βιβλίο "ΑΡΙΘΜΩΝ", κεφ. Ι/10, εδ. 33 – 36 .
βιβλίο "ΑΡΙΘΜΩΝ", κεφ. ΙΑ/11, εδ. 1- 35.
1 Και ο λαός γόγγυζε πονηρά στα αυτιά τού Κυρίου και ο Κύριος άκουσε, και εξάφθηκε η οργή του και ανάμεσά τους άναψε μια φωτιά τού Κυρίου, και κατέφαγε την άκρη τού στρατοπέδου.
ΣΧΟΛΙΑ:.
Σε εμπιστεύομαι.
Σε εμπιστεύομαι, σε Σένα ελπίζω
και γονατίζω στο θρόνο Σου μπροστά
Σου παραδίδομαι και Σ΄ αναγνωρίζω
Σαν Κύριό μου και Βασιλιά.
33 ΚΑΙ οδοιπόρησαν από το βουνό τού Κυρίου δρόμο τριών ημερών και η κιβωτός τής διαθήκης τού Κυρίου προπορευόταν μπροστά τους δρόμο τριών ημερών, για να ζητήσει τόπο ανάπαυσης γι' αυτούς.
34 Και η νεφέλη τού Κυρίου ήταν από πάνω τους την ημέρα, όταν σηκώνονταν ο λαός από το στρατόπεδο.
35 Και όταν η κιβωτός σηκωνόταν, ο Μωϋσής έλεγε: «Σήκω, Κύριε, και ας διασκορπιστούν οι εχθροί σου, και ας φύγουν από μπροστά σου εκείνοι που σε μισούν».
36 Και όταν αναπαυόταν, έλεγε: Γύρνα, Κύριε, στις χιλιάδες των μυριάδων τού Ισραήλ.
βιβλίο "ΑΡΙΘΜΩΝ", κεφ. ΙΑ/11, εδ. 1- 35.
2 Και ο λαός βόησε στον Μωυσή και ο Μωυσής προσευχήθηκε στον Κύριο, και σταμάτησε η φωτιά.
3 Και αποκλήθηκε το όνομα εκείνου τού τόπου Ταβερά, επειδή άναψε ανάμεσά τους μια φωτιά τού Κυρίου.
4 Και το σύμμεικτο πλήθος, που ήταν ανάμεσά τους, επιθύμησε μια επιθυμία και έκλαιγαν πάλι και οι γιοι Ισραήλ, και είπαν: Ποιος θα μας δώσει κρέας να φάμε;
5 Θυμούμαστε τα ψάρια, που τρώγαμε στην Αίγυπτο δωρεάν, τα αγγούρια, και τα πεπόνια, και τα πράσα, και τα κρεμμύδια, και τα σκόρδα
6 τώρα, όμως, η ψυχή μας είναι κατάξερη δεν είναι στα μάτια μας τίποτε άλλο εκτός από τούτο το μάννα.
7 Και το μάννα ήταν σαν τον σπόρο τού κοριάνδρου, και το χρώμα του σαν το χρώμα τού βδέλλιου.
8 Ο λαός περιφερόταν μαζεύοντάς το, και το άλεθαν σε μύλο ή το κοπάνιζαν σε γουδί, και το έψηναν σε χύτρα, και έκαναν απ' αυτό ψωμιά στη στάχτη και η γεύση του ήταν σαν γεύση λαγάνας από λάδι.
9 Και όταν κατέβαινε η δροσιά στο στρατόπεδο τη νύχτα, έπεφτε και το μάννα επάνω σ' αυτή.
10 Και ο Μωυσής άκουσε τον λαό να κλαίει στις συγγένειές τους, τον κάθε έναν στη θύρα τής σκηνής του και η οργή τού Κυρίου άναψε υπερβολικά και τούτο φάνηκε κακό και στον Μωυσή.
11 Και ο Μωυσής είπε στον Κύριο: Γιατί ταλαιπώρησες τον δούλο σου; Και γιατί δεν βρήκα χάρη μπροστά σου, ώστε έβαλες επάνω μου το φορτίο ολόκληρου αυτού του λαού;
12 Μήπως εγώ συνέλαβα ολόκληρον αυτό τον λαό; Ή, εγώ τους γέννησα, για να μου λες: Πάρ' τον στον κόρφο σου, όπως η τροφός βαστάει το βρέφος που θηλάζει, στη γη που ορκίστηκες στους πατέρες τους;
13 Από πού να βρεθούν σε μένα κρέατα για να δώσω σε ολόκληρον αυτό τον λαό; Επειδή, κλαίνε σε μένα, λέγοντας: Δώσε μας κρέας να φάμε
14 δεν μπορώ εγώ μόνος μου να βαστάξω ολόκληρον αυτό τον λαό, επειδή αυτό είναι πολύ βαρύ για μένα
15 και αν έτσι κάνεις σε μένα, θανάτωσέ με αμέσως, παρακαλώ, αν βρήκα χάρη μπροστά σου, για να μη βλέπω τη δυστυχία μου.
16 Και ο Κύριος είπε στον Μωυσή: Συγκέντρωσέ μου 70 άνδρες από τους πρεσβύτερους του Ισραήλ, που γνωρίζεις ότι είναι πρεσβύτεροι του λαού, και άρχοντές τους και να τους φέρεις στη σκηνή του μαρτυρίου, όπου θα σταθούν μαζί σου.
17 Και θα κατέβω, και θα μιλήσω εκεί μαζί σου και θα πάρω από το πνεύμα που είναι επάνω σου, και θα το βάλω επάνω σ' αυτούς και θα βαστάζουν μαζί σου το φορτίο του λαού, για να μη το βαστάζεις εσύ μόνος.
18 Και πες στον λαό: Αγιάστε τον εαυτό σας για την αυριανή ημέρα, και θα φάτε κρέας επειδή, κλάψατε στα αυτιά τού Κυρίου, λέγοντας: Ποιος θα μας δώσει κρέας να φάμε; Επειδή, καλά ήμασταν στην Αίγυπτο. Γι' αυτό, ο Κύριος θα σας δώσει κρέας, και θα φάτε
19 δεν θα φάτε μία ημέρα, ούτε δύο ημέρες, ούτε πέντε ημέρες, ούτε δέκα ημέρες, ούτε 20 ημέρες
20 ολόκληρο τον μήνα θα φάτε, μέχρις ότου βγει από τα ρουθούνια σας, και θα το αηδιάσετε, επειδή απειθήσατε στον Κύριο, που είναι ανάμεσά σας, και κλάψατε μπροστά του, λέγοντας: Γιατί να αναχωρήσουμε από την Αίγυπτο;
21 Και ο Μωυσής είπε: 600.000 πεζοί είναι ο λαός, ανάμεσα στους οποίους βρίσκομαι εγώ κι εσύ είπες: Θα τους δώσω κρέας για να φάνε έναν ολόκληρο μήνα.
22 Θα σφαχτούν γι' αυτούς τα κοπάδια και οι αγέλες, ώστε να τους επαρκέσουν; Ή, θα μαζευτούν μαζί όλα τα ψάρια τής θάλασσας γι' αυτούς, ώστε να τους επαρκέσουν;
23 Και ο Κύριος είπε στον Μωυσή: Μήπως μίκρυνε το χέρι τού Κυρίου; Τώρα θα δεις αν ο λόγος μου εκτελείται ή όχι.
24 Και ο Μωυσής βγήκε, και είπε στον λαό τα λόγια τού Κυρίου και συγκέντρωσε τους 70 άνδρες από τους πρεσβύτερους του λαού, και τους έστησε ολόγυρα στη σκηνή.
25 Και ο Κύριος κατέβηκε μέσα σε νεφέλη, και μίλησε σ' αυτόν, και πήρε από το πνεύμα, που ήταν επάνω του, και έβαλε επάνω στους 70 άνδρες, τους πρεσβύτερους και αφού κάθισε επάνω τους το πνεύμα, προφήτευσαν, αλλά δεν εξακολούθησαν.
26 Έμειναν, όμως, δύο άνδρες στο στρατόπεδο, το όνομα του ενός ήταν Ελδάδ, και το όνομα του δεύτερου Μηδάδ και το πνεύμα κάθισε επάνω τους κι αυτοί ήσαν από τους καταγραμμένους, δεν βγήκαν όμως στη σκηνή και προφήτευαν μέσα στο στρατόπεδο.
27 Και έτρεξε ένας νέος, και το ανήγγειλε στον Μωυσή, λέγοντας: Ο Ελδάδ και ο Μηδάδ προφητεύουν στο στρατόπεδο.
28 Και ο Ιησούς, ο γιος τού Ναυή, ο υπηρέτης τού Μωυσή, ο εκλεκτός του, αποκρίθηκε και είπε: Κύριέ μου Μωυσή, εμπόδισέ τους.
29 Και ο Μωυσής τού είπε: Ζηλοτυπείς για μένα; Είθε ολόκληρος ο λαός τού Κυρίου να ήσαν προφήτες, και ο Κύριος να έβαζε επάνω τους το πνεύμα Του.
30 Και ο Μωυσής αναχώρησε στο στρατόπεδο, αυτός και οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ.
31 Και βγήκε ένας άνεμος από τον Κύριο, και έφερε ορτύκια από τη θάλασσα, και τα έριξε κοντά στο στρατόπεδο, σε απόσταση μέχρι μιας ημέρας δρόμο από το ένα μέρος, και μέχρι μιας ημέρας δρόμο από το άλλο, ολόγυρα στο στρατόπεδο και ήσαν στοιβαγμένα μέχρι δύο πήχες επάνω στην επιφάνεια της γης.
32 Κι αφού ο λαός σηκώθηκε, ολόκληρη εκείνη την ημέρα, και ολόκληρη τη νύχτα, και ολόκληρη την επόμενη ημέρα, μάζεψαν τα ορτύκια εκείνος που μάζεψε το λιγότερο, μάζεψε δέκα χομόρ και τα ξάπλωναν ολόγυρα στο στρατόπεδο για τον εαυτό τους.
33 Κι ενώ το κρέας ήταν ακόμα στα δόντια τους, πριν μασηθεί, εξάφθηκε η οργή τού Κυρίου εναντίον του λαού και ο Κύριος πάταξε τον λαό με μια υπερβολικά μεγάλη πληγή.
34 Και αποκάλεσε το όνομα εκείνου του τόπου Κιβρώθ-αττααβά, επειδή, εκεί θάφτηκε ο λαός, ο επιθυμητής.
35 Και ο λαός αναχώρησε από την Κιβρώθ-αττααβά προς την Ασηρώθ, και έμεινε στην Ασηρώθ.
ΣΧΟΛΙΑ:.
Με τη Χάρη του Θεού μπήκαμε σε έναν καινούργιο χρόνο. Πάει ο παλιός ο χρόνος, όπως λέει και ένα τραγούδι. Πολλά τα βουνά από τα οποία ο καθένας πέρασε κατά τη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου, λίγοι οι κάμποι μέσα στην πορεία της ζωής. Η αλλαγή κάθε χρόνου είναι ένα ορόσημο μέσα στη ζωή. Οι άνθρωποι τούτο το μεταίχμιο το θεωρούν ως έναν σημαντικό οικονομικό σταθμό, στον οποίο σταματούν για να κάνουν απολογισμό των προσπαθειών τους, να αναθεωρήσουν καταστάσεις, καταστρώνουν νέα σχέδια, προγραμματίζουν νέες δραστηριότητες, βάζουν στόχους πολιτικούς, οικονομικούς κλπ. Βάζουν στόχους οι άνθρωποι και αγωνίζονται, για να τους πετύχουν. Προγραμματίζουν πως θα αξιοποιήσουν το χρόνο τους καλύτερα, με κάθε τρόπο.
Πόσο σωστά σκέφτονται οι άνθρωποι, για να αυξήσουν τα κέρδη τους, για να πετύχουν στις δουλειές τους; Ο Κύριος προειδοποίησε τα δικά του παιδιά να προσέχουν ιδιαίτερα, διότι «οι υιοί του αιώνος τούτου είναι φρονιμότεροι εις την εαυτών γενεά, παρά τους υιούς του φωτός» (Λουκάς ΙΣ : 8). Τι τραγικό αλήθεια! Πόσο μεγάλη προσοχή χρειάζεται, πόση σοφία, για να σταθούμε, όπως πρέπει και να μην φανούμε «άσοφοι»! Τρέχουν οι άνθρωποι από το πρωί έως το βράδυ, για να αποκτήσουν πράγματα που είναι προσωρινά, είναι εφήμερα, μάταια.
Μεταίχμιο θα πρέπει να είναι και για το Χριστιανό η μετάβαση από τον ένα χρόνο στον άλλο. Ορόσημο, που θα πρέπει να το δει κάτω από μία διαφορετική σκοπιά, από τους «υιούς του αιώνος τούτου». Θα πρέπει πάνω απ' όλα να είναι ώρες πνευματικής περισυλλογής, απολογισμού, αλλά και ώρες προϋπολογισμού στον τομέα τον πνευματικό και στον τομέα της σχέσης του με τον Θεό και δημιουργό του. Καλείται ο πιστός άνθρωπος να θέσει στόχους, όχι προσωρινούς σαν των ανθρώπων, αλλά στόχους που θα επεκτείνονται μέσα στην αιωνιότητα.
Αρχίζοντας από τον απολογισμό μας για το χρόνο που έφυγε, μια κραυγή ευχαριστία οφείλουμε να στείλουμε στο Θεό: "Σ’ ευχαριστούμε Κύριε γιατί και τούτο το χρόνο που πέρασε ήσουν μαζί μας". Το ότι φτάσαμε στο τέλος ενός ακόμα χρόνου και μπήκαμε στις πρώτες μέρες ενός νέου χρόνου, αυτό δεν είναι αποτέλεσμα δικών μας ενεργειών, είναι αποτέλεσμα της Αγάπης, της Μακροθυμίας και του Ελέους του Θεού.
Στο διάστημα που πέρασε ο Κύριος επέτρεψε να ζήσουμε. Ήταν ο γεωργός (ο Ιησούς Χριστός), ο οποίος παρακάλεσε τον αμπελουργό (τον Θεό) και είπε: «Αφες αυτήν (συκιά) και τούτο το έτος, έως ότου σκάψω περί αυτήν, και βάλω κοπριαν και εάν μεν κάμη καρπόν, καλώς, ειδεμή, θέλεις εκ κόψει αυτήν μετά ταύτα» (Λουκάς ΙΓ/13: 7). Ο Κύριος επέτρεψε να ζήσουμε, ήταν μαζί μας και καθώς φτάσαμε στο τέλος του χρόνου, οφείλουμε να ομολογήσουμε όλοι μας εκείνη τη χαρακτηριστική φράση που για λογαριασμό του λαού Ισραήλ στην πόλη Μισπά είπε ο Σαμουήλ: «Εβεν – Εζερ», που σημαίνει: "Μέχρι σήμερα βοήθησε ημάς ο Κύριος" (Α΄ Σαμουήλ Ζ/7: 12).
Πόσο μεγάλες αληθινά ήταν οι ευλογίες του Θεού μέσα στη ζωή μας, στην οικογένειά μας, στη συγγένειά μας και τούτο το χρόνο που πέρασε! Κάθε μία από τις μέρες που πέρασε η πρόνοια του Θεού μας προσέφερε ό,τι είχαμε ανάγκη. Στάθηκε κοντά μας, Θεός ισχυρός, θαυμαστός σύμβουλος μέσα στη ζωή μας και πόσες φορές εμείς δε σταθήκαμε αγνώμονες, όπως ο λαός Ισραήλ για όλες τις ευεργεσίες Του.
Ο καθένας μας ας μείνει σε τούτο το ορόσημο και ας συλλογιστεί πώς στάθηκε τις 365 που πέρασαν απέναντι στον Κύριο. Ας συλλογιστούμε τους δρόμους μας. Βαδίσαμε πάνω στην σωστή οδό. Βαδίσαμε πάνω στα αχνάρια Εκείνου ή μήπως περπατήσαμε στους δικούς μας δρόμους, μήπως, καθώς βαδίζαμε, πότε μπαίναμε στο σωστό δρόμο, πότε βγαίναμε σε άλλους δρόμους, για να επανέλθουμε μετά από λίγο. Μόνον οι ναρκαλιευτές γνωρίζουν πόσο επικίνδυνη είναι μια τέτοια πορεία και οφείλει και ο κάθε Χριστιανός να γνωρίζει τούτη την επικινδυνότητα. Καθώς ο ανιχνευτής ναρκών βαδίζει μπροστά εξοπλισμένος με το κατάλληλο μηχάνημα ανίχνευσης, πίσω μπορεί να ακολουθούν δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες στρατιώτες, όμως όπου πατήσει αυτός, εκεί ακριβώς θα πατήσουν και οι στρατιώτες γιατί λίγο πιο πέρα μπορεί να υπάρχει νάρκη. Έτσι θα πρέπει να ακολουθούμε και να βαδίζουμε, ακριβώς πάνω στα βήματα του Κυρίου. Έξω από αυτά καιροφυλακτούν "οι νάρκες" του εχθρού.
Αυτό είναι το παρελθόν. Ο Απ. Παύλος δια πνεύματος Αγίου έρχεται να μας πει στην “Προς Φιλιππησίους” επιστολή τη δική του εμπειρία από το βεβαρημένο παρελθόν του: «Ένα πράττω, τα μεν οπίσω λησμονώ, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος τρέχω προς τον σκοπό της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού» (Φιλιππησίους Γ/3: 14). Αυτό είναι το μέλλον του πιστού ανθρώπου.
Το παρελθόν έρχεται πολλές φορές να μας απασχολήσει και όπως τα βαρίδια να μας τραβήξει προς τα κάτω και να μας πνίξει. Ξεχνάμε ότι το παρελθόν μας το έχουμε εξομολογηθεί στον Κύριο και πλέον ανήκει στον Κύριο, ο οποίος το έχει οριστικά και αμετάκλητα τακτοποιήσει. Στο βιβλίο του Προφήτη "Μιχαία" (Παλαιά Διαθήκη), αναφέρεται: «Θα γυρίσει, και θα μας σπλαχνιστεί, θα καταστρέψει τις ανομίες μας και όλες τις αμαρτίες τους θα τις ρίξει στα βάθη τής θάλασσας» (Μιχαίας Ζ/7: 19). Και αφού το παρελθόν έχει τακτοποιηθεί, δε θα πρέπει να μας συγκρατεί, αλλά να επεκτεινόμεθα προς τα εμπρός. Ας έλθουμε τώρα να δούμε, πάντοτε με γνώμονα το λόγο του Θεού, πώς πρέπει να σταθούμε τον καινούργιο χρόνο που ανοίγεται μπροστά μας.
Στο πρώτο πράγμα που ο Λόγος του Θεού μας εφιστά την προσοχή και θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας είναι: «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατείτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι οι ημέρες είναι πονηρές» (Εφεσίους Ε/5: 15). Εάν τότε οι ημέρες ήταν πονηρές, φανταστείτε πόσο παμπόνηρες είναι στις ημέρες μας. Ο χρόνος είναι πολύτιμος, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο το οποίο θα πρέπει να χρησιμοποιούμε σωστά και να επενδύουμε το κεφάλαιο αυτό για την πνευματική μας πρόοδο. Δε νοείται στη ζωή του Χριστιανού η έκφραση: «Δεν είχα τι να κάνω, πήγα εδώ ή εκεί για να περάσει η ώρα μου». Για το Χριστιανό πάντα θα πρέπει κάτι να υπάρχει. Εξαγοράζω τον καιρό σημαίνει ότι χρησιμοποιώ σωστά το χρόνο μου για τις ανάγκες της ζωής μου. Και ποια είναι η υπέρτατη ανάγκη του ανθρώπου; Να τακτοποιηθεί με το Θεό, να αυξηθεί πνευματικά, να εγκολπωθεί όλα εκείνα τα οποία ο Κύριος έχει ετοιμάσει για τους δικούς του ('Α΄ Κορινθίους Β/2: 9) και να ζήσει αιώνια κοντά στο Θεό (κατά Ιωάννην Γ/3: 36, Ε/5: 24, Σ/6: 47, Σ/6: 54).
Ζούμε σε μια περίοδο ιδιαίτερα κρίσιμη. Τα «σημεία των καιρών» βοούν. Μη φανούμε άσοφοι. Μην ακούσουμε από τον Κύριο εκείνη την ημέρα: «Υποκριτές, το πρόσωπο της γης και του ουρανού εξεύρετε να διακρίνετε, τον δε καιρόν τούτον πως δεν διακρίνετε» (Λουκάς ΙΒ/12: 56). Ο μεγαλύτερος στόχος του εχθρού της ψυχής είναι να μας παραπλανήσει, ώστε να χάνουμε το χρόνο μας μέσα στα "ξυλοκέρατα" του κόσμου, έτσι ώστε να μην οικοδομούμεθα πνευματικά.
Μας διαβεβαιώνει ο Κύριος : «Ο καιρός είναι εγγύς. Όστις αδικεί, ας αδικήσει έτι και όστις είναι μολυσμένος, ας μολυνθεί έτι και ο δίκαιος ας γίνει έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γίνει έτι άγιος» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 10-11). Είναι ώρα κατά την οποία «η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και οι βιαστές αρπάζουν αυτήν» (Ματθαίος ΙΑ/11: 12). Είναι εσχάτη ώρα. Είναι η τελευταία ευκαιρία, για να «εγερθώμεν εκ του ύπνου» (Ρωμαίους ΙΓ/13: 11). Είναι πολύ κοντά η ώρα που θα βρεθούμε στην παρουσία του Θεού, αφού η αρπαγή της εκκλησίας πλησιάζει. (Α' Θεσσαλονικείς Δ/4: 13 – 18). Ενώπιον Αυτού θα πρέπει να βρεθούμε άσπιλοι και άμωμοι, πλήρεις καρπών δικαιοσύνης δια του Ιησού Χριστού. Ας προσέξουμε ιδιαίτερα, για να μην «αισχυνθώμεν απ’ Αυτού, εν τη παρουσία αυτου».(Α' Ιωάννου Β/2: 28). Θα είναι μεγάλη τραγωδία. Άλλωστε αυτό ακριβώς ήθελε να τονίσει και ο Κύριος με την παραβολή των "δέκα παρθένων". Δεν ήσαν από τον κόσμο οι μωρές παρθένες. Ήσαν μέσα στην Εκκλησία, πίστευαν ότι ο Νυμφίος θα ερχόταν, τον περίμεναν και τελικά έμειναν απέξω.
Αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος μας για το νέο έτος. Ο Απ. Παύλος, απευθυνόμενος στο «γνήσιο τέκνο» τον Τιμόθεο (Α΄ Τιμοθέου Α/1: 2), συνοψίζει τις νουθεσίες τους, ως εξής : «Σπούδασον να παραστήσεις σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 15) Ένας εργάτης μέσα στον αγρό του Θεού που δε θα ντραπεί εκείνη την ημέρα στην παρουσία Του για το έργο του, γιατί στηρίχθηκε πάνω στις αλήθειες του Ευαγγελίου. Γιατί έλαβε "πέντε μνας" και όταν επέστρεψε ο οικοδεσπότης και ζήτησε λογαριασμό, κρατούσε στα χέρια "δέκα μνας" (Λουκάς ΙΘ/19: 18).
Έτσι καλούμαστε να ζήσουμε την καινούργια χρονική περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας. Καλούμαστε να εργασθούμε συνετά μέσα στον αγρό του Κυρίου, χωρίς να ξεχνάμε ούτε στιγμή ότι μέσα στο χρόνο που άρχισε θα πρέπει να σταθούμε, ως "ξένοι και πάροικοι" (Λευιτικό ΚΕ/25: 23), γιατί η κατοικία μας δεν είναι εδώ. Η κατοικία μας είναι στον ουρανό, φυλαγμένη από τον ίδιο τον Κύριο (Ιωάννης ΙΔ/14: 2), ο οποίος θα έλθει να μας παραλάβει και να μας οδηγήσει εκεί που κι Αυτός (Ιωάννης ΙΓ/13: 36). Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: «πραγματεύθητε εωσού έλθω». (Λουκάς ΙΘ/19: 13).
Μέσα σε τούτο το «πραγματευθείτε» περικλείεται, πάνω απ’ όλα, η σωστή χρήση του χρόνου. Πώς χρησιμοποιούμε το χρόνο μας; Εξαντλούμε το χρόνο για τη δόξα Εκείνου, για να γνωρίσουν ψυχές, για να αυξηθούμε στην πίστη, στην ευσέβεια, στον "αγιασμό", χωρίς τον οποίο κανένας δεν θα δει το Πρόσωπο του Θεού (Εβραίους ΙΒ/12: 14), επειδή εμείς δε γνωρίζουμε και επειδή ο λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει ότι: "άνευ Εμού" (χωρίς τον Κύριο) δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα (Ιωάννης ΙΕ/15: 5), θεωρώ ότι μία θα πρέπει να είναι η προσευχή μας: «Κύριε, Δίδαξέ μας να ζούμε έτσι τις ημέρες μας, ώστε να προσκολλώμεν τις καρδιές μας στην σοφία» (Ψαλμός 90: 12). Αυτή είναι η σοφία του Θεού, μια σοφία, την οποία ο Θεός απέκρυψε από τους σοφούς του αιώνος τούτου και τους ισχυρούς και την οποία αποκαλύπτει και σήμερα στους φοβουμένους Αυτόν (Ματθαίος ΙΑ/11: 25 & Λουκάς Ι/10: 21). Να γιατί μέσα στο νέο χρόνο θα πρέπει να περπατάμε "αποβλέποντες εις τον Ιησού, που είναι ο αρχηγός και τελειωτής της πίστεώς μας". (Εβραίους ΙΒ/12: 2), το Α και το Ω δηλαδή στη σχέση μας με το Θεό.
βιβλίο "Δευτερονομίου", κεφ. ΙΑ/11, εδ. 10-12.
10 Επειδή, η γη, στην οποία μπαίνεις μέσα για να την κληρονομήσεις, δεν είναι όπως η γη τής Αιγύπτου απ' όπου βγήκατε, όπου έσπερνες τον σπόρο σου, και την πότιζες με το πόδι σου, σαν κήπο λαχάνων
11 αλλά, η γη στην οποία διαβαίνετε για να την κληρονομήσετε, είναι γη βουνών και κοιλάδων, πίνει νερό από τη βροχή τού ουρανού
12 γη που ο Κύριος ο Θεός σου την επιβλέπει πάντοτε τα μάτια τού Κυρίου τού Θεού σου είναι επάνω της, από την αρχή τού χρόνου μέχρι το τέλος τού χρόνου.
Ένας νέος χρόνος αρχίζει ανάμεσα σε πολλά προβλήματα και αξεπέραστες δυσκολίες που θα προκύψουν στην πορεία της ζωής. Ας θέσουμε μπροστά στη ζωή μας, μπροστά από την καθημερινή μας πορεία, την «κιβωτό της διαθήκης του Κυρίου». (Αριθμοί Ι/10: 33). Η Κιβωτός, δηλαδή ο Κύριος, είναι ανάγκη να προπορεύεται και μεις να ακολουθούμε. Πίσω από τα βουνά των προβλημάτων που θα συναντήσουμε μέσα στον καινούργιο χρόνο, πίσω από όλες τις δυσκολίες, ένα είναι βέβαιο ότι μαζί μας θα είναι ο Κύριος. Θα είναι μαζί μας από την αρχή τού χρόνου μέχρι το τέλος τού χρόνου. Ας εμπιστευθούμε λοιπόν τον Κύριο, επειδή καθένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα σωθεί (Ρωμαίους Ι/10: 13), επειδή καθένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου δε θα καταισχυνθεί εις τον αιώνα (Ιωήλ Β/2: 27). ---
Σε εμπιστεύομαι, σε Σένα ελπίζω
και γονατίζω στο θρόνο Σου μπροστά
Σου παραδίδομαι και Σ΄ αναγνωρίζω
Σαν Κύριό μου και Βασιλιά.
