Ο ΓΑΔΑΡΙΝΌΣ.
Ευαγγέλιον "κατά Μάρκον", κεφ. Ε/5, εδάφ. 1 - 20.
1 Και ήλθον εις το πέραν της θαλάσσης εις την χώραν των Γαδαρηνών.
2 Και ως εξήλθεν εκ του πλοίου, ευθύς απήντησεν αυτόν εκ των μνημείων άνθρωπος έχων πνεύμα ακάθαρτον,
3 όστις είχε την κατοικίαν εν τοις μνημείοις, και ουδείς ηδύνατο να δέση αυτόν ουδέ με αλύσεις,
4 διότι πολλάκις είχε δεθή με ποδόδεσμα και με αλύσεις, και διεσπάσθησαν υπ' αυτού αι αλύσεις και τα ποδόδεσμα συνετρίφθησαν, και ουδείς ίσχυε να δαμάση αυτόν
5 και διά παντός νύκτα και ημέραν ήτο εν τοις όρεσι και εν τοις μνημείοις, κράζων και κατακόπτων εαυτόν με λίθους.
6 Ιδών δε τον Ιησούν από μακρόθεν, έδραμε και προσεκύνησεν αυτόν,
7 και κράξας μετά φωνής μεγάλης είπε Τι είναι μεταξύ εμού και σου, Ιησού, Υιέ του Θεού του υψίστου; ορκίζω σε εις τον Θεόν, μη με βασανίσης.
8 Διότι έλεγε προς αυτόν Έξελθε από του ανθρώπου το πνεύμα το ακάθαρτον.
9 Και ηρώτησεν αυτόν Τι είναι το όνομά σου; Και απεκρίθη λέγων Λεγεών είναι το όνομά μου, διότι πολλοί είμεθα.
10 Και παρεκάλει αυτόν πολλά να μη αποστείλη αυτούς έξω της χώρας.
11 Ήτο δε εκεί προς τα όρη αγέλη μεγάλη χοίρων βοσκομένη.
12 και παρεκάλεσαν αυτόν πάντες οι δαίμονες, λέγοντες Πέμψον ημάς εις τους χοίρους, διά να εισέλθωμεν εις αυτούς.
13 Και ο Ιησούς ευθύς επέτρεψεν εις αυτούς. Και εξελθόντα τα πνεύματα τα ακάθαρτα εισήλθον εις τους χοίρους και ώρμησεν η αγέλη κατά του κρημνού εις την θάλασσαν ήσαν δε έως δύο χιλιάδες και επνίγοντο εν τη θαλάσση.
14 Οι δε βόσκοντες τους χοίρους έφυγον και ανήγγειλαν εις την πόλιν και εις τους αγρούς και εξήλθον διά να ίδωσι τι είναι το γεγονός.
15 Και έρχονται προς τον Ιησούν, και θεωρούσι τον δαιμονιζόμενον, όστις είχε τον λεγεώνα, καθήμενον και ενδεδυμένον και σωφρονούντα, και εφοβήθησαν.
16 Και διηγήθησαν προς αυτούς οι ιδόντες πως έγεινε το πράγμα εις τον δαιμονιζόμενον, και περί των χοίρων.
17 Και ήρχισαν να παρακαλώσιν αυτόν να αναχωρήση από των ορίων αυτών.
18 Και ότε εισήλθεν εις το πλοίον, παρεκάλει αυτόν ο δαιμονισθείς να ήναι μετ' αυτού.
19 Πλην ο Ιησούς δεν αφήκεν αυτόν, αλλά λέγει προς αυτόν Ύπαγε εις τον οίκόν σου προς τους οικείους σου και ανάγγειλον προς αυτούς όσα ο Κύριος σοι έκαμε και σε ηλέησε.
20 Και ανεχώρησε και ήρχισε να κηρύττη εν τη Δεκαπόλει όσα έκαμεν εις αυτόν ο Ιησούς, και πάντες εθαύμαζον.
ΣΧΟΛΙΑ :
To θαύμα αναφέρουν και οι Ευαγγελιστές: "Ματθαίος" (κεφ. Η/8: 28-34) καθώς και ο "Λουκάς", (κεφ. Η/8: 26-37). Μάλιστα ο Ματθαίος τους λέει "Γεργεσινούς", ο "Μάρκος" και ο "Λουκάς" τους λέει, "Γαδαρηνούς". Τα Γέργεσα ήταν ένα μικρό χωριό, ενώ και τα Γάδαρα, σε πολύ μικρή απόσταση, ήταν μεγάλη πόλη της εποχής εκείνης. Ο Ματθαίος μιλάει για δύο δαιμονιζόμενους, ενώ ο Μάρκος και ο Λουκάς αναφέρουν μόνον ένα, ίσως, γιατί ο ένας απ’ αυτούς ήταν ο πιο αξιοπρόσεκτος και ο πιο βίαιος.
Η ιστορία αναφέρεται σε έναν τραγικό άνθρωπο, επικίνδυνο, ιδιαίτερα άγριο, φρενοβλαβή, με τεράστια μυϊκή δύναμη, που γύρναγε γυμνός ανάμεσα στους τάφους και μέσα στις ερημιές, κατασχίζοντας τις σάρκες του και ουρλιάζοντας από τον πόνο. Ο Λόγος του Θεού πάντα περιγραφικός και κατηγορηματικός, αναφέρει: «ιμάτιον δεν ενεδύετο, εν οικία δεν έμενεν, διέσπα τας αλύσεις».
Μια τραγική φιγούρα ζούσε στις μέρες του Χριστού στην πόλη Γάδαρα. Φέρνοντας στο μυαλό μου την εικόνα του ανθρώπου αυτού θα έλεγα ότι μοιάζει πολύ με τον πολιτισμένο άνθρωπο της εποχής μας. Ας παρατηρήσουμε καλύτερα τούτον τον άνθρωπο και ας βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα για τις ημέρες που ζούμε.
Ιμάτιον δεν ενεδύετο. Ο άνθρωπος της ιστορίας μας ήταν γυμνός και δε ντρεπόταν. Αυτό μας λέει κάτι για τη νεολαία μας, για τις ημέρες μας; Ο άνθρωπος καθώς ζούσε μέσα στον παράδεισο ήταν γυμνός. Δεν αισθανόταν ντροπή, γιατί ζούσε μέσα στην αθωότητα και σε απ’ ευθείας επικοινωνία με τον Θεό. Για πρώτη φορά ο άνθρωπος κατάλαβε τη γύμνια του την ημέρα εκείνη, που η Χάρις του Θεού αποσύρθηκε απ’ αυτόν εξαιτίας της αμαρτίας του στον κήπο της Εδέμ. Έκτοτε η πορεία του ανθρώπου εξελίχτηκε από γύμνια, σε ακόμα μεγαλύτερη γύμνια. Στις ημέρες μας δε η γύμνια είναι πρωτοφανής.
Ποτέ ανάμεσα στην ιστορία δεν υπήρξε τόση γύμνια και τόση γυμνολατρεία, όσο στις μέρες μας. Δεν υπάρχει διαφήμιση χωρίς γυμνό, δεν υπάρχει μόδα χωρίς προκλητικότητα, δεν υπάρχει περίπτερο που να μην την προβάλει, δεν υπάρχει στιγμή που να μη βρίσκεται μπροστά μας. Ποτέ ο άνθρωπος δεν ήταν τόσο γυμνός, όσο είναι σήμερα. Πρώτα απ' όλα είναι γυμνός μέσα του, μέσα στην ψυχή του, στον εσωτερικό του κόσμο. Η εξωτερική γύμνια είναι εξωτερίκευση της εσωτερικής γύμνιας.
Στηρίχτηκε ο άνθρωπος στις δικές του δυνάμεις, μακριά από το Θεό, και με αυτές έφτιαξε πολιτισμό, δημιούργησε θρησκευτικά, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και άλλα συστήματα, τα οποία όμως δεν μπόρεσαν να τον «ντύσουν» και τον άφησαν γυμνό ανάμεσα στους αιώνες. Το ερώτημα είναι γιατί ο άνθρωπος, μετά από τόσα χρόνια πολιτισμού, αγώνων, εξανθρωπισμού, παιδείας, δημιουργίας, με τόσα μέσα που διαθέτει στις ημέρες μας είναι τόσο γυμνός, τόσο κενός. Ας αναρωτηθούμε τι έφταιξε, τι δεν πήγε καλά; Ο μεγάλος φυσικομαθηματικός Πασκάλ είχε πει: "η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα άπειρο και μόνον με ένα άλλο άπειρο, που είναι ο Θεός, μπορεί να γεμίσει".
Η σημερινή βασιλεία της γύμνιας είναι αποτέλεσμα της κυριαρχίας της αμαρτίας στη ζωή των ανθρώπων. Είναι το αποτέλεσμα της γύμνιας, που βασιλεύει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, που βρίσκεται μακριά από το Θεό. Απογυμνωμένος ο άνθρωπος, από κάθε ντροπή και σωφροσύνη. Ένας στίχος λέει : «ποιος θα πει, ποιος θα το βρει, πότε γυμνώθηκε η ντροπή και πότε χάθηκε η σιωπή».
Όλα χάθηκαν μέσα στον κήπο της Εδέμ, όταν ο άνθρωπος επέλεξε να ζήσει χωρίς το Θεό, στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις και αγνοώντας τη συμβουλή του Θεού, ο οποίος κράζει: «άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). Χωρίς Εμένα λέει ο Θεός δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα.
Όταν ο άνθρωπος μετά την αμαρτία του κατάλαβε τη γύμνια του, προσπάθησε να ντυθεί με φύλα συκιάς. Τα φύλα συκιάς συμβολίζουν ανάμεσα στους αιώνες την προσπάθεια του ανθρώπου να ντυθεί με τα δικά του έργα, δηλαδή μέσα από θρησκείες, συστήματα, νόμους και διατάξεις. Όμως δεν μπόρεσε να ντυθεί και παρέμεινε γυμνός. Ο Θεός, για να ντύσει τον άνθρωπο, έσφαξε δύο ζώα και με το δέρμα τους έντυσε τον Αδάμ και την Εύα. "Και ο Κύριος ο Θεός έκανε στον Αδάμ και στη γυναίκα του δερμάτινους χιτώνες και τους έντυσε" (Γένεση Γ/3: 20).
Μόνον ο Θεός μπορεί να ντύσει τον άνθρωπο, κάθε ανθρώπινη προσπάθεια μάλλον τον απογυμνώνει, παρά τον ντύνει.
Ο άνθρωπος της ιστορίας μας, πέρα από τα άλλα, ένοιωθε μέσα του και έναν ακατανίκητο φόβο. Όλους τους φοβόταν και όλοι τον φοβόντουσαν. Η καρδιά του και η σκέψη του ήταν σαν ένα ηφαίστειο που έβγαζε πυρακτωμένη λάβα μίσους και φόβου, για τον κάθε άνθρωπο. Ζούμε στη βασιλεία της γύμνιας όπου κυρίαρχος είναι ο φόβος. Φοβάται ο άνθρωπος. Φοβάται το σήμερα, φοβάται το αύριο, φοβάται τον άλλο άνθρωπο. Παντού φόβος και τρόμος.
Όταν οι πρωτόπλαστοι βρίσκονταν μέσα στον παράδεισο, δεν είχαν κανένα απολύτως φόβο. Όταν όμως παράκουσαν τις εντολές του Θεού και αμάρτησαν, μέσα στην καρδιά τους μπήκε και κατοίκησε ο φόβος. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : "Κάλεσε δε Κύριος ο Θεός τον Αδάμ, και είπε προς αυτόν, Που είσαι; Ο δε είπε, Την φωνήν σου ήκουσα εν τω παραδείσω, και εφοβήθην, διότι είμαι γυμνός και εκρύφθην". (Γένεση Γ/3: 9-10). Από εκείνη την ώρα ο φόβος έγινε κυρίαρχος μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Πέρασαν πολλές χιλιάδες χρόνια, συγκεκριμένα 4.000 χρόνια, για να έρθει ο Χριστός, για να δοθεί από το Θεό το "αντίδοτο" του φόβου. Πρόκειται για τη φωνή του αγγέλου του Θεού εκεί πάνω στα βοσκοτόπια της Βηθλεέμ , που έλεγε προς κάποιους ποιμένες που αγρυπνούσαν:
9 Και ιδού, άγγελος Κυρίου εξαίφνης εφάνη εις αυτούς, και δόξα Κυρίου έλαμψε περί αυτούς, και εφοβήθησαν φόβον μέγαν.
10 Και είπε προς αυτούς ο άγγελος Μη φοβείσθε διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν,
11 διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.
Ψυχή, μη φοβάσαι. Κοίταξε προς τον Αναστημένο και δοξασμένο Χριστό, απόθεσε κάθε φόβο, κάθε δισταγμό, στα πόδια τα δικά Του και αυτός θα ενεργήσει. (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). Αγάπησε το Χριστό, αγάπησε και τον αδελφό σου και θυμήσου τα λόγια της επιστολής "Α΄ Ιωάννου" (κεφ. Δ/4, εδάφ. 8): «Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ' η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον, διότι ο φόβος έχει κόλασιν και ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη».
«Εν οικία δεν διέμενεν». Δεν έμενε σε κάποιο σπίτι. Επέλεγε να ζει μέσα στα νεκροταφεία, μέσα σε τόπους όπου βασιλεύει ο θάνατος. Βρισκόταν μόνιμα εκεί που υπήρχε θάνατος. Πόσους ανθρώπους και ιδιαίτερα νέους ο διάβολος τους οδηγεί καθημερινά σε τόπους θανάτου, μέσα στα ναρκωτικά, την πορνεία, τον εξευτελισμό, χωρίς να μπορούν να επεξαρτηθούν και να ξεφύγουν από τα δίχτυα του.
Τι και αν υπάρχουν μεγάλα τα σπίτια στις ημέρες μας, πλούσια εξοπλισμένα, όμως η συμπεριφορά του ανθρώπου πολλές φορές είναι όπως του Γαδαρινού. Μακριά ο ένας από τον άλλον, ουσιαστικά χωρίς καμία συνοχή, χωρίς επικοινωνία, με αντιπαλότητα και με μίσος. Η πολυπλοκότητα της ζωής, οι καθημερινές μέριμνες, η έλλειψη οικογενειακής συνοχής, κρατούν τον άνθρωπο μακριά από το σπίτι, την οικογένεια και τον παρασύρουν σε "τόπους θανάτου". Και ενώ οι στέγες των σπιτιών ακουμπούν η μία την άλλη οι καρδιές των ανθρώπων είναι πολύ μακριά, όπως έγραψε και κάποιος συγγραφέας.
«Διέσπα τις αλύσεις». Σε τούτον το δυστυχισμένο άνθρωπο της ιστορίας μας κανένας περιορισμός δε μπορούσε να μπει. Παρατηρούμε τους νέους γύρω μας να μη δέχονται κανένα ηθικό ή νομικό περιορισμό στο όνομα δήθεν της ελευθερίας. Τα τραγικά αποτελέσματα αυτών των επιλογών τα βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. Πολλές φορές τούτον τον άνθρωπο τον έπιασαν και τον έδεσαν με δυνατές αλυσίδες, που όμως από μια εσωτερική καταστροφική δύναμη μετά από λίγο τις έσπαγε και τις έκανε κομμάτια. Αλήθεια πόσο μοιάζει με τον άνθρωπο της εποχή μας τούτος τραγικός άνθρωπος! Στις ημέρες μας πιο άγριος ο άνθρωπος από κάθε άλλη φορά. Χτίστηκαν φυλακές σύγχρονες, υψίστης ασφαλείας, θεσπίστηκαν αυστηροί νόμοι κλπ, όμως τίποτα δεν τον σταματά τον άνθρωπο που καταφεύγει στη βία, στην παρανομία, το φόνο κλπ. Γεμάτες είναι οι φυλακές. Στην πατρίδα μας, που θεωρείται ήσυχο μέρος, 160% πληρότητα έχουν οι φυλακές και το κακό συνεχίζεται. Ο άνθρωπος έγινε πιο άγριος και πιο σκληρός από κάθε διοικητική, νομοθετική ή σωφρονιστική αλυσίδα. Ο ηθικός νόμος, οι νόμοι της πολιτείας, οι συμβουλές ειδικών, ψυχολόγων, φιλοσόφων, κοινωνιολόγων και άλλων δε μπόρεσα να κρατήσουν τον άνθρωπο στο σωστό δρόμο, στο δρόμο της ηθικής και της τιμιότητας. Δεν υπάρχει αλυσίδα, που να μπορεί να συγκρατήσει τη δύναμη του κακού. Ανώφελες οι αλυσίδες, δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τον άνθρωπο της ιστορίας μας. Κανένας πλέον περιορισμός και κανένας σεβασμός δε μπορεί να εφαρμοστεί στην Κοινωνία μας. Ανυπακοή, αντίσταση, αντίδραση, χωρίς όρους και όρια.
"κατακόπτων εαυτόν με λίθους". Ένα άλλο χαρακτηριστικό της εποχή μας. Βλέπουμε ανθρώπους γύρω μας να καταστρέφουν τον εαυτόν τους με τη ζωή τους, με τις επιλογές τους. Να μη σκέπτονται το αύριο, αλλά να ζουν μόνο για το σήμερα και τίποτα παραπέρα.
Ο Ευαγγελιστής "Μάρκος" μας αναφέρει ότι ο άνθρωπος αυτός χτυπούσε με πέτρες τον εαυτόν του. Μια σταθερή, αργή αυτοκτονία, ένας διαρκής πόνος, μια συνεχής αιμορραγία χαρακτήριζε τη ζωή του. Άμα ρίξουμε μια ματιά γύρω μας θα δούμε πως ο άνθρωπος μακριά από το Θεό δεν κάνει τίποτα άλλο από το «να λακτίζει προς κέντρα» (Πράξεις ΚΣ/26: 14). Δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χτυπά τα χέρια του πάνω σε "καρφιά", να ματώνει και να αυτοκαταστρέφεται.
Αυτή ακριβώς ήταν η κατάσταση του ανθρώπου της ιστορίας, όπου μια μέρα πέρασε από κοντά του ο Χριστός. Αλήθεια, έχεις καταλάβει τις επισκέψεις του Χριστού μέσα στη ζωή σου; Τον έχεις δει με τα μάτια της πίστης να περνάει από κοντά σου; Τον έχεις ποτέ καλέσει ειλικρινά να έρθει στη ζωή σου; Του έχεις αναθέσει τα προβλήματά σου ή μήπως προσπαθείς με τις δικές σου δυνάμεις, χωρίς Εκείνον, να δώσεις λύσεις σ’ αυτά; Έχεις ακούσει την πρόσκλησή Του: «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω». (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Ποιος σήμερα δεν είναι κουρασμένος, δεν είναι φορτωμένος μέσα στις δυσκολίες και τα αδιέξοδα της ζωής;
Όταν ο άνθρωπος συναντήσει το Χριστό και τον δεχτεί ως προσωπικό του Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο, όλα αλλάζουν μέσα στη ζωή του.
Διαβάζουμε: «Ιδών δε τον Ιησούν από μακρόθεν, έδραμε και προσεκύνησεν αυτόν». Στον ψαλμό ΞΣ/66, εδ. 3, αναφέρεται: «Είπατε προς τον Θεόν, Πόσον είναι φοβερά τα έργα σου, δια το μέγεθος της δυνάμεώς σου, υποκρίνονται υποταγήν εις σε οι εχθροί σου». Ο στην επιστολή του ο Απ. "Ιάκωβος" (κεφ. Β/2, εδάφ. 19) αναφέρει: «Συ πιστεύεις ότι ο Θεός είναι εις καλώς ποιείς και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι».
Στη συνέχεια ακολουθούν τα εξής γεγονότα:
Ο Ιησούς, αντιλαμβανόμενος ότι τούτος ο άνθρωπος ήταν υπό την επιρροή δαιμονίων που στη σύγχρονη εποχή μας έχουμε αλλάξει τους όρους, λέμε ότι είναι υπό την επίδραση "ψυχολογικών προβλημάτων" κλπ, πρόσταξε τα δαιμόνια να βγουν απ’ αυτόν.
Τα δαιμονικά πνεύματα, μιλώντας μέσα από τον άνθρωπο, αναγνώρισαν ποιος ήταν ο Ιησούς και του αμφισβήτησαν το δικαίωμα να παρέμβει, ενώ άρχισαν να παρακαλούν τον Ιησού να μην τα βασανίσει (εδ. 7).
Ο Ιησούς ρώτησε τον άνθρωπο ποιο είναι το όνομά του και αυτός απάντησε πως είναι «Λεγεών», δείχνοντας έτσι ότι μέσα του υπήρχαν πολλά δαιμόνια.
Τα πονηρά πνεύματα ήξεραν πολύ καλά ποιος ήταν ο Χριστός καθώς και τη δύναμή Του και άρχισαν να φωνάζουν: "Τι δουλειά έχεις εσύ μ’ εμάς, Υιέ του Θεού; Ήρθες εδώ για να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;". Καθώς αντιλαμβάνονται ότι ο Κύριος θα τα εξορκίσει από τον άνθρωπο, ζητούν την άδεια για να μπουν σε ένα κοπάδι χοίρων που έβοσκε εκεί κοντά. Οι δαίμονες θέλουν να κατοικούν μέσα στους ανθρώπους ή, αν αυτό είναι αδύνατον, σε σώματα ζώων ή άλλων πλασμάτων.
Η άδεια δόθηκε και το αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό. Δύο χιλιάδες χοίροι γκρεμίστηκαν στη βουνοπλαγιά και έπεσαν να πνιγούν σε μία λίμνη, που υπήρχε εκεί. Η καταστροφική δύναμη του σατανά έφερε την καταστροφή των χοίρων.
Εδώ φαίνεται καθαρά ότι ο στόχος των δαιμόνων είναι να καταστρέφουν και φαίνεται καθαρά ότι μέσα σ’ έναν άνθρωπο μπορεί να υπάρχουν τόσοι πολλοί δαίμονες, που να μπορούν να καταστρέψουν μια αγέλη 2.000 χοίρων.
Με την ευκαιρία να αναφέρουμε τι είναι τα δαιμόνια, σύμφωνα με το αιώνιο Λόγο του Θεού. Στην ιστορία που διαβάσαμε βλέπουμε ότι τα δαιμόνια δεν ασκούν μια απλή επίδραση επί του ανθρώπου, αλλά έχουν εξουσία επ’ αυτού. Πρόκειται για υπερφυσικά όντα, που κατοικούσαν μέσα στον άνθρωπο αυτόν και έλεγχαν απόλυτα τη σκέψη του, τα λόγια του, τη διάθεσή του και την εν γένει συμπεριφορά του. Τα δαιμόνια τον έκαναν να είναι τόσο βίαιος, ώστε να σπάει τις αλυσίδες και να οδηγείται γυμνός στις ερημιές.
Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι πρόκειται για «κακά πνεύματα», «ακάθαρτα πνεύματα», «αμαρτήσαντες άγγελοι», και είναι οργανωμένα σε «αρχές», σε «εξουσίες», «κοσμοκράτορες του σκότους», «πνεύματα της πονηρίας», με τα οποία οι άνθρωποι αγωνίζονται συνεχώς. Συνεχώς και αδιαλείπτως γύρω μας γίνεται ένας μεγάλος αγώνας. Ο εχθρός, ο οποίος είναι ανθρωποκτόνος, αγωνίζεται να καταστρέψει τον άνθρωπο και από την άλλη πλευρά ο Θεός, που αγωνίζεται για να σώσει τον άνθρωπο.
Στο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 43-45), αναφέρεται :
43 «Όταν δε το ακάθαρτον πνεύμα εξέλθη από του ανθρώπου, διέρχεται δι' ανύδρων τόπων και ζητεί ανάπαυσιν και δεν ευρίσκει.
44 Τότε λέγει Ας επιστρέψω εις τον οίκόν μου, όθεν εξήλθον και ελθόν ευρίσκει αυτόν κενόν, σεσαρωμένον και εστολισμένον.
45 Τότε υπάγει και παραλαμβάνει μεθ' εαυτού επτά άλλα πνεύματα πονηρότερα εαυτού, και εισελθόντα κατοικούσιν εκεί, και γίνονται τα έσχατα του ανθρώπου εκείνου χειρότερα των πρώτων.
Επίσης στο κεφ. ΚΕ/25, εδ. 41, αναφέρεται:
«Τότε θέλει ειπεί και προς τους εξ αριστερών Υπάγετε απ' εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον διά τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού».
Στην επιστολή "Β΄ Πέτρου" (κεφ. Β/2, εδ. 4).
«Διότι εάν ο Θεός δεν εφείσθη αγγέλους αμαρτήσαντας, αλλά ρίψας αυτούς εις τον τάρταρον δεδεμένους με αλύσεις σκότους, παρέδωκε διά να φυλάττωνται εις κρίσιν».
Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Σ/6, εδ. 12) :
11 Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου
12 διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.
13 Διά τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να αντισταθήτε εν τη ημέρα τη πονηρά και αφού καταπολεμήσητε τα πάντα, να σταθήτε.
Στο «κατά Ιωάννην» (κεφ. Η/8, εδ. 44): "Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ, όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους".
Να γιατί ο άνθρωπος έφτασε εδώ που έφτασε, γιατί τον εξουσιάζει ο διάβολος.
Στο ευαγγέλιο «κατά Λουκάν» (κεφ. Δ/4, εδ. 5-6), αναφέρεται:
«Και αναβιβάσας αυτόν ο διάβολος εις όρος υψηλόν, έδειξεν εις αυτόν πάντα τα βασίλεια της οικουμένης εν μιά στιγμή χρόνου και είπε προς αυτόν ο διάβολος, εις σε θέλω δώσει άπασαν την εξουσίαν ταύτην και την δόξαν αυτών, διότι εις εμέ είναι παραδεδομένη, και εις όντινα θέλω δίδω αυτήν».
Όλοι αυτοί που είχαν παρακολουθήσει την καταστροφή των χοίρων έτρεξαν στην πόλη και είπαν τα μαντάτα. Ένα πλήθος κόσμου, καθώς άκουσε τα νέα, έτρεξαν στο σημείο που συνέβησαν τα παραπάνω συγκλονιστικά γεγονότα και ξαφνικά βλέπουν τον πρώην δαιμονισμένο: «καθήμενον και ενδεδυμένον και σωφρονούντα».
Αυτό και αν είναι θαύμα. Βλέπουν εκείνον τον πρώην άγριο άνθρωπο, να κάθεται στα πόδια του Ιησού, να φοράει ρούχα και να φέρεται λογικά. Ξαφνικά όλα άλλαξαν, ήρθαν "τα πάνω κάτω". Πώς έγινε αυτό; Πήρε κάποια απόφαση στη ζωή του και είπε ότι εγώ από αύριο θα είμαι καλύτερος; Μήπως άλλαξε φιλοσοφία για τη ζωή ή στηρίχτηκε κάπου, σε κάποιο κόμμα, σε κάποιους ανθρώπους; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Άλλαξε η ζωή του από την ώρα που συνάντησε το Χριστό και Τον δέχτηκε προσωπικό του Σωτήρα και Κύριο μέσα στη ζωή του.
Κανένας και ποτέ δεν συνάντησε το Χριστό και έμεινε ο ίδιος. Κανένας δε γονάτισε με πίστη μπροστά Του και δεν έλαβε Χάρη και Έλεος. Κανένας δεν Τον πλησίασε ειλικρινά και οι προσδοκίες του να διαψεύστηκαν.
Ο Χριστός μπορεί να σώσει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του, από τα πάθη του, από τα αδιέξοδα της ζωής του. Σώζει "Νικόδημους" (μορφωνμένους), "Γαδαρινούς", πόρνες, τελώνες…… Σώζει τον άνθρωπο από τον εαυτόν του, τα πάθη του. Αλλάζει έτσι τη ζωή του ανθρώπου κατά τέτοιον τρόπο, που οι άλλοι γύρω μένουν εκστατικοί. Ο Χριστός δε μπορεί να σώσει "Φαρισαίους" ή άλλα θρησκευόμενα άτομα, γιατί αυτοί δεν αναγνωρίζουν ότι είναι αμαρτωλοί και δεν επικαλούνται τη δύναμή Του.
Ο κόσμος βλέποντας όλα αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα φοβήθηκε πολύ. Μέσα στο φόβο, την απιστία και την άγνοια για το Πρόσωπο που είχαν μπροστά τους, άρχισαν να παρακαλούν τον Ιησού να φύγει από την περιοχή τους. Αυτό είναι και το πιο συγκλονιστικό σημείο της ιστορίας μας. Άλλωστε είχαν υποστεί μια μεγάλη απώλεια, είχαν χάσει 2.000 γουρούνια.
Ξέρετε πόσοι άνθρωποι θέλουν να μείνει μακριά από τη ζωή τους ο Χριστός, από φόβο μήπως χάσουν την κοινωνική τους θέση, μήπως τους βλάψει οικονομικά ή ακόμη και μήπως χάσουν κάποια προσωπικά αγαθά, πόσοι άνθρωποι διστάζουν να ομολογήσουν δημοσίως το Όνομα του Ιησού Χριστού «διά τον φόβον των Ιουδαίων», για το φόβο μήπως οι άλλοι δεν τους αναγνωρίσουν, τους περιφρονήσουν και τους κάνουν αποσυνάγωγους;
"Φύγε Κύριε από τη ζωή μου, από τα σχέδιά μου". Τι τραγωδία.
Καθώς ο Ιησούς ετοιμαζόταν να μπει στο πλοιάριο και να φύγει, ο θεραπευμένος τον παρακαλούσε να τον πάρει μαζί του. Ο Ιησούς του το αρνήθηκε. Τον έστειλε στο σπίτι του, στους δικούς του, στη γειτονιά του, στο περιβάλλον του, για να γίνει εκεί μια ζωντανή μαρτυρία της δύναμης και του Ελέους του Θεού.
Ο Χριστός το μόνο που θέλει από την κάθε θεραπευμένη ψυχή είναι να σταθεί κοντά σ’ εκείνους που ζούνε μέσα στη γύμνια, στην εγκατάλειψη, την αγριότητα, σ’ εκείνους που ζουν μακριά Του, για να δουν την αλλαγή και να φανεί η δύναμή Του.
Ο άνθρωπος υπάκουσε και διακήρυττε το Ευαγγέλιο στη Δεκάπολη, μια περιοχή που περιλάμβανε δέκα πόλεις.
Πολύ αργότερα ο Ιησούς επισκέφτηκε την Δεκάπολη και κει τον υποδέχτηκε ένα καλοπροαίρετο πλήθος (Μάρκος Ζ/7: 31-37). Σίγουρα η μαρτυρία του θεραπευμένου θα είχε παίξει μεγάλο ρόλο στην αποδοχή του Κυρίου από τους ανθρώπους της περιοχής.
Αυτός είναι ο Χριστός και αυτή είναι η δύναμη της πίστης, που μπορεί να αλλάξει τον άγριο άνθρωπο της εποχή μας, να τον βγάλει μέσα από τα καθημερινά αδιέξοδα και να τον κάνει «καθήμενον και ενδεδυμένον και σωφρονούντα». ---
