δεν έπαψε να σπέρνει ζιζάνια, με σκοπό να συκοφαντήσει το Θεό και να ακυρώσει τα αιώνια σχέδιά Του. Θέλει με κάθε τρόπο να παρασύρει τον άνθρωπο μακριά από το Θεό, ώστε να τον εξοντώσει, γιατί τον μισεί ως υπέρτατο χαρισματικό δημιούργημα του Θεού, γιατί είναι ανθρωποκτόνος (Ιωάννης Η/8: 44). 

     Οι δούλοι ζήτησαν από τον Κύριό τους την άδεια να ξεριζώσουν τα ζιζάνια. Η απάντηση του Κυρίου ήταν αυστηρή και κατηγορηματική. «Αφήστε να αυξάνονται και τα δύο μέχρι το θερισμό». Ήταν τόσο κοντά και τόσο σφιχτά πλεγμένα το ένα με το άλλο, που δε γινόταν να ξεριζωθούν τα αγριόχορτα χωρίς να ξεριζωθούν πρόωρα και τα στάχυα. Γι’ αυτό θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την ώρα του θερισμού, οπότε το σιτάρι θα συναχθεί στην αποθήκη τα δε ζιζάνια θα κατακαούν στη φωτιά. Μέχρι τότε ας μην παραπονούμαστε ότι ζούμε σ' ένα τοξικό περιβάλλον, περιτριγυρισμένοι από κακούς ανθρώπους κλπ. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να είμαστε: "άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης, μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω" (Φιλιππησίους Β/2: 15).

     Ο Κύριος απευθυνόμενος δια του Ιωάννη στην Εκκλησία της Περγάμου αναφέρει: "εξεύρω τα έργα σου και που κατοικείς όπου είναι ο θρόνος του σατανά και κρατείς το Όνομά μου και δεν ηρνήθεις  την πίστη μου και εν ταις ημέρες εν ες υπήρχε Αντύπας, ο μάρτυς μου ο πιστός, όστις εφονεύθει παρ' υμίν, όπου κατοικεί ο σατανάς" (Αποκάλυψη Β/2: 13). Οι Χριστιανοί της Περγάμου ζούσαν εκεί που είχε το θρόνο του ο σατανάς και όμως μέσα σ' αυτό το τοξικό περιβάλλον ομολογούσαν το Όνομα του Θεού. Μέσα σ' αυτό το δαιμονικό περιβάλλον φονεύθηκε ο Αντύπας, ο μάρτυράς μου ο πιστός, λέει ο Κύριος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή και δόξα για έναν άνθρωπο από το να βάλει ο Θεός δίπλα στο όνομά του τη φράση "μου". Ο Γιώργος μου, ο Αντύπας μου, η Μαρία μου........ ο δικός μου άνθρωπος. Η ευθύνη είναι δική μας σε όποιο περιβάλλον και αν βρισκόμαστε, όσο βρώμικο και αν  είναι. Αντί να  να κάνουμε συνεχώς παράπονα, ας καθαρίζουμε την καρδιά μας και ας ζητάμε από το Θεό να μας ενισχύσει σε Άγια ζωή, σε μια ζωή που θα φανερώνει και θα δοξάζει Εκείνον. 

     Βλέπουμε στη ζωή το δίκαιο και τον άδικο να ζουν και να κινούνται μαζί. Βλέπουμε το Θεό «να βρέχει επί δικαίων και αδίκων» (Ματθαίος Ε/5: 45) και όλοι να λαμβάνουν τα δώρα του Θεού και μάλιστα πολλές φορές βλέπουμε τον άδικο να ευημερεί και είναι πολύ δύσκολο να τους ξεχωρίσει κανείς. 

      Όλα αυτά θα ισχύουν μέχρι το θερισμό. Τότε θα γίνει το ξεδιάλεγμα κατά το οποίο θα γίνει η απόρριψη των ζιζανίων και η περισυλλογή του σιταριού στην αποθήκη.  Μέχρι τότε ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: "ο άγιος ας γίνεται πιο πολύ άγιος και ο άδικος ας γίνεται πιο άδικος" (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 11). Μπορεί σήμερα η  εκκλησία να αγκαλιάζεται με τους πολιτικούς και να ταυτίζεται σε πολλά σημεία με την πολιτική και να νομίζει ότι κάθεται σαν βασίλισσα "επί στερεού θρόνου" (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 7), όμως στην παρουσία Εκείνου, όταν θα έρθει ως θεριστής, όλα αυτά θα αλλάξουν. Ο Κύριος έρχεται και μαζί του φέρει τον μισθόν αυτού. "προσέχετε εις εαυτούς διά να μην χάσουμε εκείνα, τα οποία ηργάσθημεν, αλλά να απολάβωμεν πλήρη τον μισθόν" (Β΄ Ιωάννου Α/1: 8). Η Εκκλησία του Θεού, δια Ιησού Χριστού, η Εκκλησία που θ' αρπαγεί από τον Κύριο (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18), είναι "ένας πιστός λαός από κάθε φυλή και γλώσσα και έθνος" (Αποκάλυψη Ε/5: 9). Η υπόσχεση του Κυρίου προς το λαό αυτό δια στόματος του προφήτη "Ιερεμία" (κεφ. Α/1, εδ. 19) είναι: "και θέλουσι σε πολεμήσει αλλά δεν θέλουσι υπερισχύσει εναντίον σου διότι εγώ είμαι μετά σου δια να σε ελευθερώνω, λέγει Κύριος". Γι' αυτό: "μη φοβού μικρόν ποίμνιον διότι ο πατήρ σας ηυδόκησεν να σας δώσει την βασιλείαν" (Λουκάς ΙΒ/12: 32).

     Ας μην απελπιζόμαστε, μπορεί τα ζιζάνια να πολλαπλασιάζονται, αλλά δε θα μετατραπεί ολόκληρο το χωράφι σε αγριόχορτα, θα παραμείνουν και τα στάχυα, δηλ. οι πιστοί άνθρωποι, οι οποίοι θα πρέπει να υπομείνουν «έως τέλους» (Ιωάννης ΙΓ/13: 1), στερεωμένοι στη βάση του Λόγου του Θεού και να μη μετακινηθούν μέχρι την ώρα του θερισμού, δηλ. μέχρι το τέλος του κόσμου. «Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών. Ο έχων ώτα δια να ακούη ας ακούη» (Ματθαίος ΙΓ/13: 43).---

 

Ο ΖΑΚΧΑΙΟΣ.

     "Πλούσιος ... εζήτει...".  Αυτό είναι το πνευματικό πορτραίτο του Ζακχαίου. Ενώ κατείχε όλα τα υλικά αγαθά και σε μεγάλη επάρκεια, η καρδιά του δεν ήταν ικανοποιημένη.

      Ευαγγέλιο κατά "Λουκάν», κεφ. ΙΘ/19, εδάφ. 1 – 10.

1 Και εισελθών διήρχετο την Ιεριχώ
2 και ιδού, άνθρωπος ονομαζόμενος Ζακχαίος, όστις ήτο αρχιτελώνης, και ούτος ήτο πλούσιος,
3 και εζήτει να ίδη τον Ιησούν τις είναι, και δεν ηδύνατο διά τον όχλον, διότι ήτο μικρός το ανάστημα.
4 και δραμών εμπρός ανέβη επί συκομορέαν διά να ίδη αυτόν, επειδή δι' εκείνης της οδού έμελλε να περάση.
5 Και ως ήλθεν εις τον τόπον ο Ιησούς, αναβλέψας είδεν αυτόν και είπε προς αυτόν Ζακχαίε, κατάβα ταχέως διότι σήμερον πρέπει να μείνω εν τω οίκω σου.
6 Και κατέβη ταχέως και υπεδέχθη αυτόν μετά χαράς.
7 Και ιδόντες άπαντες εγόγγυζον, λέγοντες ότι εις αμαρτωλόν άνθρωπον εισήλθε να καταλύση.
8 Σταθείς δε ο Ζακχαίος, είπε προς τον Κύριον Ιδού, τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδω εις τους πτωχούς, και εάν εσυκοφάντησά τινά εις τι, αποδίδω τετραπλούν.
9 Είπε δε προς αυτόν ο Ιησούς ότι, Σήμερον έγεινε σωτηρία εις τον οίκον τούτον, καθότι και αυτός υιός του Αβραάμ είναι.
10 Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήση και να σώση το απολωλός.

 
       ΣΧΟΛΙΑ :

     Βρισκόμαστε στο τελευταίο ταξίδι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού στην Ιερουσαλήμ. Ο Κύριός μας «διήρχετο ευργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10: 38). Στο πέρασμά Του φώτιζε, δρόσιζε, χόρταινε, θεράπευε, έσωζε. Αυτός είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Ο μαθητής της αγάπης, ο "Ιωάννης" στο πρώτο κεφάλαιο της πρώτης του επιστολής και στο εδάφ. 17 αναφέρει: «ήλθε γεμάτος χάρη και αλήθεια». Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή "Β΄ Κορινθίους" (Η/8: 9) αναφέρει: «διότι εξεύρετε την χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότι πλούσιος ων επτώχευσε διά σας, διά να πλουτήσητε σεις με την πτωχείαν εκείνου». Ήρθε για να έχουμε ζωή και να την έχουμε άφθονη (Ιωάννης Ι/10: 10).

       Διέσχιζε λοιπόν ο Ιησούς την Ιεριχώ, πόλη εμπορική και σταθμός διαμετακομίσεως μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Το όνομα Ιεριχώ σημαίνει στα Εβραϊκά «Ευωδία». Πέρα από κέντρο εμπορικό είχε και πολλούς φοίνικες, αρωματικά φυτά και άφθονο βάλσαμο, που ήταν ένα φυτό με πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες (Ιερεμίας Η/8: 22). Στην εποχή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού οι Ρωμαίοι είχαν ορίσει την Ιεριχώ ως έδρα οικονομικής περιφέρειας και είχαν εγκαταστήσει ειδική φορολογική υπηρεσία. Ο Κύριος προχωρούσε ακολουθούμενος από πλήθη λαού. Ο αιώνιος και αψευδής Λόγος του Θεού μας πληροφορεί:

      «Και εισελθών διήρχετο την Ιεριχώ και ιδού, άνθρωπος ονομαζόμενος Ζακχαίος, όστις ήτο αρχιτελώνης και ούτος ήτο πλούσιος».

        Η λέξη «Ζακχαίος» στα εβραϊκά σημαίνει «αγνός» και τούτη η φράση μόνον ειρωνικά θα μπορούσε να ειπωθεί γι' αυτόν τον άνθρωπο. Ο Λόγος του Θεού τον χαρακτηρίζει ως "αρχιτελώνη" και αυτό, γιατί, όπως φαίνεται, δεν είχε αρμοδιότητα μόνον στην Ιεριχώ, αλλά ήταν επικεφαλής των Τελωνών σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή. Αυτό με τη σειρά του έρχεται να δείξει έναν άνθρωπο ευφυέστατο, μορφωμένο, καταρτισμένο γύρω από τα λογιστικά και οικονομικά θέματα. 

      Οι Ιουδαίοι μισούσαν πάρα πολύ τους Τελώνες, καθώς τους θεωρούσαν βλάσφημους και χωρίς καμία εθνική ή θρησκευτική συνείδηση, αφού συνεργάζονταν με τους Ρωμαίους κατακτητές, προκειμένου να αποκομίζουν υπέρογκα κέρδη. Θεωρούσαν ότι με τη συνεργασία τους αυτή έδειχναν ν' αναγνωρίζουν ως κυρίαρχους της Παλαιστίνης του Ρωμαίους κατακτητές και όχι το Θεό, όπως δίδασκε ο Μωσαϊκός Νόμος. Η απόδοση φόρου για τους Ιουδαίους ήταν μία πράξη, που εκτός των άλλων ξεκαθάριζε και το ζήτημα της κυριαρχίας της άγιας γης. Πέρα από τους Ρωμαίους οι Τελώνες για να αποκομίσουν οφέλη συνεργάζονταν και με  Εθνικούς, κυρίως ανώτερους κρατικούς υπαλλήλους.

      Η είσπραξη των φόρων γινόταν εξαναγκαστικά και πολλές φορές και με τη συνδρομή των δυνάμεων καταστολής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Άλλοι λόγοι που δεν τους συμπαθούσαν ήταν ότι  εργάζονταν ακόμα και την ημέρα του Σαββάτου και την ημέρα της μεγάλης εορτής του "Εξιλασμού", η οποία ήταν αποκλειστικά αφιερωμένη στη μεταμέλεια, την προσευχή. Ήταν η μεγαλύτερη και ιερότερη γιορτή του Ιουδαϊσμού. Ήταν ημέρα νηστείας και κατά τη διάρκεια της ημέρας αυτής απαγορευόταν κάθε εργασία (Λευιτικό ΚΓ/23: 27). Ήταν πολύ σκληροί άνθρωποι και για να εξασφαλίσουν τα ποσοστά τους, γινόταν άδικοι και εισέπρατταν πολύ περισσότερα χρήματα από εκείνα που έπρεπε να εισπράξουν. Γενικά οι Ιουδαίοι απέφευγαν τη συναναστροφή μαζί τους και τους έβαζαν στην ίδια κατηγορία με τις πόρνες (Ματθαίος ΙΗ/18: 17). Οι νομοδιδάσκαλοι τους είχαν ως παραδείγματα "προς αποφυγήν", καθώς θεωρούνταν άτομα χωρίς καμία κοινωνική και θρησκευτική υπόληψη.

        Ήταν αδιανόητο να κάθεται ή να τρώει κάποιος μαζί τους στο ίδιο τραπέζι  ή ακόμα και να τους επισκέπτεται στο σπίτι τους. Το να απατήσει κανείς έναν Τελώνη δεν θεωρείτο αμάρτημα μεταξύ των Ιουδαίων. Το Ταλμούδ (Ιουδαϊκός θρησκευτικός νόμος) τους κατέτασσε στην ίδια κατηγορία με τους φονιάδες και τους ληστές. Τα χρήματά τους, επειδή ήταν αποκτημένα με βία και απάτη, τα θεωρούσαν απαράδεκτα ακόμα και για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Οι Φαρισαίοι, καθώς έβλεπαν τον Κύριο να μιλάει και να τρώει με Τελώνες, αντιδρούσαν: "Και εγόγγυζον οι γραμματείς αυτών και οι Φαρισαίοι προς τους μαθητάς αυτού, λέγοντες· Διά τι μετά τελωνών και αμαρτωλών τρώγετε και πίνετε;" (Λουκάς Ε/5: 30), ενώ θέλοντας να υποτιμήσουν και να κατηγορήσουν τον Κύριο Τον αποκαλούσαν "φίλο των τελωνών και αμαρτωλών" (Ματθαίος ΙΑ/11: 19  &  Λουκάς Ζ/7: 34). 

       Ένας τέτοιος άνθρωπος και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό ήταν και ο Ζακχαίος. Ο άνθρωπος αυτός άκουσε ότι θα περνούσε από την Ιεριχώ ο Χριστός. Τούτο το γεγονός δεν τον άφησε αδιάφορο, αλλά το θεώρησε ως μία μεγάλη ευκαιρία, για να Τον συναντήσει και να Τον γνωρίσει προσωπικά. Πόσο περιγραφικός είναι ο Λόγος του Θεού!

      «και εζήτει να ίδη τον Ιησούν τις είναι, και δεν ηδύνατο διά τον όχλον, διότι ήτο μικρός το ανάστημα και δραμών εμπρός ανέβη επί συκομορέαν διά να ίδη αυτόν, επειδή δι' εκείνης της οδού έμελλε να περάση».

       Άκουσε για το Χριστό, αυτό είναι το πρώτο βήμα σωτηρίας και ζήτησε να γνωρίσει Αυτόν, αυτό είναι το δεύτερο βήμα. Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι ανάμεσα στην ιστορία δεν τόλμησαν και δεν τολμούν και σήμερα να κάνουν τούτο το δεύτερο βήμα μέσα στη ζωή τους! Δεν τους επιτρέπει η κοινωνική τους θέση, η οικογένειά τους, οι ασχολίες τους, το περιβάλλον τους. Πόσοι άνθρωποι δεν το τολμούν «δια τον φόβον των Ιουδαίων» (Ιωάννης Ζ/7: 13), για να μη γίνουν αποσυνάγωγοι (Ιωάννης ΙΒ/12: 42).

     Ο Ζακχαίος ζήτησε να γνωρίσει τον Ιησού Χριστό. Δεν το κάνει από μια απλή περιέργεια, αλλά από μία βαθύτερη, πιεστική ανάγκη της ψυχής του. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «ο ζητών ευρίσκει και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή» (Ματθαίος Ζ/7: 8). Σ' αυτόν που μέσα από την καρδιά του θα ζητήσει τον Ιησού Χριστό ως προσωπικό του Σωτήρα και Λυτρωτή, δεχόμενος να καταβάλει στη ζωή του οποιοδήποτε κόστος γι’ Αυτόν, είναι βέβαιο ότι ο Ιησούς Χριστός θα του "ανοίξει" τα πνευματικά του μάτια και θα γνωρίσει τον μοναδικό, τον αληθινό, τον αιώνιο Θεό, ένα Θεό για τον οποίο ο προφήτης "Ησαΐας" (750 π.Χ) δίνει τον εξής χαρακτηρισμό. «Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Αγιος Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς και εν αγίω τόπω και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν και του ταπεινού το πνεύμα, διά να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων» (Ησαΐας ΝΖ/57: 15). Ναι, είναι διπλοκάτοικος ο Θεός, κατοικεί "εν υψηλοίς και εν Αγίω τόπω", αλλά κατοικεί και μέσα στου ταπεινού και του συντετριμμένου την καρδιά.

      Ο Κύριος πέρασε από το μέρος που ζούσε ο Ζακχαίος. Ο ίδιος Κύριος περνάει καθημερινά μπροστά από την πόρτα της καρδιάς κάθε ανθρώπου. Χτυπάει ευγενικά και περιμένει από την ψυχή να Του ανοίξει (Αποκάλυψη Γ/3: 20). Δεν παραβιάζει την πόρτα, δεν παραβιάζει τη συνείδηση κανενός, την ελευθερία που Εκείνος του έδωσε, αλλά περιμένει από την ψυχή να Του ανοίξει. Όπως δείχνουν και πολλές εικόνες, η πόρτα που χτυπάει ο Κύριος εξωτερικά δεν έχει "πόμολο" κι έτσι, αν εσύ δεν ανοίξεις, ο Κύριος δεν μπορεί να μπει στην καρδιά σου. Ο Ζακχαίος τα προσπερνάει όλα και με επιμονή ζητάει να δει το Χριστό.

     Από τη στιγμή που έλαβε αυτήν την ευλογημένη απόφαση ένα αδιαπέραστο "τοίχος" από προβλήματα και δυσκολίες υψώθηκε μπροστά του. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Κύριος των δυνάμεων είναι έτοιμος να παραμερίσει κάθε εμπόδιο και μέσα από πολλούς τρόπους και δρόμους να οδηγήσει μια ψυχή κοντά Του. Ο Ζακχαίος δεν έχασε την ευκαιρία. Τρέχει, προσπερνάει τον όχλο, αδιαφορεί για τη γνώμη και για τις κρίσεις της ανθρώπινης μάζας και με παιδική αφέλεια σκαρφαλώνει πάνω σε μια συκομουριά, που ήταν δίπλα στο δρόμο από τον οποίο σε λίγο θα περνούσε ο Χριστός. Ο Λόγος του Θεού μας δίνει την πληροφορία ότι "ήταν κοντός στο ανάστημα".

      Θα το επαναλάβω φορτικά ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο που υπάρχει, για να γνωρίσει μια ψυχή το Θεό, είναι το "πλήθος", είναι ο κόσμος, που μέσα από τις ανθρώπινες θεωρίες του, μέσα στα ανθρώπινα σαθρά θρησκευτικά συστήματα, την άγνοιά του, τα μικροσυμφέροντά του, βρίσκεται εγκλωβισμένος και προσπαθεί να απωθήσει και να αποτρέψει την προσωπική του γνωριμία με Εκείνον, που είναι ο μοναδικό Σωτήρας για τον αμαρτωλό άνθρωπο (Πράξεις Δ/4: 12).

      Ας θυμηθούμε την ιστορία εκείνων των τεσσάρων ανθρώπων που πάνω σε ένα κρεβάτι μετέφεραν έναν παραλυτικό, για να τον θεραπεύσει ο Κύριος. «και μη δυνάμενοι να πλησιάσωσιν εις αυτόν εξαιτίας του όχλου, εχάλασαν την στέγην όπου ήτο, και διατρυπήσαντες καταβιβάζουσι τον κράββατον, εφ' ου κατέκειτο ο παραλυτικός» (Μάρκος Β/2: 1-12). Δε μπορούσαν να πλησιάσουν το Χριστό  εξαιτίας του μεγάλου πλήθους. Το πλήθος θα είναι πάντα μια δύναμη που θα απωθεί τον άνθρωπο, για να συναντήσει το Χριστό. Όλοι μπροστά στο πλήθος είμαστε μικροί, κοντοί και αδύναμοι και μόνον η δύναμη του Κυρίου μπορεί να ανατρέψει τα εμπόδια και να μας φέρει κοντά Του.

      Ας θυμηθούμε και το περιστατικό με τον τυφλό Βαρτίμαιο, όταν άκουσε ότι περνάει ο Χριστός. «Και ακούσας ότι είναι Ιησούς ο Ναζωραίος, ήρχισε να κράζη και να λέγη, Υιέ του Δαβίδ Ιησού, ελέησόν με. Και επέπληττον αυτόν πολλοί διά να σιωπήση, αλλ' εκείνος πολλώ μάλλον έκραζεν» (Μάρκος Ι/10: 46). Και εδώ το πλήθος γίνεται ένα εμπόδιο και άρχισε να τον επιπλήττει. "Μη φωνάζεις, σιώπα, μην καλείς το Χριστό στη ζωή σου .......". Αυτός όμως αγνόησε το πλήθος και φώναζε πολύ περισσότερο  και καλούσε το Χριστό να τον ελεήσει.

      Ποτέ δε θα πάψει ο κόσμος μέσα από τα θρησκευτικά του συστήματα να μιλάει για το Χριστό. Ο λόγος τους θα διακρίνεται από μια «μορφήν ευσεβείας, που όμως θα αρνήται τη δύναμη αυτής» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). Ο ψαλμωδός αναφέρει: "....διά το μέγεθος της δυνάμεώς σου, υποκρίνονται υποταγήν εις σε οι εχθροί σου" (Ψαλμός ΞΣ/66: 3). Όμως τίποτα απ' όλα αυτά δε βοηθάει, εάν η ψυχή δε γνωρίσει προσωπικά το Χριστό και δεν πιστέψει μέσα από την καρδιά της στο Σωτήριο και Λυτρωτικό Έργο, που από αγάπη ο Θεός έκανε δια Ιησού Χριστού στο Γολγοθά, για τη σωτηρία κάθε ανθρώπου (Ιωάννης Γ/3: 16). 

    Για να δει λοιπόν ο Ζακχαίος τον Κύριο ανέβηκε πάνω σε μια συκομουριά. Ας φανταστούμε για λίγο τη σκηνή. Ένας πλούσιος, ένας επιφανής, ένας μορφωμένος, δε ντρέπεται να ανέβει πάνω σε μία συκομουριά, για να δει τον Κύριο. Οι άνθρωποι από κάτω γελάνε μ' αυτόν, τον κοροϊδεύουν, αυτός όμως τους αγνοεί, γιατί έχει στόχο και πόθο στη ζωή του και προσπαθεί να κρατηθεί πάνω στο δένδρο, όσο γίνεται καλύτερα. Ο Απ. Παύλος απευθυνόμενος στους Χριστιανούς της Κορίνθου αναφέρει: "εγείναμεν θέατρον εις τον κόσμον" (Α' Κορινθίους Δ/4: 9). 

       Μακάρια η ψυχή εκείνη που σηκώθηκε πάνω από το πλήθος, πάνω από τον κόσμο, πάνω απ' όλα τα εμπόδια και έβαλε στόχο της ζωής της να συναντήσει το μόνο Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο, τον Ιησού Χριστό. Ο Κύριος την ψυχή που θα ζητήσει ειλικρινά να Τον γνωρίσει  δε θα την αγνοήσει, δε θα την εγκαταλείψει (Ιησούς τ. Ναυή Α/1: 5). Είναι έτοιμος να αφήσει το "σύμμικτον πλήθος" (Αριθμοί ΙΑ/11: 4) και να σταθεί μπροστά της. Ο Ζακχαίος ήταν πολύ πλούσιος. Διέθετε δισεκατομμύρια θα λέγαμε στην εποχή μας, ζούσε μια άνετη ζωή, είχε τα πάντα από υλικά αγαθά. Αλήθεια πόσοι πάμπλουτοι αισθάνονται πολύ φτωχοί, χωρίς το Θεό μέσα τους, αλλά και πόσοι φτωχοί αισθάνονται πάμπλουτοι, γιατί μια ευλογημένη ημέρα γνώρισαν στη ζωή τους Εκείνον που είναι η "Ζωή" και η "Αλήθεια", η μόνη "Οδός" που οδηγεί κατευθείαν προς τον Πατέρα Θεό (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). Ο Κύριος ήταν απόλυτα διευκρινιστικός, όταν θέλησε ο εχθρός να τον πειράξει: «Είναι γεγραμμένον, με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού» (Ματθαίος Δ/4: 4). Ο μεγάλος φυσικομαθηματικός Πασκάλ έλεγε: "η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα άπειρο και μόνον με ένα άλλο άπειρο που είναι ο Θεός, μπορεί να γεμίσει". Τίποτα γήινο, τίποτα ανθρώπινο δε μπορεί να γεμίσει την καρδιά του ανθρώπου. Όσες "αποθήκες" και αν φτιάξει ο άνθρωπος σ' αυτή τη ζωή, πάντα μικρές, πάντα ανεπαρκείς θα του φαίνονται (Λουκάς ΙΒ/12: 18), πάντα ανικανοποίητο θα τον αφήνουν.

     Ήταν πλούσιος αλλά μέσα του αισθανόταν φτωχός, έβλεπε να υπάρχει ένα μεγάλο "κενό" και ήταν αυτό ήταν που ώθησε το Ζακχαίο να γνωρίσει προσωπικά το Χριστό. Μέσα του ξύπνησε κάτι "κοιμισμένο" για πολλά χρόνια. Μέσα στην καρδιά του ανθρώπου υπάρχει πάντα η αναζήτηση του Θεού, όμως έρχεται ο εχθρός με τις διάφορες ανθρώπινες θεωρίες και φιλοσοφίες, τ' ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα και προσπαθεί να τον πλανήσει και να τον παραπλανήσει με απώτερο σκοπό να μη γνωρίσει Αυτόν. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "προς Κολοσσαείς" (Β/2: 8) επισημαίνει έναν κίνδυνο που υπάρχει: "Βλέπετε μη σας εξαπατήση τις διά της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ουχί κατά Χριστόν".

      Και ενώ ο Θεός από αγάπη θέλει να σώσει τον άνθρωπο, «δεν θέλει να απολεσθή ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένη εξωσμένος απ' αυτού» (Α΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14) τα ανθρώπινα συστήματα βαδίζοντας πάνω στην «οδόν του Κάϊν», (επιστολή Ιούδα Α/1: 11) παρουσιάζουν το Θεό απόμακρο, εχθρικό, αδιάφορο, εκδικητικό, σκεπασμένο μέσα σε σύννεφα τυπικισμού, εθίμων και άλλων ανθρώπινων συνηθειών. Λίγοι είναι εκείνοι που κατορθώνουν να βγούνε μέσα από τα πυκνά αυτά σύννεφα, να γνωρίσουν το Λόγο του Θεού και να ελευθερωθούν απ' όλα αυτά  που τους δένουν και τους κρατούν μακριά Του (Ιωάννης Η/8: 32).

     Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει σχετικά με την επίσκεψη του Κυρίου μας στη Ιεριχώ: 

   «Και ως ήλθεν ο Ιησούς επί τον τόπον, αναβλέψας, είδεν αυτόν και είπε προς αυτόν Ζακχαίε, κατέβα ταχέως, διότι σήμερα πρέπει να μείνω εν τω οίκω σου και κατέβη ταχέως και υπεδέχθει Αυτόν μετά χαράς». 

   Τίποτα δεν είναι κρυφό στα μάτια του Κυρίου. Το άγρυπνο μάτι Του βλέπει τα πάντα. Καθώς βλέπει την ειλικρινή εκζήτηση της καρδιάς αυτού του ανθρώπου, σταματάει κάτω από το δένδρο και σπεύδει πρώτος να του μιλήσει. Εκείνος νόμιζε ότι αυτός ήθελε να δει τον Ιησού (εδ. 2) να όμως που ο Ιησούς ήθελε να δει τον Ζακχαίο! Δεν ήταν δυνατόν να σωθεί ο Ζακχαίος με μία ψυχρή καταδίκη από τον Κύριο ή με διάφορα επικριτικά λόγια: "Αυτός είσαι, αυτά έκανες, κλέφτη, εκβιαστή, προδότη, που αγνόησες το Νόμο στη ζωή σου, που δε γύρισες ποτέ να κοιτάξεις τον πλησίον σου, που σκεπτόσουν μόνον τον εαυτόν σου και άλλα...", συνήθειες που πολλές φορές συναντάμε στους ανθρώπους. Ο μόνος τρόπος σωτηρίας του Ζακχαίου ήταν να του προσφέρει ο Κύριος αγάπη, να δείξει ενδιαφέρον γι' αυτόν και να τον καλέσει κοντά Του. Άλλωστε γι' αυτό ο Κύριος είχε έρθει εκείνη την ημέρα στην Ιεριχώ, γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, για να ψάξει και να βρει κάθε καρδιά που Τον ζητάει ειλικρινά, να την πλησιάσει με στοργή και αγάπη, με έλεος, να της μιλήσει, να μπει στο σπίτι της, να μοιραστεί τα προβλήματά της και στο τέλος να τη σώσει αιώνια (Ιωάννης Γ/3: 15). Γι’ αυτό άφησε τη δόξα που είχε στον ουρανό, «εκκένωσε εαυτόν και έλαβε δούλου μορφή» (Φιλιππησίους Β/2: 7), ήρθε ανάμεσά μας πράος και ταπεινός (Ματθαίος ΙΑ/11: 29). Ήρθε, για να πλησιάσει τον κάθε άνθρωπο, να του μιλήσει, να του αποκαλύψει ότι είναι αμαρτωλός και ότι, αν μείνει σ’ αυτήν την κατάσταση, θα πεθάνει αιωνίως, γιατί «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Ήρθε, για να πεθάνει πάνω στο σταυρό και να πληρώσει για τις δικές μας αμαρτίες, ν' αποκαλύψει στον άνθρωπο ότι Αυτός είναι «η ζωή και ανάσταση», ότι αυτός είναι ο μόνος Σωτήρας, Λυτρωτής, Κύριος, για τον αμαρτωλό άνθρωπο.

     Η ματιά του Ιησού προς τον Ζακχαίο, η προσφώνησή του με το όνομά του,  καθώς και η πρόσκλησή του να Τον φιλοξενήσει έδωσαν στο Ζακχαίο πολύ μεγάλη χαρά. Η βιασύνη του Κυρίου, «κατέβα γρήγορα», έδειξε την επιθυμία και την αποφασιστικότητά Του να μείνει μαζί με την ψυχή εκείνη, που όλοι οι άλλοι περιφρονούσαν, κατηγορούσαν και απεχθάνονταν. Ο Ιησούς Χριστός και σήμερα, καθώς βλέπει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος, χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό, χωρίς καμία ελπίδα, παίρνει πρώτος την πρωτοβουλία και καλεί μέσα από τον αιώνιο και αψευδή Λόγο Του τον κάθε άνθρωπος, με τα λόγια :

  -- "Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει" (Ματθαίος ΙΑ/11: 28).

   -- "Σήμερον, εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μη σκληρύνητε τας καρδίας σας" (Εβραίους Δ/4: 7).

     Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. Δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, δεν είναι μια φιλοσοφική θεωρία, είναι ένα Πρόσωπο όλο αγάπη για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Μισεί θανάσιμα την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό και περιμένει απ’ αυτόν «να έλθει εις εαυτόν» (Λουκάς ΙΕ/15: 17), να μετανοήσει και είναι έτοιμος να του χαρίσει το φως, την αλήθεια, την αιώνια αποκατάστασή του, τη Θεία λύτρωση. Αυτό το Θείο μεγαλείο πραγματικά δεν το χωράει το πεπερασμένο μυαλό του ανθρώπου. Γι’ αυτό, όταν οι άνθρωποι άκουσαν τον Κύριο να εκφράζει την επιθυμία να μπει στο σπίτι του  Ζακχαίου, του τόσο αμαρτωλού αρχιτελώνη, άρχισαν να απορούν και να εξίστανται. "Αδιανόητο..., πώς είναι δυνατόν..., Αυτός που λέει ότι είναι Άγιος, Δίκαιος, Αναμάρτητος, Υιός του Θεού του ζώντος, να καταδέχεται να μιλήσει και πολύ περισσότερο να μπει στο σπίτι ενός τόσο άδικου και αμαρτωλού ανθρώπου, πώς είναι δυνατόν..... διαλογίζονταν;" «Και ιδόντες άπαντες εγόγγυζον, λέγοντες ότι εις αμαρτωλόν άνθρωπον εισήλθε να καταλύση».

      Πόση άγνοια έχει ο κόσμος για τη Θεϊκή αγάπη! Ο ίδιος ο Θεός αναφέρει: «δεν είναι οι βουλές μου καθώς οι βουλές σας, ούτε οι οδοί μου καθώς αι οδοί σας, αλλά όσο απέχει ο ουρανός από τη γη , τόσο ανώτερες είναι οι βουλές μου από τις βουλές σας» (Ησαΐας ΝΕ/55: 8). Επίσης δεν έχουν ανάγκη ιατρού οι υγιείς, αλλά οι άρρωστοι. Και ενώ γύρω τους μια ψυχή είχε λάβει την αιώνια σωτηρία από τον Κύριο, αυτοί γόγγυζαν, δυσανασχετούσαν, έτριζαν τα δόντια τους και υπόσχονταν εκδίκηση.  

     «Σταθείς δε ο Ζακχαίος είπε προς τον Κύριο: «ιδού τα ημίση των υπαρχόντων μου δίδω εις τους πτωχούς και εάν εσυκοφάντισα τινά εις τι αποδίδω τετραπλούν». Εκπληκτική η ανταπόκριση του Ζακχαίου. Η  αγάπη του Χριστού που άγγιξε τα βάθη της καρδιά του, του επέτρεψε να δει πόσο άδικος και αμαρτωλός ήταν. Καθώς συνάντησε το Χριστό, γνώρισε Αυτόν, σώθηκε και τώρα βλέπουμε τα αποτελέσματα στην πράξη. Τούτη η λέξη «σταθείς» είναι μια πολύ μεγάλη φωτογραφία. Αχ να μπορούσε να την αποδώσει κάποιος ζωγράφος, αλλά πιστεύω ότι δε γίνεται ανθρωπίνως να αποδοθεί μια τόσο μεγαλειώδης στιγμή. Είναι η ώρα που μιλάει η ψυχή ξεχειλισμένη από αγάπη και ευγνωμοσύνη για το Σωτήρα της.

     Ας τη μελετήσουμε καλύτερα. Σηκώθηκε όρθιος ο Ζακχαίος, για να δώσει επισημότητα, και λέει στον Κύριο :

    Τα μισά από τα υπάρχοντά μου δίδω στους πτωχούς και από το άλλο μισό που μου μένει, όσους αδίκησα θα τους αποζημιώσω με τετραπλάσιο ποσό.

    Τούτες οι φράσεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως "ο ύμνος της μετάνοιας". Το χρήμα ήταν τόσο πολύ στη ζωή του Ζακχαίου, ώστε να μπορεί άνετα να χαρίσει το μισό απ' αυτό και το υπόλοιπο να επαρκεί για μια τετραπλή ανταπόδοση προς όλους εκείνους που είχαν αδικηθεί. Πριν ανοίξει το χέρι για να προσφέρει ο Ζακχαίος, είχε ανοίξει η καρδιά του. Ο Χριστός είχε κάνει ένα ακόμα θαύμα. Η χειρονομία προσφοράς που κάνει γίνεται αυθόρμητα από μια λυτρωμένη ψυχή, χωρίς να το ζητήσει ο Κύριος. Ο Κύριος είχε πει: «Πάλιν ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον έμπορον ζητούντα καλούς μαργαρίτας, όστις ευρών ένα πολύτιμον μαργαρίτην, υπήγε και επώλησε πάντα όσα είχε και ηγόρασεν αυτόν» (Ματθαίος ΙΓ/13: 46).

     Όταν ο Ζακχαίος με τους πολλούς θησαυρούς και τα αμύθητα πλούτη του κατάλαβε ότι είχε αποκτήσει το θησαυρό της Θείας Αγάπης, της Θείας Συγχώρεσης, της Θείας Σωτηρίας. Όταν κατάλαβε ότι υπάρχει ένας άλλος θησαυρός πέρα από τον υλικό πλούτο, που είναι η επίγνωση του Προσώπου και του Έργου του Κυρίου Ιησού Χριστού, που μπορούν να του χαρίσουν μια ολόκληρη αιωνιότητα, τότε τα χάρισε όλα. Τα θεώρησε όλα "σκύβαλα" (Φιλιππησίους Γ/3: 8). Πήρε το βλέμμα του απ’ αυτά και το προσκόλλησε πάνω στον "ακριβό μαργαρίτη", τον Ιησού Χριστό (Ματθαίος ΙΓ/13: 46).

      9 Είπε δε προς αυτόν ο Ιησούς ότι, Σήμερον έγινε σωτηρία εις τον οίκον τούτον, καθότι και αυτός υιός του Αβραάμ είναι.

       10 Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήσει και να σώσει το απολωλός.

    Τούτη τη σωτηρία την απόλαυσε ο Ζακχαίος, γιατί μέσα στη ζωή του έκανε μια συνειδητή επιλογή, "ζήτησε ειλικρινά και επιδίωξε να γνωρίσει το Χριστό". Ω! τι ευλογημένη απόφαση! Αλήθεια πόσο λίγο στις ημέρες μας οι άνθρωποι ζητούν να γνωρίσουν το Σωτήρα Χριστό, να ανταποκριθούν στις συνεχείς προσκλήσεις Του, που καθημερινά στέλνει σε κάθε ψυχή μέσω του αιώνιου Λόγου Του: «ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Οι άνθρωποι συνήθως Τον απορρίπτουν και παραμένουν παγερά αδιάφοροι. Κάποιοι άλλοι επαναλαμβάνουν τα λόγια των Αθηναίων προς τον Απ. Παύλο, όταν αυτός τους μίλησε στον Άρειο Πάγο για την ανάσταση των νεκρών. "Μόλις άκουσαν για ανάσταση νεκρών, άλλοι μεν χλεύαζαν, άλλοι δε είπαν: Για το θέμα αυτό, θα σε ακούσουμε ξανά" (Πράξεις ΙΖ/17: 32). Αυτή η αναβολή, αυτό το "ξανά" δεν ήρθε ποτέ στη ζωή τους. 

      Ανάμεσα σ' αυτούς που ακούν καθημερινά για το Χριστό υπάρχει και ένα "μικρό ποίμνιο" που Τον πιστεύει και υπακούει σ' Αυτόν. Ο Κύριος απευθύνεται σ' αυτούς με τα λόγια: "Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον  διότι ο Πατήρ σας ηυδόκησε να σας δώση την βασιλείαν" (Λουκάς ΙΒ/12: 32). Απευθύνεται σ' αυτούς διαβεβαιώνοντάς τους: «Όσοι όμως εγνώρισαν Αυτόν, εις αυτούς έδωκε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού» (Ιωάννης Α/1: 12).  Γι' αυτούς άνοιξε τους ουρανούς, ώστε "να βλέπουν τη δόξα του Θεού και τον Ιησούν ιστάμενο εκ δεξιών του Πατρός", όπως ο πρωτομάρτυρας Στέφανος (Πράξεις Ζ/7: 55).

 

          Επίλογος.

     Το αποτέλεσμα της μεγάλης συνάντησης του Ζακχαίου με τον Ιησού Χριστό υπήρξε θριαμβευτικό. Η λέξη «Σωτηρία» τα λέει όλα. Ο Ζακχαίος θα παραμείνει μέσα στην ιστορία, ένας πελώριος φάρος, που θα διαλαλεί την απλότητα της σωτηρίας τους ανθρώπου, διά Ιησού Χριστού. Η μεγάλη μόρφωσή του δεν στάθηκε ικανή ν' αλλάξει το χαρακτήρα του. Η υψηλή κοινωνική του θέση δεν τον βοήθησε. Το χρήμα που υπήρχε τόσο άφθονο μέσα στη ζωή του, δε μπόρεσε να καλύψει το "κενό" που υπήρχε μέσα στην καρδιά του. Διερωτάται κανείς, ποια φιλοσοφία, τι είδους μόρφωση, ποια καλλιέργεια, ποια θρησκεία ή έστω ποιες φυλακές ή ποια αναμορφωτήρια, θα μπορούσαν ν' αλλάξουν τόσο ριζικά, την καρδιά αυτού του σκληροτράχηλου ανθρώπου; Ας προσέξουμε γιατί κάθε μέσο, έξω από το Χριστό είναι αυταπάτη, είναι μια ανώφελη, αναποτελεσματική και επικίνδυνη προσπάθεια. 

     Η σωτηρία την οποία έλαβε ο Ζακχαίος αποδεικνύει, για άλλη μία φορά, πόσο βαθιά αλλαγή μπορεί να φέρει ο Χριστός στην καρδιά του ανθρώπου, αν ο άνθρωπος Τον δεχτεί στη ζωή του. Πώς άλλαξαν όλα μέσα στη ζωή του Ζακχαίου, χωρίς αυτός να κάνει τίποτα απολύτως; Όλα ήταν ετοιμασμένα από τον Κύριο. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "προς Εφεσίους" (κεφ. Β/2, εδ. 8), αναφέρει: «Επειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου τής πίστης κι αυτό δεν είναι από σας είναι δώρο τού Θεού, όχι από έργα, ώστε να μη καυχηθεί κάποιος».

      Μετά απ’ όλα αυτά ας εξετάσουμε τον εαυτόν μας. Έχει γίνει άραγε Σωτηρία και στη δική μας ζωή; Έχουμε ειλικρινά εκζητήσει στη ζωή μας Εκείνον, που είναι ο μόνος Σωτήρας, Λυτρωτής και Κύριος (Πράξεις Δ/4: 12) ή μήπως έχουμε προσκολλήσει τις καρδιές μας σε άλλα εφήμερα πράγματα "του κόσμου τούτου" που σκοπό έχουν να μας πλανήσουν και να μας παραπλανήσουν, ώστε να μην συναντήσουμε και να μη γνωρίσουμε ποτέ στη  ζωή μας τον Κύριο; ---

ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ

 
Βιβλίο "ΑΡΙΘΜΩN",   κεφ. ΙΓ/13  & ΙΔ/14.               (ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ)

Βιβλίο "ΙΗΣΟΥ ΤΟΥ ΝΑΥΊ",  κεφ. ΙΔ/14  & ΙΕ/15.

        Μια μοναδική ιστορία θα μελετήσουμε μέσα από την "Παλαιά Διαθήκη" που έχει σχέση με την απιστία, με την έλλειψη εμπιστοσύνης στη δύναμη και το Πρόσωπο του Θεού. Βρισκόμαστε στο δέκατο πέμπτο αιώνα (1490) π.Χ. O λαός Ισραήλ ύστερα από πολλές περιπέτειες και πολλούς κινδύνους μέσα στην έρημο, από τους οποίους το "κραταιό" χέρι του Θεού τον ελευθέρωσε, έφτασε στην πόλη Κάδης. Έφτασε πλέον σε απόσταση αναπνοής από τη χώρα την οποία ο Θεός είχε υποσχεθεί στον Αβραάμ ότι θα παραδώσει ως κληρονομιά στο σπέρμα του (Γένεση ΙΕ/15: 18-21). Ένα μόνο ποτάμι τους χώριζε από τη γη την αγαθή, γη ποταμών υδάτων, πηγών, που ανάβλυζαν μέσα από κοιλάδες και από βουνά, γη ρέουσα γάλα και μέλι (Έξοδος Γ/3: 17). Τίποτα άλλο δε χρειαζόταν πλέον από το να επιτεθούν και να καταλάβουν τη χώρα, υπακούοντας πλήρως στις οδηγίες του Θεού. 

      Το δύσκολο παρελθόν φαίνεται να έχει πλέον περάσει. Σκλαβιά, Αίγυπτος, Φαραώ, έρημος, Αμαλικήτες, Φιλισταίοι, φίδια στην έρημο, μάχες επί μαχών, όλα αυτά πλέον έφτασαν στο τέλος. Βεβαίως όλα τούτα δεν ήταν παρά ένα «σχολείο», απ’ όπου ο Θεός θέλησε να περάσει το λαό Του, για να τους "εκπαιδεύσει" και να τους κάνει άξιους πολίτες εκείνης της ποθητής χώρας. Ας θυμηθούμε τα λόγια του "Δευτερονομίου", (κεφ. Η/8, εδ. 2): "Και θέλεις ενθυμείσθαι πάσαν την οδόν, εις την οποίαν σε ώδήγησε Κύριος ο Θεός σου τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη εν τη ερήμω, διά να σε ταπεινώση, να σε δοκιμάση, διά να γνωρίση τα εν τη καρδία σου, εάν θέλης φυλάξει τας εντολάς αυτού, ή ουχί".

         Μετά  απ'  όλα  αυτά  ο Μύωσής  έρχεται  μπροστά  στο  λαό  και τους λέει τα εξής λόγια: «ιδού, Κύριος ο Θεός σου παρέδωκε την γην έμπροσθέν σου ανάβα, κυρίευσον, καθώς ελάλησε  προς σε Κύριος  ο  Θεός  των  πατέρων  σου,  μη  φοβηθής  μηδέ  δειλιάσης» (Δευτερονόμιον Α/1: 21). 

      Η διαταγή είναι σαφής. Φθάσαμε. Κύριος ο Θεός σου παρέδωσε τη γη που είναι μπροστά σου, δεν μένει τίποτα άλλο παρά να προχωρήσεις και να την κατακτήσεις. Μη φοβηθείς, ούτε να δειλιάσεις. Παρά τις τόσες και τόσες θαυμαστές επεμβάσεις του Θεού πάνω και γύρω από το λαό Ισραήλ, ο λαός διατηρεί μέσα στην καρδιά του το δηλητήριο της απιστίας, της έλλειψης εμπιστοσύνης στο Θεό. Δε θέλησαν να στηριχτούν πάνω στα λόγια του Θεού, που πάντοτε είναι «ναι» και «αμήν» και να προχωρήσουν, για να καταλάβουν τη γη.

        Κατά βάθος μέσα στην καρδιά τους δεν είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό παρά τις θαυμαστές επεμβάσεις Του που είχαν δει στη ζωή τους. Μην σπεύσουμε να κατηγορήσουμε το λαό τούτο για ο,τιδήποτε, γιατί και εμείς πάρα πολλές φορές διστάζουμε να εμπιστευτούμε το Θεό, να στηριχτούμε στη δύναμή Του και να προχωρήσουμε σύμφωνα με τον αιώνιο Λόγο Του. Αλήθεια τι τραγικό, όταν δε μας αρκεί ο Λόγος του Θεού που είναι «ζων και ενεργός και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας» (Εβραίους Δ/4: 12). 

       Τι τραγικό όταν δεν αρκούν τα λόγια: «ιδού, Κύριος ο Θεός σου παρέδωκε την γην έμπροσθέν σου ανάβα, κυρίευσον». Όταν επικρατεί η απιστία, τότε προκρίνονται άλλες λύσεις ανθρώπινες, έξω από τα σχέδια του Θεού με αποτελέσματα πάντα αρνητικά και πολλές φορές ολέθρια. Διστάζει ο λαός να προχωρήσει, αντιπαρέρχεται την εντολή του Θεού και προτείνει τη δική του λύση η οποία είναι η εξής: "Πριν προχωρήσουμε και αναβούμε, να στείλουμε κατασκόπους να περιτριγυρίσουν τη γη και αφού παρατηρήσουν την όλη κατάσταση στην περιοχή, να μας αναφέρουν τι συμβαίνει εκεί για να δούμε τι θα κάνουμε".

       Όταν ο άνθρωπος στις σαφείς διακηρύξεις του Θεού αρχίζει να βάζει ερωτηματικά, τότε αρχίζει να απομακρύνεται από το Θεό με συνέπεια σιγά - σιγά να βουλιάζει. Ο Θεός βλέπει την χαμηλή ηθική και πνευματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο λαός και μη θέλοντας να παραβιάσει την ελεύθερη βούλησή τους, ανέχεται την επιθυμία τους να σταλούν οι κατάσκοποι, για να κατασκοπεύσουν τη γη. Κάποτε ο λαός ζήτησε να αποκτήσει Βασιλιά με τη δικαιολογία: «διά να ήμεθα και ημείς ως πάντα τα έθνη και να κρίνει ημάς ο βασιλεύς ημών και να εξέρχεται έμπροσθεν ημών και να μάχεται τας μάχας ημών». (Α΄ Σαμουήλ, κεφ. Η/8). Είχαν απορρίψει μέσα στην καρδιά τους το Θεό σαν Βασιλιά και ζητούσαν ανθρώπους βασιλείς. Η απάντηση του Θεού προς τον προφήτη Σαμουήλ ήταν: «Και είπεν ο Κύριος προς τον Σαμουήλ, Άκουσον της φωνής του λαού, κατά πάντα όσα λέγουσι προς σέ διότι δεν απέβαλον σε, αλλ' εμέ απέβαλον από του να βασιλεύω επ' αυτούς" (Α' Σαμουήλ Η/8: 7). Ένας νέος άνθρωπος ζητάει από τον πατέρα του να του δώσει την περιουσία που του ανήκει, για να φύγει μακριά και να ζήσει ασώτως. Σίγουρα θλίβεται ο πατέρας, δε συμφωνεί με την επιλογή του παιδιού του, όμως δε μπορεί να κάνει   διαφορετικά (Λουκάς ΙΕ/15: 11 -32). 

    Δεν παραβιάζει ο Θεός την ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου, όμως για κάθε επιλογή υπάρχουν αναπόφευκτα και οι ανάλογες συνέπειες. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο Κύριος μίλησε στο Μωυσή και του είπε: "Στείλε τον αρχηγό από κάθε φυλή, για να κατασκοπεύσουν τη γη την οποία σας χαρίζω". Η αποστολή ήταν συνολικά δώδεκα άνδρες, οι οποίοι ξεκίνησαν, μπήκαν μέσα στη γη επί 40 ημέρες κατασκόπευαν τη γη. Ουσιαστικά αυτοί οι άνθρωποι, αφού θα έβλεπαν ό,τι μπορούσαν να δουν με τα μάτια τους, θα επέστρεφαν πίσω φέρνοντας στο Μωυσή και στο λαό μία έκθεση, μία αναφορά, για όλα όσα είδαν. 

     Όταν επέστρεψαν, ενώ όλοι είχαν δει τα ίδια πράγματα, έφεραν δύο τελείως διαφορετικές αναφορές. Η μία αναφορά ανήκε στην πλειοψηφία, αφού με αυτή συμφώνησαν οι δέκα από τους κατασκόπους. Η άλλη αναφορά ανήκε στην μειοψηφία, αφού μ’ αυτή συμφώνησαν μόνο δύο. 

       Ας διαβάσουμε με προσοχή τούτες τις δύο εκθέσεις. Μειοψηφία και πλειοψηφία έχουν δει τα ίδια ακριβώς πράγματα. Πόσο έντονα μου θυμίζει τούτο την παραβολή των "δέκα παρθένων". Μωρές και φρόνιμες είναι μαζί, πιστεύουν τα ίδια πράγματα, ψάλουν τους ίδιους ύμνους, περιμένουν τον ίδιο νυμφίο, όμως, όταν εκείνος έρχεται, τις μισές απ’ αυτές αναγνωρίζει, τις άλλες μισές δεν τις αναγνωρίζει (Ματθαίος ΚΕ/25: 1-13). Τα ίδια πράγματα βλέπει ένας πνευματικός άνθρωπος με έναν σαρκικό. Όμως πόσο διαφορετικές εικόνες σχηματίζονται στο μυαλό και στην καρδιά του καθενός από τους δύο! 

    -- Η πρώτη έκθεση της πλειοψηφίας αναφέρει: Οι δέκα κατάσκοποι επιστρέφουν έκθαμβοι, πανικόβλητοι, εντελώς απελπισμένοι και φοβισμένοι και αναφέρουν στο Μωυσή: "Ναι είχε δίκιο ο Κύριος, η γη είναι έτσι όπως μας την υποσχέθηκε, γη ρέουσα μέλι και γάλα" (Έξοδος Γ/3: 17), αλλά όμως ο λαός που κατοικεί σ’ αυτήν είναι δυνατός, οι πόλεις είναι περιτειχισμένες και μεγάλες σφόδρα. Είδαμε εκεί και τους "υιούς Ανάκ" (Αριθμοί ΙΓ/13: 33), κάτι υπερμεγέθεις άνδρες που ήταν γίγαντες. Εμείς μπροστά τους είμαστε σαν ακρίδες". Μετά απ' αυτήν την έκθεση επικράτησε ανάμεσα στο λαό μεγάλη θλίψη, φόβος, πανικός και απελπισία. Πολύ γρήγορα κατέληξαν το συμπέρασμα: "Αδύνατον να επιτεθούμε στο λαό αυτό, διότι είναι πολύ πιο  δυνατοί από μας" (Αριθμοί ΙΓ/13: 31).  

      Οι άνθρωποι αυτοί κοίταξαν προς λάθος κατεύθυνση. Κοίταξαν τις ακρίδες, τους γίγαντες και τις οχυρωμένες πόλεις, αντί να προσηλώσουν τα μάτια τους σ' Εκείνον, μπροστά στον Οποίο ούτε των γιγάντων η δύναμη, ούτε των ακρίδων η αδυναμία είναι τίποτα. Εκείνη τη χώρα τους την είχε υποσχεθεί ο Θεός και αν Τον εμπιστεύονταν, Εκείνος μπορούσε να εκτελέσει την υπόσχεσή Του και να τους την παραδώσει. 

     Μέσα στην απιστία του  ο λαός,  όταν  άκουσε αυτά τα λόγια,  άρχισε  να φωνάζει και να κλαίει όλη τη νύχτα.  Όλοι ξέσπασαν  εναντίον  του Μωυσή και κατά του Κυρίου.  "Καλύτερα να  πεθαίναμε  στην Αίγυπτο  ή  στην  έρημο. Γιατί μας έφερε εδώ ο Θεός για να μας σκοτώσουν και να αρπάξουν τις γυναίκες μας  και   τα  παιδιά  μας;   Είναι   καλύτερα  να  επιστρέψουμε   στην  Αίγυπτο"  (Αριθμοί  ΙΔ/14:   2-4).   Κυριάρχησε   η    ανθρώπινη    αντιλογία,   η   εναντίωση,    η    αποστασία    από    τον     αληθινό  Θεό.  Κάτω  από   την επήρεια   του  πανικού  εξαιτίας  της  απιστίας  που  τους  είχε  καταλάβει,    μία   και    μόνη   ολέθρια   συμβουλή   μπόρεσαν    να   δώσουν   τούτοι   οι   άνθρωποι   στο   λαό:     "Ας πάμε   πίσω στην Αίγυπτο"   (Αριθμοί  ΙΔ/14: 3).

      Τι  ντροπή,  τι  απαξίωση,  τι  κατάπτωση,  τι  εξευτελισμός!  Σ' αυτό το έσχατο κατάντημα δε θα έφταναν  ποτέ, αν δεν  είχαν πάρει τα μάτια τους από την αγάπη  και τη δύναμη του αληθινού Θεού και δεν   είχαν  ξεχάσει   τις   θαυμαστές  επεμβάσεις  Του.  Δεν  εμπιστεύτηκαν   τον  Θεό και έτσι έχασαν το "μέλι και το γάλα" της όμορφης εκείνης χώρας και ξαναγύρισαν στην ξεραΐλα της ερήμου. Αναφέρει ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (Γ/3: 17)."Σε ποιους, όμως, παροργίστηκε για 40 χρόνια; Όχι σ' αυτούς που αμάρτησαν, των οποίων τα κόκαλα έπεσαν μέσα στην έρημο;".

       -- Στη δεύτερη έκθεση της μειοψηφίας  θα μπορούσε  να μπει ως επικεφαλίδα:  "Ο Κύριος  είναι μεθ'  ημών,  μη  φοβείσθε  αυτούς"  (εδ. 9).  Στη  συνέχεια  εκθέτουν  και  αυτοί με  τη σειρά τους τα γεγονότα:  "Πράγματι,  εκεί που  πήγαμε  υπήρχαν  γίγαντες  και  τους  είδαμε με τα μάτια μας, αλλά αν ο Κύριος ευαρεστείται σε μας, θα μας φέρει σ’ αυτή τη γη. Γι’ αυτό "ας αναβώμεν ευθύς", είπε ο Χάλεβ, ο ένας  από  τους  δύο,  "και ας  εξουσιάσουμε  τη Χαναάν, διότι δυνάμεθα να κυριεύσομεν αυτήν». Οι  δύο άνδρες  κατάσκοποι  της μειοψηφίας  προτρέπουν  το  λαό να  μην  αποστατεί από τον Κύριο και να μη φοβάται τ ο λαό που  κατοικούσε στη  γη που τους  έχει υποσχεθεί ο Κύριος, διότι ο λαός που κατοικεί εκεί  είναι   "ψωμί"  για  μας. Οι  άνθρωποι  αυτοί  δε  φοβήθηκαν  ν'  αντιμετωπίσουν  τη  συντριπτική αντίθετη πλειοψηφία, δε δείλιασαν ν' αντιταχτούν σ' ένα εχθρικό περιβάλλον. Σε θέματα ηθικών αρχών δε  θα  πρέπει  και  εμείς  να  δειλιάζουμε  μπροστά  στην  οποιαδήποτε  πλειοψηφία.  Στα  πνευματικά πράγματα  δε  θα  πρέπει  να  μας απασχολούν  οι  αριθμοί  ή  τα  ποσοστά. Στα  πνευματικά πράγματα ένας  μαζί  με  το Θεό  αποτελεί πλειοψηφία. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της σθεναρής τους στάσης; Οι δύο  της  μειοψηφίας,  χάρη  στην  πίστη  τους  στις υποσχέσεις του Θεού, μπήκαν στη γη Χαναάν,  οι υπόλοιποι δέκα, χάρη στην απιστία τους, τα κόκκαλά τους έπεσαν στην έρημο. 

      Δύο διαφορετικές εκθέσεις. Η πρώτη είναι γεμάτη γίγαντες απιστίας, η δεύτερη είναι γεμάτη με το θέλημα του Θεού. Οι πρώτοι απέβλεπαν στο "φαινόμενο" (Β΄ Κορινθίους Δ/4: 18), έβλεπαν τα κτίσματα και όχι τον Κτίσαντα, που είναι πάνω από τα κτίσματα (Ρωμαίους Α/1: 25). Ας είμαστε προσεκτικοί γιατί η απιστία μεγαλώνει τα εμπόδια μέσα στη ζωή μας, ενώ η πίστη τα μικραίνει. Κοίταξαν και ξανακοίταξαν τους ανθρώπους της περιοχής, τους πήραν μέτρα και καθώς γύρισαν πίσω, ένα είχαν να πουν φοβισμένοι ότι  οι άνθρωποι που κατοικούσαν στη γη είχαν ύψος τρία μέτρα. 

        Την μειοψηφία αποτελούσαν δύο "ήρωες της πίστεως": Ο Χάλεβ, ο υιός του Ιεφωνή, ο Κενεζαίος και ο Ιησούς, ο γιός του Ναυή. Αυτοί, καθώς βρέθηκαν μέσα στη χώρα, έκλεισαν τα σαρκικά τους μάτια και άνοιξαν την καρδιά τους, για να γεμίσει με τη συναίσθηση της παρουσίας του Θεού. Και αυτό ήταν το μήνυμα που έφεραν στο λαό τους, η παρουσία του Θεού. Ο Απόστολος Πέτρος αναφέρει: «Εάν ο Θεός είναι μεθ’ ημών τις ή καθ’ ημών» (Ρωμαίους Η/8: 31). Ποιος "γίγαντας" μπορεί να σταθεί μπροστά στην παρουσία του ζωντανού, του αληθινού Θεού, ποιος "γίγαντας" μπορεί να κάνει το λαό του Θεού να δειλιάσει; Ο Απ. Παύλος γράφοντας προς τους Χριστιανούς της Ρώμης διερωτάται: "Εάν ο Θεός ήναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ' ημών;" (Ρωμαίους Η/8: 31). 

       Παντού και πάντοτε η γλώσσα της πίστης είναι αντίθετη με τη γλώσσα της απιστίας. Τα μάτια του πιστού προσηλώνονται στο Θεό με αποτέλεσμα οι δυσκολίες, όσο μεγάλες και αν είναι, να μικραίνουν, να παραβλέπονται. Αντίθετα τα μάτια του άπιστου θολώνουν από τα εξωτερικά φαινόμενα, τα οποία ο εχθρός διογκώνει υπέρμετρα, ώστε να προσκολλάται στις δυσκολίες και να μη μπορεί να διακρίνει το Θεό. 

      Είδαν τα ίδια πράγματα, όμως πόσο διαφορετικά ερμήνευσαν αυτά που είδαν! Αυτή είναι η διαφορά του πιστού από τον άπιστο. Άλλη διαφορά δεν υπάρχει. Και οι δύο είναι μέσα στον κόσμο, και οι δύο περνάνε μέσα από τις ίδιες ταλαιπωρίες, από τα ίδια προβλήματα και όλοι τις ίδιες δύσκολες καταστάσεις αντιμετωπίζουν καθημερινά, όμως πόσο διαφορετικά φαίνονται όλα τούτα στα μάτια τους! Πόσο διαφορετικές εικόνες σχηματίζονται στην ψυχή τους και στο μυαλό τους! 

      Μέσα από τον ίδιο κόσμο περνάει ο Χριστιανός. Αυτόν τον κόσμο της ύλης τον βλέπει σαν ένα προσωρινό κατάλυμα, γιατί ξέρει ότι είναι «ξένος και πάροικος» (ψαλμός ΛΘ/39 :12) σε τούτη τη γη. Ξέρει ότι τίποτα δεν είναι περιορισμένο μπροστά στην απεραντοσύνη του Θεού, ότι υπάρχει άλλη γη, άλλη πόλη, άλλη χώρα γι’ αυτόν, γνωρίζει ότι «τεχνίτης και δημιουργός αυτής της χώρας είναι ο ίδιος ο Θεός» (Εβραίους ΙΑ/11: 10). Αυτό αρκεί, για να γνωρίζει τα πάντα γι’ αυτήν την πόλη. Εδώ ζει και αγωνίζεται όχι για να απολαύσει, αλλά για να προετοιμαστεί όσο το δυνατόν καλύτερα για τη χώρα εκείνη της μόνιμης κατοικίας. 

     Οι δύο ομάδες χαρακτήρισαν διαφορετικά τα πράγματα, γιατί ήταν διαφορετική η σχέση τους με το Θεό. Οι πρώτοι, "άδειοι" από την παρουσία του Θεού έβλεπαν μόνον γίγαντες. Οι δεύτεροι, γεμάτοι από την παρουσία του Θεού, δεν απέβλεψαν τους γίγαντες. Αλήθεια πόσο αφορά όλους μας τούτη η ιστορία! Όλοι περνάμε μέσα από έναν κόσμο που ζει μέσα στην αμαρτία. Γύρω μας βλέπουμε τα  ίδια  πράγματα,  όμως  το  θέμα  είναι  πού  πέφτουν  τα  μάτια μας, τι συγκρατούν, τι παρατηρούν.  

     Εάν ο Θεός είναι "έξω μου", μοιραία θα κοιτάζω κάτω τα γήινα, τα προσωρινά και θα με τρομάζουν τα προβλήματα της ζωής που πολλές φορές είναι μεγαλύτερα και από τους μεγαλύτερους "γίγαντες".

     Εάν ο Θεός είναι "μέσα μου", θα κοιτάζω σ' Εκείνον, θα αποβλέπω "εις τα άνω" (Κολοσσαείς Γ/3: 1), που είναι για τη δόξα Εκείνου και όσο Εκείνος θα μεγαλώνει μέσα στη ζωή μου, τόσο πιο μικροί και πιο ασήμαντοι θα γίνονται οι υπερμεγέθεις "γίγαντες" του κόσμου τούτου, που είναι τα μεγάλα, τα καθημερινά προβλήματα της ζωής. 

    Ο Χάλεβ, ο υιός του Ιεφωνή, ο Κενεζαίος, ήταν μια ψυχή γεμάτη από την παρουσία του Θεού. Ήταν ένας "γίγαντας"  πίστεως, αλλά ήταν και ένας άνθρωπος, όπως και ο Προφήτης Ηλίας, «ομοιοπαθείς με ημάς» (Επιστ. Ιακώβου Ε/5 εδ 17). Πού οφείλεται η επιτυχία αυτού του ανθρώπου ήρθε ο Θεός να το αποκαλύψει: «Ο Χάλεβ, ο δούλος μου, με ακολούθησε εντελώς» (Αριθμοί ΛΒ/32: 12) είπε ο Κύριος. Ο άνθρωπος αυτός δε δίστασε, δεν αμφισβήτησε τη δύναμη του Θεού, αλλά ταυτίστηκε μαζί Του και με το θέλημά Του. Πόσες ψυχές εκείνη την ημέρα θα ακούσουν από το στόμα του Κυρίου τούτα τα λόγια! Αυτή η ψυχή με ακολούθησε εντελώς. «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ. Σε λίγα στάθηκες πιστός, σε πολλά θέλω σε καταστήσει» (Ματθαίος ΚΕ/25: 23). 

      Ο Χάλεβ δεν ήταν Εβραίος, ήταν Κενεζαίος, (βλ. υστερ/φο), ήταν από άλλη φυλή. Ήταν ξένος προς τις διαθήκες και τις επαγγελίες του Θεού προς τον Ισραήλ (Εφεσίους Β/2: 12). Όμως όταν τα παιδιά της επαγγελίας επαναστάτησαν εναντίον του Κυρίου, αυτός στάθηκε πιστός μέχρι το τέλος. (Εβραίους Γ/3: 14). Ήταν άνθρωπος δυνατός με ισχυρή προσωπικότητα και προέβαλε μέσα στη ζωή του το θέλημα του Θεού. Είναι γεγονός ότι είναι δύσκολο να πας κόντρα στην πλειοψηφία. Η πλειοψηφία μπορεί να σε λιθοβολήσει, να σε απομονώσει, να σε απορρίψει. Αυτός ο άνθρωπος όμως  με τη δύναμη του Θεού δεν υποχώρησε, δε συμβιβάστηκε. Διακήρυξε εκείνο που έβγαινε μέσα από την καρδιά του και το οποίο ήταν σύμφωνο με το θέλημα του Θεού. 

     Έχει δύναμη η πλειοψηφία και είναι ελκυστική. Έχει δάφνες που όμως είναι προσωρινές και εφήμερες. Είπε κάποιος ότι η κοινωνία είναι σαν την πυραμίδα. Κατά το ίδιο τρόπο και η πνευματική ζωή θα λέγαμε ότι μοιάζει με μια πυραμίδα. Κάτω στη βάση είναι οι πολλοί. Κάποιοι απ’ αυτούς θα σωθούν χωρίς κανένα στεφάνι ή έπαινο «ως διά πυρός» (Α΄ Κορινθίους Γ/3: 15). Όσο προχωράμε πιο πάνω στην πυραμίδα, στενεύουν τα πράγματα, γίνονται λιγότεροι, στην κορυφή είναι λίγοι, είναι οι εκλεκτοί. Είναι εκείνοι που άφησαν τα πάντα και πίστεψαν στις υποσχέσεις του Θεού. Είναι οι άνδρες και οι γυναίκες της πίστεως που περιγράφονται στην επιστολή "προς Εβραίους" (κεφ. ΙΑ/11). Αναμφισβήτητα στην κορυφή τούτης της νοητής πυραμίδας βρίσκεται ο Χάλεβ. Και ενώ οι κάτω προσπαθούν να μετρήσουν το ύψος των γιγάντων, ο Χάλεβ από την κορυφή της πυραμίδας βλέπει μόνον τη δύναμη του Θεού και διακηρύσσει την απόλυτη εμπιστοσύνη του σ’ Αυτόν.

      Ήταν τέτοια η δύναμη που είχε βάλει ο Κύριος μέσα του λόγω της σταθερής πίστεώς του, που ακόμα και όταν έφτασε 85 ετών μετά από σαράντα ολόκληρα χρόνια παραμονής στη γη της επαγγελίας, είχε άσπρα μαλλιά και κάθε δικαίωμα πλέον να πει: "Εγώ αρκετά, θα μείνω παραπίσω, ας πρωτοστατήσουν οι νεότεροι πλέον, καιρός να ξεκουραστώ λίγο". Όμως όχι μόνον δεν το κάνει, αλλά ζητάει από τον Ιησού του Ναυή να του αναθέσει να ηγηθεί εκστρατείας για την κατάληψη της πόλης Χεβρών (Ιησούς Ναυή ΙΔ/14: 7-14). Ήταν ακριβώς εκείνη η πόλη που κατοικούσαν οι γίγαντες. Τώρα ο άνθρωπος του Θεού θα είχε όλη την ευκαιρία, όταν ο Θεός θα τους παρέδιδε στα χέρια του, να τους δει καλύτερα και να μετρήσει το ύψος τους, για να δει αν πραγματικά οι δέκα συνάδελφοί του έλεγαν τότε την αλήθεια. 

         Γίγαντας ήταν ο Χάλεβ ακόμα και στα 85 του χρόνια. Σύμφωνα με την υπόσχεση του Θεού : «Η νεότης σου θα ανανεούται ως του αετού» (Ψαλμός ΡΓ/103: 5). «Ο δούλος μου ο Χάλεβ, με ακολούθησε εντελώς». Αυτό είναι το μοναδικό μυστικό που οδηγεί τον άνθρωπο σε μια μεγάλη, πλούσια και ευλογημένη πνευματική ζωή. Και όσο πιο πολύ μεγαλώνει ο Θεός μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, τόσο πιο πολύ μικραίνουν οι «γίγαντες» αυτού του κόσμου. 

    Ποιες ήταν οι συνέπειες της απιστίας; Τι απέγινε με τους δέκα κατασκόπους που δεν εμπιστεύτηκαν το Θεό; Τι έγινε με το λαό που επαναστάτησε εναντίον του Κυρίου και περιφρόνησε και λησμόνησε τις ευεργεσίες και τις θαυμαστές επεμβάσεις Του μέσα στην πορεία της ζωής του; Έγινε «κατά την απιστίαν αυτών». 

     Οι δέκα κατάσκοποι έπεσαν νεκροί μπροστά στο λαό και τιμωρήθηκαν για την απιστία τους. Ο λαός από είκοσι χρονών και άνω δεν μπήκε στη Χαναάν, εκτός από τους δύο πιστούς κατασκόπους. Περιπλανήθηκε ο λαός μέσα στην έρημο, όπου πέθαναν όλοι χωρίς να μπουν μέσα στη γη των υποσχέσεων του Θεού. Ο Θεός επέτρεψε να συμβεί στη ζωή τους εκείνο το οποίο πίστεψαν ότι θα πάθουν. Τα λόγια Του ήταν κατηγορηματικά:

22 Επειδή πάντες οι άνδρες, οι ιδόντες την δόξαν μου και τα σημεία μου τα οποία έκαμον εν τη Αιγύπτω και εν τη ερήμω, με παρώργισαν ήδη δεκάκις και δεν υπήκουσαν εις την φωνήν μου. 

23 βεβαίως δεν θέλουσιν ιδεί την γην, την οποίαν ώμοσα προς τους πατέρας αυτών, ουδείς εκ των παροργισάντων με θέλει ιδεί αυτήν» (Αριθμοί ΙΔ/14: 22, 23).

      Ο ψαλμωδός συμπληρώνει: 

10 Τεσσαράκοντα έτη δυσηρεστήθην με την γενεάν εκείνην, και είπα, ούτος είναι λαός πεπλανημένος την καρδίαν, και αυτοί δεν εγνώρισαν τας οδούς μου.

11 Διά τούτο ώμοσα εν τη οργή μου, ότι εις την ανάπαυσίν μου δεν θέλουσιν εισέλθει  (Ψαλμός 95: 10-11).

      Ο Θεός που ενεργεί «κατά την πίστην μας»,  ενεργεί και «κατά την απιστίαν μας». 

       "Ταύτα δε έγειναν παραδείγματα ημών, διά να μη ήμεθα ημείς επιθυμηταί κακών, καθώς και εκείνοι επεθύμησαν" (Α' Κορινθίους Ι/10: 6). Ας προσέξουμε να είμαστε άνθρωποι πίστεως στο Θεό. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 38), αναφέρει: «ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως και εάν τις συρθεί οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν». 

    Είθε ο Κύριος να μας ενισχύσει στην πίστη, διότι "χωρίς πίστη είναι αδύνατον κάποιος να  Τον ευαρεστήσει επειδή, αυτός που προσέρχεται στον Θεό, πρέπει να πιστέψει, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης σ' αυτούς που τον εκζητούν" (Εβραίους ΙΑ/11: 6). Μέσα από την πίστη μας ο Θεός να  χαρίσει στον καθένα μας, μια νικηφόρα πνευματική ζωή για τη δόξα Του. Ο Απ. Παύλος εξηγεί στην Εκκλησία της Κορίνθου: «όλα αυτά έγιναν παραδείγματα σ' εκείνους, και γράφτηκαν για τη νουθεσία μας, στους οποίους έφτασαν τα τέλη των αιώνων» (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 11). 

      Αγαπητοί, ο Θεός μέσα από κινδύνους και δοκιμασίες μας έχει φέρει στα πρόθυρα μιας μεγάλης αιώνιας ευλογίας. Τα βήματά Του ακούγονται, καθώς έρχεται, για να παραλάβει την Εκκλησία Του (Α' Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Ένα βήμα ακόμα και η ευλογία Του θα γίνει δική μας. Ας προσέξουμε τούτες τις κρίσιμες ώρες να μην ολιγοπιστούμε, να μην προσκολλάμε τα μάτια μας και τη σκέψη μας στον κόσμο, καθώς και τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, αλλά να προσκολλόμαστε  στον Ερχόμενο Κύριο Ιησού Χριστό και μέσα από την καρδιά μας να κράζουμε: "Ναι έρχου Κύριε". "Λέγει ο μαρτυρών ταύτα· Ναι, έρχομαι ταχέως. Αμήν, ναι, έρχου, Κύριε Ιησού" (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 20). Ο μαθητής της αγάπης μας προειδοποιεί: "Να προσέχετε τους εαυτούς σας, ώστε να μη χάσουμε εκείνα για τα οποία εργαστήκαμε, αλλά να πάρουμε πλήρη το μισθό μας" (Β' Ιωάννου Α/1: 8). ---

         Υστερ/φο. 

      Κενεζαίος.  Οι Κενεζαίοι ήταν ένας αρχαιότατος νομαδικός λαός στην περιοχή της Συρίας, ο οποίος εγκαταστάθηκε μόνιμα στην αρχαία Παλαιστίνη πριν από την εγκατάσταση εκεί του Αβραάμ. Οι απόγονοί του καθοδηγούμενοι από το Θεό έμελλε να υποτάξουν και αυτόν το λαό μεταξύ των άλλων εισβάλλοντας στα εδάφη τους (Γένεση ΙΕ/15: 18, 19). Οι Κενεζαίοι φέρονταν να είχαν φυλετική συγγένεια με τους Κεναίους. Προφανώς οι Κενεζαίοι εισχώρησαν στην περιοχή από τα ΝΑ, καταλαμβάνοντας ένα μέρος αυτής, που αποτέλεσε το νότιο τμήμα του Ιούδα και το έκαναν αυτό προτού οι Ισραηλίτες κατακτήσουν την υποσχόμενη από το Θεό Γη. ---

*** Υ/Γ: Σχετική μελέτη έχει δημοσιευτεί στο blog:  giorgoskomninos.blogspot.com στις 09-10-2012.

Βιβλίο "ΑΡΙΘΜΩN",   κεφ. ΙΓ/13.   

1 Και ελάλησε Κύριος προς τον Μωϋσήν λέγων,

2 Απόστειλον άνδρας διά να κατασκοπεύσωσι την γην Χαναάν, την οποίαν εγώ δίδω εις τους υιούς Ισραήλ· από πάσης φυλής των πατέρων αυτών θέλετε αποστείλει ανά ένα άνδρα, έκαστον εξ αυτών αρχηγόν.

3 Και απέστειλεν αυτούς ο Μωϋσής διά προσταγής του Κυρίου εκ της ερήμου Φαράν. Πάντες οι άνδρες ούτοι ήσαν αρχηγοί των υιών Ισραήλ.

4 Και ταύτα ήσαν τα ονόματα αυτών· εκ της φυλής Ρουβήν, Σαμμουά ο υιός του Σακχούρ·

5 εκ της φυλής Συμεών, Σαφάτ ο υιός του Χορρί·

6 εκ της φυλής Ιούδα, Χάλεβ ο υιός του Ιεφοννή·

7 εκ της φυλής Ισσάχαρ, Ιγάλ ο υιός του Ιωσήφ·

8 εκ της φυλής Εφραΐμ, Αυσή ο υιός του Ναυή·

9 εκ της φυλής Βενιαμίν, Φαλτί ο υιός του Ραφού·

10 εκ της φυλής Ζαβουλών, Γαδιήλ ο υιός του Σουδί·

11 εκ της φυλής Ιωσήφ, εκ της φυλής Μανασσή, Γαδδί ο υιός του Σουσί·

12 εκ της φυλής Δαν, Αμμιήλ ο υιός του Γεμαλί·

13 εκ της φυλής Ασήρ, Σεθούρ ο υιός του Μιχαήλ·

14 εκ της φυλής Νεφθαλί, Νααβί ο υιός του Βαυσί·

15 εκ της φυλής Γαδ, Γεουήλ ο υιός του Μαχί.

16 Ταύτα είναι τα ονόματα των ανδρών, τους οποίους απέστειλεν ο Μωϋσής διά να κατασκοπεύσωσι την γήν· και επωνόμασεν ο Μωϋσής τον Αυσή, τον υιόν του Ναυή, Ιησούν.

17 Και απέστειλεν αυτούς ο Μωϋσής διά να κατασκοπεύσωσι την γην Χαναάν· και είπε προς αυτούς, Ανάβητε από του μέρους τούτου της μεσημβρίας και θέλετε αναβή εις το όρος·

18 και θεωρήσατε την γην, οποία είναι, και τον λαόν τον κατοικούντα εν αυτή, εάν ήναι δυνατός ή αδύνατος, ολίγοι ή πολλοί·

19 και οποία είναι η γη εν ή ούτοι κατοικούσι, καλή ήναι ή κακή· και οποίαι είναι αι πόλεις, τας οποίας ούτοι κατοικούσιν, ατείχιστοι ή περιτετειχισμέναι·

20 και οποία είναι η γη, παχεία ήναι ή λεπτή, εάν υπάρχωσιν εν αυτή δένδρα ή ουχί· και ανδρίζεσθε και φέρετε από των καρπών της γης. Αι δε ημέραι ήσαν αι ημέραι των πρώτων σταφυλών.

21 Και αναβάντες κατεσκόπευσαν την γην από της ερήμου Σιν έως Ρεώβ, κατά την είσοδον Αιμάθ.

22 Και ανέβησαν κατά το μεσημβρινόν, και ήλθον έως Χεβρών, όπου ήσαν Αχιμάν, Σεσαΐ και Θαλμαΐ, οι υιοί του Ανάκ. Η δε Χεβρών εκτίσθη επτά έτη προ της Τάνεως της Αιγύπτου.

23 Και ήλθον μέχρι της φάραγγος Εσχώλ, και έκοψαν εκείθεν κλήμα αμπέλου μετά ενός βότρυος σταφυλής, και εβάσταζον αυτό δύο επί ξύλου· έφεραν και ρόδια και σύκα.

24 Ο τόπος εκείνος ωνομάσθη φάραγξ Εσχώλ· διά τον βότρυν τον οποίον έκοψαν εκείθεν οι υιοί Ισραήλ.

25 Και επέστρεψαν, αφού κατεσκόπευσαν την γην, μετά τεσσαράκοντα ημέρας.

26 Και πορευθέντες ήλθον προς τον Μωϋσήν, και προς τον Ααρών, και προς πάσαν την συναγωγήν των υιών Ισραήλ, εκ τη ερήμω Φαράν, εις Κάδης· και έφεραν απόκρισιν προς αυτούς, και προς πάσαν την συναγωγήν, και έδειξαν εις αυτούς τον καρπόν της γης.

27 Και απήγγειλαν προς αυτόν, και είπον, Ήλθομεν εις την γην, εις την οποίαν απέστειλας εμάς, και είναι τωόντι γη ρέουσα γάλα και μέλι και ιδού, ο καρπός αυτής·

28 ο λαός όμως, ο κατοικών εν τη γη, είναι δυνατός, και αι πόλεις περιτετειχισμέναι, μεγάλαι σφόδρα· προς τούτοις, είδομεν εκεί και τους υιούς του Ανάκ·

29 οι Αμαληκίται κατοικούσιν εν τη γη της μεσημβρίας· και οι Χετταίοι, και οι Ιεβουσαίοι, και οι Αμορραίοι, κατοικούσιν επί τα όρη· και οι Χαναναίοι κατοικούσι παρά την θάλασσαν και τας όχθας του Ιορδάνου.

30 Και ο Χάλεβ κατεσίγασε τον λαόν έμπροσθεν του Μωϋσέως, και είπεν, Ας αναβώμεν ευθύς, και ας εξουσιάσωμεν αυτήν· διότι δυνάμεθα να κυριεύσωμεν αυτήν.

31 Οι άνθρωποι όμως, οι συναναβάντες μετ' αυτού, είπαν, Δεν δυνάμεθα να αναβώμεν επί τον λαόν τούτον, διότι είναι δυνατώτεροι ημών.

32 Και δυσφήμησαν την γην, την οποίαν κατεσκόπευσαν, προς τους υιούς Ισραήλ, λέγοντες, Η γη, την οποίαν διεπεράσαμεν διά να κατασκοπεύσωμεν αυτήν, είναι γη κατατρώγουσα τους κατοίκους αυτής· και πας ο λαός, τον οποίον είδομεν εν αυτή είναι άνδρες υπερμεγέθεις·

33 και είδομεν εκεί τους γίγαντας, τους υιούς Ανάκ, του εκ των γιγάντων· και εβλέπομεν εαυτούς ως ακρίδας και τοιούτους έβλεπον ημάς αυτοί.

Βιβλίο "ΑΡΙΘΜΩN",  κεφ. ΙΔ/14.

1 Και πάσα η συναγωγή υψώσασα την φωνήν αυτής εβόησε· και έκλαυσεν ο λαός την νύκτα εκείνην.

2 Και πάντες οι υιοί Ισραήλ εγόγγυζον κατά του Μωϋσέως και του Ααρών, και είπε προς αυτούς πάσα η συναγωγή, Είθε να απεθνήσκομεν εν γη Αιγύπτου· ή εν τη ερήμω ταύτη είθε να απεθνήσκομεν·

3 και διά τι μας έφερεν ο Κύριος εις την γην ταύτην να πέσωμεν διά μαχαίρας, να γείνωσι διαρπαγή αι γυναίκες και τα τέκνα ημών; δεν ήτο καλήτερον εις ημάς να επιστρέψωμεν εις την Αίγυπτον;

4 Και έλεγεν ο εις προς τον άλλον, Ας κάμωμεν αρχηγόν και ας επιστρέψωμεν εις την Αίγυπτον.

5 Τότε έπεσεν ο Μωϋσής και ο Ααρών κατά πρόσωπον αυτών ενώπιον όλου του πλήθους της συναγωγής των υιών Ισραήλ.

6 Και Ιησούς ο υιός του Ναυή και Χάλεβ ο υιός του Ιεφοννή, εκ των κατασκοπευσάντων την γην, διέσχισαν τα ιμάτια αυτών·

7 και είπον προς πάσαν την συναγωγήν των υιών Ισραήλ λέγοντες, Η γη, την οποίαν διεπεράσαμεν διά να κατασκοπεύσωμεν αυτήν, είναι γη αγαθή σφόδρα σφόδρα·

8 εάν ο Κύριος ευαρεστήται εις ημάς, τότε θέλει φέρει εμάς εις την γην ταύτην και θέλει δώσει αυτήν εις ημάς, γην ρέουσαν γάλα και μέλι·

9 μόνον μη αποστατείτε κατά του Κυρίου μηδέ φοβείσθε τον λαόν της γής· διότι αυτοί είναι ψωμίον δι' ημάς· η σκέπη αυτών απεσύρθη επάνωθεν αυτών, και ο Κύριος είναι μεθ' ημών· μη φοβείσθε αυτούς.

10 Και είπε πάσα η συναγωγή να λιθοβολήσωσιν αυτούς με λίθους· Και η δόξα του Κυρίου επεφάνη επί τη σκηνή του μαρτυρίου εις πάντας τους υιούς Ισραήλ.

11 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Έως πότε θέλει με παροργίζει ο λαός ούτος; και έως πότε δεν θέλουσι πιστεύει εις εμέ, μετά πάντα τα σημεία τα οποία έκαμα εν μέσω αυτών;

12 θέλω πατάξει αυτούς με θανατικόν και θέλω εξολοθρεύσει αυτούς, και σε θέλω κάμει εις έθνος μεγαλήτερον και δυνατώτερον αυτών.

13 Και είπεν ο Μωϋσής προς τον Κύριον, Τότε η Αίγυπτος θέλει ακούσει διότι συ ανεβίβασας τον λαόν τούτον εν τη δυνάμει σου εκ μέσου αυτών·

14 και θέλουσιν ειπεί τούτο προς τους κατοίκους της γης ταύτης· οίτινες ήκουσαν ότι συ, Κύριε, είσαι εν μέσω του λαού τούτου, ότι συ, Κύριε, φαίνεσαι πρόσωπον προς πρόσωπον, και η νεφέλη σου ίσταται επ' αυτούς, και συ προπορεύεσαι αυτών την ημέραν εν στύλω νεφέλης, την δε νύκτα εν στύλω πυρός.

15 Εάν λοιπόν θανατώσης τον λαόν τούτον ως ένα άνθρωπον, τότε τα έθνη, τα οποία ήκουσαν το όνομά σου, θέλουσιν ειπεί λέγοντες,

16 Επειδή δεν ηδύνατο ο Κύριος να φέρη τον λαόν τούτον εις την γην, την οποίαν ώμοσε προς αυτούς, διά τούτο κατέστρεψεν αυτούς εν τη ερήμω.

17 Και τώρα, δέομαί σου, ας μεγαλυνθή η δύναμις του Κυρίου μου καθ' ον τρόπον είπας λέγων,

18 Ο Κύριος είναι μακρόθυμος και πολυέλεος, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν, και όστις κατ' ουδένα τρόπον δεν θέλει αθωώσει τον ένοχον, ανταποδίδων την ανομίαν των πατέρων επί τα τέκνα έως τρίτης και τετάρτης γενεάς.

19 Συγχώρησον, δέομαι, την ανομίαν του λαού τούτου κατά το μέγα έλεός σου και καθώς συνεχώρησας τον λαόν τούτον από της Αιγύπτου μέχρι του νυν.

20 Και είπε Κύριος, Συνεχώρησα αυτούς κατά τον λόγον σου·

21 αλλά ζω εγώ, και θέλει εμπλησθή πάσα η γη από της δόξης του Κυρίου.

22 Επειδή πάντες οι άνδρες, οι ιδόντες την δόξαν μου και τα σημείά μου, τα οποία έκαμον εν τη Αιγύπτω και εν τη ερήμω, με παρώργισαν ήδη δεκάκις και δεν υπήκουσαν εις την φωνήν μου,

23 βεβαίως δεν θέλουσιν ιδεί την γην, την οποίαν ώμοσα προς τους πατέρας αυτών· ουδείς εκ των παροργισάντων με θέλει ιδεί αυτήν.

24 Τον δε δούλον μου Χάλεβ, επειδή έχει εν εαυτώ άλλο πνεύμα και με ηκολούθησεν εντελώς, τούτον θέλω φέρει εις την γην εις την οποίαν εισήλθε, και το σπέρμα αυτού θέλει κληρονομήσει αυτήν.

25 Οι δε Αμαληκίται και οι Χαναναίοι κατοικούσιν εν τη κοιλάδι. Αύριον στρέψατε και υπάγετε εις την έρημον κατά την οδόν της Ερυθράς θαλάσσης.

26 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν και προς τον Ααρών λέγων,

27 Έως πότε θέλω υποφέρει την συναγωγήν ταύτην την πονηράν, όσα αυτοί γογγύζουσιν εναντίον μου; ήκουσα τους γογγυσμούς των υιών Ισραήλ, τους οποίους γογγύζουσιν εναντίον μου.

28 Ειπέ προς αυτούς, Ζω εγώ, λέγει ο Κύριος, καθώς σεις ελαλήσατε εις τα ώτα μου, ούτω βεβαίως θέλω κάμει εις εσάς·

29 τα πτώματά σας θέλουσι πέσει εν τη ερήμω ταύτη· και πάντες οι απηριθμημένοι από σας καθ' όλον τον αριθμόν σας, από είκοσι ετών και επάνω, όσοι εγόγγυσαν εναντίον μου,

30 βεβαίως δεν θέλετε εισέλθει σεις εις την γην, περί της οποίας ώμοσα να σας κατοικίσω εν αυτή, εκτός του Χάλεβ υιού του Ιεφοννή και του Ιησού υιού του Ναυή·

31 αλλά τα παιδία σας, τα οποία είπετε ότι θέλουσι γίνει εις διαρπαγήν, ταύτα θέλω εισαγάγει, και θέλουσι γνωρίσει την γην την οποίαν σεις κατεφρονήσατε·

32 τα δε πτώματα υμών θέλουσι πέσει εν τη ερήμω ταύτη·

33 και τα τέκνα σας θέλουσι περιπλανάσθαι εν τη ερήμω τεσσαράκοντα έτη και θέλουσι φέρει εαυτά την ποινήν της πορνείας σας, εωσού διαφθαρώσι τα πτώματά σας εν τη ερήμω·

34 κατά τον αριθμόν των ημερών εις τας οποίας κατεσκοπεύσατε την γην, ημέρας τεσσαράκοντα, εκάστης ημέρας λογιζομένης δι' εν έτος, τεσσαράκοντα έτη θέλετε φέρει εφ' εαυτούς τας ανομίας σας, και θέλετε γνωρίσει την εγκατάλειψίν μου.

35 Εγώ ο Κύριος ελάλησα· βεβαίως θέλω κάμει τούτο εις πάσαν την συναγωγήν την πονηράν ταύτην, την επισυνηγμένην επ' εμέ· εν τη ερήμω ταύτη θέλουσιν εξολοθρευθή και εκεί θέλουσιν αποθάνει.

36 Και οι άνθρωποι, τους οποίους απέστειλεν ο Μωϋσής διά να κατασκοπεύσωσι την γην, οίτινες επιστρέψαντες έκαμον πάσαν την συναγωγήν να γογγύση εναντίον αυτού, δυσφημούντες την γην,

37 και οι άνθρωποι εκείνοι, οίτινες εδυσφήμησαν την γην, απέθανον εν τη πληγή ενώπιον του Κυρίου.

38 Ιησούς δε ο υιός του Ναυή και Χάλεβ ο υιός του Ιεφοννή έζησαν, εκ των ανθρώπων εκείνων οίτινες υπήγαν να κατασκοπεύσωσι την γην.

39 Και ελάλησεν ο Μωϋσής τους λόγους τούτους προς πάντας τους υιούς Ισραήλ· και επένθησεν ο λαός σφόδρα.

40 Και σηκωθέντες ενωρίς το πρωΐ, ανέβησαν εις την κορυφήν του όρους, λέγοντες, Ιδού, ημείς, και θέλομεν αναβή εις τον τόπον τον οποίον μας υπεσχέθη ο Κύριος· διότι ημαρτήσαμεν.

41 Και είπεν ο Μωϋσής, Διά τι σεις παραβαίνετε την προσταγήν του Κυρίου; τούτο βεβαίως δεν θέλει ευοδοθή·

42 μη αναβαίνετε· διότι δεν είναι ο Κύριος μεθ' υμών· διά να μη κτυπηθήτε έμπροσθεν των εχθρών σας·

43 διότι οι Αμαληκίται και οι Χαναναίοι είναι εκεί έμπροσθέν σας και θέλετε πέσει εν μαχαίρα· επειδή εξεκλίνατε από του Κυρίου, διά τούτο ο Κύριος δεν θέλει είσθαι μεθ' υμών.

44 Αλλ' αυτοί απετόλμησαν να αναβώσιν εις την κορυφήν του όρους· η κιβωτός όμως της διαθήκης του Κυρίου και ο Μωϋσής δεν εκινήθησαν εκ μέσου του στρατοπέδου.

45 Τότε οι Αμαληκίται και οι Χαναναίοι οι κατοικούντες εν τω όρει εκείνω, κατέβησαν και επάταξαν αυτούς και κατεδίωξαν αυτούς έως Ορ

Βιβλίο "Ιησού του Ναυή", κεφ. ΙΔ/14.

1 Και ούτοι είναι οι τόποι, τους οποίους οι υιοί Ισραήλ εκληρονόμησαν εν τη γη Χαναάν, τους οποίους εκληροδότησαν εις αυτούς Ελεάζαρ ο ιερεύς και Ιησούς ο υιός του Ναυή και οι αρχηγοί των πατριών των φυλών των υιών Ισραήλ.

2 Διά κλήρου έγεινεν η κληρονομία των εννέα τούτων φυλών και της ημισείας φυλής, καθώς προσέταξεν ο Κύριος διά του Μωϋσέως.

3 Διότι ο Μωϋσής είχε δώσει την κληρονομίαν των δύο φυλών και της ημισείας φυλής από του πέραν του Ιορδάνου· εις τους Λευΐτας όμως δεν έδωκε κληρονομίαν μεταξύ αυτών.

4 Διότι οι υιοί Ιωσήφ ήσαν δύο φυλαί, του Μανασσή και του Εφραΐμ· και δεν έδωκαν εις τους Λευΐτας μερίδιον εν τη γη ειμή πόλεις διά να κατοικώσι, μετά των προαστείων αυτών, διά τα κτήνη αυτών και διά την περιουσίαν αυτών.

5 Καθώς προσέταξε Κύριος εις τον Μωϋσήν, ούτως έκαμον οι υιοί Ισραήλ, και διεμοίρασαν την γην.

6 Και προσήλθον οι υιοί Ιούδα προς τον Ιησούν εις Γάλγαλα, και είπε προς αυτόν Χάλεβ ο υιός του Ιεφοννή ο Κενεζαίος, Συ εξεύρεις τον λόγον τον οποίον ελάλησεν ο Κύριος προς τον Μωϋσήν, τον άνθρωπον του Θεού, περί εμού και σου εν Κάδης-βαρνή·

7 ήμην τεσσαράκοντα ετών ηλικίας, ότε με απέστειλεν ο Μωϋσής ο δούλος του Κυρίου από Κάδης-βαρνή διά να κατασκοπεύσω την γήν· και απήγγειλα προς αυτόν λόγον, όστις ήτο εν τη καρδία μου·

8 οι αδελφοί μου όμως, οι συναναβάντες μετ' εμού, ενέκρωσαν την καρδίαν του λαού· αλλ' εγώ ηκολούθησα εντελώς Κύριον τον Θεόν μου·

9 και ώμοσεν ο Μωϋσής την ημέραν εκείνην λέγων, Εξάπαντος η γη, την οποίαν επάτησαν οι πόδες σου, θέλει είσθαι κληρονομία ιδική σου και των υιών σου διαπαντός· διότι εντελώς ηκολούθησας Κύριον τον Θεόν μου·

10 και τώρα, ιδού, ο Κύριος με εφύλαξε ζώντα, καθώς είπε, τα τεσσαράκοντα πέντε ταύτα έτη, αφ' ης ημέρας ελάλησεν ο Κύριος τον λόγον τούτον προς τον Μωϋσήν, ότε ο Ισραήλ επορεύετο εν τη ερήμω· και τώρα, ιδού, εγώ είμαι σήμερον ογδοήκοντα πέντε ετών ηλικίας·

11 έτι και την σήμερον είμαι δυνατός, καθώς την ημέραν ότε με απέστειλεν ο Μωϋσής· ως ήτο τότε η δύναμίς μου διά πόλεμον και διά να εξέρχωμαι και διά να εισέρχωμαι·

12 τώρα λοιπόν δος μοι το όρος τούτο, περί του οποίου ελάλησεν ο Κύριος την ημέραν εκείνην· διότι συ ήκουσας την ημέραν εκείνην, ότι είναι εκεί Ανακείμ και πόλεις μεγάλαι ωχυρωμέναι· εάν ο Κύριος ήναι μετ' εμού, εγώ θέλω δυνηθή να εκδιώξω αυτούς, καθώς είπεν ο Κύριος.

13 Και ευλόγησεν αυτόν ο Ιησούς και έδωκεν εις τον Χάλεβ τον υιόν του Ιεφοννή την Χεβρών εις κληρονομίαν.

14 Διά τούτο η Χεβρών αποκατέστη κληρονομία του Χάλεβ υιού του Ιεφοννή του Κενεζαίου έως της σήμερον, διότι εντελώς ηκολούθησε Κύριον τον Θεόν του Ισραήλ.

15 το δε όνομα της Χεβρών πρότερον ήτο Κιριάθ-αρβά· ήτο δε ο Αρβά άνθρωπος μέγας μεταξύ των Ανακείμ. Και η γη ησύχασεν από του πολέμου.

Βιβλίο "Ιησού του Ναυή", κεφ. ΙΕ/15, εδ. 1-21

1 Ο δε κλήρος της φυλής των υιών Ιούδα κατά τας συγγενείας αυτών ήτο εις τα όρια της Ιδουμαίας· η έρημος Σιν η προς νότον ήτο το άκρον το μεσημβρινόν.

2 Και τα μεσημβρινά αυτών όρια ήσαν από των παραλίων της αλμυράς θαλάσσης, από του κόλπου του βλέποντος προς μεσημβρίαν·

3 και εξετείνοντο προς το μεσημβρινόν μέρος εις την ανάβασιν Ακραββίμ, και διέβαινον εις Σιν και ανέβαινον από μεσημβρίας εις Κάδης-βαρνή, και διέβαινον την Εσρών και ανέβαινον εις Αδδάρ και έστρεφον προς Καρκαά·

4 και διέβαινον εις Ασμών και εξήρχοντο έως του χειμάρρου της Αιγύπτου, και ετελείονον τα όρια εις την θάλασσαν· ταύτα θέλουσιν είσθαι τα μεσημβρινά όριά σας.

5 Το δε ανατολικόν όριον ήτο η θάλασσα η αλμυρά, έως άκρου του Ιορδάνου. Και το όριον κατά το βόρειον μέρος ήρχετο από του κόλπου της θαλάσσης κατά το άκρον του Ιορδάνου·

6 και ανέβαινε το όριον έως Βαιθ-ογλά, και διέβαινεν από βορρά της Βαιθ-αραβά· και ανέβαινε το όριον έως του λίθου του Βοάν υιού του Ρουβήν·

7 και ανέβαινε το όριον προς Δεβείρ από της κοιλάδος Αχώρ, και εξετείνετο προς βορράν βλέπον εις Γάλγαλα, την κατέναντι της αναβάσεως Αδουμμίμ, ήτις είναι προς το μεσημβρινόν του ποταμού· έπειτα διέβαινε το όριον επί τα ύδατα του Εν-σεμές, και εξήρχετο εις Εν-ρωγήλ·

8 και ανέβαινε το όριον διά της φάραγγος του υιού του Εννόμ κατά το μεσημβρινόν πλάγιον της Ιεβούς· αύτη είναι η Ιερουσαλήμ· και ανέβαινε το όριον εις την κορυφήν του όρους, του κατέναντι της φάραγγος Εννόμ προς δυσμάς, ήτις είναι εις το τέλος της κοιλάδος των Ραφαείμ προς βορράν·

9 και διέβαινε το όριον από της κορυφής του όρους έως της πηγής των υδάτων Νεφθωά, και εξήρχετο εις τας κωμοπόλεις του όρους Εφρών· και διευθύνετο το όριον εις Βααλά, ήτις είναι η Κιριάθ-ιαρείμ·

10 και έστρεφε το όριον από Βααλά προς δυσμάς εις το όρος Σηείρ, και διέβαινεν εις το πλάγιον του όρους Ιαρείμ, όπου είναι η Χασαλών, προς βορράν· και κατέβαινεν εις την Βαιθ-σεμές και διέβαινεν εις Θαμνά·

11 έπειτα εξήρχετο το όριον εις το πλάγιον της Ακκαρών προς βορράν· και διευθύνετο το όριον εις Σικρών, και διέβαινεν εις το όρος της Βααλά, και εξήρχετο εις Ιαβνήλ, και έκαμνε το όριον διέξοδον εις την θάλασσαν.

12 Και το όριον το δυτικόν ήτο η θάλασσα η μεγάλη και τα παράλια. Ταύτα είναι τα όρια των υιών Ιούδα κύκλω, κατά τας συγγενείας αυτών.

13 Και εις τον Χάλεβ τον υιόν του Ιεφοννή έδωκε μερίδιον μεταξύ των υιών Ιούδα, κατά την προσταγήν του Κυρίου την προς τον Ιησούν, την πόλιν του Αρβά πατρός του Ανάκ, ήτις είναι η Χεβρών.

14 Και εξεδίωξεν εκείθεν ο Χάλεβ τους τρεις υιούς του Ανάκ, τον Σεσαΐ και τον Αχιμάν και τον Θαλμαΐ, τους υιούς του Ανάκ.

15 Και εκείθεν ανέβη επί τους κατοίκους της Δεβείρ· το δε όνομα της Δεβείρ πρότερον ήτο Κιριάθ-σεφέρ.

16 Και είπεν ο Χάλεβ, Όστις πατάξη την Κιριάθ-σεφέρ και κυριεύση αυτήν, θέλω δώσει εις τούτον Αχσάν την θυγατέρα μου εις γυναίκα.

17 Και εκυρίευσεν αυτήν Γοθονιήλ ο υιός του Κενέζ αδελφός του Χάλεβ· και έδωκεν εις αυτόν Αχσάν την θυγατέρα αυτού εις γυναίκα.

18 Και αυτή, ότε απήρχετο, παρεκίνησεν αυτόν να ζητήση παρά του πατρός αυτής αγρόν· και κατέβη από του όνου, και είπε προς αυτήν ο Χάλεβ, Τι θέλεις;

19 Η δε είπε, Δος μοι ευλογίαν· επειδή έδωκας εις εμέ γην μεσημβρινήν, δος μοι και πηγάς υδάτων. Και έδωκεν εις αυτήν τας άνω πηγάς και τας κάτω πηγάς.

20 Αύτη είναι η κληρονομία της φυλής των υιών Ιούδα κατά τας συγγενείας αυτών.

21 Και ήσαν αι έσχαται πόλεις της φυλής των υιών Ιούδα προς τα όρια της Εδώμ προς μεσημβρίαν, Καβσεήλ, και Εδέρ, και Ιαγούρ,