"έως ου έλθω"

         Επιστολή "Α' Κορινθίους", κεφ.  ΙΑ/11, εδ.  26.      

        "....μέχρι της ελεύσεως αυτού" 

        

   Γιορτάσαμε και φέτος τα Χριστούγεννα, πήραμε και δώσαμε πολλές ευχές και ευχαριστούμε το Θεό, γιατί μας επέτρεψε για άλλη μία φορά, να θυμηθούμε την έλευση του Κυρίου Ιησού Χριστού στην πολύπαθη γη μας. Για άλλη μια φορά να θυμηθούμε πόσο "μίκρυνε", αλλά και πόσο ταπεινώθηκε ο Θεός, για να μπορεί να πλησιάσει και τον πιο μικρό και τον πιο ταπεινό, από μας. Δεν ήρθε σας άρχοντας, σαν βασιλιάς, αλλά ήρθε με τη μορφή του δούλου και πέρασε από ανάμεσά μας «ευεργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10: 38).

     Ανέβηκε πάνω στο σταυρό και πέθανε, παίρνοντας τη θέση του καθενός από μας, καθώς «πάντες ήμαρτον και υστερούντο της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Με τη θυσία Του ικανοποίησε τη Θεία δικαιοσύνη εξαιτίας της αμαρτίας μας. Αυτή είναι η «ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού" προς τον άνθρωπο (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15). Πώς να την πεις, πώς να την διηγηθείς; Το ανθρώπινο πεπερασμένο μυαλό αδυνατεί να συλλάβει όλο τούτο το Θείο μεγαλείο. Αυτό είναι το Έργο, το οποίο ο Θεός έκανε, δια Ιησού Χριστού για τη σωτηρία του κόσμου. Ευχαριστούμε το Θεό, γιατί τούτο το μοναδικό, το τέλειο, το ολοκληρωμένο, «το οποίο απέκρυψε από σοφούς και συνετούς, του αιώνος τούτου, το αποκάλυψε σε νήπια, σαν εμάς, επειδή έτσι έγινε αρεστό μπροστά Του» (Λουκάς Ι/10: 21).

     Θεωρώ ότι ο σκοπός των Χριστουγέννων δεν είναι μόνον, για να θυμηθούμε όλα αυτά τα θαυμάσια γεγονότα. Τα Χριστούγεννα μαζί με όλα αυτά που περιγράψαμε θα πρέπει να θυμίζουν στον καθένα από μας μία φράση, που είναι πάρα – πάρα πολύ επίκαιρη. Ας επιτραπεί να την επαναλάβω, πάρα πολύ επίκαιρη. Ποια να είναι αυτή η φράση άραγε; Τι θα ήθελε ο Κύριος να θυμάμαι και να θυμάσαι τούτη την ώρα της χαράς, της γιορτής, της ευχαριστίας και της δοξολογίας. Έχουμε ιδιαίτερα ανάγκη όλοι μας, να θυμόμαστε τη φράση «έρχεται».

  Ναι. Ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός είναι ο «ών», ο «ην» και ο «ερχόμενος» (Αποκάλυψη ΙΑ/11: 17). Ο Λόγος του Θεού μας δίνει πολλές πληροφορίες για τούτον τον ερχομό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή "Α΄ προς Θεσσαλονικείς" (κεφ. Δ/4, εδαφ. 16,17) αναφέρει : «Επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ' αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου».

      Ο Κύριος έρχεται και πάλι. Τούτος ο ερχομός σε τίποτα δε μοιάζει με τον πρώτο ερχομό Του. Δε θα έρθει ντυμένος με την αδυναμία ενός μικρού παιδιού, ενδεής, που δεν είχε, «που την κεφαλίν κλείναι» (Λουκάς Θ/9: 58). Έρχεται με δόξα και τιμή, έρχεται ως Βασιλεύς των ουρανών και ποιητής των όλων, έρχεται για να παραλάβει την Εκκλησία Του, τη νύμφη Του, το λαό Του, τον οποίον απέκτησε δια της πίστεως, από κάθε φυλή, γλώσσα, λαό και κάθε έθνος (Αποκάλυψη Ε/5: 9), πληρώνοντας με το ίδιο του το αίμα (Πράξεις Κ/20: 28).

    Ο Απόστολος Παύλος μας υπενθυμίζει : «Κάθε φορά που τρώτε από τον άρτον τούτο και πίνετε από το ποτήριο τούτο, τον θάνατο του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως Αυτού» (Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 26). Εκείνος που ήρθε, έρχεται.

    Ο αιώνιος και αψευδής Λόγος του Θεού δίνει μεγάλη έμφαση στη δεύτερη έλευση του Κυρίου. Σ’ αυτό αναφέρεται η παραβολή των "δέκα παρθένων" (Ματθαίος ΚΕ/25: 1-13), η παραβολή του ανθρώπου, ο οποίος αφού έδωσε κάποια τάλαντα στους δούλους του, αποδήμησε και ξαναγύρισε, για να ζητήσει λογαριασμό (Ματθαίος ΚΕ/25: 14-30). Η παραβολή αυτή μας θυμίζει ότι, όταν ο Κύριος έρθει, θα ζητήσει λογαριασμό από τον κάθε άνθρωπο.

   Εκτός από τις παραβολές ο ίδιος ο Κύριος έδωσε σαφείς υποσχέσεις. "αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ" (Ιωάννης ΙΔ/14: 3). Στο συνέδριο των Φαρισαίων είπε ο Κύριος. "θα ιδήτε τον υιόν του ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών της δυνάμεως και ερχόμενον μετά των νεφελών του ουρανού" (Ματθαίος ΚΣ/26: 64). Την ώρα της αναλήψεως στο όρος των Ελαιών, οι άγγελοι είπαν στους αποστόλους. «Άνδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; Ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ' υμών εις τον ουρανόν, θέλει ελθεί ούτω, καθ' ον τρόπον είδετε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν (Πράξεις Α/1: 11).

      Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει προς τους Φιλιππήσιους Χριστιανούς. «Το πολίτευμά μας είναι στους ουρανούς, απ’ όπου και προσμένουμε Σωτήρα τον Κύριο Ιησού Χριστό» (Φιλιππησίους Γ/3: 20,21). Ο Απόστολος Πέτρος αναφέρει : «προσμένουμε και σπεύδουμε στην παρουσία της ημέρας του Κυρίου» (Β΄ Πέτρου Γ/3: 12). Οι επιστολές «προς Θεσσαλονικείς» καθώς και το βιβλίο της "Αποκάλυψης", έχουν σαν κύριο θέμα τους τη δεύτερη έλευση του Κυρίου Ιησού Χριστού.

     Ο Κύριος απέφυγε να καθορίσει τους χρόνους και τους καιρούς της παρουσίας Του. Στο ερώτημα των Αποστόλων: «τάχα τώρα αποκαθιστάνεις την Βασιλεία του Ισραήλ;» η απάντηση του Κυρίου ήταν: «Δεν ανήκει εις εσάς να γνωρίζητε τους χρόνους ή τους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ έθεσεν εν τη ιδία αυτού εξουσία». (Πράξεις Α/1: 6,7), Θα Τον περιμένουμε, θα ακούμε τα μηνύματα, θα διακρίνουμε τα σημεία των καιρών και μέσα από την καρδιά μας θα κράζουμε: «Ναι έρχου Κύριε». (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 20).

    Ας προσέξουμε, ας μην αδιαφορούμε, ας είμαστε ξάγρυπνοι. «Ας εγερθώμεν εκ του ύπνου» (Ρωμαίους ΙΓ/13: 11). Ο κόσμος γύρω μας θα ρωτάει: «που είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ' ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ' αρχής της κτίσεως» (Β΄ Πέτρου Γ/3: 4), πού είναι η υπόσχεση της παρουσία Του, τόσα χρόνια πέρασαν και δεν ήρθε …. όμως εμείς μέσα από τον αιώνιο λόγο Του γνωρίζουμε ότι: «δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν» (Β΄ Πέτρου Γ/3: 9).

      "Έως ου έρθει". «Επειδή, όπως η αστραπή, που αστράφτει από το ένα μέρος κάτω από τον ουρανό, λάμπει προς το άλλο μέρος, κάτω από τον ουρανό, έτσι θα είναι και ο Υιός τού ανθρώπου κατά τη δική του ημέρα» (Λουκάς ΙΖ/17: 24). Θα έρθει όπως η αστραπή να σκορπίσει τα σκοτάδια. Θα έρθει χωρίς άλλη προειδοποίηση, όπως ακριβώς έρχεται ο κλέφτης τη νύκτα (Β΄ Πέτρου Γ/3: 10). Θα έρθει όπως ήρθε ο κατακλυσμός στις ημέρες του Νώε. Οι άνθρωποι "έτρωγον, έπινον, ενύμφευον, ενυμφεύοντο, μέχρι της ημέρας καθ' ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν, και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας" (Λουκάς ΙΖ/17: 27).

      Μέχρι να έρθει, «ας καταγγέλωμεν τον θάνατον Αυτού». Ας είμαστε έτοιμοι να αποδώσουμε λογαριασμό για τις πράξεις και τις επιλογές μας. Τα λόγια είναι προειπωμένα: «Τότε ο Βασιλεύς θέλει ειπεί προς τους εκ δεξιών αυτού Έλθετε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου» (Ματθαίος ΚΕ/25: 34).

    Καθώς βλέπουμε έναν καινούργιο χρόνο να ανοίγεται μπροστά μας, μια ακόμα χρονιά κρίσης, ανέχειας, αβεβαιότητας θ' αρχίσει σε λίγες ημέρες, καθώς ο παγκόσμιος ορίζοντας όλο και πιο πολύ σκοτεινιάζει και τα σημεία των καιρών βοούν για τη δεύτερη έλευσή Του, ας μην απελπιζόμαστε, ας θυμηθούμε και ας προσέξουμε ιδιαίτερα την παραγγελία του Κυρίου : «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας, διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας» (Λουκάς ΚΑ/21: 28). ---

ΛΟΥΚΑΣ Β : 14. «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».

Ευαγγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ",  κεφ. Β/2,  εδ.  14.

«Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».

       ΣΧΟΛΙΑ :

      Τι θαυμαστή αγγελική υμνωδία ήταν αυτή που ακούστηκε στα βοσκοτόπια της Βηθλεέμ, τη μεγάλη εκείνη νύχτα της γέννησης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Πλήθος αγγέλων έψαλαν και διακήρυτταν την αρχή μιας άλλης, μιας καινούργιας εποχής, την οποία θα έφερνε πάνω στην πολύπαθη τούτη γη, το νεογέννητο Θείον βρέφος. Μια εποχή που ο Θεός θα αποκαλυπτόταν στους ανθρώπους, οι άνθρωποι θα γνώριζαν τον δημιουργό τους και θα έδιναν σ’ Αυτόν, τον ύψιστο Θεό, τη δόξα, την τιμή και την προσκύνηση που του αρμόζει.

       Διακήρυξαν οι άγγελοι τη νύκτα εκείνη ότι αρχίζει, επί τέλους, μια νέα εποχή πάνω στη γη, όπου θα βασιλεύσει η ειρήνη πάνω στη γη και θα γεμίσουν οι καρδιές των ανθρώπων από ευδοκία, ευτυχία και αγαλλίαση.

      Από τότε, μέχρι σήμερα, έχουν περάσει 20 ολόκληροι αιώνες και μέχρι σήμερα, οι ουράνιες εκείνες επαγγελίες, δεν έχουν ακόμη εκπληρωθεί πάνω στη γη. Αντίθετα μάλιστα, από τότε μέχρι σήμερα, μάχες επί μαχών, αίμα, θλίψη, αρρώστιες, από το ένα άκρο έως το άλλο άκρο του πλανήτη. Άραγε γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά. Ήταν λάθος των αγγέλων; Αν όχι, γιατί αυτή η νέα εποχή που εξαγγέλθηκε δεν ήρθε μέχρι σήμερα; Και όχι μόνον αυτό, αλλά και το βρέφος, το εσπαργανωμένον εν τη φάτνη, όταν ανδρώθηκε και άρχισε τη θεία διακονία Του, σαφώς και προς κάθε κατεύθυνση διακήρυττε, πως δεν είχε έλθει να βάλει ειρήνη στη γη, αλλά μάχαιρα. Ήρθε να διχάσει το παιδί από πατέρα, τη γυναίκα από τον άνδρα κλπ (Ματθαίος Ι/10: 34,35).

      Ο ίδιος ο Κύριος, μάχιμος, σκληρός, αμετακίνητος στις θέσεις Του, εναντιώθηκε στο θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής του και κάθε εποχής κατεστημένο, με κείνα τα τρομερά «ουαί», εγκαινιάζοντας έτσι έναν αμείλικτο πόλεμο, ενάντια στην θρησκευτική υποκρισία των δήθεν ευσεβών, που "διύλιζαν τον κώνωπα", αλλά με πολύ ευκολία κατάπιναν την κάμηλο (Ματθαίος ΚΓ/23: 24). Που προσπαθούσαν να βγάλουν το ξυλάριο από το μάτι του αδελφού τους, μένοντας αδιάφοροι για το δοκάρι που υπήρχε στο δικό τους μάτι (Λουκάς Σ/6: 42).

       Αυτός, ο ειρηνοποιός, τον οποίον οι άγγελοι υμνούσαν δεν έφθανε μέχρις εδώ, μιλούσε και για το μέλλον της ανθρωπότητας, για τις ημέρες που θα ακολουθούσαν και τις περιέγραφε με τον πιο σκοτεινό τρόπο. Μίλησε για πολέμους και για φήμες πολέμων.... (Ματθαίος ΚΔ/24: 6), για το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας, που θα συνοδεύεται από παγκόσμιες αναστατώσεις, πολέμους, πείνες, τρομερές αρρώστιες, σεισμούς, καταποντισμούς (Ματθαίος ΚΔ/24: 7 & Λουκάς ΚΑ/21: 11). Όλα αυτά έγιναν και γίνονται μπροστά στα μάτια όλων μας. Θλίψη, ανασφάλεια, κόπος, μόχθος, 20 αιώνες μετά την έναρξη της νέας εποχής, μετά την έλευση του Σηλώ, (Γένεση ΜΘ/49: 10), του ειρηνοποιού, μετά από το ουράνιο άγγελμα των αγγέλων : «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».

      Λοιπόν; Που είναι η νέα εποχή; Άραγε τι συνέβη και η μεγάλη αυτή υπόσχεση του Θεού, δεν πραγματοποιήθηκε; Που είναι η Ειρήνη, που είναι η Ευδοκία στις καρδιές των ανθρώπων; Βεβαίως ο άνθρωπος, από την πρώτη στιγμή που έχασε την ειρήνη και την ευτυχία μέσα στην καρδιά του, δεν σταμάτησε να τις αναζητά με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο, χωρίς όμως μέχρι σήμερα να την βρει. Αμέσως μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου (1914 - 1918), οι ηγέτες των λαών αποφάσισαν να ιδρύσουν έναν παγκόσμιο οργανισμό, που θα είχε σαν στόχο να προωθήσει την ειρήνη πάνω στη γη. Πρόκειται για τη γνωστή «Κοινωνία των Εθνών». Όλους τους λαούς κατέλαβε μια αισιοδοξία και ένα σύνθημα επικράτησε : «ποτέ πια πόλεμος». Επιτέλους, επί γης ειρήνη. Οι άνθρωποι είχαν προσπαθήσει να φέρουν την ειρήνη και ενώ είχαν πιστέψει ότι τα κατάφεραν, είκοσι ένα χρόνια μετά ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος (1939 – 1945). Περισσότερο αίμα, μεγαλύτερες και φοβερότερες καταστροφές, πόνος, θλίψη, αγωνία, θάνατος, σε πολύ μεγαλύτερη έκταση.

       Μετά το τέλος και αυτού του πολέμου, του πιο καταστροφικού πολέμου στην ανθρώπινη ιστορία μέχρι σήμερα, οι ηγέτες των χωρών ξεκινούν μια καινούργια προσπάθεια, για να καθιερώσουν την ειρήνη. Με τη συμμετοχή πολλών κρατών δημιουργούν το Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.). Σκοπός του νέου οργανισμού είναι η πρόληψη, αλλά και η καταστολή (διακοπή) κάθε νέας εστίας πολέμου. Τώρα πλέον τις διαφορές μεταξύ των κρατών θα επιλύονται από την διεθνή κοινότητα και έτσι δεν θα γίνονται πλέον πόλεμοι. Όλο και περισσότερα έθνη σπεύδουν να γίνουν μέλος του νεοσύστατου οργανισμού. Χαρά, αισιοδοξία, ελπίδα, από όλο τον κόσμο. «Επιτέλους ειρήνη και ασφάλεια» (Α'  Θεσσαλονικείς Ε/5: 3). Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν περίπου 70 χρόνια, όμως ειρήνη πουθενά. Οι πόλεμοι συνεχίστηκαν αμείλικτοι, το ίδιο καταστροφικοί. Κορέα, Βιετνάμ, Κύπρος, Γιουγκοσλαβία, Μέση Ανατολή και πολλοί άλλοι. Και αυτό το σχήμα απέτυχε και αυτή η προσπάθεια των ανθρώπων, για να φέρουν την ειρήνη πάνω στη γη, δεν καρποφόρησε.

       Ενώ οι άνθρωποι αδιάκοπα μιλούσαν και μιλούν για ειρήνη, ο πόλεμος δεν έλειψε πάνω στη γη, ούτε ώρα. Στις ημέρες μας οι άνθρωποι συνεχίζουν να μιλούν για ειρήνη και προσπαθούν να την πετύχουν, μέσα από τη δημιουργία μιας νέας υπερδύναμης, της Ενωμένης Ευρώπης. Προσπαθούν να οικοδομήσουν την υπερδύναμη αυτή πάνω σε νέες βάσεις, σχεδιάζοντας έτσι την «Νέα Εποχή». Όμως και αυτή η προσπάθεια θα αποτύχει οικτρά, καθώς της νέας υπερδύναμης θα ηγηθεί το μεγαλύτερο θηρίο που πέρασε πάνω στη γη. Ο μεγαλύτερος εχθρός της ειρήνης και της ανθρώπινη ευτυχίας. Ο Αντίχριστος. Πίσω από τον ιππέα του έκτου (στ) κεφαλαίου της Αποκάλυψης του Ιωάννη, που «εξέρχεται νικών, δια να νικήσει», ακολουθούν πείνα, πόλεμοι, αρρώστιες, σεισμοί, φαινόμενα διάλυσης της κοινωνίας καθώς και ολόκληρου του πλανητικού μας συστήματος.

     Όμως τις συνέβη με την ουράνια εκείνη εξαγγελία, την Άγια νύχτα της γέννησης του Θείου βρέφους στη Βηθλεέμ; Γιατί αυτή η ουράνια διακήρυξη δεν εκπληρώθηκε ποτέ; Γιατί μόλις ο άνθρωπος πλησιάζει την ειρήνη, ξαφνικά τη χάνει; Γιατί, ενώ αγωνίζεται γι’ αυτή, ζει καθημερινά μέσα στον πόλεμο;

    Αν μελετήσουμε καλύτερα τα πράγματα, θα διαπιστώσουμε ότι ο Θεός δεν αθέτησε την υπόσχεσή του. Το μεγάλο, το μοιραίο λάθος, έγινε από τον άνθρωπο, ο οποίος δεν ακολούθησε τη σειρά, που ο ίδιος ο Θεός έθεσε με την θαυμαστή αυτή εξαγγελία Του. Η σειρά πού ο Θεός έβαλε και που δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει από τους ανθρώπους είναι :

    Πρώτα, η δόξα στο Θεό --- δεύτερα, επί γης ειρήνη --- τρίτον, εν ανθρώποις ευδοκία.

     Απαραίτητη προϋπόθεση για να έρθει η ειρήνη στη γη, είναι ο άνθρωπος να αναγνωρίσει το Θεό και να δώσει την πρέπουσα δόξα σ’ Αυτόν, που δημιούργησε τα πάντα. Από εκεί αρχίζουν όλα. Εκεί βρίσκεται η αρχή και το τέλος της ανθρώπινης ευτυχίας και ευδοκίας. Όμως ο άνθρωπος αγνόησε τον Θεό. Προσπάθησε να επιβάλει την ειρήνη, χωρίς τον Θεό. Το αποτέλεσμα. «Ιδού ταραχή και ωδίνες ως της εγκυμονού-σας» (Α' Θεσσαλονικείς  Ε/5: 3). Το αποτέλεσμα. «δι’ όλης της νυκτός καπιάσαντες, ουδέν πιάσαμε» (Λουκάς Ε : 5). Τα αποτελέσματα τραγικά, συντριπτικά, ολέθρια.

    Δε μπορεί να υπάρξει ειρήνη, χωρίς τον «άρχοντα της ειρήνης», (Ησαϊας Θ/9: 9), τον Κύριο Ιησού Χριστό, χωρίς το βρέφος το εσπαργανωμένον εις την φάτνην (Λουκάς Β/2: 12). Το παιδίον της φάτνης της Βηθλεέμ, είχε έρθει στην πολύπαθη γη μας, με έναν ευλογημένο σκοπό. Να φέρει την ειρήνη, πρώτα μέσα στις καρδιές των ανθρώπων και μέσα από την ειρήνευση των καρδιών των ανθρώπων, να φέρει την ειρήνη πάνω στη γη.

     Όσοι τον γνώρισαν, όσοι πίστεψαν στο Λόγο Του, όσοι Τον αναγνώρισαν, ως Μεσσία, ως Λυτρωτή και Σωτήρα και τον δόξασαν με τη ζωή τους, γνώρισαν την ειρήνη την δική Του, που δεν έχει καμία σχέση με την ειρήνη του κόσμου. (Ιωάννης ΙΔ/14: 27). Η ειρήνη η δική Του, είναι πλήρης, είναι ολοκληρωμένη και οδηγεί την κάθε μια ψυχή σε ευδοκία, σε ευτυχία, σε χαρά ανεκλάλητη και αιώνια.

      Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι οι άγγελοι, εκείνη την Άγια νύχτα, δεν έκαναν λάθος. Εξήγγειλαν ψάλλοντας την έναρξη μιας νέας εποχής, που η ειρήνη θα ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της και θα πραγματοποιούταν μεταξύ των ανθρώπων εκείνων, που θα δέχονταν τον Σωτήρα, που ο Θεός είχε στείλει από τον ουρανό, τον Μεσσία, τον Κύριο Ιησού Χριστό, το παιδίον την φάτνης της Βηθλεέμ. Το παιδίον τούτο, "το εσπαργανωμένο εν τη φάτνη", είναι Κύριος, Κυρίων και Βασιλιάς Βασιλιάδων (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 14 & ΙΘ : 16) και είναι Αυτός που θα βασιλεύσει επί της γης και θα φέρει την πολυπόθητη παγκόσμια ειρήνη.

      Κλείνοντας θα λέγαμε ότι καμία, μα καμία ανθρώπινη προσπάθεια ή επινόηση, δεν μπορεί να φέρει την ειρήνη πάνω στη γη και να εγκαινιάσει μια νέα εποχή ευδοκίας – ευτυχίας – ευδαιμονίας για τους ανθρώπους. Η νέα εποχή της ειρήνης και της ευδοκίας, άρχισε με τη γέννηση του Σωτήρα στη φάτνη της Βηθλεέμ.

      Πρώτος καρπός οι ποιμένες, οι Μάγοι και στη συνέχεια μια ατέλειωτη αλυσίδα ανθρώπων, που τον αναγνώρισαν και έζησαν σύμφωνα με το θέλημά Του. Που του παραχώρησαν για φάτνη την καρδιά τους, αφού πρώτα άφησαν Αυτόν να την καθαρίσει από τη βρώμα της αμαρτίας. Ας μην αμελήσουμε μια τέτοια ειρήνη.

     Ας μην αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη Σωτηρία (Εβραίους Β/2: 3). Απόλυτη αιώνια, «ας υπάγωμεν έως Βηθλεέμ» και ας προσκυνήσουμε Αυτόν (Λουκάς Β/2: 15), στέλνοντας κραυγή ευχαριστίας και δοξολογίας, για Εκείνον, που οι ουρανοί των ουρανών δεν τον χωράνε (Α' Βασιλέων Η/8: 27), που όμως έγινε τόσο μικρός, ώστε να μπορεί να τον πλησιάσει και να τον γνωρίσει και ο πιο μικρός και ο πιο φτωχός.

    Έτσι η ειρήνη η δική Του, θα κατοικεί μέσα στις καρδιές μας. Έτσι κοντά στον «άρχοντα της Ειρήνης» θα γίνουμε και μείς ειρηνοποιοί και θα μαρτυρούμε το θαυμαστό Όνομά Του. Τότε, όχι μόνον θα ψάλουμε, αλλά και θα ζούμε, τη μεγάλη εκείνη εξαγγελία των αγγέλων του Θεού, που για πρώτη φορά ακούστηκε στα λιβάδια της Βηβλεέμ, εκείνη την μοναδική ημέρα της Θείας συγκατάβασης, της γέννησης του Κυρίου μας : «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία». ---

Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα

Ευαγγέλιο «ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ», κεφ. Β/2, εδ. 1 – 20.

1 ΚΑΙ κατά τις ημέρες εκείνες βγήκε διάταγμα από τον Καίσαρα Αύγουστο να απογραφεί ολόκληρη η οικουμένη.

2 Αυτή η απογραφή ήταν η πρώτη που έγινε, όταν στη Συρία ηγεμόνευε ο Κυρήνιος.

3 Και όλοι έρχονταν για να απογράφονται κάθε ένας στη δική του πόλη.

4 Ανέβηκε δε από τη Γαλιλαία και ο Ιωσήφ, από την πόλη Ναζαρέτ, στην Ιουδαία, στην πόλη τού Δαβίδ, που αποκαλείται Βηθλεέμ, (επειδή, αυτός ήταν από την οικογένεια και την πατριά τού Δαβίδ), 5 για να απογραφεί μαζί με τη Μαριάμ, που ήταν αρραβωνιασμένη μ' αυτόν για γυναίκα, η οποία ήταν έγκυος.

6 Και ενώ βρίσκονταν εκεί, συμπληρώθηκαν οι ημέρες για να γεννήσει

7 και γέννησε τον γιο της τον πρωτότοκο, και τον σπαργάνωσε, και τον έβαλε να πλαγιάσει μέσα στη φάτνη επειδή, δεν υπήρχε γι' αυτούς τόπος μέσα στο κατάλυμα.

8 Και κοντά στην ίδια περιοχή υπήρχαν ποιμένες, που διανυχτέρευαν στα χωράφια, και φύλαγαν βάρδιες τής νύχτας στο κοπάδι τους.

9 Και τότε, ένας άγγελος του Κυρίου φάνηκε σ' αυτούς ξαφνικά, και δόξα τού Κυρίου έλαμψε ολόγυρά τους, και φοβήθηκαν με μεγάλον φόβο.

10 Και ο άγγελος είπε σ' αυτούς: Μη φοβάστε επειδή, δέστε, σας φέρνω ένα χαρμόσυνο μήνυμα μεγάλης χαράς, που θα είναι σε ολόκληρο τον λαό

11 επειδή, σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ, γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος.

12 Κι αυτό θα είναι σε σας το σημάδι: Θα βρείτε ένα βρέφος σπαργανωμένο, να κείτεται μέσα στη φάτνη.

13 Και ξαφνικά, μαζί με τον άγγελο, φάνηκε ένα πλήθος ουράνιας στρατιάς, που υμνούσαν τον Θεό, και έλεγαν:

14 Δόξα στον Θεό εν υψίστοις, και επάνω στη γη ειρήνη, σε ανθρώπους ευδοκίας.

15 Και καθώς οι άγγελοι αναχώρησαν απ' αυτούς στον ουρανό, οι άνθρωποι, οι ποιμένες, είπαν αναμεταξύ τους: Ας πάμε, λοιπόν, στη Βηθλεέμ, και ας δούμε αυτόν τον λόγο, αυτό που συνέβηκε, το οποίο ο Κύριος μας φανέρωσε.

16 Και ήρθαν με βιασύνη, και βρήκαν, και τη Μαριάμ και τον Ιωσήφ, και το βρέφος να κείτεται μέσα στη φάτνη.

17 Και καθώς το είδαν, διακήρυξαν τον λόγο, που ειπώθηκε σ' αυτούς για τούτο το παιδί.

18 Και όλοι εκείνοι που άκουσαν για όσα οι ποιμένες μίλησαν σ' αυτούς, θαύμασαν.

19 Η Μαριάμ, όμως, διατηρούσε όλα αυτά τα λόγια, σκεφτόμενη γι' αυτά μέσα στην καρδιά της.

20 Και οι ποιμένες γύρισαν πίσω, δοξάζοντας και υμνώντας τον Θεό, για όλα όσα άκουσαν και είδαν, όπως ειπώθηκαν σ' αυτούς.

         ΣΧΟΛΙΑ :

     Εκατομμύρια άνθρωποι, σε όλο τον κόσμο, ετοιμάζονται να γιορτάσουν και φέτος τα Χριστούγεννα. Πυρετώδεις προετοιμασίες. Πλούσιες διακοσμήσεις, δώρα, ευχές, θα είναι το κυρίαρχο στοιχείο των ημερών. Για πολλούς ανθρώπους πάνω στον κόσμο, τα Χριστούγεννα είναι η πιο χαρούμενη μέρα του χρόνου. Ο κόσμος ετοιμάζεται να γιορτάσει με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Έχει μεριμνήσει για όλα, γιορτές, τραγούδια, δεξιώσεις, οικογενειακές συγκεντρώσεις, πλούσια φαγητά, ποτά, θα υπάρχουν παντού τα πάντα, όμως μέσα από τούτο το εορταστικό κλίμα, θα λείπει ο Χριστός.

         Ναι ο κόσμος ετοιμάζεται να γιορτάσει, για άλλη μια φορά, Χριστούγεννα, χωρίς Χριστό. Μέσα στο σπιτικό οι χαρές και τα γλέντια. Ο Χριστός έξω. Χτυπάει ευγενικά την πόρτα και συνεχίζει να υπόσχεται και σήμερα : «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω εάν τις ακούσει της φωνής μου και ανοίξει την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού». (Αποκάλυψη Γ/3: 20).

       Σχετικά με τον ερχομό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, σε τούτο το σκληρό και αφιλόξενο κόσμο μας, ο Απόστολος Παύλος μας πληροφορεί ότι: «όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, απέστειλε ο Θεός το Γιο Του, που ήρθε μέσω γυναίκας και υποτάχθηκε στο νόμο» (Γαλάτας Δ/4: 4). Μπορεί για τον κόσμο τα Χριστούγεννα να είναι μια μεγάλη γιορτή, όμως για τον πιστό άνθρωπο, για τον «αληθινό προσκυνητή» (Ιωάννης Δ/4: 23), θα πρέπει να είναι μια ημέρα ιδιαίτερα πνευματική, μια ημέρα λατρείας, ευχαριστίας και δοξολογίας, για την πλούσια χάρη του Θεού και τη σωτηρία, που ο Θεός προσφέρει και σήμερα, διά Ιησού Χριστού, σε κάθε άνθρωπο.

     Χωρίς αυτή την πνευματική λατρεία τα Χριστούγεννα γίνονται ένας τύπος, χωρίς καμία ουσία. Γι’ αυτό ας προετοιμάσουμε τις καρδιές μας, για τη μεγάλη γιορτή, την οποία καλούμεθα να γιορτάσουμε πνευματικά. Με το πνεύμα μας και με την αλήθεια της καρδιάς μας, ευχαριστώντας, το Θεό για την «ανεκδιήγητη προσφορά του» (Κορινθίους Β΄ Θ : 15). Να θυμόμαστε πάντοτε ότι για τους πιστούς ανθρώπους, τα Χριστούγεννα δεν είναι μια απλή γιορτή, είναι η λατρεία της γέννησης του Σωτήρα.

     Ας παρακολουθήσουμε τα γεγονότα εκείνων των ημερών, γιατί δεν είναι μόνον για «τω καιρώ εκείνω», αλλά είναι το ίδιο επίκαιρα και για τις μέρες μας. Ο Καίσαρας Αύγουστος (63 π.Χ. έως 14 μ.Χ.), έβγαλε ένα διάταγμα να απογραφεί όλη η οικουμένη. Ολόκληρη δηλαδή η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η απογραφή αυτή ήταν η πρώτη που έγινε, όταν Ρωμαίος έπαρχος της Συρίας ήταν ο Κυρήνιος.

     Η απογραφή του Αυγούστου έφερε τον Ιωσήφ και τη Μαριάμ στη Βηθλεέμ, ακριβώς στον σωστό χρόνο, με σκοπό ο Μεσσίας να γεννηθεί εκεί, για να εκπληρωθεί η συγκεκριμένη προφητεία (Μιχαίας Ε/5: 1), η οποία έλεγε : «Κι εσύ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρή, ώστε να είσαι ανάμεσα στις χιλιάδες τού Ιούδα, από σένα θα εξέλθει σε μένα ένας άνδρας για να είναι ηγούμενος στον Ισραήλ• που οι έξοδοί του είναι εξαρχής, από ημέρες αιώνα».

    Όταν έφθασαν στη Βηβλεέμ ήταν γεμάτη από κόσμο. Η αναζήτηση ενός καταλύματος δεν έφερε αποτέλεσμα. Παντού πληρότητα. Ας φανταστούμε για λίγο τούτη τη σκηνή. Με πολύ ευγένεια ο Πανδοχέας. "Κύριε, θέλω να σε φιλοξενήσω, αλλά δεν έχω τόπο". Διαχρονική τούτη η απάντηση. Πόσες φορές την επαναλάβαμε και εμείς. Ναι Κύριε, θέλω να σε φιλοξενήσω μέσα στη ζωή μου, αλλά δεν έχω τόπο μέσα στην καρδιά μου. Έχω τη δουλειά μου, τη γυναίκα μου, τον άντρα μου, τα παιδιά μου, την ψυχαγωγία μου και δεν μένει τόπος Κύριε μέσα στη ζωή μου, για Σένα. Είμαι πλήρης.

    Τι τραγωδία!! Ο Χριστός ήρθε κοντά σ' αυτόν τον πανδοχέα, χτύπησε την πόρτα του, όμως ένα και μόνον ενδιαφέρον είχε τούτος ο άνθρωπος. Πως θα ωφεληθεί περισσότερο από την περίσταση και πως θα μπορούσε να εισπράξει περισσότερα χρήματα με την ευκαιρία της απογραφής. Δεν είχε τόπο, δεν είχε χρόνο να σκεφθεί, δεν είχε κανένα άλλο ενδιαφέρον, από το να πάνε καλά οι δουλειές του. Ο κόσμος ήταν, είναι και θα είναι γεμάτος από τέτοιους ανθρώπους, που θα έχουν μια υλιστική αντίληψη της ζωής. Δουλειές, συμφέρον, κέρδη, πάρτη, στολίδια, ταξίδια, δένδρα, φωτάκια, διακοπές, εγώ, εμένα, ο εαυτός μου, να περάσω καλά και τίποτα άλλο. 

      Αλήθεια πόσο μακριά είναι το μήνυμα της Βηθλεέμ, από μια τέτοια νοοτροπία. Ρώτησαν, έψαξαν, όμως δεν υπήρχε γι' αυτούς τόπος μέσα στο κατάλυμα. Ο μόνος τόπος που βρέθηκε ήταν ο στάβλος ενός πανδοχείου. Χαρακτηριστική εικόνα τούτη, του πως οι άνθρωποι υποδέχθηκαν το Χριστό. Και ενώ ήταν στο στάβλο η Μαριάμ γέννησε τον γιο της τον πρωτότοκο, τον οποίο σπαργάνωσε και τον απόθεσε απαλά μέσα στη φάτνη. Έτσι ο Θεός επισκέφθηκε τη γη μας, μέσα από το πρόσωπο ενός ανυπεράσπιστου βρέφους και μέσα από τη μιζέρια ενός βρώμικου στάβλου.

  «Στην ίδια εκείνη περιοχή υπήρχαν και μερικοί βοσκοί, που διανυκτέρευαν στην ύπαιθρο και φύλαγαν με βάρδιες το κοπάδι τους» (Λουκάς Β/2: 8). Το μεγαλύτερο μήνυμα, όλων των εποχών, το μήνυμα της γέννησης του Σωτήρα Χριστού, δεν αναγγέλλεται σε κάποιο θρήσκο Λευίτη ή σε κάποιο πολυμορφωμένο θεολόγο ραβίνο ή στον διορισμένο από τους Ρωμαίους κυβερνήτη Ηρώδη, δεν αναγγέλλεται στον Καίσαρα ή σε κάποιον από τους υψηλούς αξιωματούχους. Όχι. Όλοι τούτοι, αυτή τη μεγάλη ώρα κοιμόταν.

    Η αδιαφορία τους, η υπερηφάνεια τους, ο εγωισμός τους, η αυτοπεποίθησή τους και η αυτοδικαίωσή τους, τους είχε τυφλώσει και τους είχε ρίξει σ’ ένα μακάβριο ύπνο. Το μήνυμα αναγγέλλεται σε κάποιους που ήταν ξάγρυπνοι, σε κάποιους απλούς, ταπεινούς, φτωχούς βοσκούς, που βρίσκονται στα υψώματα της Ιουδαίας και φύλαγαν με βάρδιες τα πρόβατα των πλουσίων της εποχής. Γιατί ο Θεός εμπιστεύεται τα «καλά νέα» σ’ αυτούς τους καταφρονημένους βοσκούς; Γιατί ο Θεός αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται στους ταπεινούς; Διότι «ο Κύριος στους υπερήφανους αντιστέκεται, ενώ στους ταπεινούς δίνει χάρη» (Ιακώβου Δ/4: 6). Ο Απόστολος Παύλος στην Α΄ Προς Κορινθίους Επιστολή (Α/1: 26-29), αναφέρει χαρακτηριστικά: «Επειδή, αδελφοί, βλέπετε την πρόσκλησή σας, ότι είστε, κατά σάρκα, όχι πολλοί σοφοί, όχι πολλοί δυνατοί, όχι πολλοί ευγενείς. Αλλά, ο Θεός διάλεξε τα μωρά τού κόσμου, για να καταντροπιάσει τούς σοφούς και τα ασθενή τού κόσμου διάλεξε ο Θεός για να καταντροπιάσει τα ισχυρά και τα αγενή τού κόσμου και τα εξουθενημένα διάλεξε ο Θεός, και εκείνα που θεωρούνται για τίποτε, για να καταργήσει αυτά που θεωρούνται κάτι. Για να μη καυχηθεί καμιά σάρκα μπροστά του».

     Αυτός είναι ο τρόπος που εργάζεται ο Θεός. Για να μην υπάρξει άνθρωπος να καυχηθεί μπροστά Του. Να μην υπάρξει άνθρωπος να πει ότι «εγώ σώθηκα γιατί το άξιζα» ή ότι «εγώ σώθηκα με τις δικές μου δυνάμεις». Όταν ο Θεός διαλέγει ηγέτη για το λαό Του, απευθύνεται σε έναν φυγά δολοφόνο, το Μωυσή που βόσκει πρόβατα στην έρημο. (Έξοδος Γ/3: 4). Όταν επιλέγει βασιλιά, βρίσκει το πιο μικρό βοσκόπουλο της πιο άσημης φυλής, το Δαβίδ. (Α΄ Σαμουήλ Α/1: 16). Όταν επιλέγει μαθητές απευθύνεται σε ψαράδες και αμαρτωλούς τελώνες, σε πόρνες. Γιατί όμως ο Θεός απευθύνεται σε ταπεινούς και καταφρονημένους; Ο Απόστολος Παύλος είναι αποκαλυπτικός. «Έτσι ώστε να μην μπορεί να καυχηθεί κανένας μπροστά στο Θεό. Κι εσείς, χάρη σ’ αυτό ανήκετε στο Χριστό, ο οποίος έγινε η δική μας σοφία, που προέρχεται από το Θεό, κι επίσης η δικαιοσύνη και ο αγιασμός και η απολύτρωσή μας» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 29-30).

     Δεν είναι δυνατόν να μπει μέσα στην καρδιά μας, το μήνυμα των Χριστουγέννων, αν δεν ταπεινωθούμε, αν δεν αναγνωρίσουμε την αναξιότητά μας, την πνευματική μας ανάγκη, την ολοκληρωτική αδυναμία μας. Αν δεν επαναλάβουμε τα λόγια εκείνου του ωραίου ύμνου : «συ Εί ο πλάστης, εγώ πηλός». «Ξαφνικά παρουσιάστηκε σ’ αυτούς ένας άγγελος Κυρίου και δόξα Κυρίου έλαμψε ολόγυρά τους και κυριεύθηκαν από μεγάλο φόβο». Από τη μία φτωχοί βοσκοί, από την άλλη ένδοξος άγγελος και ακολουθεί «φόβος μέγας». Ένα απέραντο δέος που έρχεται να καταβάλει την καρδιά του Χριστιανού. Πάντοτε η καρδιές των απλών, των ταπεινών ανθρώπων, γεμίζουν από δέος, μπροστά στην παρουσία του Θεού. Μπροστά στο απέραντο μεγαλείο. Ο άπειρος, ο αιώνιος, "ο βασιλεύς των ουρανών και ποιητής των όλων", να γίνει ένα μωρό παιδί. Ο παντοδύναμος να λάβει την αδυναμία μας. Μέγα και ανεξερεύνητο το μυστήριο της ενσάρκωσης. Πόσο μεγάλη είναι η σοφία του Θεού, πόσο μεγάλη είναι η αγάπη του για τον άνθρωπο.

       Και είπε προς αυτούς ο άγγελος. «Μη φοβάστε γιατί φέρνω σε σας το καλό άγγελμα μεγάλης χαράς, για όλο το λαό. Ότι σήμερα γεννήθηκε στην πόλη του Δαβίδ Σωτήρας για σας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος». Φόβος είχε καταλάβει τις καρδιές των ποιμένων. Ο άνθρωπος ζούσε μέσα στον παράδεισο, χωρίς να γνωρίζει τι είναι φόβος, χωρίς να φοβάται τίποτα. Για πρώτη φορά μέσα στην ανθρώπινη ιστορία γίνεται αναφορά στο φόβο, όταν ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν. «Και ο Κύριος ο Θεός κάλεσε τον Αδάμ, και του είπε: Πού είσαι; κι εκείνος είπε: Άκουσα τη φωνή σου στον παράδεισο, και φοβήθηκα, επειδή είμαι γυμνός και κρύφτηκα» (Γένεση Γ/3: 9,10). Από τότε μέχρι σήμερα ο άνθρωπος ζει με το φόβο. Φόβος για το σήμερα, φόβος για το αύριο, για το μεθαύριο. Φόβος παντού και πάντοτε. Στις ημέρες μας φοβάται ο ένας για τον άλλον. Την ώρα που η καρδιά των ποιμένων είχε γεμίσει με φόβο, κάτω στα λιβάδια της Βηθλεέμ, ακούστηκε μια ελπιδοφόρα κραυγή: «Μη φοβάστε». Μη φοβάστε, γιατί γεννήθηκε σε σας Σωτήρας, που είναι Χριστός, Κύριος.

      Ναι ψυχή μη φοβάσαι, δεν είσαι μόνη. Είναι κοντά σου ο Σωτήρας, ο Λυτρωτής, ο Κύριος, «ο νικητής του Άδη και του Θανάτου» (Αποκάλυψη Α/1: 18). Είναι κοντά σου ο αδελφός σου (Εβραίους Β/2: 11), ο μεσίτης σου στον ουρανό (Α' Τιμοθέου Β/2: 5), ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός. Το φάρμακο για το φόβο είναι ο Χριστός. Απ' Αυτόν θα λάβουμε θάρρος και δύναμη, γιατί Αυτός πέθανε για τον καθένα μας και πλήρωσε για τις δικές μας αμαρτίες, πάνω στο σταυρό, τις οποίες μας συγχώρησε. (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7).

    Προσπάθησε ο άνθρωπος με δικούς του τρόπους και με δικά του μέσα να διώξει το φόβο. Οι γιατροί πρότειναν καταπραϋντικά. Οι πολιτικοί πρότειναν, ανάκαμψη της οικονομίας (πρωτογενές πλεόνασμα), λέγεται στις ημέρες μας. Κάποιοι πρότειναν την επανάσταση της εργατιάς και κάποιοι άλλοι πρότειναν την εκδίωξη των ξένων. Όλα τούτα τα «φάρμακα», όχι μόνον δεν έδιωξαν τους φόβους μας, αλλά τους επέτειναν μάλλον.

    Το μήνυμα των Χριστουγέννων είναι ότι γεννήθηκε Σωτήρας. Αυτό που εμείς, μέσα στην αδυναμία μας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε, το έκανε ο Θεός. Γεννήθηκε ένας Σωτήρας, που μπορεί να σου δώσει Νέα Ζωή. Αυτός πήρε πάνω Του τις αμαρτίες μας, μας συγχώρησε (Α' Κορινθίους ΙΕ/15: 3). Αυτός μπορεί να μας δυναμώσει, να μας ελευθερώσει από τους φόβους μας, να βάλει σε τάξη τη ζωή μας και να της δώσει σκοπό και νόημα. Πόσο χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Δαβίδ στο ψαλμό ΛΒ/32, εδ. 11  «Χαρείτε για τον Κύριο δίκαιοι, κι ευφρανθείτε κι όλοι εσείς οι άδολοι φωνάξτε από χαρά».

    Ένα στοιχείο που θα πρέπει ιδιαίτερα να επισημανθεί, είναι ότι οι βοσκοί, καθώς άκουσαν το μήνυμα των Χριστουγέννων, ανταποκρίθηκαν σ’ αυτό. Άκουσαν για το Σωτήρα Χριστό που γεννήθηκε και δεν μένουν απαθείς, αλλά τρέχουν για να τον συναντήσουν. Καθοριστική η απόφασή τους: «ας υπάγωμεν έως Βηθλεέμ». Ένας άνθρωπος που ονομαζόταν Βαρτίμαιος, τυφλός, ανήμπορος, στέκεται στην άκρη ενός δρόμου της Ιεριχώ και ζητιανεύει για να εξασφαλίσει τα αναγκαία. Καθώς στέκεται εκεί με το χέρι παρατεταμένο, για να λάβει κάποια βοήθεια από τους περαστικούς, άκουσε από μακριά να γίνεται πολύ θόρυβος. Ρώτησε τι συμβαίνει και του είπαν ότι περνάει ο Χριστός. Καθώς άκουσε ότι περνάει ο Χριστός έβαλε τις φωνές και με όλη τη δύναμη που διέθετε, άρχισε να φωνάζει : «Ιησού Υιέ του Δαβίδ, ελέησόν με». (Μάρκος Ι/10: 46- 48).

     Πόσοι άνθρωποι, άκουσαν και ξανάκουσαν για το Χριστό και τη δωρεάν σωτηρία, που Εκείνος προσφέρει, κατά χάριν, (Εφεσίους Β/2: 8), αλλά δεν έβαλαν τις φωνές να Τον επικαλεστούν μέσα στη ζωή τους, δεν πήραν την καθοριστική απόφαση, να σπεύσουν να Τον συναντήσουν προσωπικά. Άλλωστε αυτή είναι η ουσία, να γνωρίσει ο άνθρωπος προσωπικά το Χριστό. Να μπορεί να πει ο Κύριός ΜΟΥ. Αλίμονο αν άκουγαν μόνον γι’ Αυτόν και έμεναν εκεί. Η γνώση δεν είναι αρκετή. Η γνώση είναι το μέσον για να Τον συναντήσεις. Η ζωή των ποιμένων άλλαξε από την ώρα που προχώρησαν στην πράξη. Δεν καθυστέρησαν, δεν το πολύ συζήτησαν, δεν το μελέτησαν θεολογικά, δεν άρχισαν να επιχειρηματολογούν, αν ο Σωτήρας έπρεπε να γεννηθεί σε μία φάτνη... κλπ. Αντίθετα με όλα αυτά. Σηκώθηκαν, πήγαν, βρήκαν, είδαν και προσκύνησαν το Χριστό. Δεν ξέρουμε τι έγιναν τα πρόβατα. Πάντως θεώρησαν πολύ πιο σημαντικό το Σωτήρα από τα πρόβατα. Αλήθεια πόσες φορές βάλαμε τα πρόβατα στην πρώτη θέση. Πόσες φορές τα «πρόβατα» (η δουλειά, οι φίλοι, οι σχέσεις), μας καθυστέρησαν, μας έκαναν να αναβάλουμε το ταξίδι μας «έως Βηθλεέμ», να αναβάλουμε την προσωπική συνάντηση μαζί Του.

     «Και ιδόντες διακήρυξαν το λόγο τον λαληθέντα προς ατούς περί του παιδίου τούτου». Οι ποιμένες καθώς γνώρισαν το Χριστό, άρχισαν να μιλούν γι’ Αυτόν. Δεν γίνεται να γνωρίσεις το Χριστό και να το κρατήσεις μυστικό. Πλημμυρίζεις από χαρά, για πρώτη φορά αρχίζεις να νοιάζεσαι και για τους άλλους. Τούτο το γεγονός δεν κρατιέται μυστικό. Ας θυμηθούμε τη Σαμαρείτισσα στο πηγάδι του Ιακώβ, άφησε τη στάμνα και το νερό και έτρεξε να αναγγείλει στους συγχωριανούς της τα νέα για το Μεσσία (Ιωάννης Δ/4: 4 - 30).

    Ο Απόστολος Παύλος ολοκληρώνει το νόημα των Χριστουγέννων με το εξής εδάφιο. «Όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, απέστειλε ο Θεός το Γιο του, που ήρθε μέσω γυναίκας και υποτάχθηκε στο νόμο, με σκοπό να εξαγοράσει εκείνους που βρίσκονταν κάτω από την κυριαρχία του νόμου, ώστε να αποκτήσουμε την υιοθεσία» (Γαλάτας Δ/4: 4,5).

     Χριστούγεννα είναι: «ας υπάγωμεν (πνευματικά) έως Βηθλεέμ». Εκεί θα Τον συναντήσουμε. Θα συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες μας, θα πάρει τις θλίψεις μας, τους φόβους μας και θα μας χαρίσει αιώνια ζωή (Ιωάννης Γ/3: 15).

    Αυτή είναι η πραγματική λατρεία των Χριστουγέννων για όσους Τον γνώρισαν. Για τον κόσμο γύρω μας, που συνεχίζει να Τον αγνοεί, μέσα στην καθημερινή του ζωή, τα Χριστούγεννα δεν είναι λατρεία, είναι μια ωραία γιορτή.

     Είναι στο δικό σου το χέρι να επιλέξεις, τούτα τα Χριστούγεννα, θα τα γιορτάσεις, όπως ο κόσμος γύρω μας, με μουσικές, φαγητά, εκδηλώσεις, φωτάκια και άλλα ανθρώπινα τεχνάσματα ή θα τα γιορτάσεις λατρεύοντας και δοξολογώντας το Θεό, «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23), όπως ακριβώς ζητάει ο Κύριος, ψάλλοντας μέσα από την καρδιά σου: «Χριστέ εν Σοι απέκτησα ειρήνην και χαράν και φέρω εις τα στήθη μου καρδίαν καθαράν», ευχαριστώντας Αυτόν για την «ανεκδιήγητη προσφορά Του» (Β'  Κορινθίους Θ/9: 15), που είναι ο Υιός Του ο Μονογενής, τον οποίον έδωσε ο Θεός από αγάπη, «ίνα μη απωλεστεί, πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή» (Ιωάννης Γ/3: 16).

     Με τις σκέψεις αυτές ας σταθούμε με απλότητα, με πίστη, με ειλικρινή καρδιά και ας βαδίσουμε ταπεινά, νοερά, προς την φάτνη. Ας υπάγωμεν έως Βηβλεέμ…..

 

 

 

ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ.

 

1. Δεν ήλθον δια να καλέσω δικαίους, αλλ’ αμαρτωλούς εις μετάνοιαν. (Ματθαίος 9:13).

2. Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να απολέσει ψυχάς ανθρώπων, αλλά να σώσει. (Λουκάς 9 : 56).

3. Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήσει και να σώσει το απολωλός. (Λουκάς 19 : 10).

4. Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν Αυτού εις τον κόσμος, δια να κρίνει τον κόσμον, αλλά δια να σωθεί ο κόσμος δι’ Αυτού. (Ιωάννης 3 : 17).

5. Διότι δεν ήλθον δια να κρίνω τον κόσμον, αλλά δια να σώσω τον κόσμον. (Ιωάννης 12 : 47).

6. Αλλ’ ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα, έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών. (Ρωμαίους 5 : 8).

7. Ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον δια να σώσει τους αμαρτωλούς. (Α΄ Τιμοθέου 1 : 15).

8. Τώρα δε άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθει, δια να αθετήσει την αμαρτίαν δια της θυσίας Εαυτού. (Εβραίους 9 : 26).

9. Και εξεύρετε ότι Εκείνος εφανερώθει, δια να σηκώσει τα αμαρτίας ημών. (Α΄ Ιωάννου 3 : 5).

10. Όστις τας αμαρτίας ημών Αυτός εβάστασεν εν τω σώματι Αυτού επί του ξύλου, δια να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη, αποθανόντες κατά τας αμαρτίας. (Α΄ Πέτρου 2 : 24).

11. Αλλ’ Αυτός ετραυματίσθει δια τα παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθει δια τας ανομίας ημών, η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ’ Αυτόν και δια των πληγών Αυτού ημείς ιάθημεν. (Ησαΐας 50 : 5).

12. Καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθεί, αλλά δια να υπηρετήσει και να δώσει την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών. (Ματθαίος 20 : 28).

"κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ. ΙΕ (15), εδ. 8-10. Η ΧΑΜΕΝΗ ΔΡΑΧΜΗ

  Η ΧΑΜΕΝΗ ΔΡΑΧΜΗ.

 Ευαγγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ.  ΙΕ/15,  εδ.  8-10.

8 Ή, ποια γυναίκα, έχοντας δέκα δραχμές, αν χάσει μία δραχμή, δεν ανάβει ένα λυχνάρι, και σκουπίζει το σπίτι, και την αναζητάει με επιμέλεια, μέχρις ότου τη βρει;
9 Και αφού τη βρει, συγκαλεί τις φίλες και τις γειτόνισσες, λέγοντας: Χαρείτε μαζί μου, επειδή βρήκα τη δραχμή που έχασα.
10 Σας λέω, κατά τον ίδιο τρόπο γίνεται χαρά μπροστά στους αγγέλους τού Θεού για έναν αμαρτωλό που μετανοεί.

             ΣΧΟΛΙΑ :

       Απλή και γνωστή η ιστορία τούτη. Μια χήρα είχε 10 δρχ. (ευκαιρία να θυμηθούμε και τις δραχμές). Ίσως τα χρήματα να είναι λίγα, όμως γι’ αυτήν ήταν πολύτιμα και τα είχε ανάγκη. Μια άλλη χήρα είχε μόνο δύο λεπτά, όμως ο Κύριος διέκρινε μεγάλη αξία σ’ αυτά τα ελάχιστα χρήματα.  Αυτή ήταν όλη η περιουσία της και με προθυμία την προσέφερε για το έργο του Θεού. Ο Κύριος που πάντα έχει τον τελευταίο λόγο είπε συγκλονιστικά λόγια για τούτη τη φτωχή χήρα.

43 Και προσκαλέσας τους μαθητάς αυτού, λέγει προς αυτούς Αληθώς σας λέγω ότι η χήρα αύτη η πτωχή έβαλε περισσότερον πάντων, όσοι έβαλον εις το γαζοφυλάκιον

44 διότι πάντες εκ του περισσεύοντος εις αυτούς έβαλον αύτη όμως εκ του υστερήματος αυτής έβαλε πάντα όσα είχεν, όλην την περιουσίαν αυτής (Μάρκος ΙΒ/12: 43, 44).

       Δε μετράει ο Θεός με το ίδιο μέτρο που μετράει ο άνθρωπος. Ήταν πολύτιμες τούτες οι 10 δρχ, όπως πολύτιμος είναι και ο άνθρωπος στα χέρια του Θεού. Όμως τη μια από αυτές τις δραχμές την έχασε. Κάπου κύλησε και έτσι ξαφνικά και αναπάντεχα χάθηκε από τα χέρια της. Χάθηκε μέσα στη σκόνη, μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια τούτης της ζωής. Σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι παρουσιάστηκε ο εχθρός «ως άγγελος φωτός» (Β’ Κορινθίους ΙΑ/11: 14), για να της ψιθυρίσει. "Μη φας από τον καρπό που λέγεται Ιησούς Χριστούς. Εσύ είσαι νέος, έχεις όνειρα, θα σου γίνει εμπόδιο ο Χριστός, οι άλλοι δεν θα σε αναγνωρίζουν, θα έχεις προβλήματα". Στα αυτιά ενός νέου ψιθύριζε δεν ξέρουμε πόσες φορές και για πόσο διάστημα: "φύγε από το σπίτι του Πατέρα, φύγε μακριά, ζήσε μόνος, ελεύθερος". Και ο νέος έφυγε και ο Πατέρας έχασε τη μοναδική αξία, που ήταν το παιδί του (Λουκάς ΙΕ/15: 11-32). 

       Αυτή είναι η ανθρώπινη ζωή, χαμένη, σκοτισμένη, παραμορφωμένη, μακριά από το Θεό, μέσα στα γουρούνια και τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας. Αυτός είναι ο άνθρωπος μακριά από το Θεό. Μπορεί καθημερινά να ακούμε στις τηλεοράσεις και να διαβάζουμε στις εφημερίδες ότι σήμερα σκοτώθηκαν τόσοι στην Παλαιστίνη, στη Συρία, στην Αίγυπτο, ότι εξερράγη βόμβα στο Ιράκ και σκοτώθηκαν τόσα άτομα. Ακούμε συχνά ότι έγιναν εχθροπραξίες στον ένα ή στον άλλο τόπο και σκοτώθηκαν εκατοντάδες, τραυματίστηκαν πολλοί, χιλιάδες πέθαναν στις Φιλιππίνες από τον τυφώνα και ότι συνεχίζουν να πεθαίνουν από την πείνα και το μολυσμένο νερό.

     Μπορεί στις ημέρες που ζούμε, στις οποίες υποτίθεται ότι κορυφώνεται ο ανθρώπινος πολιτισμός, ο άνθρωπος, η ανθρώπινη προσωπικότητα να έχει τελείως υποβαθμιστεί, να έχει τελείως εξευτελιστεί στα τυφλά μάτια των ανθρώπων, όμως για το Θεό της αγάπης, (Α’ Ιωάννου Δ/4: 16), ο άνθρωπος είναι μια μεγάλη, μοναδική, αξία. Είναι πλασμένος από τα χέρια Του. Ο Δαβίδ στον ψαλμό ΡΙΘ/119, εδ. 73, αναφέρει: «Αι χείρες σου με έκαμαν και με έπλασαν συνέτισόν με και θέλω μάθει τα προστάγματά σου». Είναι πλασμένος «κατ’ εικόναν Θεού» ο άνθρωπος (Γένεση Α/1: 27). Στέκεται όρθιος, κοιτάζει μπροστά και ψηλά και μέσα στην ελεύθερη σκέψη και βούληση, που ο Θεός του έχει δώσει, δέχεται ή απορρίπτει Τον πλάστη και δημιουργό του.

    Στην παραβολή που διαβάσαμε ο Λόγος του Θεού αναφέρεται στη μία, τη μοναδική αξία που υπάρχει σε τούτη τη ζωή και λέγεται άνθρωπος, που λέγεται ανθρώπινη ψυχή. Ο Ιησούς Χριστός θεωρεί ότι η ανθρώπινη ψυχή έχει τόσο μεγάλη αξία που υποβάλει στους ακροατές Του το ερώτημα: "τι ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί; ή τι θέλει δώσει άνθρωπος εις ανταλλαγήν της ψυχής αυτού;" (Ματθαίος ΙΣ/16: 26). Για το Θεό η ανθρώπινη ψυχή είναι μία απόλυτη μοναδική αξία που δε μπορεί τίποτα να την υποκαταστήσει. Ο "Εκκλησιαστής", παρατηρώντας την ανθρώπινη φευγαλέα ζωή, διακηρύττει: "Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης" (Εκκλησιαστής Α/1: 2). Όλος ο κόσμος με τα πλούτη του με τα θέλγητρά του, δεν μπορεί να αναπληρώσει την απώλεια μιας χαμένης ψυχής. Ούτε και μπορεί ο άνθρωπος να δώσει κάποιο αντάλλαγμα, ώστε να σώσει την ψυχή του. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της παραβολής της "χαμένης δραχμής". Πολλοί σε τούτο τον κόσμο απέκτησαν πολλά, όμως τα πράγματα τούτης της ζωής είναι εφήμερα και δεν έχουν καμία αξία. Μόνον η ανθρώπινη ψυχή είναι πολύτιμη, γιατί είναι άφθαρτη και θα ζει στην αιωνιότητα.
     Αν και χαμένη η ψυχή, δε χάνει την αξία της στην καρδιά του Θεού. Είναι μοναδική και ο Θεός την αναζητάει μέχρι να τη βρει και να τη σώσει. Ο λόγος του Θεού διακηρύττει ότι "ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήσει και να σώσει το απολωλός" (Λουκάς ΙΘ/19: 10). Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, ενσαρκώθηκε, έγινε άνθρωπος, πέρασε μέσα από τα μονοπάτια της ζωής μας, στάθηκε δίπλα μας "ευεργετών και θεραπεύων". Ήρθε, για να ψάξει να βρει τη χαμένη εξαιτίας της αμαρτίας, ανθρώπινη αξία. Γι΄ αυτή την αξία θυσιάστηκε ο Χριστός. Για τη σωτηρία της ανθρώπινης ψυχής ο Χριστός έδωσε τον εαυτόν Του στο σταυρό. "ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθεί, αλλά δια να υπηρετήσει και να δώσει την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών. Με τη θυσία Του πλήρωσε το χρέος της ψυχής προς το Θεό, εξαιτίας της αμαρτίας" (Μάρκος Ι/10: 45).
    Ένα ερώτημα κάνει ο πολύπαθος "Ιώβ", μέσα στην έκπληξή του καθώς παρατηρεί το συνεχές ενδιαφέρον του Θεού για τον άνθρωπο. «Κύριε, τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να μεγαλύνεις αυτόν και βάλλεις τον νού σου επ’ αυτόν, και επισκέπτεσαι αυτόν κατά πάσαν πρωϊαν, και δοκιμάζεις αυτόν κατά πάσαν στιγμήν;» (Ιώβ Ζ/7: 17,18). Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ο ψαλμωδός αναφέρει: «Τι είναι ο άνθρωπος , ώστε να ενθυμήσαι αυτόν, ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτεσαι αυτόν;» (Ψαλμός Η/8: 4). Και στον ψαλμό ΡΜΔ,/144, εδάφ. 3 «Κύριε τι είναι ο άνθρωπος, και γνωρίζεις αυτόν ή ο υιός του ανθρώπου και συλλογίζεσαι αυτόν;».

      Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι η εξής: Ο άνθρωπος μπορεί για τους ανθρώπους να μην έχει καμία αξία, όμως ο Θεός της αγάπης και του ελέους διακρίνει μέσα σ’ αυτόν έναν θησαυρό, μια σπάνια, μια μοναδική αξία, κάτι τόσο πολύτιμο, που τον κάνει να ασχοληθεί αποκλειστικά ο ίδιος μαζί του. Ο χαμένος άνθρωπος για το Θεό είναι μια μεγάλη, μοναδική αξία. Γιατί;; Γιατί είναι δημιούργημα του Θεού ο άνθρωπος. Είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα Θεού» με σκοπό να φθάσει, μέσα από την υπακοή στο Θεό, στην τελειότητα και να γίνει και «καθ’ ομοίωσιν». (Γένεση Α/1: 26). Μπορεί στις ημέρες μας κάθε αξία συνεχώς να υποτιμάται, μπορεί ο άνθρωπος, ο οποίος "αποβλέπει στο φαινόμενο" (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7), να βλέπει μια ψυχή και να λέει: "Α! πόρνη αυτή, αμαρτωλός τούτος, εγκληματίας ο άλλος, ναρκομανής, χαρτοπαίκτης…" Δεν είναι όμως αυτός ο άνθρωπος, εκεί κατέληξε, επειδή απομακρύνθηκε από το Θεό και βρέθηκε μέσα στο βούρκο της αμαρτίας και της αποστασίας.

      Ο άνθρωπος μακριά από το Θεό είναι μια χαμένη αξία. Μια τέτοια ψυχή, μια τέτοια χαμένη αξία βλέπει από μακριά ο Κύριος, καθώς πλησιάζει στη χώρα των Γαδαρινών. Ας δούμε κάποια χαρακτηριστικά τούτου του ανθρώπου, όπως μας τα περιγράφει ο Απ. Μάρκος στο κεφ. Ε/5: 1–19, του ευαγγελίου του.

2 Και καθώς βγήκε από το πλοίο, τον συνάντησε αμέσως ένας άνθρωπος από μέσα από τα μνήματα, που είχε ακάθαρτο πνεύμα,

3 αυτός είχε την κατοικία του μέσα στα μνήματα, και κανένας δεν μπορούσε να τον δέσει ούτε με αλυσίδες

4 επειδή, πολλές φορές είχε δεθεί με ποδόδεσμα και με αλυσίδες, αλλ' αυτός είχε σπάσει τις αλυσίδες, και είχε συντρίψει τα ποδόδεσμα και κανένας δεν μπορούσε να τον δαμάσει

5 και βρισκόταν πάντοτε, ημέρα και νύχτα, στα βουνά και στα μνήματα, κράζοντας και κατακόβοντας τον εαυτό του με πέτρες.

    Τούτη τη δυστυχισμένη ψυχή ο Κύριος δεν την απορρίπτει, δεν αλλάζει δρόμο, όπως έκαναν ο Ιερέας και ο Λευίτης στην γνωστή παραβολή του "Καλού Σαμαρείτη" (Λουκάς Ι/10: 31,32), αντίθετα σπεύδει να τη συναντήσει. Ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει ότι είχε πνεύμα ακάθαρτον, το όνομά του ήταν «Λεγεών», (μια Λεγεώνα δαιμονίων τον είχε καταλάβει) κατοικούσε μέσα στα μνημεία, έκοβε τις αλυσίδες, απειλούσε τους πάντες.

     Ήταν μια αξία μηδενική για τους ανθρώπους. Ο Κύριος τη συναντά, τη σηκώνει, την καθαρίζει και σε λίγο συμβαίνει ένα μεγάλο θαύμα. «Και θεωρούσι τον δαιμονισμένον όστις είχε τον λεγεώνα, καθήμενον, και ενδεδυμένον και σωφρονούντα» (Μαρκος Ε/5: 1-15). Δίκαια φοβήθηκαν οι κάτοικοι, καθώς τον είδαν να κάθεται, να είναι ντυμένος και να είναι σώφρων κοντά στον Ιησού. Είδαν με τα ίδια τους τα μάτια, μια χαμένη αξία να ξαναβρίσκει την πραγματική της αξία της και να αποκαθίσταται. Μπορεί να είναι μια χαμένη αξία ο άνθρωπος για τους ανθρώπους, αλλά όχι μια ξεχασμένη, για το Θεό.

    Ο Θεός τη θυμάται, έχει σκύψει πάνω της την αναζητά και για το σκοπό αυτό έρχεται και «ανάπτει λύχνον» (Λουκάς ΙΕ/15: 8). Είναι το αιώνιο, το άσβεστο φως του Ευαγγελίου, το οποίο έμεινε αναμμένο ανάμεσα στους αιώνες, παρά τη λυσσώδη αντίδραση Βασιλέων, στρατιών, «σοφών του αιώνος τούτου», Αυτοκρατόρων και Αυτοκρατοριών. Αυτοί σήμερα δεν υπάρχουν, όμως ο Λόγος του Θεού, το Ευαγγέλιο της σωτηρίας του Θεού, κάθε μέρα και κάθε ώρα κατακτά νέες καρδιές, μέχρι που να κηρυχθεί σε ολόκληρη την οικουμένη, για μαρτυρία σε όλα τα έθνη και τότε θα έρθει το τέλος. (Ματθαίος ΚΔ/24: 14).

    Έρχεται το φως του Ευαγγελίου και σαρώνει τα διάφορα εμπόδια, που φράζουν το δρόμο, για να φθάσει στη χαμένη αξία και τα οποία είναι: "πεποιθήσεις, αντιλήψεις, παραδόσεις, ανθρώπινες κενές θεωρίες, προσωπικά δράματα κ.α." που αποτελούν τη σκόνη που σκεπάζει την ψυχή και φράζει το δρόμο στο φως, για να μη φτάσει κοντά της. Όμως ο Κύριος ψάχνει και, αφού ψάξει επιμελώς, βρίσκει «το χαμένο πρόβατο», βρίσκει τη χαμένη ψυχή, βρίσκει τη χαμένη αξία, βρίσκει τον άνθρωπο που έφυγε από κοντά Του εξαιτίας της αμαρτίας. Χωρίς να χάσει χρόνο, σκύβει μέσα στη "λάσπη", πιάνει αυτήν τη χαμένη αξία, τη σηκώνει, την καθαρίζει, από κάθε τι που την έχει παραμορφώσει και την αποκαθιστά στην πραγματική της αξία. Την ντύνει με την στολή την «πρώτη», της φορά δακτυλίδιον, σφάζει το μόσχο το σιτευτό, και δίνει το πρόσταγμα για να αρχίσει μια μεγάλη χαρά στον ουρανό. «Ούτω σας λέγω, χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού δια έναν αμαρτωλό μετανοούντα». (Λουκάς ΙΕ/15: 10).

     Μονάχα στα χέρια του Θεού ο άνθρωπος έχει αξία και εκεί μόνον βρίσκει τον προορισμό του. Ένας νέος που ήταν Ναζηραίος (προορισμένος από το Θεό) (Κριταί ΙΓ/13: 7) και που το όνομά του ήταν Σαμψών, ο Θεός τον είχε δημιουργήσει μια πραγματικά μεγάλη αξία. Για τον καθένα ο Θεός έχει το ίδιο μεγάλα σχέδια, όμως ο νέος τούτος δεν το κατάλαβε. Μέσα στη ζωή του δεν έπιασε τα μηνύματα του Θεού, δεν ανταποκρίθηκε στις προσκλήσεις Του. Αγνόησε το Θεό και το θέλημά Του. Έζησε σύμφωνα με τις εντολές της απατηλής και διεφθαρμένης καρδιά του (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9). Έσπειρε "ανέμους" στη ζωή του και όταν ήρθε ο καιρός του θερισμού, θέρισε "θύελλες".

    Μια εικόνα να φανταστεί κανείς φτάνει. Το γίγαντα Σαμψών, ο οποίος με μία σιαγόνα όνου φόνευσε 1.000 άνδρες (Κριταί ΙΕ/15: 15) και χωρίς να κρατάει κάτι στα χέρια του νίκησε ένα λιοντάρι  και μια αρκούδα (Κριταί ΙΔ/14: 5,6), αυτόν το γίγαντα, να τον οδηγεί γύρω από έναν μύλο των Φιλισταίων, τυφλό και αλυσοδεμένο, παντελώς αδύναμο, ένα παιδάριο. (Κριταί ΙΣ/16: 26). Πόσο πολύ μπορεί να αποδυναμώσει τον άνθρωπο η αμαρτία και η άρνησή του να συμμορφωθεί με το θέλημα του Θεού! Πόσο χαμηλά μπορεί η αμαρτία να φέρει τον άνθρωπο!

     Μεγάλα πράγματα του είχε υποσχεθεί ο εχθρός της ψυχής, αλλά ήταν όλα ψέματα. Το όπλο του εχθρού είναι το ψέμα, άλλωστε ο Λόγος του Θεού χαρακτηρίζει το διάβολο ως τον "πατέρα του ψεύδους" (Ιωάννης Η/8: 44). Κάθε ενέργεια έχει ένα και μόνο σκοπό, να παραπλανήσει και να αποπλανήσει τον άνθρωπο. Το αποτέλεσμα για το γίγαντα Σαμψών: Γυμνός, τυφλός, αλυσοδεμένος, έρμαιο στα χέρια ενός μικρού παιδιού, έρμαιο στη χλεύη των εχθρών του Θεού. Αλήθεια πόσο πολύ μπορεί να υποτιμηθεί μια αξία μακριά από το Θεό! Μπορεί να χάσει και το 100% της αξίας; Ναι μπορεί να τα χάσει όλα.

     Σ’ αυτή την παραβολή υπάρχει κάτι το ξεχωριστό, υπάρχει μία ιδιαιτερότητα. Να χαθεί κανείς γιατί αποφάσισε να φύγει «εις χώραν μακράν», το καταλαβαίνουμε. Να μην λάβει σωτηρία εκείνος που επέλεξε να ζήσει μέσα στην αμαρτία και αυτό είναι αντιληπτό, όμως να χαθεί κανείς μέσα στο σπίτι του, μέσα στην εκκλησία, αυτό δεν μπορεί να γίνει κατανοητό. Αυτό αποτελεί την έσχατη ανθρώπινη τραγωδία.

    Αυτό ακριβώς είναι το στοιχείο που κάνει ιδιαίτερα δραματική τούτη την παραβολή του Ιησού Χριστού, ότι αυτή η δραχμή, αυτή η μεγάλη αξία, χάθηκε μέσα στο σπίτι μας. Γίνεται αυτό; Να χαθεί κανείς μέσα στο σπίτι του; Ναι, γίνεται και τούτο είναι  το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Δε χάθηκε στα βουνά και στα λαγκάδια, όπου χάθηκε το πρόβατο, (Λουκάς ΙΕ/15: 6), αλλά μέσα στο πιστό, το χριστιανικό σπίτι. Τι τραγωδία!!! Μια ψυχή να έχει γεννηθεί μέσα στην Εκκλησία, να έχει ακούσει για την Αγάπη του Θεού, για την αιώνια πρόσκληση του Ιησού Χριστού, «ελάτε σε Μένα όλοι οι κουρασμένοι και φορτωμένοι, και Εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28), να έχει δει τις επεμβάσεις του Θεού μέσα στη ζωή του και μέσα στην οικογένειά του και να χαθεί; Εδώ μιλάμε για ένα δράμα, που κανένας δεν μπορεί να το περιγράψει.

    Τούτη η παραβολή, ακριβώς επειδή αφορά το σπίτι μας κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο, αφορά όλους μας. Μας στερεί από τη μεγάλη χαρά να βρεθούμε οικογένειες ολοκληρωμένες στο μεγάλο εκείνο τραπέζι της χαράς του ουρανού (Λουκάς ΚΒ/22: 30). Πόσα τέτοια δράματα δεν υπάρχουν μέσα σε χριστιανικές οικογένειες! Τα σύννεφα πυκνώνουν, τα σημεία των καιρών βοούν, η θύελλα πλησιάζει και τα παιδιά μας, οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, μπροστά στην "πρόσκληση" του Θεού μένουν αδιάφορα, μένουν έξω από την κιβωτό της σωτηρίας, που λέγεται Ιησούς Χριστός.

     Ω πόσο κοντά είναι στην αιώνια απώλεια! Ο Κύριος να κάνει Έλεος, να τους αποκαλύψει από πού έπεσαν, που βρίσκονται, σε τι ολισθηρό δρόμο βαδίζουν και ας αναλογιζόμαστε τη μεγάλη ευθύνη που έχουμε απέναντί τους και το πώς πρέπει να σταθούμε κοντά τους, με ειλικρινή προσευχή, ως «φώτα αναμμένα», για να δουν τη ζωή μας και να πάρουν τη μεγάλη απόφαση μέσα στη ζωή τους, απόφαση αιώνια, απόφαση ζωής ή θανάτου.

     Ας σταθούμε δίπλα τους, για να τους θυμίζουμε εκείνο το οποίο και ο Απ. Παύλος θυμίζει στον Τιμόθεο. «Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος, ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον διά να σώση τους αμαρτωλούς, εκ των οποίων πρώτος είμαι εγώ» (Α’ Τιμοθέου Α/1: 15). Τους δέχεται όπως είναι βρώμικοι, ρακένδυτοι, υποβαθμισμένοι και υποτιμημένοι, για να τους αποκαταστήσει, για να τους κάνει, όπως θέλει Αυτός, «σύμμορφους με την εικόνα του Υιού Αυτού» (Ρωμαίους Η/8: 29).

    Ο Κύριος να κάνει Έλεος σε μας και τις οικογένειές μας, να βρει, να σηκώσει και να αποκαταστήσει κάθε "χαμένη αξία" μέσα στο σπιτικό μας και να της δώσει την αρχική της αξία. Θα είναι μεγάλη η χαρά για μας και θα είναι ακόμη μεγαλύτερη η χαρά ενώπιον των Αγγέλων για έναν αμαρτωλό που μετανοεί και δέχεται τον Ιησού Χριστό σωτήρα του. "Ούτω, σας λέγω, χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού διά ένα αμαρτωλόν μετανοούντα" (Λουκάς ΙΕ/15: 10). Είθε ---

ΙΩΝΑΣ. Η ευλογία της υπακοής, οι συνέπειες της παρακοής.

           "προφήτης ΙΩΝΑΣ".  

  

             "Η ευλογία της υπακοής, οι συνέπειες της παρακοής".

          Η Νινευή ήταν η πρωτεύουσα της Ασσυρίας, η οποία έλαβε τ' όνομά της από τον Ασσούρ, γιο του Σημ (Γένεση Ι/10: 11 & Ι/10: 22) και βρισκόταν κοντά στη σημερινή πόλη Μοσούλη.  Η πόλη από άκρου εις άκρον ήταν 45 χιλιόμετρα περίπου και για να τη διαβεί κάποιος ήθελες τρεις μέρες (Ιωνάς Γ/3: 3).

         Η Αυτοκρατορία της Ασσυρίας, που διήρκεσε από το 900 – 650 π.Χ,  υπήρξε μια υπερδύναμη της εποχής με μεγάλη επιρροή στο χώρο της Μέσης Ανατολής. Όλοι οι λαοί ήταν τρομαγμένοι από την τεράστια πολεμική μηχανή και πολλές χώρες είχαν υποταχθεί, ενώ πολλές άλλες ζούσαν με το μόνιμο φόβο της κατάκτησής τους. Ένα από τα κράτη που ζούσαν με το φόβο αυτό ήταν και το Ισραήλ. Ο Ιωνάς σαν Εβραίος  και  καλός πατριώτης φοβόταν κι αυτός και μισούσε τους Ασσύριους.

       Το βιβλίο που αναφέρεται στην ιστορία του Προφήτη Ιωνά είναι ένα πολύτιμο βιβλίο, καθώς δείχνει καθαρά δύο πράγματα:

1/ Τον αγώνα του ανθρώπου να ξεφύγει από το Θεό.

2/ Τον αγώνα του Θεού και τους τρόπους, για να φέρει τον άνθρωπο κοντά Του με σκοπό να τον σώσει αιώνια (Α΄ Ιωάννου Β/2: 25).

        Η υπόθεση του βιβλίου αμφισβητήθηκε από πολλούς και είχε χαρακτηριστεί ως παραβολή, ως μυθιστόρημα, ως μύθευμα. Είναι πράγματι δύσκολο η ανθρώπινη λογική να καταλάβει πως ένα κήτος κατάπιε έναν άνθρωπο και τον ξέβρασε στη στεριά, αλλά και πώς μια κολοκυθιά μεγάλωσε τόσο γρήγορα (Ιωνάς Δ/4: 6-7) και πολλά άλλα που αναφέρονται.     

      Όλες αυτές τις αμφιβολίες και αμφισβητήσεις ήρθε και τις διέλυσε ο Ιησούς Χριστός δείχνοντας έτσι ότι το βιβλίο του Ιωνά είναι αυθεντικό. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει σχετικά: Πήγαν κάποιοι από τους γραμματείς και τους Φαρισαίους και Του είπαν: "Διδάσκαλε, καλά είναι αυτά που μας λες, όμως θέλουμε να δούμε από σένα ένα σημείο". Και τότε ο Κύριος τους απάντησε : «Γενεά πονηρή και μοιχαλίδα, ζητάει σημείο, αλλά σημείο δεν θα της δοθεί, παρά μονάχα το σημείο του Προφήτη Ιωνά. Επειδή όπως ο Ιωνάς ήταν στην κοιλιά του κήτους τρεις ημέρες και τρεις νύχτες, έτσι θα είναι και ο Υιός του ανθρώπου στην καρδιά της γης, τρεις ημέρες και τρεις νύχτες. Άνδρες Νινευίτες θα αναστηθούν στην κρίση μαζί με αυτή τη γενεά και θα την κατακρίνουν, επειδή μετανόησαν στο κήρυγμα του Ιωνά και δέστε, εδώ είναι κάτι περισσότερο από τον Ιωνά» (Ματθαίος ΙΒ/12: 38-41). Συνεπώς ο Χριστός επιβεβαιώνει κατά τον καλύτερο τρόπο ότι η ιστορία του Ιωνά είναι μια αληθινή ιστορία, η οποία προεικόνιζε την τριήμερη ταφή και ανάστασή Του από τους νεκρούς.

       Για τον Ιωνά έχουμε μια ακόμα αναφορά στην Παλαιά Διαθήκη (βιβλίο "Β΄ Βασιλέων", ΙΔ/14: 25). Από τα στοιχεία αυτά μαθαίνουμε ότι ο Ιωνάς έζησε και διακόνησε ως προφήτης ανάμεσα στα έτη 800 έως 750 π.Χ. όταν βασιλιάς στο βόρειο βασίλειο του Ισραήλ ήταν ο Ιεροβοάμ Β'.

       Διαβάζουμε στο Λόγο του Θεού. Και έγινε λόγος του Κυρίου στον Ιωνά, και του είπε : «Σήκω και πήγαινε στη Νινευή, τη μεγάλη πόλη, και κήρυξε εναντίον της, επειδή η ασέβειά τους ανέβηκε μπροστά μου».

      Και ο Ιωνάς, ο οποίος ήταν άνθρωπος πιστός, Προφήτης του Θεού, αντί να σηκωθεί και με χαρά να εκτελέσει το θέλημα του Θεού, την αποστολή, την οποία του ανέθεσε ο Θεός, τον βλέπουμε να παρακούει το θέλημα του Θεού και αντί να πάει στη Νινευή, που ήταν η εντολή του Θεού, να κατεβαίνει στο λιμάνι της Ιόππης και εκεί να προσπαθεί να βρει ένα καράβι για να φύγει, όσο πιο μακριά γίνεται από τη χώρα του Ισραήλ και βεβαίως να φύγει και από το Θεό του Ισραήλ. Τρέχει, ρωτάει δεξιά – αριστερά στην προκυμαία και σε λίγο βρίσκει ένα καράβι που θα πήγαινε στην πόλη Θαρσείς της Ισπανίας.

    Ας είμαστε προσεκτικοί, όταν βρισκόμαστε στην "προκυμαία" κάποιου προβλήματος, μην βιαστούμε να μπαρκάρουμε στο πρώτο "καράβι" που υπόσχεται ότι θα μας οδηγήσει μακριά από το πρόβλημά μας. Είναι γεγονός ότι πολλά καράβια θα συναντήσουμε, σε κάθε λιμάνι και σε κάθε σταθμό της ζωής μας, όμως θα πρέπει να προσέξουμε ποιο θα πάρουμε και σε ποιο θα επιβιβαστούμε, γιατί κάποια απ’ αυτά έχουν ναυλωθεί από τον εχθρό μ' έναν και μόνο σκοπό, να μας παρασύρουν και να μας οδηγήσουν έξω και μακριά από το θέλημα του Θεού.

      Ο Ιωνάς συνεχίζοντας την «τρελή του πορεία» όπως θα λέγαμε, αφού πλήρωσε τα ναύλα, επιβιβάστηκε σ’ αυτό το καράβι. Ας έχουμε πάντοτε υπόψη μας ότι στο πλοίο της παρακοής το παιδί του Θεού θα πληρώσει πολύ ακριβά ναύλα. Θα υπάρξουν πολύ βαριές επιπτώσεις μέσα στη ζωή του. Επιβιβάζεται λοιπόν και μετά από λίγο το πλοίο ξεκίνησε για τον προορισμό του. Α! ωραία, θα έλεγε ο Ιωνάς, επί τέλους φεύγω μακριά, ευκαιρία να γνωρίσω και άλλους τόπους, αφού θα πάω στην άλλη άκρη της γης. Πού να με βρει εκεί ο Θεός! Μ' αυτές τις σκέψεις και επειδή ήταν πολύ κουρασμένος, κατέβηκε κάτω στο αμπάρι και έπεσε να κοιμηθεί.

     Είναι νόμος, εφ’ όσον ο άνθρωπος βρεθεί μακριά από το Θεό, έξω από θέλημά Του, ο εχθρός για να τον κρατήσει σ’ αυτή την κατάσταση, θα τον ρίξει σε ύπνο πνευματικό. Κάτω στο αμπάρι του πλοίου ο Ιωνάς «εκοιμάτο βαθέως». Στην εποχή του Νώε "κοιμόταν" ο κόσμος και δεν άκουγε τον άνθρωπο του Θεού που συνεχώς επαναλάμβανε ότι έρχεται κατακλυσμός. Κοιμούνταν οι Σοδομίτες και οι Γομορίτες και αγνοούσαν τα λόγια του Λωτ, που έλεγε ότι ο Θεός θα καταστρέψει την περιοχή. Όταν ξύπνησαν, ήταν πολύ αργά. "Κοιμάται" και ο κόσμος στις ημέρες μας και δε βλέπει το τέλος που έρχεται, τον Αντίχριστο που πλησιάζει να αποκαλυφθεί, τα σημεία των καιρών που  βοούν για τον ερχομό του Κυρίου.  

      Γιατί φεύγει ο Ιωνάς, τόσο μακριά, τι είναι εκείνο που τόσο πολύ τον κάνει να απομακρύνεται και μάλιστα με τόση σπουδή, από το θέλημα Του Θεού; Για να κατανοήσουμε καλύτερα τα γεγονότα είναι ανάγκη να εξετάσουμε την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε εκείνη την εποχή στο χώρο της Μέσης Ανατολής. Η Ασσυριακή αυτοκρατορία που ήταν κυρίαρχη της περιοχής, είχε ένα μεγάλο και καλά οργανωμένο στρατό, ο οποίος, απ' όπου περνούσε, άφηνε χαλάσματα, ερείπια και καταστροφές. Φόβος και τρόμος είχε καταλάβει όλους του λαούς της περιοχής. Ο λαός Ισραήλ είχε νιώσει "στο πετσί του" τη δύναμη αυτής της αυτοκρατορίας, καθώς για περίπου εκατό χρόνια πλήρωνε φόρο υποτέλειας. Ο Ιωνάς έβλεπε τα χειρότερα να είναι ακόμα μπροστά, καθώς σε λίγο χρόνο η Ασσυρία θα ερχόταν να υποτάξει και τον Ισραήλ. Σαν καλός πατριώτης ο Ιωνάς ανθρωπίνως είχε κάθε λόγο να φοβάται την Ασσυρία και να τη μισεί.

        Διακατεχόμενος από αυτά τα αρνητικά συναισθήματα λαμβάνει μία εντολή από το Θεό: «Σήκω και πήγαινε …». Τι παράξενη εντολή ήταν αυτή; Να πάει πού; Να πάει στην πρωτεύουσα της Ασσυρίας και να διακηρύξει προς τους κατοίκους της ότι αν δε μετανοούσαν, ο Θεός θα κατέστρεφε την πόλη τους; Μα περισσότερο από κάθε τι άλλο, ο Ιωνάς ποθούσε να καταστραφεί η Νινευή και κοντά σ’ αυτήν ολόκληρη η Ασσυρία και να μη μείνει τίποτα. Έτσι λοιπόν αντί στις επιλογές του να βάλει πρώτο το θέλημα του Θεού, ο Ιωνάς έβαλε πρώτη την φιλοπατρία του. Όχι είπε δεν θα πάω, δεν θα γίνω εγώ προδότης της πατρίδας μου. Κι αν πάω και πετύχει ο σκοπός του Θεού και μετανοήσουν και δεν τους καταστρέψει, πάει η πατρίδα μου. Την επιτυχία του θελήματος του Θεού φοβάται ο Ιωνάς και γι’ αυτό φεύγει μακριά.

       Τι μεγάλο μπέρδεμα να συνδέει ο άνθρωπος του Θεού τα «άνω» (Κολοσσαείς Γ/3: 1) τα ουράνια, τα πράγματα του Θεού, με τα γήινα, τα ανθρώπινα. Σκέφτηκε ο Ιωνάς ότι αν ο Θεός έστρεψε το Έλεός Του προς την Ασσυρία, τότε η πατρίδα του είναι ολοκληρωτικά χαμένη και αποφάσισε ο ίδιος να αναλάβει την προστασία της πατρίδας του, παρακούοντας το θέλημα του Θεού!!! Έτσι λοιπόν από αγάπη για την πατρίδα αποφάσισε ο Ιωνάς να θυσιάσει τη σχέση του με το Θεό και τη θέση του σαν προφήτης.  Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες πήρε το δρόμο για το λιμάνι της Ιόπης.

      Δεν μπορούμε με τη δική μας λογική, με το πεπερασμένο μυαλό μας, να εξετάζουμε τα πράγματα του Θεού. Σύμφωνα με τον Χάλεϋ, συγγραφέα της Βιβλικής Εγκυκλοπαίδειας, η αποστολή του Ιωνά στη Νινευή είχε σκοπό να αναβάλει την αιχμαλωσία του Ισραήλ, γιατί η ακόρεστη επιθυμία νέων κατακτήσεων ήταν ένα από τα πράγματα που μετανόησαν οι Νινευίτες. Βλέπουμε έτσι πόσο λανθασμένα ο Ιωνάς αντιμετώπισε τα πράγματα, στηριζόμενος στη δική του λογική. Η άρνησή του να πάει και να κηρύξει στους Νινευίτες θα έφερνε ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα από εκείνα τα οποία αυτός νόμιζε. Με την εντολή την οποία έδωσε ο Κύριος ήθελε να δείξει στο λαό Ισραήλ ότι ενδιαφέρεται όχι μόνον για τον Ισραήλ, αλλά και για τα άλλα έθνη. Γιατί είναι και παραμένει Θεός, που θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια (Β΄ Πέτρου Γ/3: 9). Εξ’ άλλου η Ιόπη, απ’ όπου ο Ιωνάς μπήκε στο πλοίο, για να αποφύγει να κηρύξει σ' ένα ξένο και εχθρικό έθνος, ήταν ακριβώς ο τόπος που 800 χρόνια αργότερα διάλεξε ο Θεός για να πει στον Απ. Πέτρο να δεχθεί και αλλοεθνείς (Πράξεις Α/1: 10 - 17).

      Η υποχρέωση του Χριστιανού είναι να συμμορφώνεται με το θέλημα του Θεού, όποιο και αν είναι αυτό. Εδώ όμως ο Ιωνάς αρνείται να συμμορφωθεί. Έχει συστήσει δική του δικαιοσύνη και παραβλέπει το θέλημα του Θεού. Η άρνηση υποταγής του, το πείσμα του, ο εγωισμός του τον οδηγούν αντίθετα στο θέλημα του Θεού. Αυτή είναι η ιστορία του ανθρώπου μακριά από το Θεό. Δικά μας σχέδια, δικές μας αξιολογήσεις, δική μας ηθική, δικά μας μέτρα και σταθμά. Ο Λόγος του Θεού μας υπενθυμίζει ότι «το πείσμα είναι καθώς η ασέβεια και ειδωλολατρία» (Α΄ Σαμουήλ ΙΕ/15: 23). Σκέφτεται ο Ιωνάς: "να πάω στην πρωτεύουσα της Ασσυρίας και να διακηρύξω στους κατοίκους της ότι αν δε μετανοήσουν, ο Θεός θα καταστρέψει την πόλη τους". Μα να καταστραφεί η Νινευή ήθελε ο Ιωνάς και τίποτα άλλο στον κόσμο. Μακάρι να καταστραφεί η Νινευή, για να γλυτώσουν οι λαοί, που τους είχαν υποδουλώσει και να γλυτώσουν και όλοι εκείνοι που επρόκειτο να υποδουλωθούν. Μεγάλο το δίλημμα του Ιωνά. Από τη μία θέλει να καταστραφεί η Νινευή, για να γλυτώσει ο λαός Ισραήλ και από την άλλη θέλει να υπακούσει στο θέλημα του Θεού, αλλά αγαπάει και την πατρίδα του, άραγε τι πρέπει να κάνει απ' όλα αυτά.  

      Σκέπτεται ότι, αν σωθεί η Νινευή, θα καταστραφεί ο Ισραήλ. Αν καταστραφεί η Νινευή, θα γλυτώσει ο Ισραήλ. Μέχρι εκείνη την ώρα ο Ιωνάς ήταν πιστός προφήτης του Θεού, όμως τώρα ζυγίζει τα πράγματα και παίρνει μια μεγάλη απόφαση: Όχι. Δε θα πάω. Δε θα υπακούσω στο Θεό. Αν θέλει ο Θεός να σώσει τη Νινευή, ας βρεις κάποιον άλλο να την ειδοποιήσει, εγώ προδότης της πατρίδας μου δεν γίνομαι. Έτσι από αγάπη προς την πατρίδα του ο Ιωνάς αποφάσισε να διαρρήξει τη σχέση του με το Θεό. Σηκώθηκε λοιπόν να φύγει και κατέβηκε στην Ιόππη. Ο Θεός κάνει τη μεγάλη τιμή στον Ιωνά να γίνει ο πρώτος άνθρωπος που θα κήρυττε σ' ένα λαό έξω από τον Ισραήλ. Ποτέ μέχρι τότε ο Θεός δεν είχε στείλει προφήτη του στα Έθνη, τούτη τη μεγάλη τιμή την είχε φυλάξει για τον Ιωνά.

       Εδώ ο Ιωνάς έκανε ένα μεγάλο λάθος. Έμπλεξε τα αιώνια πράγματα του Θεού, με τα γήινα, τα προσωρινά, τα εφήμερα. Μα είσαι προφήτης, γνωρίζεις τις υποσχέσεις του Θεού στο λαό Ισραήλ, είναι δυνατόν μέσα από την παρακοή στο θέλημα Του Θεού να βγει κάτι καλό για σένα, για τους δικούς σου, για την πατρίδα σου. Κάθε τι καλό θα έρθει μόνον μέσα από την υπακοή. Η υπακοή στο θέλημα του Θεού θα πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα. Ο Σαμουήλ ο προφήτης του Θεού λέει προς τον Βασιλιά Σαούλ, «η υπακοή είναι καλύτερη από τη θυσία» (Α΄ Σαμουήλ ΙΕ/15: 22). Είναι θέμα του Θεού πώς να ενεργήσει και τι να κάνει. Κανείς δεν γνωρίζει τα σχέδιά Του. Οι δρόμοι Του είναι τελείως διαφορετικοί από τους δρόμους των ανθρώπων (Ησαΐας ΝΕ/55: 8). Τα μέτρα Του είναι τελείως διαφορετικά από τα μέτρα των ανθρώπων. Ο Θεός καλεί τον προφήτη Του και εκείνος φεύγει μακριά.

    Ο Θεός και σήμερα καλεί τον άνθρωπο (Ματθαίος ΙΑ/11: 28) να πάει κοντά Του, για να τον γνωρίσει, να του χαρίσει τη σωτηρία του και ο άνθρωπος φεύγει μακριά με ανθρώπινες σκέψεις και με ανθρώπινα κριτήρια. Ο εχθρός του ψιθυρίζει: "Φύγε θα χάσεις την ελευθερία σου, φύγε θα σε πούνε οι άλλοι προδότη, θα σε φωνάζουν αιρετικό, θα σε κάνουν αποσυνάγωγο ...... φύγε μακριά". Και έτσι ο άνθρωπος φεύγει μακριά από το Θεό. Ο Χριστός καλεί και σήμερα τον κάθε Θωμά, τον κάθε άνθρωπο και του λέει: «Έλα να με γνωρίσεις. Έλα να βάλεις το δάκτυλό σου στον τύπο των ίλων και μη γίνεσαι άπιστος, αλλά πιστός" (Ιωάννης Κ/20: 27). Το αποτέλεσμα των άστοχων επιλογών του και της απομάκρυνσής του ανθρώπου από το Θεό είναι γνωστό. Ο Λόγος του Θεού μας το λέει πολύ παραστατικά. «Ένας άνθρωπος κατέβαινε από Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ και εις ληστάς περιέπεσεν….» (Λουκάς Ι/10: 30). Μακριά από το Θεό είναι οι ληστές και οι λήσταρχοι, είναι ο εχθρός της ψυχής, ο ανθρωποκτόνος διάβολος (Ιωάννης Η/8: 44).

      Αλήθεια πόσο στενά βλέπουμε τα πράγματα και τα σχέδια του Θεού! Να ζητήσουμε από το Θεό να πλατύνει τους ορίζοντές μας, ώστε να μην περιορίζουμε την αγάπη μας σ’ αυτούς που είναι δικοί μας, που μας είναι συμπαθείς κλπ, αλλά να ανοίξουμε την καρδιά μας προς όλους, καθώς ο Θεός θέλει «πάντες να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια». (Β΄ Πέτρου Γ/3: 9). Ένα ερώτημα είχε θέσει ο Κύριος προς τους μαθητές Του. "Εάν αγαπάτε μόνο τους δικούς σας και δεν ενδιαφερόσαστε για τους άλλους, τι διαφέρετε από τους Φαρισαίους  και αυτοί το ίδιο έκαναν" (Λουκάς Σ/6: 32).

     Πόσο "απατηλή και σφόδρα διεφθαρμένη είναι η καρδιά του ανθρώπου"! (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9). Γνώριζε ο Ιωνάς βέβαια ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών, αλλά ίσως σκέφτηκε ότι το λόγο Του ο Θεός τον αποκαλύπτει μόνον μέσα στα όρια του Ισραήλ. Έξω από τον Ισραήλ θα βρω άσυλο και θα ξεφύγω από το Θεό. Έτσι σκέφτεται ο άνθρωπος, όμως ο Θεός σκέφτεται τελείως διαφορετικά.  

       Ο προφήτης "Ναούμ", στο κεφ. Γ/3 και εδάφ. 1-4, αναφέρει τα εξής σχετικά με το πνεύμα που επικρατούσε εκείνη την εποχή στη Νινευή:

1 Ουαί εις την πόλιν των αιμάτων όλη είναι πλήρης ψεύδους και αρπαγής, το θήραμα δεν απολείπει. 

2 Φωνή μαστίγων ακούγεται και φωνή θορύβου τροχών και ίππων ορμώντων και αρμάτων αναπηδώντων,

3 ιππέως αναβαίνοντος και ρομφαίας στιλβούσης και λόγχης εξαστραπτούσης, και πλήθος τραυματιζομένων και μέγας αριθμός πτωμάτων, και δεν είναι τέλος των πτωμάτων προσκόπτουσιν εις τα πτώματα αυτών

4 από του πλήθους των πορνειών της θελκτικής πόρνης, της εμπείρου εις γοητείας, ήτις πωλεί έθνη δια των πορνειών αυτής και φυλάς δια των γοητειών αυτής.

      Τι παράδοξα πράγματα! Θέλει ο Θεός να σώσει αυτούς τους ανθρώπους! Ναι, για τέτοιους ανθρώπους πέθανε ο Χριστός, τέτοιοι είμαστε και εμείς, πριν γνωρίσουμε το Χριστό και ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους ζούμε καθημερινά. Ο τόπος μας τέτοιους ανθρώπους έχει που ζουν μέσα στην αμαρτία και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν πνευματικά το δεξί τους από το αριστερό τους χέρι. Απόλυτο πνευματικό σκοτάδι παντού. Δεν ξέρουν να διακρίνουν το σωστό από το λάθος, όμως ο Θεός τους αγαπάει, ο Θεός τους υπομένει και τους περιμένει. Η καρδιά του Θεού πονάει για το χωριό μας, την πόλη μας, την πολύπαθη πατρίδα μας και εμείς κοιτάμε προς άλλη κατεύθυνση. 

     Ο Θεός και σήμερα στον καθένα μας ψιθυρίζει : «Σήκω και πήγαινε…….», όμως εμείς  προσποιούμαστε  ότι δεν ακούμε και φεύγουμε προς  σε άλλους δρόμους. Ο Χριστός έρχεται και θα κρίνει τους ανθρώπους. Στον καθένα από μας σήμερα λέει: «Σήκω και πήγαινε…» θέλω να σε χρησιμοποιήσω για τα σχέδιά Μου. Θέλω να σε χρησιμοποιήσω, για να σώσω κι άλλες ψυχές. Μην πας αλλού, μην προσπαθείς να φύγεις μακριά Μου, σε θέλω συνεργάτη στα σχέδιά Μου. «Στάσου πιστός στα ολίγα και εγώ σου υπόσχομαι ότι σε πολλά θέλω σε καταστήσει» (Ματθαίος ΚΕ/25: 21 - 23). Η κραυγή του Θεού ακούγεται και σήμερα, "μη φεύγεις, ψυχή, μακριά Μου".

      Ο κόσμος μέσα στην άγνοιά του χάνεται και εμείς υποχωρούμε και αφήνουμε τη λαμπάδα μας να σβήσει. Δε ζητάμε λάδι και δύναμη από τον «δυνάμενο» (Ιακώβου Δ/4: 12) να σώσει. Στεκόμαστε όχι όπως ο Θεός θέλει, αλλά όπως ο εχθρός θέλει. Τον εχθρό δεν τον ενδιαφέρει σε ποια εκκλησία πάμε ή τι κήρυγμα ακούμε, ένα μόνον τον ενδιαφέρει, να μη δώσουμε στην πόλη μας, στους συνανθρώπους μας, στην οικογένειά μας, το μήνυμα της σωτηρίας του Θεού, δια Ιησού Χριστού (Α΄ Θεσσαλονικείς Ε/5: 9). Τον ενδιαφέρει να μη λέμε στους ανθρώπους πως ο Θεός τους αγαπάει, πως θέλει όλοι να μετανοήσουν και να σωθούν (Α΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 16). Να μη γνωρίσουν οι άνθρωποι ότι και σήμερα ο Χριστός σώζει αμαρτωλούς. Γι’ αυτό πέθανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Αλήθεια πόσο καλά τα καταφέρνει ο εχθρός, πόσο πανούργος είναι!

       Πολύ σύντομα σύμφωνα με τα σημεία των καιρών ο Χριστός θα ξανάρθει. Μετανόησε τώρα, ψυχή, γιατί όταν έρθει, δε θα μπορείς να το κάνεις, η πόρτα της χάριτος θα έχει κλείσει. Τότε θα είναι πολύ αργά. Η υπόθεση του Θεού είναι κατεπείγουσα λίγο πριν κλείσει η αυλαία, μου ζητάει να κηρύξω στους γύρω μου «μετάνοια και πίστη» πρώτα και πάνω απ’ όλα με τη ζωή μου και ύστερα με τα λόγια μου. Το ερώτημα είναι αν θα υπακούσω ή θα γίνω δραπέτης. Ο Θεός θέλει να μείνω και να γίνω συνεργάτης Του, όμως μέσα στην ελευθερία, που Εκείνος μου έχει δώσει, μπορώ αν το αποφασίσω, να φύγω αν το θελήσω. Βέβαια ό,τι και αν επιλέξω, αναπόφευκτα θα υποστώ τις συνέπειες.

     Ας προσέξουμε γιατί τούτες τις συνέπειες δε θα τις υποστούμε μόνοι μας, μαζί με μας θα τις υποστούν και πολλοί άλλοι. Πόσοι άνθρωποι κινδύνευσαν να πνιγούν εξαιτίας της ανυπακοής του Ιωνά! Ένας παράκουσε, πολλοί κινδύνευσαν. Αλλά και πόσοι άνθρωποι σώθηκαν από πνιγμό εξαιτίας της υπακοής του Απ. Παύλου στο Θεό (Πράξεις ΚΖ/27: 24). Τις ευλογίες που θα λάβουμε, αν υπακούσουμε, θα τις απολαύσουν πολλοί άλλοι μαζί μας. Επίσης και τις συνέπειες της αμαρτίας μας πολλοί από το περιβάλλον μας θα τις θερίσουν.

    Καθώς εκείνο το καράβι σήκωνε την άγκυρα να φύγει από την Ιόππη κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως εξαιτίας ενός ανθρώπου θα πέρναγαν όλοι μαζί μια τόσο μεγάλη περιπέτεια. Καθώς ξεκινάει ο πλοίο, σίγουρος, χαρούμενος ο Ιωνάς πέφτει να κοιμηθεί, για να ξεκουραστεί. Έχει κάνει τα σχέδιά του και είναι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά. Όμως ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει ότι, όταν οι άνθρωποι θα πούν: «επί τέλους, ειρήνη και ασφάλεια, τότε θα έρθει ο όλεθρος» (Α΄ Θεσσαλονικείς Ε/5: 3).

       Ξαφνικά, τελείως αναπάντεχα «Καθ’ ην ώραν δεν στοχάζεσθε....» (Λουκάς ΙΒ/12: 40) και ενώ όλα πήγαιναν καλά χωρίς κανείς να το περιμένει, χωρίς κανείς να το έχει υπολογίσει, ξέσπασε «κλύδων μέγας», μια μεγάλη ανεμοθύελλα και το πλοίο κινδύνευε να συντριφτεί. Αιτία όλων των δεινών ήταν ο Ιωνάς. Το πλοίο κινδυνεύει να βουλιάξει και όλοι οι επιβαίνοντες να πνιγούν, συμβαίνει κάτι τρομερό. Αντί ο Ιωνάς ως πιστός άνθρωπος να γίνει ευλογία και για τους άλλους γύρω του, έγινε αιτία μεγάλης συμφοράς. Αντί να ισχύσει εκείνο που είχε πει ο Χριστός στους μαθητές του: να «λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω» (Φιλλιπησίους Β/2: 15), ο κόσμος να διερωτάται για σένα και για μένα: "Τι να τον κάνουμε, πώς να γλυτώσουμε απ’ αυτόν, για να έρθει ησυχία και ειρήνη ανάμεσά μας". Το περιβάλλον μας δηλαδή να υποφέρει και να σκανδαλίζεται εξαιτίας της ζωής μας και συμπεριφοράς μας!

       Από το Θεό δεν μπορεί να ξεφύγει ο άνθρωπος, όσο και αν προσπαθήσει. Αυτός ο φοβερός άνεμος δεν είναι τίποτα άλλο από την κρίση του Θεού και έρχεται μέσα στη ζωή μας με σκοπό:

1/ Να φανερώσει το όνομά Του, τη Δύναμή Του και να φέρει τον άνθρωπο «εις εαυτόν» (Λουκάς ΙΕ/15: 17). Στο εδάφιο 14 διαβάζουμε ότι στο τέλος όλοι εκείνοι που λάτρευαν το δικό τους Θεό επικαλέστηκαν τον αληθινό Θεό.

2/ Να φανερώσει άλλη μια φορά την υπέρτατη αλήθεια πως «ότι αν σπείρει το άνθρωπος τούτο και θα θερίσει» (Γαλάτες Σ/6: 7).

       Ο Ιωνάς έσπειρε απιστία και τώρα θερίζει τα αποτελέσματα στη ζωή του. Τη δύσκολη ώρα που όλοι προσεύχονταν και ήταν τρομαγμένοι και απελπισμένοι, ο Ιωνάς κοιμόταν. Και πλησίασε προς αυτόν ο πλοίαρχος και του είπε: Κοιμάσαι; Σήκω και επικαλέσου το Θεό σου, ίσως ο Θεός μας ενθυμηθεί και δε χαθούμε. Στην κυριολεξία είχε χάσει τελείως την επαφή του με το Θεό. Σε όλο το ταξίδι ούτε μια φορά δεν τον ακούμε να προσεύχεται. Κάποια στιγμή και ενώ όλο το πλοίο είχε μεταβληθεί σε τόπο προσευχής καθώς όλοι προσεύχονταν στους δικούς τους ψεύτικους Θεούς, όλοι εκτός από τον προφήτη του Θεού. Οι άλλοι δεν ήξεραν που και πώς να προσευχηθούν, δε γνώριζαν τον αληθινό Θεό και παρ’ όλα αυτά όλοι βρίσκονταν στα γόνατα. Ο μόνος που δεν προσευχόταν ήταν εκείνος που γνώριζε πού και πώς να προσευχηθεί. Ήξερε να προσευχηθεί, αλλά δεν μπορούσε να προσευχηθεί. Η απείθεια στον Θεό, η παρακοή στο θέλημά Του του είχε αφαιρέσει κάθε δυνατότητα προσευχής και επικοινωνίας μαζί Του. Να γιατί είναι πολύ ακριβά τα ναύλα στο ταξίδι της παρακοής.

       Απέναντι στα πράγματα του Θεού, δεν μπορεί κανένας να μείνει αμέτοχος. Ξαφνικά ξύπνησε ο Ιωνάς και έρχεται η ώρα της απολογίας του: «Εγώ είμαι Εβραίος και σέβομαι τον Κύριο τον Θεό του ουρανού, που δημιούργησε τη θάλασσα και την ξηρά». Συνεπώς ξέρει πολύ καλά ποιος είναι ο Θεός και παρ’ όλα αυτά προσπαθεί να ξεφύγει. Ξέρει ότι είναι Θεός αγάπης, συγχώρεσης και το μόνο που φοβάται είναι μήπως μετανιώσουν οι Νηνευίτες και δεν τους καταστρέψει ο Θεός.

     Με εξαιρετική απλότητα το κείμενο μας λέει: "Και ο Κύριος διέταξε ένα μεγάλο κήτος να καταπιεί τον Ιωνά. Και ο Ιωνάς ήταν στην κοιλιά τού κήτους, τρεις ημέρες και τρεις νύχτες" (Ιωνάς Β/2: 1). Μέσα εκεί λοιπόν, σε αυτό το παράξενο δωμάτιο προσευχής, ο Ιωνάς αναγκάστηκε να βρει το χρόνο να σκεφτεί, να κάτσει, να αναλογιστεί τι είχε συμβεί και έτσι αρχίζει να βρίσκει τον εαυτό του. Όταν ο Ιωνάς γυρνούσε την πλάτη του στο Θεό, δε συνειδητοποιούσε ότι οι επιλογές του θα τον έφερναν σε τόσο σοβαρές και ακραίες καταστάσεις. Πίστεψε πως ο Θεός τον είχε  εγκαταλείψει, όμως ο Θεός,   δεν τον είχε αφήσει.

    Το τι συνέβη μέσα του θα το μάθουμε διαβάζοντας την προσευχή του. Θα δούμε πως, καθώς ο Θεός τον έφερε στο μεγαλύτερο βάθος που θα μπορούσε να βρεθεί, εκεί μέσα τον συνάντησε το Έλεός Του. Ανακάλυψε πως, παρόλο που ο ίδιος εγκατέλειψε το Θεό, ο Θεός δεν τον είχε εγκαταλείψει. Aς δούμε λοιπόν τι είπε αυτός ο άνθρωπος, αλλά κυρίως το «πώς» το είπε. Τα ίδια χαρακτηριστικά θα πρέπει να υπάρχουν και στις δικές μας προσευχές και ιδιαίτερα, όταν βρισκόμαστε μπλεγμένοι εξαιτίας της αμαρτίας μας και έχουμε ανάγκη μετάνοιας και συμφιλίωσης με το Θεό.

      Τα λόγια της προσευχής του ήταν :

2 Εβόησα εν τη θλίψει μου προς τον Κύριον, και εισήκουσέ μου, εκ κοιλίας άδου εβόησα και ήκουσας της φωνής μου.

3 Διότι με έρριψας εις τα βάθη, εις την καρδίαν της θαλάσσης, και ρεύματα με περιεκύκλωσαν πάσαι αι τρικυμίαι σου και τα κύματά σου διήλθον επάνωθέν μου.

4 Και εγώ είπα, Απερρίφθην απ' έμπροσθεν των οφθαλμών σου όμως θέλω επιβλέψει πάλιν εις τον ναόν τον άγιόν σου.

5 Τα ύδατα με περιεκύκλωσαν έως της ψυχής, η άβυσσος με περιέκλεισε, τα φύκια περιετυλίχθησαν περί την κεφαλήν μου.

6 Κατέβην εις τα έσχατα των ορέων οι μοχλοί της γης είναι επάνωθέν μου διαπαντός αλλ' ανέβη η ζωή μου από της φθοράς, Κύριε Θεέ μου

7 Ενώ ήτο εκλείπουσα εν εμοί η ψυχή μου, ενεθυμήθην τον Κύριον και η προσευχή μου εισήλθε προς σε, εις τον ναόν τον άγιόν σου.

8 Οι φυλάττοντες ματαιότητας ψεύδους εγκαταλείπουσι το έλεος αυτών.

9 Αλλ' εγώ θέλω θυσιάσει προς σε μετά φωνής αινέσεως θέλω αποδώσει όσα ηυχήθην η σωτηρία είναι παρά του Κυρίου.

10 Και προσέταξεν ο Κύριος το κήτος και εξήμεσε τον Ιωνάν επί την ξηράν (Ιωνάς Β/2: 2-10).

        Τούτη η μεγαλειώδης προσευχή του Ιωνά είχε τα εξής χαρακτηριστικά:

      1/ Ήταν ειλικρινής. Πολλές φορές δεν είμαστε ειλικρινείς στις προσευχές μας. Πλησιάζουμε το Θεό ηθελημένα αγνοώντας κάποια ή κάποιες αμαρτίες που  μας βαρύνουν, παραβλέποντας καταστάσεις μέσα στη ζωή μας που δεν είναι σύμφωνες με το θέλημά Του. Είναι σημαντικό να βλέπουμε τις περιστάσεις στη ζωή μας όπως είναι και να μην τις ωραιοποιούμε. Ο Ιωνάς παραδέχτηκε κάτι σημαντικό, πως την κατάσταση στην οποία βρέθηκε, ο Θεός την επέτρεψε: «μ' έριξες στα βάθη, στην καρδιά τής θάλασσας, όλες οι τρικυμίες σου και τα κύματά σου πέρασαν από πάνω μου». Την τρικυμία ο Θεός την προκάλεσε, για να του "ανοίξει τα μάτια", για να καταλάβει πόσο λανθασμένες ήταν οι επιλογές του. Θα πρέπει να γνωρίζουμε πως η παιδεία Του είναι πάντοτε για το καλό μας. Η παρουσία Του είναι παρηγοριά, ακόμη κι όταν τιμωρεί, γιατί το Έλεός Του ακόμη και μέσα στη  δοκιμασία μας βρίσκει. 

      2/ Η ομολογία του. Αυτό είναι ένα δεύτερο βήμα, που ακολουθεί την ειλικρίνεια. Ξέρετε είναι δυνατόν να αναγνωρίζουμε τη δυσκολία που έχουμε περιέλθει, να καταλαβαίνουμε πως ο Θεός μας έχει φέρει εκεί και να είμαστε θυμωμένοι με το Θεό. Και ενώ κάνουμε την αμαρτία, ρίχνουμε τα βάρη στο Θεό για τις συνέπειές της. Στο βιβλίο των "Παροιμιών" (κεφ. ΙΘ/19, εδ 3), αναφέρεται: «Η αφροσύνη του ανθρώπου διαστρέφει τον δρόμο του και η καρδιά του αγανακτεί ενάντια στον Κύριο». Η δική μας ανοησία μας οδηγεί σε κακές επιλογές, όμως μετά αγανακτούμε με το Θεό και λέμε: «γιατί Θεέ». Είναι ο Θεός κακός γι' αυτά που μας συμβαίνουν; O Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει στην επιστολή του "Ιακώβου" (Α/1: 13). "Κανένας, όταν πειράζεται, ας μη λέει ότι από τον Θεό πειράζομαι, επειδή ο Θεός είναι απείραστος κακών, κι Αυτός δεν πειράζει κανέναν». Αυτό σημαίνει ότι η απόλυτα Άγια φύση του Θεού δεν Του επιτρέπει να μπει στον πειρασμό, για να μας βλάψει. Είναι φανερό ότι δεν ευθύνεται ο Θεός για την κατάστασή μας αλλά ούτε κι ο διάβολος. Φταίμε αποκλειστικά εμείς! "Πειράζεται, όμως, κάθε ένας, από τη δική του επιθυμία, καθώς παρασύρεται και δελεάζεται" (Ιακώβου Α/1: 14). Συνεπώς το πρόβλημα είναι μέσα μας. Οι επιθυμίες μας μας έλκουν, μας δελεάζουν και μας οδηγούν σ' αυτό που ο Θεός δε θέλει. Αυτό σημαίνει πως η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική μας. Όταν κάνουμε μια αμαρτία, φταίμε εμείς. Παρασυρόμαστε και δελεαζόμαστε από την επιθυμία της σαρκός, την επιθυμία των οφθαλμών και την αλαζονεία του βίου, τα οποία δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ' είναι εκ του κόσμου. (Α’ Ιωάννου Β/2: 16).

       3/ Η ευχαριστία. Για ποιο λόγο θα μπορούσε ο Ιωνάς μέσα στη θάλασσα και μέσα στην κοιλιά ενός κήτους να ευχαριστεί; Αν η σκέψη μας πηγαίνει μόνο στην απελευθέρωση από τα φυσικά δεινά, από τη φυλακή που ήταν μέσα, τότε όντως δεν υπάρχει απάντηση. Η στάση του μας μπερδεύει. Αν όμως σκεφτούμε το θέμα από πνευματικής άποψης, η απάντηση είναι εύκολη. Πράγματι ο Ιωνάς δεν είχε ελπίδα να βγει από εκεί μέσα. Εκεί όμως ξανασυνάντησε το Θεό και τη χάρη Του. Και αυτό τον έκανε να είναι ευγνώμων. «Εγώ, όμως, θα θυσιάσω σε σένα με φωνή αίνεσης, θα αποδώσω όσα ευχήθηκα, η σωτηρία προέρχεται από τον Κύριο» (εδ. 10). Ήταν ευγνώμων, γιατί ο Θεός τον έφερε στον εαυτό του. Ήταν ευγνώμων για την Χάρη και το Έλεος του Θεού, που τον ξανασυνάντησε έστω και με αυτόν τον οδυνηρό τρόπο.

       Ο Ιωνάς διαπιστώνει πως, παρόλο που ο ίδιος γύρισε την πλάτη του στο Θεό και άξιζε να πεθάνει εκεί μέσα, την τελευταία στιγμή ο Δίκαιος Θεός δε σταμάτησε να προσφέρει τη χάρη Του. «Μέσα στη θλίψη μου βόησα στον Κύριο και με εισάκουσε από την κοιλιά τού άδη βόησα και άκουσες τη φωνή μου… (εδ. 3).  

     Δεν παύει συνεχώς να αναφέρει  πως ο Θεός τον άκουσε! Έκραξε στο Θεό, ο Θεός του απάντησε και γι' αυτό είναι ευγνώμων. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Απ. Παύλου; «Αν απιστούμε, εκείνος μένει πιστός, να αρνηθεί τον εαυτό του δεν μπορεί» (Β’ Τιμοθέου Β:13). Ο Θεός πάντα θα ανταποκριθεί, φτάνει να Τον εκζητήσουμε  με ειλικρίνεια, να στεκόμαστε γνήσια, καθαρά, αληθινά μπροστά Του. Γράφει στον Ψαλμό Λ/30: 5, «Επειδή, η οργή του διαρκεί μονάχα μία στιγμή ζωή, όμως, είναι στην ευμένειά του, την εσπέρα μπορεί να συγκατοικήσει κλαυθμός, αλλά το πρωί έρχεται αγαλλίαση». Αυτό το ένοιωσε ο Ιωνάς, το κατάλαβε, το έζησε, γι' αυτό και ευχαρίστησε το Θεό.

       4/ Η υπόσχεση που δίνει στο Θεό. Τώρα πλέον είναι έτοιμος να κάνει αυτό που του ζητάει ο Θεός. Νωρίτερα με τη στάση του είχε πει: «Είμαι Εβραίος και δεν θέλω να πάω να κηρύξω στους ειδωλολάτρες». Τώρα είναι και αυτός άνθρωπος που έχει νιώσει το Έλεος του Θεού στη ζωή του και δε θα κάνει πλέον τα ίδια λάθη.  Μετά απ' όλα αυτά ο Ιωνάς πλησιάζει το Θεό όχι από θέση ισχύος πια, όχι ως Ιουδαίος που πίστευε πως έχει ιδιαίτερα προνόμια από το Θεό, αλλά σαν όλους τους άλλους, που χρειάζονται τη χάρη του Θεού. Τα λόγια του Χριστού, με τα οποία τελείωσε την παραβολή του τελώνη και του Φαρισαίου εφαρμόζονται και στον Ιωνά και στον καθένα από εμάς. «Όποιος υψώνει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί και εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί» (Λουκάς ΙΗ/18:14β).

      Ο Ιωνάς ύψωσε τον εαυτό του, και κατέληξε στην κοιλιά ενός κήτους. Όταν ταπείνωσε τον εαυτό του, ο Θεός τον ύψωσε.

      Αναφέρεται με εξαιρετική απλότητα στο κείμενο: Και ο Κύριος πρόσταξε το κήτος και αυτό "ξέρασε" τον Ιωνά επάνω στην ξηρά (Ιωνάς Β/2: 11). Ο καθένας από εμάς μπορεί να βρεθεί σε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, όπως βρέθηκε ο Ιωνάς, όμως ας μην ξεχνάμε ποτέ τα τέσσερα χαρακτηριστικά της προσεχής του:

(1) Ειλικρίνεια. Δηλαδή να αναγνωρίσουμε την κατάστασή μας χωρίς να την ωραιοποιούμε, χωρίς να εθελοτυφλούμε.

(2) Ομολογία. Να παραδεχτούμε πως βρεθήκαμε εκεί, επειδή ο Θεός μας έφερε εκεί και αυτό οφείλεται στην αμαρτία μας.

(3) Ευχαριστία. Να ευχαριστήσουμε το Θεό, γιατί σε οποιαδήποτε κατάσταση και αν βρεθούμε, μας ακούει και κάνει ότι είναι δυνατόν, για να μας ξαναφέρνει κοντά Του και αυτό είναι το πλέον σημαντικό.

(4) Υπακοή άνευ όρων, αντιρρήσεων και αμφιβολιών. Πρόκειται για πλήρη παράδοση στο Θεό. Ένας ύμνος λέει: «όπου Αυτός με οδηγήσει, θα υπάγω ασφαλώς…".

        Αυτή η ιστορία πέρα από τα παραπάνω μας αποκαλύπτει και κάποιες μεγάλες αλήθειες σχετικά με τον Πατέρα Θεό.

      1) Ο Θεός απαντά στις προσευχές των δικών Του, όταν θλίβονται! Ευτυχώς που ο Θεός είναι πιστός, γιατί αν εξαρτιόταν η έκβαση των πραγμάτων από τη δική μας πιστότητα, τίποτα δε θα γινόταν. Τι συγκλονιστικά λόγια:  «Μέσα στη θλίψη μου βόησα στον Κύριο και με εισάκουσε». Ας κρατήσουμε όλοι μας στη μνήμη μας τούτες τις φράσεις, γιατί θα μας χρειαστούν. Οποτεδήποτε βρεθούμε σε θλίψη και κράξουμε στο Θεό, Αυτός θα μας ακούσει και θα μας απαντήσει και όχι μόνον θα μας απαντήσει αλλά θα κάνει και ό,τι είναι δυνατόν, για να μας επαναφέρει κοντά Του. Μη διστάζεις, ψυχή, ζήτησέ Τον, μίλησε του ησύχασε και περίμενε την απάντησή Του. Μην προσπαθούμε να Τον ξεγελάσουμε «Μη πλανιέστε ο Θεός δεν εμπαίζεται επειδή, ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει» (Γαλάτες Σ/6: 7). Ο Θεός δε θα διστάσει, επειδή είμαστε παιδιά Του να επιτρέψει να παιδευτούμε στη ζωή μας, αν δεν Τον υπακούμε και αυτό θα συμβεί επειδή μας αγαπάει. Η παιδεία του Θεού στη ζωή μας μπορεί κάποιες φορές να είναι επώδυνη, αλλά στο τέλος θα γίνει ευλογία. Στην "προς Εβραίους" επιστολή διαβάζουμε: «Γιε μου, μη καταφρονείς την παιδεία τού Κυρίου, ούτε να αποθαρρύνεσαι, όταν ελέγχεσαι απ' αυτόν. Επειδή, όποιον ο Κύριος   αγαπάει, τον περνάει από παιδεία και μαστιγώνει κάθε γιο τον οποίο παραδέχεται» (Εβραίους ΙΒ/12: 5-6). Και πιο κάτω συμπληρώνει: «Κάθε παιδεία, βέβαια, για μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, έπειτα όμως, σ' αυτούς, που διαμέσου αυτής γυμνάστηκαν, αποδίδει ειρηνικό καρπό δικαιοσύνης» (Εβραίους ΙΒ/12: 11).

     Γιατί το κάνει ο Θεός; Στην «προς Εβραίους» επιστολή μας δίδεται η απάντηση: «Επειδή, εκείνοι (οι φυσικοί γονείς) μεν για λίγο καιρό μας παιδαγωγούσαν, σύμφωνα με την αρέσκειά τους ο Θεός, όμως, για το συμφέρον μας, για να γίνουμε μέτοχοι της αγιότητάς Του». (Εβραίους ΙΒ/12: 10). Ο Θεός να μας ανοίγει τα μάτια, ώστε να βλέπουμε και να καταλαβαίνουμε πως κάθε Του θέλημα μέσα στη ζωή μας  είναι για το καλό μας, είναι για το συμφέρον μας. Εμείς δεν ξέρουμε ποιο είναι το καλό μας, νομίζουμε ότι ξέρουμε, αλλά δεν ξέρουμε, γι' αυτό και πάμε μια στον κόσμο, μια στο Θεό.

      Ο στόχος του Θεού είναι να γίνουμε μέτοχοι της αγιότητας Του. Γι' αυτό και μας δίνει την παιδεία Του. Δεν ξέρω αν νιώθεις, όταν βρίσκεσαι μέσα στην κοιλιά ενός ψαριού. Αν βρίσκεσαι εκεί, στάσου με ειλικρίνεια στο Θεό μπροστά και φώναξέ Του και θα σε ακούσει και θα σε σώσει. Ίσως να βρίσκεσαι στο πιο παράξενο δωμάτιο προσευχής. Ο Θεός σε ακούει και θέλει να σε κάνει σαν τον Υιό του, τον Ιησού Χριστό (Γαλάτες Δ/4: 19).

     Μίλησε στο Θεό και είναι βέβαιο ότι Αυτός θα σου απαντήσει με τον καλύτερο τρόπο στην πλέον κατάλληλη ώρα. Τι άλλο να πούμε για την άρνηση του ανθρώπου να συμμορφωθεί με το θέλημα του Θεού, ας θυμηθούμε την ιστορία ενός άλλου δικού Του παιδιού. Ο Σαμψών, εξαιτίας της παρακοής του στο θέλημα του Θεού, ευρίσκεται μέσα στο ναό του Δαγών, τυφλός και δεμένος, λοιδορείται, εξευτελίζεται από τους εχθρούς του Θεού. Μια προσευχή μετάνοιας και συντριβής έρχεται να τα αλλάξει όλα. «Και εβόησε ο Σαμψών προς τον Κύριο και είπε: Δέσποτα Κύριε θυμίσουμε και ενίσχυσέμαι…..», και ο Θεός τον άκουσε, τον ενίσχυσε και εκδικήθηκε για το κακό που του είχαν κάνει.

      Το β΄ κεφάλαιο δεν είναι τίποτα άλλο από μια προεικόνιση του έργου του Χριστού. Ο Θεός πραγματοποιεί μια νέα συνθήκη με τον άνθρωπο, με βάση το αίμα της θυσίας του Χριστού (προς Εβραίους Η/8: 6-13 & Θ/9: 15-17). Έξω από την συνθήκη αυτή δεν υπάρχει σωτηρία (πράξεις Δ/4: 12) & (Εβραίους Θ/9: 12). Μόνο με την αποδοχή και την πίστη στο Έργο του Χριστού, που πέθανε πάνω στο σταυρό για τις αμαρτίες μας, ο άνθρωπος δικαιώνεται απέναντι του Θεού. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους», (κεφ. Ε/5, εδάφ. 9), αναφέρει : «….. αφού δικαιωθήκαμε, δια του αίματος αυτού, θέλομεν σωθεί από της οργής αυτού».

     Και σήκωσαν τον Ιωνά και τον έριξαν στην θάλασσα, και η θάλασσα "εστάθη από του θυμού αυτής". Για να μην πνιγούμε εμείς μέσα στην απέραντη θάλασσα της αμαρτίας, έπεσε ο Χριστός για μας. Να πως έρχεται η ειρήνη στην καρδιά του πιστού ανθρώπου. Πέθανε ο Άγιος, ο Δίκαιος, στη θέση του καθενός από μας, για να μην πεθάνουμε εμείς, αλλά να έχουμε δια του αίματος Αυτού αιώνια ζωή (Ρωμαίους Σ/6: 23). Ο Θεός ακούει την προσευχή του Ιωνά και τον σώζει. Και καθώς ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, αφού θέλει πάντες να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια, ακούει και σήμερα τη φωνή κάθε ανθρώπου, που συναισθανόμενος την ενοχή και την αμαρτία του, ξυπνάει από τον "ύπνο" στον οποίον ο εχθρός τον έχει ρίξει και αντιλαμβάνεται ότι χάνεται αιώνια μέσα στη θάλασσα της αμαρτίας.

       Πώς θα αντιμετωπίζαμε εμείς έναν υπηρέτη, ο οποίος να γνωρίζει ότι έχουμε εξουσία επάνω του και παρ’ όλα αυτά γυρίζει την πλάτη του και κάνει τα αντίθετα από αυτά που του ζητάμε και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που να προτιμά να πεθάνει, παρά να υπακούσει; Θυμάστε, όταν τον ρώτησαν οι ναύτες του πλοίου τι να κάνουν, δεν τους πρότεινε να γυρίσουν πίσω, αλλά να τον ρίξουν στη θάλασσα. Είμαι βέβαιος ότι αν μετανοούσε, θα του λέγαμε: "Ωραία σε συγχωρώ αλλά δεν μου κάνεις, δεν μπορώ να σου έχω καμία εμπιστοσύνη πλέον".

       Όμως ο Θεός δεν εργάζεται με αυτόν τον τρόπο. Διαβάζουμε ότι ο Θεός για δεύτερη φορά επισκέπτεται τον Ιωνά και τον στέλνει στη Νινευή. Αυτή είναι η τακτική του Θεού. Για εκείνον που συνειδητά έκλεισε τα αυτιά του και έκανε το αντίθετο από εκείνο που ο Θεός ήθελε συγκαταβαίνει και τον επισκέπτεται για δεύτερη φορά. Με άλλα λόγια του δίνει μια ακόμα ευκαιρία. Το ίδιο έκανε και με το Μωυσή, ο οποίος, αφού σκότωσε τον Αιγύπτιο, εξαφανίστηκε, όμως ο Θεός μετά από χρόνια τον βρήκε στην "καιόμενη βάτο" και του επανέλαβε την αποστολή του, που ήταν να βγάλει το λαό από την δουλεία της Αιγύπτου (Έξοδος Γ/3: 10). Το ίδιο έκανε και με τον Πέτρο. Σκληρός εγωιστής ο Πέτρος, «Κύριε αν όλοι σε εγκαταλείψουν, εγώ ποτέ». Λίγη ώρα μετά τον αρνήθηκε τρεις φορές. Τι έκανε ο Θεός; τον αρνήθηκε τον Πέτρο; Όχι. Κάποιος παρατηρώντας τη στάση του Θεού με πολλούς ήρωες της Αγίας Γραφής και με τον Ιωνά, κάνει λόγο για έναν Θεό δεύτερης ευκαιρίας. Όμως σαν Χριστιανοί, αν αυτό το σκεφτούμε καλά και θυμηθούμε τις επεμβάσεις Του μέσα στη ζωή μας, μπορούμε να μιλάμε για το Θεό της χιλιοστής και πλέον ευκαιρίας.

     Να δούμε πόσες φορές απιστήσαμε και πόσες φορές ο Θεός μας έφερε και πάλι κοντά Του και μας ξαναζήτησε να τον υπηρετήσουμε. Ο Παύλος αναφέρει προς τον Τιμόθεο: «Αν απιστούμε, εκείνος μένει πιστός, να αρνηθεί τον εαυτόν Του, δεν μπορεί» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 13).  Ό,τι είμαστε δεν οφείλεται στη δική μας πιστότητα, αλλά στην πιστότητα του Θεού.

     Ο Θεός προς τον Ιωνά και προς κάθε δικό Του παιδί λέει: «κήρυξε το μήνυμα, που εγώ σου ανέθεσα να πεις» (Ιωνάς Γ/3: 2). Όχι ό,τι θες εσύ, όχι ό,τι νομίζεις εσύ καλό, αλλά ό,τι Εγώ λέω. Ο Θεός μας καλεί να πούμε εκείνο που Αυτός λέει μέσα από τον αιώνιο και αψεδή λόγο Του. Κι όμως πόση φιλολογία και πόση φιλοσοφία δεν πρόσθεσαν οι άνθρωποι στα απλά λόγια του Θεού!

     Στην επιστολή "Α΄ Κορινθίους" διαβάζουμε ότι «ο Θεός ευδόκησε, διαμέσου της μωρίας του κηρύγματος να σώσει αυτούς που πιστεύουν». Το κήρυγμα του σταυρού μιλάει από μόνο του, δεν χρειάζεται την ανθρώπινη σοφία. "Οι Ιουδαίοι ζητούν σημεία, οι Έλληνες ζητούν σοφία (φιλοσοφία), όμως εμείς κηρύττουμε Χριστό εσταυρωμένο, για μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλο, για δε τους Έλληνες μωρία, για τους σεσωσμένους όμως δύναμη και Θεού σοφία" (Α΄ Κορινθίους Α/1: 21-24).

      Τούτη τη φορά ο Ιωνάς ξεκινάει και πάει στη Νινευή. Αλήθεια θα έπρεπε να συμβούν όλα όσα συνέβησαν, για να συμμορφωθεί ο Ιωνάς με το θέλημα του Θεού; Διερχόμενος την πόλη κηρύττει εκείνο το οποίο ο Θεός του είχε πει. «Ετι τεσσαράκοντα ημέραι και η Νινευή θέλει καταστραφεί». Καθώς ο Ιωνάς επαναλαμβάνει τούτα τα λίγα απλά και ξεκάθαρα λόγια, συμβαίνει κάτι συγκλονιστικό. Πρώτος ο βασιλιάς αντιλαμβάνεται την ανάγκη της μετάνοιας συμπαρασύροντας μαζί του και ολόκληρο το έθνος. Συνειδητοποιεί τόσο βαθιά την ανάγκη της μετάνοιας, ώστε ο ίδιος βγάζει τη βασιλική στολή του, σκεπάστηκε με σάκο (κουρέλια) και κάθισε πάνω σε σποδό (στάχτη), σε μια υπέρτατη ένδειξη πένθους. Είναι τέτοια η συνειδητοποίηση της μετάνοιας, ώστε ανακοινώνει ένα ψήφισμα πρωτάκουστο: «Άνθρωποι, κτήνη, πρόβατα, βόες θα σκεπαστούν με σάκους και θα φωνάξουν δυνατά στο Θεό».

      Μπροστά σε τούτη τη μοναδική μετάνοια, τη μοναδική συντριβή ενός ολόκληρου λαού, έρχεται ο Θεός, για να επαναλάβει τον εαυτόν Του. Ξεχύνει το Έλεός του και τους χαρίζει συγχώρεση. Συντριπτικό το εδαφ. 10 του Γ΄ κεφαλαίου. «και είδε ο Θεός τα έργα αυτών, ότι επέστρεψαν από την οδόν αυτών την πονηρά και μεταμελήθει ο Θεός περί του κακού το οποίο είπε να κάνει σ’ αυτούς και δεν έκανε αυτό». Τα αποτελέσματα της μετάνοιας του ανθρώπου μπορούν να αλλάξουν ακόμα και την απόφαση του Θεού. «Επίστεψαν»…. «επέστρεψαν»….. και ο Θεός «μετεμελήθει».

       Μεταμελήθηκε ο Κύριος, άλλαξε γνώμη ο Θεός. Τι σημαίνει αυτό, πώς εξηγείται; Την απάντηση τη δίνει ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή, "προς Ρωμαίους" (κεφ. ΙΑ/11, εδάφ. 33-34). «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού. Πόσο ανεξερεύνητοι είναι οι κρίσεις αυτού και ανεξιχνίαστοι οι οδοί αυτού. Διότι τις γνώρισε το νου του Κυρίου ή τις έγινε σύμβουλος αυτού».

      Μεταμελήθηκε ο Θεός, άλλαξε γνώμη ο Θεός, γιατί άλλαξαν οι συνθήκες. Είναι έτοιμος να δεχτεί το μετανοημένο, είναι έτοιμος να συγχωρήσει τον αμαρτωλό. Εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια ο προφήτης Ιωήλ διακηρύττει: «διαρρήξατε την καρδίαν σας και μη τα ιμάτιά σας και επιστρέψατε προς Κύριον τον Θεόν σας, διότι είναι ελεήμων και οικτίρμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και μεταμελούμενος διά το κακόν. Τις οίδεν, αν θέλη επιστρέψει και μεταμεληθή και αφήσει ευλογίαν κατόπιν αυτού, προσφοράν και σπονδήν εις Κύριον τον Θεόν υμών; (Ιωήλ Β/2: 13-14).

       Ο Θεός δεν αρέσκεται στην τιμωρία του ανθρώπου. Περιμένει τον άνθρωπο να μετανοήσει και να ζητήσει συγνώμη από το Θεό. «Ο Θεός δεν θέλει να χαθεί καμία ψυχή, αλλά εφευρίσκει μέσα και τρόπους, ώστε ο εξόριστος να μη μένει στην εξορία μακριά απ’ αυτόν» (Β΄ Σαμουηλ ΙΔ/14: 14β). Μέσα από τον προφήτη Ιεζεκιήλ ο Θεός διακηρύττει: «Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω το θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από το δρόμο του και να ζει. Επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμου, γιατί να πεθάνετε;» (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33: 11). Στο βιβλίο του Ιερεμία διαβάζουμε: «Εν τη στιγμή, καθ' ην ήθελον λαλήσει κατά έθνους ή κατά βασιλείας, διά να εκριζώσω και να κατασκάψω και να καταστρέψω, εάν το έθνος εκείνο, κατά του οποίου ελάλησα, επιστρέψη από της κακίας αυτού, θέλω μετανοήσει περί του κακού, το οποίον εβουλεύθην να κάμω εις αυτό» (Ιερεμίας ΙΗ/18: 8).

      Μακάρι αυτό να συνέβαινε και στην πατρίδα μας και σε όλο τον κόσμο. Αυτή είναι η δύναμη της μετάνοιας και της προσευχής, μπορεί ακόμα και τα σχέδια του Θεού να ανατρέψει. Παρατηρώντας την πατρίδα μας να διασύρεται από εχθρούς και «φίλους» στις ημέρες μας καθώς και τη γενική απαισιοδοξία που είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων της κατοίκων, σκέπτομαι ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα γιατί "ζει Κύριος". Η κρίση που μας περιβάλει είναι πάνω απ’ όλα ηθική. Αν κάποιος ρωτούσε τον Κύριο: "Γιατί, Κύριε, ένα έθνος με τόση προσφορά, με τόση ιστορία, να φτάσει σ’ αυτό το σημείο; Ένα έθνος του οποίου έκανες την τιμή ο Λόγος Σου ο Άγιος, η Καινή Διαθήκη να γραφεί στη γλώσσα του;" Είναι σίγουρο ότι η απάντηση του Κυρίου θα ήταν η ίδια, εκείνη η παλιά: «Εμέ εγκατέλειπον την πηγή των ζώντων υδάτων» (Ιερεμίας Β/2: 13). Είμαι βέβαιος ότι η απάντηση θα ήταν: «Λαέ μου, τυφλοί ποιμένες σε οδηγούν και λανθάνουν την οδό των βημάτων σου» (Ησαΐας Γ/3: 12).

      Η Νινευή σώθηκε, γιατί μετανόησε από το κήρυγμα ενός ανθρώπου. Ο άνθρωπος έκανε δηλαδή τούτο το μεγάλο έργο της μεταστροφής; Όχι. Το έργο της μεταστροφής το έκανε η Χάρη και το Έλεος του Θεού. Το έκανε η αγάπη του Θεού, ο οποίος δε θέλει το θάνατο του αμαρτωλού, ενός Θεού που θέλει «πάντες να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια» (Β΄ Πέτρου Γ/3: 9).

      Ο άνθρωπος για μια ακόμα φορά δε στάθηκε, όπως ο Θεός τον ήθελε. Ανυπάκουος ο Ιωνάς στο Θεό, ανυπάκουος ο άνθρωπος και στις ημέρες μας. Κάνει δικές του επιλογές, ακολουθεί δικούς του δρόμους μακριά απ’ Αυτόν και τα αποτελέσματα είναι συντριπτικά. Το 4ο κεφάλαιο αξίζει ιδιαίτερης προσοχής. Εδώ βλέπουμε μια συμπεριφορά που πολύ δύσκολα μπορούμε να κατανοήσουμε. Ο Ιωνάς έχει κηρύξει μετάνοια. Ο λαός με επικεφαλής το Βασιλιά έχει μετανοήσει. Ο Θεός δεν επέτρεψε να γίνει κακό. Όμως ο Ιωνάς, αντί να χαρεί για όλα αυτά, στεναχωριέται και αγανακτεί, γιατί ο Θεός δεν τιμώρησε τους Νινευίτες, αλλά έδειξε συγχώρεση και Έλεος. Και έρχεται ο Θεός να πει : «είναι καλό να αγανακτείς Ιωνά;» (εδ. 4).

     Ο Ιωνάς μέσα στην αγανάκτησή του βγαίνει έξω από την πόλη και φτιάχνει μια καλύβα για να μείνει. Εδώ ο Θεός γράφει τον επίλογο. Χρησιμοποιεί μια κολοκυθιά, η οποία μεγαλώνει γρήγορα και δημιουργεί σκιά στην καλύβα του Ιωνά. Ο Ιωνάς χαίρεται και ανακουφίζεται κάτω από τον ίσκιο της, όμως μετά από λίγο ξεράθηκε η κολοκυθιά. Στενοχωρήθηκε και αγανάκτησε ο Ιωνάς τόσο πολύ που  ζήτησε από το Θεό να πεθάνει. Και τότε ο Θεός του θυμίζει και πάλι το Έλεός Του. Εσύ, άνθρωπε, απόλαυσες τη σκιά της κολοκυθιάς χωρίς να κουνήσεις το μικρό δαχτυλάκι και λυπήθηκες για την απόσυρσης της, "Εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ υπέρ της Νινευή, της πόλεως της μεγάλης, εν ή υπάρχουσι πλειότεροι των δώδεκα μυριάδων ανθρώπων, οίτινες δεν διακρίνουσι την δεξιάν αυτών από της αριστεράς αυτών, και κτήνη πολλά; "(εδ. 11).. Λυπάται ο Θεός για όλους εκείνους που χάνονται εξαιτίας της αμαρτίας. 

        Αλήθεια πόσο λανθασμένες επιλογές μπορεί να κάνει ο άνθρωπος παρακούοντας το θέλημα του Θεού ή εκτελώντας αυτό ως αγγαρεία! Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει ότι είναι «επικατάρατος ο άνθρωπος εκείνος που εκτελεί το θέλημα του Θεού πλημμελώς» (Ιερεμίας ΜΗ/48: 10). Ο πιστός άνθρωπος θα πρέπει να ταυτίζεται με το θέλημα του Θεού. Γιατί θα πρέπει τελικά να υπακούμε, αφού πρώτα έχουμε περάσει μέσα από τόσες περιπέτειες και τόσους κινδύνους;

    Το μήνυμα τούτης της ιστορίας είναι ένα και μοναδικό. Η χάρη του Θεού είναι δωρεάν και η συγχώρηση άφθονη για κάθε αμαρτωλό που μετανοεί. Η μεταστροφή των κατοίκων της Νινευή μας δείχνει τι είναι απαραίτητο, για να έρθει ευλογία στον τόπο μας, στη ζωή μας. Χρειάζεται κήρυγμα το οποίο θα γίνει πρώτα με τη ζωή μας και μετά με τα λόγια μας. Χρειάζεται να λέμε ακριβώς εκείνα τα οποία ο Θεός μας εμπιστεύτηκε μέσα από το Λόγο Του, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Επιβάλλεται να ακουστεί το Λόγος του Θεού. "Αν δεν ακούσει κάποιος, πως θα πιστέψει; Η πίστη είναι δια μέσω της ακοής, η δε ακοή δια μέσω του λόγου του Θεού" (Ρωμαίους Ι/10: 17).

      Οι άνδρες της Νινευή, αφού άκουσαν, πίστεψαν στο Θεό που ενήργησε σύμφωνα με την πίστη τους. Διαβάζουμε: "κήρυξαν νηστεία, ντύθηκαν με σάκο, ο βασιλιάς κάθισε πάνω στη στάχτη". Όλα τούτα είναι σύμβολα μετάνοιας και πένθους. Δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική μετάνοια και πίστη, αν δεν υπάρξουν πράξεις που να την αποδεικνύουν. Ο Άβελ πίστεψε στο Θεό και προσέφερε καλύτερη θυσία (Εβραίους ΙΑ/11: 4). Ο Ενώχ ευαρέστησε το Θεό περπατώντας, όπως ο Θεός ήθελε. (Γένεση Ε/5: 24). Ο Νώε ήταν δίκαιος και πιστός και έφτιαξε ένα καράβι στο βουνό. Ο Αβραάμ προσέφερε το  γιο του τον Ισαάκ. Ο Μωυσής Με πίστη  "αφού μεγάλωσε, αρνήθηκε να λέγεται γιος τής θυγατέρας τού Φαραώ, προκρίνοντας να κακουχείται με τον λαό τού Θεού, μάλλον, παρά να έχει πρόσκαιρη απόλαυση αμαρτίας, κρίνοντας τον ονειδισμό χάρη τού Χριστού, μεγαλύτερον πλούτο παρά τούς θησαυρούς τής Αιγύπτου, επειδή, απέβλεπε στη μισθαποδοσία" (προς Εβραίους ΙΑ/11: 24 - 26). Η πίστη μας θα φανεί μέσα από τα έργα μας. Γι’ αυτό και ο Απ. Ιάκωβος διακηρύττει: «Πίστη άνευ έργων, είναι νεκρά» (Ιακώβου Β/2: 26).

      Οι Νινευίτες πίστεψαν και προχώρησαν σε συγκεκριμένες πράξεις, που αποδείκνυαν την πίστη τους. Σταμάτησαν να αμαρτάνουν, ταπεινώθηκαν σε τέτοιο σημείο, ώστε άνθρωπος και κτήνος να σκεπαστούν με σάκους, και να φωνάζουν στο Θεό δυνατά. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «και ας επιστρέψει καθένας από τον πονηρό του δρόμο και από την αδικία, που είναι στα χέρια τους» (Ιωνάς Γ/3: 8). Ήταν άνθρωποι άδικοι, πονηροί. Η εκμετάλλευση, η βία, η νοθεία ήταν σε ακμή.

      Η μετάνοια και η πίστη πάνε μαζί. Το κήρυγμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ήταν: «μετανοείτε και πιστεύετε στο ευαγγέλιο» (Μάρκος Α/1: 15). Μετάνοια πάνω απ' όλα σημαίνει αλλαγή συμπεριφοράς. Ο Ζακχαίος, όταν μετάνιωσε, άλλαξε συμπεριφορά, η Σαμαρείτισσα  έκανε το ίδιο. Στο βιβλίο των "Παροιμιών" (ΚΗ/28: 13), αναφέρεται: «Αυτός που κρύβει τις αμαρτίες του, δεν θα ευοδωθεί, αλλ’ αυτός που τις εξομολογείται και τις εγκαταλείπει, θα ελεηθεί».

      Συμπέρασμα :

 1/ κήρυγμα με πιστότητα. 

 2/ ακοή του κηρύγματος με πίστη. 

3/ μετάνοια ειλικρινής.  

4/ πράξεις σύμφωνα με την πίστη μας.

     Ας είμαστε ειλικρινείς ενώπιον του Θεού. Κοντά Του υπάρχει πάντοτε ευλογία. Αυτή την ευλογία περιέγραψε ο Θεός στη Σαμαρίτισσα, όταν της είπε: «Καθένας που πίνει από τούτο το νερό θα διψάσει και πάλι». Το νερό του κόσμου κρατάει πολύ λίγο, όποιος όμως πιει από το νερό, που εγώ θα του δώσω, δε θα διψάσει στον αιώνα, αλλά το νερό που θα δώσω σ’ αυτόν θα γίνει μέσα του πηγή νερού που θα αναβλύζει σε αιώνια ζωή (Ιωάννης Δ/4: 13-14).---

Βιβλίο ΙΩΝΑ σε μετάφραση (Παλαιά Διαθήκη).

Κεφάλαιο Α.
1 ΚΑΙ έγινε λόγος τού Κυρίου στον Ιωνά, τον γιο τού Αμαθί, λέγοντας:
2 Σήκω, πήγαινε στη Νινευή, τη μεγάλη πόλη, και κήρυξε εναντίον της επειδή, η ασέβειά τους ανέβηκε μπροστά μου.
3 Και ο Ιωνάς σηκώθηκε για να φύγει από το πρόσωπο του Κυρίου, προς τη Θαρσείς, και κατέβηκε στην Ιόππη και βρήκε ένα πλοίο, που πήγαινε στη Θαρσείς, και έδωσε τον ναύλο του, κι ανέβηκε σ' αυτό, για να πάει μαζί τους στη Θαρσείς, για να φύγει από το πρόσωπο του Κυρίου.
4 Ο Κύριος, όμως, σήκωσε δυνατόν άνεμο επάνω στη θάλασσα, και έγινε μεγάλη φουρτούνα μέσα στη θάλασσα, και το πλοίο κινδύνευε να συντριφτεί.
5 Και οι ναύτες φοβήθηκαν, και αναβόησαν κάθε ένας στον θεό του, και πέταξαν μέσα στη θάλασσα τα σκεύη που ήσαν στο πλοίο, για να ελαφρωθεί απ' αυτά ο Ιωνάς, όμως, κατέβηκε στο κοίλωμα του πλοίου, και πλάγιασε, και κοιμόταν βαθιά.
6 Και ο πλοίαρχος πλησίασε σ' αυτόν, και του είπε: Τι κοιμάσαι, εσύ; Σήκω, επικαλέσου τον Θεό σου, ίσως μας θυμηθεί ο Θεός, και δεν χαθούμε.
7 Και είπαν κάθε ένας στον διπλανό του: Ελάτε να ρίξουμε κλήρους, για να γνωρίσουμε εξαιτίας τίνος ήρθε αυτό το κακό επάνω μας. Και έρριξαν κλήρους, και ο κλήρος έπεσε στον Ιωνά.
8 Τότε, του είπαν: Πες μας, τώρα, εξαιτίας τίνος πράγματος ήρθε αυτό το κακό επάνω μας; Τι είναι το έργο σου; Από πού έρχεσαι; Ποιος είναι ο τόπος σου; Και από ποιον λαό είσαι;
9 Και εκείνος τούς είπε: Εγώ είμαι Εβραίος και σέβομαι τον Κύριο τον Θεό τού ουρανού, που δημιούργησε τη θάλασσα και την ξηρά.
10 Τότε, οι άνθρωποι φοβήθηκαν με μεγάλον φόβο, και του είπαν: Τι είναι αυτό που έκανες; Επειδή, οι άνθρωποι γνώρισαν, ότι έφευγε από το πρόσωπο του Κυρίου, δεδομένου ότι, τους το είχε αναγγείλει.
11 Και του είπαν: Τι να σε κάνουμε, ώστε να ησυχάσει η θάλασσα μαζί μας; Επειδή, η θάλασσα κλυδωνιζόταν όλο και περισσότερο.
12 Και τους είπε: Σηκώστε με, και ρίξτε με μέσα στη θάλασσα, και η θάλασσα θα ησυχάσει μαζί σας επειδή, εγώ γνωρίζω ότι εξαιτίας μου έγινε αυτή η μεγάλη φουρτούνα επάνω σας.
13 Οι άνθρωποι, όμως, κωπηλατούσαν δυνατά για να επιστρέψουν στην ξηρά, αλλά δεν μπορούσαν επειδή, η θάλασσα κλυδωνιζόταν όλο και περισσότερο εναντίον τους.
14 Γι' αυτό, αναβόησαν στον Κύριο, και είπαν: Παρακαλούμε, Κύριε, παρακαλούμε, ας μη χαθούμε για τη ζωή αυτού τού ανθρώπου, και μη επιβάλεις επάνω μας αθώο αίμα επειδή, εσύ, Κύριε, έκανες όπως ήθελες.
15 Και σήκωσαν τον Ιωνά, και τον έρριξαν μέσα στη θάλασσα και η θάλασσα στάθηκε από τον θυμό της.
16 Τότε, οι άνθρωποι φοβήθηκαν με μεγάλον φόβο, και πρόσφεραν θυσία στον Κύριο, και έκαναν ευχές.
17 ΚΑΙ ο Κύριος διέταξε ένα μεγάλο κήτος να καταπιεί τον Ιωνά. Και ο Ιωνάς ήταν στην κοιλιά τού κήτους τρεις ημέρες και τρεις νύχτες.

Κεφάλαιο Β.
1 Και ο Ιωνάς προσευχήθηκε στον Κύριο τον Θεό του από την κοιλιά τού κήτους, και είπε:
2 Μέσα στη θλίψη μου βόησα στον Κύριο, και με εισάκουσε από την κοιλιά τού άδη βόησα, και άκουσες τη φωνή μου.
3 Επειδή, με έρριξες στα βάθη, στην καρδιά τής θάλασσας, και ρεύματα με περικύκλωσαν όλες οι τρικυμίες σου και τα κύματά σου πέρασαν από πάνω μου.
4 Κι εγώ είπα: Απορρίφθηκα μπροστά από τα μάτια σου όμως, θα επιβλέψω ξανά στον άγιο ναό σου.
5 Τα νερά με περικύκλωσαν μέχρι την ψυχή, η άβυσσος με έκλεισε ολόγυρα, τα φύκια τυλίχθηκαν γύρω από το κεφάλι μου.
6 Κατέβηκα στα τελευταία μέρη των βουνών οι μοχλοί τής γης είναι για πάντα από πάνω μου αλλ' η ζωή μου ανέβηκε από τη φθορά, Κύριε Θεέ μου.
7 Ενώ η ψυχή λιποθυμούσε μέσα μου, θυμήθηκα τον Κύριο και η προσευχή μου πέρασε μέσα προς εσένα, στον ναό σου τον άγιο.
8 Αυτοί που τηρούν τις ματαιότητες του ψέματος, εγκαταλείπουν το έλεός τους.
9 Εγώ, όμως, θα θυσιάσω σε σένα με φωνή αίνεσης θα αποδώσω όσα ευχήθηκα η σωτηρία προέρχεται από τον Κύριο.
10 Και ο Κύριος πρόσταξε το κήτος, και ξέρασε τον Ιωνά επάνω στην ξηρά.

Κεφάλαιο Γ.
1 ΚΑΙ έγινε λόγος τού Κυρίου στον Ιωνά για δεύτερη φορά, λέγοντας:
2 Σήκω, πήγαινε στη Νινευή, τη μεγάλη πόλη, και κήρυξε σ' αυτή το κήρυγμα, που εγώ μιλάω σε σένα.
3 Και ο Ιωνάς σηκώθηκε, και πήγε στη Νινευή, σύμφωνα με τον λόγο τού Κυρίου. Η Νινευή ήταν μια υπερβολικά μεγάλη πόλη, έκτασης δρόμου τριών ημερών.
4 Και ο Ιωνάς άρχισε να περνάει μέσα από την πόλη δρόμον μιας ημέρας, και κήρυξε, και είπε: Ακόμα 40 ημέρες, και η Νινευή θα καταστραφεί.
5 Και οι άνδρες τής Νινευή πίστεψαν στον Θεό, και κήρυξαν νηστεία, και ντύθηκαν σάκους, από τον πιο μεγάλο ανάμεσά τους μέχρι τον πιο μικρό απ' αυτούς
6 επειδή, ο λόγος είχε φτάσει στον βασιλιά τής Νινευή, και σηκώθηκε από τον θρόνο του, και έβγαλε από πάνω του τη στολή του, και σκεπάστηκε με σάκο, και κάθησε επάνω σε στάχτη.
7 Και διακηρύχθηκε και γνωστοποιήθηκε στη Νινευή, με ψήφισμα του βασιλιά και των μεγιστάνων του, και ειπώθηκε: Οι άνθρωποι και τα κτήνη, τα βόδια και τα πρόβατα, να μη γευτούν τίποτε ούτε να βοσκήσουν ούτε να πιουν νερό
8 αλλά, άνθρωπος και κτήνος να σκεπαστούν με σάκους, και να φωνάξουν στον Θεό δυνατά και ας επιστρέψουν κάθε ένας από τον πονηρό του δρόμο, και από την αδικία που είναι στα χέρια τους.
9 Ποιος ξέρει αν ο Θεός επιστρέψει και μεταμεληθεί, και επιστρέψει από την οργή τού θυμού του, και δεν χαθούμε;
10 Και ο Θεός είδε τα έργα τους, ότι απέστρεψαν από τον πονηρό τους δρόμο και ο Θεός μεταμελήθηκε για το κακό, που είχε πει να κάνει σ' αυτούς και δεν το έκανε.

Κεφάλαιο Δ.
1 Και ο Ιωνάς λυπήθηκε με μεγάλη λύπη, και αγανάκτησε.
2 Και προσευχήθηκε στον Κύριο, και είπε: Ω, Κύριε, αυτός δεν ήταν ο λόγος μου, ενώ ήμουν ακόμα στην πατρίδα μου; Γι' αυτό, πρόλαβα να φύγω στη Θαρσείς επειδή, γνώριζα ότι εσύ είσαι Θεός ελεήμονας και οικτίρμονας, μακρόθυμος και πολυέλεος, και μετανοείς για το κακό.
3 Και, τώρα, Κύριε, πάρε, σε παρακαλώ, από μένα την ψυχή μου επειδή, είναι καλύτερο σε μένα να πεθάνω, παρά να ζω.
4 Και ο Κύριος είπε: Είναι καλό να αγανακτείς;
5 Και ο Ιωνάς βγήκε από την πόλη, και κάθησε προς το ανατολικό μέρος τής πόλης, και εκεί έκανε για τον εαυτό του μια καλύβα, και καθόταν κάτω από τη σκιά της, μέχρις ότου δει τι επρόκειτο να γίνει στην πόλη.
6 Και ο Κύριος ο Θεός διέταξε μια κολοκυθιά, και έκανε να ανέβει επάνω από τον Ιωνά, για να είναι σκιά επάνω από το κεφάλι του, για να τον ανακουφίσει από τη θλίψη του. Και ο Ιωνάς χάρηκε για την κολοκυθιά με μεγάλη χαρά.
7 Και ο Θεός διέταξε ένα σκουλήκι, όταν χάραξε η αυγή τής επόμενης ημέρας και χτύπησε την κολοκυθιά, και ξεράθηκε.
8 Και καθώς ανέτειλε ο ήλιος, διέταξε ο Θεός έναν καυστικό ανατολικό άνεμο και ο ήλιος χτύπησε το κεφάλι τού Ιωνά, ώστε λιγοψύχησε και ζήτησε μέσα στην ψυχή του να πεθάνει και είπε: Είναι καλύτερο σε μένα να πεθάνω, παρά να ζω.
9 Και ο Θεός είπε στον Ιωνά: Είναι καλό να αγανακτείς για την κολοκυθιά; Και είπε: Είναι καλό να αγανακτώ μέχρι θανάτου.
10 Και ο Κύριος είπε: Εσύ λυπήθηκες για την κολοκυθιά, για την οποία δεν κοπίασες, αλλ' ούτε την έκανες να αυξηθεί, η οποία γεννήθηκε μέσα σε μια νύχτα, και μέσα σε μια νύχτα χάθηκε.
11 Κι εγώ δεν έπρεπε να λυπηθώ για τη Νινευή, τη μεγάλη πόλη, στην οποία υπάρχουν περισσότερες από 12 μυριάδες ανθρώπων, που δεν διακρίνουν το δεξί τους από το αριστερό τους χέρι, και πολλά κτήνη; .---