Ο κόκκος του σίτου.

      Ευαγγέλιον "κατά Ιωάννην",  κεφ. ΙΒ/12,  εδάφ. 24. 

    «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει εάν όμως αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει».  

         ΣΧΌΛΙΑ :

       Βρισκόμαστε στην τελευταία εβδομάδα του Κυρίου Ιησού Χριστού πάνω στη γη μας. Μεγάλα γεγονότα έχουν συμβεί τις προηγούμενες μέρες με κύριο την ανάσταση του Λαζάρου από τους νεκρούς (Ιωάννης ΙA/11: 43). Λίγο μετά η Μαρία είχε λάβει μία λύτρα καθαρού και πολυτίμου νάρδου και το έχυσε πάνω στο κεφάλι του Κυρίου. Ο Ιούδας διαμαρτύρεται για την πράξη αυτή και υποκριτικά απορεί γιατί τούτο το μύρο δεν πουλήθηκε για τριακόσια δηνάρια με σκοπό να δοθούν τα χρήματα για τις ανάγκες των φτωχών. Ο Κύριος επεμβαίνει: «καλόν έργον έπραξε» (Μάρκος ΙΔ/14 : 6). 

     Καθώς τα νέα για την ανάσταση του Λαζάρου από τους νεκρούς εξαπλώνονται γρήγορα, ένα μεγάλο πλήθος από τους Ιουδαίους πήγαν στη Βηθανία για να δουν τον Κύριο, αλλά και τον αναστημένο Λάζαρο. Ο Κύριος αναχωρεί από τη Βηθανία καθήμενος πάνω σε ένα γαϊδουράκι σύμφωνα με τον Προφήτη Ζαχαρία, κεφ. Θ/9, εδ. 9, για να πάει στην Ιερουσαλήμ να γιορτάσει μαζί με τους μαθητές του τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα. Στο δρόμο του πλήθη λαού κρατώντας τα βάια των φοινίκων έκραζαν: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ». (Ιωάννης ΙΒ/12: 13). Αυτή ήταν μια κραυγή που έβγαινε από τα χείλη και όχι από την καρδιά των ανθρώπων. 

      Καθώς ο Κύριος φτάνει στην Ιερουσαλήμ, ένα ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα έχει επικρατήσει. Το λαό έχει καταλάβει ένας πρόσκαιρος ενθουσιασμός. Οι αρχιερείς, οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι και ιδιαιτέρως οι Σαδουκαίοι, που δεν πίστευαν στην ανάσταση των νεκρών, κατέχονται από ένα πνεύμα καχυποψίας και μίσους κατά του Κυρίου. Ο αναστημένος Λάζαρος τους έχει γίνει πιο μισητός και από τον Κύριο, γιατί αυτός είναι η πλήρη απόδειξη της δύναμης του Κυρίου. Οι αργυραμοιβοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να κερδοσκοπήσουν και για το σκοπό αυτό έχουν μετατρέψει χωρίς κανέναν δισταγμό «τον οίκον του Θεού εις οίκον εμπορίου". Μπορεί ο κόσμος να χαίρεται όμως ο Κύριος, καθώς παρατηρεί όλα αυτά, είναι πολύ λυπημένος, γιατί είναι ο μόνος που γνωρίζει πόσο μεγάλη θα είναι η καταστροφή και η ερήμωση που θα έρθει σε λίγα χρόνια για την Ιερουσαλήμ και το λαό της εξαιτίας της απιστίας και της σκληροκαρδίας τους.

       Ανάμεσα σ’ αυτούς που είχαν έρθει στην Ιερουσαλήμ, για να προσκυνήσουν στη γιορτή, ήταν και κάποιοι Έλληνες. Αυτοί ήταν εθνικοί προσήλυτοι στον Ιουδαϊσμό. Το γεγονός ότι ανέβηκαν να προσκυνήσουν στη γιορτή δείχνει ότι δεν ακολουθούσαν πλέον τη θρησκεία των προγόνων τους, αλλά είχαν αποδεχτεί τον αληθινό Θεό. Οι άνθρωποι αυτοί είναι μια εικόνα των εθνικών που άκουσαν το ευαγγέλιο και πίστεψαν σ’ αυτό την ώρα που οι Ιουδαίοι απέρριπταν τον Κύριο Ιησού. Πλησίασαν λοιπόν το Φίλιππο, ίσως γιατί είχε ελληνικό όνομα, και του είπαν: «θέλουμε να δούμε τον Ιησού». Ο Φίλιππος πήρε μαζί του και τον Αντρέα και μετέφεραν το αίτημα στον Κύριο. 

      Στον Κύριο έκανε μεγάλη εντύπωση η επιθυμία των Ελλήνων να Τον δουν και η απάντησή του προς τους μαθητές που είχαν μεσολαβήσει ήταν: «ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου». Δηλαδή ήρθε η ώρα να επεκταθεί η βασιλεία του Θεού πέρα από τους Ιουδαίους και στους εθνικούς.

      Στη συνέχεια ο Κύριος τους εξηγεί: «εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει εις την γην και αποθάνει, αυτός μόνος μένει εάν όμως αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει». Τούτη η σπουδαία διακήρυξη αποτελεί μια μεγάλη μαρτυρία για την ύπαρξη ζωής μετά θάνατον. Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο από το χώμα που πήρε από τη γη και «ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν». (Γένεσις Β: 7). Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο για να ζει. Ο θάνατος μπήκε στη ζωή του ανθρώπου παρείσακτος εξαιτίας της αμαρτίας. Αν η ζωή δε συνεχιζόταν μετά το θάνατο του θνητού μας σώματος, τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά. Ο άνθρωπος θα ζούσε ένα χρονικό διάστημα, θα πέθαινε και όλα θα τελείωναν. Όμως ο Κύριος Ιησούς Χριστός επίμονα διακήρυξε κατά τη διακονία του πάνω στη γη, για αιώνια ζωή και για αιώνια βασιλεία. Η διακήρυξή Του ήταν: «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή». (Ματθαίος Σ/6: 33 -- Λουκάς ΙΒ/12 : 31). 

      Ας παρατηρήσουμε μία ακόμα διακήρυξή Του, που φανερώνει τη ζωή μετά το σωματικό θάνατο, όπως μας την αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς: «Εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων, όταν ίδητε τον Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ και πάντας τους προφήτας εν τη βασιλεία του Θεού, εαυτούς δε εκβαλλομένους έξω. Και θέλουσιν ελθεί από ανατολών και δυσμών και από βορρά και νότου και θέλουσι καθίσει εν τη βασιλεία του Θεού» (Λουκάς ΙΓ/13: 28-29). Ο Κύριος πολλές φορές έλεγε: «Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ και ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ, δεν είναι ο Θεός, Θεός νεκρών, αλλά ζώντων». (Ματθαίος ΚΒ/22: 32). Ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών, αλλά ζωντανών. Όταν λέει ότι είναι Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ δεν εννοεί ότι είναι Θεός νεκρών και προσώπων που κάποτε υπήρξαν και τώρα δεν υπάρχουν, αλλά ζωντανών ακόμα και μετά τον επίγειο θάνατό τους. Έτσι στην ιστορία του πλούσιου και του πτωχού Λαζάρου (Λουκάς ΙΣ/16: 19-31) βλέπουμε τον Αβραάμ να ακούει τα λόγια του πλουσίου και να του απαντάει ουσιαστικά ότι στην επίγεια ζωή του ο άνθρωπος πρέπει να προετοιμαστεί για την αιωνιότητα. 

       Παντού και πάντοτε ο Κύριος Ιησούς μιλάει για την ουράνια βασιλεία στην οποία θα μπουν μέσα όλοι εκείνοι που πίστεψαν σ’ Αυτόν και που πήραν στα σοβαρά το λόγο του Θεού και που φρόντισαν, όσο ήταν στην επίγεια ζωή τους, να πιστεύουν σ’ Αυτόν και να ακολουθούν τη διδαχή Του. 

       Ο Κύριος παρομοιάζει τον εαυτόν Του με το σπόρο του σιταριού. Αν δεν πέθαινε, θα έμενε μόνος στον ουρανό και θα απολάμβανε τη δόξα Του μέσα στην αγκαλιά του Πατέρα του. Αν όμως πεθάνει, θα προσφέρει "οδό σωτηρίας" για πολλούς. Δεν είχε έρθει στον κόσμο μας ο Κύριος για να υπηρετηθεί από τους ανθρώπους, αλλά για να υπηρετήσει τους ανθρώπους και να δώσει τη ζωή Του «λύτρον αντί πολλών». (Μάρκος Ι/10: 45). Οι άνθρωποι γύρω μας στη μεγάλη τους πλειοψηφία αγωνίζονται καθημερινά αποκλειστικά, για να εξασφαλίσουν την τροφή τους, την ένδυση, τη διασκέδαση και θεωρούν ότι αυτά είναι τα πιο σημαντικότερα πράγματα σε τούτη τη ζωή, ενώ παραμελούν την ψυχή τους που είναι αιώνια και ως εκ τούτου πολύ πιο σημαντική από το σώμα τους. Παραμελώντας την ψυχή τους και γενικά τη σχέση τους με το Θεό, χάνουν την αιώνια ζωή την οποία ο Θεός προσφέρει σε κάθε πιστό άνθρωπο «δωρεάν, κατά χάριν» (Εφεσίους Β : 8). 

     «εάν ο κόκκος τον σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει». Ο κόκκος του σίτου είναι η εικόνα της ανθρώπινης ψυχής. Όπως ο κόκκος σίτου πέφτει στη γη για να πεθάνει, όπως φυτρώνει, μεγαλώνει και δίνει τον καρπό του, το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με την ανθρώπινη ψυχή. Καθώς τον παρατηρούμε έναν κόκκο, βλέπουμε κάτι μικρό και φαινομενικά ασήμαντο. Όμως μέσα σ’ αυτό το μικρό σποράκι και σε κάθε σποράκι γύρω μας, ο Δημιουργός του σύμπαντος έχει βάλει ζωή. 

      Καθώς πέφτει μέσα στη γη εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι όλα να χάθηκαν. Θα ακολουθήσει η σήψη, η αποσύνθεση και όλα θα πάρουν το δρόμο τους μέσα στην παγκόσμια κυκλοφορία. Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται έτσι. Καθώς ο μικρός κόκκος βρίσκεται μέσα στη γη λιωμένος και κατεστραμμένος μία δύναμη αρχίζει να ενεργοποιείται μέσα του. Σε λίγο μια μυτούλα θα σκάσει πάνω στο χώρα και λίγο αργότερα ένα νέο δένδρο θα βγει και θα φέρει πολύ καρπό. Ο άνθρωπος στο εργαστήριο μπορεί πολύ εύκολα να φτιάξει έναν κόκκο σίτου που αποτελείται από υδατάνθρακες (άμυλο), πρωτεΐνες, νερό, κυτταρίνη, σάκχαρα, λιπίδια κλπ, όμως δεν μπορεί να βάλει ζωή μέσα του και να το κάνει να βλαστήσει. Η ζωή ανήκει στο Θεό και είναι αυτό ένα προνόμιο που ο Θεός έχει κρατήσει αποκλειστικά για τον εαυτόν Του. 

      Βλέπουμε τον άνθρωπο, την κορωνίδα της κτίσεως του Θεού, να μπαίνει μέσα στον τάφο και πολλές φορές από άγνοια του λόγου του Θεού λέμε: «πάει, χάθηκαν όλα», ο τάφος είναι το τέλος. Ο λόγος του Θεού μιλάει για ανάσταση νεκρών και μας διαβεβαιώνει ότι τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. 

35 Αλλά θέλει τις ειπεί: Πως ανασταίνονται οι νεκροί; και με ποίον σώμα έρχονται; 

36 Άφρον, εκείνο το οποίον συ σπείρεις, δεν ζωογονείται εάν δεν αποθάνη 

37 και εκείνο το οποίον σπείρεις, δεν σπείρεις το σώμα το οποίον μέλλει να γείνη, αλλά γυμνόν κόκκον, σίτου τυχόν ή τινός των λοιπών. 

38 Ο δε Θεός δίδει εις αυτό σώμα καθώς ηθέλησε, και εις έκαστον των σπερμάτων το ιδιαίτερον αυτού σώμα. 

39 Πάσα σαρξ δεν είναι η αυτή σαρξ, αλλά άλλη μεν σαρξ των ανθρώπων, άλλη δε σαρξ των κτηνών, άλλη δε των ιχθύων και άλλη των πτηνών. 

40 Είναι και σώματα επουράνια και σώματα επίγεια πλην άλλη μεν η δόξα των επουρανίων, άλλη δε η των επιγείων. 

41 Άλλη δόξα είναι του ηλίου, και άλλη δόξα της σελήνης, και άλλη δόξα των αστέρων διότι αστήρ διαφέρει αστέρος κατά την δόξαν. 

42 Ούτω και η ανάστασις των νεκρών. Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία 

43 σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει 

44 σπείρεται σώμα ζωϊκόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωϊκόν, και είναι σώμα πνευματικόν. 

    Ο κόκκος του σίτου που πέφτει στη γη σαπίζει, αλλά δε χάνεται, μας δίνει τη δύναμη να κοιτάξουμε πέρα από τα βλεπόμενα, να ατενίσουμε σε μια άλλη ζωή τελείως διαφορετική από αυτή που ζούμε, μια ζωή την οποία έχει υποσχεθεί ο Θεός σε κάθε δικό Του παιδί και στην οποία νέα ζωή . (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 4). Ο ίδιος ο Κύριος αναφέρει: «θα εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον διότι τα πρώτα παρήλθον». Διακήρυξε: «Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής» (Ιωάννης Σ/6: 48). Όμως τι μεγάλη και τραγική αντίφαση: Ο άρτος της ζωής από τον οποίο θα πρέπει να φάει κάθε άνθρωπος για να ζήσει αιώνια, ήρθε ανάμεσα στο λαό Του, ήρθε στους δικούς Του και οι δικοί Του δεν Τον δέχτηκαν. Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: 

11 Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. 

12 Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού 

13 οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν. (Ιωάννης Α : 11 – 13). 

    Ο «άρτος της ζωής» ο καταβάς εκ του ουρανού είναι ο Ιησούς Χριστός. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο στη λογική του φυσικού ανθρώπου, ο θάνατος του Χριστού, ο Σταυρός του Ιησού Χριστού, είναι πηγή ζωής, μιας άλλης ζωής, της ζωής που έζησε ο Χριστός και που τη μεταδίδει σε κάθε πιστό άνθρωπο δια του Αγίου Πνεύματος. 

14 Επειδή η αγάπη του Χριστού συσφίγγει ημάς, διότι κρίνομεν τούτο, ότι εάν εις απέθανεν υπέρ πάντων, άρα οι πάντες απέθανον 

15 και απέθανεν υπέρ πάντων, διά να μη ζώσι πλέον δι' εαυτούς οι ζώντες, αλλά διά τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών. (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 14,15). 

      Όλες οι υποσχέσεις του Θεού κληρονομούνται «διά πίστεως» και μόνο μέσα από την πίστη μας δίνεται η δύναμη να μπορούμε να πεθάνουμε για τις αμαρτωλές μας επιθυμίες, για το δικό μας θέλημα και να ταυτιστούμε με το θέλημα του Θεού. Ο ίδιος ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να πεθάνει και με το θάνατό Του να μας εξαγοράσει από τον αιώνιο θάνατο. Εκείνο που μένει σε μας είναι να ακολουθούμε το Χριστό, χωρίς να ζούμε για τον εαυτόν μας, αλλά να ζούμε για εκείνον που πέθανε και αναστήθηκε για μας. Μέσα απ’ αυτό το θάνατο ο Κύριος μας υπόσχεται αιώνια ζωή και καρπό πολύ στην πνευματική μας ζωή για τη δόξα Του. Αν ταυτιστούμε με το Χριστό, «αν έχουμε γίνει σύμφυτοι μαζί Του ως προς την ομοιότητα του θανάτου του, κατά συνέπεια θα είμαστε και ως προς την ομοιότητα της ανάστασης». (Ρωμαίους Σ/6: 5). 

     Ο Χριστός δε μας καλεί να προσφέρουμε τη ζωή μας σε μια θυσία που θα οδηγήσει στο φυσικό θάνατο, μας καλεί να κάνουμε κάτι μεγαλύτερο και δυσκολότερο. Η ζωή μας να είναι μια "ζωντανή θυσία" (Ρωμαίους ΙΒ/12: 1), που θα φανερώνει Αυτόν και τη δύναμή Του. Θέλει, ενώ ζούμε τη φυσική μας ζωή, να αποχωριστούμε κάθε τι γήινο, εφήμερο, προσωρινό και να ζήσουμε τη δική Του ζωή δια της πίστεως. Ο Χριστός θέλει να ζούμε μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά να μην ταυτιζόμαστε με αυτόν τον κόσμο. Θέλει να ζούμε και να προχωρούμε όπως το υποβρύχιο μέσα στη θάλασσα που, ενώ βρίσκεται μέσα στο νερό, ούτε σταγόνα νερού δε μπαίνει μέσα σ’ αυτό. 

      Η αποστροφή μας ως προς το φρόνημα του κόσμου, το οποίο παρέρχεται και η ταύτισή μας με το θέλημα του Θεού μας εξασφαλίζει αιώνια ζωή. «ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα». (Α΄ Ιωάννου Β/2: 17). Η ταύτισή μας με το θάνατο του Χριστού θα μας καταστήσει πάνω από νικητές. Ο λόγος του Θεού αναφέρει: «εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς». (Ρωμαίους Η/8: 37). Μόνον έτσι θα νικήσουμε τον εχθρό και τις μεθοδίες του. (Α΄ Ιωάννου Β/2: 13) γιατί «μεγαλύτερος είναι αυτός που είναι μέσα σε σας, παρά αυτός που είναι μέσα στον κόσμο». (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 4). Θα νικήσουμε, διότι πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό. «και ποιος είναι εκείνος που νικάει τον κόσμο, παρά αυτός που πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός τού Θεού». (Α΄ Ιωάννου Ε/5: 5). Σ' εκείνον που δια της πίστεως θα βγει νικητής ο Χριστός θα δώσει «να φάει από του μάννα του κεκρυμμένου, και θέλω δώσει εις αυτόν ψήφον λευκήν, και επί την ψήφον όνομα νέον γεγραμμένον, το οποίον ουδείς γνωρίζει ειμή ο λαμβάνων». (Αποκάλυψις Β/2: 17). 

--«Ο νικών, ούτος θέλει ενδυθή ιμάτια λευκά, και δεν θέλω εξαλείψει το όνομα αυτού εκ του βιβλίου της ζωής, και θέλω ομολογήσει το όνομα αυτού ενώπιον του Πατρός μου και ενώπιον των αγγέλων αυτού». (Αποκάλυψις Γ/3: 5). 

--«Όστις νικά, θέλω κάμει αυτόν στύλον εν τω ναώ του Θεού μου, και δεν θέλει εξέλθει πλέον έξω, και θέλω γράψει επ' αυτόν το όνομα του Θεού μου και το όνομα της πόλεως του Θεού μου, της νέας Ιερουσαλήμ, ήτις καταβαίνει εκ του ουρανού από του Θεού μου, και το όνομά μου το νέον». (Αποκάλυψις Γ/3: 12). 

--«οστις νικά, θέλω δώσει εις αυτόν να καθήση μετ' εμού εν τω θρόνω μου, καθώς και εγώ ενίκησα και εκάθησα μετά του Πατρός μου εν τω θρόνω αυτού». (Αποκάλυψις Γ/3: 21). 

--«Ο νικών θέλει κληρονομήσει τα πάντα, και θέλω είσθαι εις αυτόν Θεός και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός». (Αποκάλυψις ΚΑ/21 : 7). 

       Νικητής στον ουρανό θα είναι εκείνος που θα απαρνηθεί τον εαυτόν του, που θα πεθάνει ως προς το εγώ του, θα σηκώσει το σταυρό του και θα ακολουθήσει τον Ιησού Χριστό. «εάν υπομένωμεν, θέλομεν και συμβασιλεύσει, εάν αρνώμεθα αυτόν, και εκείνος θέλει αρνηθή ημάς» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 12). Κάθε στιγμή θα πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια του Απ. Παύλου προς τους χριστιανούς των Φιλίππων, κεφ. Γ, εδ. 20, 21: «Διότι το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς, οπόθεν και προσμένομεν Σωτήρα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, όστις θέλει μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, ώστε να γίνει σύμμορφον με το σώμα της δόξης αυτού κατά την ενέργειαν, διά της οποίας δύναται και να υποτάξη τα πάντα εις εαυτόν». Ο ίδιος ο Κύριος μας διαβεβαιώνει: «Ο νικών θέλει κληρονομήσει τα πάντα, και θέλω είσθαι εις αυτόν Θεός και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός» (Αποκάλυψις ΚΑ/21: 7). Αυτός ο λόγος αποτελεί, επίσης, μια υπόσχεση και εγγύηση της αναστάσεως όλων των αληθινών χριστιανών. (Ρωμαίους Η/8:11 -- Α΄ Κορινθίους -- Σ/6:14 -- Φιλιππησίους Γ/3:21 -- Α΄ Ιωάννου Γ/3:2). 

     Ο ίδιος ο Χριστός  έγινε για μας ένας κόκκος σίτου. Η αγάπη Του για τη σωτηρία των ανθρώπων Τον έριξε στη γη κατά τη Μεγάλη Παρασκευή.  Τούτος ο κόκκος του σίτου την Κυριακή του Πάσχα διέρρηξε το έδαφος  και ξανά βγήκε στην επιφάνεια με την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς. Λίγες μέρες αργότερα  αναλήφθηκε στον ουρανό και από εκεί γεμάτος με πλούσιο καρπό, μυριάδες κόκκους έκλεινε προς τη γη κατά την ημέρα της Πεντηκοστής και διασκόρπισε τα σπέρματα από τα οποία γεννήθηκε η εκκλησία Του.
      Τώρα πλέον όλα εξαρτώνται από εμάς, από τη δική μας θέληση. Θα δώσουμε λόγο για τη ζωή και το έργο μας, για τις επιλογές που κάναμε μέσα στην ελευθερία που ο ίδιος ο Θεός μας χάρισε. Το ζώο δεν είναι ελεύθερο και γι’ αυτό δε θα δώσει λόγο για τη ζωή του. Απ’ όλα αυτά εύλογα βγαίνει το συμπέρασμα ότι η ευθύνη του ανθρώπου είναι πολύ μεγάλη! Όλα τα λόγια του Ιησού Χριστού, καθώς και εκείνα των προφητών και των αποστόλων έχουν θέσει σ’ εμάς την ευθύνη της σωτηρίας μας και της πνευματικής μας προόδου! Δική μας ευθύνη είναι να ζήσουμε μέσα από μία μετάνοια τέλεια και ειλικρινή και σε μια πλήρη υπακοή και εμπιστοσύνη στο πρόσωπό Του! (Λουκάς ΚΔ/24: 47). Ο Θεός είναι Εκείνος που δίδει τη «μετάνοιαν εις ζωήν» (Πράξεις ΙΑ/11: 18) και τη δύναμη για υπακοή με την προϋπόθεση ότι εμείς Tου έχουμε δώσει την καρδιά μας (τη θέλησή μας). Είναι σαν να μας λέγει ο Κύριος: Εμπιστευθείτε με, για να μπορέσω να σας ευλογήσω! Λύστε μου τα χέρια, για να μπορέσω να σας βοηθήσω! Η δε ευθύνη που έχουμε δεν περιορίζεται μόνον στους εαυτούς μας, αλλά επίσης στη σωτηρία και άλλων δια της προσωπικής μας μαρτυρίας και συμπεριφοράς. 

      Ο Απ. Πέτρος στην πρώτη επιστολή του, κεφ. Α, εδάφ. 23, αναφέρει: «ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, διά του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα. γνωστό ότι αναγεννηθήκαμε όχι από φθαρτό σπέρμα, αλλά από άφθαρτο, διαμέσου του λόγου του ζωντανού Θεού». Γι’ αυτό η πατρίδα μας, καταγωγή και προορισμός μας δεν είναι η γη αλλά ο ουρανός. Μέσα στο σπέρμα, όπως γνωρίζουμε από τη γενετική, υπάρχουν όλα όσα θα αναπτυχθούν στο φυτό ή τον άνθρωπο, μέσα στις γονιδιακές καταβολές. Μέσα στο γονιμοποιημένο ωάριο υπάρχει όλος ο άνθρωπος ανεπτυγμένος με όλα του τα στοιχεία και τις κληρονομικές του προικοδοτήσεις από το χρώμα και το σχήμα των ματιών μέχρι την ελιά της γιαγιάς στο μάγουλο. Η ζωή, που με την αναγέννηση διοχέτευσε μέσα μας ο Κύριος δια του Αγίου Πνεύματος και που εμείς τη δεχτήκαμε, την αγκαλιάσαμε και ταυτίσαμε τον εαυτό μας μ’ αυτή, από την ώρα εκείνη άρχισε η ανάπτυξη, που ολοκληρώνεται με την καρποφορία. Οι δικές μας προσπάθειες, όσο καλοπροαίρετες και αν είναι, στερούνται ζωής, είναι από τα γήινα και ανθρώπινα στοιχεία, που δεν αποδίδουν τίποτα το πραγματικό και ουσιαστικό, που να έχει τα χαρακτηριστικά του Ιησού Χριστού.---