Ο παραλυτικός της Βηθεσδά.

 Ευαγγέλιον  «κατά Ιωάννην»,   κεφ. Ε/5,   εδ. 1 – 16.

1 Μετά ταύτα ήτο εορτήν των Ιουδαίων, και ανέβη ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα. 

2 Είναι δε εν τοις Ιεροσολύμοις πλησίον της προβατικής πύλης κολυμβήθρα, η επονομαζομένη Εβραϊστί Βηθεσδά, έχουσα πέντε στοάς. 

3 Εν ταύταις κατέκειτο πλήθος πολύ των ασθενούντων, τυφλών, χωλών, ξηρών, οίτινες περιέμενον την κίνησιν του ύδατος. 

4 Διότι άγγελος κατέβαινε κατά καιρόν εις την κολυμβήθραν και ετάραττε το ύδωρ όστις λοιπόν εισήρχετο πρώτος μετά την ταραχήν του ύδατος, εγίνετο υγιής από οποιανδήποτε νόσον έπασχεν. 

5 Ήτο δε εκεί άνθρωπός τις τριάκοντα οκτώ έτη πάσχων ασθένειαν. 

6 Τούτον ιδών ο Ιησούς κατακείμενον, και εξεύρων ότι πολύν ήδη καιρόν πάσχει, λέγει προς αυτόν Θέλεις να γείνης υγιής; 

7 Απεκρίθη προς αυτόν ο ασθενών Κύριε, άνθρωπον δεν έχω, διά να με βάλη εις την κολυμβήθραν, όταν ταραχθή το ύδωρ ενώ δε έρχομαι εγώ, άλλος προ εμού καταβαίνει. 

8 Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς Εγέρθητι, σήκωσον τον κράββατόν σου και περιπάτει. 

9 Και ευθύς έγεινεν ο άνθρωπος υγιής και εσήκωσε τον κράββατον αυτού, και περιεπάτει. Ήτο δε σάββατον εκείνην την ημέραν. 

10 Έλεγον λοιπόν οι Ιουδαίοι προς τον τεθεραπευμένον Σάββατον είναι Δεν σοι είναι συγκεχωρημένον να σηκώσης τον κράββατον. 

11 Απεκρίθη προς αυτούς. Ο ιατρεύσας με, εκείνος μοι είπε Σήκωσον τον κράββατόν σου, και περιπάτει. 

12 Ηρώτησαν λοιπόν αυτόν Τις είναι ο άνθρωπος, όστις σοι είπε, Σήκωσον τον κράββατόν σου και περιπάτει; 

13 Ο δε ιατρευθείς δεν ήξευρε τις είναι διότι ο Ιησούς υπεξήλθεν, επειδή ήτο όχλος πολύς εν τω τόπω. 

14 Μετά ταύτα ευρίσκει αυτόν ο Ιησούς εν τω ιερώ και είπε προς αυτόν. Ιδού, έγεινες υγιής μηκέτι αμάρτανε, διά να μη σοι γείνη τι χειρότερον. 

15 Υπήγε λοιπόν ο άνθρωπος και ανήγγειλε προς τους Ιουδαίους ότι ο Ιησούς είναι ο ιατρεύσας αυτόν. 

16 Και διά τούτο κατέτρεχον τον Ιησούν οι Ιουδαίοι και εζήτουν να θανατώσωσιν αυτόν, διότι έκαμνε ταύτα εν σαββάτω. 

         ΣΧΟΛΙΑ : 

      Ο Κύριος είχε ανεβεί στα Ιεροσόλυμα, για να παραβρεθεί σε μια μεγάλη γιορτή των Ιουδαίων. Πιθανότατα να ήταν το Πάσχα ή η γιορτή της εβραϊκής Πεντηκοστής, μια γιορτή που γινόταν σε ανάμνηση της προσφοράς του Νόμου από το Θεό στο όρος Σινά. Καθώς περνούσε κοντά στην προβατική πύλη των Ιεροσολύμων υπήρχε, εκεί μια δεξαμενή (κολυμπήθρα) με πέντε στοές, που ονομαζόταν Βηθεσδά (οίκος ελέους). Η Προβατική Κολυμπήθρα της Βηθεσδά πήρε τ’ όνομά της από μία γειτονική Προβατική Πύλη (Νεεμίας Γ/3: 1), απ’ όπου περνούσαν τα πρόβατα που προορίζονταν για θυσία, για να τα πλύνουν και να τα καθαρίσουν. 

      Ο Ιησούς, «ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννης Α/1: 29), πήγε - και δεν ήταν η μοναδική φορά - στη μεγάλη γιορτή και μάλιστα μπήκε από την προβατική πύλη που έφερναν τα πρόβατα που προορίζονταν για τις θυσίες. Ο Ιησούς λοιπόν ως "Αμνός του Θεού" ανέβηκε στα Ιεροσόλυμα και μπήκε από την πύλη των προβάτων! Σε λίγο θα εφέρετο και Αυτός «ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον» (Ησαΐας ΝΓ/53: 7) χωρίς να μιλήσει, χωρίς να αντιλογήσει, χωρίς να φέρει καμία αντίσταση. 

    Γύρω από την κολυμπήθρα υπήρχαν πέντε στεγασμένοι χώροι που φιλοξενούνταν πολλοί άρρωστοι, τυφλοί, κουτσοί, παράλυτοι, που κατέφευγαν εκεί, για να θεραπευτούν. Εδώ συναντά κανείς την εικόνα του αμαρτωλού ανθρώπου. Ο Προφήτης "Ησαΐας" (κεφ. Α/1, εδ. 5-6) αναφέρει χαρακτηριστικά: «ολόκληρο το κεφάλι είναι άρρωστο, και όλη η καρδιά εξαντλημένη από το πέλμα τού ποδιού μέχρι το κεφάλι δεν υπάρχει σ' αυτόν ακεραιότητα, αλλά τραύματα, και μελανιές, και σάπια έλκη δεν πιέστηκαν ούτε δέθηκαν ούτε μαλακώθηκαν με αλοιφή». 

    Αυτός είναι ο άνθρωπος μακριά από το Θεό, μέσα στην αμαρτία του. Τούτων των ταλαιπωρημένων ανθρώπων όλη η προσοχή, όλο τους το ενδιαφέρον ήταν να προλάβουν να μπουν μέσα στην κολυμπήθρα, όταν θα κατέβαινε ο άγγελος του Θεού και θα γινόταν η αναταραχή του νερού. Όποιος έμπαινε πρώτος στο νερό, μετά την αναταραχή του γινόταν καλά, όποια κι αν ήταν η πάθησή του (Ιωάννης Ε/5: 3-4). Σ’ αυτόν τον περίεργο τόπο μαζεύονταν απ’ όλα τα μέρη άνθρωποι που υπέφεραν από διάφορες αρρώστιες, για να βρουν τη θεραπεία που μάταια είχαν αναζητήσει από ανθρώπους σε άλλους τόπους. Το νερό αυτό δεν είχε από μόνο του θεραπευτικές ιδιότητες, ήταν απλό φυσικό νερό με μείγματα μεταλλικά. Η θεραπευτική ιδιότητά του ήταν θεϊκή, προερχόταν από ουράνιες δυνάμεις και αυτό είναι σαφές από το γεγονός ότι τις θεραπευτικές ιδιότητες τις αποκτούσε μόνο, όταν με τη Θεία πρόνοια άγγελος του Θεού κατέβαινε και τάραζε το νερό. Αυτός που της έδινε ζωή από καιρού εις καιρόν ήταν ο άγγελος και έτσι όποιος προλάβαινε ..."τον Κύριον έβλεπε". Στη συνέχεια ακολουθούσε «άκρα του τάφου σιωπή». Κάποιος που ήταν πιο οργανωμένος και περισσότερο έτοιμος από τους άλλους προλάβαινε, ενώ οι άλλοι περίμεναν την επόμενη φορά!

    Τι περίεργη και πόσο δραματική σκηνή! Φανταστείτε τους χώρους στις πέντε στοές να κατακλύζονται από τους πιο απελπισμένους και πονεμένους ανθρώπους που έρχονταν από παντού! Όπου κι αν κοίταζε κανείς, βασίλευε ο πόνος η θλίψη, τα δάκρυα και μια κρυφή ελπίδα μέσα στην καρδιά τους, μήπως τους δοθεί η ευκαιρία και θεραπευτούν. Πόσο αποκαρδιωτικό είναι τούτο το φαινόμενο, να προσπαθείς μέσα στην ανημποριά σου να πέσεις στο νερό και να μη βλέπεις αποτέλεσμα, γιατί κάποιος άλλος μπήκε πριν από σένα. 

      Ένας από τους ανθρώπους που περίμενε γύρω από τη δεξαμενή ήταν κατάκοιτος για τριάντα οχτώ (38) ολόκληρα χρόνια, ο πιο παλιός θα λέγαμε. Βρισκόταν σ’ αυτήν την κατάσταση, πριν ακόμα γεννηθεί ο Ιησούς. Στην κατάσταση που ήταν δεν μπορούσε ο ίδιος να πάει στο Χριστό. Γι' αυτό ακριβώς το λόγο ο Χριστός κατέβηκε από τον Ουρανό και ήρθε ανάμεσά μας. Καθώς περπάτησε μέσα στους δρόμους, "διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού" (Πράξεις Ι/10: 38).
        Ας αναλογιστούμε τούτη τη φρικτή εικόνα! Να είσαι τελείως ανήμπορος και να ζεις με την ελπίδα μήπως τα καταφέρεις σήμερα, μήπως αύριο, μήπως βρεθεί κάποιος συγγενής, κάποιος φίλος να σου δώσει έγκαιρα μία σπρωξιά να πέσεις πρώτος μέσα στην κολυμπήθρα. Τίποτα άλλο δε θέλω, μια σπρωξιά! Είναι η εικόνα του ανθρώπου που αναζητά δίπλα του το συνάνθρωπο και δεν τον βρίσκει. Σκέψεις, πόθοι, ελπίδες που διαψεύστηκαν για 14.000 φορές, γιατί τόσες περίπου είναι οι ημέρες των 38 χρόνων. Να στέκεσαι δίπλα στην πηγή, να είσαι διψασμένος και να μην μπορείς να πιεις νερό! Τι φοβερό να είσαι μόνος μέσα σ’ ένα μεγάλο πλήθος! Αν βρίσκεσαι σ’ αυτήν τη θέση, σήκωσε λίγο το βλέμμα σου και δες. Ο Χριστός είναι πολύ κοντά σου. Φώναξέ Τον, κάλεσέ Τον, βάλε τις φωνές, όπως ο Βαρτίμαιος (Μάρκος Ι/10: 46-52) και τόσοι άλλοι διαχρονικά και Αυτός θα έρθει κοντά σου. Δεν υπάρχει ψυχή που ειλικρινά να ζήτησε τον Κύριο και να μην την άκουσε. Είναι έτοιμος ο Κύριος κάθε στιγμή να προσφέρει όλα εκείνα που επί  τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια ζητούσε η ψυχή, εκλιπαρούσε τους ανθρώπους και οι άνθρωποι μέσα στον εγωισμό τους αρνιόνταν να προσφέρουν. 

     Καθώς ο Κύριος περνούσε από εκεί, το άγρυπνο μάτι Του είδε τούτο το δυστυχισμένο άνθρωπο. Τούτο το γεγονός ας μη θεωρηθεί ότι ήταν τυχαίο. Άλλωστε τίποτα στη ζωή του Κυρίου δεν ήταν τυχαίο. Είναι πολύ πιθανόν ο Κύριος να πέρασε από εκείνο το σημείο, για να συναντήσει τούτον τον άνθρωπο. Καθώς τον είδε ο Κύριος και ήξερε ότι ήταν πολύ καιρό σ’ αυτή την κατάσταση, τον πλησίασε και του είπε: «Θέλεις να γίνεις υγιής;». «Τούτον ιδών ο Ιησούς κατακείμενον, και εξεύρων ότι πολύν ήδη καιρόν πάσχει, λέγει προς αυτόν. Θέλεις να γίνεις υγιής;» (Ιωάννης Ε/5: 6). Ξέρει ο Κύριος τι έχεις, γιατί το έχεις, ξέρει πόσο καιρό το έχεις, πώς θα γίνεις καλά, ξέρει τα πάντα, γιατί είναι Παντογνώστης. Ξέρει πώς να σε ελευθερώσει από το θάνατο, την αρρώστια, την αμαρτία, τον πειρασμό, όμως μέσα σε όλα αυτά υπάρχει μία προϋπόθεση: «θέλεις να γίνεις υγιής;». Κύριε, θα έλεγε κάποιος, τι ερώτηση είναι αυτή που του κάνεις, παίζεις με τον πόνο του; Αυτή είναι η επιθυμία της ζωής του και Συ τον ρωτάς αν θέλει να γίνει καλά; Ο άνθρωπος είναι κατάκοιτος τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια και όπως λέει και ο λαός: «ποιος στραβός δε θέλει το φως του»; Όμως ας προσέξουμε τους συλλογισμούς μας. Σίγουρα δεν παίζει ο Κύριος και τα λόγια Του πάντα είναι σωστά και σοβαρά. Γιατί λοιπόν τον ρωτάει ο Κύριος;

      Τον ρωτάει, γιατί δε μπορεί να ενεργήσει ο Θεός μέσα στη ζωή του ανθρώπου, αν ο άνθρωπος δε συναινέσει σ’ αυτό. Ο Χριστός και σήμερα περνάει από μπροστά σου και θέλει να σε κάνει καλά, θέλει να θεραπεύσει τα πάθη και τις αδυναμίες σου, εσύ θέλεις;;  Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο να ζει και να έχει ελεύθερη βούληση, να αποφασίζει αυτός και μόνον για τον εαυτόν του. Ο Κύριος, πριν ενεργήσει, περιμένει τη συναίνεση αυτού του ανθρώπου. Ψυχή, εάν θέλεις τον Κύριο μέσα στη ζωή σου, σίγουρα θα Τον έχεις. Αν όμως Τον αρνηθείς, δε θα σου επιβληθεί. Ο Κύριος θέλει, αλλά θα πρέπει το δικό Του θέλω να ταυτιστεί με το δικό σου. Κοιτάζοντας από μακριά την Ιερουσαλήμ, ένα κλάμα και ένα παράπονο είχε να εκφράσει: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ…. ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου…. και δεν ηθελήσατε» (Λουκάς ΙΓ/13: 34). «πλην δεν θέλετε να έλθητε προς εμέ, διά να έχητε ζωήν». (Ιωάννης Ε/5: 40). «εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού και ας με ακολουθή». (Ματθαίος ΙΣ/16: 24). Πρέπει ο άνθρωπος ειλικρινά να βάλει το «θέλω» και τότε θα έρθει ο Θεός, για να βάλει τη δύναμη. 

     «Θέλεις να γίνεις υγιής;». Το ερώτημα αφορά όλους μας, θέλουμε ν' αλλάξουμε τις συνήθειές μας, την πάγια τυπική, χαλαρή "Χριστιανική" μας ζωή; Μήπως έχουμε βολευτεί και δε θέλουμε καμία αλλαγή; Μήπως παρασυρόμαστε από την ανθρώπινη  αδιαφορία που λέει: "Ωχ αδελφέ έτσι τα βρήκαμε.... τι τα σκαλίζεις τώρα.... άμα εγώ κλείσω τα μάτια μου..... και πολλά άλλα". 

      Ο Θεός μας δίνει σήμερα μία ευκαιρία και περιμένει τη συγκατάθεσή μας, για να μπει μέσα στη ζωή μας και να τα αλλάξει όλα. Ίσως τούτη να είναι η τελευταία ευκαιρία που μας προσφέρεται. Ο Κύριος δε λέει "θέλεις να θεραπευτείς"; Δηλαδή να θεραπευτεί η σπονδυλική σου στήλη, τα κόκαλά σου για να μπορείς να περπατήσεις, όμως να συνεχίσεις να έχεις άλλα προβλήματα με την καρδιά, το συκώτι ή ό,τι άλλο. Ο Κύριος έχει σκοπό τον άνθρωπο να τον κάνει υγιή σε όλα. Να τον θεραπεύσει από τις αρρώστιες, τα πάθη, τους φόβους, τις αδυναμίες του και να τον τελειοποιήσει. Θέλεις ο άνθρωπος να είναι υγιής και όχι απλά θεραπευμένος; Θέλεις να έχεις μια υγιή σχέση με το Θεό κι όχι μια απόμακρη που δε μπορεί να σε βοηθήσει σε τίποτα; Θέλεις μια υγιή σχέση με το Θεό κι όχι μια χαλαρή μέσω δήθεν μεσαζόντων, που το μόνο που μπορούν να σου προσφέρουν είναι ένα φορείο, για να μεταφέρουν την παραλυσία σου; 

       Ο παραλυτικός, καθώς τον ακούει, έρχεται να δώσει μια τραγική, αλλά και διαχρονική απάντηση. "Κύριε άνθρωπο δεν έχω...".  Εδώ εκτυλίσσεται ολόκληρο το ανθρώπινο δράμα. Όταν ο άνθρωπος δεν έχει Θεό, στηρίζεται και περιμένει τη σωτηρία του στους ανθρώπους. Ο Λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός: "είναι επικατάρατος κάθε ένας που ελπίζει σε άνθρωπο" (Ιερεμίας ΙΖ/17: 5). Οι άνθρωποι διαχρονικά στηριζόμενοι στο "εγώ" τους αδιαφορούν και άλλες φορές αδυνατούν να ανταποκριθούν στα προβλήματα των άλλων. Πόσοι περνούσαν καθημερινά δίπλα του, όμως κανένας δεν ασχολείτο με το πρόβλημά του. Κάποιοι κάποτε τον έφεραν στην κολυμπήθρα, τον άφησαν εκεί και έφυγαν και δεν ήταν κοντά του για να τον βοηθήσουν, όταν ο άγγελος θα κατέβαινε και θα ανακινούσε το νερό. Αυτό ακριβώς κάνουν και οι διάφορες θρησκείες στον άνθρωπο. Μπορούν να τον φέρουν μέχρι την κολυμπήθρα, αλλά δεν μπορούν να θεραπεύσουν την ψυχή του, να τον κάνουν υγιή. Απευθυνόμενος ο Κύριος προς του Φαρισαίους τους είπε: «Αλίμονο σ' εσάς δάσκαλοι του Νόμου και Φαρισαίοι υποκριτές! Που περιτρέχετε τη θάλασσα και τη στεριά για να κάνετε έναν προσήλυτο κι όταν γίνει, τον κάνετε γιο της γέεννας δυο φορές χειρότερο από σας!» (Ματθαίος ΚΓ/23: 15). Πήγαιναν στην άλλη άκρη της γης, για να προσηλυτίσουν κάποιον κι όταν τον κέρδιζαν, τον έκαναν πολύ χειρότερο από τον εαυτόν τους. Τα θρησκευτικά συστήματα ανάμεσα στους αιώνες δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν τον "παράλυτο" πνευματικά εξαιτίας της αμαρτίας του άνθρωπο. Μπροστά από τον πληγωμένο της παραβολής πέρασε ο Ιερέας, πέρασε και Λευίτης (εκπρόσωποι της θρησκείας) και γύρισαν από την άλλη πλευρά και συνέχισαν το δρόμο τους. Έπρεπε να έρθει από τον ουρανό «ο καλός Σαμαρείτης», ο Ιησούς Χριστός, για να γιατρευτεί ο άνθρωπος. «Σαμαρείτης δε τις οδοιπορών ήλθεν εις τον τόπον όπου ήτο, και ιδών αυτόν εσπλαγχνίσθη». (Λουκάς Ι/10: 33). Ο Θεός της αγάπης και τους ελέους σπλαχνίστηκε τον άνθρωπο και έκανε ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο δια Ιησού Χριστού για τη σωτηρία του. 

     "Κύριε άνθρωπο δεν έχω...". «Δεν έχω έναν άνθρωπο Κύριε να με βοηθήσει να πέσω μέσα στην κολυμπήθρα. Πάντοτε προλαβαίνει κάποιος άλλος και πέφτει πρώτος από εμένα». Στα λόγια αυτού τους ανθρώπου διακρίνουμε πόσο έχει ανάγκη ο ένας τον άλλον σε τούτη τη ζωή, αλλά και πόσο σκληρή, ανταγωνιστική και αδιάφορη έχει γίνει η κοινωνία μας, που πολλές φορές δυστυχώς οδηγεί στην απομόνωση και τον παραγκωνισμό του ανθρώπου. 

    Ο Ιησούς τού απαντά: «σήκω πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα». Ό,τι σου αποκαλύψει ο Κύριος,  ό,τι λέει μέσα στο λόγο Του μη διστάσεις στιγμή να το εκτελέσεις. Ο λόγος του Κυρίου είναι «ναι» και «αμήν». Την ίδια στιγμή τούτος ο άνθρωπος έγινε καλά, σήκωσε το κρεβάτι του και περπατούσε. Ο Κύριος, όταν σώζει τον άνθρωπο, δεν του λέει μόνον: «σήκω» και μείνε αδρανής, αλλά και «περιπάτει». Ζητάει από τον κάθε θεραπευμένο να περπατήσει με τρόπο αντάξιο που θα τιμά το Όνομα του Θεού και θα συμβάλει με την άγια ζωή του στη σωτηρία και άλλων πολυτίμων ψυχών. Περπάτα σε μια νέα ζωή, καθαρή, άγια, πάνω στα βήματα Εκείνου. "Όστις λέγει ότι μένει εν αυτώ χρεωστεί, καθώς εκείνος περιεπάτησε, και αυτός ούτω να περιπατή" (Α΄ Ιωάννου Β/2: 6). Ας προσέξουμε ιδιαίτερα γιατί πολλές φορές, ενώ λάβαμε τη σωτηρία μας αντί "να περιπατήσουμε" μένουμε στο ίδιο σημείο, τριγυρίζοντας γύρω από την αρρωστημένη ατμόσφαιρα της Βηθεσδά, στο ίδιο περιβάλλον στις ίδιες συνήθειες, τις παλιές παρέες, τις προηγούμενες κακές νοοτροπίες. Ο Κύριος μας καλεί να περιπατήσουμε και να αποβάλουμε  όλα αυτά και καθώς θα περπατάμε απαλλαγμένοι από τα βαρίδια του παρελθόντος, "να αποβλέπουμε  στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή τής πίστης μας" (Εβραίους ΙΒ/12: 2). Στη συνέχεια ο Κύριος Ιησούς έφυγε αμέσως από εκεί απαρατήρητος εξαιτίας του πλήθους που είχε μαζευτεί. Αυτό το έκανε και σε άλλες περιπτώσεις, για να μην τον αναγορεύσουν εσφαλμένα κοσμικό ηγέτη τους και του δώσουν πολιτικές και στρατιωτικές διαστάσεις (Ιωάννης Σ/6: 15). 

     Το θαύμα έγινε ημέρα Σάββατο που για τους Ιουδαίους ήταν απαγορευμένη κάθε μορφή εργασίας (Έξοδος Κ/20: 10). Όταν είδαν οι Φαρισαίοι τον πρώην παραλυτικό να προχωράει με το κρεβάτι στον ώμο του, τους κατέλαβε «ιερή» αγανάκτηση. «Τι κάνεις εκεί παραβάτη των θρησκευτικών μας νόμων; δεν επιτρέπεται να σηκώνεις το κρεβάτι σου, γιατί σήμερα είναι Σάββατο". Έτσι έλεγε ο νόμος τους. Σε μια άλλη περίπτωση είπε κάποιος αρχισυνάγωγος:"δεν πρέπει να θεραπεύεστε το Σάββατο" (Ιωάννης Θ/9: 16). Αντί να παρατηρήσουν το θαύμα και να ευχαριστήσουν το Θεό γι’ αυτό, παρατήρησαν το «Σάββατο». Ο Κύριος για μια ακόμα φορά τους διευκρίνισε: «Και έλεγε προς αυτούς το σάββατον έγινε διά τον άνθρωπον, ουχί ο άνθρωπος διά το σάββατον» (Μάρκος Β/2: 27). Οι ταγοί του θρησκευτικού κατεστημένου δεν έχουν μάτια για να δουν τη θαυματουργική κίνηση του Θεού, αλλά μόνο για να δουν αν τηρούνται οι θεσμοί και τα διατάγματα και οι παραδόσεις που οι ίδιοι είχαν καθιερώσει. Ο Κύριος τους είχε κατηγορήσει: "Διότι δένουσι φορτία βαρέα και δυσβάστακτα και επιθέτουσιν επί τους ώμους των ανθρώπων, δεν θέλουσιν όμως ουδέ διά του δακτύλου αυτών να κινήσωσιν αυτά" (Ματθαίος ΚΓ/23: 4).

       Οι  άνθρωποι  αυτοί έμεναν  τυπικά  αυστηρά  προσκολλημένοι στο γράμμα του Νόμου και πολλές φορές  δεν  έδειχναν  Έλεος  και  Αγάπη  στους  συνανθρώπους  τους. Ο  Κύριος  ήταν  απόλυτος   και κατηγορηματικός  προς  αυτούς:  «Αλλοίμονο  σε  σας,  γραμματείς   και  Φαρισαίοι,  υποκριτές,   επειδή, αποδεκατίζετε  τον  δυόσμο,  και τον άνηθο και  το  κύμινο, αφήσατε, όμως, τα βαρύτερα του νόμου:  Την κρίση  και  το  έλεος  και  την  πίστη  αυτά  έπρεπε  να   κάνετε, και εκείνα να μη τα αφήνετε» (Ματθαίος ΚΓ/23: 23). 

     Ας προσέξουμε πολύ, γιατί ο Θεός δε θέλει να έχουμε μια σχέση μαζί Του μέσα από νόμους, διατάξεις και άλλους κανονισμούς. Ο Θεός θέλει πάνω απ’ όλα ένα νόμο να τηρεί ο άνθρωπος, το νόμο της αγάπης, γιατί χωρίς την αγάπη τίποτα δεν μπορεί να σταθεί (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 1-13). Ψυχή, μη διστάσεις μπροστά στην αντιλογία των ανθρώπων. Σήκωσε το κρεβάτι σου, πάνω στο οποίο σε μετέφεραν, σπάσε τα δεσμά των ανθρώπινων δοξασιών και όταν σε κρίνουν γι’ αυτό, επανάλαβε εκείνο το διαχρονικό: «Δεν ξέρω τι λέτε εσείς. Εγώ ένα ξέρω: ήμουν τυφλός και τώρα βλέπω» (Ιωάννης Θ/9: 25). Στις επίμονες ερωτήσεις τους ο θεραπευμένος τους έδωσε μια απλή απάντηση. Εκείνος που με έκανε καλά μου είπε: «πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα». Ο άνθρωπος αυτός είναι φανερό ότι δε γνώριζε ακόμα ποιος ήταν ο Κύριος Ιησούς. Μίλησε γι’ Αυτόν γενικά, ενώ δεν έκρυβε την ευγνωμοσύνη. 

       Λίγο αργότερα ο Ιησούς βρήκε το θεραπευμένο στο Ναό, όπου σίγουρα θα βρισκόταν εκεί, για να προσευχηθεί και να ευχαριστήσει το Θεό για τη λύτρωσή του. Ο Κύριος του είπε: «Ιδού, έγινες υγιής μηκέτι αμάρτανε, διά να μη σοι γίνη τι χειρότερον». Έγινες καλά, του είπε ο Κύριος, όμως πρόσεξε από δω και πέρα να μην αμαρτάνεις, για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο. Είναι φανερό ότι η ασθένεια που τον είχε βρει ήταν αποτέλεσμα της αμαρτίας μέσα στη ζωή του. Μπορεί μέσα στη ζωή του να έκανε χρήση ποτών ή άλλων ουσιών που να είχαν επηρεάσει τον εγκέφαλό του ή να είχε προσβληθεί από κάποιο άλλο νόσημα εξαιτίας όλων αυτών. Ας προσέξουμε όμως, γιατί αυτό δεν ισχύει πάντοτε και δε θα πρέπει κάθε φορά η ασθένεια κάποιου να σχετίζεται με κάποια αμαρτία του. Αυτό το διευκρίνισε ο ίδιος ο Κύριος, όταν είπε στους μαθητές σε μια άλλη περίπτωση ότι αιτία κάθε ασθένειας δεν είναι οπωσδήποτε από κάποια προσωπική αμαρτία ή κάποια αμαρτία των γονέων του (Ἰωάννης Θ/9 : 3). 

      Πρόσεξε, του επισημαίνει ο Κύριος, από δω και πέρα να μην αμαρτάνεις. Όταν ο άνθρωπος αμαρτάνει εκούσια χωρίς να μετανοεί, όταν αγνοεί το Θεό και επανέρχεται στην παλιά ανυπάκουη ζωή του, όταν συμπεριφέρεται όπως πριν, τότε η Χάρη του Θεού αποτραβιέται απ’ αυτόν και συμβαίνει σ’ αυτόν εκείνο που είπε ο Κύριος: «εάν αφού απέφυγον τα μολύσματα του κόσμου δια της επιγνώσεως του Κυρίου και Σωτήρος Ιησού Χριστού, ενεπλέχθησαν πάλιν εις ταύτα και νικώνται, έγειναν εις αυτούς τα έσχατα χειρότερα των πρώτων». Τα τελευταία έγιναν χειρότερα των πρώτων. 

       Όπως ακριβώς είχε κάνει και η Σαμαρείτισα, (Ιωάννης Δ/4: 29), ο άνθρωπος αυτός ήθελε να δώσει δημόσια μαρτυρία για το Σωτήρα του και γι’ αυτό πήγε και είπε στους Ιουδαίους ότι αυτός που τον γιάτρεψε ήταν ο Ιησούς. Είναι φανερό ότι το έκανε αυτό με καλή πίστη, με καλές προθέσεις. Τον ρώτησαν για τον Ιησού κι αυτός νόμισε πως ήταν καλό να το πει και όχι μόνο αυτό, αλλά ένιωσε πως το όφειλε αυτό στον ευεργέτη του. Έπρεπε να γνωρίσει το όνομά του στους άλλους, να το μάθουν όλοι και μάλιστα εκείνοι που τον ρώτησαν. Πού να φανταστεί ο άνθρωπος πως εκείνοι δε ρωτούσαν, για να δοξάσουν τον Ιησού σαν θαυματουργό, μα για να τον θανατώσουν, με πρόφαση ότι δεν τήρησε την αργία τού Σαββάτου. Συνεπαρμένος από το καλό που του έκανε ο Θεός δεν είναι σε θέση να παρατηρήσει τη στενομυαλιά και τις πονηρές διαθέσεις που έκρυβαν στο βάθος του μυαλού τους. Η σκέψη κι η διάθεσή του ήταν να δοξολογήσει τον Κύριο Ιησού, τον ευεργέτη του. Η σκέψη κι η διάθεση των Ιουδαίων ήταν να Τον θανατώσουν. «διά τούτο κατέτρεχον τον Ιησούν οι Ιουδαίοι και εζήτουν να θανατώσωσιν αυτόν, διότι έκαμνε ταύτα εν σαββάτω», γράφει ο ευαγγελιστής (Ιωάννης Ε/5: 16).

       Άραγε γιατί ήθελαν να τον σκοτώσουν; Μήπως επειδή ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που πρόσεξε το δυστυχή παράλυτο τα τριάντα οκτώ αυτά χρόνια και αυτό τους άφηνε εκτεθειμένους; Βεβαίως γι’ αυτό, μήπως επειδή ο Κύριος ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που έδωσε μεγαλύτερη σημασία στη ζωή ενός ανθρώπου από την τυπολατρία τού Σαββατισμού των Ιουδαίων. Πάνω όμως απ' όλα εκείνο που τους βασάνιζε περισσότερο ήταν το εξής: Άν άνθρωπος αυτός είναι κύριος του Σαββάτου, τότε θα είναι Κύριος και Θεός, αφού μόνο ο Θεός έχει το δικαίωμα να αναιρεί τις εντολές του Νόμου. Αφού ο Ιησούς κάνει θαύματα και το Σάββατο, άρα είναι ο Υιός του Θεού, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται. Διαφορετικά, αν δηλαδή παραπλανούσε τον κόσμο, δεν θα του επέτρεπε ο Θεός να θαυματουργεί! Αυτή ήταν ουσιαστικά η αιτία της αγανάκτησης και πρόβαλλαν την παραβίαση της ημέρας του Σαββάτου. 

       Ο Κύριος πέρασε απαρατήρητος ανάμεσα από τις παγίδες και τις ενέδρες τής κακίας των Ιουδαίων, δείχνοντας «με έργα και λόγο » το ευαγγέλιο της αγάπης για τους ανθρώπους ως τη στιγμή που αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να παραδοθεί στα χέρια των Ιουδαίων. Αυτό το έκανε, για να δείξει τη μεγαλοσύνη με την ταπείνωσή Του, για να νικήσει το θάνατο με το θάνατό Του.

       Ψυχή, στην απέραντη κολυμβήθρα της Βηθεσδά, που είναι ο κόσμος γύρω μας, πολύ κοντά στον καθένα μας "περνάει" και σήμερα ο Χριστός. Ίσως να περιμένεις μαζί με πολλούς άλλους κάποιον άνθρωπο να σε βοηθήσει, είναι όμως σίγουρο πως οι άνθρωποι μόνον αδιαφορία, απογοήτευση και πόνο αφήνουν στο διάβα τους. Ο Κύριος είναι δίπλα σου, σου απλώνει το χέρι και σε ρωτάει: "θέλεις να γίνεις υγιείς;". Πιάσε του το χέρι, κράτησέ το σφιχτά και ακολούθησέ Τον. Θέλει να σε θεραπεύσει και να σε οδηγήσει αιώνια κοντά Του. ---

• KAΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ
• Κάποιος νοιάζεται για σένα,
• που 'χεις πόνο στην καρδιά
• κάποιος θέλει να σου δώσει,
• ευτυχία και χαρά.
• Κάποιος που τον ξέχασες,
• στις πιο όμορφες στιγμές,
• κάποιος που σε περιμένει,
• με αγκάλες ανοιχτές.
•  
• Ο Ιησούς Χριστός, ο Ιησούς Χριστός,
• είναι Αυτός που νοιάζεται για σένα.
• Ο Ιησούς Χριστός, ο Ιησούς Χριστός,
• είναι Αυτός που πέθανε για σένα.
• Ο Ιησούς, ο Ιησούς,
• είναι Αυτός που νοιάζεται για σένα.
• Ο Ιησούς, ο Ιησούς,
• είναι Αυτός που πέθανε για σένα.
•  
• Κάποιος  νοιάζεται για σένα,
• εκεί που εσύ δεν νοιάζεσαι,
• κάποιος προσπαθεί  για σένα,
• όσο δε φαντάζεσαι.
• Κάποιος νοιάζεται για σένα,
• που  ΄χεις  θλίψη στην ψυχή,
• κάποιος που γιατρεύει αιώνια,
• θα τον βρεις στην προσευχή. 

καινούργιος χρόνος

Βιβλίο  "ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΥ", κεφ. ΙΑ / 11.     (Παλαιά Διαθήκη).

1 Αγάπα λοιπόν Κύριον τον Θεόν σου και φύλαττε τα φυλάγματα αυτού και τα διατάγματα αυτού, και τας κρίσεις αυτού, και τας εντολάς αυτού, πάσας τας ημέρας. 

2 Και γνωρίσατε σήμερον διότι ουχί τα παιδία σας, τα οποία δεν εγνώρισαν, και τα οποία δεν είδον την παιδείαν Κυρίου του Θεού σας, τα μεγαλεία αυτού, την χείρα αυτού την κραταιάν και τον βραχίονα αυτού τον εξηπλωμένον, 

3 και τα σημεία αυτού, και τα έργα αυτού, όσα έκαμεν εν μέσω της Αιγύπτου, κατά του Φαραώ βασιλέως της Αιγύπτου και κατά πάσης της γης αυτού, 

4 και όσα έκαμεν εις το στράτευμα των Αιγυπτίων, εις τους ίππους αυτών και εις τας αμάξας αυτών, τίνι τρόπω έκαμε τα ύδατα της Ερυθράς θαλάσσης να καταποντίσωσιν αυτούς ότε σας κατεδίωκον όπισθεν, και ο Κύριος εξωλόθρευσεν αυτούς έως της ημέρας ταύτης, 

5 και τι έκαμεν εις εσάς εν τη ερήμω, έως να έλθητε εις τον τόπον τούτον, 

6 και τι έκαμεν εις τον Δαθάν και Αβειρών τους υιούς Ελιάβ υιού του Ρουβήν, πως η γη ήνοιξε το στόμα αυτής και κατέπιεν αυτούς και τας οικογενείας αυτών και τας σκηνάς αυτών και πάσαν την περιουσίαν αυτών, εν μέσω παντός του Ισραήλ 

7 αλλ' οι οφθαλμοί σας είδον πάντα τα έργα του Κυρίου τα μεγάλα, όσα έκαμε. 

8 Διά τούτο θέλετε φυλάττει πάσας τας εντολάς, τας οποίας εγώ προστάζω εις σε σήμερο διά να κραταιωθήτε και να εισέλθητε και να κληρονομήσητε την γην, εις την οποίαν υπάγετε διά να κληρονομήσητε αυτήν 

9 και διά να μακροημερεύσητε επί της γης, την οποίαν ώμοσε Κύριος προς τους πατέρας σας να δώση εις αυτούς και εις το σπέρμα αυτών, γην ρέουσαν γάλα και μέλι. 

10 Διότι η γη, εις την οποίαν εισέρχεσαι διά να κληρονομήσης αυτήν, δεν είναι ως η γη της Αιγύπτου εκ της οποίας εξήλθετε, όπου έσπειρες τον σπόρον σου, και επότιζες διά του ποδός σου, ως κήπον λαχάνων 

11 αλλ' η γη, εις την οποίαν διαβαίνετε διά να κληρονομήσητε αυτήν, γη ορέων και κοιλάδων, από της βροχής του ουρανού πίνει ύδωρ 

12 γη, την οποίαν Κύριος ο Θεός σου επιβλέπει πάντοτε οι οφθαλμοί Κυρίου του Θεού σου είναι επ' αυτήν, από της αρχής του έτους έως τέλους του έτους. 

13 Και εάν επιμελώς ακούσητε τας εντολάς μου, τας οποίας εγώ προστάζω εις εσάς σήμερον, να αγαπάτε Κύριον τον Θεόν σας, και να λατρεύητε αυτόν εξ όλης της καρδίας σας και εξ όλης της ψυχής σας, 

14 τότε θέλω δώσει την βροχήν της γης σας εν τω καιρώ αυτής, την πρώϊμον και την όψιμον, διά να συνάξης τον σίτόν σου και τον οίνον σου και το έλαιόν σου 

15 και θέλω δώσει χόρτον εις τους αγρούς σου διά τα κτήνη σου, διά να τρώγης και να χορταίνης. 

16 Προσέχετε εις εαυτούς, μήποτε πλανηθή η καρδία σας και παραδρομήσητε και λατρεύσητε άλλους θεούς και προσκυνήσητε αυτούς 

17 και εξαφθή η οργή του Κυρίου εναντίον σας, και κλείση τον ουρανόν, διά να μη βρέξη, και η γη να μη δώση τους καρπούς αυτής και εξολοθρευθήτε πάραυτα εκ της γης της αγαθής, την οποίαν δίδει εις εσάς ο Κύριος. 

18 Θέλετε λοιπόν βάλει τους λόγους μου τούτους εις την καρδίαν σας και εις την ψυχήν σας και θέλετε δέσει αυτούς διά σημείον επί της χειρός σας και θέλουσιν είσθαι ως προμετωπίδια μεταξύ των οφθαλμών σας 

19 και θέλετε διδάσκει αυτούς εις τα τέκνα σας, ομιλούντες περί αυτών καθήμενος εν τη οικία σου και περιπατών εν τη οδώ και πλαγιάζων και εγειρόμενος 

20 και θέλεις γράψει αυτούς επί τους παραστάτας της οικίας σου και επί τας πύλας σου 

21 διά να πολλαπλασιασθώσιν αι ημέραι σας και αι ημέραι των τέκνων σας επί της γης, την οποίαν ο Κύριος ώμοσε προς τους πατέρας σας να δώση εις αυτούς, ως αι ημέραι του ουρανού επί της γης. 

22 Επειδή, εάν φυλάξητε επιμελώς πάσας τας εντολάς ταύτας, τας οποίας εγώ προστάζω εις εσάς, ώστε να εκτελήτε αυτάς, να αγαπάτε Κύριον τον Θεόν σας, να περιπατήτε εις πάσας τας οδούς αυτού, και να ήσθε προσκεκολλημένοι εις αυτόν, 

23 τότε θέλει εκδιώξει ο Κύριος πάντα ταύτα τα έθνη απ' έμπροσθέν σας, και θέλετε κληρονομήσει έθνη μεγαλήτερα και δυνατώτερά σας. 

24 Πας ο τόπος, όπου πατήση το ίχνος των ποδών σας, ιδικός σας θέλει είσθαι από της ερήμου και του Λιβάνου, από του ποταμού, του ποταμού Ευφράτου, και έως της θαλάσσης της προς δυσμάς, θέλει είσθαι το όριόν σας. 

25 Ουδείς θέλει δυνηθή να σταθή έμπροσθέν σας τον φόβον σας και τον τρόμον σας θέλει εμβάλλει Κύριος ο Θεός σας επί προσώπου πάσης της γης, την οποίαν πατήσητε, καθώς είπεν εις εσάς. 

26 Ιδού, εγώ βάλλω σήμερον έμπροσθέν σας ευλογίαν και κατάραν 

27 την ευλογίαν, εάν υπακούητε εις τας εντολάς Κυρίου του Θεού σας, τας οποίας εγώ προστάζω εις εσάς σήμερον, 

28 και την κατάραν, εάν δεν υπακούητε εις τας εντολάς Κυρίου του Θεού σας, αλλά εκκλίνητε από της οδού, την οποίαν εγώ προστάζω εις εσάς σήμερον, ώστε να ακολουθήσητε άλλους θεούς, τους οποίους δεν εγνωρίσατε. 

29 Και όταν Κύριος ο Θεός σου σε εισαγάγη εις την γην, εις την οποίαν υπάγεις διά να κληρονομήσης αυτήν, θέλεις θέσει την ευλογίαν επί το όρος Γαριζίν και την κατάραν επί το όρος Εβάλ. 

30 Δεν είναι ταύτα πέραν του Ιορδάνου, κατά την οδόν την προς δυσμάς ηλίου, εν τη γη των Χαναναίων, των κατοικούντων εν τη πεδιάδι, κατέναντι Γαλγάλων, πλησίον της δρυός Μορέχ; 

31 Διότι σεις διαβαίνετε τον Ιορδάνην, διά να εισέλθητε να κληρονομήσητε την γην, την οποίαν Κύριος ο Θεός σας δίδει εις εσάς, και θέλετε κληρονομήσει αυτήν και κατοικήσει εν αυτή. 

32 Και θέλετε προσέχει να εκτελήτε πάντα τα διατάγματα και τας κρίσεις, τας οποίας εγώ βάλλω ενώπιόν σας σήμερον. 

          ΣΧΟΛΙΑ : 

        Ο λαός Ισραήλ μετά από μια σειρά περιπλανήσεων μέσα στην έρημο έφθασε επί τέλους «προ των πυλών» της γης της επαγγελίας, την οποία ο Θεός είχε υποσχεθεί ότι θα τους παραδώσει. (Γένεση ΙΓ/13: 15). Έχουν στρατοπεδεύσει στην ανατολική πλευρά του Ιορδάνη ποταμού και δε μένει πλέον παρά να περάσουν τον Ιορδάνη ποταμό, για να πραγματοποιηθεί το μεγάλο όνειρο της ζωής τους.

        Στην κατάσταση αυτή ο Μύωσής, ο άνθρωπος του Θεού με τον οποίο ο Θεός μιλούσε πρόσωπο με πρόσωπο, καθώς ο άνθρωπος μιλάει στον φίλο του (Έξοδος ΛΓ/33 : 11), απευθύνεται στο λαό με την τελευταία του ομιλία. Λίγο πριν πεθάνει, ο Θεός τον είχε φέρει σ’ ένα υψηλό όρος από την κορυφή του οποίου αντίκρισε τη γη της επαγγελίας. Ο ίδιος δε θα έμπαινε στη γη των υποσχέσεων του Θεού ως συνέπεια παρακοής του στο θέλημά Του. Ενώ τη δεύτερη φορά η εντολή του Θεού ήταν να «μιλήσει» στην πέτρα για να βγάλει νερό αυτός, κτύπησε την πέτρα με τη ράβδο του, όπως είχε κάνει την πρώτη φορά: «ιδού, εγώ θέλω σταθή εκεί έμπροσθέν σου επί της πέτρας εν Χωρήβ, και θέλεις κτυπήσει την πέτραν και θέλει εξέλθει ύδωρ εξ αυτής διά να πίη ο λαός. Και έκαμεν ούτως ο Μωϋσής ενώπιον των πρεσβυτέρων του Ισραήλ». (Έξοδος ΙΖ/17 : 6). 

    Το σχετικό περιστατικό με το λάθος που έπραξε ο Μύωσής αναφέρεται στο βιβλίο των «Αριθμών», κεφ. Κ/20, εδ. 7-12, ως εξής: 

7 Και ελάλησε Κύριος προς τον Μωϋσήν, λέγων, 

8 Λάβε την ράβδον και συγκάλεσον την συναγωγήν συ και Ααρών ο αδελφός σου, και λαλήσατε προς την πέτραν ενώπιον αυτών και θέλει δώσει τα ύδατα αυτής, και θέλεις εκβάλει εις αυτούς ύδωρ εκ της πέτρας και θέλεις ποτίσει την συναγωγήν και τα κτήνη αυτών. 

9 Και έλαβεν ο Μωϋσής την ράβδον απ' έμπροσθεν του Κυρίου, καθώς προσέταξεν εις αυτόν 

10 και συνεκάλεσαν Μωϋσής και ο Ααρών την συναγωγήν έμπροσθεν της πέτρας και είπε προς αυτούς, Ακούσατε τώρα, σεις οι απειθείς να σας εκβάλωμεν ύδωρ εκ της πέτρας ταύτης; 

11 Και υψώσας ο Μωϋσής την χείρα αυτού εκτύπησε με την ράβδον αυτού την πέτραν δίς και εξήλθον ύδατα πολλά και έπιεν η συναγωγή και τα κτήνη αυτών. 

12 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν και προς τον Ααρών, Επειδή δεν με επιστεύσατε, διά να με αγιάσητε έμπροσθεν των υιών Ισραήλ, διά τούτο σεις δεν θέλετε φέρει την συναγωγήν ταύτην εις την γην, την οποίαν έδωκα εις αυτούς. 

      Τη δεύτερη φορά ο Μωϋσής, αντί να μιλήσει στην πέτρα, την κτύπησε. Η πέτρα όμως ήταν ο Χριστός, ο οποίος μία φορά «χτυπήθηκε» πάνω στο σταυρό. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 10) αναφέρει: «Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης». 

    Σε λίγο ο Μύωσής θα πέθαινε και ο ίδιος ο Κύριος θα μεριμνούσε για την εξαφάνιση του πτώματός του, για να μη το λάβουν οι Ισραηλίτες και το προσκυνήσουν. (επιστολή Ιούδα, κεφ. Α/1, εδ. 9). Καθώς λοιπόν ο Μύωσής διανύει τις τελευταίες του ώρες, δυο λόγια έχει να πει στο λαό σχετικά με τη νέα γη που σε λίγο θα κληρονομούσαν καθώς και ποια θα έπρεπε να είναι η συμπεριφορά τους και για το πώς θα έπρεπε να ζήσουν, για να είναι ευτυχισμένοι. 

      Ο λαός βρισκόταν σ’ ένα όριο, σ’ ένα μεταίχμιο, σ’ ένα καίριο σημείο. Βρισκόταν στην έναρξη μιας νέας χρονικής περιόδου στη ζωή του. Από μακριά έβλεπε τα βουνά της νέας γης και ο καθένας την ίδια απορία θα είχε. Τι να κρύβεται για τον καθένα μας πίσω από αυτά τα ψηλά βουνά; Αλήθεια πόσες φορές δε βρεθήκαμε σε μια παρόμοια θέση εν όψει κρίσιμων αποφάσεων, μεγάλων δυσκολιών στη ζωή μας που μοιάζουν με θεόρατα βουνά; Πόσες φορές δεν είπαμε: «Πίσω από αυτά τα βουνά τι να είναι κρυμμένο, τι να μας περιμένει άραγε;» Καθώς μπήκαμε σε ένα καινούργιο χρόνο, τα ίδια ερωτήματα απασχολούν τον καθένα μας. Βουνά είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας και άγνωστη η νέα χρονική περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας. Δε γνωρίζουμε σε τούτο το χρόνο που μπήκαμε, τι μας περιμένει. Άραγε μας περιμένουν θλίψεις, χαρές, επιτυχίες, αποτυχίες, αστοχίες, απογοητεύσεις, ανέχεια, αρρώστια, θάνατος, είναι άγνωστο τι μας περιμένει. 

      Ο Μύωσής προσπαθεί να δώσει στο λαό κάποιες περιγραφές: «η χώρα τους λέει που σε λίγο θα κατακτήσετε είναι χώρα με βουνά και κοιλάδες. Δεν είναι όπως στην Αίγυπτο που η γη ποτιζόταν από τα νερά του Νείλου ποταμού, αλλά αυτή η γη θα ποτίζεται από τη βροχή που ο ουρανός θα στέλνει». Τους έδωσε και άλλες περιγραφές και τελείωσε την ομιλία του προσθέτοντας μια ακόμα λεπτομέρεια για την άγνωστη εκείνη χώρα. Μια λεπτομέρεια που ήταν ικανή να διώξει κάθε φόβο μέσα από την καρδιά τους για το άγνωστο αύριο και να τους γεμίσει με θάρρος και εμπιστοσύνη. Τους είπε λοιπόν ο άνθρωπος του Θεού: «η χώρα την οποία διαβαίνετε για να την κληρονομήσετε, είναι χώρα που ο Κύριος ο Θεός σας θα την επιβλέπει πάντοτε. Τα μάτια του Κυρίου θα είναι πάνω της από την αρχή τους έτους μέχρι τέλους του έτους». Αναρωτιέστε, τους είπε, τι είναι άραγε πίσω από εκείνα τα ψηλά βουνά; Πίσω από αυτά θα είναι ο Θεός, από την αρχή μέχρι το τέλος του έτους. Κανένα, μα κανένα κενό δε θα υπάρχει. 

       Αυτή η μεγάλη λεπτομέρεια που αλλάζει εντελώς τα πράγματα έρχεται να καλύψει και τη δική μας άγνωστη χρονική περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας, την περίοδο του νέου χρόνου στον οποίο, με τη βοήθεια του Θεού μπήκαμε. Πίσω από τα βουνά των δυσκολιών που ο καθένας μας θα αντιμετωπίσει τούτο το χρόνο που άρχισε θα είναι ο Κύριος των δυνάμεων, ο ζωντανός, ο αληθινός, ο αιώνιος Θεός θα είναι μαζί μας από την αρχή του χρόνου μέχρι το τέλος. 

       Υπάρχει άγνωστο, υπάρχει μυστήριο, υπάρχουν βουνά δυσκολιών, όμως για εκείνον που είναι του Χριστού, για εκείνον που έχει αναγνωρίσει και ομολογήσει μέσα στη ζωή του το μοναδικό Όνομα που δόθηκε από τον ουρανό για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου (Πράξεις Δ/4: 12) τα πράγματα θα είναι τελείως διαφορετικά. Γι’ αυτόν τον άνθρωπο είναι βέβαιο ότι ο καινούργιος χρόνος που ανοίχτηκε μπροστά μας θα είναι μια συνεχής πορεία με τον Κύριο. 

    Στην Παλαιά Διαθήκη και στο βιβλίο των «Αριθμών» (κεφ. Ι/10, εδ. 33) διαβάζουμε: «και ώδοιπόρησαν από του όρους του Κυρίου οδόν τριών ημερών και η κιβωτός της διαθήκης του Κυρίου προεπορεύετο έμπροσθεν αυτών οδόν τριών ημερών, διά να ζητήση τόπον αναπαύσεως δι' αυτούς». Κάθε φορά που ο λαός του Θεού είχε να περάσει μέσα από δύσκολους και άγνωστους δρόμους, κάθε φορά που ήθελε να προχωρήσει μέσα στην άγνωστη και απρόβλεπτη έρημο τοποθετούσε μπροστά την κιβωτό του Κυρίου, στην οποία ήταν η παρουσία του Θεού και όλος ο λαός ακολουθούσε.  

        Ας είναι τούτη μια αμετάκλητη απόφαση όλων μας για τον καινούργιο χρόνο που άρχισε. Κύριε, Εσύ να προπορεύεσαι μέσα στη ζωή μου. Αν ο Θεός πάρει αυτή τη θέση μέσα στη ζωή μας, θα μας επιβλέπει, θα μας οδηγεί, θα μας νουθετεί, θα μας διδάσκει και πάνω απ’ όλα θα μάχεται για μας. Δια του Ονόματος Αυτού θα υπέρνικώμεν. Από την αρχή τους έτους μέχρι το τέλος του τα άγρυπνα μάτια του Θεού μας θα είναι πάνω μας. Το βλέμμα του Κυρίου θα μας παρακολουθεί αδιάκοπα. 

      O Κύριος παρατείνει το Έλεός Του και την αγάπη Του μέσα στη ζωή μας επιτρέποντας να μπούμε σ’ έναν καινούργιο χρόνο. Περιμένει από τον καθένα μας τούτο το χρόνο να εργαστεί μέσα στον αγρό το δικό Του και να φέρει πολύ καρπό. Ο καρπός του πιστού ανθρώπου είναι ο αγιασμός, το θέλημα του Θεού μέσα στη ζωή μας είναι «έτι άγιοι». Πολλές φορές η πνευματική μας κατάσταση είναι αποκαρδιωτική. Έρχεται και ξανάρχεται ο Κύριος του αμπελώνος (Ματθαίος ΚΑ/21: 40) χωρίς να βρίσκει καρπό. Το διαχρονικό παράπονο του Θεού για τους δικούς Του ανθρώπους, για την «αμπελώνα Του» είναι : «τι ήτο δυνατόν να κάμω έτι εις τον αμπελώνά μου και δεν έκαμον εις αυτόν; διά τι λοιπόν, ενώ περιέμενον να κάμη σταφύλια, έκαμεν αγριοστάφυλα;» (Ησαΐας Ε/5 : 4). Πως θα ενεργήσει ο Κύριος μπροστά στην «ακαρπία μας;». Το ευαγγέλιο «κατά Λουκάν» (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 6-7) αναφέρεται: «Έλεγε δε ταύτην την παραβολήν. Είχε τις συκήν πεφυτευμένην εν τω αμπελώνι αυτού, και ήλθε ζητών καρπόν εν αυτή και δεν εύρε. Και είπε προς τον αμπελουργόν Ιδού, τρία έτη έρχομαι ζητών καρπόν εν τη συκή ταύτη και δεν ευρίσκω έκκοψον αυτήν διά τι καταργεί και την γην;».

      Ευτυχισμένος πραγματικά θα είναι ο καινούργιος χρόνος για εκείνον που δια της δυνάμεως του Κυρίου θα προσέξει το θέμα της πνευματικής καρποφορίας του, για εκείνον που θα παραδεχτεί ότι δε μπορεί να βαδίσει μόνος του στον άγνωστο δρόμο που ανοίγεται μπροστά του και θα θέσει μπροστά απ’ αυτόν το ζωντανό Κύριο. Στο βιβλίο του "Ιησού του Ναυή" (κεφ. Γ/3, εδ. 4) αναφέρεται: «Ο Κύριος θα πρέπει να προπορεύεται μέσα στη ζωή μας». Γιατί; Για να γνωρίζουμε την οδόν την οποίαν θα βαδίζουμε. Στον ψαλμό ΙΣ/16, εδ. 11, αναφέρεται: «Εφανέρωσας εις εμέ την οδόν της ζωής». Στο βιβλίο του "Ησαΐα" (κεφ. ΜΕ/45, εδ. 2) «Εγώ θέλω υπάγει έμπροθέν σου και εξομαλύνει τας σκολιάς οδούς θέλω συντρίψει τας χαλκίνας θύρας και κόψει τους σιδηρούς μοχλούς». 

     Στο νέο χρόνο που ανοίγεται μπροστά μας εχθρός της ψυχής, πότε «ως λέων ωρυόμενος» (Α΄ Πέτρου Ε/5: 8) και πότε «ως άγγελος φωτός» (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 14) θα αγωνίζεται για να μας εκτρέψει από την οδόν της ζωής, για να μας οδηγήσει στην οδόν της απώλειας. Στον ψαλμό ΛΒ/32, εδ. 8 αναφέρεται: «Εγώ θέλω σε συνετίσει και θέλω σε διδάξει την οδόν, εις την οποίαν πρέπει να περιπατής θέλω σε συμβουλεύει επί σε θέλει είσθαι ο οφθαλμός μου». Μέσα στον καινούργιο χρόνο που άρχισε τη δύσκολη ώρα, την ώρα του προβλήματος, της δοκιμασίας, το βλέμμα του Κυρίου θα είναι πάνω μας. 

     Το βλέμμα του Κυρίου βλέπει τα πάντα μέσα στη ζωή μας, γι’ αυτό και σε κάθε μία από τις Εκκλησίες της Μικράς Ασίας ο Κύριος μπορεί να λέγει: «γνωρίζω τα έργα σου». Θυμηθείτε τι είδε το βλέμμα του Κυρίου, όταν ήταν στην Ιερουσαλήμ και είχε επισκεφθεί το Ναό του Σολομώντα. Πολλοί πλούσιοι προσέρχονταν και προσέφεραν πλούσια, ηγεμονικά δώρα στο Ναό. Με μεγάλη φιλαρέσκεια οι δωρητές άφηναν τα δώρα τους και απομακρύνονταν. Ανάμεσα σ’ αυτούς βρέθηκε και μια φτωχή γυναίκα. Τι θα μπορούσε να προσφέρει τούτη η γυναίκα; Προσήλθε και προσέφερε όλα τα χρήματα που είχε και τα οποία ήταν δύο λεπτά. Ανθρωπίνως δε μπορεί να γίνει καμία σύγκριση του δώρου της με τα δώρα των πλουσίων! Όμως το άγρυπνο μάτι του Κυρίου παρατήρησε την καρδιά της, είδε το κίνητρο της αγάπης της γυναίκας εκείνης και συζητώντας με τους μαθητές ήταν κατηγορηματικός: «Και προσκάλεσες τους μαθητάς αυτού, λέγει προς αυτούς. Αληθώς σας λέγω ότι η χήρα αύτη η πτωχή έβαλε περισσότερον πάντων, όσοι έβαλον εις το γαζοφυλάκιον διότι πάντες εκ του περισσεύοντος εις αυτούς έβαλον, αύτη όμως εκ του υστερήματος αυτής έβαλε πάντα όσα είχεν, όλην την περιουσίαν αυτής» (Μάρκος ΙΒ/12: 41 - 44). Απ’ όλα τα πλούσια δώρα τα χρυσά και αργυρά που προσφέρθηκαν τα δύο λεπτά της γυναίκας αυτής ήταν το πλουσιότερο. Άλλα τα μέτρα και άλλα τα σταθμά του Κυρίου. «τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός» (Β΄ Κορινθίους Θ/9 : 7). 

    Το βλέμμα του Κυρίου ήταν εκείνο που είδε τον αμαρτωλό τελώνη Ζακχαίο πάνω σε μια συκομουριά. (Λουκάς ΙΘ/19: 4). Το βλέμμα του Κυρίου ήταν εκείνο που στάθηκε στην Ιεριχώ μπροστά στον τυφλό Βαρτίμαιο και του είπε: «τι θέλεις να σου κάνω;» (Μάρκος Ι/10: 51). 

       Ω! Το βλέμμα του Κυρίου επιβλέπει τα πάντα μέσα στη ζωή μας. Μ’ αυτήν την πίστη ας προχωρήσουμε προς εκείνα τα βουνά που ορθώνονται μπροστά μας στο νέο χρόνο, που είναι ένας νέος δρόμος και που ανοίγεται μπροστά μας με τις 365 επικίνδυνες στροφές. Ας ζήσουμε με εμπιστοσύνη στον Κύριο και με την απόλυτη βεβαιότητα ότι Αυτός θα είναι μαζί μας. Το άγρυπνο μάτι Του θα είναι πάνω μας από την αρχή τους έτους έως το τέλος του, έχοντας πάντοτε τη βεβαιότητα ότι «εάν ο Θεός ήναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ' ημών;» (Ρωμαίους Η/8: 31). ---

ΨΑΛΜΟΣ ΞΓ / 63.

«Ψαλμός του Δαβίδ, όταν βρισκόταν στην έρημο του Ιούδα». 

1 Θεέ, συ είσαι ο Θεός μου από πρωΐας σε ζητώ σε διψά η ψυχή μου, σε ποθεί η σαρξ μου, εν γη ερήμω, ξηρά και ανύδρω 

2 διά να βλέπω την δύναμίν σου και την δόξαν σου, καθώς σε είδον εν τω αγιαστηρίω. 

3 Διότι το έλεός σου είναι καλήτερον παρά την ζωήν τα χείλη μου θέλουσι σε επαινεί. 

4 Ούτω θέλω σε ευλογεί εν τη ζωή μου εν τω ονόματί σου θέλω υψόνει τας χείρας μου. 

5 Ως από πάχους και μυελού θέλει χορτασθή η ψυχή μου και διά χειλέων αγαλλιάσεως θέλει υμνεί το στόμα μου, 

6 Όταν σε ενθυμώμαι επί της στρωμνής μου, εις σε μελετώ εν ταις φυλακαίς της νυκτός. 

7 Επειδή εστάθης βοήθειά μου διά τούτο υπό την σκιάν των πτερύγων σου θέλω χαίρει. 

8 Προσεκολλήθη η ψυχή μου κατόπιν σου η δεξιά σου με υποστηρίζει. 

9 Οι δε ζητούντες την ψυχήν μου, διά να εξολοθρεύσωσιν αυτήν, θέλουσιν εμβή εις τα κατώτατα μέρη της γής 

10 θέλουσι πέσει διά ρομφαίας θέλουσιν είσθαι μερίς αλωπέκων. 

11 Ο δε βασιλεύς θέλει ευφρανθή επί τον Θεόν θέλει δοξασθή πας ο ομνύων εις αυτόν διότι θέλει φραχθή το στόμα των λαλούντων ψεύδος. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

       Όταν ο Δαβίδ έγραψε αυτό τον Ψαλμό, βρισκόταν στην έρημο. Συγκεκριμένα διέσχιζε την έρημο του Ιούδα βαδίζοντας προς τον τόπο της εξορίας του, ανατολικά του Ιορδάνη. Έτσι και μείς μέσα από μια έρημο περνάμε, μέσα σε μια έρημο ζούμε! Στην πορεία του αυτή ο Δαβίδ στέκεται πολύ καλά πνευματικά δεν πτοείται και δεν δειλιάζει, γιατί στηρίζεται στον Κύριο. 

       1. Θεέ, εσύ είσαι ο Θεός μου σε ζητάω από το πρωί, σε διψάει η ψυχή μου, σε ποθεί η σάρκα μου, μέσα σε γη έρημη, ξερή, και άνυνδρη. 

   Είναι καταπληκτικό να ακούς το Δαβίδ να θεωρεί δικό του, το Θεό. Τα λόγια του είναι χαρακτηριστικά: «Θεέ, Θεός μου είσαι συ». Τούτα τα λόγια δείχνουν μία οικειότητα, δείχνουν μία στενή προσωπική σχέση. Δείχνουν τη μεγάλη αγάπη του ψαλμωδού για το Θεό. Από το πρωί που ξυπνούσε ο Δαβίδ αναζητούσε τον Κύριο. Η ψυχή του διψούσε για το Θεό, η σάρκα του τον αναζητούσε, που σημαίνει ότι όλο του το «είναι» ένα και μόνον πόθο είχε, την κοινωνία με το Θεό. Να γιατί, ενώ περνούσε μέσα από έρημο, ήταν χαρούμενος και δυνατός, γιατί ζούσε σε στενή επικοινωνία με τον Θεό. το Θεό της σωτηρίας του, που είναι Θεός και της δική μου και της δικής σου σωτηρίας. 

      2. για να βλέπω τη δύναμή σου και τη δόξα σου, καθώς σε είδα στο αγιαστήριο. 

     Ο Δαβίδ θυμάται τις φορές που είχε λατρέψει τον Κύριο στο ναό τον Άγιο Αυτού, στην Ιερουσαλήμ, θυμάται τις επεμβάσεις του Θεού μέσα στη ζωή του, θυμάται τη θαυμαστή δύναμη του Θεού, θυμάται εκείνες τις απερίγραπτες στιγμές που στεκόταν μπροστά στο Θεό και έβλεπε τη δόξα Του και αισθανόταν τη δύναμή Του και τα χείλη ξεχειλίζουν από χαρά και ευγνωμοσύνη. 

       3. Επειδή, το έλεός σου είναι καλύτερο από τη ζωή τα χείλη μου θα σε επαινούν. 

   Ο Δαβίδ ενώ βρίσκεται μέσα στις δύσκολες συνθήκες της ερήμου της Ιουδαίας δε βλέπει τις συνθήκες γύρω του, δεν πτοείται από τις δυσκολίες, αλλά τα μάτια είναι προσκολλημένα στο Θεό και από τα χείλη δε βγαίνουν κραυγές απελπισίας, δε βαρυγκωμά, όπως κάνουμε εμείς πολλές φορές, αλλά βγαίνουν λόγια χαράς, ευχαριστίας, ύμνος προς τον αληθινό Θεό. «Επειδή είναι πιο καλή και από τη ζωή η ευσπλαχνία σου, το έλεός σου, τα χείλη μου θα σε υμνούν. Σε όλη τη ζωή μου θα σε ευλογώ και στο όνομά Σου, θα προσεύχομαι». 

      4. Έτσι θα σε ευλογώ στη ζωή μου και στο όνομά σου θα υψώνω τα χέρια μου. 

      Ο Δαβίδ αισθάνεται την ανάγκη να ευχαριστεί, να δοξολογεί, να ευλογεί τον Κύριο αδιαλείπτως. Τα χέρια του ήταν συνεχώς υψωμένα προς Εκείνον σε προσευχή και δοξολογία. 

      5. Σαν από πάχος και μεδούλι θα χορτάσει η ψυχή μου, και με χείλη αγαλλίασης θα υμνεί το στόμα μου, 

      6. όταν στο κρεβάτι μου σε θυμάμαι, σε σένα μελετώ στις φυλακές τής νύχτας. 

      7. Επειδή, στάθηκες βοήθειά μου, γι' αυτό, κάτω από τη σκιά των πτερύγων σου θα χαίρω. 

      8. Η ψυχή μου προσκολλήθηκε πίσω από σένα το δεξί σου χέρι με υποστηρίζει. 

       Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από την κοινωνία με το Θεό. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να γεμίσει, να χορτάσει η καρδιά του ανθρώπου. Και αφού χορτάσει, λόγια χαράς αγαλλίασης θα βγαίνουν από τα χείλη του ανθρώπου για τα θαυμάσια που έκανε ο Θεός μέσα στη ζωή του, για τα θαυμαστά σχέδια που έχει για τον καθένα, για τη ζωή και την ασφάλεια, που Εκείνος προσφέρει σε κάθε δικό Του παιδί. Ακόμα και τις ώρες της νύκτας που ξύπναγε ο Δαβίδ, σκεφτόταν και υμνούσε τον Κύριο. 

       Ο Κύριος είναι "βοήθεια ετοιμοτάτη" (ψαλμός ΜΣ/46 : 1). Ήταν αυτός που με το κραταιό του χέρι, μας διαφύλαξε από ορατούς και αόρατους κινδύνους και είναι Αυτός που θα μας διαφυλάξει και θα μας δώσει τη δύναμη να συνεχίσουμε την πορεία μας μέσα στην έρημο τούτης της ζωής μέχρι το τέλος. 

      9. Και εκείνοι που ζητούν την ψυχή μου, για να την εξολοθρεύσουν, θα μπουν στα κατώτατα μέρη τής γης 

       10. θα πέσουν με ρομφαία θα είναι μερίδα σε αλεπούδες. 

      Παντού και πάντοτε ο εχθρός καιροφυλακτεί με έναν και μόνο στόχο, να εξολοθρεύσει το παιδί του Θεού, αφού αποκόψει την κοινωνία του με το Θεό. Όμως όλοι αυτοί την ίδια κατάληξη θα έχουν, προορισμός τους είναι η καταστροφή. Όλοι αυτοί που είναι εναντίον μου, επειδή αγαπάω το Θεό, λέει ο Δαβίδ, θα πέσουν, θα πεθάνουν, θα εξαφανιστούν με βίαιο και σκληρό θάνατο, θα ατιμαστούν και τα σώματά τους δε θα ταφούν, αλλά θα γίνουν βορά των αλεπούδων και των θηρίων της γης. 

       11. Και ο βασιλιάς θα ευφρανθεί στον Θεό θα δοξαστεί κάθε ένας που ορκίζεται σ' αυτόν επειδή, το στόμα εκείνων που μιλούν ψέματα, θα κλειστεί. 

      Και ενώ οι εχθροί θα πέφτουν και θα ατιμάζονται, εγώ, λέει ο ψαλμωδός, θα χαίρομαι στο Θεό μου. Όποιος έχει την εμπιστοσύνη του στο Θεό, όποιος στηρίζεται στην αλήθεια Του, θα δοξαστεί, θα μεγαλυνθεί από τον Κύριο, θα συμμετάσχει στη μεγάλη χαρά του ουρανού και θα δει όλα εκείνα που ο Θεός έχει ετοιμάσει γι’ αυτούς που τον αγαπούν και που είναι πάνω από όσα εμείς ζητούμε ή νοούμε. (Εφεσίους Γ/3 : 20). Αντίθετα εκείνοι που στηρίζονται στο ψέμα και προσβάλουν το Όνομα το Άγιο Αυτού, εκείνοι που δεν εμπιστεύονται στον Κύριο, εκείνοι που η καρδιά τους δεν είναι ευθεία ενώπιον του Κυρίου, αυτών το στόμα θα κλειστεί εκείνη την ημέρα. (Ματθαίος ΚΒ/22 : 12). Η καταδίκη της θείας δικαιοσύνης θα πέσει βαριά πάνω τους. Τίποτα δεν μπορεί να τους σώσει, παρά μια ειλικρινής μετάνοια, μία ειλικρινής εκζήτηση του προσώπου του Θεού.---

ΨΑΛΜΟΣ 90. Η ΕΦΗΜΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 Ψαλμός   90.     “Προσευχή τού Μωυσή, του ανθρώπου τού Θεού”

1 Κύριε, εσύ έγινες σε μας καταφυγή από γενεά σε γενεά. 

2 Πριν γεννηθούν τα όρη, και πλάσεις τη γη και την οικουμένη, και από τον αιώνα μέχρι τον αιώνα, εσύ είσαι ο Θεός. 

3 Ξαναφέρνεις τον άνθρωπο στο χώμα και λες: Επιστρέψτε, γιοι των ανθρώπων. 

4 Επειδή, μπροστά σου 1.000 χρόνια είναι σαν τη χθεσινή ημέρα, που πέρασε, και σαν μια φυλακή τής νύχτας. 

5 Τους κατακλύζεις είναι σαν όνειρο της αυγής, σαν χορτάρι, που παρέρχεται 

6 το πρωί ανθίζει και παρακμάζει την εσπέρα κόβεται και ξεραίνεται. 

7 Επειδή, στην οργή σου εκλείπουμε, και στον θυμό σου ταραζόμαστε. 

8 Έβαλες τις ανομίες μας μπροστά σου, τις κρυφές πτυχές μας στο φως τού προσώπου σου. 

9 Επειδή, όλες οι ημέρες μας παρέρχονται στην οργή σου διατρέχουμε τα χρόνια μας σαν διανόημα.

10 Οι ημέρες τής ζωής μας είναι ουσιαστικά 70 χρόνια, και αν είμαστε σε ευρωστία, 80 χρόνια, όμως, και το καλύτερο μέρος τους είναι κόπος και πόνος, επειδή γρήγορα παρέρχεται, και εμείς πετάμε. 

11 Ποιος γνωρίζει τη δύναμη της οργής σου, και του θυμού σου, ανάλογα με τον φόβο σου; 

12 Δίδαξέ μας να μετράμε έτσι τις ημέρες μας, ώστε να προσκολλούμε τις καρδιές μας στη σοφία. 

13 Επίστρεψε, Κύριε μέχρι πότε; Και γίνε ελεήμονας στους δούλους σου. 

14 Χόρτασέ μας με το έλεός σου από το πρωί, και θα αγαλλόμαστε και θα ευφραινόμαστε σε όλες τις ημέρες μας. 

15 Εύφρανέ μας, αντί για τις ημέρες κατά τις οποίες μάς έθλιψες, τα χρόνια κατά τα οποία είδαμε κακά. 

16 Ας γίνει το έργο σου φανερό στους δούλους σου, και η δόξα σου στους γιους τους 

17 και ας είναι η λαμπρότητα του Κυρίου τού Θεού μας επάνω μας και το έργο των χεριών μας στερέωνε επάνω μας ναι, το έργο των χεριών μας, στερέωνέ το. 

      ΣΧΟΛΙΑ :

      Ο Ψαλμός αυτός είναι γνωστός ως "η Προσευχή του Μωυσέως, του ανθρώπου του Θεού" και με αυτή την επικεφαλίδα εμφανίζεται στη μετάφραση των "Εβδομήκοντα". Πρόκειται για τα τελευταία λόγια του Μωυσή, καθώς δίδει την ευλογία του στο λαό (Δευτερονόμιο Λ/30: 8), για να πορευθεί προς την γη της επαγγελίας, την οποία ο Θεός είχε υποσχεθεί ότι θα τους χάριζε, χωρίς αυτός να εισέλθει στη γη. 

      Το βασικό μήνυμα του Ψαλμού είναι: "Ο άνθρωπος φεύγει - ο Θεός μένει" και είναι αυτό ένα μήνυμα ιδιαίτερα επίκαιρο, καθώς μπήκαμε σε έναν καινούργιο χρόνο. 

      Ο Ψαλμός αυτός δεν είναι, τίποτα άλλο, από μια ένθερμη προσευχή προς το Θεό. Ο Μωυσής είναι ο άνθρωπος που ο ίδιος ο Θεός εξέλεξε, για να οδηγήσει το λαό του από την Αίγυπτο, τη γη της σκλαβιάς και της κατάρας, στη γη της επαγγελίας, τη ρέουσα μέλι και γάλα. 

     Καθώς βρίσκεται στην ηλικία των 120 ετών και έχει την πληροφορία από τον Κύριο ότι θα αναχωρήσει, κλείνει με μια προσευχή πίστεως και ευγνωμοσύνης προς το Θεό. Ο συγγραφέας της επιστολής  «προς Εβραίους» στο κεφάλαιο ΙΑ/11 όπου γίνεται αναφορά στους ανθρώπους της πίστεως κάνει μια ιδιαίτερη αναφορά στον Μωυσή. 

23 Με πίστη ο Μωυσής, αφού γεννήθηκε, κρύφτηκε από τους γονείς του τρεις μήνες, επειδή είδαν χαριτωμένο το παιδί και δεν φοβήθηκαν το διάταγμα του βασιλιά. 

24 Με πίστη ο Μωυσής, αφού μεγάλωσε, αρνήθηκε να λέγεται γιος τής θυγατέρας τού Φαραώ, 

25 προκρίνοντας να κακουχείται με τον λαό τού Θεού, μάλλον, παρά να έχει πρόσκαιρη απόλαυση αμαρτίας 

26 κρίνοντας τον ονειδισμό χάρη τού Χριστού μεγαλύτερον πλούτο παρά τούς θησαυρούς τής Αιγύπτου επειδή, απέβλεπε στη μισθαποδοσία. 

27 Με πίστη άφησε την Αίγυπτο, χωρίς να φοβηθεί τον θυμό τού βασιλιά επειδή, περίμενε υπομονετικά, σαν να έβλεπε τον αόρατο. 

28 Με πίστη έκανε το Πάσχα και την πρόσχυση του αίματος, για να μη τους αγγίξει αυτός που εξολόθρευε τα πρωτότοκα. 

29 Με πίστη διάβηκαν την Ερυθρά Θάλασσα σαν διαμέσου ξηράς που, όταν δοκίμασαν το ίδιο και οι Αιγύπτιοι, καταποντίστηκαν. 

      Ό,τι έκανε ο Μύωσής στη ζωή του ήταν στηριγμένο στην ακλόνητη πίστη του στο Θεό. Τώρα τελειώνει η περιπλάνηση του λαού Ισραήλ στην έρημο που κράτησε σαράντα χρόνια και που ήταν αποτέλεσμα της απιστίας τους, της έλλειψης εμπιστοσύνης στο Θεό. Θυμόμαστε τα γεγονότα και το τι ακριβώς είχε συμβεί. Μια ομάδα κατασκόπων είχαν σταλεί από το Μωυσή, για να κατασκοπεύσει την υποσχόμενη γη της επαγγελίας, όπου επρόκειτο να μπει και να την καταλάβει ο λαός Ισραήλ. Όταν επέστρεψαν, η μία ομάδα είχαν γίνει δύο. Η πρώτη ομάδα αποτελείτο από δέκα άτομα, τα οποία φοβισμένα και απελπισμένα απέκλειαν το γεγονός της εισόδου του λαού στη γη της επαγγελίας, γιατί θεώρησαν τους κατοίκους αήττητους. Η δεύτερη ομάδα αποτελείτο από δύο άτομα τον Ιησού, γιο του Ναυή και το Χάλεβ, γιό του Ιεφωνή. Αυτοί είπαν ότι ο λαός θα έπρεπε να προχωρήσει, στηριζόμενος στις υποσχέσεις και τη δύναμη του Θεού. 

      Δύο ομάδες είδαν τα ίδια πράγματα, όμως πόσο διαφορετική ήταν η ερμηνεία έδωσαν σ’ αυτά που είδαν! Παντού και πάντοτε η γλώσσα της πίστης είναι αντίθετη με τη γλώσσα της απιστίας. Τα μάτια του πιστού προσηλώνονται στο Θεό με αποτέλεσμα οι δυσκολίες να παραβλέπονται. Τα μάτια του άπιστου θολώνουν από τα εξωτερικά φαινόμενα, τα οποία ο εχθρός διογκώνει υπέρμετρα, ώστε να μη μπορεί να διακρίνει το Θεό και τη δύναμή Του. 

      Ο Θεός «αγανάκτησε» με την απιστία του λαού με αποτέλεσμα να πεθάνουν όλοι στην έρημο (Εβραίους Γ/3: 17) & (Αριθμοί ΙΔ/14: 21-23). Μόνον δύο από τη γενεά αυτή επέζησαν, ο Χάλεβ και ο Ιησούς του Ναυή, που στηριζόμενοι στην υπόσχεση του Θεού δεν είχαν καταληφθεί από απιστία, απογοήτευση και αποθάρρυνση, όπως είχε συμβεί στους υπολοίπους. 

       Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο Μωυσής από την κορυφή Φασγά του όρους Νεβώ, απέναντι της Ιεριχώ, βλέπει τη χώρα που του δείχνει ο Κύριος, τη γη της επαγγελίας (Δευτερονόμιον ΛΔ/34). Σε λίγο ο Μωυσής, ο "θεράπων του Θεού", θα "τελευτήσει" και η ταφή του θα γίνει στην κοιλάδα που βρίσκεται στη γη Μωάβ, απέναντι του Βαίθ-φεγώρ και ουδείς γνωρίζει το σημείο ταφής του έως της σήμερον" (Δευτερονόμιο ΛΔ/34: 5-6). Παρά τον αγώνα του δεν εισήλθε ποτέ στη χώρα της επαγγελίας... την είδε μόνον από μακριά. Εκεί στην κορυφή Φασγά ο Μωυσής αισθάνεται την ανάγκη να κάνει μια προσευχή στον Κύριο για την ειλικρινή μετάνοια του λαού καθώς και για την περαιτέρω πορεία του. 

      1. Κύριε, εσύ έγινες σε μας καταφυγή από γενεά σε γενεά. 

    Καθώς ο λαός βαδίζει μέσα στο καύμα της ερήμου απειλούμενος από μύριους κινδύνους και κυρίως από τους εχθρούς του Θεού τους Αμαληκήτες αλλά και από άλλους, καταφεύγει στον Κύριο. Αυτός είναι το στήριγμα και η καταφυγή του λαού Του. Τι ωραία λόγια αλλά και πόσο επίκαιρα για τις μέρες μας! Ενώ τα πάντα γύρω μας καταρρέουν, όλα χάνονται, όλα γκρεμίζονται και ότι εφηύρε ο άνθρωπος μέχρι σήμερα δεν μπορεί να σταθεί πλέον, ο Θεός παραμένει το μόνο καταφύγιο για το λαό Του. Αυτός είναι ο Θεός και αυτή είναι η δύναμή Του. Είναι Θεός Άναρχος, Αιώνιος, Αυθύπαρκτος, Κύριος, Παντοκράτωρ, ζωντανός, αληθινός, αιώνιος. Γι’ αυτό τα λόγια που είπε κάποτε ο Απ. Πέτρος στον Κύριο είναι και θα είναι πάντοτε επίκαιρα: «Κύριε που να υπάγωμεν και από του προσώπου σου, που να καταφύγουμε, έχεις λόγους ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). Που να πάει σήμερα ο άνθρωπος, ποιόν να υποστηρίξει, σε ποιόν να ακουμπήσει τώρα που όλα γύρω μας έχουν καταρρεύσει; Ο κόσμος γύρω μας βουλιάζει, χάνεται, άνθρωποι απελπισμένοι, ανήμποροι, μη έχοντες πού να καταφύγουν, καταρρέουν, αυτοκτονούν, χάνονται. Όλα γύρω μας είναι εφήμερα, προσωρινά και ευμετάβλητα. Γι’ αυτό αδυνατούν να στηρίξουν τον άνθρωπο και τον φέρνουν σε απόγνωση. Ο πιστός άνθρωπος έχει καταφύγιο, έχει το πλέον ασφαλές καταφύγιο, που είναι ο αιώνιος, παντοδύναμος και αμετάβλητος Θεός. 

      2. Πριν γεννηθούν τα όρη, και πλάσεις τη γη και την οικουμένη και από τον αιώνα μέχρι τον αιώνα, εσύ είσαι ο Θεός. 

       Ο Θεός έφτιαξε τα όρη και έπλασε την οικουμένη. Αυτός είναι "ο Ών και ο Ήν και ο Ερχόμενος" (Αποκάλυψη Α/1: 8). Από τη μια πλευρά η ανθρώπινη προσωρινότητα, αδυναμία, ανεπάρκεια, θνητότητα, ο τάφος είναι η δραματική φυσική κατάληξη και από την άλλη η αιωνιότητα και η παντοδυναμία του Θεού, ο οποίος δεν παύει να προσκαλεί τον κάθε άνθρωπο σε μετάνοια και επιστροφή σ’ Εκείνον -"επιστρέψατε υιοί των ανθρώπων". Να επιστρέψουν σ' Εκείνον που είναι αιώνιος, αναλλοίωτος: Σ' Αυτόν "εις τον οποίον δεν υπάρχει αλλοίωση ή σκιά μεταβολής" (Ιακώβου Α:17). Αυτός που τον περιμένει τον άνθρωπο για να του χαρίσει αιώνια ζωή. Επιστρέψτε λέει ο Θεός. «Ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από της οδού αυτού και να ζή επιστρέψατε, επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών δια τι να αποθάνητε, οίκος Ισραήλ;» (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33 : 11). Το αιώνιο ερώτημα του Θεού προς τον άνθρωπο είναι: «Γιατί να πεθάνετε;». 

        3. Ξαναφέρνεις τον άνθρωπο στο χώμα και λες: Επιστρέψτε, γιοι των ανθρώπων. 

     Την πρόσκληση του Θεού για μετάνοια και επιστροφή σ’ Αυτόν την απορρίπτει ο άνθρωπος. Αυτή η άρνησή του τον οδηγεί στον αιώνιο θάνατο, που είναι η αιώνια απομάκρυνσή του από το Θεό. Ο άνθρωπος, που είχε πλαστεί "κατ' εικόναν Θεού", για να ζει κοντά στο Θεό, από τον οποίο απομακρύνθηκε εξαιτίας της αμαρτίας του, οδηγείται στο χώμα. Η προειδοποίηση του Θεού προς τους πρωτοπλάστους ήταν σαφής: 

16 Προσέταξε δε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ λέγων, Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, 

17 από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ' αυτού διότι καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει. 

     4. Επειδή, μπροστά σου 1.000 χρόνια είναι σαν τη χθεσινή ημέρα, που πέρασε, και σαν μια φυλακή τής νύχτας. 

     Το σύντομο της ανθρώπινης ζωής έρχεται σε αντίθεση με την αιωνιότητα του Θεού. Πώς μετράει ο Θεός το χρόνο; Υπάρχει γι' Αυτόν χρόνος; Τι είναι ο χρόνος και ποια είναι η συσχέτιση με την ανθρώπινη ζωή; Σε απάντηση όλων αυτών των ερωτημάτων αναφέρεται μια διαχρονική διακήρυξη: "Διότι χίλια έτη ενώπιόν σου είναι, ως ημέρα η χθές, ήτις παρήλθε". Πόσο μεγάλη χρονική περίοδος φαίνεται στην ανθρώπινη αντίληψη μια χιλιετία! Τι είναι όμως για το Θεό αυτή η χιλιετία; Είναι: "ως ημέρα η χθές, ήτις παρήλθε και ως φυλακή της νυκτός": Η νύκτα - από τη δύση ως την ανατολή, διαιρείτο εις 4 "φυλακάς". Οι βοσκοί, για να προστατεύσουν τα ποίμνιά τους κρατούσαν "φυλακάς" (βάρδιες). Ας θυμηθούμε την αναφορά του ευαγγελιστή "Λουκά" (Β/2: 8) για τη νύκτα της γεννήσεως του Σωτήρος: "Και ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος, διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς και φυλάττοντες φυλακάς της νυκτός, επί το ποίμνιον αυτών». 

      5. Τους κατακλύζεις, είναι σαν όνειρο της αυγής, σαν χορτάρι, που παρέρχεται. 

      6. το πρωί ανθίζει και παρακμάζει, την εσπέρα κόβεται και ξεραίνεται. 

     Η αναφορά αυτή είναι ιδιαίτερα έντονη και χαρακτηριστική της προσωρινότητας των ανθρωπίνων πραγμάτων. Η ανθρώπινη ζωή είναι σύντομη, είναι παροδική, όπως ο ύπνος. Κοιμάται ο άνθρωπος, ξεκουράζεται, ονειρεύεται και καθώς ξυπνάει, δεν έχει συναίσθηση του χρόνου που πέρασε. Μία άλλη πολύ ωραία παρομοίωση είναι ότι η ανθρώπινη ζωή είναι σαν το χορτάρι: "το πρωί ανθεί και παρακμάζει", παρακμάζει όχι το απόγευμα, αλλά αυτό το ίδιο το πρωί, απλώς το "εσπέρας κόπτεται και ξηραίνεται" (εδ. 6). Δεν είναι πράγματι έτσι η ανθρώπινη ζωή; Πόσο διαρκεί η ικμάδα και η φυσική ωραιότητα; 

7 Επειδή, στην οργή σου εκλείπουμε, και στον θυμό σου ταραζόμαστε. 

8 Έβαλες τις ανομίες μας μπροστά σου, τις κρυφές πτυχές μας στο φως τού προσώπου σου. 

9 Επειδή, όλες οι ημέρες μας παρέρχονται στην οργή σου διατρέχουμε τα χρόνια μας σαν διανόημα.

       Είναι η ανθρώπινη αμαρτία και η συνεχής αμετανοησία του ανθρώπου που προκαλεί την οργή του Θεού: "Διότι εκλείπομεν εν τη οργή σου, και εν τω θυμώ σου ταραττόμεθα". Ο οφθαλμός του Κυρίου δεν εξετάζει επιφανειακά την ανθρώπινη ζωή. Τα "πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα στα μάτια Του" (Εβραίους Δ/4: 13) και "σ' Αυτόν θα δώσουμε λόγο". Ο Μωυσής διακρίνει την αμαρτωλότητα του λαού του, που συμπεριλαμβάνει και τον εαυτό του, "έθεσας τας ανομίας ημών ενώπιόν σου, τα κρύφια ημών εις το φως του προσώπου σου" (εδ. 8). Ο άνθρωπος είναι ικανός να κρύψει τον πραγματικό εαυτό του από όλους ανθρώπους, όμως πώς είναι δυνατόν να ξεφύγει από το άγρυπνο μάτι του Κυρίου; Ο προφήτης "Ζαχαρίας" (Δ/4: 10) χρησιμοποιεί μια πολύ δυνατή έκφραση "οι επτά εκείνοι οφθαλμοί του Κυρίου, οι περιτρέχοντες δια πάσης της γης".

     Έτσι μέσα σ' αυτή την κατάσταση της ανθρώπινης αποστασίας και ανομίας βρίσκεται ο άνθρωπος αποκομμένος από τη ζωή του Θεού, μέτοχος του θανάτου. Ακόμη και από τη στιγμή της φυσικής του σύλληψης είναι φορτισμένος με τα στοιχεία του πόνου, της θνητότητας, της φθοράς. 

      "πάσαι αι ημέραι ημών παρέρχονται εν τη οργή σου...". 

   "Πάσαι αι ημέραι" - όχι ορισμένες - αλλά η κάθε ημέρα - και η πιο όμορφη και ευτυχισμένη έχει και το κρυφό, πικρό της δάκρυ. Κάποιος κίνδυνος, κάποια αδιόρατη, φευγαλέα ίσως, απειλή καραδοκεί. Οι ημέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνούν με τόση ταχύτητα: "διατρέχομεν τα έτη ημών ως διανόημα" (εδ. 9). Καθώς τα χρόνια διαδέχονται το ένα το άλλο, τόσο συχνά διερωτάται ο άνθρωπος: Είναι δυνατόν τόσο γρήγορα να πέρασαν τα 20, τα 30, τα 50, τα 80 χρόνια; Ναι περνούν σαν διανόημα, σαν μια γρήγορη φευγαλέα σκέψη. 

      10. Οι ημέρες τής ζωής μας είναι ουσιαστικά 70 χρόνια, και αν είμαστε σε ευρωστία, 80 χρόνια, όμως, και το καλύτερο μέρος τους είναι κόπος και πόνος, επειδή γρήγορα παρέρχεται, και εμείς πετάμε. 

      Βλέπουμε ανθρώπους να φθάνουν τα 70 η και τα 80 χρόνια. Κάνοντας μια αναδρομή διαπιστώνει κανείς ότι η ζωή τους ήταν κούραση, πόνος, κόπος. Δυστυχώς αυτό είναι το συμπέρασμα για την ανθρώπινη ζωή. Όχι μόνο τα χρόνια του γήρατος, τα "εβδομήκοντα" ή τα "ογδοήκοντα" ανήκουν σ' αυτή την κατηγορία, αλλά ακόμη και εκείνα τα χρόνια της βρεφικής, της παιδικής ηλικίας (ας θυμηθούμε τις παιδικές ασθένειες), της εφηβικής (τα έντονα προβλήματα της εφηβείας), της νεανικής (την αβεβαιότητα της επαγγελματικής και οικογενειακής αποκαταστάσεως), της ώριμης ηλικίας (με τον συνεχή αγώνα επαγγελματικής επιτυχίας και επιβραβεύσεως, κ.ο.κ.), της γεροντικής ηλικίας (με την αυξανομένη επισώρευση προβλημάτων υγείας). Σαν επωδός, σε κάθε φάση, θα πρέπει να έρχονται: "... και το καλύτερο μέρος αυτών είναι κόπος και πόνος... και ημείς πετώμεν". 

      Ας θυμηθούμε τη συνομιλία που είχε ο Ιακώβ (Ισραήλ) με τον Φαραώ. 

7 Εισήγαγε δε ο Ιωσήφ Ιακώβ τον πατέρα αυτού και παρέστησεν αυτόν ενώπιον του Φαραώ και ευλόγησεν ο Ιακώβ τον Φαραώ. 

8 Και είπεν ο Φαραώ προς τον Ιακώβ, Ως πόσαι είναι αι ημέραι των ετών της ζωής σου; 

9 Και ο Ιακώβ είπε προς τον Φαραώ, Αι ημέραι των ετών της παροικίας μου είναι εκατόν τριάκοντα έτη ολίγαι και κακαί υπήρξαν αι ημέραι των ετών της ζωής μου. Λίγες και κακές είναι οι ημέρες του ανθρώπου πάνω στη γη. 

        11. Ποιος γνωρίζει τη δύναμη της οργής σου, και του θυμού σου, ανάλογα με τον φόβο σου; 

    Ο πιστός άνθρωπος θα πρέπει να στέκεται με θαυμασμό και σεβασμό (φόβο)  μπροστά στη δύναμη του Θεού. Καθημερινά βλέπουμε τον άνθρωπο να ζει μέσα στο άγχος, την κούραση, την απογοήτευση, τη θλίψη. Αιτία όλων είναι η κακή σχέση μας με το Θεό και το θέλημά Του. Άραγε πόσοι αναγνωρίζουν τη δύναμη του Θεού και αισθάνονται την ανάγκη μετάνοιας, μεταστροφής, αλλαγής πορείας, συμμόρφωσης με το θέλημά Του; 

     12. Δίδαξέ μας να μετράμε έτσι τις ημέρες μας, ώστε να προσκολλούμε τις καρδιές μας στη σοφία. 

     Η περικοπή αυτή έρχεται να μας θυμίσει τη μεγάλη σημασία του χρόνου: Οι ημέρες της ζωής μας, όταν σπαταλώνται στην αμαρτία, την αποστασία, έξω από το θέλημα του Θεού, είναι χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς σκοπό. Όμως για τον άνθρωπο εκείνον, που γνώρισε τον Θεό, για εκείνον που γεύθηκε τη "σωτήρια χάρη" (επιστολή Τίτου Β/2: 10) και διδάχθηκε τη Θεία "παιδεία", για εκείνον που στην καρδιά του κατοικεί ο Χριστός δια της πίστεως (Εφεσίους Γ/3: 17), η ηλικία δε γίνεται πια αβάστακτο βάρος. Και στα νεανικά χρόνια και στην ώριμη ηλικία και στην ηλικία των "εβδομήκοντα και ογδοήκοντα", αλλά τολμώ να προσθέσω και στην ηλικία των ενενήντα και των εκατό - όταν ο Θεός το επιτρέπει - η ζωή με τη χάρη του Θεού έχει σκοπό και νόημα για υπηρεσία, για μαρτυρία, για προσευχή, έστω και εάν οι σωματικές ή και οι πνευματικές δυνάμεις ατονούν και κάμπτονται. Ας θυμηθούμε ότι ο Μωυσής όταν έγραφε αυτά τα λόγια ήταν 120 ετών και είχε αρχίσει τη θαυμαστή διακονία του όταν ήταν ήδη 80 ετών! Η προχωρημένη, λοιπόν ηλικία με τη χάρη του Θεού ας μη γίνεται πρόξενος γογγυσμού, ηττοπάθειας, μαρασμού κλπ. 

    Καθώς ένας καινούργιος χρόνος ξεκίνησε, καθώς ένας καινούργιος δρόμος άρχισε με 365 δύσκολες, αβέβαιες, άγνωστες στροφές, ας έρθουμε ενώπιον του Κυρίου και ας επαναλάβουμε με ευγνωμοσύνη τα λόγια του Δαβίδ στον ΡΓ/103 ψαλμό:

1 Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον και πάντα τα εντός μου το όνομα το άγιον αυτού. 

2 Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον, και μη λησμονής πάσας τας ευεργεσίας αυτού 

3 τον συγχωρούντα πάσας τας ανομίας σου τον ιατρεύοντα πάσας τας αρρωστίας σου 

4 τον λυτρόνοντα εκ της φθοράς την ζωήν σου, τον στεφανούντά σε με έλεος και οικτιρμούς 

5 τον χορτάζοντα εν αγαθοίς το γήράς σου η νεότης σου ανανεούται ως του αετού. 

      Εκείνο το «πάσας τας ευεργεσίας αυτού» αδυνατώ να το κατανοήσω, γιατί κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει τις επεμβάσεις του Θεού μέσα στη ζωή του. Γι’ αυτό ο Χριστιανός δε "συνταξιοδοτείται" αλλά θα πρέπει να μένει πιστός μέχρι τέλους (Ματθαίος ΚΔ/24: 13). Όσο και αδύναμος να βρεθεί, πάντα θα είναι σε θέση να προσφέρει. Ποτέ να μην ξεχνάμε την υπηρεσία την οποία είχε αναλάβει ο Επαφράς και την οποία ο Απ. Παύλος αποκαλύπτει στην επιστολή «προς Κολοσσαείς» (κεφ. Δ/4, εδ. 12). «Σας ασπάζεται ο Επαφράς, όστις είναι από σας, ο δούλος του Χριστού, πάντοτε αγωνιζόμενος διά σας εν ταις προσευχαίς, διά να σταθήτε τέλειοι και πλήρεις εις παν θέλημα του Θεού». Αλήθεια πόσο με συγκινεί τούτη η υπηρεσία του Επαφρά! Ήταν αγωνιστής της προσευχής, προσευχόταν για τους αδελφούς του. Ας μην τα ξεχάσουμε ούτε στιγμή τούτα τα λόγια μέσα στο χρόνο που άρχισε. Πρόκειται για μια μεγάλη υπηρεσία που είναι απόλυτα σύμφωνη με το λόγο του Θεού. 

     Ενώ το πρώτο μέρος του ψαλμού (εδ. 1) παρουσιάζει το Θεό ως την πηγή της αναπαύσεως και το δεύτερο μέρος (εδ. 7) Τον παρουσιάζει ως την πηγή της κρίσεως και της οργής, το τρίτο αυτό μέρος (εδ. 13) παρουσιάζει το Θεό ως την πηγή του Ελέους για όποιον άνθρωπο πραγματικά μετανοήσει και επικαλεστεί το Έλεός του μέσα στη ζωή του. 

     Επικαλείται ο Μωυσής το Έλεος του Θεού. Είναι μια έκκληση γεμάτη πάθος, ικεσία και πίστη. Είναι μια κραυγή εκζητήσεως του Θείου Ελέους: "Επίστρεψον, Κύριε εώς πότε;...". Ζητάει από τον Κύριο να στρέψει το πρόσωπόν Του με συγκατάβαση. Πώς είναι δυνατόν τούτο; Ο Μωυσής έχει μια εσωτερική πληροφόρηση από το Πνεύμα του Θεού, ότι ο Θεός έχει ένα σχέδιο λυτρώσεως του ανθρώπου από την αμαρτία. Διερωτάται όμως πώς θα γίνει αυτό και πότε τούτο θα πραγματοποιηθεί: "έως πότε;". Η προσδοκία της έλευσης του Σωτήρος Χριστού φωλιάζει στην καρδιά του καθώς ατενίζει το Έλεος του Θεού: "γίνου ίλεως εις τους δούλους σου" (εδ. 13). Ο Μωυσής πρόκειται σύντομα ν' αναχωρήσει, όμως η καρδιά του μένει με το λαό του, αυτούς σκέπτεται, γι' αυτούς προσεύχεται. Ο Απ. Παύλος αιώνες αργότερα προσεύχεται για τον λαό του επίσης και γράφει: «η επιθυμία τής καρδιάς μου, και η δέησή μου προς τον Θεό υπέρ του Ισραήλ, είναι για τη σωτηρία τους» (Ρωμαίους Ι/10: 1). 

     Αποβλέπει, όμως, ο Μωυσής σε μια πλήρη έκχυση του Θείου Ελέους, σ' ένα μέτρο που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη σκέψη: "Χόρτασον ημάς του ελέους σου από πρωίας και θέλομεν αγάλεσθαι και εφραίνεσθαι κατά πάσας τας ημέρας ημών" (εδ. 15). Το έθνος αυτό επρόκειτο να απολαύσει πλούσιες ευλογίες με αποκορύφωση την ένδοξη βασιλεία του Δαβίδ. Όμως, προφητικά τα παραπάνω λόγια θα πραγματοποιούντο μέσω Εκείνου που θα γεννιόταν "εκ σπέρματος Δαβίδ" και στον Οποίο "παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται ότι τον Κύριο Ιησού Χριστό εις δόξαν Θεού πατρός" (Φιλιππησίους Β/2 : 10). 

      Ο χορτασμός του προηγουμένου εδαφίου συμπληρώνεται με μία ανάλογη έκφραση: "Εύφρανον ημάς αντί των ημερών καθ' άς έθλιψας ημάς, των ετών καθ' ά είδομεν κακά" (εδ. 15). Το κακό αμαρτωλό παρελθόν μας ας λησμονηθεί μπροστά στη σωτηρία που προσφέρει ο Κύριος.  Ο Θεός καλεί και σήμερα τον άνθρωπο «έλθετε τώρα, και ας διαδικασθώμεν, λέγει Κύριος εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως το πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών, εάν ήναι ερυθραί ως κόκκινον, θέλουσι γείνει ως λευκόν μαλλίον» (Ησαΐας Α/1: 18). Στο βιβλίο του προφήτη "Μιχαία" αναφέρεται: «θέλεις ρίψει πάσας τας αμαρτίας αυτών εις τα βάθη της θαλάσσης» (Μιχαίας Ζ/7 : 19). 

      Στα τελευταία εδάφια ο Μωυσής στρέφεται με ιδιαίτερη έμφαση στον τελικό προορισμό του Θείου Έργου ανάμεσα στο λαό Του. "Ας γείνη το έργον σου φανερόν εις τους δούλους σου..." (εδ. 16). Ο λαός, χωρίς αμφιβολία, είχε δει τις θαυμαστές θείες επεμβάσεις τα τελευταία αυτά σαράντα χρόνια. Όμως πόσο συχνά τις είχε λησμονήσει και είχε αποστατήσει και απομακρυνθεί από το Θεό. 

       Καθώς προχωρεί τώρα ο Μωυσής στην ολοκλήρωση του Ψαλμού προσεύχεται ο λαός αυτός να έρθει σε μεγαλύτερη κατανόηση του Έργου του Θεού και ζητά το Άγιον Πνεύμα να φωτίσει το νουν του λαού, να ανοίξουν τα πνευματικά τους μάτια, για να διακρίνει το θαυμαστό Έργο του Θεού! Εάν δεν ενεργήσει ο Θεός, τα μάτια των ανθρώπων ποτέ δεν ανοίγουν, γιατί ο εχθρός τα κρατάει κλειστά μέσα στην άγνοια του Λόγου, την αγνωσία Θεού. 

       Τούτος ο ψαλμός συνδέεται με μία επαγγελία προς τα παιδιά μας: "και η δόξα σου εις τους υιούς αυτών". Τι θαυμαστή επαγγελία! Ο Πέτρος στην ομιλία του την ημέρα της Πεντηκοστής το διακήρυξε: «η υπόσχεση είναι προς εσάς και προς τα παιδιά σας, και προς όλους εκείνους που είναι μακριά, όσους θα προσκαλέσει ο Κύριος ο Θεός μας». (Πράξεις Β/2: 39). 

      Έτσι θα πειραματισθούν την αγαθότητα, την αγάπη του Θεού για τον κάθε άνθρωπο: "και ας είναι η λαμπρότης Κυρίου του Θεού ημών εφ' ημάς" (εδ. 17). Είναι η τελευταία ευλογία που δίνει ο Μωυσής στο λαό Του, ο λαός του Θεού να φέρει τα δείγματα, τα χαρακτηριστικά, τα πειστήρια της δύναμης του Θεού. Να είναι λαός πρότυπο που θα δείχνει την ωραιότητα, την αγιότητα, τη λαμπρότητα του ουρανού μέσα στο περιβάλλον του στην καθημερινή του ζωή: "και το έργον των χειρών ημών, το έργον των χειρών ημών στερέωνε αυτό". Αυτή η λαμπρότητα θα έπρεπε να εκδηλώνεται όχι σε μια απόκοσμη, ατομιστική απομόνωση, όχι σε μία απομόνωση από τη ζωή, τον αγώνα της, τα καθημερινά της προβλήματα, αλλά με μια ενεργό, αποτελεσματική, δραστήρια ενεργοποίηση. Και τούτο το έργο των "χειρών ημών", για να έχει αποτελέσματα στη ζωή μας, θα πρέπει να κατευθύνεται από το Πνεύμα το Άγιο του Θεού. Είναι ο ίδιος ο Θεός που θα στερεώσει τούτο το Έργο: "στερέωνε αυτό". 

      Έτσι καθώς μπήκαμε σε έναν καινούργιο χρόνο, εύχομαι σε όλους η προσευχή αυτή του Μωυσή που έγινε πριν από 3.500 περίπου χρόνια να φέρει αναζωογόνηση στην πνευματική μας ζωή, ώστε να διακηρύξουμε το Ευαγγέλιο όχι με ωραία λόγια, αλλά με την πρακτική καθημερινή μας ζωή για τη δόξα του Θεού και για τη σωτηρία πολύτιμων αθανάτων ψυχών. ---