Η ΑΙΜΟΡΡΟΟΥΣΑ.

      Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ»,  κεφ. Η/8, εδάφ.  40 – 48.
 

40 Και όταν ο Ιησούς επέστρεψε, τον υποδέχθηκε το πλήθος επειδή, όλοι βρίσκονταν εκεί περιμένοντας αυτόν. 

41 Και ξάφνου, ήρθε ένας άνθρωπος, με το όνομα Ιάειρος, που ήταν άρχοντας της συναγωγής, και πέφτοντας στα πόδια τού Ιησού, τον παρακαλούσε να μπει μέσα στο σπίτι του 

42 επειδή, είχε μια μονογενή θυγατέρα, περίπου δώδεκα χρόνων, κι αυτή πέθαινε. Και ενώ πορευόταν, τα πλήθη τον συμπίεζαν. 

43 Και μια γυναίκα, που για δώδεκα χρόνια είχε αιμορραγία, η οποία δαπάνησε σε γιατρούς ολόκληρη την περιουσία της, δεν μπόρεσε να θεραπευθεί από κανέναν, 

44 καθώς πλησίασε από πίσω, άγγιξε την άκρη τού ιματίου του κι αμέσως σταμάτησε η αιμορραγία της. 

45 Και ο Ιησούς είπε: Ποιος με άγγιξε; Και ενώ όλοι αρνούνταν, είπε ο Πέτρος, και εκείνοι που ήσαν μαζί του: Κύριε, τα πλήθη σε συμπιέζουν, και σε συνθλίβουν, και λες: Ποιος με άγγιξε; 

46 Και ο Ιησούς είπε: Κάποιος με άγγιξε επειδή, εγώ κατάλαβα ότι δύναμη βγήκε από μένα. 

47 Και η γυναίκα, όταν είδε ότι δεν κρύφτηκε, ήρθε τρέμοντας, και πέφτοντας μπροστά του, ανήγγειλε σ' αυτόν μπροστά σε ολόκληρο τον λαό για ποια αιτία τον άγγιξε, και ότι αμέσως γιατρεύτηκε. 

48 Και εκείνος τής είπε: Θυγατέρα μου, έχε θάρρος, η πίστη σου σε έσωσε πήγαινε σε ειρήνη. 

 Το περιστατικό αναφέρεται και στο Ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. Θ/9, εδαφ. 18-26) και στο «κατά Μάρκον» (κεφ. Ε/5, εδάφ. 22 – 34). 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

       Μια μοναδική ιστορία που καθώς τη μελετά την κάποιος διαπιστώνει τη διαφορετικότητα αυτής της πίστης και αντιλαμβάνεται πόσο ελλιπείς είμαστε εμείς πολλές φορές στην πίστη μας και γενικότερα στη σχέση μας με το Θεό. Προσωπικά αισθάνομαι να με χωρίζει μια μεγάλη απόσταση από την πίστη τούτης της γυναίκας. Η πίστη του Δαβίδ είναι αναμφισβήτητα μεγάλη, καθώς βαδίζει εναντίον του σιδερόφραχτου Γολιάθ «στο Όνομα του Κυρίου των δυνάμεων» με πέντε λίθους και μία σφεντόνα (Α΄ Σαμουήλ, κεφ. ΙΖ/17). Η πίστη της Χαναναίας (Ματθαίος ΙΕ/15: 22-28), είναι ιδιαίτερα συγκινητική, καθώς έχει έντονα τα στοιχεία της υπομονής και της επιμονής. Η πίστη του Βαρτίμαιου (Μάρκος Ι/10: 46), είναι και αυτή πολύ συγκινητική, όμως η πίστη τούτης της γυναίκας είναι διαφορετική. Αυτή η πίστη είναι που δίνει τη βεβαιότητα σε τούτη τη γυναίκα ότι, αν πλησιάσει τον Κύριο και αγγίξει το ένδυμά του, θα λάβει δύναμη απ’ Αυτόν και θα γίνει καλά. Αυτή η πίστη πραγματικά δεν έχει προηγούμενο. 

      Τι να πει κανείς για τούτη τη γυναίκα; Πώς να τη χαρακτηρίσει; Νομίζω ότι ο αιώνιος Λόγος του Θεού τα λέει όλα και μας δίνει την πλήρη περιγραφή της: «Και γυνή τις, έχουσα ρύσιν αίματος δώδεκα έτη και πολλά παθούσα, υπό πολλών ιατρών και δαπανήσασα πάσαν την περιουσίαν αυτής και μηδέν ωφεληθείσα, αλλά μάλλον εις το χείρον ελθούσα». 

     Μέσα σε τούτες τις λίγες λέξεις περιγράφεται το δράμα μιας δυστυχισμένης ανθρώπινης ύπαρξης. Όμως θα μπορούμε να πούμε ότι σε τούτα τα λόγια περιγράφεται και το δράμα ολόκληρης της ανθρωπότητας, μιας ανθρωπότητας που αιμορραγεί και βρίσκεται στο πλήρες αδιέξοδο, σε μεγάλη απόγνωση, λίγο πριν το θάνατο. Μια ανθρωπότητα που τα δοκίμασε όλα, αλλά τίποτα δεν απέδωσε. Με κανένα τρόπο δεν μπόρεσε να σταματήσει τη «ρύση του αίματος», με αποτέλεσμα μετά από τόσα χρόνια αγώνων, πολιτισμού, ανάπτυξης, να βρίσκεται στην κυριολεξία στο χείλος του γκρεμού. Αν ρίξουμε μια ματιά στον παγκόσμιο χάρτη, θα δούμε ότι υπάρχει μεγάλη αιμορραγία πάνω στη γη μας, μεγάλη ρύση ανθρώπινου αίματος. Ας παρατηρήσουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν στη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Αφρική, την Ασία, ας παρατηρήσουμε την τρέλα των εξοπλισμών και τις τεράστιες δαπάνες που διατίθενται γι’ αυτές. Όπου δεν υπάρχει πόλεμος, υπάρχει η ισορροπία του τρόμου. Παντού και πάντοτε βρίσκεται ο εφιάλτης του πυρηνικού ολέθρου. Κάθε ώρα, κάθε στιγμή το αίμα αθώων ρέει άφθονο. Βλέπουμε στις τηλεοράσεις και διαβάζουμε καθημερινά στον τύπο για μια απελπισμένη ανθρωπότητα. Συσκέψεις επί συσκέψεων, συμφωνίες ειρήνης, συνεργασίας, όλοι οι σοφοί του αιώνος τούτου προσπαθούν, υποδεικνύουν λύσεις και μέτρα, αλλά το αποτέλεσμα: «μηδέν». 

      Ο λόγος του Θεού αναφέρει ότι αυτή η γυναίκα δαπάνησε όλη την περιουσία της στους γιατρούς, αλλά δε μπόρεσε να θεραπευτεί. Μπορεί να είναι φτωχή, να έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας, αλλά όμως τη διακρίνει ένα αγωνιστικό πνεύμα, προσπαθεί, εκζητεί, δεν απελπίζεται, δε μοιρολατρεί, δε λέει: «γιατί σε μένα… κλπ». δεν αφήνει τη ζωή να φύγει εύκολα από τα χέρια της. Η ιατρική επιστήμη της εποχής της δε στάθηκε ικανή να τη θεραπεύσει και αντί για καλύτερα μέρα με την ημέρα η κατάστασή της γινόταν όλο και χειρότερη. 

     Καθώς εκζητούσε τη λύση, μια ευλογημένη μέρα μέσα στη ζωή της άκουσε για τον Ιησού Χριστό, άκουσε για τη δύναμή Του, άκουσε ότι «τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται». (Λουκάς Ζ/7: 22). Καθώς άκουσε όλα αυτά, πίστεψε ότι ο Χριστός μπορεί να τη θεραπεύσει. Ο λόγος του Θεού μας λέει ότι: «η πίστις είναι εξ ακοής, η δε ακοή διά του λόγου του Θεού» (Ρωμαίους Ι/10: 17). 

    Κάποτε είχε την ελπίδα της στους ανθρώπους, πίστευε ότι θα γιατρευόταν, όμως με το χρόνο διαψεύστηκε. Πολλές φορές πάνω στον κόσμο φάνηκε να υπάρχει ελπίδα λύτρωσης, ειρήνης, συνεργασίας των λαών, ειρηνικής συνύπαρξης κλπ. Καθώς τελείωσε ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος, ένα “γιατί;;;” πλημμύρισε το στόμα όλων των ανθρώπων. Γιατί να χαθούν 20 εκατομμύρια ψυχές; Τώρα ας προχωρήσουμε μπροστά για μια παγκόσμια ειρήνη και συνεργασία. Δεν πέρασαν παρά μόνον 20 χρόνια και ένα μεγαλύτερο κακό ξέσπασε πάνω στον κόσμο, ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος με 40 εκατομμύρια νεκρούς. Μετά απ’ αυτά η κατάσταση χειροτέρεψε. Ήρθαν τα πυρηνικά, η ισορροπία του τρόμου. Πλέον ο τρόμος και ο φόβος βασιλεύουν παντού. 

    Τούτη η γυναίκα, καθώς έχει φτάσει στο έσχατο σημείο, καθώς όλοι την γέλασαν και την εκμεταλλεύτηκαν σκληρά, τούτη η απελπισμένη και βαθιά πονεμένη ψυχή, καθώς άκουσε για το Χριστό, δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Αλήθεια πόσοι άνθρωποι γύρω μας ακούν καθημερινά για το Χριστό, για τη σωτηρία που ΜΟΝΟΝ Αυτός προσφέρει (Πράξεις Δ/4: 12) «δωρεάν κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 8) και παρ’ όλα αυτά μένουν αδιάφοροι; Πόσες φορές ο Κύριος διαβαίνει από μπροστά τους, όμως δεν έχουν την πίστη να αρπαχτούν απ’ Αυτόν και να σωθούν αιωνίως. Μια ολόκληρη ανθρωπότητα, καθώς χάνεται μέσα στην ανταρσία, την αμαρτία και την αποστασία της, δεν επιλέγει το δρόμο της επιστροφής της στο Χριστό, για να θεραπευτεί από τις μάστιγές της. Δεν κάνει εκείνο το οποίο έκαναν οι κάτοικοι της Νινευή που εντυπωσίασαν τόσο πολύ το Θεό, που Τον έκαναν να αλλάξει γνώμη. Πόσο χαρακτηριστικά το αναφέρει ο αιώνιος λόγος του Θεού: «Και είδεν ο Θεός τα έργα αυτών, ότι επέστρεψαν από της οδού αυτών της πονηράς και μετεμελήθη ο Θεός περί του κακού, το οποίον είπε να κάμη εις αυτούς και δεν έκαμεν αυτό» (Ιωνάς Γ/3: 10). 

      Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει λύση, μπορεί να σταματήσει η ρύση του αίματος στον άνθρωπο και στην ανθρωπότητα γενικότερα. Τούτη η λύση περνάει μέσα από την ειλικρινή μετάνοια και την πίστη στη δύναμη του Θεού. Καθώς άκουσε για το Χριστό η γυναίκα αυτή, σε αντίθεση με τους πολλούς, δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη και αποφάσισε να έρθει κοντά Του. Όταν ένας άνθρωπος λάβει μια τέτοια σοβαρή απόφαση μέσα στη ζωή του, το πρώτο μεγάλο εμπόδιο που θα συναντήσει στην προσπάθειά του να ακουμπήσει το Χριστό είναι ο κόσμος και το φρόνημα αυτού. 

      Ο Ζακχαίος ήθελε να γνωρίσει το Χριστό, όμως ήταν κοντός στο ανάστημα και τον εμπόδιζε ο κόσμος και έτσι αναγκάστηκε να ανέβει πάνω σε μια συκομουριά (Λουκάς ΙΘ/19: 4). Όλοι μπροστά στη δύναμη του κόσμου είμαστε κοντοί, είμαστε μικροί, είμαστε αδύναμοι, όμως για εκείνον που θέλει να γνωρίσει το Χριστό πάντα υπάρχει λύση και πάνω απ’ όλα υπάρχει η υπόσχεση του Κυρίου: «τα αδύνατα παρά ανθρώποις είναι δυνατά παρά τω Θεώ» (Λουκάς ΙΗ/18: 27). 

    Τέσσερις άνθρωποι προσπαθούν να φέρουν έναν παραλυτικό μπροστά στον Κύριο, για να τον θεραπεύσει. «και μη δυνάμενοι να πλησιάσωσιν εις αυτόν εξ αιτίας του όχλου, εχάλασαν την στέγην όπου ήτο, και διατρυπήσαντες καταβιβάζουσι τον κράββατον, εφ' ου κατέκειτο ο παραλυτικός» (Μάρκος Β/2: 4). Και εδώ ο κόσμος είναι ένα μεγάλο εμπόδιο, όμως πάντα υπάρχει λύση. «Διότι πας ο αιτών λαμβάνει, και ο ζητών ευρίσκει, και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή» (Λουκάς ΙΑ/11: 10). 

     Η γυναίκα της ιστορίας μας δεν άφησε τα πλήθη να την εμποδίσουν, για να έρθει κοντά και να ακουμπήσει το Χριστό. Είχε βαθιά πίστη ότι, αν άγγιζε την άκρη του ιματίου Του, θα θεραπευόταν. Έτσι λοιπόν ήρθε κρυφά, μπήκε ανάμεσα στον όχλο, έσπρωξε, αγωνίστηκε, πλησίασε από πίσω τον Ιησού και άγγιξε το ρούχο Του με τη βεβαιότητα ότι θα γίνει καλά και ότι θα απαλλαγεί από την αρρώστια της. Ίσως εδώ αρχίσει μια ακατάσχετη φιλολογία. Γιατί να έρθει κρυφά; Γιατί τόσο δειλά; Μήπως δεν είχε εκτιμήσει σωστά την καλοσύνη του Κυρίου; Δε γνώριζε ότι ο ίδιος ο Κύριος ήταν Εκείνος που καλούσε όλους τους κουρασμένους και φορτωμένους να έρθουν κοντά Του, για να τους αναπαύσει; (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Ας μη μείνουμε σ’ αυτά, γιατί κινδυνεύουμε να κάνουμε το ίδιο λάθος που έκαναν και οι μαθητές στην περίπτωση του «εκ γενετούς τυφλού» (Ιωάννης Θ/9: 2), δηλαδή να μην αγγίξουμε το πρόβλημα, αλλά να το αποφύγουμε με διάφορα ανούσια σχόλια. 

     Το θέμα δεν είναι πώς θα πλησιάσεις τον Κύριο. Είναι βέβαιο ότι όπως κι αν είσαι, σε όποια κατάσταση απελπισίας και αν βρίσκεσαι ο Κύριος θα σε δεχτεί, αν τον πλησιάσεις με ταπείνωση και με ειλικρινή εκζήτηση. Θα δεχτεί την ψυχή με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια χαρά, με τον ίδιο πόθο, που δέχτηκε ο Πατέρας εκείνον το νέο που, αφού έζησε «ασώτως», επέστρεφε βρώμικος και ταλαιπωρημένος από τα γουρούνια της αμαρτίας (Λουκάς ΙΕ/15: 11-32). 

     Ο τρόπος με τον οποίον η γυναίκα τούτη διεκδίκησε τη σωτηρία της είναι πραγματικά θαυμαστός. Δεν πήγε στους μαθητές του Κυρίου, όπως έκανε ο πατέρας του δαιμονιζόμενου. (Μάρκος Θ/9: 17-29). Δεν έστειλε προς τον Κύριο μεσίτες, όπως έκανε ο εκατόνταρχος (Λουκάς Ζ/7: 1-10). Δεν πήγε ούτε καν μπροστά στο Χριστό, να πέσει στα πόδια Του, να τον παρακαλέσει, τίποτα απ’ όλα αυτά. Μόνη της κατέστρωσε ένα δικό της σχέδιο το οποίο απέδωσε και απέδωσε, γιατί στηριζόταν σε αληθινή πίστη. Πίστεψε ότι ο Χριστός δε θα την απογοητεύσει, όπως επί τόσα χρόνια έκαναν οι άνθρωποι. Άλλωστε ποιόν απογοήτευσε ο Κύριος; Σε ποιον υποσχέθηκε κάτι και δεν το έκανε; Ποιος έκραξε προς Αυτόν και δεν απάντησε και μάλιστα στον κατάλληλο χρόνο; 

      Πώς να τον πλησιάσει μια φτωχή, μια άσημη, μια δυστυχισμένη γυναίκα τον Κύριο μέσα σε έναν τόσο μεγάλο συνωστισμό την ώρα μάλιστα που Αυτός συζητεί με τον αρχισυνάγωγο της πόλης, τον Ιάειρο, ο οποίος ζητά από τον Κύριο να θεραπεύσει την δωδεκάχρονη κόρη του, που «πνέει τα λοίσθια» (Μάρκος Ε/5: 23). Όμως για το Χριστό δεν υπάρχουν διακρίσεις. Κοντά στο Χριστό υπάρχει θέση ασφαλώς για τον Ιάειρο, όμως υπάρχει θέση και για τούτη τη φτωχή και ταλαίπωρη γυναίκα. Κανένα δεν καταφρονεί ο Κύριος. Ο Απ. Παύλος, καθώς νουθετεί στην πίστη τον Τιμόθεο, του τονίζει ότι "ο Θεός θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Ευχαριστούμε το Θεό γι’ αυτό το «πάντες», καθώς ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. (Πράξεις Αποστόλων Ι/10: 34). 

      Ο πόθος της γυναίκας αυτής να συναντήσει το Χριστό ήταν μεγάλος και εκείνο που τον έκανε πιο μεγάλο ήταν η ατέρμονη ταλαιπωρία της. Ύστερα από δώδεκα χρόνια προσπαθειών, ύστερα από τη διασπάθιση όλων των χρημάτων και των περιουσιακών της στοιχείων βρίσκεται ακριβώς εκεί που ξεκίνησε. Φαντάζομαι τις σκέψεις που θα κυριαρχούσαν μέσα στο μυαλό της καθώς οι άνθρωποι την είχαν γελάσει και απογοητεύσει, αλλά και τις εισηγήσεις του εχθρού ψιθυριστά στο αυτί: “δε γίνεται τίποτα, είσαι χαμένη, δεν υπάρχει λύση… κλπ”. Τούτη η γυναίκα στην κατάσταση που βρισκόταν μια σκέψη της πέρασε από το μυαλό: “Αν πάω κοντά στο Χριστό και αγγίξω το ρούχο Του, είμαι σίγουρη ότι θα γίνω καλά”, Αυτός, σε αντίθεση με τους ανθρώπους δε γέλασε, δεν απογοήτευσε, δεν αδιαφόρησε ποτέ για κανέναν. 

     Ας προσέξουμε όμως μία ακόμα ιδιαίτερα σημαντική λεπτομέρεια. Ενώ η γυναίκα έκανε όλες αυτές τις σκέψεις, δεν έμεινε με τις σκέψεις της. Σηκώθηκε, βάδισε και σε λίγο άγγιζε τον Κύριο. Δεν αρκούν οι ωραίες σκέψεις, δεν αρκούν τα ωραία λόγια, χρειάζεται η πίστη μας να γίνει πράξη. Χρειάζεται να «αγγίξουμε» τον Κύριο πρακτικά μέσα στη ζωή μας. Πρακτικά σημαίνει: «πλησιάσα όπισθεν ήγγισε το άκρον του ιματίου Αυτού και παρευθύς εστάθη η ρύσις του αίματος αυτής».

     Μέσα σ’ εκείνον το μεγάλο συνωστισμό, που τα πλήθη συνέθλιβαν τον Ιησού, η γυναίκα αυτή σύρθηκε πίσω από τον Ιησού και άγγιξε το άκρον από το ρούχο Του και αμέσως έγινε αποκατάσταση της υγείας της και σταμάτησε η ρύση του αίματος. Αμέσως ο Κύριος αντιλήφθηκε τη δύναμη που έφυγε από πάνω Του, στράφηκε προς τον όχλο και ρώτησε: "Ποιος άγγιξε τα ιμάτιά μου;" Στην ερώτηση αυτή οι μαθητές ρωτούσαν με απορία τον Κύριο: Εδώ τόσοι άνθρωποι σε συνθλίβουν, Κύριε, και συ λέγεις “ποιος με άγγιξε;” Ναι, λέει ο Κύριος, από όλους αυτούς που με σπρώχνουν και με συνθλίβουν μόνον ένας πραγματικά με άγγιξε. 

     Ήταν ένα άγγιγμα πίστεως που είχε σαν αποτέλεσμα να αποσπαστεί από πάνω Του δύναμη τέτοια, που την αισθάνθηκε αμέσως ο Κύριος. Η γνήσια πίστη ποτέ δεν περνάει απαρατήρητη από τον Κύριο. Μπορεί πλήθη να συνωστίζονται γύρω από το Χριστό, όμως μόνον η πίστη μπορεί να Τον αγγίξει και μόνον αυτή σώζει τον απελπισμένο άνθρωπο. Αυτή η επαφή δεν έχει να κάνει με τη φυσική έννοια της επαφής, είναι πνευματική, είναι επαφή πίστης. 

     Την αισθάνθηκε τούτη την επαφή ο Κύριος, αλλά την αισθάνθηκε και η γυναίκα καθώς μπήκε μέσα στο σώμα της η δύναμη του Κυρίου και της χάρισε την υγεία της. Συνεχίζοντας να είναι φοβισμένη, αφού έλαβε τη θεραπεία της, προσπαθεί να φύγει, να απομακρυνθεί αθόρυβα, όπως είχε έρθει. Πάρα πολλοί άνθρωποι μέσα στον πόνο και την απελπισία τους έρχονται στον Κύριο και όταν πάρουν αυτό που θέλουν, φεύγουν και χάνονται μέσα στον κόσμο χωρίς να επιδιώξουν να αποκτήσουν ζωντανή γνωριμία και σχέση με τον Κύριο. Αποτέλεσμα αυτής της στάσης είναι να ξαναγυρίσουν στον κόσμο και στην παλιά τους κατάσταση. Όμως ο Κύριος, που θαύμασε την πίστη της, δε θέλει να την αφήσει στην αφάνεια. Θέλει να αποκαλύψει την πίστη της και να την παρουσιάσει ως ένα παράδειγμα για μίμηση και πάνω απ’ όλα θέλει να της δώσει την ευκαιρία να Τον γνωρίσει προσωπικά. Αυτή άλλωστε είναι και η μεγαλύτερη ανάγκη του ανθρώπου. Να γνωρίσει προσωπικά το Χριστό, που είναι ο μόνος κεχρησμένος από το Θεό Σωτήρας του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 12). που είναι ο μόνος που πέθανε για μας πάνω στο σταυρό και πλήρωσε Αυτός για τις αμαρτίες μας (Α΄ Πέτρου Β/2: 24). 

      Οι χριστιανοί της Κορίνθου είχαν κατά κάποιο τρόπο διασπαστεί και έλεγαν: «εγώ μεν είμαι του Παύλου, εγώ δε του Απολλώ, εγώ δε του Κηφά, εγώ δε του Χριστού». Έρχεται λοιπόν ο Απ. Παύλος να τους πει: «διεμερίσθη ο Χριστός; μήπως ο Παύλος εσταυρώθη διά σας; ή εις το όνομα του Παύλου εβαπτίσθητε;" (Α΄ Κορινθίους Α/1: 12,13). 

      Η γυναίκα της περικοπής μας μέσα στο φόβο και τον τρόμο της κατάλαβε ότι γι’ αυτήν ρωτάει ο Κύριος και πήρε θάρρος και αφού πλησίασε Αυτόν, του είπε όλη την αλήθεια για τον εαυτό της. Καθώς έλαβε τη θεραπεία της, έδωσε μια δημόσια ομολογία γεμάτη ευγνωμοσύνη, για ό,τι της είχε συμβεί. Η δημόσια ομολογία της είχε σαν αποτέλεσμα ο Κύριος να επαινέσει την πίστη της και να της πει κι Αυτός δημόσια ότι η ειρήνη Του ήταν μαζί της. Κανένας και ποτέ δεν άγγιξε με πίστη τον Ιησού χωρίς Εκείνος να το γνωρίζει και χωρίς αυτός που Τον άγγιξε να φύγει με κάποια ευλογία στην καρδιά του. Κανένας δεν πίστεψε και δεν ομολόγησε ποτέ δημόσια το Χριστό χωρίς να πάρει τη διαβεβαίωση της αιώνιας σωτηρίας. 

      Ψυχή, που είσαι "φορτωμένη" και "κουρασμένη", πήγαινε στο Χριστό που είναι δίπλα σου, στο σπίτι, στο γραφείο και πες του όλη την αλήθεια για τον εαυτό σου. Πες του κάθε τι που σε αφορά. Πες του το πρόβλημά σου, τον πόνο σου, όσο βαθύς και αν είναι. Ποτέ μην ξεχάσεις ότι ο Κύριος ενδιαφέρεται προσωπικά για σένα και θέλει να έχει επαφή και επικοινωνία μαζί σου. Μόνον η προσωπική γνωριμία με το Χριστό θα γιατρέψει τον κάθε άνθρωπο από την όποια του μάστιγα και θα γίνει καλά. Όταν ο άνθρωπος γνωρίζει το Χριστό και ζει κάτω από τη σκιά της δικής Του φιλίας, δεν μπορεί να παραμένει άρρωστος, αντίθετα θα λάβει από Εκείνον τέλεια και ολοκληρωτική θεραπεία. 

      Πολλοί πεθαίνουν όχι γιατί δεν υπάρχει γιατρός και φάρμακο, αλλά γιατί δεν προσφεύγουν στο γιατρό. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα πνευματικά. Σήμερα υπάρχουν τόσα ναυάγια και τόσες συντετριμμένες καρδιές γύρω μας, γιατί αρνήθηκαν να γνωρίσουν το Χριστό. Στο ευαγγέλιο του «Ματθαίον» (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 36), αναφέρεται το εξής χαρακτηριστικό: «όσοι (Τον) ήγγισαν, ιατρεύθησαν». Πλήθη μεγάλα δια μέσου των αιώνων που είχαν πάθει πολλά και είχαν δαπανήσει τα πάντα και η κατάστασή τους πήγαινε προς το χειρότερο, καθώς μια μέρα άγγιξαν με πίστη, με μετάνοια, με ταπείνωση, με συντριβή, τον «ιατρό των ψυχών και των σωμάτων» γιατρεύτηκαν. Σ’ εκείνον που με αληθινή πίστη αγγίζει το Χριστό έρχεται ο Κύριος να διοχετεύσει τις δικές Του δυνάμεις και να πει στην ψυχή: «η πίστις σου σε έσωσεν. Ύπαγε με ειρήνη και έσω υγιείς από της μάστιγός σου». 

      Όπως η Μάρθα, σε αντίθεση με την αδελφή της τη Μαρία ασχολείτο με πολλά πράγματα, έτσι κι εμείς απασχολούμαστε με διάφορα πράγματα στις μέρες μας, ακόμα και με το έργο του Θεού, την εκκλησία, και πολλές φορές είμαστε έτοιμοι να πούμε πολλά και να υποδείξουμε περισσότερα ενεργώντας με έναν φυσικό τρόπο, όμως αυτό που έχουμε ανάγκη είναι η πνευματική επαφή με τον Κύριο. Ο Κύριος είπε ότι η Μαρία που καθόταν στα πόδια Του διάλεξε την αγαθή μερίδα (Λουκάς Ι/10: 42). 

     Στην προσευχή μας να έχουμε πάντοτε ένα σοβαρό αίτημα. "Κύριε, δε θέλω απλά να είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς που μαζεύονται απλώς τριγύρω Σου στην εκκλησία την Κυριακή ή μια άλλη μέρα, η ανάγκη μου είναι πολύ μεγαλύτερη". Χρειάζομαι την άμεση προσωπική Σου επέμβαση. Πιστεύω Κύριε πως το μυστικό της γιατρειάς μου βρίσκεται στα ματωμένα Σου χέρια. Όπως τούτη η γυναίκα της περικοπής, με μοναδικό μου εφόδιο την πίστη που νοιώθω μέσα στην ψυχή μου, αγγίζω και εγώ δειλά – δειλά το άκρον του ιματίου Σου και σ' ευχαριστώ για τη δύναμη που διοχετεύεις και στη δική μου ανήμπορη ψυχή. Σ’ ευχαριστώ για τα λόγια που ψιθυρίζεις και στη δική μου καρδιά : «…. η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε με ειρήνη και έσω υγιής από της μάστιγός σου». 

    Οι περιστάσεις της ζωής δεν έχουν αλλάξει, είναι οι ίδιες και σήμερα. Παντού και πάντοτε υπάρχουν οι ίδιες ανάγκες, καθώς τα προβλήματα είναι τα ίδια και υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που η ζωή τους είναι άδεια, έχουν φόβους για το μέλλον, αισθάνονται μόνοι, ανήμποροι. Ο Ιησούς είναι εδώ και είναι ο ίδιος. Μπορούμε να Τον αγγίξουμε με πίστη, με προσευχή, με υπακοή και με την αφιέρωση της ζωής μας. Ας πλησιάσουμε και ας Τον αγγίξουμε λοιπόν. Ας μην αφήσουμε τη μέριμνα, την καθημερινότητα και πάνω απ’ όλα την απιστία να μας καταβάλει. 

     Όταν μαζευόμαστε για να Τον δοξάσουμε, να μην είναι κάτι τυπικό, ένας ύμνος, λίγο κήρυγμα και να φύγουμε. Ας ερχόμαστε με πίστη, ας προσευχόμαστε με τη βεβαιότητα ότι θα Τον αγγίξουμε. Έτσι θα φτάσουμε κοντά Του και θα αισθανθούμε την αγάπη Του, την Αγιότητά Του, έτσι θα αποκαλυφθεί μέσα στη ζωή μας και η ψυχή μας θα γίνει συμμέτοχη της δόξης Αυτού (Ρωμαίους Η/8: 17). ---

"προς Θεσσαλονικείς Α').

                      Επιστολή Αποστόλου Παύλου «προς ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ  Α'». 

                                                            Εισαγωγή. 

      Η επιστολή «προς Θεσσαλονικείς Α΄» είναι η πρώτη από τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου και ως εκ τούτου είναι και η αρχαιότερη. Η εκκλησία της Θεσσαλονίκης ιδρύθηκε το 50 με 51 μ.Χ. κατά τη διάρκεια του δεύτερου ιεραποστολικού ταξιδιού του Παύλου μετά την αναχώρησή του από τους Φιλίππους (Πράξεις 17/17: 1- 9). 

     Μετά την απελευθέρωση του Απ. Παύλου και του Σίλα από τη φυλακή των Φιλίππων, πήγαν στη Θεσσαλονίκη, αφού πέρασαν πρώτα από την Αμφίπολη και την Απολλωνία. Την εποχή εκείνη η Θεσσαλονίκη ήταν μια στρατηγική πόλη και από εμπορική αλλά και από πολιτική άποψη. Αρχικά το όνομά της ήταν "Θέρμη" από τις θερμές πηγές που ήταν εκεί κοντά. Άρχισε να γίνεται μια αξιόλογη πόλη, όταν ο βασιλιάς Κάσσανδρος τη μεγάλωσε, την οχύρωσε και της έδωσε το όνομα της συζύγου του Θεσσαλονίκη, η οποία ήταν ετεροθαλής αδελφή του Μ. Αλεξάνδρου. 

      Στη Θεσσαλονίκη κατοικούσαν Έλληνες, Ρωμαίοι, αλλά και ένας μεγάλος αριθμός Ιουδαίων, οι οποίοι, όπως μας αναφέρει και ο Απ. Λουκάς στις "Πράξεις των Αποστόλων", είχαν δημιουργήσει Συναγωγή. (Πράξεις ΙΖ/17: 6-8). Σ’ αυτή τη συναγωγή, κατά τη συνήθη τακτική του πήγε ο Απ. Παύλος και συνδιαλέγετο με τους Ιουδαίους, προσπαθώντας να δείξει μέσα από την Παλαιά Διαθήκη ότι ο Μεσσίας "έπρεπε να πάθει" και να αναστηθεί την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς. Συνέχισε να διακηρύττει ότι ο Ιησούς της Ναζαρέτ ήταν ο Μεσσίας που είχε υποσχεθεί ο Θεός. Αυτό κράτησε τρία Σάββατα. Μερικοί από τους Ιουδαίους πίστεψαν και ακολούθησαν τον Απ. Παύλο και το Σίλα. Επίσης πίστεψαν και κάποιοι Έλληνες και κάποιες γυναίκες που είχαν μεγάλη επιρροή στην πόλη. 

    Μετά από όλα αυτά άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Οι Ιουδαίοι, που δεν είχαν πιστέψει ξεσήκωσαν ταραχές στην πόλη και περικύκλωσαν με απειλητικές διαθέσεις το σπίτι του Ιάσονα, όπου είχαν καταλύσει ο Παύλος και ο Σίλας. Όμως αυτοί δεν ήταν εκεί και έτσι έπιασαν τον Ιάσονα και μερικούς άλλους πιστούς και τους οδήγησαν στους άρχοντες της πόλης με την κατηγορία ότι "είχαν αναστατώσει όλη την οικουμένη". Στη συνέχεια κατηγόρησαν τους χριστιανούς ότι συνωμοτούσαν για να ανατρέψουν τον Αυτοκράτορα κηρύττοντας έναν άλλο βασιλιά που λεγόταν Ιησούς. Μετά από όλα αυτά οι άρχοντες της πόλης θορυβήθηκαν και έδωσαν αυστηρές εντολές στον Ιάσονα και τους άλλους σχετικά με τους φιλοξενούμενούς τους να εγκαταλείψουν την πόλη. Έτσι ο Ιάσονα και οι υπόλοιποι αφέθηκαν ελεύθεροι. Μπροστά στο μεγάλο διωγμό οι χριστιανοί της Θεσσαλονίκης έκριναν ότι θα ήταν σωστό για τους κήρυκες του ευαγγελίου να φύγουν από την πόλη και έτσι τους έστειλαν νύχτα στη Βέροια, όπου οι άνθρωποι εκεί στάθηκαν ευμενέστεροι εξετάζοντας καθημερινά στις Γραφές αν αυτά που άκουγαν από τον Παύλο ήταν πραγματικά έτσι. Όμως και από εκεί γρήγορα τον έδιωξαν. Φεύγοντας ο Απ. Παύλος άφησε πίσω του το Σίλα και τον Τιμόθεο. 

     Από την αναφορά στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. ΙΖ/17: 2) φαίνεται ότι ο Απ. Παύλος και οι σύντροφοί του έμειναν στη Θεσσαλονίκη μόνο για τρία Σάββατα. Όμως αυτό μπορεί να αναφέρεται στη διάρκεια της διδασκαλίας τους στη συναγωγή. Είναι βέβαιο ότι παρέμειναν πολύ περισσότερο και όπως φαίνεται και από τις επιστολές του Παύλου, οι Θεσσαλονικείς χριστιανοί είχαν μεγάλη εξοικείωση με τις χριστιανικές αλήθειες κάτι που είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να να το απόκτησαν μέσα σε 3 ή 4 εβδομάδες. Από τη Βέροια ο Απ. Παύλος πήγε στην Αθήνα (Πράξεις ΙΖ/17: 15). Εκεί έμαθε ότι οι πιστοί στη Θεσσαλονίκη είχαν δεχτεί μεγάλο διωγμό. Προσπάθησε να τους επισκεφθεί, αλλά ο σατανάς τον εμπόδισε (Α΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 17,18). 

     Ενώ ήταν στην Αθήνα, έστειλε μήνυμα πίσω στη Βέροια στο Σίλα και τον Τιμόθεο να έρθουν κοντά του το γρηγορότερο (Πράξεις ΙΖ/17: 14,15). Όταν οι συνεργάτες του Παύλου επέστρεψαν κοντά του στην Αθήνα, ανήσυχος ο Απ. Παύλος για τη νεαρή εκκλησία της Θεσσαλονίκης έστειλε εκεί τον Τιμόθεο. Όταν ο Τιμόθεος επέστρεψε από τη Θεσσαλονίκη, ο Παύλος είχε φύγει από την Αθήνα και βρισκόταν στην Κόρινθο, όπου παρέμεινε για ένα οκτάμηνο. 

        Ο Τιμόθεος έφερε τα νέα από τη Θεσσαλονίκη. Εκεί οι αδελφοί υπόκειντο μεγάλους διωγμούς και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί να πιστέψουν ότι περνούσαν από τη "μεγάλη θλίψη" (Ματθαίος ΚΔ/24: 21) και ως εκ τούτου η ημέρα του ερχομού του Κυρίου, ήταν πολύ κοντά. 

        Ορισμένοι πιστοί αδελφοί τους είχαν πεθάνει και υπήρχε ο προβληματισμός για το πώς αυτοί που πέθαναν θα επωφελούνταν της ελεύσεως του Κυρίου. Ένα θέμα πολύ σοβαρό για το οποίο, όπως φαίνεται ο Απ. Παύλος είχε μιλήσει ιδιαίτερα προς τους Θεσσαλονικείς. Επίσης είχαν ανάγκη από κάποια πνευματική βοήθεια σε σχέση με τους πειρασμούς με το θέμα της εργασίας και με ζητήματα καθαρότητας της χριστιανικής ζωής. 

      Ο Απόστολος Παύλος παίρνει αφορμή από όλα αυτά τους απευθύνει αυτή την πρώτη επιστολή του. Η αξία της επιστολής είναι πολύ μεγάλη αφού χωρίς αυτήν τη μικρή επιστολή που γράφτηκε μόλις είκοσι χρόνια μετά την ανάληψη του Κυρίου στους ουρανούς (Πράξεις Α/1: 9) θα ήμασταν τελείως ανενημέρωτοι σχετικά με τις διάφορες λεπτομέρειες της επιστροφής του Χριστού. 

      Το τελικό συμπέρασμα που βγαίνει από την επιστολή είναι ότι ο Χριστιανός που περιμένει την έλευση του Κυρίου δεν έχει κανένα περιθώριο για: 

1/ είδωλα μέσα στην καρδιά του. 

2/ για χαλαρότητα στη διακονία του. 

3/ για διαιρέσεις & σχήματα στις σχέσεις του με τους άλλους αδελφούς. 

4/ για αμαρτία μέσα στη ζωή του. 

                         ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ -- ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ.

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α/1. .

1. Ο ΠΑΥΛΟΣ, και ο Σιλουανός και ο Τιμόθεος, προς την εκκλησία των Θεσσαλονικέων, που είναι σε ενότητα με τον Πατέρα Θεό, και τον Κύριο Ιησού Χριστό είθε να είναι σε σας χάρη και ειρήνη από τον Πατέρα μας Θεό, και τον Κύριο Ιησού Χριστό. 

      Η επιστολή ξεκινάει με τα ονόματα τριών ανθρώπων που είχαν κατηγορηθεί ότι αναστάτωσαν την οικουμένη (Πράξεις ΙΖ/17: 6). Συγγραφέας της επιστολής είναι ο Απ. Παύλος. Ο Σιλουανός και ο Τιμόθεος τον συνόδευαν στο ταξίδι του γι’ αυτό συμπεριέλαβε και τα ονόματά τους. Σιλουανός είναι μάλλον ο Σίλας, που ήταν συγκρατούμενος του Απ. Παύλου στη φυλακή των Φιλίππων. (Πράξεις ΙΣ/16: 25). Αποδέκτης της επιστολής είναι τα μέλη της εκκλησίας της Θεσσαλονίκης, που πιστεύουν στο Θεό Πατέρα και στον Κύριο Ιησού Χριστό. Ο χαιρετισμός «χάρις & ειρήνη» περικλείει όλες τις ευλογίες που θα μπορούσε να απολαύσει κάποιος σ’ αυτή τη ζωή. 

2-3. Ευχαριστούμε τον Θεό πάντοτε για όλους εσάς και σας αναφέρουμε στις προσευχές μας καθώς αδιάκοπα θυμόμαστε το έργο σας στην πίστη, και τον κόπο τής αγάπης και την υπομονή τής ελπίδας τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μπροστά στον Θεό και Πατέρα μας 

     Κάθε φορά που προσευχόταν ο Απ. Παύλος ανέφερε στην προσευχή του, τους Θεσσαλονικείς. Τι μεγάλο μάθημα για όλους μας αποτελεί τούτο! Κάθε φορά προσευχόταν και ευχαριστούσε το Θεό για αυτούς, ενθυμούμενος την ενεργό πίστη, την έμπρακτη αγάπη και τη σταθερή ελπίδα τους στο Θεό.

      Ενεργός πίστη είναι η ζωή της πίστεως μετά τη μετάνοια και την επιστροφή του ανθρώπου στο Χριστό. Είναι η χριστιανική ζωή στην πράξη. Η πίστη στον Ιησού Χριστό, το μόνον Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο, καθώς είναι το μοναδικό Όνομα που δόθηκε από τον ουρανό για τη Σωτηρία κάθε ανθρώπου (Πράξεις Δ/4: 12). Κάποτε οι μαθητές ρώτησαν τον Κύριο: «Τι πρέπει να κάνουμε για να εκτελούμε το έργο του Θεού;» και ο Κύριος απάντησε : «Το έργο του Θεού είναι να πιστέψετε σ’ εκείνος που ο Θεός απέστειλε» (Ιωάννης Σ/6: 28-29). 

    Ενεργός πίστη σημαίνει να είμαστε εκτελεστές του Λόγου του Θεού και όχι ακροατές. Στην επιστολή του "Ιακώβου" (κεφ. Α/1, εδ. 22) αναφέρεται: «Γίνεστε δε εκτελεστές τού λόγου, και όχι μονάχα ακροατές, εξαπατώντας τον εαυτό σας». Και στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ.Β/2, εδ.13) αναφέρεται: «επειδή, δεν είναι δίκαιοι μπροστά στον Θεό οι ακροατές τού νόμου, αλλά οι εκτελεστές τού νόμου θα δικαιωθούν». 

     Έμπρακτη αγάπη είναι η αγάπη που αποβλέπει στο Σωτήρα Χριστό, αλλά και στο συνάνθρωπό μας και που εκδηλώνεται με πράξεις, όχι απλά με ευχολόγια και ωραίες φράσεις αγάπης. Στην «επιστολή του Ιακώβου» (κεφ. Β/2, εδ. 15) αναφέρεται: «εάν αδελφός ή αδελφή είναι γυμνοί και στερούνται της καθημερινής τροφής, και πει κάποιος από σας σ’ αυτούς, πηγαίνετε εν ειρήνη, θερμαίνεστε και χορτάζεσθε και δεν δώσετε σ’ αυτούς τα αναγκαία του σώματος, τι το όφελος;»

     Σταθερή ελπίδα. Ο Απ. Παύλος είναι ευγνώμων προς το Θεό για τη σταθερή ελπίδα που είχαν μέσα στην καρδιά τους οι Θεσσαλονικείς. Με ακλόνητη πίστη περίμεναν τον Κύριο. Δεν ήταν η   συμπεριφορά τους με τα πράγματα του Θεού όπως είναι η "κυματιζόμενη θάλασσα", που πότε πάει μπροστά πότε πίσω. Ο Απόστολος Ιάκωβος στην επιστολή του (κεφ. Α/1, εδ. 6-7) μας επισημαίνει τα εξής: «Ας ζητεί όμως μετά πίστεως, χωρίς να διστάζη παντελώς διότι ο διστάζων ομοιάζει με κύμα θαλάσσης κινούμενον υπό ανέμων και συνταραττόμενον. Ας μη νομίζη ο άνθρωπος εκείνος ότι θέλει λάβει τι παρά του Κυρίου" (Ιάκωβου Α/1: 6-7). 

      Εξαιτίας της ειλικρινούς, σταθερής και αμετακίνητης πίστης τους στο Χριστό, οι  Χριστιανοί της Θεσσαλονίκης είχαν υποστεί μεγάλο διωγμό. Για άλλη μία φορά είχε εκπληρωθεί εκείνο το οποίο είχε πει ο Απ. Παύλος στον Τιμόθεο, καθώς τον νουθετούσε στα πράγματα του Θεού: «πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 12). 

4. ξέροντας, αδελφοί, αγαπημένοι από τον Θεό, την εκλογή σας.  

    Ο Θεός θέλει «να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και νάρθουν στην επίγνωση της αλήθειας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Όμως στην πρόσκληση του Θεού δεν ανταποκρίνονται όλοι οι άνθρωποι. Ο Θεός εκλέγει εκείνους που ανταποκρίνονται και πιστεύουν σ’ Αυτόν. Με άλλα λόγια ο Θεός κάνει μια καλόπιστη προσφορά σωτηρίας σε κάθε άνθρωπο και από κει και πέρα είναι στην ευθύνη και την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου να επιλέξει αν θα τη δεχτεί ή θα την απορρίψει. 

5. επειδή, το ευαγγέλιό μας δεν έγινε σε σας μονάχα με λόγο, αλλά και με δύναμη, και με Άγιο Πνεύμα, και με πολλή πληροφορία, καθώς ξέρετε ποιοι υπήρξαμε ανάμεσά σας για σας. 

      Το χαρμόσυνο μήνυμά μας για τη σωτηρία του Θεού εν Χριστώ Ιησού, δεν το φέραμε σε σας μόνο με λόγια, αλλά και με δυνάμεις θαυματουργικές με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος και με μεγάλη πειστικότητα. Ο Παύλος υπενθυμίζει και τη δική του συμπεριφορά όσο ήταν μαζί τους. Δεν κήρυξε μόνο με λόγια αλλά των λόγων προηγήθηκε μία συνετή και συνεπής ζωή. Μια τέτοια ζωή είναι πάνω από κάθε κήρυγμα, θα λέγαμε ότι είναι το καλύτερο κήρυγμα. 

6. Κι εσείς γίνατε μιμητές μας και του Κυρίου, καθώς δεχθήκατε τον λόγο μέσα σε πολλή θλίψη, μαζί με χαρά Πνεύματος Αγίου. 

    «Μιμητέ ημών και του Κυρίου». Πόσο ταυτισμένη ήταν η ζωή του Απ. Παύλου με τη ζωή του Χριστού! Στην ουσία ο Παύλος λέει στους Θεσσαλονικείς: "Μιμηθείτε με, όπως και εγώ μιμούμαι το Χριστό" (Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 1). Παρατηρούμε ότι οι Θεσσαλονικείς δέχτηκαν το λόγο κάτω από εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις και μέσα σε μεγάλη θλίψη εξαιτίας του ανελέητου διωγμού που είχε ξεσπάσει. Παρόλα αυτά είχαν μεγάλη χαρά που άκουσαν το λόγο του Θεού, παρότι ήξεραν ότι τα δεινά τους θα επιδεινωθούν. Οι διώξεις και οι διωγμοί ήταν εξωτερικά, μέσα στην καρδιά τους όμως είχαν χαρά. Πρόκειται για τη χαρά που δίνει το Πνεύμα το Άγιο σε κάθε άνθρωπο που πιστεύει στο Χριστό. 

7. ώστε, γίνατε τύποι σε όλους εκείνους που πιστεύουν στη Μακεδονία και στην Αχαΐα. 

     Οι Θεσσαλονικείς εξαιτίας της πίστης τους και της συνέπειάς τους είχαν γίνει πρότυπο Χριστιανών για τους πιστούς στη Μακεδονία και την Αχαΐα. δηλαδή για τους πιστούς όλης της Ελλάδος. 

8. Επειδή, από σας ο λόγος τού Κυρίου διασαλπίστηκε, όχι μονάχα στη Μακεδονία και στην Αχαΐα, αλλά η φήμη τής πίστης σας προς τον Θεό έφτασε και σε κάθε τόπο ώστε, εμείς δεν έχουμε ανάγκη να λέμε κάτι. 

      Η μαρτυρία τους δεν σταματά εδώ. Είχαν αποκτήσει μεγάλη φήμη εξαιτίας της πίστης τους στο Θεό και της συνεπούς χριστιανική τους ζωή και έτσι ο Απ. Παύλος δε χρειαζόταν να πει τίποτα περισσότερο γι’ αυτούς. 

9. επειδή, οι ίδιοι διηγούνται για μας, τι είδους είσοδο είχαμε προς εσάς, και πώς επιστρέψατε στον Θεό από τα είδωλα, για να δουλεύετε έναν Θεό ζωντανό και αληθινό, 

     Όλοι αυτοί έλεγαν με θαυμασμό πως τους δεχτήκατε όταν ήρθαν σε σας και πως εσείς, αφού εγκαταλείψατε τα είδωλα, επιστρέψατε στη λατρεία του ζωντανού και αληθινού Θεού. Είχαν τα είδωλα, τους ψεύτικους Θεούς, όμως είδαν τη ζωή των πιστών ανθρώπων, άκουσαν τα λόγια τους και μέσα τους το Πνεύμα το Άγιο έφερε μια μεταστροφή. Άφησαν λοιπόν τα νεκρά είδωλα και επέστρεψαν στη λατρεία του ζωντανού και αληθινού Θεού. 

10. και να προσμένετε τον Υιό του από τους ουρανούς, που τον ανέστησε από τους νεκρούς, τον Ιησού, που μας ελευθερώνει από τη μέλλουσα οργή. 

      Οι Θεσσαλονικείς είχαν πιστέψει στον αληθινό Θεό και βασιζόμενοι στο Λόγο του περίμεναν να έρθει ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Είχαν μέσα τους ζωντανή την ελπίδα για τον ερχομό του Ιησού Χριστού, ο οποίος θα ερχόταν από τον ουρανό.  Περίμεναν το Χριστό, ο οποίος πέθανε πάνω στο σταυρό για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας, όμως ο Θεός ανέστησε Αυτόν από τους νεκρούς. Μετά την ένδοξη ανάστασή Του, ως νικητή πλέον του Άδη και του Θανάτου (Αποκάλυψις Α/1: 18), κάθισε Αυτόν στα δεξιά του Θεού. (Εβραίους Ι/10: 12). Η μεγάλη τους ελπίδα ήταν ότι θα έρθει ο Χριστός για να τους λυτρώσει από την επερχόμενη θεϊκή οργή, που θα ξεσπάσει πάνω σε μία αρνησίθεη ανθρωπότητα.  

    Η ελπίδα του Χριστιανού είναι ο ερχομός του Κυρίου Ιησού Χριστού. Το γεγονός αυτό είναι αναμφισβήτητο και αναφέρεται σε πάρα πολλά σημεία της Καινής Διαθήκης: (Λουκάς ΙΒ/12: 36), (Ρωμαίους Η/8: 23), (Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 26), (Β΄ Κορινθίους, Ε/5: 2), "οποίος θα μας ελευθερώσει από την επερχόμενη οργή. Θα έρθει η ώρα που η οργή του Θεού θα ξεχυθεί σε όλους εκείνους που περιφρόνησαν τον Υιό Του, που δε δέχθηκαν τη θυσία Του, που δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά Του, που θεώρησαν "κοινό το αίμα του Χριστού" (Εβραίους Ι/10: 29).

28. Αν κάποιος αθετήσει τον νόμο τού Μωυσή, με βάση τη μαρτυρία δύο ή τριών μαρτύρων, πεθαίνει χωρίς έλεος 

29. στοχάζεστε πόσο χειρότερης τιμωρίας θα κριθεί άξιος αυτός που καταπάτησε τον Υιό τού Θεού, και νόμισε κοινό το αίμα τής διαθήκης με το οποίο αγιάστηκε, και έβρισε το πνεύμα τής χάρης; (Εβραίους Ι/10 : 28,29  &  Δευτερονόμιο ΙΖ/17: 2-6). 

       Συμπερασματικά του πρώτου κεφαλαίου θα λέγαμε ότι: Δύο άνδρες πηγαίνουν σε μια ειδωλολατρική πόλη και φέρνουν το Λόγο του Θεού. Κηρύττουν το Ευαγγέλιο με δύναμη Πνεύματος Αγίου και ένα θαύμα μεταστροφής πολλών ανθρώπων αρχίζει να διενεργείται. Άνθρωποι εγκαταλείπουν τα είδωλά τους και δέχονται το Χριστό Σωτήρα τους. Σε λίγο βλέπουμε μια τοπική συνάθροιση πιστών ανθρώπων να λατρεύουν το Θεό, να ζουν μια ζωή Αγία, να υπομένουν με μεγάλη γενναιότητα διωγμούς και με τη ζωή τους και τα λόγια τους να οδηγούν και άλλους ανθρώπους στην αλήθεια και έχουν μέσα τους "ζωντανή την ελπίδα" για τον ερχομό του Ιησού Χριστού, ο οποίος θα έρθει από τον ουρανό για να τους πάρει και να τους λυτρώσει από την επερχόμενη Θεϊκή οργή.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β/2.. 

1. Επειδή, εσείς ξέρετε, αδελφοί, την είσοδό μας προς εσάς, ότι δεν έγινε μάταιη. 

Προηγουμένως (Α/1: 5) ο Απ. Παύλος κάνει μια σύντομη αναφορά στο χαρακτήρα του και στη συμπεριφορά του, όταν ήταν στη Θεσσαλονίκη. Τώρα αρχίζει μια λεπτομερή αναφορά στη διακονία του, στο μήνυμα που θέλει να φέρει προς τους Θεσσαλονικείς καθώς και για τον τρόπο της ζωής τους. Η σωστή διακονία απαιτεί ακέραιο χαρακτήρα και σωστή συμπεριφορά. Μπορεί ένας άνθρωπος να είναι μέθυσος, αλλά να ζωγραφίζει ωραία, μια γυναίκα μπορεί να είναι ελευθέρων ηθών, αλλά να γράφει καλή μουσική. Με το χριστιανό όμως δεν ισχύει το ίδιο. Ο Χριστιανός θα πρέπει να είναι άψογος και να βαδίζει στη ζωή σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, διαφορετικά δεν μπορεί να εργαστεί στο Έργο του Κυρίου. Μία λέξη επαναλαμβάνει εννέα φορές ο Απ. Παύλος, προς τους Θεσσαλονικείς: «ξέρετε». Οι Θεσσαλονικείς ήξεραν ότι η ζωή του έδειχνε εκείνο το οποίο κήρυττε. Πάρα πολλές αποτυχίες στο Έργο του Κυρίου οφείλονται σε λανθασμένη ζωή των εργατών. Επίσης υπενθυμίζει στους Θεσσαλονικείς ότι ο ερχομός του στην πόλη τους δεν πήγε χαμένος. Αντίθετα είχε πολύ καλά αποτελέσματα και απόδειξη αυτών των αποτελεσμάτων ήταν οι ίδιοι οι άνθρωποι που είχαν πιστέψει στο Χριστό και οι οποίοι αποτελούσαν την Εκκλησία της Θεσσαλονίκης. 

2. αλλά, και ενώ προηγουμένως πάθαμε και υποφέραμε ύβρεις στους Φιλίππους, όπως ξέρετε, πήραμε θάρρος στον Θεό μας να μιλήσουμε σε σας το ευαγγέλιο του Θεού με πολύν αγώνα. 

     Η διακονία τους ήταν θαρραλέα. O Παύλος και οι συνεργάτες του, εργάζονται στο έργο του Θεού χωρίς να πτοούνται από τις δύσκολες καταστάσεις που υπάρχουν γύρω τους. Στη διακονία τους δε στέκεται εμπόδιο ούτε η κακομεταχείριση που υπέστησαν από τους κατοίκους των Φιλίππων, ούτε η φυλακή με το Σίλα. Από την πόλη των Φιλίππων φεύγει ο Παύλος και πηγαίνει στη Θεσσαλονίκη. Εκεί με θάρρος και δύναμη, που μόνο το Πνεύμα το Άγιο μπορεί να δώσει σε έναν πιστό άνθρωπο, κήρυξε το ευαγγέλιο του Χριστού μέσα από πάρα πολλές δυσκολίες.  

3. Επειδή, η προτροπή μας δεν ήταν από πλάνη ούτε από ακαθαρσία ούτε με δόλο.

      Η προτροπή του Αποστόλου να πιστέψουν οι άνθρωποι στο Ευαγγέλιο για να σωθούν δεν ήταν από πλάνη, ούτε είχε κανένα δόλο. Ήταν άδολη, αληθινή, δεν προερχόταν από κάποια λανθασμένη αντίληψη ή διδασκαλία, αλλά από την αλήθεια του Θεού. Ορθοτομούσαν το Λόγο της αληθείας, γι’ αυτό και το Πνεύμα το Άγιο τους ενίσχυε σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής τους. 

4. αλλά, καθώς δοκιμαστήκαμε από τον Θεό για να μας εμπιστευθεί το ευαγγέλιο, έτσι μιλάμε, όχι σαν τέτοιοι που αρέσουν σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό, που δοκιμάζει τις καρδιές μας. 

      Ο Θεός είχε δοκιμάσει τον Παύλο και του είχε εμπιστευθεί να μεταφέρει το Ευαγγέλιο μέσα στα έθνη. Η ευθύνη του Παύλου και του κάθε πιστού ανθρώπου ήταν να μεταφέρει το μήνυμα του ευαγγελίου άσχετα και πέρα από τις αντιδράσεις των ανθρώπων. Δεν ήταν δυνατόν και δε θα είναι ποτέ δυνατόν να ευχαριστήσει και τους ανθρώπους και το Θεό. Επέλεξε να ευαρεστήσει το Θεό, ο οποίος γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων και ο οποίος είναι μισθαποδότης. 

5. Επειδή, ούτε λόγο κολακείας μεταχειριστήκαμε ποτέ, καθώς ξέρετε, ούτε πρόφαση πλεονεξίας ο Θεός είναι μάρτυρας. 

     Ο Παύλος κάνει τον απολογισμό του σχετικά με τη συμπεριφορά του στη Θεσσαλονίκη. Έτσι δίνει ένα θαυμάσιο παράδειγμα για όλους τους δούλους και για όλους τους εργάτες του ευαγγελίου. Πρώτα απ’ όλα δεν κατέφυγε σε κολακεία ή σε υποκρισία, για να πετύχει κάποια θετικά αποτελέσματα. Τα λόγια του ήταν σταθερά, τίμια, αληθινά, γι’ αυτό είχαν και τόσο θαυμαστά αποτελέσματα. Δε χρησιμοποίησε ποτέ το έργο του Κυρίου για να αποκτήσει κάποια χρήματα ή άλλα υλικά οφέλη. Για την ακρίβεια των λόγων του επικαλείται ως μάρτυρα τον ίδιο τον Κύριο. 

6. Ούτε ζητήσαμε δόξα από ανθρώπους, ούτε από σας ούτε από άλλους, παρόλο που μπορούσαμε να δίνουμε βάρος ως απόστολοι του Χριστού. 

      Σαν Απόστολοι του Χριστού ο Παύλος και οι συνεργάτες του είχαν δικαίωμα να έχουν κάποια οικονομική υποστήριξη από τους Θεσσαλονικείς. Όμως δεν ήθελαν να τους γίνουν βάρος και γι’ αυτό εργάζονταν ταυτόχρονα με τη διακονία τους, ώστε να εξασφαλίσουν τα αναγκαία προς το ζην. Στην Κόρινθο ο Παύλος εργαζόταν για να μην τον κατηγορήσουν ότι κήρυττε για χρήματα. Στη Θεσσαλονίκη εργάζεται, επειδή οι πιστοί ήταν πτωχοί, ευρίσκονταν και σε μεγάλο διωγμό και δεν ήθελε να τους επιβαρύνει περισσότερο. 

7. αλλά, σταθήκαμε γλυκείς ανάμεσά σας όπως η τροφός περιθάλπει τα δικά της παιδιά 

     Ο Παύλος αντί να ασκεί την εξουσία που είχε από το Θεό ήταν στοργικός μαζί τους, όπως η μητέρα φροντίζει τα παιδιά της. Γνώριζε τις ανάγκες τους, τα προβλήματά τους, τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι πιστοί και στεκόταν κοντά τους με πολλή αγάπη και με την αφοσίωση μιας καλής μάνας προς το παιδί της. 

8. έτσι, έχοντας ένθερμη αγάπη προς εσάς, έχουμε ευχαρίστηση να μεταδώσουμε όχι μονάχα το ευαγγέλιο του Θεού, αλλά και τις ψυχές μας, για τον λόγο ότι σταθήκατε αγαπητοί σε μας. 

     Κίνητρο όλων των ενεργειών του Απ. Παύλου ήταν η αγάπη. Η αγάπη για το συνάνθρωπο, για τις ψυχές που χάνονταν μέσα στην άγνοια και την αδιαφορία. Έδινε για τους πιστούς και την ψυχή του ακόμα, τους αγαπούσε αψηφώντας κάθε κόστος. Ο Παύλος, όπως και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, δεν είχε έλθει για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει (Μάρκος Ι/10: 45). 

9. Επειδή, θυμάστε, αδελφοί, τον κόπο μας και τον μόχθο δεδομένου ότι, νύχτα και ημέρα εργαζόμενοι, για να μη επιβαρύνουμε κάποιον από σας, σας κηρύξαμε το ευαγγέλιο του Θεού. 

     Άλλη μία απόδειξη της ανιδιοτέλειας του Παύλου είναι ότι έρχεται σε μια πόλη να κηρύξει το Ευαγγέλιο. Επειδή δε θέλει να επιβαρύνει κανένα, παράλληλα με τη διακονία του, εργάζεται και ως σκηνοποιός για να εξασφαλίσει τα καθημερινά του έξοδα. Πόσο χαρακτηριστικές οι φράσεις του ευαγγελίου: «με κόπο και μόχθο», «μέρα και νύχτα»!  

10. Εσείς είστε μάρτυρες, και ο Θεός, ότι με όσιο τρόπο και δίκαιο και άμεμπτο φερθήκαμε σε σας που πιστεύετε. 

     Ο Παύλος σχετικά με τη ζωή του και την εν γένει συμπεριφορά του μπορούσε κάθε στιγμή να επικαλεστεί τη μαρτυρία των ανθρώπων γύρω του αλλά και τον ίδιο τον Κύριο, αφού δεν υπήρχε κάτι να βαρύνει τη συνείδησή του. Αντίθετα είχε κάνει το καθήκον του κατά τρόπο άψογο και υποδειγματικό. Το καλύτερο κήρυγμα είναι μια συνεπής ζωή. 

11. καθώς ξέρετε, ότι κάθε έναν από σας ξεχωριστά, όπως ο πατέρας τα δικά του παιδιά, σας προτρέπαμε και παρηγορούσαμε. 

     Στο εδ. 7 ο Παύλος είχε συγκρίνει τον εαυτόν του με μια τρυφερή μητέρα. Τώρα μεταμορφώνεται σε έναν αφοσιωμένο πατέρα. Το πρώτο περιέχει τρυφερότητα, στοργή, το δεύτερο σοφία, συμβουλή. Σαν πατέρας τους παρακινούσε σε μια άγια ζωή και τους έδινε θάρρος να συνεχίσουν να μένουν στο θέλημα του Κυρίου παρά τους διωγμούς και τις αντιξοότητες. 

12. και διαμαρτυρόμασταν να περπατήσετε αντάξια του Θεού, που μας προσκαλεί στη δική του βασιλεία και δόξα. 

      Σκοπός της διακονίας του Παύλου ήταν να πορεύονται οι πιστοί σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, που τους προσκαλούσε στη βασιλεία και τη δόξα Του. Σαν άνθρωποι λόγω της αμαρτωλότητάς μας είναι αδύνατον να σταθούμε μπροστά στο Θεό και να δικαιωθούμε απέναντί Του. Στεκόμαστε όμως μπροστά στο Θεό και μάλιστα με θάρρος και παρρησία (Α΄ Ιωάννου Γ/3: 21) και τον αποκαλούμε «Πατέρα» με το δικαίωμα που μας έδωσε ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος πέθανε για μας πάνω στο σταυρό και πλήρωσε για τις δικές μας αμαρτίες. Ερχόμαστε μπροστά στο Θεό όχι από δικής μας δυνάμεως, αλλά κρυμμένοι πίσω από τη θυσία, το πολύτιμο αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού. Όλοι όσοι έχουν πιστέψει στο Χριστό έχουν σωθεί και είναι μέλη της Βασιλείας του Θεού. Αυτή η βασιλεία προς το παρόν δεν είναι ορατή. Ο βασιλιάς δεν είναι εδώ. Όταν ο βασιλιάς επιστρέψει για να βασιλεύσει, τότε θα είναι ορατή και θα έχουμε και εμείς την ίδια δόξα με το βασιλιά. 

13. «Γι’ αυτό και εμείς ευχαριστούμε αδιάκοπα το Θεό, γιατί, όταν ακούσατε από μας το λόγο Του, τον δεχτήκατε, όχι ως ανθρώπινο λόγο, αλλά ως λόγο του Θεού, όπως πραγματικά είναι. Αυτός ο Λόγος εκδηλώνεται με έργα σ’ εσάς που πιστεύετε». 

     Ο Απόστολος προχωράει σε ένα άλλο θέμα, (αναφέρεται και στο κεφ. Α/1, κεφ. 5α), που αφορά την ανταπόκριση των Θεσσαλονικέων στο κήρυγμα του ευαγγελίου. Όταν άκουσαν τα καλά λόγια του ευαγγελίου, δεν τα εξέλαβαν σαν ανθρώπινα λόγια, αλλά σαν λόγια Θεού, όπως πραγματικά ήταν. Πολλοί ακούν και σήμερα το Λόγο του Θεού και έχουν να πουν διάφορα. Αμφιβάλλουν και λένε ότι: "άνθρωποι τα έγραψαν αυτά" και πολλά άλλα. Ο Λόγος του Θεού δεν είναι λόγια ανθρώπινη σοφίας. Είναι λόγοι Θεού που εγράφησαν από πιστούς ανθρώπους δια πνεύματος Αγίου. Είναι "λόγοι ζωής αιωνίου" (Ιωάννης Σ/6: 68). «Είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16). Είναι ο αψευδής και αιώνιος Λόγος του Θεού. Μακάριος ο άνθρωπος που θα αντιληφθεί σωστά τα πράγματα και θα ακουμπήσει με εμπιστοσύνη στο Λόγο του Θεού, όπως αυτός παραδόθηκε αρχικά από τους Αποστόλους. Η πίστη στο Λόγο του Θεού εκδηλώνεται με έργα. Πίστη χωρίς έργα είναι νεκρά. Δεν είναι τα έργα που σώζουν τον άνθρωπο, αλλά είναι αυτά που φανερώνουν την ποιότητα της πίστης του. Όταν ο άνθρωπος έχει πιστέψει στο Χριστό δεν μπορεί παρά να κάνει έργα καλά, σύμφωνα με την πίστη του. 

14. Επειδή, εσείς, αδελφοί, γίνατε μιμητές των εκκλησιών τού Θεού, που είναι στην Ιουδαία, εν Χριστώ Ιησού, δεδομένου ότι, κι εσείς πάθατε τα ίδια από τους δικούς σας ομοεθνείς, όπως κι αυτοί από τους Ιουδαίους.

  Τι αποτέλεσμα είχαν τα λόγια του Θεού στη ζωή των πιστών ανθρώπων; Δεν είχαν απλά σωθεί, αλλά είχαν και τη δύναμη να μείνουν σταθεροί μέσα στο σκληρό διωγμό και μέσα στις κακουχίες. Με την πίστη τους και την υπομονή τους έγιναν μιμητές των χριστιανικών εκκλησιών στην Ιουδαία. Η μόνη διαφορά ήταν ότι οι Θεσσαλονικείς υπέφεραν από τους ίδιους τους συμπατριώτες τους που ήταν εθνικοί, ενώ οι πιστοί στην Ιουδαία υπέφεραν από τους Ιουδαίους. 

15. οι οποίοι και τον Κύριο Ιησού θανάτωσαν και τους δικούς τους προφήτες, κι εμάς έθεσαν υπό διωγμό, και στον Θεό δεν αρέσουν, και σε όλους τούς ανθρώπους είναι ενάντιοι 

     Αναφερόμενος στους Ιουδαίους ο Παύλος εξαπολύει ένα βαρύ κατηγορητήριο εναντίον τους, διότι είχαν εξελιχθεί στους μεγαλύτερους αντιπάλους του Ευαγγελίου. Ήταν εκείνοι που θανάτωσαν τον Κύριο Ιησού Χριστό. Αν και τον Κύριο τον είχαν σταυρώσει οι Ρωμαίοι, αυτοί όμως ήταν οι ηθικοί αυτουργοί. Αυτό ήταν το αποκορύφωμα της ανταρσίας τους, αφού επί πολλούς αιώνες είχε προηγηθεί διωγμός των Προφητών, που ο Θεός έστελνε στο λαό Ισραήλ (Ματθαίος ΚΑ/21: 33-39). Μετά το Χριστό είχαν διώξει τον Απ. Παύλο και άλλους Αποστόλους, πιστεύοντας λανθασμένα ότι με τις βίαιες αυτές πράξεις τους υπηρετούσαν το Θεό. Όμως με τις πράξεις τους αυτές οι Ιουδαίοι όχι μόνον δεν ευχαριστούσαν το Θεό, αλλά είχαν αποκτήσει έχθρα και με όλους τους ανθρώπους. 

16. οι οποίοι μας εμποδίζουν να μιλήσουμε προς τα έθνη για να σωθούν, για να αναπληρώσουν τις δικές τους αμαρτίες πάντοτε έφτασε, όμως, επάνω τους η οργή σε τέλειο βαθμό. 

      Δε φθάνει που οι ίδιοι οι Ιουδαίοι απέρριπταν το Ευαγγέλιο, αλλά εμπόδιζαν τον Παύλο και τους συνεργάτες του να κηρύξουν και στους εθνικούς για να γνωρίσουν την αλήθεια και να σωθούν. Συνέχιζαν να έχουν την ίδια συμπεριφορά με τους προγόνους τους. Συνέχιζαν να ζουν μέσα στην αμαρτία, έτσι ώστε το ποτήρι των αμαρτιών τους να ξεχειλίζει. Όμως γι’ αυτήν τη σκληρή και άκαμπτη στάση τους απέναντι στο Θεό και το Έργο Του φθάνει πάνω τους τελειωτικά η οργή του Θεού. Μόλις 20 χρόνια μετά (70 μ.Χ.) η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε και οι Ιουδαίοι που επέζησαν διασκορπίστηκαν σε όλη την οικουμένη. 

17. Εμείς, όμως, αδελφοί, αφού μείναμε για λίγο καιρό ορφανοί από σας, όσον αφορά την προσωπική μας παρουσία, όχι με την καρδιά, φροντίσαμε περισσότερο με πολλή επιθυμία να δούμε το πρόσωπό σας. 

      Ο Παύλος ήθελε πολύ να επισκεφθεί και πάλι τη Θεσσαλονίκη, όμως αυτό δεν κατέστη δυνατόν. Κάποιοι μελετητές υποστηρίζουν ότι ίσως οι Θεσσαλονικείς να εξέφρασαν την άποψη ότι ο Παύλος δείλιασε μετά από το σκληρό διωγμό που υπέστη. Γι΄ αυτό ήθελε να γυρίσει πίσω και να διαλύσει όλες αυτές τις σκέψεις και να τους εμψυχώσει. Ο Παύλος ξεκαθαρίζει ότι ο χωρισμός αυτός είναι μόνο φυσικός. Οι φράσεις «σας αποστερηθήκαμε» & «πολλές φορές προσπαθήσαμε, με πολύ λαχτάρα», δείχνουν όλη την αγάπη και όλο το ενδιαφέρον του Παύλου για τους Θεσσαλονικείς. 

18. Γι' αυτό, θελήσαμε νάρθουμε σε σας (εγώ, μάλιστα, ο Παύλος) και μια και δυο φορές, αλλά μας εμπόδισε ο σατανάς. 

       Δύο φορές είχε προσπαθήσει ο Παύλος να πάει στη Θεσσαλονίκη αλλά και τις δύο τον εμπόδισε ο σατανάς. 

19. Επειδή, ποια είναι η ελπίδα μας ή η χαρά ή το στεφάνι τής καύχησης, αν όχι κι εσείς μπροστά στον Κύριό μας Ιησού Χριστό κατά την παρουσία του; 

    Ο Απόστολος ήθελε τόσο πολύ να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη, γιατί οι πιστοί εκεί ήταν πνευματικά παιδιά του. Τους είχε οδηγήσει στο Χριστό και ήταν υπεύθυνος για την πνευματική τους αύξηση. Αυτή ήταν η ελπίδα της ανταμοιβής του μπροστά στο θρόνο του Χριστού. Εκείνοι θα ήταν το στεφάνι και το καύχημά του μπροστά στον Κύριο Ιησού Χριστό, όταν θα ξαναερχόταν.  

20. Δεδομένου ότι, εσείς είστε η δόξα μας και η χαρά. 

     Οι πιστοί ήταν η δόξα του και η χαρά του Αποστόλου Παύλου, ήταν η χαρά της ζωής του.

ΚΕΦΑΛAΙΟ Γ/3. 

1. Γι' αυτό, μη υποφέροντας πλέον, κρίναμε εύλογο να απομείνουμε μόνοι στην Αθήνα, 

      Ο Απ. Παύλος είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για τις εκκλησίες που ίδρυε. Έχει πληροφορηθεί ότι η εκκλησία της Θεσσαλονίκης περνούσε φοβερό διωγμό και ο Παύλος ανυπομονούσε να μάθει για την πίστη τους και αν είχαν αντέξει στη μεγάλη αυτή δοκιμασία. Είχε σκοπό να τους επισκεφθεί, όμως ο σατανάς τον είχε εμποδίσει. Έτσι αποφάσισε να στείλει τον Τιμόθεο, για να πληροφορηθεί για την κατάστασή τους και αυτός έμεινε μόνος στην Αθήνα. 

2. και στείλαμε τον Τιμόθεο, τον αδελφό μας, και διάκονο του Θεού, και συνεργάτη μας στο ευαγγέλιο του Χριστού, για να σας στηρίξει, και να σας παρηγορήσει σε σχέση με την πίστη σας

      Αξίζει να προσέξουμε τους «τίτλους» που χρησιμοποιεί, για να χαρακτηρίσει τον Τιμόθεο. Τον αδελφό μας, υπηρέτη του Θεού και συνεργάτη δικό μας στη διάδοση του ευαγγελίου του Χριστού. Ο Απ. Παύλος στέλνει στη Θεσσαλονίκη τον Τιμόθεο για να στηρίξει, να ενθαρρύνει τους αδελφούς, ώστε να μην υποκύψουν στους διωγμούς, να τους παρηγορήσει για ό,τι κακό τους είχε βρει. Θα πρέπει πάντοτε να μεριμνούμε για τη στήριξη και συμπαράσταση των πνευματικών αδελφών μας. 

3. για να μη κλονίζεται κανείς μέσα σ' αυτές τις θλίψεις δεδομένου ότι, εσείς ξέρετε ότι σ' αυτό είμαστε ταγμένοι. 

    Μέσα στις δύσκολες καταστάσεις που πολλές φορές περνάμε στη ζωή, έρχεται ο εχθρός με τα όργανά του να μας αποθαρρύνει, να μας κλονίσει, να μας κάνει να εγκαταλείψουμε τον αγώνα και να συμμορφωθούμε με τα πράγματα του κόσμου. Ο Κύριος έχει προειδοποιήσει τα δικά Του παιδιά: «πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 12). Επίσης «στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθαίος Ζ/7: 14). Γι’ αυτό ο πιστός άνθρωπος δε θα πρέπει να κλονίζεται, αλλά να ενδυναμώνεται στην πίστη μέσα από τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνει. 

4. Επειδή, όταν ήμασταν κοντά σας, σας τα προλέγαμε, ότι πρόκειται να υποφέρουμε θλίψεις, καθώς και έγινε, και ξέρετε. 

      Ο Απ. Παύλος πολλές φορές τους είχε προειδοποιήσει, όταν ήταν κοντά τους, για τις δυσκολίες που τους περιμένουν. Άλλωστε και ο ίδιος ο Κύριος είχε πει: «Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη αλλά, να έχετε θάρρος εγώ νίκησα τον κόσμο» (Ιωάννης ΙΣ/16: 33). 

5. Γι' αυτό και εγώ, μη υποφέροντας πλέον, έστειλα για να μάθω την πίστη σας, μήπως σας πείραξε αυτός που πειράζει, και ο κόπος μας αποβεί εις μάτην. 

      Ο Απ. Παύλος έχει μεγάλη αγωνία για την πνευματική κατάσταση των πιστών στη Θεσσαλονίκη, θέλει να μάθει το συντομότερο δυνατόν νέα και για το σκοπό αυτό στέλνει τον Τιμόθεο, για να δει αν οι χριστιανοί αντιστέκονται στον εχθρό και μένουν στην πίστη. Μέσα στην καρδιά του είχε το φόβο μήπως τους είχε ξεγελάσει ο αιώνιος εχθρός (ο σατάν) και είχαν χαλαρώσει στην πίστη και τον αγιασμό. Αν αυτό είχε συμβεί, τότε ο κόπος του για τη δημιουργία της Εκκλησίας στην περιοχή θα είχε πάει χαμένος. 

6. Τώρα, όμως, όταν ο Τιμόθεος ήρθε από σας σε μας, και μας έφερε καλές αγγελίες για την πίστη σας και την αγάπη σας, και ότι πάντοτε έχετε αγαθή ενθύμηση για μας, επιποθώντας να μας δείτε, όπως κι εμείς εσάς 

     Ο Τιμόθεος επέστρεψε στην Κόρινθο και τα νέα που έφερε από τους πιστούς της Θεσσαλονίκης ήταν πολύ καλά. Διαβεβαίωσε τον Απ. Παύλο για την πίστη και την αγάπη που υπήρχε ανάμεσα στους πιστούς της Θεσσαλονίκης. Δεν είχαν μείνει μόνον πιστοί στο Θεό, αλλά είχαν αναπτύξει και σε μεγάλο βαθμό την αγάπη. Η πίστη τους δεν ήταν θεωρητική αλλά εκδηλωνόταν έμπρακτα μέσα από την αγάπη. Οι δύο πυλώνες της χριστιανικής ζωής είναι: Πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό και αγάπη για όλους τους πιστούς (Εφεσίους Α/1: 15). Αυτή η αγάπη δημιουργούσε πόθο μέσα στις καρδιές τόσο των πιστών της Θεσσαλονίκης, όσο και του Αποστόλου και των συνεργατών του να συναντηθούν από κοντά και να μιλήσουν για τα πράγματα του Θεού. 

7. γι' αυτό, παρηγορηθήκαμε, αδελφοί, για σας μέσα σε όλη τη θλίψη και τη στενοχώρια μας, εξαιτίας τής πίστης σας 

    Καθώς ο Απόστολος έμαθε τα καλά νέα για την πνευματική κατάσταση των πιστών παρηγορήθηκε τόσο αυτός όσο και οι συνεργάτες του και μέσα στην όλη θλίψη τους και τα δεινά τους πήραν θάρρος από τη σταθερή πίστη των χριστιανών της Θεσσαλονίκης. 

8. δεδομένου ότι, τώρα ζούμε, αν εσείς μένετε σταθεροί στον Κύριο. 

     Με ενθουσιασμό αναφωνεί ότι πήραμε δύναμη και ζωή από το γεγονός ότι εσείς μένετε πιστοί στον Κύριο. Τι αγάπη που είχε ο Απόστολος για την Εκκλησία! Πήραμε ζωή αναφωνεί όταν μάθαμε τα καλά νέα για σας. 

9. Επειδή, ποια ευχαριστία μπορούμε να ανταποδώσουμε στον Θεό για σας, για όλη τη χαρά που χαιρόμαστε για σας μπροστά στον Θεό μας, 

     Δεν μπορούσε ο Απόστολος να εκφράσει με λόγια στο Θεό την ευχαριστία του και τη μεγάλη χαρά που αισθανόταν μέσα στην καρδιά του. 

10. καθώς νύχτα και ημέρα δεόμαστε, σε υπερβολικό βαθμό, να δούμε το πρόσωπό σας, και να αναπληρώσουμε τις ελλείψεις τής πίστης σας; 

   «δεόμαστε, σε υπερβολικό βαθμό». Αυτό θα πει στην πράξη «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄ Θεσσολονικείς Ε/5: 17). Η προσευχή του Απ. Παύλος ήταν διαρκής, γινόταν ημέρα και νύχτα. Είχε πόθο και πάθος, ήταν κάτι που έκανε με όλη του την καρδιά. Ήταν μια ειδική προσευχή με συγκεκριμένο σκοπό να δε τους αδελφούς από κοντά και να συμπληρώσει τις τυχόν ελλείψεις που υπήρχαν στην πίστη τους. 

11. Αυτός, μάλιστα, ο Θεός και Πατέρας μας, και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, είθε να κατευθύνει τον δρόμο μας προς εσάς. 

      Ο Απ. Παύλος προσεύχεται και ζητάει από τον Πατέρα Θεό και τον Κύριο Ιησού Χριστό να του δοθεί η ευκαιρία να κάνει ένα ταξίδι και να βρεθεί κοντά στους αδελφούς του της Θεσσαλονίκης. 

12. Κι εσάς, ο Κύριος να αυξήσει και να περισσεύσει στην αγάπη, του ενός προς τον άλλον και προς όλους, καθώς κι εμείς προς εσάς 

     Η εκκλησία της Θεσσαλονίκης ήταν αξιέπαινη για τη μεγάλη χριστιανική αγάπη που υπήρχε μεταξύ των αδελφών, όμως πάντα υπάρχει χώρος για βελτίωση. Γι’ αυτό και ο Απ. Παύλος προσεύχεται να αυξηθεί ακόμα περισσότερο η αγάπη και να είναι προς όλους τους ανθρώπους ακόμα και γι’ αυτούς που τους εχθρεύονται και τους μισούν. Χρειάζεται αγάπη χωρίς όρους και όρια σε τόσο υψηλό βαθμό, όσο ήταν και η αγάπη των Αποστόλων προς τους πιστούς της Θεσσαλονίκης. 

13. για να στηρίξει τις καρδιές σας άμεμπτες στην αγιοσύνη, μπροστά στον Θεό και Πατέρα μας, στην παρουσία τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μαζί με όλους τους αγίους του. 

      Η αγαθή και ειλικρινής αγάπη θα στηρίξει τις καρδιές μας στις δύσκολες ώρες που ζούμε και όταν μια μέρα βρεθούμε μπροστά στο Θεό θα φανούμε άμεμπτοι, άγιοι, καθαροί, όταν θα έρθει ο Χριστός μαζί με την εκκλησία Του. Πρόκειται για τη δεύτερη έλευση του Κυρίου Ιησού Χριστού. Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι η αγάπη είναι εκπλήρωση του νόμου του Θεού (Ρωμαίους ΙΓ/13: 8 & Ιακώβου Β/2: 8). 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ. 

1. ΓΙ' ΑΥΤΟ, στο εξής, αδελφοί, σας παρακαλούμε και σας προτρέπουμε διαμέσου τού Κυρίου Ιησού, όπως παραλάβατε από μας το πώς πρέπει να περπατάτε και να αρέσετε στον Θεό, έτσι να περισσεύετε όλο και περισσότερο. 

     Με ιδιαίτερη θέρμη ο Απόστολος παρακαλεί και προτρέπει τους πιστούς στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού του σωτήρα μας να ζήσουν μια άγια ζωή, σύμφωνη με το θέλημα του Θεού και που καθημερινά θα τους καθιστά «έτι άγιους» (Αποκάλυψις ΚΒ/22: 11) και που όλο και πιο πολύ θα αυξάνεται και θα περισσεύει σε αγιότητα. 

2. Δεδομένου ότι, ξέρετε ποιες παραγγελίες σάς δώσαμε διαμέσου τού Κυρίου Ιησού. 

      Ο Απόστολος όσο ήταν μαζί τους είχε δώσει παραγγελίες στους πιστούς που δεν ήταν άλλες από το να ευαρεστούν το Θεό με την άγια πρακτική ζωή τους. 

3. Επειδή, τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας, να απέχετε από την πορνεία

Ένα είναι το θέλημα του Θεού για τον πιστό άνθρωπο, να ζει μια άγια ζωή. Να ζει τον αγιασμό στην πράξη απέχοντας από κάθε μορφή αμαρτίας και ιδιαίτερα από την πορνεία. Τονίζεται ιδιαίτερα η πορνεία, γιατί αυτή είναι η πλέον διαδεδομένη αμαρτία μέσα στον ειδωλολατρικό κόσμο που τους περιβάλει. 

4. να ξέρει κάθε ένας από σας να κρατάει το δικό του σκεύος σε αγιασμό και τιμή 

     Είναι καθήκον του πιστού ανθρώπου να διατηρεί το σώμα του αγιασμένο και τιμημένο. Σχετική αναφορά γίνεται και στην επιστολή Α΄ Κορινθίους Ζ/7: 2. 

5. όχι σε πάθος επιθυμίας, όπως και τα έθνη, αυτά που δεν γνωρίζουν τον Θεό. 

      Τα έθνη δηλ. ο λαός που δεν γνωρίζει τον αληθινό Θεό, θεωρεί και μάλιστα με μεγάλο πάθος ότι η σαρκική επαφή είναι ένα μέσο για την ικανοποίηση των παθών και των επιθυμιών τους. Η σεξουαλική ανηθικότητα είναι αμαρτία εναντίον του Αγίου Πνεύματος του Θεού και αποτελεί επίσης και αμαρτία απέναντι στο ίδιο μας το σώμα (Α΄ Κορινθίους Σ/6: 18, 19). 

6. Να μη υπερβαίνει κάποιος και αδικεί τον αδελφό του σ' αυτό το πράγμα επειδή, ο Θεός είναι εκδικητής για όλα αυτά, όπως και σας προείπαμε, και βεβαιώσαμε με μαρτυρίες. 

    Ένας χριστιανός δεν πρέπει να ξεπερνά τα όρια του γάμου και να βλάπτει τον αδελφό του υποβλέποντας τη γυναίκα του. Μπορεί σήμερα ο ανθρώπινος νόμος να μην τιμωρεί τη μοιχεία, όμως ο Θεός που είναι δίκαιος δε θα το παραβλέψει θα αποδώσει την πρέπουσα τιμωρία γι’ όλα αυτά. 

7. Δεδομένου ότι, ο Θεός δεν μας κάλεσε σε ακαθαρσία, αλλά σε αγιασμό. 

      Ο Θεός δε μας κάλεσε σε ηθική ασυδοσία, αλλά σε μία ζωή αγιότητας και καθαρότητας, σε μία ζωή που διακρίνεται από το στοιχείο του αγιασμού, χωρίς τον οποίον κανένας δε θα δει το Πρόσωπο του Θεού. (Εβραίους ΙΒ/12: 14). 

8. Γι' αυτό, εκείνος που τα αθετεί αυτά, δεν αθετεί άνθρωπο, αλλά τον Θεό, ο οποίος και μας έδωσε το Πνεύμα του το Άγιο. 

     Ο άνθρωπος που παραβαίνει στη ζωή του όλα αυτά απορρίπτει τον ίδιο το Θεό, ο οποίος μέσα στην καρδιά μας έχει βάλει το Πνεύμα Του το Άγιο για να μας νουθετεί, να μας οδηγεί, να μας ελέγχει και που κράζει μέσα μας «Αββά ο Πατήρ» (Γαλάτας Δ/4: 6). Όταν παραβαίνουμε τις εντολές του Θεού, "λυπούμε το Πνεύμα το Άγιο" (Εφεσίους Δ/4: 30). 

9. Μάλιστα, για τη φιλαδελφία, δεν έχετε ανάγκη να σας γράφω επειδή, εσείς οι ίδιοι είστε θεοδίδακτοι στο να αγαπάτε ο ένας τον άλλον 

       Για ένα πιστό στο Θεό άνθρωπο δεν αρκεί μόνον να ελέγχει το σώμα του και τις σαρκικές του επιθυμίες, θα πρέπει και να αγαπάει με όλη του την καρδιά τους «εν Χριστώ» αδελφούς του. Η αγάπη είναι λέξη κλειδί για το χριστιανό, για τον αληθινό προσκυνητή, εκείνον που «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ : 23) λατρεύει το Θεό. Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο να τους αναφέρει ο απόστολος σχετικά με την αγάπη, διότι ο ίδιος ο Θεός τους είχε διδάξει τούτη τη σπουδαία αρετή. Οι πιστοί της Θεσσαλονίκης διακρίνονταν για την αγάπη τους για όλους τους πιστούς σε ολόκληρη τη Μακεδονία. Με το να τους επαινεί ο Απ. Παύλος διασώζει τη μνήμη τους στην αιωνιότητα. 

10. για τον λόγο ότι, αυτό και κάνετε προς όλους τούς αδελφούς, που είναι σε ολόκληρη τη Μακεδονία. Σας παρακαλούμε, μάλιστα, αδελφοί, να περισσεύετε σ' αυτό ακόμα περισσότερο 

      Η αδελφική αγάπη ποτέ δε θα πρέπει να είστε στατική, αλλά συνεχώς να βελτιώνεται. Γι’ αυτό το λόγο ο απόστολος προτρέπει τους πιστούς να αναπτύξουν ακόμη περισσότερο την αγάπη. Δίνεται τόσο μεγάλη σημασία στην αγάπη, διότι όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει και ενότητα των πιστών και αυτό είναι μεγάλη ευλογία (Ψαλμός ΡΛΓ/133: 1-3). 

11. και να δείχνετε φιλοτιμία στο να ησυχάζετε, και να καταγίνεστε με τα δικά σας, και να εργάζεστε με τα ίδια σας τα χέρια, καθώς σας παραγγείλαμε 

      Στο εδ. αυτό προτρέπει τους πιστούς να έχουν φιλοτιμία μεταξύ τους, να ησυχάζουν δηλ. να μην επιδιώκουν προβολή και δημοσιότητα για ό,τι κάνουν, να είναι απλοί και ταπεινοί, να ασχολούνται με τα δικά τους προβλήματα και όχι με τα προβλήματα των άλλων και να εργάζονται οι ίδιοι για να εξασφαλίσουν τα αναγκαία πράγματα για τούτη τη ζωή. Αυτές είναι μεγάλες αλήθειες που θα πρέπει να διακρίνουν κάθε άνθρωπο που φέρει το όνομα του Χριστού. 

12. για να περπατάτε με ευπρέπεια προς τους έξω, και να μη έχετε ανάγκη από τίποτε. 

      Ο Χριστιανός θα πρέπει με τη ζωή του να τιμά το Όνομα τους Χριστού και για το σκοπό αυτό θα πρέπει τη ζωή του να τη διακρίνει η ευπρέπεια και η σοβαρότητα. Θα πρέπει να ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και να μην εξαρτάται οικονομικά ή με άλλο τρόπο. 

13. ΔΕΝ θέλω, μάλιστα, να αγνοείτε, αδελφοί, για όσους έχουν κοιμηθεί, για να μη λυπάστε, όπως και οι υπόλοιποι, που δεν έχουν ελπίδα. 

       Οι πιστοί της Παλαιάς Διαθήκης είχαν ελλιπή γνώση για το τι συνέβαινε μετά το θάνατο κάποιου ανθρώπου. Πίστευαν ότι όλοι θα πεθάνουν και ότι στο τέλος του κόσμου θα υπήρχε ανάσταση για όλους και τελική κρίση. Αυτές τις ατελείς απόψεις είχε και η Μάρθα, όταν είπε στον Κύριο : «Ναι ξέρω ο αδελφός μου θα αναστηθεί, όταν θα γίνει ανάσταση στην έσχατη ημέρα» (Ιωάννης ΙΑ/11: 24). Σήμερα, κάτω από το φως της Καινής Διαθήκης γνωρίζουμε ότι ο πιστός άνθρωπος, φεύγοντας από τούτη τη ζωή, πηγαίνει κοντά στο Χριστό. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα παρακάτω εδάφια : …«έχουμε, όμως, θάρρος, και επιθυμούμε να αναχωρήσουμε μάλλον από το σώμα, και να κατοικήσουμε κοντά στον Κύριο» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 8). 

        …«επειδή, σε μένα το να ζω είναι ο Χριστός, και το να πεθάνω είναι κέρδος. Αλλά, αν το να ζω μέσα στη σάρκα, αυτό συμβάλλει σε καρποφορία του έργου μου, και τι να εκλέξω δεν γνωρίζω, επειδή, στενοχωρούμαι από τα δύο, έχοντας μεν την επιθυμία να αναχωρήσω, και να είμαι με τον Χριστό δεδομένου ότι, είναι πολύ πλέον καλύτερα» (Φιλιππησίους Α/1: 21,23). Ο μη πιστός φεύγοντας πάει στον Άδη. "πέθανε, όμως, ο φτωχός και φέρθηκε από τους αγγέλους στον κόλπο τού Αβραάμ". Πέθανε δε και ο πλούσιος και "θάφτηκε". Και μέσα στον Άδη, καθώς ύψωσε τα μάτια του, ενώ βρισκόταν μέσα σε βάσανα, βλέπει από μακριά τον Αβραάμ, και τον Λάζαρο στην αγκαλιά του (Λουκάς ΙΣ/16: 22,23). Ξέρουμε ότι δε θα πεθάνουν όλοι οι πιστοί, όμως όλοι θα μεταμορφωθούν (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 51). 

     Ξέρουμε ότι θα υπάρξουν περισσότερες από μία αναστάσεις. Τη στιγμή της αρπαγής της εκκλησίας θα αναστηθούν μόνον οι πιστοί (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 23, Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 16). Ξέρουμε ότι αυτοί που έχουν πεθάνει και δεν ήταν πιστοί θα αναστηθούν στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, για να κριθούν. (Αποκάλυψις Κ/20: 5). 

       Όταν ο Απ. Παύλος βρέθηκε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη μίλησε στους πιστούς για τον ερχομό του Χριστού και για τα γεγονότα που θα ακολουθούσαν. Στο μεταξύ όμως είχαν προκύψει μεγάλα ερωτήματα για τους πιστούς του Χριστού που είχαν ήδη πεθάνει. Θα έμεναν μέσα στον τάφο μέχρι την τελευταία ημέρα; Αυτοί δε θα συμμετείχαν στην έλευση του Χριστού και στην χιλιετή βασιλεία του; (Αποκάλυψις Κ/20 : 6). 

      Ο Απόστολος για να καθησυχάσει του φόβους και τις ανησυχίες τους τους περιγράφει τώρα τη σειρά των γεγονότων, όταν θα έλθει ο Χριστός για να παραλάβει τους δικούς Του. 

      «Δεν θέλω να αγνοείτε αδελφοί για τους κοιμηθέντας», δηλαδή για τους πιστούς που πέθαναν. Η φράση «κοιμηθέντας» χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα σώματα των χριστιανών που έφυγαν από τη ζωή, όχι το πνεύμα τους ή την ψυχή τους. Ο ύπνος είναι μια εικόνα του θανάτου. Άλλωστε και η ελληνική λέξη «κοιμητήριο», σημαίνει «τόπος ύπνου». 

      Η Αγία Γραφή δε διδάσκει ότι την ώρα του θανάτου η ψυχή κοιμάται. Ο πλούσιος και ο Λάζαρος, αν και οι πεθαμένοι, είχαν και οι δύο τις αισθήσεις τους (Λουκάς ΙΣ/16: 19-31). Ο πιστός άνθρωπος όταν πεθαίνει πάει στον Κύριο. (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 8). Ο Παύλος εξηγεί ότι όταν πεθάνει ο πιστός άνθρωπος, θα πάει κοντά στο Χριστό. Αυτό ο Παύλος το θεωρεί «κέρδος» και το «καλύτερο απ’ όλα». Κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να είναι αληθινό, αν η ψυχή κοιμόταν. 

     H Aγία Γραφή δε διδάσκει αυτό που οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» υποστηρίζουν, ότι μετά το θάνατο η ψυχή αφανίζεται. Μετά το θάνατο ο πιστός απολαμβάνει αιώνια ζωή, ο δε άπιστος υπόκειται σε αιώνια τιμωρία (Μάρκος Θ/9: 48 – Αποκάλυψις ΙΔ/14: 11). 

      Για το λόγο αυτό για τους πιστούς που έχουν πεθάνει, αυτοί που μένουν πίσω δε χρειάζεται να λυπούνται με την έννοια να απελπίζονται και να χάνουν κάθε τους ελπίδα. Βεβαίως θα λυπηθούν, όπως και ο Χριστός δάκρυσε μπροστά στον τάφο του Λαζάρου, αν και ήξερε ότι σε λίγο θα τον ανάσταινε. Απελπισμένοι μπορούν να είναι εκείνοι που έχασαν τα αγαπητά τους πρόσωπα και δεν έχουν ελπίδα συνάντησης και ουρανού, που δεν περιμένουν τίποτα άλλο παρά μόνον την κρίση. Αυτοί είναι οι λοιποί που δεν έχουν καμία ελπίδα. 

     14. Επειδή, αν πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, έτσι και ο Θεός, αυτούς που κοιμήθηκαν με πίστη στον Ιησού, θα τους φέρει μαζί του. 

   Η βάση, το θεμέλιο για τη ζωντανή ελπίδα του πιστού ότι φεύγοντας από αυτή τη ζωή θα συναντήσει το Χριστό και τους άλλους πιστούς που είχαν φύγει, αποτελεί η ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού, από τους νεκρούς που έγινε η απαρχή των κεκοιμημένων. (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 20). Όπως πιστεύουμε με απόλυτη βεβαιότητα μέσα στην καρδιά μας ότι «ο Χριστός απέθανε και ανέστη», με την ίδια σιγουριά να πιστεύουμε, ότι αυτοί που πέθαναν και ήταν του Χριστού θα αναστηθούν και θα συμμετέχουν στον ερχομό Του. Ο Απόστολος Παύλος διαβεβαιώνει τους Κορινθίους: «όπως όλοι οι άνθρωποι πεθαίνουν εξ’ αιτίας της συγγένειας με τον Αδάμ, έτσι χάρη στη συγγένεια με το Χριστό θα λάβουν και πάλι ζωή» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15:22).      

      «τους κοιμηθέντας διά του Ιησού, θέλει φέρει μετ’ Αυτού». Η μεγάλη βεβαιότητα είναι ότι όσοι είναι του Χριστού, όσοι είναι ενωμένοι μαζί με το Χριστό σε τούτη τη ζωή, ο Θεός θα τους αναστήσει, για να ζήσουν μαζί Του. Εξηγεί ο Απόστολος στους Θεσσαλονικείς, για να μην ανησυχούν, ότι όσοι έχουν πεθάνει δε θα χάσουν τη δόξα της ερχόμενη βασιλείας, ο Θεός όλους αυτούς θα τους φέρει πίσω μαζί με το Χριστό, όταν εκείνος θα έρθει «εν νεφέλες» με δύναμη και με μεγάλη δόξα. 

       Πώς θα γίνει αυτό; Τα σώματα που είναι στον τάφο, πως μπορούν να επιστρέψουν στο Χριστό; Η απάντηση βρίσκεται στα εδάφια 15 – 17. Πριν έρθει ο Χριστός, για να εγκαθιδρύσει τη βασιλεία του, θα έχει έρθει και θα έχει πάρει τους δικούς Του στον ουρανό. Όταν λοιπόν θα έρθει για να εγκαθιδρύσει τη βασιλεία του, θα έρθει συνοδευμένος από τους πιστούς που θα αποτελούν τη νύμφη του, την Εκκλησία Του. 

15. Επειδή, σας λέμε τούτο διαμέσου του λόγου τού Κυρίου, ότι εμείς που ζούμε, όσοι απομένουμε στην παρουσία τού Κυρίου, δεν θα προλάβουμε αυτούς που κοιμήθηκαν 

      Πώς το λέει αυτό ο Παύλος, πού στηρίζεται και λέει τόσο σοβαρά λόγια; Σας τα λέγω αυτά - λέγει ο Απόστολος - στηριζόμενος αποκλειστικά στη διδασκαλία του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αυτή η πληροφορία είχε δοθεί στον Παύλος από τον Κύριο. Ο Λόγος του Θεού δεν αποκαλύπτει πώς δόθηκε και κάτω από ποιες συνθήκες (με όραμα, με αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος). Ο Παύλος προβαίνει και σε περαιτέρω διευκρινήσεις επί του θέματος και λέει ότι, όταν έρθει ο Χριστός, οι πιστοί που θα είναι στη ζωή, δε θα έχουν προτεραιότητα ή άλλα πλεονεκτήματα έναντι των πιστών που θα έχουν πεθάνει. 

 16. δεδομένου ότι, ο ίδιος ο Κύριος θα κατέβει από τον ουρανό με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, κι αυτοί που πέθαναν εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτα. 

      Τώρα πλέον δίδεται η ακριβής σειρά των γεγονότων που έχουν σχέση με την έλευση του Ιησού Χριστού, για να παραλάβει όσους είναι δικοί Του και Τον περιμένουν. Ο ίδιος ο Κύριος θα κατέβει από τον ουρανό. Δε θα στείλει κάποιον άγγελο ή αρχάγγελο, θα έρθει ο ίδιος. Αυτό θα γίνει με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου, με σάλπιγγα Θεού. Πολλές ερμηνείες έχουν δοθεί για αυτά, όμως ο Λόγος του Θεού δε μας τα αποκαλύπτει πλήρως. Γενικά πιστεύεται ότι το πρόσταγμα είναι η φωνή του Κυρίου που θα αναστήσει τους νεκρούς και θα μεταμορφώσει τους ζωντανούς. Η σάλπιγγα του Θεού είναι η ίδια με την τελευταία σάλπιγγα (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 52), που αναφέρεται στην ανάσταση των πιστών τη στιγμή της αρπαγής. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με την 7η σάλπιγγα, που αναφέρεται στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" (ΙΑ/11: 15-18) που σημαίνει το τελικό ξέσπασμα της κρίσης του Θεού στον κόσμο, στο τέλος της μεγάλης θλίψης. 

      Τα σώματα αυτών που πέθαναν και ήσαν πιστοί στο Χριστό θα αναστηθούν πρώτα. Η φράση «κοιμηθέντες εν Χριστώ» υποδηλώνει αυτούς που έζησαν στην περίοδο της Καινής Διαθήκης. Οι υπόλοιποι της Παλαιάς Διαθήκης θα αναστηθούν στο τέλος της μεγάλης θλίψης. (Δανιήλ 12 : 2). Είναι σαφές ότι δεν πρόκειται για μια γενική ανάσταση, αλλά για την ανάσταση μόνον αυτών που έζησαν πιστοί στο Χριστό. 

17. έπειτα, εμείς που ζούμε, όσοι απομένουμε, θα αρπαχτούμε μαζί τους, ταυτόχρονα, με σύννεφα σε συνάντηση του Κυρίου στον αέρα και έτσι, θα είμαστε πάντοτε μαζί με τον Κύριο. 

     Όσοι δεν θα έχουν πεθάνει και θα είναι ακόμα στη ζωή θα αρπαχθούν στα σύννεφα, μαζί με εκείνους τους πιστούς που είχαν πεθάνει και αναστήθηκαν, για να συναντήσουν τον Κύριο στον αέρα. Ο αέρας είναι η σφαίρα του σατανά. (Εφεσίους Β/2: 2). Εκεί θα γίνει η συνάντηση στο οχυρό του εχθρού. «Και μετά του Κυρίου εσόμεθα». Και πλέον θα είμαστε μαζί με τον Κύριο για πάντα. 

18. Λοιπόν, παρηγορείτε ο ένας τον άλλον μ' αυτά τα λόγια. 

      Ας παρηγορεί ο ένας τον άλλο με αυτά τα λόγια. Οι σκέψεις για την έλευση του Κυρίου Ιησού δε θα πρέπει να δημιουργούν τρόμο στον πιστό άνθρωπο. Αντίθετα θα πρέπει να γεμίζει η καρδιά του με ελπίδα, με χαρά και πάνω απ’ όλα με παρηγοριά. 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε. 

1. Σχετικά δε με τους χρόνους και τους καιρούς, αδελφοί, δεν έχετε ανάγκη να σας γράφει κάποιος

      Στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» (κεφ. Α/1, εδ. 7) ο Κύριος Ιησούς αναφέρει προς τους μαθητές Του: «δεν ανήκει εις εσάς να γνωρίζητε τους χρόνους ή τους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ έθεσεν εν τη ιδία αυτού εξουσία». Επίσης στο ευαγγέλιο «κατά Μάρκον» (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 32) αναφέρεται: «Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι οι εν ουρανώ, ουδέ ο Υιός, ειμή ο Πατήρ». 

2. δεδομένου ότι, εσείς ξέρετε ακριβώς πως, η ημέρα τού Κυρίου, σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα, έτσι έρχεται. 

      Εκείνο που είναι γνωστό στους πιστούς ανθρώπους είναι ότι ο Κύριος θα έρθει απρόοπτα, όπως ακριβώς έρχεται ο κλέφτης τη νύχτα την ώρα που κανένας δεν τον περιμένει. 

3. Επειδή, όταν λένε: Ειρήνη και ασφάλεια, τότε έρχεται επάνω τους αιφνίδιος όλεθρος, όπως οι πόνοι τής γέννας στην έγκυο γυναίκα και δεν θα ξεφύγουν. 

     Οι άνθρωποι βαθιά επηρεασμένοι από τα «κατορθώματα» του αντιχρίστου και τη συνθήκη που αυτός θα έχει υπογράψει με πολλούς (Δανιήλ Θ/9: 27), βάσει της οποίας θα επέλθει μια προσωρινή και επίπλαστη ειρήνη πάνω στον κόσμο, θα νοιώσουν ανακούφιση και θα πουν: «Επί τέλους ειρήνη και ασφάλεια». (Α΄ Θεσσαλονικείς Ε/5: 3). Όμως δεν μπορεί να επέλθει πραγματική ειρήνη χωρίς τον «άρχοντα της ειρήνης» (Ησαΐας Θ/9: 6) τον Ιησού Χριστό. Η συνέχεια θα είναι τραγική για όλους εκείνους τους ανθρώπους που θα έχουν αρνηθεί τον Ιησού Χριστό στη ζωή τους. Σχετικά με τις ημέρες εκείνες ο Κύριος Ιησούς στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΚΔ/24, εδ. 21) αναφέρει: «τότε θα υπάρχει μεγάλη θλίψη, που δεν έγινε από την αρχή τού κόσμου μέχρι σήμερα, ούτε θα ξαναγίνει». 

4. Αλλά, εσείς, αδελφοί, δεν είστε σε σκοτάδι, ώστε η ημέρα να σας καταφτάσει σαν κλέφτης. 

     Ο κόσμος ολόκληρος ζει μέσα σε πνευματικό σκοτάδι. Τα θρησκευτικά συστήματα, εξαρτήματα των πολιτικών συστημάτων έχουν κρύψει την αλήθεια, έχουν κρύψει το πρόσωπο και το Έργο του Σωτήρα Χριστού και οι άνθρωποι δε γνωρίζουν τη δωρεάν σωτηρία που Θεός προσφέρει σε κάθε άνθρωπο που θα πιστέψει στο Χριστό, δε γνωρίζουν τη χάρη (Εφεσίους Β/2: 8) και το Έλεος του Θεού. Στο βιβλίο του προφήτη Ωσηέ, κεφ. Δ, εδ. 6, ο Θεός με παράπονο διακηρύττει: «Ο λαός μου αφανίστηκε από έλλειψη γνώσης». Είναι όλοι εκείνοι για τους οποίους ο Απ. Παύλος αναφέρει: «ως και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα». Όλοι όμως όσοι γνώρισαν το Χριστό δε ζούνε μέσα στο σκοτάδι. Ο Κύριος μέσα από το λόγο Του έχει αποκαλύψει ό,τι πρέπει να γνωρίζουν για τη σωτηρία τους και ως εκ τούτου δεν κινδυνεύουν, όταν θα έρθει η ημέρα του Κυρίου. 

5. Όλοι εσείς είστε γιοι τού φωτός και γιοι τής ημέρας δεν είμαστε της νύχτας ούτε του σκότους.

    Όλοι οι πιστοί είναι άνθρωποι του φωτός και της ημέρας. «Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ' εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής» (Εβραίους Ι/10: 39). 

6. Άρα, λοιπόν, ας μη κοιμόμαστε, όπως και οι υπόλοιποι, αλλά ας αγρυπνούμε, και ας εγκρατευόμαστε. 

       O λόγος του Θεού μας προτρέπει «να μην κοιμόμαστε» και βεβαίως εννοεί τον πνευματικό ύπνο, όπως κάνει ο υπόλοιπος κόσμος που δε γνωρίζει γιατί δε δέχτηκε το φως του Ιησού Χριστού. Μωρές και μη μωρές παρθένες κοιμήθηκαν (Ματθαίος ΚΕ/25: 1-13). Αν έμεναν ξύπνιες μέχρι το τέλος, μπορεί οι πέντε μωρές να είχαν άλλη συμπεριφορά. Είναι πολύ τραγικό αργά και σταθερά η παγκόσμια εκκλησία πέφτει σ’ έναν βαθύ ύπνο. Η προτροπή του Θεού είναι: «αγρυπνείτε». Το παράπονο του Κυρίου προς τους μαθητές Του τη νύκτα της Γεθσημανή ήταν: «λίγο χρειάστηκε να μείνετε ξάγρυπνοι και δεν μπορέσατε;». (Ματθαίος ΚΣ/26 : 40). Ο Κύριος έρχεται ας μείνουμε πνευματικά ξάγρυπνοι και ας εγκρατευόμαστε. 

7. Επειδή, αυτοί που κοιμούνται, τη νύχτα κοιμούνται κι αυτοί που μεθούν, τη νύχτα μεθούν. 

       Στη φυσική ζωή ο ύπνος σχετίζεται με τη νύχτα και το σκοτάδι. Στην πνευματική ζωή σχετίζεται με την άγνοια του λόγου του Θεού και ταυτίζεται με το πνευματικό σκοτάδι. 

8. εμείς, όμως, καθώς είμαστε της ημέρας, ας εγκρατευόμαστε, αφού ντυθούμε τον θώρακα της πίστης και της αγάπης, και για περικεφαλαία την ελπίδα τής σωτηρίας. 

       Όσοι γνωρίζουν την αλήθεια, όσοι έχουν λάβει τη δωρεάν σωτηρία δια Ιησού Χριστού θα πρέπει να περιπατούν στο φως του Χριστού, να είναι πρέσβεις Του (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 20) και μαθητές Του. Αυτοί δεν μπορεί να συμπεριφέρονται «ως και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα». Πρέπει να ζουν με εγκράτεια, θωρακισμένοι με την πίστη στο Θεό, με την καρδιά τους πλημμυρισμένοι από αγάπη, έχοντας πάνω απ’ όλα τη βεβαιότητα της σωτηρίας που προσφέρει ο Θεός δια Ιησού Χριστού. Το χριστιανό θα πρέπει να διακρίνει: «Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη». (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 13). 

9. Δεδομένου ότι, ο Θεός δεν μας προσδιόρισε για οργή, αλλά για απόλαυση σωτηρίας, διαμέσου τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, 

      Η αρπαγή της εκκλησίας του Θεού δια Ιησού Χριστού έχει δύο όψεις, σωτηρία για τον πιστό, οργή για τον άπιστο. Για τον άπιστο μάλιστα σημαίνει την απαρχή μιας άνευ προηγουμένου οργής του Θεού πάνω στη γη. O Χριστός με τη θυσία Του μας έσωσε και μια μέρα θα έρθει να μας παραλάβει, για να είμαστε και μεις εκεί που είναι Αυτός (Ιωάννης ΙΔ/14: 2-3). Μας προορίζει για να απολαύσουμε αιώνια σωτηρία κοντά Του. 

10. ο οποίος πέθανε για χάρη μας, ώστε, είτε αγρυπνούμε είτε κοιμόμαστε, να ζήσουμε μαζί του. 

      Και σε αυτό το εδάφιο τονίζεται το μεγάλο κόστος που πλήρωσε ο Χριστός για να μας σώσει. «είτε αγρυπνούμε είτε κοιμόμαστε» εννοεί ότι είτε είμαστε στη ζωή ή είτε έχουμε πεθάνει, ο Κύριος θα μας αρπάξει και θα μας οδηγήσει κοντά Του, στη δόξα, όπως ακριβώς αναφέραμε παραπάνω. 

11. Γι' αυτό, παρηγορείτε ο ένας τον άλλον, και οικοδομείτε ο ένας τον άλλον, όπως και κάνετε. 

       Καθώς οι πιστοί του Χριστού είναι μέτοχοι μας «τόσο μεγάλης σωτηρίας» (Εβραίους Β/2: 3) και καθώς προσμένουμε το σωτήρα Χριστό να έρθει από τον ουρανό να μας παραάλαβει, ας ενισχύουμε ο ένας τον άλλον με τη διδασκαλία, την ενθάρρυνση, την φροντίδα, με λόγια πίστης, αγάπης, με προσευχή και μελέτη του λόγου του Θεού. 

12. Σας παρακαλούμε δε, αδελφοί, να γνωρίζετε αυτούς που κοπιάζουν ανάμεσά σας, και προϊστανται σε σας εν Κυρίω, και σας νουθετούν 

     Ο Απ. Παύλος συμβουλεύει τους πιστούς να σέβονται (αναγνωρίζουν) και να είναι υπάκουοι στους πνευματικούς τους ηγέτες, διότι αυτοί είναι ποιμένες του ποιμνίου του Θεού. Σκοπός τους είναι να προΐστανται ανάμεσά μας και να μας νουθετούν με το λόγο του Θεού. Γι’ αυτό απαιτείται υπακοή, σεβασμός και αναγνώριση του έργου τους. 

13. και τιμάτε τους με ένα υπερπερίσσευμα αγάπης για το έργο τους. Ειρηνεύετε μεταξύ σας. 

     Θα πρέπει να δείχνουμε έμπρακτη αγάπη σε υψηλό βαθμό για τους ποιμένες και θα πρέπει να προσευχόμαστε γι’ αυτούς ώστε ο Θεός να τους δίνει φώτιση να ορθοτομούν το λόγο της αληθείας. Όσον αφορά το «ειρηνεύετε μεταξύ σας», όσα και να γραφτούν είναι λίγα. Το μόνιμο πρόβλημα των χριστιανών είναι η διάσπαση, η διαμάχη μεταξύ τους. Είναι ανάγκη με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος να καλλιεργήσουμε μεταξύ μας την αγάπη, τη μετάνοια, τη συγχωρητικότητα, την ανεκτικότητα, την καλοσύνη, που αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να υπάρχει ειρήνη μεταξύ μας. «Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω εγώ». (Ιωάννης ΙΔ/14: 27). «Ταύτα ελάλησα προς εσάς, διά να έχητε ειρήνην εν εμοί». (Ιωάννης ΙΣ/16 : 33). 

14. Σας παρακαλούμε, μάλιστα, αδελφοί, (Α) νουθετείτε τούς ατάκτους, (Β) παρηγορείτε τούς ολιγόψυχους, (Γ) στηρίζετε τους ασθενείς, (Δ) μακροθυμείτε προς όλους. 

       Εδώ ο Απόστολος απευθύνεται στους πνευματικούς ηγέτες κυρίως και τους συμβουλεύει πώς να συμπεριφέροντε σε αδελφούς που παρουσιάζουν διάφορα προβλήματα: 

Α/ Να συμβουλεύτετε τους ατάκτους. Εννοεί εκείνους που δεν συμμορφώνονται με το Λόγο του Θεού και με τη συμπεριφορά τους δημιουργούν διάφορα προβλήματα μέσα στην εκκλησία, με αποτέλεσμα να διαταράσσεται η ειρήνη της εκκλησίας. Στην επιστολή Β΄ Θεσσαλονικείς (κεφ. Γ, εδ. 6-12) ο Απ. Παύλος αναφέρει: 

6. Σας παραγγέλλομεν δε, αδελφοί, εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να απομακρύνησθε από παντός αδελφού ατάκτως περιπατούντος και ουχί κατά την παράδοσιν, την οποίαν παρέλαβε παρ' ημών.

7. Επειδή σεις εξεύρετε πως πρέπει να μιμήσθε ημάς, διότι δεν εφέρθημεν ατάκτως μεταξύ σας, 

8. ουδέ εφάγομεν δωρεάν άρτον παρά τινός, αλλά μετά κόπου και μόχθου, νύκτα και ημέραν εργαζόμενοι, διά να μη επιβαρύνωμεν μηδένα υμών 

9. ουχί διότι δεν έχομεν εξουσίαν, αλλά διά να σας δώσωμεν εαυτούς τύπον εις το να μιμήσθε ημάς.

10. Διότι και ότε ήμεθα παρ' υμίν, τούτο σας παρηγγέλλομεν, ότι εάν τις δεν θέλη να εργάζηται, μηδέ ας τρώγη. 

11. Επειδή ακούομέν τινάς ότι περιπατούσι μεταξύ σας ατάκτως, μη εργαζόμενοι μηδέν, αλλά περιεργαζόμενοι

12. παραγγέλλομεν δε εις τους τοιούτους και προτρέπομεν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να τρώγωσι τον άρτον αυτών εργαζόμενοι μετά ησυχίας. 

    Εδώ ο Απόστολος μιλάει για άτακτους, για αργόσχολους, που δεν εργάζονται, αλλά περιεργάζονται ό,τι συμβαίνει γύρω τους, που με τη συμπεριφορά τους αναστατώνουν και τους άλλους πιστούς ανθρώπους. 

Β/ Να παρηγορείτε τους λιγόψυχους. Εκείνους δηλαδή τους ανθρώπους που είναι ασθενείς στο πνεύμα (ολιγόψυχοι) με αποτέλεσμα να μην αντέχουν σε δυσκολίες, σε προβλήματα και να χρειάζονται συνεχή ενθάρρυνση, συμπάθεια, αγάπη, κατανόηση, για να παραμείνουν στην πίστη. 

Γ/ Να στηρίζετε τους αδύναμους στην πίστη. Εννοεί ότι πρέπει να στεκόμαστε κοντά και να προσφέρουμε κάθε στήριξη σ’ αυτούς που είναι πνευματικά, ηθικά, φυσικά, αδύναμοι. Να τους παρέχουμε ηθική, πνευματική στήριξη και ό,τι άλλο έχουν ανάγκη. 

Δ/ Να δείχνετε μακροθυμία σε όλους τους ανθρώπους. Η φράση «σε όλους» δε χρειάζεται περαιτέρω επεξήγηση. Αυτό θα πρέπει να συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους είτε είναι πιστοί, είτε δεν είναι, είτε μας αγαπάνε είτε δε μας αγαπάνε. 

15. Προσέχετε, να μη ανταποδίδει κανείς κακό σε κάποιον αντί κακού, αλλά, ζητάτε πάντοτε το αγαθό και μεταξύ σας, και σε όλους. 

     Η ανταπόδοση σε κάθε κακό που συμβαίνει στη ζωή μας δεν είναι στοιχείο πνευματικού ανθρώπου. Στο ευαγγέλιο του Ματθαίου, κεφ. Ε, εδ. 44, ο ίδιος ο Κύριος αναφέρει: «Εγώ όμως σας λέγω, αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους, οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους, οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων, οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι». Και διευκρινίζει ο Κύριος: «Διότι εάν αγαπήσητε τους αγαπώντάς σας, ποίον μισθόν έχετε; και οι τελώναι δεν κάμνουσι το αυτό;» (εδ. 46). Επίσης «Εάν πεινά ο εχθρός σου, τρέφε αυτόν, εάν διψά, πότιζε αυτόν διότι πράττων τούτο θέλεις σωρεύσει άνθρακας πυρός επί την κεφαλήν αυτού». (Ρωμαίους ΙΒ/12: 20). «και τέλος, γίνεστε όλοι ομόφρονες, με συμπάθεια, φιλάδελφοι, εύσπλαχνοι, φιλόφρονες». (Α΄ Πέτρου Γ/3: 8). Στόχος του πιστού ανθρώπου θα πρέπει πάντοτε να είναι η ειλικρινής εκζήτηση του αγαθού, του τίμιου, του πνευματικού προς όλους τους ανθρώπους. 

16. Πάντοτε να χαίρετε. «πάντοτε χαίρετε». 

      Αυτό είναι το πιο μικρό εδάφιο της Καινής Διαθήκης. Ο Θεός μας θέλει πάντοτε χαρούμενους. Πρέπει να είμαστε χαρούμενοι για μια «τόσο μεγάλη σωτηρία» (Εβραίους Β/2: 3) που μας χάρισε ο Θεός δια Ιησού Χριστού. Για ένα πράγμα ιδιαίτερα μας προτρέπει ο Λόγος του Θεού, να είμαστε χαρούμενοι, επειδή το όνομά μας έχει γραφτεί στο βιβλίο του ουρανού. «να χαίρεστε περισσότερο ότι, τα ονόματά σας γράφτηκαν στους ουρανούς». (Λουκάς Ι/10: 20). Άλλα σχετικά εδάφια μέσα από το λόγο του Θεού: «Χαίρεστε και αγάλλεστε, επειδή ο μισθός σας είναι πολύς στους ουρανούς». (Ματθαίος Ε/5: 12). «στην ελπίδα, να χαίρεστε στη θλίψη, να υπομένετε στην προσευχή, να προσκαρτείτε». (Ρωμαίους ΙΒ/12: 12). «Να χαίρεστε στον Κύριο πάντοτε θα το πω ξανά: Να χαίρεστε». (Φιλιππησίους Δ : 4). 

17. Αδιάκοπα να προσεύχεστε. 

       Η αδιάκοπη προσευχή κρατά συνεχή την επικοινωνία μας και την εξάρτησή μας από το Θεό. Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός κατά την επίγεια διακονία του προσευχόταν προς τον Πατέρα Του, πόσο μάλλον εμείς θα πρέπει να προσευχόμαστε. Στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΚΣ/26, εδ. 41) ο Κύριος μας προτρέπει να προσευχόμαστε και για έναν ακόμα λόγο. «Αγρυπνείτε και προσεύχεστε, για να μη μπείτε σε πειρασμό το μεν πνεύμα είναι πρόθυμο, η σάρκα όμως είναι αδύναμη». «Τους έλεγε μάλιστα και μια παραβολή για το ότι πρέπει πάντοτε να προσεύχονται, και να μη αποκάμνουν». (Λουκάς ΙΗ/18: «ΕΠΙΜΕΝΕΤΕ στην προσευχή, αγρυπνώντας σ' αυτή με ευχαριστία». (Κολοσσαείς Δ/4: 2). 

18. Σε όλα να ευχαριστείτε επειδή, αυτό είναι το θέλημα του Θεού σε σας εν Χριστώ Ιησού. 

       Ο Κύριος θέλει την ευχαριστία μας, τη δοξολογία μας για ό,τι και αν συμβεί μέσα στη ζωή μας. Πρέπει πάντοτε και κάτω από όλες τις περιστάσεις να ευχαριστούμε το Θεό, διότι σύμφωνα με την επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Η/8, εδ. 28) «Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού». Ο Κύριος δεν έχει ανάγκη τις προσφορές μας, δεν έχει ανάγκη υλικών αγαθών, όμως εκζητεί τη συμπεριφορά εκείνου του λεπρού Σαμαρείτη, ο οποίος αφού έλαβε τη θεραπεία του, γύρισε και είπε στον Κύριο: «σ’ ευχαριστώ». (Λουκάς ΙΖ/17: 15). «ευχαριστώντας πάντοτε για όλα τον Θεό και Πατέρα στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού». (Εφεσίους Ε:20) 

19. Το Πνεύμα μη το σβήνετε 

    Το Πνεύμα το άγιο του Θεού είναι πολύ δυνατό και μπορεί να στηρίξει, να ανορθώσει, να αποκαλύψει στον άνθρωπο ό,τι έχει ανάγκη, για να ζήσει. Έχει ανάγκη ο άνθρωπος να κρατάει ζωντανό το Πνεύμα μέσα στη ζωή του και να μη το «σβύνει», για να μπορέσει να σταθεί και να νικήσει τον εχθρό της ψυχής. Ο Απ. Παύλος μας επισημαίνει γιατί κάθε φορά έχουμε την ανάγκη ενίσχυσης του Αγίου Πνεύματος: «διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις». (Εφεσίους Σ/6: 12). Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: «μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιον του Θεού, με το οποίον εσφραγίσθητε διά την ημέραν της απολυτρώσεως». (Εφεσίους Δ/4: 30). Τι είναι αυτό που μπορεί να λυπήσει ή και να σβήσει το Πνεύμα μέσα στη ζωή μας; Μόνον η αμαρτία μπορεί να επιφέρει αυτά τα αρνητικά αποτελέσματα. 

20. προφητείες μη τις εξουθενείτε. Προφητείες είναι μηνύματα προτροπής και ενθάρρυνσης, σύμφωνα με το Λόγο του Θεού που γίνονται από τους εργάτες του ευαγγελίου, είναι το κήρυγμα του λόγου του Θεού, είναι η ορθοτόμηση του Λόγου της αληθείας. Το Λόγο του Θεού θα πρέπει να τον παίρνουμε πολύ σοβαρά μέσα στη ζωή μας. Είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). Είναι «είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α:16). Ας μη ξεχνάμε: «όσα προεγράφησαν, διά την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, διά να έχωμεν την ελπίδα διά της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών». (Ρωμαίους ΙΕ/15: 4). 

21. Όλα να τα εξετάζετε, το καλό να κατέχετε. 

       Πρέπει ό,τι ακούμε ή ό,τι παρατηρούμε να το αξιολογούμε με μοναδικό κριτήριο το γραπτό λόγο του Θεού (Παλαιά & Καινή Διαθήκη). Ό,τι είναι σύμφωνο με το γραπτό λόγο του Θεού θα πρέπει να το κρατάμε στη μνήμη μας και στην καρδιά μας και να ευχαριστούμε το Θεό που, δια Πνεύματος Αγίου μας το αποκάλυψε. Επίσης να θυμόμαστε πάντοτε από την επιστολή Α΄ Ιωάννου (κεφ. Δ/4, εδ. 1-2) στην οποία αναφέρεται: «1 Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα εν ήναι εκ του Θεού διότι πολλοί ψευδοπροφήται εξήλθον εις τον κόσμον. 2 Εκ τούτου γνωρίζετε το Πνεύμα του Θεού παν πνεύμα, το οποίον ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί, είναι εκ του Θεού». 

22. Από κάθε είδους κακό να απέχετε. 

       Πρέπει από κάθε κακό, από κάθε πονηρό, από κάθε τι που είναι αντίθετο με το λόγο του Θεού να απέχουμε και να μην επιτρέπουμε μέσω αυτού να μολυνθεί η καρδιά μας. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 8,9) αναφέρει: «Το λοιπόν, αδελφοί, όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχει τις αρετή και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε, εκείνα τα οποία και εμάθετε και παρελάβετε και ηκούσατε και είδετε εν εμοί, ταύτα πράττετε και ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ' υμών». 

23. Και ο ίδιος ο Θεός τής ειρήνης είθε να σας αγιάσει ολοκληρωτικά και να διατηρηθεί ολόκληρο το πνεύμα σας, και η ψυχή, και το σώμα, άμεμπτα στην παρουσία τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού. 

      O Απ. Παύλος αναφέρεται σε ένα ιδιαίτερα σοβαρό θέμα που αφορά τον αγιασμό των πιστών ανθρώπων, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον. (Εβραίους ΙΒ/12: 14). Τη δύναμη για τον αγιασμό τη δίνει ο Θεός της ειρήνης. Όταν ο άνθρωπος παραχωρήσει τα πάντα σ’ Αυτόν, έρχεται να αγιάσει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο και να τον διαφυλάξει άμεμπτον απλώνοντας τον αγιασμό σε κάθε μόριο της ύπαρξης του ανθρώπου στο πνεύμα, την ψυχή και το σώμα. Στην επιστολή «προς Φιλιπησσίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 9) αναφέρεται: «εκείνα τα οποία και εμάθετε και παρελάβετε και ηκούσατε και είδετε εν εμοί, ταύτα πράττετε και ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ' υμών». 

24. Πιστός είναι εκείνος ο οποίος σας καλεί, ο οποίος και θα το εκτελέσει. 

        Ο Θεός είναι πιστός στις υποσχέσεις Του και είναι Εκείνος που με τις δυνάμεις τις δικές Του θα ενεργήσει, αν εμείς το επιθυμουμε, να σταθούμε όπως Αυτός θέλει. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Φιλιπησσίους» (κεφ. Α/1, εδ. 6) αναφέρει: «επειδή, είμαι βέβαιος, ακριβώς σε τούτο, ότι εκείνος που άρχισε σε σας ένα καλό έργο, θα το επιτελέσει μέχρι την ημέρα τού Ιησού Χριστού».

25. Αδελφοί, προσεύχεστε για μας. 

     Καταλήγοντας ο Απ. Παύλος στην επιστολή του ζητά τις προσευχές των αδελφών του. Είναι εντολή του Κυρίου να προσευχόμαστε ο ένας για τον άλλον και την εντολή αυτή δε θα πρέπει να την αμελούμε στην πνευματική μας ζωή. Ας μην λησμονούμε τον Επαφρά και το μεγάλο έργο που επιτελούσε, καθώς αγωνίζονταν στην προσευχή για τους αδελφούς του. «Σας ασπάζεται ο Επαφράς, όστις είναι από σας, ο δούλος του Χριστού, πάντοτε αγωνιζόμενος διά σας εν ταις προσευχαίς, διά να σταθήτε τέλειοι και πλήρεις εις παν θέλημα του Θεού». (Κολοσσαείς Δ/4: 12). Ο Απ. Παύλος ζητούσε τις προσευχές των πιστών ανθρώπων όχι για προσωπικές επιτυχίες, αλλά για να τρέχει ανεμπόδιστα ο λόγος τού Κυρίου και να δοξάζεται ο Θεός, καθώς και για να τους ελευθερώσει ο Θεός από τους παράλογους και πονηρούς ανθρώπους, αφού η πίστη δεν υπάρχει σε όλους. (Β΄ Θεσσαλονικείς Γ/3: 1-2). 

26. Χαιρετήστε όλους τούς αδελφούς με άγιο φίλημα. 

      Τελειώνοντας ο απόστολος ζητά να χαιρετίσουν όλους τους αδελφούς «εν φιλήματι αγίω». Μιλάει για ένα άδολο ειλικρινές, να φίλημα που πήγαζε μέσα από την αγάπη. Σχετικά εδάφια από το λόγο του Θεού: «Σας ασπάζονται αι εκκλησίαι του Χριστού». (Ρωμαίους ΙΣ/16: 16). «Σας ασπάζονται οι αδελφοί πάντες. Ασπάσθητε αλλήλους εν φιλήματι αγίω» (Α΄ Κορινθίους ΙΣ/16: 20). «Ασπάσθητε αλλήλους εν φιλήματι αγίω» (Β΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 12). «Ασπάσθητε αλλήλους εν φιλήματι αγάπης. Ειρήνη εις πάντας υμάς τους εν Χριστώ Ιησού». (Α΄ Πέτρου Ε/5: 14). 

27. Σας ορκίζω στον Κύριο, να διαβαστεί η επιστολή σε όλους τούς αγίους αδελφούς. 

      Ο απόστολος ζητάει να διαβαστεί η επιστολή του σε όλους τους αδελφούς. Ο λόγος του Θεού είναι δημόσιος, αφορά όλους τους ανθρώπους και ιδιαιτέρως την εκκλησία Του, για την οποία αποτελεί τροφή πνευματική. 

       Στα εδάφ. 25 έως 27 τονίζονται τρία βασικά στοιχεία της επιτυχημένης πνευματικής ζωής: 

1/ προσευχή (εδ. 25), 

2/ αγάπη και η κοινωνία με τους άλλους πιστούς (εδ.26). 

3/ ανάγνωση & μελέτη του λόγου του Θεού (εδ. 27). 

28. Η χάρη τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού είθε να είναι μαζί σας. Αμήν. 

     Ο απόστολος κλείνει την επιστολή με ένα επίλογο στον οποίο επικαλείται τη χάρη του Θεού. Ξεκίνησε με τη χάρη και τελειώνει με τη χάρη του Θεού. Για τον απόστολο ο Χριστιανισμός είναι χάρη από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο Απόστολος τονίζει ιδιαίτερα το γεγονός αυτό στους χριστιανούς της Εφέσου με τα λόγια: «Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις». (Εφεσίους Β/2: 8). Και στην επιστολή του "Τίτο" (κεφ. Β/2, εδ. 11 - 13) αναφέρεται: 11. Επειδή, φανερώθηκε η σωτήρια χάρη τού Θεού προς όλους τούς ανθρώπους, 12. η οποία μάς διδάσκει να αρνηθούμε την ασέβεια και τις κοσμικές επιθυμίες, και να ζήσουμε με σωφροσύνη και με δικαιοσύνη και με ευσέβεια στον παρόντα αιώνα, 13. προσμένοντας τη μακάρια ελπίδα, και την επιφάνεια της δόξας τού μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Αμήν. --

*ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. 

 Ενδείξεις ότι πλησιάζει η αρπαγή της εκκλησίας του Χριστού: 

 -- Η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ (Λουκάς KA/21: 29) και η επιστροφή στη γη τους, ενώ ακόμα δεν έχουν πιστέψει στον Κύριο (Ιεζεκιήλ ΛΣ/36: 24, 25). 

-- Το οικουμενικό θρησκευτικό κίνημα, δηλαδή η Βαβυλών η μεγάλη, που είναι το τεράστιο πολιτικό, θρησκευτικό και εμπορικό σύστημα με επικεφαλή την αποστάτιδα εκκλησία, που ομολογεί Χριστιανισμό, χωρίς Χριστό. 

 -- Η αποστασία στο χριστιανικό κόσμο που θα αυξάνει όλο και πιο πολύ (Α΄ Τιμοθέου Δ/4: 1 & Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 3) οδηγώντας προς μία παγκόσμια υπέρ εκκλησία – υπέρ θρησκεία. 

-- Η εξάπλωση σε όλο τον κόσμο του Πνευματισμού (Α΄ Τιμοθέου Δ/4: 1-3). 

-- Η έντονη παρακμή των ηθών (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 1-5). 

-- Η βία και η αντίσταση κατά της αρχής. Ένα πνεύμα ασυδοσίας στο σπίτι, στην κοινωνία, στην Εκκλησία. 

-- Οι άνθρωποι θα έχουν «μορφήν ευσεβείας, αρνούμενοι όμως τη δύναμη αυτής» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). 

-- Η εμφάνιση του πνεύματος του Αντιχρίστου. (Α΄ Ιωάννου Β/2: 18).

-- Η σχηματιζόμενη πανευρώπη. Τα δέκα δάχτυλα που ήταν από πηλό και σίδηρο (Δανιήλ Β/2: 2-35). 

-- Η αμφισβήτηση από τους ανθρώπους της επικείμενη επέμβασης του Θεού στα πράγματα (Β΄ Πέτρου Γ/3: 3,4). 

-- Σεισμοί, πείνα, η αυξανόμενη εχθρότητα μεταξύ των Εθνών (Ματθαίος ΚΔ/24: 6-7). 

-- Η αδυναμία των κυβερνήσεων να καταστείλουν την τρομοκρατία, να επιβάλουν την τάξη και το νόμο δημιουργεί κατάλληλο κλίμα για έναν παγκόσμιο δικτάτορα. 

-- Η δορυφορική τηλεοπτική τεχνολογία που, όπως αναφέρει ο Λόγος του Θεού, θα παρουσιάζουν τα γεγονότα σε όλο τον κόσμο. (Αποκάλυψις Α/1: 7). 

     Όλα τα παραπάνω θα παρουσιαστούν όχι πριν από την αρπαγή, αλλά πριν έρθει ο Αντίχριστος. Καθώς η αρπαγή όπως φαίνεται θα γίνει πριν από τον Αντίχριστο, ας φανταστούμε πόσο κοντά είμαστε στην αρπαγή της Εκκλησίας του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. ---

 *** Ανάλυση της επιστολής Απ. Παύλου «προς Θεσσαλονικείς B’» αναφέρεται στο blog: giorgoskomninos.blogspot.com Η δημοσίευση έγινε στις  05 - 06 - 2021.