ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΚΥΒΑΛΑ.

 Τα πάντα "σκύβαλα".  

Επιστολή «προς ΦΙΛIΠΠΗΣΙΟΥΣ», κεφ. Γ/3, εδ. 1 – 11. 

1 Το λοιπόν, αδελφοί μου, χαίρετε εν Κυρίω. Το να σας γράφω τα αυτά εις εμέ μεν δεν είναι οχληρόν, εις εσάς δε ασφαλές. 

2 Προσέχετε τους κύνας, προσέχετε τους κακούς εργάτας, προσέχετε την κατατομήν 

3 διότι ημείς είμεθα η περιτομή, οι λατρεύοντες τον Θεόν εν Πνεύματι και καυχώμενοι εις τον Χριστόν Ιησούν και μη έχοντες την πεποίθησιν εν τη σαρκί, 

4 αν και εγώ έχω πεποίθησιν και εν τη σαρκί. Εάν τις άλλος νομίζη ότι έχει πεποίθησιν εν τη σαρκί, εγώ περισσότερον 

5 περιτετμημένος την ογδόην ημέραν, εκ γένους Ισραήλ, εκ φυλής Βενιαμίν, Εβραίος εξ Εβραίων, κατά νόμον Φαρισαίος, 

6 κατά ζήλον διώκτης της εκκλησίας, κατά την δικαιοσύνην την διά του νόμου διατελέσας άμεμπτος. 

7 Πλην εκείνα, τα οποία ήσαν εις εμέ κέρδη, ταύτα ενόμισα ζημίαν διά τον Χριστόν 

8 μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία διά το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου, διά τον οποίον εζημιώθην τα πάντα, και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλα διά να κερδήσω τον Χριστόν 

9 και να ευρεθώ εν αυτώ μη έχων ιδικήν μου δικαιοσύνην την εκ του νόμου, αλλά την διά πίστεως του Χριστού, την δικαιοσύνην την εκ Θεού διά της πίστεως, 

10 διά να γνωρίσω αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού και την κοινωνίαν των παθημάτων αυτού, συμμορφούμενος με τον θάνατον αυτού, 

11 ίσως καταντήσω εις την εξανάστασιν των νεκρών. 

      ΣΧΟΛΙΑ: 

      Γενικά θα λέγαμε ότι η επιστολή «προς Φιλιππησίους» είναι η επιστολή της χαράς. Ο Απ. Παύλος μέσα από τη φυλακή που βρίσκεται προς το τέλος του έτους 61 μ.Χ. γράφει στους Χριστιανούς των Φιλίππων: «Το λοιπόν αδελφοί μου χαίρετε εν Κυρίω». Τα λόγια αυτά αποτελούν το απόσταγμα των εμπειριών του Απ. Παύλου και σημαίνουν απλά ότι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες θα πρέπει οι Χριστιανοί να είναι χαρούμενοι και τη χαρά τους αυτή να την αντλούν από την ακλόνητη πίστη τους στον Ιησού Χριστό το μόνο Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου. (Πράξεις Δ/4: 14). Η πηγή της χαρά για έναν πιστό άνθρωπο είναι το Πρόσωπο του Χριστού, είναι το Έργο του σταυρού. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο λυτρωτής του κόσμου, Αυτός που πέθανε πάνω στο σταυρό και πλήρωσε για τις αμαρτίες των ανθρώπων. Πέθανε Αυτός στη θέση μας και εξασφάλισε για τον κάθε πιστό άνθρωπο «αιώνια ζωή» κοντά Του. «Κι αυτή είναι η υπόσχεση, που αυτός υποσχέθηκε σε μας: Την αιώνια ζωή». (Α΄ Ιωάννου Β/2: 25). Τώρα είναι αναστημένος και δοξασμένος στον ουρανό και κάθεται θριαμβευτής στα δεξιά του θρόνου του Πατέρα Θεού (Εβραίους ΙΒ/12: 2). Η υπόσχεσή Του σε κάθε δικό Του παιδί είναι: «Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα ει δε μη, ήθελον σας ειπεί, υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ». (Ιωάννης ΙΔ/14: 2-3). Αυτά τα λόγια τα έχει πει πολλές φορές ο Απόστολος και για να μην παρεξηγηθεί γι’ αυτό ότι λέει συνεχώς τα ίδια, αναφέρει: Το να σας γράφω τα ίδια πράγματα και σε μένα δεν είναι βαρετό μα και σε σας παρέχει ασφάλεια και σιγουριά. Η επανάληψη έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες είναι η μητέρα της μαθήσεως. 

     Καλεί ο Απ. Παύλος τους πιστούς ανθρώπους να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί, από όλους αυτούς που έχουν διεισδύσει μέσα στην εκκλησία και οι οποίοι με τη δράση τους κάνουν κακό στην υπόθεση του ευαγγελίου. Πρόκειται για ψευδοδιδασκάλους, οι οποίοι ποτέ δεν έλειψαν και ούτε θα λείψουν μέχρι να έρθει ο Χριστός να αποκαταστήσει τα πάντα. Κύριο στοιχείο της διδασκαλίας των πλανεμένων αυτών ανθρώπων ήταν ότι δεν αρκεί η «χάρις του Θεού», δεν αρκεί το Έργο του Χριστού για τη σωτηρία του ανθρώπου, απαιτείται παράλληλα με όλα αυτά και η τήρηση του Μωσαϊκού Νόμου και των τελετών αυτού. Οι άνθρωποι αυτοί με τη δράση τους και τις πλανεμένες αντιλήψεις τους κάνουν κακό στην εκκλησία του Χριστού. Δίδασκαν ότι ένα άτομο, για να σωθεί, θα έπρεπε να κάνει και περιτομή περιορίζοντάς την αποκλειστικά στην απλή σωματική πράξη, χωρίς να εξετάζουν το πνευματικό περιεχόμενο αυτής που είναι ο θάνατος του πιστού ανθρώπου ως προς τη σάρκα και ως προς την αμαρτία. Δεν πίστευαν ότι η "σάρκα" είχε νεκρωθεί πάνω στο σταυρό του Χριστού. Τυπικά ακρωτηρίαζαν τη σάρκα τους χωρίς να διακρίνουν το ουσιαστικό, το βαθύτερο νόημα της περιτομής. 

     Σε αντίθεση με όλους αυτούς ο Απ. Παύλος αναφέρει ότι εμείς που είμαστε οι αληθινοί πιστοί, που πιστεύουμε στον Πατέρα Θεό και Εκείνον τον οποίον απέστειλε τον Κύριο Ιησού Χριστό, είμαστε οι πραγματικά περιτετμημένοι και όχι εκείνοι που έτυχε να γεννηθούν από Εβραίους γονείς και που είχαν κάνει περιτομή στη σάρκα τους. Στη συνέχεια ο Απόστολος δίνει τα χαρακτηριστικά που θα πρέπει να έχουν εκείνοι που έχουν κάνει πνευματική περιτομή της καρδιάς και έχουν νεκρώσει τη σάρκα τους και τις απαιτήσεις της σάρκας τους, η οποία πάντοτε θα ζητάει τα εαυτής. «Επειδή, η σάρκα επιθυμεί ενάντια στο Πνεύμα, και το Πνεύμα ενάντια στη σάρκα αυτά, μάλιστα, αντιμάχονται το ένα προς το άλλο, ώστε εκείνα που θέλετε, να μη τα πράττετε». (Γαλάτας Ε/5: 17). Τα κύρια χαρακτηριστικά λοιπόν των πνευματικών ανθρώπων είναι: 

1/ Λατρεύουν το Θεό με το Πνεύμα. Δηλαδή η λατρεία τους είναι πραγματικά πνευματική και όχι μια απλή τυπική τελετουργία. Με την πνευματική λατρεία ο άνθρωπος έρχεται μπροστά στο Θεό με πίστη και προσφέρει την ευχαριστία του και τη δοξολογία του στο Θεό για την δωρεάν σωτηρία του Θεού, για την αγάπη και το έλεός του μέσα στη ζωή του. 

2/ Στηρίζουν την καύχησή τους αποκλειστικά στο Ιησού Χριστό. Δεν υπερηφανεύονται για τα κατορθώματά τους, ούτε για την καταγωγή τους, ούτε για την αφοσίωσή τους σε κάποιες τυπικές θρησκευτικές εκδηλώσεις. 

3/ Δεν πιστεύουν ότι μπορούν να σωθούν με τις δικές τους ανθρώπινες προσπάθειες. 

      Ο Απ. Παύλος, καθώς σκεφτόταν όλους αυτούς τους ανθρώπους που είχαν την καύχησή τους στα σαρκικά πλεονεκτήματά τους και στα κατορθώματά τους, αισθανόταν ότι και ο ίδιος θα μπορούσε να καυχιέται και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό, γιατί είχε πολύ περισσότερα τυπικά προσόντα από τον καθέναν.

   --Ήταν Εβραίος προερχόμενος από Εβραίους γονείς. Είχε μια καθαρή καταγωγή, πράγμα που είχε ιδιαίτερη βαρύτητα μεταξύ των συμπατριωτών του. 

 --Ήταν από την ποιο εκλεκτή φατρία της εποχής του, Φαρισαίους. Οι Φαρισαίοι ήταν μια ξεχωρισμένη ομάδα, προσηλωμένοι αυστηρά τις παραδόσεις και τους τύπους του Νόμου. Θεωρούσαν δε ότι είναι ανώτεροι από τους υπόλοιπους και ασκούσαν ισχυρή επιρροή στη κοινωνία του Ισραήλ. Στην εποχή μας η λέξη αυτή χτυπάει άσχημα στ’ αυτιά μας, όμως οι Φαρισαίοι την εποχή εκείνη ήταν ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει ο Ισραήλ. Οι Φαρισαίοι ήταν οι «ορθόδοξοι» της εποχής και πίστευαν και στη ζωή μετά θάνατον, σε αντίθεση με τους ορθολογιστές Σαδουκαίους που δεν πίστευαν στην ανάσταση των νεκρών. 

  -- Είχε πολύ μεγάλη μόρφωση, δάσκαλός του ήταν ο περίφημος Γαμαλιήλ. Είχε λάβει μόρφωση και Ιουδαϊκή και Ελληνική. Η κατάρτισή του άλλωστε φαίνεται και μέσα από τις επιστολές τις οποίες έγραψε. 

 -- Επίσης είχε σχέση και με το συνέδριο που αποτελούσε το ανώτατο όργανο διοίκησης των Ιουδαίων. 

 --Είχε λάβει την Ρωμαϊκή υπηκοότητα, που τον καθιστούσε Ρωμαίο πολίτη. 

--Ο ίδιος ομολογεί: «κατά την δικαιοσύνην την διά του νόμου διατελέσας άμεμπτος». 

      Αυτή η ομολογία δε σημαίνει ότι είχε τηρήσει πλήρως τον Μωσαϊκό νόμο και δεν είχε πέσει σε κανένα λάθος και σε καμία παράβαση. Άλλωστε ο ίδιος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Ζ/7, εδ. 24, 25) ομολογεί: «Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ τις θέλει με ελευθερώσει από του σώματος του θανάτου τούτου; Ευχαριστώ εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών. Άρα λοιπόν αυτός εγώ με τον νούν μεν δουλεύω εις τον νόμον του Θεού, με την σάρκα δε εις τον νόμον της αμαρτίας». Ως προς το Νόμο ήταν άμεμπτος, όμως δεν ήταν αναμάρτητος. Όταν ο Παύλος παραβίαζε οποιοδήποτε μέρος του νόμου δεν παρέλειπε ποτέ να φέρει την απαιτούμενη θυσία αποκατάστασης, όπως ακριβώς προέβλεπε ο Μωσαϊκός Νόμος. Με άλλα λόγια ήταν σχολαστικός στην τήρηση του Νόμου. 

    Και ο κατάλογος των προσόντων του πρώην Σαύλου δε σταματά εδώ, στη ζωή του υπήρξαν και πολλά άλλα «προσόντα» τα οποία εκτιμούσε, πριν ακόμα γνωρίσει το Χριστό. Ήταν τότε που στηριζόταν σε όλα τα παραπάνω προσόντα και ζητούσε την άδεια από τις τοπικές αρχές, για να πάει και να διώξει τους Χριστιανούς. Απευθυνόμενος κάποτε προς τους Γαλάτας τους εξομολογείται: «Διότι ηκούσατε την ποτέ διαγωγήν μου εν τω Ιουδαϊσμώ, ότι καθ' υπερβολήν εδίωκον την εκκλησίαν του Θεού και εκακοποίουν αυτήν». (Γαλάτας Α/1: 13). 

    Όμως μια ευλογημένη μέρα η ζωή του Σαύλου άλλαξε. Καθώς βάδιζε στο δρόμο προς τη Δαμασκό με την καρδιά σφιγμένη σαν πέτρα ήρθε και τον συνάντησε ο μεγαλύτερος εχθρός του, ο Ιησούς Χριστός. Μια κραυγή ακούστηκε από τον ουρανό: «Σαούλ, τι με διώκεις; σκληρόν σοι είναι να λακτίζεις προς κέντρα». (Πράξεις ΚΣ/26: 14). Ας μην ξεχνάμε μέσα στη ζωή μας την ευλογημένη εκείνη ώρα που μας συνάντησε ο Χριστός, καθώς βαδίζαμε ο καθένας στο δικό του δρόμο και με το κραταιό Του χέρι μας έβγαλε μέσα από ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα και μας στήριξε πάνω στην «αιώνια πέτρα» που είναι ο Χριστός. Πρόκειται για την πέτρα εκείνη που μια μέρα θα αποκοπεί «άνευ χειρών» και θα κατασυντρίψει τον σίδηρον, τον χαλκόν, τον πηλόν, τον άργυρον και τον χρυσόν, δηλαδή όλα βασίλεια της γης (Δανιήλ Β/2: 45), για να βασιλεύσει πλέον Αυτός εις τον αιώνα.

   "Σαούλ, τι με διώκεις;" Από εκείνη την ώρα και μετά η ζωή του Σαύλου άλλαξε τελείως. Αποτέλεσμα αυτής της βαθιάς αλλαγής ήταν να αλλάξει μέσα του και η ιεράρχηση στα ενδιαφέροντα και τις επιδιώξεις του. Άλλαξαν τόσο πολύ τα πράγματα στη ζωή του, όταν γνώρισε το Χριστό που θα λέγαμε ότι ήρθαν τα “πάνω κάτω”. Καθώς γνώρισε την αγάπη του Θεού, το Έλεός Του, τη δύναμή Του, γύρισε τα μάτια του νου του προς τα πίσω και είδε όλα εκείνα που μέχρι εκείνη την ώρα φαίνονταν πολύ σπουδαία και τα οποία του είχαν χαρίσει μια ξεχωριστή θέση μέσα στο λαό του. Καθώς όλα είχαν αλλάξει μέσα του, τα έβλεπε όλα πλέον με άλλο μάτι. Όλα εκείνα τα παντοδύναμα προνόμια που κατείχε δεν είχαν πλέον καμία δύναμη μέσα στη ζωή του και κανένα μεγαλείο. Θα έλεγε κανείς ότι μίκρυναν απότομα, θάμπωσαν τελείως, δεν ήταν πλέον όπως τα ήξερε, όπως παλιότερα φάνταζαν στα μάτια του. Μάλιστα για να μας δώσει ένα χαρακτηριστικό για το πώς έβλεπε τα πράγματα, χρησιμοποιεί μια ευτελή φράση και τα χαρακτηρίζει «σκύβαλα».

     Όχι μόνον ήταν «ευτελή», αλλά όλα αυτά αποδείχτηκαν ζημιά μπροστά στο έξοχον της γνώσεως του Θεού. Ο ίδιος ομολογεί: «Εκείνα, τα οποία ήσαν εις εμέ κέρδη, ταύτα νόμισα ζημίαν δια τον Χριστόν». Αξιολογεί τα προσόντα του και τις περγαμηνές του ο Απ. Παύλος σε σύγκριση με τη γνώση του Χριστού και όχι μόνον τα θεωρεί ευτελή, όχι μόνον δε βρίσκει κάποιο κέρδος σ’ αυτά, αλλά τα χαρακτηρίζει και ζημιά. Ίσως πει κάποιος ευτελή “ναι”, αλλά και ζημιά γιατί; Ας σκεφτούμε πόσες ψυχές έχουν χαθεί μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, γιατί στηρίχτηκαν στα πλούτη τους, στη μόρφωσή τους η οποία τους έφερε έπαρση και εγωισμό, την ευγενή καταγωγή τους. Όλα αυτά έγιναν εμπόδια τα οποία ο εχθρός τα «φούσκωσε» μέσα στο μυαλό τους και που τους έφραξαν το δρόμο προς το Χριστό.

     Ίσως παρερμηνεύοντας όλα αυτά πει κάποιος: "Ο Χριστιανός δεν πρέπει να μορφώνεται, δεν πρέπει να είναι πλούσιος, δεν πρέπει να μεριμνά γι’ αυτή τη ζωή;" Η απάντηση είναι: Ασφαλώς και χρειάζονται όλα αυτά, αλλά δε θα πρέπει να έχουν την πρώτη θέση μέσα στη ζωή του, δε θα πρέπει να προσκολλάται σε όλα αυτά, αλλά να τα χρησιμοποιεί έτσι, ώστε να ενδυναμώνει τη σχέση του με το Χριστό. Ο Κύριος δεν κατέκρινε τον άνθρωπο της παραβολής, γιατί είχε πλούτο πολύ και πήγαν και τα χωράφια του καλά. Τον κατέκρινε και τον χαρακτήρισε «άφρονα» γιατί αντί να ευχαριστήσει το Θεό και να ζητήσει την οδηγία Του, έτρεξε στους μηχανικούς και στους πολεοδόμους, για να κάνει σχέδια νέων αποθηκών. Ήθελε να γκρεμίσει….. για να φτιάξει…. (Λουκάς ΙΒ/12: 16-21). Πουθενά δεν υπήρχε ο Θεός μέσα στη ζωή του. Αν έβαζε πρώτα το Θεό, τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά. 

    Η αξιολόγηση των διαφόρων πραγμάτων μέσα στη ζωή μας θα πρέπει να γίνεται με ένα και μοναδικό μέτρο, κατά το πόσο συμβάλει στη σωστή σχέση μας με το Χριστό. Αν μας φέρνουν κοντά στο Χριστό ή μας δυσκολεύουν και μας απομακρύνουν απ’ Αυτόν. Μ’ αυτό το μέτρο θα πρέπει να μετράμε το κάθε τι γύρω μας. Ο Απ. Παύλος με τις τόσες περγαμηνές ομολογεί: «θεώρησα τα πάντα σκύβαλα». Τι είναι τα σκύβαλα; Είναι η κατώτερη τροφή που προσφέρεται σε ζώα. Είναι ό,τι έχει απομείνει από το κοσκίνισμα του σιταριού ή άλλων δημητριακών. Να σημειώσουμε ότι δεν άλλαξε ο Απ. Παύλος τις αξίες μέσα στη ζωή του, αυτές άλλαξαν από μόνες τους, όταν μπροστά στα μάτια του έλαμψε το μεγαλείο του Χριστού, γι’ αυτόν πλέον αξία είχε μόνον ο Χριστός και τίποτα άλλο. Οι παλιές αξίες συγκρινόμενες με τη μοναδική αξία του Χριστού ήταν πλέον «σκύβαλα». 

     Τι φοβερή ομολογία! Το ερώτημα είναι αν αυτήν την ομολογία μπορεί να την κάνει ο καθένας από μας. Μπορούμε να πούμε με ειλικρίνεια ότι όλα γύρω μου για μένα είναι σκύβαλα και ότι ο Χριστός έχει την πρώτη θέση μέσα στην καρδιά μας και στη ζωή μας; Μπορούμε το θέμα να το θέσουμε κι αλλιώς. Γιατί εγώ μέσα στην καρδιά μου να μη νιώθω σαν τον απόστολο Παύλο; Γιατί να μην έχω στην εκτίμησή μου τόσο ψηλά το Χριστό, όσο τον είχε εκείνος; Γιατί τα πράγματα του κόσμου να μη φαίνονται και στα δικά μου μάτια σαν «σκύβαλα;» Η απάντηση εδώ είναι μία και μοναδική. Γιατί δε γνώρισα σε βάθος τον Ιησού Χριστό, το μοναδικό σωτήρα του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 14). Βεβαίως η πλήρης γνωριμία του πιστού ανθρώπου με το Χριστό δεν είναι θέμα δικής μας αποκλειστικά προσπάθειας, αλλά θέμα αποκάλυψης από τον ίδιο το Θεό. Γι’ αυτό θα πρέπει να ζητάμε από το Θεό στην προσευχή μας να μας αποκαλύψει το Πρόσωπο του Χριστού, που σύμφωνα με το λόγο του είναι «χορτασμός ευφροσύνης» (Ψαλμός ΙΣ/16: 11), ώστε να μπορούμε και εμείς να πούμε μαζί με τον Απ. Παύλος ότι όλα τα επιτεύγματα τούτης της ζωής μπροστά στο Χριστό δεν είναι παρά «σκύβαλα» και εμπόδια στην πνευματική μας ζωή και πορεία. Ο Απ. Παύλος που έκανε τούτη την εκτίμηση δεν ήταν ούτε τυχαίος, ούτε κάποιο άτομο κοινωνικά ασήμαντο. Αυτή η ομολογία του Αποστόλου θα πρέπει να δίνει κουράγιο και δύναμη σε όλους μας να αντιληφθούμε ότι όλα είναι ματαιότητα σε τούτη τη ζωή. Ο βασιλιάς Σολομώντας κάνοντας μια ανασκόπηση τούτης της ζωής καταλήγει: «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης». Ένα μόνον δεν είναι ματαιότητα σε τούτη τη ζωή: «Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως φοβού τον Θεόν και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου». (Εκκλησιαστής ΙΒ/12: 13). 

    Όλα είναι εφήμερα, είναι προσωρινά, είναι "σκύβαλα" και ζημιά σε τούτη τη ζωή. Ο Δαβίδ αναφέρει: «Οι ημέρες τού ανθρώπου είναι σαν το χορτάρι, σαν το άνθος τού χωραφιού, έτσι ανθίζει, επειδή, ο άνεμος περνάει από πάνω του, και δεν υπάρχει πλέον και ο τόπος του δεν το γνωρίζει πλέον». (Ψαλμός ΡΓ/103: 15,16). Τι μεγάλη αλήθεια! Σ’ αυτή τη ζωή ένα μένει, ένα είναι καθαρό, είναι αληθινό, είναι παντοτινό, είναι αιώνιο, μία αληθινή σχέση μας με το Θεό, μία σχέση με το Θεό, όπως ακριβώς Αυτός την ορίζει: «ότε οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία διότι ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν». (Ιωάννης Δ : 23). Πρόκειται για μία αληθινή σχέση που θα είναι εσωτερική, πνευματική. Αυτούς ζητάει να βρει το άγρυπνο μάτι του Θεού και σήμερα. Ας εκτιμήσουμε ειλικρινά το μεγάλο θησαυρό που έχουμε στην κατοχή μας και που λέγεται: Ιησούς Χριστός, εσταυρωμένος, αναστημένος από τους νεκρούς, καθεζόμενος εκ δεξιών του Πατρός και πάλιν ερχόμενος…. ---