Χριστουγεννιάτικοι στοχασμοί.

     

      Όλοι οι άνθρωποι συμφωνούν, πως η γέννηση του Ιησού Χριστού, αποτελεί την αρχή ενός νέου κεφαλαίου στην ιστορία του κόσμου. Είτε πιστεύουν, είτε είναι αδιάφοροι, είτε και αρνητές ακόμα αν είναι, είναι υποχρεωμένοι, από την ιστορική πραγματικότητα, να παραδεχθούν πως κάτι σημαντικό συνέβη, όταν στη σκηνή της ιστορίας πρόβαλε η μοναδική μορφή του Ιησού του Ναζωραίου.

      Καθώς, άλλη μια φορά, θα θυμηθούμε τη Γέννησή Του, ας σταθούμε, πέρα από τις συγκινήσεις και τους θρύλους και ας ρωτήσουμε:

      Τι έφερε ο χριστιανισμός στον κόσμο;

      Ποια η επίδρασή του, στη ζωή της κοινωνίας και του ατόμου;

      Και για να θέσουμε το ερώτημα, με μεγαλύτερη ακριβολογία, τι έφερε ο Χριστός στον κόσμο;

      Στη σημερινή διαστημική εποχή, τι μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο;

     Γιατί ο χριστιανισμός, δεν μπορεί να εννοηθεί, ανεξάρτητα από το πρόσωπο του Χριστού;

     Ας σταθούμε γύρω από Εκείνον, που γεννήθηκε στο στάβλο της Βηθλεέμ και ας δούμε ποιος υπήρξε.

        Τι έργο έκαμε με τη ζωή Του και με το θάνατό Του και φυσικά τι μας δίδαξε.

      Γύρω από την προσωπικότητά Του, πλέκεται όλος ο χριστιανισμός, τουλάχιστον στη γνήσια αποστολική μορφή του.

      Τι έφερε λοιπόν ο Χριστός και τι προσφέρει στον άνθρωπο, ακόμα και στον σημερινό άνθρωπο, που θριαμβεύει με τα τεχνολογικά επιτεύγματά του και κατέχεται από αγωνία και δέος, για το άμεσο μέλλον του;

     Ασφαλώς δεν έφερε νέες ιδέες ή κάποιο νέο σύστημα.

    Θα κάναμε βασικό λάθος, αν λέγαμε πως ο Χριστός, έφερε ένα νέο θρησκευτικό ή κοινωνικό σύστημα. Ο Χριστός έφερε και προσφέρει μια νέα δύναμη.

    Το Ευαγγέλιό Του αποτελεί, δύναμη. (Ρωμαίους Α/1: 16). Είναι η δύναμη που πηγάζει από τον Θεό, που είναι ένας Πατέρας στοργικός, γεμάτος αγάπη.

    «Τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο ώστε έδωκε, όχι απλώς έστειλε, αλλά έδωκε, τον Υιό Του τον μονογενή, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ' Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή» (Ιωάννης Γ/3: 16). Αυτό είναι το νόημα και το μήνυμα, που έρχεται από τη φάτνη της Βηθλεέμ. Ένα μήνυμα που απευθύνεται, προσωπικά σε κάθε άνθρωπο: Ο Θεός είναι Πατέρας σου, σε αγαπά και έχει ανοιχτή την αγκάλη Του για σένα.

     Επαναστατική είναι αυτή η αντίληψη για τον Θεό. Δεν είναι ο μεγάλος άγνωστος, η μια αόριστη ιδέα φιλοσοφικού ή θεολογικού στοχασμού. Είναι ένας Πατέρας στοργικός, που μπορεί να γεμίσει τις πεινασμένες καρδιές μας με αγάπη, που ξεπερνά το νου και τη φαντασία μας.

     Ο Θεός είναι αγάπη! (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 16). Και η αγάπη είναι δύναμη. Γι’ αυτό και εκείνος, που αγαπά, έχει μέσα του το στοιχείο της παντοδυναμίας.

     Όταν κακοποιούσαν έναν χριστιανό τον προκάλεσαν, αυτοί που τον κακοποιούσαν: Τι μπορεί να σου κάνει τώρα ο Χριστός σου; Αυτός απάντησε: Μου δίνει τη δύναμη να σας συγχωρώ και να σας αγαπώ!...

     Έφερε την ταπείνωση και τη θυσία.

     Ο ίδιος ταπείνωσε τον εαυτό Του σε βαθμό, που είναι πέρα και από την πιο τολμηρή φαντασία μας. Απλός, ανάμεσα στους απλούς. Οι αλώπεκες έχουν το καταφύγιό τους και τα πουλιά που πετούνε έχουν τις φωλιές τους, ο Υιός του Ανθρώπου, δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι του, είπε για τον εαυτό Του. (Λουκάς Θ/9: 58).

     Απέδειξε ότι η ταπείνωση είναι το στοιχείο που εξυψώνει τον άνθρωπο.

   Μας έφερε μια νέα αντίληψη για το Θεό, αλλά και για τον άνθρωπο. Σε όλα τα φιλοσοφικά ή θρησκευτικά συστήματα, στο κέντρο είναι ο άνθρωπος, που αναζητά το Θεό - την υπέρτατη πραγματικότητα. Στο χριστιανισμό αντίθετα, είναι ο Θεός που αναζητά τον άνθρωπο.

     Έρχεται με την ταπεινή, ανθρώπινη μορφή του Ιησού, για να αναζητήσει τον άνθρωπο.

     Έρχεται για να ψάξει, να βρει και να σώσει, το «απολωλός». (Λουκάς ΙΘ : 10).

    Έρχεται για να μιλήσει μέσα στην καρδιά του καθενός και να πει : Αδάμ (Κώστα, Γιώργο, Μαρία…..), που είσαι …. (Γένεση Γ/3: 9).

   Και αφού τον βρει και αφού τον ελευθερώσει, του δίνει μαζί με τη λύτρωσή Του, ένα καινούργιο μέτρο αξιών. Η ζωή σου δεν μετριέται με το τι έχεις ή με το τι κατέχεις. (Λουκάς ΙΒ/12: 12). Αλλά με το τι είσαι.

    Ούτε ακόμα με το τι κάνεις, γιατί έχεις την δυνατότητα να κάμεις κάτι καλό, με σαθρά κίνητρα και ελατήρια προβολής.

    Μπορείς να έχεις άφθονα υλικά αγαθά και να είσαι δυστυχισμένος μέσα σ' αυτά. Και μπορεί αντίθετα, μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες, να είσαι χαρούμενος και λυτρωμένος.

    Φυσικά μια τέτοια αντίληψη και μια τέτοια ζωή ισοδυναμεί με θαύμα. Και το θαύμα αυτό το έφερε και το φέρνει Εκείνος, που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ και που ζητάει να γεννηθεί και μέσα στις καρδιές μας.

    Ας τις ανοίξουμε λοιπόν σ' Εκείνον και ας αντηχήσει μέσα μας η μελωδία του αγγελικού ύμνου: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ / και επί γης ειρήνη / εν ανθρώποις ευδοκία...».

Χριστουγεννιάτικα ποιήματα

  Αγαπητοί φίλοι,

      Σε λίγες μέρες ολόκληρη η ανθρωπότητα θα γιορτάσει τα Χριστούγεννα και θα υποδεχθεί το νέο χρόνο. Χριστούγεννα κρίσης και χρονιά αβεβαιότητας.

      Η ζοφερή κατάσταση, που όλοι βιώνουμε, αποτελεί μια ευκαιρία να αναζητήσουμε ξανά, το ξεχασμένο μήνυμα των Χριστουγέννων καθώς και το μοναδικό Πρόσωπο που μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας και να γεμίσει με ελπίδα τις καρδιές μας.

     Ας κοιτάξουμε γύρω μας αναζητώντας τον «πλησίον», ας αντιληφθούμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας, ας δούμε τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και ας σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, με πίστη, με ελπίδα, με αισιοδοξία.

     Με αυτές τις σκέψεις και με πολύ αγάπη, εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες του blog, ειλικρινά «ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ» & «ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ».

                                                                           16. 12. 12

                                                                       Με εκτίμηση

                                                                 Γεώργιος Π. Κομνηνός

Η ΕΚΛΟΓΗ

Χριστουγεννιάτικη βραδιά

Σφίγγει καρδιές η παγωνιά.

Στα έρημα χωριάτικα στενά

Σούρνεται αργά μια συντροφιά.

Ξάφνου οι δυό σταμάτησαν δειλά,

-του πανδοχείου τα θυρόφυλλα κλειστά-

Κι έκρουσε ο άνδρας τη φωτισμένη πόρτα,

Κι απ’ τα χλωμά του καπηλειού τα φώτα,

Πρόβαλε το πρόσωπο ο κάπελας μουντό

Κι είπε κοφτά, βαριά, στους δύο :

-Λυπάμαι, μα για σας εδώ δεν έχει θέση

Πηγαίνετε πιο κει, γιατί όμως ψιλοβρέχει

Έχω ένα στάβλο κάπου εδώ, να μείνετε το βράδυ

Να βολευτεί και η Κυρά στης νύχτας το σκοτάδι

……………………………………………………..

Το ξέχασε ο κάπελας τούτο το περιστατικό

Πέρασαν χρόνια και καιροί, κύλησε ο χρόνος,

Και ο αφέντης πέθανε του ταπεινού του καπηλειού

Και βρέθηκε ξάφνου στο φως, στα πλάτη του ουρανού

Κι άκουσε τότε αυστηρά φρικτή μια καταδίκη

Και πέρασε ένα ουρλιαχτό του καπελά τα στήθη.

- Γιατί; Γιατί λοιπόν να με προσμένει κόλαση βαθιά ;

- Ψήφισες, κι έδιωξες το Χριστό, εκείνη τη βραδιά……

Μονάχα μια μες τη ζωή μας εκλογή

Κι η ψήφος μοναχά μια, κι αυτή λευκή.

Κι η ψήφος που κρατάς με το δικό σου χέρι

Μες το σκοτάδι ή στη χαρά, γρήγορα θα σε φέρει.

 Ο ΞΕΝΟΣ.

Είδα έναν ξένο χθες
του έδωσα να φάει
και του ‘δωσα να πιει και του ‘βαλα
ν’ ακούσει μουσική.
και στο Άγιο Όνομα
της Τριάδας,
εκείνος ευλόγησε εμένα,
ευλόγησε το σπίτι μου,
τα ζωντανά μου ευλόγησε
κι όλα μου τα’ αγαπημένα πρόσωπα.
Και ο κορυδαλλός μου είπε
Στο τραγούδι του :
Είναι πολλές, πολλές, πολλές είναι οι φορές
που ο Χριστός φοράει το ένδυμα
του ξένου.
                (Αρχαίο Κέλτικο ποίημα)

ΓΙΑΤΙ ;;;
 Ήρθα κι εγώ στην Βηθλεέμ,
 πήρα τα’ αστέρι γι’ οδηγό,
 Σ’ είδα στ’ αλόγων το παχνί
 κι έξω το κρύο τσουχτερό,
 μα της Μαρίας η στοργή
 αφράτο πάπλωμα ζεστό,
 ένοιωσα ρίγη στην ψυχή
 κι αναρωτήθηκα, γιατί...;

Είδα να μπαίνουν οι βοσκοί
και μ’ έκπληξη να Σε κυτούν
με θαυμασμό, κι εκστατικοί
να σκύβουν να Σε προσκυνούν.
χρυσές ανταύγειες, θείο φως,
χορός αγγέλων που υμνούν,
φίλησ’ ο ουρανός τη γη,
κι αναρωτήθηκα, γιατί...;

Να και οι μάγοι στη σειρά
που μέρες ψάχουν να Σε βρουν
Σε πλησιάζουν σιωπηλά,
γονατιστοί Σε ευλογούν.
πλούσια δώρα, αρχοντικά
στα πόδια Σου τα ακουμπούν,
είναι βασιλική τιμή
κι αναρωτήθηκα, γιατί...;

Ο Ηρώδης γέμισε οργή
μαχαίρι άρπαξε κι ορμά
να σβήσει μίσος και χολή
στα βρέφη και στα νεογνά,
τ’ αθώο αίμα τους κυλά,
κλάμα οδυρμός και βογκητά
η θηριωδία φοβερή
κι αναρωτήθηκα, γιατί...;

Σ’ είδα στο γάμο της Κανά
που’ κανες το νερό κρασί,
κοντά στον παραλυτικό
στην πύλη την προβατική,
στον Λάζαρο και στον λεπρό,
όταν τους γέμιζες ζωή,
χωρίς καμία ανταμοιβή,
κι αναρωτήθηκα, γιατί...;

Σ’ είδα π’ ανάσταινες νεκρούς,
σ’ αρρώστους έδινες γιατρειά,
αγκάλιαζες αμαρτωλούς
και ευλογούσες τα παιδιά,
μ’ αρχιερείς και γραμματείς
συνομωτούσαν μυστικά,
σε κυνηγούσαν σαν ληστή
κι αναρωτήθηκα, γιατί...;

Σ’ άκουσα στην Γεσθημανή,
στο δάσος μέσα το πυκνό
γονατιστό στην προσευχή
μες στον αιμάτινο ιδρώ,
«Πατέρα… όπως θες Εσύ…
το θέλημά Σου τα’ αγαθό…»
μετά, του Ιούδα το φιλί
κι αναρωτήθηκα, γιατί...;

Στο δρόμο στάθηκα να δω
πλήθος ερχότανε πολύ
όταν Σου φόρτωσαν σταυρό
κι ήταν το σώμα Σου πληγή,
στεφάνι ακάνθινο, σκληρό,
Σου φόρεσαν αμαρτωλοί,
Σε χλεύαζαν, χωρίς ντροπή,
κι αναρωτήθηκα, γιατί...;

Στον λόφο εκεί στον Γολγοθά
Σε ακολούθησα, κι εγώ
και μου πες «έλα πιο κοντά,
στάσου δω, κάτω απ’ το Σταυρό…
κοίτα, το αίμα μου αγνό
για σένα τρέχει απ’ την πληγή…»
«Ω, ναι… Χριστέ… Σ’ ευχαριστώ…
Τώρα κατάλαβα, γιατί ! ».

ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Φλόγες πετούν μέσα στη νύχτα,

φλόγες ανάβουν στην καρδιά,

απ’ άκρη σ’ άκρη τα ουράνια

λάμπουν, τριζοβολούνε τα κλαδιά

Γύρω απ’ την αναμμένη θράκα,

κάτι  προσμένουν οι βοσκοί

κάτι κι’ αυτοί δεν ξέρουν τι ‘ναι

κι όλο αφουγκράζονται σκυφτοί

Την ίδια ώρα κάποιοι μάγοι,

σχίζουν ραχούλες και βουνά,

με ένα αστρί για οδηγό τους,

τρέχουν, ντυμένοι γιορτινά

Έτσι και μένα η ψυχή μου,

σε πρόσμενε κάποιον καιρό

και στην καρδιά, πού ‘χε πεθάνει

ήρθες αθάνατο νερό

Κι’ όλη φλογίστηκε η νύχτα

και σώπασε ο κουρνιαχτός,

στη σκοτεινή, πικρή, ζωή μου

άστραψε στ’ αστεριού το φως

Όμως δεν έχεις, Κύριέ μου,

ούτε λιβάνι, ούτε χρυσό,

μόνον τα δάκρυα τόσων πόνων

ποτάμι τώρα τα σκορπώ

Τ’ Αστρί Σου φώτισε κι’ εμένα,

έγιν’ η στήλη του πυρός,

γιατί στη φάτνη της ψυχής μου,

ήρθε, γεννήθηκε ο Χριστός

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Νύξ ιερά σιωπηλή!

Προσδοκά όλ’ η γη !

Εν τη φάτνη Βρέφος πτωχόν

Νυν γεννάται Σωτήρ των θνητών.

«Μεθ’ ημών ο Θεός»

Νύξ ιερά σιωπηλή!

Άγγελος βεβαιοί

Προς ποιμένας κομίζων μακράν

Αγγελίαν την χαροποιάν :

«Εγεννήθη Χριστός» !

Νυξ ιερά σιωπηλή,

Ένδροξος φωτεινή!

Ψάλλει αγγέλων η στρατιά :

«Δόξα Θεώ, επι γης χαρά,

Ευδοκία λοοίς».

                           Ο φίλος μου ο σπουργίτης.

«Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι δεν σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν, ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο Πατήρ σας ο ουράνιος τρέφει αυτά σεις δεν είσθε πολύ ανώτεροι αυτών;»

(κατά Ματθαίον, κεφ. Σ, εδ. 26).

«Μη φοβηθήτε λοιπόν πολλών στρουθίων διαφέρετε σεις».

(κατά Ματθαίον Ι : 31).

                                       Είχα ένα φίλο αλήτη,

                                       που περνούσε από το σπίτι

                                       κάπου – κάπου για βεγγέρα

                                       να μου πει μια καλημέρα.

                                       Την τραγιάσκα του στραβά

                                       μαυρογκρίζα και καφιά

                                       και κουστούμι πάντα ίδιο

                                       και με μπόρα και με ήλιο.

                                      Δίχως «μέλλον», δίχως στέγη,

                                      πάντα σφύριζε με κέφι!

                                      Δίχως έγνοιες και σκοτούρες,

                                      όσα πάνε κι’ όσα ρθούνε….

                                      Όταν μ’ έβλεπε τα βράδια,

                                      με πρησμένα τα ποδάρια

                                      απ’ τους δρόμους της ημέρας,

                                      έβαζε –θυμάμαι- γέλια….

                                      Κούναγε το κεφαλάκι

                                      και μου τσίριζε λιγάκι ειρωνικά,

                                      σαν πεθάνεις

                                      τα λεφτά τι θα τα κάνεις;

                                     Την αυλή μου είδα τώρα

                                     χιονισμένη και η μπόρα

                                     λυσσασμένη μαστιγώνει,

                                     τώρα είπα θα παγώνει,

                                     ο φτωχός μου ο αλήτης,

                                     --αν δεν είναι μακαρίτης--

                                     για να μάθει να γελάει

                                     τη ζωή, όταν μου σφυράει.

                                     Μία γνώριμη φωνή

                                     πίσω από το αχνό γυαλί

                                     και στο ξύλινο πρεβάζι,

                                     να ο αλήτης διασκεδάζει.

                                     Ήταν πιο παχύς! Κι ωραίος

                                     πιο ζεστά και πιο ντυμένος

                                     και τραγούδαγε με κέφι :

                                     «Δόξα τω Θεώ που μ’ έχει». -

Στον γεννηθέντα Χριστό

Μες στη φτώχεια ενός στάβλου

Χωρίς πλούτη και τιμές

Χωρίς πλούσια στολίδια και

Καμπάνες γιορτινές.

Με τα ζώα συντροφιά Του

Ε γεννήθηκε Αυτός

Που η γη Τον προσκυνάει

Τον υμνεί ο Ουρανός

 Μήπως τάχα δεν μπορούσε

Σε χλιδή να γεννηθεί;

Και με βύσσο ή πορφύρα

Νάχε περιτυλιχθεί;

Αφού Αυτός μ’ ένα Του λόγο

Έκαμε τους Ουρανούς

Δεν μπορούσε τους αγγέλους Του

Να έχει λειτουργούς;

 Σ’ αυτόν κι εγώ αφήνω

Την καρδιά μου ανοιχτή

Φάτνη ολόθερμη να γίνει

Και σ’ αυτήν να γεννηθεί.

Ω! τι χάρις στην καρδιά σου

Να ζει πάντα ο Χριστός

Και Αυτός μόνος να είναι

Η Αλήθεια και το Φως.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ = ΣΩΤΗΡΑΣ

Ευαγγέλιο "κατά Λουκάν",  κεφ. Β/2,  εδ. 6 - 11.

6 Και ενώ ήσαν εκεί, επληρώθησαν αι ημέραι του να γεννήση 

7 και εγέννησε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν και κατέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη, διότι δεν ήτο τόπος δι' αυτούς εν τω καταλύματι. 

8 Και ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς και φυλάττοντες φυλακάς της νυκτός επί το ποίμνιον αυτών. 

9 Και ιδού, άγγελος Κυρίου εξαίφνης εφάνη εις αυτούς, και δόξα Κυρίου έλαμψε περί αυτούς, και εφοβήθησαν φόβον μέγαν. 

10 Και είπε προς αυτούς ο άγγελος Μη φοβείσθε διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν, 

11 διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.

Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην", κεφ.  Α/1,  εδ.  14.

Και ο Λόγος έγεινε σαρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας.

  Επιστολή "προς ΓΑΛΑΤΑΣ", κεφ. Δ /4, εδ. 4 – 7.

 4 όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο 

5 για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία. 

6 Και επειδή είστε γιοι, ο Θεός έστειλε το Πνεύμα τού Υιού του στις καρδιές σας, το οποίο κράζει: Αββά, Πατέρα. 

7 Ώστε, δεν είσαι πλέον δούλος, αλλά γιος αν, όμως, είσαι γιος, είσαι και κληρονόμος τού Θεού διαμέσου τού Χριστού.

     ΣΧΟΛΙΑ :

     Σε προηγούμενη μελέτη μας είπαμε ότι την αρμονική σχέση συμβίωσης της οποία είχε ο άνθρωπος με τον Θεό, μέσα στον κήπο της Εδέμ, ήρθε ξαφνικά να διακόψει η αμαρτία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος αποστάτησε από το Θεό, αμάρτησε και «δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία μπήκε σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος» (Ρωμαίους Ε/5: 12). Ο Λόγος του Θεού τονίζει ότι : «Πάντες ήμαρτον και υστερούντο της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23 & Ε/5: 12). Ο άνθρωπος πλέον έχασε κάθε επαφή με τον αληθινό Θεό. Πέτρες και ξύλα ήταν οι θεοί του. Τα τέλη της επίγειας ζωής του θα τον οδηγούσαν κατευθείαν στον αιώνιο θάνατο. Κόπος – μόχθος – πόνος – αιώνιος θάνατος, θα ήταν η ζωή του ανθρώπου, αν δεν είχε έρθει ο Χριστός.

     Στην κατάσταση αυτή του ανθρώπου, κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να αποκαταστήσει τις διαταραγμένες σχέσεις του ανθρώπου, με το Θεό και να επιφέρει την συμφιλίωση μαζί του. Για να γίνει η συμφιλίωση έπρεπε πρώτα να γίνει εξιλασμός της αμαρτίας. Σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια εξιλέωση σημαίνει εξευμενισμός κάποιου, που είναι εχθρικά διατεθειμένος απέναντί μου, λόγω ορισμένης ενέργειας ή συμπεριφοράς μου. Επίσης σημαίνει συγχώρεση για ορισμένη ενέργεια ή συμπεριφορά. Για να γίνει λοιπόν ο εξιλασμός, έπρεπε να βρεθεί ο κατάλληλος αντικαταστάτης ολόκληρης της αμαρτωλής ανθρωπότητας. Αυτό κανένας από τους απογόνους του Αδάμ δεν μπορούσε να το κάνει, γιατί σε όλους είχε εισχωρήσει η αμαρτία. 

     Για να γίνει κάποιος αντικαταστάτης, έπρεπε να είναι πρόσωπο που να συγγενεύει με την ανθρωπότητα, να είναι από το αίμα και τη σάρκα της, ώστε με αυτή την ιδιότητα, του συγγενούς – αδελφού -- να πάρει επάνω του την αμαρτία και να πληρώσει, παρακινούμενος από αγάπη και αυτοθυσία. Αυτό το πρόσωπο, επειδή δεν μπορούσε να το δώσει η γη, το έδωσε ο ουρανός.

     Σύμφωνα με ένα προαιώνιο σχέδιο του πατέρα Θεού, τη θέση εκείνου που θα έφερνε την συμφιλίωση – αποκατάσταση - συγχώρεση, του αμαρτωλού ανθρώπου και του Άγιου Θεού, την ανέλαβε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού. Γι’ αυτό ο Κύριος, άφησε τη δόξα, τον ουρανό και ήρθε στην αφιλόξενη και εχθρική γη μας. Έγινε "όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας" (Φιλιππησίους Β/2: 7). Γεννήθηκε άνευ σπέρματος ανδρός, μετά από επέμβαση του Αγίου Πνεύματος και έτσι μπήκε κάτω από τον Νόμο και έγινε αδελφός μας, για να σώσει όλους τους ανθρώπους που ήταν κάτω από το Νόμο.

   Η άσπορος σύλληψη του Ιησού ήταν αναγκαία, διότι εντός του σπέρματος του ανδρός, εμπερικλείεται το «εγώ» ενός κτίσματος ανθρωπίνου, που προέρχεται όμως από τον Αδάμ (Εβραίους Ζ/7: 4-10). Προκειμένου να ενσαρκωθεί ένα «εγώ», έξω από την ανθρωπότητα, έπρεπε να αποκλεισθεί το σπέρμα ανδρός. Γι’ αυτό ο Χριστός γεννήθηκε εκ Παρθένου, δηλαδή άνευ σπέρματος ανδρός. Η ενσάρκωση του Υιού του Θεού έγινε, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, για να δώσει στον κόσμο μας ένα συγγενή της ανθρωπότητας, ένα αδελφό της αναμάρτητο, τον «Υιόν του ανθρώπου» (Εβραίους Β/2: 14-18). Γι' αυτό αν σε ρωτήσουν τι σημαίνει Χριστούγεννα; Η απάντηση είναι «εδόθη εις ημάς Σωτήρ». Χριστούγεννα σημαίνει Σωτήρας.

     Πριν έρθει στη γη μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ήταν μέσα στην δόξα Του στους ουρανούς. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι : «εν αρχή ήτο ο Λόγος και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ και Θεός ήταν ο Λόγος. Ούτος ήτο εν αρχή παρά τω Θεώ. Πάντα δι’ Αυτού έγιναν και χωρίς Αυτού δεν έγινεν ουδέν. Εν Αυτώ ήτο ζωή και η ζωή ήτο το φως των ανθρώπων» (Ιωάννης Α/1: 1-4). Επίσης «εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην» (Γένεση Α/1: 1). «Με τον Λόγον του Κυρίου έγιναν οι ουρανοί και δια της πνοής του στόματος Αυτού πάσα η στρατιά αυτών» (Ψαλμός ΛΓ/33: 6).

      Ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (κεφ. Α/1: 1-3) αναφέρει : «Ο Θεός, αφού ελάλησε το πάλαι προς τους πατέρες ημών, δια των προφητών πολλάκις και πολυτρόπως, εν ταις εσχάταις ημέρες ελάλησε, προς ημάς, δια του Χριστού, τον οποίον έθεσε κληρονόμων πάντων, δι' ου έκαμε και τους αιώνας, όστις ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, και βαστάζων τα πάντα με τον λόγον της δυνάμεως αυτού, αφού δι' εαυτού έκαμε καθαρισμόν των αμαρτιών ημών, εκάθησεν εν δεξιά της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς».

     Πλείστες λεπτομέρειες, μέσα από τον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού, μας πληροφορούν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο δημιουργός του σύμπαντος (υλικού & πνευματικού), το απαύγασμα της δόξας του Πατέρα Θεού, ο χαρακτήρ της υποστάσεως του Θεού, Εκείνος που κρατάει τα πάντα και συντηρεί τα πάντα με το Λόγο της δύναμής του, είναι ο Θεός ο Λόγος.

    Αυτός ήταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός πριν έρθει στον κόσμο. Θαυμάζει κανείς τη μεγαλοσύνη, τη δόξα, τη μοναδικότητα του προσώπου του Υιού του Θεού. Αναφέραμε ποιος ήταν ο Χριστός, για να δώσουμε το μέτρο και την εικόνα του τι άφησε ο Χριστός, για να έρθει και να συναντήσει τον άνθρωπο. Για να γίνει αυτό χρειάστηκε να συγκαταβεί, χρειάστηκε να κατέβη χαμηλά, για τη δική μας σωτηρία. Αλήθεια πόσο χαμηλά κατέβηκε, τι έγινε για μας ο Χριστός.

      Πάλι μέσα από το Λόγο του Θεού και την επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Β/2, εδ. 6-8) διαβάζουμε: «όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού».

      Πρόκειται ασφαλώς για το μεγαλύτερο μυστήριο, όλων των αιώνων, όλων των εποχών. Πρόκειται για την μεγαλύτερη συγκατάβαση που πραγματοποίησε ο ουρανός, για τη σωτηρία του ανθρώπου. Πρόκειται για την ενανθρώπιση του Υιού του Θεού. Πως θα μπορούσε ένας άνθρωπος να αναπτύξει, να αναλύσει τούτο το υπέρτατο, το ασύλληπτο γεγονός. Ας αρκεστούμε σε εκείνα που ο Λόγος του Θεού μας λέει, καθώς σε τούτη τη ζωή «εν κατόπτρω» (Α' Κορινθίους  ΙΓ/13: 12), βλέπουμε τα πράγματα.

      Εκείνη την ημέρα στην παρουσία Του, που θα τον δούμε, πρόσωπο προς πρόσωπο, θα γνωρίσουμε τα πάντα και πάνω απ’ όλα, πόσο πολύ στοίχησε και στον Πατέρα και στον Υιό και σε ολόκληρο τον ουρανό, η Θεία τούτη συγκατάβαση.

     Στο μεγάλο ερώτημα, γιατί ο Χριστός άφησε τη δόξα Του και ήρθε στη γη, ο Λόγος τους Θεού μας πληροφορεί : «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). «Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον, διά να κρίνη τον κόσμον, αλλά διά να σωθεί ο κόσμος δι' Αυτού. Όστις πιστεύει εις αυτόν δεν κρίνεται, όστις όμως δεν πιστεύει είναι ήδη κεκριμένος, διότι δεν επίστευσεν εις το όνομα του μονογενούς Υιού του Θεού» (Ιωάννης Γ/3: 18). Το δεύτερο ερώτημα που δημιουργείται είναι, γιατί ο Θεός, τόσο πολύ αγάπησε εμένα και εσένα, που με τη στάση μας και τη ζωή μας υπήρξαμε εχθροί Του;;

     Εν τέλει, "τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμείσαι αυτόν", ρωτάει ο ψαλμωδός (ΡΜΔ/144: 3 & προς Εβραίους Β/2: 6.). Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι έχουμε δημιουργηθεί από τον Θεό «κατ’ εικόνα» Εκείνου με απώτερο σκοπό, μέσα από την υπακοή στο θέλημα του Θεού, να γίνουμε και «καθ’ ομοίωσιν» Αυτού. Γι’ αυτό ο Θεός δεν θέλησε να μας αφήσει να χαθούμε, έστω και αν το κόστος της λύτρωσή μας, υπήρξε υπερβολικά μεγάλο.

     Έτσι ο Ιησούς Χριστός, με τη θέλησή Του, «υπακούοντας κατά πάντα εις το θέλημα του Πατέρα», (Εβραίους Ι/10: 9), σήκωσε όλο το βάρος της ενοχής μας και πέθανε Αυτός, για να μην πεθάνουμε εμείς. Πλήρωσε Αυτός το μισθό της δικής μας αμαρτίας, που είναι θάνατος (Ρωμαίους ΣΤ/16: 23).

     Βεβαίως τα πάθη και οι εμπαιγμοί, δεν ήταν το αποκορύφωμα των παθών του Κυρίου μας. Το αποκορύφωμα ήταν όταν την ώρα εκείνη της εγκατάλειψης του Υιού πάνω στον σταυρό και η αποστροφή του βλέμματος του Πατέρα Θεού, απ’ Αυτόν. Εγκαταλείφθηκε από τον Πατέρα Θεό και θεωρήθηκε, ως ο μόνος αμαρτωλός. «Επειδή, εκείνον που δεν γνώρισε αμαρτία, τον έκανε για χάρη μας αμαρτία, για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη τού Θεού διαμέσου αυτού» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 21).

     Αυτή είναι η συγκατάβαση του ουρανού. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού, για τον άνθρωπο. Ολόκληρη η πορεία της ζωής του Ιησού Χριστού είναι μια συγκατάβαση, με κατώτερο σημείο το σταυρό και το θάνατο. Άλλη μια εικόνα Θείας συγκατάβασης μας δίνει ο ευαγγελιστής "Ιωάννης" στο (κεφ. ΙΓ/13) του Ευαγγελίου του. "Λίγο πριν από την εορτή του Πάσχα, γνωρίζοντας ο Ιησούς Χριστός ότι είχε πλέον έρθει η ώρα να φύγει από τούτον τον κόσμο και να ξαναγυρίσει στον Πατέρα, σηκώνεται από το δείπνο, βγάζει τα ρούχα του, ζώνεται το προσόψιο, βάζει νερό τη λεκάνη και αρχίζει να πλένει τα πόδια των μαθητών". Έπλυνε ακόμα και τα πόδια του Ιούδα, που σε λίγο θα Τον πρόδιδε. 

       Κάποιος είπε ότι τα περισσότερα λόγια ο Ιησούς τα είπε, χωρίς να μιλήσει, σε δύο περιπτώσεις. Την μία μπροστά στον Πιλάτο, όπου ο Ιησούς σιωπούσε στις ερωτήσεις του (Ματθαίος ΚΣ/26: 63 & Μάρκος ΙΔ/14: 61) και τη δεύτερη όταν ζώστηκε το προσόψιο για να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του. Αφήνοντας σε όλους εμάς ένα αιώνιο παράδειγμα αγάπης,  ταπείνωσης, συγκατάβασης.

     Λίγο μετά όλα έχουν τελειώσει. Το "τετέλεσται" πάνω στο σταυρό, έρχεται να το επιβεβαιώσει. Ο αντικαταστάτης μου στο σταυρό και στο θάνατο, πλήρωσε και για τη δική μου, τη δική σου, αμαρτία. Η απόλυτη δικαιοσύνη του Πατέρα, για την τιμωρία της αμαρτίας και του αμαρτωλού κόσμου, έχει ικανοποιηθεί. Τακτοποιημένος με τη θυσία του Ιησού Χριστού, "κριμένος" πίσω από το αίμα του "αθώου" Εκείνου, ο Πατέρας δεν με λογαριάζει και δε σε λογαριάζει πλέον ως αμαρτωλό, μας δέχεται και μας αποκαλεί παιδιά Του και κληρονόμους Του (Ρωμαίους Η/8: 17), μας προσφέρει το δώρα Του, που είναι "ζωή αιώνια" (Α' Ιωάννου Β/2: 25).

    Έτσι γίνεται η δικαίωση του αμαρτωλού, "δια του αίματος του Ιησού Χριστού" (Α'  Ιωάννου  Α/1: 7), όχι με ανθρώπινα ή άλλα έργα, για να μην καυχηθεί κάποιος στην παρουσία Του (Εφεσίους Β/2: 8). Η σωτηρία λοιπόν που προσφέρει ο Ιησούς Χριστός, εδώ και 2000 χρόνια είναι έτοιμη. Πρόκειται για μια σωτηρία που εισέρχεται μέχρι τα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης, για να καθαρίσει ακόμα και τα πλέον κρύφια αμαρτήματά μας. Μια σωτηρία που είναι έτοιμη να καλύψει κάθε στιγμή, οποιοδήποτε ατύχημα της πνευματικής μας ζωής και να μας πλύνει «μάλλον και μάλλον» (Ψαλμός ΝΑ/51: 2). «Το αίμα του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία» (Α' Ιωάννου  Α/1: 7). Αυτή είναι μεγαλύτερη, η πιο διαχρονική αλήθεια, που ειπώθηκε ποτέ.

   Τι Θεία συγκατάβαση, τι μεγάλη αγάπη, τι τέλεια σωτηρία. Ο Πατέρας Θεός, έχοντας πραγματοποιήσει, δια του Υιού Του, ένα τέλειο και ολοκληρωμένο έργο σωτηρίας, για κάθε άνθρωπο, καθώς δεν είναι προσωπολήπτης, αλλά «θέλει πάντες να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια» (Α' Τιμόθεου Β/2: 4), έρχεται σήμερα, που «είναι καιρός ευπρόσδεκτος, που είναι καιρός σωτηρίας» (Β' Κορινθίους  Σ/6: 2) και σου προσφέρει μία πρόσκληση. Σε καλεί, ακολουθώντας τα χνάρια του Υιού Του, που είναι η μόνη οδός που οδηγεί κατευθείαν στον Πατέρα (Ιωάννης ΙΔ/14: 6), να πας κοντά Του. Να ζήσεις αιώνια μαζί του, σε μια κοινωνία λυτρωμένων, σε μια επουράνια πόλη, της οποίας "τεχνίτης και δημιουργός είναι ο ίδιος ο Θεός" (Εβραίους ΙΑ/11: 10).

     Μην το αναβάλεις είναι ευθεία απαξίωση και προσβολή σε Εκείνον που έκανε τα πάντα για τη σωτηρία μας. Μια προσβολή που δίκαια θα λάβει το μισθό της εκείνη την ημέρα στην παρουσία Του. Ο Λόγος του Θεού και πάλι μας συμβουλεύει: «Γι' αυτό, εμείς πρέπει να προσέχουμε περισσότερο σε όσα ακούσαμε, για να μη ξεπέσουμε ποτέ. Επειδή, αν ο λόγος που μιλήθηκε διαμέσου αγγέλων έγινε βέβαιος, και κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε δίκαιη ανταπόδοση, πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία; (Εβραίους Β/2: 1-3). ---

ΓΕΝΕΣΙΣ, κεφ. Γ. ...δια της υπακοής...

  βιβλίο  "ΓΕΝΕΣΗΣ",  κεφ. Γ / 3.                    (Παλαιά Διαθήκη)

  1 ΤΟ φίδι, μάλιστα, ήταν το φρονιμότερο από όλα τα ζώα τού χωραφιού, που έκανε ο Κύριος ο Θεός•και το φίδι είπε στη γυναίκα: Στ' αλήθεια, είπε ο Θεός: Μη φάτε από κάθε δέντρο τού παραδείσου; 
2 Και η γυναίκα είπε στο φίδι: Από τον καρπό των δέντρων τού παραδείσου μπορούμε να φάμε
3 από τον καρπό, όμως, του δέντρου, που είναι στο μέσον του παραδείσου, ο Θεός είπε: Μη φάτε απ' αυτόν, μήτε να τον αγγίξετε, για να μη πεθάνετε. 
4 Και το φίδι είπε στη γυναίκα: Σίγουρα δεν θα πεθάνετε, 
5 αλλ' ο Θεός ξέρει ότι την ίδια ημέρα που θα φάτε απ' αυτόν, τα μάτια σας θα ανοιχτούν, και θα είστε σαν θεοί, γνωρίζοντας το καλό και το κακό. 
6 Και η γυναίκα είδε ότι το δέντρο ήταν καλό για τροφή, και ότι ήταν αρεστό στα μάτια, και το δέντρο ήταν επιθυμητό στο να δίνει γνώση και αφού πήρε από τον καρπό του, έφαγε και έδωσε και στον άνδρα της μαζί της, κι αυτός έφαγε. 
7 Κι ανοίχτηκαν τα μάτια και των δύο και γνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί και αφού έρραψαν φύλλα συκιάς, έφτιαξαν για τον εαυτό τους περιζώματα. 
8 Και άκουσαν τη φωνή τού Κυρίου τού Θεού, να περπατάει στον παράδεισο προς το δειλινό και ο Αδάμ και η γυναίκα του κρύφτηκαν από το πρόσωπο του Κυρίου τού Θεού, ανάμεσα στα δέντρα τού παραδείσου. 
9 Και ο Κύριος ο Θεός κάλεσε τον Αδάμ, και του είπε: Πού είσαι; 
10 Κι εκείνος είπε: Άκουσα τη φωνή σου στον παράδεισο, και φοβήθηκα, επειδή είμαι γυμνός και κρύφτηκα. 
11 Και ο Θεός τού είπε: Ποιος σου φανέρωσε ότι είσαι γυμνός; Μήπως έφαγες από το δέντρο, από το οποίο σε πρόσταξα να μη φας; 
12 Και ο Αδάμ είπε: Η γυναίκα που μου έδωσες για να είναι μαζί μου, αυτή μου έδωσε από το δέντρο και έφαγα. 
13 Και ο Κύριος ο Θεός είπε στη γυναίκα: Τι είναι τούτο που έκανες; Και η γυναίκα είπε: Το φίδι με εξαπάτησε, και έφαγα. 
14 Και ο Κύριος ο Θεός είπε στο φίδι: Επειδή έκανες τούτο, επικατάρατο να είσαι ανάμεσα σε όλα τα κτήνη, και όλα τα ζώα τού χωραφιού επάνω στην κοιλιά σου θα περπατάς, και θα τρως χώμα, όλες τις ημέρες τής ζωής σου 
15 και θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του. 
16 Και στη γυναίκα είπε: Θα υπερπληθήνω τις λύπες σου και τους πόνους της κυοφορίας σου με λύπες θα γεννάς παιδιά και στον άνδρα σου θα είναι η επιθυμία σου, κι αυτός θα σε εξουσιάζει. 
17 Και στον Αδάμ είπε: Επειδή υπάκουσες στον λόγο τής γυναίκας σου, και έφαγες από το δέντρο, από το οποίο σε είχα προστάξει λέγοντας: Μη φας απ' αυτό, καταραμένη να είναι η γη εξαιτίας σου με λύπες θα τρως τους καρπούς της όλες τις ημέρες τής ζωής σου 
18 αγκάθια δε και τριβόλια θα βλαστάνει σε σένα και θα τρως το χορτάρι τού χωραφιού 
19 με τον ιδρώτα του προσώπου σου, θα τρως το ψωμί σου, μέχρις ότου επιστρέψεις στη γη, από την οποία πάρθηκες, επειδή, γη είσαι και σε γη θα επιστρέψεις. 
20 Και ο Αδάμ αποκάλεσε το όνομα της γυναίκας του Εύα επειδή, αυτή ήταν η μητέρα όλων των ζωντανών ανθρώπων. 
21 Και ο Κύριος ο Θεός έκανε στον Αδάμ και στη γυναίκα του δερμάτινους χιτώνες, και τους έντυσε. 
22 Και ο Κύριος ο Θεός είπε: Δέστε, ο Αδάμ έγινε σαν ένας από μας, στο να γνωρίζει το καλό και το κακό και τώρα μήπως απλώσει το χέρι του και πάρει από το δέντρο τής ζωής και φάει, και ζήσει αιώνια 
23 γι' αυτό, ο Κύριος ο Θεός τον έβγαλε έξω από τον παράδεισο της Εδέμ, για να εργάζεται τη γη, από την οποία πάρθηκε. 
24 Και έδιωξε τον Αδάμ και στα ανατολικά τού παραδείσου της Εδέμ έβαλε τα Χερουβείμ, και τη ρομφαία τη φλόγινη, την περιστρεφόμενη, για να φυλάττουν τον δρόμο τού δέντρου τής ζωής.

         ΣΧΟΛΙΑ :

       Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο, για να ζει αιώνια. Γι’ αυτό το λόγο ο άνθρωπος δε θέλει ποτέ να πεθάνει, γι’ αυτό  δε μπορεί να συμβιβαστεί με το θάνατο, γιατί είναι φτιαγμένος από το Θεό για να ζει. Η ζωή ήταν εξασφαλισμένη στον άνθρωπο υπό έναν όρον, ότι θα ήταν ταυτισμένη με το θέλημα του Θεού. Έτσι ο άνθρωπος που είχε πλαστεί «κατ’ εικόναν» μέσα από την υπακοή στο θέλημα του Θεού θα γινόταν «καθ’ ομοίωσιν» του Δημιουργού του. Αυτό ήταν το σχέδιο του Θεού για το δημιούργημά του, τον άνθρωπο.

      Η περιοχή της Εδέμ ήταν στην περιοχή του σημερινού Ιράκ πλησίον της αρχαίας Ούρ των Χαλδαίων. Όσο ο άνθρωπος βρισκόταν μέσα στον Παράδεισο, ζούσε σε  στενή και συνεχή επικοινωνία  με το Θεό. Ο Θεός κατέβαινε τα ωραία εκείνα δειλινά και συνομιλούσε μαζί του. Ο άνθρωπος ζούσε μία ζωή ευτυχίας, απόλυτης ευδαιμονίας. Ο Θεός κατηγορηματικά είχε πει στους πρωτόπλαστους ότι μέσα στον παράδεισο ήταν ελεύθεροι να φάνε από τους καρπούς όλων των δένδρων εκτός από ένα δένδρο. Δε θα έπρεπε να φάνε από το «ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού». Αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο από μια δοκιμασία υπακοής. Όσο υπάκουαν και δεν έκαναν εκείνο που ο Θεός τους είχε απαγορεύσει, ο Θεός ήταν Κύριος μέσα στη ζωή τους. Όμως μετά την παράβαση του Λόγου του Θεού ανακήρυξαν κύριους της ζωής τους τους εαυτούς τους. Ανέλαβαν να ζήσουν μόνοι, δια της γνώσεως, χωρίς το Θεό και την υπακοή στο θέλημά Του. Από τότε και μέχρι να έρθει ο Χριστός ένα πράγμα θα έχει αξία στη ζωή, η γνώση. Αυτή ακριβώς είναι και η ουσία της ανθρώπινης παρακοής, η αλαζονική θέση της ζωής μας στην υπηρεσία του εαυτού μας. Όμως για να δούμε τα πράγματα από την αρχή:

       Το φίδι στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" ΙΒ/12: 9 αναφέρεται ότι πρόκειται για τον ίδιο τον σατανά. Το φίδι λοιπόν εμφανίστηκε στην Εύα. Κάποιοι υποστήριξαν ότι τούτη η εικόνα μαζί με την υπόλοιπη διήγηση της πτώσης είναι αλληγορική. Διερωτήθηκαν μάλιστα πώς μπορούσε να μιλάει το φίδι; Η ιστορία είναι πραγματική και σε αυτήν αναφέρονται και ο Απ. Παύλος (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 3), όσο και ο Απ. Ιωάννης (Αποκάλυψη ΙΒ/12: 9  &  Κ/20: 2)

     Τα βήματα που οδήγησαν στην πτώση του ανθρώπου και που καθημερινά επαναλαμβάνονται γύρω μας, έχουν ως εξής: Πρώτα απ’ όλα ο σατανάς ενσπείρει κάθε στιγμή την αμφιβολία, σχετικά με τη γνησιότητα του Λόγου του Θεού. Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος: «Αλήθεια σας είπε ο Θεός να μη φάτε από κανένα δένδρο του Παραδείσου;». Παραποίησε τα λόγια του Θεού ότι δήθεν τους είπε να μη φάνε από κανένα δένδρο. Πάντα ο εχθρός ξεκινάει από την αμφισβήτηση του Λόγου του Θεού. Στη συνέχεια η Εύα απάντησε ότι απ' όλα τα δένδρα μπορούν να φάμε, εκτός από το δένδρο που βρίσκεται στη μέση του κήπου. Απ' αυτό ο Θεός είπε να μη φάνε τον καρπό του, ούτε καν να το αγγίξουν. Ο Θεός δεν είχε πει ότι δεν έπρεπε να αγγίξουν το δένδρο (Γένεσις Β/2: 17).

      Μέχρι στιγμής ο σατανάς ήδη είχε πετύχει την πρώτη του νίκη που ήταν να πιάσει συζήτηση με τον άνθρωπο, να γίνει ένας αποδεκτός συζητητής απ’ αυτόν. Πάνω στη συζήτηση αμφισβητεί και πάλι το Λόγο του Θεού και λέει στους πρωτόπλαστους: "δεν είναι δυνατόν ο Θεός να τιμωρεί όσους παραβιάζουν τις εντολές τους. Και αφού ο Θεός είναι Θεός αγάπης, δεν είναι δυνατόν θα πεθάνετε". Ο σατανάς παραποίησε τα λόγια του Θεού και εμφάνισε το Θεό ότι ήθελε να στερήσει από τον Αδάμ και την Εύα κάτι το οποίο ήταν για το καλό τους.

     Ο άνθρωπος, καθώς είδε τον απαγορευμένο καρπό, παραβλέπει το θέλημα του Θεού και αντί να προστρέξει την αμαρτία, αντί να ταυτιστεί με το θέλημα του Θεού, που είναι πάντοτε το καλό, το ευάρεστο και το τέλειο για τον άνθρωπο, παρασύρθηκε από τον τριπλό πειρασμό (Α' Ιωάννου Β'/2 : 16) που ήταν:

Η επιθυμία της σαρκός (οι καρποί ήταν γευστικοί),

Η επιθυμία των οφθαλμών (ήταν ωραίοι, ελκυστικοί οι καρποί),

Η αλαζονεία του βίου (έντονη επιθυμία να αποκτήσουν δική τους γνώση, πέρα από το Θεό).  

      Έτσι η Εύα προχώρησε σε μία πράξη, ενεργώντας ανεξάρτητα από τον Αδάμ που ήταν η κεφαλή της και τον οποίο θα έπρεπε να συμβουλευτεί. «πήρε λοιπόν από τους καρπούς του δένδρου και έφαγε».

      Η Εύα εξαπατήθηκε από το διάβολο. Στην επιστολή Α΄ Τιμοθέου Β/2: 14, αναφέρεται: «Και ο Αδάμ δεν απατήθηκε αλλά, η γυναίκα, αφού εξαπατήθηκε, διέπραξε παράβαση». Ο Αδάμ δεν απατήθηκε, αλλά έπραξε εκούσια και συνειδητά εναντίον του Θεού. Βλέποντας την Εύα να έχει φάει από τον καρπό, χωρίς να έχει συμβεί κάτι από αυτά που είχε πει ο Θεός, σκέφτηκε ότι αυτά που έλεγε ο Θεός δεν ήταν αληθινά και έφαγε και αυτός από τον απαγορευμένο καρπό, παρακινούμενος από τα ίδια αλαζονικά συναισθήματα.

      Εδώ βρίσκεται η βάση όλων των δεινών που ακολούθησαν: Αμαρτία, φόβος, ενοχή, θλίψη, θάνατος. Η αμαρτία, από έναν άνθρωπο, μπήκε σε όλο το ανθρώπινο γένος και δια της αμαρτίας μπήκε ο θάνατος (Ρωμαίους Ε/5: 12). Κάποιος είπε ότι: «τα ρήγματα της γης και τα δισεκατομμύρια των τάφων, πάνω σ’ αυτή, αποδεικνύουν ότι ο Θεός λέει την αλήθεια και ότι ο ψεύτης είναι ο διάβολος».

     Ο άνθρωπος, κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας του, απέτυχε να σταθεί μέσα στο θέλημα του Θεού. Από τότε μέχρι σήμερα ο άνθρωπος ψάχνει να βρει τον χαμένο παράδεισο, έξω από τον Παράδεισο. Ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας αποκόπηκε από το Θεό που είναι η πηγή της ζωής. Αυτά είναι τα οδυνηρά αποτελέσματα της αμαρτίας.  Η αποκοπή  από το Θεό έχει σαν αποτέλεσμα τον πνευματικό και στη συνέχεια το σωματικό θάνατο.

     Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος, δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Δε θα πεθάνετε, τους είπε ο εχθρός, αλλά θα γίνετε σαν Θεοί. Το ίδιο ψέμα επαναλαμβάνεται χιλιάδες χρόνια τώρα από τους αθεϊστές. Είσαι δυνατός, λέει ο εχθρός στον άνθρωπο, στηρίξου στις δυνάμεις σου, αγνόησε το Θεό. Το αποτέλεσμα της αμαρτίας είναι: Ντροπή, φόβος, ενοχή, θάνατος.

      Τα καλύμματα από τα φύλλα της συκιάς δείχνουν την προσπάθεια του ανθρώπου να σωθεί με τα έργα του. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει: "Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ έργων, δια να μη καυχηθή τις" (Εφεσίους Β/2: 8-9). Όλες τούτες οι αποτυχημένες προσπάθειες σωτηρίας συμβολίζουν την αναίμακτη (χωρίς αίμα) θυσία του Κάιν, από την οποία ο Θεός απέστρεψε το βλέμμα Του (Γένεση Δ/4: 5).

    Τι να πει κανείς και για τις ανθρώπινες δικαιολογίες; Ο Αδάμ είπε: "η γυναίκα που μου έδωσες…." Η Εύα είπε: "το φίδι με εξαπάτησε…." Αυτή η τακτική των φτηνών δικαιολογιών είναι η χειρότερη στάση που μπορεί να κρατήσει ο άνθρωπος μπροστά στον έλεγχο του Θεού. Η μόνη δικαιολογία (ομολογία), που δε θα αφήσει αδιάφορο, αλλά θα συγκινήσει το Θεό είναι εκείνη η απλή, λυτή, ξεκάθαρη ομολογία του Δαβίδ, όταν αυτός ελέγχτηκε από τον Προφήτη του Θεού για τις άνομες πράξεις του. Αυτός δεν απέδωσε τις ευθύνες σε άλλους, αλλά με θάρρος ομολόγησε: «Αμάρτησα εις τον Κύριον» (Β' Σαμουήλ ΙΒ/12: 13). Όλες εκείνες οι τραγικές, ανθρώπινες δικαιολογίες περισσότερο τονίζουν την ενοχή του ανθρώπου, παρά τον απαλλάσσουν. 

      Πολλοί κατά καιρούς αναρωτήθηκαν γιατί ο Θεός έκανε τον άνθρωπο ικανό, να μπορεί να αμαρτήσει. Αλήθεια πώς αλλιώς θα μπορούσε να φτιάξει ο Θεός τον άνθρωπο, αφού ούτε ζώο τον ήθελε, ούτε μηχανή. Η ελευθερία είναι το μεγαλύτερο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, ελευθερία στη σκέψη, στην εκλογή, στη συνείδηση. Πρόκειται για ένα μοναδικό προνόμιο που μας χάρισε ο Θεός, έστω κι αν αυτήν την ελευθερία επρόκειτο ο άνθρωπος να την χρησιμοποιήσει, για να απορρίψει το δημιουργό του.

     Ο Θεός είδε την πτώση του ανθρώπου, όμως δεν τον εγκατέλειψε, δεν τον εξαφάνισε, δεν τον διέγραψε. Μέσα στην αγάπη και το έλεός Του αναζητάει τα πλάσματά Του. Φωνάζει ο Θεός στον κάθε χαμένο και σήμερα: «που είσαι». Διαχρονικό το ερώτημα. Ψυχή, που είσαι; Τούτο το ερώτημα έρχεται να αποδείξει ότι ο άνθρωπος ήταν χαμένος και ότι ο Θεός πήρε την πρωτοβουλία και έψαξε να τον βρει. Ο άνθρωπος ήταν χαμένος και επειδή αδελφός δεν μπορούσε να σώσει αδελφό, έδωσε τη λύση ο Θεός. Έδωσε τον Υιόν Του τον μονογενή (Ιωάννης Γ/3: 16).  Ο Θεός ανέλαβε την πρωτοβουλία της σωτηρίας του ανθρώπου, δείχνοντας ακριβώς εκείνο το οποίο ο σατανάς θέλησε να αμφισβητήσει στην Εύα, την αγάπη Του για τον αμαρτωλό άνθρωπο.

     Ο Θεός μισεί την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό. «Και θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του». Τούτο είναι το πρώτο Ευαγγέλιο, το πρώτο χαρμόσυνο μήνυμα στην ξεπεσμένη ανθρωπότητα.

      Από την πρώτη στιγμή της αμαρτίας του ανθρώπου ο Θεός, από αγάπη για το δημιούργημά Του τον άνθρωπο, έθεσε σε εφαρμογή ένα μεγάλο, μακρόχρονο έργο απολύτρωσης από έναν Σωτήρα τον οποίο ο Θεός έστειλε από τον ουρανό. Δια της υποταγής στον σωτήρα Αυτόν ο άνθρωπος μπορεί και πάλι να κερδίσει το χαμένο έδαφος και να γνωρίσει την αιώνια ζωή κοντά στο Θεό. Τούτο το σχέδιο επαναφοράς και λύτρωσης του αμαρτωλού ανθρώπου ο Θεός το είχε συλλάβει μέσα στην πανσοφία του "προ καταβολής κόσμου" για το ενδεχόμενο της πτώσης του ανθρώπου (Α'  Πέτρου  Α/1: 20).

     Αμέσως μετά την πτώση του ανθρώπου έχουμε την πρώτη προφητεία του Θεού προς τον άνθρωπο για το «σπέρμα της γυναικός». Αυτή είναι η μεγάλη υπόσχεση του Θεού, η πρώτη διαβεβαίωση του Θεού, για τον ερχομό ενός Σωτήρα, που θα λύτρωνε τον άνθρωπο από την αμαρτία και θα τον επανέφερε πάλι στο σημείο εκείνο από το οποίο ξεκίνησε ο άνθρωπος, χαρίζοντάς του αιώνια ζωή κοντά στο Θεό, από τον οποίο με τη θέλησή του ο άνθρωπος απομακρύνθηκε.

     Η μεγάλη υπόσχεση του Θεού ήταν : «Και έχθραν θέλω στήσει ανάμεσον σου και της γυναικός και ανάμεσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής. Αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού» (Γένεση Γ/3: 15). Το σχέδιο του Θεού και η ελπίδα της λύτρωσης του αμαρτωλού ανθρώπου φαίνεται καθαρά από την καταδικαστική απόφαση του Θεού κατά του φιδιού.

     Για πρώτη φορά ο Θεός αναφέρεται στον Υιόν Του τον Ιησού Χριστό, για το Έργο το οποίο θα ερχόταν να εκτελέσει, τα πάθη Του, που είναι το κέντημα εις την πτέρνα εκ μέρους του φιδιού, αλλά και την ένδοξη νίκη του επί του φιδιού, που όπως είπαμε δεν είναι άλλος από τον αιώνιο εχθρό της ψυχής, το διάβολο και του οποίου ο Μεσσίας θα συντρίψει την κεφαλή.

    Γιατί έπρεπε να έρθει ο Μεσσίας; Γιατί έπρεπε να υπάρξει λύτρωση του αμαρτωλού ανθρώπου εξαιτίας της αμαρτίας. Για να  λυτρωθεί ο αμαρτωλός άνθρωπος έπρεπε να γίνει εξιλέωση από την αμαρτία. Για να είναι δίκαιη η εξιλέωση, θα πρέπει να ήταν ανάλογη με την ενοχή του ανθρώπου. Για να είναι ανάλογη με την ενοχή, θα πρέπει η εξιλέωση αυτή να περνά υποχρεωτικά μέσα από το θάνατο, γιατί "ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος" (Εβραίους Θ/9: 22).

    Μόνον έτσι θα μπορούσε να αποκατασταθεί και πάλι η σχέση του Θεού με τον άνθρωπο, η αληθινή ζωή, την οποία ο άνθρωπος είχε στερηθεί εξαιτίας της αμαρτίας. Μόνον δια του θανάτου είναι δυνατόν να θανατωθεί ο θάνατος. «και καθώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθεί ο υιός του ανθρώπου, δια να μην απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει αιώνιον ζωήν (Ιωάννης Γ/3: 14). «όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο, για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία. Και επειδή είστε γιοι, ο Θεός έστειλε το Πνεύμα τού Υιού του στις καρδιές σας, το οποίο κράζει: Αββά, Πατέρα. Ώστε, δεν είσαι πλέον δούλος, αλλά γιος αν, όμως, είσαι γιος, είσαι και κληρονόμος τού Θεού διαμέσου τού Χριστού». (Γαλάτας Δ/4: 4-7).

     Όλα έγιναν από αγάπη. Η αγάπη του Θεού είναι πάνω από κάθε ανθρώπινο λογισμό. Ο Λόγος του Θεού μας δίνει το μέτρο της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. «Επειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας ο οποίος πιστεύει σ' αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή. Δεδομένου ότι, ο Θεός δεν απέστειλε τον Υιό του στον κόσμο, για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος διαμέσου αυτού. Όποιος πιστεύει σ' αυτόν, δεν κρίνεται όποιος, όμως, δεν πιστεύει, έχει ήδη κριθεί, επειδή δεν πίστεψε στο όνομα του μονογενή Υιού τού Θεού. Κι αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά». (Ιωάννης Γ/3: 16-19).

    Αυτό έκανε ο Χριστός. Ενσαρκώθηκε για να καταργήσει δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον (Εβραίους Β/2: 14). Ο θάνατος του Χριστού πάνω στο σταυρό θανάτωσε την έχθρα, που δημιουργήθηκε ανάμεσα στον αμαρτωλό άνθρωπο και τον δίκαιο Θεό. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει:
11. Γι' αυτό εσείς, οι κάποτε εθνικοί ως προς τη φυσική σας καταγωγή, που σας αποκαλούν απερίτμητους αυτοί που αποκαλούνται περιτμημένοι, επειδή υποβλήθηκαν σε σαρκική περιτομή από ανθρώπινο χέρι, να θυμάστε, 
12.ότι τον καιρό εκείνο ήσασταν χωρίς Χριστό, αποκομμένοι από τη ζωή του λαού Ισραήλ και αμέτοχοι στις διαθήκες που υποσχέθηκε ο Θεός, χωρίς να έχετε ελπίδα και χωρίς Θεό μέσα στον κόσμο. 
13 Τώρα όμως, χάρη στον Ιησού Χριστό, εσείς, που κάποτε βρισκόσασταν μακριά από το Θεό, βρεθήκατε κοντά του χάρη στο αίμα του Χριστού.
14 Γιατί, αυτός πραγματικά είναι η δική μας ειρήνη. Αυτός είναι που ενοποίησε τα δύο μέρη και γκρέμισε το μεσότοιχο του φραγμού.
15 Δηλαδή την έχθρα που υπήρχε μεταξύ τους, καταργώντας με το σωματικό του θάνατο το νόμο των εντολών που αποτελούνταν από διατάγματα, έτσι που τους δύο να τους μεταβάλει σε έναν καινούργιο άνθρωπο, με τη δική του προσωπική παρέμβαση, φέρνοντας ειρήνη μεταξύ τους.
16 Και σαν ένα σώμα πια να τους συμφιλιώσει πάλι με το Θεό μέσω του σταυρού, έχοντας θανατώσει την έχθρα πάνω σ' αυτόν. 
17 Ήρθε λοιπόν και κήρυξε το χαρμόσυνο άγγελμα της ειρήνης τόσο σε σας, που βρισκόσασταν μακριά από το Θεό, όσο και σ' εκείνους που βρίσκονταν κοντά του. 
18 Γιατί, μέσω αυτού έχουμε το δικαίωμα να προσέλθουμε στον Πατέρα και οι δυο μ' ένα Πνεύμα. 
19 Άρα λοιπόν, δεν είστε πια ξένοι και στερημένοι δικαιωμάτων, αλλά είστε συμπολίτες των αγίων και ανήκετε στην οικογένεια του Θεού, 
20 αφού εδραιωθήκατε πάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών με ακρογωνιαίο λίθο τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. 
21 Και καθώς όλη η οικοδομή συναρμολογείται πάνω σ' αυτόν, αυξάνει σε ναό άγιο για τον Κύριο. 
22 Πάνω σ' αυτόν οικοδομείστε κι εσείς όλοι μαζί σε κατοικητήριο του Θεού με την ενέργεια του Πνεύματος. (Εφεσίους Β : 11 - 22).

     Ο Απ. Παύλος στην "Β΄ προς Κορινθίους" επιστολή, (κεφ. Η, εδ. 9) αναφέρει: «επειδή, ξέρετε τη χάρη τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ότι, ενώ ήταν πλούσιος, έγινε για σας φτωχός, για να γίνετε εσείς πλούσιοι με τη φτώχεια εκείνου». Επίσης αναφέρεται: «κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους (Β/2: 7). Μπήκε κάτω από το νόμο, για να σώσει όλους αυτούς που ήταν κάτω από το νόμο.

     Μίκρυνε ο Θεός, για να μπορέσει να σταθεί δίπλα στον άνθρωπο, για να μπορέσει να πλησιάσει και τον πιο μικρό και τον πλέον ασήμαντο στα μάτια των ανθρώπων, για να τον σώσει από τον αιώνιο θάνατο και να του χαρίσει αιώνια ζωή (Ιωάννης Ε/5: 24).

     Μετά την παρακοή ο Θεός έβγαλε τους πρωτόπλαστους μέσα από τον Παράδεισο. Αυτό έγινε, για να μην φάει ο άνθρωπος μετά την αμαρτία του από το ξύλο της ζωής και ζήσει αιώνια στην κατάσταση της αμαρτίας, στην οποία βρέθηκε. Έξω από την Εδέμ ο άνθρωπος θα πέθαινε σωματικά, όμως δια της υπακοής στον Σωτήρα Χριστό, (Πράξεις Δ/4: 12), θα εσώζετο από τον αιώνιο θάνατο. ---

ΒΑΣΙΛΕΩΝ Β΄ ΙΗ 13 – 16. ΑΝΑΘΕΣΕ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ.

 Βιβλίο "Β'  ΒΑΣΙΛΕΩΝ",  κεφ.    ΙΗ/18, εδ.   13 – 16.    (ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ)

13 ΚΑΙ στον 14ο χρόνο τού βασιλιά Εζεκία, ανέβηκε ο Σενναχειρείμ, ο βασιλιάς τής Ασσυρίας, ενάντια σε όλες τις οχυρές πόλεις τού Ιούδα, και τις κυρίευσε. 
14 Και ο Εζεκίας, ο βασιλιάς τού Ιούδα, έστειλε στον βασιλιά τής Ασσυρίας στη Λαχείς, λέγοντας: Αμάρτησα φύγε από μένα ό,τι επιβάλεις επάνω μου, θα το βαστάξω. Και ο βασιλιάς τής Ασσυρίας επέβαλε επάνω στον Εζεκία, τον βασιλιά τού Ιούδα, 300 τάλαντα ασήμι, και 30 τάλαντα χρυσάφι. 
15 Και ο Εζεκίας τού έδωσε όλο το ασήμι που βρέθηκε στον οίκο τού Κυρίου, και στους θησαυρούς στο παλάτι τού βασιλιά. 
16 Κατά τον καιρό εκείνο, ο Εζεκίας απέκοψε τις θύρες τού ναού τού Κυρίου, και τους στύλους που ο Εζεκίας, ο βασιλιάς τού Ιούδα, είχε περισκεπάσει με χρυσάφι, και το έδωσε στον βασιλιά τής Ασσυρίας.

         ΣΧΟΛΙΑ :

    Για το πόσο λαμπρό, πόσο εντυπωσιακό ήταν το ξεκίνημα του Βασιλιά Εζεκία, αναφερθήκαμε σε προηγούμενη μελέτη μας. Ανέλαβε Βασιλιάς σε ηλικία 17 ετών και :
1/ Έλπισε επί τον Κύριον (Β'  Βασιλέων ΙΗ/18: 5),
2/ προσεκολήθη εις τον Κύριον (Β' Βασιλέων  ΙΗ/18: 6),
3/ Δεν απεμακρύνθη απ’ όπισθεν αυτού, 
4/ Εφύλαξε τας εντολάς Αυτού,
5/ Εκαμε το ευθές ενώπιον του Κυρίου (Β'  Βασιλέων ΙΗ/18: 3 &  ΚΘ/29: 2.
6/ αφήρεσε,… κατέκοψε… κατέθρυσε….
7/ Άνοιξε τις θύρες του Οίκου του Κυρίου (Β'  Βασιλέων, ΙΘ/19: 3 και ο Κύριος ήταν μετ’ αυτού και κατευοδούτο, όπου εξήρχετο (εδ. 7).

     Ο Βασιλιάς της Ασσυρίας κατά το 14ο έτος της βασιλείας του (βασίλευσε από το έτος 705 έως 681 π.Χ.), αφού είχε καταλάβει το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ (Σαμάρεια), στη συνέχεια στράφηκε εναντίον του νότιου Βασιλείου του Ισραήλ, του Βασιλείου του Ιούδα. Αφορμή στάθηκε μία επαναστατική κίνηση του Εζεκία κατά του Ασσυριακού ζυγού, στον οποίο ήταν υποτελείς. Ο Εζεκίας, βλέποντας τον ανίκητο στρατό της Ασσυρίας, πανικοβάλλεται και στέλνει ένα δουλοπρεπές μήνυμα στο βασιλιά των Ασσυρίων, με το οποίο αναγνώριζε ότι ήταν λάθος του να επαναστατήσει. Φοβισμένος και ταπεινωμένος αναφέρει προς τον βασιλιά: Βασιλιά μου «ότι επιβάλεις επ’ εμέ, θέλω βαστάξει αυτό» (Β' Βασιλέων ΙΗ/18: 14).

     Πάνω στον πανικό του προσπαθώντας να εξευμενίσει τον Ασσύριο Βασιλιά και έδωσε όλο το αργύριο που υπήρχε στον οίκο του Θεού (Ναό του Σολομώντα) και τους θησαυρούς που είχε. Έκοψε τις πόρτες του ναού και τους στύλους, τους οποίους είχε περισκεπάσει με χρυσίον και έδωκε αυτό εις τον Βασιλεία της Ασσυρίας. (εδ. 16).

     Τρομερό! Ο άνθρωπος του Θεού, έχοντας ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα, ενώ δέχεται μια μεγάλη απειλή, δεν διαβάσαμε πουθενά να στράφηκε στο Θεό. Δε ζητάει τη βοήθεια του Θεού, αλλά προσπαθεί να βρει λύσεις με δικούς του τρόπους, χωρίς να έχει ρωτήσει τον Κύριο. Προσπαθεί με χρήματα να δώσει λύση στο πρόβλημά του. Με μέσα ανθρώπινα, με σκέψεις ανθρώπινες, προσπαθεί να επιλύσει το πρόβλημά του. Γιατί, «δεν υπάρχει Θεός στον Ισραήλ για να ρωτήσετε, είχε πει κάποτε ο Ηλίας στους απεσταλμένους του Βασιλιά Οχοζία» (Β' Βασιλέων  Α: 3).

     Ο Βασιλιάς τούτος, με τόσο ωραίο πνευματικό ξεκίνημα, δε λαμβάνει υπόψη του το Θεό και ενεργεί από μόνος του. Πόσες φορές δεν ενεργούμε με τον ίδιο επιπόλαιο τρόπο! Ξεχνάμε το Θεό και προσπαθούμε να βρούμε δικές μας λύσεις. Τι μεγάλη ντροπή! Άδειασε το Ναό του Κυρίου, για να εξαγοράσει την επιείκεια του απερίτμητου ειδωλολάτρη Βασιλιά της Ασσυρίας. Μέχρι και τις πόρτες του ναού έβγαλε. Τι ντροπή!

    Ο Βασιλιάς της Ασσυρίας, αφού έλαβε όλα αυτά τα λύτρα (το αργύριον του οίκου του Κυρίου),μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια στράφηκε και πάλι κατά του Βασιλείου του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ, αυτή τη φορά με πολύ περισσότερο στρατό. Στο διάβα του τούτος ο στρατός έχει σαρώσει τα πάντα. Κανένας, μα κανένας δεν μπόρεσε να του αντισταθεί. Η μία μετά την άλλη πέφτουν οι πόλεις του Βασιλείου του Ιούδα και σε λίγο καιρό, τούτος ο στρατός, βρίσκεται έξω από τις πύλες της αιώνιας πόλης, της Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με κάθε ανθρώπινο υπολογισμό πολύ σύντομα και η Ιερουσαλήμ θα είχε την ίδια ταπεινωτική τύχη των άλλων πόλεων.

    Ενώ ο πανικός και η απελπισία μέσα στην πολιορκούμενη πόλη είχαν φθάσει στο αποκορύφωμα, ο Διοικητής του εχθρικού στρατεύματος έστειλε ένα γράμμα με το οποίο, αφού έβριζε με το χειρότερο τρόπο τον Εζεκία και το Θεό του Εζεκία, απαιτούσε την άμεση παράδοση της πόλης.

      Βιβλίο "ΗΣΑΪΑ", κεφ. ΛΣ/36, εδ.  1 – 22.

1 ΚΑΤΑ τον 14ο χρόνο του βασιλιά Εζεκία, ανέβηκε ο Σενναχειρείμ, ο βασιλιάς τής Ασσυρίας, ενάντια σε όλες τις οχυρές πόλεις τού Ιούδα, και τις κυρίευσε. 

2 Και ο βασιλιάς τής Ασσυρίας έστειλε τον Ραβ-σάκη από τη Λαχείς στην Ιερουσαλήμ, στον βασιλιά Εζεκία, με μεγάλη δύναμη. Και στάθηκε στον υδραγωγό τής άνω κολυμβητικής λίμνης, στον μεγάλο δρόμο τού χωραφιού τού γναφέα. 

3 Τότε, βγήκαν προς αυτόν ο Ελιακείμ, ο γιος τού Χελκία, ο οικονόμος, και ο Σομνάς ο γραμματέας, και ο Ιωάχ, ο γιος τού Ασάφ, ο υπομνηματογράφος.

 4 Και ο Ραβ-σάκης είπε σ' αυτούς: Να πείτε τώρα στον Εζεκία: Έτσι λέει ο μεγάλος βασιλιάς, ο βασιλιάς τής Ασσυρίας: Ποιο είναι το θάρρος, επάνω στο οποίο θαρρείς; 

5 Λες, (όμως, είναι λόγια χειλέων): Έχω θέληση και δύναμη για πόλεμο. Αλλ' επάνω σε ποιον έχεις το θάρρος, ώστε αποστάτησες εναντίον μου; 

6 Δες, έχεις το θάρρος επάνω στη ράβδο εκείνου τού συντριμμένου καλαμιού, επάνω στην Αίγυπτο επάνω στο οποίο αν κάποιος στηριχθεί, θα μπηχτεί στο χέρι του, και θα το τρυπήσει τέτοιος είναι ο Φαραώ, ο βασιλιάς της Αιγύπτου, σε όλους εκείνους που έχουν το θάρρος επάνω σ' αυτόν.

7 Αλλά, αν μου πεις: Επάνω στον Κύριο τον Θεό μας έχουμε το θάρρος, δεν είναι αυτός, που ο Εζεκίας αφαίρεσε τους ψηλούς τόπους του, και τα θυσιαστήρια, και είπε στον Ιούδα και στην Ιερουσαλήμ: Μπροστά σ' αυτό το θυσιαστήριο θα προσκυνήσετε; 

8 Τώρα, λοιπόν, δώσε ενέχυρα στον κύριό μου τον βασιλιά τής Ασσυρίας, κι εγώ θα σου δώσω 2.000 άλογα, αν μπορείς από μέρους σου να δώσεις καβαλάρηδες επάνω τους. 

9 Πώς, λοιπόν, θα στρέψεις προς τα πίσω το πρόσωπο ενός τοπάρχη, από τους ελάχιστους των δούλων τού κυρίου μου, και έλπισες επάνω στην Αίγυπτο για άμαξες και καβαλάρηδες; 

10 Και τώρα, χωρίς τον Κύριο ανέβηκα εγώ ενάντια σ' αυτόν τον τόπο, για να τον καταστρέψω; Ο Κύριος είπε σε μένα: Ανέβα ενάντια σ' αυτή τη γη, και κατάστρεψέ την. 

11 Τότε, είπε ο Ελιακείμ, και ο Σομνάς, και ο Ιωάχ, στον Ραβ-σάκη: Μίλησε στους δούλους σου, παρακαλώ, στη Συριακή γλώσσα επειδή, την καταλαβαίνουμε και μη μας μιλάς στην Ιουδαϊκή, σε επήκοον του λαού, που είναι επάνω στο τείχος. 

12 Αλλά ο Ραβ-σάκης είπε: Μήπως ο κύριός μου με έστειλε στον κύριό σου, και σε σένα, για να μιλήσω αυτά τα λόγια; Δεν με έστειλε προς τους άνδρες, που κάθονται επάνω στο τείχος, για να φάνε την κόπρο τους, και να πιουν τα ούρα τους μαζί με σας. 

13 Τότε, ο Ραβ-σάκης στάθηκε και φώναξε στην Ιουδαϊκή, με δυνατή φωνή, και είπε: Ακούστε τα λόγια τού μεγάλου βασιλιά, του βασιλιά τής Ασσυρίας 

14 έτσι λέει ο βασιλιάς: Μη σας απατάει ο Εζεκίας επειδή, δεν θα μπορέσει να σας λυτρώσει. 

15 Και μη σας κάνει ο Εζεκίας να έχετε το θάρρος σας επάνω στον Κύριο, λέγοντας: Ο Κύριος, βέβαια, θα μας λυτρώσει η πόλη αυτή δεν θα παραδοθεί στο χέρι τού βασιλιά τής Ασσυρίας. 

16 Μη ακούτε τον Εζεκία επειδή, έτσι λέει ο βασιλιάς τής Ασσυρίας: Κάντε συμβιβασμό μαζί μου, και βγείτε προς εμένα και φάτε κάθε ένας από την άμπελό του, και κάθε ένας από τη συκιά του, και πιείτε κάθε ένας από τα νερά τής δεξαμενής του 

17 μέχρις ότου έρθω και σας πάρω σε μια γη όμοια με τη γη σας, γη με σιτάρι και κρασί, γη με ψωμί και αμπελώνες. 

18 Μη σας απατάει ο Εζεκίας, λέγοντας: Ο Κύριος θα μας λυτρώσει. Μήπως, κάποιος από τους θεούς των εθνών λύτρωσε τη γη του από το χέρι τού βασιλιά τής Ασσυρίας;

 19 Πού είναι οι θεοί τής Αιμάθ και της Αρφάδ; Πού είναι οι θεοί τής Σεφαρουϊμ; Μήπως λύτρωσαν από το χέρι μου τη Σαμάρεια; 

20 Ποιοι, ανάμεσα σε όλους τους θεούς αυτών των τόπων, λύτρωσαν τη γη τους από το χέρι μου, ώστε και ο Κύριος να λυτρώσει από το χέρι μου την Ιερουσαλήμ; 

21 Κι εκείνοι σιωπούσαν, και δεν του αποκρίθηκαν ούτε έναν λόγο επειδή, ο βασιλιάς τούς είχε προστάξει, λέγοντας: Μη του απαντήσετε. 

22 Τότε, ο Ελιακείμ, ο γιος τού Χελκία, ο οικονόμος, και ο Σομνάς ο γραμματέας, και ο Ιωάχ, ο γιος τού Ασάφ, ο υπομνηματογράφος, ήρθαν στον Εζεκία με ξεσχισμένα τα ιμάτια, και του ανήγγειλαν τα λόγια τού Ραβ-σάκη.

   Βιβλίο  "ΗΣΑΊΑ",  κεφ.    ΛΖ/37,  εδ. 1 – 35.

1 ΚΑΙ όταν ο βασιλιάς Εζεκίας το άκουσε, ξέσχισε τα ιμάτιά του, και σκεπάστηκε με σάκο, και μπήκε στον οίκο τού Κυρίου. 

2 Και έστειλε, σκεπασμένους με σάκους, τον Ελιακείμ τον οικονόμο, και τον Σομνά τον γραμματέα, και τους πρεσβύτερους των ιερέων, προς τον προφήτη Ησαϊα, τον γιο τού Αμώς

3 και του είπαν: Έτσι λέει ο Εζεκίας: Αυτή η ημέρα είναι ημέρα θλίψης, και ονειδισμού, και βλασφημίας επειδή, τα παιδιά ήρθαν στην ακμή τής γέννας, όμως δεν υπάρχει δύναμη σ' αυτή που γεννάει 

4 είθε ο Κύριος ο Θεός σου να άκουσε τα λόγια τού Ραβ-σάκη, που ο βασιλιάς τής Ασσυρίας, ο κύριός του, τον έστειλε για να ονειδίσει τον ζωντανό Θεό, και να εξυβρίσει, με τα λόγια, που ο Κύριος ο Θεός σου άκουσε γι' αυτό, ύψωσε δέηση υπέρ τού σωζόμενου υπολοίπου. 

5 Και ήρθαν στον Ησαϊα οι δούλοι τού βασιλιά Εζεκία. 

6 Και ο Ησαϊας είπε σ' αυτούς: Έτσι θα πείτε στον κύριό σας: Έτσι λέει ο Κύριος: Μη φοβάσαι από τα λόγια που άκουσες, με τα οποία οι δούλοι τού βασιλιά τής Ασσυρίας με ονείδισαν

7 δες, εγώ θα του βάλω ένα τέτοιο πνεύμα, ώστε, αφού ακούσει θόρυβο, θα επιστρέψει στη γη του και θα τον κάνω να πέσει με μάχαιρα μέσα στη γη του. 

8 Ο Ραβ-σάκης, λοιπόν, επέστρεψε, και βρήκε τον βασιλιά τής Ασσυρίας να πολεμάει ενάντια στη Λιβνά επειδή, άκουσε ότι είχε φύγει από τη Λαχείς. 

9 Και ο βασιλιάς άκουσε να λένε για τον Θιρακά, τον βασιλιά τής Αιθιοπίας: Βγήκε να σε πολεμήσει. Και όταν το άκουσε, έστειλε πρεσβευτές στον Εζεκία, λέγοντας: 

10 Έτσι θα πείτε στον Εζεκία, τον βασιλιά τού Ιούδα, λέγοντας: Ο Θεός σου, επάνω στον οποίο έχεις το θάρρος σου, ας μη σε απατάει, λέγοντας: Η Ιερουσαλήμ δεν θα παραδοθεί στο χέρι τού βασιλιά τής Ασσυρίας. 

11 Δες, εσύ άκουσες τι έκαναν οι βασιλιάδες τής Ασσυρίας σε όλους τούς τόπους, καταστρέφοντάς τους και θα λυτρωθείς εσύ; 

12 Μήπως οι θεοί των εθνών λύτρωσαν εκείνους, που οι πατέρες μου κατέστρεψαν, τη Γωζάν, και τη Χαρράν, και τη Ρεσέφ, και τους γιους τού Εδέν, που είναι στην Τελασσάρ; 

13 Πού είναι ο βασιλιάς τής Αιμάθ, και ο βασιλιάς τής Αρφάδ, και ο βασιλιάς τής πόλης Σεφαρουϊμ, Ενά, και Αυά; 

14 Και παίρνοντας ο Εζεκίας την επιστολή από το χέρι των πρεσβευτών, τη διάβασε και ο Εζεκίας ανέβηκε στον οίκο τού Κυρίου, και την ξετύλιξε μπροστά στον Κύριο. 

15 Και ο Εζεκίας προσευχήθηκε στον Κύριο, λέγοντας: 

16 Κύριε των δυνάμεων, Θεέ του Ισραήλ, εσύ που κάθεσαι επάνω στα χερουβείμ, εσύ ο ίδιος είσαι ο Θεός, ο μόνος, όλων των βασιλείων τής γης εσύ έκανες τον ουρανό και τη γη. 

17 Στρέψε, Κύριε, το αυτί σου, και άκουσε άνοιξε τα μάτια σου, Κύριε, και δες και άκουσε όλα τα λόγια τού Σενναχειρείμ, που έστειλε αυτόν για να ονειδίσει τον ζωντανό Θεό. 

18 Αληθινά, Κύριε, οι βασιλιάδες τής Ασσυρίας ερήμωσαν όλα τα έθνη, και τους τόπους τους, 

19 και έρριξαν τους θεούς τους στη φωτιά επειδή, δεν ήσαν θεοί, αλλά έργο χεριών ανθρώπου, ξύλα και πέτρες γι' αυτό, τους κατέστρεψαν. 

20 Τώρα, λοιπόν, Κύριε Θεέ μας, σώσε μας από το χέρι του ώστε, όλα τα βασίλεια της γης να γνωρίσουν ότι, εσύ είσαι ο Κύριος, ο μόνος. 

21 Τότε, ο Ησαϊας, ο γιος τού Αμώς, έστειλε στον Εζεκία, λέγοντας: Έτσι λέει ο Κύριος, ο Θεός τού Ισραήλ: Άκουσα όσα προσευχήθηκες σε μένα ενάντια στον Σενναχειρείμ, τον βασιλιά τής Ασσυρίας. 

22 Αυτός είναι ο λόγος, που ο Κύριος μίλησε γι' αυτόν: Σε καταφρόνησε, σε έπαιξε, η παρθένα, η θυγατέρα τής Σιών κούνησε πίσω σου κεφάλι, η θυγατέρα τής Ιερουσαλήμ. 

23 Ποιον ονείδισες και βλασφήμησες; Ενάντια σε ποιον ύψωσες τη φωνή, και σήκωσες ψηλά τα μάτια σου; Ενάντια στον Άγιο του Ισραήλ. 

24 Τον Κύριο ονείδισες διαμέσου των δούλων σου, και είπες: «Με το πλήθος των αμαξών μου εγώ ανέβηκα στο ύψος των βουνών, στα πλευρά τού Λιβάνου και θα κόψω τους ψηλούς κέδρους του, τα εκλεκτά ελάτια του και θα μπω στο ύψος των άκρων του, στο δάσος τού Καρμήλου του 

25 εγώ ανέσκαψα, και ήπια νερά και με το ίχνος των ποδιών μου ξέρανα όλα τα ποτάμια των πολιορκούμενων». 

26 Μήπως δεν άκουσες ότι εγώ το έκανα αυτό από παλιά, και το αποφάσισα από τις αρχαίες ημέρες; Τώρα, όμως, το εκτέλεσα, ώστε να είσαι για να καταστρέφεις οχυρωμένες πόλεις σε σωρούς ερειπίων 

27 γι' αυτό, οι κάτοικοί τους ήσαν μικρής δύναμης, τρόμαξαν και καταντροπιάστηκαν ήσαν σαν το χορτάρι τού χωραφιού, και σαν τη χλόη, σαν το χορτάρι των ταρατσών, και σαν το σιτάρι που καίγεται πριν καλαμώσει. 

28 Όμως, εγώ ξέρω την κατοικία σου, και την έξοδό σου, και την είσοδό σου, και τη λύσσα σου, που έχεις εναντίον μου. 

29 Επειδή, η λύσσα σου εναντίον μου, και η αλαζονεία σου ανέβηκαν στα αυτιά μου, γι' αυτό, θα βάλω τον κρίκο μου στα ρουθούνια σου, και τον χαλινό μου στα χείλη σου, και θα σε γυρίσω πίσω από τον δρόμο διαμέσου τού οποίου ήρθες. 

30 Και τούτο θα είναι σε σένα το σημάδι: Αυτή τη χρονιά θα φάτε ό,τι είναι αυτοφυές και τη δεύτερη χρονιά, ό,τι εκφύεται από το ίδιο ενώ την τρίτη χρονιά, να σπείρετε, και να θερίσετε, και να φυτέψετε αμπελώνες, και να φάτε τον καρπό τους. 

31 Και το υπόλοιπο από τον οίκο τού Ιούδα, που διασώθηκε, θα ριζώσει και πάλι από κάτω, και θα δώσει επάνω καρπούς. 

32 Επειδή, από την Ιερουσαλήμ θα βγει το υπόλοιπο, και από το βουνό Σιών, αυτό που διασώθηκε ο ζήλος τού Κυρίου των δυνάμεων θα το εκτελέσει. 

33 Γι' αυτό, έτσι λέει ο Κύριος για τον βασιλιά τής Ασσυρίας: Δεν θα μπει μέσα σ' αυτή την πόλη ούτε θα τοξεύσει εκεί βέλος ούτε θα προβάλει εναντίον της ασπίδες ούτε θα υψώσει εναντίον της πρόχωμα 

34 από τον δρόμο διαμέσου τού οποίου ήρθε, απ' αυτόν θα γυρίσει, και σ' αυτή την πόλη μέσα δεν θα μπει, λέει ο Κύριος 

35 επειδή, θα υπερασπιστώ αυτή την πόλη, ώστε να τη σώσω, για χάρη μου, και για χάρη τού δούλου μου του Δαβίδ.

      ΣΧΟΛΙΑ :

   Στο Μουσείο του Λονδίνου φυλάσσονται πλάκες της εποχής εκείνης με σφηνοειδή γραφή, οι οποίες βρέθηκαν μετά από ανασκαφές και στις οποίες ο βασιλιάς της Ασσυρίας μεταξύ άλλων αναφέρει: 46 πόλεις έπεσαν στα χέρα μου ….. και όσο για τον Εζεκία, τον έκλεισα μέσα στην Ιερουσαλήμ σαν το πουλί μέσα στο κλουβί του.

    Πράγματι έτσι ήταν. Όμως τούτη τη φορά τα κάγκελα έσπασαν και η πόλη ελευθερώθηκε από τα χέρια του τρομερού εχθρού. Πώς έγινε αυτό; Έδωσαν κι άλλο χρυσό; κι άλλο άργυρο; Όχι. Τούτη τη φορά έγινε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, έγινε εκείνο που θα πρέπει να γίνεται πάντοτε σε κάθε κρίσιμη κατάσταση στη ζωή μας. Τι έγινε : Πήρε ο Εζεκίας το γράμμα από τα χέρια των πρέσβεων και τι έκανε: «ΚΑΙ ΑΝΕΒΗΚΕ Ο ΕΖΕΚΙΑΣ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΤΎΛΙΞΕ ΜΠΟΣΤΆ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ» (Ησαΐας ΛΖ/37: 14).

    Εκείνο το θλιβερό και υβριστικό γράμμα ο Εζεκίας, αφού μπήκε μέσα στο Ναό να προσευχηθεί, το έφερε ενώπιον του Κυρίου. Διάβασέ το Εσύ Κύριε. Απάντησε Εσύ Κύριε. Τα πάντα σε Σένα, τα πάντα από Σένα. Απλή αλλά καταπληκτική τούτη η προσευχή του Εζεκία. Όμως μια προσευχή γνήσια, που έχει πολλά μαθήματα να δώσει στον καθένα μας.

    Ξετύλιξε το γράμμα μπροστά στο Θεό ο Εζεκίας, γιατί ήταν βέβαιος ότι ο Θεός ήταν εκεί, τον έβλεπε και τον άκουγε. Αυτό είναι το θεμέλιο, στο οποίο θα πρέπει να στηρίζεται η προσευχή μας, στην πίστη, τη σιγουριά, την εμπιστοσύνη στο Θεό. Εκείνη τη δύσκολη ώρα ο Εζεκίας δεν άπλωσε τα χέρια του στο κενό. Όχι. Τα άπλωσε και έπιασε τα χέρια του Θεού. Μπορεί να μην έβλεπε το Θεό με τα γήινα μάτια του, όμως μέσα στην καρδιά του ο Εζεκίας ήξερε ότι ο Θεός είναι εκεί, κοντά του. "Πάρε το γράμμα, εσύ Κύριε, και διάβασέ το. Τούτη η κουβέντα δεν ήταν ένας μονόλογο, ήταν ένα διάλογος. Μπορεί ο εχθρός να πλησιάζει, να είναι κοντά μας, αλλά υπάρχει κάποιος άλλος που είναι ακόμα πιο κοντά μας, είναι δίπλα μας. Είναι ο Θεός «ακούων προσευχήν», (Ψαλμός ΞΕ/65: 2), «βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι». (Ψαλμός ΜΣ/46: 1). Απειλεί ο εχθρός, όμως ο Κύριος έχει τον τελικό λόγο. Αυτή είναι η δύναμη της προσευχής. Απλώνοντας τα χέρια σου, για να πιάσεις τα χέρια του Θεού, φέρνεις το πρόβλημά σου, τη δυσκολία σου, σε επαφή με τη δύναμη του Θεού. Ακουμπάς τους αιώνιους βραχίονες, που μπορούν να αλλάξουν τα πάντα γύρω μας. Να δώσουν λύσεις θαυμαστές στα προβλήματά μας έξω από τη λογική, έξω από τους νόμους της φύσης, έξω από τα πάντα. Απλώνεις τα χέρια σου και ακουμπάς τον Κύριο.

      Πόσα ανθρώπινα χέρια στα οποία στηριχθήκαμε δεν υποχώρησαν γύρω μας! Και κάποια στιγμή διαπιστώσαμε ότι αντί για βοήθεια ήρθε η χλεύη, ο ονειδισμός, η αποξένωση. Ακουμπάς στους αιώνιους βραχίονες του Κυρίου και γνωρίζεις ότι: Σε ξέρει, ότι είναι εκεί, σε ακούει και η μεγάλη του καρδιά, με την οποία τόσο πολύ μας αγάπησε, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή για να μη χαθεί καθένας που θα πιστεύσει σ’ αυτόν (Ιωάννης ΙΓ/13: 16), πριν ακόμα τελειώσουμε έχει έτοιμη την απάντηση. Άπλωσε ο Εζεκίας το γράμμα μπροστά στο Θεό. Ήξερε ότι όπου αλλού θα το άπλωνε, θα ήταν τελείως άσκοπο και επικίνδυνο.

     Πού να πεις το πρόβλημά σου, πού να ζητήσεις παρηγοριά στον πόνο, στη θλίψη, πού να βρεις στήριγμα; "Επικατάρατος εκείνος, που θα στηριχτεί σε βραχίονα ανθρώπου" (Ιερεμίας ΙΖ/17: 5). Μόνον όποιος ελπίσει, σ’ Αυτόν, δε θα καταισχυνθεί εις τον αιώνα. (Ιωήλ Β/2: 27). Όταν όλα καταρρέουν και χάνονται, πού να στηριχθεί ο άνθρωπος; Στα τρυπημένα χέρια του αδελφού μας, του Ιησού Χριστού. Δεν ντρέπεται να μας αποκαλεί αδελφούς Του (Εβραίους Β : 11). Αυτός θα ακούσει τα προβλήματά μας και θα δώσει θαυμαστές λύσεις, σύμφωνα με το θέλημά Του.

   Αγαπητέ μου, αντιμετωπίζεις κάποιο σοβαρό πρόβλημα ακολούθησε τα βήματα του Εζεκία και έλα στο σπίτι του μεγάλου φίλου σου. Έλα μπροστά στην παρουσία του Θεού και άφησε την καρδιά σου να ξεχειλίσει. "Κύριε θα στα πω όλα ακόμη και κείνα που θα ντρεπόμουν να ακούσουν οι άνθρωποι. Όλα Κύριε". Και τότε να είσαι σίγουρος ότι δεν πήγες άδικα. Ο Κύριος θα ενεργήσει. Είναι Θεός ακούων προσευχήν.

    Φαντάζομαι ότι ένα από αυτά που θα είπε ο Εζεκίας στον Κύριο θα ήταν: "Κύριε την πρώτη φορά προσπάθησα μόνος να λύσω το πρόβλημά μου. Έπεσα σε λάθη, σε άσκοπες και επικίνδυνες ενέργειες, χωρίς αποτέλεσμα. Τώρα που ακουμπάω στα χέρια Σου, σε παρακαλώ Κύριε, απάντησε Εσύ". Με ταπείνωση, μετάνοια και προσευχή, έτσι έρχεται το ποθητό αποτέλεσμα. Αυτή είναι η σειρά και τίποτα δεν μπορεί να την αλλάξει. Σ’ αυτή τη σειρά έβαλε και ο Εζεκίας τα πράγματα.

    Το ερώτημα είναι πώς ξέρουμε ότι ο Θεός τον είδε τον Εζεκία, άκουσε το αίτημά του, διάβασε εκείνο το υβριστικό γράμμα, άκουσε την κραυγή εκείνης της προσευχής; Πως το ξέρουμε;

   Βιβλίο  "Β΄ ΒΑΣΙΛΕΩΝ", κεφ.  ΙΘ/19, εδ.  35 - 38.

35.Και τη νύχτα εκείνη βγήκε ο άγγελος του Κυρίου, και πάταξε στο στρατόπεδο των Ασσυρίων 185.000 και όταν σηκώθηκαν το πρωί, δέστε, ήσαν όλοι νεκρά σώματα. 

36 Και σηκώθηκε και έφυγε, και επέστρεψε ο Σενναχειρείμ, ο βασιλιάς τής Ασσυρίας, και κατοίκησε στη Νινευή. 

37 Κι ενώ προσκυνούσε στον οίκο τού Νισρώκ, του θεού του, ο Αδραμμέλεχ και ο Σαρασάρ, οι γιοι του, τον χτύπησαν με μάχαιρα, κι αυτοί έφυγαν στη γη τής Αρμενίας και αντ' αυτού βασίλευσε ο Εσαραδδών, ο γιος του.

            ΣΧΟΛΙΑ :

     «Εκείνη τη νύκτα βγήκε ο Άγγελος του Κυρίου και πάταξε στο στρατόπεδο των Ασσυρίων 185.000». Τρομερή η επέμβαση του Θεού. (Τούτο το γεγονός αναφέρει ιστορικά και ο Ηρόδοτος). Να πως το ξέρουμε. Να ποια ήταν η απάντηση του Θεού σ' έναν άνθρωπο που Του εμπιστεύθηκε το πρόβλημά του, που ζήτησε τη βοήθειά Του. Να ποια ήταν η απάντηση σε μια πονεμένη και φοβισμένη ψυχή, που Τον εμπιστεύθηκε. Αυτή θα είναι η απάντηση σε καθέναν, που ειλικρινά θα Τον εκζητήσει, σε καθέναν που θα φέρει ενώπιόν Του το πρόβλημά του, το δύσκολο, το μεγάλο, το ανυπέρβλητο, τα τραγικό, το αξεπέραστο.

     Ζήτησε ο Εζεκίας από το Θεό να απαντήσει, και ο Θεός απάντησε. Μπορεί να ήσαν γερά και μεγάλα τα σίδερα του κλουβιού στο οποίο είχε κλειστεί ο Εζεκίας, όμως το Θεός τα έσπασε και τον ελευθέρωσε. Καθώς ο Κύριος δεν είναι προσωπολήπτης, είναι έτοιμος να σπάσει τα σίδερα και του δικού σου κλουβιού. Είναι έτοιμος να λύσει και το δικό σου πρόβλημα. Μη διστάζεις: Ξετύλιξε το γράμμα σου μπροστά στο Θεό. Πέσε σ’ Αυτόν το πρόβλημά σου. Ο λόγος του Θεού μας συμβουλεύει : «Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ’ αυτόν και Αυτός θα ενεργήσει. (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). ---