«Ο ΨΑΛΜΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ».

Μην πεις ποτέ σου «είναι αργά» κι αν χαμηλά έχεις πέσει κι αν λύπη τώρα σε τρυγά κι έχεις βαθειά πονέσει. Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά κι έρημος έχεις μείνει μην πεις ποτέ σου  «είναι αργά» - τ’ ακούς - ό,τι κι αν γίνει.

Μην πεις ποτέ σου αυτές τις δυο απελπισμένες λέξεις και αν έμπλεξες με το κακό και πάλι θα ξεμπλέξεις. Ποτέ!… ποτέ δεν είναι αργά πρέπει να το πιστέψεις και με την πίστη στην καρδιά Εκείνον να γυρέψεις.

Εκείνον που και το ληστή μ’ όλα τα κρίματά του γιατί είχε μια καρδιά πιστή τον κάλεσε κοντά Του. «Είναι αργά» λοιπόν μην πεις ό,τι κι αν σου συμβαίνει φτάνει να Του προσευχηθείς κι αμέσως σ’ ανασταίνει.                                     Αντώνης Σαμαράκης

       

     "Ο Θεός δε θα κρίνει τον άνθρωπο γιατί αμάρτησε, θα τον κρίνει γιατί δε μετανόησε".


        ΨΑΛΜΟΣ ΝΑ/51.

  

     Κάποιος πιστός άνθρωπος είπε: "Κάνε αυτήν την προσευχή επιμόνως και θα αλλάξει η ζωή σου". Γιατί σ’ αυτή την προσευχή, σ’ αυτό το πλησίασμα ενός βαρύτατα πεσμένου ανθρώπου προς το Θεό, υπάρχουν αιτήματα και παραδοχές που συγκινούν το Θεό. Γιατί πράγματι υπάρχει δυνατότητα, αυτή είναι η "χάρις" του Θεού, καίτοι αμαρτωλοί να μπορέσουμε μέσα στην πτώση μας να πλησιάσουμε το Θεό μ' έναν τέτοιο τρόπο ώστε να συγκινηθεί, ν’ ανοίξει ο ουρανός και ν’ αλλάξει η ζωή μας". 

   Τον ψαλμό ΝΑ/51 έγραψε ο ίδιος ο βασιλιάς Δαβίδ και έχει ονομαστεί «ο ψαλμός της μετάνοιας». Ποιους αφορά τούτος ο ψαλμός; Αναμφισβήτητα αφορά όλους, γιατί «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23) και «διότι εις πολλά πταίομεν άπαντες» (Ιακώβου Γ/3: 2). Όλοι έχουμε ανάγκη να έρθουμε πιο κοντά στο Θεό και για να το πετύχουμε αυτό, θα πρέπει να ακολουθήσουμε σταθερά και αποφασιστικά τα βήματα επιστροφής και μετανοίας, που ακολούθησε ο Δαβίδ. 

      Ένα μικρό, ασήμαντο, ταπεινό βοσκόπουλο ήταν ο Δαβίδ που έγραφε στίχους και ήξερε να παίζει τη φλογέρα του, καθώς αμέριμνο φύλαγε τα πρόβατά του. Η εντολή που έλαβε ο προφήτης Νάθαν από το Θεό ήταν: «Τώρα, λοιπόν, έτσι θα πεις στον δούλο μου τον Δαβίδ: Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Εγώ σε πήρα από τη μάντρα, πίσω από τα πρόβατα, για να είσαι ηγεμόνας επάνω στον λαό μου, επάνω στον Ισραήλ» (Β΄ Βασιλέων Ζ/7: 8). Απόρησαν όλοι, που ο Θεός απέρριψε τα επτά πρώτα παιδιά του Ιεσσαί που ήταν μεγαλύτερα και δυνατότερα και επέλεξε το μικρότερο παιδί για βασιλιά στο λαό Του. Την απάντηση τη δίνει ο Θεός στον προφήτη Σαμουήλ: «δεν βλέπει ο Κύριος καθώς βλέπει ο άνθρωπος, διότι ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο δε Κύριος βλέπει την καρδίαν» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Τι είχε άραγε αυτή η καρδιά του Δαβίδ και γιατί ήταν διαφορετική από των άλλων; Ήταν καρδιά μετάνοιας, ειλικρίνειας, συντριβής μπροστά στο Θεό. Ο Δαβίδ δεν υπήρξε απλά ένας μεγάλος βασιλιάς, υπήρξε σημείο αναφοράς μέσα στην ιστορία. Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός ονομάστηκε «υιός Δαβίδ» (Ματθαίος ΚΒ/22: 42). Ο Απ. Παύλος μας μεταφέρει τα λόγια του Θεού για το δούλο του το Δαβίδ: «ανέστησεν εις αυτούς βασιλέα τον Δαβίδ, περί του οποίου και είπε μαρτυρήσας, εύρον Δαβίδ τον του Ιεσσαί, άνδρα κατά την καρδίαν μου, όστις θέλει κάμει πάντα τα θελήματά μου» (Πράξεις ΙΓ/13: 22). Ο ίδιος ο Θεός ομολόγησε κάτι που δεν έχει πει ποτέ για άλλον άνθρωπο: «άνδρας σύμφωνος με την καρδιά μου». Θα λέγαμε ότι η καρδιά του Δαβίδ χτυπούσε στον ίδιο ρυθμό και την καρδιά του Θεού. Με άλλα λόγια, το θέλημα του Θεού ήταν και θέλημα του Δαβίδ. 

     Πότε γράφτηκε ο ψαλμός αυτός μας το αναφέρει η επικεφαλίδα. «Ψαλμός του Δαβίδ, ότε ήλθε Νάθαν ο προφήτης προς αυτόν, αφού εισήλθε προς την Βηθσαβεέ». Γράφτηκε κάτω από το βάρος των μεγάλων αμαρτιών που διέπραξε ο Δαβίδ της μοιχείας και της ηθικής αυτουργία σε φόνο. Ο Δαβίδ είχε μοιχεύσει με τη γυναίκα του πιστού του στρατιώτη του Ουρία και είχε δώσει εντολή να βάλουν τον Ουρία στην πρώτη γραμμή, για να σκοτωθεί από τους εχθρούς, όπως και έγινε. Πρόκειται για βαρύτατα αμαρτήματα και ασύλληπτες κατηγορίες για έναν άνθρωπο του Θεού. 

 [αναλυτικά η ιστορία αναφέρεται σε δημοσίευση του blog : giorgoskomninos.blogspot.com που έγινε στις 01-05-2012 με τον τίτλο: «Η αποκατάσταση της σχέσης με το Θεό», Β΄ Σαμουήλ ΙΑ/11: 1-27]. 

     Μια μέρα, καθώς ο βασιλιάς αμέριμνος βρισκόταν στο παλάτι, τον επισκέφτηκε ο προφήτης Νάθαν απεσταλμένος από το Θεό και του είπε την εξής ιστορία: "Ήταν ένας πλούσιος που είχε πολλά πρόβατα και ήταν και ένας φτωχός που είχε μια μικρή προβατίνα. Ο πλούσιος αφού πήρε το μοναδικό πρόβατο του πτωχού σκηνοθετεί και το θάνατο του ανθρώπου, για να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια". Εξοργίστηκε ο Δαβίδ και είπε: «άξιος θανάτου είναι αυτός που το έκανε αυτό γιατί δεν έδειξε έλεος». Η απάντηση του Νάθαν ήταν «κεραυνός εν αιθρία»: «Βασιλιά εσύ είσαι αυτός». Η στιγμή είναι συγκλονιστική. Ο Δαβίδ συνειδητοποιεί το μέγεθος των θανάσιμων αμαρτημάτων του, αντιλαμβάνεται τη μεγάλη του πτώση ενθυμούμενος την εντολή του Θεού «ου μοιχεύσεις» και μετανοεί για τις πράξεις του. Ο πλέον καθοριστικός παράγοντας στη σχέση μας με το Θεό είναι η μετάνοια. Να θυμηθούμε ότι η πρώτη λέξη που βγήκε από το στόμα του Απ. Πέτρου την ημέρα της Πεντηκοστής στο απεγνωσμένο ερώτημα όλων εκείνων των ανθρώπων των οποίων η καρδιά είχε έρθει σε κατάνυξη: «Τι πρέπει να κάμωμεν, άνδρες αδελφοί;», η απάντηση του Απ. Πέτρου ήταν: «ΜΕΤΑΝΟΗΣΑΤΕ»! (Πράξεις Β/2: 38). Μετάνοια σημαίνει λύπη, καταδίκη για το αμαρτωλό παρελθόν και αποστροφή στο μέλλον προς την αμαρτία. Συνήθως οι άνθρωποι λυπούνται που αμάρτησαν και πολλές φορές προσπαθούν ν’ αλλάξουν τη ζωή τους με εξωτερικές αλλαγές, επειδή φοβούνται τα αποτελέσματα της αμαρτίας τους. Όμως, η ειλικρινής μετάνοια ξεκινά από μια καρδιά που αναγνωρίζει την αγάπη του Θεού, την αγιότητά Του, την αγνότητά Του. Μ’ αυτό το πνεύμα λοιπόν ο Δαβίδ ήρθε μπροστά στο Θεό και δεν έκρυψε τίποτα απ’ Αυτόν, ούτε δικαιολόγησε το παραμικρό, δεν επικαλέστηκε το παρελθόν του, ούτε έδωσε υποσχέσεις για το μέλλον. Αισθάνεται ταπείνωση, συντριβή, αλλά και απέραντη ευγνωμοσύνη προς το Θεό, γιατί του έδωσε την ευκαιρία να «συνέλθει» και να συνειδητοποιήσει το κακό που έπραξε. Μέσα σε αισθήματα ντροπής και ενοχής στρέφεται προς το Θεό προσευχόμενος με αυτά τα λόγια: 

    1. Ελέησόν με, ω Θεέ, κατά το έλεός σου κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον τα ανομήματά μου. 

     Η ενοχή είναι ένα βαρύ και συντριπτικό φορτίο από το οποίο, αν ο άνθρωπος δεν απαλλαγεί, θα τον οδηγήσει στην καταστροφή. Εδώ ο Δαβίδ αισθάνεται βαθιά μέσα του αυτήν την ενοχή, η οποία έχει πολιορκήσει τη ζωή του και τον απειλεί εξαιτίας των άστοχων επιλογών του. Δεν προσπαθεί να προβάλει δικαιολογίες ή να θυμίσει το καλό του παρελθόν. Απλά, ειλικρινά, εμπιστεύτηκε τον εαυτό του στο Έλεος της Θείας δικαιοσύνης. Στον "Ψαλμό" (ΛΗ/38, εδ. 4), αναφέρει: «Διότι αι ανομίαι μου υπερέβησαν την κεφαλήν μου ως φορτίον βαρύ υπερεβάρυναν επ' εμέ». Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τα λάθη τους και νομίζουν ότι ο Θεός δε μπορεί ή δε θέλει να τους συγχωρήσει, γιατί δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς. Έτσι καταλαμβάνονται από λύπη και μένουν εκεί, μέσα στις ενοχές και τα αδιέξοδά τους (Β΄ Κορινθίους Β/2: 7). Αυτό βέβαια είναι ένα μεγάλο ψέμα του εχθρού, η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Ο Θεός δε θέλει να βρισκόμαστε σ’ αυτήν την μοιρολατρική κατάσταση και να υποφέρουμε εξαιτίας της ένοχης συνείδησης. Ένας στίχος λέει: «Σου έχω έτοιμη συγνώμη, γύρισε ξανά». Ο Θεός έχει έτοιμη συγνώμη για τον αμαρτωλό άνθρωπο, φτάνει ο άνθρωπος να πλησιάσει προς Αυτόν ακολουθώντας τα βήματα της μετάνοιας του Δαβίδ. 

     Ενώ βρίσκεται σ’ αυτήν ακριβώς την κατάσταση, πνιγμένος μέσα στις ενοχές του, ο Δαβίδ παίρνει μια μεγάλη απόφαση και σπεύδει να την υλοποιήσει: «εις τον Κύριον θα εξομολογηθώ τις παραβάσεις μου» (Ψαλμός ΛΒ/32: 5). Εδώ ο Δαβίδ κάνει την απόλυτα σωστή επιλογή και αναγνωρίζει ότι μόνον ο Θεός μπορεί να τον συγχωρήσει. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει Θεός «εν τω ουρανώ», υπάρχει Πατέρας που είναι έτοιμος να ακούσει τη φωνή των δικών Του παιδιών. Υπάρχει η διαβεβαίωση του λόγου ότι «ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι» (Ψαλμός ΜΣ/46: 1). 

      Ο Δαβίδ, βαδίζοντας στο σωστό δρόμο, στρέφεται προς το Θεό, την πηγή της ζωής και του λέει: «ελέησόν με Κύριε». Κύριε, λυπήσου με, σπλαχνίσου με, δείξε έλεος στη ζωή μου, μέσα από την άμετρη αγάπη Σου, μη μου φερθείς όπως μου αξίζει για τις παραβάσεις μου και την ανυπακοή μου. Γνωρίζω ότι είσαι Θεός: «οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος» (ψαλμός ΡΓ/103, εδ. 8). Μετανοώ για τις αμαρτίες μου και γι’ αυτό σε παρακαλώ να σβήσεις, να διαγράψεις, να μη λάβεις υπόψη Σου τα ανομήματά μου, την αντίθετη συμπεριφορά μου στο νόμο Σου, στα διατάγματά Σου. Ο Δαβίδ επικαλείται «το πλήθος των οικτιρμών» του Θεού και ζητάει από το Θεό να εξαλείψει τα ανόμημά του, δηλαδή να εξαφανίσει, να μην αφήσει κανένα ίχνος, καμία ουλή, κανένα τραύμα στην ψυχή του. Στο βιβλίο του προφήτη "Ησαΐα" (κεφ. ΜΔ/44, εδ. 22) αναφέρεται η πρόσκληση – υπόσχεση - του Θεού προς κάθε άνθρωπο που μετανοεί. «Εξήλειψα ως πυκνήν ομίχλην τας παραβάσεις σου, και ως νέφος τας αμαρτίας σου, επίστρεψον προς εμέ διότι εγώ σε ελύτρωσα». Ο Απ. Ιωάννης αναφέρει: «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήσει εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίσει ημάς από πάσης αδικίας» (Α΄ Ιωάννου Α/1: 9).
    «ελέησόν με ω Θεέ». Ψυχή, μ’ αυτά τα λόγια ξεκίνα την προσευχή σου σήμερα. Μη διστάσεις να έρθεις μπροστά στο Θεό, «τώρα που είναι καιρός ευπρόσδεκτος, τώρα που είναι ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2) και να πεις στο Θεό που «ακούει προσευχές» (Ψαλμός ΞΕ/65): «ελέησέ με Κύριε», λύσε τα «δεσμά» μου Κύριε, ελευθέρωσέ με από πλάνες, από εγωισμούς, από όλα αυτά που με έχουνε «δέσει» και με σέρνουν πίσω από το άρμα του εχθρού της ψυχής μου, συγχώρησε Κύριε τα λάθη και τις αδυναμίες μου. Στη νέα οικονομία της Καινής Διαθήκης που ζούμε, εκείνος που μπορεί να προσφέρει τη συγχώρηση των αμαρτιών μας, όσο είμαστε σε τούτη τη ζωή, είναι μόνον ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός. «αλλά διά να γνωρίσητε ότι έξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας λέγει προς τον παραλυτικόν» (Μάρκος Β/2: 10). Επίσης ο Απ. Ιωάννης αναφέρει: «Τεκνία μου, ταύτα σας γράφω δια να μη αμαρτήσητε. Και εάν τις αμαρτήση, έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν τον δίκαιον και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου» (Α΄ Ιωάννου Β/2: 1-2). 

      Ο Θεός δε θα εγκαταλείψει ποτέ το μετανοημένο αμαρτωλό, αντίθετα θα του δώσει το κραταιό Του χέρι, για να στηριχτεί. Θυμηθείτε πως ο Πατέρας έδωσε το χέρι σε εκείνον το νέο που είχε επιστρέψει μετανοιωμένος για την «άσωτη» ζωή του. Θυμηθείτε τις αγκαλιές και τα φιλιά του Πατέρα σ’ έναν άνθρωπο που βρώμαγε από τα γουρούνια (Λουκάς ΙΕ/15: 11-32). Ήρθε βρώμικος και ακάθαρτος καθώς ήταν. Πολλοί νομίζουν ότι δεν μπορούν να έρθουν στο Χριστό, αν πρώτα δεν αλλάξει η ζωή τους και δε γίνουν «καλοί άνθρωποι». Ο Χριστός καλεί την ψυχή να έρθει κοντά Του, όπως και αν είναι. Η αιώνια πρόσκλησή του είναι: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Αυτός, ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός, θα φέρει την αλλαγή στην καρδιά του ανθρώπου, γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να βάλει μέσα στην καρδιά την αποστροφή για την αμαρτία. Ζήτα από τον Ιησού Χριστό να σου αποκαλύψει το Έργο της αγάπης και της προσφοράς του Γολγοθά και εκεί θα τα εννοήσεις όλα ψυχή. Ο Χριστός σε καλεί και σήμερα, αναγνώρισε τη φωνή Του και ζήτα Του να σε φέρει σε μετάνοια. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους», (κεφ. Β, εδ. 4), αναφέρει: «Ή καταφρονείς τον πλούτο τής αγαθότητάς του και της υπομονής και της μακροθυμίας, αγνοώντας ότι η αγαθότητα του Θεού σε φέρνει σε μετάνοια;» Μήπως ψυχή που είσαι «φορτωμένη και κουρασμένη», που θέλεις να έρθεις κοντά στο Θεό ακούς την άλλη φωνή που είναι από τον «ανθρωποκτόνο» εχθρό (Ιωάννης Η/8: 44), που θέλει να σε εμποδίσει να έρθεις στο Χριστό, γιατί θέλει το κακό σου και που σου ψιθυρίζει: «Α! αυτό δε γίνεται, είναι μακριά ο Θεός» και σε στέλνει σε "άλλους ποιμένες" που είναι μισθωτοί; Πρόσεξε ποιον θα ακούσεις. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «ο μισθωτός, ο οποίος δεν είναι ποιμένας, του οποίου τα πρόβατα δεν είναι δικά του, βλέπει τον λύκο να έρχεται και εγκαταλείπει τα πρόβατα και φεύγει και ο λύκος τ' αρπάζει, και τα σκορπίζει. Ο μισθωτός φεύγει, επειδή είναι μισθωτός, και δεν τον μέλει για τα πρόβατα» (Ιωάννης Ι/10: 12-13). Αντίθετα με όλα αυτά ο Κύριος διακηρύττει: «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων» (Ιωάννης Ι/10 : 11). Όταν ο εχθρός σου ψιθυρίζει ότι ο Θεός είναι μακριά σου, θυμήσου το λόγο Του: «Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς και εν αγίω τόπω και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν και του ταπεινού το πνεύμα, διά να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων». (Ησαΐας ΝΖ/57: 15). Ο Απ. Παύλος διαβεβαιώνει τους Αθηναίους στην ομιλία του στον Άρειο Πάγο: «αν και δεν είναι (ο Θεός) μακράν από ενός εκάστου ημών» (Πράξεις ΙΖ/17: 27). 

     Μία ακόμα σωστή ενέργεια την οποία έκανε ο Δαβίδ ήταν ότι έλαβε βοήθεια και άκουσε με προσοχή τα λόγια του Νάθαν που ήταν ο προφήτης του Θεού, ο άνθρωπος ο οποίος ήταν το στόμα του Θεού. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Θεός έβαλε μέσα στην εκκλησία Του, «αποστόλους, προφήτας, ευαγγελιστάς, ποιμένας και διδασκάλους» (Εφεσίους Δ: 11) που σκοπό έχουν να υπηρετήσουν, να νουθετήσουν, να συμβουλεύσουν, να οδηγήσουν την ψυχή κοντά στο Θεό. Ας μην αρνηθούμε τη συντροφιά τους και ας μην αμελήσουμε τα λόγια τους. 

   2. Πλύνον με μάλλον και μάλλον από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. 

   Έχω ανάγκη να με πλύνεις, Κύριε, πιο πολύ και πιο πολύ, πάρα πολύ. Γιατί τόσο πολύ; Γιατί συνειδητοποιεί ο Δαβίδ πόσο μεγάλη βρωμιά υπάρχει μέσα στην καρδιά του και ζητάει να απαλλαγεί απ’ αυτήν. Δε βρίσκει δικαιολογίες, δεν καλύπτει την αμαρτολότητά του, δεν προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του, στην κυριολεξία τα βγάζει «όλα στη φόρα», γιατί ξέρει πολύ καλά ότι μόνον, όταν τα βγάλει όλα «στη φόρα» και τα εξομολογηθεί ενώπιον του Θεού, ο Θεός θα επέμβει με τη Χάρη και το Έλεός Του. Όσο τα κρύβει, τόσο θα καταρρέει, θα βουλιάζει μέσα στο βούρκο της αμαρτίας και ταυτόχρονα θα εμποδίζει το χέρι του Θεού να επέμβει. Γνωρίζει πολύ καλά ότι «Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού δεν θέλει ευοδωθή ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς θέλει ελεηθή» (Παροιμίες ΚΗ/28: 18). 

    Πλύνε με, Κύριε, κράζει ο Δαβίδ, δε μπορώ να αντέξω αυτήν την κατάσταση που ζω, θέλω να ξεφύγω από το πάθος μου, από την επαναλαμβανόμενη αμαρτία μου, από την αδυναμία μου. Αυτό μόνον Εσύ μπορείς να το κάνεις Κύριε. Ποιος μπορεί να «πλύνει», να «καθαρίσει» τον άνθρωπο από την αμαρτία; Ο λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός: «εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ' αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). Το απόλυτο λευκαντικό της ψυχής του ανθρώπου είναι το αθώο αίμα του Χριστού. Στην επιστολή "Α' Ιωάννη",(κεφ. Β/2, εδ. 1-2), αναφέρει: «Τεκνία μου, ταύτα σας γράφω διά να μη αμαρτήσητε. Και εάν τις αμαρτήση, έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν τον δίκαιον και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου». Ο Θεός, δια του προφήτη "Ησαΐα" καλεί το λαό που βρίσκεται στην αμαρτία με τα λόγια: «Ελάτε τώρα, και ας διαδικαστούμε, λέει ο Κύριος αν οι αμαρτίες σας είναι σαν το πορφυρούν, θα γίνουν άσπρες σαν χιόνι αν είναι ερυθρές σαν κόκκινο, θα γίνουν σαν άσπρο μαλλί». (Ησαΐας Α/1: 18). Ναι είναι αλήθεια. Ακόμη και βαθιές αμαρτίες που μοιάζουν ανεξίτηλες, σαν κατακόκκινη βαφή πάνω σε λευκό ένδυμα, δεν έχουν ξεπεράσει τα όρια συγχωρητικότητας του Θεού. Ναι είναι αλήθεια, ο Θεός καλεί τον άνθρωπο να κάνει «περαίωση». Ελέγχει ο έφορος τα βιβλία της επιχείρησης και λέει στον ιδιοκτήτη ότι όλο το παρελθόν έχει τακτοποιηθεί. «Μακάριος εκείνος, του οποίου συνεχωρήθη η παράβασις, του οποίου εσκεπάσθη η αμαρτία» (Ψαλμός ΛΒ/32: 2). Μιλάει ο Δαβίδ σαν άνθρωπος που έχει προσωπική εμπειρία της συγχώρησης. Οι άνθρωποι θεωρούν μακάριους – ευτυχισμένους - τους πλούσιους, τους μορφωμένους, τους άξιους, τους χαρισματικούς, ενώ ο Θεός θεωρεί εκείνους που ήρθαν κοντά Του, έκαναν «περαίωση» στη ζωή τους και σκεπάστηκε η αμαρτία τους. 

       3. Διότι τα ανομήματά μου εγώ γνωρίζω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου είναι διαπαντός. 

      Είναι συνειδητοποιημένος ο Δαβίδ, γνωρίζει την κατάστασή του, δεν κάνει τον ανήξερο δε «σφυρίζει αδιάφορα», έχει πλήρη επίγνωση της κατάστασή του. Αναγνωρίζει την πτώση του και δεν προσπαθεί να τη δικαιολογήσει, γι’ αυτό ταπεινώνεται, συντρίβεται και μετανοεί μπροστά στο Θεό. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντιλαμβάνονται την κατάστασή τους και προσπαθούν με τα «θρησκευτικά» τους έργα να αυτοδικαιωθούν μπροστά στο Θεό. Στηριζόμενοι στη θρησκεία τους και εφαρμόζοντας κάποιους «τύπους» που αντλούν απ’ αυτήν, δε βλέπουν την ανάγκη να ταπεινωθούν και να μετανοήσουν. Καθώς κοιτάζουν τον εαυτόν τους στο «καθρέπτη», τα βρίσκουν όλα καλά και ευχαριστούν το Θεό που δεν είναι όπως «οι λοιποί άνθρωποι». Έχουν το θάρρος στον εαυτό τους ότι είναι δίκαιοι, και καταφρονούν τούς άλλους (Λουκάς ΙΗ/18: 9). Ο Κύριος ήταν κατηγορηματικός ως προς αυτή τη συμπεριφορά. «Σας λέω: Αυτός (ο τελώνης) κατέβηκε στο σπίτι του δικαιωμένος, παρά εκείνος (ο φαρισαίος), επειδή, όποιος υψώνει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί και εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί» (Λουκάς ΙΗ/18: 10-14). Είναι βέβαιο ότι ο άνθρωπος που πλησιάζει το Θεό με ταπείνωση, με ειλικρίνεια, θα δει μέσα στη ζωή του τη «δόξα του Θεού» (Ιωάννης ΙΑ/11: 40) και τα «δεσμά» του να σπάνε (Ψαλμός ΡΙΣ/116 : 6). Βλέπω την αμαρτία μου μπροστά μου κάθε στιγμή της ζωής μου, λέει ο Δαβίδ και δεν προσπαθώ να τη δικαιολογήσω, να τη σκεπάσω, να την «κουκουλώσω», αντίθετα την κοιτάζω στα μάτια και δεν επιρρίπτω τις ευθύνες μου σε άλλους, όπως έκανε ο Αδάμ, δεν ψάχνω για ενόχους, αναγνωρίζω ότι εγώ είμαι ο ένοχος μπροστά στο Θεό. 

    Μπορεί ο Δαβίδ να είχε πάθη, να είχε αδυναμίες, είχε όμως και μια ειλικρινή καρδιά στη σχέση του με το Θεό. Γι’ αυτό και όταν ήρθε ο προφήτης Νάθαν και του είπε ότι εσύ βασιλιά έχεις κάνει αυτό το αμάρτημα, η απάντηση του Δαβίδ ήταν απόλυτα ειλικρινής: «αμάρτησα εις τον Κύριον». Μπροστά σ’ αυτήν του την ομολογία ποια είναι η απάντηση του προφήτη, που στην ουρσία είναι η απάντηση του Θεού: «ο Νάθαν είπε στον Δαβίδ: Και ο Κύριος παρέβλεψε το αμάρτημά σου δεν θα πεθάνεις» (Β΄ Σαμουήλ ΙΒ/12: 13). Τι σημαίνει «δε θα πεθάνεις;» Δεν θα διακοπεί η επικοινωνία του με το Θεό, δεν θα πάψει ο Θεός να τον ακούει και δεν θα πάψει να ενεργεί μέσα στη ζωή του. Νεκρός μέσα στο λόγο του Θεού είναι εκείνος που έχει αποκοπεί από το Θεό, εκείνος που δεν ανταποκρίνεται στα σήματα της αγάπης Του. Οι πεθαμένοι στο λόγο του Θεού αναφέρονται ως «οι εν τοις μνημίοις» (Ιωάννης Ε/5: 28). Μεγάλη κινητοποίηση γίνεται στην αεροπορία, όταν ένα αεροπλάνο πάψει να ανταποκρίνεται στα σήματα επικοινωνίας που στέλνει ο πύργος ελέγχου του αεροδρομίου και συνήθως έχει καταπέσει, έχει χαθεί. 

    Εδώ ο Θεός, χάρη στην ειλικρινή μετάνοια του Δαβίδ, δεν τον απορρίπτει και έτσι ο Δαβίδ συνεχίζει να ζει ενώπιον του Θεού. Για ένα πράγμα αγωνιά και παρακαλεί ο Δαβίδ το Θεό: «προς σε θέλω κράξει, Κύριε φρούριόν μου, μη σιωπήσης προς εμέ μήποτε σιωπήσης προς εμέ και ομοιωθώ με τους καταβαίνοντας εις τον λάκκον» (Ψαλμός ΚΗ/28: 1). Θέλω να ομοιωθώ Κύριε με όλους εκείνους που Σε γνωρίζουν, που έχουν κοινωνία μαζί Σου, που Τους μιλάς και Σου μιλάνε, που Τους ξέρεις και Σε ξέρουν. Μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίζει πολλά, να κατέχει πολλά, να είναι ικανός και θαυμαστός, χαρισματικός σε τούτη τη ζωή, αν όμως δεν του «μιλάει» ο Θεός ή αν του «μιλάει» και δεν ανταποκρίνεται στα «σήματά» Του, τότε είναι νεκρός για το Θεό. Ο Απ. Παύλος, απευθυνόμενος στους χριστιανούς της Εφέσου, αναφέρει: «Και εσάς όντας νεκρούς δια τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν» (Εφεσίους Β/2: 1). Κάποτε ζούσατε και ήσασταν νεκροί εξαιτίας των αμαρτιών σας, όμως χάρη στη μετάνοιά σας ο Θεός σας έδωσε ζωή. Ενώ κάποτε ήσαστε (πνευματικά) νεκροί, γιατί δε γνωρίζατε το Θεό, τώρα δια Ιησού Χριστού είστε ζωντανοί. Αν θέλεις, ψυχή, να σου μιλάει προσωπικά ο Θεός πλησίασέ Τον με ταπείνωση, με συντριβή, με την αίσθηση της πλήρους αναξιότητας, όπως ακριβώς έκανε ο Δαβίδ. 

     Το μυστικό της συγχώρησής του από το Θεό είναι ότι δε δικαιολόγησε τον εαυτόν του, για το ότι πήγε με μια γυναίκα, που δεν του την είχε δώσει ο Θεός και που ανήκε σε άλλον. Δεν έδωσε εντολή να πάρουν το κεφάλι του Νάθαν ή να τον εξορίσουν. Δεν ενήργησε όπως ο τραγικός εκείνος βασιλιάς ο Σεδεκίας, που έδωσε εντολή να ρίξουν μέσα σε ένα πηγάδι τον προφήτη Ιερεμία, τον άνθρωπο του Θεού (Ιερεμίας ΛΗ/38: 6) γιατί του έλεγε εκείνα που δεν ήθελε να ακούσει και τον έλεγχε για την αμαρτία του. Αντίθετα ο Δαβίδ παραδέχτηκε την ενοχή του, έσκυψε το κεφάλι του στη γη και είπε: «αμάρτησα εις τον Κύριο». 

     Είναι γεγονός ότι δεν είναι εύκολο να λάβει ο άνθρωπος μια τέτοια απόφαση μέσα στη ζωή του. Τον εμποδίζει το διεφθαρμένο του «εγώ», τον εμποδίζει ο εχθρός της ψυχής με τις μεθόδους του. Ακόμα και ο Δαβίδ σε κάποιες περιπτώσεις μέσα στη ζωή του δίσταζε να πάρει τη μεγάλη απόφαση να ομολογήσει τις αμαρτίες του και να συντρίψει την καρδιά του μπροστά στο Θεό. Μεταφέροντας μάλιστα αυτή την εμπειρία του αναφέρει: «Ότε απεσιώπησα, επαλαιώθησαν τα οστά μου εκ του ολολυγμού μου όλην την ημέραν, επειδή ημέραν και νύκτα εβαρύνθη η χειρ σου επ' εμέ η υγρότης μου μετεβλήθη εις θερινήν ξηρασίαν». (Ψαλμός ΛΒ/32 : 3,4). Ομολογεί ο Δαβίδ ότι υπήρξαν περιπτώσεις στη ζωή του που «σιωπούσε» μπροστά στο Θεό και προσπαθούσε να κρύψει τις αμαρτίες του. Αυτές ήταν οι πιο εφιαλτικές ημέρες της ζωής του. Έχοντας ζήσει τέτοιες τραγικές εμπειρίες δεν ξεχνά να συντονίσει την καρδιά του με την καρδιά του Θεού και να είναι μονίμως εξομολογούμενος ενώπιόν Του. Κάποια πιστή γυναίκα είχε πει στην ομολογία της: «Το δυσκολότερο κομμάτι της επιστροφής ήταν να Του ζητήσω συγχώρεση για όλες τις αμαρτίες που είχα διαπράξει. Κάποια στιγμή βρήκα τη δύναμη και ζήτησα από το Θεό να με συγχωρήσει. Μού είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι πέρασαν σαράντα χρόνια για να το κάνω αυτό». 

      4. Εις σε, εις σε μόνον ήμαρτον. 

     Σε Σένα μόνον αμάρτησα. Αναγνωρίζει ότι αμάρτησε στη Βηθ Σαβεέ και στον Ουρία, τον πιστό σύζυγό της και πιστό στρατιώτη του, καθώς επίσης και στο παιδάκι που έχει στην κοιλιά της η γυναίκα αυτή και που έρχεται στη ζωή, για να πεθάνει (Β΄ Σαμουήλ ΙΒ/12: 14) γιατί είναι καρπός μοιχείας. Όμως κάθε αμαρτία προσβάλλει πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, Εσένα Κύριε. Κάνοντας όλες αυτές τις σοβαρές παραβάσεις ο Δαβίδ περιφρόνησε πρώτα απ’ όλα το Θεό και αυτή είναι η μεγαλύτερη από τις αμαρτία που διέπραξε. Αναγνωρίζει την ενοχή του και το πρώτο που σκέπτεται είναι να επικοινωνήσει με το Θεό. Πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα θέλει να διατηρήσει ανέπαφη τη σχέση του με το Θεό, πρώτα να τακτοποιηθεί με το Θεό. Ομολογεί: «σ’ Εσένα αμάρτησα» Κύριε. Αδικώντας τον Ουρία αδίκησα Εσένα Κύριε, που είσαι ο Θεός του Ουρία. Όταν ψυχή αμαρτάνεις στο συνάνθρωπό σου, στο Θεό αμαρτάνεις, που είναι ο δημιουργός.

      «Ενώπιόν σου Κύριε έπραξα το πονηρό».

     Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», κεφ. Δ, εδ.13, αναφέρει: «δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον». Ό,τι κάνεις, ό,τι λες, ό,τι σκέπτεσαι το γνωρίζει ο Θεός. Με τα λόγια αυτά αναγνωρίζει ο Δαβίδ την πλήρη αδυναμία του και πως ό,τι είναι το οφείλει στο Θεό. Δεν ξεχνάει ποτέ ότι ήταν ένα «τίποτα» και ο Θεός τον έκανε βασιλιά στο λαό Του. Ό,τι είσαι ψυχή, ό,τι έχεις, ό,τι καλό έχει γίνει στη ζωή σου, όλα τα οφείλεις στο Θεό. 

     «να δικαιωθής εν τοις λόγοις σου και να ήσαι άμεμπτος εις τας κρίσεις σου». 

   Έτσι δικαιώνεται ο Νόμος σου και Εσύ, Κύριε, που είσαι άμεμπτος στις κρίσεις σου. Αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά πόσο μικρός και πόσο επιρρεπής είναι ο άνθρωπος. Ο Ιώβ αναφέρει: «Δες, αυτός δεν εμπιστεύεται στους δούλους του, και στους αγγέλους του βλέπει ελάττωμα». (Ιώβ Δ/4: 18). Ανάξιος είμαι Κύριε ενώ Σύ είσαι άψογος στις κρίσεις σου, γι’ αυτό «μπροστά σου δεν θα δικαιωθεί κανένας άνθρωπος που ζει». (Ψαλμός ΡΜΓ/143: 2). Πως θα δικαιωθεί ο άνθρωπος; «Επειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου τής πίστης κι αυτό δεν είναι από σας είναι δώρο τού Θεού όχι από έργα, ώστε να μη καυχηθεί κάποιος». (Εφεσίους Β/2: 8). 

     5. Ιδού, συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν μήτηρ μου. 

   Γνωρίζω Κύριε πόσο άθλιος είμαι. Δεν έχω μέσα μου καμία καλοσύνη. Μέσα στην αμαρτία γεννήθηκα από γονείς αμαρτωλούς. Η αμαρτία έχει μπει μέσα μου από τη στιγμή της σύλληψής μου και είμαι αμαρτωλός από την ίδια μου τη φύση. Η μόνη ικανότητα που έχω είναι να αμαρτάνω, να λυπώ τους συνανθρώπους μου, να λυπώ το Πνεύμα Σου το Άγιο (Εφεσίους Δ/4: 30), να αστοχώ και πράττω αμαρτίες ενώπιον Σου. 

     6. Ιδού, ηγάπησας αλήθειαν εν τη καρδία, και εις τα ενδόμυχα θέλεις με διδάξει σοφίαν. 

  Ο Θεός μισεί την αμαρτία, όμως αγαπάει τον αμαρτωλό, όταν αυτός είναι ειλικρινής και εξομολογείται ενώπιον του Θεού την πραγματική του κατάσταση. Μέσα στο Έλεός Του και την Αγάπη Του είναι έτοιμος να συγχωρήσει, να αποκαταστήσει τον αμαρτωλό άνθρωπο και πέρα απ’ αυτό με το Πνεύμα το Άγιο να αποκαλύψει μέσα στην καρδιά του τις αιώνιες αλήθειες, που αποτελούν την πραγματική σοφία. Ο Θεός καλεί και σήμερα κάθε ψυχή που είναι μακριά Του: «Επιστρέψατε προς τους ελέγχους μου ιδού, εγώ θέλω εκχέει το πνεύμα μου εφ' υμάς, θέλω σας κάμει να νοήσητε τους λόγους μου». (Παροιμίες Α/1: 23). Ο Θεός ερωτά το λαό Του, δια στόματος του προφήτη Ιεζεκιήλ: "Πές τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από το δρόμο του και να ζει, επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους, γιατί να πεθάνετε;" (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33: 11). Έχουμε ανάγκη να μας διδάξει ο Θεός, να μας αποκαλύψει, να μας κάνει κοινωνούς της σοφίας Του. Πρόσεξε, ψυχή, μην κρύβεσαι από τον έλεγχο του Θεού, ζήτησε τον έλεγχό Του μέσα στη ζωή σου και τότε είναι βέβαιο ότι θα έρθει ο Θεός να σου μιλήσει. Μην κλείνεις την πόρτα στο Θεό, κάλεσέ Τον στη ζωή σου Κύριε, μίλησέ μου, «δίδαξέ με τα διατάγματά σου» (Ψαλμός ΡΙΘ/119 : 2). Συχνά θέλουμε να πλένουμε χέρια μας και πρόσωπό μας, αλλά ο Θεός θέλει να καθαρίσει το εσωτερικό μας. 

    7. Ράντισόν με με ύσσωπον, και θέλω είσθαι καθαρός πλύνόν με, και θέλω είσθαι λευκότερος χιόνος. 

    Το ύσσωπο είναι ένα βότανο χρώματος μωβέ. Στο βιβλίο του «Λευιτικού», κεφ. ΙΔ/14, εδ. 1- 8 αναφέρεται ότι ο Θεός είχε δώσει εντολή με ύσσωπο και καθαρό νερό να καθαρίζονται τελετουργικά οι λεπροί. Εδώ ο Δαβίδ λέει στο Θεό: «Ράντισέ με ύσσωπο» γιατί αναγνωρίζω ότι ηθικά είμαι λεπρός, είμαι ένας μοιχός, ένας αμαρτωλός και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να καθαριστώ. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να καθαριστεί με τα έργα του, με τις δικές του δυνάμεις, μόνον ο Θεός μπορεί να τον συγχωρήσει και να τον καθαρίσει κάτω από μία προϋπόθεση, να το θελήσει, να το ζητήσει ειλικρινά ο άνθρωπος. Η μετάνοια αποκαθιστά τη σχέση μας με το Θεό, αφού Αυτός μας καθαρίζει. Για το δικό μας καθαρισμό, για τη δική μας σωτηρία έκανε ένα μεγάλο Έργο ο Θεός, που άρχισε με τους προφήτες και κορυφώθηκε με τον ερχομό του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού ανάμεσά μας. Δίδαξε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε και τώρα βρίσκεται στα δεξιά του Πατέρα Θεού «μεσιτεύον υπέρ ημών». (Ρωμαίους Η/8 : 34). Από εκείνον το θρόνο στον ουρανό θα σηκωθεί μια μέρα ο Κύριος και θα έρθει στο μεσουράνημα (στον αέρα), για να «αρπάξει» την εκκλησία Του. (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Μην του κρύψεις τίποτα του Θεού, γιατί «Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού δεν θέλει ευοδωθή ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς θέλει ελεηθή». (Παροιμίες ΚΗ/28: 13). Μη προσπαθήσεις να κρύψεις ή να δικαιολογήσεις την αμαρτία. Πές στο Θεό: «Κύριε ομολογώ ότι ζω μέσα στην αμαρτία». Πέσε τα ίδια λόγια με τον Απ. Παύλο «διότι ξέρω πια ότι δεν κατοικεί μέσα μου, δηλαδή στη φύση μου κάτι καλό, γιατί, ενώ υπάρχει πάντα η θέληση, όμως τη δύναμη να πραγματοποιήσω το καλό δεν τη βρίσκω» (Ρωμαίους Ζ/7: 18) και επίσης «ενώ εγώ θέλω να κάνω το καλό, μέσα μου υπάρχει το κακό» (Ρωμαίους Ζ/7: 21). Μετά από μια τέτοια ειλικρινή ομολογία το λόγο έχει ο Θεός στη ζωή σου, για να ελευθερώσει, να διδάξει, να αποκαλύψει, να σώσει αιωνίως, να κάνει την καρδιά του ανθρώπου που είναι: «απατηλή υπέρ πάντα και σφόδρα διεφθαρμένη» (Ιερεμίας ΙΖ/17 : 9) πιο λευκή από το χιόνι. «Πλύνεις με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι». Ο άνθρωπος που θα αγνοήσει το Θεό και θα προσπαθήσει να «πλυθεί» με τα «θρησκευτικά» του έργα, με τις δικές του δυνάμεις θα μπει πιο βαθιά και πιο βαθιά μέσα στην αμαρτία. Ο προφήτης Ιερεμίας αναφέρει: «Δύναται ο Αιθίοψ να αλλάξη το δέρμα αυτού ή η πάρδαλις τα ποικίλματα αυτής; τότε δύνασθε και σεις να κάμητε καλόν, οι μαθόντες το κακόν». (Ιερεμίας ΙΓ/13: 23). 

    8. Κάμε με να ακούσω αγαλλίασιν και ευφροσύνην, διά να ευφρανθώσι τα οστά, τα οποία συνέθλασας.  

      Προτού ο Δαβίδ μετανιώσει και ομολογήσει το όνομα του Θεού, οι τύψεις που αισθανόταν βαθιά μέσα στη συνείδησή του τον είχε κάνει δυστυχισμένο. Οι φόβοι του και η αγωνία του, εξαιτίας της αποδοκιμασίας του Θεού ήταν τόσο μεγάλη, ώστε έμοιαζε με άνθρωπο που του είχαν συντρίψει τα οστά. Λαχταρούσε να νιώσει και πάλι τη συγχώρηση, την πνευματική αποκατάσταση, τη χαρά που ένιωθε προηγουμένως κοντά στο Θεό. Γι’ αυτό τώρα που μετάνιωσε, τώρα που δέχτηκε τον έλεγχο του Θεού, ζητάει από τον Κύριο να τον κάνει να ακούσει τη φωνή του Πνεύματος του Αγίου. Κάνε με να αισθανθώ χαρά και ευφροσύνη, γιατί, Κύριε, μου έσπασες τα κόκαλα με τον έλεγχό σου. Όταν κάποιου πάει να σταματήσει η καρδιά του, οι γιατροί του κάνουν ηλεκτροσόκ, για να επαναφέρουν την καρδιά σε λειτουργία. Αυτό ακριβώς κάνει και το Πνεύμα του Θεού στον πεσμένο πνευματικά άνθρωπο. Έτσι ο Θεός επιτρέπει να έρθουν δύσκολες καταστάσεις μέσα στη ζωή μας, για να ξυπνήσουμε, για να προβληματιστούμε, για να επανέλθουμε, για να ζητήσουμε την συγχώρεση και την προστασία Του και για να θυμηθούμε άλλη μια φορά τα λόγια Του: «διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν». (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). 

    9. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον.

     Ω! Θεέ μου, σε παρακαλώ να παραβλέψεις τις αμαρτίες μου και να εξαλείψεις τις παραβάσεις μου. Με δύο απλά λόγια λέει στο Θεό: «Δός μου, Κύριε, μια ακόμα ευκαιρία στη ζωή μου». Είναι Θεός της δεύτερης, της τρίτης….. της χιλιοστής ευκαιρία. Ας προσέξουμε όμως γιατί είναι Θεός που «δεν θέλει δικολογεί διαπαντός ουδέ θέλει φυλάττει την οργήν αυτού εις τον αιώνα». (Ψαλμός ΡΓ/103: 9). Ο Θεός δίνει στον άνθρωπο που θα στραφεί ειλικρινά προς Αυτόν την ευκαιρία για μια νέα ευκαιρία. Αυτή είναι η «χάρις του Θεού», αυτή είναι η «ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού» (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15), που έρχεται στη ζωή εκείνου που μετανοεί και δεν προσπαθεί να κρύψει την αμαρτία του. Ο Κύριος κάνει υπομονή μαζί μας και περιμένει να στρέψουμε ένα βλέμμα πίστεως σ’ Αυτόν. Ο Θεός δεν απέρριψε ακόμα και τον άδικο Κάιν για τη δολοφονία του αδελφού Άβελ, του μίλησε με αγάπη και του είπε: «αν συ πράξεις το σωστό», δηλ. αν μετανοήσεις και προσφέρεις τη σωστή θυσία, θα είσαι αποδεκτός και θα απελευθερωθείς από το θυμό και την ενοχή σου, αν όμως συνεχίσεις να αμαρτάνεις, η αμαρτία θα παραμονεύει σα θηρίο στην πόρτα σου και θα είναι έτοιμη να σε κατασπαράξει. (Γένεση Δ/4: 7). Ο Κάιν δεν ανταποκρίθηκε στην αγάπη του Θεού. Η μεγαλύτερη αλήθεια της Βίβλου είναι ότι ο Ιησούς Χριστός και θέλει και μπορεί να μας ελευθερώσει από την αμαρτία. Αλλά, αν εμείς επιμένουμε στην αμαρτία στρέφοντας τη θέλησή μας στο κακό, σημαίνει ότι δε θέλουμε να ελευθερωθούμε και πλέον ο Θεός δεν μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί σέβεται την ελευθερία μας και τις επιλογές μας. Γι’ αυτό ας είναι αίτημα στην προσευχή μας: «Δοκίμασόν με, Θεέ, και γνώρισον την καρδίαν μου εξέτασόν με και μάθε τους στοχασμούς μου και ιδέ, αν υπάρχη εν εμοί οδός ανομίας και οδήγησόν με εις την οδόν την αιώνιον». (Ψαλμός ΡΛΘ/139: 23-24). 

       10. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, Θεέ και πνεύμα ευθές ανανέωσον εντός μου. 

    Μόνον ο Θεός μπορεί να αλλάξει την καρδιά του ανθρώπου και να την κάνει να αισθάνεται αποστροφή προς την αμαρτία. Γι’ αυτό, ψυχή, όταν καταλάβεις την αμαρτωλότητά σου, μην περιμένεις να βελτιωθείς μόνη σου, πήγαινε κατευθείαν στο Θεό, πες Του όλη την αλήθεια και ζήτησε να τα αλλάξει όλα μέσα σου. Καθαρή καρδιά και ευθύ πνεύμα μέσα μου είναι το αίτημα του ψαλμωδού προς το Θεό. Αναγνωρίζει με τα λόγια αυτά ο Δαβίδ ότι έχει ανάγκη ολοκληρωτικής ανανέωσης στη ζωή του. Ένας από τους μακαρισμούς του Κυρίου είναι: «Μακάριοι οι καθαροί την καρδίαν, διότι αυτοί θέλουσιν ιδεί τον Θεόν». (Ματθαίος Ε/5 : 8). Ποια καρδιά είναι καθαρή, αφού είναι δεδομένο ότι η καρδιά του ανθρώπου είναι «απατηλή υπέρ πάντα και σφόδρα διεφθαρμένη»;  (Ιερεμίας ΙΖ/17: 19). Καθαρή για το Θεό είναι εκείνη η καρδιά που ακολούθησε τα βήματα της μετάνοιας του Δαβίδ, που αναγνώρισε το μοναδικό Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό, (Πράξεις Δ/4: 12) και πλύθηκε και καθαρίστηκε με το πολύτιμό Του αίμα που έτρεξε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά και που δόθηκε «ως λύτρον αντί πολλών», για την εξαγορά πολλών. Όλα τα προβλήματα ξεκινούν από το νου του ανθρώπου. Εκεί μπαίνουν σκέψεις που, ενώ είναι βρώμικες τις καλλιεργούμε μέσα στο μυαλό μας, μέχρι που τελικά εν δίδουμε στην αμαρτία. Στην επιστολή του ο Απ. Ιάκωβος, κεφ. Α, εδ. 14,15, εκθέτει τη σειρά των γεγονότων που οδηγεί στην αμαρτία. «Πειράζεται δε έκαστος υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας, παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν, η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον». Κύριε, βάλε μέσα μου μια καθαρή καρδιά, που θα είναι σύμφωνη με το θέλημά Σου, που θα συντονίζεται με τη δική Σου καρδιά και βοήθησέ με να μην πάψω ποτέ να είμαι ευθύς, αυθεντικός, ειλικρινής ενώπιόν Σου. Τι ωραίο αίτημα προσευχής! 

     11. Μη με απορρίψης από του προσώπου σου και το πνεύμα το άγιόν σου μη αφαιρέσης απ' εμού. 

     Μη με εγκαταλείψεις, Κύριε, και μη με απομακρίνεις από κοντά Σου, μη μου στερήσεις τη χαρά να βρίσκομαι σε επικοινωνία μαζί Σου, αν και αυτό αξίζω. Βοήθησέ με, Κύριε, μη συμβεί στη ζωή μου εκείνο που συνέβη στη ζωή του βασιλιά Σαούλ εξαιτίας των αμαρτιών του «και το Πνεύμα του Κυρίου απεσύρθη από του Σαούλ, και πνεύμα πονηρόν παρά Κυρίου ετάραττεν αυτόν». (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/13: 14). Από το Δαβίδ, παρά τις σοβαρές παραβάσεις του, ο Θεός δεν αφαίρεσε το Πνεύμα Του το Άγιο, το αφαίρεσε όμως από το Σαούλ. Γιατί; Γιατί ο Δαβίδ ήξερε να μετανοεί και να αποκαθιστά τη σχέση του με το Θεό, ενώ ο Σαούλ, παρά τα μεγάλα λάθη που έκανε δε μετανόησε ποτέ και για τίποτα. Ο Θεός μακροθύμησε στη ζωή του Σαούλ, τον περίμενε να έρθει «εις εαυτόν», αλλά αυτό δε συνέβη. Σκληρά τα λόγια του προφήτη Σαμουήλ προς το Σαούλ: «επειδή συ απέρριψας τον λόγον του Κυρίου, διά τούτο και αυτός απέρριψε σε από του να ήσαι βασιλεύς». (Α΄ Σαμουήλ ΙΕ/15: 23). Σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής του ο Σαούλ ήρθε μπροστά στο Θεό, για να ζητήσει την οδηγία Του. «Και ηρώτησεν ο Σαούλ τον Κύριον αλλ' ο Κύριος δεν απεκρίθη προς αυτόν ούτε δι' ενυπνίων ούτε διά του Ουρίμ ούτε διά προφητών». (Α΄ Σαμουήλ ΚΗ/28: 6). Ο Θεός δεν αποκρίνεται σ’ εκείνους που δε μετανοούν για το αμαρτωλό τους παρελθόν και δεν ταπεινώνονται ενώπιόν Του.

       12. Απόδος μοι την αγαλλίασιν της σωτηρίας σου και με πνεύμα ηγεμονικόν στήριξόν με. 

      Αυτός που ειλικρινά μετανιώνει, λαχταρά να εξαγνιστεί και να επανακτήσει την επικοινωνία με τον ουρανό. Δεν κάνει καμία προσπάθεια να καλύψει οτιδήποτε. Εδώ ο μετανοημένος Δαβίδ ζητάει από το Θεό να του χαρίσει τη χαρά και την αγάπη από την οποία κάποτε ήταν γεμάτη η καρδιά του και η ζωή του και η οποία τώρα έχει χαθεί εξ’ αιτίας των αμαρτιών του. Ζητάει να του χαρίσει ο Θεός πνεύμα δυνατό που να ηγεμονεύει σε όλο του το είναι. Θέλει να επανέλθει στην προτέρα του κατάσταση. Γι’ αυτό τα λόγια του προς τον Κύριο είναι: Χάρισέ μου και πάλι, Κύριε, εκείνη την αγαλλίαση της σωτηρίας, που Εσύ είχες βάλει μέσα στην καρδιά μου και την οποία εξαιτίας των αμαρτιών μου, των άστοχων επιλογών, έχασα. Κύριε, κάνε με να νιώσω ξανά ότι με αποδέχεσαι και γέμισε και πάλι την καρδιά μου με αγαλλίαση. Επειδή δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στον εαυτόν μου στήριξέ με με το Πνεύμα σου το Άγιο που είναι δυνατό, ηγεμονικό. 

      13. Θέλω διδάξει εις τους παραβάτας τας οδούς σου και αμαρτωλοί θέλουσιν επιστρέφει εις σε.

      Δεν είναι ποτέ δυνατόν να εμποδίσεις κάποιον να κηρύττει το μεγαλείο της χάρης του Θεού, όταν έχει νιώσει το βάρος της αμαρτίας κι έχει γευθεί τη συγχώρηση του Θεού. Ο Δαβίδ ανακουφισμένος από την ενοχή του με ευγνωμοσύνη προς το Θεό για τη συγχώρηση που έλαβε, θέλει να μεταδώσει τη χαρά του και σε άλλους ανθρώπους μιλώντας τους για την αγάπη του Θεού. Ο Θεός θέλει να νιώσει κάθε άνθρωπος την ανακούφιση που φέρνει η καθαρή συνείδηση και μέσα από το λόγο Του απευθύνει κάλεσμα. «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, διά να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, διά να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου». (Πράξεις Γ/3: 19). Θα μιλήσω στους παραβάτες, Κύριε, θα τους πω ότι και εγώ ήμουνα παραβάτης και αμαρτωλός και θα τους εξηγήσω πως ο Θεός με δέχτηκε, με συγχώρησε και με έκανε δικό Του παιδί. Ψυχή, αν δε γνώρισες προσωπικά το Θεό ή κάπου Τον έχασες στην πορεία της ζωής σου, ακολούθησε τα βήματα του Δαβίδ και σύντομα θα αισθανθείς την παρουσία Του κοντά σου και το Πνεύμα Του το Άγιο να «κράζει» μέσα σου. «Αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών ότι είμεθα τέκνα Θεού». (Ρωμαίους Η/8: 16). Θα μιλήσω στους παραβάτες και θα τους πω ότι ο Θεός τους περιμένει με ανοικτή αγκαλιά. Θα δουν την παρουσία Σου μέσα στη ζωή μου, θα γνωρίσουν την αγάπη Σου και θα επιστρέψουν σε Σένα που είσαι η πηγή της ζωής, ο πλάστης και δημιουργός, ο ζωντανός και αληθινός Πατέρας στον ουρανό, ο Θεός της αγάπης και του ελέους. 

     14. Ελευθέρωσόν με από αιμάτων, Θεέ, Θεέ της σωτηρίας μου η γλώσσα μου θέλει ψάλλει εν αγαλλιάσει την δικαιοσύνην σου. 

    Απάλλαξέ με και ελευθέρωσέ, με Κύριε, από άσκοπες διαμάχες, από τσακωμούς, φασαρίες, φαγωμάρες, που δεν προσέφεραν τίποτα καλό στη ζωή μου. Δε θέλω Κύριε να είμαι ανήρ αιμάτων αλλά να είμαι ένας ειρηνοποιός. Θέλω να έχω ειρήνη με Σένα και με τους γύρω μου. 

      15. Κύριε, άνοιξον τα χείλη μου και το στόμα μου θέλει αναγγέλλει την αίνεσίν σου. 

     Τα χείλη μου σφραγίστηκαν από την αμαρτία μου. Άνοιξε τα χείλη μου, Κύριε, για να μιλήσω στο περιβάλλον μου για σένα, για να εξαγγείλω τον ύμνο σου, τα θαυμάσια που εσύ κάνεις στη ζωή κάθε ανθρώπου που μετανοεί και επικαλείται το Άγιο όνομά Σου. 

       16. Διότι δεν θέλεις θυσίαν, άλλως ήθελον προσφέρει εις ολοκαυτώματα δεν αρέσκεσαι. 

      Μα σε όλο το «Λευιτικό» και το «Δευτερονόμιο» ο Θεός μιλάει για θυσίες και ολοκαυτώματα και συ Δαβίδ τα ανατρέπεις όλα αυτά; Σ’ έναν αμαρτωλό που δεν κρύφτηκε από το Θεό, που ζήτησε να του χαρίσει μια νέα καρδιά και ένα νέο πνεύμα, ο Θεός κάνει μια μεγάλη αποκάλυψη, του αποκαλύπτει, τι θέλει και σε τι πραγματικά αρέσκεται. Κύριε, δε βασίζομαι, λέει ο Δαβίδ, σε ιεροτελεστίες, για να λάβω συγχώρηση. Αν ήθελες θυσίες ζώων θα σου προσέφερα, όμως δεν ευφραίνεσαι με ολοκαυτώματα. Ξέρω πως όλα αυτά είναι τύποι και συμβολισμοί.

     17. Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινω-μένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει. 

    Τώρα που μετανόησα και δέχτηκα την παρουσία του Θεού κατάλαβα ότι η πραγματική θυσία ενώπιον του Θεού είναι να έρχεται ο άνθρωπος ενώπιόν Σου με συντριμμένο πνεύμα, με ταπείνωση, με ειλικρίνεια, με προσευχή. Μια τέτοια καρδιά Κύριε δε θα την καταφρονήσεις. Η αίσθηση της παρουσίας του Θεού μέσα μου με διαβεβαιώνει ότι ο Θεός δέχτηκε τη θυσία μου. Μα εσύ, Δαβίδ, δε θυσίασες τίποτα. Θυσίασα τον εγωισμό μου, συντρίφτηκε η καρδιά μου, άδειασα ολόκληρο τον εσωτερικό μου κόσμο ενώπιόν Του. Τη καρδιά του Θεού δεν μπορεί να την καταλάβει κανένας άνθρωπος, όσο σοφός, όσο δυνατός, όσο ευφυής κι αν είναι. Ο μόνος που μπορεί να την εννοήσει είναι εκείνος που Τον πλησιάζει με συντριβή και ταπείνωση. Ο μόνος που μπορεί να καταλάβει την καρδιά του Θεού είναι αυτός που μετανόησε και εξομολογήθηκε από καρδιάς ενώπιόν του, χωρίς να δικαιολογεί το παρόν ή το παρελθόν του. Ο Θεός συγκινείται και δέχεται τον αμαρτωλό που μετανοεί. Και αυτό αναφέρεται σε πολλά σημεία και με μεγάλη σαφήνεια στο λόγο του Θεού. «Ούτω, σας λέγω, χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού διά ένα αμαρτωλόν μετανοούντα». (Λουκάς ΙΕ/15: 10). Τούτη τη μεγάλη αλήθεια την είχε βαθιά κατανοήσει ο Δαβίδ. 

      18. Ευεργέτησον την Σιών διά της ευνοίας σου οικοδόμησον τα τείχη της Ιερουσαλήμ.  

      Και τώρα, Κύριε, θέλω να προσευχηθώ για το λαό σου. Ευεργέτησέ τους ακόμα περισσότερο και χτίσε ξανά τα τείχη της Ιερουσαλήμ. Ανόρθωσε πνευματικά τείχη μέσα στη ζωή μας που θα απωθούν την αμαρτία. 

    19. Τότε θέλεις ευαρεστηθή εις θυσίας δικαιοσύνης, εις προσφοράς και ολοκαυτώματα τότε θέλουσι προσφέρει μόσχους επί το θυσιαστήριόν σου. 

      Όταν βαδίζουμε έχοντας κοινωνία με Εσένα, τον αληθινό Θεό, όταν ομολογούμε τις αμαρτίες μας και παραιτούμαστε απ’ αυτές, τότε με ευχαρίστηση θα μας δεχτείς και μεις θα θυσιάσουμε ό,τι είναι πολύτιμο και θα ομολογήσουμε το όνομα του Θεού μας που είναι «μακρόθυμος και πολυέλεος, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν». (Αριθμοί ΙΔ/14: 18). 

      Είθε η μετάνοιά μας να είναι συντριπτική και η προσευχή μας στον Κύριο να είναι ειλικρινής, για να μπορέσει να ενεργήσει ο Θεός μέσα στη ζωή μας και να μας χαρίσει «μια τόσο μεγάλη σωτηρία». (Εβραίους Β/2: 3). Ο Απ. Παύλος στην επιστολή που στέλνει προς τον συνεργάτη του τον Τίτο, αναφέρει: «Διότι εφανερώθη η χάρις του Θεού η σωτήριος εις πάντας ανθρώπους, διδάσκουσα ημάς να αρνηθώμεν την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας και να ζήσωμεν σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς εν τω παρόντι αιώνι». (Τίτος Β/2: 11,12). 

     Ας κάνουμε μια καινούργια αρχή που θα στηρίζεται σ’ ένα «πνεύμα ευθές», «συντετριμμένο και τεταπεινωμένο», ενώπιον του Θεού. Ας θυμόμαστε τα λόγια του Απ. Παύλου: "ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασε". (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 11) και κυρίως ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι όταν ξεκίνησε το κακό της αμαρτίας, στον κήπο της Εδέμ η υπόσχεση του Θεού ήταν: «και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής, αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού» (Γένηση Γ/3 :1 5).

    Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Ο Χριστός θα νικήσει και μαζί με το Χριστό θα νικήσουν και όλοι εκείνοι που έθεσαν την ελπίδα τους πάνω σ’ Αυτόν. (Ψαλμός 91: 9). ---

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΚΥΒΑΛΑ.

 Τα πάντα "σκύβαλα".  

Επιστολή «προς ΦΙΛIΠΠΗΣΙΟΥΣ», κεφ. Γ/3, εδ. 1 – 11. 

1 Το λοιπόν, αδελφοί μου, χαίρετε εν Κυρίω. Το να σας γράφω τα αυτά εις εμέ μεν δεν είναι οχληρόν, εις εσάς δε ασφαλές. 

2 Προσέχετε τους κύνας, προσέχετε τους κακούς εργάτας, προσέχετε την κατατομήν 

3 διότι ημείς είμεθα η περιτομή, οι λατρεύοντες τον Θεόν εν Πνεύματι και καυχώμενοι εις τον Χριστόν Ιησούν και μη έχοντες την πεποίθησιν εν τη σαρκί, 

4 αν και εγώ έχω πεποίθησιν και εν τη σαρκί. Εάν τις άλλος νομίζη ότι έχει πεποίθησιν εν τη σαρκί, εγώ περισσότερον 

5 περιτετμημένος την ογδόην ημέραν, εκ γένους Ισραήλ, εκ φυλής Βενιαμίν, Εβραίος εξ Εβραίων, κατά νόμον Φαρισαίος, 

6 κατά ζήλον διώκτης της εκκλησίας, κατά την δικαιοσύνην την διά του νόμου διατελέσας άμεμπτος. 

7 Πλην εκείνα, τα οποία ήσαν εις εμέ κέρδη, ταύτα ενόμισα ζημίαν διά τον Χριστόν 

8 μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία διά το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου, διά τον οποίον εζημιώθην τα πάντα, και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλα διά να κερδήσω τον Χριστόν 

9 και να ευρεθώ εν αυτώ μη έχων ιδικήν μου δικαιοσύνην την εκ του νόμου, αλλά την διά πίστεως του Χριστού, την δικαιοσύνην την εκ Θεού διά της πίστεως, 

10 διά να γνωρίσω αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού και την κοινωνίαν των παθημάτων αυτού, συμμορφούμενος με τον θάνατον αυτού, 

11 ίσως καταντήσω εις την εξανάστασιν των νεκρών. 

      ΣΧΟΛΙΑ: 

      Γενικά θα λέγαμε ότι η επιστολή «προς Φιλιππησίους» είναι η επιστολή της χαράς. Ο Απ. Παύλος μέσα από τη φυλακή που βρίσκεται προς το τέλος του έτους 61 μ.Χ. γράφει στους Χριστιανούς των Φιλίππων: «Το λοιπόν αδελφοί μου χαίρετε εν Κυρίω». Τα λόγια αυτά αποτελούν το απόσταγμα των εμπειριών του Απ. Παύλου και σημαίνουν απλά ότι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες θα πρέπει οι Χριστιανοί να είναι χαρούμενοι και τη χαρά τους αυτή να την αντλούν από την ακλόνητη πίστη τους στον Ιησού Χριστό το μόνο Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου. (Πράξεις Δ/4: 14). Η πηγή της χαρά για έναν πιστό άνθρωπο είναι το Πρόσωπο του Χριστού, είναι το Έργο του σταυρού. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο λυτρωτής του κόσμου, Αυτός που πέθανε πάνω στο σταυρό και πλήρωσε για τις αμαρτίες των ανθρώπων. Πέθανε Αυτός στη θέση μας και εξασφάλισε για τον κάθε πιστό άνθρωπο «αιώνια ζωή» κοντά Του. «Κι αυτή είναι η υπόσχεση, που αυτός υποσχέθηκε σε μας: Την αιώνια ζωή». (Α΄ Ιωάννου Β/2: 25). Τώρα είναι αναστημένος και δοξασμένος στον ουρανό και κάθεται θριαμβευτής στα δεξιά του θρόνου του Πατέρα Θεού (Εβραίους ΙΒ/12: 2). Η υπόσχεσή Του σε κάθε δικό Του παιδί είναι: «Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα ει δε μη, ήθελον σας ειπεί, υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ». (Ιωάννης ΙΔ/14: 2-3). Αυτά τα λόγια τα έχει πει πολλές φορές ο Απόστολος και για να μην παρεξηγηθεί γι’ αυτό ότι λέει συνεχώς τα ίδια, αναφέρει: Το να σας γράφω τα ίδια πράγματα και σε μένα δεν είναι βαρετό μα και σε σας παρέχει ασφάλεια και σιγουριά. Η επανάληψη έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες είναι η μητέρα της μαθήσεως. 

     Καλεί ο Απ. Παύλος τους πιστούς ανθρώπους να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί, από όλους αυτούς που έχουν διεισδύσει μέσα στην εκκλησία και οι οποίοι με τη δράση τους κάνουν κακό στην υπόθεση του ευαγγελίου. Πρόκειται για ψευδοδιδασκάλους, οι οποίοι ποτέ δεν έλειψαν και ούτε θα λείψουν μέχρι να έρθει ο Χριστός να αποκαταστήσει τα πάντα. Κύριο στοιχείο της διδασκαλίας των πλανεμένων αυτών ανθρώπων ήταν ότι δεν αρκεί η «χάρις του Θεού», δεν αρκεί το Έργο του Χριστού για τη σωτηρία του ανθρώπου, απαιτείται παράλληλα με όλα αυτά και η τήρηση του Μωσαϊκού Νόμου και των τελετών αυτού. Οι άνθρωποι αυτοί με τη δράση τους και τις πλανεμένες αντιλήψεις τους κάνουν κακό στην εκκλησία του Χριστού. Δίδασκαν ότι ένα άτομο, για να σωθεί, θα έπρεπε να κάνει και περιτομή περιορίζοντάς την αποκλειστικά στην απλή σωματική πράξη, χωρίς να εξετάζουν το πνευματικό περιεχόμενο αυτής που είναι ο θάνατος του πιστού ανθρώπου ως προς τη σάρκα και ως προς την αμαρτία. Δεν πίστευαν ότι η "σάρκα" είχε νεκρωθεί πάνω στο σταυρό του Χριστού. Τυπικά ακρωτηρίαζαν τη σάρκα τους χωρίς να διακρίνουν το ουσιαστικό, το βαθύτερο νόημα της περιτομής. 

     Σε αντίθεση με όλους αυτούς ο Απ. Παύλος αναφέρει ότι εμείς που είμαστε οι αληθινοί πιστοί, που πιστεύουμε στον Πατέρα Θεό και Εκείνον τον οποίον απέστειλε τον Κύριο Ιησού Χριστό, είμαστε οι πραγματικά περιτετμημένοι και όχι εκείνοι που έτυχε να γεννηθούν από Εβραίους γονείς και που είχαν κάνει περιτομή στη σάρκα τους. Στη συνέχεια ο Απόστολος δίνει τα χαρακτηριστικά που θα πρέπει να έχουν εκείνοι που έχουν κάνει πνευματική περιτομή της καρδιάς και έχουν νεκρώσει τη σάρκα τους και τις απαιτήσεις της σάρκας τους, η οποία πάντοτε θα ζητάει τα εαυτής. «Επειδή, η σάρκα επιθυμεί ενάντια στο Πνεύμα, και το Πνεύμα ενάντια στη σάρκα αυτά, μάλιστα, αντιμάχονται το ένα προς το άλλο, ώστε εκείνα που θέλετε, να μη τα πράττετε». (Γαλάτας Ε/5: 17). Τα κύρια χαρακτηριστικά λοιπόν των πνευματικών ανθρώπων είναι: 

1/ Λατρεύουν το Θεό με το Πνεύμα. Δηλαδή η λατρεία τους είναι πραγματικά πνευματική και όχι μια απλή τυπική τελετουργία. Με την πνευματική λατρεία ο άνθρωπος έρχεται μπροστά στο Θεό με πίστη και προσφέρει την ευχαριστία του και τη δοξολογία του στο Θεό για την δωρεάν σωτηρία του Θεού, για την αγάπη και το έλεός του μέσα στη ζωή του. 

2/ Στηρίζουν την καύχησή τους αποκλειστικά στο Ιησού Χριστό. Δεν υπερηφανεύονται για τα κατορθώματά τους, ούτε για την καταγωγή τους, ούτε για την αφοσίωσή τους σε κάποιες τυπικές θρησκευτικές εκδηλώσεις. 

3/ Δεν πιστεύουν ότι μπορούν να σωθούν με τις δικές τους ανθρώπινες προσπάθειες. 

      Ο Απ. Παύλος, καθώς σκεφτόταν όλους αυτούς τους ανθρώπους που είχαν την καύχησή τους στα σαρκικά πλεονεκτήματά τους και στα κατορθώματά τους, αισθανόταν ότι και ο ίδιος θα μπορούσε να καυχιέται και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό, γιατί είχε πολύ περισσότερα τυπικά προσόντα από τον καθέναν.

   --Ήταν Εβραίος προερχόμενος από Εβραίους γονείς. Είχε μια καθαρή καταγωγή, πράγμα που είχε ιδιαίτερη βαρύτητα μεταξύ των συμπατριωτών του. 

 --Ήταν από την ποιο εκλεκτή φατρία της εποχής του, Φαρισαίους. Οι Φαρισαίοι ήταν μια ξεχωρισμένη ομάδα, προσηλωμένοι αυστηρά τις παραδόσεις και τους τύπους του Νόμου. Θεωρούσαν δε ότι είναι ανώτεροι από τους υπόλοιπους και ασκούσαν ισχυρή επιρροή στη κοινωνία του Ισραήλ. Στην εποχή μας η λέξη αυτή χτυπάει άσχημα στ’ αυτιά μας, όμως οι Φαρισαίοι την εποχή εκείνη ήταν ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει ο Ισραήλ. Οι Φαρισαίοι ήταν οι «ορθόδοξοι» της εποχής και πίστευαν και στη ζωή μετά θάνατον, σε αντίθεση με τους ορθολογιστές Σαδουκαίους που δεν πίστευαν στην ανάσταση των νεκρών. 

  -- Είχε πολύ μεγάλη μόρφωση, δάσκαλός του ήταν ο περίφημος Γαμαλιήλ. Είχε λάβει μόρφωση και Ιουδαϊκή και Ελληνική. Η κατάρτισή του άλλωστε φαίνεται και μέσα από τις επιστολές τις οποίες έγραψε. 

 -- Επίσης είχε σχέση και με το συνέδριο που αποτελούσε το ανώτατο όργανο διοίκησης των Ιουδαίων. 

 --Είχε λάβει την Ρωμαϊκή υπηκοότητα, που τον καθιστούσε Ρωμαίο πολίτη. 

--Ο ίδιος ομολογεί: «κατά την δικαιοσύνην την διά του νόμου διατελέσας άμεμπτος». 

      Αυτή η ομολογία δε σημαίνει ότι είχε τηρήσει πλήρως τον Μωσαϊκό νόμο και δεν είχε πέσει σε κανένα λάθος και σε καμία παράβαση. Άλλωστε ο ίδιος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Ζ/7, εδ. 24, 25) ομολογεί: «Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ τις θέλει με ελευθερώσει από του σώματος του θανάτου τούτου; Ευχαριστώ εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών. Άρα λοιπόν αυτός εγώ με τον νούν μεν δουλεύω εις τον νόμον του Θεού, με την σάρκα δε εις τον νόμον της αμαρτίας». Ως προς το Νόμο ήταν άμεμπτος, όμως δεν ήταν αναμάρτητος. Όταν ο Παύλος παραβίαζε οποιοδήποτε μέρος του νόμου δεν παρέλειπε ποτέ να φέρει την απαιτούμενη θυσία αποκατάστασης, όπως ακριβώς προέβλεπε ο Μωσαϊκός Νόμος. Με άλλα λόγια ήταν σχολαστικός στην τήρηση του Νόμου. 

    Και ο κατάλογος των προσόντων του πρώην Σαύλου δε σταματά εδώ, στη ζωή του υπήρξαν και πολλά άλλα «προσόντα» τα οποία εκτιμούσε, πριν ακόμα γνωρίσει το Χριστό. Ήταν τότε που στηριζόταν σε όλα τα παραπάνω προσόντα και ζητούσε την άδεια από τις τοπικές αρχές, για να πάει και να διώξει τους Χριστιανούς. Απευθυνόμενος κάποτε προς τους Γαλάτας τους εξομολογείται: «Διότι ηκούσατε την ποτέ διαγωγήν μου εν τω Ιουδαϊσμώ, ότι καθ' υπερβολήν εδίωκον την εκκλησίαν του Θεού και εκακοποίουν αυτήν». (Γαλάτας Α/1: 13). 

    Όμως μια ευλογημένη μέρα η ζωή του Σαύλου άλλαξε. Καθώς βάδιζε στο δρόμο προς τη Δαμασκό με την καρδιά σφιγμένη σαν πέτρα ήρθε και τον συνάντησε ο μεγαλύτερος εχθρός του, ο Ιησούς Χριστός. Μια κραυγή ακούστηκε από τον ουρανό: «Σαούλ, τι με διώκεις; σκληρόν σοι είναι να λακτίζεις προς κέντρα». (Πράξεις ΚΣ/26: 14). Ας μην ξεχνάμε μέσα στη ζωή μας την ευλογημένη εκείνη ώρα που μας συνάντησε ο Χριστός, καθώς βαδίζαμε ο καθένας στο δικό του δρόμο και με το κραταιό Του χέρι μας έβγαλε μέσα από ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα και μας στήριξε πάνω στην «αιώνια πέτρα» που είναι ο Χριστός. Πρόκειται για την πέτρα εκείνη που μια μέρα θα αποκοπεί «άνευ χειρών» και θα κατασυντρίψει τον σίδηρον, τον χαλκόν, τον πηλόν, τον άργυρον και τον χρυσόν, δηλαδή όλα βασίλεια της γης (Δανιήλ Β/2: 45), για να βασιλεύσει πλέον Αυτός εις τον αιώνα.

   "Σαούλ, τι με διώκεις;" Από εκείνη την ώρα και μετά η ζωή του Σαύλου άλλαξε τελείως. Αποτέλεσμα αυτής της βαθιάς αλλαγής ήταν να αλλάξει μέσα του και η ιεράρχηση στα ενδιαφέροντα και τις επιδιώξεις του. Άλλαξαν τόσο πολύ τα πράγματα στη ζωή του, όταν γνώρισε το Χριστό που θα λέγαμε ότι ήρθαν τα “πάνω κάτω”. Καθώς γνώρισε την αγάπη του Θεού, το Έλεός Του, τη δύναμή Του, γύρισε τα μάτια του νου του προς τα πίσω και είδε όλα εκείνα που μέχρι εκείνη την ώρα φαίνονταν πολύ σπουδαία και τα οποία του είχαν χαρίσει μια ξεχωριστή θέση μέσα στο λαό του. Καθώς όλα είχαν αλλάξει μέσα του, τα έβλεπε όλα πλέον με άλλο μάτι. Όλα εκείνα τα παντοδύναμα προνόμια που κατείχε δεν είχαν πλέον καμία δύναμη μέσα στη ζωή του και κανένα μεγαλείο. Θα έλεγε κανείς ότι μίκρυναν απότομα, θάμπωσαν τελείως, δεν ήταν πλέον όπως τα ήξερε, όπως παλιότερα φάνταζαν στα μάτια του. Μάλιστα για να μας δώσει ένα χαρακτηριστικό για το πώς έβλεπε τα πράγματα, χρησιμοποιεί μια ευτελή φράση και τα χαρακτηρίζει «σκύβαλα».

     Όχι μόνον ήταν «ευτελή», αλλά όλα αυτά αποδείχτηκαν ζημιά μπροστά στο έξοχον της γνώσεως του Θεού. Ο ίδιος ομολογεί: «Εκείνα, τα οποία ήσαν εις εμέ κέρδη, ταύτα νόμισα ζημίαν δια τον Χριστόν». Αξιολογεί τα προσόντα του και τις περγαμηνές του ο Απ. Παύλος σε σύγκριση με τη γνώση του Χριστού και όχι μόνον τα θεωρεί ευτελή, όχι μόνον δε βρίσκει κάποιο κέρδος σ’ αυτά, αλλά τα χαρακτηρίζει και ζημιά. Ίσως πει κάποιος ευτελή “ναι”, αλλά και ζημιά γιατί; Ας σκεφτούμε πόσες ψυχές έχουν χαθεί μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, γιατί στηρίχτηκαν στα πλούτη τους, στη μόρφωσή τους η οποία τους έφερε έπαρση και εγωισμό, την ευγενή καταγωγή τους. Όλα αυτά έγιναν εμπόδια τα οποία ο εχθρός τα «φούσκωσε» μέσα στο μυαλό τους και που τους έφραξαν το δρόμο προς το Χριστό.

     Ίσως παρερμηνεύοντας όλα αυτά πει κάποιος: "Ο Χριστιανός δεν πρέπει να μορφώνεται, δεν πρέπει να είναι πλούσιος, δεν πρέπει να μεριμνά γι’ αυτή τη ζωή;" Η απάντηση είναι: Ασφαλώς και χρειάζονται όλα αυτά, αλλά δε θα πρέπει να έχουν την πρώτη θέση μέσα στη ζωή του, δε θα πρέπει να προσκολλάται σε όλα αυτά, αλλά να τα χρησιμοποιεί έτσι, ώστε να ενδυναμώνει τη σχέση του με το Χριστό. Ο Κύριος δεν κατέκρινε τον άνθρωπο της παραβολής, γιατί είχε πλούτο πολύ και πήγαν και τα χωράφια του καλά. Τον κατέκρινε και τον χαρακτήρισε «άφρονα» γιατί αντί να ευχαριστήσει το Θεό και να ζητήσει την οδηγία Του, έτρεξε στους μηχανικούς και στους πολεοδόμους, για να κάνει σχέδια νέων αποθηκών. Ήθελε να γκρεμίσει….. για να φτιάξει…. (Λουκάς ΙΒ/12: 16-21). Πουθενά δεν υπήρχε ο Θεός μέσα στη ζωή του. Αν έβαζε πρώτα το Θεό, τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά. 

    Η αξιολόγηση των διαφόρων πραγμάτων μέσα στη ζωή μας θα πρέπει να γίνεται με ένα και μοναδικό μέτρο, κατά το πόσο συμβάλει στη σωστή σχέση μας με το Χριστό. Αν μας φέρνουν κοντά στο Χριστό ή μας δυσκολεύουν και μας απομακρύνουν απ’ Αυτόν. Μ’ αυτό το μέτρο θα πρέπει να μετράμε το κάθε τι γύρω μας. Ο Απ. Παύλος με τις τόσες περγαμηνές ομολογεί: «θεώρησα τα πάντα σκύβαλα». Τι είναι τα σκύβαλα; Είναι η κατώτερη τροφή που προσφέρεται σε ζώα. Είναι ό,τι έχει απομείνει από το κοσκίνισμα του σιταριού ή άλλων δημητριακών. Να σημειώσουμε ότι δεν άλλαξε ο Απ. Παύλος τις αξίες μέσα στη ζωή του, αυτές άλλαξαν από μόνες τους, όταν μπροστά στα μάτια του έλαμψε το μεγαλείο του Χριστού, γι’ αυτόν πλέον αξία είχε μόνον ο Χριστός και τίποτα άλλο. Οι παλιές αξίες συγκρινόμενες με τη μοναδική αξία του Χριστού ήταν πλέον «σκύβαλα». 

     Τι φοβερή ομολογία! Το ερώτημα είναι αν αυτήν την ομολογία μπορεί να την κάνει ο καθένας από μας. Μπορούμε να πούμε με ειλικρίνεια ότι όλα γύρω μου για μένα είναι σκύβαλα και ότι ο Χριστός έχει την πρώτη θέση μέσα στην καρδιά μας και στη ζωή μας; Μπορούμε το θέμα να το θέσουμε κι αλλιώς. Γιατί εγώ μέσα στην καρδιά μου να μη νιώθω σαν τον απόστολο Παύλο; Γιατί να μην έχω στην εκτίμησή μου τόσο ψηλά το Χριστό, όσο τον είχε εκείνος; Γιατί τα πράγματα του κόσμου να μη φαίνονται και στα δικά μου μάτια σαν «σκύβαλα;» Η απάντηση εδώ είναι μία και μοναδική. Γιατί δε γνώρισα σε βάθος τον Ιησού Χριστό, το μοναδικό σωτήρα του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 14). Βεβαίως η πλήρης γνωριμία του πιστού ανθρώπου με το Χριστό δεν είναι θέμα δικής μας αποκλειστικά προσπάθειας, αλλά θέμα αποκάλυψης από τον ίδιο το Θεό. Γι’ αυτό θα πρέπει να ζητάμε από το Θεό στην προσευχή μας να μας αποκαλύψει το Πρόσωπο του Χριστού, που σύμφωνα με το λόγο του είναι «χορτασμός ευφροσύνης» (Ψαλμός ΙΣ/16: 11), ώστε να μπορούμε και εμείς να πούμε μαζί με τον Απ. Παύλος ότι όλα τα επιτεύγματα τούτης της ζωής μπροστά στο Χριστό δεν είναι παρά «σκύβαλα» και εμπόδια στην πνευματική μας ζωή και πορεία. Ο Απ. Παύλος που έκανε τούτη την εκτίμηση δεν ήταν ούτε τυχαίος, ούτε κάποιο άτομο κοινωνικά ασήμαντο. Αυτή η ομολογία του Αποστόλου θα πρέπει να δίνει κουράγιο και δύναμη σε όλους μας να αντιληφθούμε ότι όλα είναι ματαιότητα σε τούτη τη ζωή. Ο βασιλιάς Σολομώντας κάνοντας μια ανασκόπηση τούτης της ζωής καταλήγει: «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης». Ένα μόνον δεν είναι ματαιότητα σε τούτη τη ζωή: «Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως φοβού τον Θεόν και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου». (Εκκλησιαστής ΙΒ/12: 13). 

    Όλα είναι εφήμερα, είναι προσωρινά, είναι "σκύβαλα" και ζημιά σε τούτη τη ζωή. Ο Δαβίδ αναφέρει: «Οι ημέρες τού ανθρώπου είναι σαν το χορτάρι, σαν το άνθος τού χωραφιού, έτσι ανθίζει, επειδή, ο άνεμος περνάει από πάνω του, και δεν υπάρχει πλέον και ο τόπος του δεν το γνωρίζει πλέον». (Ψαλμός ΡΓ/103: 15,16). Τι μεγάλη αλήθεια! Σ’ αυτή τη ζωή ένα μένει, ένα είναι καθαρό, είναι αληθινό, είναι παντοτινό, είναι αιώνιο, μία αληθινή σχέση μας με το Θεό, μία σχέση με το Θεό, όπως ακριβώς Αυτός την ορίζει: «ότε οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία διότι ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν». (Ιωάννης Δ : 23). Πρόκειται για μία αληθινή σχέση που θα είναι εσωτερική, πνευματική. Αυτούς ζητάει να βρει το άγρυπνο μάτι του Θεού και σήμερα. Ας εκτιμήσουμε ειλικρινά το μεγάλο θησαυρό που έχουμε στην κατοχή μας και που λέγεται: Ιησούς Χριστός, εσταυρωμένος, αναστημένος από τους νεκρούς, καθεζόμενος εκ δεξιών του Πατρός και πάλιν ερχόμενος…. ---