ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ

 
Βιβλίο "ΑΡΙΘΜΩN",   κεφ. ΙΓ/13  & ΙΔ/14.               (ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ)

Βιβλίο "ΙΗΣΟΥ ΤΟΥ ΝΑΥΊ",  κεφ. ΙΔ/14  & ΙΕ/15.

        Μια μοναδική ιστορία θα μελετήσουμε μέσα από την "Παλαιά Διαθήκη" που έχει σχέση με την απιστία, με την έλλειψη εμπιστοσύνης στη δύναμη και το Πρόσωπο του Θεού. Βρισκόμαστε στο δέκατο πέμπτο αιώνα (1490) π.Χ. O λαός Ισραήλ ύστερα από πολλές περιπέτειες και πολλούς κινδύνους μέσα στην έρημο, από τους οποίους το "κραταιό" χέρι του Θεού τον ελευθέρωσε, έφτασε στην πόλη Κάδης. Έφτασε πλέον σε απόσταση αναπνοής από τη χώρα την οποία ο Θεός είχε υποσχεθεί στον Αβραάμ ότι θα παραδώσει ως κληρονομιά στο σπέρμα του (Γένεση ΙΕ/15: 18-21). Ένα μόνο ποτάμι τους χώριζε από τη γη την αγαθή, γη ποταμών υδάτων, πηγών, που ανάβλυζαν μέσα από κοιλάδες και από βουνά, γη ρέουσα γάλα και μέλι (Έξοδος Γ/3: 17). Τίποτα άλλο δε χρειαζόταν πλέον από το να επιτεθούν και να καταλάβουν τη χώρα, υπακούοντας πλήρως στις οδηγίες του Θεού. 

      Το δύσκολο παρελθόν φαίνεται να έχει πλέον περάσει. Σκλαβιά, Αίγυπτος, Φαραώ, έρημος, Αμαλικήτες, Φιλισταίοι, φίδια στην έρημο, μάχες επί μαχών, όλα αυτά πλέον έφτασαν στο τέλος. Βεβαίως όλα τούτα δεν ήταν παρά ένα «σχολείο», απ’ όπου ο Θεός θέλησε να περάσει το λαό Του, για να τους "εκπαιδεύσει" και να τους κάνει άξιους πολίτες εκείνης της ποθητής χώρας. Ας θυμηθούμε τα λόγια του "Δευτερονομίου", (κεφ. Η/8, εδ. 2): "Και θέλεις ενθυμείσθαι πάσαν την οδόν, εις την οποίαν σε ώδήγησε Κύριος ο Θεός σου τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη εν τη ερήμω, διά να σε ταπεινώση, να σε δοκιμάση, διά να γνωρίση τα εν τη καρδία σου, εάν θέλης φυλάξει τας εντολάς αυτού, ή ουχί".

         Μετά  απ'  όλα  αυτά  ο Μύωσής  έρχεται  μπροστά  στο  λαό  και τους λέει τα εξής λόγια: «ιδού, Κύριος ο Θεός σου παρέδωκε την γην έμπροσθέν σου ανάβα, κυρίευσον, καθώς ελάλησε  προς σε Κύριος  ο  Θεός  των  πατέρων  σου,  μη  φοβηθής  μηδέ  δειλιάσης» (Δευτερονόμιον Α/1: 21). 

      Η διαταγή είναι σαφής. Φθάσαμε. Κύριος ο Θεός σου παρέδωσε τη γη που είναι μπροστά σου, δεν μένει τίποτα άλλο παρά να προχωρήσεις και να την κατακτήσεις. Μη φοβηθείς, ούτε να δειλιάσεις. Παρά τις τόσες και τόσες θαυμαστές επεμβάσεις του Θεού πάνω και γύρω από το λαό Ισραήλ, ο λαός διατηρεί μέσα στην καρδιά του το δηλητήριο της απιστίας, της έλλειψης εμπιστοσύνης στο Θεό. Δε θέλησαν να στηριχτούν πάνω στα λόγια του Θεού, που πάντοτε είναι «ναι» και «αμήν» και να προχωρήσουν, για να καταλάβουν τη γη.

        Κατά βάθος μέσα στην καρδιά τους δεν είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό παρά τις θαυμαστές επεμβάσεις Του που είχαν δει στη ζωή τους. Μην σπεύσουμε να κατηγορήσουμε το λαό τούτο για ο,τιδήποτε, γιατί και εμείς πάρα πολλές φορές διστάζουμε να εμπιστευτούμε το Θεό, να στηριχτούμε στη δύναμή Του και να προχωρήσουμε σύμφωνα με τον αιώνιο Λόγο Του. Αλήθεια τι τραγικό, όταν δε μας αρκεί ο Λόγος του Θεού που είναι «ζων και ενεργός και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας» (Εβραίους Δ/4: 12). 

       Τι τραγικό όταν δεν αρκούν τα λόγια: «ιδού, Κύριος ο Θεός σου παρέδωκε την γην έμπροσθέν σου ανάβα, κυρίευσον». Όταν επικρατεί η απιστία, τότε προκρίνονται άλλες λύσεις ανθρώπινες, έξω από τα σχέδια του Θεού με αποτελέσματα πάντα αρνητικά και πολλές φορές ολέθρια. Διστάζει ο λαός να προχωρήσει, αντιπαρέρχεται την εντολή του Θεού και προτείνει τη δική του λύση η οποία είναι η εξής: "Πριν προχωρήσουμε και αναβούμε, να στείλουμε κατασκόπους να περιτριγυρίσουν τη γη και αφού παρατηρήσουν την όλη κατάσταση στην περιοχή, να μας αναφέρουν τι συμβαίνει εκεί για να δούμε τι θα κάνουμε".

       Όταν ο άνθρωπος στις σαφείς διακηρύξεις του Θεού αρχίζει να βάζει ερωτηματικά, τότε αρχίζει να απομακρύνεται από το Θεό με συνέπεια σιγά - σιγά να βουλιάζει. Ο Θεός βλέπει την χαμηλή ηθική και πνευματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο λαός και μη θέλοντας να παραβιάσει την ελεύθερη βούλησή τους, ανέχεται την επιθυμία τους να σταλούν οι κατάσκοποι, για να κατασκοπεύσουν τη γη. Κάποτε ο λαός ζήτησε να αποκτήσει Βασιλιά με τη δικαιολογία: «διά να ήμεθα και ημείς ως πάντα τα έθνη και να κρίνει ημάς ο βασιλεύς ημών και να εξέρχεται έμπροσθεν ημών και να μάχεται τας μάχας ημών». (Α΄ Σαμουήλ, κεφ. Η/8). Είχαν απορρίψει μέσα στην καρδιά τους το Θεό σαν Βασιλιά και ζητούσαν ανθρώπους βασιλείς. Η απάντηση του Θεού προς τον προφήτη Σαμουήλ ήταν: «Και είπεν ο Κύριος προς τον Σαμουήλ, Άκουσον της φωνής του λαού, κατά πάντα όσα λέγουσι προς σέ διότι δεν απέβαλον σε, αλλ' εμέ απέβαλον από του να βασιλεύω επ' αυτούς" (Α' Σαμουήλ Η/8: 7). Ένας νέος άνθρωπος ζητάει από τον πατέρα του να του δώσει την περιουσία που του ανήκει, για να φύγει μακριά και να ζήσει ασώτως. Σίγουρα θλίβεται ο πατέρας, δε συμφωνεί με την επιλογή του παιδιού του, όμως δε μπορεί να κάνει   διαφορετικά (Λουκάς ΙΕ/15: 11 -32). 

    Δεν παραβιάζει ο Θεός την ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου, όμως για κάθε επιλογή υπάρχουν αναπόφευκτα και οι ανάλογες συνέπειες. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο Κύριος μίλησε στο Μωυσή και του είπε: "Στείλε τον αρχηγό από κάθε φυλή, για να κατασκοπεύσουν τη γη την οποία σας χαρίζω". Η αποστολή ήταν συνολικά δώδεκα άνδρες, οι οποίοι ξεκίνησαν, μπήκαν μέσα στη γη επί 40 ημέρες κατασκόπευαν τη γη. Ουσιαστικά αυτοί οι άνθρωποι, αφού θα έβλεπαν ό,τι μπορούσαν να δουν με τα μάτια τους, θα επέστρεφαν πίσω φέρνοντας στο Μωυσή και στο λαό μία έκθεση, μία αναφορά, για όλα όσα είδαν. 

     Όταν επέστρεψαν, ενώ όλοι είχαν δει τα ίδια πράγματα, έφεραν δύο τελείως διαφορετικές αναφορές. Η μία αναφορά ανήκε στην πλειοψηφία, αφού με αυτή συμφώνησαν οι δέκα από τους κατασκόπους. Η άλλη αναφορά ανήκε στην μειοψηφία, αφού μ’ αυτή συμφώνησαν μόνο δύο. 

       Ας διαβάσουμε με προσοχή τούτες τις δύο εκθέσεις. Μειοψηφία και πλειοψηφία έχουν δει τα ίδια ακριβώς πράγματα. Πόσο έντονα μου θυμίζει τούτο την παραβολή των "δέκα παρθένων". Μωρές και φρόνιμες είναι μαζί, πιστεύουν τα ίδια πράγματα, ψάλουν τους ίδιους ύμνους, περιμένουν τον ίδιο νυμφίο, όμως, όταν εκείνος έρχεται, τις μισές απ’ αυτές αναγνωρίζει, τις άλλες μισές δεν τις αναγνωρίζει (Ματθαίος ΚΕ/25: 1-13). Τα ίδια πράγματα βλέπει ένας πνευματικός άνθρωπος με έναν σαρκικό. Όμως πόσο διαφορετικές εικόνες σχηματίζονται στο μυαλό και στην καρδιά του καθενός από τους δύο! 

    -- Η πρώτη έκθεση της πλειοψηφίας αναφέρει: Οι δέκα κατάσκοποι επιστρέφουν έκθαμβοι, πανικόβλητοι, εντελώς απελπισμένοι και φοβισμένοι και αναφέρουν στο Μωυσή: "Ναι είχε δίκιο ο Κύριος, η γη είναι έτσι όπως μας την υποσχέθηκε, γη ρέουσα μέλι και γάλα" (Έξοδος Γ/3: 17), αλλά όμως ο λαός που κατοικεί σ’ αυτήν είναι δυνατός, οι πόλεις είναι περιτειχισμένες και μεγάλες σφόδρα. Είδαμε εκεί και τους "υιούς Ανάκ" (Αριθμοί ΙΓ/13: 33), κάτι υπερμεγέθεις άνδρες που ήταν γίγαντες. Εμείς μπροστά τους είμαστε σαν ακρίδες". Μετά απ' αυτήν την έκθεση επικράτησε ανάμεσα στο λαό μεγάλη θλίψη, φόβος, πανικός και απελπισία. Πολύ γρήγορα κατέληξαν το συμπέρασμα: "Αδύνατον να επιτεθούμε στο λαό αυτό, διότι είναι πολύ πιο  δυνατοί από μας" (Αριθμοί ΙΓ/13: 31).  

      Οι άνθρωποι αυτοί κοίταξαν προς λάθος κατεύθυνση. Κοίταξαν τις ακρίδες, τους γίγαντες και τις οχυρωμένες πόλεις, αντί να προσηλώσουν τα μάτια τους σ' Εκείνον, μπροστά στον Οποίο ούτε των γιγάντων η δύναμη, ούτε των ακρίδων η αδυναμία είναι τίποτα. Εκείνη τη χώρα τους την είχε υποσχεθεί ο Θεός και αν Τον εμπιστεύονταν, Εκείνος μπορούσε να εκτελέσει την υπόσχεσή Του και να τους την παραδώσει. 

     Μέσα στην απιστία του  ο λαός,  όταν  άκουσε αυτά τα λόγια,  άρχισε  να φωνάζει και να κλαίει όλη τη νύχτα.  Όλοι ξέσπασαν  εναντίον  του Μωυσή και κατά του Κυρίου.  "Καλύτερα να  πεθαίναμε  στην Αίγυπτο  ή  στην  έρημο. Γιατί μας έφερε εδώ ο Θεός για να μας σκοτώσουν και να αρπάξουν τις γυναίκες μας  και   τα  παιδιά  μας;   Είναι   καλύτερα  να  επιστρέψουμε   στην  Αίγυπτο"  (Αριθμοί  ΙΔ/14:   2-4).   Κυριάρχησε   η    ανθρώπινη    αντιλογία,   η   εναντίωση,    η    αποστασία    από    τον     αληθινό  Θεό.  Κάτω  από   την επήρεια   του  πανικού  εξαιτίας  της  απιστίας  που  τους  είχε  καταλάβει,    μία   και    μόνη   ολέθρια   συμβουλή   μπόρεσαν    να   δώσουν   τούτοι   οι   άνθρωποι   στο   λαό:     "Ας πάμε   πίσω στην Αίγυπτο"   (Αριθμοί  ΙΔ/14: 3).

      Τι  ντροπή,  τι  απαξίωση,  τι  κατάπτωση,  τι  εξευτελισμός!  Σ' αυτό το έσχατο κατάντημα δε θα έφταναν  ποτέ, αν δεν  είχαν πάρει τα μάτια τους από την αγάπη  και τη δύναμη του αληθινού Θεού και δεν   είχαν  ξεχάσει   τις   θαυμαστές  επεμβάσεις  Του.  Δεν  εμπιστεύτηκαν   τον  Θεό και έτσι έχασαν το "μέλι και το γάλα" της όμορφης εκείνης χώρας και ξαναγύρισαν στην ξεραΐλα της ερήμου. Αναφέρει ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (Γ/3: 17)."Σε ποιους, όμως, παροργίστηκε για 40 χρόνια; Όχι σ' αυτούς που αμάρτησαν, των οποίων τα κόκαλα έπεσαν μέσα στην έρημο;".

       -- Στη δεύτερη έκθεση της μειοψηφίας  θα μπορούσε  να μπει ως επικεφαλίδα:  "Ο Κύριος  είναι μεθ'  ημών,  μη  φοβείσθε  αυτούς"  (εδ. 9).  Στη  συνέχεια  εκθέτουν  και  αυτοί με  τη σειρά τους τα γεγονότα:  "Πράγματι,  εκεί που  πήγαμε  υπήρχαν  γίγαντες  και  τους  είδαμε με τα μάτια μας, αλλά αν ο Κύριος ευαρεστείται σε μας, θα μας φέρει σ’ αυτή τη γη. Γι’ αυτό "ας αναβώμεν ευθύς", είπε ο Χάλεβ, ο ένας  από  τους  δύο,  "και ας  εξουσιάσουμε  τη Χαναάν, διότι δυνάμεθα να κυριεύσομεν αυτήν». Οι  δύο άνδρες  κατάσκοποι  της μειοψηφίας  προτρέπουν  το  λαό να  μην  αποστατεί από τον Κύριο και να μη φοβάται τ ο λαό που  κατοικούσε στη  γη που τους  έχει υποσχεθεί ο Κύριος, διότι ο λαός που κατοικεί εκεί  είναι   "ψωμί"  για  μας. Οι  άνθρωποι  αυτοί  δε  φοβήθηκαν  ν'  αντιμετωπίσουν  τη  συντριπτική αντίθετη πλειοψηφία, δε δείλιασαν ν' αντιταχτούν σ' ένα εχθρικό περιβάλλον. Σε θέματα ηθικών αρχών δε  θα  πρέπει  και  εμείς  να  δειλιάζουμε  μπροστά  στην  οποιαδήποτε  πλειοψηφία.  Στα  πνευματικά πράγματα  δε  θα  πρέπει  να  μας απασχολούν  οι  αριθμοί  ή  τα  ποσοστά. Στα  πνευματικά πράγματα ένας  μαζί  με  το Θεό  αποτελεί πλειοψηφία. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της σθεναρής τους στάσης; Οι δύο  της  μειοψηφίας,  χάρη  στην  πίστη  τους  στις υποσχέσεις του Θεού, μπήκαν στη γη Χαναάν,  οι υπόλοιποι δέκα, χάρη στην απιστία τους, τα κόκκαλά τους έπεσαν στην έρημο. 

      Δύο διαφορετικές εκθέσεις. Η πρώτη είναι γεμάτη γίγαντες απιστίας, η δεύτερη είναι γεμάτη με το θέλημα του Θεού. Οι πρώτοι απέβλεπαν στο "φαινόμενο" (Β΄ Κορινθίους Δ/4: 18), έβλεπαν τα κτίσματα και όχι τον Κτίσαντα, που είναι πάνω από τα κτίσματα (Ρωμαίους Α/1: 25). Ας είμαστε προσεκτικοί γιατί η απιστία μεγαλώνει τα εμπόδια μέσα στη ζωή μας, ενώ η πίστη τα μικραίνει. Κοίταξαν και ξανακοίταξαν τους ανθρώπους της περιοχής, τους πήραν μέτρα και καθώς γύρισαν πίσω, ένα είχαν να πουν φοβισμένοι ότι  οι άνθρωποι που κατοικούσαν στη γη είχαν ύψος τρία μέτρα. 

        Την μειοψηφία αποτελούσαν δύο "ήρωες της πίστεως": Ο Χάλεβ, ο υιός του Ιεφωνή, ο Κενεζαίος και ο Ιησούς, ο γιός του Ναυή. Αυτοί, καθώς βρέθηκαν μέσα στη χώρα, έκλεισαν τα σαρκικά τους μάτια και άνοιξαν την καρδιά τους, για να γεμίσει με τη συναίσθηση της παρουσίας του Θεού. Και αυτό ήταν το μήνυμα που έφεραν στο λαό τους, η παρουσία του Θεού. Ο Απόστολος Πέτρος αναφέρει: «Εάν ο Θεός είναι μεθ’ ημών τις ή καθ’ ημών» (Ρωμαίους Η/8: 31). Ποιος "γίγαντας" μπορεί να σταθεί μπροστά στην παρουσία του ζωντανού, του αληθινού Θεού, ποιος "γίγαντας" μπορεί να κάνει το λαό του Θεού να δειλιάσει; Ο Απ. Παύλος γράφοντας προς τους Χριστιανούς της Ρώμης διερωτάται: "Εάν ο Θεός ήναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ' ημών;" (Ρωμαίους Η/8: 31). 

       Παντού και πάντοτε η γλώσσα της πίστης είναι αντίθετη με τη γλώσσα της απιστίας. Τα μάτια του πιστού προσηλώνονται στο Θεό με αποτέλεσμα οι δυσκολίες, όσο μεγάλες και αν είναι, να μικραίνουν, να παραβλέπονται. Αντίθετα τα μάτια του άπιστου θολώνουν από τα εξωτερικά φαινόμενα, τα οποία ο εχθρός διογκώνει υπέρμετρα, ώστε να προσκολλάται στις δυσκολίες και να μη μπορεί να διακρίνει το Θεό. 

      Είδαν τα ίδια πράγματα, όμως πόσο διαφορετικά ερμήνευσαν αυτά που είδαν! Αυτή είναι η διαφορά του πιστού από τον άπιστο. Άλλη διαφορά δεν υπάρχει. Και οι δύο είναι μέσα στον κόσμο, και οι δύο περνάνε μέσα από τις ίδιες ταλαιπωρίες, από τα ίδια προβλήματα και όλοι τις ίδιες δύσκολες καταστάσεις αντιμετωπίζουν καθημερινά, όμως πόσο διαφορετικά φαίνονται όλα τούτα στα μάτια τους! Πόσο διαφορετικές εικόνες σχηματίζονται στην ψυχή τους και στο μυαλό τους! 

      Μέσα από τον ίδιο κόσμο περνάει ο Χριστιανός. Αυτόν τον κόσμο της ύλης τον βλέπει σαν ένα προσωρινό κατάλυμα, γιατί ξέρει ότι είναι «ξένος και πάροικος» (ψαλμός ΛΘ/39 :12) σε τούτη τη γη. Ξέρει ότι τίποτα δεν είναι περιορισμένο μπροστά στην απεραντοσύνη του Θεού, ότι υπάρχει άλλη γη, άλλη πόλη, άλλη χώρα γι’ αυτόν, γνωρίζει ότι «τεχνίτης και δημιουργός αυτής της χώρας είναι ο ίδιος ο Θεός» (Εβραίους ΙΑ/11: 10). Αυτό αρκεί, για να γνωρίζει τα πάντα γι’ αυτήν την πόλη. Εδώ ζει και αγωνίζεται όχι για να απολαύσει, αλλά για να προετοιμαστεί όσο το δυνατόν καλύτερα για τη χώρα εκείνη της μόνιμης κατοικίας. 

     Οι δύο ομάδες χαρακτήρισαν διαφορετικά τα πράγματα, γιατί ήταν διαφορετική η σχέση τους με το Θεό. Οι πρώτοι, "άδειοι" από την παρουσία του Θεού έβλεπαν μόνον γίγαντες. Οι δεύτεροι, γεμάτοι από την παρουσία του Θεού, δεν απέβλεψαν τους γίγαντες. Αλήθεια πόσο αφορά όλους μας τούτη η ιστορία! Όλοι περνάμε μέσα από έναν κόσμο που ζει μέσα στην αμαρτία. Γύρω μας βλέπουμε τα  ίδια  πράγματα,  όμως  το  θέμα  είναι  πού  πέφτουν  τα  μάτια μας, τι συγκρατούν, τι παρατηρούν.  

     Εάν ο Θεός είναι "έξω μου", μοιραία θα κοιτάζω κάτω τα γήινα, τα προσωρινά και θα με τρομάζουν τα προβλήματα της ζωής που πολλές φορές είναι μεγαλύτερα και από τους μεγαλύτερους "γίγαντες".

     Εάν ο Θεός είναι "μέσα μου", θα κοιτάζω σ' Εκείνον, θα αποβλέπω "εις τα άνω" (Κολοσσαείς Γ/3: 1), που είναι για τη δόξα Εκείνου και όσο Εκείνος θα μεγαλώνει μέσα στη ζωή μου, τόσο πιο μικροί και πιο ασήμαντοι θα γίνονται οι υπερμεγέθεις "γίγαντες" του κόσμου τούτου, που είναι τα μεγάλα, τα καθημερινά προβλήματα της ζωής. 

    Ο Χάλεβ, ο υιός του Ιεφωνή, ο Κενεζαίος, ήταν μια ψυχή γεμάτη από την παρουσία του Θεού. Ήταν ένας "γίγαντας"  πίστεως, αλλά ήταν και ένας άνθρωπος, όπως και ο Προφήτης Ηλίας, «ομοιοπαθείς με ημάς» (Επιστ. Ιακώβου Ε/5 εδ 17). Πού οφείλεται η επιτυχία αυτού του ανθρώπου ήρθε ο Θεός να το αποκαλύψει: «Ο Χάλεβ, ο δούλος μου, με ακολούθησε εντελώς» (Αριθμοί ΛΒ/32: 12) είπε ο Κύριος. Ο άνθρωπος αυτός δε δίστασε, δεν αμφισβήτησε τη δύναμη του Θεού, αλλά ταυτίστηκε μαζί Του και με το θέλημά Του. Πόσες ψυχές εκείνη την ημέρα θα ακούσουν από το στόμα του Κυρίου τούτα τα λόγια! Αυτή η ψυχή με ακολούθησε εντελώς. «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ. Σε λίγα στάθηκες πιστός, σε πολλά θέλω σε καταστήσει» (Ματθαίος ΚΕ/25: 23). 

      Ο Χάλεβ δεν ήταν Εβραίος, ήταν Κενεζαίος, (βλ. υστερ/φο), ήταν από άλλη φυλή. Ήταν ξένος προς τις διαθήκες και τις επαγγελίες του Θεού προς τον Ισραήλ (Εφεσίους Β/2: 12). Όμως όταν τα παιδιά της επαγγελίας επαναστάτησαν εναντίον του Κυρίου, αυτός στάθηκε πιστός μέχρι το τέλος. (Εβραίους Γ/3: 14). Ήταν άνθρωπος δυνατός με ισχυρή προσωπικότητα και προέβαλε μέσα στη ζωή του το θέλημα του Θεού. Είναι γεγονός ότι είναι δύσκολο να πας κόντρα στην πλειοψηφία. Η πλειοψηφία μπορεί να σε λιθοβολήσει, να σε απομονώσει, να σε απορρίψει. Αυτός ο άνθρωπος όμως  με τη δύναμη του Θεού δεν υποχώρησε, δε συμβιβάστηκε. Διακήρυξε εκείνο που έβγαινε μέσα από την καρδιά του και το οποίο ήταν σύμφωνο με το θέλημα του Θεού. 

     Έχει δύναμη η πλειοψηφία και είναι ελκυστική. Έχει δάφνες που όμως είναι προσωρινές και εφήμερες. Είπε κάποιος ότι η κοινωνία είναι σαν την πυραμίδα. Κατά το ίδιο τρόπο και η πνευματική ζωή θα λέγαμε ότι μοιάζει με μια πυραμίδα. Κάτω στη βάση είναι οι πολλοί. Κάποιοι απ’ αυτούς θα σωθούν χωρίς κανένα στεφάνι ή έπαινο «ως διά πυρός» (Α΄ Κορινθίους Γ/3: 15). Όσο προχωράμε πιο πάνω στην πυραμίδα, στενεύουν τα πράγματα, γίνονται λιγότεροι, στην κορυφή είναι λίγοι, είναι οι εκλεκτοί. Είναι εκείνοι που άφησαν τα πάντα και πίστεψαν στις υποσχέσεις του Θεού. Είναι οι άνδρες και οι γυναίκες της πίστεως που περιγράφονται στην επιστολή "προς Εβραίους" (κεφ. ΙΑ/11). Αναμφισβήτητα στην κορυφή τούτης της νοητής πυραμίδας βρίσκεται ο Χάλεβ. Και ενώ οι κάτω προσπαθούν να μετρήσουν το ύψος των γιγάντων, ο Χάλεβ από την κορυφή της πυραμίδας βλέπει μόνον τη δύναμη του Θεού και διακηρύσσει την απόλυτη εμπιστοσύνη του σ’ Αυτόν.

      Ήταν τέτοια η δύναμη που είχε βάλει ο Κύριος μέσα του λόγω της σταθερής πίστεώς του, που ακόμα και όταν έφτασε 85 ετών μετά από σαράντα ολόκληρα χρόνια παραμονής στη γη της επαγγελίας, είχε άσπρα μαλλιά και κάθε δικαίωμα πλέον να πει: "Εγώ αρκετά, θα μείνω παραπίσω, ας πρωτοστατήσουν οι νεότεροι πλέον, καιρός να ξεκουραστώ λίγο". Όμως όχι μόνον δεν το κάνει, αλλά ζητάει από τον Ιησού του Ναυή να του αναθέσει να ηγηθεί εκστρατείας για την κατάληψη της πόλης Χεβρών (Ιησούς Ναυή ΙΔ/14: 7-14). Ήταν ακριβώς εκείνη η πόλη που κατοικούσαν οι γίγαντες. Τώρα ο άνθρωπος του Θεού θα είχε όλη την ευκαιρία, όταν ο Θεός θα τους παρέδιδε στα χέρια του, να τους δει καλύτερα και να μετρήσει το ύψος τους, για να δει αν πραγματικά οι δέκα συνάδελφοί του έλεγαν τότε την αλήθεια. 

         Γίγαντας ήταν ο Χάλεβ ακόμα και στα 85 του χρόνια. Σύμφωνα με την υπόσχεση του Θεού : «Η νεότης σου θα ανανεούται ως του αετού» (Ψαλμός ΡΓ/103: 5). «Ο δούλος μου ο Χάλεβ, με ακολούθησε εντελώς». Αυτό είναι το μοναδικό μυστικό που οδηγεί τον άνθρωπο σε μια μεγάλη, πλούσια και ευλογημένη πνευματική ζωή. Και όσο πιο πολύ μεγαλώνει ο Θεός μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, τόσο πιο πολύ μικραίνουν οι «γίγαντες» αυτού του κόσμου. 

    Ποιες ήταν οι συνέπειες της απιστίας; Τι απέγινε με τους δέκα κατασκόπους που δεν εμπιστεύτηκαν το Θεό; Τι έγινε με το λαό που επαναστάτησε εναντίον του Κυρίου και περιφρόνησε και λησμόνησε τις ευεργεσίες και τις θαυμαστές επεμβάσεις Του μέσα στην πορεία της ζωής του; Έγινε «κατά την απιστίαν αυτών». 

     Οι δέκα κατάσκοποι έπεσαν νεκροί μπροστά στο λαό και τιμωρήθηκαν για την απιστία τους. Ο λαός από είκοσι χρονών και άνω δεν μπήκε στη Χαναάν, εκτός από τους δύο πιστούς κατασκόπους. Περιπλανήθηκε ο λαός μέσα στην έρημο, όπου πέθαναν όλοι χωρίς να μπουν μέσα στη γη των υποσχέσεων του Θεού. Ο Θεός επέτρεψε να συμβεί στη ζωή τους εκείνο το οποίο πίστεψαν ότι θα πάθουν. Τα λόγια Του ήταν κατηγορηματικά:

22 Επειδή πάντες οι άνδρες, οι ιδόντες την δόξαν μου και τα σημεία μου τα οποία έκαμον εν τη Αιγύπτω και εν τη ερήμω, με παρώργισαν ήδη δεκάκις και δεν υπήκουσαν εις την φωνήν μου. 

23 βεβαίως δεν θέλουσιν ιδεί την γην, την οποίαν ώμοσα προς τους πατέρας αυτών, ουδείς εκ των παροργισάντων με θέλει ιδεί αυτήν» (Αριθμοί ΙΔ/14: 22, 23).

      Ο ψαλμωδός συμπληρώνει: 

10 Τεσσαράκοντα έτη δυσηρεστήθην με την γενεάν εκείνην, και είπα, ούτος είναι λαός πεπλανημένος την καρδίαν, και αυτοί δεν εγνώρισαν τας οδούς μου.

11 Διά τούτο ώμοσα εν τη οργή μου, ότι εις την ανάπαυσίν μου δεν θέλουσιν εισέλθει  (Ψαλμός 95: 10-11).

      Ο Θεός που ενεργεί «κατά την πίστην μας»,  ενεργεί και «κατά την απιστίαν μας». 

       "Ταύτα δε έγειναν παραδείγματα ημών, διά να μη ήμεθα ημείς επιθυμηταί κακών, καθώς και εκείνοι επεθύμησαν" (Α' Κορινθίους Ι/10: 6). Ας προσέξουμε να είμαστε άνθρωποι πίστεως στο Θεό. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 38), αναφέρει: «ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως και εάν τις συρθεί οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν». 

    Είθε ο Κύριος να μας ενισχύσει στην πίστη, διότι "χωρίς πίστη είναι αδύνατον κάποιος να  Τον ευαρεστήσει επειδή, αυτός που προσέρχεται στον Θεό, πρέπει να πιστέψει, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης σ' αυτούς που τον εκζητούν" (Εβραίους ΙΑ/11: 6). Μέσα από την πίστη μας ο Θεός να  χαρίσει στον καθένα μας, μια νικηφόρα πνευματική ζωή για τη δόξα Του. Ο Απ. Παύλος εξηγεί στην Εκκλησία της Κορίνθου: «όλα αυτά έγιναν παραδείγματα σ' εκείνους, και γράφτηκαν για τη νουθεσία μας, στους οποίους έφτασαν τα τέλη των αιώνων» (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 11). 

      Αγαπητοί, ο Θεός μέσα από κινδύνους και δοκιμασίες μας έχει φέρει στα πρόθυρα μιας μεγάλης αιώνιας ευλογίας. Τα βήματά Του ακούγονται, καθώς έρχεται, για να παραλάβει την Εκκλησία Του (Α' Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Ένα βήμα ακόμα και η ευλογία Του θα γίνει δική μας. Ας προσέξουμε τούτες τις κρίσιμες ώρες να μην ολιγοπιστούμε, να μην προσκολλάμε τα μάτια μας και τη σκέψη μας στον κόσμο, καθώς και τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, αλλά να προσκολλόμαστε  στον Ερχόμενο Κύριο Ιησού Χριστό και μέσα από την καρδιά μας να κράζουμε: "Ναι έρχου Κύριε". "Λέγει ο μαρτυρών ταύτα· Ναι, έρχομαι ταχέως. Αμήν, ναι, έρχου, Κύριε Ιησού" (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 20). Ο μαθητής της αγάπης μας προειδοποιεί: "Να προσέχετε τους εαυτούς σας, ώστε να μη χάσουμε εκείνα για τα οποία εργαστήκαμε, αλλά να πάρουμε πλήρη το μισθό μας" (Β' Ιωάννου Α/1: 8). ---

         Υστερ/φο. 

      Κενεζαίος.  Οι Κενεζαίοι ήταν ένας αρχαιότατος νομαδικός λαός στην περιοχή της Συρίας, ο οποίος εγκαταστάθηκε μόνιμα στην αρχαία Παλαιστίνη πριν από την εγκατάσταση εκεί του Αβραάμ. Οι απόγονοί του καθοδηγούμενοι από το Θεό έμελλε να υποτάξουν και αυτόν το λαό μεταξύ των άλλων εισβάλλοντας στα εδάφη τους (Γένεση ΙΕ/15: 18, 19). Οι Κενεζαίοι φέρονταν να είχαν φυλετική συγγένεια με τους Κεναίους. Προφανώς οι Κενεζαίοι εισχώρησαν στην περιοχή από τα ΝΑ, καταλαμβάνοντας ένα μέρος αυτής, που αποτέλεσε το νότιο τμήμα του Ιούδα και το έκαναν αυτό προτού οι Ισραηλίτες κατακτήσουν την υποσχόμενη από το Θεό Γη. ---

*** Υ/Γ: Σχετική μελέτη έχει δημοσιευτεί στο blog:  giorgoskomninos.blogspot.com στις 09-10-2012.

Βιβλίο "ΑΡΙΘΜΩN",   κεφ. ΙΓ/13.   

1 Και ελάλησε Κύριος προς τον Μωϋσήν λέγων,

2 Απόστειλον άνδρας διά να κατασκοπεύσωσι την γην Χαναάν, την οποίαν εγώ δίδω εις τους υιούς Ισραήλ· από πάσης φυλής των πατέρων αυτών θέλετε αποστείλει ανά ένα άνδρα, έκαστον εξ αυτών αρχηγόν.

3 Και απέστειλεν αυτούς ο Μωϋσής διά προσταγής του Κυρίου εκ της ερήμου Φαράν. Πάντες οι άνδρες ούτοι ήσαν αρχηγοί των υιών Ισραήλ.

4 Και ταύτα ήσαν τα ονόματα αυτών· εκ της φυλής Ρουβήν, Σαμμουά ο υιός του Σακχούρ·

5 εκ της φυλής Συμεών, Σαφάτ ο υιός του Χορρί·

6 εκ της φυλής Ιούδα, Χάλεβ ο υιός του Ιεφοννή·

7 εκ της φυλής Ισσάχαρ, Ιγάλ ο υιός του Ιωσήφ·

8 εκ της φυλής Εφραΐμ, Αυσή ο υιός του Ναυή·

9 εκ της φυλής Βενιαμίν, Φαλτί ο υιός του Ραφού·

10 εκ της φυλής Ζαβουλών, Γαδιήλ ο υιός του Σουδί·

11 εκ της φυλής Ιωσήφ, εκ της φυλής Μανασσή, Γαδδί ο υιός του Σουσί·

12 εκ της φυλής Δαν, Αμμιήλ ο υιός του Γεμαλί·

13 εκ της φυλής Ασήρ, Σεθούρ ο υιός του Μιχαήλ·

14 εκ της φυλής Νεφθαλί, Νααβί ο υιός του Βαυσί·

15 εκ της φυλής Γαδ, Γεουήλ ο υιός του Μαχί.

16 Ταύτα είναι τα ονόματα των ανδρών, τους οποίους απέστειλεν ο Μωϋσής διά να κατασκοπεύσωσι την γήν· και επωνόμασεν ο Μωϋσής τον Αυσή, τον υιόν του Ναυή, Ιησούν.

17 Και απέστειλεν αυτούς ο Μωϋσής διά να κατασκοπεύσωσι την γην Χαναάν· και είπε προς αυτούς, Ανάβητε από του μέρους τούτου της μεσημβρίας και θέλετε αναβή εις το όρος·

18 και θεωρήσατε την γην, οποία είναι, και τον λαόν τον κατοικούντα εν αυτή, εάν ήναι δυνατός ή αδύνατος, ολίγοι ή πολλοί·

19 και οποία είναι η γη εν ή ούτοι κατοικούσι, καλή ήναι ή κακή· και οποίαι είναι αι πόλεις, τας οποίας ούτοι κατοικούσιν, ατείχιστοι ή περιτετειχισμέναι·

20 και οποία είναι η γη, παχεία ήναι ή λεπτή, εάν υπάρχωσιν εν αυτή δένδρα ή ουχί· και ανδρίζεσθε και φέρετε από των καρπών της γης. Αι δε ημέραι ήσαν αι ημέραι των πρώτων σταφυλών.

21 Και αναβάντες κατεσκόπευσαν την γην από της ερήμου Σιν έως Ρεώβ, κατά την είσοδον Αιμάθ.

22 Και ανέβησαν κατά το μεσημβρινόν, και ήλθον έως Χεβρών, όπου ήσαν Αχιμάν, Σεσαΐ και Θαλμαΐ, οι υιοί του Ανάκ. Η δε Χεβρών εκτίσθη επτά έτη προ της Τάνεως της Αιγύπτου.

23 Και ήλθον μέχρι της φάραγγος Εσχώλ, και έκοψαν εκείθεν κλήμα αμπέλου μετά ενός βότρυος σταφυλής, και εβάσταζον αυτό δύο επί ξύλου· έφεραν και ρόδια και σύκα.

24 Ο τόπος εκείνος ωνομάσθη φάραγξ Εσχώλ· διά τον βότρυν τον οποίον έκοψαν εκείθεν οι υιοί Ισραήλ.

25 Και επέστρεψαν, αφού κατεσκόπευσαν την γην, μετά τεσσαράκοντα ημέρας.

26 Και πορευθέντες ήλθον προς τον Μωϋσήν, και προς τον Ααρών, και προς πάσαν την συναγωγήν των υιών Ισραήλ, εκ τη ερήμω Φαράν, εις Κάδης· και έφεραν απόκρισιν προς αυτούς, και προς πάσαν την συναγωγήν, και έδειξαν εις αυτούς τον καρπόν της γης.

27 Και απήγγειλαν προς αυτόν, και είπον, Ήλθομεν εις την γην, εις την οποίαν απέστειλας εμάς, και είναι τωόντι γη ρέουσα γάλα και μέλι και ιδού, ο καρπός αυτής·

28 ο λαός όμως, ο κατοικών εν τη γη, είναι δυνατός, και αι πόλεις περιτετειχισμέναι, μεγάλαι σφόδρα· προς τούτοις, είδομεν εκεί και τους υιούς του Ανάκ·

29 οι Αμαληκίται κατοικούσιν εν τη γη της μεσημβρίας· και οι Χετταίοι, και οι Ιεβουσαίοι, και οι Αμορραίοι, κατοικούσιν επί τα όρη· και οι Χαναναίοι κατοικούσι παρά την θάλασσαν και τας όχθας του Ιορδάνου.

30 Και ο Χάλεβ κατεσίγασε τον λαόν έμπροσθεν του Μωϋσέως, και είπεν, Ας αναβώμεν ευθύς, και ας εξουσιάσωμεν αυτήν· διότι δυνάμεθα να κυριεύσωμεν αυτήν.

31 Οι άνθρωποι όμως, οι συναναβάντες μετ' αυτού, είπαν, Δεν δυνάμεθα να αναβώμεν επί τον λαόν τούτον, διότι είναι δυνατώτεροι ημών.

32 Και δυσφήμησαν την γην, την οποίαν κατεσκόπευσαν, προς τους υιούς Ισραήλ, λέγοντες, Η γη, την οποίαν διεπεράσαμεν διά να κατασκοπεύσωμεν αυτήν, είναι γη κατατρώγουσα τους κατοίκους αυτής· και πας ο λαός, τον οποίον είδομεν εν αυτή είναι άνδρες υπερμεγέθεις·

33 και είδομεν εκεί τους γίγαντας, τους υιούς Ανάκ, του εκ των γιγάντων· και εβλέπομεν εαυτούς ως ακρίδας και τοιούτους έβλεπον ημάς αυτοί.

Βιβλίο "ΑΡΙΘΜΩN",  κεφ. ΙΔ/14.

1 Και πάσα η συναγωγή υψώσασα την φωνήν αυτής εβόησε· και έκλαυσεν ο λαός την νύκτα εκείνην.

2 Και πάντες οι υιοί Ισραήλ εγόγγυζον κατά του Μωϋσέως και του Ααρών, και είπε προς αυτούς πάσα η συναγωγή, Είθε να απεθνήσκομεν εν γη Αιγύπτου· ή εν τη ερήμω ταύτη είθε να απεθνήσκομεν·

3 και διά τι μας έφερεν ο Κύριος εις την γην ταύτην να πέσωμεν διά μαχαίρας, να γείνωσι διαρπαγή αι γυναίκες και τα τέκνα ημών; δεν ήτο καλήτερον εις ημάς να επιστρέψωμεν εις την Αίγυπτον;

4 Και έλεγεν ο εις προς τον άλλον, Ας κάμωμεν αρχηγόν και ας επιστρέψωμεν εις την Αίγυπτον.

5 Τότε έπεσεν ο Μωϋσής και ο Ααρών κατά πρόσωπον αυτών ενώπιον όλου του πλήθους της συναγωγής των υιών Ισραήλ.

6 Και Ιησούς ο υιός του Ναυή και Χάλεβ ο υιός του Ιεφοννή, εκ των κατασκοπευσάντων την γην, διέσχισαν τα ιμάτια αυτών·

7 και είπον προς πάσαν την συναγωγήν των υιών Ισραήλ λέγοντες, Η γη, την οποίαν διεπεράσαμεν διά να κατασκοπεύσωμεν αυτήν, είναι γη αγαθή σφόδρα σφόδρα·

8 εάν ο Κύριος ευαρεστήται εις ημάς, τότε θέλει φέρει εμάς εις την γην ταύτην και θέλει δώσει αυτήν εις ημάς, γην ρέουσαν γάλα και μέλι·

9 μόνον μη αποστατείτε κατά του Κυρίου μηδέ φοβείσθε τον λαόν της γής· διότι αυτοί είναι ψωμίον δι' ημάς· η σκέπη αυτών απεσύρθη επάνωθεν αυτών, και ο Κύριος είναι μεθ' ημών· μη φοβείσθε αυτούς.

10 Και είπε πάσα η συναγωγή να λιθοβολήσωσιν αυτούς με λίθους· Και η δόξα του Κυρίου επεφάνη επί τη σκηνή του μαρτυρίου εις πάντας τους υιούς Ισραήλ.

11 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Έως πότε θέλει με παροργίζει ο λαός ούτος; και έως πότε δεν θέλουσι πιστεύει εις εμέ, μετά πάντα τα σημεία τα οποία έκαμα εν μέσω αυτών;

12 θέλω πατάξει αυτούς με θανατικόν και θέλω εξολοθρεύσει αυτούς, και σε θέλω κάμει εις έθνος μεγαλήτερον και δυνατώτερον αυτών.

13 Και είπεν ο Μωϋσής προς τον Κύριον, Τότε η Αίγυπτος θέλει ακούσει διότι συ ανεβίβασας τον λαόν τούτον εν τη δυνάμει σου εκ μέσου αυτών·

14 και θέλουσιν ειπεί τούτο προς τους κατοίκους της γης ταύτης· οίτινες ήκουσαν ότι συ, Κύριε, είσαι εν μέσω του λαού τούτου, ότι συ, Κύριε, φαίνεσαι πρόσωπον προς πρόσωπον, και η νεφέλη σου ίσταται επ' αυτούς, και συ προπορεύεσαι αυτών την ημέραν εν στύλω νεφέλης, την δε νύκτα εν στύλω πυρός.

15 Εάν λοιπόν θανατώσης τον λαόν τούτον ως ένα άνθρωπον, τότε τα έθνη, τα οποία ήκουσαν το όνομά σου, θέλουσιν ειπεί λέγοντες,

16 Επειδή δεν ηδύνατο ο Κύριος να φέρη τον λαόν τούτον εις την γην, την οποίαν ώμοσε προς αυτούς, διά τούτο κατέστρεψεν αυτούς εν τη ερήμω.

17 Και τώρα, δέομαί σου, ας μεγαλυνθή η δύναμις του Κυρίου μου καθ' ον τρόπον είπας λέγων,

18 Ο Κύριος είναι μακρόθυμος και πολυέλεος, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν, και όστις κατ' ουδένα τρόπον δεν θέλει αθωώσει τον ένοχον, ανταποδίδων την ανομίαν των πατέρων επί τα τέκνα έως τρίτης και τετάρτης γενεάς.

19 Συγχώρησον, δέομαι, την ανομίαν του λαού τούτου κατά το μέγα έλεός σου και καθώς συνεχώρησας τον λαόν τούτον από της Αιγύπτου μέχρι του νυν.

20 Και είπε Κύριος, Συνεχώρησα αυτούς κατά τον λόγον σου·

21 αλλά ζω εγώ, και θέλει εμπλησθή πάσα η γη από της δόξης του Κυρίου.

22 Επειδή πάντες οι άνδρες, οι ιδόντες την δόξαν μου και τα σημείά μου, τα οποία έκαμον εν τη Αιγύπτω και εν τη ερήμω, με παρώργισαν ήδη δεκάκις και δεν υπήκουσαν εις την φωνήν μου,

23 βεβαίως δεν θέλουσιν ιδεί την γην, την οποίαν ώμοσα προς τους πατέρας αυτών· ουδείς εκ των παροργισάντων με θέλει ιδεί αυτήν.

24 Τον δε δούλον μου Χάλεβ, επειδή έχει εν εαυτώ άλλο πνεύμα και με ηκολούθησεν εντελώς, τούτον θέλω φέρει εις την γην εις την οποίαν εισήλθε, και το σπέρμα αυτού θέλει κληρονομήσει αυτήν.

25 Οι δε Αμαληκίται και οι Χαναναίοι κατοικούσιν εν τη κοιλάδι. Αύριον στρέψατε και υπάγετε εις την έρημον κατά την οδόν της Ερυθράς θαλάσσης.

26 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν και προς τον Ααρών λέγων,

27 Έως πότε θέλω υποφέρει την συναγωγήν ταύτην την πονηράν, όσα αυτοί γογγύζουσιν εναντίον μου; ήκουσα τους γογγυσμούς των υιών Ισραήλ, τους οποίους γογγύζουσιν εναντίον μου.

28 Ειπέ προς αυτούς, Ζω εγώ, λέγει ο Κύριος, καθώς σεις ελαλήσατε εις τα ώτα μου, ούτω βεβαίως θέλω κάμει εις εσάς·

29 τα πτώματά σας θέλουσι πέσει εν τη ερήμω ταύτη· και πάντες οι απηριθμημένοι από σας καθ' όλον τον αριθμόν σας, από είκοσι ετών και επάνω, όσοι εγόγγυσαν εναντίον μου,

30 βεβαίως δεν θέλετε εισέλθει σεις εις την γην, περί της οποίας ώμοσα να σας κατοικίσω εν αυτή, εκτός του Χάλεβ υιού του Ιεφοννή και του Ιησού υιού του Ναυή·

31 αλλά τα παιδία σας, τα οποία είπετε ότι θέλουσι γίνει εις διαρπαγήν, ταύτα θέλω εισαγάγει, και θέλουσι γνωρίσει την γην την οποίαν σεις κατεφρονήσατε·

32 τα δε πτώματα υμών θέλουσι πέσει εν τη ερήμω ταύτη·

33 και τα τέκνα σας θέλουσι περιπλανάσθαι εν τη ερήμω τεσσαράκοντα έτη και θέλουσι φέρει εαυτά την ποινήν της πορνείας σας, εωσού διαφθαρώσι τα πτώματά σας εν τη ερήμω·

34 κατά τον αριθμόν των ημερών εις τας οποίας κατεσκοπεύσατε την γην, ημέρας τεσσαράκοντα, εκάστης ημέρας λογιζομένης δι' εν έτος, τεσσαράκοντα έτη θέλετε φέρει εφ' εαυτούς τας ανομίας σας, και θέλετε γνωρίσει την εγκατάλειψίν μου.

35 Εγώ ο Κύριος ελάλησα· βεβαίως θέλω κάμει τούτο εις πάσαν την συναγωγήν την πονηράν ταύτην, την επισυνηγμένην επ' εμέ· εν τη ερήμω ταύτη θέλουσιν εξολοθρευθή και εκεί θέλουσιν αποθάνει.

36 Και οι άνθρωποι, τους οποίους απέστειλεν ο Μωϋσής διά να κατασκοπεύσωσι την γην, οίτινες επιστρέψαντες έκαμον πάσαν την συναγωγήν να γογγύση εναντίον αυτού, δυσφημούντες την γην,

37 και οι άνθρωποι εκείνοι, οίτινες εδυσφήμησαν την γην, απέθανον εν τη πληγή ενώπιον του Κυρίου.

38 Ιησούς δε ο υιός του Ναυή και Χάλεβ ο υιός του Ιεφοννή έζησαν, εκ των ανθρώπων εκείνων οίτινες υπήγαν να κατασκοπεύσωσι την γην.

39 Και ελάλησεν ο Μωϋσής τους λόγους τούτους προς πάντας τους υιούς Ισραήλ· και επένθησεν ο λαός σφόδρα.

40 Και σηκωθέντες ενωρίς το πρωΐ, ανέβησαν εις την κορυφήν του όρους, λέγοντες, Ιδού, ημείς, και θέλομεν αναβή εις τον τόπον τον οποίον μας υπεσχέθη ο Κύριος· διότι ημαρτήσαμεν.

41 Και είπεν ο Μωϋσής, Διά τι σεις παραβαίνετε την προσταγήν του Κυρίου; τούτο βεβαίως δεν θέλει ευοδοθή·

42 μη αναβαίνετε· διότι δεν είναι ο Κύριος μεθ' υμών· διά να μη κτυπηθήτε έμπροσθεν των εχθρών σας·

43 διότι οι Αμαληκίται και οι Χαναναίοι είναι εκεί έμπροσθέν σας και θέλετε πέσει εν μαχαίρα· επειδή εξεκλίνατε από του Κυρίου, διά τούτο ο Κύριος δεν θέλει είσθαι μεθ' υμών.

44 Αλλ' αυτοί απετόλμησαν να αναβώσιν εις την κορυφήν του όρους· η κιβωτός όμως της διαθήκης του Κυρίου και ο Μωϋσής δεν εκινήθησαν εκ μέσου του στρατοπέδου.

45 Τότε οι Αμαληκίται και οι Χαναναίοι οι κατοικούντες εν τω όρει εκείνω, κατέβησαν και επάταξαν αυτούς και κατεδίωξαν αυτούς έως Ορ

Βιβλίο "Ιησού του Ναυή", κεφ. ΙΔ/14.

1 Και ούτοι είναι οι τόποι, τους οποίους οι υιοί Ισραήλ εκληρονόμησαν εν τη γη Χαναάν, τους οποίους εκληροδότησαν εις αυτούς Ελεάζαρ ο ιερεύς και Ιησούς ο υιός του Ναυή και οι αρχηγοί των πατριών των φυλών των υιών Ισραήλ.

2 Διά κλήρου έγεινεν η κληρονομία των εννέα τούτων φυλών και της ημισείας φυλής, καθώς προσέταξεν ο Κύριος διά του Μωϋσέως.

3 Διότι ο Μωϋσής είχε δώσει την κληρονομίαν των δύο φυλών και της ημισείας φυλής από του πέραν του Ιορδάνου· εις τους Λευΐτας όμως δεν έδωκε κληρονομίαν μεταξύ αυτών.

4 Διότι οι υιοί Ιωσήφ ήσαν δύο φυλαί, του Μανασσή και του Εφραΐμ· και δεν έδωκαν εις τους Λευΐτας μερίδιον εν τη γη ειμή πόλεις διά να κατοικώσι, μετά των προαστείων αυτών, διά τα κτήνη αυτών και διά την περιουσίαν αυτών.

5 Καθώς προσέταξε Κύριος εις τον Μωϋσήν, ούτως έκαμον οι υιοί Ισραήλ, και διεμοίρασαν την γην.

6 Και προσήλθον οι υιοί Ιούδα προς τον Ιησούν εις Γάλγαλα, και είπε προς αυτόν Χάλεβ ο υιός του Ιεφοννή ο Κενεζαίος, Συ εξεύρεις τον λόγον τον οποίον ελάλησεν ο Κύριος προς τον Μωϋσήν, τον άνθρωπον του Θεού, περί εμού και σου εν Κάδης-βαρνή·

7 ήμην τεσσαράκοντα ετών ηλικίας, ότε με απέστειλεν ο Μωϋσής ο δούλος του Κυρίου από Κάδης-βαρνή διά να κατασκοπεύσω την γήν· και απήγγειλα προς αυτόν λόγον, όστις ήτο εν τη καρδία μου·

8 οι αδελφοί μου όμως, οι συναναβάντες μετ' εμού, ενέκρωσαν την καρδίαν του λαού· αλλ' εγώ ηκολούθησα εντελώς Κύριον τον Θεόν μου·

9 και ώμοσεν ο Μωϋσής την ημέραν εκείνην λέγων, Εξάπαντος η γη, την οποίαν επάτησαν οι πόδες σου, θέλει είσθαι κληρονομία ιδική σου και των υιών σου διαπαντός· διότι εντελώς ηκολούθησας Κύριον τον Θεόν μου·

10 και τώρα, ιδού, ο Κύριος με εφύλαξε ζώντα, καθώς είπε, τα τεσσαράκοντα πέντε ταύτα έτη, αφ' ης ημέρας ελάλησεν ο Κύριος τον λόγον τούτον προς τον Μωϋσήν, ότε ο Ισραήλ επορεύετο εν τη ερήμω· και τώρα, ιδού, εγώ είμαι σήμερον ογδοήκοντα πέντε ετών ηλικίας·

11 έτι και την σήμερον είμαι δυνατός, καθώς την ημέραν ότε με απέστειλεν ο Μωϋσής· ως ήτο τότε η δύναμίς μου διά πόλεμον και διά να εξέρχωμαι και διά να εισέρχωμαι·

12 τώρα λοιπόν δος μοι το όρος τούτο, περί του οποίου ελάλησεν ο Κύριος την ημέραν εκείνην· διότι συ ήκουσας την ημέραν εκείνην, ότι είναι εκεί Ανακείμ και πόλεις μεγάλαι ωχυρωμέναι· εάν ο Κύριος ήναι μετ' εμού, εγώ θέλω δυνηθή να εκδιώξω αυτούς, καθώς είπεν ο Κύριος.

13 Και ευλόγησεν αυτόν ο Ιησούς και έδωκεν εις τον Χάλεβ τον υιόν του Ιεφοννή την Χεβρών εις κληρονομίαν.

14 Διά τούτο η Χεβρών αποκατέστη κληρονομία του Χάλεβ υιού του Ιεφοννή του Κενεζαίου έως της σήμερον, διότι εντελώς ηκολούθησε Κύριον τον Θεόν του Ισραήλ.

15 το δε όνομα της Χεβρών πρότερον ήτο Κιριάθ-αρβά· ήτο δε ο Αρβά άνθρωπος μέγας μεταξύ των Ανακείμ. Και η γη ησύχασεν από του πολέμου.

Βιβλίο "Ιησού του Ναυή", κεφ. ΙΕ/15, εδ. 1-21

1 Ο δε κλήρος της φυλής των υιών Ιούδα κατά τας συγγενείας αυτών ήτο εις τα όρια της Ιδουμαίας· η έρημος Σιν η προς νότον ήτο το άκρον το μεσημβρινόν.

2 Και τα μεσημβρινά αυτών όρια ήσαν από των παραλίων της αλμυράς θαλάσσης, από του κόλπου του βλέποντος προς μεσημβρίαν·

3 και εξετείνοντο προς το μεσημβρινόν μέρος εις την ανάβασιν Ακραββίμ, και διέβαινον εις Σιν και ανέβαινον από μεσημβρίας εις Κάδης-βαρνή, και διέβαινον την Εσρών και ανέβαινον εις Αδδάρ και έστρεφον προς Καρκαά·

4 και διέβαινον εις Ασμών και εξήρχοντο έως του χειμάρρου της Αιγύπτου, και ετελείονον τα όρια εις την θάλασσαν· ταύτα θέλουσιν είσθαι τα μεσημβρινά όριά σας.

5 Το δε ανατολικόν όριον ήτο η θάλασσα η αλμυρά, έως άκρου του Ιορδάνου. Και το όριον κατά το βόρειον μέρος ήρχετο από του κόλπου της θαλάσσης κατά το άκρον του Ιορδάνου·

6 και ανέβαινε το όριον έως Βαιθ-ογλά, και διέβαινεν από βορρά της Βαιθ-αραβά· και ανέβαινε το όριον έως του λίθου του Βοάν υιού του Ρουβήν·

7 και ανέβαινε το όριον προς Δεβείρ από της κοιλάδος Αχώρ, και εξετείνετο προς βορράν βλέπον εις Γάλγαλα, την κατέναντι της αναβάσεως Αδουμμίμ, ήτις είναι προς το μεσημβρινόν του ποταμού· έπειτα διέβαινε το όριον επί τα ύδατα του Εν-σεμές, και εξήρχετο εις Εν-ρωγήλ·

8 και ανέβαινε το όριον διά της φάραγγος του υιού του Εννόμ κατά το μεσημβρινόν πλάγιον της Ιεβούς· αύτη είναι η Ιερουσαλήμ· και ανέβαινε το όριον εις την κορυφήν του όρους, του κατέναντι της φάραγγος Εννόμ προς δυσμάς, ήτις είναι εις το τέλος της κοιλάδος των Ραφαείμ προς βορράν·

9 και διέβαινε το όριον από της κορυφής του όρους έως της πηγής των υδάτων Νεφθωά, και εξήρχετο εις τας κωμοπόλεις του όρους Εφρών· και διευθύνετο το όριον εις Βααλά, ήτις είναι η Κιριάθ-ιαρείμ·

10 και έστρεφε το όριον από Βααλά προς δυσμάς εις το όρος Σηείρ, και διέβαινεν εις το πλάγιον του όρους Ιαρείμ, όπου είναι η Χασαλών, προς βορράν· και κατέβαινεν εις την Βαιθ-σεμές και διέβαινεν εις Θαμνά·

11 έπειτα εξήρχετο το όριον εις το πλάγιον της Ακκαρών προς βορράν· και διευθύνετο το όριον εις Σικρών, και διέβαινεν εις το όρος της Βααλά, και εξήρχετο εις Ιαβνήλ, και έκαμνε το όριον διέξοδον εις την θάλασσαν.

12 Και το όριον το δυτικόν ήτο η θάλασσα η μεγάλη και τα παράλια. Ταύτα είναι τα όρια των υιών Ιούδα κύκλω, κατά τας συγγενείας αυτών.

13 Και εις τον Χάλεβ τον υιόν του Ιεφοννή έδωκε μερίδιον μεταξύ των υιών Ιούδα, κατά την προσταγήν του Κυρίου την προς τον Ιησούν, την πόλιν του Αρβά πατρός του Ανάκ, ήτις είναι η Χεβρών.

14 Και εξεδίωξεν εκείθεν ο Χάλεβ τους τρεις υιούς του Ανάκ, τον Σεσαΐ και τον Αχιμάν και τον Θαλμαΐ, τους υιούς του Ανάκ.

15 Και εκείθεν ανέβη επί τους κατοίκους της Δεβείρ· το δε όνομα της Δεβείρ πρότερον ήτο Κιριάθ-σεφέρ.

16 Και είπεν ο Χάλεβ, Όστις πατάξη την Κιριάθ-σεφέρ και κυριεύση αυτήν, θέλω δώσει εις τούτον Αχσάν την θυγατέρα μου εις γυναίκα.

17 Και εκυρίευσεν αυτήν Γοθονιήλ ο υιός του Κενέζ αδελφός του Χάλεβ· και έδωκεν εις αυτόν Αχσάν την θυγατέρα αυτού εις γυναίκα.

18 Και αυτή, ότε απήρχετο, παρεκίνησεν αυτόν να ζητήση παρά του πατρός αυτής αγρόν· και κατέβη από του όνου, και είπε προς αυτήν ο Χάλεβ, Τι θέλεις;

19 Η δε είπε, Δος μοι ευλογίαν· επειδή έδωκας εις εμέ γην μεσημβρινήν, δος μοι και πηγάς υδάτων. Και έδωκεν εις αυτήν τας άνω πηγάς και τας κάτω πηγάς.

20 Αύτη είναι η κληρονομία της φυλής των υιών Ιούδα κατά τας συγγενείας αυτών.

21 Και ήσαν αι έσχαται πόλεις της φυλής των υιών Ιούδα προς τα όρια της Εδώμ προς μεσημβρίαν, Καβσεήλ, και Εδέρ, και Ιαγούρ,

Η θεραπεία των δέκα λεπρών.

   

       Ένας Ρώσος ποιητής (Τουρκένιεφ) περιγράφει μια περίεργη γιορτή. Ο Βασιλιάς του Σύμπαντος προσκάλεσε τις διάφορες αρετές να πάρουν μέρος σε μια γιορτή στο ουράνιο παλάτι του. Τι ομορφιά, τι χαρά! Έλαμπε η μεγάλη αίθουσα του παλατιού. Ενώ κάθε μια από τις αρετές συναντούσε και αναγνώριζε τις άλλες, ήταν και δύο αρετές που ήταν τελείως άγνωστες μεταξύ τους. Ποτέ δεν είχαν συναντηθεί, ποτέ δεν είχαν συνεργαστεί. Το όνομα της μιας ήταν «Ευσπλαχνία» και το όνομα της άλλης «Ευγνωμοσύνη». Ίσως να είναι ακραία και άδικη η περιγραφή. Το πιθανότερο είναι ότι οι δύο αυτές προσκεκλημένες κάποια στιγμή με πολύ μεγάλη δυσκολία θα αναγνώριζε η μία την άλλη. Είναι σχεδόν ξένες, γιατί οι συναντήσεις τους στις ζωές των ανθρώπων είναι πολύ αραιές, πολύ χαλαρές, πολύ μακρινές, σχεδόν ανύπαρκτες. Πολύ σπάνια οι άνθρωποι τις καλούσαν να συνεργαστούν μέσα στη ζωή τους.

      Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν»,  κεφ. ΙΖ/17, εδάφ. 11 – 19).

11 Και ότε αυτός επορεύετο εις την Ιερουσαλήμ, διέβαινε διά μέσου της Σαμαρείας και Γαλιλαίας. 

12 Και ενώ εισήρχετο εις τινά κώμην, απήντησαν αυτόν δέκα άνθρωποι λεπροί, οίτινες εστάθησαν μακρόθεν, 

13 και αυτοί ύψωσαν φωνήν, λέγοντες Ιησού, Επιστάτα, ελέησον ημάς. 

14 Και ιδών είπε προς αυτούς. Υπάγετε και δείξατε εαυτούς εις τους ιερείς. Και ενώ, επορεύοντο, εκαθαρίσθησαν. 

15 Εις δε εξ αυτών, ιδών ότι ιατρεύθη, υπέστρεψε μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν, 

16 και έπεσε κατά πρόσωπον εις τους πόδας αυτού, ευχαριστών αυτόν και αυτός ήτο Σαμαρείτης. 

17 Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε. Δεν εκαθαρίσθησαν οι δέκα; οι δε εννέα που είναι; 

18 Δεν ευρέθησαν άλλοι να υποστρέψωσι διά να δοξάσωσι τον Θεόν ειμή ο αλλογενής ούτος; 

19 Και είπε προς αυτόν Σηκωθείς ύπαγε, η πίστις σου σε έσωσεν. 

         ΣΧΟΛΙΑ :

       Ο Κύριος βρισκόταν στο δρόμο προς την Ιερουσαλήμ, όπου πήγαινε για να γιορτάσει το τελευταίο Πάσχα της επίγειας ζωή Του. Καθώς βάδιζαν με τη συνοδεία Του, αντίκρισαν ξαφνικά ένα πολύ θλιβερό θέαμα. Δέκα άνθρωποι πονεμένοι, απελπισμένοι, παραμορφωμένοι, στέκονταν στη γραμμή, μια θλιβερή παράταξη πόνου. Είχαν τη χειρότερη ασθένεια που υπήρχε στην εποχή του Κυρίου Ιησού Χριστού, την πιο επώδυνη και πιο αθεράπευτη (Β΄ Βασιλέων, Ε/5: 7). Είχαν λέπρα. 

     Η επάρατη αυτή ασθένεια εμφανιζόταν ως μια μεγάλη κόκκινη κηλίδα (Λευιτικό ΙΓ/13: 2-24) και κατά την εξέλιξή της μετέβαλε το δέρμα σε λευκό (Έξοδος Δ/4: 6) και τα μαλλιά σε λευκά ή κίτρινα. Η πρώτη κίνηση, όταν παρουσιαζόταν τέτοιο συμπτώματα σε άνθρωπο, ήταν να τον φέρουν ενώπιον του Ιερέως, για να διαπιστωθεί η ασθένειά του (Λευιτικό ΙΓ/13: 2-9). Όσοι άνθρωποι είχαν προσβληθεί από την ανίατη και τρομερή αυτή ασθένεια εθεωρούντο ακάθαρτοι (Λευιτικό ΙΓ/13: 8-11) και ζούσαν απομονωμένοι, έξω από τις πόλεις, μακριά από κάθε επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους. Η μόνη συντροφιά που μπορούσαν να έχουν ήταν η παρέα με άλλους λεπρούς. 

    Στις ημέρες μας θα μπορούσε κανείς να συγκρίνει την τρομερή αυτή ασθένεια με μια άλλη επίσης τρομερή ασθένεια το Εϊτζ. Υπήρξε και αυτή αποτέλεσμα της αμαρτίας, της ακολασίας, της σεξουαλικής απελευθέρωσης, που οι άνθρωποι προσπάθησαν να πετύχουν αγνοώντας προκλητικά και συστηματικά το Λόγο του Θεού και τις πολύτιμες οδηγίες Του. 

    Από τον κήπο της Εδέμ μέχρι σήμερα ο διάβολος μας ψιθυρίζει στο αυτί: "Παράκουσε και θα ανοιχθούν οι οφθαλμοί σου, παράκουσε και θα βρεις την ευτυχία, παράκουσε και θα γνωρίσεις την απελευθέρωση, παράκουσε….. ζήσε μόνος κι ελεύθερος…. αγνόησε το Θεό….."  Ο άνθρωπος δέσμιος του εχθρού, αφού δε δέχτηκε τον ελευθερωτή Του, τον Κύριο Ιησού Χριστό, συνεχίζει να παρακούει, να αγνοεί τις συμβουλές του Θεού, δηλαδή το Λόγο Του. Ο Ιώβ αναφέρει ότι «ο Θεός μιλάει άπαξ και δις, αλλά ο άνθρωπος δεν ακούει» (Ιώβ ΛΓ/33: 14). Τα αποτελέσματα αυτής της συνειδητής παρακοής υπήρξαν τραγικά! Ανοίξτε τις τηλεοράσεις και κει θα δείτε τα αποτελέσματα της παρακοής. 

     Ο άνθρωπος που προσβαλλόταν από τη λέπρα κάθε μέρα προχωρούσε και ένα σκαλοπάτι προς το θάνατο. Αποτελεί μια μεγάλη αλήθεια της Βίβλου ότι "ο Ιησούς Χριστός ήρθε, για να βρει και να σώσει το απολωλός" (Λουκάς ΙΘ/19: 10). Ήρθε για να βρει την κάθε χαμένη ψυχή μέσα στα σκοτάδια της αμαρτίας και να τη φέρει στο φως. Ήρθε για να μεταθέσει κάθε αμαρτωλό άνθρωπο, από το θάνατο στη ζωή (Ιωάννης Ε/5: 24). Ο Ιησούς Χριστός είναι ο κεχρησμένος από το Θεό Σωτήρας (Λουκάς Γ/3: 22) και είναι ο Μόνος, (όλοι οι άλλοι θα σε γελάσουν) που έχει τη δύναμη να πάρει από πάνω σου και να απομακρύνει την όποια κατάρα μαστίζει τη ζωή σου. 

     Ο Χριστός πονάει για την κατάσταση στην οποία ευρίσκεται ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας από τον αληθινό Θεό. Μπροστά στο τάφο του Λαζάρου ο Κύριος δάκρυσε (Ιωάννης ΙΑ/11: 35). Μα γιατί δάκρυσε, αφού σε λίγο θα τον ανάσταινε; Δάκρυσε για την κατάντια του ανθρώπου και για το θάνατο που έφερε στη ζωή του η αμαρτία. Η εντολή του Θεού στον άνθρωπο ήταν: «Από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ' αυτού, διότι καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» (Γένεση Β/2: 17).  Έτσι «δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμαίους Ε/5: 12). 

     Βλέποντας ο Χριστός τη ζωή του ανθρώπου και σήμερα βουτηγμένη μέσα στην αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο δακρύζει και θέλει να τον ελευθερώσει από τα δεσμά του. Είναι ο μόνος δυνάμενος να το κάνει γιατί είναι Αυτός που ζει, και έγινε νεκρός και δες, είναι ζωντανός στους αιώνες των αιώνων και έχει τα κλειδιά του Άδη και του θανάτου (Αποκάλυψη Α/1: 18). Πως έγινε αυτός ο μεγάλος θρίαμβος; Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: 

6 όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, 

7 αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, 

8 και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού (Φιλιππησίους Β/2: 6-8). 

    Άφησε τη Δόξα που είχε κοντά στον Πατέρα Θεό και γύριζε μέσα στα χωράφια της Παλαιστίνης, για να φωτίσει τις σκοτισμένες ψυχές των ανθρώπων, να τους φέρει στην αγκαλιά του Πατέρα Θεού και τους χαρίσει αιώνια ζωή (Ιωάννης ΙΖ/17: 2). Διήλθε ανάμεσά μας «ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου» (Πράξεις Αποστόλων Ι/10: 36). Ανέβηκε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, «εφέρθη ως πρόβατον επί σφαγήν και ως αρνίον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ανοίγει το στόμα αυτού» (Πράξεις Αποστόλων Η/8: 32). 

     Αφού με το θάνατό Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά έκανε ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο εξιλασμού της αμαρτίας, αυτό σημαίνει το «τετέλεσται» πάνω στο σταυρό (Ιωάννης ΙΘ/19: 30), ο Θεός ανάστησε Αυτόν από τους νεκρούς (Πράξεις Β/2: 32) και τον κάθισε στα δεξιά Του (προς Εβραίους ΙΒ/12: 2). Τώρα ως «μόνος μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 5) καλεί την κάθε ψυχή σήμερα, τον κάθε "Θωμά", να έρθει κοντά Του, να Τον γνωρίσει, να βάλει το δάκτυλό του εις τον τύπον των ήλων, να βάλει την χείρα του στη λογχισμένη πλευρά του και να πιστέψει σ’ Αυτόν, το μόνον Σωτήρα (Πράξεις Δ/4: 12), λυτρωτή και Κύριο. 

    Και σήμερα ο Αναστημένος και Δοξασμένος Κύριος διέρχεται από τον ταλαιπωρημένο πλανήτη μας, στο πρόσωπο των δικών Του παιδιών και καλεί όλους τους κουρασμένους και φορτωμένους να έρθουν κοντά Του, για να τους αναπαύσει (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). 

     Ας ξανά δούμε το γεγονός. Συνεχίζοντας λοιπόν ο Ιησούς τη γεμάτη θαύματα και επεμβάσεις πορεία Του, καθώς διέρχεται από τη Γαλιλαία προς την Ιερουσαλήμ, πέρασε ανάμεσα στα σύνορα Σαμάρειας και Γαλιλαίας με κατεύθυνση από δυτικά προς ανατολικά, προς την περιοχή του Ιορδάνη ποταμού. Εκεί ζούσαν δέκα λεπροί αποδιωγμένοι, απομακρυσμένοι, από τους άλλους ανθρώπους.

      Όπου και αν είσαι, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεσαι, ο Χριστός θέλει να σε επισκεφθεί. Ας προσέξουμε μήπως δεν αντιληφθούμε την επίσκεψή Του. Το παράπονό Του για την Αγία Πόλη, την Ιερουσαλήμ, ήταν ότι "δε γνώρισε τον καιρό της επισκέψεώς Του" (Λουκάς ΙΘ/19: 44). Ο Χριστός είναι δίπλα μας, είναι κοντά μας, χτυπάει την πόρτα της καρδιά μας και περιμένει να του ανοίξουμε. Είναι ο ίδιος ο Κύριος που πέρασε μπροστά από τυφλούς, παραλυτικούς, χωλούς, νεκρούς και ενήργησε για τη σωτηρία τους, σύμφωνα πάντοτε με την πίστη τους (Ματθαίος Θ/9: 29).

    Περνάει λοιπόν ο Κύριος μπροστά από τους δέκα λεπρούς της ιστορίας μας. Αυτοί, επειδή γνώριζαν ότι ήταν απαγορευμένο σ’ αυτούς να πλησιάσουν υγιή άνθρωπο, στάθηκαν από μακριά και όλοι μαζί, με μια φωνή, που θύμιζε μια μακάβρια χορωδία, άρχιζαν να φωνάζουν με όλη τους δύναμη: «Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς». Δεν ζητάνε συγκεκριμένα: "πάρε μας τη λέπρα, αλλά συμπόνεσέ μας". Δε απευθύνονται στη δύναμή Του, αλλά στη συμπόνια Του, η οποία κινεί τη δύναμή Του. 

      Πόσο ανάγκη έχει ο άνθρωπος, ιδιαίτερα στις ημέρες μας, να βγάλει μια τέτοια κραυγή και να φωνάξει στον Κύριο. «Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς». Να φωνάξει ο καθένας σαν άτομο, σαν οικογένεια, σαν κοινωνία. Να φωνάξουν τα έθνη, ο πλανήτης ολόκληρος. «Κύριε ελέησέ μας». Όσο και να νιώθει ο άνθρωπος την κατάντια του και να λυπάται γι’ αυτή δε θα κερδίσει τίποτα απολύτως, αν δεν καλέσει το Χριστό και δε ζητήσει ειλικρινά το Έλεός Του μέσα στη ζωή του. Φώναξε ψυχή προς το Θεό με όλη τη δύναμή σου, με ειλικρίνεια και είναι βέβαιο ότι ο Χριστός θ' ανταποκριθεί στο κάλεσμά σου. Δεν υπάρχει ψυχή που να έκραξε ειλικρινά προς Αυτόν και να μην έλαβε απάντηση, να μην αισθάνθηκε τη δύναμή Του, να μην είδε θαυμαστά πράγματα μέσα στη ζωή του. 

      Ο Χριστός θέλει να ενεργήσει μέσα στη ζωή κάθε ανθρώπου και σήμερα, όμως για να συμβεί αυτό, χρειάζεται και η συμμετοχή του ανθρώπου. Δε θέλει ο Θεός, που έκανε τον άνθρωπο ελεύθερο, να παραβιάσει την ελεύθερη επιλογή του. Χρειάζεται πρώτα – πρώτα με πίστη ο άνθρωπος να φέρει το αίτημά του μπροστά στο Χριστό και να ζητήσει απ’ Αυτόν να το ικανοποιήσει. Χρειάζεται να φωνάξει μπροστά στο Χριστό, όπως ο τυφλός Βαρτίμαιος στην Ιεριχώ (Μάρκος Ι/10: 46), όπως η Χαναναία  (Ματθαίος ΙΕ/15: 22) όπως οι δέκα λεπροί. Χρειάζεται να ομολογήσει την πλήρη ανικανότητά του, χρειάζεται να θυμηθεί εκείνο που είπε ο Κύριος «χωρίς Εμένα δεν δύνασθε να κάμετε ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). 

      Ο άνθρωπος είναι αδύναμος, όμως ο Απόστολος Παύλος αισθάνεται παντοδύναμος και ομολογεί: «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 13). Στη συνέχεια να  ζητήσει ο άνθρωπος από το Χριστό να εργαστεί μέσα στη ζωή του. Αν δε φωνάξεις, αν δεν Τον εκζητήσεις, ο Χριστός δεν μπορεί να επέμβει, γιατί δε θέλει να παραβιάσει την ελευθερία, που ο Ίδιος έχει δώσει στον άνθρωπο. 

      Τούτοι οι άνθρωποι φώναξαν στον Ιησού. Έφεραν το πρόβλημά τους στον Κύριο. Ο Κύριος τους είδε από μακριά και τους είπε: «Πηγαίνετε και δείξτε τους εαυτούς σας στους Ιερείς». Ο Κύριος δεν τους φώναξε κοντά Του, δεν έβαλε τα χέρια Του πάνω τους, δεν έκανε πηλό για να τους αλείψει, αλλά από μακριά τους είπε: "Πηγαίνετε στους Ιερείς", γιατί αυτοί θα έδιναν, σύμφωνα με το Νόμο, το πιστοποιητικό της θεραπείας τους. 

       Ο Νεεμάν, ο Σύρος στρατηγός, δυσανασχέτησε γιατί ο προφήτης του Θεού του ζήτησε να πάει στο ποτάμι και να νιφτεί, για να φύγει η λέπρα του. Ας θυμηθούμε τα λόγια του: «Ο δε Νεεμάν εθυμώθη και ανεχώρησε και είπεν, Ιδού, εγώ έλεγον, Θέλει βεβαίως εξέλθει προς εμέ και θέλει σταθή και επικαλεσθή το όνομα Κυρίου του Θεού αυτού, και διακινήσει την χείρα αυτού επί τον τόπον και ιατρεύσει τον λεπρόν» (Β΄ Βασιλέων Ε/5: 11). Ας μάθουμε καλά να μην υποδεικνύουμε εμείς στο Θεό τι πρέπει να κάνει μέσα στη ζωή μας, γιατί μόνον ο Θεός γνωρίζει τι είναι το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο για τον καθένα από μας (Ρωμαίους ΙΒ/12: 2). 

    Σε κάθε περίπτωση άρνησης και εναντίωσης και ανυπακοής του ανθρώπου, σε κάθε περίπτωση έλλειψης πίστης (εμπιστοσύνης) στον Κύριο, ο Θεός δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα στη ζωή μας. Ενεργεί πάντοτε «κατά την πίστιν μας». Τούτοι οι άνθρωποι όμως πίστεψαν στο Θεό, εμπιστεύτηκαν τη δύναμή Του και εφάρμοσαν κατά γράμμα τις εντολές Του. Ξεκίνησαν λοιπόν, ασθενείς όντες, για να πάνε στους Ιερείς να δείξουν τη θεραπεία τους, την οποίαν δεν είχαν ακόμα λάβει. Ξεκίνησαν, γιατί πίστεψαν στην υπόσχεση του Κυρίου. Αυτό είναι πίστη. Η πίστη δε χρειάζεται αποδείξεις. Ακούει το Λόγο του Θεού και σε πείσμα όλων των αντίξοων περιστάσεων, των αμφιβολιών, των δισταγμών, ξεκινάει. Άκουσαν, πίστεψαν, υπάκουσαν, ξεκίνησαν. 

      Κάθε άνθρωπος που με πίστη στο Χριστό πορεύεται θα δει στη ζωή του τα μεγαλεία του Θεού. Έτσι καθώς βάδιζαν πάνω στο δρόμο, συνέβη το μεγάλο θαύμα. Έγιναν καλά, καθαρίστηκαν από τη λέπρα τους, όπως ακριβώς τους είχε πει ο Κύριος. Αυτή είναι η θριαμβευτική απάντηση του Θεού στον άνθρωπο που πιστεύει και προχωρά. Ο Λόγος του Θεού μας λέγει ότι "κάθε άνθρωπος είναι ψεύτης, ο Θεός μόνον είναι αληθής" (Ρωμαίους Γ/3: 4). Γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός στον κόσμο. Για να συναντήσει το χαμένο άνθρωπο, για να ζητήσει και να σώσει το απολωλός (Λουκάς ΙΘ/19: 10). Για να ακούσει τη φωνή σου, το αίτημά σου και να επέμβει με τον τρόπο, που Αυτός μόνον γνωρίζει κάθε φορά και να σου χαρίσει τη θεραπεία που έχεις ανάγκη εξαιτίας της αμαρτία. Πέφτει ο άνθρωπος στα γόνατα γεμάτος αμαρτία και πόνο, πληγωμένος, ταλαιπωρημένος, εχθρός τους Θεού (Ρωμαίους Ε/5: 10) και ευθύς σηκώνεται καθαρός, δικαιωμένος, αγιασμένος, παιδί του Θεού (Ιωάννης Α/1: 12). 

      Αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο της θυσίας, του Έργου που έκανε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για τη σωτηρία τους κάθε ανθρώπου. Όμως ας προσέξουμε τη συνέχεια τούτης της ιστορίας, που είναι ιδιαίτερα διδακτική για όλους μας. Δέκα άνθρωποι ξεκίνησαν γεμάτοι λέπρα και υπακούοντας στο Λόγο του Κυρίου βαδίζουν προς τους ιερείς. Δεν υπήρξε κάποια βελτίωση στην υγεία τους, δεν είχαν κάποιο στοιχείο που να τους φανερώνει ότι σίγουρα θα γίνουν καλά, όμως ξεκίνησαν δείχνοντας εμπιστοσύνη σε Εκείνον που τους απέστειλε. 

       Ο Πέτρος είπε κάποτε στον Κύριο:  "όλη τη νύχτα κοπιάσαμε και δεν πιάσαμε ούτε ένα ψάρι, όμως επί τω λόγω Σου...» (Λουκάς Ε/5: 5) θα ξανά ρίξω το δίχτυ μου μέρα μεσημέρι. Θα το κάνω, γιατί το είπες Εσύ Κύριε"! Αυτός είναι ο Λόγος του Θεού, αληθινός, αιώνιος και θα εκπληρωθεί κατά γράμμα. Ούτε ένα -ν- ή ένα -ς- δε θα μείνει που δε θα εκπληρωθεί από τις υποσχέσεις του Κυρίου. Αυτή είναι πίστη που ευαρεστεί το Θεό. «Ο Κύριος είπε προς τον Άβραμ, έξελθε εκ της γης σου, και εκ της συγγενείας σου, και εκ του οίκου του πατρός σου, εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει» (Γένεση ΙΒ/12: 1) και ο Αβραάμ υπάκουσε στην εντολή του Θεού, «μη εξεύρων που υπάγει». Δε γνώριζε πού θα τον στείλει ο Θεός, όμως δια πίστεως ξεκίνησε και οδοιπορούσε, έχοντας στραμμένο επάνω του το βλέμμα του Θεού, εξαιτίας της πίστης του. 

     Τούτοι οι δέκα άνθρωποι, καθώς προχωρούσαν, δεν έβλεπαν κάτι να αλλάζει στην υγειά τους. Κοιτούσε ο ένας τον άλλο και διαπίστωναν ότι η λέπρα συνέχισε να είναι επάνω τους. Σίγουρα οι εισηγήσεις τους εχθρού της ψυχής και εδώ δε θα έλειψαν. «Γιατί δε θεραπευτήκαμε κοντεύετε να φτάσουμε στους ιερείς». Φανταστική η σκέψη, αλλά σίγουρα θα τους βασάνιζε. Είναι βέβαιο ότι το ρολόι του Θεού δε συμφωνεί με το ρολόι των ανθρώπων. Ο Κύριος θα επέμβει και θα δείξει τη δύναμή Του την κατάλληλη ώρα, που Εκείνος μόνον γνωρίζει ποια είναι και πότε είναι. Ας μάθουμε τούτο το μεγάλο, το βασικό, το κύριο μάθημα, να περιμένουμε την ώρα του Κυρίου, «τρέχοντας μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα» (Εβραίους ΙΒ/12: 1). 

       Ξαφνικά, καθώς βάδιζαν, μια ευλογημένη στιγμή ήρθε πάνω τους η θεραπεία. Η συμμόρφωση με τις εντολές του Κυρίου φέρνει πάντοτε ευλογία μέσα στη ζωή μας. Μπορεί η πορεία μας να είναι δύσκολη σε τούτη τη ζωή, να μας ακολουθούν πειρασμοί, θλίψεις, πιέσεις του εχθρού της ψυχής μας, όμως θα πρέπει να βαδίζουμε σταθερά, με πίστη στις υποσχέσεις του Θεού, όπως αυτές αναφέρονται μέσα στον αιώνιο Λόγο Του. Μόνο να πιστεύουμε και είναι βέβαιο ότι θα λάβουμε ασφαλώς, την ώρα που πρέπει, ό,τι μας έχει υποσχεθεί ο Κύριος. 

      Τι μεγάλη θα ήταν η χαρά τους, καθώς διαπίστωσαν ότι η λέπρα είχε φύγει από πάνω τους! Φανταστείτε τη χαρά, τις κραυγές του: "Γίναμε καλά, τρέξτε, πάμε γρήγορα στους ιερείς, για να λάβουμε το αναγκαίο πιστοποιητικό και αμέσως μετά να πάμε στις οικογένειές μας, στα παιδιά μας, τις γυναίκες μας, στους συγγενείς μας". 

       Καθώς λοιπόν βάδιζαν με τόση χαρά, υγιείς πλέον και δυνατοί, ένας από αυτούς σταμάτησε να βαδίζει μαζί τους. «Εγώ, τους είπε, δε θα έρθω μαζί σας στους ιερείς, δε θα πάω ακόμα στην οικογένειά μου, που τόση λαχτάρα έχει για να με δει. Θα γυρίσω πίσω και θα ψάξω να βρω εκείνον που μου χάρισε την υγεία μου, για να τον ευχαριστήσω». Τι ευλογημένη σκέψη, τι ωραία προτεραιότητα! Ίσως οι άλλοι να απάντησαν: «Αυτό και εμείς θα το κάνουμε κάποια στιγμή, όχι όμως τώρα...». Ο Θεός θέλει να βάζουμε τα πρώτα στην πρώτη θέση. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν τα άφησε όλα και γύρισε πίσω, για να ευχαριστήσει τον ευεργέτη του. Τι λεπτότητα, τι πίστη, τι αγάπη, τι ευγένεια, τι ανθρώπινο μεγαλείο!

      Ο Λόγος του Θεού μας φανερώνει ένα ακόμα στοιχείο γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Ήταν Σαμαρείτης. (διάβασε υστερόγραφο). Οι άλλοι εννέα ήταν Ιουδαίοι ήταν από το λαό του Θεού, τούτος ο άνθρωπος «ήταν ξένος των διαθηκών και των υποσχέσεων του Θεού» (Εφεσίους Β/2: 12), ήταν αλλογενής. Δε γνώριζε όσα γνώριζαν οι άλλοι εννέα για τα πράγματα του Θεού. Είχε πολύ λιγότερο θρησκευτικό φως. Γύρισε πίσω και καθώς συνάντησε τον Ιησού με σεβασμό και ευλάβεια: «Έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού ευχαριστών αυτώ». Έπεσε στα πόδια του Ιησού και με μεγάλη κραυγή, που βγήκε μέσα από τα βάθη της ψυχής του, του είπε: "Κύριε σ’ ευχαριστώ".

     Ο κάθε άνθρωπος, που έλαβε από τον Ιησού Χριστό την κάθαρση από την πνευματική λέπρα της αμαρτίας, που έλαβε άφεση των αμαρτιών του, δια του αίματος Αυτού, (Κολοσαείς Α/1: 14), οφείλει να ευχαριστεί και να ευγνωμονεί το Λυτρωτή του. 

17 Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε. Δεν εκαθαρίσθησαν οι δέκα; οι δε εννέα που είναι; 

18 Δεν ευρέθησαν άλλοι να υποστρέψωσι διά να δοξάσωσι τον Θεόν ειμή ο αλλογενής ούτος; 

       Είναι τραγικό να ψάχνει ο Κύριος μέσα στο λαό Του να βρει έναν άνθρωπο ελέους και προσφοράς και να μη βρίσκει παρά το παράδειγμα ενός Σαμαρείτη (Λουκάς Ι/10: 25-37). Η παραβολή του "καλού Σαμερείτη"; Να ψάχνει να βρει ο Κύριος έναν άνθρωπο ευχαριστίας και δοξολογίας και να μη βρίσκει και να αναγκάζεται να αναφερθεί στο παράδειγμα ενός ξένου, ενός αλλογενούς. Μεγάλο το παράπονο του Κυρίου και πόσο φανερό γίνεται με τούτα τα λόγια για την αγνωμοσύνη των άλλων θεραπευμένων. "Οι άλλοι εννέα που είναι;" 

     Ο ένας γύρισε και ευχαρίστησε τον ευεργέτη του, δείχνοντας έτσι εκτός από τον καθαρισμό του σώματός του και την αγάπη που δημιουργήθηκε μέσα του για το Σωτήρα του. Οι άλλοι εννέα πήραν τη θεραπεία του σώματός τους και χάθηκαν μέσα στη ζωή, στις μέριμνες, τα προβλήματα, στις έννοιες, μέσα στα ενδιαφέροντα του κόσμου τούτου, που όλα μαζί είναι ματαιότητα (Εκκλησιαστής Α/1: 2). 

        Δέκα λεπροί φώναξαν προς τον Κύριο και ο Κύριος τους θεράπευσε. Όλοι έλαβαν την θεραπεία τους, όλοι έλαβαν την ίδια ευλογία, όμως ένας απ' αυτούς προχώρησε και έκανε κάτι παραπάνω από τους άλλους, γύρισε πίσω και του είπε: «σ’ ευχαριστώ». 

      Τούτο το ευχαριστώ το περιμένει ο Κύριος. Το περιμένει από τον καθένα μας και θέλει περισσότερο να το δει μέσα στη ζωή μας. Να μη στεκόμαστε μόνον στις ευλογίες που μας προσφέρει ο Χριστός. Πέρα από τις ευλογίες και τα αγαθά είναι κάτι πολύ σπουδαιότερο, είναι ο ίδιος ο Χριστός. Όλα όσα δωρεάν μας προσέφερε και συνεχίζει να μας προσφέρει καθημερινά «κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 8), μαρτυρούν γι’ Αυτόν και τη δύναμή Του. Όμως αν δε φτάσουμε στο Χριστό, αν δεν Τον γνωρίσουμε προσωπικά, δεν Τον ευχαριστήσουμε και δεν Τον αγαπήσουμε μέσα από την καρδιά μας, τότε φοβάμαι ότι δε γνωρίσαμε, σε όλο της το μεγαλείο, την «ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού» (Ιωάννης Δ/4: 10). 

     Και είπε προς αυτόν. Σηκωθείς ύπαγε, η πίστις σου σε έσωσεν. Ο θεραπευτής Σαμαρείτης έπεσε "κατά πρόσωπον" και δεν ήθελε να ξεκολλήσει από τα πόδια του ευεργέτη του. Θα έρθει μια μέρα που πάνω στον ουρανό οι λυτρωμένοι του Χριστού, οι καθαρισμένοι με το τίμιο αίμα Αυτού, πεσμένοι στα πόδια του, δε θα θέλουν να ξεκολλήσουν από κοντά Του. Αιώνια θα τον ευχαριστούν και θα τον δοξολογούν. 

      Αλήθεια τι είναι εκείνο που πολλές φορές εμποδίζει τον άνθρωπο να εκφράσει την ευχαριστία του και την ευγνωμοσύνη του στο Θεό, για όλες τις σωτήριες επεμβάσεις Του μέσα στη ζωή του, για όλες τις ευεργεσίες, για όλα όσα του προσφέρει καθημερινά τόσο πλούσια; Γιατί πάρα πολλοί άνθρωποι γύρω μας ξεχνούν να ευχαριστήσουν το Θεό  για τα δώρα Του και για τις ευεργεσίες Του; 

      Ένας λόγος είναι πως ό,τι έχουν οι άνθρωποι και ό,τι λαμβάνουν καθημερινά τα θεωρούν δεδομένα, νομίζουν ότι έτσι θα πρέπει να γίνει. Ας μάθουμε το μεγάλο μάθημα να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο σ' αυτή τη ζωή, γιατί σε μία μόνον στιγμή μέσα μπορεί όλα να χαθούν, η υγεία, τα χρήματα, η δουλειά και τόσα άλλα πράγματα τα οποία έχουμε και για τα οποία καυχόμαστε πολλές φορές. Ας μάθουμε να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο, αλλά να ευχαριστούμε το Θεό για οτιδήποτε έχουμε λάβει  ακόμα και αν κάτι φαίνεται μικρό, φαίνεται ασήμαντο, γιατί ό,τι έχουμε δεν είναι από μας αλλά είναι από τον Κύριο, καθώς παρατείνει το Έλεός Του και την αγάπη Του μέσα στη ζωή μας.

       Ένας άλλος λόγος που ο άνθρωπος ξεχνάει να ευχαριστήσει το Θεό είναι ότι μέσα στον εγωϊσμό του θεωρεί πως ό,τι έχει το έχει γιατί το αξίζει. "Ο ασεβής διά την αλαζονείαν του προσώπου αυτού δεν θέλει εκζητήσει τον Κύριον πάντες οι διαλογισμοί αυτού είναι ότι δεν υπάρχει Θεός" (Ψαλμός Ι/10: 4). Πόσο επικριτικός είναι ο Κύριος σε μια τέτοια ανθρώπινη συμπεριφορά! Μέσα στην παγκόσμια ιστορία ο βασιλιάς της Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας Ναβουχοδονόσορ Β' ο Μέγας (634- 562 π.Χ.) υπήρξε ο βασιλιάς των βασιλιάδων. Υπήρξε η "χρυσή κεφαλή" (Δανιήλ Β/2: 38) που είχε κατακτήσει ολόκληρο το γνωστό κόσμο της εποχής του. Ο βασιλιάς αυτός αντί να ευχαριστήσει το Θεό για όλα όσα του πρόσφερε, σήκωσε μία μέρα το κεφάλι του ψηλά, στάθηκε με έπαρση και υπερηφάνεια και είπε: "ο βασιλιάς μίλησε, και είπε: Δεν είναι αυτή η μεγάλη Βαβυλώνα, που εγώ έκτισα για έδρα τού βασιλείου με ισχύ τής δύναμής μου, και για τιμή τής δόξας μου;" (Δανιήλ Δ/4: 30). Εγώ δεν τα έφτιαξα όλα αυτά; Με τη δύναμή μου δεν τα έκανα για να παίρνω τιμή και να δοξάζομαι;

      Η απάντηση του Θεού ήρθε πριν τελειώσει ο βασιλιάς τα λόγια του.  

31 Ο λόγος ήταν ακόμα στο στόμα τού βασιλιά, και έγινε φωνή από τον ουρανό, λέγοντας: Σε σένα αναγγέλλεται, βασιλιά Ναβουχοδονόσορα: Η βασιλεία σου παρήλθε από σένα 

32 και θα εκδιωχθείς από τους ανθρώπους, και η κατοικία σου θα είναι μαζί με τα θηρία τού χωραφιού χορτάρι θα τρως όπως τα βόδια, και θα περάσουν επάνω σου επτά καιροί, μέχρις ότου γνωρίσεις ότι ο Ύψιστος είναι ο Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και σε όποιον θέλει, τη δίνει.

33 Και κατά την ώρα αυτή εκτελέστηκε ο λόγος επάνω στον Ναβουχοδονόσορα· και εκδιώχθηκε από τους ανθρώπους, και έτρωγε χορτάρι όπως τα βόδια, και το σώμα του βρεχόταν από τη δρόσο τού ουρανού, μέχρις ότου αυξήθηκαν οι τρίχες του σαν φτερά αετών, και τα νύχια του σαν των ορνέων  (Δανιήλ Δ/4: 31-33).

       Ας είμαστε ταπεινοί και ας εννοήσουμε κάποτε πως ό,τι έχουμε είναι χάρις από τον Κύριο, είναι προσφορά απ' Αυτόν και γι' αυτό θα πρέπει να έχουμε ένα πνεύμα ευγνωμοσύνης, ευχαριστίας, δοξολογίας, για όλα όσα μας έχει προσφέρει καθημερινά στη ζωή μας. Κάθε πιστός άνθρωπος που δοκίμασε τη λυτρωτική δύναμη του Κυρίου στη ζωή του και καθαρίστηκε από την "πνευματική λέπρα" της αμαρτίας θα πρέπει να ευχαριστεί το Θεό για τα μεγαλεία μέσα στη ζωή του. Κάποιος είπε ότι ο ουρανός θα είναι κατοικία ευγνωμόνων ανθρώπων. Θα ήταν καλό να κάνουμε τη ζωή μας έναν προθάλαμο του ουρανού με το να είμαστε από τώρα πραγματικά και γνήσια ευγνώμονες προς το Θεό δια «πάσας τας ευεργεσίας Αυτού» (Ψαλμός ΡΓ/103: 2).  ---

  

       * Υστ/φο. 

      Οι Σαμαρείτες ήταν περιφρονημένοι από τους Ιουδαίους, τους θεωρούσαν ακάθαρτους, τους υποτιμούσαν, δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους. Ήταν μια θρησκευτική αίρεση, που ακόμα υπάρχει μεταξύ των Ιουδαίων. Έλαβαν το όνομά τους από την πόλη Σαμάρεια την πρωτεύουσα του βόρειου βασιλείου, που απείχε 68 χιλ. βόρεια της Ιερουσαλήμ. Στο βόρειο βασίλειο κατοικούσαν οι δέκα από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. 

     Η πόλη πολιορκήθηκε για τρία χρόνια από το Βασιλιά της Ασσυρίας Σαλμανασάρ Ε΄ και κατακτήθηκε από τον Σαργών το 722 π.Χ. (Β΄ Βασιλέων ΙΖ/17: 5,6). Ο Σαργών, αφού κατέλαβε την πόλη, μετέφερε τους κατοίκους της σε άλλους μακρινούς τόπους, ακολουθώντας την πολιτική εκείνης της εποχής, που σκοπό είχε να καταστρέψουν τα εθνικά ιδεώδη των νικημένων λαών και έφερε  κατοίκους στη Σαμάρεια από τη Βαβυλώνα και άλλους μακρινούς τόπους. Οι νέοι κάτοικοι είχαν ασπασθεί την «Πεντάτευχο» (τα 5 πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, που είχε γράψει ο Μωυσής). Στην αρχή η θρησκεία τους ήταν αμφίρροπη «εφοβούντο μεν τον Κύριον, λάτρευαν όμως και τα γλυπτά αυτών» (εδ. 41). Μετά όμως από τις μεταρρυθμίσεις του βασιλιά Ιωσία οι άνθρωποι φαίνεται να δέχτηκαν πλήρως τη θρησκεία των Ισραηλιτών, όμως παρ’ όλα αυτά δεν είχαν καλές σχέσεις με τους Ιουδαίους (νότιο βασίλειο). 

     Μία από τις αιτίες ήταν ότι οι Σαμαρείτες μεταχειρίστηκαν διάφορες συκοφαντίες και τεχνάσματα, για να εμποδίσουν την ανοικοδόμηση του Ναού στην Ιερουσαλήμ (Έσδρας Δ/4: 4-6). Ο Μανασσής που είχε παντρευτεί Σαμαρείτισσα κατοίκησε στην περιοχή και έχτισε έναν ναό στο όρος Γαριζίν, όπου γινόταν διάφορες ιεροτελεστίες. 

     Ο ίδιος ο Κύριος τους ταυτίζει με τους εθνικούς και τους ξεχωρίζει από τον οίκο Ισραήλ (Ματθαίος Ι/10: 5-6). Οι Ιουδαίοι, για να κατηγορήσουν τον Κύριο, τον είχαν χαρακτηρίσει ως "Σαμαρείτη" (Ιωάννης Η/8: 48). Ο Απόστολος Φίλιππος ήταν ο πρώτος που κήρυξε στη Σαμάρεια την πίστη στον Χριστό.---

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ κεφ. ΙΖ /17. Η μεγάλη κρίση της πόρνης

                                                    
 βιβλίο "ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ",  κεφ. ΙΖ/17. 

1 ΚΑΙ ήρθε ένας από τους επτά αγγέλους που είχαν τις επτά φιάλες, και μίλησε μαζί μου, λέγοντας σε  μένα:  Έλα,  θα  σου  δείξω  την  κρίση τής μεγάλης πόρνης, που κάθεται επάνω στα πολλά νερά 

2 μαζί με την οποία πόρνευσαν οι βασιλιάδες τής γης, και μέθυσαν αυτοί που κατοικούν στη γη από το κρασί τής πορνείας της.

        ΕΙΣΑΓΩΓΗ:

    Πάνω από 6 αιώνες μετά από την πτώση της Αρχαίας Βαβυλώνας (539 π.Χ.) ο Απόστολος Ιωάννης, ενώ βρισκόταν στη νήσο Πάτμο, έγραψε το βιβλίο της «Αποκάλυψης». Σ’ αυτό το βιβλίο γίνεται λόγος για μια άλλη «Μεγάλη Βαβυλώνα» την οποία περιγράφει σαν την «μητέρα των πορνών και των βδελυγμάτων της γης» (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 5). Μαζί της αναφέρει ο Ιωάννης «επόρνευσαν οι βασιλείς της γης και εμεθύσθησαν οι κατοικούντες την γην εκ του οίνου της πορνείας αυτής» (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 2).

    Εφόσον αναφέρεται ότι οι βασιλείς είχαν ανήθικες σχέσεις μαζί της, είναι  σαφές ότι αυτή η «Βαβυλώνα η Μεγάλη» δεν μπορεί να είναι απλώς ένας άλλος «βασιλιάς». Αυτό που εκπροσωπεί η «σύγχρονη Βαβυλώνα» είναι το ίδιο πράγμα που  εκπροσωπούσε  «η αρχαία Βαβυλώνα». Άραγε ποιο είναι το κοινό τους σημείο; Κοινό τους σημείο είναι «η ψεύτικη θρησκεία», γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο φέρουν και το ίδιο όνομα.

     Πολλές από τις ψευδείς δοξασίες και συνήθειες που βρίσκονται μέσα στη σύγχρονη θρησκευτική Βαβυλώνα προέρχονται απ’ ευθείας από την αρχαία θρησκευτική Βαβυλώνα. Η "πόρνη" η «Βαβυλώνα η μεγάλη» του καιρού μας αποτελεί εικόνα της παγκόσμιας αυτοκρατορίας της “ψευδούς θρησκείας”, που επί αιώνες συμβιβάστηκε με τα πολιτικά συστήματα  εμπνευσμένη από το «πνεύμα του κόσμου» (Α’ Κορινθίους Β/2: 12), αντί να υπηρετεί τον αληθινό Θεό. Η θρησκευτική της ταυτότητα συμπληρώνεται με τις φράσεις: «Διότι με την γοητεία σου πλανήθηκαν πάντα τα έθνη» (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 23).

     Η αρχαία Βαβυλώνα υπήρξε πολέμιος του αληθινού Θεού και κατ’ επέκτασιν του «λαού του Θεού» και ήταν υπεύθυνη για τους «ποταμούς» αίματος που χύθηκαν κατά τις πολλές κατακτήσεις της.  Για τη σύγχρονη Βαβυλώνα ο Λόγος του Θεού αναφέρεται με τα ίδια ακριβώς λόγια: "εν αυτή ευθέθη αίμα προφητών και αγίων και πάντων των εσφαγμένων επί της γης» (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 24). Υπήρξε ο κύριος διώκτης του σύγχρονου λαού του Θεού και των μαρτύρων Του.

Επειδή υποστηρίζει τους πολέμους των εθνών και ενθαρρύνει με τον τρόπο αυτό τους ανθρώπους όλων παρατάξεων να φονεύσουν αλλήλους, θεωρείται υπεύθυνη για το αίμα «πάντων των εσφαγμένων επί της γης» (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 24).

      Πως θα καταστραφεί η σύγχρονη Βαβυλώνα και πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να γίνει αυτό; Ο Λόγος του Θεού αναφέρει σχετικά: «Επειδή αι αμαρτίαι αυτής έφθασαν έως του ουρανού….» (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 5), η ολοκληρωτική καταστροφή της «πόρνης» θα έρθει πολύ γρήγορα. «Και ένας ισχυρός άγγελος σήκωσε μια πέτρα σαν μεγάλη μυλόπετρα, και την έριξε στη θάλασσα, λέγοντας: Έτσι με ορμή θα ριχτεί η μεγάλη πόλη Βαβυλώνα και δεν θα βρεθεί πλέον» (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 21). Η αρχαία Βαβυλώνα έπεσε μέσα σε μία νύχτα (Δανιήλ Ε/5: 30) κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και με τη σύγχρονη Βαβυλώνα. Η καταστροφή της θα έρθει από τα ίδια τα πολιτικά στοιχεία που είχαν ανήθικες σχέσεις μαζί της. «Και τα δέκα κέρατα που είδες επάνω στο θηρίο, αυτοί θα μισήσουν την πόρνη, και θα την κάνουν ερημωμένη, και γυμνή και θα φάνε τις σάρκες της κι αυτή θα την κατακάψουν με φωτιά» (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 16).

      Υπάρχει μία ακόμα ομοιότητα ανάμεσα στην αρχαία και τη σύγχρονη Βαβυλώνα που έχει σχέση με τον τρόπο καταστροφής της. Η αρχαία Βαβυλώνα καθόταν πάνω στα νερά του Ευφράτη ποταμού. Η σύγχρονη Βαβυλώνα κάθεται και αυτή «επί των υδάτων των πολλών» (εδ. ΙΖ/17: 1). Τι είναι αυτά τα ύδατα; Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί: « Τα ύδατα, τα οποία είδες, όπου η πόρνη κάθηται, είναι λαοί και όχλοι και έθνη και γλώσσαι» (ΙΖ/17:5). 

    Έχει προηγηθεί η τελευταία κρίση με την έκχυση των επτά φιαλών πάνω στη γη (Αποκάλυψη κεφ. ΙΣ/16) και ένας από τους επτά αγγέλους μίλησε με τον Ιωάννη, το μαθητή του Κυρίου και του είπε: "Έλα να σου δείξω σχετικά με την κρίση που θα γίνει πάνω στη μεγάλη πόρνη που κάθεται πάνω σε πολλά νερά". 

     Ο Λόγος του Θεού συμβολίζει όλους τους πιστούς, τους λυτρωμένους με το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού με μία γυναίκα, την οποία αποκαλεί "νύμφη του Χριστού", (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 9). Πρόκειται για έναν λαό τον οποίο έχει αποκτήσει ο Θεός και ο οποίος είναι "από πάσαν φυλήν και παν έθνος" (Αποκάλυψη Ε/5: 9), μία μέρα θα έρθει ο ίδιος ο Κύριος, για να παραλάβει το λαό αυτό και να τον οδηγήσει στον ουρανό, στη δόξα (Α΄ Θεσσαλονικείς, Δ/4: 13-17). 

    Η «νύμφη» (Αποκάλυψη: ΚΑ/21: 9),  η γυναίκα του Αρνίου, ταυτίζεται με την Αγία πόλη τη "νέα Ιερουσαλήμ". Εδώ όμως γίνεται λόγος για μια άλλη γυναίκα, η οποία θέλησε να σφετεριστεί αυτόν τον τίτλο και να γίνει αυτή νύμφη του Χριστού. Τούτη τη γυναίκα ο άγγελος τη χαρακτηρίζει «πόρνη». Ξεκίνησε καλά, ήταν μέρος της Εκκλησίας του Χριστού, αλλά σιγά – σιγά πουλήθηκε και αποστάτησε από το Χριστό με τίμημα τον πλούτο, την πολιτική, την κοσμική ισχύ. Έχει πλέον ξεφύγει του σκοπού της, έχει ντυθεί έναν ψεύτικο θρησκευτικό μανδύα και έχει δημιουργήσει ένα προσωπείο ευσέβειας. Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή "Β΄ Τιμοθέου", κεφ. Γ, εδ. 5, αναφέρει: «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε». 

    Η φιλοδοξία της εκκλησίας να αποκτήσει κοσμική εξουσία άρχισε να εκδηλώνεται κατά τον 4ο αιώνα, όταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία έπαυσε τους διωγμούς κατά των Χριστιανών (διάταγμα Μεδιολάνων 313 μ.Χ.) και ανακήρυξε το Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της. Τότε το κοσμικό πνεύμα της αυτοκρατορικής Ρώμης πέρασε στην Εκκλησία. Η εκκλησία έπαυσε να αποτελεί θεσμό, που σκοπό είχε να φέρει στον κόσμο την μαρτυρία του Χριστού και έγινε μεγάλος και επίσημος οργανισμός, που διεκδικούσε για τον εαυτόν της το δικαίωμα και την εξουσία να συμμετέχει ενεργά στο οικονομικό γίγνεσθαι και γενικότερα στη διακυβέρνηση του κόσμου. 

    Τούτη η πόρνη κάθεται πάνω σε πολλά νερά και, όπως θα δούμε παρακάτω, ταυτίζεται με μία πόλη, τη Βαβυλώνα. «Η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης» (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 5). Η Βαβυλώνα αποτέλεσε ένα κέντρο απιστίας και οργανωμένης αντίθεσης απέναντι στον αληθινό Θεό. Τα "νερά" σύμφωνα με το Λόγο του Θεού είναι οι λαοί της γης (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 15). Είναι φανερό ότι το θρησκευτικό κατασκεύασμα, που πρεσβεύει τούτη η γυναίκα, είναι εξαπλωμένο σε όλα τα έθνη της γης και μάλιστα έχει εγκατασταθεί με γερές βάσεις (κάθεται). Μάλιστα τούτη η γυναίκα (η πόρνη) φαίνεται να είναι ευχάριστη και να προσφέρει ηδονές και απολαύσεις στους ανθρώπους, γιατί αναφέρεται ότι "μέθυσαν αυτοί που κατοικούν την γην", δηλ. οι άνθρωποι. Αμέτρητοι άνθρωποι βρίσκονται κάτω από την πλανερή επιρροή της και έχουν βυθιστεί μέσα στην άγνοια, την ανομία, την αμαρτία και την αποστασία από τον αληθινό Θεό. 

    Τούτο το πλάνο διαπλεκόμενο θρησκευτικό σύστημα το έχουν αποδεχθεί και το έχουν ακολουθήσει οι αρχηγοί των κρατών της γης. Ιδιαίτερα στις έσχατες ημέρες τούτο το σύστημα, που θα στηρίζεται στον υλικό πλούτο και την κοσμική ισχύ, θα λάβει παγκόσμιες διαστάσεις και ήδη σε γενικές γραμμές έχει αρχίσει να σχηματίζεται. Οι πρόσφατες θερμές συναντήσεις του Πάπα με τον Πατριάρχη αλλά και με άλλους θρησκευτικούς και πολιτικούς ηγέτες εκεί αποβλέπουν, στη συνένωση όλων των θρησκειών και τη δημιουργία ενός νέου σχήματος, το οποίο θα είναι πολίτικο-θρησκευτικό και θα στηρίζεται σε μια βάση ενότητας, αγάπης, αλληλεγγύης, ενίσχυσης, ενδιαφέροντος κλπ. για τον συνάνθρωπο, το περιβάλλουν κλπ. Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, που είναι μια οικουμενική χριστιανική οργάνωση έχει σκοπό την προώθηση της "χριστιανικής ενότητας" και εργάζεται πυρετωδώς για το σκοπό αυτό. 

      Συνεπώς γίνεται λόγος για δύο γυναίκες. Η μία είναι ντυμένη στα λευκά και ανήκει στον Ιησού Χριστό, ενώ η άλλη είναι ντυμένη στα κόκκινα και ανήκει στο "θηρίο" (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 17). Η πρώτη είναι θύμα διωγμών, ενώ η άλλη κάθεται πάνω σε ένα θρόνο κοσμικής εξουσίας. Η μία σύμφωνα με το Λόγο του Θεού θα οδηγηθεί στη δόξα του Θεού (Β΄ Κορινθίους Δ/4: 15), ενώ η άλλη θα οδηγηθεί στην απώλεια (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 11). 

 3 Και με έφερε, σε πνευματική έκσταση, στην έρημο και είδα μια γυναίκα να κάθεται επάνω σε ένα κόκκινο θηρίο, που ήταν γεμάτο από ονόματα βλασφημίας, και το οποίο είχε επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. 

  Στη συνέχεια ο Ιωάννης μεταφέρεται σε πνευματική έκσταση σε άλλο τόπο που είναι έρημος. Η γυναίκα, που εδώ δεν είναι άλλη από την αποστατημένη εκκλησία, την πόρνη, παρουσιάζεται να κάθεται πάνω σε ένα κόκκινο θηρίο. Το "θηρίο" είναι ο ηγέτης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που θα αναβιώσει στις έσχατες ημέρες μέσα από την ένωση Ευρωπαϊκών κρατών. Το "θηρίο"  είναι ο «άνθρωπος της ανομίας» ( Β΄ Θεσσαλονικείς, Β/2: 3), «ο υιός της απωλείας», (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 3), «το βδέλυγμα της ερημώσεως», (Δανιήλ ΙΑ : 31), ο «αντικείμενος», (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2:4), «ο άνομος», (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 8), «ο ερχόμενος εν τω ονόματι Αυτού» (Ιωάννης Ε/5: 43), ο Αντίχριστός. Θα είναι η πιο σκοτεινή μορφή στην ανθρώπινη ιστορία, στον οποίο θα δοθεί εξουσία σε ολόκληρη την οικουμένη. Στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. ΙΓ/13, εδ 7) αναφέρεται : «και εδόθη εις αυτό εξουσία επί πάσαν φυλήν και γλώσσαν και έθνος». Ο Λόγος του Θεού στην "Β΄ Θεσσαλονικείς"  (Β/2: 9-12) αναφέρει : 

7 Επειδή, το μυστήριο της ανομίας ήδη ενεργείται μονάχα μέχρις ότου βγει από τη μέση αυτός που τώρα εμποδίζει 

8 και, τότε, ο άνομος θα αποκαλυφθεί, τον οποίο ο Κύριος θα τον απολέσει με το πνεύμα τού στόματός του, και θα τον καταργήσει με την επιφάνεια της παρουσίας του 

9 ο οποίος θα έρθει με ενέργεια του σατανά με κάθε δύναμη και σημεία και τέρατα ψεύδους, 

10 και με κάθε απάτη τής αδικίας, ανάμεσα σ' αυτούς που χάνονται επειδή, δεν δέχθηκαν την αγάπη τής αλήθειας για να σωθούν. 

11 Και γι' αυτό, ο Θεός θα στείλει επάνω τους ενέργεια πλάνης, ώστε να πιστέψουν στο ψέμα 

12 για να κατακριθούν όλοι αυτοί που δεν πίστεψαν στην αλήθεια, αλλά οι οποίοι βρήκαν ευχαρίστηση στην αδικία.

      Το ότι η γυναίκα καθόταν πάνω στο "θηρίο" δείχνει πόσο μεγάλη ισχύ θα έχει το θρησκευτικό αυτό σύστημα – κατασκεύασμα - της πόρνης, το οποίο ουσιαστικά θα κυβερνά στην αρχή, μαζί με το "θηρίο". Αργότερα το θηρίο μαζί με τους συμμάχους του (εδ. 16) θα μισήσει, θα υποτάξει, θα απογυμνώσει και θα την περάσει μέσα από ταλαιπωρία θανάτου. Μέχρι να γίνει αυτό, η "πόρνη" θα στηρίζει και θα στηρίζεται στο πολιτικό σύστημα του θηρίου, δηλ. του Αντίχριστου. Ο λόγος της θα έχει δύναμη και εξουσία, ενώ ο πλούτος της θα ανοίγει νέους δρόμους για επιβολή και εξουσία. 

     Το "θηρίο"  είναι κόκκινο. Εδώ υποδηλώνεται η αμαρτία (Ησαΐας κεφ. Α/1΄ εδάφ. 18). Το ίδιο το θηρίο θα αποτελεί και την προσωποποίηση της αμαρτίας. Επίσης υποδηλώνει και το αίμα που θα χύσει το αιμοχαρές "θηρίο", που με λύσσα θα θανατώνει τους Αγίους του Θεού. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «εν ειρήνη θα φονεύσει πολλούς» (Δανιήλ Η/8: 25). Το θηρίο ήταν γεμάτο από ονόματα βλασφημίας. Όλοι όσοι θα ακολουθούν τον Αντίχριστο, ηγέτη της σύγχρονης Βαβυλώνας, θα είναι κηρυγμένοι άθεοι και θα έχουν μία αισχρή, απόλυτα εχθρική και βλάσφημη στάση απέναντι στο ζωντανό και αληθινό Θεό. Ο ίδιος ο Αντίχριστος θα υψώσει τον εαυτόν του πάνω από κάθε Θεό ή σέβασμα (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 4) και θα ενεργεί θαύματα και άλλα σημεία, ώστε να αποδείξει ότι είναι πράγματι Θεός. 

     Το "θηρίο" λοιπόν, όμοιο του οποίου σε σκληρότητα δεν έχει υπάρξει μέσα στην πολυτάραχη ανθρώπινη ιστορία, είναι γεμάτο αυτοκρατορικούς τίτλους, προσβλητικούς για το Θεό και έχει επτά (7) κεφάλια και (10) δέκα κέρατα. Εδώ φαίνεται η μεγάλη εξουσία του Αντίχριστου καθώς και η κυριαρχία του πάνω στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που σύμφωνα με το βιβλίο του προφήτη "Δανιήλ" (κεφ. Ζ/7, εδ. 7) θα αναβιώσει στις έσχατες ημέρες. Τα "δέκα κέρατα" είναι δέκα βασιλιάδες, οι οποίοι ακόμα δεν πήραν βασιλεία, αλλά παίρνουν εξουσία για μία ώρα σαν βασιλιάδες μαζί με το θηρίο (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 7). 

4 Και η γυναίκα ήταν ντυμένη με πορφύρα και κόκκινο, και στολισμένη με χρυσάφι και πολύτιμες πέτρες και μαργαριτάρια, η οποία είχε στο χέρι της ένα χρυσό ποτήρι, που ήταν γεμάτο από βδελύγματα και ακαθαρσίες τής πορνείας της.

    Η γυναίκα που αντιπροσωπεύει την αποστατιμένη εκκλησία, το πορνικό θρησκευτικό σύστημα που έχει επικρατήσει πάνω στον κόσμο, ήταν ντυμένη με πορφύρα. Η πορφύρα στη Βίβλο αναφέρεται ως σύμβολο πλούτου (Λουκάς ΙΣ/16: 19) και είναι και σύμβολο βασιλικής εξουσίας. (Ματθαίος ΚΖ/27: 28). Εδώ φαίνεται ότι η αποστάτιμένη εκκλησία θα έχει και πλούτο και εξουσία σε μεγάλο βαθμό. Το κόκκινο που αναφέρεται παράλληλα με το πορφυρούν δείχνει ότι τούτη η λεγόμενη "εκκλησία", θα έχει ταυτιστεί με τις επιδιώξεις και τα σχέδια του "θηρίου" και θα συμμετέχει στο χύσιμο του αίματος πιστών στον αληθινό Θεό ανθρώπων. 

   Ο μεγάλος της πλούτος φαίνεται και από τις φράσεις: «στολισμένη με χρυσάφι και πολύτιμες πέτρες και μαργαριτάρια». Αυτά τα στοιχεία τα βλέπουμε και σε στολές θρησκευτικών λειτουργών. Το ποτήρι, όταν είναι καθαρό γεμάτο με κρασί, αποτελεί το σύμβολο της χαράς και της απόλαυσης, όμως εδώ είναι γεμάτο με βδελύγματα αμαρτίας, κάθε βαθμού και κατηγορίας. Το βδέλυγμα είναι χαρακτηριστικό της αποστασίας και της ψεύτικης θρησκευτικής ζωής, χωρίς την παρουσία του Θεού. Το ποτήρι είναι χρυσό. Εδώ φαίνεται για άλλη μία φορά ο πλούτος που υπάρχει και η χλιδή την οποία απολαμβάνει η  κοσμική εκκλησία. 

5. κι επάνω στο μέτωπό της ήταν γραμμένο ένα όνομα: Μυστήριο, η μεγάλη Βαβυλώνα, η μητέρα των πορνών και των βδελυγμάτων τής γης. 

   Αυτή είναι η "εκκλησία" που σε συνεργασία με τους "βασιλείς της γης" (πολιτική εξουσία), έχυσε το αίμα των χριστιανών μαρτύρων ανά τους αιώνες και εξακολουθεί να το κάνει και είναι μεθυσμένη με το αίμα τους. Στη Ρωμαϊκή εποχή ήταν σύνηθες φαινόμενο οι πόρνες να φέρουν στο μέτωπό τους το όνομά τους. Το όνομα της μεγάλης πόρνης είναι: "μυστήριο". Όνομα που οδηγεί στον αποκρυφισμό, σε ιεροτελεστίες, σ’ ένα μυστηριακό τελετουργικό σύστημα.  

    Στο βιβλίο της "Γένεσης"  (κεφ. Ι/10) βρίσκουμε για πρώτη φορά τη Βαβυλώνα να αναφέρεται με το αρχικό της όνομα που ήταν Βαβέλ. Η παλιά ιστορική πόλη της Βαβυλώνας, που ήταν η πρωτεύουσα των Χαλδαίων, χτίστηκε από το Νεβρώδ, η ιστορία του οποίου αναφέρεται στο δέκατο κεφάλαιο του βιβλίου της «Γένεσης». Πατέρας του Νεβρώδ ήταν ο Χιούς, γιος του Χαμ, ένα από τα τρία παιδιά του Νώε (Σημ, Χάμ, Ιάφεθ). Η πόλη καταλύθηκε από τους Μηδο πέρσες και αργότερα έπεσε στα χέρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σήμερα δεν υπάρχουν παρά τα ερείπιά της και είναι γνωστή περισσότερο από τον πύργο της Βαβέλ, που ήτανε η πρώτη οργανωμένη πρόκληση εναντίον του Θεού. Τότε έγινε ο διασκορπισμός των λαών και η δημιουργία των διαφόρων γλωσσών (Γένεση ΙΑ/11: 9).

    Η διασπορά των ανθρώπων έφερε και τη διασπορά του πνεύματος της ανταρσίας, απιστίας και αποστασίας από τον αληθινό Θεό και απλώθηκε μέχρι την Αίγυπτο, την Αθήνα, τη Ρώμη και σε όλο τον κόσμο με παραλλαγές ονομάτων και διαφόρων θεών. Το πνεύμα αυτό, πάντα αντίθετο στο Πνεύμα και στα σχέδια του Θεού, αργότερα πήρε φιλοσοφική χροιά και έλαβε επιστημονική επικάλυψη. Η πόλη αυτή είχε γίνει κέντρο αποστασίας. Ήταν ένα σύστημα θρησκευτικό, εμπορικό, οικονομικό και πολιτικό. Το στοιχείο που κυριαρχούσε ήταν η σαρκολατρεία και η πνευματική μοιχεία. Αναφέρεται μάλιστα ότι αυτή είναι «η μήτηρ των πορνών και βδελυγμάτων της γης» (Ιάκωβος Δ/4: 4), που σημαίνει η πηγή κάθε μορφής αμαρτίας και αποστασίας από τον αληθινό Θεό. 

     Το θρησκευτικό σύστημα της Βαβυλώνας, που θα αναβιώσει στις ημέρες του αντίχριστου θα είναι κράμα όλων των θρησκευτικών συστημάτων του παρελθόντος, κάτι που βλέπουμε να παίρνει σάρκα και οστά στις ημέρες μας. Γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια να ενωθούν όλες οι θρησκείες να δημιουργηθεί μια παγκόσμια θρησκεία, (υπέρ θρησκείας), που θα οδηγήσει τον άνθρωπο σε πλήρη αντίθεση με το Θεό και τον αιώνιο Λόγο Του. 

6. Και είδα τη γυναίκα που μεθούσε από το αίμα των αγίων, και από το αίμα των μαρτύρων τού Ιησού. Και βλέποντάς την, θαύμασα με μεγάλο θαυμασμό. 

7. Και ο άγγελος μου είπε: Γιατί θαύμασες; Εγώ θα σου πω το μυστήριο της γυναίκας, και του θηρίου που τη βαστάζει, το οποίο έχει τα επτά κεφάλια και τα δέκα κέρατα.

     Όπως και πολλοί άλλοι, ο Ιωάννης μένει κατάπληκτος βλέποντας τη γυναίκα, τη μεγάλη Βαβυλώνα, τη μητέρα των βδελυγμάτων της γης, να μεθάει με το αίμα των Αγίων. Πρόκειται για το θρησκευτικό σύστημα λατρείας που θα λάβει παγκόσμια έκταση στα τέλη των καιρών και το οποίο όχι μόνον θα αγκαλιάσει τον Αντίχριστο, αλλά θα αποτελέσει το βάθρο το οποίο θα τον υψώσει. Αυτός στην αρχή θα τη χρησιμοποιήσει για τους σκοτεινούς σκοπούς του, ώστε με το πρόσχημα της φιλίας και της συνεργασίας θα προσπαθήσει να κερδίσει τη συμπάθεια των λαών. 

     Στη συνέχεια ο Αντίχριστος θα στραφεί εναντίον όλων εκείνων που ομολογούν πίστη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, δηλ. της αληθινής Εκκλησίας και θα ξεσπάσει διωγμός εναντίον της. Επικεφαλής τούτου του διωγμού θα είναι η "γυναίκα". Πόσες φορές μέσα στην ιστορία δεν πρωτοστάτησαν άνθρωποι με θρησκευτικό μανδύα εναντίον της αληθινής εκκλησίας του Χριστού. Στο «κατά Ιωάννην» ευαγγέλιο, κεφ. ΙΣ, εδ. 1-3, αναφέρεται : 

1 Ταύτα ελάλησα προς εσάς δια να μη σκανδαλισθήτε. 

2 Θέλουσι σας κάμει αποσυναγώγους μάλιστα έρχεται ώρα, καθ' ην πας όστις σας θανατώση θέλει νομίσει ότι προσφέρει λατρείαν εις τον Θεόν. 

3 Και ταύτα θέλουσι σας κάμει, διότι δεν εγνώρισαν τον Πατέρα ουδέ εμέ. 

     Τούτη η γυναίκα, η πόρνη, η αποστάτισσα εκκλησία, είναι ντυμένη πάντοτε με το θρησκευτικό μανδύα, που είναι αναγκαίος, διότι σύμφωνα με τον ψαλμό ΞΣ/66, εδ. 3: «Είπατε προς τον Θεόν, Πόσον είναι φοβερά τα έργα σου δια το μέγεθος της δυνάμεώς σου, υποκρίνονται υποταγήν εις σε οι εχθροί σου». Αυτή λοιπόν η δαιμονική γυναίκα μεθάει από μίσος εναντίον των Αγίων του Θεού και προσπαθεί να τους εξοντώσει και να χύσει αίμα των μαρτύρων του Ιησού Χριστού. 

8 Το θηρίο που είδες, ήταν και δεν είναι και πρόκειται να ανέβει από την άβυσσο και να πάει σε απώλεια και θα θαυμάσουν αυτοί που κατοικούν επάνω στη γη, των οποίων τα ονόματα δεν είναι γραμμένα στο βιβλίο τής ζωής από τη δημιουργία του κόσμου, βλέποντας το θηρίο που ήταν, και δεν είναι, αν και είναι. 

     Το «θηρίο» το οποίο αναφέρεται στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" αφορά άλλοτε την αυτοκρατορία της Ρώμης, που πρόκειται να αναβιώσει στους έσχατους καιρούς και άλλοτε τον ίδιο τον Αντίχριστο σαν πρόσωπο, σαν ηγέτη αυτής της αυτοκρατορίας. Στις ημέρες του Ιωάννη υπήρχε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, που στις μέρες μας δεν υπάρχει σαν παγκόσμια αυτοκρατορία. Τούτη λοιπόν η μεγάλη αυτοκρατορία θα ανεβεί από την άβυσσο δηλ. θα εμφανιστεί και πάλι και μάλιστα με εξαιρετικά διαβολική μορφή και μετά την εμφάνισή της θα οδηγηθεί σε απώλεια. Θα καταστραφεί οριστικά και αμετάκλητα. 

     Η αναγέννηση της πρώην μεγάλης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μέσα από τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η εμφάνιση του χαρισματικού της ηγέτη, θα κάνει να απορήσουν οι κάτοικοι της γης, των οποίων τα ονόματα δεν είναι γραμμένα στο βιβλίο της ζωής. Με άλλα λόγια θα χαρεί ο αποστάτης κόσμος, εκείνος που απέρριψε το Χριστό και δεν Τον δέχτηκε ως προσωπικό Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο στη ζωή τους και οι οποίοι προορίζονται για την αιώνια απώλεια. (Β΄ Πέτρου Β/2: 1). 

9 Εδώ είναι ο νους που έχει σοφία. Τα επτά κεφάλια είναι επτά βουνά, όπου επάνω τους κάθεται η γυναίκα. 

      Ο άγγελος λέει πως εδώ χρειάζεται σοφό μυαλό. Τα επτά κεφάλια συμβολίζουν τους επτά λόφους που πάνω τους κάθεται η γυναίκα. Η γυναίκα αυτή (η πόρνη) είναι εγκατεστημένη στη Ρώμη, η οποία είναι χτισμένη πάνω σε επτά λόφους. 

10 Και είναι επτά βασιλιάδες, οι πέντε έπεσαν, και ο ένας είναι, ο άλλος δεν ήρθε ακόμα, και όταν έρθει, πρέπει να μείνει για λίγο. 

11 Και το θηρίο που ήταν και δεν είναι, κι αυτός είναι ο όγδοος, και είναι από τους επτά, και πηγαίνει σε απώλεια. 

     Άραγε ποίοι είναι οι επτά βασιλιάδες από τους οποίους οι πέντε είχαν πέσει πριν από τα γραφόμενα του Ιωάννη; Πρόκειται για την Αίγυπτο (2055-1650), την Ασσυρία (μεταξύ 9ου & 7ου αιώνα και καταλύθηκε το έτος 612), τη Βαβυλώνα, (606-536), την Μηδοπερσία (536-333), την Ελλάδα. (331-31 π.Χ). 

     Η μία βασιλεία που υπήρχε στην εποχή του Ιωάννη ήταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Όμως ο Ιωάννης προχωράει προς το μέλλον και βλέπει μια άλλη Αυτοκρατορία που θα έρθει επί σκηνής. Αυτή η βασιλεία που θα έρθει έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. "Θα παραμείνει για μικρό χρονικό διάστημα". «Και το θηρίο που ήταν, και δεν είναι, κι αυτός είναι ο όγδοος, και είναι από τους επτά, και πηγαίνει σε απώλεια». Εδώ πρόκειται για το πρόσωπο του Αντίχριστου το οποίο ονομάζεται "όγδοον"  και θα είναι ο ηγέτης της αναβιωμένης Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. 

12 Και τα δέκα κέρατα, που είδες, είναι δέκα βασιλιάδες, οι οποίοι ακόμα δεν πήραν βασιλεία, αλλά παίρνουν εξουσία, για μία ώρα, σαν βασιλιάδες μαζί με το θηρίο.

    Τα δέκα κέρατα συμβολίζουν δέκα βασιλιάδες, οι οποίοι μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχαν εξουσία, όμως έλαβαν εξουσία να διοικούν. Είναι φανερό ότι δεν είναι ηγέτες Ευρωπαϊκών κρατών, διότι σαφώς αναφέρεται ότι δεν έχουν βασιλεία, αλλά προφανώς είναι κάποιοι οικονομικά ισχυροί άνδρες, οι οποίοι ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία και οι οποίοι στον ορισμένο καιρό θα λάβουν παγκόσμια εξουσία και θα διοικήσουν μαζί με το "θηρίο". Αυτοί θα υπηρετήσουν το "θηρίο" για σύντομο χρονικό διάστημα "για μία ώρα" και θα παραδώσουν την εξουσία τους στον επερχόμενο αντίχριστο. (Δανιήλ Ζ/7: 20-24). 

13 Αυτοί έχουν μία γνώμη, και θα παραδώσουν στο θηρίο τη δύναμη και τη δική τους εξουσία. 

    Οι δέκα αυτοί βασιλιάδες που αναφέραμε με μία ομόφωνη απόφασή τους θα  παραδώσουν την εξουσία και τη δύναμή  τους στο "θηρίο". Πρόκειται για τον Αντίχριστο, το «άνομο», τον «υιό της απωλείας». Πρόκειται για τον «σκληροπρόσωπο βασιλέα» που αναφέρει ο "Δανιήλ" (κεφ. Η/8, εδ. 23). Έτσι φτάνουμε στην κορύφωση της αποστασίας του ανθρώπου από το Θεό, στην κορύφωση της ενέργειας όλων των δαιμονικών σκοτεινών και μυστηριακών δυνάμεων. Όπως ο Χριστός ήταν η προσωποποίηση του Θεού, έτσι και  ο αντίχριστος θα είναι η προσωποποίηση του αιώνιου εχθρού του ανθρωποκτόνου σατάν (Ιωάννης Η/8: 44).

      Ο  αντίχριστος θα υψώσει τον εαυτόν του πάνω από κάθε Θεό και πάνω από κάθε σέβασμα και θα ζητήσει να λατρευτεί σαν Θεός στο νέο Ναό που θα έχει ανεγερθεί στα Ιεροσόλυμα. Μάλιστα θα ενεργεί μεγάλα θαύματα, για να πλανήσει και να αποδείξει στους ανθρώπους ότι είναι πραγματικός Θεός. 

14 Αυτοί θα πολεμήσουν με το Αρνίο, και το Αρνίο θα τους νικήσει, επειδή είναι Κύριος κυρίων και Βασιλιάς βασιλιάδων και όσοι είναι μαζί του, είναι κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί. 

     Αυτή η "όγδοη" αυτοκρατορία, η αυτοκρατορία του Αντίχριστου, θα κηρύξει πόλεμο στον Κύριο Ιησού, όταν Εκείνος επιστρέφει στη γη κατά το τέλος της "μεγάλης θλίψης" και το Αρνίον, που είναι ο  ίδιος ο Ιησούς Χριστός, θα τους νικήσει, επειδή είναι "Κύριος κυρίων και Βασιλιάς βασιλιάδων". Αυτοί που ακολουθούν το νικητή Κύριο Ιησού Χριστό ονομάζονται εκλεκτοί και πιστοί. 

15 Και μου λέει: Τα νερά που είδες, όπου κάθεται η πόρνη, είναι λαοί και πλήθη, και έθνη και γλώσσες. 

     Ο άγγελος συνεχίζει να εξηγεί ότι τα νερά που είδες (εδ. 1), συμβολίζουν τους λαούς και τους όχλους, τα έθνη και τις γλώσσες. Το ότι η "πόρνη" κάθεται πάνω σε "νερά" έχει την έννοια ότι εξουσιάζει πάνω σε πολύ μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. 

16 Και τα δέκα κέρατα που είδες επάνω στο θηρίο, αυτοί θα μισήσουν την πόρνη, και θα την κάνουν ερημωμένη, και γυμνή και θα φάνε τις σάρκες της, κι αυτή θα την κατακάψουν με φωτιά.

   Ο Αντίχριστος αρχικά αφήνεται να μπει κάτω από την εξουσία ή τουλάχιστον να επηρεαστεί από την πόρνη, την αποστάτισσα εκκλησία, για κάποιο χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια όμως αντιστέκεται σ’ αυτή και την καταστρέφει. Το "θηρίο" (ο αντίχριστος), πάνω στο οποίο καθόταν στρέφεται εναντίον της και την καταστρέφει, την ερημώνει, την κατατρώει και στο τέλος την εξαφανίζει με πυρκαγιά. 

17 επειδή, ο Θεός έδωσε στις καρδιές τους να κάνουν τη γνώμη του, και να γίνουν τής ίδιας γνώμης, και να δώσουν τη βασιλεία τους στο θηρίο, μέχρις ότου εκτελεστούν οι λόγοι τού Θεού.

      Πίσω απ’ όλα αυτά που συνέβησαν καθώς και πίσω από ο,τιδήποτε συμβαίνει είναι το χέρι και η βουλή του Θεού. Ο Θεός επιτρέπει στα βασίλεια λόγω της εναντίωσής τους να ενωθούν κάτω από το "θηρίο" της Ρώμης και στη συνέχεια να στραφούν εναντίον της "πόρνης", δηλ. του πορνικού θρησκευτικού συστήματος. 

18 Και η γυναίκα που είδες, είναι η μεγάλη πόλη, που έχει βασιλεία επάνω στους βασιλιάδες τής γης. Η μεγάλη πόλη είναι η μυστηριώδης Βαβυλώνα το αντιχριστιανικό πνεύμα της οποίας κυριαρχεί πάνω σ’ όλους τους βασιλιάδες της γης, που συνεργάζεται με το παγκόσμιο οικονομικό αθεϊστικό, υλιστικό σύστημα. ---