ΨΑΛΜΟΣ Ε/5. Ψαλμός του Δαβίδ.
1 ΕΙΣΑΚΟΥΣΕ, Κύριε, τα λόγια μου, κατάλαβε τον στεναγμό μου.
2 Πρόσεξε στη φωνή τής κραυγής μου, Βασιλιά μου, και Θεέ μου επειδή, σε Σένα θα προσευχηθώ.
3 Κύριε, το πρωί θα ακούσεις τη φωνή μου, το πρωί θα παρασταθώ σε σένα, και θα προσδοκώ.
4 Επειδή, εσύ δεν είσαι Θεός, που θέλεις την ασέβεια, ο πονηρευόμενος δεν θα κατοικεί κοντά σου.
5 Ούτε οι άφρονες θα σταθούν μπροστά στα μάτια σου, μισείς όλους τους εργάτες τής ανομίας.
6 Θα εξολοθρεύσεις εκείνους που μιλούν το ψέμα, ο Κύριος βδελύσσεται τον άνθρωπο τον αιμοβόρο και τον δόλιο.
7 Εγώ, όμως, με το πλήθος τού ελέους σου θα μπω μέσα στον οίκο σου, θα προσκυνήσω προς τον ναό τής αγιότητάς σου, με φόβο προς Εσένα.
8 Κύριε, οδήγησέ με στη δικαιοσύνη σου, εξαιτίας των εχθρών μου, κατεύθυνε τον δρόμο σου μπροστά μου.
9 Επειδή, αλήθεια δεν υπάρχει στο στόμα τους, η καρδιά τους είναι πονηρία,
τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγάς τους, με τη γλώσσα τους κολακεύουν.
10 Καταδίκασέ τους, Θεέ, ας αποτύχουν στις σκευωρίες τους, έξωσέ τους εξαιτίας τού πλήθους των παραβάσεών τους, επειδή, αποστάτησαν εναντίον Σου.
11 Ας ευφραίνονται, όμως, όλοι εκείνοι που ελπίζουν σε Σένα, ας χαίρονται παντοτινά, επειδή εσύ τους περισκεπάζεις, ας καυχώνται, όμοια, σε σένα εκείνοι που αγαπούν το όνομά σου.
12 Επειδή, εσύ, Κύριε, θα ευλογήσεις τον δίκαιο, θα τον περισκεπάσεις με ευμένεια, σαν με ασπίδα.
ΣΧΟΛΙΑ :
Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τούτον τον Ψαλμό ως μια πρωινή προσευχή σύμφωνα με το εδ. 3 «Κύριε, το πρωί θέλεις ακούσει τη φωνή μου, το πρωί θέλω παρασταθεί εις σε, θέλω προσδοκά». Καθώς μια καινούργια ημέρα ξημερώνει, ο Δαυίδ υψώνει και πάλι φωνή δεήσεως, ευχαριστίας, δοξολογίας στον Κύριο και στην οποία συλλογίζεται πόσο διαφορετική θα είναι η στάση του Θεού απέναντι στους δικαίους και στους ασεβείς.
Παρά τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας της συνωμοσίας του υιού του Αβεσσαλώμ, (βιβλίο "Β΄Σαμουήλ", κεφ. ΙΓ/13-20), ο Κύριος του χάρισε έναν ήσυχο ύπνο. Ο ίδιος ομολογεί: «εν ειρήνη θέλω πλαγιάσει και κοιμηθεί, διότι συ μόνος, Κύριε, με κατοικίζεις εν ασφαλεία» (Ψαλμός Δ/4: 8).
Ξεκινάει μια καινούργια ημέρα και ο Δαυίδ την αρχίζει προσευχόμενος στον Κύριο.
Εδ. 1. Το πρώτο που ζητάει ο Δαυίδ είναι να ακουστεί από το Θεό η προσευχή του. Ζει κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, χωρίς να διαφαίνεται καμία αλλαγή ή μεταβολή προς το καλύτερο. Η αποστασία του υιού του Αβεσσαλώμ καθώς και όλων αυτών που τον ακολουθούν, πρώην συνεργατών του Δαυίδ και με πρωταγωνιστή τον πρώην αρχηγό του στρατού τον Αχιτόλεφ, τον έχουν φέρει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο Δαυίδ αισθάνεται έντονη την ανάγκη να επικοινωνήσει με τον Κύριο. Να ζητήσει την θεία οδηγία, πριν αποφασίσει για οτιδήποτε. Η τελευταία σκέψη, πριν κοιμηθεί, ήταν ο Κύριος και τώρα καθώς ξυπνάει η σκέψη του είναι και πάλι σε Εκείνον. «Κύριε, ακροάσθητι τους λόγους μου, νόησον τον στεναγμαμό μου».
Εδ. 2. Μέσα από τούτα τα λόγια φαίνεται καθαρά η στενή σχέση του Δαυίδ με το Θεό. Αυτή η στενή προσωπική σχέση φαίνεται μέσα από την επανάληψη της προσωπικής αντωνυμίας «μου». "Βασιλεύ μου, Θεέ μου, σε σένα θέλω προσευχηθεί".
Εδώ φαίνεται η προσωπική σχέση του με τον αληθινό Θεό, μια σχέση ολοκληρωτική, αποκλειστική. Τι ζητά ο Δαβίδ; Να ακούσει ο Θεός τη φωνή του, τα λόγια του, να ακούσει την κραυγή του. Έρχεται μπροστά στο Θεό με θάρρος, με παρρησία, με δύναμη, με σιγουριά, με βεβαιότητα γνωρίζοντας πολύ καλά σε ποιον απευθύνεται. Τον γνωρίζει από παλιά, θυμάται τις επεμβάσεις Του μέσα στη ζωή του. Είναι αναγκαίο να κάνουμε και εμείς μία αναδρομή στο παρελθόν και να μην ξεχνάμε «πάσας τα ευεργεσίας Αυτού» στη ζωή μας (Ψαλμός ΡΓ/103).
Πού να απευθυνθεί ο άνθρωπος, με ποιον να επικοινωνήσει, από πού, να λάβει βοήθεια, ποιος να ακούσει τη φωνή του σήμερα που όλα γκρεμίζονται γύρω μας; Πού να κράξει ο άνθρωπος σήμερα; Πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά συστήματα καταρρέουν. Ο ίδιος ο άνθρωπος βρίσκεται στην πλήρη κατάρρευση. Πού να απευθυνθεί ο άνθρωπος; Όμως υπάρχει ελπίδα και υπάρχει ελπίδα, διότι υπάρχει το Έλεος και η Χάρις του Θεού εκεί μπορεί να απευθυνθεί ο άνθρωπος και να βγει νικητής.
Ο Απ. Παύλος αναφέρει : «τα όπλα μας δεν είναι σαρκικά, αλλά είναι δυνατά, μέσα από το Θεό να καθαιρέσουν οχυρώματα, λογισμούς και παν ύψωμα επαιρόμενον κατά της γνώσεως του Θεού» (Β΄ Κορινθίους Ι/10: 5). Η τελευταία σκέψη το βράδυ, πριν κοιμηθεί ο Δαυίδ, δεν είναι ο Αχιτόλεφ και οι μηχανορραφίες του αλλά ο Θεός. Το πρωί δεν κάθεται να καταστρώσει σχέδια για το πώς θα τους αντιμετωπίσει, αλλά εμπιστεύεται τον Κύριο.
Εδ. 3. Οι προσευχές του Δαυίδ δεν ήταν περιστασιακές, αλλά τακτικές. Κάθε πρωί ο Κύριος άκουγε τη φωνή του. Κάθε πρωί ο άνθρωπος του Θεού ετοίμαζε θυσία δοξολογίας και προσευχής και περιμένει να λάβει την οδηγία του Κυρίου για κάθε του πρόβλημα. Ο ίδιος λέει: "Το πρωί θέλω παρασταθεί εις σε και θέλω προσδοκά".
Κοιτάξτε πώς ξεκινά την ημέρα του ο Δαυίδ, λαχταρά να επικοινωνήσει με τον Κύριο. «Θέλω παρασταθεί εις σε και θέλω προσδοκά». Λέει ότι όχι μόνον θα σταθεί μόνον ενώπιόν του Θεού, αλλά και με υπομονή θα περιμένει (προσδοκά) την ανταπόκριση του Θεού. Η υπομονή και η προσδοκία είναι στοιχεία που πολλές φορές λείπουν από την προσευχή μας.
Εδ. 4. Μέσα στην προσευχή του ο Δαυίδ θυμάται την αγιότητα και τη δικαιοσύνη του Θεού. Οι πιστοί είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν πρόσβαση στο θρόνο του Θεού. Αυτό δεν ισχύει για τους ασεβείς και τους αμετανόητους. Ο Θεός δεν μπορεί να δεχθεί καμία πονηρία, δεν μπορεί να παραβλέψει το κακό. Γι’ αυτό και ο Θεός, που είναι κυρίαρχος πάντων, θα επιτρέψει την επικράτηση του κακού. Ο Δαυίδ με σιγουριά διακηρύττει : «Διότι δεν είσαι Θεός θέλων την ασέβειαν, πονηρευόμενος, δεν θέλει κατοικεί πλησίον σου». (Ψαλμός Ε : 4)).
Η απόρριψη του «κεχρισμένου του Κυρίου» (που στην περίπτωση αυτή είναι ο Δαυίδ), αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη της ασέβειας των στασιαστών. Είναι αυτή μια εικόνα ότι η απόρριψη του Ιησού Χριστού, που είναι «κεχρισμένος Σωτήρας» από το Θεό (προς Ρωμαίους Γ/3: 23–25) αποτελεί το μεγαλύτερο στοιχείο ασέβειας και ανομίας. Ο άνθρωπος της πονηρίας και της ασέβειας δε θα «φιλοξενηθεί» ποτέ στον οίκο του Κυρίου. Μισεί ο Θεός όποιον πράττει την ανομία. (Ψαλμός ΙΑ/11: 5).
Αυτό σημαίνει ότι κάθε σχέση με την αμαρτία (μικρή ή μεγάλη), αποτελεί βδέλυγμα στα μάτια του δίκαιου και Άγιου Θεού. Έτσι καταρρίπτεται ο μύθος των ανθρώπων ότι ο Θεός είναι όλος αγάπη και επομένως δεν μπορεί να αποστραφεί κανέναν. Αντίθετα ο Θεός είναι Άγιος, είναι Δίκαιος και η αγιοσύνη και η δικαιοσύνη Του επιβάλουν την τιμωρία του αμετανόητου του αμαρτωλού ανθρώπου.
Εδ. 5. Αυτοί που αποστάτησαν και κυνηγούν το Δαυίδ να του πάρουν την εξουσία δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι, έχουν ευφυΐα, πολλές γνώσεις, μεγάλες ικανότητες, έχουν ανθρώπινη σοφία, όμως δεν έχουν το φόβο (σεβασμό) και τη γνώση του Θεού. Αυτούς ο ψαλμωδός τους κατατάσσει στους άφρονες, σε εκείνους τους οποίους δεν ευαρεστείται ο Κύριος.
Μπορεί οι άνθρωποι να τους τιμούν και να τους αποδέχονται, όμως ο Θεός τους απορρίπτει, εφ’ όσον συνεχίζουν να ζουν μέσα στην αμαρτία και την αποστασία τους «ουδέ θέλουσι σταθεί οι άφρονες έμπροσθεν των οφθαλμών σου» (Ψαλμός Ε/5: 5). Γιατί συμβαίνει αυτό; «μισείς πάντας τους εργάτες της ανομίας». Δε συμβιβάζεται ο Θεός με την αμαρτία. Αγαπάει τον αμαρτωλό και τον ψάχνει για να τον οδηγήσει στη μετάνοια και στην αλήθεια, αλλά μισεί την αμαρτία.
Από την ώρα που ο άνθρωπος αμάρτησε και έφυγε από το Θεό ο άνθρωπος τον ψάχνει. «Αδάμ, που είσαι» (Γένεσις Γ/3: 9). Ο άνθρωπος φεύγει και τρέχει να κρυφτεί και να καλυφθεί με τα φύλα της συκιάς, όμως ο Θεός δεν τον αφήνει μέσα στην αμαρτία και την αποστασία του, τον ψάχνει, για να τον επαναφέρει κοντά του και να τον σώσει αιωνίως. Στο βιβλίο "Β΄ Σαμουήλ" (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 14), αναφέρεται: «Επειδή, αναπόφευκτα θα πεθάνουμε, και είμαστε σαν το χυμένο νερό επάνω στη γη, που δεν μαζεύεται ξανά και ο Θεός δεν θέλει να χαθεί μια ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένει εξωσμένος απ' Αυτόν».
Εδ. 6. Το κύριο, το βασικό στοιχείο μέσα στον κόσμο της ασέβειας, το μεγάλο όπλο του εχθρού είναι το «ψεύδος». Ο ίδιος ο διάβολος έχει χαρακτηριστεί ως ο «πατήρ του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44). Από την πρώτη στιγμή πόσο έντεχνα το χρησιμοποίησε ο εχθρός, για να κάνει μια ψεύτικη εισήγηση στους πρωτόπλαστους! Ο Θεός τους είχε προειδοποιήσει: «Από την ημέρα που θα φάγεις από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» (Γένεσις Β/2: 17).
Τούτο ο σατανάς έρχεται, όχι να το διαψεύσει, αλλά να το αλλάξει, να το τροποποιήσει. Ποτέ δεν έρχεται κατ’ ευθείαν να πει στον άνθρωπο: "δεν υπάρχει Θεός", αλλά έρχεται με έναν έντεχνο τρόπο να αμφισβητήσει την ύπαρξη του Θεού. Πράγματι είπε ο Θεός "ότι θα πεθάνετε;" «…δεν θέλετε βεβαίως πεθάνει, αλλά ξέρει ο Θεός, ότι από την ημέρα που θα φάτε από το δένδρο αυτό, θα ανοιχθούν τα μάτια σας και θα είσθε ως Θεοί, γνωρίζοντες το καλό και το κακό» (Γένεσις Γ/3: 4,5).
Εδώ ο εχθρός είπε το μεγαλύτερο ψέμα όλων των εποχών, καθώς αμφισβήτησε την αγάπη του Θεού προς αυτούς. Τις μεγάλες αλήθειες ο εχθρός δεν τις αμφισβητεί, γιατί δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει, όμως διαστρέφει την έννοια τους, για να οδηγήσει σε σύγχυση τον άνθρωπο. Γι’ αυτό υπάρχει ο γραπτός Λόγος του Θεού, που θα πρέπει πάντα να αποτελεί τον οδηγό μας και κάθε στιγμή μέσα στη ζωή μας θα πρέπει κάθε στιγμή να ζητάμε και να βρίσκουμε: «τι είναι γεγραμμένον».
Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστό απαντούσε κάθε φορά, επικαλούμενος το «τι είναι γεγραμμένον» (Ματθαίος Δ/4: 4-7), (Λουκάς Ι/10: 26). Τις ίδιες μεθόδους ακολουθούν όλοι οι εργάτες της ανομίας. Με τον ίδιο τρόπο ενεργεί και ο υιός του Δαβίδ, ο Αβεσσαλώμ. Κάθεται στην πύλη και υπονομεύει τη νόμιμη εξουσία του πατέρα του με ψέματα και με υποσχέσεις. Ο συγγραφέας μας αναφέρει χαρακτηριστικά. «… και υπέκλεπτεν ο Αβεσσαλώμ τις καρδιές των ανδρών Ισραήλ» (Β΄ Σαμουήλ ΙΕ/15 : 1- 6).
Ανειλικρίνεια, ανακρίβεια, ψεύδος, είναι τα όπλα του εχθρού. Ο ψαλμωδός, γνωρίζοντας το χαρακτήρα του Θεού, καταλήγει : «θέλεις εξολοθρεύσει τους λαλούντας το ψεύδος» (Ψαλμός Ε/5: 6).
Μπορεί το «ψεύδος» να είναι το κύριο όπλο του εχθρού και γι’ αυτό το μισεί ο Κύριος δεν είναι όμως μόνον αυτό, κατά τον ίδιο τρόπο ο Κύριος βδελύττεται τον άνθρωπο τον αιμοβόρο και τον δόλιο. (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 13). Πρόκειται για στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους εχθρούς του Δαυίδ. Πρόκειται για στοιχεία που χρησιμοποιεί ο εχθρός και τα οποία χαρακτηρίζουν τους εργάτες της ανομίας. Ο Κάιν φονεύει τον αδελφό του Άβελ από φθόνο, με όπλο του την ύπουλεία και τη δολιότητα (Γένεσις Δ/4: 8). Από τότε μέχρι σήμερα και μέχρι να έρθει ο Κύριος να παραλάβει την Εκκλησία Του ο άδικος θα κυνηγάει το δίκαιο. Πόσο αίμα χύθηκε μέσα από τους πολέμους και τις διαμάχες, που πάντα μέσα τους είχαν το φθόνο, τη δολιότητα, την αιμοβορία του ανθρώπου! Όμως ο Κύριος βδελύττεται τον άνθρωπο τον αιμοβόρο και τον δόλιο.
Εδ. 7. Σε αντίθεση με το δαιμονικό αυτό πνεύμα ο ψαλμωδός καταφεύγει στο Έλεος του Θεού, που μέσα του έχει αγάπη για τον άνθρωπο. Ο Δαυίδ εκδηλώνει τη λατρεία του και το σεβασμό του στο Θεό, όπως όλοι οι Εβραίοι, με το πρόσωπο στραμμένο στον "Άγιο Ναό". Εδώ πρόκειται για την σκηνή του μαρτυρίου (Έξοδος ΚΖ/27: 21), καθώς ο Ναός κτίστηκε μετά από τον Δαυίδ.
Ο Δαβίδ γνωρίζει ότι ο Θεός θα εξολοθρεύσει τους εργάτες της ανομίας, τον πονηρό, τον δόλιο, τον άφρονα, αυτόν που λαλεί ψεύδος, τον αιμοβόρο. Άραγε αυτός εξαιρείται από όλα αυτά, άνθρωπος δεν είναι αυτός, μέσα στην αμαρτία δεν γεννήθηκε; Στο ερώτημα: "πως εγώ θα γίνω δικό Σου, Κύριε, και θα απολαμβάνω την αγάπη Σου και την προστασία Σου" ο ψαλμωδός ένα πράγμα διακρίνει: «Αλλά εγώ δια του πλήθους του ελέους σου, θέλω εισέλθει εις τον οίκον σου».
Εδώ ο Δαυίδ δεν επικαλείται την αρετή του, αλλά επικαλείται μόνον το πλήθος του Ελέους του Θεού. Χίλια χρόνια μετά ο Απ. Παύλος έρχεται να διατυπώσει : «κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι, δια πίστεως και τους δεν είναι είναι από σας, Θεού το δώρο» (Εφεσίους Β/2: 8). Αυτό είναι το μυστικό της δύναμης του πιστού ανθρώπου, να επικαλεστεί το Έλεος του Θεού, το οποίο προσφέρεται και σήμερα σε όλους τους ανθρώπους που θα έρθουν σε επίγνωση και θα μετανοήσουν για το αμαρτωλό παρελθόν τους.
Εδ. 8. Ο ψαλμωδός δε σταματάει να αναγνωρίζει την πλήρη αναξιότητα του. Γνωρίζει τις δυσκολίες που υπάρχουν και ζητά τη δύναμη και το Πνεύμα του Θεού, για να παραμερίσει όλα εκείνα τα εμπόδια, που ο εχθρός θα προβάλει. Ένα είναι το αίτημα της καρδιά του, ο Κύριος να προπορεύεται στη ζωή του, να ανοίγει δρόμο και να δίνει Εκείνος τη μάχη και να αντιμετωπίζει τους κινδύνους και τις παγίδες, που ο εχθρός θέτει.
Εδ. 9. Οι άνθρωποι της ασέβειας δε μιλούν αλήθεια. Όλος ο κόσμος γύρω μας στηρίζεται στο ψέμα. «διότι δεν είναι εν τω στόματι αυτών αλήθεια» (Ε/5: 9). Αυτό έχει επεκταθεί και έχει καλύψει τα πάντα. «η καρδία αυτών είναι πονηρά». Στις βάσεις αυτές στηρίχτηκε ο άνθρωπος μακριά από το Θεό και το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό, το βλέπουμε καθημερινά. Εξευτελίστηκαν τα πάντα, όλα ξεγυμνώθηκαν, όλα γύρω μας γκρεμίζονται. Η γλώσσα των ανθρώπων είναι μέσα στην απρέπεια, τη χυδαιότητα, την ακαθαρσία «τάφος ανεωγμένος ο λάρυξ αυτών» (Ρωμαίους Γ/3: 13). Δηλητήριο βγαίνει μέσα από τα στόματα των ανθρώπων. Οι άνθρωποι «δια της γλώσσης αυτών κολακεύσουσι», όμως «δια της καρδιάς αυτών καταρώνται». (Ψαλμός ΞΒ/62: 4).
Εδ. 10. Πώς να αντιμετωπίσει τους εχθρούς του ο Δαβίδ, που είναι πολλοί και δυνατοί. Καταφεύγει στον Κύριο και ζητά απ’ αυτόν, τον μόνον δυνάμενον (Εφεσίους Γ/3: 20): «καταδίκασον αυτούς, Θεέ, ας αποτύχωσι των διαβουλιών των». Ο ίδιος ο Δαυίδ δεν σπεύδει να τους καταδικάσει, ζητά από το Θεό να κρίνει την αμαρτία τους και την αποστασία τους. Δεν γίνεται ο ίδιος ο Δαβίδ κριτής, παρότι είναι βασιλιάς, διότι γνωρίζει ότι δεν ανήκει σ’ αυτόν η κρίση, αλλά ο Κύριος είναι ο μοναδικός κριτής. (Πράξεις Αποστόλων Ι/10: 42).
Ο Κύριος είναι αυτός που εξετάζει «νεφρούς και καρδιάς» (Αποκάλυψις Β/2: 23), «έξωσον αυτούς δια το πλήθος των παραβάσεων αυτών». Δεν ζητά να τους κατακεραυνώσει ο Θεός, αλλά να τους καταστήσει ανίκανους να τον βλάψουν. Και αυτό, όχι γιατί αποστάτησαν από τον Δαβίδ, αλλά «διότι Κύριε αποστάτησαν εναντίον Σου». Πολλές φορές αντιδρούμε, όταν γίνεται κάτι εναντίον μας, όμως πόσο πιο μεγάλη θα πρέπει να είναι η αντίδρασή μας και η προσευχή μας, όταν προσβάλλεται το άγιο Όνομα του Θεού!
Εδ.11. Δεν πρόκειται εδώ για μια ανθρωποκεντρική εκτίμηση, ούτε έχει ένα στενό ατομικιστικό χαρακτήρα, αλλά συμπεριλαμβάνει ολόκληρο το λαό του Θεού. «Ας ευφραίνονται πάντες οι ελπίζοντες επί σε, ας χαίρονται δια παντός, διότι περισκεπάζεις αυτούς, ας καυχώνται ομοίως επί σε οι αγαπώντες το όνομά σου». Πόσο ευλογημένα & ενθαρρυντικά στοιχεία : Ευφροσύνη, ελπίδα, χαρά βεβαίωση της θείας αγάπης και προστασίας από τον Κύριο.
Εδ. 12. Για το δίκαιο, εκείνον δηλαδή που έχει δικαιωθεί δια της Θείας Χάριτος θα υπάρχει ευλογία, θα υπάρχει προστασία «θέλεις περισκεπάσει αυτόν», θα υπάρχει ευμένεια. Για τον άδικο θα υπάρξει «κατάρα», για το δίκαιο θα υπάρξει «ευλογία» και αντί για απόρριψη από το Θεό θα υπάρξει προστασία, αντί για κρίση θα υπάρξει ευμένεια.
Αυτές είναι οι ζωντανές και αιώνιες υποσχέσεις του Θεού, το μάτι του οποίου και σήμερα περιτρέχει τη γη, ζητώντας να βρει μια ψυχή που θα αφεθεί σ’ Αυτόν, το Θεό της σωτηρίας. (Αβακούμ Γ/3: 18).
"Ο Κύριος είναι ο υπερασπιστής, από τίνα θέλω δειλιάσει. Από τους πλήθους του ελέους του, θέλω εισέλθει εις τον οίκον του".
Τι πίστη, τι σιγουριά, τι ελπίδα, κοντά στο Θεό !!!
