Η ΑΙΜΟΡΡΟΟΥΣΑ.

      Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ»,  κεφ. Η/8, εδάφ.  40 – 48.
 

40 Και όταν ο Ιησούς επέστρεψε, τον υποδέχθηκε το πλήθος επειδή, όλοι βρίσκονταν εκεί περιμένοντας αυτόν. 

41 Και ξάφνου, ήρθε ένας άνθρωπος, με το όνομα Ιάειρος, που ήταν άρχοντας της συναγωγής, και πέφτοντας στα πόδια τού Ιησού, τον παρακαλούσε να μπει μέσα στο σπίτι του 

42 επειδή, είχε μια μονογενή θυγατέρα, περίπου δώδεκα χρόνων, κι αυτή πέθαινε. Και ενώ πορευόταν, τα πλήθη τον συμπίεζαν. 

43 Και μια γυναίκα, που για δώδεκα χρόνια είχε αιμορραγία, η οποία δαπάνησε σε γιατρούς ολόκληρη την περιουσία της, δεν μπόρεσε να θεραπευθεί από κανέναν, 

44 καθώς πλησίασε από πίσω, άγγιξε την άκρη τού ιματίου του κι αμέσως σταμάτησε η αιμορραγία της. 

45 Και ο Ιησούς είπε: Ποιος με άγγιξε; Και ενώ όλοι αρνούνταν, είπε ο Πέτρος, και εκείνοι που ήσαν μαζί του: Κύριε, τα πλήθη σε συμπιέζουν, και σε συνθλίβουν, και λες: Ποιος με άγγιξε; 

46 Και ο Ιησούς είπε: Κάποιος με άγγιξε επειδή, εγώ κατάλαβα ότι δύναμη βγήκε από μένα. 

47 Και η γυναίκα, όταν είδε ότι δεν κρύφτηκε, ήρθε τρέμοντας, και πέφτοντας μπροστά του, ανήγγειλε σ' αυτόν μπροστά σε ολόκληρο τον λαό για ποια αιτία τον άγγιξε, και ότι αμέσως γιατρεύτηκε. 

48 Και εκείνος τής είπε: Θυγατέρα μου, έχε θάρρος, η πίστη σου σε έσωσε πήγαινε σε ειρήνη. 

 Το περιστατικό αναφέρεται και στο Ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. Θ/9, εδαφ. 18-26) και στο «κατά Μάρκον» (κεφ. Ε/5, εδάφ. 22 – 34). 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

       Μια μοναδική ιστορία που καθώς τη μελετά την κάποιος διαπιστώνει τη διαφορετικότητα αυτής της πίστης και αντιλαμβάνεται πόσο ελλιπείς είμαστε εμείς πολλές φορές στην πίστη μας και γενικότερα στη σχέση μας με το Θεό. Προσωπικά αισθάνομαι να με χωρίζει μια μεγάλη απόσταση από την πίστη τούτης της γυναίκας. Η πίστη του Δαβίδ είναι αναμφισβήτητα μεγάλη, καθώς βαδίζει εναντίον του σιδερόφραχτου Γολιάθ «στο Όνομα του Κυρίου των δυνάμεων» με πέντε λίθους και μία σφεντόνα (Α΄ Σαμουήλ, κεφ. ΙΖ/17). Η πίστη της Χαναναίας (Ματθαίος ΙΕ/15: 22-28), είναι ιδιαίτερα συγκινητική, καθώς έχει έντονα τα στοιχεία της υπομονής και της επιμονής. Η πίστη του Βαρτίμαιου (Μάρκος Ι/10: 46), είναι και αυτή πολύ συγκινητική, όμως η πίστη τούτης της γυναίκας είναι διαφορετική. Αυτή η πίστη είναι που δίνει τη βεβαιότητα σε τούτη τη γυναίκα ότι, αν πλησιάσει τον Κύριο και αγγίξει το ένδυμά του, θα λάβει δύναμη απ’ Αυτόν και θα γίνει καλά. Αυτή η πίστη πραγματικά δεν έχει προηγούμενο. 

      Τι να πει κανείς για τούτη τη γυναίκα; Πώς να τη χαρακτηρίσει; Νομίζω ότι ο αιώνιος Λόγος του Θεού τα λέει όλα και μας δίνει την πλήρη περιγραφή της: «Και γυνή τις, έχουσα ρύσιν αίματος δώδεκα έτη και πολλά παθούσα, υπό πολλών ιατρών και δαπανήσασα πάσαν την περιουσίαν αυτής και μηδέν ωφεληθείσα, αλλά μάλλον εις το χείρον ελθούσα». 

     Μέσα σε τούτες τις λίγες λέξεις περιγράφεται το δράμα μιας δυστυχισμένης ανθρώπινης ύπαρξης. Όμως θα μπορούμε να πούμε ότι σε τούτα τα λόγια περιγράφεται και το δράμα ολόκληρης της ανθρωπότητας, μιας ανθρωπότητας που αιμορραγεί και βρίσκεται στο πλήρες αδιέξοδο, σε μεγάλη απόγνωση, λίγο πριν το θάνατο. Μια ανθρωπότητα που τα δοκίμασε όλα, αλλά τίποτα δεν απέδωσε. Με κανένα τρόπο δεν μπόρεσε να σταματήσει τη «ρύση του αίματος», με αποτέλεσμα μετά από τόσα χρόνια αγώνων, πολιτισμού, ανάπτυξης, να βρίσκεται στην κυριολεξία στο χείλος του γκρεμού. Αν ρίξουμε μια ματιά στον παγκόσμιο χάρτη, θα δούμε ότι υπάρχει μεγάλη αιμορραγία πάνω στη γη μας, μεγάλη ρύση ανθρώπινου αίματος. Ας παρατηρήσουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν στη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Αφρική, την Ασία, ας παρατηρήσουμε την τρέλα των εξοπλισμών και τις τεράστιες δαπάνες που διατίθενται γι’ αυτές. Όπου δεν υπάρχει πόλεμος, υπάρχει η ισορροπία του τρόμου. Παντού και πάντοτε βρίσκεται ο εφιάλτης του πυρηνικού ολέθρου. Κάθε ώρα, κάθε στιγμή το αίμα αθώων ρέει άφθονο. Βλέπουμε στις τηλεοράσεις και διαβάζουμε καθημερινά στον τύπο για μια απελπισμένη ανθρωπότητα. Συσκέψεις επί συσκέψεων, συμφωνίες ειρήνης, συνεργασίας, όλοι οι σοφοί του αιώνος τούτου προσπαθούν, υποδεικνύουν λύσεις και μέτρα, αλλά το αποτέλεσμα: «μηδέν». 

      Ο λόγος του Θεού αναφέρει ότι αυτή η γυναίκα δαπάνησε όλη την περιουσία της στους γιατρούς, αλλά δε μπόρεσε να θεραπευτεί. Μπορεί να είναι φτωχή, να έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας, αλλά όμως τη διακρίνει ένα αγωνιστικό πνεύμα, προσπαθεί, εκζητεί, δεν απελπίζεται, δε μοιρολατρεί, δε λέει: «γιατί σε μένα… κλπ». δεν αφήνει τη ζωή να φύγει εύκολα από τα χέρια της. Η ιατρική επιστήμη της εποχής της δε στάθηκε ικανή να τη θεραπεύσει και αντί για καλύτερα μέρα με την ημέρα η κατάστασή της γινόταν όλο και χειρότερη. 

     Καθώς εκζητούσε τη λύση, μια ευλογημένη μέρα μέσα στη ζωή της άκουσε για τον Ιησού Χριστό, άκουσε για τη δύναμή Του, άκουσε ότι «τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται». (Λουκάς Ζ/7: 22). Καθώς άκουσε όλα αυτά, πίστεψε ότι ο Χριστός μπορεί να τη θεραπεύσει. Ο λόγος του Θεού μας λέει ότι: «η πίστις είναι εξ ακοής, η δε ακοή διά του λόγου του Θεού» (Ρωμαίους Ι/10: 17). 

    Κάποτε είχε την ελπίδα της στους ανθρώπους, πίστευε ότι θα γιατρευόταν, όμως με το χρόνο διαψεύστηκε. Πολλές φορές πάνω στον κόσμο φάνηκε να υπάρχει ελπίδα λύτρωσης, ειρήνης, συνεργασίας των λαών, ειρηνικής συνύπαρξης κλπ. Καθώς τελείωσε ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος, ένα “γιατί;;;” πλημμύρισε το στόμα όλων των ανθρώπων. Γιατί να χαθούν 20 εκατομμύρια ψυχές; Τώρα ας προχωρήσουμε μπροστά για μια παγκόσμια ειρήνη και συνεργασία. Δεν πέρασαν παρά μόνον 20 χρόνια και ένα μεγαλύτερο κακό ξέσπασε πάνω στον κόσμο, ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος με 40 εκατομμύρια νεκρούς. Μετά απ’ αυτά η κατάσταση χειροτέρεψε. Ήρθαν τα πυρηνικά, η ισορροπία του τρόμου. Πλέον ο τρόμος και ο φόβος βασιλεύουν παντού. 

    Τούτη η γυναίκα, καθώς έχει φτάσει στο έσχατο σημείο, καθώς όλοι την γέλασαν και την εκμεταλλεύτηκαν σκληρά, τούτη η απελπισμένη και βαθιά πονεμένη ψυχή, καθώς άκουσε για το Χριστό, δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Αλήθεια πόσοι άνθρωποι γύρω μας ακούν καθημερινά για το Χριστό, για τη σωτηρία που ΜΟΝΟΝ Αυτός προσφέρει (Πράξεις Δ/4: 12) «δωρεάν κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 8) και παρ’ όλα αυτά μένουν αδιάφοροι; Πόσες φορές ο Κύριος διαβαίνει από μπροστά τους, όμως δεν έχουν την πίστη να αρπαχτούν απ’ Αυτόν και να σωθούν αιωνίως. Μια ολόκληρη ανθρωπότητα, καθώς χάνεται μέσα στην ανταρσία, την αμαρτία και την αποστασία της, δεν επιλέγει το δρόμο της επιστροφής της στο Χριστό, για να θεραπευτεί από τις μάστιγές της. Δεν κάνει εκείνο το οποίο έκαναν οι κάτοικοι της Νινευή που εντυπωσίασαν τόσο πολύ το Θεό, που Τον έκαναν να αλλάξει γνώμη. Πόσο χαρακτηριστικά το αναφέρει ο αιώνιος λόγος του Θεού: «Και είδεν ο Θεός τα έργα αυτών, ότι επέστρεψαν από της οδού αυτών της πονηράς και μετεμελήθη ο Θεός περί του κακού, το οποίον είπε να κάμη εις αυτούς και δεν έκαμεν αυτό» (Ιωνάς Γ/3: 10). 

      Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει λύση, μπορεί να σταματήσει η ρύση του αίματος στον άνθρωπο και στην ανθρωπότητα γενικότερα. Τούτη η λύση περνάει μέσα από την ειλικρινή μετάνοια και την πίστη στη δύναμη του Θεού. Καθώς άκουσε για το Χριστό η γυναίκα αυτή, σε αντίθεση με τους πολλούς, δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη και αποφάσισε να έρθει κοντά Του. Όταν ένας άνθρωπος λάβει μια τέτοια σοβαρή απόφαση μέσα στη ζωή του, το πρώτο μεγάλο εμπόδιο που θα συναντήσει στην προσπάθειά του να ακουμπήσει το Χριστό είναι ο κόσμος και το φρόνημα αυτού. 

      Ο Ζακχαίος ήθελε να γνωρίσει το Χριστό, όμως ήταν κοντός στο ανάστημα και τον εμπόδιζε ο κόσμος και έτσι αναγκάστηκε να ανέβει πάνω σε μια συκομουριά (Λουκάς ΙΘ/19: 4). Όλοι μπροστά στη δύναμη του κόσμου είμαστε κοντοί, είμαστε μικροί, είμαστε αδύναμοι, όμως για εκείνον που θέλει να γνωρίσει το Χριστό πάντα υπάρχει λύση και πάνω απ’ όλα υπάρχει η υπόσχεση του Κυρίου: «τα αδύνατα παρά ανθρώποις είναι δυνατά παρά τω Θεώ» (Λουκάς ΙΗ/18: 27). 

    Τέσσερις άνθρωποι προσπαθούν να φέρουν έναν παραλυτικό μπροστά στον Κύριο, για να τον θεραπεύσει. «και μη δυνάμενοι να πλησιάσωσιν εις αυτόν εξ αιτίας του όχλου, εχάλασαν την στέγην όπου ήτο, και διατρυπήσαντες καταβιβάζουσι τον κράββατον, εφ' ου κατέκειτο ο παραλυτικός» (Μάρκος Β/2: 4). Και εδώ ο κόσμος είναι ένα μεγάλο εμπόδιο, όμως πάντα υπάρχει λύση. «Διότι πας ο αιτών λαμβάνει, και ο ζητών ευρίσκει, και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή» (Λουκάς ΙΑ/11: 10). 

     Η γυναίκα της ιστορίας μας δεν άφησε τα πλήθη να την εμποδίσουν, για να έρθει κοντά και να ακουμπήσει το Χριστό. Είχε βαθιά πίστη ότι, αν άγγιζε την άκρη του ιματίου Του, θα θεραπευόταν. Έτσι λοιπόν ήρθε κρυφά, μπήκε ανάμεσα στον όχλο, έσπρωξε, αγωνίστηκε, πλησίασε από πίσω τον Ιησού και άγγιξε το ρούχο Του με τη βεβαιότητα ότι θα γίνει καλά και ότι θα απαλλαγεί από την αρρώστια της. Ίσως εδώ αρχίσει μια ακατάσχετη φιλολογία. Γιατί να έρθει κρυφά; Γιατί τόσο δειλά; Μήπως δεν είχε εκτιμήσει σωστά την καλοσύνη του Κυρίου; Δε γνώριζε ότι ο ίδιος ο Κύριος ήταν Εκείνος που καλούσε όλους τους κουρασμένους και φορτωμένους να έρθουν κοντά Του, για να τους αναπαύσει; (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Ας μη μείνουμε σ’ αυτά, γιατί κινδυνεύουμε να κάνουμε το ίδιο λάθος που έκαναν και οι μαθητές στην περίπτωση του «εκ γενετούς τυφλού» (Ιωάννης Θ/9: 2), δηλαδή να μην αγγίξουμε το πρόβλημα, αλλά να το αποφύγουμε με διάφορα ανούσια σχόλια. 

     Το θέμα δεν είναι πώς θα πλησιάσεις τον Κύριο. Είναι βέβαιο ότι όπως κι αν είσαι, σε όποια κατάσταση απελπισίας και αν βρίσκεσαι ο Κύριος θα σε δεχτεί, αν τον πλησιάσεις με ταπείνωση και με ειλικρινή εκζήτηση. Θα δεχτεί την ψυχή με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια χαρά, με τον ίδιο πόθο, που δέχτηκε ο Πατέρας εκείνον το νέο που, αφού έζησε «ασώτως», επέστρεφε βρώμικος και ταλαιπωρημένος από τα γουρούνια της αμαρτίας (Λουκάς ΙΕ/15: 11-32). 

     Ο τρόπος με τον οποίον η γυναίκα τούτη διεκδίκησε τη σωτηρία της είναι πραγματικά θαυμαστός. Δεν πήγε στους μαθητές του Κυρίου, όπως έκανε ο πατέρας του δαιμονιζόμενου. (Μάρκος Θ/9: 17-29). Δεν έστειλε προς τον Κύριο μεσίτες, όπως έκανε ο εκατόνταρχος (Λουκάς Ζ/7: 1-10). Δεν πήγε ούτε καν μπροστά στο Χριστό, να πέσει στα πόδια Του, να τον παρακαλέσει, τίποτα απ’ όλα αυτά. Μόνη της κατέστρωσε ένα δικό της σχέδιο το οποίο απέδωσε και απέδωσε, γιατί στηριζόταν σε αληθινή πίστη. Πίστεψε ότι ο Χριστός δε θα την απογοητεύσει, όπως επί τόσα χρόνια έκαναν οι άνθρωποι. Άλλωστε ποιόν απογοήτευσε ο Κύριος; Σε ποιον υποσχέθηκε κάτι και δεν το έκανε; Ποιος έκραξε προς Αυτόν και δεν απάντησε και μάλιστα στον κατάλληλο χρόνο; 

      Πώς να τον πλησιάσει μια φτωχή, μια άσημη, μια δυστυχισμένη γυναίκα τον Κύριο μέσα σε έναν τόσο μεγάλο συνωστισμό την ώρα μάλιστα που Αυτός συζητεί με τον αρχισυνάγωγο της πόλης, τον Ιάειρο, ο οποίος ζητά από τον Κύριο να θεραπεύσει την δωδεκάχρονη κόρη του, που «πνέει τα λοίσθια» (Μάρκος Ε/5: 23). Όμως για το Χριστό δεν υπάρχουν διακρίσεις. Κοντά στο Χριστό υπάρχει θέση ασφαλώς για τον Ιάειρο, όμως υπάρχει θέση και για τούτη τη φτωχή και ταλαίπωρη γυναίκα. Κανένα δεν καταφρονεί ο Κύριος. Ο Απ. Παύλος, καθώς νουθετεί στην πίστη τον Τιμόθεο, του τονίζει ότι "ο Θεός θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Ευχαριστούμε το Θεό γι’ αυτό το «πάντες», καθώς ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. (Πράξεις Αποστόλων Ι/10: 34). 

      Ο πόθος της γυναίκας αυτής να συναντήσει το Χριστό ήταν μεγάλος και εκείνο που τον έκανε πιο μεγάλο ήταν η ατέρμονη ταλαιπωρία της. Ύστερα από δώδεκα χρόνια προσπαθειών, ύστερα από τη διασπάθιση όλων των χρημάτων και των περιουσιακών της στοιχείων βρίσκεται ακριβώς εκεί που ξεκίνησε. Φαντάζομαι τις σκέψεις που θα κυριαρχούσαν μέσα στο μυαλό της καθώς οι άνθρωποι την είχαν γελάσει και απογοητεύσει, αλλά και τις εισηγήσεις του εχθρού ψιθυριστά στο αυτί: “δε γίνεται τίποτα, είσαι χαμένη, δεν υπάρχει λύση… κλπ”. Τούτη η γυναίκα στην κατάσταση που βρισκόταν μια σκέψη της πέρασε από το μυαλό: “Αν πάω κοντά στο Χριστό και αγγίξω το ρούχο Του, είμαι σίγουρη ότι θα γίνω καλά”, Αυτός, σε αντίθεση με τους ανθρώπους δε γέλασε, δεν απογοήτευσε, δεν αδιαφόρησε ποτέ για κανέναν. 

     Ας προσέξουμε όμως μία ακόμα ιδιαίτερα σημαντική λεπτομέρεια. Ενώ η γυναίκα έκανε όλες αυτές τις σκέψεις, δεν έμεινε με τις σκέψεις της. Σηκώθηκε, βάδισε και σε λίγο άγγιζε τον Κύριο. Δεν αρκούν οι ωραίες σκέψεις, δεν αρκούν τα ωραία λόγια, χρειάζεται η πίστη μας να γίνει πράξη. Χρειάζεται να «αγγίξουμε» τον Κύριο πρακτικά μέσα στη ζωή μας. Πρακτικά σημαίνει: «πλησιάσα όπισθεν ήγγισε το άκρον του ιματίου Αυτού και παρευθύς εστάθη η ρύσις του αίματος αυτής».

     Μέσα σ’ εκείνον το μεγάλο συνωστισμό, που τα πλήθη συνέθλιβαν τον Ιησού, η γυναίκα αυτή σύρθηκε πίσω από τον Ιησού και άγγιξε το άκρον από το ρούχο Του και αμέσως έγινε αποκατάσταση της υγείας της και σταμάτησε η ρύση του αίματος. Αμέσως ο Κύριος αντιλήφθηκε τη δύναμη που έφυγε από πάνω Του, στράφηκε προς τον όχλο και ρώτησε: "Ποιος άγγιξε τα ιμάτιά μου;" Στην ερώτηση αυτή οι μαθητές ρωτούσαν με απορία τον Κύριο: Εδώ τόσοι άνθρωποι σε συνθλίβουν, Κύριε, και συ λέγεις “ποιος με άγγιξε;” Ναι, λέει ο Κύριος, από όλους αυτούς που με σπρώχνουν και με συνθλίβουν μόνον ένας πραγματικά με άγγιξε. 

     Ήταν ένα άγγιγμα πίστεως που είχε σαν αποτέλεσμα να αποσπαστεί από πάνω Του δύναμη τέτοια, που την αισθάνθηκε αμέσως ο Κύριος. Η γνήσια πίστη ποτέ δεν περνάει απαρατήρητη από τον Κύριο. Μπορεί πλήθη να συνωστίζονται γύρω από το Χριστό, όμως μόνον η πίστη μπορεί να Τον αγγίξει και μόνον αυτή σώζει τον απελπισμένο άνθρωπο. Αυτή η επαφή δεν έχει να κάνει με τη φυσική έννοια της επαφής, είναι πνευματική, είναι επαφή πίστης. 

     Την αισθάνθηκε τούτη την επαφή ο Κύριος, αλλά την αισθάνθηκε και η γυναίκα καθώς μπήκε μέσα στο σώμα της η δύναμη του Κυρίου και της χάρισε την υγεία της. Συνεχίζοντας να είναι φοβισμένη, αφού έλαβε τη θεραπεία της, προσπαθεί να φύγει, να απομακρυνθεί αθόρυβα, όπως είχε έρθει. Πάρα πολλοί άνθρωποι μέσα στον πόνο και την απελπισία τους έρχονται στον Κύριο και όταν πάρουν αυτό που θέλουν, φεύγουν και χάνονται μέσα στον κόσμο χωρίς να επιδιώξουν να αποκτήσουν ζωντανή γνωριμία και σχέση με τον Κύριο. Αποτέλεσμα αυτής της στάσης είναι να ξαναγυρίσουν στον κόσμο και στην παλιά τους κατάσταση. Όμως ο Κύριος, που θαύμασε την πίστη της, δε θέλει να την αφήσει στην αφάνεια. Θέλει να αποκαλύψει την πίστη της και να την παρουσιάσει ως ένα παράδειγμα για μίμηση και πάνω απ’ όλα θέλει να της δώσει την ευκαιρία να Τον γνωρίσει προσωπικά. Αυτή άλλωστε είναι και η μεγαλύτερη ανάγκη του ανθρώπου. Να γνωρίσει προσωπικά το Χριστό, που είναι ο μόνος κεχρησμένος από το Θεό Σωτήρας του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 12). που είναι ο μόνος που πέθανε για μας πάνω στο σταυρό και πλήρωσε Αυτός για τις αμαρτίες μας (Α΄ Πέτρου Β/2: 24). 

      Οι χριστιανοί της Κορίνθου είχαν κατά κάποιο τρόπο διασπαστεί και έλεγαν: «εγώ μεν είμαι του Παύλου, εγώ δε του Απολλώ, εγώ δε του Κηφά, εγώ δε του Χριστού». Έρχεται λοιπόν ο Απ. Παύλος να τους πει: «διεμερίσθη ο Χριστός; μήπως ο Παύλος εσταυρώθη διά σας; ή εις το όνομα του Παύλου εβαπτίσθητε;" (Α΄ Κορινθίους Α/1: 12,13). 

      Η γυναίκα της περικοπής μας μέσα στο φόβο και τον τρόμο της κατάλαβε ότι γι’ αυτήν ρωτάει ο Κύριος και πήρε θάρρος και αφού πλησίασε Αυτόν, του είπε όλη την αλήθεια για τον εαυτό της. Καθώς έλαβε τη θεραπεία της, έδωσε μια δημόσια ομολογία γεμάτη ευγνωμοσύνη, για ό,τι της είχε συμβεί. Η δημόσια ομολογία της είχε σαν αποτέλεσμα ο Κύριος να επαινέσει την πίστη της και να της πει κι Αυτός δημόσια ότι η ειρήνη Του ήταν μαζί της. Κανένας και ποτέ δεν άγγιξε με πίστη τον Ιησού χωρίς Εκείνος να το γνωρίζει και χωρίς αυτός που Τον άγγιξε να φύγει με κάποια ευλογία στην καρδιά του. Κανένας δεν πίστεψε και δεν ομολόγησε ποτέ δημόσια το Χριστό χωρίς να πάρει τη διαβεβαίωση της αιώνιας σωτηρίας. 

      Ψυχή, που είσαι "φορτωμένη" και "κουρασμένη", πήγαινε στο Χριστό που είναι δίπλα σου, στο σπίτι, στο γραφείο και πες του όλη την αλήθεια για τον εαυτό σου. Πες του κάθε τι που σε αφορά. Πες του το πρόβλημά σου, τον πόνο σου, όσο βαθύς και αν είναι. Ποτέ μην ξεχάσεις ότι ο Κύριος ενδιαφέρεται προσωπικά για σένα και θέλει να έχει επαφή και επικοινωνία μαζί σου. Μόνον η προσωπική γνωριμία με το Χριστό θα γιατρέψει τον κάθε άνθρωπο από την όποια του μάστιγα και θα γίνει καλά. Όταν ο άνθρωπος γνωρίζει το Χριστό και ζει κάτω από τη σκιά της δικής Του φιλίας, δεν μπορεί να παραμένει άρρωστος, αντίθετα θα λάβει από Εκείνον τέλεια και ολοκληρωτική θεραπεία. 

      Πολλοί πεθαίνουν όχι γιατί δεν υπάρχει γιατρός και φάρμακο, αλλά γιατί δεν προσφεύγουν στο γιατρό. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα πνευματικά. Σήμερα υπάρχουν τόσα ναυάγια και τόσες συντετριμμένες καρδιές γύρω μας, γιατί αρνήθηκαν να γνωρίσουν το Χριστό. Στο ευαγγέλιο του «Ματθαίον» (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 36), αναφέρεται το εξής χαρακτηριστικό: «όσοι (Τον) ήγγισαν, ιατρεύθησαν». Πλήθη μεγάλα δια μέσου των αιώνων που είχαν πάθει πολλά και είχαν δαπανήσει τα πάντα και η κατάστασή τους πήγαινε προς το χειρότερο, καθώς μια μέρα άγγιξαν με πίστη, με μετάνοια, με ταπείνωση, με συντριβή, τον «ιατρό των ψυχών και των σωμάτων» γιατρεύτηκαν. Σ’ εκείνον που με αληθινή πίστη αγγίζει το Χριστό έρχεται ο Κύριος να διοχετεύσει τις δικές Του δυνάμεις και να πει στην ψυχή: «η πίστις σου σε έσωσεν. Ύπαγε με ειρήνη και έσω υγιείς από της μάστιγός σου». 

      Όπως η Μάρθα, σε αντίθεση με την αδελφή της τη Μαρία ασχολείτο με πολλά πράγματα, έτσι κι εμείς απασχολούμαστε με διάφορα πράγματα στις μέρες μας, ακόμα και με το έργο του Θεού, την εκκλησία, και πολλές φορές είμαστε έτοιμοι να πούμε πολλά και να υποδείξουμε περισσότερα ενεργώντας με έναν φυσικό τρόπο, όμως αυτό που έχουμε ανάγκη είναι η πνευματική επαφή με τον Κύριο. Ο Κύριος είπε ότι η Μαρία που καθόταν στα πόδια Του διάλεξε την αγαθή μερίδα (Λουκάς Ι/10: 42). 

     Στην προσευχή μας να έχουμε πάντοτε ένα σοβαρό αίτημα. "Κύριε, δε θέλω απλά να είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς που μαζεύονται απλώς τριγύρω Σου στην εκκλησία την Κυριακή ή μια άλλη μέρα, η ανάγκη μου είναι πολύ μεγαλύτερη". Χρειάζομαι την άμεση προσωπική Σου επέμβαση. Πιστεύω Κύριε πως το μυστικό της γιατρειάς μου βρίσκεται στα ματωμένα Σου χέρια. Όπως τούτη η γυναίκα της περικοπής, με μοναδικό μου εφόδιο την πίστη που νοιώθω μέσα στην ψυχή μου, αγγίζω και εγώ δειλά – δειλά το άκρον του ιματίου Σου και σ' ευχαριστώ για τη δύναμη που διοχετεύεις και στη δική μου ανήμπορη ψυχή. Σ’ ευχαριστώ για τα λόγια που ψιθυρίζεις και στη δική μου καρδιά : «…. η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε με ειρήνη και έσω υγιής από της μάστιγός σου». 

    Οι περιστάσεις της ζωής δεν έχουν αλλάξει, είναι οι ίδιες και σήμερα. Παντού και πάντοτε υπάρχουν οι ίδιες ανάγκες, καθώς τα προβλήματα είναι τα ίδια και υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που η ζωή τους είναι άδεια, έχουν φόβους για το μέλλον, αισθάνονται μόνοι, ανήμποροι. Ο Ιησούς είναι εδώ και είναι ο ίδιος. Μπορούμε να Τον αγγίξουμε με πίστη, με προσευχή, με υπακοή και με την αφιέρωση της ζωής μας. Ας πλησιάσουμε και ας Τον αγγίξουμε λοιπόν. Ας μην αφήσουμε τη μέριμνα, την καθημερινότητα και πάνω απ’ όλα την απιστία να μας καταβάλει. 

     Όταν μαζευόμαστε για να Τον δοξάσουμε, να μην είναι κάτι τυπικό, ένας ύμνος, λίγο κήρυγμα και να φύγουμε. Ας ερχόμαστε με πίστη, ας προσευχόμαστε με τη βεβαιότητα ότι θα Τον αγγίξουμε. Έτσι θα φτάσουμε κοντά Του και θα αισθανθούμε την αγάπη Του, την Αγιότητά Του, έτσι θα αποκαλυφθεί μέσα στη ζωή μας και η ψυχή μας θα γίνει συμμέτοχη της δόξης Αυτού (Ρωμαίους Η/8: 17). ---