βιβλίο προφήτη "ΔΑΝΙΗΛ", κεφ. Γ/3.
Ο Ναβουχοδονόσωρ Β,΄ ο Μέγας (634 – 562 π.Χ.) ήταν ένας σκληρός βασιλιάς του Βαβυλωνιακού κράτους (σημερινό Ιράκ) και βασίλευσε πάνω σ’ αυτό επί σαράντα τρία χρόνια, από το έτος 605 π.Χ. έως το θάνατό του. Καθώς ανέλαβε βασιλιάς μετά το θάνατο του πατέρα του, έβαλε σκοπό του να καταλάβει κάποια από τα γειτονικά του βασίλεια. Έτσι κατέκτησε την Ασσυρία, την Αίγυπτο, την Τύρο, τη Φοινίκη, τη Συρία και το έτος 587 π.Χ. κατέλαβε και το νότιο βασίλειο του Ιούδα που είχε πρωτεύουσά του, την Ιερουσαλήμ.
Μετά και από την κατάληψη της Ιερουσαλήμ άρπαξε τα χρυσά και τα αργυρά σκεύη που υπήρχαν στο ναό για τη λατρεία του Θεού και τα μετέφερε σ’ έναν ειδωλολατρικό ναό της Βαβυλώνας. Ο λαός Ισραήλ κάτω από τη διακυβέρνησή του υπέστη φοβερές, μαρτυρικές περιπέτειες.
Μετά από την κατάληψη του "νότιου βασιλείου" μετοίκισε στη Βαβυλώνα μεγάλο αριθμό Εβραίων που ήταν ικανοί να εργασθούν καθώς και μορφωμένους νέους, τους οποίους θα χρησιμοποιούσε για τη διοίκηση της Αυτοκρατορίας του. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο προφήτης Δανιήλ του οποίου ο βασιλιάς, εκτιμώντας το ήθος, την τιμιότητα, τη γνώση, τον κατέστησε αρχηγό όλων των σατραπών του. Ο Δανιήλ είχε επιλέξει για συνεργάτες του τρεις σπουδαίους νέους Ισραηλίτες τους οποίους τοποθέτησε σε μεγάλες θέσεις του βασιλείου (εδ. 48). Τα ονόματα αυτών ήταν Ανανίας (ο Θεός είναι προστάτης μου), Μισαήλ (ο Θεός είναι), Αζαρίας (ο Θεός είναι βοηθός μου). Αργότερα οι Βαβυλώνιοι τους άλλαξαν τα ονόματα και τους έδωσαν τα ονόματα κάποιων θεοτήτων τους: Σεδράχ, Μισάχ & Αβδενεγώ. Αυτοί οι νέοι ήταν εκείνοι που έβαλαν στερεή απόφαση μέσα στην καρδιά τους «να μη μολυνθούν...» από τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής του αμαρτωλού περιβάλλοντός της Βαβυλώνας, κάνοντας αρχή από τα φαγητά που έτρωγαν στα ανάκτορα και τα οποία προέρχονταν συνήθως από τις θυσίες στα είδωλα (Δανιήλ Α/1: 8).
"Σχετική δημοσίευση με τίτλο: "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΊ ΣΤΌΧΟΙ" έχει δημοσιευθεί στο blog : giorgoskomninos.blogspot.com στις 13-11-2017".
Σ’ ένα όνειρο, που είχε δει ο Ναβουχοδονόσωρ πριν από λίγο καιρό και το οποίο μετά από αποκάλυψη του Θεού, είχε ερμηνεύσει ο πρ. ο Δανιήλ (κεφ. Β/2), ο βασιλιάς χαρακτηριζόταν ως «η χρυσή κεφαλή» (κεφ. Β/2 εδ. 38). Το γεγονός αυτό φούντωσε τον εγωισμό του και αποφάσισε να κατασκευάσει μία ακόμα πιο λαμπρή εικόνα απ’ αυτήν που είχε δει στο όνειρό του. Έτσι έβαλε και έφτιαξαν ένα τεράστιο άγαλμα ύψους 40 μέτρων και πλάτους 4 μ. είκοσι φορές μεγαλύτερο από το μέγεθός του, το οποίο έστησε στην πεδιάδα Δουρά και το οποίο μπορούσαν να το βλέπουν οι άνθρωποι από πολύ μακριά. Σε ανασκαφή που έγινε το έτος 1854 αποκαλύφθηκε το βάθρο ενός κολοσσιαίου αγάλματος στην περιοχή Ντουαίρ. Το βάθρο αυτό πιθανόν να αποτελεί υπόλειμμα της βάσης της γιγαντιαίας χρυσής εικόνας του Ναβουχοδονόσωρ.
Ακριβώς δίπλα από το άγαλμα έστησε και μία μεγάλη ορχήστρα και εξέδωσε διαταγή: «Μόλις ακούσετε τον ήχο της σάλπιγγας, της άρπας και της γκάιντας, να πέσετε να προσκυνήσετε το άγαλμα! Όποιος δεν το προσκυνήσει θα ριχτεί σ’ ένα καιόμενο καμίνι». Καθώς ο βασιλιάς διέταξε να αρχίσει η μουσική, αμέσως όλοι έπεσαν κάτω και λάτρεψαν το άγαλμα, εκτός από τον Σεδράχ, τον Μισάχ και τον Αβδενεγώ. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν σημαντικό ηθικό πρόβλημα, για να προσκυνήσουν την εικόνα, καθώς γνώριζαν και λάτρευαν τον αληθινό Θεό.
Τι συγκλονιστική εικόνα, τι δύναμη ψυχής χρειάζεται, για να σταθεί κανείς «όρθιος» μπροστά στο φαινομενικά πανίσχυρο δαιμονικό σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε και κινούμαστε. Πόσο μεγάλη πίστη χρειάζεται, για να σταθεί κανείς μπροστά στο σιδηρόφρακτο Γολιάθ στηριζόμενος μόνον σ’ ένα Όνομα. «Συ έρχεσαι εναντίον μου με ρομφαία και δόρυ και ασπίδα εγώ δε έρχομαι εναντίον σου εν τω ονόματι του Κυρίου των δυνάμεων» (Α’ Σαμουήλ ΙΖ/17: 45). Το δίλημμα που ορθώνεται πάντοτε είναι: «Θεό ή μαμωνά». Και τα δύο δε γίνεται; Ο λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός: «Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύη δύο κυρίους διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και μαμωνά» (Λουκάς ΙΣ/16: 13).
Ας παρατηρήσουμε καλύτερα τις δύο τούτες εικόνες:
Πρώτη εικόνα: Χιλιάδες άνθρωποι σκύβουν μπροστά στην απαστράπτουσα χρυσή εικόνα υπακούοντας τυφλά στο θρησκευτικό τους σύστημα. Πόσο έντονα το φαινόμενο παρατηρείται και στις ημέρες μας. «χιλιάδες λαού παραβρέθηκαν, λένε το Μ.Μ.Ε. στην (α) ή την (β) εκδήλωση - εορτή....». Πόσο συγκλονιστικό είναι αυτό! Οδηγός τούτου του λαού, η άγνοια του Λόγου του Θεού τον οποίον έχουν υποκαταστήσει στη συνείδησή τους, θρησκείες, φιλοσοφίες, άσχετες θεωρίες και πλήθος ανθρώπινων παραδόσεων. Ο άνθρωπος είναι ανήμπορος, δεν έχει δική του δύναμη, πόσο μάλλον τα δημιουργήματα των χεριών του. Στο βιβλίο του προφήτη «Ιερεμία» (κεφ. Ι/10, εδ. 3-5) αναφέρεται: «Δεδομένου ότι, τα νόμιμα των λαών είναι μάταια επειδή, κόβουν ξύλο από το δάσος, εργασία χεριών ενός μαραγκού με τον πέλεκυ. Το καλλωπίζουν με ασήμι και με χρυσάφι το στερεώνουν με καρφιά και με σφυριά, για να μη κινείται. Είναι όρθια σαν τον φοίνικα, αλλά δεν μιλούν έχουν ανάγκη να βαστάζονται, επειδή δεν μπορούν να περπατήσουν. Μη τα φοβάστε επειδή, δεν μπορούν να κακοποιούν ούτε είναι δυνατόν σ' αυτά να αγαθοποιήσουν».
Δεύτερη εικόνα: Τρεις άνθρωποι δε συμφωνούν, δε συμμετέχουν, δε σκύβουν μπροστά στο δημιούργημα των ανθρώπινων χεριών. Γιατί το κάνουν αυτό, γιατί τόσο λίγοι άνθρωποι πάνε αντίθετα σε τόσο πολύ κόσμο; Οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζουν και εφαρμόζουν στη ζωή τους το Λόγο του Θεού, το Νόμο Του, τις εντολές Του, πρώτη των οποίων είναι: «Άκουε Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος και θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου» (Δευτερονόμιο Σ/6: 4 & Λουκάς Ι/10: 27 & Μάρκος ΙΒ/12: 29). Αυτό ήξεραν, αυτό έκαναν, ότι μόνο τον αληθινό Θεό πρέπει να προσκυνούν. Είναι λίγοι αυτοί που στέκονται «όρθιοι» και προς αυτούς ο Θεός διαχρονικά, μέσα από το λόγο Του στέλνει ένα μήνυμα: «Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον διότι ο Πατήρ σας ηυδόκησε να σας δώσει την βασιλείαν» (Λουκάς ΙΒ/12: 32). Είναι «ένα μικρό ποίμνιο που όμως έχει έναν μεγάλο Ποιμένα». Οι νέοι αυτοί δεν προσκυνούν το άγαλμα υπακούοντας στην εντολή του Θεού και όχι στην εντολή των ανθρώπων. Είναι γεγονός ότι είναι δύσκολο να πάει κανείς αντίθετα στο ρεύμα, όμως ο Απ. Παύλος διακηρύττει: «τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντος με Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 13). Ο προφήτης "Ζαχαρίας" (κεφ. Δ/4, εδ. 6) αναφέρει: «Ουχί δια δυνάμεως ουδέ δια ισχύος αλλά δια του Πνεύματός μου, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων».
Παρατηρώντας την ασυμβίβαστη πίστη των τριών αυτών νέων ας κάνουμε τις αναγκαίες συγκρίσεις, για να διαπιστώσουμε πόσες φορές συμβιβαστήκαμε, γονατίσαμε, παρασυρθήκαμε από την ανθρώπινη μάζα και νοοτροπία και δε σταθήκαμε, όπως θα έπρεπε στην πίστη, στον αγιασμό, στην τήρηση του Λόγου του Θεού. Πόσες φορές προσπαθήσαμε «να κρύψουμε το λυχνάρι κάτω από το μόδιο» (Λουκάς ΙΑ/11: 33). Θα πρέπει να μην ξεχνάμε ποτέ στον καθημερινό μας αγώνα ότι: «η πάλη μας δεν είναι ενάντια σε αίμα και σάρκα, αλλά ενάντια στις αρχές, ενάντια στις εξουσίες, ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους τούτου τού αιώνα, ενάντια στα πνεύματα της πονηρίας στα επουράνια» (Εφεσίους Σ/6: 12).
Κάποιοι από τους συναδέλφους τους, καθώς είδαν τους τρεις νέους να μένουν όρθιοι, είπαν στο βασιλιά: «Αυτοί οι τρεις Εβραίοι αρνήθηκαν να λατρέψουν το άγαλμά σου». Τόσους τίτλους τους έδωσες, σε τόσο σημαντικές θέσεις τους διόρισες, τόσο πολύ τους τίμησες και όμως αυτοί αντί να σου πούνε ένα «ευχαριστώ» ούτε καν σε υπολογίζουν, δεν προσκύνησαν την εικόνα σου, σε αγνόησαν παντελώς και δεν έκαναν αυτό που ζήτησες. Τέτοιοι άνθρωποι που είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν τους αληθινούς πιστούς ποτέ δε θα λείψουν από τη ζωή μας. Ο καθένας μας έχει τις δικές του εμπειρίες σ’ αυτή τη ζωή.
Καθώς ο βασιλιάς μαθαίνει ότι ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδενεγώ δεν προσκύνησαν, θύμωσε πάρα πολύ και έδωσε εντολή να τους φέρουν μπροστά του. Προφανώς ο βασιλιάς δε μπορούσε να πιστέψει ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι θα έπρεπε να του ήταν ευγνώμονες που τους είχε τοποθετήσει σε τόσο ψιλά αξιώματα, είχαν περιφρονήσει την εντολή του. Γι’ αυτό διέταξε να παρουσιαστούν μπροστά του, για να σχηματίσει δική του άποψη. Στην ουσία ο βασιλιάς θέλησε να τους δώσει μία ακόμα ευκαιρία για να αλλάξουν γνώμη και να προσκυνήσουν την εικόνα του. Καλεί λοιπόν την ορχήστρα να παίξει και πάλι και τους προειδοποιεί: «εάν δεν προσκυνήσητε, θέλετε ριφθή την αυτήν ώραν εις το μέσον της καμίνου του πυρός της καιομένης και τις είναι εκείνος ο Θεός, όστις θέλει σας ελευθερώσει εκ των χειρών μου;» (εδ. 15). Πλέον τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Κάποια στιγμή πάνω στον ενθουσιασμό μπορούμε να λάβουμε κάποια απόφαση στη ζωή μας στη σχέση μας με το Θεό, όμως για να την κρατήσουμε, χρειάζεται πίστη, θάρρος, γνώση του Λόγου Του και απόλυτη εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν.
Ας είμαστε προσεκτικοί γιατί πάντοτε δίπλα στην «εικόνα» θα βρίσκεται και το «καμίνι». Ή προσκυνάς ή στο καμίνι, ή γονατίζεις ή σε γονατίζει το σύστημα. Όμως τούτοι οι άνθρωποι δεν υπολογίζουν το τεράστιο κόστος που θα κληθούν να πληρώσουν προκειμένου να εφαρμόσουν στη ζωή τους το θέλημα του Θεού. Δεν προσπαθούν να βρουν κάποια έξυπνη δικαιολογία και να συμβιβάσουν με κάποιο τρόπο τα πράγματα. Έχουν επίγνωση εκείνου που ο Απ. Παύλος πολλά χρόνια αργότερα θα αναφέρει στον Τιμόθεο. «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 12).
Ο εχθρός το συμβιβασμό θέλει να βλέπει στη ζωή μας. «Ελάτε να συζητήσουμε, εμείς κάνουμε μία ακόμα κίνηση καλής θέλησης, δεν έχουμε διαφορές το ίδιο είμαστε, μην είστε τόσο φανατικοί, είστε νέοι άνθρωποι, έχετε τόσα προσόντα, σας θέλουμε μαζί μας, προσκυνείστε την «εικόνα» μας και μετά ο καθένας ας κάνει ό,τι θέλει στο σπίτι του». Για να πετύχει το σκοπό του αυτό χρησιμοποιεί μεμονωμένα εδάφια ακόμα και από την Αγία Γραφή. Ας θυμηθούμε τι έλεγε στον ίδιο τον Κύριο: «Εάν είσαι Υιός του Θεού, ρίψον σεαυτόν κάτω διότι είναι γεγραμμένον, Ότι θέλει προστάξει εις τους αγγέλους αυτού περί σου, και θέλουσι σε σηκώνει επί των χειρών αυτών, διά να μη προσκόψης προς λίθον τον πόδα σου» (Ματθαίος Δ/4: 6).
Η απάντηση των τριών αυτών νέων στο βασιλιά είναι απλή, λιτή, ρητή, απόλυτη, κατηγορηματική: «Απεκρίθησαν ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδέ-νεγώ και είπον προς τον βασιλέα, Ναβουχοδονόσορ, ημείς δεν έχομεν χρείαν να σοι αποκριθώμεν περί του πράγματος τούτου. Εάν ήναι ούτως, ο Θεός ημών, τον οποίον ημείς λατρεύομεν, είναι δυνατός να μας ελευθερώση εκ της καμίνου του πυρός της καιομένης και εκ της χειρός σου, βασιλεύ, θέλει μας ελευθερώσει. Αλλά και αν ουχί, ας ήναι γνωστόν εις σε, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούμεν» (εδ. 16). Βασιλιά, εάν το θέλημα του Θεού είναι να μπούμε στο καμίνι, Εκείνος μπορεί να μας ελευθερώσει, αν όμως το θέλημά Του είναι να ριχτούμε στη φωτιά, αυτό δε θα μας κάνει ν’ αλλάξουμε γνώμη.
Οι άνθρωποι αυτοί όρθωσαν το ανάστημά τους μπροστά στη "χρυσή κεφαλή", στον βασιλιά των βασιλιάδων, το Ναβουχοδονόσωρ. Θα πει εύλογα κάποιος: "Πού βρήκαν τη δύναμη να αντισταθούν; Μήπως ήταν φτιαγμένοι από ατσάλι, μήπως ήταν υιοί των Ανακείμ (Δευτερονόμιο Α/1: 28), τίποτα υπεράνθρωποι; Όχι, ήταν άνθρωποι «ομοιοπαθείς με ημάς». Ήταν και αυτοί απλοί άνθρωποι σαν και μας, σαν τον προφήτη Ηλία (Ιακώβου Ε/5: 17) που με την προσευχή του έκλεισε τον ουρανό και δεν έβρεχε. Η καθημερινή τους τροφή ήταν όσπρια (Δανιήλ Α/1: 12), ατσαλένια ήταν μόνον η ψυχή τους και η πίστη τους στο Θεό. Ποια ήταν η πηγή της δυνάμεώς τους; Η απάντηση θα δοθεί μια μέρα στον ουρανό: «Αυτοί ενίκησαν με το αίμα του Αρνίου και διά τον λόγον της μαρτυρίας αυτών, και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου» (Αποκάλυψη ΙΒ/12: 11).
Στο άκουσμα αυτών των «προκλητικών» λόγων θύμωσε ο βασιλιάς και διέταξε να καεί το καμίνι επτά φορές περισσότερο. Οι φλόγες του να φτάνουν ψηλά έως 30 μέτρα και σ’ αυτό το φοβερό καμίνι να ριχτούν οι τρεις νέοι. Όπως διέταξε ο βασιλιάς έτσι και έγινε. Το καμίνι έκαιγε τόσο πολύ, ώστε, όταν οι στρατιώτες πήγαν κοντά, πέθαναν αμέσως. Οι τρεις Εβραίοι έπεσαν δεμένοι με τα ρούχα τους μέσα σ’ εκείνο το φλογερό καμίνι.
Ο Ναβουχοδονόσωρ παρά την οργή του πήγε γεμάτος περιέργεια ως το στόμιο της καμίνου, για να δει αν ο Θεός των Ιουδαίων θα έσωζε απ’ τη φωτιά τους τρεις φίλους. Καθώς κοιτάζει μέσα στο καμίνι, αντί για τους τρεις είδε τέσσερις άνδρες, που περπατούσαν ανάμεσα στη φωτιά σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Ας είναι αίτημα στην προσευχή μας: «Κύριε μέσα στη φωτιά της θλίψης και του πειρασμού ας είναι αισθητή η παρουσία Σου». Έκπληκτος αλλά και τρομαγμένος ο βασιλιάς ρωτάει τους αυλικούς: «Δεν ήταν τρεις οι άντρες που δέσαμε και ρίξαμε στο πύρινο καμίνι;» «Ναι, πράγματι» του απαντούν οι υπηρέτες του. «Εγώ όμως βλέπω τέσσερις άντρες να περπατούν στη φωτιά, οι οποίοι δεν είναι δεμένοι και η φωτιά δεν τους έχει κάνει κανένα κακό και μάλιστα ο τέταρτος μοιάζει με υιό Θεού» (εδ. 25)».
Σε όποιο "καμίνι" της ζωής και αν βρίσκεσαι, αν δεν σε έχει ρίξει εκεί η αμαρτία, πάντα θα είναι μαζί σου ο Χριστός. Ο Κύριος Ιησούς μας έχει υποσχεθεί ότι θα είναι μαζί μας «πάσας τας ημέρας της ζωής μας έως της συντέλειας του αιώνος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). Η παρουσία Του παρηγορεί την καρδιά μας τις ημέρες της θλίψης και της δοκιμασίας και είτε μας ελευθερώνει από το «καμίνι» είτε μας αφήσει να περάσουμε μέσα από τη φωτιά, Αυτός θα είναι πάντοτε μαζί μας. Σε μας επαφίεται να λάβουμε τη σωστή απόφαση σύμφωνα με το θέλημά Του, να λατρεύουμε τον Αληθινό Θεό σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Η «παρουσία του Κυρίου» μέσα στο «καμίνι» της ζωής αποτελεί προσωπική πείρα πολλών πιστών, που πέρασαν μέσα από σκληρές δοκιμασίες. Η ζωντανή ελπίδα που έχουμε σ’ Αυτόν παρηγορεί την καρδιά μας κατά τις ημέρες της θλίψης και της δοκιμασίας. Ο Δαβίδ με βεβαιότητα αναφωνεί: «Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθή κακόν διότι συ είσαι μετ' εμού η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρηγορούσιν» (Ψαλμός ΚΓ/23: 4).
Ο βασιλιάς πάει πιο κοντά στην πόρτα του καμινιού και φωνάζει: «Σεδράχ! Μισάχ! Αβδενεγώ! Βγείτε έξω υπηρέτες του Υψίστου Θεού!». Όταν εκείνοι βγαίνουν έξω, όλοι βλέπουν ότι όχι μόνον δεν είχαν πάθει απολύτως τίποτα, «αλ’ ουδέ οσμή πυρός επέρασεν επ' αυτούς». Αυτό το γεγονός έφερε το βασιλιά στο αναπόφευκτο σημείο ν’ αναγνωρίσει το Θεό του Ισραήλ ως το μόνο Θεό – Κυρίαρχο της ζωής και της ιστορίας - και να διακηρύξει: «να μη λατρεύεται ούτε να προσκυνείται άλλος Θεός στο βασίλειό του εκτός από το Θεό του Σεδράχ, του Μισάχ και του Αβδένεγώ» (εδ. 28).
Το απίστευτο θάρρος και η θαυμαστή διάσωση των τριών παιδιών μέσα από τη φωτιά έστρεψε την προσοχή όλων από τη χρυσή εικόνα του ειδώλου στον πραγματικό, τον αληθινό Θεό του Ισραήλ. Πως ο Θεός μπορεί να αλλάζει τα σχέδια και τις βουλές των ανθρώπων και να μετατρέπει το κακό που επινόησαν οι άνθρωποι σε καλό, για τη δόξα Του και για τη σωτηρία αθανάτων ψυχών! Ακόμα και ο σκληρός αυτός εγωιστής βασιλιάς ύψωσε ευχαριστήριο ύμνο προς τον αληθινό Θεό. Πόσο θαυμαστά αποτελέσματα είχε η σταθερή προσήλωση των τριών εκείνων νέων στο λόγο του Θεού, στις αδιαπραγμάτευτες αρχές τους!
Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι: «πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού» (Ρωμαίους Η/8: 28). Ο Θεός επέτρεψε «να πάθει» ο Χριστός, μετατρέποντας έτσι τα σκοτεινά σχέδια του εχθρού για την εξόντωσή Του σ’ ένα μοναδικό Έργο σωτηρίας για όλους τους ανθρώπους. Με το θάνατό Του και την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς, άνοιξε ο ουρανός, άνοιξε η αγκαλιά του Πατέρα, για να δεχτεί τον μετανοημένο τον κάθε άνθρωπο που θα ποθήσει τη σωτηρία Του. Έκπληκτος ο Δαβίδ αναφωνεί: «Πόσο θαυμαστά είναι τα έργα σου Κύριε» (ΡΙΘ/119: 129). «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού. Πόσον ανεξερεύνητοι είναι αι κρίσεις αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού» (Ρωμαίους ΙΑ/11: 33).
Επίλογος.
Η δυναμική της εικόνας του Ναβουχοδονόσορ περνάει μέσα από κάθε εποχή και φθάνει μέχρι τις ημέρες μας. Ας κοιτάξουμε μέσα μας, για να δούμε ποια είναι η δική μας «εικόνα» την οποία ο εχθρός μας καλεί για να «προσκυνήσουμε» στην καθημερινή μας ζωή. Είναι ένα πάθος, ένας πόθος, μια αδυναμία, σίγουρα πάντως είναι κάτι σπουδαίο που όλοι το αποδέχονται και το επιζητούν. Οι άνθρωποι το ονομάζουν απόλαυση, ευχαρίστηση, ψυχαγωγία, ο Θεός όμως το ονομάζει: Αμαρτία. Ο αντίδικός μας, ο διάβολος, με πολλούς τρόπους προσπαθεί να μας κάνει ν’ αλλάξουμε τη θέση μας, να συμβιβαστούμε, να «προσκυνήσουμε» με σκοπό να μας απομακρύνει από τον αληθινό Θεό. Στις πονηρές ημέρες που ζούμε ας «ελπίζουμε επί τον Κύριον», ενθυμούμενοι πάντοτε τα λόγια του προφήτη «Αβακούμ» (κεφ. Β/2, εδ. 1): «επάνω στη σκοπιά μου θα στηθώ, κι επάνω στον πύργο θα στυλωθώ και θα περιμένω, με σκοπό να δω, τι θα μου μιλήσει, και τι θα απαντήσω σ' αυτόν που με ελέγχει». Είθε. ---
Ακολουθεί το κείμενο από την Παλαιά Διαθήκη, βιβλίο "Δανιήλ" (κεφ. Γ/3) σε μετάφραση του καθηγητή Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Νεόφυτου Βάμβα:
1 Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς έκαμεν εικόνα χρυσήν, το ύψος αυτής εξήκοντα πηχών και το πλάτος αυτής εξ πηχών και έστησεν αυτήν εν τη πεδιάδι Δουρά, εν τη επαρχία της Βαβυλώνος.
2 Και απέστειλε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς να συνάξη τους σατράπας, τους διοικητάς και τους τοπάρχας, τους κριτάς, τους θησαυροφύλακας, τους συμβούλους, τους νομοδιδασκάλους και πάντας τους άρχοντας των επαρχιών, διά να έλθωσιν εις τα εγκαίνια της εικόνος, την οποίαν έστησε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς.
3 Και οι σατράπαι, οι διοικηταί και οι τοπάρχαι, οι κριταί, οι θησαυροφύλακες, οι σύμβουλοι, οι νομοδιδάσκαλοι και πάντες οι άρχοντες των επαρχιών συνήχθησαν εις τα εγκαίνια της εικόνος, την οποίαν έστησε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς και εστάθησαν έμπροσθεν της εικόνος, την οποίαν έστησεν ο Ναβουχοδονόσορ.
4 Και κήρυξ εβόα μεγαλοφώνως, Εις εσάς προστάττεται, λαοί, έθνη και γλώσσαι,
5 καθ' ην ώραν ακούσητε τον ήχον της σάλπιγγος, της σύριγγος, της κιθάρας, της σαμβύκης, του ψαλτηρίου, της συμφωνίας και παντός είδους μουσικής, πεσόντες προσκυνήσατε την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς
6 και όστις δεν πέση και προσκυνήση, την αυτήν ώραν θέλει ριφθή εις το μέσον της καμίνου του πυρός της καιομένης.
7 Διά τούτο ότε ήκουσαν πάντες οι λαοί τον ήχον της σάλπιγγος, της σύριγγος, της κιθάρας, της σαμβύκης, του ψαλτηρίου και παντός είδους μουσικής, πίπτοντες πάντες οι λαοί, τα έθνη και αι γλώσσαι προσεκύνουν την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς.
8 Χαλδαίοι δε τινές προσήλθον τότε και διέβαλον τους Ιουδαίους
9 και είπον λέγοντες προς τον βασιλέα Ναβουχοδονόσορ, Βασιλεύ, ζήθι εις τον αιώνα.
10 Συ, βασιλεύ, εξέδωκας πρόσταγμα, πας άνθρωπος, όστις ακούση τον ήχον της σάλπιγγος, της σύριγγος, της κιθάρας, της σαμβύκης, του ψαλτηρίου και της συμφωνίας και παντός είδους μουσικής, να πέση και να προσκυνήση την εικόνα την χρυσήν
11 και όστις δεν πέση και προσκυνήση, να ριφθή εις το μέσον της καμίνου του πυρός της καιομένης.
12 Είναι άνδρες τινές Ιουδαίοι, τους οποίους κατέστησας επί τας υποθέσεις της επαρχίας της Βαβυλώνος, ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδέ-νεγώ ούτοι οι άνθρωποι, βασιλεύ, δεν σε εσεβάσθησαν τους θεούς σου δεν λατρεύουσι και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούσι.
13 Τότε ο Ναβουχοδονόσορ μετά θυμού και οργής προσέταξε να φέρωσι τον Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ. Και έφεραν τους ανθρώπους τούτους ενώπιον του βασιλέως.
14 Και αποκριθείς ο Ναβουχοδονόσορ είπε προς αυτούς, Τωόντι, Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, τους θεούς μου δεν λατρεύετε και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησα, δεν προσκυνείτε;
15 τώρα λοιπόν εάν ήσθε έτοιμοι, οπόταν ακούσητε τον ήχον της σάλπιγγος, της σύριγγος, της κιθάρας, της σαμβύκης, του ψαλτηρίου και της συμφωνίας και παντός είδους μουσικής, να πέσητε και να προσκυνήσητε την εικόνα την οποίαν έκαμα, καλώς εάν όμως δεν προσκυνήσητε, θέλετε ριφθή την αυτήν ώραν εις το μέσον της καμίνου του πυρός της καιομένης και τις είναι εκείνος ο Θεός, όστις θέλει σας ελευθερώσει εκ των χειρών μου;
16 Απεκρίθησαν ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδέ-νεγώ και είπον προς τον βασιλέα, Ναβουχοδονόσορ, ημείς δεν έχομεν χρείαν να σοι αποκριθώμεν περί του πράγματος τούτου.
17 Εάν ήναι ούτως, ο Θεός ημών, τον οποίον ημείς λατρεύομεν, είναι δυνατός να μας ελευθερώση εκ της καμίνου του πυρός της καιομένης και εκ της χειρός σου, βασιλεύ, θέλει μας ελευθερώσει.
18 Αλλά και αν ουχί, ας ήναι γνωστόν εις σε, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούμεν.
19 Τότε ο Ναβουχοδονόσορ επλήσθη θυμού και η όψις του προσώπου αυτού ηλλοιώθη κατά του Σεδράχ, του Μισάχ και του Αβδέ-νεγώ και λαλήσας προσέταξε να εκκαύσωσι την κάμινον επταπλασίως μάλλον παρ' όσον εφαίνετο καιομένη.
20 Και προσέταξε τους δυνατωτέρους άνδρας του στρατεύματος αυτού να δέσωσι τον Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, και να ρίψωσιν αυτούς εις την κάμινον του πυρός την καιομένην.
21 Τότε οι άνδρες εκείνοι εδέθησαν μετά των σαλβαρίων αυτών, των τιαρών αυτών και των περικνημίδων αυτών και των άλλων ενδυμάτων αυτών και ερρίφθησαν εις το μέσον της καμίνου του πυρός της καιομένης.
22 Επειδή δε η προσταγή του βασιλέως ήτο κατεπείγουσα και η κάμινος εξεκαύθη εις υπερβολήν, η φλόξ του πυρός εθανάτωσε τους άνδρας εκείνους, οίτινες εσήκωσαν τον Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ.
23 Ούτοι δε οι τρεις άνδρες, ο Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, έπεσον δεμένοι εις το μέσον της καμίνου του πυρός της καιομένης.
24 Ο δε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς εξεπλάγη και σηκωθείς μετά σπουδής ελάλησε και είπε προς τους μεγιστάνας αυτού, δεν ερρίψαμεν τρεις άνδρας δεδεμένους εις το μέσον του πυρός; οι δε απεκρίθησαν και είπον προς τον βασιλέα, Αληθώς, βασιλεύ.
25 Και αποκριθείς είπεν, Ιδού, εγώ βλέπω τέσσαρας άνδρας λελυμένους, περιπατούντας εν μέσω του πυρός, και βλάβη δεν είναι εις αυτούς, και η όψις του τετάρτου είναι ομοία με Υιόν Θεού.
26 Τότε πλησιάσας ο Ναβουχοδονόσορ εις το στόμα της καμίνου του πυρός της καιομένης ελάλησε και είπε, Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, δούλοι του Θεού του Υψίστου, εξέλθετε και έλθετε. Τότε ο Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ εξήλθον εκ μέσου του πυρός.
27 Και συναχθέντες οι σατράπαι, οι διοικηταί και οι τοπάρχαι και οι μεγιστάνες του βασιλέως είδον τους άνδρας τούτους, ότι επί των σωμάτων αυτών το πυρ δεν ίσχυσε και θριξ της κεφαλής αυτών δεν εκάη και τα σαλβάρια αυτών δεν παρήλλαξαν ουδέ οσμή πυρός επέρασεν επ' αυτούς.
28 Τότε ελάλησεν ο Ναβουχοδονόσορ και είπεν, Ευλογητός ο Θεός του Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, όστις απέστειλε τον άγγελον αυτού και ηλευθέρωσε τους δούλους αυτού, οίτινες ήλπισαν επ' αυτόν και παρήκουσαν τον λόγον του βασιλέως και παρέδωκαν τα σώματα αυτών, διά να μη λατρεύσωσι μηδέ να προσκυνήσωσιν άλλον θεόν εκτός του Θεού αυτών.
29 Διά τούτο εκδίδω πρόσταγμα, ότι πας λαός, έθνος και γλώσσα, ήτις λαλήση κακόν εναντίον του Θεού του Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, θέλει καταμελισθή, και αι οικίαι αυτών θέλουσι γίνει κοπρώνες διότι άλλος Θεός δεν είναι δυνάμενος να ελευθερώση ούτω.
30 Τότε ο βασιλεύς προεβίβασε τον Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ εις την επαρχίαν της Βαβυλώνος.
