Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ.

Ευαγγέλιον  «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΓ/13, εδάφ. 1-9 & 18-23.
Ευαγγέλιον  «κατά Μάρκον», κεφ. Δ/4, εδάφ. 1-25.
Ευαγγέλιον  «κατά Λουκάν», κεφ. Η/8, εδάφ. 4-16. 

 Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΓ/13, εδάφ. 1-9. 

1 Και κατά την ημέρα εκείνη, καθώς ο Ιησούς βγήκε έξω από το σπίτι, κάθισε κοντά στη θάλασσα. 

2 Και συγκεντρώθηκαν κοντά του πολλά πλήθη, ώστε, αφού μπήκε μέσα στο πλοίο, καθόταν και ολόκληρο το πλήθος στεκόταν στην ακρογιαλιά. 

3 Και τους μίλησε πολλά με παραβολές, λέγοντας: Δέστε, βγήκε αυτός που σπέρνει για να σπείρει. 

4 Και ενώ έσπερνε, άλλα μεν έπεσαν κοντά στον δρόμο και ήρθαν τα πουλιά τού ουρανού, και τα κατέφαγαν. 

5 Άλλα, όμως, έπεσαν επάνω στα πετρώδη μέρη, όπου δεν είχαν χώμα κι αμέσως φύτρωσαν, επειδή δεν είχαν βάθος γης 

6 και όταν ανέτειλε ο ήλιος, κάηκαν, και, επειδή δεν είχαν ρίζα, ξεράθηκαν. 

7 Και άλλα έπεσαν επάνω στα αγκάθια, και τα αγκάθια μεγάλωσαν, και τα κατέπνιξαν. 

8 Άλλα, όμως, έπεσαν επάνω σε καλή γη και έδιναν καρπό, το ένα 100, το άλλο 60, και το άλλο 30. 

9 Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει. 

 Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΓ/13, εδάφ. 18-23. 

18 Εσείς, λοιπόν, ακούστε την παραβολή εκείνου που σπέρνει: 

19 Σε καθέναν που ακούει τον λόγο τής βασιλείας, και δεν καταλαβαίνει, έρχεται ο πονηρός, και αρπάζει το σπαρμένο στην καρδιά του αυτός είναι που σπάρθηκε κοντά στον δρόμο. 

20 Και εκείνος ο σπόρος που σπάρθηκε επάνω σε πετρώδες μέρος, αυτός είναι που ακούει τον λόγο, και αμέσως με χαρά τον δέχεται 

21 δεν έχει, όμως, μέσα του ρίζα, αλλά είναι πρόσκαιρος και όταν γίνει θλίψη ή διωγμός εξαιτίας τού λόγου, αμέσως σκανδαλίζεται. 

22 Και εκείνος που σπάρθηκε στα αγκάθια, αυτός είναι που ακούει τον λόγο έπειτα, η μέριμνα αυτού τού αιώνα και η απάτη τού πλούτου συμπνίγει τον λόγο, και γίνεται άκαρπος. 

23 Και εκείνος που σπάρθηκε επάνω στην καλή γη, αυτός είναι που ακούει τον λόγο, και καταλαβαίνει ο οποίος και καρποφορεί, και κάνει ο ένας μεν 100, ο άλλος 60, και ο άλλος 30. 

         ΣΧΌΛΙΑ : 

      Η "παραβολή του σπορέα" είναι μία από τις γνωστότερες και σπουδαιότερες παραβολές του Κυρίου. Μάλιστα είναι η μοναδική παραβολή την οποία ο ίδιος ο Κύριος ερμηνεύει αναλυτικά. Τη διασώζουν και οι τρεις συνοπτικοί λεγόμενοι Ευαγγελιστές: Ματθαίος, Μάρκος, Λουκάς. 

    Εκείνη την ημέρα, ενώ ο Ιησούς μιλούσε ακόμα στο πλήθος, η μητέρα και τ' αδέρφια Tου στάθηκαν έξω από το σπίτι και ήθελαν να Του μιλήσουν. Τότε του είπε κάποιος ότι η μητέρα και τ' αδέρφια Tου είναι έξω και θέλουν να Τον δουν. Ο Ιησούς του απάντησε: «Ποια είναι η μητέρα μου και ποια είναι τ' αδέρφια μου;» Και δείχνοντας με το χέρι τους μαθητές του είπε: «Να η μητέρα μου και τ' αδέρφια μου. Γιατί όποιος εφαρμόζει το θέλημα του Πατέρα μου, αυτός είναι αδελφός και αδελφή και μητέρα μου» (Ματθαίος ΙΒ/12: 46-50), (Μάρκος Γ/3: 31-35), (Λουκάς Η/8: 19-21). Με τα λόγια αυτά ο Κύριος δεν περιφρόνησε τη μητέρα Του και τους αδελφούς Του, αλλά διακήρυξε ότι από τους σαρκικούς δεσμούς, πολύ πιο στενοί είναι οι πνευματικοί δεσμοί, που Tον ενώνουν μ’ εκείνους που Τον δέχονται ως Διδάσκαλο και Σωτήρα τους. Αυτοί που υπακούουν στο Λόγο Του γίνονται μέλη της οικογένειας του Θεού. Ο Απ. Παύλος αναφέρει χαρακτηριστικά ότι οι πιστοί άνθρωποι είναι: «συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού» (Εφεσίους Β/2: 19). Αλήθεια πόσο ψιλά ανεβάζει τον πιστό άνθρωπο ο Χριστός! 

      Μετά από αυτά ο Ιησούς βγήκε από το σπίτι και καθόταν πλησίον της λίμνης της Γαλιλαίας. Γύρω Του μαζεύτηκε πολύς κόσμος από διάφορες πόλεις και γι' αυτό μπήκε και κάθισε σ' ένα καΐκι σε πολύ μικρή απόσταση από την ξηρά κι όλος ο κόσμος στεκόταν στον γιαλό και Τον άκουγε. Ο Κύριος, για να γίνεται περισσότερο κατανοητός από το ακροατήριό Του, κάποιες φορές μιλούσε με παραβολές και πολλές φορές έπαιρνε παραδείγματα μέσα από το φυσικό περιβάλλον, για να διατυπώσει μεγάλες πνευματικές αλήθειες. 

      Η παραβολή που εξετάζουμε έχει να κάνει με το σπορέα, το σπόρο και το έδαφος. Ο Κύριος δεν προσδιορίζει ποιος είναι ο σπορέας. Θα μπορούσε να είναι ο Ίδιος αλλά και όλοι εκείνοι που κηρύττουν τον Λόγο, σαν αποσταλμένοι Του. Προσδιόρισε όμως ότι «ο σπόρος είναι ο Λόγος του Θεού». Παρατηρούμε το σπορέα να βάζει το χέρι του μέσα στην ποδιά του, που ήταν γεμάτη με εκλεκτό σπόρο και να τον σκορπίζει, χωρίς διάκριση, δεξιά και αριστερά πάνω στη γη σε ολόκληρο το χωράφι. Αυτό σημαίνει ότι σε κάθε άνθρωπο δίδεται η ευκαιρία να ακούσει το Λόγο του Θεού και να τον δεχτεί ή να τον απορρίψει. Ο Θεός δίνει ευκαιρίες σε όλους τους ανθρώπους. Κανένα δεν προορίζει για την απώλεια, αντίθετα ο Θεός «θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και νάρθουν στην επίγνωση της αλήθειας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Ο καθένας μόνος του προορίζει τον εαυτόν του προς σωτηρίαν ή προς απώλειαν, αποδεχόμενος ή απορρίπτων την προσφορά της θυσίας του Χριστού (Ιωάννης Γ/3: 19).

      Ο σπόρος αν δεν πέσει στη γη μένει άκαρπος, πέφτοντας όμως μέσα στη γη ζωογονείται καθώς μέσα του υπάρχει ζωή. Ένα μικρό σποράκι σιταριού έχει μέσα του ζωή, η οποία δε φαίνεται, δεν μπορείς να τη δεις, όσο και αν το παρατηρήσεις, όμως τούτο το σποράκι, όταν πέσει μέσα στη γη και βρει τις κατάλληλες συνθήκες, τότε θα βλαστήσει και μέσα απ’ αυτό θα δημιουργηθεί ένα ολόκληρο φυτό, που θα φέρει πολύ περισσότερο καρπό. Όταν παρατηρούμε το κουκούτσι από ένα βερίκοκο, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι πίσω απ’ αυτό υπάρχει ένα πλούσιο ζουμερό φρούτο που λέγεται βερίκοκο και πίσω από το βερίκοκο υπάρχει ένα μεγάλο δένδρο που λέγεται βερικοκιά. 

      Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο λειτουργεί και ο πνευματικός σπόρος της ζωής, που είναι ο αιώνιος και αψευδής Λόγος του Θεού. Ο Λόγος του Θεού έχει κλεισμένη μέσα του δύναμη τόση ώστε να μπορεί να  αναγεννήσει (Ιωάννης Γ/3: 3) και να μεταμορφώσει τη ζωή ενός ανθρώπου και κατ’ επέκτασιν τον κόσμο όλο. Έχει ζωή και, όταν βρεθεί στο κατάλληλο έδαφος, σε μια δεκτική καρδιά, τότε βλασταίνει και φέρνει τον καρπό της σωτηρίας και της αιώνιας ζωής. Ο Πέτρος εξηγεί: «επειδή, αναγεννηθήκατε όχι από φθαρτό σπέρμα, αλλά από άφθαρτο, διαμέσου τού λόγου τού ζωντανού Θεού και ο οποίος μένει στον αιώνα» (Α΄ Πέτρου Α/1: 23). Ο Λόγος του Θεού, που υπάρχει μέσα στη Βίβλο, είναι ο ζωντανός σπόρος που φέρνει ζωή καθώς περιέχει το ζωοποιό μήνυμα της Σωτηρίας του ανθρώπου.  

      Ο ίδιος ο Κύριος μίλησε για τη δύναμη και την αξία του Λόγου Του. Τον παρομοίασε με μαγιά που μπορεί να ζυμώσει πολλά κιλά (Λουκάς ΙΓ/13: 21), μ’ έναν κρυμμένο θησαυρό (Ματθαίος ΙΓ/13: 44), μ’ έναν πολύτιμο μαργαρίτη, που υπερβαίνει την αξία όλων των επιγείων πραγμάτων (Ματθαίος ΙΓ/13: 46). Ενώ όμως ο Λόγος του Θεού έχει τόσο μεγάλη δύναμη, η καρποφορία του σπόρου εξαρτάται από το έδαφος στο οποίο θα πέσει, δηλαδή τις καρδιές εκείνων που θα ακούσουν το Λόγο. Ο ίδιος σπόρος, πέφτοντας σε διαφορετικά είδη εδάφους, δηλαδή σε καρδιές διαφορετικής δεκτικότητας, δίνει διαφορετικά αποτελέσματα. 

      Παρατηρούμε λοιπόν ότι, ενώ ο σπορέας της παραβολή μας έσπειρε το σπόρο σε όλα τα μέρη του χωραφιού κατά τον ίδιο τρόπο και ενώ ο σπόρος ήταν καλός, κατάπληκτος μετά από καιρό παρατηρεί ότι ο σπόρος που έσπειρε δε φύτρωσε ομοιόμορφα, αλλά χωρίστηκε ανάλογα με τη γη στην οποία έπεσε σε τέσσερις κατηγορίες. 

     Η "παραβολή του σπορέα" θέτει τη βάση για ένα σοβαρό ερώτημα. Πώς ακούμε το Λόγο του Θεού, αλλά και σε τι κατάσταση βρίσκεται η καρδιά μας απέναντι στο Λόγο του Θεού; Είναι σκληρή, παραμένει αμετανόητη, μήπως είναι ένα έδαφος σκληρό και πατημένο, γεμάτο αγκάθια, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμία ωφέλεια και κανένα αποτέλεσμα γι’ αυτούς που άκουσαν; Ο Θεός πάντοτε σέβεται την ελευθερία την οποία ο Ίδιος έβαλε μέσα στον άνθρωπο. Έτσι χωρίς τη συγκατάθεση του ανθρώπου ο Λόγος του Θεού παραμένει ανενεργός και «κενός». Η χάρη του Θεού δεν μπορεί να ενεργήσει μέσα στη ζωή του ανθρώπου όταν αυτός την απορρίπτει και δεν την αποδέχεται. 

    Έχει ονομαστεί η παραβολή ως «η παραβολή του σπορέα». Θα μπορούσε να ονομαστεί και η «παραβολή του χωραφιού», γιατί το κύριο ενδιαφέρον της παραβολής βρίσκεται στα τέσσερα κομμάτια του χωραφιού, που το καθένα από αυτά είχε διαφορετική αντίδραση στο σπόρο που έπεσε πάνω του. Παρατηρούμε ότι τα τρία από τα τέσσερα κομμάτια του χωραφιού δεν έφεραν καρπό. Το ίδιο ακριβώς μπορεί να συμβεί και σε μία Εκκλησία. Ακούγεται ο Λόγος του Θεού σ’ ένα πλήθος ανθρώπων, αλλά δεν ανταποκρίνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο και έτσι βλέπουμε το αποτέλεσμα να είναι διαφορετικό. Στη μία καρδιά το μήνυμα της ζωής ριζοβολά και φέρνει πλούσια καρποφορία, ενώ η άλλη καρδιά, αυτή που βρίσκεται ακριβώς δίπλα σου, μένει ανεπηρέαστη. 

      «ο σπόρος που σπείρεται». Ο σπόρος σπέρνεται συνεχώς από τους απανταχού της γης εργάτες του Ευαγγελίου. Δε σταματάει τη σπορά Του ο Κύριος, δεν κουράζεται, δεν αμελεί, δεν οργίζεται από την απόρριψη των ανθρώπων. Είναι Θεός που προσφέρει και δεύτερη και τρίτη και χιλιοστή…. ευκαιρία σε κάθε άνθρωπο. Ο Ιώβ αναφέρει: «Ο Θεός λαλεί άπαξ και δις, αλλ' ο άνθρωπος δεν προσέχει» (Ιώβ ΛΓ/33: 14). Συνεχίζει ο Θείος Σπορέας να «σπέρνει» μέσα από αμέτρητα κηρύγματα που ακούγονται καθημερινά στις εκκλησίες, το διαδίκτυο, το ραδιόφωνο και τα διάφορα χριστιανικά έντυπα. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο εκείνη την ημέρα στον ουρανό «θα εμφραχθεί παν στόμα» (Ρωμαίους Γ/3: 19). Κανένας δεν θα έχει καμία δικαιολογία μπροστά στο Θεό. Θα επαναληφθεί ακριβώς εκείνο το οποίο συνέβη σε κάποιον που παρουσιάστηκε στο μεγάλο δείπνο που έκανε ένας βασιλιάς για το γάμο του γιου του, χωρίς να φοράει ένδυμα γάμου (Ματθαίος ΚΒ/22: 12). Αναφέρει ο Λόγος του Θεού: «Εισελθών δε ο βασιλεύς διά να θεωρήση τους ανακεκλιμένους, είδεν εκεί άνθρωπον μη ενδεδυμένον ένδυμα γάμου και λέγει προς αυτόν: Φίλε, πως εισήλθες ενταύθα μη έχων ένδυμα γάμου; Ο δε απεστομώθη» (εδ.11,12). Εκείνη την ημέρα θα αποστομωθεί κάθε αρνητής, κάθε αποστάτης, κάθε ψυχή που δε δέχτηκε το Χριστό, που δεν πίστεψε στην αντικαταστατική Θυσία που έγινε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, που απέρριψε το Έργο του Σταυρού του Χριστού, που θεώρησε "κοινό το αίμα της διαθήκης", το αθώο αίμα του Χριστού, που χύθηκε πάνω στο σταυρό (Εβραίους Ι/10: 29), που αγνόησε "μια τόσο μεγάλη σωτηρία" (Εβραίους Β/2: 3).

      Μετά απ’ αυτά είναι φανερό ότι ο κάθε άνθρωπος αντιπροσωπεύεται από ένα από τα τέσσερα κομμάτια γης. Γι’ αυτό ο καθένας μας θα πρέπει να κάνει έναν αυστηρό έλεγχο του εαυτού του, για να διαπιστώσει πιο είναι το τμήμα εκείνο του χωραφιού που αντιστοιχεί στη δική του καρδιά. 

      1/ «παρά την οδόν σπαρείς» (εδ. 19). 

    Όταν η καρδιά είναι σκληρή, τότε ο σπόρος του λόγου είναι σαν να πέφτει σ' έναν πατημένο δρόμο. Δε θα φυτρώσει, ούτε φυσικά θα δώσει κάποιο καρπό. Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι δεν μπορούν να καταλάβουν το Λόγο του Θεού, όχι γιατί είναι δυσνόητος, αλλά γιατί η καρδιές τους είναι παχιές, σκληρές, αδιαπέραστες, πωρωμένες και δεν αφήνουν περιθώρια για την οποιαδήποτε εξέλιξη του σπόρου του Λόγου μέσα στη ζωή τους. 

     Το πρώτο κομμάτι λοιπόν του χωραφιού βρίσκεται δίπλα στο δρόμο. Εκεί το χώμα είναι πατημένο από χίλια πόδια, είναι σκληρό και δεν επιτρέπει στο σπόρο να εισχωρήσει μέσα στη γη. Στο μέρος αυτό καθώς ο σπόρος μένει στην επιφάνεια, γίνεται εύκολη λεία των πουλιών, τα οποία πάντα ακολουθούν το γεωργό με την κρυφή ελπίδα να αρπάξουν ό,τι μπορούν για να το φάνε. Όπου κηρύττεται το Ευαγγέλιο, πετούν ολόκληρα σμήνη από κακοπροαίρετα "λαίμαργα πουλιά" που σκοπό έχουν ν' αρπάξουν το σπόρο. Στην περίπτωση αυτή βλέπουμε το σπόρο να αποκτά μια εφήμερη σχέση με το χωράφι, χωρίς να υπάρχει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Εδώ οι ακροατές άκουσαν το Λόγο κατά τρόπο επιπόλαιο και επιδερμικό. Ο σπόρος έμεινε μόνο στην επιφάνεια της ζωής τους, δεν πήγε ούτε πόντο βαθύτερα. 

      Τούτο το κομμάτι του χωραφιού, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Κυρίου, αντιπροσωπεύει τόσο τον αρνητή όσο και το θρησκευόμενο άνθρωπο. Αντιπροσωπεύει όλους εκείνους τους αρνητές που, «ενώ έλεγαν ότι είναι σοφοί, έγιναν μωροί» (Ρωμαίους Α/1: 22). αλλά και εκείνους που αντικατέστησαν την αλήθεια του Θεού με το ψέμα και λάτρευσαν «την κτίσιν παρά τον κτίσαντα» (Ρωμαίους Α/1: 25). Εκείνους που πεισματικά "απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωσιν του Θεού και γι’ αυτό το λόγο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νούν, ώστε να πράττωσι τα μη πρέποντα" (Ρωμαίους Α/1: 28). 

      Αντιπροσωπεύει όμως και το θρησκευόμενο άνθρωπο. Αυτόν θα τον βρούμε κάθε Κυριακή να είναι στην εκκλησία, να τηρεί τυπικά τα θρησκευτικά του καθήκοντα, αλλά δε θέλει να αναπτύξει μια ζωντανή εσωτερική, πνευματική σχέση με το Θεό. Τούτοι οι άνθρωποι μοιάζουν πολύ με τον αδελφό του λεγόμενου «ασώτου» υιού που, ενώ ήταν μέσα στη σπίτι του Πατέρα, μέσα στην Εκκλησία, έβλεπε τη σχέση του με το Θεό σαν σχέση εργοδότη προς μισθωτό «Ιδού, τόσα έτη σε δουλεύω, και ποτέ εντολήν σου δεν παρέβην….» (Λουκάς ΙΕ/15: 29). Ήταν μια σχέση από την οποία απουσίαζε η αγάπη,  για το Θεό και κατ' επέκτασιν και για το συνάνθρωπο. 

     Υπάρχουν άνθρωποι που άκουσαν και ξανά άκουσαν το Λόγο του Θεού, αλλά ποτέ δεν τον εξέλαβαν στα σοβαρά και γι’ αυτό ποτέ δε ρίζωσε μέσα τους. Το σκληρό τούτο έδαφος το βλέπουμε και στις σκληρές καρδιές των Φαρισαίων, των Γραμματέων, των Σαδδουκαίων και όλων των υποκριτών. Σκληροί, άκαμπτοι απορρίπτουν το Λόγο του Θεού, μένουν κολλημένοι στις ανθρώπινες παραδώσεις τους, στους τύπους, που σε καμία περίπτωση δεν έχουν κάποια ουσία και δεν οδηγούν την ψυχή σε ζωντανή σχέση με το Θεό. Το παράπονο του Κυρίου ήταν: «αφήσαντες την εντολήν του Θεού, κρατείτε την παράδοσιν των ανθρώπων» (Μάρκος Ζ/7: 8). 

     «Και περιβλέψας αυτούς μετ' οργής, λυπούμενος διά την πώρωσιν της καρδίας αυτών….» (Μάρκος Γ/3: 5). Λυπήθηκε ο Κύριος για την πώρωση της καρδιάς των ανθρώπων της εποχής Του. Οι Φαρισαίοι είχαν τον Κύριο μπροστά τους, άκουσαν με τα αυτιά τους και είδαν με τα μάτια τους: «τυφλοί αναβλέπουσι και χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται και κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται και πτωχοί ευαγγελίζονται» (Ματθαίος ΙΑ/11: 5) και παρ’ όλα αυτά δεν πίστευαν! Ποιος ήταν ο λόγος της απιστίας τους; Οι καρδιές τους ήταν πωρωμένες, άκαμπτες, σκληρές από φανατισμό, από τον ανθρώπινο εγωισμό και τη μισαλλοδοξία και έτσι αποτελούσαν ακατάλληλο έδαφος για την αποδοχή και ανάπτυξη του σπόρου του Λόγου του Θεού. 

     Ο Κύριος μας επισημαίνει επίσης έναν ακόμα παράγοντα που παρεμβάλλεται στη διαδικασία της σποράς και της αποδοχής του Λόγου του Θεού στην ψυχή του ανθρώπου. Είναι "τα πουλιά", μια εικόνα που συμβολίζει το διάβολο, που έρχεται για να πάρει ό,τι σπάρθηκε στην καρδιά του ανθρώπου και ο οποίος προσπαθεί παντοιοτρόπως να εμποδίσει τον άνθρωπο από το να ακούσει το Λόγο του Θεού, πολύ περισσότερο βέβαια από το να τον εφαρμόσει. Αυτό συμβαίνει γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Λόγος του Θεού, αν γίνει αποδεκτός, θα οδηγήσει τον άνθρωπο στη Σωτηρία κοντά στο Θεό. Ο Λόγος του Θεού μας λέει πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον ανθρωποκτόνο εχθρό, το διάβολο: «Υποτάχθητε λοιπόν εις τον Θεόν, αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει από σας» (Ιακώβου Δ/4: 7). 

       2/ «παρά τα πετρώδη» (εδ. 20). 

     Οι άνθρωποι που απαρτίζουν το πετρώδες έδαφος είναι εκείνοι οι οποίοι ακούγοντας τον Λόγο ενθουσιάζονται και τον δέχονται πρόθυμα. Εντούτοις αυτό δε διαρκεί για πολύ, αφού μόλις υπάρξει κάποια δοκιμασία ή θλίψη, αυτοί οι άνθρωποι αμέσως σκανδαλίζονται και στρέφονται «εις τα οπίσω». Ο ενθουσιασμός είναι καλός, αλλά πρέπει να έχει και βάθος. Την ώρα της δοκιμασίας θα κριθεί το γνήσιο της σχέσης μας με το Θεό. Το βάθος και τη σταθερότητα μόνον ο Θεός μπορεί να μας τα δώσει, γι’ αυτό ας μην αμελούμε να τα ζητάμε. 

    Οι ακροατές του πετρώδους εδάφους άκουσαν κι αυτοί το Λόγο, αλλά δεν τον άφησαν να «μιλήσει» μέσα τους. Έμειναν αμετανόητοι και έτσι δε δόθηκε στο σπόρο καμία ώθηση, δεν υπήρξε καθόλου υγρασία για να αναπτυχθεί, με αποτέλεσμα και σ’ αυτή την περίπτωση ο σπόρος να μην καρποφορήσει. Αυτοί οι άνθρωποι ίσως στην πορεία της ζωής τους να έκαναν μια ωραία και συγκινητική ομολογία πίστεως, αλλά στην ουσία τίποτα δεν ήταν αληθινό, τίποτα δεν ήταν πραγματικό. Όλα ήταν επιφανειακά, χωρίς βάθος και ουσία!

    Αυτό το κομμάτι του χωραφιού φαίνεται να δίνει περισσότερη υπόσχεση για καρπό από το προηγούμενο, καθώς δε βρίσκεται κοντά στο δρόμο και δεν κινδυνεύει από τα πετεινά. Ο σπόρος έχει μπει μέσα στη γη και σιγά – σιγά αρχίζει να σκάει και το φυτό αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του, όμως δεν μπορεί να ρίξει ρίζα, για να στερεωθεί και να μεγαλώσει, γιατί η γη είναι μια λεπτή φλούδα και κάτω από αυτήν υπάρχει πέτρα, βράχος, σκληρή αδιαπέραστη επιφάνεια. Εξαιτίας της έλλειψης υγρασίας μετά από λίγο το φυτό ξεραίνεται. Τα άτομα αυτά δημιουργούν μια επιδερμική, επιφανειακή σχέση με το Λόγο του Θεού. 

     Αυτός, λέει ο Κύριος, είναι εκείνος που ακούει το Λόγο, ενθουσιάζεται, με χαρά τον δέχεται, όμως δεν έχει σταθερότητα στη ζωή του και με την πρώτη δυσκολία, την πρώτη δοκιμασία που θα έρθει, όλα ξεχνιούνται, όλα φεύγουν. Δεν μπορεί να ριζώσει ο Λόγος, αν στη ζωή του ανθρώπου δεν προηγηθεί καταδίκη της αμαρτίας, συντριβή και μετάνοια. Το ρηχό έδαφος έχει σαν αποτέλεσμα ρηχές ομολογίες πίστεως, χωρίς βάθος, χωρίς καμία προοπτική. 

    Τέτοιους είχε πολλούς ακροατές ο Κύριος. Στο Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην" (κεφ. Σ/6, εδ. 66) αναφέρεται: «Έκτοτε πολλοί των μαθητών αυτού εστράφησαν εις τα οπίσω και δεν περιεπάτουν πλέον μετ' αυτού». Τούτοι οι άνθρωποι στην πρώτη δυσκολία, ξεχνούν τον ενθουσιασμό τους, την ομολογία πίστεως την οποία έκαναν, στρέφονται εις τα οπίσω και γίνεται εκείνο το οποίο είχε πει ο Κύριος: «Συνέβη δε εις αυτούς το της αληθινής παροιμίας, Ο κύων επέστρεψεν εις το ίδιον αυτού εξέρασμα, και, ο χοίρος λουσθείς επέστρεψεν εις το κύλισμα του βορβόρου» (Β΄ Πέτρου Β/2: 22). «Εξ ημών εξήλθον, αλλά δεν ήσαν εξ ημών διότι εάν ήσαν εξ ημών, ήθελον μένει μεθ' υμών αλλά εξήλθον διά να φανερωθώσιν ότι δεν είναι πάντες εξ ημών» (Α΄ Ιωάννου Β/2: 19). 

      3/ «επί τας ακάνθας» (εδ. 22). 

    Εδώ τα πράγματα φαίνεται να είναι πολύ καλύτερα. Ο σπόρος βρήκε αρκετό βάθος και καλό χώμα, για να απλώσει το φυτό τις ρίζες του και να εξασφαλίσει την τροφοδοσία του, όμως το χώμα γύρω ήταν γεμάτο από αγκάθια που φύτρωσαν ανάμεσα και καθώς μεγάλωσαν, αγκάλιασαν το φυτό με αποτέλεσμα να το πνίξουν. 

     Τι καλά θα ήταν αν δεν υπήρχαν τα αγκάθια! Όμως αυτά υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντοτε μέσα στη ζωή μας και καθώς θα αυξάνεται ο σπόρος, θα αυξάνονται και τα αγκάθια και κάποια στιγμή θα πρέπει το ένα από τα δύο να υποχωρήσει και να δώσει τόπο στο άλλο. Δε γίνεται το καλό και το κακό να συνυπάρξουν. Ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός: «Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύει διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει, ή εις τον ένα θέλει προσκολληθεί και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύετε Θεόν και μαμμωνά» (Ματθαίος Σ/6: 24). 

     Η καρδιά αυτών των ανθρώπων ήταν ένα έδαφος γεμάτο με αγκάθια τα οποία αντιστάθηκαν στο Λόγο, τον έπνιξαν και έτσι δεν υπήρξε αποτέλεσμα. Καθημερινά προβλήματα, γήινες επιδιώξεις, δεν αφήνουν ούτε χρόνο, ούτε διάθεση, για να ασχοληθεί ο άνθρωπος με τα πράγματα του Θεού και στο τέλος το μόνο που κατορθώνουν είναι να πνίξουν κάθε πνευματικό ενδιαφέρον μέσα του. Οι άνθρωποι αυτοί ακούνε το Λόγο του Θεού, τον δέχονται, δεν τον απορρίπτουν και το μόνιμο σχόλιό τους είναι : «Τι ωραία που τα λέτε, έχετε δίκιο….». Είναι αυτοί που εξετάζουν τα πράγματα με μεγάλη επιπολαιότητα. Εξωτερικά στην αρχή μοιάζουν γνήσιοι, αλλά με τον καιρό το ενδιαφέρον τους «πνίγεται» μέσα στις μέριμνες αυτού του κόσμου (Λουκάς ΚΑ/21: 34), την απάτη του πλούτου, τις εφήμερες προσωρινές απολαύσεις, από τη γνώμη των άλλων, την πίεση των συγγενών..... Όλα αυτά έρχονται να τους αγκαλιάσουν και να «πνίξουν» μέσα τους κάθε πνευματική επιδίωξη. Έτσι αποδεικνύεται ότι δεν ήταν γνήσιοι πιστοί και γι’ αυτό δεν μπόρεσαν να μείνουν σταθεροί και να καρποφορήσουν. 

      4/ «επί την γην την καλήν» (εδ. 23). 

  Το καλό έδαφος είναι η προϋπόθεση της επιτυχίας της σποράς. Πρόκειται για όλους τους καλοπροαίρετους ανθρώπους, οι οποίοι, καθώς ακούνε, ανταποκρίνονται στον Λόγο του Θεού και τον εφαρμόζουν, παρ’ όλες τις δυσκολίες. Είναι ο χαρακτηριστικός τύπος του ανθρώπου του οποίου η καρδιά του είναι καλή και αγαθή και ως εκ τούτου ευαίσθητη στη φωνή του Θεού. Τούτοι οι άνθρωποι, όχι μόνον άκουσαν το Λόγο με προσοχή και ενδιαφέρον, αλλά υπάκουσαν σ’ αυτόν, προσκολλήθηκαν και Τον άφησαν να διαμορφώσει τη ζωή τους. Ήταν δεκτικοί, υπάκουοι, έδειξαν ένα γνήσιο χαρακτήρα και καρποφόρησαν με υπομονή. 

    Είναι η κατηγορία των ανθρώπων εκείνων που ακούν το Ευαγγέλιο, το αποδέχονται, με κάθε τίμημα, το αναγνωρίζουν «ως Λόγον Θεού» και πιστεύουν σ’ αυτό. Πιστεύουν ότι είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). Πιστεύουν ότι είναι «δύναμις Θεού προς σωτηρίαν, εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16). Τούτους τους ανθρώπους τους διακρίνει μια σταθερότητα, συνέπεια, θάρρος, υπομονή και παρ’ ότι πολλές φορές δέχονται σκληρά χτυπήματα, δε φοβούνται, δε δειλιάζουν, δεν κάνουν πίσω στα κελεύσματα του κόσμου, της σάρκας, στις μεθοδίες του διαβόλου (Εφεσίους Σ/6: 12). Για το κομμάτι αυτό των ανθρώπων που ανταποκρίνεται στο Λόγο του Θεού ο Κύριος μας αναφέρει το εξής: «Σας λέγω ότι ούτω θέλει είσθαι χαρά εν τω ουρανώ διά ένα αμαρτωλόν μετανοούντα» (Λουκάς ΙΕ/15: 7). Τούτη η ψυχή πεισματικά, ενάντια σε όλες τις εξωτερικές συνθήκες, αυξάνει και δίνει πολύ καρπό για τη δόξα του Θεού και για τη Σωτηρία αθανάτων ψυχών. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «εν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 8). Ο Κύριος θα καλλιεργήσει την καρδιά μας, ώστε να φέρουμε καρπό πολύ. 

       Θα πρέπει να παρατηρήσουμε την ποικιλία των αντιδράσεων στο σπόρο και την διαβάθμιση των αποτελεσμάτων: «το ένα έφερε εκατό, το άλλο εξήντα και ένα τρίτο τριάντα». Δεν έχουν όλοι την ίδια ποσότητα καρποφορίας, όμως ανεξάρτητα απ’ αυτό έχουν μέσα τους την αιώνια ζωή, που είναι το δώρο του Θεού σ’ όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν (Α΄ Ιωάννου Ε/5: 13). Τι δείχνει τούτη η διαβάθμιση της παραγωγικότητας; Όσο περισσότερο πρόθυμα και με ειλικρίνεια υπακούει κανείς στο Λόγο του Θεού, τόσο η ζωή του θα φέρνει περισσότερο καρπό. «Και εκείνος που σπάρθηκε επάνω στην καλή γη, αυτός είναι που ακούει τον λόγο, και καταλαβαίνει ο οποίος και καρποφορεί, και κάνει ο ένας μεν 100, ο άλλος 60, και ο άλλος 30» (Ματθαίος ΙΓ/13: 23). Ας είμαστε φιλόδοξοι στο έργο του Θεού και ας μην αρκούμαστε, ούτε στα «τριάντα», ούτε στα «εξήντα». 

    Εδώ φαίνεται καθαρά ότι οι διαφορετικοί τύποι εδάφους αντιπροσωπεύουν τα είδη της ανθρώπινης καρδιάς και τη διαφορετική δεκτικότητα που υπάρχει. Να διευκρινίσουμε ότι ο καρπός είναι η εκδήλωση τους χριστιανικού τους χαρακτήρα, είναι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος που είναι: «Αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια» (Γαλάτας Ε/5: 22,23). 

    Μετά απ’ όλα αυτά ένα ερώτημα θα πρέπει να μας απασχολεί όλους μας: «Αν ο λόγος που μιλήθηκε διαμέσου αγγέλων έγινε βέβαιος, και κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε δίκαιη ανταπόδοση, πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία; Η οποία, αφού άρχισε να διακηρύσσεται διαμέσου τού Κυρίου, βεβαιώθηκε σε μας από εκείνους που άκουσαν» (Εβραίους Β/2: 2,3). 

     Τελικά τι ήθελε να επισημάνει στα πλήθη ο Κύριος με την «παραβολή του σπορέως»; 

-- Ήθελε να επισημάνει τον υπαρκτό κίνδυνο να ακούει κανείς, χωρίς να ανταποκρίνεται στο Λόγο του Θεού. 

-- Ήθελε να τονίσει ότι η γνήσια πίστη θα πρέπει αναπόφευκτα να έχει πνευματικό περιεχόμενο, διότι χωρίς αυτό, δεν είναι γνήσια. 

-- Ήθελε να προειδοποιήσει τους δικούς Του ο Κύριος, για τους μεγάλους ανταγωνιστές που υπάρχουν και οι οποίοι εμποδίζουν την εξάπλωση του Ευαγγελίου και που είναι : 

1/ Ο διάβολος (τα πουλιά – ο πονηρός). 

2/ Η σάρκα (θλίψεις – διωγμοί). 

3/ Ο κόσμος (τα αγκάθια, οι μέριμνες, ο πλούτος).

      Ας είμαστε προσεκτικοί στα λόγια Του. ---