Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ.
Βιβλίο "B΄ ΣΑΜΟΥΗΛ", κεφ. ΙΑ/11, εδ. 1 - 27. (Παλαιά Διαθήκη)
1 ΚΑΙ τον επόμενο χρόνο, κατά την εποχή που
εκστρατεύουν οι βασιλιάδες, ο Δαβίδ έστειλε τον Ιωάβ, και τους δούλους του μαζί
του, και ολόκληρο τον Ισραήλ· και κατέστρεψαν τους γιους Αμμών, και πολιόρκησαν
τη Ραββά. Ο Δαβίδ, όμως, έμεινε στην Ιερουσαλήμ.
2 Και προς την εσπέρα, όταν ο Δαβίδ σηκώθηκε από το
κρεβάτι του, περπατούσε επάνω στην ταράτσα τού βασιλικού σπιτιού· και από την
ταράτσα είδε μία γυναίκα να λούζεται· και η γυναίκα ήταν υπερβολικά ωραία στην
όψη.
3 Και ο Δαβίδ έστειλε και ερεύνησε για τη γυναίκα. Και
κάποιος είπε: Δεν είναι αυτή η Βηθ-σαβεέ, η θυγατέρα του Ελιάμ, η γυναίκα τού
Ουρία τού Χετταίου;
4 Και ο Δαβίδ έστειλε μηνυτές και την πήρε· και όταν
ήρθε σ' αυτόν, κοιμήθηκε μαζί της, (επειδή, είχε καθαριστεί από την ακαθαρσία
της·) και γύρισε στο σπίτι της.
5 Και η γυναίκα συνέλαβε· και στέλνοντας μήνυμα στον
Δαβίδ, ανήγγειλε και είπε: Είμαι έγκυος.
6 Και ο Δαβίδ έστειλε μήνυμα στον Ιωάβ, λέγοντας:
Στείλε μου τον Ουρία τον Χετταίο. Και ο Ιωάβ έστειλε στον Δαβίδ τον Ουρία.
7 Και όταν ο Ουρίας ήρθε σ' αυτόν, ο Δαβίδ ρώτησε πώς
έχει ο Ιωάβ, και πώς έχει ο λαός, και πώς έχουν τα πράγματα του πολέμου.
8 Και ο Δαβίδ είπε στον Ουρία: Κατέβα στο σπίτι σου,
και πλύνε τα πόδια σου. Και ο Ουρίας βγήκε από το σπίτι τού βασιλιά· και πίσω
του ήρθε μερίδιο από το τραπέζι τού βασιλιά.
9 Ο Ουρίας, όμως, κοιμήθηκε δίπλα στη θύρα τού σπιτιού
τού βασιλιά, μαζί με όλους τους δούλους τού κυρίου του, και δεν κατέβηκε στο
σπίτι του.
10 Και όταν ανήγγειλαν στον Δαβίδ, λέγοντας: Ο Ουρίας
δεν κατέβηκε στο σπίτι του, ο Δαβίδ είπε στον Ουρία: Εσύ δεν έρχεσαι από
οδοιπορία; Γιατί δεν κατέβηκες στο σπίτι σου;
11 Και ο Ουρίας είπε στον Δαβίδ: Η κιβωτός, και ο
Ισραήλ, και ο Ιούδας κατοικούν σε σκηνές, και ο κύριός μου ο Ιωάβ, και οι
δούλοι τού κυρίου μου, είναι στρατοπεδευμένοι επάνω στο πρόσωπο της πεδιάδας·
και εγώ θα πάω στο σπίτι μου, για να φάω, και να πιω, και να κοιμηθώ με τη
γυναίκα μου; Ζεις, και ζει η ψυχή σου, δεν θα κάνω αυτό το πράγμα.
12 Και ο Δαβίδ είπε στον Ουρία: Μείνε εδώ και σήμερα,
και αύριο θα σε εξαποστείλω. Και έμεινε ο Ουρίας στην Ιερουσαλήμ εκείνη την
ημέρα, και την επόμενη.
13 Και ο Δαβίδ τον κάλεσε, και έφαγε μπροστά του, και
ήπιε· και τον μέθυσε· και την εσπέρα βγήκε να κοιμηθεί επάνω στο κρεβάτι του
μαζί με τους δούλους τού κυρίου του, πλην στο σπίτι του δεν κατέβηκε.
14 Και το πρωί ο Δαβίδ έγραψε μια επιστολή στον Ιωάβ,
και την έστειλε δια χειρός τού Ουρία.
15 Και στην επιστολή έγραψε, λέγοντας: Βάλτε τόν Ουρία
απέναντι στη σκληρότερη μάχη· έπειτα, συρθείτε απ' αυτόν, για να χτυπηθεί και
να πεθάνει.
16 Και αφού ο Ιωάβ παρατήρησε την πόλη, διόρισε τον
Ουρία σε θέση, όπου ήξερε ότι ήσαν άνδρες δύναμης.
17 Και βγήκαν οι άνδρες τής πόλης, και πολέμησαν με
τον Ιωάβ· και έπεσαν από τον λαό μερικοί από τους δούλους τού Δαβίδ· θανατώθηκε
δε και ο Ουρίας ο Χετταίος.
18 Και ο Ιωάβ έστειλε και ανήγγειλε στον Δαβίδ όλα τα
σχετικά για τον πόλεμο.
19 Και πρόσταξε τον μηνυτή, λέγοντας: Αφού τελειώσεις
μιλώντας στον βασιλιά όλα τα σχετικά για τον πόλεμο,
20 αν ανάψει ο θυμός τού βασιλιά, και σου πει: Γιατί
πλησιάσατε την πόλη μαχόμενοι; Δεν ξέρετε ότι θα τόξευαν από το τείχος;
21 Ποιος πάταξε τον Αβιμέλεχ, τον γιο τού Ιερουβέσεθ;
Κάποια γυναίκα δεν έρριξε επάνω του ένα κομμάτι μυλόπετρας από το τείχος, και
πέθανε, στη Θαιβαίς; Γιατί πλησιάσατε στο τείχος; Τότε, πες: Πέθανε και ο
δούλος σου ο Ουρίας, ο Χετταίος.
22 Πήγε, λοιπόν, ο μηνυτής, και καθώς ήρθε, ανήγγειλε
στον Δαβίδ όλα εκείνα, για τα οποία τον είχε στείλει ο Ιωάβ.
23 Και είπε ο μηνυτής στον Δαβίδ, ότι υπερίσχυσαν
εναντίον μας οι άνδρες, και βγήκαν προς εμάς στην πεδιάδα, και τους καταδιώξαμε
μέχρι την είσοδο της πύλης·
24 αλλ' οι τοξότες τόξευσαν από το τείχος επάνω στους
δούλους σου· και μερικοί από τους δούλους τού βασιλιά πέθαναν, και ο δούλος σου
ο Ουρίας ο Χετταίος ακόμα πέθανε.
25 Τότε ο Δαβίδ είπε στον μηνυτή: Έτσι θα πεις στον
Ιωάβ: Μη σε ανησυχεί αυτό το πράγμα· επειδή, η ρομφαία κατατρώει πότε τον έναν,
και πότε τον άλλον· ενίσχυσε τη μάχη σου ενάντια στην πόλη, και να την
καταστρέψεις· κι εσύ ενθάρρυνέ τον.
26 Και όταν η γυναίκα τού Ουρία άκουσε, ότι ο Ουρίας ο
άνδρας της πέθανε,πένθησε για τον άνδρα της.
27 Και αφού πέρασε το πένθος, ο Δαβίδ έστειλε και την
πήρε στο σπίτι του· και έγινε γυναίκα του, και του γέννησε έναν γιο.
Το πράγμα, όμως, που έπραξε ο Δαβίδ, φάνηκε κακό στα
μάτια τού Κυρίου.
B΄ ΣΑΜΟΥΗΛ, κεφ. ΙΒ/12, εδ. 1 - 24.
1 ΚΑΙ ο Κύριος έστειλε τον Νάθαν προς τον Δαβίδ. Και
ήρθε σ' αυτόν, και του είπε: Ήσαν 2 άνδρες σε κάποια πόλη, ο ένας πλούσιος και
ο άλλος φτωχός.
2 Ο πλούσιος είχε κοπάδια και μάντρες από βόδια
υπερβολικά πολλές.
3 Και ο φτωχός δεν είχε άλλο, παρά μία μικρή αμνάδα,
που αγόρασε και έθρεψε και μεγάλωσε μαζί του, και μαζί με τα παιδιά του·
έτρωγε από το ψωμί του, και έπινε από το ποτήρι του, και κοιμόταν στον κόρφο
του, και του ήταν σαν θυγατέρα.
4 Ήρθε δε στον πλούσιο κάποιος διαβάτης, και λυπήθηκε
να πάρει από τα κοπάδια του, και από τις μάντρες των βοδιών του, για να
ετοιμάσει στον οδοιπόρο, που είχε έρθει σ' αυτόν, και πήρε την αμνάδα τού
φτωχού, και την ετοίμασε για τον άνθρωπο που είχε έρθει σ' αυτόν.
5 Και άναψε η οργή του Δαβίδ υπερβολικά ενάντια στον
άνθρωπο· και είπε στον Νάθαν: Ζει ο Κύριος, άξιος θανάτου είναι ο άνθρωπος, που
το έκανε αυτό.
6 και θα πληρώσει την αμνάδα στο τετραπλάσιο, επειδή
έπραξε αυτό το πράγμα, και επειδή δεν σπλαχνίστηκε.
7 Και ο Νάθαν είπε στον Δαβίδ: Εσύ είσαι ο άνθρωπος.
Έτσι λέει ο Κύριος, ο Θεός τού Ισραήλ: Εγώ σε έχρισα βασιλιά επάνω στον Ισραήλ,
και εγώ σε ελευθέρωσα από το χέρι τού Σαούλ·
8 και σου έδωσα τον οίκο τού κυρίου σου, και τις
γυναίκες τού κυρίου σου στον κόρφο σου, και σου έδωσα τον οίκο Ισραήλ και του
Ιούδα και αν τούτο ήταν λίγο, θα σου πρόσθετα παρόμοια και παρόμοια·
9 γιατί καταφρόνησες τον λόγο τού Κυρίου, ώστε να
πράξεις το κακό στα μάτια του; Τον Ουρία τον Χετταίο πάταξες με ρομφαία, και
πήρες τη γυναίκα του στον εαυτό σου ως γυναίκα, κι αυτόν τον θανάτωσες με τη
ρομφαία των γιων Αμμών·
10 τώρα, λοιπόν, ρομφαία δεν θα αποσυρθεί από την
οικογένειά σου επειδή, με καταφρόνησες, και πήρες τη γυναίκα τού Ουρία τού
Χετταίου για να είναι γυναίκα σου.
11 Έτσι λέει ο Κύριος: Δες, θα ξεσηκώσω εναντίον σου
κακά μέσα από την οικογένειά σου, και θα πάρω τις γυναίκες σου μπροστά από τα
μάτια σου, και θα τις δώσω στον πλησίον σου, και θα κοιμηθεί με τις γυναίκες
σου μπροστά σ' αυτόν τον ήλιο·
12 επειδή, εσύ έπραξες κρυφά εγώ, όμως, θα κάνω αυτό
το πράγμα μπροστά από ολόκληρο τον Ισραήλ, και κατάντικρυ στον ήλιο.
13 Και ο Δαβίδ είπε στον Νάθαν: Αμάρτησα στον Κύριο.
Και ο Νάθαν είπε στον Δαβίδ: Και ο Κύριος παρέβλεψε το αμάρτημά σου δεν θα
πεθάνεις·
14 επειδή, όμως, με την πράξη αυτή έδωσες μεγάλη
αφορμή στους εχθρούς τού Κυρίου να βλασφημούν, γι' αυτό, το παιδί που γεννήθηκε
σε σένα θα πεθάνει οπωσδήποτε.
15 Και ο Νάθαν έφυγε για το σπίτι του. Και ο Κύριος
πάταξε το παιδί, που η γυναίκα τού Ουρία γέννησε στον Δαβίδ, και αρρώστησε.
16 Και ο Δαβίδ ικέτευσε τον Κύριο υπέρ του παιδιού και ο Δαβίδ νήστεψε, και αφού μπήκε μέσα, διανυχτέρευσε, ξαπλωμένος καταγής.
17 Και σηκώθηκαν οι πρεσβύτεροι του σπιτιού του, και
ήρθαν σ' αυτόν για να τον σηκώσουν από τη γη όμως, δεν θέλησε, ούτε έφαγε ψωμί
μαζί τους.
18 Και την έβδομη ημέρα το παιδί πέθανε. Και οι δούλοι
τού Δαβίδ φοβήθηκαν να του αναγγείλουν ότι το παιδί πέθανε επειδή, έλεγαν:
Δέστε, ενώ το παιδί ζούσε ακόμα, του μιλούσαμε, και δεν εισάκουγε στη φωνή μας·
πόσο, λοιπόν, θα κάνει κακό, αν του πούμε ότι το παιδί πέθανε;
19 Αλλ' ο Δαβίδ βλέποντας ότι οι δούλοι του ψιθύριζαν
αναμεταξύ τους, ο Δαβίδ κατάλαβε ότι το παιδί πέθανε· γι' αυτό, ο Δαβίδ είπε
στους δούλους του: Πέθανε το παιδί; Κι εκείνοι είπαν: Πέθανε.
20 Τότε, ο Δαβίδ σηκώθηκε από τη γη, και λούστηκε, και
αλείφθηκε, και άλλαξε τα ιμάτιά του, και μπήκε μέσα στον οίκο τού Κυρίου, και
προσκύνησε· έπειτα, μπήκε μέσα στο σπίτι του και ζήτησε να φάει, και έβαλαν
μπροστά του ψωμί, και έφαγε.
21 Και οι δούλοι του είπαν σ' αυτόν: Τι είναι τούτο,
που έκανες; Νήστευες και έκλαιγες για το παιδί, ενώ ζούσε και αφού πέθανε το
παιδί, σηκώθηκες, και έφαγες ψωμί.
22 Και είπε: Ενώ ακόμα ζούσε το παιδί, νήστεψα και
έκλαψα, επειδή είπα: Ποιος ξέρει; Ίσως, ο Θεός με ελεήσει, και ζήσει το παιδί
23 αλλά, τώρα, πέθανε γιατί να νηστεύω; Μήπως μπορώ
να το φέρω πάλι πίσω; Εγώ θα πάω προς αυτό, αυτό όμως δεν θα επιστρέψει προς
εμένα.
24 Και ο Δαβίδ παρηγόρησε τη Βηθ-σαβεέ, τη γυναίκα
του, και μπήκε μέσα σ' αυτήν, και κοιμήθηκε μαζί της, και γέννησε γιο, και
αποκάλεσε το όνομά του Σολομώντα και ο Κύριος τον αγάπησε.
ΨΑΛΜΟΣ ΝΑ / 51. (Ο Ψαλμός της μετάνοιας).
1 Ελέησόν με, ω Θεέ, κατά το έλεός σου κατά το πλήθος
των οικτιρμών σου εξάλειψον τα ανομήματά μου.
2 Πλύνόν με μάλλον και μάλλον, από της ανομίας μου και
από της αμαρτίας μου καθάρισόν με.
3 Διότι τα ανομήματά μου εγώ γνωρίζω, και η αμαρτία
μου ενώπιόν μου είναι διαπαντός.
4 Εις σε, εις σε μόνον ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν
σου έπραξα διά να δικαιωθής εν τοις λόγοις σου και να ήσαι άμεμπτος εις τας
κρίσεις σου.
5 Ιδού, συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με
εγέννησεν μήτηρ μου.
6 Ιδού, ηγάπησας αλήθειαν εν τη καρδία και εις τα
ενδόμυχα θέλεις με διδάξει σοφίαν.
7 Ράντισόν με με ύσσωπον, και θέλω είσθαι καθαρός πλύνόν με, και θέλω είσθαι λευκότερος χιόνος.
8 Κάμε με να ακούσω αγαλλίασιν και ευφροσύνην, διά να
ευφρανθώσι τα οστά, τα οποία συνέθλασας.
9 Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και
πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον.
10 Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, Θεέ και πνεύμα
ευθές ανανέωσον εντός μου.
11 Μη με απορρίψης από του προσώπου σου· και το πνεύμα
το άγιόν σου μη αφαιρέσης απ' εμού.
12 Απόδος μοι την αγαλλίασιν της σωτηρίας σου και με
πνεύμα ηγεμονικόν στήριξόν με.
13 Θέλω διδάξει εις τους παραβάτας τας οδούς σου και
αμαρτωλοί θέλουσιν επιστρέφει εις σε.
14 Ελευθέρωσόν με από αιμάτων, Θεέ, Θεέ της σωτηρίας
μου η γλώσσα μου θέλει ψάλλει εν αγαλλιάσει την δικαιοσύνην σου.
15 Κύριε, άνοιξον τα χείλη μου και το στόμα μου θέλει
αναγγέλλει την αίνεσίν σου.
16 Διότι δεν θέλεις θυσίαν, άλλως ήθελον προσφέρει εις ολοκαυτώματα δεν αρέσκεσαι.
17 Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει.
18 Ευεργέτησον την Σιών διά της ευνοίας σου οικοδόμησον τα τείχη της Ιερουσαλήμ.
19 Τότε θέλεις ευαρεστηθή εις θυσίας δικαιοσύνης, εις
προσφοράς και ολοκαυτώματα· τότε θέλουσι προσφέρει μόσχους επί το θυσιαστήριόν
σου.
ΣΧΟΛΙΑ
:
Το περιστατικό που αναφέρεται, αποτελεί
το πιο μελανό σημείο της ζωής του Δαβίδ και έχει τη βάση του σε ένα γνωμικό
λέει ότι "η εξουσία φθείρει και η απόλυτη εξουσία φθείρει απόλυτα". Όταν ο
άνθρωπος έχει «πέσει» πνευματικά, παρουσιάζονται κάποια συμπτώματα. Το πρώτο και
βασικό σύμπτωμα είναι ότι δεν έχει όρεξη για τη μελέτη του Λόγου του Θεού.
Ασχολείται με άλλα πράγματα και περιφρονεί το Λόγο του Θεού, αμελεί την
προσευχή, που είναι επικοινωνία με το Θεό, αμελεί τη συντροφιά και επικοινωνία
με άλλους πνευματικούς ανθρώπους. Το κενό που δημιουργείται στη σχέση του
ανθρώπου με το Θεό έρχεται αμέσως να το
καλύψει ο εχθρός της ψυχής και να τον οδηγήσει σε αμαρτία. Γνωρίζουμε ότι μόνο η αμαρτία μπορεί να αποκόψει τον πιστό άνθρωπο από τον Θεό, καμία άλλη
δύναμη δε μπορεί να το καταφέρει.
Διαπιστώνουμε από το παραπάνω κείμενο ότι ο
βασιλιάς Δαυίδ έχει εγκαταλείψει τη μάχη, έχει αφήσει μόνο του το στρατό να
μάχεται και έχει τραβηχτεί στα μετόπισθεν. Μια μέρα, καθώς περιπλανιόταν
στην ταράτσα του βασιλικού σπιτιού, μετά από τον απογευματινό ύπνο, είδε μία
γυναίκα να λούζεται και αυτή η γυναίκα ήταν υπερβολικά ωραία στην όψη. Ο Δαβίδ
έστειλε και ερεύνησε γι' αυτήν. Κάποιος είπε: Δεν είναι αυτή η
Βηθ-σαβεέ, η θυγατέρα του Ελιάμ, η γυναίκα τού Ουρία τού Χετταίου; Καθώς την
είδε ο βασιλιάς, την πόθησε, την έφερε στο βασιλικό σπίτι και κοιμήθηκε μαζί
της. Πουθενά δε βλέπουμε τη γυναίκα να αντιστέκεται και δεν αποκλείεται και από
πρόθεση να ήταν τόσο προκλητική. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε το εξής: Πόσο ωραία ο εχθρός στήνει τις παγίδες, γι’
αυτό χρειάζεται πολλή προσοχή, για να μην πέσουμε στις παγίδες, που ποτέ δε θα παύσει να στήνει
ο εχθρός, χρειάζεται οδηγία από το Θεό, συνεχής προσευχή, για να
μην πέσουμε σε πειρασμό (Λουκάς ΚΒ/22: 40), για να μην ηττηθούμε από τη σάρκα,
από το φαινόμενο, από την επιθυμία των οφθαλμών (επιστολή Α' Ιωάννου Β/2: 16), από την αμαρτία. Μόνον αν ενεργούμε
κάθε φορά στη ζωή μας σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, θα έχουμε την προστασία
του Θεού και τη δύναμη ν' αντισταθούμε.
Εδώ βλέπουμε το μεγάλο Δαυίδ, "τον άνθρωπο κατά την καρδίαν του Θεού" (Πράξεις ΙΓ/13: 22), ν' αντιμετωπίζει μια πολύ σοβαρή κατάσταση με πολύ μεγάλη επιπολαιότητα, με πολύ μεγάλη
αδυναμία, κάνοντας μάλιστα και κατάχρηση της εξουσίας του, η οποία του είχε
δοθεί από το Θεό.
Σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο (Λευιτικό Κ/20:
10 & Δευτερονόμιο ΚΒ/22: 22) ο Δαυίδ είχε διαπράξει μοιχεία και έπρεπε να
πεθάνει γι’ αυτήν του την πράξη. Μολονότι σαν Βασιλιάς ήταν ο πρώτος
που θα έπρεπε να τηρεί το Νόμο, αυτός τον παραβαίνει. Τι κακή μαρτυρία, τι κακό παράδειγμα για όλο
το λαό! Υπήρχε το παράδειγμα του Ιωσήφ, το οποίο πολύ καλά θα γνώριζε ο Δαυίδ,
το οποίο όμως δεν το ακολούθησε (Γένεση ΛΘ/39: 9).
Δεν υπάρχει αμαρτία που να μην έχει
συνέπειες. Ο λαός λέει ότι ενός κακού μύρια έπονται. Σαν να μην έφτανε αυτό το
κακό που έγινε, ακολούθησαν κι άλλα πολύ
χειρότερα. Η Βηθσαβεέ έστειλε μήνυμα στο Δαυίδ ότι είναι έγκυος. Αμέσως ο
Δαυίδ, πονηρά σκεπτόμενος, για να μην εκτεθεί αμέσως, δίνει εντολή και ανακαλεί
τον άνδρα της γυναίκας, τον Ουρία, από το μέτωπο προφανώς, για να έρθει σε επαφή
με τη γυναίκα του και να φανεί ότι το παιδί είναι του άντρα της. Όμως και δω τα
πράγματα δεν εξελίχτηκαν όπως ο Δαυίδ περίμενε. Καθώς έρχεται ο Ουρία, ο Δαβίδ συζητά
μαζί του για την πορεία της μάχης και τον προτρέπει να πάει σπίτι του να δει τη
γυναίκα του. Όμως ο Ουρίας, που αποτελεί πρότυπο σωστού και υπηρεσιακού
ανθρώπου, δηλώνει ότι δεν μπορεί να πάει σπίτι του να χάσει χρόνο την ώρα
που οι πατριώτες του ήταν στη μάχη και αντιμετώπιζαν μεγάλους κινδύνους.
Αρνήθηκε να πάει στο σπίτι του να συναντήσει τη γυναίκα του, γιατί σκεπτόταν
ότι η Κιβωτός του Κυρίου ήταν μαζί με το στρατό στο μέτωπο και ο Ουρίας ήθελε
να βρίσκεται, εκεί που βρισκόταν η κιβωτός του Κυρίου, δηλαδή η παρουσία του Θεού.
Την επόμενη νύχτα ο Δαυίδ μέθυσε τον
Ουρία με την ελπίδα ότι θα πήγαινε στο σπίτι του και επιτέλους θα κοιμόταν με
τη γυναίκα του. Όμως ο Ουρίας δεν πήγε
και κοιμήθηκε στο παλάτι μαζί με τους υπηρέτες. Και αυτό το σχέδιο του Δαυίδ,
για να του χρεώσει το παιδί, απέτυχε. Όμως σκέπτεται κανείς πού μπορεί να
φτάσει ο άνθρωπος, πόσο χαμηλά μπορεί να κατέβει, όταν βρεθεί μακριά από το Θεό
και το θέλημά Του. Ο Δαυίδ έγραψε ένα
γράμμα στον Ιωάβ τον Αρχιστράτηγο, το οποίο το έστειλε με τον ίδιο τον Ουρία
και με το οποίο ζητούσε να εκτεθεί ο Ουρίας στο μεγαλύτερο δυνατό κίνδυνο στο
πεδίο της μάχης, αφήνοντας να εννοηθεί ότι τον θέλει νεκρό. Έτσι και έγινε. Ο Ουρίας, ο
πιστός στρατιώτης, ο άνθρωπος που έπραξε στο ακέραιον το καθήκον του,
σκοτώθηκε. Μετά απ’ αυτά η Βηθσαβεέ μεταφέρθηκε στο παλάτι για τύχει περίθαλψης
από το Δαυίδ.
Στο βιβλίο των "Παροιμιών" αναφέρεται μια
μεγάλη αλήθεια: «η αμαρτία σου θα σε βρει». Ο εχθρός πάντα με τον ίδιο τρόπο
ενεργεί. Ψιθυρίζει στον άνθρωπο κάνε αυτό ή το άλλο, που είναι έξω από το θέλημα του Θεού και δε πρόκειται να αποκαλυφθεί ποτέ, θα μείνει για πάντα μυστικό. Όμως, όπως έλεγαν
και οι αρχαίοι σοφοί Αθηναίοι, «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον». Έτσι και η ενοχή
του Δαυίδ δεν μπόρεσε να μείνει μυστική. Μια δραματική συνομιλία με τον προφήτη
του Θεού, το Νάθαν, ήρθε να τα αποκαλύψει όλα. Και είναι στο σημείο αυτό που
πραγματικά φάνηκε το θάρρος και ο πραγματικός χαρακτήρας του Δαυίδ.
Όταν οι άνθρωποι καταλάβουν ότι κάτι που
ήθελαν να κρύψουν στη ζωή τους έχει πλέον γίνει γνωστό, καταλαμβάνονται από
σύγχυση, ταραχή και τότε αρχίζουν να ρωτούν. Ποιος το είπε, ποιος άλλος το
ξέρει; Προσπαθούν να αλλάξουν τα πράγματα να τα παρουσιάσουν κάπως ηπιότερα, να
ρίξουν τις ευθύνες σε άλλους και να απαλλάξουν τους εαυτούς τους. Πρώτος και
καλύτερος ο Αδάμ. "Κύριε εγώ δεν φταίω; η γυναίκα την οποία Εσύ μου έδωσες….." (Γένεση Γ/3: 12). Όχι μόνο προσπαθούσε να αποσείσει τις
ευθύνες από πάνω του, αλλά έριχνε και την ευθύνη στο Θεό. Φτηνές δικαιολογίες
ευρίσκουν οι άνθρωποι, για να βγάλουν τις ευθύνες από πάνω τους. Μια φορά είχαν πιάσει έναν άνδρα για μοιχεία. Υπήρχε τότε νόμος που τη χαρακτήριζε αδίκημα και είχε ποινή. Κάποιοι
πατριώτες ρωτούσαν τον άνδρα γιατί το έκανε αυτό και έκλεισε το σπίτι του
ανθρώπου και αυτός έλεγε: "Ε΄ τι να κάνω εγώ, άνδρας είμαι και ξέρεις οι άνδρες
είναι πιο επιρρεπείς, δε φταίω εγώ η γυναίκα έφταιγε". Πρόκειται για φτηνές δικαιολογίες, που
τόσο εύκολα αραδιάζουν οι άνθρωποι.
Ο Δαυίδ δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος,
ήταν ο Βασιλιάς, θα έπρεπε να είναι το υπόδειγμα, ένα φωτεινό παράδειγμα για το λαό του. Η ζωή του θα έπρεπε να είναι μια
ζωντανή μαρτυρία για το Θεό. Θα έπρεπε να είναι το υπόδειγμα για όλους. Όμως
βλέπουμε ότι ο άνθρωπος του Θεού κατηγορείται για μοιχεία και για ηθική
αυτουργία σ' ένα φρικιαστικό έγκλημα. Πόσο κακή μαρτυρία είναι αυτή! Πόση
μικρότητα και αδυναμία χαρακτήρα εμπεριέχει, πόσο αναξιόπιστος αποδεικνύεται ο
βασιλιάς και τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτή η άστοχη ενέργειά στον ίδιο
αλλά και στους άλλους γύρω! Ο Απ. Παύλος θέλοντας να επικρίνει κάποιους Χριστιανούς αναφέρει στην επιστολή "προς Ρωμαίους" (κεφ. Β/2, εδ. 24) "Διότι το όνομα του Θεού εξαιτία σας βλασφημείται μεταξύ των εθνών, καθώς είναι γεγραμμένον".
Τα απαράδεκτα αυτά τα γεγονότα για έναν
άνθρωπο του Θεού! Ο Δαβίδ αρνείται επίμονα να τα εξομολογηθεί μπροστά στο Θεό
και προσπαθούσε να τα καλύψει. Ίσως χρησιμοποιούσε τη δικαιολογία ότι ο «χρόνος
είναι ο καλύτερος ιατρός». Με όλη αυτή την επιμονή του μαχόταν ενάντια στο Θεό
και ενάντια στο δικό του συμφέρον. Είχε γίνει ένα ράκος και για όλα αυτά
έφταιγε η αναστάτωση του πνεύματός του. Αυτή είναι η χειρότερη κατάσταση στην
οποία μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος. Είναι μεγάλο το βάρος της ενοχής και έρχεται
να αναστατώσει τη ζωή του ανθρώπου. Έρχεται να τα αλλάξει όλα στη ζωή του. Η
ενοχή, η αμαρτία, που έχει σαν αποτέλεσμα την αναστάτωση του πνεύματος, φέρνει την κατάθλιψη μέσα στη ζωή του ανθρώπου και τον οδηγεί στην πλήρη
απογοήτευση. Εφόσον η αμαρτία δεν εξομολογείται, τίποτα δεν πάει καλά στη
ζωή, τίποτα δεν εξελίσσεται ομαλά, η ζωή δεν έχει καμία ομορφιά. Εναγωνίως ο
Δαβίδ ζητά να έρθει στη ζωή του ανακούφιση, να έρθει μέσα του αγαλλίαση και ευφροσύνη. Αισθάνεται ότι
τα κόκαλά του έχουν σπάσει, έχουν συντριβεί (εδ. 8). Αυτή είναι η κατάσταση στην οποία περιέρχεται
ο άνθρωπος, όταν αμαρτήσει και διακοπεί η σχέση του με το Θεό, όταν η αμαρτία
τον απομακρύνει από το Θεό.
Ο προφήτης του Θεού έρχεται με ένα δικό
του τρόπο να του αποκαλύψει τα μεγάλα λάθη
του βασιλιά. Για το σκοπό αυτό εξιστορεί στο
Δαβίδ την ιστορία μ' ένα φτωχό άνθρωπο,
που μόνη του περιουσία και παρηγοριά του ήταν μια προβατίνα που την κοίμιζε στον
κόρφο του κάθε βράδυ. Κάποια μέρα ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος με πάρα πολλά πρόβατα, για να ταΐσει τους καλεσμένους του έπιασε και έσφαξε την ξένη προβατίνα. Θύμωσε πάρα πολύ ο Βασιλιάς Δαβίδ και είπε: "Ο άνθρωπος που έκανε αυτή την πράξη είναι άξιος θανάτου". Τότε ο
άνθρωπος του Θεού του αποκάλυψε: "εσύ είσαι αυτός βασιλιά". Και συνεχίζει ο
προφήτης του Θεού: "γιατί Βασιλιά καταφρόνησες το λόγο του Κυρίου, ώστε να πράξεις το κακό εις τους οφθαλμούς αυτού;"
Εδώ βλέπουμε την πρώτη θέση να παίρνει
όχι μια βαριά επίπληξη προς το Δαβίδ, αλλά ένα μεγάλο ερώτημα του ανθρώπου του
Θεού: «Γιατί καταφρόνησες τον λόγο του Κυρίου, ώστε να κάνεις αυτό το κακό
μπροστά στα μάτια Του;». Πίσω από κάθε αμαρτία υπάρχει περιφρόνηση του λόγου
του Θεού, περιφρόνηση του ίδιου του Κυρίου. Πόσο καλά το είχε καταλάβει αυτό
ο Ιωσήφ, ο οποίος στα κελεύσματα και τις προκλήσεις της συζύγου του Πεντεφρή, μια ήταν η απάντησή του: «πώς
να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;» (Γένεση ΛΘ/39: 9). Κάθε αμαρτία, κάθε αστοχία, είναι κατευθείαν στον Κύριο με απρόβλεπτες συνέπειες. Και ο Προφήτης συνεχίζει: «τώρα δεν πρόκειται
να αποσυρθεί η ρομφαία από την οικογένειά σου, επειδή, με
καταφρόνησες και πήρες τη γυναίκα του
Ουρία του Χετταίου, για να είναι γυναίκα σου…. Επειδή, όμως με την πράξη σου
αυτή έδωσες μεγάλη αφορμή στους εχθρούς του Κυρίου να βλασφημούν, γι’ αυτό, το
παιδί που γεννήθηκε σε σένα θα πεθάνει οπωσδήποτε».
Ο Δαυίδ, καθώς άκουσε τα λόγια του Νάθαν,
του προφήτη του Θεού, δεν προσπαθεί να δικαιολογηθεί, να ρίξει την αμαρτία σε άλλους ή να μειώσει κατά κάποιο τρόπο τις ευθύνες του. Μόνον δυο λέξεις αφήνει να φύγουν
από τα χείλη του: «ΑΜΑΡΤΗΣΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ». Επί τέλους ακούστηκε η φράση
την οποία ο Θεός περίμενε να ακούσει. Καμία προσπάθεια δεν κάνει ο Δαυίδ να μειώσει
το μέγεθος της αμαρτίας του. Καμία προσπάθεια δεν κάνει να ρίξει τις ευθύνες σε
άλλους ή να δικαιολογηθεί και εδώ φαίνεται όλο το μεγαλείο της ψυχής του, εδώ
φαίνονται τα μεγάλα προτερήματά του. Δε βάζει στην πρώτη θέση τις κοινωνικές
επιπτώσεις, αλλά πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα βάζει τη σχέση του με το Θεό.
Γι’ αυτό το πρώτο που κάνει είναι μια σοκαριστική ομολογία. «Σε σένα, σε σένα
μόνον αμάρτησα και έπραξα μπροστά Σου το
πονηρό». Αυτό είναι το κεντρικό νόημα του "Ψαλμού" ΝΑ/51. Ο ψαλμός αυτός είναι το μεγάλο
υπόδειγμα για τον άνθρωπο που βασανίζεται από κάποια ενοχή. Ο εχθρός έρχεται
να βάλει αμφιβολίες μέσα μας και πολλές φορές αναρωτιόμαστε, άραγε άκουσε ο Θεός τη συγνώμη μας; Θα μας συγχωρήσει μια τόσο μεγάλη αμαρτία; Ο ψαλμός ΝΑ/51 μας δείχνει το δρόμο που θα πρέπει
να ακολουθήσουμε, για να απαλλαχτούμε από την αμαρτία μας.
Μεγάλες αμαρτίες βαρύνουν τον Δαυίδ με
απώτερες συνέπειες στη ζωή του, στο αξίωμά του, στην οικογένειά του, στο περιβάλλον του, στο λαό
του. Όλα αυτά τα γνωρίζει πολύ καλά ο Δαυίδ, όμως το πρώτο που σκέπτεται, καθώς
ελέγχεται για την αμαρτία του, είναι να επικοινωνήσει με το Θεό. Πρώτα απ’
όλα και πάνω απ’ όλα θέλει να διατηρήσει ανέπαφη τη σχέση του με το Θεό. Πρώτα
να τακτοποιηθεί με το Θεό. Γι' αυτό και οι πρώτες του φράσεις είναι: «Ελεησέμε ώ Θεέ, κατά το
έλεός σου, κατά το πλήθος των οικτιρμών σου, εξάλειψε τα ανομήματά μου. Πλύνε
με … από την ανομία μου και από την αμαρτία μου καθάρισέ με….».
«Ελέησέ με». Δεν πάει ο άνθρωπος με την
θρησκευτική του αξία μπροστά στο Θεό. Δεν μπορεί κάποιος να έρθει μπροστά στο Θεό και
να πει, εκείνα τα λόγια που είπε ο Φαρισαίος, που προσευχόταν στο Ναό. "Εγώ νηστεύω,
αποδεκατίζω, εγώ κάνω αυτό ή το άλλο" (Λουκάς ΙΗ/18: 11). Ο Θεός δε θέλει να
κάνουμε τίποτα γι’ Αυτόν, θέλει μόνον να πιστέψουμε. Ο ίδιος ο Κύριος διακήρυξε
ότι τούτο είναι το έργο το οποίο θα πρέπει να κάνει ο άνθρωπος: "να πιστέψει σε
Εκείνος τον οποίον ο Θεός απέστειλε" (Ιωάννης Σ/6: 29). Δεν πάει ο άνθρωπος με το
θάρρος κάποιων δήθεν «καλών έργων» που έχει διαπράξει. Εάν πήγαινε έτσι, τότε θα
έλεγε: «αντάμοιψον Κύριε». ΌΧΙ. θα πρέπει να πάει συντετριμμένος και να ζητήσει το Έλεος του Θεού. Μόνον αυτήν την προσευχή ακούει ο Θεός. Γι’ αυτό άλλωστε και
Τελώνης που προσευχόταν μέσα στο Ναό μαζί με το Φαρισαίο, όπως μας λέει ο Λόγος του
Θεού, κατέβηκε δικαιωμένος στο σπίτι του…… (Λουκάς ΙΗ/18: 14). Ο Τελώνης, ο
οποίος έχοντας επίγνωση της αμαρτωλότητάς του, «δεν ήθελε ούτε τους οφθαλμούς
να υψώσει εις τον ουρανό». (Λουκάς ΙΗ/18:
13).
Εξομολογούμαι ότι τούτο το εδάφιο καθώς και η συγκλονιστική ομολογία του
Ζακχαίου: «Σταθείς δε ο Ζακχαίος, είπε προς τον Κύριον Ιδού, τα ημίση των
υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδω εις τους πτωχούς, και εάν εσυκοφάντησά τινά εις τι,
αποδίδω τετραπλούν» (Λουκάς ΙΘ/19: 8), που αποτελεί το θρίαμβο της μετάνοιας,
καθώς και το δίλεπτο της χήρας, (Λουκάς ΚΑ/21: 2), που δεν διστάζει να τα δώσει όλα για το Θεό,
είναι για μένα από τα πιο συγκινητικά σημεία μέσα στο Λόγο του Θεού.
Κάποτε ο Δαβίδ είχε κάνει το λάθος να
αριθμήσει το λαό του Θεού. Ενώ σε όλη του τη ζωή στηριζόταν στο Θεό, αρχίζει
σιγά – σιγά να μη στηρίζεται στο Θεό, αλλά στον εαυτόν του και στην ισχύ του στρατεύματός του. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι η ιδέα της απογραφής ήταν υποκίνηση του σατανά (Α΄ Χρονικόν ΚΑ/21: 1). "Εσύ ήταν το πνεύμα του Κυρίου, θα μετρήσεις
τους δικούς Μου;" (Α' Χρονικόν ΚΑ/21: 1–14). Γι’ αυτό το λόγο τούτο το πράγμα δεν
άρεσε στον Κύριο. Ο Θεός του είπε λοιπόν να επιλέξει πως θα ήθελε να τιμωρηθεί: "Τρία χρόνια πείνας ή τρεις μήνες να
ηττάται από τους εχθρούς του ή τρεις ημέρες να τιμωρείται από τη ρομφαία του
Κυρίου και παντού να υπάρχει θανατικό". Και είπεν ο Δαβίδ: «ας πέσω λοιπόν εις
την χείρα του Κυρίου, διότι οι οικτιρμοί αυτού είναι πολλοί σφόδρα».
Και τούτη τη φορά ο Δαβίδ, παρά τις μεγάλες και τρομερές συνέπειες, δεν σκέπτεται
τίποτα άλλο, από τον Κύριο και τη
σχέση του μ’ Αυτόν. Δε θέλησε να δικαιώσει τον εαυτόν του, αλλά θέλησε να
δικαιώσει τον Κύριο. Εμπιστεύτηκε απόλυτα τη δικαιοσύνη του Θεού και το έλεός
Του. Θέλει να δικαιώσει το Θεό. «Επειδή,
τα ανομήματά μου εγώ γνωρίζω ….. για να είσαι άμεμπτος στις κρίσεις σου».
Συνήθως βλέπουμε τις κοινωνικές
προεκτάσεις της αμαρτίας περισσότερο, παρά τις προεκτάσεις αυτής στη σχέση μας με το
Θεό. Βάζουμε δηλαδή τις ανθρώπινες σχέσεις μας πάνω από τη σχέση μας με το
Θεό. Εδώ βλέπουμε το Δαβίδ να κάνει το αντίθετο δίνοντας προτεραιότητα στη σχέση του με το Θεό. «σε
σένα, σε σένα μόνον αμάρτησα και έπραξα μπροστά σου το πονηρό». Μα θα πει
κάποιος: "μόνον στο Θεό αμάρτησε; και ο Ουρίας, που έχασε άδικα τη ζωή του και
το παιδάκι που έρχεται για να πεθάνει; Μόνον στο Θεό αμάρτησε ο Δαβίδ;" Η απάντηση είναι: Ναι, μόνον στο Θεό.
Ο Θεός είναι Θεός του φτωχού, που είχε
μία προβατίνα, είναι Θεός του Ουρία, της Βηθσαβεέ, είναι Θεός του κάθε
αδικημένου. Αδικώντας όλους αυτούς και αμαρτάνοντας, ο άνθρωπος αμαρτάνει πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα στο Θεό, του οποίου είναι δημιουργήματα. Η
δολοφονία του Ουρία ήταν ένα έγκλημα κατά του Θεού του Ουρία. Ο Δαβίδ πριν κάνει όλα αυτά που έκανε περιφρόνησε πρώτα απ’ όλα το Θεό και αυτή η περιφρόνηση και
απαξίωση του Θεού είναι μεγαλύτερη από το φόνο που διέπραξε. Να γιατί η
αμαρτία και κάθε αδικία σε βάρος του πλησίον μας είναι τόσο τρομερή. Η αμαρτία
λοιπόν είναι αμαρτία, που κατευθύνεται εναντίον του προσώπου του Θεού. Γι’
αυτό και η αμαρτία που διέπραξε ο Δαβίδ, αγνοώντας το Θεό, είναι πολύ
μεγαλύτερη από το φόνο και τη μοιχεία, διότι αποτελεί ευθεία περιφρόνηση του
Ύψιστου Θεού και παραβίαση των νόμων Του. Αν κάποιος σε πιάσει να κλοτσάς το
σκυλί του γείτονα και το μάθει ο γείτονας, θα σου επιτεθεί, γιατί με τον τρόπο
αυτό προσβάλεις πρώτα απ’ όλα το πρόσωπο του γείτονα, ο οποίος είναι το
αφεντικό και ο προστάτης του σκύλου του. Ο Θεός είναι προστάτης του αδελφού,
του φτωχού, του γείτονα που αδίκησες, του πελάτη που εξαπάτησες. Να λοιπόν γιατί
όταν αδικείς τον πλησίον σου, αμαρτάνεις εναντίον του Θεού.
Ο Δαβίδ όχι μόνον αναγνωρίζει ότι
αδίκησε το Θεό, αλλά κάνει ένα ακόμα
βήμα, που είναι πολύ σοβαρό και το οποίο θα πρέπει να ακολουθούμε στη ζωή μας.
Ποιο είναι αυτό το τόσο σοβαρό βήμα; Όχι μόνον παραδέχεται την ενοχή του, αλλά
και δεν προσπαθεί να δικαιολογηθεί γι’ αυτή. "Αμάρτησα" είπε. Εμείς
ίσως λέγαμε: "Να …. Εκείνη την ώρα, όπως την είδα κλπ. …. και αυτή η γυναίκα να βγει
τελείως γυμνή…. Εντάξει φταίω και εγώ, αλλά αυτή ήταν που με προκάλεσε… και
πολλά άλλα". Ο Δαβίδ δε σκέπτεται τίποτα απ' όλα αυτά και συνεχίζει να επαναλαμβάνει μία φράση μόνον: "Αμάρτησα" και εκεί σταματάει. Αναγνωρίζει την αμαρτία
του και αντί να επικαλεστεί φτηνές δικαιολογίες, επικαλείται το Έλεος του Θεού.
Επίσης αναγνωρίζει τη διαφθορά, που υπάρχει μέσα στην καρδιά του και που τον
σπρώχνει πάντοτε στο κακό (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9). Συνεπώς αναγνωρίζει ότι αμάρτησε
εναντίον του Θεού και ταυτόχρονα παραδέχεται ότι είναι απελπιστικά αμαρτωλός:
«ιδού συνελήφθηκα σε ανομία και σε αμαρτία με γέννησε η μητέρα μου». Με τον
τρόπο αυτό δεν κατηγορεί τους γονείς του, απλώς αναγνωρίζει το γεγονός. Δεν
εννοεί ότι η γενετήσια πράξη είναι αμαρτία μέσα στα πλαίσια του
γάμου, αλλά εννοεί ότι και οι δύο αυτοί άνθρωποι ήταν μέσα στην αμαρτία και κατά συνέπεια αυτός που γεννήθηκε απ’ αυτούς, είναι μέσα στην αμαρτία. «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία
μπήκε σε όλο το ανθρώπινο γένος και δια της αμαρτίας, ο θάνατος» (Ρωμαίους Ε/5:
12). Ο Δαβίδ όχι μόνον δε δικαιολογεί τον εαυτόν του,
αλλά αναγνωρίζει το πόσο ελεεινός είναι. Ζητάει το Έλεος του Θεού όχι μόνον
για το κακό που έκανε, αλλά και γι' αυτό που είναι. Ξέρετε πότε ο άνθρωπος θα
ξεφύγει από αυτή την κατάσταση; Όταν "το θνητό ντυθεί αθανασία" (Α' Κορινθίους ΙΕ/15: 54).
Θα μπορούσε μετά απ’ αυτά ο άνθρωπος
να περάσει στο άλλο άκρο και να πει: "Δεν είμαι καλός, είμαι αμαρτωλός, είμαι
διεφθαρμένος, άρα δεν μπορώ να αποφύγω την αμαρτία". Όταν ο άνθρωπος μιλάει
έτσι, ουσιαστικά κατηγορεί το Θεό, ο οποίος έδωσε πολλά όπλα στον άνθρωπο, όπως τη
λογική, τη μετάνοια, την προσευχή, για να αντιμετωπίσει τον πειρασμό, τη δύσκολη κατάσταση στη ζωή του. Κληρονομεί κάποιος μια επιχείρηση, με αρκετά
χρέη. Προσπαθεί να τη διαχειριστεί ο ίδιος, αλλά δεν είναι και τόσο εργατικός
και έτσι αποτυγχάνει να κάνει βιώσιμη την επιχείρηση. Τον καλούν οι πιστωτές
και αρχίζει τις διάφορες δικαιολογίες. "Δε φταίω εγώ, τα χρέη του πατέρα
μου με έφεραν εδώ και αρχίζει να κατηγορεί τον πατέρα του". Όμως αυτές οι
δικαιολογίες δεν ενδιαφέρουν τους πιστωτές και δεν πρόκειται σε τίποτα να τον βοηθήσουν. Μπροστά στους πιστωτές μια και μόνη επιλογή έχεις, να αναγνωρίσεις
την ευθύνη σου για τα χρέη σου. Μπροστά
στο Θεό μία και μόνη επιλογή έχουμε. Να αναγνωρίσουμε την αμαρτία μας και
επειδή εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απολύτως, να επικαλεστούμε το Έλεός
Του. Να θυμηθούμε την υπόσχεσή Του ότι «πας όστις επικαλεσθεί το όνομα του
Κυρίου, θέλει σωθεί» (Ρωμαίους Ι/10: 11).
Ο Δαβίδ αναγνωρίζει εξ’ ολοκλήρου την
ευθύνη των πράξεών του. Εμείς πολλές φορές βρίσκουμε δικαιολογίες, για να
μειώσουμε τις ευθύνες μας ή να τις ρίξουμε σε άλλους. Όμως με τον τρόπο αυτό
κάνουμε μεγάλο κακό στον εαυτόν μας. Για να μας βοηθήσει ο Θεός, θα
πρέπει να αναγνωρίσουμε την ευθύνη μας και να την εξομολογηθούμε ενώπιον Του. Διαφορετικά, αν δικαιολογούμε την αμαρτία μας, δένουμε τα χέρια του Θεού και δεν Τον αφήνουμε να
ενεργήσει μέσα στη ζωή μας. Πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα την αμαρτία που
διαπράξαμε, να αφήσουμε τις δικαιολογίες, για να μπορέσει να ενεργήσει ο Θεός μέσα στη ζωή μας. Στο βιβλίο των "Παροιμιών" αναφέρεται το εξής: «Ο κρύπτων τας
αμαρτίας αυτού δεν θέλει ευοδωθή ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς,
θέλει ελεηθή» (Παροιμίες ΚΗ/28: 13).
Ο Θεός θέλει να είμαστε ειλικρινείς, να
είμαστε αληθινοί. «Ιδού, αγάπησες αλήθεια στην καρδιά». Μόνον ο Θεός μπορεί να
καθαρίσει και να κάνει αληθινή την καρδιά μας, η οποία είναι «απατηλή και
σφόδρα διεφθαρμένη». Η καρδιά του ανθρώπου μπορεί να καθαριστεί, μόνον με το αθώο αίμα του Ιησού Χριστού, που έτρεξε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά (Εβραίους Θ/9: 13-14). «ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσία
να συγχωρεί αμαρτίες, επί της γης» (Μάρκος Β/2: 10) "επί της γης" σημαίνει τώρα που βρισκόμαστε στη ζωή, στον
ουρανό δε θα μπορεί να μας συγχωρήσει κανένας). Γι’ αυτό ο Χριστός πέθανε πάνω
στο Σταυρό για μας. Οι αμαρτίες που έχουν εξομολογηθεί έχουν καθαριστεί. «το
αίμα του Χριστού, καθαρίζει ημάς, από πάσης αμαρτίας» (Α' Ιωάννου Α/1: 7). Καθαρισμός δεν σημαίνει σε καμία
περίπτωση, ότι οι αμαρτωλές τάσεις, που υπάρχουν μέσα μας, θα εξαφανιστούν.
Αυτό θα ήταν ό,τι καλύτερο, αλλά δεν μπορεί να συμβεί. Μέσα από την "πεσμένη" φύση μας, η αμαρτία θα παρουσιαστεί και πάλι, ο εχθρός δε θα ησυχάσει ποτέ.
Πότε ως «άγγελος φωτός» (Β' Κορινθίους ΙΑ/11: 14) και πότε «ως λέων ωρυόμενος» (Α' Πέτρου Ε/5: 8) θα προσπαθεί να μας καταπιεί. Όμως
πάντοτε το πρώτο βήμα θα πρέπει να είναι η ειλικρινής εξομολόγηση. Η αμαρτία
ποτέ δε θα μας αφήσει ήσυχους, όμως να θυμόμαστε πάντοτε ότι δεν πρέπει να
παίζουμε με το Θεό και ότι: «ο Θεός
δεν εμπαίζεται, διότι ότι αν σπείρει ο
άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει» (Γαλάτες Σ/6: 7). Ο Θεός μπορεί να συγχωρήσει "επτά φορές", αλλά μπορεί να συγχωρήσει και "εβδομηκοντάκις επτά" φορές (Ματθαίος ΙΗ/18: 21,22), μπορεί να συγχωρήσει μύριες φορές, το βλέπουμε μέσα στην καθημερινή μας ζωή, πλην όμως, δεν
εμπαίζεται.
«Απόστρεψε το πρόσωπό σου από τις αμαρτίες μου
και όλες τις ανομίες μου εξάλειψε», ικετεύει ο Δαβίδ. Αυτό ακριβώς θέλει να κάνει
ο Κύριος μέσα στη ζωή μας. Τις αμαρτίες μας, καθώς τις εξομολογούμαστε, δεν τις
ενθυμείται πλέον. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι τις έχει θέσει στα βάθη
των ωκεανών (Μιχαίας Ζ/7: 19). Ο
καθαρισμός που κάνει ο Θεός είναι πλήρης. «εξάλειψον» κράζει το Δαβίδ. Ο
άνθρωπος μπορεί να συγχωρήσει, ο Θεός είναι ο μόνος που μπορεί να εξαλείψει. Ο
προφήτης Ησαΐας αναφωνεί : «εξάλειψες ως πυκνή ομίχλη τις παραβάσεις μου και ως νέφος τις αμαρτίες μου» (Ησαΐας ΜΔ/44: 22).
Ο καθαρισμός των αμαρτιών φέρνει την
αγαλλίαση στην ψυχή του ανθρώπου και αποκαθιστά
την επικοινωνία με το Θεό. Ο
Δαβίδ λέει στο Θεό : «κάνε με να ακούσω
αγαλλίαση και ευφροσύνη, για να ευφρανθούν τα κόκαλα που έσπασες… Απόδωσέ μου
την αγαλλίαση της σωτηρίας σου». Η αμαρτία αποξενώνει τον άνθρωπο από το Θεό. Αυτή
η αποξένωση είναι που συνθλίβει τον άνθρωπο. Ο Ιωάννης Βουνιάνος (1628 - 1688) είχε πει: "Η αμαρτία είναι ένα βάρος δεμένο στην πλάτη του Χριστιανού, καθώς αυτός
προχωράει με δυσκολία προς την απόγνωση".
«Μη με απορρίψεις από το πρόσωπό σου και
το Πνεύμα σου το Άγιο μη αφαιρέσεις από μένα». Ο Δαβίδ ήξερε ότι η αμαρτία του τον είχε αποκόψει από το Θεό και είχε διακόψει την επικοινωνία μαζί Του. Αυτό
το μεγάλο μάθημα δυστυχώς δεν το γνώριζε ο Σαμψών. Στο βιβλίο των "Κριτών" (κεφ. ΙΣ/16: 20),
αναφέρεται: «αλλ’ αυτός δεν εγνώρισε ότι ο Κύριος είχε απομακρυνθεί απ’
αυτού». Είναι μεγάλη τραγωδία να νομίζεις ότι ο Θεός είναι μαζί σου και Αυτός να έχει
απομακρυνθεί από σένα εξαιτίας της αμαρτωλής ζωής σου. Η κοινωνία του Δαβίδ
με το Θεό ήταν το πρώτο μέλημα μέσα στη ζωή του. Αυτό σημαίνει: "τα πρώτα
πράγματα, στην πρώτη θέση". Γι’ αυτό ζητούσε τον καθαρισμό των αμαρτιών του, για
να αποκαταστήσει τη σχέση του με το Θεό και να επανέλθει μέσα στη ζωή του, η
ζωή, η χαρά, η δύναμη, η επικοινωνία μαζί Του. Ο Δαβίδ επίσης είχε καταλάβει ότι το
να προσφέρει στο Θεό κάποια υλική θυσία δεν ήταν αρκετό. Θα μπορούσε να
κάνει προσφορά περί αμαρτίας (Έξοδος ΚΘ/29: 14), αλλά αυτό δε θα μπορούσε να
αποκαταστήσει τις σχέσεις του με το Θεό. «Θυσίες στο Θεό, είναι πνεύμα
συντετριμμένο, καρδιά συντετριμμένη και ταπεινωμένη, Θεέ δεν θα καταφρονήσεις». Τι
σημαίνει "συντετριμμένο πνεύμα" και μια ταπεινωμένη καρδιά; Σημαίνει να έρθει η
ψυχή μπροστά στο Θεό και να πει: "Αμάρτησα, γι’ αυτό που έπραξα, δεν μπορώ να
κάνω τίποτα, για να το επανορθώσω. Κύριε μόνον Εσύ μπορείς να διορθώσεις τα
πράγματα". Και είναι έτοιμος ο Κύριος να ανταποκριθεί στο ειλικρινές κάλεσμα,
όποιας ψυχής Τον επικαλεστεί "εν πνεύματι και αληθεία" (Ιωάννης Δ/4: 23, 24) και να διορθώσει τα πράγματα φέρνοντας ειρήνη και αγαλλίαση.
Τι μένει στην ψυχή εκείνη που συγχωρέθηκε
η αμαρτία της, που αποκαταστάθηκε η σχέση της με το Θεό; Εκτός από την ευχαριστία και τη δοξολογία χρειάζεται
και η ομολογία μας. «Θα διδάξω στους παραβάτες τους δρόμους σου, και οι
αμαρτωλοί θα επιστρέφουν σε σένα…. η γλώσσα μου θα ψάλλει με αγαλλίαση τη
δικαιοσύνη σου». Ο φυλακισμένος όταν βγαίνει από τη φυλακή κράζει από χαρά.
Έτσι ακριβώς θα πρέπει να κάνει και ο λυτρωμένος του Χριστού.
O Δαβίδ
αναλογιζόμενος τις επεμβάσεις του Θεού μέσα στη ζωή του αναφωνεί: «…με
αναβίβασε από λάκκο ταλαιπωρίας και από βορβορώδη πηλό και έστησε πάνω στην
πέτρα τα πόδια μου, εστερέωσε τα βήματά μου» (Ψαλμός Μ/40: 2). Ο Κύριος είναι
έτοιμος να ενεργήσει κατά τον ίδιο τρόπο για όποια ψυχή Τον επικαλεστεί ειλικρινά, όσο
χαμηλά και αν έχει πέσει, γιατί είναι αγαθός και πιστός ο Κύριος, γιατί είναι
Σωτήρας (Β' Πέτρου Γ/3: 18). Αναφωνεί. «Ο
Κύριος υποστηρίζει πάντας τους πίπτοντας και ανορθώνει τους κεκυρτωμένους
(πνευματικά) (Ψαλμός ΡΜΕ/145: 14).
Ο Θεός συγχώρησε το Δαβίδ, αλλά είπε
και μια φοβερή και τρομερή φράση. «Δεν θέλει αποσυρθεί ποτέ η ρομφαία από του
οίκου σου». Εδώ πρόκειται για τις συνέπειες της αμαρτίας οι οποίες πολλές
φορές, μπορεί να είναι πολύ σκληρές. Πρόκειται για την εφαρμογή του διαχρονικού,
υπέρτατου νόμου: «ότι σπείρει ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει» (Γαλάτες Σ/6:
7).
Ακολουθεί ο βιασμός της κόρης του, της
Θάμαρ, από τον αδελφό της, τον Αμνών, (Β' Σαμουήλ ΙΓ/13: 14), τον οποίο Αμνών για την πράξη του αυτή δολοφόνησε ο αδελφός
του, ο Αβεσσαλώμ. (Β' Σαμουήλ ΙΓ/13: 28), Ο
Αβεσσαλώμ ηγήθηκε μιας επανάστασης εναντίον του πατέρα του Δαβίδ, για να του
πάρει την εξουσία, επειδή γνώριζε ότι ο πατέρας του προόριζε για διάδοχό του
το Σολομώντα. Έγινε μάχη μεταξύ των δύο στρατευμάτων. Το παιδί εναντίον του
πατέρα και πάνω στη μάχη σκοτώθηκε ο Αβεσσαλώμ (Β' Σαμουήλ ΙΗ/18: 33). Η
συνωμοσία του Αβεσσαλώμ ήταν από τις πιο δύσκολες μέρες στη ζωή του Δαυίδ. Μαζί
με τον Αβεσσαλώμ αποστάτησαν από κοντά του έμπιστοι άνθρωποί του και αυτό ήταν
που έκανε τον πόνο του ακόμα μεγαλύτερο. Πολλά τα προβλήματα που αντιμετώπισε
ο Δαβίδ, όμως είχε μάθει ένα μεγάλο μάθημα στη ζωή του. Την αποκατάσταση της
επικοινωνίας του με το Θεό.
Ίσως γι’ αυτό να χαρακτηρίστηκε άνθρωπος
«κατά την καρδίαν του Θεού» (Πράξεις ΙΓ/13: 22), ίσως γι’ αυτό να θεωρείται μέχρι σήμερα ο μεγαλύτερος βασιλιάς που κυβέρνησε ποτέ τον Ισραήλ.
«ΑΜΑΡΤΗΣΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ». Ας
προσέξουμε μια ιδιαίτερη πλευρά τούτου του «αμάρτησα». Το είπε και ο ψευδοπροφήτης Βαλαάμ χωρίς όμως να επιστρέψει από το δικό του δρόμο (Αριθμοί ΚΒ/22: 34). Το είπε και
ο Άχαν (Ιησους του Ναυί Ζ/7: 18-20), αλλά
ήταν πολύ αργά πλέον. Το είπε και ο
βασιλιάς Σαούλ (Α΄ Σαμουήλ ΙΕ/15: 20-24), αλλά δεν ήταν ειλικρινές. Το είπε και ο
Ιούδας «ήμαρτον παραδόσας αίμα αθώον» (Ματθαίος ΚΖ/27: 4,5), αλλά δεν το πίστευε
και πήγε και κρεμάστηκε. Το είπαν και πολλοί άλλοι, χωρίς ποτέ να μετανιώσουν
ειλικρινά. Μόνον η ειλικρινής μετάνοια ανοικοδομεί τα χαλάσματα, που προκαλεί
μέσα στη ζωή μας η αμαρτία.
Καθώς ο Δαβίδ ειλικρινά εξομολογήθηκε
την αμαρτία του και έλαβε, δια Πνεύματος Αγίου, τη διαβεβαίωση ότι συγχωρέθηκε, πλέον ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και ανακούφισης πλημμυρίζουν τη ζωή
του. Τούτα τα αισθήματα φαίνονται καθαρά στον ΛΒ/32) Ψαλμό.
«1 ΜΑΚΑΡΙΟΣ εκείνος του οποίου
συγχωρήθηκε η παράβαση, του οποίου σκεπάστηκε η αμαρτία.
2 Μακάριος ο άνθρωπος, στον οποίο ο
Κύριος δεν λογαριάζει ανομία, και στο πνεύμα τού οποίου δεν υπάρχει δόλος
3 Όταν αποσιώπησα, τα κόκαλά μου
πάλιωσαν από τον ολολυγμό μου όλη την ημέρα·
4 επειδή, ημέρα και νύχτα το χέρι σου
έγινε βαρύ επάνω μου η υγρότητά μου μεταβλήθηκε σε καλοκαιριάτικη ξηρασία.
5 Την αμαρτία μου φανέρωσα σε σένα,
και την ανομία μου δεν έκρυψα είπα: Στον Κύριο θα εξομολογηθώ τις παραβάσεις
μου κι Εσύ συγχώρησες την ανομία τής αμαρτίας μου.
6 Γι' αυτό, κάθε όσιος θα προσεύχεται σε
σένα σε πρέποντα καιρό βέβαια, σε κατακλυσμό πολλών νερών, αυτά δεν θα τον
αγγίζουν.
7 Εσύ είσαι η σκέπη μου θα με φυλάττεις
από θλίψη· με αγαλλίαση λύτρωσης θα με περικυκλώνεις.
8 Εγώ θα σε συνετίσω, και θα σε διδάξω
τον δρόμο, στον οποίο πρέπει να περπατάς θα σε συμβουλεύω επάνω σου θα είναι
το μάτι μου.
9 Μη γίνεστε σαν άλογα, σαν μουλάρια,
στα οποία δεν υπάρχει σύνεση που το στόμα τους πρέπει να συγκρατείται με φίμωτρο
και χαλινάρι, αλλιώς δεν θα σε πλησίαζαν.
10 Οι μάστιγες του ασεβή είναι πολλές εκείνον, όμως, που ελπίζει στον Κύριο, έλεος θα τον περικυκλώνει.
11 Ευφραίνεστε στον Κύριο, δίκαιοι, και
αγάλλεστε· και αλαλάξτε όλοι εσείς οι ευθείς στην καρδιά.
Ο θρίαμβος, η επιτυχία, η αποκατάσταση
της επικοινωνίας με το Θεό, η επανασύνδεση της γραμμής επικοινωνίας μαζί Του. Πρόκειται για μια γραμμή άμεσης επικοινωνίας που κανένας άνθρωπος και καμία δύναμη δεν μπορεί ποτέ να διακόψει, παρά
μόνον η δύναμη της αμαρτίας.
Ως συμπέρασμα σε όλα τα παραπάνω θα μπορούσαμε
να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια κάποιου πιστού ο οποίος έλεγε: «Αν αμαρτάνεις, γνώριζε ότι, αν συντριβείς με
μετάνοια, μπορείς να χαίρεσαι και να
πιστεύεις στον Χριστό με τέλειο θάρρος ότι σε συγχωρεί, επειδή Αυτός είναι
Σωτήρας».
Όπως φαίνεται από τον ψαλμό ΝΑ/51 ο Δαβίδ όταν αμάρτησε έχασε :
1. την καθαρότητα της καρδιά του (10)
2. την επικοινωνία του με το Θεό (11)
3. την αγαλλίαση της σωτηρίας του (12)
4. τη μαρτυρία του στο περιβάλλον (13)
5. τη δύναμη της δοξολογίας (15)
Όταν μετάνιωσε κέρδισε :
1 1. την πνευματική του κάθαρση (2 , 7)
2. τη συγχώρηση των αμαρτιών του (9)
3 3. την ευθύτητα του πνεύματός του (10)
4 4. τη χαρά και τη δύναμη (12)
5 5. την αποκατάσταση της μαρτυρίας του (13)
6 6. τη δύναμη για δοξολογία (15)
7. την ταπείνωσή του μπροστά στο Θεό (17). ---
