Βιβλίο «ΛΕΥΙΤΙΚΟΎ» , κεφ. Α’.
Ο Θεός μέσα στην Πανσοφία Του έπλασε τον άνθρωπο και τον εγκατέστησε στον Παράδεισο, που ήταν ένας χώρος απόλυτης ευδαιμονίας, χαράς και ευτυχίας γι’ αυτόν. Στον ονειρεμένο αυτό κήπο του Παραδείσου ο Θεός κατέβαινε τα ωραία εκείνα δειλινά και συνομιλούσε με τον άνθρωπο έχοντας κοινωνία μαζί του (Γένεση Γ/3: 8). Μέσα σ’ αυτό το ειδυλλιακό περιβάλλον δεν άργησε να μπει η αμαρτία. Ο άνθρωπος παρασυρμένος από τον αιώνιο εχθρό της ψυχής, τον "ανθρωποκτόνο" διάβολο, που είναι «ο πατέρας του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44) παράκουσε το Θεό με αποτέλεσμα να αμαρτήσει, να αποστατήσει και στη συνέχεια να εδιωχθεί από τον Παράδεισο (Γένεση Γ/3: 24).
Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε ο άνθρωπος έξω από το χώρο της Εδέμ, μακριά από την παρουσία του Θεού, αισθάνθηκε την ανάγκη να επικοινωνήσει με τον πλάστη και δημιουργό του. Πώς όμως να επικοινωνήσει; Η αμαρτία είχε μπει στη ζωή του και είχε δημιουργήσει μεγάλο και αξεπέραστο χάσμα. Είχε ορθώσει ανυπέρβλητα εμπόδια και πλέον κάθε επικοινωνία με το Θεό ήταν αδύνατη. Για να υπάρξει επικοινωνία, έπρεπε να τακτοποιηθεί το μεγάλο και απροσπέλαστο εμπόδιο της αμαρτίας. Για να φύγει από το μέση αυτό το εμπόδιο ή θα έπρεπε ή ο άνθρωπος να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις για να το πετύχει, πράγμα αδύνατον, ή θα έπρεπε να ακολουθήσει τον τρόπο τον οποίον υποδείκνυε ο Θεός.
Ο Θεός παρά την αμαρτία του ανθρώπου δεν τον εγκατέλειψε, δεν απομακρύνθηκε από κοντά του, αλλά συνέχισε να ενεργεί με αγάπη, για να τον προσεγγίσει και να τον φέρει κοντά Του, για να συνάψει μία στενή αιώνια πνευματική σχέση μαζί του. Δια του προφήτου «Ιεζεκιήλ» (ΛΓ/33: 11) παραγγέλνει προς το λαό Του: «Πες τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;»
Η αμαρτία στέκεται ένα αξεπέραστο εμπόδιο στη σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Χωρίζει τον αμαρτωλό άνθρωπο από τον δίκαιο Θεό, έτσι ώστε να μη μπορεί να υπάρξει καμία επαφή ή επικοινωνία μαζί Του. Σύμφωνα με τον αιώνιο λόγο του Θεού «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Συνεπώς ο άνθρωπος θα έπρεπε να πεθάνει εξαιτίας της αμαρτίας του. Μέσα στην Πανσοφία Του ο Θεός από αγάπη για τον άνθρωπο είχε συλλάβει ένα σχέδιο σωτηρίας του ανθρώπου πάνω στη βάση της "εξιλέωσης" του αμαρτωλού.
Η λέξη «εξιλέωση» σημαίνει «εξευμένιση, κατευνασμός, κάλυψη αμαρτιών». Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να εξιλεωθεί από την αμαρτία με την οποίαν έχει γεννηθεί και ζει καθημερινά (Ψαλμός ΝΑ/51: 5, Ρωμαίους Γ/3: 23, 24). Ο Αδάμ με την παρακοή του στο Θεό έχασε την κοινωνία μαζί Του και κληροδότησε στους απογόνους του την αμαρτία και το θάνατο. Ο Απ. Παύλος εξηγεί στους Χριστιανούς της Ρώμης: «καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμαίους Ε/5: 12).
Στην κατάσταση της αμαρτίας και της απομάκρυνσης από το Θεό που βρέθηκε ο άνθρωπος, κανένας δε μπορούσε να του προσφέρει σωτηρία. Δε μπορούσε αδελφός να σώσει αδελφό. "ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν, μηδέ να δώση εις τον Θεόν λύτρον δι' αυτόν" (Ψαλμός ΜΘ/49: 7). Προκειμένου να επιτευχθεί η εξιλέωση, δηλαδή η κάλυψη της αμαρτίας και η απαλλαγή του ανθρώπου απ’ αυτήν, θα έπρεπε, χάριν της Θείας Δικαιοσύνης, να γίνει μία προσφορά από μια τέλεια και αναμάρτητη ζωή. Στην "Παλαιά Οικονομία" σύμφωνα με τις οδηγίες του Θεού οι Ισραηλίτες έπρεπε να προσφέρουν θυσίες αθώων ζώων ή πτηνών (νεοσσούς περιστεριών ή τρυγόνια) προκειμένου να κάνουν εξιλέωση (Έξοδος ΚΘ/29: 36 & Λευιτικό Δ/4: 20).
Έτσι λοιπόν, για να γίνει εξιλέωση της αμαρτίας, έμπαινε ανάμεσα στο δίκαιο Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο ένα «αθώο ζώο» και πέθαινε αυτό στη θέση του αμαρτωλού ανθρώπου. Με τον τρόπο αυτό "σκεπαζόταν" η αμαρτία, ώστε να μην τη βλέπει ο δίκαιος Θεός και ταυτόχρονα προστατευόταν ο αμαρτωλός άνθρωπος από τη δίκαιη οργή του Θεού. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος επικοινωνίας του ανθρώπου με το Θεό. Σε ολόκληρη της Παλαιά Διαθήκη γίνεται ιδιαίτερος λόγος για την «εξιλαστήρια θυσία».
ΕΞΙΛΕΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ.
Η λέξη "εξιλεώνω" σημαίνει στο αρχικό κείμενο "σκεπάζω". Ο Νόμος δήλωνε ότι όποιος ερχόταν ενώπιον του Θεού έπρεπε να είναι καθαρός και αμόλυντος. Ο Θεός δεν παραβλέπει ούτε επιδοκιμάζει την αμαρτία, όποια μορφή και αν έχει αυτή (Αβακούμ Α/1: 13). Έτσι λοιπόν το άτομο που είχε αμαρτήσει για οποιονδήποτε λόγο, έπρεπε πρώτα να προσφέρει μία προσφορά για αμαρτία ή ενοχή προκειμένου να γίνει αποκατάσταση, να "σκεπαστεί" η αμαρτία του και να είναι ευπρόσδεκτο μπροστά στο Θεό. Με την προσφερόμενη θυσία, που γινόταν με τη θέλησή του, αναγνώριζε και διακήρυττε δημόσια την αμαρτία του και επικαλείτο το Έλεος του Θεού, τη στοργική Του καλοσύνη, την μακροθυμία και τους οικτιρμούς Του προς το λαό Του.
Το βιβλίο του «ΛΕΥΙΤΙΚΟΥ» κυρίως θέλει να μας διδάξει δύο σπουδαίες αλήθειες:
1/ Άγιοι θέλετε είσθαι, διότι Εγώ Κύριος ο Θεός σας είμαι Άγιος.
2/ Η αμαρτία χωρίζει τον άνθρωπο από τον Άγιο Θεό.
Γι’ αυτό το λόγο στο πρώτο κεφάλαιό του γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στη «θυσία του Ολοκαυτώματος». Στη θυσία αυτή υπήρχαν τρεις βαθμίδες ανάλογα με την οικονομική κατάσταση και το σκοπό του προσφέροντος: Ένα βόδι από το κοπάδι (εδ. 3), ή ένα πρόβατο ή κατσίκι από κοπάδι (εδ. 10), ή ένα τρυγόνι ή ένα μικρό περιστέρι. Όλα τα προσφερόμενα ζώα θα έπρεπε να είναι αρσενικά, ήμερα και χωρίς κανένα απολύτως ελάττωμα.
Αυτός που προσέφερε το ζώο το έφερνε στην είσοδο της σκηνής του Μαρτυρίου κοντά στο χάλκινο θυσιαστήριο (εδ. 3) και ακουμπούσε το χέρι του στο κεφάλι του θύματος (εδ. 4). Στη συνέχεια έσφαζε το βόδι (εδ. 5) ή το αρνί, ή το κατσίκι (εδ. 11) και αφού το έγδερνε, το τεμάχιζε σε κομμάτια (εδ. 6, 12) και αμέσως μετά έπλενε τα εντόσθια και τα πόδια με νερό (εδ. 9, 13).
Η συνέχεια ανήκε στους ιερείς, οι οποίοι ράντιζαν με το αίμα του ζώου γύρωθεν το θυσιαστήριο (εδ. 5, 11). Μετά απ’ αυτά πάνω στη φωτιά του θυσιαστηρίου, η οποία δεν έσβηνε ποτέ, τοποθετούσαν τα κομμάτια του ζώου (εδ. 8, 12). Το προσφερόμενο ζώο καιγόταν ολοκληρωτικά και δεν έμενε απ’ αυτό τίποτα απολύτως παρά μόνον στάχτη. Με τη στάχτη αυτή ράντιζαν τον κόσμο που συμβολικά καθαριζόταν.
Ιδιαίτερη σημασία είχε η ετήσια "Ημέρα του Εξιλασμού" ή "Ημέρα των Καλύψεων" του λαού Ισραήλ όταν ο αρχιερέας, μία φορά το χρόνο, έμπαινε στα "Άγια των Αγίων" και ράντιζε με αίμα το σκέπαστρο (το ιλαστήριον) της Κιβωτού της Διαθήκης. Πριν την είσοδό του στα "Άγια των Αγίων" προσέφερε θυσίες ζώων και έκανε εξιλέωση για τον εαυτόν του, για το ιερατείο και για το λαό (Λευιτικό ΙΣ/16). Τα ζώα που θυσιάζονταν θα έπρεπε να είναι τέλεια και με τον τρόπο αυτό της θυσίας δινόταν «ζωή αντί ζωής». Καθώς λοιπόν χυνόταν το αίμα και ραντιζόταν μ’ αυτό το θυσιαστήριο, γινόταν "εξιλέωση της αμαρτίας" (Λευιτικό ΙΖ/17: 11).
Πολλές φορές η μεγαλύτερη μερίδα του λαού, ζώντας μακριά από το Θεό, συμμετείχε τυπικά στις θυσίες, χωρίς ουσιαστική πίστη. Ο Θεός διά του Προφήτη "Ωσηέ" (κεφ. Σ/6, εδ. 6) τους προειδοποιεί: "έλεος θέλω, και όχι θυσία και επίγνωση Θεού περισσότερο, παρά ολοκαυτώματα". Ο Θεός ήθελε να έχουν αγάπη μέσα τους γι' Αυτόν και για τους ανθρώπους γύρω τους και όχι να κάνουν τυπικές θυσίες. Ήθελε να Τον αναγνωρίσουν ως Θεό τους, παρά να του προσφέρουν ολοκαυτώματα, χωρίς η καρδιά του να έχει επίγνωση Θεού.
ΕΞΙΛΕΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ.
Οι Χριστιανοί δεν προσφέρουν ολοκαυτώματα, αλλά προσφέρουν μια συνεχή πνευματική θυσία.
Η εξιλέωση που γινόταν με τον παραπάνω τρόπο είναι γεγονός ότι δεν ήταν πλήρης "επειδή, ο νόμος, ο οποίος αποτελεί σκιά των μελλοντικών αγαθών, όχι την ίδια την εικόνα των πραγμάτων, δεν μπορεί ποτέ με τις ίδιες θυσίες που προσφέρονται, πάντοτε, κάθε χρόνο, να τελειοποιήσει αυτούς που προσέρχονται" (Εβραίους Ι/10: 1). Όλα αυτά που γίνονταν στην «Παλαιά Οικονομία» δεν ήταν παρά τύποι, σκιές και προεικόνιση μιας άλλης τέλειας και μοναδικής θυσίας εξιλέωσης που θα γινόταν από τον Άγιο και Αναμάρτητο Υιό του Θεού του ζώντος, ο οποίος για το σκοπό αυτό προσφέρθηκε με τη θέλησή Του ως "αμνός του Θεού" χωρίς ψεγάδι και χωρίς καμία κηλίδα. Ο Ιησούς ερχόμενος στον κόσμο μας λέει: "«Θυσία και προσφορά δεν θέλησες, αλλά μου ετοίμασες ένα σώμα. Σε ολοκαυτώματα και προσφορές περί αμαρτίας δεν ευαρεστήθηκες. Τότε, είπα: Δες, έρχομαι, (στον τόμο τού βιβλίου είναι γραμμένο για μένα), για να κάνω, ω Θεέ, το θέλημά σου» (Εβραίους Ι/10: 5-7).
Ο Κύριος Ιησούς δεν ήρθε για να διαιωνίσει τις θυσίες, τα ολοκαυτώματα και τις προσφορές, οι οποίες ήταν "τύποι" και σκιές των "μελλόντων αγαθών" και πλέον δεν είχαν την επιδοκιμασία του Θεού από τη στιγμή που είχε έρθει ο Υιούς Του, "ο αμνός του Θεού", που θα σήκωνε την αμαρτία του κόσμου. Ήρθε ως "ο Μονογενής Υιός του Θεού". Ήταν το "σπέρμα της γυναικός" (Γένεση Γ/3: 15) και σκοπός Του ήταν να καταστρέψει τα έργα του διαβόλου, να συντρίψει το σατανά στο κεφάλι, ενώ Αυτός επρόκειτο να πληγεί στη φτέρνα. Με τον τρόπο αυτό και σύμφωνα με τα προαιώνια και θαυμαστά σχέδια του Θεού ο Θεός θα πρόσφερε έναν Σωτήρα για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Έτσι λοιπόν ο Θεός "Αυτόν που δεν γνώρισε αμαρτία τον έκανε αμαρτία για μας, ώστε να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη του Θεού δι' Αυτού" (Β' Κορινθίους Ε/5: 21).
Ο Ιησούς έρχεται στο κόσμο και θυσιάζεται και "καίγεται ολοκληρωτικά" πάνω στο σταυρό από τη φωτιά της "Θείας Κρίσης" και με τον τρόπο αυτό Αυτός γίνεται η "εξιλαστήρια θυσία" για τις αμαρτίες μας. Στην επιστολή "Α' Ιωάννου" (κεφ. Β/2, εδ. 2) αναφέρεται: "Αυτός είναι μέσον εξιλασμού για τις αμαρτίες μας και όχι μονάχα για τις δικές μας, αλλά και για τις αμαρτίες όλου τού κόσμου". Αντί η φωτιά να πέσει πάνω μου και πάνω σου, έπεσε πάνω στον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος για χάρη ημών των αμαρτωλών φορτώθηκε τις αμαρτίες μας και με τη θυσία Του εξόφλησε το χρέος των αμαρτιών μας. Η μοναδική και ανεπανάληπτη αυτή θυσία έφερε την πλήρη εξιλέωση της ανθρώπινης αμαρτίας. Ο μόνος τρόπος για να σκεπαστεί η αμαρτία μας από τα μάτια του Άγιου Θεού, είναι η θυσία του Ιησού Χριστού.
Ο Ιησούς Χριστός απόλυτα προσηλωμένος στη διάπραξη του θελήματος του Πατέρα Θεού, λέγει διά του Δαβίδ: «χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου» (Ψαλμός Μ/40: 8). Έτσι λοιπόν «όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία» (Γαλάτας Δ/4: 4,5). Ο Ιησούς Χριστός άφησε τη δόξα που είχε στον ουρανό και ήρθε ανάμεσά μας. «αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους Β/2: 7). Στην επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. Β/2, εδ. 17) αναφέρεται: «Όθεν έπρεπε να ομοιωθεί κατά πάντα με τους αδελφούς, διά να γίνει ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, διά να κάμνει εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού».
Όλες οι θυσίες της Π.Δ. προεικόνιζαν και υποδείκνυαν τον ερχομό του Μεσσία καθώς και την μοναδική "θυσία ολοκαυτώματος", που θα γινόταν από Εκείνον, προκειμένου οριστικά και αμετάκλητα να απαλλαγεί ο άνθρωπος από την αμαρτία του. Ως τέλειος και αναμάρτητος ο Ιησούς Χριστός με τη θυσία ολοκαυτώματος πάνω στο σταυρό του Γολγοθά αποτέλεσε τη μεγάλη προσφορά του ουρανού για την εξιλέωση της ανθρώπινης αμαρτίας και κατά συνέπεια την απαλλαγή του ανθρώπου από τον "αιώνιο θάνατο" (Β’ Κορινθίους Ε/5: 21). Έτσι λοιπόν κατά τον ορισμένον καιρόν «ο Χριστός απέθανε διά τας αμαρτίας ημών κατά τας γραφάς» (Α’ Κορινθίους ΙΕ/15: 3). Ο Απ. Πέτρος αναφέρει: «όστις τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, διά να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη, αποθανόντες κατά τας αμαρτίας με του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε» (Α’ Πέτρου Β/2: 24). Και στην ίδια επιστολή συμπληρώνει: «ο Χριστός άπαξ έπαθε διά τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, διά να φέρει ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε διά του πνεύματος» (Α’ Πέτρου Γ/3: 18). Ο Προφήτης "Ησαΐας" επτακόσια χρόνια προ Χριστού προβλέποντας διά Πνεύματος Αγίου την εξιλαστήρια θυσία του Ιησού Χριστού αναφέρει: «Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν» (Ησαΐας ΝΓ/53: 5).
Σύμφωνα με την επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 12) «αυτός αφού προσέφερε μίαν θυσίαν υπέρ αμαρτιών, κάθισε διαπαντός εν δεξιά του Θεού». Ο Ιησούς Χριστός με την απόλυτη υπακοή Του στον Πατέρα Θεό έγινε «ο άμωμος Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννης Α/1: 29, 36 – Α’ Κορινθίους Ε/5: 7 – Αποκάλυψη Ε/5: 12 & ΙΓ/13: 8). Η συγχώρηση των αμαρτιών μας γίνεται μέσω του «αθώου αίματος» του Ιησού Χριστού που χύθηκε πάνω στο σταυρό. Σύμφωνα με τον συγγραφέα της επιστολής «προς Εβραίους» (Θ/9: 22) «με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις». Ο λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει: «το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α’ Ιωάννου Α/1: 7 – Εβραίους Θ/9: 13,14 – Αποκάλυψη Α/1: 5).
Η τέλεια και αναμάρτητη ζωή του Χριστού δόθηκε ως «θυσία ολοκαυτώματος» και ο Κύριος κάηκε ολοκληρωτικά πάνω στο θυσιαστήριο του σταυρού για την εξιλέωση της αμαρτίας μας και τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Πρόκειται για μία θυσία «εις οσμήν ευωδίας» στο Θεό, σαν ένα ευωδιαστό άρωμα στην παρουσία Του. Ο Ίδιος ο Κύριος διακήρυξε: «ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθεί, αλλά διά να υπηρετήσει και να δώσει την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Μάρκος Ι/10: 45).
Ο Θεός έκανε δυνατή τη συμφιλίωση μεταξύ του Ίδιου και του αμαρτωλού ανθρώπου, μέσω της εξιλαστήριας θυσίας του Χριστού, μέσω του τέλειου και ολοκληρωμένου Έργου του σταυρού.
Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: «Διότι εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν διά του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ, μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή διά της ζωής αυτού και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμενοι εις τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ελάβομεν τώρα την φιλίωσιν» (Ρωμαίους Ε/5: 11). Δεν υπάρχει άλλος τρόπος προσέγγισης - συμφιλίωσης του ανθρώπου με το Θεό παρά μόνον διά Ιησού Χριστού. Ο Θεός δεν προσεγγίζεται με κανέναν απολύτως άλλο τρόπο. Δε μπορεί ο άνθρωπος να πλησιάσει το Θεό με την καλοσύνη του, με τα καλά του έργα, με τη φαινομενική του ευσέβεια και βεβαίως σε καμία περίπτωση με το όνομα του δόγματός του. Ο Θεός προσεγγίζεται μόνον μέσω του Ιησού Χριστού. Στην επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10: 19) αναφέρεται: «Έχοντες λοιπόν, αδελφοί, παρρησίαν να εισέλθωμεν εις τα άγια διά του αίματος του Ιησού, διά νέας και ζώσης οδού, την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς διά του καταπετάσματος, τουτέστι της σαρκός αυτού».
Στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» (Δ/4: 12) ο Απ. Πέτρος διακηρύσσει την ημέρα της Πεντηκοστής προς όλο το λαό: «και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν».
Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Ε/5, εδ. 6-10) ο Απ. Παύλος αναφέρει:
6 Επειδή ο Χριστός, ότε ήμεθα έτι ασθενείς, απέθανε κατά τον ωρισμένον καιρόν υπέρ των ασεβών.
7 Διότι μόλις υπέρ δικαίου θέλει αποθάνει τις επειδή υπέρ του αγαθού ίσως και τολμά τις να αποθάνει
8 αλλ' ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών
9 Πολλώ μάλλον λοιπόν αφού εδικαιώθημεν τώρα διά του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής δι' αυτού.
10 Διότι εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν διά του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ, μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή διά της ζωής αυτού.
Ο άνθρωπος σύμφωνα με το Νόμο του Θεού και σύμφωνα με τους κανόνες της Θείας δικαιοσύνης έπρεπε να πεθάνει εξαιτίας της αμαρτίας του. Όμως ο Θεός από αγάπη και μόνον δεν άφησε τον άνθρωπο να πεθάνει, αλλά έστειλε τον Υιόν του το Μονογενή, το «εσφαγμένον αρνίον προ καταβολής κόσμου» (Α’ Πέτρου Α/1: 20) και πέθανε Αυτός στη θέση μας, ικανοποιώντας έτσι τη Θεία Δικαιοσύνη και ταυτόχρονα προσφέροντας συγχώρηση στον μετανοημένο αμαρτωλό άνθρωπο. Έτσι διά Ιησού Χριστού επιτεύχθηκε «ειρήνη με το Θεό» (Ρωμαίους Ε/5: 1). Πόσο αποκαλυπτικός είναι ο Απ. Παύλος γράφοντας προς τους Χριστιανούς της πόλεως των Κολοσσών:
19 διότι εν αυτώ ηυδόκησεν ο Πατήρ να κατοικήση παν το πλήρωμα
20 και δι' αυτού να συνδιαλλάξη τα πάντα προς εαυτόν, ειρηνοποιήσας διά του αίματος του σταυρού αυτού, δι' αυτού, είτε τα επί της γης είτε τα εν τοις ουρανοίς.
21 Και σας, οίτινες ήσθε ποτέ απηλλοτριωμένοι και εχθροί κατά την διάνοιαν με τα έργα τα πονηρά,
22 τώρα όμως διήλλαξε προς εαυτόν διά του σώματος της σαρκός αυτού διά του θανάτου, διά να σας παραστήση ενώπιον αυτού αγίους και αμώμους και ανεγκλήτους,
23 εάν επιμένητε εις την πίστιν, τεθεμελιωμένοι και στερεοί και μη μετακινούμενοι από της ελπίδος του ευαγγελίου, το οποίον ηκούσατε, του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν, του οποίου εγώ ο Παύλος έγεινα υπηρέτης (Κολοσσαείς Α/1: 19-23).
Αυτός ήταν ο λόγος που ο Ιησούς Χριστός ήρθε ανάμεσά μας, «έγινε όμοιος με ημάς παρ’ εκτός αμαρτίας» (Φιλιππησίους Β/2: 7). Ο μαθητής της αγάπης, ο "Ιωάννης", στην πρώτη επιστολή του (κεφ. Δ/4, εδ. 10) αναφέρει: «Εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ' ότι αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών». Και ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Β/2, εδ. 17) μας διευκρινίζει: «Όθεν έπρεπε να ομοιωθή κατά πάντα με τους αδελφούς, διά να γίνει ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, διά να κάμνει εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού».
Με την εξιλαστήρια θυσία του Ιησού Χριστού εξαλείφθηκε ο λόγος της καταδίκης του ανθρώπου και πλέον το Έλεος και η Αγάπη του Θεού έρχονται να σκεπάσουν τον αμαρτωλό άνθρωπο, να τον συμφιλιώσουν με τον Άγιο Θεό και να του χαρίσουν αιώνια ζωή. «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Για ό,τι πλέον συμβεί ακούσια στη ζωή μας που είναι αντίθετο με το θέλημα του Θεού και πάλι ο «Ιωάννης» έρχεται να μας διαβεβαιώσει: «Τεκνία μου, ταύτα σας γράφω διά να μη αμαρτήσητε. Και εάν τις αμαρτήση, έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν τον δίκαιον και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου» (Α’ Ιωάννου Β/2: 1,2).
Η εξιλέωση έγινε, το τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο του Σταυρού του Χριστού έχει ολοκληρωθεί. Αυτό σημαίνει το «τετέλεσται» του Κυρίου πάνω στο σταυρό, η ζωή νίκησε το θάνατο, η αγκαλιά του Πατέρα Θεού άνοιξε. Ο Θεός δε ζητάει τίποτα άλλο από τον αμαρτωλό άνθρωπο, αρκεί σ’ Αυτόν η ολοκληρωμένη, αιώνια εξιλαστήρια προσφορά του Ιησού Χριστού. Ο Θεός ευαρεστήθηκε σ’ αυτήν και «ανέστησεν Αυτόν από τους νεκρούς λύσας τας ωδίνας του θανάτου, διότι δεν ήτο δυνατόν να κρατήται υπ' αυτό» (Πράξεις ΙΓ/13: 30). Πλέον όποιος έχει το Χριστό έχει τη ζωή (Α’ Ιωάννου Ε/5: 12), ο δε Θεός μαζί με το Χριστό μας χαρίζει τα πάντα.
Ωστόσο, για να απολαύσει ο αμαρτωλός άνθρωπος τη μοναδική σωτηρία που προσφέρει ο Θεός διά Ιησού Χριστού, θα πρέπει να μετανοήσει ειλικρινά για τον «παρελθόντα καιρόν», για τον «καιρόν της αγνοίας» (Πράξεις ΙΖ/17: 30) και να πιστέψει ολοκληρωτικά στη μεγάλη προσφορά του Ουρανού, στο Έργο της λύτρωσης, της Εξιλέωσης δια του Αίματος Αυτού (Ρωμαίους Γ/3: 21-26), της αντικατάστασης στο θάνατο του αμαρτωλού ανθρώπου, που έκανε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό του Γολγοθά και πλέον να πορευθεί σε μία «κατά Χριστόν» ζωή.
Το παντοδύναμο αίμα του Ιησού Χριστού έχει δύναμη συγχώρησης και πρέπει να εμπιστευόμαστε τη συγχώρεση του Θεού και να μην αφήνουμε το διάβολο να μας βάζει αυτοκατάκριση και να μας υπενθυμίζει αμαρτίες του παρελθόντος που έχουν συγχωρεθεί και τις οποίες «ο Θεός δεν ενθυμείται πλέον» (Εβραίους Ι/10: 17). Ο Θεός θέλει να καθαρίσει τη συνείδηση μας από «νεκρά έργα», για να λατρεύουμε το ζωντανό και αληθινό Θεό. Επειδή ο Χριστός προσέφερε οικειοθελώς τον εαυτό Του, ο Θεός του έδωσε το δικαίωμα να είναι Μεσίτης «Νέας Διαθήκης» (Εβραίους Θ/9: 15). Η καινούρια συμφωνία του Θεού με τον άνθρωπο ονομάζεται «Καινή Διαθήκη». Στη θέση του αμαρτωλού στην Π.Δ. καταδικαζόταν και θυσιαζόταν ένα αθώο ζώο. Στην Καινή Διαθήκη καταδικάστηκε και θυσιάστηκε για τις αμαρτίες μας «μία φορά» και για πάντα (Εβραίους Ι/10: 10) ο Υιός του Θεού. Η εξιλαστήρια θυσία του Ιησού Χριστού υπήρξε τέλεια και ολοκληρωτική, μία και παντοτινή, ανεπανάληπτη και αμετάκλητη εις τον αιώνα. Δε μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αν δεν είναι ενωμένος διά της πίστεως με τον Ιησού Χριστό, που είναι "η πηγή της ζωής", που είναι η "οδός" και η "αλήθεια". Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος διακήρυξε: «άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5).
Ο Ιησούς Χριστός με την εξιλαστήρια θυσία Του έγινε το Α και το Ω στη σχέση μας με το Θεό, η αρχή και το τέλος. Είναι «αυτός που ζει, και έγινε νεκρός και δες, είναι ζωντανός στους αιώνες των αιώνων και έχει τα κλειδιά τού Άδη και του θανάτου» (Αποκάλυψη Α/1: 18). Είναι "ο αρχηγός και τελειωτής της πίστεώς μας". Είναι Αυτός δια του οποίου πρέπει να σωθούμε (Πράξεις Δ/4: 12). Είναι Αυτός διά του οποίου ερχόμαστε με παρρησία μπροστά στο θρόνο του Θεού και Τον αποκαλούμε «Πατέρα» (Ρωμαίους Η/8: 15).
Ας προσέξουμε να μην είμαστε επιπόλαιοι απέναντι στην αμαρτία, για την οποία πέθανε ο Υιός του Θεού, αλλά "έχοντας μέγα Αρχιερέα για τον οίκο τού Θεού, ας πλησιάζουμε με αληθινή καρδιά, με πληροφορία πίστης, έχοντας τις καρδιές μας καθαρισμένες από πονηρή συνείδηση, και λουσμένοι το σώμα με καθαρό νερό, ας κρατάμε την ομολογία τής ελπίδας ασάλευτη επειδή, είναι πιστός αυτός που υποσχέθηκε" (Εβραίους Ι/10: 21-23). Ο Χριστός μετά την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς, καθώς βρίσκεται στο θρόνο Του, στα δεξιά του Πατέρα, παρουσιάζει την αξία του δικού Του αίματος προκειμένου να κάνει εξιλέωση για όλους εκείνους που ασκούν πίστη στη θυσία Του (Εβραίους Θ/9: 10,11 -- 24-26).
Για τον άνθρωπο που συνειδητά απορρίπτει το Εξιλαστήριο Έργο του Σταυρού του Χριστού και συνεχίζει να αμαρτάνει εκουσίως δεν υπάρχει σωτηρία, αλλά μόνον κρίση και αιώνια καταδίκη. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10: 26-29) κατηγορηματικά αναφέρει:
26 Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών,
27 αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους
28 Εάν τις αθετήση τον νόμον του Μωϋσέως, επί δύο ή τριών μαρτύρων αποθνήσκει χωρίς έλεος
29 πόσον στοχάζεσθε χειροτέρας τιμωρίας θέλει κριθή άξιος ο καταπατήσας τον Υιόν του Θεού και νομίσας κοινόν το αίμα της διαθήκης, με το οποίον ηγιάσθη, και υβρίσας το Πνεύμα της χάριτος;
Ο Απ. Παύλος αναφέρει στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (Σ/6: 8-10).
8 Εάν δε απεθάνομεν μετά του Χριστού, πιστεύομεν ότι και θέλομεν συζήσει μετ' αυτού,
9 γινώσκοντες ότι ο Χριστός αναστάς εκ νεκρών δεν αποθνήσκει πλέον, θάνατος αυτόν δεν κυριεύει πλέον.
10 Διότι καθ' ο απέθανεν, απέθανεν άπαξ διά την αμαρτίαν, αλλά καθ' ο ζει, ζει εις τον Θεόν.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ.
Ο Ιησούς Χριστός είναι «ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος» (Αποκάλυψη ΙΑ/11: 17). Ας έχουμε ζωντανή ελπίδα του ερχομού Του μέσα στην καρδιά μας. Θα έρθει για να παραλάβει τη νύμφη Του, την Εκκλησία Του (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18), την οποία απέκτησε «ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν» (Εβραίους Θ/9: 12). Ο Θεός με τη θυσία του Ιησού Χριστού παραμέρισε τη Διαθήκη του Νόμου με τις διάφορες προσφορές και θυσίες και εισήγαγε το δώρο της "αιώνιας ζωής" (Ρωμαίους Σ/6: 23).
Η επιστολής «προς Εβραίους» (Θ/9: 28) μας αποκαλύπτει: «Ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώσει τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανεί εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν». Ας Τον περιμένουμε… και ας γινόμαστε «έτι άγιοι....». Η επιθυμία Του είναι: «Καθώς εκείνος που σας κάλεσε είναι άγιος, έτσι κι εσείς να γίνετε άγιοι σε κάθε διαγωγή» (Α’ Πέτρου Α/1: 15).
Ας προσέξουμε κάτι ακόμα. Το μυστικό της ευτυχούς Χριστιανικής ζωής είναι: Η θυσία μας να είναι "ολοκαύτωμα". Η ζωή μας να είναι μία ολοκληρωτική αφιέρωση. ---
Βιβλίο «ΛΕΥΙΤΙΚΟΎ» , κεφ. Α’.
1 Και εκάλεσε Κύριος τον Μωϋσήν και ελάλησε προς αυτόν εκ της σκηνής του μαρτυρίου, λέγων,
2 Λάλησον προς τους υιούς Ισραήλ και ειπέ προς αυτούς, Εάν τις από σας προσφέρη δώρον προς τον Κύριον, θέλετε προσφέρει το δώρον σας από των κτηνών, από των βοών ή από των προβάτων.
3 Εάν το δώρον αυτού ήναι ολοκαύτωμα από των βοών, αρσενικόν άμωμον ας προσφέρη αυτό παρά την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου θέλει προσφέρει αυτό, διά να ήναι δεκτόν ενώπιον του Κυρίου.
4 Και θέλει επιθέσει την χείρα αυτού επί την κεφαλήν του ολοκαυτώματος και θέλει είσθαι δεκτόν υπέρ αυτού, διά να γείνη εξιλέωσις περί αυτού.
5 Και θέλουσι σφάξει τον μόσχον ενώπιον Κυρίου και οι υιοί του Ααρών, οι ιερείς, θέλουσι φέρει το αίμα και θέλουσι ραντίσει το αίμα κύκλω επί το θυσιαστήριον το παρά την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου.
6 Και θέλουσιν εκδάρει το ολοκαύτωμα και θέλουσι διαμελίσει αυτό κατά τα μέλη αυτού.
7 Και οι υιοί του Ααρών του ιερέως θέλουσι βάλει πυρ επί το θυσιαστήριον και θέλουσι στοιβάσει ξύλα επί το πυρ.
8 Και οι υιοί του Ααρών, οι ιερείς, θέλουσιν επιστοιβάσει τα μέλη, την κεφαλήν και το στέαρ, επί τα ξύλα τα επί του πυρός, του επί του θυσιαστηρίου
9 τα δε εντόσθια αυτού και τους πόδας αυτού θέλουσι πλύνει με ύδωρ και θέλει καύσει ο ιερεύς τα πάντα επί του θυσιαστηρίου ολοκαύτωμα είναι, θυσία γινομένη διά πυρός εις οσμήν ευωδίας προς τον Κύριον.
10 Εάν δε το δώρον αυτού διά το ολοκαύτωμα ήναι εκ των ποιμνίων, εκ των προβάτων ή εκ των αιγών, αρσενικόν άμωμον θέλει προσφέρει αυτό.
11 Και θέλουσι σφάξει αυτό εις τα πλάγια του θυσιαστηρίου προς βορράν ενώπιον Κυρίου και θέλουσι ραντίσει οι υιοί του Ααρών, οι ιερείς, το αίμα αυτού επί το θυσιαστήριον κύκλω
12 και θέλουσι διαμελίσει αυτό κατά τα μέλη αυτού και την κεφαλήν αυτού και το στέαρ αυτού και θέλει επιστοιβάσει αυτά ο ιερεύς επί τα ξύλα τα επί του πυρός του επί του θυσιαστηρίου
13 τα δε εντόσθια και τους πόδας θέλουσι πλύνει με ύδωρ και θέλει φέρει τα πάντα ο ιερεύς και καύσει αυτά επί του θυσιαστηρίου ολοκαύτωμα είναι, θυσία γινομένη διά πυρός εις οσμήν ευωδίας προς τον Κύριον.
14 Και εάν το δώρον αυτού προς τον Κύριον ήναι ολοκαύτωμα από πτηνών, τότε θέλει προσφέρει το δώρον αυτού από τρυγόνων ή από νεοσσών περιστερών.
15 Και θέλει προσαγάγει αυτό ο ιερεύς προς το θυσιαστήριον και θέλει αποκόψει διά των ονύχων την κεφαλήν αυτού και καύσει αυτό επί του θυσιαστηρίου και το αίμα αυτού θέλει στραγγίσει προς το πλάγιον του θυσιαστηρίου
16 και θέλει εκβάλει τον πρόλοβον αυτού μετά της κόπρου αυτού και ρίψει αυτά εις τα πλάγια του θυσιαστηρίου κατά ανατολάς, εις τον τόπον της στάκτης
17 και θέλει διασχίσει αυτό εκ των πτερύγων αυτού, πλην δεν θέλει διαχωρίσει και θέλει καύσει αυτό ο ιερεύς επί του θυσιαστηρίου, επί των ξύλων των επί του πυρός ολοκαύτωμα είναι, θυσία γινομένη διά πυρός εις οσμήν ευωδίας προς τον Κύριον.---
