Βιβλίο «ΑΡΙΘΜΩΝ», κεφ. ΙΣ / 16. (ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ).
Καθώς παρατηρούμε γύρω μας, καθημερινά βλέπουμε να επικρατεί παντού σύγχυση, ένταση, διαμάχες, πόλεμος. Μεμονωμένα άτομα, ομάδες ανθρώπων, έθνη ολόκληρα ανταγωνίζονται με τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο ο ένας τον άλλον, με μοναδικό σκοπό να επιβληθούν και να αποκτήσουν υπεροχή, να βρεθούν στην κορυφή και να είναι πιο δυνατοί. Το φαινόμενο αυτό θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ανάμεσα στους ανθρώπους εκείνους που ζουν «χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό και κατά συνέπεια δεν έχουν καμία ελπίδα» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13). Όμως ας αφήσουμε την μερίδα αυτών των ανθρώπων και ας επικεντρωθούμε στους ανθρώπους που είναι μέσα στην Εκκλησία του Χριστού και που σε πάρα πολλές περιπτώσεις διακατέχονται από αισθήματα υπεροχής και επιβολής. Πιστοί άνθρωποι που αρνούνται πεισματικά να υποταχθούν στον πνευματικό αδελφό τους διακατέχονται από αισθήματα υπεροχής. Η εντολή του Θεού είναι: «υποτασσόμενοι εις αλλήλους εν φόβω Θεού» (Εφεσίους Ε/5: 21).
Ας παρατηρήσουμε αρχικά τη στάση των μαθητών του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο Κύριος τους είχε εκλέξει ως συνεργάτες Του, ως Αποστόλους, για να φέρουν στους ανθρώπους το μήνυμα της σωτηρίας και να τους υπηρετήσουν. Είχαν το μεγάλο προνόμιο να συνοδεύουν παντού τον Κύριο. «Και μετά ταύτα διήρχετο αυτός πάσαν πόλιν και κώμην, κηρύττων και ευαγγελιζόμενος την βασιλείαν του Θεού, και οι δώδεκα ήσαν μετ' αυτού» (Λουκάς Η/8: 1). Τι ευτυχία να ακούς από τον ίδιο τον Κύριο τα λόγια της επί του Όρους Ομιλίας (Ματθαίος, κεφ. Ε/5) και να βλέπεις καθημερινά γύρω σου να γίνονται θαύματα! «Υπάγετε και απαγγείλατε προς τον Ιωάννην όσα είδετε και ηκούσατε ότι τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται» (Λουκάς Ζ/7: 22).
Ο Κύριος «διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού» (Πράξεις Ι/10: 38). Αλήθεια πόσο ευνοημένοι ήταν οι μαθητές με όλα αυτά που άκουσαν από τον Κύριο και από όλα αυτά που είδαν με τα ίδια τους τα μάτια! Παρ’ όλα αυτά παρατηρούμε να λογομαχούν μεταξύ τους για το ποιος ήταν ανώτερος ανάμεσά τους (Ματθαίος Κ/20: 21). Κανένας δεν επιθυμούσε να είναι μικρότερος. Είναι αυτή ορθή στάση και συμπεριφορά πνευματικών ανθρώπων; Είναι αυτή «οδός σοφίας»; Αλήθεια πόσες φορές αυτό το τραγικό γεγονός επαναλήφθηκε μέσα στην ιστορία της εκκλησίας και πόσο μεγάλα προβλήματα δημιούργησε και συνεχίζει να δημιουργεί στο Έργο του Κυρίου και στη σωτηρία πολυτίμων ψυχών.
Η απάντηση του Κυρίου στις διαμάχες των δικών Του, για το ποιος είναι μεγαλύτερος ήταν πάρα πολύ σαφής: «Εισήλθε δε εις αυτούς διαλογισμός, τις τάχα εξ αυτών ήτο μεγαλύτερος. Ο δε Ιησούς, ιδών τον διαλογισμόν της καρδίας αυτών, επίασε παιδίον και έστησεν αυτό πλησίον εαυτού και είπε προς αυτούς. Όστις δεχθεί τούτο το παιδίον εις το όνομά μου, εμέ δέχεται, και όστις δεχθεί εμέ, δέχεται τον αποστείλαντά με, διότι ο υπάρχων μικρότερος μεταξύ πάντων υμών ούτος θέλει είσθαι μέγας» (Λουκάς Θ/9: 48) & (Μάρκος Θ/9: 35).
Ο ίδιος ο Κύριος φέρθηκε σαν μικρότερος. Πόσο παραστατικά μας το παρουσιάζει τούτο ο λόγος του Θεού, καθώς μας προτρέπει να έχουμε το ίδιο πνεύμα ταπείνωσης: «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιππησίους Β/2: 5-8).
Ο Κύριος κατά την επίγεια διακονία του φέρθηκε σαν μικρότερος στη σχέση του με τους ανθρώπους. Τα λόγια του είναι χαρακτηριστικά: «διότι ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Μάρκος Ι/10: 45). Ακόμα μέσα στην ταπείνωσή Του δέχτηκε να εκτελέσει την πιο ταπεινή εργασία και να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του. Κανένας από τους μαθητές δεν ήταν διατεθειμένος να το κάνει και γι’ αυτό σηκώθηκε ο Κύριος. «και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών και να σπογγίζη με το προσόψιον, με το οποίον ήτο διεζωσμένος» (Ιωάννης ΙΓ/13: 5).
--- Σε αντίθεση με όλα αυτά ας παρατηρήσουμε διαχρονικά την ανθρώπινη αλαζονική συμπεριφορά. Καθώς ο Θεός τελείωσε τη δημιουργία Του, επέβλεψε και είδε ότι όλα όσα εποίησε ήσαν «καλά λίαν». (Γένεση Α/1: 31). Απόλυτη ευδαιμονία μέσα στον κήπο της Εδέμ, τέλεια αρμονία. Ο Θεός κατέβαινε τα δειλινά και συνομιλούσε με τους πρωτόπλαστους. Ξαφνικά όμως πάνω στη γη ξέσπασε μεγάλο κακό. Κάποιος άγγελος δε θέλησε να θεωρήσει τον εαυτόν του κατώτερο, αλλά ήθελε να είναι ίσος με το Θεό και να έχει τα ίδια δικαιώματα. Πρόκειται για τον αποστάτη άγγελο που οδήγησε τους πρωτόπλαστους μακριά από το Θεό, στην αμαρτία και το θάνατο. Επειδή διέβαλε το Θεό, ονομάστηκε "διάβολος". Τα πραγματικά ελατήρια του αγγέλου τούτου αποκαλύφτηκαν κατά τον τρίτο και τελευταίο πειρασμό του Κυρίου Ιησού στην έρημο, όταν προσέφερε στον Κύριο Ιησού όλα τα βασίλεια του κόσμου, αν τον προσκυνούσε. (Λουκάς Δ/4: 7). Η απάντηση του Κυρίου: «Ύπαγε, Σατανά διότι είναι γεγραμμένον, Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει». (Ματθαίος Δ/4: 10). Ο σατανάς ζητούσε τη λατρεία προκειμένου να είναι ίσος με το Θεό. Η άρνηση αυτή του σατανά να υποταχθεί στο Θεό τον οδήγησαν στην αποπομπή του από τον ουρανό (Ησαΐας ΙΔ/14: 12-15) και επίκειται η αιώνια τιμωρία του στη λίμνη του πυρός (Αποκάλυψη Κ/20: 10).
--- Η Εύα, όταν άκουσε από το σατανά ότι τρώγοντας τον απαγορευμένο καρπό θα γινόταν σαν το Θεό και θα μπορούσε να αποφασίζει και να επιλέγει για τον εαυτόν της το καλό και το κακό (Γένεση Γ/3: 5), παράκουσε την εντολή του Θεού και υπέκυψε στις πανουργίες του διαβόλου. Με άλλα λόγια αρνήθηκε να υποταχθεί στο σοφό Θεό και να ζήσει «δια της υπακοής», η οποία θα την οδηγούσε από την «κατ’ εκόναν» στην «καθ’ ομοίωσιν» του Θεού.
--- Ο πρωτότοκος γιος του Αδάμ και της Εύας, ο Κάιν, δολοφόνησε τον αδελφό του τον Άβελ, επειδή ακριβώς δε μπορούσε να ανεχτεί ότι ήταν υποδεέστερος του αδελφού του. Τόσο πολύ πικράθηκε ο Κάιν και τόσο πολύ θίχτηκε ο εγωισμός του, όταν προτιμήθηκε από το Θεό η θυσία του Άβελ και όχι η δική του, ώστε δίωξε και φόνευσε τον αδελφό του. Έτσι αναγκάστηκε να εξοριστεί και να γίνει ο πρώτος ανθρώπινος δολοφόνος (Γένεση Δ/4: 1-16).
--- Τα ετεροθαλή αδέλφια του Ιωσήφ, επειδή ο πατέρας τους ο Ιακώβ τον αγαπούσε κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο, επειδή ήταν γιος της αγαπημένης του γυναίκας της Ραχήλ, μίσησαν τον αδελφό τους και δεν είχαν ειρήνη στην καρδιά τους, μέχρι που βρήκαν τον τρόπο για να απαλλαχθούν απ’ αυτόν (Γένεση ΛΖ/37: 3-35).
--- Περνώντας τα χρόνια παρατηρούμε ότι ακόμα και τα αδέλφια του Μωυσή, η Μαριάμ και ο Ααρών, στασίασαν, γιατί δεν ήθελαν να δεχθούν την υπεροχή του μικρότερου αδελφού τους Μωυσή. Γόγγυζαν, διαμαρτύρονταν και έλεγαν: «Μήπως προς τον Μωυσή μόνον μίλησε ο Κύριος; Δε λάλησε και σε μας;» Ο Θεός, καθώς άκουσε τους γογγυσμούς τους, δυσαρεστήθηκε τόσο πολύ και είπε προς αυτούς: «δεν είναι έτσι με τον υπηρέτη μου τον Μωυσή σε ολόκληρο τον οίκο μου αυτός είναι πιστός στόμα προς στόμα θα μιλάω σ' αυτόν και φανερά, και όχι με αινίγματα και θα βλέπει το πρόσωπο του Κυρίου γιατί, λοιπόν, δεν φοβηθήκατε να μιλήσετε εναντίον του δούλου μου, του Μωυσή;» (Αριθμοί ΙΒ/12: 7,8). Το αποτέλεσμα ήταν ο Θεός να πατάξει τη Μαριάμ με λέπρα.
--- Ο βασιλιάς Σαούλ δεν μπορούσε να ακούει τις γυναίκες του Ισραήλ να τραγουδούν: «Ο Σαούλ πάταξε χιλιάδες και ο Δαβίδ πάταξε μυριάδες» (Α΄ Σαμουήλ ΙΗ/18: 7). Αυτά τα λόγια τόσο πολύ εξόργισαν το Σαούλ ώστε, από την ημέρα εκείνη και μετά: «Υπέβλεπεν ο Σαούλ το Δαβίδ» (Α΄ Σαμουήλ ΙΗ/18: 9) κυνηγώντας τον μάλιστα με πρωτοφανή σκληρότητα στα βουνά και στα λαγκάδια με ένα και μόνον σκοπό, να τον εξοντώσει. Πόσο πικρή έγινε η ζωή του Σαούλ εξαιτίας της άρνησής του να αναγνωρίσει την ανωτερότητα του Δαβίδ και να συνεργαστεί μαζί του για το καλό του λαού. Πόσο τραγικό ήταν το τέλος της ζωής του! (Α΄ Σαμουήλ ΙΗ/18: 7-9 & ΛΑ/31: 3-6).
--- Τον βασιλιά Οζία ο Θεός τον βοήθησε να έχει μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες εναντίον των Φιλισταίων και των Μιναίων και είχε ανέβει πολύ ψηλά στη συνείδηση του λαού. Παρ’ όλα αυτά δεν ήταν ικανοποιημένος με το να υπηρετεί ως βασιλιάς και να απασχολείται αποκλειστικά με τις υποθέσεις του κράτους. Μέσα στην αλαζονεία του αρνήθηκε να υποταχθεί στους ιερείς και θέλησε να έχει τα ίδια δικαιώματα μ’ αυτούς κατά τη λατρεία του Θεού στο Ναό. «Αλλά, αφού κραταιώθηκε, υψώθηκε η καρδιά του σε διαφθορά και ασέβησε στον Κύριο τον Θεό του και μπήκε στον ναό τού Κυρίου για να θυμιάσει επάνω στο θυσιαστήριο του θυμιάματος». Λόγω ακριβώς αυτής του της αλαζονείας του ο Θεός τον πάταξε με λέπρα και πέθανε λεπρός (Β΄ Χρονικών ΚΣ/26: 16-21 & Παροιμίες ΙΑ/11: 2).
--- Ένα τέτοιο εγωιστικό πνεύμα διαφαίνεται να υπήρχε και στην Εκκλησία του Χριστού στην πόλη των Φιλίππων. Η συμπεριφορά δύο χριστιανών γυναικών αναγκάζουν τον Απ. Παύλος να γράψει: «Παρακαλώ την Ευωδίαν, παρακαλώ και την Συντύχην, να φρονώσι το αυτό εν Κυρίω» (Φιλιππησίους Δ/4: 2). Φαίνεται ότι λόγω των ικανοτήτων και των γνώσεών τους, είχαν αφήσει ένα πνεύμα ανταγωνισμού να καλλιεργηθεί μέσα στην καρδιά τους και να δημιουργήσει προστριβές. Το Πνεύμα του Θεού δεν αναπαύεται σε μια τέτοια συμπεριφορά και έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι «ο μικρότερος μεταξύ πάντων υμών ούτος θέλει είσθαι μέγας» (Λουκάς Θ/9: 46-48).
Άραγε ποια να είναι η αιτία που κανένας διαχρονικά δε θέλει να φέρεται ως μικρότερος έναντι των άλλων; Γιατί το πρόβλημα αυτό υπήρξε τόσο συχνό μέσα σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, επηρεάζοντας όχι μόνον τους ανθρώπους του κόσμου, αλλά και ανθρώπους μέσα στην Εκκλησία του Χριστού; Την απάντηση μας τη δίνει ο λόγος του Θεού: «Ο λογισμός της καρδιά του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού» (Γένεση Η/8: 21). Αποτέλεσμα αυτού είναι: «η καρδία του ανθρώπου είναι απατηλή υπέρ πάντα και σφόδρα διεφθαρμένη, τις δύναται να γνωρίσει αυτήν;» (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9).
Θα λέγαμε ότι από την αρχή της οδοιπορίας του προς τη γη της επαγγελίας ο λαός Ισραήλ, όχι μόνον δε δέχτηκε να υποταχθεί στο Θεό, αλλά με έναν τρόπο σκληρό και προκλητικό «πείραζε» τον Κύριο. Σε κάθε ευκαιρία εναντιωνόταν στο Θεό αγνοώντας τη ρητή εντολή Του, που ήταν: «Δεν θέλετε πειράσει Κύριον τον Θεόν σας, καθώς επειράσατε εν Μασσά. Θέλετε φυλάττει επιμελώς τας εντολάς Κυρίου του Θεού υμών και τα μαρτύρια αυτού και τα διατάγματα αυτού, τα οποία προσέταξεν εις σε». (Δευτερονόμιο Σ/6: 16,17). Στην περιοχή Μασσά δεν υπήρχε αρκετό νερό, για να πιει ο λαός και αμφισβήτησαν αν πραγματικά ο Θεός ήταν μαζί τους (Έξοδος, κεφ. ΙΖ/17). Με τον τρόπο αυτό αμφισβήτησαν τη φροντίδα και την καλοσύνη του Θεού, ο οποίος τους είχε με θαυμαστό τρόπο βγάλει μέσα από τη δουλεία της Αιγύπτου και τους είχε διατηρήσει μέσα στην έρημο. Με τη στάση τους σε κάθε ευκαιρία προκαλούσαν το Θεό.
«Και εγόγγυζεν ο λαός πονηρά εις τα ώτα του Κυρίου και ο Κύριος ήκουσε και εξήφθη η οργή αυτού και εξεκαύθη μεταξύ αυτών πυρ Κυρίου και κατέφαγε το άκρον του στρατοπέδου» (Αριθμοί ΙΑ/11: 1). Παντού γογγυσμοί και παράπονα. Δεν έχουμε κρέας, λαχανικά, αγγούρια, πράσα, κρεμμύδια και σκόρδα, όπως είχαμε στην Αίγυπτο. Κάθε μέρα θα τρώμε «μάνα»; Πρόκειται για μια γλυκιά σιταροειδή τροφή που τους παρείχε θαυματουργικά ο Θεός κάθε μέρα, εκτός από το Σάββατο.
Ο Μωυσής ρώτησε το Θεό αν θα μπορούσε να γίνει αυτό το πράγμα να φάνε κρέας μέσα στην έρημο. Η απάντηση του Κυρίου ήταν: «Μήπως η χειρ του Κυρίου εσμικρύνθη;» (Αριθμοί ΙΑ/11: 23). Η συνέχεια: «Και εξήλθεν άνεμος παρά Κυρίου και έφερεν ορτύκια από της θαλάσσης και έρριψεν αυτά επί το στρατόπεδον, έως μιας ημέρας οδόν εντεύθεν και έως μιας ημέρας οδόν εντεύθεν, κύκλω του στρατοπέδου και ήσαν έως δύο πήχας επί το πρόσωπον της γης και σηκωθείς ο λαός όλην εκείνην την ημέραν και όλην την νύκτα και όλην την ακόλουθον ημέραν, εσύναξαν τα ορτύκια ο συνάξας το ολιγώτερον, εσύναξε δέκα χομόρ και εξήπλονον αυτά κύκλω του στρατοπέδου δι' εαυτούς. Ενώ δε το κρέας ήτο έτι εις τους οδόντας αυτών, πριν μασσηθή, εξήφθη η οργή του Κυρίου επί τον λαόν και επάταξε Κύριος τον λαόν εν πληγή μεγάλη σφόδρα» (Αριθμοί ΙΑ/11: 31-33).
Μέσα από το βιβλίο των «ΑΡΙΘΜΩΝ» φαίνεται καθαρά πόσο τραγικές συνέπειες μπορεί να υποστεί κάποιος που «πειράζει» τον Κύριο. Γι’ αυτό ο Απ. Παύλος προειδοποιεί τους Κορίνθιους χριστιανούς με τα λόγια: «Μηδέ ας πειράζωμεν τον Χριστόν, καθώς και τινές αυτών επείρασαν και απωλέσθησαν υπό των όφεων. Μηδέ γογγύζετε, καθώς και τινές αυτών εγόγγυσαν, και απωλέσθησαν υπό του εξολοθρευτού. Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν» (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 8-11).
Πίσω από μια τέτοια ανυπάκουη συμπεριφορά κρύβεται πάντοτε ο πειρασμός της ηθικής χαλάρωσης. Ολόκληρο το σύστημα που μας περιβάλει με τα μέσα επικοινωνίας που διαθέτει, τα θεάματα και ό,τι άλλο, εκεί ακριβώς θέλει να οδηγήσει τον πιστό άνθρωπο. Αφού πρώτα τον αποκόψει από τις διακηρύξεις του λόγου του Θεού, τον οδηγεί στην ηθική χαλάρωση, σε μια χαλαρή σχέση με το Θεό, έτσι ώστε ο εχθρός να τον βρει αποδυναμωμένο και να επιβάλει τα θανατηφόρα σχέδιά του.
Ο πειρασμός της ηθικής χαλάρωσης είχε σαν αποτέλεσμα να στασιάσουν οι συνεργάτες του Μωυσή και του Ααρών και να επαναστατήσουν εναντίον τους, με σκοπό να λάβουν αυτοί την ηγεσία. Ας μελετήσουμε τούτο το περιστατικό στο οποίο φαίνεται καθαρά η ανθρώπινη αλαζονεία, όπως ακριβώς αναφέρεται στο βιβλίο των «ΑΡΙΘΜΩΝ», κεφ. ΙΣ/16.
Ο Κορέ…. ο Δάθαν και ο Αβειρών….. στασίασαν και ξεσηκώθηκαν κατά του Μωυσή και του Ααρών και μαζί τους πήγαν αρχηγοί της συναγωγής, της συγκλήτου και άλλοι ονομαστοί άνδρες. Ο λόγος του ξεσηκωμού τους ήταν ο εξής: «και συνήχθησαν εναντίον του Μωϋσέως και εναντίον του Ααρών και είπον προς αυτούς, Αρκεί εις εσάς, διότι πάσα η συναγωγή, πάντες είναι άγιοι και ο Κύριος είναι μεταξύ αυτών και δια τι υψώνεστε υπεράνω της συναγωγής του Κυρίου;» (Αριθμοί ΙΣ/16: 3).
Ο Μωυσής, όταν άκουσε αυτά τα λόγια, έπεσε με το πρόσωπό του πάνω στη γη και είπε στον Κορέ: «Ακούσατε τώρα, γιοί του Λευί. Μικρό πράγμα είναι τούτο σε σας, ότι σας ξεχώρισε ο Θεός του Ισραήλ από τη συναγωγή του Ισραήλ, για να σας φέρει κοντά Του, να εκτελείτε την υπηρεσία της σκηνής του Κυρίου και να στέκεστε μπροστά στη συναγωγή, για να τους υπηρετείτε; Και αφού σε έφερε κοντά Του και όλους τους αδελφούς σου, τους γιους του Λευί, μαζί σου, εσείς ζητάτε και την ιερατεία;»
Ο Μωυσής τότε έστειλε να καλέσουν τον Δάθαν και τον Αβειρών και εκείνοι με προκλητικό τρόπο απάντησαν: «Δεν ανεβαίνουμε, μικρό είναι αυτό, ότι μας ανέβασες από τη γη που ρέει γάλα και μέλι, για να μας θανατώσεις στην έρημο, κι ακόμα, θέλεις να μας κατεξουσιάζεις σαν άρχοντας; Εξάλλου, εσύ δεν μας έφερες σε γη που ρέει γάλα και μέλι, ούτε μας έδωσες κληρονομιά χωραφιών και αμπελώνων θέλεις να βγάλεις τα μάτια αυτών των ανθρώπων;»
Ο Μωυσής ακούγοντας όλα τούτα τα λόγια θύμωσε πάρα πολύ και είπε στον Κύριο: «Μη επιβλέψεις στην προσφορά τους, ούτε ένα γαϊδούρι δεν πήρα απ’ αυτούς, ούτε έβλαψα κάποιον απ’ αυτούς». Και είπε στον Κορέ: «Εσύ και ολόκληρη η συναγωγή σου να είστε μπροστά στον Κύριο, εσύ, κι αυτοί και ο Ααρών, αύριο». Και ο Κορέ συγκέντρωσε εναντίον τους ολόκληρη τη συναγωγή στη θύρα της σκηνής του μαρτυρίου και εκεί ο Κύριος μίλησε στο Μωυσή και τους είπε: «Αναχωρήσατε από τη σκηνή του Κορέ, του Δαθάν και τους Αβειρών, από ολόγυρά τους». Και ο Μωυσής σηκώθηκε και πήγε στο Δαθάν και στον Αβειρών και μίλησε στη συναγωγή και τους είπε: «Αποχωριστείτε αμέσως από τις σκηνές των ασεβών αυτών ανθρώπων και μη αγγίξετε τίποτα από όσα είναι δικά τους, για να μην αφανιστείτε μέσα σε όλες τις αμαρτίες τους». Αναχώρησαν λοιπόν από τη σκηνή του Κορέ, του Δαθάν και τους Αβειρών, ολόγυρα και ο Δαθάν και ο Αβειρών βγήκαν και στάθηκαν στη θύρα των σκηνών τους και οι γυναίκες τους και οι γιοί τους και οι συγγένειες τους.
Και ο Μωυσής είπε: «Από τούτο θα γνωρίσετε ότι ο Κύριος με απέστειλε για να πράξω όλα αυτά τα έργα και ότι δεν έπραξα από τον εαυτόν μου». Και καθώς είπε αυτά τα λόγια, σκίστηκε το έδαφος το υποκάτω αυτών. Έτσι άνοιξε η γη το στόμα της και κατάπιε αυτούς και τις οικογένειές τους και όλους τους ανθρώπους που ήταν μαζί με τον Κορέ και ολόκληρη την περιουσία τους. Και αυτοί κατέβηκαν ζωντανοί στον Άδη και όλα τα δικά τους και η γη έκλεισε από πάνω τους και αφανίστηκαν μέσα από τη συναγωγή (κεφ. ΙΣ/16, εδ. 30).
Ας προσέξουμε εδώ και μία πολύ σημαντική λεπτομέρεια: και οι γιοι τού Ελιάβ, ο Νεμουήλ, και ο Δαθάν, και ο Αβειρών. Αυτοί είναι ο Δαθάν και ο Αβειρών, οι ονομαστοί εκείνοι στη συναγωγή, που στασίασαν ενάντια στον Μωυσή και ενάντια στον Ααρών, στη συνοδεία τού Κορέ, όταν στασίασαν ενάντια στον Κύριο και η γη άνοιξε το στόμα της και τους κατάπιε, μαζί με τον Κορέ, στον ξολοθρεμό τής συνοδείας του, όταν η φωτιά κατέφαγε τους 250 ανθρώπους και έγιναν για σημείο, του Κορέ, όμως, οι γιοι δεν πέθαναν (Αριθμοί ΚΣ/26: 9-11). Οι γιοί του Κορέ παρέμειναν πιστοί στο Θεό και στο λαό Του και για το λόγο αυτό δε θανατώθηκαν μαζί με τον πατέρα τους και τους υπόλοιπους αποστάτες. Κάποιοι μάλιστα απ’ αυτούς ευλογήθηκαν αργότερα και ανέλαβαν ειδική υπηρεσία στο ναό (Β΄ Χρονικών Κ/20: 14-19).
Και βγήκε φωτιά από τον Κύριο και κατέφαγε τους άνδρες που προσέφεραν το θυμίαμα. Και ο Κύριος μίλησε στο Μωυσή και τους είπε: «πες στον Ελεάζαρ, το γιο του Ααρών, του ιερέα να πάρει τα θυμιατήρια από την πυρκαγιά και τη φωτιά να τη σκορπίσεις εκεί, επειδή είναι αγιασμένα, τα θυμιατήρια αυτών που αμάρτησαν ενάντια στις ψυχές τους και ας τα κάνουν πλάκες για σκέπασμα του θυσιαστηρίου, επειδή αυτοί τα πρόσφεραν μπροστά στον Κύριο, γι’ αυτό είναι αγιασμένα και θα είναι για σημείο στους γιους Ισραήλ, σε υπόμνηση στους γιους Ισραήλ ώστε κανένας αλλογενής, που δεν είναι από το σπέρμα του Ααρών να μην πλησιάζει για να προσφέρει θυμίαμα μπροστά στον Κύριο, για να μη γίνει όπως ο Κορέ και η συνοδεία τους, καθώς ο Κύριος είπε σ’ αυτόν, διαμέσου του Μωυσή» (εδ. Μ/40).
Την επόμενη μέρα ολόκληρη η συναγωγή των υιών Ισραήλ γόγγυζαν εναντίον του Μωυσή και τους Ααρών, λέγοντάς: «Σεις φονεύσατε το λαό του Κυρίου. Και ενώ η συναγωγή ήταν συναθροισμένη ενάντια στο Μωυσή και τον Ααρών, κοίταξαν προς τη σκηνή τους μαρτυρίου και να η νεφέλη τη σκέπασε και φάνηκε η Δόξα του Κυρίου. Και ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή και τους είπε: «Αποσυρθείτε μέσα απ' αυτή τη συναγωγή, για να τους αφανίσω μονομιάς» (εδ. 44). Και έπεσαν με το πρόσωπό του στη γη. Και ο Μωυσής είπε στον Ααρών: «Πάρε το θυμιατήρι και βάλε σ' αυτό φωτιά από το θυσιαστήριο, βάλε επάνω θυμίαμα και πήγαινε γρήγορα στη συναγωγή, κάνε εξιλέωση γι' αυτούς επειδή βγήκε οργή από τον Κύριο, η πληγή άρχισε. Και ο Ααρών πήρε το θυμιατήρι, όπως είπε ο Μωυσής και έτρεξε στο μέσον της συναγωγής και να, η πληγή είχε αρχίσει στον λαό, έβαλε θυμίαμα, και έκανε εξιλέωση για τον λαό». Στάθηκε ανάμεσα σ' εκείνους που πέθαναν και στους ζωντανούς και το θανατικό σταμάτησε. Κι εκείνοι που πέθαναν στη θραύση ήταν 14.700, εκτός από εκείνους που πέθαναν εξαιτίας του Κορέ. Και επέστρεψε ο Ααρών στο Μωυσή, στη θύρα της σκηνής τού μαρτυρίου και η θραύση σταμάτησε.
Ο Κορέ, ο Δάθαν και ο Αβειρών μέσα στον εγωισμό τους, ευρισκόμενοι σε ηθική χαλάρωση, στράφηκαν εναντίον δύο ανθρώπων του Μωυσή και του αδελφού του Ααρών, ο οποίος εκτελούσε χρέη αρχιερέα και οι οποίοι είχαν οριστεί από το Πνεύμα το Άγιο του Θεού και ήταν «τύποι» του Ιησού Χριστού (Δευτερονόμιο ΙΗ/18: 15-19).
Τι συμπέρασμα θα μπορούσαμε να βγάλουμε ως χριστιανοί απ’ όλα αυτά τα γεγονότα τα οποία, όπως μας διαβεβαιώνει ο λόγος του Θεού ότι «γράφτηκαν για τη δική μας νουθεσία καθώς τα τέλη των αιώνων έφθασαν» (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 11).
1/ «ΟΥΑΙ στα παιδιά που αποστάτησαν, λέει ο Κύριος, τα οποία παίρνουν απόφαση, όμως όχι από μένα και που κάνουν συνθήκες, όμως όχι διαμέσου τού πνεύματός μου, για να προσθέσουν αμαρτία σε αμαρτία» (Ησαΐας Λ/30: 1).
2/ «προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μήδενα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος αλλά προτρέπετε αλλήλους καθ' εκάστην ημέραν, ενόσω ονομάζεται το σήμερον, διά να μη σκληρυνθή τις εξ υμών διά της απάτης της αμαρτίας διότι μέτοχοι εγείναμεν του Χριστού, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως» (Εβραίους Γ/3: 12-14).
3/ «δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται, ούτε κλέπται ούτε πλεονέκται ούτε μέθυσοι ούτε λοίδοροι ούτε άρπαγες θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού και τοιούτοι υπήρχετέ τινες, αλλά απελούσθητε, αλλά ηγιάσθητε, αλλ' εδικαιώθητε διά του ονόματος του Κυρίου Ιησού και δια του Πνεύματος του Θεού ημών» (Α΄ Κορινθίους Σ/6: 9-11).
Κλείνοντας ας φέρουμε στη μνήμη μας τα λόγια που είπε ο Δαβίδ, καθώς βρισκόταν στο τέλος της επίγειας ζωής του και ας είναι τούτα που θα μας συνοδεύουν στη δική μας πορεία: «επειδή, φύλαξα τους δρόμους τού Κυρίου, και δεν ασέβησα παρεκκλίνοντας από τον Θεό μου. Επειδή, όλες οι κρίσεις του ήταν μπροστά μου και από τα διατάγματά του δεν απομακρύνθηκα. Και στάθηκα απέναντί του άμεμπτος και φυλάχτηκα από την ανομία μου. Και ο Κύριος μου ανταπέδωσε σύμφωνα με τη δικαιοσύνη μου, σύμφωνα με την καθαρότητά μου μπροστά στα μάτια του. Με όσιον, όσιος θα είσαι με άνδρα τέλειο, τέλειος θα είσαι. Με καθαρόν, καθαρός θα είσαι και με διεστραμμένον, διεστραμμένα θα φερθείς. Και θα σώσεις λαόν θλιμμένο ενάντια δε στους υπερήφανους είναι τα μάτια σου, για να τους ταπεινώσεις» (Β΄ Σαμουήλ ΚΒ/22: 23-28).
Ο Κορέ, ο Δάθαν, ο Αβειρών είναι τύποι της αλαζονικής συμπεριφοράς, που στάθηκαν έξω από το θέλημα του Θεού και υπέστησαν την αποδοκιμασία και την παραδειγματική τιμωρία του Θεού.
Ας είμαστε προσεκτικοί και ας μένουμε με προσοχή στην αλήθεια του λόγου του Θεού: «ο Θεός αντιτάσσεται στους υπερήφανους στους ταπεινούς, όμως, δίνει χάρη» (Παροιμίες Γ/3: 34).---
