Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΊΑΣ.
Βιβλίο «ΠΡΑΞΕΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ», κεφ. Β/2, εδ. 1-21.
ΣΧΟΛΙΑ:
1 Και ότε ήλθεν η ημέρα της Πεντηκοστής, ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν εν τω αυτώ τόπω.
2 Και εξαίφνης έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι
3 και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθησεν επί ένα έκαστον αυτών,
4 και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν.
5 Ήσαν δε κατοικούντες εν Ιερουσαλήμ Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από παντός έθνους των υπό τον ουρανόν
6 και καθώς έγεινεν η φωνή αύτη, συνήλθε το πλήθος και συνεταράχθη, διότι ήκουον αυτούς εις έκαστος λαλούντας με την ιδίαν αυτού διάλεκτον.
7 Εξεπλήττοντο δε πάντες και εθαύμαζον, λέγοντες προς αλλήλους Ιδού, πάντες ούτοι οι λαλούντες δεν είναι Γαλιλαίοι;
8 Και πως ημείς ακούομεν έκαστος εν τη ιδία ημών διαλέκτω, εν ή εγεννήθημεν;
9 Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίται και οι κατοικούντες την Μεσοποταμίαν, την Ιουδαίαν τε και Καππαδοκίαν, τον Πόντον και την Ασίαν,
10 την Φρυγίαν τε και την Παμφυλίαν, την Αίγυπτον και τα μέρη της Λιβύης της κατά την Κυρήνην και οι παρεπιδημούντες Ρωμαίοι, Ιουδαίοί τε και προσήλυτοι,
11 Κρήτες και Άραβες, ακούομεν αυτούς λαλούντας εν ταις γλώσσαις ημών τα μεγαλεία του Θεού.
12 Εθαύμαζον δε πάντες και ηπόρουν, άλλος προς άλλον λέγοντες Τι σημαίνει τούτο;
13 Άλλοι δε χλευάζοντες έλεγον ότι είναι μεστοί από γλυκύν οίνον.
14 Σταθείς δε ο Πέτρος μετά των ένδεκα, ύψωσε την φωνήν αυτού και ελάλησε προς αυτούς Άνδρες Ιουδαίοι και πάντες οι κατοικούντες την Ιερουσαλήμ, τούτο ας ήναι γνωστόν εις εσάς και ακούσατε τους λόγους μου.
15 Διότι ούτοι δεν είναι μεθυσμένοι, καθώς σεις νομίζετε διότι είναι τρίτη ώρα της ημέρας
16 αλλά τούτο είναι το ρηθέν διά του προφήτου Ιωήλ
17 Και εν ταις εσχάταις ημέραις, λέγει ο Θεός, Θέλω εκχέει από του Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα, και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας, και οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις, και οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια
18 και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει από του Πνεύματός μου, και θέλουσι προφητεύσει
19 και θέλω δείξει τέρατα εν τω ουρανώ άνω και σημεία επί της γης κάτω, αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού
20 ο ήλιος θέλει μεταστραφή εις σκότος και η σελήνη εις αίμα, πριν έλθη η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής.
21 Και πας όστις αν επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου, θέλει σωθή.
ΣΧΟΛΙΑ:
Σαράντα ολόκληρες ημέρες μετά από την ανάστασή Tου από τους νεκρούς ο Κύριος Ιησούς Χριστός παρέμεινε ανάμεσά μας και παρουσιάστηκε σε πιστούς ανθρώπους αποκαλύπτοντας σ’ αυτούς τα της βασιλείας του Θεού. Μία από τις ημέρες αυτές είπε στους μαθητές Του να μην απομακρυνθούν από την Ιερουσαλήμ, αλλά να περιμένουν την επαγγελία του Πατρός Του, για την οποία τους είχε μιλήσει πριν από το πάθος του. Είχε πει ο Κύριος: «Σεις όμως θέλετε βαπτιστή με Πνεύμα Άγιο, όχι μετά από πολλές ημέρες» (Πράξεις Α/1: 5) και ακόμα «θέλετε λάβει δύναμη όταν έλθει το Πνεύμα το Άγιο σε σας και θα είστε μάρτυρές μου στην Ιερουσαλήμ, και σε όλη την Ιουδαία και Σαμάρεια και έως εσχάτου της γής». (Πράξεις Α/1: 8). Το πρωτότυπο κείμενο αναφέρει: «έσεσθε μου μάρτυτες». Θα είστε μάρτυρες του προσώπου Μου, που είναι «χορτασμός ευφροσύνης» (Πράξεις Β/2: 28), του Έργου του σταυρού, που είναι μοναδικό για τη σωτηρία του ανθρώπου (Πράξεις Δ/4: 12), της δύναμής Μου.
Αρχικά η Πεντηκοστή ήταν μια μεγάλη ετήσια γιορτή των Εβραίων (Λευιτκό ΚΓ/23: 15-21). Στην Παλαιά Διαθήκη αποκαλείται γιορτή του Θερισμού ή γιορτή των Εβδομάδων. Ήταν μια γιορτή καθαρά γεωργική την οποία γιόρταζαν πενήντα μέρες μετά από το Πάσχα και λεγόταν Σαβουώθ. Μετά από τη διασπορά των Εβραίων στα έθνη (70 μ.Χ.) έχασε το γεωργικό της χαρακτήρα και παρέμεινε ως γιορτή ενθύμησης της παράδοσης του Μωσαϊκού Νόμου από το Θεό. Η γιορτή γινόταν την πεντηκοστή ημέρα μετά από τις 16 του μηνός Νισάν. Την ημέρα εκείνη κάθε οικογένεια προσέφερε στο Θεό ένα δεμάτι κριθάρι, που υποδήλωνε την επιθυμία για ειρηνική σχέση μαζί Του (Λευιτικό ΚΓ/23: 15,16). Η γιορτή αυτή γινόταν μέσω του ιερατείου, αρχικά στη Σκηνή του Μαρτυρίου και αργότερα στο Ναό στην Ιερουσαλήμ.
Αυτήν τη γιορτινή μέρα επέλεξε ο Θεός, για να εκπληρώσει την υπόσχεσή Του, να στείλει το Άγιο Πνεύμα, για να ενδυναμώσει τους μαθητές Του και να τους κάνει άφοβους κήρυκες μέχρι το τελευταίο άκρο της γης (Πράξεις Α/1: 8). Για να γιορτάσουν την εορτή της Πεντηκοστής, έρχονταν στην Ιερουσαλήμ πάρα πολλοί Ιουδαίοι από πολλά μέρη του κόσμου. Τη συγκεκριμένη ημέρα οι μαθητές μαζί με πλήθος άλλων ανθρώπων ήταν συγκεντρωμένοι με ομοψυχία σ' έναν ανώγειο χώρο και προσεύχονταν. Δε μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι ήταν το ίδιο ανώγειο που ο Κύριος είχε συμφάγει με τους μαθητές Του και είχε καθιερώσει το "Δείπνο του Κυρίου" (Ματθαίος ΚΣ/26: 26-28). Το "ανώγειο" μας τοποθετεί πάνω από το υλιστικό πνεύμα του κόσμου και διαχρονικά αποτελεί σύμβολο ενότητας μεταξύ των Χριστιανών.
Ανάμεσα σε όλους αυτούς που είχαν μαζευτεί για να γιορτάσουν την Πεντηκοστή ήταν και Έλληνες, Πάρθοι, Μήδοι και Ελαμίτες, κάτοικοι της Μεσοποταμίας, της Καππαδοκίας, του Πόντου, της Ασίας, της Φρυγίας, της Παμφυλίας, της Αιγύπτου, της Κυρήνης, Ρωμαίοι πολίτες, Κρητικοί και Άραβες που μιλούσαν διάφορες γλώσσες. Άλλοι από αυτούς ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής και άλλοι προσήλυτοι (εθνικοί που είχαν ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό).
Καθώς λοιπόν οι έντεκα μαθητές του Κυρίου (ο Ιούδας είχε αυτοκτονήσει) είχαν γυρίσει στα Ιεροσόλυμα και ήταν συγκεντρωμένοι στο ανώγειο στις εννέα η ώρα το πρωί, ξαφνικά ακούστηκε ήχος από τον ουρανό, ως βίαιος άνεμος. Στο ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην" (κεφ.Γ/3, εδ. 8) αναφέρεται: "Ο άνεμος όπου θέλει πνέει, και την φωνήν αυτού ακούεις, αλλά δεν εξεύρεις πόθεν έρχεται και που υπάγει ούτως είναι πας, όστις εγεννήθη εκ του Πνεύματος". Ο άνεμος αναφέρεται ως τύπος του Πνεύματος του Θεού στο έργο της αναγέννησης. Το φαινόμενο γέμισε όλο τον οίκο που ήταν μαζεμένοι οι μαθητές και εφάνησαν γλώσσες ως πύρινες που κάθισαν πάνω στον καθένα από τους μαθητές. Δεν ήταν ακριβώς φωτιά, αλλά σαν φωτιά και δεν ήταν φύσημα ανέμου αλλά ως φύσημα ανέμου «και επλήσθησαν όλοι από πνεύμα Άγιο και άρχισαν να μιλάνε ξένες γλώσσες, καθώς το Πνεύμα έδιδε σ’ αυτούς να μιλάνε». Το καθήκον της Εκκλησίας διαχρονικά είναι, όχι να κλειστεί στον εαυτόν της, όχι να περιοριστεί σε θρησκευτικές τελετές, αλλά να βγει στους δρόμους και εκεί να συναντήσει τους πονεμένους, τους φορτωμένους, τους διψασμένους, όλους τους "ημιθανείς" (Λουκάς Ι/10: 30) και να τους οδηγήσει στο "λιμάνι" του Θεού, μιλώντας σε γλώσσα που θα μπορεί ο κάθε άνθρωπος να την καταλάβει και να τη νιώσει και αποκαλύπτοντας σε κάθε έναν την Αγάπη, το Έλεος του Θεού, τη θερμή Του επιθυμία, που είναι: "να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας" (Α' Τιμοθέου Β/2: 4). Οι γλώσσες που μιλούσαν δεν ήσαν γλώσσες ακαταλόγιστες, αλλά ξένες γλώσσες τις οποίες άκουγαν άνθρωποι από άλλες περιοχές και τις καταλάβαιναν και με τις οποίες οι απόστολοι αποκάλυπταν τα μεγαλεία του Θεού. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέουμε το συγκεκριμένο φαινόμενο τούτο της ομιλίας ξένων γλωσσών με το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς (γλώσσες ακαταλόγιστες). Όλοι απορούσαν με αυτά που άκουγαν στη γλώσσα τους και όσοι τους γνώριζαν, καθώς ήξεραν ότι ήταν αγράμματοι ψαράδες και δε μπορούσαν να ερμηνεύσουν αυτό το φαινόμενο.
Μέχρι τώρα το Πνεύμα του Θεού ήταν μαζί με τους μαθητές, τώρα όμως κατοίκησε μέσα τους (Ιωάννης ΙΔ/14: 17). Παρατηρώντας τα φαινόμενα αυτά κάποιοι εντυπωσιάστηκαν και εκδήλωσαν ενδιαφέρον για τα πράγματα του Θεού, ενώ κάποιοι άλλοι κατηγόρησαν τους Αποστόλους ότι ήταν μεθυσμένοι. Πάντα οι άνθρωποι θα είναι σε έριδα, σε διχοστασία και σε πλήρη αδυναμία να ερμηνεύσουν πνευματικά θέματα, έτοιμοι να συκοφαντήσουν στηριζόμενοι σε γήινες σαρκικές απόψεις. Είναι γεγονός ότι οι Απόστολοι βρίσκονταν κάτω από την επίδραση μιας εξωτερικής δύναμης, που όμως ήταν "η δύναμη του Αγίου Πνεύματος" και όχι του οίνου. Ήταν μεθυσμένοι από το Πνεύμα του Θεού, από χαρά και ελπίδα, που μόνον ο Θεός μπορεί να βάλει στην καρδιά του ανθρώπου.
Τότε ο Πέτρος πληρωμένος από το Πνεύμα το Άγιο, ανέλαβε να εξηγήσει το «φαινόμενο» και να το ερμηνεύσει μέσα από τις Άγιες Γραφές και τις εξαγγελίες του Θεού. Ο Πέτρος των Ευαγγελίων που είχε αρνηθεί τον Κύριο με όρκους και αναθέματα, που είχε δειλιάσει μπροστά σε μία παιδούλα, που είχε ομολογήσει: «δε γνωρίζω τον άνθρωπο» (Λουκάς ΚΒ/22: 57), τώρα πληρωμένος από το Πνεύμα το Άγιο, σηκώνεται με θάρρος και με δύναμη και παίρνει το λόγο. Δεν είναι πλέον ένας δειλός και αμφιταλαντευόμενος μαθητής, αλλά έχει μεταμορφωθεί κάτω από την επίδραση του Αγίου Πνεύματος σε ένα ανήμερο λιοντάρι.
Όρθωσε λοιπόν το παράστημά του και μίλησε στους παρευρισκόμενους για τα μεγάλα γεγονότα της διακονίας, της σταύρωσης, της Ανάστασης του Κυρίου Ιησού Χριστού από τους νεκρούς και την ανάληψή Του στους ουρανούς, για να τονίσει: «Αφού υψώθη δια της δεξιάς του Θεού και έλαβε από τον Πατέρα την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος, εξέχεε τούτο το οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε» (Πράξεις Β/2: 33). Τα πλήθη που άκουγαν τούτα τα λόγια ήρθαν σε κατάνυξη και ρωτούσαν τι πρέπει να κάνουν. Τότε ο Πέτρος είπε προς αυτούς. «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθεί καθένας από σας στο όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και θέλετε λάβει τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος (Πράξεις Β/2: 38). Στην ομιλία του προτρέπει τους παρευρισκόμενους: "Σώθητε από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς" (Πράξεις Β/2: 40). Το αποτέλεσμα των θερμών εκείνων λόγων του Απ. Πέτρου ήταν την ημέρα εκείνη να πιστέψουν στο Χριστό τρεις χιλιάδες ψυχές (Πράξεις Β/2: 41). Τις αμέσως επόμενες μέρες θα σώζονταν και άλλες καινούργιες ψυχές, τις οποίες ο Κύριο θα προσέθετε στην Εκκλησία Του (εδ. 47).
Ήταν η πρώτη φορά που το Άγιο Πνεύμα χαρακτηριζόταν ως «δωρεά του Θεού». Το Πνεύμα το Άγιο, καθώς και η Σωτηρία την οποία λαμβάνει ο άνθρωπος, μόνον ως «δωρεά του Θεού» μπορούν να χαρακτηριστούν και δεν υπάρχει κανένας ανθρώπινος τρόπος, για να το λάβει ο άνθρωπος, παρά μόνον ο τρόπος που ο Πέτρος υπέδειξε και του οποίου το πρώτο και αποφασιστικό βήμα είναι η μετάνοια. Η σχέση του ανθρώπου με το Θεό ξεκινάει από τη μετάνοια.
Τι τραγικό πραγματικά πρόσωπο έμεινε μέσα στην ιστορία εκείνος ο Σίμων, ο μάγος, όταν προσπάθησε να χρηματίσει τους Αποστόλους, για να λάβει και αυτός το Πνεύμα το Άγιο. «Βλέποντας δε ο Σίμωνας ότι, με επίθεση των χεριών των αποστόλων δίνεται το Πνεύμα το Άγιο, τους πρόσφερε χρήματα, λέγοντας: Δώστε και σε μένα αυτή την εξουσία, ώστε σε όποιον βάλω επάνω του τα χέρια να παίρνει Πνεύμα Άγιο» (Πράξεις Η/8: 18-19). Ο Απ. Πέτρος υπήρξε κατηγορηματικός και απόλυτος: «Το αργύριό σου ας είναι μετά σου εις απώλειαν, διότι ενόμισες ότι η δωρεά του Θεού αποκτάται με χρήματα» (Πράξεις Η/8: 20). Αλήθεια πόσοι άνθρωποι μέχρι σήμερα προσπάθησαν με τον ίδιο τρόπο, με προσφορές και άλλα μέσα, για να δικαιωθούν απέναντι στο Θεό και να αποκτήσουν το Πνεύμα το Άγιο!
Η έκχυση αυτή του Πνεύματος έγινε μια για πάντα την ημέρα της Πεντηκοστής και ονομάζεται στην Αγία Γραφή «βάπτισμα εν πνεύματι Αγίω». Είναι η «δωρεά του Θεού» που προσφέρεται και σήμερα σε κάθε άνθρωπο που θα την αποδεχθεί, θα μετανοήσει για τις αμαρτίες του και θα πιστέψει στο λυτρωτικό Έργο του Ιησού Χριστού για την άφεση των αμαρτιών του. Ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας την επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Α/1, εδ. 33) αναφέρει: «Εις τον οποίον (Χριστό) και σεις ελπίσατε, ακούσαντες το λόγο της αληθείας, το ευαγγέλιο της σωτηρίας, εις τον οποίον και πιστεύσαντες σφραγιστήκατε με το Πνεύμα το Άγιο της επαγγελίας».
Το Πνεύμα το Άγιο μέσα στο λόγο του Θεού αναφέρεται και ως: Σφραγίς, αρραβών, χρίσμα, επαγγελία του Θεού. Όσοι το έλαβαν δια της μετανοίας και πίστεως εις τον Ιησού Χριστό ονομάζονται: «Ναός του Αγίου Πνεύματος», «παιδιά του Θεού», διότι ο Λόγος του Θεού διακηρύττει: «Όσοι διοικούνται υπό του πνεύματος του Θεού, αυτοί είναι παιδιά του Θεού». Μέσα σ’ αυτούς κατοικεί το Πνεύμα του Θεού και για αυτούς υπάρχει η προτροπή: «Μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιο του Θεού, με το οποίο σφραγιστήκατε για την ημέρα της απολυτρώσεως» (Εφεσίους Δ/4: 30). Και αλλού «το Πνεύμα μη σβήνετε» (Α΄ Θεσσαλονικείς Ε/5: 19).
H ημέρα της Πεντηκοστής είναι η ημέρα των γενεθλίων της Εκκλησίας του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. Εκείνη την ημέρα ιδρύθηκε η πρώτη Χριστιανική εκκλησία στην Ιερουσαλήμ. Το γεγονός συνέβη το 30 μ. Χ. ενώ είχαν περάσει πενήντα ημέρες από την Ανάσταση του Κυρίου. Το Άγιο Πνεύμα διαχρονικά αγιάζει και μεταμορφώνει την Εκκλησία του Χριστού οδηγώντας την από νίκη σε νίκη.
Την ημέρα της Πεντηκοστής το Άγιο Πνεύμα μπήκε μέσα στη ζωή της εκκλησίας και έκτοτε παρακολουθεί την πορεία της, είναι συμπαραστάτης, παρηγορητής, υπερασπιστής στο δύσκολο έργο της. Υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος συγκροτείται καθημερινά η «μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία». Ακρογωνιαίο θεμέλιο της εκκλησίας είναι η ένδοξη ανάσταση του Κυρίου Ιησού από τους νεκρούς. Η μετάνοια και το βάπτισμα στο όνομα του Χριστού είναι απαραίτητες προϋποθέσεις, για να λάβει ο άνθρωπος το Άγιο Πνεύμα. Μέσω του Αγίου Πνεύματος θα γνωρίσει ο αμαρτωλός άνθρωπος την αλήθεια και θα απελευθερωθεί από τα δεσμά του εχθρού της ψυχής (Ιωάννης Η/8: 32), για θα σωθεί αιωνίως.
Χωρίς τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος είμαστε φτωχοί, αδύναμοι, μόνοι, απελπισμένοι, ευάλωτοι και ανίσχυροι στις επιθέσεις του εχθρού. Ο Απ. Παύλος εξηγεί στους Χριστιανούς της Κορίνθου: «όπου είναι το Πνεύμα του Κυρίου, εκεί ελευθερία» (Β΄ Κορινθίους Γ/3: 17). Ο αναστημένος Ιησούς Χριστός νίκησε το θάνατο και δίνει τη βεβαιότητα στον κάθε πιστό άνθρωπο ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ζωής. Η ανάστασή Του δίνει τη βεβαιότητα ότι θα ζήσουμε μαζί με το Χριστό. «και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17).
Ήταν υπόσχεση του Κυρίου η ημέρα της Πεντηκοστής. Συζητώντας με τους μαθητές ο Κύριος είχε πεί: «Έχω πολλά ακόμη να σας πω, αλλά δεν μπορείτε να τα βαστάξετε τώρα. Όταν όμως έρθει Εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, θα σας οδηγήσει σε ολόκληρη την αλήθεια» (Ιωάννης ΙΣ/16: 12, 13). Ήταν ένα γεγονός που είχε προφητευτεί από τον Ιωήλ περίπου 750 χρόνια πριν: «Και μετά ταύτα θέλω εκχέει το πνεύμα μου επί πάσαν σάρκαν και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και οι θυγατέρες σας» (Ιωήλ Β/2: 28). Ο Απόστολος Πέτρος κατά το κήρυγμά του την ημέρα της Πεντηκοστής θα ερμηνεύσει την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος ως εκπλήρωση της προφητείας αυτής του Ιωήλ (Πράξεις Β/2: 16).
Στην παλαιά οικονομία το Άγιο Πνεύμα καταλάμβανε κατά περιόδους τα όργανα του Θεού (προφήτες κλπ), ώστε αυτοί «φερόμενοι υπό πνεύματος Αγίου» (Β΄ Πέτρου Α/1: 21) να αποκαλύπτουν μελλοντικά γεγονότα ή και να μεταφέρουν οδηγίες του Θεού στο λαό του. Η Πεντηκοστή είναι η μόνιμη εκπλήρωση της ευχής του Μωυσή: «Είθε πας ο λαός του Κυρίου να ήσαν προφήται, και ο Κύριος να επέθετε επ’ αυτούς το Πνεύμα αυτούς» (Αριθμοί ΙΑ/11: 29).
Το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό της Πεντηκοστής είναι η παρουσία του Θεού στις καρδιές των πιστών. Το Πνεύμα το Άγιο επισκέπτεται την καρδιά του ανθρώπου, και μέσα σ’ αυτήν αποκαλύπτει το μοναδικό Έργο του Σταυρού του Χριστού. Αποκαλύπτει τη σημασία της ένδοξης Ανάστασής Του από τους νεκρούς για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ελέγχει τον άνθρωπο για την αμαρτία του. Είχε πει ο Κύριος: «Και όταν θα έλθει Εκείνος θα ελέγξει τον κόσμο σε σχέση με την αμαρτία» (Ιωάννης ΙΣ/16: 8). Μέσα στον άνθρωπο ερμηνεύει το λόγο του Θεού και οδηγεί αυτόν εις «πάσαν την αλήθειαν». Ο άνθρωπος γνωρίζοντας την αλήθεια του Ευαγγελίου, ελευθερώνεται, παίρνει δύναμη και μεταμορφώνεται σ’ έναν άλλον άνθρωπο «κτισθέντα εν Χριστώ Ιησού». (Εφεσίους Δ/4: 24).
Ο Παράκλητος (παρήγορος) δίνεται στον πιστό άνθρωπο και αποτελεί τη μυστική παρουσία του Θεού μέσα στην καρδιά του. Η παρουσία του Αγίου Πνεύματος παρηγορεί τους πιστούς κατά το διάστημα της ορατής απουσίας του Κυρίου Ιησού Χριστού, οδηγεί αυτούς, διδάσκει και ελέγχει, αποκαλύπτει, κράζει μέσα μας «Αββά, ο Πατήρ» (Γαλάτες Δ/4: 6) και συν μαρτυρεί μέσα μας ότι είμαστε παιδιά του Θεού. «Αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών ότι είμαστε τέκνα Θεού» (Ρωμαίους Η/8: 16).
Η Πεντηκοστή υπήρξε μια διαμαρτυρία του Θεού προς το λαό του, που στάθηκαν σκληροί και αδιάφοροι στην μαρτυρία Του, στα θαυμάσια τα οποία έκανε για οδηγήσει και να διαφυλάξει το λαό Του. Αντί ευγνωμοσύνης ο λαός Ισραήλ απέρριψε τον Υιόν του που ήταν ο κεχρησμένος σωτήρας του ουρανού, ο Μεσσία τους.
Εδώ παρατηρούμε να συμβαίνει το αντίθετο φαινόμενο από εκείνο που συνέβη πριν από μερικούς αιώνες στη Βαβέλ. Τότε η κρίση του Θεού παρουσιάστηκε στους ασεβείς εκείνους με σύγχυση των γλωσσών και διασκορπισμό τους. Την ημέρα της Πεντηκοστής συνέβη ακριβώς το αντίθετο προσέγγιση και ενότητα των ανθρώπων. Εκεί στη Βαβέλ οι γέφυρες που ένωναν το ανθρώπινο γένος έσπασαν εξαιτίας της αμαρτίας, της υπερηφάνειας και της αποστασίας με αποτέλεσμα οι λαοί της γης να χωρίσουν. Τώρα οι άνθρωποι ξαναενώνονται και αποκαθίσταται η επικοινωνία μεταξύ τους. Εκεί μιλούσαν πολλοί και δεν καταλάβαιναν, εδώ μιλούσε ένας και καταλάβαιναν όλοι. Έτσι μπήκαν τα θεμέλια της ιστορικής πορείας της Εκκλησίας, που με το έργο της άρχισε σταδιακά να αγιάζει και να μεταμορφώνει τους ανθρώπους και την ιστορία του κόσμου.
Την ημέρα της Πεντηκοστής δόθηκε στον άνθρωπο όση αλήθεια μπορεί να χωρέσει το ανθρώπινο μυαλό. Πλέον μπορούμε να γνωρίζουμε ό,τι έχουμε ανάγκη για τη σωτηρία μας. Γι’ αυτό άλλωστε ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», (κεφ. Ι/10, εδ. 26), μας προειδοποιεί: «Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών». Ό,τι ήταν να κάνει ο Θεός για τη σωτηρία του ανθρώπου το έκανε δια Ιησού Χριστού. Πλέον δεν απομένει άλλη αποκάλυψη. Η πλήρης αποκάλυψη του ουρανού προς τον άνθρωπο έγινε μία φορά την ημέρα της Πεντηκοστής. Στη ζωή του κάθε ανθρώπου υπάρχει μια προσωπική Πεντηκοστή. Είναι η ώρα που θα ακούσει «τη φωνή του Υιού του Θεού» μέσα στη ζωή του, για να πάει κοντά Του. Είναι η ώρα που ο ίδιος ο Κύριος θα χτυπήσει την πόρτα της καρδιά του ανθρώπου, για να τον σώσει, για να τον βγάλει μέσα από την παθητικότητα και την αδράνεια που δημιουργεί η νεκρή θρησκεία και να τον οδηγήσει «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάννης ΙΣ/16: 13). Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι τα πνευματικά δώρα του ουρανού δίνονται προσωπικά στον καθένα, όπως ακριβώς και οι πύρινες γλώσσες δόθηκαν σε καθένα μαθητή ξεχωριστά.
Θα πρέπει να ευχαριστούμε το Θεό ιδιαίτερα για το μεγάλο τούτο θαύμα της Πεντηκοστής, για τη «δωρεά του Αγίου Πνεύματος», το οποίο έβαλε μέσα στις καρδιές μας, για να μένει μαζί μας και να ενεργεί για την προσήλωσή μας στο Θεό και την πνευματική μας ολοκλήρωση.
Εύχομαι από καρδιά το Πνεύμα το Άγιο να ενεργήσει στις καρδιές και άλλων ανθρώπων, ώστε να μετανοήσουν και να οδηγηθούν στο μόνο Σωτήρα Ιησού Χριστό (Πράξεις Δ/4: 12), για να γνωρίσουν την αλήθεια και να απελευθερωθούν από τα δεσμά της αμαρτίας και το φόβο του αιώνιου θανάτου. ---
