Το νόημα της παραβολής των δέκα παρθένων.

Ευαγγέλιον "κατά Ματθαίον", κεφ. ΚΕ/25, εδ. 1 – 13.

1 Τότε θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένους, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου. 

2 Πέντε δε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι και πέντε μωραί. 

3 Αίτινες μωραί, λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, δεν έλαβον μεθ' εαυτών έλαιον 

4 αι φρόνιμοι όμως έλαβον έλαιον εν τοις αγγείοις αυτών μετά των λαμπάδων αυτών. 

5 Και επειδή ο νυμφίος εβράδυνεν, ενύσταξαν πάσαι και εκοιμώντο. 

6 Εν τω μέσω δε της νυκτός έγεινε κραυγή Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εξέλθετε εις απάντησιν αυτού. 

7 Τότε εσηκώθησαν πάσαι αι παρθένοι εκείναι και ητοίμασαν τας λαμπάδας αυτών. 

8 Και αι μωραί είπον προς τας φρονίμους Δότε εις ημάς εκ του ελαίου σας, διότι αι λαμπάδες ημών σβύνονται. 

9 Απεκρίθησαν δε αι φρόνιμοι, λέγουσαι Μήποτε δεν αρκέση εις ημάς και εις εσάς όθεν υπάγετε κάλλιον προς τους πωλούντας και αγοράσατε εις εαυτάς. 

10 Ενώ δε απήρχοντο διά να αγοράσωσιν, ήλθεν ο νυμφίος και αι έτοιμοι εισήλθον μετ' αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα. 

11 Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι, λέγουσαι Κύριε, Κύριε, άνοιξον εις ημάς. 

12 Ο δε αποκριθείς είπεν Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω. 

13 Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε την ημέραν ουδέ την ώραν, καθ' ην ο Υιός του ανθρώπου έρχεται. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

       Ο Ιησούς συνεχίζοντας την απάντησή Του σχετικά με το σημείο της παρουσίας Του και της τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων και μετά από την ερώτηση που Του έκαναν οι μαθητές: «Ειπέ προς ημάς πότε θέλουσι γείνει ταύτα, και τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος;» (Ματθαίος ΚΔ/24: 3), ανέφερε την "παραβολή των δέκα παρθένων" λέγοντας: «Η Βασιλεία των ουρανών θα μοιάζει με δέκα παρθένες που πήραν τα λυχνάρια τους και βγήκαν να συναντήσουν τον γαμπρό. Πέντε από αυτές ήταν ανόητες και πέντε ήταν φρόνιμες». 

     Η παραβολή αφορά μια ομάδα νέων κοριτσιών που ξεκίνησαν μαζί, είχαν την ίδια πίστη, τις ίδιες, ιδέες, τις ίδιες προσδοκίες. Με την ίδια πίστη πορεύτηκαν στη ζωή τους, όμως λίγο πριν από το τέρμα χώρισαν για πάντα, καθώς πάνω στην κρίσιμη στιγμής της υλοποίησης των στόχων τους, που ήταν η συνάντησή τους με τον Νυμφίο, οι μισές διαπίστωσαν ότι δεν είχαν ικανό φως καθώς  δεν είχαν μεριμνήσει να λάβουν το αναγκαίο λάδι για τις λαμπάδες τους. 

    Την παραβολή αυτή θα πρέπει να τη δούμε ως μια πολύ σημαντική προφητεία σχετικά με τους "έσχατους καιρούς" και τον ερχομό του Κυρίου Ιησού Χριστού. Εδώ γίνεται μια έμμεση αναφορά στην "αρπαγή της Εκκλησίας" (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-17), για να συναντήσει τον Κύριο Ιησού στο "εν νεφέλες" και στη συνέχεια να μεταφερθεί στον ουρανό μέχρι τη δεύτερη έλευση του Κυρίου (Αποκάλυψη ΙΣ/16: 16). Σ’ αυτήν την παραβολή ο Ιησούς διδάσκει ένα σημαντικό και τρομακτικό μάθημα: Ορισμένοι από αυτούς του ονομάζονται χριστιανοί θα χάσουν την Αρπαγή, θα μείνουν πίσω και θα βιώσουν την οργή του Θεού που θα εκχυθεί πάνω στη γη κατά την ημέρα του Κυρίου τη μεγάλη και επιφανή (Πράξεις Β/2: 20 & Ιωήλ Β/2: 31). 

     Ο Κύριος μας λέγει ότι δέκα παρθένες βγήκαν για να συναντήσουν τον ερχόμενο Νυμφίο. Όλες τους είχαν λυχνάρια, αλλά μόνον πέντε απ' αυτές είχαν περίσσεια προμήθεια λαδιού. Καθώς περίμεναν κοιμήθηκαν, αλλά μέσα στα μεσάνυχτα άκουσαν μια δυνατή φωνή: «ιδού ο νυμφίος έρχεται»! Όλες σηκώθηκαν κι ετοίμασαν τα λυχνάρια τους, αλλά τα λυχνάρια των πέντε παρθένων έσβηναν. Οι φρόνιμες παρθένες είχαν γεμίσει τα λυχνάρια τους με λάδι, ενώ οι μωρές ήταν ελλιπείς σαν όλους εκείνους τους πιστούς που ομολογούν πίστη στο Χριστό, χωρίς τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Είναι μια κατηγορία ανθρώπων τους οποίους ο Απ. Παύλος χαρακτηρίζει ως εξής: «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). Οι άνθρωποι αυτοί στερούνται επάρκειας του Αγίου Πνεύματος γιατί ζουν μέσα σε συμβιβασμούς και σε ανυπακοή του θελήματος του Θεού, για να διαπιστώσουν στο τέλος ότι έχουν ένα λυχνάρι χωρίς λάδι, που σε τίποτα δε μπορεί να τους χρησιμεύσει. Έχουν μόνο το όνομα του Χριστού στη ζωή τους και όχι το ζωντανό, αναστημένο και δοξασμένο Ιησού Χριστό. Ο πιστός άνθρωπος για να έχει το Άγιο Πνεύμα στη ζωή του θα πρέπει να έχει «αναγεννηθεί άνωθεν» (Ιωάννης Γ/3: 7) και μόνον τότε θα είναι έτοιμος για την Αρπαγή και μόνον τότε θα μπορέσει να παρασταθεί στο γαμήλιο Δείπνο του Αρνίου, που θα γίνει στον ουρανό (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 9). 

      Δέκα παρθένες ξεκίνησαν με αναμμένα τα λυχνάρια τους, για να προϋπαντήσουν το Νυμφίο, όπως ήταν το έθιμο της εποχής. Ήταν εκλεκτές νέες, απαστράπτουσες, καθώς όλες μαζί περίμεναν να πάρουν μέρος στην τελετή του γάμου. Αν κάποιος τις παρατηρούσε δε θα μπορούσε να διακρίνει καμία διαφορά ανάμεσά τους. Ωστόσο ο Ιησούς αποκάλυψε μια ζωτική διαφορά μεταξύ τους: Οι πέντε ήταν φρόνιμες και οι άλλες πέντε ήταν μωρές. Άραγε τι ήταν αυτό που έκανε τις πέντε φρόνιμες και τις άλλες πέντε μωρές; Η διαφορά ήταν ότι οι φρόνιμες πήραν επιπλέον λάδι, σ' ένα ξεχωριστό δοχείο, εκτός απ' αυτό που έβαλαν στα λυχνάρια τους, ενώ οι μωρές δεν φρόντισαν γι’ αυτό. Οι μωρές πήραν τόσο λάδι, όσο χρειαζόταν, αν όλα προχωρούσαν σύμφωνα με το πρόγραμμα. Δεν υπολόγισαν τυχόν απρόσμενες αλλαγές. 

       Η ώρα του γάμου είχε οριστεί κι αν δεν υπήρχαν καθυστερήσεις ίσως το λάδι να τους έφτανε και η ανεπάρκειά τους δε θα γινόταν φανερή. Όμως ποιος θα φανταζόταν ότι ο γαμπρός θ' αργούσε να πάει στο γάμο; Την εποχή εκείνη επειδή ο γαμπρός ήταν αυτός που ετοίμαζε και προγραμμάτιζε όλη τη γιορτή θα μπορούσε ν' αργήσει όσο ήθελε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ιησούς χρησιμοποίησε αυτήν την ιστορία, για να μας πει πώς είναι η βασιλεία των ουρανών και ότι Αυτός που είναι ο Νυμφίος, μπορεί να καθυστερήσει, όσο θέλει. Ο λόγος του Θεού μας εξηγεί γιατί «καθυστερεί» να έρθει ο Κύριος: «ο Κύριος δεν βραδύνει την υπόσχεσή του, όπως μερικοί το θεωρούν αυτό βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί σε μας, μη θέλοντας μερικοί να απολεστούν, αλλά όλοι νάρθουν σε μετάνοια». (Β΄ Πέτρου Γ/3: 9). 

     Ο Κύριος θέλει από μας να έχουμε αποθέματα -περισσεύματα- στην πνευματική μας ζωή, αποθέματα αγάπης, ελέους, πίστης, δικαιοσύνης, καθαρότητας ζωής, προσφοράς, καλοσύνης για το συνάνθρωπο και όχι να αρκούμαστε κάθε φορά στο ελάχιστο, για να μη χάσουμε τη θέση του πιστού. Ο Κύριος συμβούλευσε κάποτε τους μαθητές με τα λόγια: «και αν σε αγγαρεύση τις μίλιον εν, ύπαγε μετ' αυτού δύο» (Ματθαίος Ε/5: 41). Το ένα μίλι ήταν υποχρεωτικό γι’ αυτούς που δεν ήταν Ρωμαίοι πολίτες, το δεύτερο μίλι ήταν προαιρετικό. Ο Κύριος Ιησούς πάντοτε επέμενε και έδινε ιδιαίτερη σημασία στο επιπλέον: «Επειδή σας λέγω, ότι, εάν μη περισσεύσει η δικαιοσύνη σας πλειότερον της των Γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθαίος Ε/5: 20). Η ευσέβεια των Γραμματέων και των Φαρισαίων ήταν μεγάλη, αλλά ήταν τυπική, εξωτερική, χωρίς εσωτερικό πνευματικό περιεχόμενο. Όλα τα έκαναν για να τους δουν οι άνθρωποι και να τους επαινέσουν. Με τα λόγια αυτά ο Κύριος θέλει να τονίσει ότι η εξωτερική ευσέβεια, χωρίς την εσωτερική πραγματικότητα, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εξασφαλίσει την είσοδο στη Βασιλεία του Θεού. 

     Σκοπός της αρπαγής είναι ο «πνευματικός γάμος», η ένωση του Ιησού Χριστού με την Εκκλησία Του, που στην Αγία Γραφή ονομάζεται «η νύφη του Χριστού» (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 2). Στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΚΔ/24 & ΚΕ/25) ο Ιησούς μιλάει στους μαθητές Του και στον καθένα από εμάς σήμερα και φωτογραφίζει δύο ομάδες μέσα στην Εκκλησία – αυτούς που είναι αληθινοί, πιστοί, οι αληθινοί προσκυνητές, οι οποίοι "εν πνεύματι και αληθεία" (Ιωάννης Δ/4: 23) λατρεύουν το Θεό και σε εκείνους που αυτοαποκαλούνται Χριστιανοί, αλλά δεν είναι και οι οποίοι βεβαίως δε θα λάβουν μέρος στην Αρπαγή της Εκκλησίας. Αυτοί μπορεί να ξεκίνησαν καλά, αλλά στην πορεία πλανήθηκαν είτε από την αμαρτία, είτε από ποικίλες διδαχές αντίθετες με το Λόγο του Θεού  (Εβραίους ΙΓ/13: 9).  

     Η παραβολική αφήγηση των παρθένων και του γαμπρού είναι μια ξεκάθαρη αναφορά στο γαμήλιο δείπνο του Αρνίου στο οποίο ο Ιησούς Χριστός, που είναι ο Νυμφίος, θα  ενωθεί πνευματικά στον ουρανό με τη νύφη Του που είναι Εκκλησία Του. Τώρα η νύμφη βρίσκεται σε στάση αναμονής περιμένοντας το γαμπρό, τον Ιησού Χριστό.  Η φωνή μέσα στα μεσάνυχτα ότι ο Νυμφίος έρχεται είναι ένα στοιχείο του παραδοσιακού Εβραϊκού γάμου, όπου ο γαμπρός, αφού δίνει την προίκα, πηγαίνει στο σπίτι του πατέρα του για να προετοιμάσει το νυφικό δωμάτιο για τη νύφη του και επιστρέφει για να την παραλάβει. Ο Ιησούς αναφέρθηκε σ’ αυτήν ακριβώς την παράδοση στο «κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΔ, εδ. 1-3 με τα λόγια: 

1 Ας μη ταράττηται η καρδία σας πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις εμέ πιστεύετε. 

2 Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα ει δε μη, ήθελον σας ειπεί υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον 

3 και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ. 

      Ο Ιησούς έχει ετοιμάσει τόπο για τη νύφη Του, την Εκκλησία Του (Ιωάννης ΙΓ/13: 36). Στην αρπαγή θα έρθει στο μεσουράνημα (εν νεφέλες) για να την παραλάβει και να την φέρει στον ουρανό, στον τόπο που έχει ετοιμάσει για να ζήσει αιώνια μαζί Του. Ο Νυμφίος στην παραβολή μας επιστρέφει μια ώρα και μια μέρα που επιλέγει ο Πατέρας Θεός. Η νύφη δεν ξέρει πότε θα είναι αυτή η ώρα και έτσι πρέπει να είναι πάντοτε έτοιμη για την επιστροφή του Νυμφίου. Η άφιξη αυτή σηματοδοτείται από μια φωνή, την οποία ο Λόγος του Θεού αναφέρει ως «κέλευσμα, φωνή αρχαγγέλου και σάλπιγγα Θεού». 

       Καθώς ο Νυμφίος πλησιάζει μόνο πέντε από τις παρθένες είναι προετοιμασμένες για την άφιξή Του. Οι άλλες, βρίσκονται απροετοίμαστες και πάνω στην κρίσιμη ώρα ζητάνε από τις φρόνιμες να τους δώσουν λάδι για τα λυχνάρια τους. Αυτές απαντάνε λέγοντας: «Μήποτε δεν αρκέση εις ημάς και εις εσάς όθεν υπάγετε κάλλιον προς τους πωλούντας και αγοράσατε εις εαυτάς. Ενώ δε απήρχοντο διά να αγοράσωσιν, ήλθεν ο νυμφίος και αι έτοιμοι εισήλθον μετ' αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα». 

    «Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι, λέγουσαι: Κύριε, Κύριε, άνοιξον εις ημάς. Ο δε αποκριθείς είπεν: Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω». Η απάντηση του Νυμφίου θα πρέπει να μελετηθεί προσεκτικά. Οι μωρές παρθένες, που δεν ήταν παρούσες επειδή είχαν φύγει να πάνε να αγοράσουν λάδι, όταν έφτασε ο Νυμφίος ήρθαν μπροστά στην κλειστή πόρτα και παρακαλούσαν το γαμπρό να τις αφήσει να μπουν μέσα. Η απάντηση του Κυρίου ήταν: «Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω». Την ίδια απάντηση θα δώσει μια μέρα στον ουρανό σε όλους εκείνους που ψεύτικα και δόλια χρησιμοποίησαν τ' Όνομά Του για προσωπικά, οικονομικά, πολιτικά ή άλλα οφέλη (Ματθαίος Ζ/7: 21-23). Ο Κύριος είναι κατηγορηματικός: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε, αλλ' ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς. Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα φεύγετε απ' εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν». Εδώ παρατηρούμε να υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που διακηρύττουν ότι είναι Χριστιανοί, που αποκαλούν το Χριστό "Κύριε, Κύριε", αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Ο Κύριος είναι κατηγορηματικός: "Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε, αλλ' ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς" (Ματθαίος Ζ/7: 21). 

     Αυτή  η  ομάδα  των  ανθρώπων  έχει  ένα χαρακτηριστικό,  συνεχώς προβάλλουν τα έργα τους  σαν βάση  για  τη σωτηρία  τους λέγοντας στον Ιησού  για τα  θαύματα  και άλλα   «μεγάλα  πράγματα»  που έκαναν  στο  όνομά   Του,  επειδή  νόμιζαν  ότι  αυτά θα ήταν  τα  διαπιστευτήρια  της  σωτηρίας  τους.  Η απάντηση  του  Ιησού  στον  ισχυρισμό   τους  είναι  ακριβώς  η  ίδια και στις δύο περιπτώσεις: «δεν σας  γνωρίζω».  Με   άλλα  λόγια   δεν   τους  αναγνωρίζει   ως   μέλη  της  πραγματικής  χριστιανικής Εκκλησίας. Αυτό  το  κομμάτι  υπογραμμίζει  ένα  πολύ  σημαντικό  σημείο,  ότι  σ’ αυτό  που  σήμερα  ονομάζεται Χριστιανισμός   υπάρχουν   πολλοί   που   νομίζουν   και   φαίνεται   να   είναι  Χριστιανοί,   αλλά  στην πραγματικότητα ο Ιησούς Χριστός δεν τους γνωρίζει. 

     Μη χάσεις ψυχή το γάμο. Ζήτησε από το Θεό μετάνοια, επιστροφή, δύναμη όσο  υπάρχει ακόμα χρόνος. Ο λόγος Του μας αποκαλύπτει: «τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). Πρόκειται για μια συγκλονιστική προειδοποίηση που αφορά όλους εκείνους που πιστεύουν ότι είναι Χριστιανοί, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι και για το λόγο αυτό δεν θα λάβουν μέρος στην αρπαγή της Εκκλησίας του Χριστού. Είναι ζωτικής σημασίας για τους χριστιανούς σήμερα να βεβαιωθούν ότι πιστεύουν στο αληθινό ευαγγέλιο. Η σωτηρία είναι μόνο μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό και στην εξιλαστήρια θυσία Του στο σταυρό. Μόνον το πολύτιμό Του αίμα μπορεί να καθαρίζει τις αμαρτίες των ανθρώπων (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). Ο Ιησούς κατέστησε σαφές ότι πολλοί άνθρωποι είναι στις εκκλησίες σήμερα που δεν τους γνωρίζει. Με πολυάριθμες αιρετικές διδασκαλίες, εκκλησίες αλλάζουν το Λόγο του Θεού, για να ταιριάξει στις προτιμήσεις τους, τις οικονομικές και πολιτικές επιδιώξεις τους. Ποιμένες επικεντρώνονται μάλλον στην κοσμική ψυχαγωγία παρά στην Αγία Γραφή, ευαγγέλια ευημερίας ρέουν ανεξέλεγκτα, οι εκκλησίες ανατρέφουν μια γενιά ανθρώπων που ονομάζουν τον Ιησού, «Κύριε, Κύριε», αλλά δεν Τον γνωρίζουν Γραφικά. Πρόσεξε μην εξαπατηθείς. Μελετώντας τη Βίβλο (Καινή & Παλαιά Διαθήκη) αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα πάντα στο Χριστιανισμό είναι επικεντρωμένα στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού & και στο Έργο που Εκείνος έκανε πάνω στο σταυρό για τη δική μας σωτηρία. Ο Θεός  συγκεφαλαίωσε τα πάντα "εν τω Χριστώ" και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης (Εφεσίους Α/1: 10). "Δεν υπάρχει σωτηρία από κανένα άλλο όνομα" (Πράξεις Δ/4: 12). Είναι ανάγκη να διατηρήσουμε τη σωστή πίστη η οποία  παραδόθηκε μια φορά στους αγίους (επιστολή Ιούδα Α/1: 3). 

       Η σωτηρία σ’ αυτή τη ζωή προσφέρεται μέσω της θυσίας του Ιησού στο σταυρό. Αυτός νίκησε πάνω στο σταυρό για μας, από μας χρειάζεται  η θέληση, τη δύναμη θα μας τη δώσει Εκείνος για να σταθούμε, να νικήσουμε και να λάβουμε τα αιώνια βραβεία του ουρανού. Ας ομολογούμε το Όνομα του Ιησού Χριστού στον κόσμο και είναι βέβαιο ότι ο Ιησούς θα μας φυλάξει από την ερχόμενη ώρα του πειρασμού, που ήδη άρχισε να εξαπλώνεται πάνω στον κόσμο. Η υπόσχεση του Κυρίου είναι: «πας όστις με ομολογήση έμπροσθεν των ανθρώπων, και ο Υιός του ανθρώπου θέλει ομολογήσει αυτόν έμπροσθεν των αγγέλων του Θεού» (Λουκάς ΙΒ/12: 8). Αυτό που εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς σ’ αυτή την παραβολή είναι ότι ο Χριστός θα επιστρέψει σε μια άγνωστη ώρα και ότι οι δικοί Του θα πρέπει να είναι έτοιμοι. Είμαι «έτοιμος» σημαίνει : Μετανοώ ειλικρινά, δέχομαι το Λυτρωτικό Έργο που πραγματοποίησε ο Χριστός επί του Σταυρού για μένα και στη συνέχει με την δύναμή Του βαδίζω στα χνάρια Του. Βαδίζω στην έρημο τούτης της ζωής «αποβλέποντας στον Ιησού» (Εβραίους ΙΒ/12: 2),  περιμένοντας με ανυπομονησία τον ερχομό Του (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). 

      Από το γεγονός ότι όλες οι παρθένες κοιμόντουσαν, όταν ακούστηκε η φωνή, καταλαβαίνουμε ότι δεν έχει σημασία τι θα κάνουμε, όταν ο Χριστός επιστρέψει. Μπορεί να είμαστε στη δουλειά μας, να τρώμε, να κοιμόμαστε, ή να διασκεδάζουμε με ψυχαγωγικές δραστηριότητες. Ό,τι και να κάνουμε, πρέπει να το κάνουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη φανούμε ελλιπείς και χρειαστεί εκείνη την ώρα να τρέξουμε να βρούμε "λάδι". Ο Λόγος του Θεού σχετικά αναφέρει: «Σας λέγω, εν τη νυκτί εκείνη θέλουσιν είσθαι δύο επί μιας κλίνης, ο εις παραλαμβάνεται και ο άλλος αφίνεται, δύο γυναίκες θέλουσιν αλέθει ομού, η μία παραλαμβάνεται και η άλλη αφίνεται, δύο θέλουσιν είσθαι εν τω αγρώ, ο εις παραλαμβάνεται και ο άλλος αφίνεται» (Λουκάς ΙΖ/17: 34-36). 

     Για να είναι έτοιμη μια ψυχή την ώρα της αρπαγής, θα πρέπει να έχει αναγεννηθεί «άνωθεν» μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό, που πέθανε πάνω στο σταυρό ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας, που ετάφη και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε από τους νεκρούς, καθεζόμενος εκ δεξιών του Πατρός (Ιωάννης Γ/3: 16 -- Α ' Κορινθίους ΙΕ/15: 1-4 -- Εφεσίους Β/2: 1-10). Όταν η πίστη στον Ιησού Χριστό θα εκδηλωθεί σε κάθε πτυχή της ζωής μας, τότε το Πνεύμα το Άγιο θα γεμίσει την καρδιά μας και θα αισθανθούμε την παρουσία Του καθώς θα κράζει μέσα μας «αββά ο πατήρ» (Γαλάτας Δ/4: 6). Η επιθυμία για περισσότερο αγιασμό και αποστροφή προς την αμαρτία θα πρέπει να είναι εμφανής στη ζωή μας καθώς θα περιμένουμε Εκείνον να έρθει να μας παραλάβει. «Διότι εφανερώθη η χάρις του Θεού η σωτήριος εις πάντας ανθρώπους, διδάσκουσα ημάς να αρνηθώμεν την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας και να ζήσωμεν σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς εν τω παρόντι αιώνι, προσμένοντες την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όστις έδωκεν εαυτόν υπέρ ημών, διά να μας λυτρώση από πάσης ανομίας και να μας καθαρίση εις εαυτόν λαόν εκλεκτόν, ζηλωτήν καλών έργων». (επιστολή Τίτο Β/2: 11-14). 

   Οι πέντε φρόνιμες παρθένες που είχαν το επιπλέον λάδι συμβολίζουν τους πραγματικά αναγεννημένους χριστιανούς που περιμένουν με ανυπομονησία τον Ερχομό του Χριστού και έχουν ακλόνητη πίστη στο Λόγο του Θεού ό,τι κι αν συμβεί στη ζωή τους, είτε καθυστερήσει ο Κύριος, είτε συμβούν απρόβλεπτες δυσκολίες.  

      Οι πέντε μωρές παρθένες που ξέμειναν από λάδι αντιπροσωπεύουν τους ψεύτικους πιστούς, που απολαμβάνουν τα οφέλη της χριστιανικής κοινότητας χωρίς ειλικρινή αγάπη για το Χριστό. Τους ενδιαφέρει περισσότερο "το γλέντι" από το να συναντήσουν το γαμπρό. Νομίζουν και ελπίζουν ότι, επειδή βρίσκονται ανάμεσα σε πραγματικά πιστούς αυτό θα τους βοηθήσει τελικά να μπουν στη Βασιλεία του Θεού, όμως αυτό σε καμία περίπτωση δε θα συμβεί. Η πίστη ενός ατόμου στον Ιησού δεν μπορεί να σώσει κάποιο άλλο άτομο. Ας προσέξουμε μη χρειαστεί και εμείς να «απέλθουμε δια να αγοράσουμε» (εδ.10), όταν ο Χριστός επιστρέψει. Ας εκμεταλλευτούμε τώρα τις πλούσιες ευκαιρίες που μας δίδονται, ώστε να γεμίσουμε το λυχνάρι μας με λάδι και ας φροντίσουμε να πάρουμε και επιπλέον για κάθε ανάγκη που θα προκύψει, δηλαδή να γεμίσουμε με το Πνεύμα το Άγιο ώστε να είμαστε «πλήρεις Πνεύματος Αγίου» (Πράξεις Σ/6: 3). Ο Ιησούς εδώ απευθύνεται στους μαθητές Του, δε μιλά στους αντιπάλους του, στους Εβραίους θρησκευτικούς ηγέτες, ούτε στα πλήθη. Έτσι αυτή η παραβολή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προειδοποίηση προς τους αληθινούς μαθητές Του, προς την Εκκλησία του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. 

   Οι μωρές παρθένες απευθύνονται στο γαμπρό με τις λέξεις: «Κύριε, Κύριε». Οι πέντε μωρές παρθένες έμοιαζαν ακριβώς με τις πέντε φρόνιμες παρθένες και κανείς δεν μπορούσε να τις ξεχωρίσει. Και οι δέκα προσκλήθηκαν στο εορτασμό του γάμου και όλες ήρθαν περιμένοντας να συμμετέχουν στο γάμο και δε θα είχε αποκαλυφθεί καμία διαφορά μεταξύ τους αν έφεραν και αυτές επιπλέον λάδι. Όλες κοιμήθηκαν, όλες ξύπνησαν όταν άκουσαν ότι ο Νυμφίος έρχεται. Ο Ιησούς μας προειδοποιεί σ’ αυτήν την παραβολή ότι θα υπάρξουν κάποιοι άνθρωποι που θα  είναι μέσα στις εκκλησίες, που θα συνδέονται με τους Χριστιανούς και που ακόμη θα νομίζουν ότι είναι Χριστιανοί, αλλά ο Κύριος δεν θα τους αναγνωρίσει εκείνη την ημέρα. Θα προσπαθούν να ανάψουν μπροστά στην παρουσία του Κυρίου κάποιες λαμπάδες καλών έργων, αυτοδικαίωσης κλπ που όμως δεν θα ανάβουν. Θα παραμείνουν σβηστές για πάντα. 

     Σκοπός της παραβολής είναι να προειδοποιήσει και να "ξυπνήσει"  κάποιους που αισθάνονται ασφαλείς, αλλά δεν έχουν λάβει τη σωτηρία τους και δεν διαπιστώνεται μέσα στη ζωή τους  η παρουσία του Αγίου Πνεύματος.

      Ο Κύριος μας προτρέπει: «Προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς εσάς με ενδύματα προβάτων, έσωθεν όμως είναι λύκοι άρπαγες». (Ματθαίος Ζ/7: 15). 

    Καθώς οι μουσικές ακούγονται από μακριά, τα βήματα του ερχόμενου Νυμφίου πλησιάζουν, ας κοιτάξουμε τις λαμπάδες μας, ας εξετάσουμε το περιεχόμενο της πνευματικής μας ζωής αν είναι πλήρες από το Πνεύμα το Άγιο. Ας αναλογισθούμε την κλειστή πόρτα και ας μη ξεχνάμε εκείνη την τραγική φωνή: «Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω».

     Αυτό που αποτελεί το κεντρικό νόημα της παραβολής των «δέκα παρθένων» είναι ότι πάντοτε η σχέση του πιστού ανθρώπου με το Θεό θα πρέπει να είναι σε εγρήγορση, σε ετοιμότητα και κυρίως σε πνευματική επάρκεια.

   Ας προσέξουμε καλά ώστε να μη χρειαστεί εμείς να «απέλθουμε δια να αγοράσουμε....» όταν ο Χριστός επιστρέψει και ας έχουμε πάντοτε υπόψη μας ότι η πνευματική προετοιμασία για τη συνάντηση με τον Κύριο είναι ατομική υπόθεση του καθενός και δεν δανείζεται. --- 

 Υ.Γ. 

 Σχετική ανάλυση της παραβολής των "δέκα παρθένων" έχει δημοσιευθεί στο blog: giorgoskomninos.blogspot.com στις 26-04-2016.

ΟΙ ΕΠΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ. (ΕΙΣΑΓΩΓΗ)

 

ΟΙ ΕΠΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ. 

(ΕΙΣΑΓΩΓΗ) 

         Το   δεύτερο   και   το  τρίτο   κεφάλαιο  του   βιβλίο   της   "Αποκάλυψης"    αναφέρονται     σε μια  σειρά  μηνυμάτων   προς   επτά  εκκλησίες,  που  βρίσκονταν  σε  επτά  πόλεις  της Μικράς Ασίας, την Έφεσο, τη Σμύρνη, την Πέργαμο, τα Θυάτειρα, τις Σάρδεις, τη Φιλαδέλφεια και τη Λαοδικεία. 

     Μπορεί οι άνθρωποι σαν επικεφαλίδα στο τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης να έχουν γράψει «Αποκάλυψη Ιωάννου του θεολόγου», όμως ο Ιωάννης δεν είναι ο αποστολέας αλλά ο «γράφων» και στην περίπτωση της αποστολής των ανωτέρω επιστολών προς τις εκκλησίες είναι και ο ταχυδρομικός διανομέας. 

     Το βιβλίο της αποκάλυψης αρχίζει με τα λόγια: «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, την οποίαν έδωκεν εις αυτόν ο Θεός, διά να δείξη εις τους δούλους αυτού όσα πρέπει να γείνωσι ταχέως, και εφανέρωσεν αυτά αποστείλας διά του αγγέλου αυτού εις τον δούλον αυτού Ιωάννην». Συνεπώς δεν πρόκειται για αποκάλυψη του Ιωάννη, αλλά για "αποκάλυψη του Ιησού Χριστού" και εδώ ακριβώς έγκειται το κύρος και η αυθεντία των αναφερομένων λόγων. Πρόκειται για επιστολές που τις στέλνει ο ίδιος ο Χριστός στις ανωτέρω εκκλησίες και είναι λόγια ελέγχου, προτροπής αλλά και ελπίδας. 

     Ο ίδιος ο Ιωάννης μας εξηγεί πώς βρέθηκαν τούτες οι επιστολές στα χέρια του. «Εγώ ο Ιωάννης, ο και αδελφός σας και συγκοινωνός εις την θλίψιν και εις την βασιλείαν και την υπομονήν του Ιησού Χριστού, ήμην εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω διά τον λόγον του Θεού και διά την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού». (Αποκάλυψη Α/1: 9). Τι έκανε στη νήσο Πάτμο ο Ιωάννης και πως βρέθηκε εκεί; Βρισκόταν εκεί ως εξόριστος μετά από σκληρό διωγμό που είχε εξαπολύσει ο Αυτοκράτορας Τίτος, Φλάβιος, Δομιτιανός (51 μ.Χ. - 96 μ.Χ.), πολύ μακριά από την Εκκλησία της Εφέσου, της οποίας τα τελευταία εκείνα χρόνια υπήρξε ποιμένας. Εκεί λοιπόν ευρισκόμενος ο Ιωάννης μας λέγει: «Κατά την κυριακήν ημέραν ήλθον εις έκστασιν πνευματικήν, και ήκουσα οπίσω μου φωνήν μεγάλην ως σάλπιγγος» (Αποκάλυψη Α/1: 10). Τούτη τη φωνή δεν την άκουσε κανένας άλλος. Είναι γεγονός ότι το σάλπισμα του Θεού μόνο η ψυχή του πιστού ανθρώπου μπορεί να το ακούσει. Στις πιο δύσκολες, στις πιο σκοτεινές ώρες επέλεξε ο Χριστός να στείλει στην εκκλησία Του τα πιο πλούσια πνευματικά μηνύματα, μηνύματα αγάπης πάνω απ’ όλα, ελέγχου, καθαρισμού, αγιασμού. 

     Η σημασία των επτά μηνυμάτων που ο ίδιος ο Κύριος στέλνει δια του Ιωάννη του μαθητή είναι διαχρονική και πολυεπίπεδη. Απευθύνονταν σε πραγματικές εκκλησίες που κατά την εποχή εκείνη αντιμετώπιζαν πολλά και σοβαρά προβλήματα. Αυτά τα προβλήματα είναι κοινά στις εκκλησίες σε κάθε εποχή, γι’ αυτό οι συμβουλές και οι προειδοποιήσεις Του έχουν ιδιαίτερη διαχρονική σημασία. Τούτες οι επιστολές προς τις επτά εκκλησίες έχουν και προφητική σημασία και καλύπτουν ολόκληρη την ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας από τότε που τα έγραψε ο Ιωάννης (περίπου 95 μ. Χ.) μέχρι το τέλος του κόσμου. 

     Οι επιστολές μπορεί να απευθύνονται στους μηνυτές ή κήρυκες ή εργάτες των επτά εκκλησιών, όμως δεν είναι μόνο γι’ αυτούς αλλά είναι και για κάθε έναν ο οποίος «έχει ώτα για να ακούει τι λέει το Πνεύμα στην εκκλησία». 

      Υπάρχει μία ανθρώπινη εκτίμηση αρκετά διαδεδομένη ότι οι επτά εκκλησίες της Μικράς Ασίας, καθώς αναφέρονται στο βιβλίο της Αποκάλυψης, συμβολίζουν η μία μετά την άλλη τις διάφορες ιστορικές περιόδους της εκκλησίας από την ημέρα της Πεντηκοστής και μέχρι της ελεύσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Σύμφωνα με την άποψη αυτή οι εποχές της ιστορίας της εκκλησίας χωρίζονται γενικά ως εξής: 

    Έφεσος. Η αποστολική εκκλησία, η εκκλησία του 1ου αιώνα ήταν γενικά αξιόλογη, αλλά είχε χάσει την πρώτη αγάπη για το Χριστό. 

  Σμύρνη. Από τον 1ο έως τον 4ο αιώνα μ.Χ. η εκκλησία υπέφερε το διωγμό των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. 

     Πέργαμος. Κατά τον 4ο και τον 5ο αιώνα μ.Χ. ο χριστιανισμός θεωρήθηκε ως επίσημη θρησκεία υπό την προστασία του Μ. Κωνσταντίνου. 

     Θυάτειρα. Από τον 6ο έως τον 15ο αιώνα η ρωμαιοκαθολική εκκλησία επηρέασε αποφασιστικά το δυτικό χριστιανισμό μέχρι της εμφάνισης της Μεταρρύθμισης. 

      Σάρδεις. Ο 16ος και ο 17ος αιώνας ήταν η περίοδος μετά τη μεταρρύθμιση. Το φως της αλήθειας βγήκε στην επιφάνεια, όμως σύντομα άρχισε να θαμπώνει και πάλι. 

   Φιλαδέλφεια. Κατά τον 18ο και το 19ο αιώνα υπήρξαν μεγάλες αναζωπυρώσεις και σπουδαία ιεραποστολικά κινήματα. 

   Λαοδίκεια. Η εκκλησία των τελευταίων ημερών, η οποία παρουσιάζεται χλιαρή πνευματικά και αποστάτισσα. Είναι η εκκλησία του φιλελευθερισμού που στις ημέρες μας εργάζεται πυρετωδώς για την επικράτηση του οικουμενισμού και της «πανθρησκείας». 

      Πέρα απ' αυτά θα μπορούσαμε να δούμε τις επτά αυτές εκκλησίες σαν τύπους αντιπροσωπευτικούς της Εκκλησίας καθώς συναντάμε πάρα πολλά από τα στοιχεία των επτά εκκλησιών να βρίσκονται κατά καιρούς στην παγκόσμια εκκλησία, αλλά και σε κάθε επιμέρους Εκκλησία του Χριστού.

   Σε κάθε εκκλησία υπάρχουν χριστιανοί του κλίματος της Εφέσου, άνθρωποι που με προσοχή διαφύλαξαν τη δογματική ορθότητα της πίστης τους, αλλά όμως έχασαν την πρώτη τους αγάπη για το Χριστό. Επίσης υπάρχουν χριστιανοί του πνεύματος της Σμύρνης, που πολλά υποφέρουν για το Χριστό, αλλά έχουν ανάγκη να μείνουν πιστοί μέχρι θανάτου. Υπάρχουν πιστοί του «χαλαρού» πνεύματος της Λαοδίκειας και ούτω καθεξής. Παρατηρώντας μ' αυτό τον τρόπο διαπιστώνουμε ότι οι επιστολές αυτές αφορούν και σήμερα όλους μας. Ποτέ δεν έπαυσε ο ουρανός να στέλνει τα μηνύματά του προς την Εκκλησία Του, προς κάθε δικό Του παιδί. Υπό την άποψη αυτή Εκείνα που εγράφησαν «τω καιρώ εκείνω» αφορούν ασφαλώς και μας σήμερα και είναι το ίδιο επίκαιρα. 

      Η κάθε επιστολή αρχίζει με τη φράση: «εξεύρω τα έργα σου» και τελειώνει με μια υπόσχεση: «εις τον νικώντα». Πόσο θα πρέπει να μας στηρίζει, να μας ενθαρρύνει και να μας παρηγορεί το γεγονός ότι τούτες οι επιστολές γράφτηκαν από κάποιον που μας ξέρει. Γράφτηκαν από Εκείνον που γνωρίζει και τις τελευταίες λεπτομέρειες της ζωής μας και παρότι τα γνωρίζει όλα δεν παύει να μας αγαπά και να ενδιαφέρεται για μας. Γνωρίζει ο Χριστός τις Εκκλησίες Του και γνωρίζει τα έργα τους, τα σχέδιά τους. Είναι ο Κύριος «ο κρατών τους επτά αστέρας εν τη δεξιά αυτού, ο περιπατών εν μέσω των επτά λυχνιών των χρυσών» (Αποκάλυψη Β/2: 1). Τα μάτια Του ήταν «ως φλοξ πυρός». Ο Κύριος βλέπει τα κρυφά και τα φανερά μέσα στις εκκλησίες σαν σύνολο, αλλά και μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Η τελική φράση του Κυρίου προς τις εκκλησίες είναι: «όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας». 

      Από τις Επτά Εκκλησίες ο Κύριος τις δύο τις δύο καταδικάζει απόλυτα. Πρόκειται για την εκκλησία των Σάρδεων την οποία χαρακτηρίζει «νεκρή». Ο Κύριος της τονίζει: «το όνομα έχεις ότι ζεις, αλλά είσαι νεκρή» και πρόκειται και για την εκκλησία της Λαοδίκειας, στην οποία  παραγγέλνει ότι θα την «εξεμέσει εκ του στόματός Του». 

     Δύο εκκλησίες επαινεί, την εκκλησία της Σμύρνης και την εκκλησία της Φιλαδέλφειας. Οι δύο αυτές εκκλησίες υπήρξαν δια μέσω των αιώνων πρωτοπόροι του Χριστιανισμού. 

      Στην εκκλησία της Περγάμου και των Θυατείρων ο Κύριος απευθύνει έπαινο και έλεγχο μαζί. Οι δύο αυτές εκκλησίες συνεχίζουν να ακμάζουν και σήμερα. 

     Στην εκκλησία της Εφέσου ο Κύριος είπε: «Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης». 

     Παραλήπτες των επιστολών του Κυρίου είναι οι «άγγελοι» των εκκλησιών. Ο φάκελος απ’ έξω γράφει το όνομά τους και είναι αυτοί υπεύθυνοι να λάβουν και να διαβάσουν το γράμμα στην εκκλησία τους. Ποιοι άραγε είναι αυτοί οι «άγγελοι»; Ασφαλώς πρόκειται για τους Ποιμένες των εκκλησιών τους οποίους επίσης αποκαλεί και με τη φράση «άστρο». 

     Σύμφωνα με τη Βιβλική Εγκυκλοπαίδεια του Halley στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα μετά από αρχαιολογικές ανασκαφές που έγιναν από Άγγλους και Αυστριακούς αποκαλύφτηκαν στην Έφεσο τα ερείπια του ναού της Αρτέμιδος, το θέατρο, το στάδιο και μερικοί δρόμοι της πόλης, τα ερείπια των Ρωμαϊκών λουτρών φτιαγμένα εξ’ ολοκλήρου από μάρμαρο. Αποκαλύφθηκε επίσης και ένας ναός μέσα στον οποίο υπήρχε ένα άγαλμα του αυτοκράτορα Δομιτιανού πέντε φορές μεγαλύτερο από το μέγεθός του. Ο Δομιτιανός ονόμαζε τον εαυτόν του Θεό και υπενθυμίζουμε ότι ήταν εκείνος που είχε εξορίσει τον Ιωάννη στην Πάτμο. 

     Την Πέργαμο την ανέσκαψε μια Γερμανική αποστολή η οποία αποκάλυψε τα ερείπια του ναού του Αυγούστου και ένα μεγάλο βωμό προς τιμήν του Δία. Στις Σάρδεις βρέθηκαν τα ερείπια του ναού της Κυβέλης και μιας χριστιανικής εκκλησίας. Στα ερείπια των άλλων πόλεων δε βρέθηκε κάτι που να έχει σχέση με τις επτά επιστολές που αναφέρουμε. 

 (ακολουθεί σε επτά ενότητες ανάλυση των  επιστολών)

1. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ. "Η εκκλησία που είχε ξεχάσει την πρώτη της αγάπη".

βιβλίο "Αποκάλυψης", κεφ. Β/2, εδ. 1 – 7.

1 Προς τον άγγελον της εκκλησίας της Εφέσου γράψον. Ταύτα λέγει ο κρατών τους επτά αστέρας εν τη δεξιά αυτού, ο περιπατών εν μέσω των επτά λυχνιών των χρυσών 

2 Εξεύρω τα έργα σου και τον κόπον σου και την υπομονήν σου και ότι δεν δύνασαι να υποφέρης τους κακούς, και εδοκίμασας τους λέγοντας ότι είναι απόστολοι, και δεν είναι, και εύρες αυτούς ψευδείς 

3 και υπέφερες και έχεις υπομονήν και δια το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες. 

4 Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας 

5 Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης 

 6 Έχεις όμως τούτο, ότι μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, τα οποία και εγώ μισώ. 

7 Όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού.

         ΣΧΟΛΙΑ:

        ΕΦΕΣΟΣ σημαίνει έφεση (αγάπη) για τον Ιησού Χριστό. Οι πιστοί της περιόδου αυτής, δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη ονομασία ή τίτλους, απλά ονομάζονταν «μαθητές», ή «άγιοι», ή «παιδιά του Θεού». Η εκκλησία στην Έφεσο υπήρξε η μητέρα όλων των εκκλησιών της Μικράς Ασίας. Εκεί πριν από σαράντα χρόνια ο Απ. Παύλος, μαζί με τον Τιμόθεο, είχαν κάνει σπουδαίο έργο για τη διάδοση του Ευαγγελίου του Χριστού. Αργότερα ήρθε και εγκαταστάθηκε στην Έφεσο ο Ιωάννης, ο μαθητής του Κυρίου. Εν τω μεταξύ η εκκλησία της Εφέσου είχε μεγαλώσει πολύ αριθμητικά και είχε γίνει το κέντρο του Χριστιανικού πληθυσμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και από τη θέση αυτή ασκούσε μεγάλη επιρροή πάνω στη ζωή  των ανθρώπων και ήταν μια από τις πιο γνωστές και φημισμένες εκκλησίες στην ευρύτερη περιοχή. 

      Στην εκκλησία αυτή ο Κύριος αυτοσυστήνεται ως αυτός που κρατάει τα επτά αστέρια στο δεξί του χέρι και περπατάει ανάμεσα στους επτά χρυσούς λυχνοστάτες. «Γνωρίζω» λέει ο Κύριος. Ας μην αυταπατώμεθα ο Κύριος γνωρίζει τα έργα μας, γνωρίζει τη ζωή μας, γνωρίζει τα πάντα. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 13) αναφέρει: «δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον». Ο Δαβίδ στον ψαλμό ΜΔ/44, εδ. 21, αναφέρει: «Αυτός εξεύρει τα κρύφια της καρδίας». Είναι «ο ερευνών νεφρούς και καρδίας» (Αποκάλυψη Β/2: 23). 

      Για τη συγκεκριμένη εκκλησία της Εφέσου τι ακριβώς γνωρίζει ο Κύριος; 

    1/ «γνωρίζω τα έργα σου». Ο Κύριος αποκαλύπτει ότι η εκκλησία αυτή «εργαζόταν». Ποιο είναι το έργο που πρέπει να κάνει μια εκκλησία; Ασφαλώς πρέπει να σπείρει το «σπόρο» του Κυρίου που είναι ο λόγος του Θεού, ώστε και άλλες ψυχές που ζουν μέσα στο σκοτάδι να γνωρίσουν την αλήθεια του Χριστού, να απελευθερωθούν και να σωθούν αιωνίως (Ιωάννης Η/8: 32). Η εκκλησία είναι το «πανδοχείο του Θεού». Ο καλός Σαμαρείτης οδήγησε τον πληγωμένο στο πανδοχείο, για να "επιμεληθούν αυτού" (Λουκάς Ι/10: 33). Μόνον εκεί μπορούν να θεραπευτούν τα χρόνια τραύματα, τα μελανιάσματα, τα "σεσηπότα έλκη" (Ησαΐας Α/1: 6), που έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας της αμαρτίας. Η ψυχή που μόλις γύρισε από τα γουρούνια (άσωτος υιός) έχει ανάγκη από την εκκλησία. Εκεί θα εμπεδώσει τη διδασκαλία του Χριστού, εκεί θα γνωρίσει για την «δωρεάν κατά χάριν σωτηρία» (Εφεσίους Β/2: 8), που μόνον ο Ιησούς Χριστός προσφέρει δια της πίστεως. 

      2/ «γνωρίζω τον κόπο σου». Πολλοί χριστιανοί θέλουν να εργαστούν για τον Κύριο, χωρίς όμως να κοπιάσουν. Θα ήθελαν να προσφέρουν, χωρίς να θυσιάσουν, όμως οι χριστιανοί της Εφέσου δεν ήταν τέτοιοι. Γνώριζαν καλά ότι χωρίς θυσίες δεν μπορείς να υπηρετήσεις το Ευαγγέλιο του Χριστού. Τα έργα τους διακρίνονταν για θυσίες, κόπο, τον οποίο τους αναγνωρίζει ο Κύριος. 

      3/ «Γνωρίζω την υπομονή σου». O συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 36-39) αναφέρει: 

36 Διότι έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού και να λάβητε την επαγγελίαν. 

37 Διότι έτι ολίγον καιρόν, και θέλει ελθεί ο ερχόμενος και δεν θέλει βραδύνει. 

38 Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως και εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν. 

39 Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ' εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής. 

     Η εκκλησία της Εφέσου όχι μόνον εργαζόταν για τον Κύριο, όχι μόνον κοπίαζε στο Έργο του  Θεού, αλλά είχε και υπομονή και έτσι δεν έχανε εύκολα, το θάρρος της, δεν απογοητευόταν γρήγορα. «Ξέρω την υπομονή σου», λέει ο Κύριος. Αλήθεια πόσο σπουδαίος είναι τούτος ο έπαινος και πόσο έρχεται να ελέγξει τον καθένα μας; Στο Ευαγγέλιο «κατά Λουκάν» (κεφ. ΚΑ/21, εδ.19) αναφέρεται: «δια της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας». Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 4) αναφέρει: «διότι όσα προεγράφησαν, διά την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών». Πολλοί που προσπάθησαν να εργαστούν για τον Κύριο παρά τους κόπους και τις θυσίες που επέδειξαν, δεν είχαν την υπομονή που έπρεπε και γρήγορα αποθαρρύνθηκαν. Οι πιστοί άνθρωποι της Εκκλησίας της Εφέσου δεν ήταν έτσι. Εργάζονται έχοντας υπομονή μέσα στην καρδιά τους, κάτι το οποίο διαβλέπει ο Κύριος και τους επαινεί γι’ αυτό. 

     4/ «Εξεύρω ότι δεν δύνασαι να υποφέρεις τους κακούς και δοκίμασες τους λέγοντας ότι είναι απόστολοι, και δεν είναι και εύρες αυτούς ψευδείς». H Εκκλησία της Εφέσου ήξερε να κάνει διάκριση. Τα μέλη της ξέρουν να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό, τη σάρκα από το πνεύμα, το φως από το σκοτάδι. Πάντοτε αυτό ήταν αναγκαίο αλλά και στις ημέρες μας ακόμα πιο πολύ καθώς ο εχθρός έχει εξαπολύσει την τελευταία μεγάλη επίθεσή του κατά της Εκκλησίας. Έτσι ο Κύριος έρχεται να αποκαταστήσει τα πάντα. Όταν μια εκκλησία δεν υποκύπτει σε διωγμούς και άλλες διώξεις, ο εχθρός χρησιμοποιεί διάφορες πονηριές, για να την απομακρύνει από το Θεό. Η πλέον προσφιλής του μέθοδος είναι να πολεμήσει την εκκλησία «εκ των έσω». Για να πετύχει το σκοπό του σπέρνει έριδες, φουσκώνει εγωισμούς, και στέλνει και «κακούς ποιμένες». Πρόκειται για αυτούς που «λένε ότι είναι απόστολοι και δεν είναι». 

      Η Εκκλησία της Εφέσου ήταν πολύ προσεχτική και δεν άφησε τον εαυτόν της να πιαστεί σε τέτοιου είδους παγίδες. Ήταν μια Εκκλησία που δεν έκανε «εκπτώσεις». Δεν μπορούσε να μπει μέσα σ’ αυτήν ο οποιοσδήποτε, για να ασχολείται με πολλά και να κριτικάρει τα πάντα. (Ε! ας βάλουμε κι αυτόν μέσα, άλλωστε πέντε άνθρωποι είμαστε….. σκέψεις και νοοτροπίες που πολλές φορές επικράτησαν και οδήγησαν σε αδιέξοδα). Στην εκκλησία της Εφέσου ο πήχης ήταν ψηλά, δε μετρούσαν οι αριθμοί αλλά η ποιότητα και ο πνευματικός πόθος των πιστών. Ο άμβωνας της εκκλησίας κι αυτός ήταν σοβαρός. Δε γνώριζε τη γλώσσα της κολακείας, δεν είχε καμία διάθεση να «χαϊδέψει αυτιά» κατά το κοινώς λεγόμενον, να φανεί αρεστός, να αποσπάσει χειροκροτήματα. Γνώριζε μία και μόνον γλώσσα, τη γλώσσα της αλήθειας, ορθοτομούσε το λόγο της αληθείας και δε συμβιβαζόταν, δεν μπορούσε να υποφέρει τους κακούς, τους αντιρρησίες, ερχόταν σε μεγάλη αντίθεση με όλους αυτούς που έλεγαν και δεν ενεργούσαν σύμφωνα με όσα έλεγαν. Ο Κύριος την Εκκλησία της Εφέσου την επαινεί και γι’ αυτό. Δεν περνούσαν από αυστηρό πνευματικό έλεγχο μόνο τα μέλη της εκκλησίας, αλλά ήταν και πολύ προσεκτική η εκκλησία σε ποιους θα αναθέσει τον άμβωνα. Χρειάζεται αυστηρός έλεγχος, αν θέλει η εκκλησία να διατηρήσει την «υγιαίνουσα διδασκαλία» (Τίτος Β/2: 1).  

     «μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, τα οποία και εγώ μισώ». Τι ακριβώς πρέσβευαν οι Νικολαϊτες δεν μπορεί να το πει κανείς με απόλυτη βεβαιότητα. Γενικά ήταν μια αίρεση η οποία αποδεχόταν την ακολασία σαν θεμιτό τρόπο ζωής. Η πλειονότητα των μελετητών συμφωνεί ότι την ταυτότητα  αυτής της αίρεσης θα πρέπει να την πάρουμε από την τρίτη επιστολή που απευθύνεται στην εκκλησία της Περγάμου. Εκεί αναφέρεται ότι οι Νικολαϊτες συνδέονται στενά με τη διδασκαλία του Βαλαάμ. Άλλωστε το όνομα «Νικόλαος» είναι η μετάφραση της Εβραϊκής λέξης Βαλαάμ. 

     Ποια ήταν η διδασκαλία του Βαλαάμ; «Εδίδασκε το (βασιλιά) Βαλάκ να βάλει σκάνδαλον ενώπιον των υιών του Ισραήλ, ώστε να φάγωσιν ειδωλόθυτα και να πορνεύσωσιν». (βιβλίο Αριθμών). 

   {Ανάλυση αυτής της ιστορίας με τίτλο: "ΒΑΛΑΑΜ" έχει δημοσιευθεί στο blog:                              giorgoskomninos.blogspot.com  στις 15-11-18}.

 

    Τούτοι οι ψευδείς διδάσκαλοι ήταν προφανώς άνθρωποι που υποστήριζαν ότι είχαν γνωρίσει το Χριστό και είχαν λάβει απ’ Αυτόν εξουσία να κηρύττουν το λόγο Του. Στην ουσία προσπαθούσαν να συμβιβάσουν πολλές από τις ανήθικες συνήθειες της λατρείας της θεάς Αρτέμιδος με τη χριστιανική πίστη. Οι αληθινοί ποιμένες των εκκλησιών του Χριστού στο σύνολό τους είχαν πάρει θέση εναντίον αυτής της αιρετικής διδαχής. 

    Πολλοί κατά καιρούς έφεραν διάφορες ελευθεριάζουσες αντιλήψεις μέσα στους κόλπους της εκκλησίας στο όνομα της εξέλιξης, της ελευθερίας, της σύγκλισης κλπ. Στην εκκλησία της Εφέσου δεν περνούσε τίποτα από όλα αυτά, γιατί ήταν αυστηρή, ήταν σοβαρή και αγρυπνούσε ο άμβωνας. Έτσι τα έργα των Νικολαϊτων δε βρήκαν στην εκκλησία αυτή καμία ανταπόκριση. Κάποιοι θα πουν: «μα είστε σκληροί, είστε φανατικοί, είστε μονοκόμματοι, δεν βλέπετε τι γίνεται γύρω μας, έχουν αλλάξει οι εποχές κλπ». Δεν επιτρέπεται κανένας συμβιβασμός, καμία συνθήκη με ο,τιδήποτε είναι έξω από το λόγο του Θεού, γιατί αυτό είναι ανθρώπινο, είναι επικίνδυνο και μας βάζει σε αχαρτογράφητα νερά. 

    Ο Κύριος παρατηρώντας τη ζωή της Εκκλησίας αισθάνεται την ανάγκη να επαναλάβει τα λόγια Του. 

     5/ Υπέφερες. Ο Κύριος αναγνωρίζει στην Εκκλησία της Εφέσου όλα εκείνα τα οποία υπέφερε, για να διαφυλάξει την ορθότητα του λόγου του και να σταθεί σύμφωνα με το θέλημά Του. 

     6/ Αναγνωρίζει την υπομονή την οποία επέδειξε σε όλες στις δύσκολες και αντίξοες περιστάσεις          7/ "δια το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες". Για χάρη του ονόματος του Χριστού είχε υπομείνει δοκιμασίες, δεινά, χωρίς να αποκάμει, χωρίς να υποστείλει τη σημαία, χωρίς να υποχωρήσει. 

    Επτά μεγάλους και θερμούς επαίνους στέλνει ο Κύριος στην Εκκλησία της Εφέσου. Εμείς, αν χρειαζόταν να την αξιολογήσουμε, θα λέγαμε ότι ήταν η καλύτερη εκκλησία που υπήρχε και δε θα μπορούσε να συγκριθεί με καμία άλλη. Θα την χαρακτηρίζαμε "πνευματικό γίγαντα", κολοσσό συνέπειας, συνέχειας, πιστότητας, κλπ. 

     Ο λόγος του Θεού μας λέει κάτι που πάντοτε θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας στις κρίσεις μας, αλλά και στις επικρίσεις μας: «ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως βλέπει την καρδιά» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Υπήρχαν σε μια εκκλησία δέκα αγνές, πιστές παρθένες. Τις βλέπουμε να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις της εκκλησίας, να περιμένουν με αγωνία το νυμφίο και δικαιολογημένα τις θαυμάζουμε γιατί φαίνεται να είναι η μία καλύτερη από την άλλη. Όμως ο Κύριος έρχεται να διευκρινίσει ότι πέντε από αυτές ήταν «μωρές» (Ματθαίος ΚΕ/25: 2).

     «την αγάπην σου την πρώτην αφήκας». 

    Καθώς παρατηρεί ο Κύριος όλες τις λεπτομέρειες της πνευματικής ζωής της Εκκλησίας της Εφέσου, διατυπώνει επτά επαίνους και στη συνέχεια εκφράζει και ένα μικρό παράπονο προς τους πιστούς της εκκλησίας αυτής: «την αγάπην σου την πρώτην αφήκας». 

     Το ρήμα "αφήκας" καθώς διατυπώνεται σε αόριστο χρόνο φανερώνει ότι η "πρώτη αγάπη" είχε  στην πορεία της Εκκλησίας κάπου εγκαταλειφθεί. Με τη φράση "πρώτη αγάπη" δεν εννοείται μόνον χρονικά, αλλά και σαν πρώτο και κύριο μέλημα κάθε πιστού. Με τον τρόπο αυτό είχαν παραβεί την πρώτη και μεγαλύτερη εντολή του Θεού, όπως αυτή διατυπώνεται στο Ευαγγέλιο "κατά Ματθαίον" (κεφ. ΚΒ/22: 36-38): 

36 Διδάσκαλε, ποία εντολή είναι μεγάλη εν τω νόμω; 

37 Και ο Ιησούς είπε προς αυτόν Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου.

38 Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή 

       Μέσα  σε  όλα  εκείνα  τα λαμπρά  επιτεύγματα  των έργων, του κόπου, της υπομονής κλπ έλειπε η γνήσια,  η  αληθινή  αγάπη  για  το  Χριστό.  Φανταστείτε  από ένα ωραίο πολύτιμο όστρακο να λείπει το μαργαριτάρι. Ωραίο  το  όστρακο,  το βλέπουμε  και το  θαυμάζουμε, όμως το μαργαριτάρι είναι εκείνο που του δίνει την αξία. Η αγάπη είναι εκείνη που δίνει το χρώμα στη ζωή της εκκλησίας, η αγάπη  προς το  Χριστό  και   η αγάπη  του ενός  προς τον άλλον.  Αν υπάρχει η αγάπη και λείπει κάτι άλλο από  την Εκκλησία, αυτό  θα  προστεθεί, αν όμως λείπει η αγάπη, τότε  όλος  ο  πλούτος  της  εκκλησίας  γίνεται πτωχεία. Μικρό αλλά κύριο και καθοριστικό το παράπονο του Χριστού, ικανό όμως να φέρει “τα πάνω κάτω”. 

       Τι  μπορεί  να  επισκίασε  την  "πρώτη αγάπη";  Αιτία  όλων των δεινών είναι  η υπερηφάνεια και ο πνευματικός εγωϊσμός.  Η αληθινή αγάπη δεν παίρνει αλλά δίνει ή καλύτερα δίνεται ολοκληρωτικά. Ο εγωισμός έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. Ο εγωιστής άνθρωπος παίρνει, δε δίνει και όλο το ενδιαφέρον του στρέφεται γύρω από το «εγώ», του τον εαυτόν του και βάζει σε δεύτερη θέση το Θεό. Άλλες φορές την πρώτη θέση στην πνευματική μας ζωή παίρνει και η  διακονία, ο χαρισματικός  άμβωνας,  η πλούσια  δραστηριότητα.  Όλα  αυτά είναι αναγκαία,  αλλά  θα  πρέπει να βρίσκονται  σε  μία  δευτερεύουσα  θέση  μέσα  στην Εκκλησία. Τα ελατήρια της καρδιάς θα πρέπει να είναι  σταθερά  και  αμετακίνητα  προς  την "πρώτη αγάπη",  προς  το  Πρόσωπο και το Έργο του Ιησού Χριστού. Θα  πρέπει  κάθε  τι  που  θα  κάνουμε  να  είναι  από  αγάπη για Εκείνον και όχι απλώς γιατί επιβάλλεται από τη διακονία μας. 

      Για φανταστείτε να έλεγε  ο Κύριος μόνον έναν έπαινο στην εκκλησία. «Σε επαινώ γιατί μέσα στα πενήντα χρόνια της ιστορίας σου Με αγαπάς όπως Με αγαπούσες στην αρχή». Τότε δε θα χρειαζόταν να πει για τα άλλα, ούτε για τον κόπο, ούτε για τα έργα, ούτε για τους Νικολαϊτες, ούτε.. ούτε.. Όλα θα τα  είχε σκεπάσει η αγάπη, η οποία βεβαίως δεν είχε παύσει στη ζωή της Εκκλησίας, όμως είχε συρρικνωθεί, είχε περιοριστεί. 

       

    Η αγάπη είναι η πρώτη εκδήλωση του καρπού του Αγίου Πνεύματος. Στην Επιστολή "προς Γαλάτας" (κεφ. Ε/5, εδ. 22-26), αναφέρεται:

22 Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, 

23 πραότης, εγκράτεια κατά των τοιούτων δεν υπάρχει νόμος. 

24 Όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας. 

25 Εάν ζώμεν κατά το Πνεύμα, ας περιπατώμεν και κατά το Πνεύμα. 

26 Μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους ερεθίζοντες, αλλήλους φθονούντες. 

       Θα πρέπει να ανοίξουμε την καρδιά μας και να δεχτούμε τον έλεγχο της αγάπης του Χριστού. Ο καθένας ας εξετάσει με αυστηρότητα τον εαυτόν του: «Εγώ την αγάπη μου την πρώτη για το Χριστό την έχω;». Στο ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ. ΙΓ/13, εδ 1) αναφέρεται: Ο Κύριος «αγαπήσας τους ιδικούς του τους εν τω κόσμω, μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς». Η αγάπη του Χριστού για τους δικούς Του είναι και θα είναι για πάντα αμείωτη, γι’ αυτό και το παράπονό Του είναι πολύ μεγάλο, όταν βλέπει μέσα στην καρδιά μας η αγάπη μας για Εκείνον να υποχωρεί. «την πρώτη αγάπη για μένα την άφησες». 

    Ο Θεός παρατείνοντας το Έλεός Του και τη Χάρη Του παραγγέλλει προς την Εκκλησία: «Μετανόησον». Καλεί την Εκκλησία σε μετάνοια, σε επανόρθωση. Δεν μπορεί να «σηκωθεί» ο άνθρωπος, να επανασυνδεθεί με το Θεό, αν δεν υπάρξει ειλικρινής μετάνοια για το αμαρτωλό παρελθόν του. Ας μην ξεχνάμε τη μετάνοια στη σχέση μας με το Θεό και ας προσέξουμε να μην τη χρησιμοποιούμε μόνο για αμαρτήματα που ανθρωπίνως τα θεωρούμε πολύ σοβαρά. «Μετανόησε» λέει το Πνεύμα του Θεού. Όταν δε λάμπεις για Μένα, λέει ο Κύριος, είναι καλύτερα να μη λάμπεις καθόλου. Γιατί τότε είσαι ελλιπής και δίνεις κακή μαρτυρία. Γι’ αυτό «έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής». Ο μόνος ασφαλής δρόμος είναι να επιστρέψει ο άνθρωπος «στα πρώτα έργα», εκεί όπου ξεκίνησε, στην άγια, την αγνή, την πρώτη ζωή των Αποστολικών χρόνων, να θυμηθεί την πρώτη αγάπη του για το Χριστό. 

      «Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγει εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού». Όσο και αν ελέγξει, όσο και αυστηρός να είναι ο Κύριος, ποτέ δε θα ξεχάσει στο τέλος να δώσει μια καινούργια υπόσχεση να βάλει μέσα το μήνυμα μιας καινούργιας ελπίδας. «Σ’ αυτόν που θα νικήσει θα δώσω να φάγει από το ξύλο της ζωής που είναι στο μέσον του παραδείσου». Μα αυτά έγιναν κάποτε στο παρελθόν και αποτελούν την πιο θλιβερή σελίδα της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος ήταν μέσα στον παράδεισο του Θεού βασιλιάς, απόλυτος κυρίαρχος και εκεί αστόχησε, παράκουσε, δεν εμπιστεύθηκε το Θεό. Μετά από αυτή τη συμπεριφορά του ανθρώπου φαίνεται όλα να τελείωσαν. Άραγε τι ωφελεί να τα θυμόμαστε όλα αυτά και να επαναλαμβάνουμε τα ίδια; Ο λόγος του Θεού μας επιβεβαιώνει όλα αυτά: «Και εξεδίωξε τον Αδάμ και κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε τα Χερουβείμ, και την ρομφαίαν την φλογίνην, την περιστρεφομένην, δια να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής». (Γένεση Γ/3: 24). Είναι σωστό να κοιτάζουμε πίσω και να μιλάμε για το παρελθόν και τις παλιές δόξες; Κι όμως τούτα τα λόγια που ειπώθηκαν από τον ίδιο τον Κύριο (Αποκάλυψη Β/2: 7) δείχνουν ότι τίποτα δεν τελείωσε, ότι ο παράδεισος του Θεού δε χάθηκε και ότι ο Θεός αγωνίζεται (Β΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14) για να επαναφέρει τον άνθρωπο στην αρχική του μορφή, για να τον ξαναβάλει μέσα στον παράδεισο και να τον αποκαταστήσει στην αρχική του δόξα. Στην προσπάθειά Του αυτή ο Κύριος «έστειλε τον Υιόν Αυτού τον Μονογενή, για να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Εκείνο που ζητάει ο Θεός από τον άνθρωπο δεν είναι τίποτα άλλο από μια στενή, αδιάλειπτη, αδιάκοπη επαφή – αγάπη - με το πρόσωπο του Χριστού. 

       «Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγει εκ του ξύλου της ζωής». Όλες οι υποσχέσεις του Θεού είναι φυλαγμένες για εκείνον που θα σταθεί και θα νικήσει. Αυτή είναι μια σπουδαία διευκρίνιση. Ο ουρανός και κατ’ επέκτασιν η αιώνια ζωή δεν είναι για όλους τους ανθρώπους, είναι μόνον για τους νικητές. Άραγε ποιοι είναι οι νικητές και για ποια ακριβώς νίκη πρόκειται. Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Διότι παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού νικά τον κόσμον και αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α΄ Ιωάννου Ε/5: 4). Ξεκάθαρα μας λέει ο λόγος του Θεού ότι η νίκη μας εξαρτάται από την πίστη μας. Η νίκη μας και η απόκτηση της αιώνιας ζωής εξαρτάται αποκλειστικά από την πίστη μας στο Πρόσωπο και στο Έργο του Ιησούς Χριστού. 

     Πως ακριβώς θα πρέπει να είναι αυτή η πίστη θεωρητική, διανοητική, να στηρίζεται στην αποδοχή κάποιων δογμάτων ή κάποιων θρησκευτικών τελετών κλπ. Ο Απόστολος Ιάκωβος στην σχετική επιστολή του μας λέει κατηγορηματικά όχι, γιατί τέτοια πίστη έχουν και τα δαιμόνια. «Συ πιστεύεις ότι ο Θεός είναι είς καλώς ποιείς και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι» (Ιάκωβος Β/2: 19). Η πίστη που ευαρεστεί το Θεό είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι το ακούμπημα της ψυχής με όλη της την αμαρτία πάνω στο Σταυρό του Χριστού. Η πρόσκληση του Κυρίου είναι διαχρονική: «ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Ελάτε σε Μένα εσείς που είστε κουρασμένοι από τον καθημερινό άνισο αγώνα με το κακό, εσείς που είστε φορτωμένοι από την ενοχή και συναίσθηση της αμαρτίας σας και Εγώ σας υπόσχομαι ότι θα σας αναπαύσω, θα σας ξεκουράσω. 

      Ο δρόμος της σωτηρίας είναι πολύ απλός, τόσο απλός που δυσκολεύεται ο άνθρωπος τον βρει και να τον πιστέψει. Γνωρίζουμε ότι όταν ένας δεν ξέρει μπάνιο και ξαπλώσει πάνω στη θάλασσα, η θάλασσα θα τον κρατήσει ψιλά, όμως αυτό δεν το πιστεύει με αποτέλεσμα να προσπαθεί να σωθεί μόνος του και να πνιγεί. Ο άνθρωπος τα έχασε όλα μέσα στον κήπο της Εδέμ, γιατί δεν πίστεψε στα λόγια του Θεού και προτίμησε να πιστέψει στους «ψιθύρους» του εχθρού της ψυχής του. Μέσα στην ελεύθερη βούλησή του ο άνθρωπος δε θέλησε να πιστέψει στο λόγο και τις υποσχέσεις του Θεού και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή. Συνεπώς, για να ξανά κερδίσει ο άνθρωπος τη ζωή είναι ανάγκη να κάνει τώρα εκείνο που δεν έκανε τότε να εμπιστευτεί το λόγο του Θεού, να ανοίξει την καρδιά του με δυο λόγια προσευχής, να ακουμπήσει ολόκληρος πάνω στον εσταυρωμένο Χριστό και να του πει: «σ’ ευχαριστώ», γιατί για τις δικές μου αμαρτίες σταυρώθηκες. Τα μυαλό μου δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που Εσύ έκανες Κύριε, όμως η καρδιά μου το δέχεται και το πιστεύει, σε παρακαλώ συγχώρησέ με και δώσε μου και μένα τη νέα ζωή. Βάλε με και μένα μέσα στον Παράδεισο του Θεού. Είναι η ώρα που ο Κύριος θα δώσει στην ψυχή να φάει από το δένδρο της ζωής που είναι στο κέντρο του Παραδείσου και θα της χαρίσει αιώνια ζωή. ---

2. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ.      " η εκκλησία που θα έπασχε διωκόμενη". 
      

  βιβλίο "Αποκάλυψη",  κεφ. Β/2,  εδ. 8 – 11.

8 Και προς τον άγγελον της εκκλησίας των Σμυρναίων γράψον Ταύτα λέγει ο πρώτος και ο έσχατος, όστις έγεινε νεκρός και έζησεν 

9 Εξεύρω τα έργα σου και την θλίψιν και την πτωχείαν είσαι όμως πλούσιος και την βλασφημίαν των λεγόντων εαυτούς ότι είναι Ιουδαίοι και δεν είναι, αλλά συναγωγή του Σατανά. 

10 Μη φοβού μηδέν εκ των όσα μέλλεις να πάθης. Ιδού, ο διάβολος μέλλει να βάλη τινάς εξ υμών εις φυλακήν διά να δοκιμασθήτε, και θέλετε έχει θλίψιν δέκα ημερών. Γίνου πιστός μέχρι θανάτου, και θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής. 

11 Όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. Ο νικών δεν θέλει αδικηθή εκ του θανάτου του δευτέρου. 

          ΣΧΟΛΙΑ: 

        Η Σμύρνη ήταν μια θαυμάσια πόλη, σπάνιας ομορφιάς τοποθετημένη στην αγκαλιά ενός όμορφου κόλπου. Ήταν η πιο σοβαρή ανταγωνίστρια της Εφέσου και σύμφωνα με την παράδοση ήταν η γενέτειρα του Ομήρου. Το έτος 627 π.Χ. καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε 400 χρόνια αργότερα, σύμφωνα με σχέδια του Μ. Αλεξάνδρου. Η λέξη προέρχεται από το αρωματικό φυτό «σμύρνα», που ήταν και πικρό στη γεύση. Εδώ ο Χριστός παρουσιάζεται ως ο πρώτος και ο έσχατος, που ενώ τον θανάτωσαν όμως ζει. Η πόλη ήταν από τις σπουδαιότερες και ομορφότερες πόλεις της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου. Ήταν πολύ πλούσια πόλη η Σμύρνη και από το λιμάνι της περνούσε όλος ο πλούτος της ανατολής. Από τα υπάρχοντα στοιχεία δεν μπορούμε να συμπεράνουμε πότε ακριβώς ιδρύθηκε η εκκλησία της Σμύρνης. Πιθανόν ο λόγος του Θεού να σπάρθηκε στον αγρό της Σμύρνης την περίοδο κατά την οποία ο Απ. Παύλος ήταν στην Έφεσο. Για την περίοδο εκείνη ο Απόστολος Λουκάς αναφέρει στο βιβλίο των “Πράξεων των Αποστόλων” (κεφ. ΙΘ/19, εδ. 10) «Έγινε δε τούτο επί δύο έτη, ώστε πάντες οι κατοικούντες την Ασίαν ήκουσαν τον λόγον του Κυρίου Ιησού, Ιουδαίοί τε και Έλληνες». 

     Καθώς τούτη η επιστολή φθάνει στην εκκλησία της Σμύρνης, το κλίμα είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που υπήρχε στην Έφεσο. Η εκκλησία της Σμύρνης είναι μια διωκόμενη εκκλησία και παρότι ζούσε μέσα σ’ ένα κοινωνικό περιβάλλον πλούτου και πολυτέλειας, τα μέλη της ζούσαν μέσα σε φτώχεια και σε στέρηση. Επίσκοπος της εκκλησίας της Σμύρνης σύμφωνα με όλα τα στοιχεία ήταν μία άγια μορφή, ένας πιστός εργάτης του Χριστού που άκουγε στο όνομα Πολύκαρπος. Ας φανταστούμε τούτον τον άνθρωπο να παίρνει την επιστολή του Χριστού και να τη διαβάζει στην εκκλησία. 

    Η επιστολή αρχίζει με φράση: «Ταύτα λέγει ο πρώτος και ο έσχατος, όστις έγεινε νεκρός και έζησεν». Τούτα τα λόγια θυμίζουν τα πρώτα λόγια που είπε ο Κύριος στην Ιωάννη: «Μη φοβού εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζων, και έγεινα νεκρός, και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν, και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου» (Αποκάλυψη Α/1:18). Τι παρήγορα λόγια είναι τούτα για τον κάθε πιστό άνθρωπο! Βάζουν μέσα μας την ακλόνητη ελπίδα ότι όλοι αυτοί που πρόκειται να πεθάνουν εν Χριστώ, θα ξαναζήσουν πάλι με τον Ιησού Χριστό. Ο Θεός όπως ανέστησε τον Ιησού Χριστό έτσι θα αναστήσει και όλους εκείνους που πιστεύουν στο Χριστό (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 14-17) όλους εκείνους που τον περιμένουν. Στην επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. Θ/9, εδ. 28) αναφέρεται «ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώση τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανή εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν». Είναι βέβαιο ότι στον ουρανό δε θα είμαστε μόνοι, θα είμαστε μαζί με τον αναστημένο και δοξασμένο Ιησού Χριστό. Αυτός μετά την ανάστασή Του από τους νεκρούς κάθεται στα δεξιά του Πατέρα και μεσιτεύει στο Θεό για τον κάθε πιστό άνθρωπο (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 5). Ο λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει ότι ο Χριστός «δεν επαισχύνεται να μας ονομάζει αδελφούς Του» (Εβραίους Β/2: 11). 

      Καθώς ο επίσκοπος διαβάζει στην εκκλησία της Σμύρνης την επιστολή, η Εκκλησία βρίσκεται σε μεγάλη θλίψη και θα λέγαμε ότι περνάει μέσα από «κοιλάδα σκιάς του θανάτου» (Ψαλμός ΚΓ/23 : 4)  στην κατάσταση αυτή έρχεται ο Κύριος με ένα τρυφερό λόγο να τη στηρίξει και να την παρηγορήσει: «εξεύρω». 

     Ξέρω τα μεγάλα και σκοτεινά προβλήματα που αντιμετωπίζεις και που τόσο πολύ σε βασανίζουν. Όμως «μη φοβάσαι» γιατί για όλα τούτα τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις Εγώ κρατάω στα χέρια μου τα κλειδιά των λύσεων. 

    Ξέρω τη θλίψη σου και το διωγμό σου εξαιτίας του οποίου είσαι πτωχή σε υλικά αγαθά. Στη Σμύρνη έμεναν πολλοί Ιουδαίοι, οι οποία ήταν εχθροί των Χριστιανών. Παρέμειναν ξεχωρισμένοι από τους ειδωλολάτρες, αλλά όσον αφορά τους διωγμούς κατά των Χριστιανών, ενώνονταν με τους ειδωλολάτρες για να τους καταστρέψουν. Τόσο αντιχριστιανικό ήταν το πνεύμα τους που το έτος 166 μ.Χ. έκαψαν τον Πολύκαρπο πάνω σε φωτιά επειδή ήταν οπαδός του Απόστολου Ιωάννη. Απ’ ότι φαίνεται είχαν κατηγορήσει τα μέλη της εκκλησίας στις Ρωμαϊκές αρχές οι οποίες με τη σειρά τους είχαν προβεί στην δήμευση των υπαρχόντων τους. Έτσι οι χριστιανοί της Σμύρνης χάριν της ομολογίας τους στο Χριστό βρέθηκαν να είναι άστεγοι, πένητες, στερούμενοι και τα πλέον αναγκαία και όλα αυτά μέσα σε μία πόλη που έσφυζε από πλούτο και πολυτέλεια. Όμως παρά την ανέχεια και τα άλλα προβλήματα η αγάπη προς το Χριστό δεν είχε μειωθεί, σε αντίθεση με την εκκλησία της Εφέσου. 

      Ο Κύριος λέει: «ξέρω τη φτώχεια σου και τους διωγμούς σου», όμως δεν προσφέρει καμία λύση στα τόσα προβλήματα που υπάρχουν, δε δίνει καμία υπόσχεση ότι οι διωγμοί θα παύσουν γρήγορα, αντίθετα μιλάει για καινούργιες δοκιμασίες, που περιμένουν την Εκκλησία που τόσο πολύ έχει δοκιμαστεί. Τα λόγια του Κυρίου είναι: «Μη φοβού μηδέν εκ των όσα μέλλεις να πάθης». Χρειάζεται θάρρος, λέγει ο Κύριος, γιατί γρήγορα θα σου προστεθούν και άλλες δοκιμασίες. 

     Εδώ μπαίνει ένα μεγάλο ερώτημα. Γιατί σιωπά ο Κύριος; Ο Ιωσήφ ήταν άνθρωπος δίκαιος, απέφυγε τον πειρασμό της γυναίκας του Πεντεφρή, στάθηκε όπως ο Θεός ήθελε και ομολόγησε το Όνομά Του. Για την όλη αυτή στάση του μπήκε δύο χρόνια μέσα στη φυλακή. Γιατί Κύριε επιτρέπεις μια τόσο μεγάλη δοκιμασία στο δικό Σου παιδί; Σε λίγο αυτός ο καταφρονεμένος, ο φυλακισμένος, ο αδικημένος θα γίνει άρχοντας σε όλη τη γη της Αιγύπτου και πρέπει να έχει εκπαιδευτεί σκληρά, για να ανταπεξέλθει. Αυτή είναι η «παιδεία του Κυρίου» για την οποία ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: 

5 Υιέ μου, μη καταφρονής την παιδείαν του Κυρίου, μηδέ αθυμής ελεγχόμενος υπ' αυτού. 

6 Διότι όντινα αγαπά Κύριος παιδεύει και μαστιγόνει πάντα υιόν, τον οποίον παραδέχεται. 

7 Εάν υπομένητε την παιδείαν, ο Θεός φέρεται προς εσάς ως προς υιούς διότι τις υιός είναι, τον οποίον δεν παιδεύει ο πατήρ; 

8 Εάν όμως ήσθε χωρίς παιδείαν, της οποίας έγειναν μέτοχοι πάντες, άρα είσθε νόθοι και ουχί υιοί, (Εβραίους ΙΒ/12 : 5-8). 

      Καινούργιες δοκιμασίες υπόσχεται ο Κύριος στην εκκλησία Του και της υπόσχεται και «θλίψη δέκα ημερών». Άραγε τι σημαίνει η φράση αυτή; Υπάρχει ένα όριο στη δοκιμασία σου, λέγει ο Κύριος, αυτή δε θα κρατήσει για πάντα. Ο Απ. Παύλος στην πρώτη επιστολή «προς Κορινθίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 13) αναφέρει: «Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε». 

     «Ξέρω τη φτώχεια σου – είσαι όμως πλούσια». Αυτός είναι ο μόνος έπαινος που απευθύνει ο Κύριος στην εκκλησία της Σμύρνης, που όμως πόσο πολύ σημαντικός είναι! Τα πλούτη που στηρίζονται στα υλικά αγαθά μοιραία μια μέρα θα παρέλθουν, όμως εκείνα τα πλούτη που ο άνθρωπος αποταμιεύει στον ουρανό δε θα παρέλθουν ποτέ. Ο ίδιος ο Κύριος μας συμβουλεύει: «Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν. Αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν». (Ματθαίος Σ/6: 19-20). Ήταν «πτωχοί, αλλά πλούσιοι» οι Χριστιανοί της Σμύρνης, σε αντίθεση με την εκκλησία της Λαοδίκειας η οποία ήταν «πλούσια αλλά ήταν πτωχή». 

       Οι φτωχοί αυτοί άνθρωποι της εκκλησίας της Σμύρνης ήταν πλούσιοι στην αγάπη για το Θεό και για τον πλησίον καθώς και στην πίστη τους στο Θεό. Είχαν χαρά, γιατί μέσα τους είχαν ελπίδα αιώνιας ζωής, ήσαν πλούσιοι, γιατί ζούσαν με το Χριστό μέσα στην καρδιά τους. Πού είναι τώρα οι υλικά πλούσιοι της Σμύρνης; Σίγουρα είναι εκεί που είναι «ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων» (Ματθαίος ΚΒ/22: 13). Πού είναι η φτωχή εκκλησία της Σμύρνης; Βρίσκεται σίγουρα στους «κόλπους του Αβραάμ». Φανταστείτε σ’ εκείνο το μεγάλο το τραπέζι της χαράς που θα στρώσει ο Κύριος στον ουρανό για το κάθε δικό Του παιδί να βρίσκεται σε μια άκρη ο Πολύκαρπος, να συνομιλεί με τον Κύριο και να του λέγει ο Κύριος: «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει». (Ματθαίος ΚΕ/25: 21). Ο Κύριος γνωρίζει «και την βλασφημίαν των λεγόντων εαυτούς ότι είναι Ιουδαίοι και δεν είναι, αλλά συναγωγή του Σατανά». (εδ. 9). Ποιοι είναι αυτοί που βλαστημούν το Όνομα του Θεού και λένε ότι είναι Ιουδαίοι και γνωρίζουν την αλήθεια, αλλά στην πραγματικότητα είναι συναγωγή του σατανά; Ας δούμε ένα διάλογο που είχε ο Κύριος με τους Φαρισαίους και ας βγάλουμε απ’ εκεί τα συμπεράσματά μας. 

36 Εάν λοιπόν ο Υιός σας ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι. 

37 Εξεύρω ότι είσθε σπέρμα του Αβραάμ αλλά ζητείτε να με θανατώσητε, διότι ο λόγος ο εμός δεν χωρεί εις εσάς. 

38 Εγώ λαλώ ό,τι είδον πλησίον του Πατρός μου και σεις ομοίως κάμνετε ό,τι είδετε πλησίον του πατρός σας. 

39 Απεκρίθησαν και είπον προς αυτόν Ο πατήρ ημών είναι ο Αβραάμ. Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς Εάν ήσθε τέκνα του Αβραάμ, τα έργα του Αβραάμ ηθέλετε κάμνει. 

40 Τώρα δε ζητείτε να με θανατώσητε, άνθρωπον όστις σας ελάλησα την αλήθειαν, την οποίαν ήκουσα παρά του Θεού τούτο ο Αβραάμ δεν έκαμε. 

41 Σεις κάμνετε τα έργα του πατρός σας. Είπον λοιπόν προς αυτόν Ημείς δεν εγεννήθημεν εκ πορνείας ένα Πατέρα έχομεν, τον Θεόν. 

42 Είπε λοιπόν προς αυτούς ο Ιησούς Εάν ο Θεός ήτο Πατήρ σας, ηθέλετε αγαπά εμέ διότι εγώ εκ του Θεού εξήλθον και έρχομαι επειδή δεν ήλθον απ' εμαυτού, αλλ' εκείνος με απέστειλε. 

43 Δια τι δεν γνωρίζετε την λαλιάν μου; διότι δεν δύνασθε να ακούητε τον λόγον μου. 

44 Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους. 

      Έλεγαν ότι ήταν παιδιά του Θεού, αλλά ο Κύριος του αποκάλυψε ότι πατέρας τους είναι ο διάβολος και ότι σύμφωνα με τις επιθυμίες του πατέρα τους ενεργούν. Επτά επαίνους διατύπωσε ο Κύριος στην εκκλησία της Εφέσου και ήρθε ένα παράπονό του να τα σβήσει όλα, ένα έπαινο διατυπώνει στην εκκλησία της Σμύρνης: «Ξέρω τη φτώχεια σου – είσαι όμως πλούσια» και τούτο τον έπαινο δεν μπορεί κανένα παράπονο να τον σβήσει. 

     «Ο νικών δεν θέλει αδικηθή εκ του θανάτου του δευτέρου». (Αποκάλυψη Κ/20: 5-6 & 14 – 15). Ο δεύτερος θάνατος είναι η λίμνη του πυρός (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 8). Ο άνθρωπος αποχωρίζεται μια φορά από το σώμα του, μέσα από  το φυσικό θάνατο "καθώς είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις" (Εβραίους Θ/9: 27). Αυτός που έζησε στη ζωή του χωρίς το Θεό, θα ζήσει αιώνια μακριά από την παρουσία Του και αυτός είναι ο "δεύτερος θάνατος" (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 8). Ο Κύριος μας τονίζει ότι υπάρχει και δεύτερος θάνατος και μάλιστα φαίνεται καθαρά ότι αυτός ο θάνατος είναι πολύ πιο τρομερός από τον πρώτο. Ο δεύτερος θάνατος θα είναι η καταδίκη όλων εκείνων που αγνόησαν το Θεό μέσα στη ζωή τους, που δεν πίστεψαν στο Πρόσωπο και το Έργο του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Ο λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει: «Μακάριος και άγιος, όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν, επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θέλουσι βασιλεύσει μετ' αυτού χίλια έτη». (Αποκάλυψη Κ/20: 6). 

      Το "δεύτερο θάνατο" ο Κύριος τον χαρακτήρισε με τη φράση «κόλαση».Ο δεύτερος θάνατος αφορά όλους εκείνους που δεν πίστεψαν στον Σωτήρα Χριστό, που δεν Τον αγάπησαν και δεν Τον εκζήτησαν μέσα στη ζωή τους. Προς όλους αυτούς που Τον αρνήθηκαν ο Κύριος θα πει μια μέρα: «Υπάγετε απ' εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον διά τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού». (Ματθαίος ΚΕ/25: 41). 

     «ο νικών δεν θέλει αδικηθεί». Αυτός που θα σταθεί πιστός και θα «νικήσει» σ’ αυτή τη ζωή, ο θάνατος ο δεύτερος δεν θα τον αγγίξει. Ποιος είναι ο «νικητής» και ποια είναι η νίκη; Η νίκη είναι η ακλόνητη πίστη ότι ο Ιησούς Χριστός, ο αρχηγός της ζωής, νίκησε το θάνατο, θριάμβευσε επί τους τάφου, αναστήθηκε από τους νεκρούς, βρίσκεται στα δεξιά του Πατέρα Θεού, απ’ όπου μια μέρα θα έρθει στο μεσουράνημα για να παραλάβει την εκκλησίας Του, να παραλάβει όλους εκείνους που Τον περιμένουν για σωτηρία. Στην επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. Θ/9, εδ. 28) αναφέρεται: «ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώσει τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανεί εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν δια σωτηρίαν». Συνεπώς τον πιστό άνθρωπο ο "δεύτερος θάνατος" δεν θα τον αγγίξει. Αυτή θα είναι η αμοιβή του από το Θεό. Ο λόγος του Θεού στο βιβλίο της Αποκάλυψης (κεφ. ΚΑ/21, εδ. 8) αναφέρει. «Οι δε δειλοί και άπιστοι και βδελυκτοί και φονείς και πόρνοι και μάγοι και ειδωλολάτραι και πάντες οι ψεύσται θέλουσιν έχει την μερίδα αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη με πυρ και θείον ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος». 

      Ας προσέξουμε ιδιαιτέρως μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια στο θέμα της πίστης. Η πίστη στο σωτήριο Έργο του Χριστού θα πρέπει να είναι γνήσια και η γνησιότητά της θα φανεί από τους «καρπούς» που θα φέρει. (Ιακώβου Β/2: 18). Από τους «καρπούς» θα εξαρτηθεί αν κάποιος μπει στον ουρανό «πλούσια» ή θα μπει «ως διά πυρός». (Α΄ Κορινθίους Γ/3: 15). Είναι ανάγκη να είναι «φιλόδοξος» ο χριστιανός, να βάζει υψηλούς πνευματικούς στόχους και δια της πίστεως να τους κατακτά. Η παρούσα ζωή είναι μια ζωή προετοιμασίας για τον ουρανό. Όσα και αν δούμε, όσα και αν καταλάβουμε, καθώς «εν κατόπτρω» (Β΄ Κορινθίους Γ/3: 18) βλέπουμε τα πράγματα, μια μέρα στην παρουσία του Θεού, μέσα στην απόλυτη δόξα, η κάθε ψυχή θα ομολογήσει: «Ιδού το ήμισυ δεν απηγγέλθει εις εμέ». (Α΄ Βασιλείων Ι/10: 7). 

      «Γίνου πιστός μέχρι θανάτου, και θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής». Πίστη στο Θεό μέχρι θανάτου έχει σαν αποτέλεσμα το στέφανο της ζωής. Ο Κύριος υπήρξε κατηγορηματικός. «Αληθώς αληθώς, σας λέγω, ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Σ/6: 47). Μπορεί οι άνθρωποι να χαιρετιούνται στις γιορτές και να λένε «χρόνια πολλά», όμως ο Κύριος υπόσχεται αιώνια ζωή σε κάθε έναν που θα πιστέψει σ’ Αυτόν. Το στεφάνι που αναφέρεται δείχνει μια ζωή νίκης και θριάμβου. Στο κεφάλι των νικητών στους ολυμπιακούς και άλλους αγώνες τοποθετείται μέχρι σήμερα ένα στεφάνι από ελιά. Πόσος κόπος, πόσος αγώνας για εκείνο το στεφάνι, όμως και πόση δόξα και πόση ικανοποίηση για το νικητή που ανεβαίνει στο βάθρο, που τον χειροκροτεί και τον επευφημεί ολόκληρη η ανθρωπότητα! Ας θυμηθούμε και την εικόνα, όταν ο ολυμπιονίκης επιστρέφει στην πατρίδα του. Το αεροδρόμιο έχουν κατακλύσει χιλιάδες κόσμου έτοιμοι να τον υποδεχτούν και να τον επευφημήσουν. Έτσι ακριβώς ξεσηκώνεται και ο ουρανός, για να υποδεχθεί ο Θεός ένα δικό Του παιδί. Η σειρά της υποδοχής θα είναι: Μπροστά ο Κύριος θα ομολογήσει ενώπιον πάντων το όνομα του νικητή και θα τον επευφημήσει με τα λόγια: «Αγωνίστηκε κάτω στη γη της αμαρτίας και νίκησες». Ο ουρανός θα χειροκροτεί το νικητή, ενώ ο Κύριος θα συνεχίζει: "Πέρασες από πολύ μεγάλη δοκιμασία και από μεγάλη θλίψη για το Όνομά μου. Όλα αυτά τώρα ανήκουν στο παρελθόν. Εγώ σου σκουπίζω τα δάκρυα και σου γιατρεύω τις πληγές και σου προσφέρω αιώνια χαρά". ---

3. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΓΑΜΟΥ.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΓΑΜΟΥ.   "η εκκλησία που έπρεπε να μετανοήσει".

βιβλίο "Αποκάλυψης", κεφ. Β/2,  εδ. 12 – 17.

12 Και προς τον άγγελον της εν Περγάμω εκκλησίας γράψον Ταύτα λέγει ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον, την οξείαν 

13 Εξεύρω τα έργα σου και που κατοικείς όπου είναι ο θρόνος του Σατανά και κρατείς το όνομά μου, και δεν ηρνήθης την πίστιν μου και εν ταις ημέραις, εν αις υπήρχεν Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός, όστις εφονεύθη παρ' υμίν, όπου κατοικεί ο Σατανάς. 

14 Έχω όμως κατά σου ολίγα, διότι έχεις εκεί τινάς κρατούντας την διδαχήν του Βαλαάμ, όστις εδίδασκε τον Βαλάκ να βάλη σκάνδαλον ενώπιον των υιών Ισραήλ, ώστε να φάγωσιν ειδωλόθυτα και να πορνεύσωσιν. 

15 Ούτως έχεις και συ τινάς κρατούντας την διδαχήν των Νικολαϊτών, το οποίον μισώ. 

16 Μετανόησον ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω πολεμήσει προς αυτούς με την ρομφαίαν του στόματός μου. 

17 Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη από του μάννα του κεκρυμμένου, και θέλω δώσει εις αυτόν ψήφον λευκήν, και επί την ψήφον όνομα νέον γεγραμμένον, το οποίον ουδείς γνωρίζει ειμή ο λαμβάνων. 

         ΣΧΟΛΙΑ: 

     «ΠΕΡΓΑΜΟΣ» είναι σύνθετη λέξη «υπέρ+γάμος», που σημαίνει «πολλοί γάμοι». Υπήρξε η πολιτική πρωτεύουσα της Ασίας. Μεγάλη και αρχαία πόλη, κέντρο φιλοσοφικό και κοιτίδα της Ελληνικής παιδείας. Ήταν φημισμένη για την πλούσια βιβλιοθήκη που διέθετε και η οποία ήταν η μεγαλύτερη μετά την περίφημη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Η περγαμηνή, που ήταν γραφική ύλη πολύ ανώτερη από τον Αιγυπτιακό πάπυρο, είχε εφευρεθεί στην Πέργαμο από την οποία και πήρε το όνομά της. Ο βασιλιάς της Αιγύπτου φθονώντας τη φιλοσοφική φήμη της Περγάμου, είχε απαγορεύσει την εξαγωγή παπύρου από την Αίγυπτο. Οι κάτοικοι στην προσπάθειά τους να καλύψουν τις ανάγκες ανακάλυψαν την περγαμηνή. Ο πάπυρος δημιουργείτο από την επεξεργασία της ψίχας του ομωνύμου φυτού, ενώ η περγαμηνή από την επεξεργασία δερμάτων βοοειδών, κατσικιών κλπ. 

    Επισκεπτόμενοι την εκκλησία της Περγάμου θα διαπιστώσουμε ότι εδώ το κλίμα είναι διαφορετικό από το κλίμα της Εφέσου και της Σμύρνης. Πλέον έχουν παύσει οι ανελέητοι εκείνοι διωγμοί κατά των Χριστιανών μετά την έκδοση του διατάγματος των Μεδιολάνων, που εκδόθηκε από τον Μ. Κωνσταντίνο (Κωνσταντίνος Α΄) το έτος 313 μ.Χ. και με το οποίο θεσπίστηκε η αρχή της ανεξιθρησκίας και της θρησκευτικής ελευθερίας. Στο διάταγμα γίνεται ιδιαίτερη αναφορά για το Χριστιανισμό, ο οποίος καθίσταται θρησκεία επιτρεπτή και νόμιμη. Από δω και στο εξής οι χριστιανοί μπορούσαν ελεύθεροι να ασκήσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και ο Χριστιανισμός πλέον αναγνωριζόταν ως επίσημη και προστατευμένη θρησκεία της αυτοκρατορίας. 

     Στο ανεξίθρησκο και φιλελεύθερο πλέον το κράτος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο καθένας μπορούσε να πιστεύει σε οποιαδήποτε θρησκεία της αρεσκείας του και όλα αυτά υπό έναν απαράβατο όρο ότι παράλληλα με την οποιαδήποτε θρησκεία της εκλογής του ο κάθε άνθρωπος θα δεχόταν και τη θρησκεία του κράτους, που δεν ήταν άλλη από τη θεοποίηση και λατρεία του προσώπου του Αυτοκράτορα. Τούτη η αποδοχή της θεοποίησης ήταν πολύ απλή και εκδηλωνόταν με το κάψιμο λίγου λιβανιού μπροστά στην προτομή του Αυτοκράτορα, κατά τις επίσημες εορτές ή άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις. Αφού έκανες αυτό, ήσουν πλέον ελεύθερος να λατρεύεις όποιον άλλον θεό ήθελες. 

      Άλλες θρησκευτικές συνειδήσεις υποχωρούσαν στο θέμα αυτό και δεν το θεωρούσαν ιδιαίτερα σοβαρό. Όμως για το Χριστιανικό κόσμο αυτό ήταν θέμα αρχής. Θεμέλιο του χριστιανισμού είναι ότι υπάρχει, ένας Θεός. «Άκουε, Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος» (Δευτερονόμιο Σ/6: 4). Η πόλη της Περγάμου ήταν η έδρα της Ρωμαϊκής διοίκησης της μεγάλης επαρχίας της Ασίας και ήταν το κέντρο της επίσημης αυτής θρησκείας του κράτους. Στην Πέργαμο είχε χτιστεί ο πρώτος ναός προς τιμήν του αυτοκράτορα Αυγούστου και έτσι η πόλη είχε μετατραπεί σε ένα θρησκευτικό κέντρο. Εδώ πολύ πιο συχνά γίνονταν εκδηλώσεις προς τιμήν του - θεού Αυτοκράτορα - και οι πιστοί σ’ αυτόν έκαιγαν λίγα σπυριά λιβάνι μπροστά στο άγαλμά του, για να τον τιμήσουν.

      Παρατηρούμε λοιπόν ότι ο αγώνας του εχθρού εναντίον του αληθινού Θεού και των χριστιανών έχει λάβει πλέον μια άλλη μορφή. Η Πέργαμος έχει μετατραπεί σε κέντρο του αγώνα ιδιαίτερα στην περιοχή της Ασίας κατά των χριστιανών και πλέον ο σατανάς έχει εγκαταστήσει την έδρα του στην πόλη αυτή. Η διεύθυνση της εκκλησίας της Περγάμου ήταν: «Εκκλησία του Χριστού, παραπλεύρως του θρόνου του σατανά, εις Πέργαμον». 

    Τι νόημα μπορεί να έχει η φράση: «ο θρόνος του Σατανά»; Η Πέργαμος σαν πολιτική πρωτεύουσα της επαρχίας ήταν ο κύριος τόπος της λατρείας του Αυτοκράτορα. Την εποχή εκείνη ήταν υποχρεωτικό το να προσφέρει κανείς θυμίαμα στο άγαλμα του αυτοκράτορα και να τον τιμά ως θεό. Η άρνηση οποιουδήποτε να συμμορφωθεί με τη λατρεία αυτή αποτελούσε εγκληματική ενέργεια που είχε πολλές φορές ως ποινή το θάνατο. Στην Πέργαμο υπήρξε και ένας μεγάλος βωμός του Δία καθώς επίσης και ο περίφημος ναός του Ασκληπιού, που ήταν ο προστάτης της ιατρικής. Με όλα αυτά η Πέργαμος δεχόταν καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους ένα πολύ μεγάλο αριθμό επισκεπτών, προσκυνητών κλπ. και είχε αναδειχθεί σε ένα μεγάλο κέντρο ειδωλολατρίας για την εποχή. Είχε στην κυριολεξία αναδειχθεί σε θρόνο του σατανά. 

     Στην εκκλησία αυτή από την πρώτη στιγμή ο Κύριος ξεχωρίζει και τονίζει ένα πολύ σημαντικό θέμα. «Ξέρω», λέει ο Κύριος και το επαναλαμβάνει, πού κατοικείς. Κατοικείς εκεί που είναι ο θρόνος του σατανά. Ο Θεός ξέρει κάθε λεπτομέρεια της ζωής μας. Ξέρει τους πειρασμούς, ξέρει τους κινδύνους, τις δυσκολίες τις οποίες καθημερινά αντιμετωπίζουμε. «Ξέρω που κατοικείς». Είσαι πολύ κοντά στο θρόνο του σατανά που υψώνεται υπερήφανος και απειλητικός δίπλα σου, ρίχνοντας μια βαριά σκιά γύρω σου και πάνω σου. 

     Φαίνεται στα μάτια των ανθρώπων δυνατός και αιώνιος ο θρόνος του σατανά, όμως δε είναι έτσι. Ο θρόνος του σατανά δεν θα μείνει αιώνια, μια μέρα θα τον γκρεμίσει ο Κύριος. Πάνω απ’ όλες τις δυνάμεις του εχθρού είναι η δύναμη του Κυρίου. «Είμαι Εγώ», λέει ο Κύριος «ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον, την οξείαν». Μπροστά στη δύναμη του Θεού καμία εξουσία, δύναμη ή άλλο τι μπορεί να σταθεί. Τι παρηγοριά για τον πιστό άνθρωπο! Ψυχή, ο ίδιος ο Κύριος «γνωρίζει» που κατοικείς, γνωρίζει τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις, πού είσαι δυνατός και πού αδύναμος, που σε χτυπάει ο εχθρός και πώς αντιστέκεσαι. Γνωρίζει ότι βρίσκεσαι σε εχθρικό έδαφος, σε πεδίο μάχης, γνωρίζει ότι γύρω σου «χτυπούν τα όπλα σταυρωτά», όπως λέει κι ένα τραγούδι. Πάρε δύναμη από τις ζωντανές υποσχέσεις του ερχόμενου Κυρίου. «Διότι έτι ολίγον καιρόν, και θέλει ελθεί ο ερχόμενος και δεν θέλει βραδύνει» (Εβραίους Ι/10: 37). 

      «κατοικείς εκεί που είναι ο θρόνος του Σατανά». Κύριε αφού ξέρεις πού κατοικώ, αφού ξέρεις τις δυσκολίες και τα προβλήματα που καθημερινά αντιμετωπίζω, αφού ξέρεις ότι ζω σ’ ένα περιβάλλον πέρα για πέρα διεφθαρμένο, μέσα στο έσχατο κακό, την αμαρτία και την ανηθικότητα, γιατί Κύριε δεν κατεβάζεις λίγο τον πήχη των προσδοκιών Σου; Η εκκλησία της Εφέσου και της Σμύρνης έχουν δυσκολίες, όμως είναι μακριά από «το θρόνο του σατανά», αντιμετωπίζουν πολύ λιγότερα προβλήματα και καλώς ζητάς απ’ αυτές να σταθούν σε ένα υψηλό πνευματικό επίπεδο. Η εκκλησία της Περγάμου όμως πώς να σταθεί στο ίδιο επίπεδο, όταν πέφτει καθημερινά βαριά επάνω της η σκιά του θρόνου του σατανά. Κατέβασε τον πήχη Κύριε, ζήτα κάτι λιγότερο. Ο Κύριος που τα γνωρίζει όλα είναι απόλυτος. Δε συμβιβάζεται με το λίγο, δεν υποβιβάζει τα μέτρα των προσδοκιών Του, επειδή συμβαίνει να κατοικείς στη συνοικία όπου έχει στημένο το θρόνο του ο σατανάς. 

     «ξέρω πού κατοικείς». Και θα πρέπει και συ να ξέρεις, ψυχή, ότι εκεί που είσαι δεν είσαι τυχαία. Εγώ σε έβαλα εκεί, σ’ αυτή την υποβαθμισμένη συνοικία για να μαρτυρήσεις για το όνομά Μου. Σου έχω δώσει το μεγάλο προνόμιο να δώσεις τη μαρτυρία της άγιας χριστιανικής ζωής σ’ αυτή τη συνοικία, σ’ αυτή τη γειτονιά όπου έχει στήσει το θρόνο του ο σατανάς. Αυτό το προνόμιο δεν το έδωσα ούτε στην εκκλησία της Εφέσου, ούτε στην εκκλησία της Σμύρνης. 

      Επειδή ακριβώς ξέρω πού κατοικείς, εκκλησία της Περγάμου, επειδή ψυχή, ξέρω τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις, Εγώ θα σου δώσω τη δύναμη να σταθείς και να νικήσεις, να κρατήσεις το Όνομά Μου και να φυλάξεις την πίστη σου. Πόσο αληθινά και παρήγορα είναι τα λόγια του Κυρίου και πόσο ανάγκη τα έχει ο κάθε άνθρωπος ιδιαίτερα στις ημέρες μας. Μην πτοηθείς, ψυχή. Ο Κύριος είναι ο μόνος δυνάμενος να κάνει «υπερεκπερισσού υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν». (Εφεσίου Γ/3: 20). Ο Κύριος έρχεται, τα βήματά Του ακούγονται «και θέλει εξάξει ως φως την δικαιοσύνην σου και την κρίσιν σου ως μεσημβρίαν» (Ψαλμός ΛΖ/37: 6). 

     Διαβάζοντας την επιστολή παρατηρούμε ότι η εκκλησία στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο δεν έχει διωγμούς. Διωγμούς είχε υποστεί παλιότερα «εν ταις ημέρες εκείνες», όπου είχε βρει μαρτυρικό θάνατο ο Αντύπας, «ο μάρτυς μου ο πιστός, ο οποίος φονεύθηκε κοντά σας». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για έναν άνθρωπο από το να βάλει ο Θεός δίπλα στο όνομά του ένα «μου». Ο δικός μου, ο Αντύπας μου. Φαίνεται απ’ όλα αυτά ότι ο πιστός αυτός άνθρωπος είχε αρνηθεί να προσφέρει λατρεία στον αυτοκράτορα και ο μαρτυρικός του θάνατος είχε χαρίσει στην εκκλησία ένα καλό και αγωνιστικό όνομα. Περισσότερα πράγματα για τον Αντύπα ο λόγος του Θεού δεν μας δίνει και έτσι δεν μπορούμε να έχουμε πιο πολλές πληροφορίες γι’ αυτόν. 

      Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που θα πρέπει ιδιαίτερα να τονίσουμε είναι ότι αν και η εκκλησία αυτή, που βρέθηκε παραπλεύρως του θρόνου του σατανά, στο σύνολό της στάθηκε πιστή στον αληθινό Θεό. Στη γειτονιά του θρόνου του σατανά η χριστιανική αυτή Εκκλησία στάθηκε πιστή στον άγιο χαρακτήρα του Θεού. Κάτω από τη βαριά σκιά του επαρμένου εκείνου υψηλού θρόνου του σατανά η μικρή αυτή Εκκλησία της Περγάμου κράτησε πολύ ψηλά τη σημαία της μαρτυρίας της για τον Κύριο. Δε φοβήθηκε, δεν παρασύρθηκε, δεν αστόχησε, δεν συμβιβάστηκε, στάθηκε στην πίστη του Χριστού και για τη στάση της αυτή ο Κύριος την επαινεί. «Κράτησες το όνομά Μου και δεν αρνήθηκες την πίστη Μου». Το όνομα του Θεού σημαίνει το χαρακτήρα του Θεού και φανερώνει το σύνολο των ιδιοτήτων Του. 

    "Έχω όμως κατά σου ολίγα, διότι έχεις εκεί τινάς κρατούντας την διδαχήν του Βαλαάμ, όστις εδίδασκε τον Βαλάκ να βάλη σκάνδαλον ενώπιον των υιών Ισραήλ, ώστε να φάγωσιν ειδωλόθυτα και να πορνεύσωσιν." Η διδαχή του Βαλαάμ επιδοκίμαζε την κατανάλωση ειδωλόθυτων (κρέατα που προέρχονταν από θυσίες στα δαιμόνια) καθώς και τη σεξουαλική ανηθικότητα. Στο βιβλίο των «Αριθμών» και στα κεφάλαια ΚΒ/22, ΚΕ/25 & ΛΑ/31, εδ. (13-16) καθώς και στην επιστολή «Β΄ Πέτρου» (κεφ. Β/2, εδ. 15) αναφέρεται μια τραγική ιστορία, την οποία εν συντομία αναφέρουμε: Ο Βαλάκ, ο βασιλιάς του Μωάβ, μίσθωσε έναν παράξενο και μυστηριώδη “προφήτη” που λεγόταν Βαλαάμ με σκοπό να καταραστεί το λαό Ισραήλ. Αντί όμως αυτού ο Βαλαάμ υποχρεώθηκε από το Θεό να ευλογήσει το λαό Του και μάλιστα τέσσερις φορές. Ο Βαλάκ τον έδιωξε αγανακτισμένος, αλλά ο Βαλαάμ σκέφτηκε κάποιον άλλο τρόπο για να πάρει την αμοιβή που του είχε υποσχεθεί ο Βαλάκ. Ο τρόπος αυτό ήταν να πείσει τους Ισραηλίτες να προβούν σε μία ανόσια συμμαχία με τους Μωαβίτες και έτσι να προκαλέσουν την οργή του Θεού και να έρθει πάνω τους η καταστροφή. 

Η ιστορία του Βαλαάμ αναφέρεται στο blog : giorgoskomninos.blogspot.com  

Η δημοσίευση έγινε στις 15-11-2018

     «έχεις και συ τινάς κρατούντας την διδαχήν των Νικολαϊτών». Και ενώ η εκκλησία στο σύνολό της στάθηκε όπως ο Θεός ήθελε, υπήρξαν και μερικά μέλη της που υπέκυψαν και έδωσαν τόπο στα σχέδια του εχθρού. Για τους «Νικολαϊτες» έγινε προηγούμενη αναφορά στην εκκλησία της Εφέσου. Η βασική διδαχή τους ήταν ότι από τη στιγμή που άνθρωπος, «διά πίστεως» δέχτηκε στο Χριστό και πίστεψε σ’ Αυτόν, μπορεί να ζει όπως θέλει, να αμαρτάνει καθημερινά και η αμαρτία να μην έχει καμία συνέπεια γι’ αυτόν. Αυτή η ακραία λανθασμένη αντίληψη είχε βρει πολλούς υποστηριχτές και στην Πέργαμο. Οι Χριστιανοί έλεγαν είναι τόσο πολύ εξασφαλισμένοι κάτω από το όνομα και την πίστη στο Θεό που ομολογούν, ώστε δεν απαιτείται πραγματικός αποχωρισμός από την αμαρτία. Από δω ξεκινάει η μεγάλη διαστρέβλωση της χριστιανικής αλήθειας που φθάνει μέχρι τις ημέρες μας. 

       Η φοβερή τούτη αίρεση είχε μείνει έξω από την εκκλησία της Εφέσου και οι πιστοί της Εφέσου είχαν αντισταθεί σθεναρά σ’ αυτές της πλανεμένες διδαχές. Στην Εκκλησία της Περγάμου όμως κατόρθωσε και γλίστρησε μέσα, με αποτέλεσμα κάποια μέλη της εκκλησίας να υποκύψουν σ’ αυτήν. Κάποια μέλη της εκκλησίας έπεσαν στη μεγάλη παγίδα του συμβιβασμού. Δέχτηκαν να υπηρετήσουν "δύο κυρίους", παρά το γεγονός ότι διαχρονικά ο Κύριος είναι σαφής: «ουδείς δούλος δύναται να δουλεύει δύο κυρίους διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει ή εις τον ένα θέλει προσκολληθεί και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύετε Θεόν και μαμωνά» (Λουκάς ΙΣ/16: 13). 

    Κάποιοι πιστοί λοιπόν στην εκκλησία της Περγάμου συμβιβάστηκαν, συνθηκολόγησαν, κατέβασαν χαμηλά τον πνευματικό πήχη. Ξέρετε πάντα με τα ίδια λόγια ο εχθρός πλανά τον πιστό άνθρωπο. «Ε! αυτό δεν είναι σοβαρό, αυτό είναι μικρό, δεν θα έχει συνέπειες». Και συνεχίζει: «Ζούμε σε μια εποχή σύγχρονη, απαιτείται μια ευρύτερη αντίληψη στις σχέσεις μας με τον κόσμο, άλλωστε είμαστε άνθρωποι κοινωνικοί, δε ζούμε στα βουνά, πρόσεξε και τις συνέπειες με τη δουλειά σου, άλλωστε τι θα που και οι άλλοι…… και πολλά άλλα τέτοια δολώματα». Ο διωγμός έκανε πιο δυνατή την εκκλησία της Σμύρνης, «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» του εχθρού έφεραν το συμβιβασμό στην εκκλησία της Περγάμου. Ήταν η μεγάλη καμπή μέσα στην ιστορία του χριστιανισμού, όταν η εκκλησία αντάλλαξε το δυναμικό πνεύμα της Σμύρνης με το Πνεύμα του συμβιβασμού της Περγάμου. Έκτοτε και μέχρι τις ημέρες μας η εκκλησία του Χριστού πότε λιγότερο και πότε περισσότερο ζει και πορεύεται μέσα στο κλίμα της Περγάμου. 

     «Μετανόησον ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω πολεμήσει προς αυτούς με την ρομφαίαν του στόματός μου». Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 12) αναφέρει: «Διότι ο λόγος του Θεού είναι ζων και ενεργός και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας». 

     Σε όλα τα μέλη της εκκλησίας της Περγάμου που είχαν ανεχθεί ή και δεχθεί εκείνο το οποίο ο Χριστός είχε αποδοκιμάσει ο ίδιος ο Κύριος παραγγέλνει να μετανοήσουν και να αποβάλουν όλους κείνους τους κακόβουλους, αιρετικούς δασκάλους που κρατούσαν τη διδαχή του Βαλαάμ, των Νικολαϊτών και άλλων. Τυχόν παραμέληση της εντολής του Κυρίου θα σήμαινε γι’ αυτούς γρήγορη και ανελέητη κρίση από τον ίδιο τον Κύριο. Παρόμοια κρίση είχε επιφέρει και παλαιότερα ο Θεός πάνω σε όλους εκείνους που είχαν ακολουθήσει τη διδαχή του Βαλαάμ και εξαιτίας των παραβάσεών τους είχαν φονευθεί είκοσι τέσσερις χιλιάδες (βιβλίο Αριθμών ΚΕ/25: 9). 

     «Μετανόησον». Η μετάνοια αποτελεί καθοριστικό στοιχείο της πνευματικής μας ζωής. Από εκεί θα πρέπει να ξεκινάει πάντοτε η σχέση μας με το Θεό και θα πρέπει να συνοδεύεται από συντριβή, από αναγνώριση και καταδίκη της παλιάς ζωής, καταδίκη της αμαρτίας. Ο Απόστολος Πέτρος στο κήρυγμά του κατά την ημέρα της Πεντηκοστής αναφέρει: «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, διά να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, διά να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου». (Πράξεις Γ/3: 19). 

     «Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη από του μάννα του κεκρυμμένου, και θέλω δώσει εις αυτόν ψήφον λευκήν, και επί την ψήφον όνομα νέον γεγραμμένον, το οποίον ουδείς γνωρίζει ειμή ο λαμβάνων». Ο νικητής, ο θριαμβευτής του ουρανού, θα λάβει από το κεκρυμμένον μάνα και επί πλέον μια άσπρη ψηφίδα. Το «μάννα» είναι τύπος του ίδιου του Χριστού και το «κρυμμένο μάνα» είναι η κοινωνία του πιστού ανθρώπου με το Χριστό. Ο Κύριος είναι κρυμμένος από τα μάτια του κόσμου που Τον αρνούνται μέχρι την ημέρα που θα φανερωθεί. Στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ. Σ, εδ. 49-51) ο ίδιος ο Κύριος αναφέρει: 

49 Οι πατέρες σας έφαγον το μάννα εν τη ερήμω και απέθανον 

50 ούτος είναι ο άρτος ο καταβαίνων εκ του ουρανού, διά να φάγη τις εξ αυτού και να μη αποθάνη.

51 Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου. 

       Η άσπρη ψηφίδα έχει πολλές ερμηνείες. Ήταν σύμβολο της αθώωσης σε μια δίκη καθώς και το σύμβολο της νίκης σ’ έναν αθλητικό αγώνα. Πρόκειται για την ανταμοιβή που θα λάβει στον ουρανό ο νικητής. Όλα αυτά ασφαλώς και είναι συμβολισμοί, καθώς «εν κατόπτρω» βλέπουμε τα πράγματα, αλλά εάν θέλεις να αποκτήσεις, ψυχή, την πλήρη γνώση όλων αυτών των συμβολισμών, φρόντισε την ημέρα εκείνη να είσαι μεταξύ των νικητών. Ο αιώνιος και αψευδής λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι η ψυχή που θα σταθεί και θα νικήσει μια μέρα θα λάβει από τα χέρια του Χριστού μία άσπρη πετρίτσα με το όνομα το νέο χαραγμένο πάνω της και θα καθίσει στο τραπέζι του Χριστού, για να φάγει μαζί με όλους τους αγίους Του από το μάννα του κεκρυμμένου. Θα είναι η ώρα της εκπλήρωσης της μεγάλης υπόσχεσης του Θεού: «καθώς είναι γεγραμμένον, εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν». (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9). ---