Ευαγγέλιον "κατά Λουκάν", κεφ. Β/2, εδάφ. 13 - 20.
13 Και εξαίφνης μετά του αγγέλου εφάνη πλήθος στρατιάς ουρανίου υμνούντων τον Θεόν και λεγόντων
14 Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία.
15 Και καθώς οι άγγελοι ανεχώρησαν απ' αυτών εις τον ουρανόν, οι άνθρωποι οι ποιμένες είπον προς αλλήλους. Ας υπάγωμεν λοιπόν έως Βηθλεέμ και ας ίδωμεν το πράγμα τούτο το γεγονός, το οποίον ο Κύριος εφανέρωσεν εις ημάς.
16 Και ήλθον μετά σπουδής και εύρον την τε Μαριάμ και τον Ιωσήφ και το βρέφος κείμενον εν τη φάτνη.
17 Και ιδόντες, διεκήρυξαν τον λόγον τον λαληθέντα προς αυτούς περί του παιδίου τούτου
18 και πάντες οι ακούσαντες εθαύμασαν περί των λαληθέντων υπό των ποιμένων προς αυτούς.
19 Η δε Μαριάμ εφύλαττε πάντας τους λόγους τούτους, διαλογιζομένη περί αυτών εν τη καρδία αυτής.
20 Και υπέστρεψαν οι ποιμένες, δοξάζοντες και υμνούντες τον Θεόν διά πάντα όσα ήκουσαν και είδον, καθώς ελαλήθησαν προς αυτούς.
ΣΧΟΛΙΑ :
Η πρώτη αναγγελία της γέννησης του Κυρίου Ιησού Χριστού, που αποτελεί το μεγαλύτερο γεγονός όλων των αιώνων, δεν έγινε στον Καίσαρα, δεν έγινε στους μεγαλόσχημους πνευματικούς ταγούς της εποχής, τους Γραμματείς, του Φαρισαίους.... Όταν ήρθε ο Χριστός στην πολύπαθη γη μας, όλοι αυτοί κοιμόντουσαν. Ο Θεός αποκάλυψε το θαυμαστό αυτό γεγονός σε κάποιους ασήμαντους ποιμένες που αγρυπνούσαν και φύλαγαν με βάρδιες τα πρόβατά τους τη νύχτα σε κάποια βοσκοτόπια της Ιουδαίας. Τα μηνύματά Του ο Θεός τα αποκαλύπτει σ' εκείνους που "αγρυπνούν", που φυλάνε τα λόγια Του, που Τον περιμένουν, που είναι ταπεινοί στο πνεύμα, φτωχοί, ασήμαντοι για τους πολλούς. Μονάχα εκείνος που θα αισθανθεί τη μικρότητα και αναξιότητά του είναι ικανός να δεχτεί στη ζωή του το μέγιστο θαύμα της ενσάρκωσης του Υιού του Θεού.
Καθώς βρίσκονταν εκεί οι βοσκοί, παρουσιάστηκε ένας άγγελος Κυρίου και τους περιέβαλε ένα λαμπρό θεϊκό φως. Εκείνοι φοβήθηκαν, αλλά ο άγγελος τους καθησύχασε λέγοντάς τους ευχάριστα νέα τα οποία θα έφερναν χαρά μεγάλη σ' όλο τον κόσμο. Τους είπε λοιπόν ο άγγελος ότι εκείνη την ημέρα εκεί κοντά στη Βηθλεέμ είχε γεννηθεί ένα παιδί. Το βρέφος εκείνο ήταν ο Σωτήρας του κόσμου, ο κεχρισμένος του Θεού, ο Μεσσίας, ο βασιλιάς του Ισραήλ, ο Θεός που φανερώθηκε με σάρκα (Α' Τιμοθέου Γ/3: 16).
Για να Τον αναγνωρίσουν οι βοσκοί, οι άγγελοι τους έδωσαν ένα διπλό σημάδι. Πρώτα απ' όλα το βρέφος θα ήταν τυλιγμένο μέσα στα σπάργανα. Το δεύτερο ήταν ότι θα το έβρισκαν να να είναι μέσα σε μια φάτνη. Πόσο ασύλληπτο είναι για τον ανθρώπινο νου το μεγαλείο της ταπείνωσης του Κυρίου μας. Ο δημιουργός και συντηρητής του σύμπαντος μπήκε στην ανθρώπινη ιστορία όχι σαν ένας ήρωας κατακτητής, αλλά σαν ένα αδύναμο βρέφος.
Ξαφνικά άνοιξαν οι ουρανοί και παρουσιάστηκε ένα πλήθος από την ουράνια στρατιά των αγγέλων του ουρανού, οι οποίοι υμνούσαν και δόξαζαν το Θεό πάλλοντας: "Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία". Δόξα στον ύψιστο Θεό, ειρήνη στη γη, αγάπη και σωτηρία για τους ανθρώπους ήταν το χαρμόσυνο μήνυμα των αγγέλων προς τους ανθρώπους. Αμέσως μόλις οι άγγελοι έφυγαν στον ουρανό, οι βοσκοί ξεκίνησαν, για να πάνε στη Βηθλεέμ. Εκεί βρήκαν τη Μαριάμ και τον Ιωσήφ και το βρέφος, που ήταν ξαπλωμένο σε μία φάτνη ζώων. Η Μαριάμ καταλάβαινε βαθύτερα όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω της, τα κρατούσε μέσα της και τα σκεπτόταν συνεχώς. Το μήνυμα των Χριστουγέννων είναι ότι γεννήθηκε Σωτήρας για τη λύτρωση όλων των ανθρώπων από την αμαρτία.
Μετά απ' όλα αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα οι βοσκοί γύρισαν πίσω στα κοπάδια τους γεμάτοι χαρά για όλα όσα είχαν ακούσει και είχαν δει, δοξάζοντας και υμνολογώντας το Θεό. Η μεγάλη υπόσχεση του Θεού, ήταν ότι θα στείλει κάποιον στη γη, για να συντρίψει το κεφάλι του φιδιού (του διαβόλου) και του οποίου ο διάβολος θα κεντούσε την πτέρνα Του, είχε εκπληρωθεί (Γένεση Γ/3: 15).
Γενιές και γενιές περίμεναν με λαχτάρα και θαυμασμό να έρθει ο Μεσσίας του κόσμου. Ο Θεός μέσα στα πάνσοφα και αιώνια σχέδιά Του διάλεξε τη γενιά τους, για να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του και έκανε την ιδιαίτερη τιμή σ’ αυτούς του πτωχούς και ταπεινούς ποιμένες να ακούσουν το αγγελικό μήνυμα της ενανθρώπισης του Κυρίου Ιησού Χριστού και με τα ίδια τους τα μάτια να δουν το Μεσσία να γεννιέται μέσα σε μία φάτνη ζώων. Είχαν έρθει σε μία ξένη πόλη και μάλιστα χωρίς να χάσουν καθόλου χρόνο, έψαξαν, σύμφωνα με τα σημάδια που τους είχε δώσει ο άγγελος και βρήκαν το νεογέννητο βασιλιά και καθώς Τον βρήκαν, γονάτισαν μπροστά Του και τον προσκύνησαν. Οι άνθρωποι αυτοί βίωσαν μεγάλες στιγμές ιδιαίτερης χαράς και ευλογίας.
«Και υπέστρεψαν οι ποιμένες, δοξάζοντες και υμνούντες τον Θεόν διά πάντα όσα ήκουσαν και είδον, καθώς ελαλήθησαν προς αυτούς». Άραγε έχει και αυτό το εδάφιο τη σημασία του; Έχει να μας πει κάτι που θα πρέπει να προσέξουμε; Βεβαίως, άλλωστε ακόμα και ένα (ν) ή ένα (σ) έχει τη σημασία του μέσα στο Λόγο του Θεού. Γι’ αυτό και ο Κύριος μας προτρέπει να το προσέξουμε και να μην το προσθέτουμε ή το αφαιρούμε κατά το δοκούν.
Επέστρεψαν οι βοσκοί. Ίσως οι δύο αυτές φράσεις να είναι από τις πιο σπουδαίες μέσα στην όλη ιστορία των Χριστουγέννων, διότι βεβαίως η ημέρα των Χριστουγέννων είναι σπουδαία, λαμπρή και εορταστική. Η επόμενη μέρα όμως είναι ακόμα πιο σπουδαία, γιατί έρχεται μέσα από τις περιστάσεις και τα γεγονότα της ζωής να δείξει ποιος είναι ο άνθρωπος και τι αποκόμισε από τη γιορτή των Χριστουγέννων. Είναι ο ίδιος ή μπλέκοντας μέσα στο φαύλο κύκλο της ζωής είναι άλλος, τελείως διαφορετικός; Την επόμενη μέρα τη διέπει το πνεύμα των Χριστουγέννων, πνεύμα χαράς, αγαλλίασης, ευφροσύνης, δοξολογίας ή είναι μέρα που ο άνθρωπος θα μπλέξει μέσα στις βιοτικές μέριμνες και θα τα ξεχάσει όλα αυτά, προσαρμόζοντας τα αισθήματά του στο κέρδος, την εκμετάλλευση, την απαξίωση του συνανθρώπου και βεβαίως του Θεού;
Είναι αναγκαίο να εξετάσουμε πώς γύρισαν τούτοι οι ποιμένες στο τόπο τους, τι αισθήματα υπήρχαν μέσα στην καρδιά τους και κυρίως τι άνθρωποι ήταν την επόμενη μέρα; Άραγε, μετά απ’ όσα είδαν και άκουσαν την εξαιρετική εκείνη βραδιά έμεινε κάτι μέσα τους; Η Βηθλεέμ παρουσίασε στη ζωή τους κάποια διαφορά; Δεν ήταν σπουδαίοι άνθρωποι των γραμμάτων ή των τεχνών, ήταν απλοί, ταπεινοί ποιμένες. Όταν όμως γύρισαν τούτοι οι άνθρωποι, οι οικογένειές τους και όλοι οι άνθρωποι που τους περιέβαλαν, καθώς τους αντίκρισαν την επόμενη μέρα, βρήκαν κάποια διαφορά μέσα στη ζωή τους, ώστε να αναρωτηθούν, τι είναι αυτό που τους άλλαξε;
Μια φορά πήγαν στη Βηθλεέμ τούτοι οι άνθρωποι και έμειναν για πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Άραγε η επόμενη μέρα της επίσκεψης, καθώς είχαν απομακρυνθεί και είχαν επιστρέψει στον τόπο τους, θα διαρκούσε πολύ, θα γινόταν αντιληπτή μια ολόκληρη ζωή; Γι’ αυτό θεωρώ ότι είναι σπουδαιότερη όλων η επόμενη μέρα των Χριστουγέννων. Μια φορά άκουσαν τους αγγέλους και μια φορά τους δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουν το Χριστό. Οι επόμενες μέρες θα συνέχιζαν να είναι γεμάτες από τους εξαίσιους εκείνους ύμνους και από το θαυμαστό εκείνο θέαμα που αντίκρισαν; Χαιρόμαστε πραγματικά, γιατί ο Λόγος του Θεού μας δίνει την απάντηση σε τούτα τα καίρια ερωτήματα: «Επέστρεψαν οι βοσκοί δοξάζοντας και υμνώντας το Θεό».
Είμαστε βέβαιοι ότι τούτοι οι δοξαστικοί ύμνοι δεν ήταν κάτι που απλά χαρακτήριζε το μονοπάτι της επιστροφής, αλλά τους συντρόφευαν σε όλη τους τη ζωή.
Όμως ας αφήσουμε για λίγο τούτους τους ποιμένες και ας βάλει ο καθένας τον εαυτόν του στη θέση τους. Θα επαναλάβω φορτικά ότι η επόμενη μέρα των Χριστουγέννων μέσα στη ζωή μου, είναι πολύ πιο σπουδαία από την ημέρα των Χριστουγέννων. Τα Χριστούγεννα όλοι θα τα γιορτάσουμε κάτω από μια ενσυνείδητη θρησκευτική ανάγκη. Η καρδιά μας θα πλημμυρίσει από χαρά και δοξολογία προς το Θεό για την «ανεκδιήγητη δωρεά Του» (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15), για μια «τόσο μεγάλη σωτηρία» (προς Εβραίους Β/2: 3) που έκανε δια Ιησού Χριστού.
Μέσα στις εκκλησίες θα ψάλλουμε : «Άγιος, Άγιος, Άγιος είναι ο Θεός» (Αποκάλυψη Β/2: 8), το ζητούμενο είναι πώς θα επιστρέψουμε από εκεί. Την επόμενη μέρα θα λέμε και θα σκεφτόμαστε τα ίδια πράγματα; Θα καταλάβουν άραγε οι άνθρωποι γύρω μου από τη ζωή μου ότι χθες είχα επισκεφθεί (πνευματικά) τη Βηθλεέμ και γιόρτασα τη γέννηση του Σωτήρα Ιησού Χριστού;
Αν η επίσκεψή μου, ο εορτασμός μου την ημέρα των Χριστουγέννων ήταν εθιμοτυπικός, αν απλά η συμμετοχή μου ήταν εκεί λόγω μιας καθιερωμένης από την κοινωνία ετήσιας εορταστικής εκδήλωσης, τότε η επιστροφή μου, η επόμενη μέρα, θα με οδηγήσει στην καθημερινή μου ζωή την οποία θα συνεχίσω, όπως ακριβώς την είχα αφήσει. Θα συνεχίσω να είμαι ο ίδιος, ίσως και χειρότερος, γιατί οι ανάγκες και τα προβλήματα πληθαίνουν.
Τι τραγωδία να μην καταλάβει κανένας τίποτα για μένα και για την προηγούμενη μέρα που γιόρτασα! Το κύριο χαρακτηριστικό μας κίβδηλης θρησκευτικής εμπειρίας είναι ότι δεν υπάρχει «επόμενη μέρα».
Στις ημέρες του Κυρίου μας υπήρχε μια μεγάλη θρησκευτική κατάρτιση, όμως ήταν κίβδηλη, ψεύτικη, υποκριτική και φαινόταν αυτή μέσα από ζωή των Φαρισαίων, των Γραμματέων κλπ. Οι άνθρωποι αυτοί πήγαιναν τακτικά στο Ναό και εκεί έκαναν μεγάλες και ωραίες προσευχές, νηστείες, όταν όμως έφευγαν από το Ναό και έμπαιναν μέσα στον κόσμο, κανένας δεν μπορούσε να υποπτευθεί ότι οι άνθρωποι αυτοί πριν λίγο συνομιλούσαν με το Θεό.
Η θρησκεία των Φαρισαίων δεν είναι κάτι που ανήκει αποκλειστικά στο παρελθόν. Τα ονόματα αλλάζουν, αλλά κάποιες καταστάσεις καθώς και οι άνθρωποι παραμένουν οι ίδιοι, διχασμένες προσωπικότητες. Από τη μια φαίνεται ο κουστουμαρισμένος άνθρωπος της «Κυριακής» ή καλύτερα των λίγων ωρών της Κυριακής και από την άλλη ο άνθρωπος της επόμενης ημέρας, που συνεχίζει να είναι ο ίδιος και χειρότερος στις υποχρεώσεις του και την καθημερινή του ζωή.
Μεταξύ αυτών των δύο καταστάσεων «χάσμα μέγα εστί».
Δισεκατομμύρια ανθρώπων "πηγαίνουν" στη Βηθλεέμ και καθώς επιστρέφουν, δεν παίρνουν μαζί τους το θαυμασμό και τη χαρά τους για το Θείο αυτό γεγονός. Ξεχνούν ότι ακριβώς για να εξασφαλίσει μια επόμενη μέρα μέσα στη ζωή μας, γεννήθηκε ο Χριστός. Αγνοούν ότι η Βηθλεέμ έγινε για να δημιουργηθεί ένα "κεφάλαιο" χαράς και ελπίδας, που θα πλουτίσει τη ζωή του ανθρώπου και που τούτο το απόθεμα, χωρίς να το βλέπουν, το αντιλαμβάνονται όλοι εκείνοι που μας περιβάλουν.
Αν "η επίσκεψή μου στη Βηθλεέμ", η γιορτή των Χριστουγέννων, ήταν κάτι πιο ενσυνείδητο και ουσιαστικό τότε είναι βέβαιο ότι η επόμενη μέρα θα έχει κάτι διαφορετικό να επιδείξει μέσα στη ζωή μου.
Το μονοπάτι της επιστροφής θα δείξει τι ακριβώς μας οδήγησε στη Βηθλεέμ, δηλαδή κατά πόσο ήταν γνήσια η επίσκεψή μας εκεί. Θα φανεί αν γνωρίσαμε το Χριστό, γιατί αυτή είναι η χριστιανική ζωή, να μπορεί ο άνθρωπος με τα μάτια της πίστης να βλέπει το Χριστό ή μήπως απλά επισκεφθήκαμε ένα χωριό, που το έλεγαν Βηθλεέμ και κει συνέβησαν κάποια γεγονότα, που ήδη τα έχουμε ξεχάσει. Τι ωραία επίσκεψη που κάναμε, τι καλά φάγαμε, ξεκουραστήκαμε.…
Χριστιανός δεν είναι εκείνος που ανήκει στο ένα δόγμα ή το άλλο, που πηγαίνει στη μία εκκλησία ή την άλλη, αλλά εκείνος που έχει επισκεφτεί πνευματικά στη Βηθλεέμ, έχει γνωρίσει το Χριστό και έχει συνάψει μια ζωντανή σχέση αγάπης μαζί Του.
Τούτοι οι βοσκοί γονάτισαν μπροστά στο «θείον βρέφος» χωρίς να γνωρίζουν για δόγματα ή να μπορούν να δώσουν κάποιες πληροφορίες για τις διαφορές που έχει η μία εκκλησία με την άλλη. Όμως έμειναν στην ιστορία ως οι πρώτοι Χριστιανοί, γιατί είδαν και αναγνώρισαν τον Χριστό κι ήταν Αυτός που γέμισε την καρδιά τους με ύμνους δοξαστικούς και έκανε την επόμενη μέρα μέσα στη ζωή τους να είναι πιο όμορφη και από την ημέρα της επίσκεψής τους στη Βηθλεέμ.
Ας προσπαθήσουμε να ακούσουμε τις φωνές, τους καθώς επιστρέφουν και με χαρά υμνούν το Θεό και τον δοξάζουν. «Και υπέστρεψαν οι ποιμένες, δοξάζοντες και υμνούντες τον Θεόν δια πάντα όσα ήκουσαν και είδον, καθώς ελαλήθησαν προς αυτούς».
Εύχομαι ειλικρινά σε όλους τους ανθρώπους, σε όλους τους αναγνώστες του blog, η επόμενη μέρα των Χριστουγέννων να μην είναι το κλείσιμο μιας ευχάριστης παρένθεσης, που θα την ξανανοίξουν μετά από ένα χρόνο, αλλά να είναι η ζωή τους μια διαφορετική εμπειρία και τα Χριστούγεννα να είναι μια καινούργια αρχή.
Ο νέος χρόνος ας είναι για όλους μας η αρχή μιας καινούργιας ζωής. Νέος χρόνος σημαίνει "νέος δρόμος". Στον καινούργιο αυτό δρόμο, που ανοίγεται μπροστά μας ας βαδίζουμε με δύναμη, με χαρά, με αισιοδοξία, με ζωντανή ελπίδα, υμνούντες το Θεό με ύμνους ευγνωμοσύνης, δοξολογίας, χαράς και αγάπης προς όλους. ---
