Ένας Ρώσος ποιητής (Τουρκένιεφ) περιγράφει μια περίεργη γιορτή. Ο Βασιλιάς του Σύμπαντος προσκάλεσε τις διάφορες αρετές να πάρουν μέρος σε μια γιορτή στο ουράνιο παλάτι του. Τι ομορφιά, τι χαρά! Έλαμπε η μεγάλη αίθουσα του παλατιού. Ενώ κάθε μια από τις αρετές συναντούσε και αναγνώριζε τις άλλες, ήταν και δύο αρετές που ήταν τελείως άγνωστες μεταξύ τους. Ποτέ δεν είχαν συναντηθεί, ποτέ δεν είχαν συνεργαστεί. Το όνομα της μιας ήταν «Ευσπλαχνία» και το όνομα της άλλης «Ευγνωμοσύνη». Ίσως να είναι ακραία και άδικη η περιγραφή. Το πιθανότερο είναι ότι οι δύο αυτές προσκεκλημένες κάποια στιγμή με πολύ μεγάλη δυσκολία θα αναγνώριζε η μία την άλλη. Είναι σχεδόν ξένες, γιατί οι συναντήσεις τους στις ζωές των ανθρώπων είναι πολύ αραιές, πολύ χαλαρές, πολύ μακρινές, σχεδόν ανύπαρκτες. Πολύ σπάνια οι άνθρωποι τις καλούσαν να συνεργαστούν μέσα στη ζωή τους.
Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν», κεφ. ΙΖ/17, εδάφ. 11 – 19).
11 Και ότε αυτός επορεύετο εις την Ιερουσαλήμ, διέβαινε διά μέσου της Σαμαρείας και Γαλιλαίας.
12 Και ενώ εισήρχετο εις τινά κώμην, απήντησαν αυτόν δέκα άνθρωποι λεπροί, οίτινες εστάθησαν μακρόθεν,
13 και αυτοί ύψωσαν φωνήν, λέγοντες Ιησού, Επιστάτα, ελέησον ημάς.
14 Και ιδών είπε προς αυτούς. Υπάγετε και δείξατε εαυτούς εις τους ιερείς. Και ενώ, επορεύοντο, εκαθαρίσθησαν.
15 Εις δε εξ αυτών, ιδών ότι ιατρεύθη, υπέστρεψε μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν,
16 και έπεσε κατά πρόσωπον εις τους πόδας αυτού, ευχαριστών αυτόν και αυτός ήτο Σαμαρείτης.
17 Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε. Δεν εκαθαρίσθησαν οι δέκα; οι δε εννέα που είναι;
18 Δεν ευρέθησαν άλλοι να υποστρέψωσι διά να δοξάσωσι τον Θεόν ειμή ο αλλογενής ούτος;
19 Και είπε προς αυτόν Σηκωθείς ύπαγε, η πίστις σου σε έσωσεν.
ΣΧΟΛΙΑ :
Ο Κύριος βρισκόταν στο δρόμο προς την Ιερουσαλήμ, όπου πήγαινε για να γιορτάσει το τελευταίο Πάσχα της επίγειας ζωή Του. Καθώς βάδιζαν με τη συνοδεία Του, αντίκρισαν ξαφνικά ένα πολύ θλιβερό θέαμα. Δέκα άνθρωποι πονεμένοι, απελπισμένοι, παραμορφωμένοι, στέκονταν στη γραμμή, μια θλιβερή παράταξη πόνου. Είχαν τη χειρότερη ασθένεια που υπήρχε στην εποχή του Κυρίου Ιησού Χριστού, την πιο επώδυνη και πιο αθεράπευτη (Β΄ Βασιλέων, Ε/5: 7). Είχαν λέπρα.
Η επάρατη αυτή ασθένεια εμφανιζόταν ως μια μεγάλη κόκκινη κηλίδα (Λευιτικό ΙΓ/13: 2-24) και κατά την εξέλιξή της μετέβαλε το δέρμα σε λευκό (Έξοδος Δ/4: 6) και τα μαλλιά σε λευκά ή κίτρινα. Η πρώτη κίνηση, όταν παρουσιαζόταν τέτοιο συμπτώματα σε άνθρωπο, ήταν να τον φέρουν ενώπιον του Ιερέως, για να διαπιστωθεί η ασθένειά του (Λευιτικό ΙΓ/13: 2-9).
Όσοι άνθρωποι είχαν προσβληθεί από την ανίατη και τρομερή αυτή ασθένεια εθεωρούντο ακάθαρτοι (Λευιτικό ΙΓ/13: 8-11) και ζούσαν απομονωμένοι, έξω από τις πόλεις, μακριά από κάθε επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους. Η μόνη συντροφιά που μπορούσαν να έχουν ήταν η παρέα με άλλους λεπρούς.
Στις ημέρες μας θα μπορούσε κανείς να συγκρίνει την τρομερή αυτή ασθένεια με μια άλλη επίσης τρομερή ασθένεια το Εϊτζ. Υπήρξε και αυτή αποτέλεσμα της αμαρτίας, της ακολασίας, της σεξουαλικής απελευθέρωσης, που οι άνθρωποι προσπάθησαν να πετύχουν αγνοώντας προκλητικά και συστηματικά το Λόγο του Θεού και τις πολύτιμες οδηγίες Του.
Από τον κήπο της Εδέμ μέχρι σήμερα ο διάβολος μας ψιθυρίζει στο αυτί: "Παράκουσε και θα ανοιχθούν οι οφθαλμοί σου, παράκουσε και θα βρεις την ευτυχία, παράκουσε και θα γνωρίσεις την απελευθέρωση, παράκουσε….. ζήσε μόνος κι ελεύθερος…. αγνόησε το Θεό….." Ο άνθρωπος δέσμιος του εχθρού, αφού δε δέχτηκε τον ελευθερωτή Του, τον Κύριο Ιησού Χριστό, συνεχίζει να παρακούει, να αγνοεί τις συμβουλές του Θεού, δηλαδή το Λόγο Του. Ο Ιώβ αναφέρει ότι «ο Θεός μιλάει άπαξ και δις, αλλά ο άνθρωπος δεν ακούει» (Ιώβ ΛΓ/33: 14). Τα αποτελέσματα αυτής της συνειδητής παρακοής υπήρξαν τραγικά! Ανοίξτε τις τηλεοράσεις και κει θα δείτε τα αποτελέσματα της παρακοής.
Ο άνθρωπος που προσβαλλόταν από τη λέπρα κάθε μέρα προχωρούσε και ένα σκαλοπάτι προς το θάνατο.
Αποτελεί μια μεγάλη αλήθεια της Βίβλου ότι "ο Ιησούς Χριστός ήρθε, για να βρει και να σώσει το απολωλός" (Λουκάς ΙΘ/19: 10). Ήρθε για να βρει την κάθε χαμένη ψυχή μέσα στα σκοτάδια της αμαρτίας και να τη φέρει στο φως. Ήρθε για να μεταθέσει κάθε αμαρτωλό άνθρωπο, από το θάνατο στη ζωή (Ιωάννης Ε/5: 24). Ο Ιησούς Χριστός είναι ο κεχρησμένος από το Θεό Σωτήρας (Λουκάς Γ/3: 22) και είναι ο Μόνος, (όλοι οι άλλοι θα σε γελάσουν) που έχει τη δύναμη να πάρει από πάνω σου και να απομακρύνει την όποια κατάρα μαστίζει τη ζωή σου.
Ο Χριστός πονάει για την κατάσταση στην οποία ευρίσκεται ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας από τον αληθινό Θεό. Μπροστά στο τάφο του Λαζάρου ο Κύριος δάκρυσε (Ιωάννης ΙΑ/11: 35). Μα γιατί δάκρυσε, αφού σε λίγο θα τον ανάσταινε; Δάκρυσε για την κατάντια του ανθρώπου και για το θάνατο που έφερε στη ζωή του η αμαρτία. Η εντολή του Θεού στον άνθρωπο ήταν: «Από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ' αυτού, διότι καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» (Γένεση Β/2: 17). Έτσι «δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμαίους Ε/5: 12).
Βλέποντας ο Χριστός τη ζωή του ανθρώπου και σήμερα βουτηγμένη μέσα στην αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο δακρύζει και θέλει να τον ελευθερώσει από τα δεσμά του. Είναι ο μόνος δυνάμενος να το κάνει γιατί είναι Αυτός που ζει, και έγινε νεκρός και δες, είναι ζωντανός στους αιώνες των αιώνων και έχει τα κλειδιά του Άδη και του θανάτου (Αποκάλυψη Α/1: 18). Πως έγινε αυτός ο μεγάλος θρίαμβος; Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει:
6 όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν,
7 αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους,
8 και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού (Φιλιππησίους Β/2: 6-8).
Άφησε τη Δόξα που είχε κοντά στον Πατέρα Θεό και γύριζε μέσα στα χωράφια της Παλαιστίνης, για να φωτίσει τις σκοτισμένες ψυχές των ανθρώπων, να τους φέρει στην αγκαλιά του Πατέρα Θεού και τους χαρίσει αιώνια ζωή (Ιωάννης ΙΖ/17: 2). Διήλθε ανάμεσά μας «ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου» (Πράξεις Αποστόλων Ι/10: 36). Ανέβηκε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, «εφέρθη ως πρόβατον επί σφαγήν και ως αρνίον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ανοίγει το στόμα αυτού» (Πράξεις Αποστόλων Η/8: 32).
Αφού με το θάνατό Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά έκανε ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο εξιλασμού της αμαρτίας, αυτό σημαίνει το «τετέλεσται» πάνω στο σταυρό (Ιωάννης ΙΘ/19: 30), ο Θεός ανάστησε Αυτόν από τους νεκρούς (Πράξεις Β/2: 32) και τον κάθισε στα δεξιά Του (προς Εβραίους ΙΒ/12: 2). Τώρα ως «μόνος μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 5) καλεί την κάθε ψυχή σήμερα, τον κάθε "Θωμά", να έρθει κοντά Του, να Τον γνωρίσει, να βάλει το δάκτυλό του εις τον τύπον των ήλων, να βάλει την χείρα του στη λογχισμένη πλευρά του και να πιστέψει σ’ Αυτόν, το μόνον Σωτήρα (Πράξεις Δ/4: 12), λυτρωτή και Κύριο.
Και σήμερα ο Αναστημένος και Δοξασμένος Κύριος διέρχεται από τον ταλαιπωρημένο πλανήτη μας, στο πρόσωπο των δικών Του παιδιών και καλεί όλους τους κουρασμένους και φορτωμένους να έρθουν κοντά Του, για να τους αναπαύσει (Ματθαίος ΙΑ/11: 28).
Ας ξανά δούμε το γεγονός. Συνεχίζοντας λοιπόν ο Ιησούς τη γεμάτη θαύματα και επεμβάσεις πορεία Του, καθώς διέρχεται από τη Γαλιλαία προς την Ιερουσαλήμ, πέρασε ανάμεσα στα σύνορα Σαμάρειας και Γαλιλαίας με κατεύθυνση από δυτικά προς ανατολικά, προς την περιοχή του Ιορδάνη ποταμού. Εκεί ζούσαν δέκα λεπροί αποδιωγμένοι, απομακρυσμένοι, από τους άλλους ανθρώπους.
Όπου και αν είσαι, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεσαι, ο Χριστός θέλει να σε επισκεφθεί. Ας προσέξουμε μήπως δεν αντιληφθούμε την επίσκεψή Του. Το παράπονό Του για την Αγία Πόλη, την Ιερουσαλήμ, ήταν ότι "δε γνώρισε τον καιρό της επισκέψεώς Του" (Λουκάς ΙΘ/19: 44).
Ο Χριστός είναι δίπλα μας, είναι κοντά μας, χτυπάει την πόρτα της καρδιά μας και περιμένει να του ανοίξουμε. Είναι ο ίδιος ο Κύριος που πέρασε μπροστά από τυφλούς, παραλυτικούς, χωλούς, νεκρούς και ενήργησε για τη σωτηρία τους, σύμφωνα πάντοτε με την πίστη τους (Ματθαίος Θ/9: 29).
Περνάει λοιπόν ο Κύριος μπροστά από τους δέκα λεπρούς της ιστορίας μας. Αυτοί, επειδή γνώριζαν ότι ήταν απαγορευμένο σ’ αυτούς να πλησιάσουν υγιή άνθρωπο, στάθηκαν από μακριά και όλοι μαζί, με μια φωνή, που θύμιζε μια μακάβρια χορωδία, άρχιζαν να φωνάζουν με όλη τους δύναμη: «Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς». Δεν ζητάνε συγκεκριμένα: "πάρε μας τη λέπρα, αλλά συμπόνεσέ μας". Δε απευθύνονται στη δύναμή Του, αλλά στη συμπόνια Του, η οποία κινεί τη δύναμή Του.
Πόσο ανάγκη έχει ο άνθρωπος, ιδιαίτερα στις ημέρες μας, να βγάλει μια τέτοια κραυγή και να φωνάξει στον Κύριο. «Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς». Να φωνάξει ο καθένας σαν άτομο, σαν οικογένεια, σαν κοινωνία. Να φωνάξουν τα έθνη, ο πλανήτης ολόκληρος. «Κύριε ελέησέ μας». Όσο και να νιώθει ο άνθρωπος την κατάντια του και να λυπάται γι’ αυτή δε θα κερδίσει τίποτα απολύτως, αν δεν καλέσει το Χριστό και δε ζητήσει ειλικρινά το Έλεός Του μέσα στη ζωή του.
Φώναξε ψυχή προς το Θεό με όλη τη δύναμή σου, με ειλικρίνεια και είναι βέβαιο ότι ο Χριστός θ' ανταποκριθεί στο κάλεσμά σου. Δεν υπάρχει ψυχή που να έκραξε ειλικρινά προς Αυτόν και να μην έλαβε απάντηση, να μην αισθάνθηκε τη δύναμή Του, να μην είδε θαυμαστά πράγματα μέσα στη ζωή του.
Ο Χριστός θέλει να ενεργήσει μέσα στη ζωή κάθε ανθρώπου και σήμερα, όμως για να συμβεί αυτό, χρειάζεται και η συμμετοχή του ανθρώπου. Δε θέλει ο Θεός, που έκανε τον άνθρωπο ελεύθερο, να παραβιάσει την ελεύθερη επιλογή του. Χρειάζεται πρώτα – πρώτα με πίστη ο άνθρωπος να φέρει το αίτημά του μπροστά στο Χριστό και να ζητήσει απ’ Αυτόν να το ικανοποιήσει. Χρειάζεται να φωνάξει μπροστά στο Χριστό, όπως ο τυφλός Βαρτίμαιος στην Ιεριχώ (Μάρκος Ι/10: 46), όπως η Χαναναία (Ματθαίος ΙΕ/15: 22) όπως οι δέκα λεπροί. Χρειάζεται να ομολογήσει την πλήρη ανικανότητά του, χρειάζεται να θυμηθεί εκείνο που είπε ο Κύριος «χωρίς Εμένα δεν δύνασθε να κάμετε ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5).
Ο άνθρωπος είναι αδύναμος, όμως ο Απόστολος Παύλος αισθάνεται παντοδύναμος και ομολογεί: «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 13).
Στη συνέχεια να ζητήσει ο άνθρωπος από το Χριστό να εργαστεί μέσα στη ζωή του. Αν δε φωνάξεις, αν δεν Τον εκζητήσεις, ο Χριστός δεν μπορεί να επέμβει, γιατί δε θέλει να παραβιάσει την ελευθερία, που ο Ίδιος έχει δώσει στον άνθρωπο.
Τούτοι οι άνθρωποι φώναξαν στον Ιησού. Έφεραν το πρόβλημά τους στον Κύριο. Ο Κύριος τους είδε από μακριά και τους είπε: «Πηγαίνετε και δείξτε τους εαυτούς σας στους Ιερείς». Ο Κύριος δεν τους φώναξε κοντά Του, δεν έβαλε τα χέρια Του πάνω τους, δεν έκανε πηλό για να τους αλείψει, αλλά από μακριά τους είπε: "Πηγαίνετε στους Ιερείς", γιατί αυτοί θα έδιναν, σύμφωνα με το Νόμο, το πιστοποιητικό της θεραπείας τους.
Ο Νεεμάν, ο Σύρος στρατηγός, δυσανασχέτησε γιατί ο προφήτης του Θεού του ζήτησε να πάει στο ποτάμι και να νιφτεί, για να φύγει η λέπρα του. Ας θυμηθούμε τα λόγια του: «Ο δε Νεεμάν εθυμώθη και ανεχώρησε και είπεν, Ιδού, εγώ έλεγον, Θέλει βεβαίως εξέλθει προς εμέ και θέλει σταθή και επικαλεσθή το όνομα Κυρίου του Θεού αυτού, και διακινήσει την χείρα αυτού επί τον τόπον και ιατρεύσει τον λεπρόν» (Β΄ Βασιλέων Ε/5: 11). Ας μάθουμε καλά να μην υποδεικνύουμε εμείς στο Θεό τι πρέπει να κάνει μέσα στη ζωή μας, γιατί μόνον ο Θεός γνωρίζει τι είναι το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο για τον καθένα από μας (Ρωμαίους ΙΒ/12: 2).
Σε κάθε περίπτωση άρνησης και εναντίωσης και ανυπακοής του ανθρώπου, σε κάθε περίπτωση έλλειψης πίστης (εμπιστοσύνης) στον Κύριο, ο Θεός δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα στη ζωή μας. Ενεργεί πάντοτε «κατά την πίστιν μας». Τούτοι οι άνθρωποι όμως πίστεψαν στο Θεό, εμπιστεύτηκαν τη δύναμή Του και εφάρμοσαν κατά γράμμα τις εντολές Του. Ξεκίνησαν λοιπόν, ασθενείς όντες, για να πάνε στους Ιερείς να δείξουν τη θεραπεία τους, την οποίαν δεν είχαν ακόμα λάβει. Ξεκίνησαν, γιατί πίστεψαν στην υπόσχεση του Κυρίου. Αυτό είναι πίστη. Η πίστη δε χρειάζεται αποδείξεις. Ακούει το Λόγο του Θεού και σε πείσμα όλων των αντίξοων περιστάσεων, των αμφιβολιών, των δισταγμών, ξεκινάει. Άκουσαν, πίστεψαν, υπάκουσαν, ξεκίνησαν.
Κάθε άνθρωπος που με πίστη στο Χριστό πορεύεται θα δει στη ζωή του τα μεγαλεία του Θεού. Έτσι καθώς βάδιζαν πάνω στο δρόμο, συνέβη το μεγάλο θαύμα. Έγιναν καλά, καθαρίστηκαν από τη λέπρα τους, όπως ακριβώς τους είχε πει ο Κύριος. Αυτή είναι η θριαμβευτική απάντηση του Θεού στον άνθρωπο που πιστεύει και προχωρά. Ο Λόγος του Θεού μας λέγει ότι "κάθε άνθρωπος είναι ψεύτης, ο Θεός μόνον είναι αληθής" (Ρωμαίους Γ/3: 4).
Γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός στον κόσμο. Για να συναντήσει το χαμένο άνθρωπο, για να ζητήσει και να σώσει το απολωλός (Λουκάς ΙΘ/19: 10). Για να ακούσει τη φωνή σου, το αίτημά σου και να επέμβει με τον τρόπο, που Αυτός μόνον γνωρίζει κάθε φορά και να σου χαρίσει τη θεραπεία που έχεις ανάγκη εξαιτίας της αμαρτία. Πέφτει ο άνθρωπος στα γόνατα γεμάτος αμαρτία και πόνο, πληγωμένος, ταλαιπωρημένος, εχθρός τους Θεού (Ρωμαίους Ε/5: 10) και ευθύς σηκώνεται καθαρός, δικαιωμένος, αγιασμένος, παιδί του Θεού (Ιωάννης Α/1: 12).
Αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο της θυσίας, του Έργου που έκανε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για τη σωτηρία τους κάθε ανθρώπου.
Όμως ας προσέξουμε τη συνέχεια τούτης της ιστορίας, που είναι ιδιαίτερα διδακτική για όλους μας. Δέκα άνθρωποι ξεκίνησαν γεμάτοι λέπρα και υπακούοντας στο Λόγο του Κυρίου βαδίζουν προς τους ιερείς. Δεν υπήρξε κάποια βελτίωση στην υγεία τους, δεν είχαν κάποιο στοιχείο που να τους φανερώνει ότι σίγουρα θα γίνουν καλά, όμως ξεκίνησαν δείχνοντας εμπιστοσύνη σε Εκείνον που τους απέστειλε.
Ο Πέτρος είπε κάποτε στον Κύριο: "όλη τη νύχτα κοπιάσαμε και δεν πιάσαμε ούτε ένα ψάρι, όμως επί τω λόγω Σου...» (Λουκάς Ε/5: 5) θα ξανά ρίξω το δίχτυ μου μέρα μεσημέρι. Θα το κάνω, γιατί το είπες Εσύ Κύριε"! Αυτός είναι ο Λόγος του Θεού, αληθινός, αιώνιος και θα εκπληρωθεί κατά γράμμα. Ούτε ένα -ν- ή ένα -ς- δε θα μείνει που δε θα εκπληρωθεί από τις υποσχέσεις του Κυρίου.
Αυτή είναι πίστη που ευαρεστεί το Θεό. «Ο Κύριος είπε προς τον Άβραμ, έξελθε εκ της γης σου, και εκ της συγγενείας σου, και εκ του οίκου του πατρός σου, εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει» (Γένεση ΙΒ/12: 1) και ο Αβραάμ υπάκουσε στην εντολή του Θεού, «μη εξεύρων που υπάγει». Δε γνώριζε πού θα τον στείλει ο Θεός, όμως δια πίστεως ξεκίνησε και οδοιπορούσε, έχοντας στραμμένο επάνω του το βλέμμα του Θεού, εξαιτίας της πίστης του.
Τούτοι οι δέκα άνθρωποι, καθώς προχωρούσαν, δεν έβλεπαν κάτι να αλλάζει στην υγειά τους. Κοιτούσε ο ένας τον άλλο και διαπίστωναν ότι η λέπρα συνέχισε να είναι επάνω τους. Σίγουρα οι εισηγήσεις τους εχθρού της ψυχής και εδώ δε θα έλειψαν. «Γιατί δε θεραπευτήκαμε κοντεύετε να φτάσουμε στους ιερείς». Φανταστική η σκέψη, αλλά σίγουρα θα τους βασάνιζε. Είναι βέβαιο ότι το ρολόι του Θεού δε συμφωνεί με το ρολόι των ανθρώπων. Ο Κύριος θα επέμβει και θα δείξει τη δύναμή Του την κατάλληλη ώρα, που Εκείνος μόνον γνωρίζει ποια είναι και πότε είναι. Ας μάθουμε τούτο το μεγάλο, το βασικό, το κύριο μάθημα, να περιμένουμε την ώρα του Κυρίου, «τρέχοντας μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα» (Εβραίους ΙΒ/12: 1).
Ξαφνικά, καθώς βάδιζαν, μια ευλογημένη στιγμή ήρθε πάνω τους η θεραπεία. Η συμμόρφωση με τις εντολές του Κυρίου φέρνει πάντοτε ευλογία μέσα στη ζωή μας. Μπορεί η πορεία μας να είναι δύσκολη σε τούτη τη ζωή, να μας ακολουθούν πειρασμοί, θλίψεις, πιέσεις του εχθρού της ψυχής μας, όμως θα πρέπει να βαδίζουμε σταθερά, με πίστη στις υποσχέσεις του Θεού, όπως αυτές αναφέρονται μέσα στον αιώνιο Λόγο Του. Μόνο να πιστεύουμε και είναι βέβαιο ότι θα λάβουμε ασφαλώς, την ώρα που πρέπει, ό,τι μας έχει υποσχεθεί ο Κύριος.
Τι μεγάλη θα ήταν η χαρά τους, καθώς διαπίστωσαν ότι η λέπρα είχε φύγει από πάνω τους! Φανταστείτε τη χαρά, τις κραυγές του: "Γίναμε καλά, τρέξτε, πάμε γρήγορα στους ιερείς, για να λάβουμε το αναγκαίο πιστοποιητικό και αμέσως μετά να πάμε στις οικογένειές μας, στα παιδιά μας, τις γυναίκες μας, στους συγγενείς μας".
Καθώς λοιπόν βάδιζαν με τόση χαρά, υγιείς πλέον και δυνατοί, ένας από αυτούς σταμάτησε να βαδίζει μαζί τους. «Εγώ, τους είπε, δε θα έρθω μαζί σας στους ιερείς, δε θα πάω ακόμα στην οικογένειά μου, που τόση λαχτάρα έχει για να με δει. Θα γυρίσω πίσω και θα ψάξω να βρω εκείνον που μου χάρισε την υγεία μου, για να τον ευχαριστήσω». Τι ευλογημένη σκέψη, τι ωραία προτεραιότητα! Ίσως οι άλλοι να απάντησαν: «Αυτό και εμείς θα το κάνουμε κάποια στιγμή, όχι όμως τώρα...». Ο Θεός θέλει να βάζουμε τα πρώτα στην πρώτη θέση. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν τα άφησε όλα και γύρισε πίσω, για να ευχαριστήσει τον ευεργέτη του. Τι λεπτότητα, τι πίστη, τι αγάπη, τι ευγένεια, τι ανθρώπινο μεγαλείο!
Ο Λόγος του Θεού μας φανερώνει ένα ακόμα στοιχείο γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Ήταν Σαμαρείτης. (διάβασε υστερόγραφο). Οι άλλοι εννέα ήταν Ιουδαίοι ήταν από το λαό του Θεού, τούτος ο άνθρωπος «ήταν ξένος των διαθηκών και των υποσχέσεων του Θεού» (Εφεσίους Β/2: 12), ήταν αλλογενής. Δε γνώριζε όσα γνώριζαν οι άλλοι εννέα για τα πράγματα του Θεού. Είχε πολύ λιγότερο θρησκευτικό φως.
Γύρισε πίσω και καθώς συνάντησε τον Ιησού με σεβασμό και ευλάβεια: «Έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού ευχαριστών αυτώ». Έπεσε στα πόδια του Ιησού και με μεγάλη κραυγή, που βγήκε μέσα από τα βάθη της ψυχής του, του είπε: "Κύριε σ’ ευχαριστώ".
Ο κάθε άνθρωπος, που έλαβε από τον Ιησού Χριστό την κάθαρση από την πνευματική λέπρα της αμαρτίας, που έλαβε άφεση των αμαρτιών του, δια του αίματος Αυτού, (Κολοσαείς Α/1: 14), οφείλει να ευχαριστεί και να ευγνωμονεί το Λυτρωτή του.
17 Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε. Δεν εκαθαρίσθησαν οι δέκα; οι δε εννέα που είναι;
18 Δεν ευρέθησαν άλλοι να υποστρέψωσι διά να δοξάσωσι τον Θεόν ειμή ο αλλογενής ούτος;
Είναι τραγικό να ψάχνει ο Κύριος μέσα στο λαό Του να βρει έναν άνθρωπο ελέους και προσφοράς και να μη βρίσκει παρά το παράδειγμα ενός Σαμαρείτη (Λουκάς Ι/10: 25-37). Η παραβολή του "καλού Σαμερείτη"; Να ψάχνει να βρει ο Κύριος έναν άνθρωπο ευχαριστίας και δοξολογίας και να μη βρίσκει και να αναγκάζεται να αναφερθεί στο παράδειγμα ενός ξένου, ενός αλλογενούς. Μεγάλο το παράπονο του Κυρίου και πόσο φανερό γίνεται με τούτα τα λόγια για την αγνωμοσύνη των άλλων θεραπευμένων. "Οι άλλοι εννέα που είναι;"
Ο ένας γύρισε και ευχαρίστησε τον ευεργέτη του, δείχνοντας έτσι εκτός από τον καθαρισμό του σώματός του και την αγάπη που δημιουργήθηκε μέσα του για το Σωτήρα του. Οι άλλοι εννέα πήραν τη θεραπεία του σώματός τους και χάθηκαν μέσα στη ζωή, στις μέριμνες, τα προβλήματα, στις έννοιες, μέσα στα ενδιαφέροντα του κόσμου τούτου, που όλα μαζί είναι ματαιότητα (Εκκλησιαστής Α/1: 2).
Δέκα λεπροί φώναξαν προς τον Κύριο και ο Κύριος τους θεράπευσε. Όλοι έλαβαν την θεραπεία τους, όλοι έλαβαν την ίδια ευλογία, όμως ένας απ' αυτούς προχώρησε και έκανε κάτι παραπάνω από τους άλλους, γύρισε πίσω και του είπε: «σ’ ευχαριστώ».
Τούτο το ευχαριστώ το περιμένει ο Κύριος. Το περιμένει από τον καθένα μας και θέλει περισσότερο να το δει μέσα στη ζωή μας. Να μη στεκόμαστε μόνον στις ευλογίες που μας προσφέρει ο Χριστός. Πέρα από τις ευλογίες και τα αγαθά είναι κάτι πολύ σπουδαιότερο, είναι ο ίδιος ο Χριστός. Όλα όσα δωρεάν μας προσέφερε και συνεχίζει να μας προσφέρει καθημερινά «κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 8), μαρτυρούν γι’ Αυτόν και τη δύναμή Του. Όμως αν δε φτάσουμε στο Χριστό, αν δεν Τον γνωρίσουμε προσωπικά, δεν Τον ευχαριστήσουμε και δεν Τον αγαπήσουμε μέσα από την καρδιά μας, τότε φοβάμαι ότι δε γνωρίσαμε, σε όλο της το μεγαλείο, την «ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού» (Ιωάννης Δ/4: 10).
Και είπε προς αυτόν. Σηκωθείς ύπαγε, η πίστις σου σε έσωσεν.
Ο θεραπευτής Σαμαρείτης έπεσε "κατά πρόσωπον" και δεν ήθελε να ξεκολλήσει από τα πόδια του ευεργέτη του. Θα έρθει μια μέρα που πάνω στον ουρανό οι λυτρωμένοι του Χριστού, οι καθαρισμένοι με το τίμιο αίμα Αυτού, πεσμένοι στα πόδια του, δε θα θέλουν να ξεκολλήσουν από κοντά Του. Αιώνια θα τον ευχαριστούν και θα τον δοξολογούν.
Αλήθεια τι είναι εκείνο που πολλές φορές εμποδίζει τον άνθρωπο να εκφράσει την ευχαριστία του και την ευγνωμοσύνη του στο Θεό, για όλες τις σωτήριες επεμβάσεις Του μέσα στη ζωή του, για όλες τις ευεργεσίες, για όλα όσα του προσφέρει καθημερινά τόσο πλούσια; Γιατί πάρα πολλοί άνθρωποι γύρω μας ξεχνούν να ευχαριστήσουν το Θεό για τα δώρα Του και για τις ευεργεσίες Του;
Ένας λόγος είναι πως ό,τι έχουν οι άνθρωποι και ό,τι λαμβάνουν καθημερινά τα θεωρούν δεδομένα, νομίζουν ότι έτσι θα πρέπει να γίνει. Ας μάθουμε το μεγάλο μάθημα να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο σ' αυτή τη ζωή, γιατί σε μία μόνον στιγμή μέσα μπορεί όλα να χαθούν, η υγεία, τα χρήματα, η δουλειά και τόσα άλλα πράγματα τα οποία έχουμε και για τα οποία καυχόμαστε πολλές φορές. Ας μάθουμε να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο, αλλά να ευχαριστούμε το Θεό για οτιδήποτε έχουμε λάβει ακόμα και αν κάτι φαίνεται μικρό, φαίνεται ασήμαντο, γιατί ό,τι έχουμε δεν είναι από μας αλλά είναι από τον Κύριο, καθώς παρατείνει το Έλεός Του και την αγάπη Του μέσα στη ζωή μας.
Ένας άλλος λόγος που ο άνθρωπος ξεχνάει να ευχαριστήσει το Θεό είναι ότι μέσα στον εγωϊσμό του θεωρεί πως ό,τι έχει το έχει γιατί το αξίζει. "Ο ασεβής διά την αλαζονείαν του προσώπου αυτού δεν θέλει εκζητήσει τον Κύριον πάντες οι διαλογισμοί αυτού είναι ότι δεν υπάρχει Θεός" (Ψαλμός Ι/10: 4). Πόσο επικριτικός είναι ο Κύριος σε μια τέτοια ανθρώπινη συμπεριφορά! Μέσα στην παγκόσμια ιστορία ο βασιλιάς της Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας Ναβουχοδονόσορ Β' ο Μέγας (634- 562 π.Χ.) υπήρξε ο βασιλιάς των βασιλιάδων. Υπήρξε η "χρυσή κεφαλή" (Δανιήλ Β/2: 38) που είχε κατακτήσει ολόκληρο το γνωστό κόσμο της εποχής του. Ο βασιλιάς αυτός αντί να ευχαριστήσει το Θεό για όλα όσα του πρόσφερε, σήκωσε μία μέρα το κεφάλι του ψηλά, στάθηκε με έπαρση και υπερηφάνεια και είπε: "ο βασιλιάς μίλησε, και είπε: Δεν είναι αυτή η μεγάλη Βαβυλώνα, που εγώ έκτισα για έδρα τού βασιλείου με ισχύ τής δύναμής μου, και για τιμή τής δόξας μου;" (Δανιήλ Δ/4: 30). Εγώ δεν τα έφτιαξα όλα αυτά; Με τη δύναμή μου δεν τα έκανα για να παίρνω τιμή και να δοξάζομαι;
Η απάντηση του Θεού ήρθε πριν τελειώσει ο βασιλιάς τα λόγια του.
31 Ο λόγος ήταν ακόμα στο στόμα τού βασιλιά, και έγινε φωνή από τον ουρανό, λέγοντας: Σε σένα αναγγέλλεται, βασιλιά Ναβουχοδονόσορα: Η βασιλεία σου παρήλθε από σένα
32 και θα εκδιωχθείς από τους ανθρώπους, και η κατοικία σου θα είναι μαζί με τα θηρία τού χωραφιού χορτάρι θα τρως όπως τα βόδια, και θα περάσουν επάνω σου επτά καιροί, μέχρις ότου γνωρίσεις ότι ο Ύψιστος είναι ο Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και σε όποιον θέλει, τη δίνει.
33 Και κατά την ώρα αυτή εκτελέστηκε ο λόγος επάνω στον Ναβουχοδονόσορα· και εκδιώχθηκε από τους ανθρώπους, και έτρωγε χορτάρι όπως τα βόδια, και το σώμα του βρεχόταν από τη δρόσο τού ουρανού, μέχρις ότου αυξήθηκαν οι τρίχες του σαν φτερά αετών, και τα νύχια του σαν των ορνέων (Δανιήλ Δ/4: 31-33).
Ας είμαστε ταπεινοί και ας εννοήσουμε κάποτε πως ό,τι έχουμε είναι χάρις από τον Κύριο, είναι προσφορά απ' Αυτόν και γι' αυτό θα πρέπει να έχουμε ένα πνεύμα ευγνωμοσύνης, ευχαριστίας, δοξολογίας, για όλα όσα μας έχει προσφέρει καθημερινά στη ζωή μας. Κάθε πιστός άνθρωπος που δοκίμασε τη λυτρωτική δύναμη του Κυρίου στη ζωή του και καθαρίστηκε από την "πνευματική λέπρα" της αμαρτίας θα πρέπει να ευχαριστεί το Θεό για τα μεγαλεία μέσα στη ζωή του. Κάποιος είπε ότι ο ουρανός θα είναι κατοικία ευγνωμόνων ανθρώπων. Θα ήταν καλό να κάνουμε τη ζωή μας έναν προθάλαμο του ουρανού με το να είμαστε από τώρα πραγματικά και γνήσια ευγνώμονες προς το Θεό δια «πάσας τας ευεργεσίας Αυτού» (Ψαλμός ΡΓ/103: 2). ---
* Υστ/φο.
Οι Σαμαρείτες ήταν περιφρονημένοι από τους Ιουδαίους, τους θεωρούσαν ακάθαρτους, τους υποτιμούσαν, δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους. Ήταν μια θρησκευτική αίρεση, που ακόμα υπάρχει μεταξύ των Ιουδαίων. Έλαβαν το όνομά τους από την πόλη Σαμάρεια την πρωτεύουσα του βόρειου βασιλείου, που απείχε 68 χιλ. βόρεια της Ιερουσαλήμ. Στο βόρειο βασίλειο κατοικούσαν οι δέκα από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ.
Η πόλη πολιορκήθηκε για τρία χρόνια από το Βασιλιά της Ασσυρίας Σαλμανασάρ Ε΄ και κατακτήθηκε από τον Σαργών το 722 π.Χ. (Β΄ Βασιλέων ΙΖ/17: 5,6).
Ο Σαργών, αφού κατέλαβε την πόλη, μετέφερε τους κατοίκους της σε άλλους μακρινούς τόπους, ακολουθώντας την πολιτική εκείνης της εποχής, που σκοπό είχε να καταστρέψουν τα εθνικά ιδεώδη των νικημένων λαών και έφερε κατοίκους στη Σαμάρεια από τη Βαβυλώνα και άλλους μακρινούς τόπους.
Οι νέοι κάτοικοι είχαν ασπασθεί την «Πεντάτευχο» (τα 5 πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, που είχε γράψει ο Μωυσής). Στην αρχή η θρησκεία τους ήταν αμφίρροπη «εφοβούντο μεν τον Κύριον, λάτρευαν όμως και τα γλυπτά αυτών» (εδ. 41). Μετά όμως από τις μεταρρυθμίσεις του βασιλιά Ιωσία οι άνθρωποι φαίνεται να δέχτηκαν πλήρως τη θρησκεία των Ισραηλιτών, όμως παρ’ όλα αυτά δεν είχαν καλές σχέσεις με τους Ιουδαίους (νότιο βασίλειο).
Μία από τις αιτίες ήταν ότι οι Σαμαρείτες μεταχειρίστηκαν διάφορες συκοφαντίες και τεχνάσματα, για να εμποδίσουν την ανοικοδόμηση του Ναού στην Ιερουσαλήμ (Έσδρας Δ/4: 4-6). Ο Μανασσής που είχε παντρευτεί Σαμαρείτισσα κατοίκησε στην περιοχή και έχτισε έναν ναό στο όρος Γαριζίν, όπου γινόταν διάφορες ιεροτελεστίες.
Ο ίδιος ο Κύριος τους ταυτίζει με τους εθνικούς και τους ξεχωρίζει από τον οίκο Ισραήλ (Ματθαίος Ι/10: 5-6). Οι Ιουδαίοι, για να κατηγορήσουν τον Κύριο, τον είχαν χαρακτηρίσει ως "Σαμαρείτη" (Ιωάννης Η/8: 48). Ο Απόστολος Φίλιππος ήταν ο πρώτος που κήρυξε στη Σαμάρεια την πίστη στον Χριστό.---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου