Επιστολή «προς Εφεσίους», κεφ. Α/1, εδ. 7.
«.....διά του οποίου (Ιησού Χριστού) έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού».
Επιστολή «προς Ρωμαίους», κεφ. Γ/3, εδ. 21 – 26.
21 Τώρα, όμως, χωρίς τον νόμο, φανερώθηκε η δικαιοσύνη τού Θεού, έχοντας τη μαρτυρία τού νόμου και των προφητών
22 δικαιοσύνη, όμως, του Θεού, διαμέσου τής πίστης στον Ιησού Χριστό, προς όλους κι επάνω σε όλους εκείνους που πιστεύουν επειδή, δεν υπάρχει διαφορά
23 δεδομένου ότι, όλοι αμάρτησαν, και στερούνται τη δόξα τού Θεού
24 ανακηρύσσονται, όμως, δίκαιοι, δωρεάν, με τη χάρη του, διαμέσου τής απολύτρωσης που έγινε με τον Ιησού Χριστό·
25 τον οποίο ο Θεός προκαθόρισε ως μέσον εξιλέωσης διαμέσου τής πίστης, με βάση το αίμα του, προς φανέρωση της δικαιοσύνης του, για την άφεση των αμαρτημάτων, που έγιναν στο παρελθόν, μέσα στη μακροθυμία τού Θεού·
26 προς φανέρωση της δικαιοσύνης του στον παρόντα καιρό, για να είναι αυτός δίκαιος, και να ανακηρύσσει δίκαιον εκείνον που πιστεύει στον Ιησού.
ΣΧΟΛΙΑ:
Η ανθρώπινη λογική, όσον αφορά την εξιλέωση του ανθρώπου από το δυσβάστακτο βάρος της αμαρτίας του που τον οδηγεί στον αιώνιο θάνατο (Ρωμαίους Σ/6: 23) είναι η εξής: «Συ που έσφαλες, που αμάρτησες, που αποστάτησες από το Θεό προσπάθησε να εξιλεωθείς απέναντι στο Θεό με πράξεις και έργα που θα Τον ευαρεστήσουν». Με τον τρόπο αυτό προσπαθεί ο άνθρωπος ν’ αγωνιστεί στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις, αναλωμένος σε έργα τα οποία θεωρεί "καλά" και τα οποία κατά την εκτίμησή του είναι αρεστά στο Θεό και ως εκ τούτου δρουν ως "επανορθωτικά", προκειμένου να μπορέσει να εξιλεωθεί από το αμαρτωλό παρελθόν του.
Έτσι λοιπόν όταν ο άνθρωπος επιθυμήσει τη μετάνοια και τη συμφιλίωσή του με το Θεό, από τον οποίον έχει αποκοπεί εξαιτίας των άστοχων επιλογών του (Ησαΐας ΝΘ/59: 2), η ανθρώπινη λογική τον οδηγεί στην εκτέλεση κάποιων «καλών έργων», με τα οποία προσπαθεί να ευαρεστήσει το Θεό και να αποκαταστήσει την επικοινωνία μαζί Του. (στερήσεις, κάθε μορφής, κακουχίες εκούσιες, γονυκλισίες και μύριες άλλες εθελούσιες ταλαιπωρίες).
Με αυτά τα έργα η αμαρτωλή και καυτηριασμένη συνείδησή του προσπαθεί να τον αναπαύσει, σχηματίζοντας κάποια στιγμή, την πεποίθηση ότι θα τα καταφέρει και θα εξιλεωθεί. Αλλά δυστυχώς, παρά τις όποιες προσπάθειες η αμαρτωλότητα δεν σταματάει να εκδηλώνεται μέσα στη ζωή του. Πριν ακόμη να κατορθωθεί η εξιλέωση των «χθεσινών» παραβάσεων, βαραίνουν το παθητικό της συνείδησής του καινούργιες παραβάσεις και σε λίγο πάλι οι πιο καινούργιες, με αποτέλεσμα να μην αργεί να καταλάβει ότι είναι βυθισμένος σ’ ένα αχανές βάραθρο, από το οποίο είναι αδύνατον να βγει. Ο Απ. Παύλος αναφέρει: «Επειδή, ξέρω ότι μέσα μου (δηλαδή, μέσα στη σάρκα μου) δεν κατοικεί αγαθό επειδή, το να θέλω, βρίσκεται κοντά μου, το να κάνω, όμως, το καλό, δεν το βρίσκω επειδή, δεν κάνω το αγαθό, που θέλω· αλλά, το κακό, που δεν θέλω, αυτό κάνω» (Ρωμαίους Ζ/7: 18,19).
Τον αρχικό ζήλο του ανθρώπου να εξιλεωθεί μπροστά στο Θεό με αγαθές πράξεις και με τα προσωπικά του έργα, ύστερα από λίγο δηλητηριάζει η αποτυχία. Και σε στιγμές εσωτερικής συγκέντρωσης, η φωνή της απελπισίας ξεσπάει στην ίδια κραυγή την οποία και ο Απ. Παύλος ύψωσε: «ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ. Ποιος λοιπόν θα με τραβήξει και θα με βγάλει έξω από το αυτό το λάκκο της ταλαιπωρίας» (Ρωμαίους Ζ/7: 24).
Απέναντι σ’ ένα τέτοιο – δια των προσωπικών έργων - ανθρώπινο σχέδιο λύτρωσης, άφεσης, συγχώρεσης των αμαρτιών, ο Λόγος του Θεού μας παρουσιάζει έναν άλλο τρόπο σωτηρίας. Πρόκειται για ένα σχέδιο το οποίο, το συνέλαβε και το υλοποίησε μέσα στην πανσοφία Του, ο ίδιος ο Θεός. Το σχέδιο αυτό της σωτηρίας είναι εντελώς διαφορετικό από το προηγούμενο. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό το Θεϊκό σχέδιο, για την εξιλέωση των αμαρτιών του ανθρώπου χρειάζονται, όχι ανθρώπινα έργα ή άλλες ανθρώπινες προσπάθειες, αλλά ένα άλλο Έργο. Το Έργο αυτό, που θα φέρει και θα οδηγήσει στην άφεση των αμαρτιών, στην εξιλέωση του αμαρτωλού ανθρώπου, στη δικαίωσή του απέναντι στον Άγιο Θεό, δε γίνεται από τον άνθρωπο, αλλά έχει γίνει από το Θεό και προσφέρεται δωρεάν στον άνθρωπο. Είναι ένα Έργο που ο ίδιος ο Θεός έχει κάνει, διά Ιησού Χριστού, για την δικαίωση του αμαρτωλού ανθρώπου.
Το Έργο της λύτρωσης του Θεού, το οποίο όλοι έχουν ανάγκη καθώς «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Ο άνθρωπος γεννιέται με την αμαρτία και με τον τρόπο αυτό είναι από τη φύση του αμαρτωλός. Σύμφωνα με τον αιώνιο Λόγο του Θεού «δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμαίους Ε/5: 12). Επειδή λοιπόν η αμαρτία είναι πανανθρώπινη υπόθεση, το Έργο της σωτηρίας του Θεού ισχύει για όλους τους ανθρώπους, καθώς "ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης" (Πράξεις Ι/10: 34), αλλά είναι ένας Θεός που «θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και να έρθουν στην επίγνωση της αλήθειας» (Α’ Τιμοθέου Β/2: 4).
Πρόκειται για το Έργο του Σταυρού του Χριστού, πρόκειται για το θάνατο του Κυρίου Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Για να ικανοποιηθεί η Θεία δικαιοσύνη, εξαιτίας της ανθρώπινης παράβασης, έπρεπε ο άνθρωπος να πεθάνει, γιατί ο «μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Ο Θεός όμως από αγάπη για τον αμαρτωλό δεν άφησε τον άνθρωπο να πεθάνει και να χαθεί αιωνίως. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «διότι τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωκε τον υιόν Αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Έδωσε ο Θεός τον Υιόν Του τον μονογενή και πέθανε πάνω στο σταυρό, ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας. Πέθανε ο Χριστός, για να μην πεθάνω εγώ και εσύ.
Ο προφήτης «Ησαΐας» (κεφ. ΝΓ/53, εδ. 6,7) επτακόσια χρόνια π.Χ. αναφέρει σχετικά: «πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού και ο Κύριος έθεσεν επ' Αυτόν την ανομίαν πάντων ημών. Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού». Ο Ιησούς Χριστός φέρθηκε όπως το πρόβατο στη σφαγή, άφωνο, για τη δική μας σωτηρία.
Ο Χριστός πέθανε πάνω στο σταυρό και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε, σύμφωνα με όλα όσα ήταν γραμμένα στις Άγιες Γραφές (δηλ. την Παλαιά Διαθήκη). Αναστημένος και δοξασμένος κάθισε στα δεξιά του Πατέρα (Εβραίους Ι/10: 12). Έχει πληρώσει με το ίδιο Του το αίμα για την εξιλέωση των αμαρτιών μας. Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Γ/3, εδ. 13) αναφέρει: «ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών, διότι είναι γεγραμμένον επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου». Στην επιστολή δε «προς Εφεσίους» (κεφ. Θ/9, εδ.12) αναφέρει: «ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν». Επίσης στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Γ/3, εδ. 25) αναφέρεται: «τον οποίο όρισε ο Θεός να γίνει, δια της πίστεως, το μέσο εξιλέωσης με το ίδιο του το αίμα, και να φανεί έτσι η δικαιοσύνη του και για τα αμαρτήματα του παρελθόντος, τα οποία παραβλέφθηκαν».
Ο Θεός μέσα στην αγάπη Του και το ενδιαφέρον Του για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου, κάνει μια προσφορά σωτηρίας σε όλους τους ανθρώπους (Ιωάννης Γ/3: 36, & Ε/5: 24 – Ρωμαίους Ι/10: 13). Οποιοσδήποτε άνθρωπος, όσο αμαρτωλός και αν αισθάνεται, μπορεί να σωθεί αρκεί να μετανοήσει για τις αμαρτίες του και να πιστέψει στον Κύριο Ιησού Χριστό (δηλ. να Τον εμπιστευτεί ώστε να τον σώσει…). Και σήμερα ο Θεός προσκαλεί κάθε άνθρωπο λέγοντας: «Ελάτε τώρα, και ας διαδικαστούμε, λέει ο Κύριος αν οι αμαρτίες σας είναι σαν το πορφυρούν, θα γίνουν άσπρες σαν χιόνι· αν είναι ερυθρές σαν κόκκινο, θα γίνουν σαν άσπρο μαλλί» (Ησαΐας Α/1: 18).
Με τον τρόπο αυτό ο Χριστός καλεί καθέναν από μας να πάει κοντά Του και να Τον γνωρίσει προσωπικά και να Τον εμπιστευτεί. «Έλα Θωμά» να με γνωρίσεις, «Γιώργη, Μαρία…..κλπ». Ο Ιωάννης ο μαθητής της αγάπης αναφέρει: «Όσοι εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν (Ιωάννης Α/1: 12, 13).
Ο άνθρωπος που θα αναγνωρίσει την αμαρτωλότητά του, που θα ταπεινωθεί και θα επικαλεστεί το Έργο του Χριστού στη ζωή του, γίνεται «παιδί του Θεού» (Ιωάννης Α/1: 12). Μα ίσως πει κάποιος: "όλοι δεν είμαστε παιδιά του Θεού;" Όχι, όλοι είμαστε δημιουργήματα του Θεού. Παιδιά του Θεού γίνονται μόνον εκείνοι που αναγνωρίζουν Τον απεσταλμένο Μεσσία του κόσμου και πιστεύουν σ’ Αυτόν και το τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο Σωτηρίας, που Εκείνος έκανε πάνω στο σταυρό για τη δική μας σωτηρία. Σε κάθε δικό Του παιδί ο Θεός έρχεται για να διαγράφει το αμαρτωλό παρελθόν του. Γιατί γι' αυτές έχει πληρώσει ο Χριστός.
Στο βιβλίο των «Πράξεων» (κεφ. ΙΖ/17, εδ. 30), αναφέρεται:
30 Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι,
31 διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.
Ο λυτρωμένος του Χριστού δεν οφείλει τίποτα απολύτως, είναι Άγιος του Θεού, γι’ αυτόν έχει πληρώσει ο Χριστός με το ίδιο Του το αίμα (Εβραίους Θ/9: 12). Αν κάποιος ξένος πληρώσει για έναν φυλακισμένο που χρωστάει, από τη στιγμή της καταβολής των οφειλόμενων, ο φυλακισμένος είναι ελεύθερος, δεν διώκεται για τις πράξεις του παρελθόντος της ζωής του. Έχει πληρώσει γι’ αυτόν κάποιος άλλος.
Ο αμαρτωλός άνθρωπος που θέλει να εξιλεωθεί μπροστά στο Θεό, πρέπει να στηριχθεί αποκλειστικά στο Έργο που έκανε γι’ αυτόν ο Χριστός, πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για λογαριασμό του και αντί αυτού. Ένα Έργο που το συνέλαβε, μέσα στην Πανσοφία Του και Δικαιοσύνη Του ο Πατέρας Θεός, προ καταβολής κόσμου (Α’ Πέτρου Α/1: 20) και το εκτέλεσε ο Υιός του Θεού, για να μην χαθεί αιώνια ο αμαρτωλός άνθρωπος. Συνεπώς η συνείδηση του αμαρτωλού δεν πρέπει να ζητήσει την ανάπαυσή της στη δική της δράση ή προσπάθεια εξιλεωτικών έργων, αλλά αποκλειστικά στη δράση του Θεού που εκδηλώνεται στο Πρόσωπο του Χριστού.
Με άλλα λόγια, πρέπει ο αμαρτωλός να εγκαταλείψει το "Εγώ" του και να αναπαυθεί με απόλυτη εμπιστοσύνη στο εξιλαστήριο Έργο του Χριστού. Να γιατί συνεχώς στην Καινή Διαθήκη και κυρίως στις επιστολές των Αποστόλων, γίνεται συνεχής επανάληψη των φράσεων: «άφεσις αμαρτιών εν τω αίματι του Χριστού», «απολύτρωσις εν τω Χριστώ», «σωτηρία εν Αυτώ», «δι’ Αυτού». Φράσεις που σημαίνουν ότι πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι οι αμαρτίες μας συγχωρέθηκαν και δεν απαιτούνται περαιτέρω δικές μας ενέργειες, προκειμένου να δικαιωθούμε ενώπιον του Θεού!
Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού δεν απαιτείται κάποια δράση εκ μέρους του αμαρτωλού ανθρώπου για τη συγχώρεση των αμαρτιών του, αλλά αντίθετα απαιτείται ειλικρινής πίστη στο τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο του Σταυρού του Χριστού. Οποιαδήποτε δράση του ανθρώπινου «Εγώ» για δικαίωση του ανθρώπου μπροστά στο Θεό, είναι ολέθρια και αναποτελεσματική. Κάτι τέτοιο αποκρούεται έντονα από το Λόγο του Θεού και χαρακτηρίζεται, ως ζημιά και ως «λίθος προσκόμματος και πέτρα σκανδάλου» (Α’ Πέτρου Β/2: 8).
Αν αν ο άνθρωπος στηρίξει τη σωτηρία του στις δικές του προσπάθειες και δεν στηριχθεί αποκλειστικά στο σωτήριο «Έργο του Χριστού», τότε θα αρχίσει να στρέφει το βλέμμα προς τον ίδιο τον εαυτό του και θα δημιουργηθούν σιγά – σιγά στοιχεία τέτοια ώστε να μετατοπιστεί το κέντρο βάρους της σωτηρίας του από το Έργο του Χριστού στις «δικαιοσύνες» του και στις ατέρμονες προσπάθειές του, με τραγικά αποτελέσματα. Με τον τρόπο αυτό αποκόπτεται από τη «χάρη» του Θεού, από εκείνο που ο Θεός ορίζει και τελικά βρίσκεται μακριά από τη σωτηρία, λατρεύοντας τον εαυτόν του ως σωτήρα και αναλώνοντας τις δυνάμεις του στη δικαίωσή του με μάταιες ανθρώπινες προσπάθειες. Στην ουσία με τον τρόπο αυτό ακυρώνει το Έργο του Χριστού, που είναι μοναδικό και τέλειο για τη σωτηρία των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12).
Πόσο χαρακτηριστικά αναφέρεται ο Απ. Παύλος στο θέμα αυτό. Γράφει λοιπόν: «από τα έργα του Νόμου, δεν θα δικαιωθεί κανένας άνθρωπος μπροστά στο Θεό» (Ρωμαίους Γ/3: 20). Και στην επιστολή «προς Γαλάτας» (Β/2: 16), «δεν δικαιούται άνθρωπος από τα έργα του νόμου, ειμή δια πίστεως Ιησού Χριστού». Επίσης προς τους χριστιανούς της Γαλατίας, επισημαίνει: «Δεν αθετώ την χάριν του Θεού· διότι αν η δικαίωσις γίνηται διά του νόμου, άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανε» (Γαλάτας Β/2: 21). Εάν ο άνθρωπος θα μπορούσε να σωθεί με τα δικά του έργα, τότε δεν χρειαζόταν να έρθει στη γη και να πεθάνει πάνω στο σταυρό ο Ιησούς Χριστός.
Συνεπώς η Καινή Διαθήκη διακηρύσσει ρητά ότι με καμία ανθρώπινη προσπάθεια δε μπορεί ο άνθρωπος να εξιλεωθεί ενώπιον του Θεού, να συγχωρεθούν δηλ. οι αμαρτίες του και να τακτοποιηθεί απέναντι στο Θεό. Μόνον ο Χριστός μπορεί να τον τακτοποιήσει ενώπιον του Θεού διότι «ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσία, επί της γης, να συγχωρεί αμαρτίες» (Ματθαίος Θ/9: 6).
Ας προσέξουμε μια ακόμα σημαντική λεπτομέρεια. Την εξουσία αυτή ο Χριστός την έχει όσο βρισκόμαστε σε αυτήν τη ζωή (επί της γης), στον ουρανό, αν φύγουμε και δεν έχουμε αναγνωρίσει το Έργο Του (τη θυσία Του) και δεν έχουμε ζητήσει την συγχώρεση των αμαρτιών μας απ’ Αυτόν, ο Χριστός δεν θα μπορεί να μας συγχωρήσει. Ο Λόγος του Θεού μας διευκρινίζει:
10 αλλά διά να γνωρίσητε ότι έξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας λέγει προς τον παραλυτικόν·
11 Προς σε λέγω, Σηκώθητι και έπαρε τον κράββατόν σου και ύπαγε εις τον οίκόν σου. (Μάρκος Β/2: 10-11).
Συμπέρασμα. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί με τα έργα του. Όμως ο Θεός δεν θέλει να χαθεί αιωνίως κανένας και από αγάπη πραγματοποίησε, δια Ιησού Χριστού, το δικό Του τέλειο Έργο, για τη σωτηρία του ανθρώπου. Έτσι λοιπόν ο Θεός παραμένει δίκαιος δικαιώνοντας ταυτόχρονα τον αμαρτωλό. Όχι παραβλέποντας την αμαρτία, ούτε καν συγχωρώντας την, αλλά υφιστάμενος ο ίδιος την ποινή της αμαρτίας στο Πρόσωπο του Υιού του, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Τούτο το Έργο της σωτηρίας, που το πεπερασμένο μυαλό μας δε μπορεί να συλλάβει, πόσο στοίχισε και στον Πατέρα Θεό και στον Υιόν Αυτού, προσφέρεται σε κάθε άνθρωπο «δωρεάν» (εδ. 24). Όχι γιατί το αξίζουμε, όχι γιατί το εξαγοράσαμε με τα έργα μας και με την αρετή μας, αλλά «κατά χάριν» Θεού. Είναι δώρο του Θεού!
Τι λοιπόν χρειάζεται να κάνει ο άνθρωπος μετά απ’ όλα αυτά; Το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι μια πράξη αποδοχής, αναγνώρισης, ένα «ευχαριστώ» στο Θεό μέσα από την καρδιά μας, «για μια τόσο μεγάλη σωτηρία» (Εβραίους Β/2: 3). Την ψυχή που θα λάβει αυτή την απόφαση ο Κύριος τη διαβεβαιώνει με την αλήθεια των υποσχέσεών του: «Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω» (Λουκάς ΚΓ/23: 43).
Σε καθέναν που διαβάζει τούτα τα λόγια ο Λόγος του Θεού έρχεται να τονίσει και να υπενθυμίσει: «ιδού, τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). Το αύριο δε μου ανήκει και δε σου ανήκει. Επικαλέσου σήμερα το Χριστό, με συντριβή, με ταπείνωση και με μετάνοια, όπως πήγε κοντά Του εκείνη η γυναίκα, όταν ο Χριστός βρισκόταν στο σπίτι του Σίμωνα του Φαρισαίου. Τι ωραία εικόνα:
37 Και ιδού, γυνή τις εν τη πόλει, ήτις ήτο αμαρτωλή, μαθούσα ότι κάθηται εις την τράπεζαν εν τη οικία του Φαρισαίου, έφερεν αλάβαστρον μύρου
38 και σταθείσα πλησίον των ποδών αυτού οπίσω κλαίουσα, ήρχισε να βρέχη τους πόδας αυτού με τα δάκρυα και εσπόγγιζε με τας τρίχας της κεφαλής αυτής και κατεφίλει τους πόδας αυτού και ήλειφε με το μύρον (Λουκάς Ζ/7: 37,38).
Από εκείνη τη στιγμή και για μια ολόκληρη αιωνιότητα η ψυχή θα μεταφερθεί από το θάνατο στη ζωή "Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν" (Ιωάννης Ε/5: 24). Επίσης «και εσάς όντας νεκρούς διά τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν» (Εφεσίους Β/2: 1-5). Θα βρεθεί η ψυχή από την εξουσία του σκότους στην βασιλεία του Υιού της αγάπης του Θεού. «όστις ηλευθέρωσεν ημάς εκ της εξουσίας του σκότους και μετέφερεν εις την βασιλείαν του αγαπητού αυτού Υιού» (Κολοσσαείς Α/1: 13). Θα ανήκει πλέον στην οικογένεια του Θεού, γιατί θα έχει "γεννηθεί «άνωθεν" (Ιωάννης Γ/3: 3).
Τέλεια και ολοκληρωτική σωτηρία συντελείται, μόνον δια του Κυρίου Ιησού Χριστού. «Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις» (Εφεσίους Β/2: 9). ---
