«Τα υψωμένα χέρια».

     

 Βιβλίο «Εξόδου», κεφ. ΙΖ/17, εδ. 8 – 16.   (Παλαιά Διαθήκη)

8 Τότε ήλθεν ο Αμαλήκ και επολέμησε με τον Ισραήλ εν Ραφιδείν. 

9 Και είπεν ο Μωϋσής προς τον Ιησούν, Έκλεξον εις ημάς άνδρας και εξελθών πολέμησον με τον Αμαλήκ αύριον εγώ θέλω σταθή επί της κορυφής του βουνού, κρατών εν τη χειρί μου την ράβδον του Θεού. 

10 Και έκαμεν ο Ιησούς καθώς είπε προς αυτόν ο Μωϋσής και επολέμησε με τον Αμαλήκ ο δε Μύωσής, ο Ααρών και ο Ωρ ανέβησαν επί την κορυφήν του βουνού. 

11 Και οπότε ο Μύωσής ύψονε την χείρα αυτού, ενίκα ο Ισραήλ οπότε δε κατεβίβαζε την χείρα αυτού, ενίκα ο Αμαλήκ. 

12 Αι χείρες δε του Μωϋσέως ήσαν βεβαρημέναι όθεν λαβόντες λίθον, έθεσαν υποκάτω αυτού και εκάθισεν επ' αυτού ο δε Ααρών και ο Ωρ, εις εκ του ενός μέρους και εις εκ του άλλου, υπεστήριζον τας χείρας αυτού και αι χείρες αυτού έμενον εστηριγμέναι μέχρι δύσεως ηλίου. 

13 Και κατέστρεψεν ο Ιησούς τον Αμαλήκ και τον λαόν αυτού, εν στόματι μαχαίρας. 

14 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Γράψον τούτο εν βιβλίω προς μνημόσυνον, και παράδος εις τα ώτα του Ιησού ότι θέλω εξαλείψει εξάπαντος την μνήμην του Αμαλήκ εκ της υπό τον ουρανόν. 
15 Και ωκοδόμησεν εκεί ο Μύωσής θυσιαστήριον και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιεοβά - Νισσί 

16 και είπεν, Επειδή χειρ υψώθη κατά του θρόνου του Κυρίου, θέλει είσθαι πόλεμος του Κυρίου προς τον Αμαλήκ από γενεάς εις γενεάν. 

         ΣΧΟΛΙΑ:

     Ο Θεός με τρόπο θαυματουργικό, μοναδικό μέσα στην ιστορία, έχει βγάλει το λαό Ισραήλ από τη γη της Αιγύπτου, τη γη της σκλαβιάς και της τυραννίας και ο λαός βαδίζει μέσα στην έρημο με σκοπό να φτάσει στη γη της επαγγελίας, στη γη τη "ρέουσα γάλα και μέλι", τη γη των υποσχέσεων του Θεού (Έξοδος Γ/3: 8). 

       Ο κάθε πιστός στο Θεό άνθρωπος, δια Ιησού Χριστού, έχει βγει από το «πνεύμα» του κόσμου και βαδίζοντας στην έρημο τούτης της ζωής, κατευθύνεται προς τη γη των υποσχέσεων του Θεού, την Άνω Ιερουσαλήμ, τον Παράδεισο, διότι σύμφωνα με τον συγγραφέα της επιστολής «πρός Εβραίους» (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 14) «δεν έχομεν εδώ πόλιν διαμένουσαν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν». Ο Δαβίδ λέγει: «Πάροικος είμαι εγώ εν τη γη» (Ψαλμός ΡΙΘ/119: 19). 

        Λίγο λοιπόν μετά από την  απελευθέρωση των Ισραηλιτών από τους Αιγυπτίους, η οποία έγινε το έτος 1513 π.Χ., βαδίζοντας ο λαός μέσα στην έρημο και ενώ ευρίσκονταν στην περιοχή Ραφιδείν, που  πλησίον του όρους Σινά, τους επιτέθηκαν απρόκλητα οι Αμαληκίτες με σκοπό να διακόψουν την πορεία τους προς τη γη της επαγγελίας. Ο θαρραλέος πολεμιστής Ιησούς του Ναυή μετά από εντολή του Μωυσή οδήγησε το λαό Ισραήλ σε νικηφόρα μάχη. 

      Καθημερινά απαιτείται να δίνουμε μάχες. Εχθρός μας διαχρονικά είναι το «πνεύμα του Αμαλήκ». Οι Αμαληκίτες ήταν απόγονοι του Ησαύ και είναι ο τύπος της σάρκας, της αμαρτίας, της διαφθοράς, της Αδαμικής φύσης του ανθρώπου, είναι ο εχθρικός κόσμος της αμαρτίας γύρω μας, ανάμεσά μας και μέσα μας πολλές φορές. Στόχος του «πνεύματος» του Αμαλήκ, που ασφυκτικά μας περιβάλλει, είναι πάντα ο ίδιος. Η αιώνια απώλεια της ψυχής μας. Έτσι κάθε στιγμή μπροστά μας απλώνεται μία μάχη η οποία ομολογουμένως είναι σκληρή και άνιση, σε σύγκριση με τις δυνάμεις που διαθέτουμε. 

     Τα προβλήματα που ορθώνονται μπροστά μας καθημερινά είναι πολλά και μεγάλα. Η σχέση μας με το Θεό, η υγεία μας, η οικονομική μας κατάσταση, τα παιδιά μας, η δουλειά μας και μύρια άλλα. Πώς θα σταθούμε σ’ αυτές τις καθημερινές «μάχες» και πώς θα νικήσουμε; Νικιέται ο καρκίνος, το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει το παιδί μου; Παντού αδυναμία. Και πολλές φορές νομίζοντας ότι είμαστε μόνοι λυγάμε, απελπιζόμαστε και αγανακτούμε. 

      Ας παρατηρήσουμε πώς στάθηκε και πώς νίκησε ο λαός Ισραήλ στη μάχη κατά των Αμαληκιτών και ας βγάλουμε τα αναγκαία διδάγματα από το περιστατικό αυτό. Πριν από τη μάχη ο Μωυσής, συνοδευόμενος από τον αδελφό του τον Ααρών και έναν ακόμα τον Χούρ, ο οποίος κατά τον ιστορικό Ιώσηπο ήταν άνδρας της αδελφής τους της Μαριάμ, έφυγαν από το πεδίο της μάχης και οδηγήθηκαν σε ένα γειτονικό λόφο απ’ όπου μπορούσαν να βλέπουν το πεδίο της μάχης. 

      Ας φανταστούμε το γεγονός, ας σκεφτούμε τι ακολούθησε και ας είμαστε πολύ προσεκτικοί στα λόγια μας, στις κρίσεις και τις επικρίσεις, που πολλές φορές χρησιμοποιούμε κατά των αδελφών μας. Καθώς λίγο πριν ξεσπάσει η μάχη η ηγεσία απομακρύνεται απ’ αυτήν, σίγουρα κάποιοι, που πάντα προτρέχουν και βγάζουν γρήγορα συμπεράσματα, θα έλεγαν: «Καλά που πάνε, δε βλέπουν τους Αμαληκίτες; Τι να κάνουν και οι στρατιώτες όταν τους βλέπουν να υποχωρούν; Η θέση τους είναι κοντά στους στρατιώτες για να τους ενθαρρύνουν, γιατί φεύγουν; Μήπως προσπαθούν να σώσουν τους εαυτούς τους;» Σε όλα αυτά τα ερωτήματα σκέπτομαι τον Μωυσή να απαντάει: «Μην προτρέχετε, για να κερδηθεί τούτη η μάχη θα πρέπει πριν απ’ αυτήν να κερδηθεί μια άλλη μάχη. Αν δε δοθεί αυτή η μάχη, η μάχη με τους Αμαληκίτες είναι χαμένη». 

    Έτσι λοιπόν παρατηρούμε τον Μωυσής να θέτει σε εφαρμογή ένα σχέδιο που αποδείχτηκε καθοριστικό για την τελική έκβαση της μάχης. Πάνω στο λόφο που ανέβηκε κρατούσε τη ράβδο του και είχε σηκωμένα τα χέρια του προς τον ουρανό και προσευχόταν. «Και οπότε ο Μωυσής ύψωνε την χείρα αυτού, ενίκα ο Ισραήλ οπότε δε κατεβίβαζε την χείρα αυτού, ενίκα ο Αμαλήκ». Όση ώρα ο Μωυσής βρισκόταν σ’ αυτή τη στάση και είχε υψωμένα τα χέρια του, ο Θεός δυνάμωνε τα χέρια των Ισραηλιτών και νικούσαν τους Αμαληκίτες. Όταν όμως ο Μωυσής κουραζόταν και κατέβαζε τα χέρια του, τότε νικούσαν οι Αμαληκίτες. Έτσι λοιπόν ο Ααρών και ο Χούρ πήραν από μία πέτρα, την έβαλαν κάτω και κάθισε πάνω της ο Μωυσής και οι δύο τους στήριζαν τα χέρια του, ο ένας από τη μία πλευρά και ο άλλος από την άλλη, ώστε τα χέρια του Μωυσή έμειναν υψωμένα μέχρι που έδυσε ο ήλιος. Έτσι το κραταιό χέρι του Θεού έδωσε στους Ισραηλίτες τη δυνατότητα να κερδίσουν στη μάχη. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ο λόγος του Θεού ο οποίος αναφέρει: «η μάχη δεν είναι υμών, αλλά του Θεού» (Β’ Χρονικών Κ/20: 15). 

      Ο Ααρών και ο Χουρ στήριζαν τα χέρια του Μωυσή καθ’ όλο το διάστημα της μάχης. Αυτό είναι ένα μάθημα για όλους μας. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα πρέπει και εμείς να στηρίζουμε με πρακτικό τρόπο και να βοηθάμε τους αδελφούς γύρω μας στις καθημερινές τους ανάγκες. Παρακινούντες αυτούς εις «έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός διά να περιπατήσωμεν εν αυτοίς» (Εφεσίους Β/2: 10). 

     Πάνω σ’ αυτό τον μικρό λόφο βρίσκεται ένα "στρατηγείο προσευχής". Όταν αυτό λειτουργεί, καλά θα πηγαίνουν και οι μάχες μέσα στη ζωή μας. Όταν αυτό δεν λειτουργεί ή υπολειτουργεί, μην περιμένουμε επιτυχίες. Βλέποντας τούτη τη στάση με τα υψωμένα χέρια, τα ανθρώπινα υποστηρίγματα, την πάλη από το πρωί έως το δειλινό, διερωτώμαι: Μήπως γι’ αυτό το λόγο καθημερινά νικούν οι Αμαληκίτες στη ζωή μου; Μήπως γι’ αυτό δεν υπάρχουν νίκες; Μήπως όλες οι μάχες μικρές ή μεγάλες και κάθε τι που μας αφορά θα πρέπει να περνάει μέσα από την προσευχή;

      Άραγε έχουμε καταλάβει στη ζωή μας τι δυνάμεις μπορεί να βάλει μέσα μας ο Θεός, μετά από επίμονη προσευχή και δοξολογία στο Όνομά Του; Η απάντηση είναι ότι δεν το έχουμε εννοήσει σε όλη την έκτασή του, γι’ αυτό και δεν ζητάμε, γι’ αυτό και η πνευματική μας ζωή και γενικά η σχέση μας με το Θεό είναι φτωχή, περιορισμένη και πολλές φορές φθίνουσα. 

      Δυστυχώς για μας δεν έχουμε καταλάβει το υπέρ όπλο που διαθέτουμε και το οποίο είναι η ύψωση «καθαρών χειρών» (Α’ Τιμοθέου Β/2: 8) στην παρουσία του Κυρίου. Δεν έχουμε καταλάβει ότι δεν είμαστε μόνοι και ότι μέσα μας ο Κύριος επιθυμεί να διοχετεύσει τις αστείρευτες δικές Του δυνάμεις και να μας οδηγήσει σε νίκες και σε θριάμβους. Βλέπει ο Κύριος την ώρα της μάχης τα υψωμένα χέρια του Μωυσή και αναλαμβάνει ο ίδιος τη μάχη. Δίνει Εκείνος τη μάχη, γιατί οι μάχες είναι του Κυρίου και τα αποτελέσματα είναι θαυμαστά. Άραγε έχουμε καταλάβει την ώρα της προσευχής, την ώρα της ύψωσης των χεριών προς τον Κύριο, ποιες και πόσες δυνάμεις στρατεύονται γύρω μας; Γι’ αυτό ας σταθούμε όπως ο Κύριος μας θέλει με τα χέρια υψωμένα στην προσευχή και την καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη και δοξολογία. 

      Εδώ, παρενθετικά, θα πρέπει να επισημάνουμε κάτι πολύ βασικό. Ο Μωυσής στεκόταν με τα χέρια υψωμένα, από το πρωί έως το βράδυ. Κάποια στιγμή κουράστηκε και ήταν αναγκαίο κάποιοι άλλοι να του κρατάνε τα χέρια. Είναι αναγκαίο στην προσπάθειά μας για την υπόθεση του Κυρίου να συνεργαζόμαστε και με άλλους ανθρώπους. Αναμφισβήτητα έχουμε ανάγκη τη συνδρομή και των άλλων για να μπορέσουμε να σταθούμε όπως ο Θεός μας θέλει. Ένα κάρβουνο μόνο του στο τζάκι μετά από λίγο θα σβήσει, όμως πολλά κάρβουνα μαζί αναζωπυρώνουν τη φωτιά. Άλλωστε, γι’ αυτό ο Θεός μας έβαλε μέσα στην Εκκλησία Του, για να εργαζόμαστε και να συνεργαζόμαστε και με άλλους ανθρώπους για τον κοινό σκοπό. τη μάχη και ενώ περιμένουμε να έρθει η νίκη έρχεται συντριπτική ήτα μέσα στη ζωή μας; 

      Τι να συμβαίνει άραγε; Έχουν κατέβει τα χέρια μας, έχουμε ατονήσει στην προσευχή και ο Κύριος θυμάται την πρώτη αγάπη μας σ’ Αυτόν και καθώς βλέπει τα πεσμένα, τα κουρασμένα χέρια μας, που τα κατέβασε η ολιγοπιστία, η αμαρτία, η αδιαφορία. Δε συνεργεί μέσα στη ζωή μας και έτσι βλέπουμε η νίκη να στρέφεται υπέρ του «Αμαλήκ». Θα μπορούσε ο καθένας να ρωτήσει τον εαυτόν του: Γιατί ο Αμαλήκ νικάει μέσα στη ζωή μου; Γιατί ο πιστός άνθρωπος χάνει τις μάχες τη μία κοντά στην άλλη; Πλούσια λόγια, πολλά «φύλα», δραστηριότητες, ποικίλες ανθρώπινες προσπάθειες, χωρίς κανένα καρπό, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Αυτό συμβαίνει γιατί τα χέρια μας είναι κατεβασμένα, κουρασμένα, ατονισμένα. Έτσι έρχεται η αποθάρρυνση και η ήττα μέσα στη ζωή μας. 

      Ας θυμηθούμε ένα περιστατικό που συνέβη στη ζωή του Κυρίου μας. 

38 Ο Ιησούς λοιπόν, πάλιν στενάζων εν εαυτώ, έρχεται εις το μνημείον
 ήτο δε σπήλαιον, και έκειτο λίθος επ' αυτού. 

39 Λέγει ο Ιησούς Σηκώσατε τον λίθον. Λέγει προς αυτόν η αδελφή του αποθανόντος η Μάρθα Κύριε, όζει ήδη διότι είναι τεσσάρων ημερών. 

40 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς Δεν σοι είπον ότι εάν πιστεύσης, θέλεις ιδεί την δόξαν του Θεού; (Ιωάννης ΙΑ/11: 38-40). 

      Αποθαρρυμένη η Μάρθα, πολύ στεναχωρημένη από το θάνατο του αδελφού της του Λάζαρου, αποβλέποντας στο φαινόμενο και όχι στη δύναμη του Θεού, πλησιάζει τον Κύριο και του λέει: Είναι πολύ αργά πλέον… «όζει…, τέσσερις μέρες νεκρός…». Η απάντηση του Κυρίου είναι διαχρονική και απευθύνεται στον κάθε άνθρωπο της αμφιβολίας, του φόβου, της αμφισβήτησης της δύναμης του Θεού: «Δεν σου είπα Μάρθα ότι αν πιστέψεις θα δεις τη δόξα του Θεού;». 

     Τα υψωμένα χέρια λειτουργούν όπως το αλεξικέραυνο. Μέσα από αυτό περνάει όλη η ηλεκτρική ενέργεια που δημιουργείται από τη σύγκρουση δύο σύννεφων και γειώνεται στη γη. Τα υψωμένα χέρια στέλνουν το Θεό στη μάχη. Κάνουν την υπόθεσή μας υπόθεση του Κυρίου, με αποτέλεσμα να πολεμάει Εκείνος για μας. 

      Ας προσέξουμε εδώ δύο σημαντικές λεπτομέρειες. 

1/ Τα υψωμένα χέρια θα πρέπει να συνδέονται με μια καρδιά γεμάτη πίστη, από μια ζωή που θα είναι ευάρεστη στον Κύριο. Αυτά δεν ξεχωρίζουν. Πηγαίνουν πάντοτε μαζί. Είναι πακέτο, δεν μπορείς να βγάλεις κάτι από μέσα. Έτσι νικιέται ο Αμαλήκ. Έτσι θριαμβεύει ο λαός του Θεού και μέσα από αυτόν εξαπλώνεται και γίνεται γνωστή στους ανθρώπους η δόξα και η δύναμη του Θεού. 

2/ Τα χέρια του εχθρού, που θέλει να μας κάνει να αμαρτήσουμε για να μας απομακρύνει από το Θεό, δεν θα ατονήσουν ποτέ. Γι’ αυτό δεν θα παύσει ούτε στιγμή να κάνει σχέδια για την απομάκρυνσή μας από το Θεό, χρησιμοποιώντας την προσφιλή μέθοδο των ψεύτικων υποσχέσεων. Ο στόχος του είναι ένας και μοναδικός. Μέσα από τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε να κάνει τα χέρια μας, τα χέρια της προσευχής, της υπηρεσίας, να ατονήσουν. Αν αυτό συμβεί όλα τα άλλα είναι πολύ εύκολα γι’ αυτόν. 

       Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι καθώς ζούμε μέσα σ’ έναν ασεβή και αποστατημένο κόσμο, δημιουργείται μέσα μας μια τρομερή πίεση ώστε πολλές φορές να μας καταλαμβάνει φόβος και έντονη ανησυχία. Όλη αυτή η κατάσταση μπορεί να λειτουργήσει στην πνευματική μας ζωής όπως η άγκυρα ενός πλοίου, η οποία δεν το αφήνει να κινηθεί προς τα εμπρός. Σε κάθε περίπτωση, και σε όποια κατάσταση και αν βρεθούμε, ας μην ξεχνάμε ότι πάντοτε ο Θεός είναι πρόθυμος να δώσει ένα χέρι βοήθειας. Ας μην ξεχνάμε ποτέ τις υποσχέσεις του Θεού, δια του προφήτη Ησαΐα, κεφ. ΜΑ/41, εδ. 10-13: 

10 μη φοβού διότι εγώ είμαι μετά σού μη τρόμαζε διότι εγώ είμαι ο Θεός σου σε ενίσχυσα μάλιστα σε εβοήθησα μάλιστα σε υπερησπίσθην διά της δεξιάς της δικαιοσύνης μου. 

11 Ιδού, πάντες οι ωργισμένοι κατά σου θέλουσι καταισχυνθή και εντραπή θέλουσιν είσθαι ως μηδέν και οι αντίδικοί σου θέλουσιν αφανισθή. 

12 Θέλεις ζητήσει αυτούς και δεν θέλεις ευρεί αυτούς, τους εναντιουμένους εις σέ οι πολεμούντες κατά σου θέλουσι γείνει μηδέν και ως εξουθένημα. 

13 Διότι εγώ Κύριος ο Θεός σου είμαι ο κρατών την δεξιάν σου, λέγων προς σε, Μη φοβού εγώ θέλω σε βοηθήσει. 

      «Το χέρι τού Κυρίου δεν μίκρυνε, ώστε να μη μπορεί να σώσει ούτε βάρυνε το αυτί του, ώστε να μη μπορεί να ακούσει» (Ησαΐας ΝΘ/59: 1). Αντίθετα ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ' αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). 

      Τελικά τι πρέπει να κάνουμε για να παραμένουμε πνευματικά ισχυροί; Ο Θεός που βοήθησε τους Ισραηλίτες να κατατροπώσουν τους Αμαληκίτες θα δώσει και σε μας τη δύναμη να σταθούμε και να νικήσουμε. Για την επιτυχή έκβαση του καθημερινού μας αγώνα απαιτείται και εμείς να κάνουμε το δικό μας μέρος που είναι: 

1/ Να μένουμε στην πίστη με προσευχή. 

2/ Να μελετάμε τον αιώνιο και αψευδή λόγο του Θεού. 

3/ Να έχουμε κοινωνία με άλλους πιστούς ανθρώπους, ώστε να στηριζόμαστε αλλά και να στηρίζουμε και τους άλλους που περνούν και αυτοί μέσα από ταλαιπωρίες και έχουν τις ίδιες ανάγκες. 

     Η προσευχή, η κοινωνία και η προσωπική μελέτη αποτελούν τη μόνη σανίδα σωτηρίας. Στις δύσκολες και πονηρές μέρες που ζούμε ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «ενδυναμώνεστε, και ας μη είναι χαλαρωμένα τα χέρια σας» (Β’ Χρονικών ΙΕ/15: 7). Και ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», κεφ. ΙΒ/12, εδ. 12 μας προτρέπει: «Γι' αυτό, ανορθώστε τα εξασθενημένα χέρια και τα παραλυμένα γόνατα». 

     Συμπέρασμα: Όταν αντιμετωπίζουμε μάχες, προβλήματα, δυσκολίες, ας μην ατονούν τα χέρια μας. Να πλησιάζουμε το Θεό με προσευχή και να αφήνουμε το κραταιό Του χέρι να μας ενισχύσει και να μας οδηγήσει σε νίκες, σε πνευματικές επιτυχίες, που τόσο έχουμε ανάγκη και εμείς, αλλά και οι γύρω μας. Όλα αυτά «μέχρι της ελεύσεως Αυτού». Τότε θα σταματήσουν οι μάχες. Μέχρι τότε, για να έχουμε επιτυχίες και να μην νικούν οι Φιλισταίοι μέσα στη ζωή μας, είναι ανάγκη να σταθούμε με θάρρος, στην προσευχή, στην υπηρεσία, στη μελέτη του λόγου του Θεού. 

      Καθώς μια καινούργια χρονική περίοδος αρχίζει σε λίγες μέρες στη ζωή μας και καθώς ένας νέος χρόνος ανοίγεται μπροστά μας, ας χαραχτεί βαθιά μέσα στην καρδιά μας και ας γίνουν μάθημα για όλους μας τούτα τα λόγια: «Και οπότε ο Μωυσής ύψωνε την χείρα αυτού, ενίκα ο Ισραήλ οπότε δε κατεβίβαζε την χείρα αυτού, ενίκα ο Αμαλήκ». ---

Νέος χρόνος - νέο ξεκίνημα - Εζεκίας.

      Για να πάνε τα πράγματα καλύτερα…. 


      Βιβλίο  "Β' Χρονικών", κεφ. ΚΘ / 29.    (Παλαιά Διαθήκη).

   Όλοι μας περιμένουμε το νέο χρόνο με φόβους, με αμφιβολίες αλλά και με ελπίδα και με προσδοκία μέσα στην καρδιά μας. Είναι αλήθεια πως όλοι μας θέλουμε ένα καλύτερο ξεκίνημα στη ζωή μας. Θέλουμε η καινούργια χρονιά να είναι πιο όμορφη, πιο πετυχημένη, μια χρονιά που όλα μέσα στη ζωή μας θα πάνε καλύτερα. 

      Η ερώτηση είναι πώς ξεκινάμε το χρόνο, ώστε να πάνε τα πράγματα καλύτερα και να βελτιωθούν οι συνθήκες της ζωής μας. Τα λόγια του Θεού στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» (κεφ. Α/1, εδ. 29,30) αντηχούν και σήμερα: «Εγώ δε είπα προς εσάς, Μη τρομάξητε μηδέ φοβηθήτε απ' αυτών, Κύριος ο Θεός σας, όστις προπορεύεται έμπροσθέν σας, αυτός θέλει πολεμήσει υπέρ υμών κατά πάντα όσα έκαμεν υπέρ υμών εν Αιγύπτω ενώπιον των οφθαλμών υμών». Μέσα στα μύρια προβλήματα, μέσα στα αδιέξοδα της ζωής, ο λόγος του Θεού μας συμβουλεύει να μη φοβηθούμε, να μην τρομάξουμε, να μην απελπιστούμε, αλλά να σταθούμε με θάρρος, με δύναμη βάζοντας την κιβωτό της διαθήκης του Κυρίου να προπορεύεται στην καθημερινή μας πορεία. (Αριθμοί Ι/10: 33). 

      Ας παρατηρήσουμε μια ιστορία που βγαίνει μέσα από την Παλαιά Διαθήκη και που μας πάει πολλά χρόνια πίσω. Ο Άχαζ ήταν βασιλιάς στο λαό Ισραήλ 16 χρόνια. Αν θα θέλαμε να χαρακτηρίσουμε την περίοδο διακυβέρνησής του, θα χρησιμοποιούσαμε επιτυχώς τη χαρακτηριστική φράση «χάος». Υπήρξε ένας από τους πιο ασεβείς και ειδωλολάτρες βασιλείς. Στο βιβλίο των «Βασιλέων» καθώς και στο βιβλίο των «Χρονικών» δεν υπάρχει γραμμένο τίποτε καλό γι’ αυτόν. Δεκαέξι χρόνια που ήταν βασιλιάς ο Άχαζ στο νότιο βασίλειο του Ισραήλ ήρθαν τα πάνω-κάτω. Ο λόγος του Θεού αναφέρει χαρακτηριστικά: «Έπραξαν πονηρά ενώπιον του Κυρίου – εγκατέλειπον τον Θεόν». Αποκορύφωμα όλων ήταν να κλείσει ο ναός, να σβήσουν οι λύχνοι και να θυσιάζει ο λαός του Θεού στα είδωλα. Ο άνθρωπος αυτός μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του υπήρξε αμετανόητος αποστάτης από τον αληθινό Θεό. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του προώθησε την ειδωλολατρία και έφτασε μέχρι του σημείου να θυσιάσει τουλάχιστον ένα από τα παιδιά του στο ειδωλολατρικό θυσιαστήριο (Β’ Χρονικών ΚΗ/28: 1-4). 

       Μέσα σ’ αυτό το χάος, μέσα σ’ αυτή τη σύγχυση που επικρατούσε στο νότιο βασίλειο έρχεται να βασιλεύσει ο γιος του Άχαζ, ο Εζεκίας, σε ηλικία 25 ετών. Η βασιλεία του διήρκεσε από το έτος 716 έως 687 π.Χ. Όλοι ήταν συμβιβασμένοι, μακριά από το Θεό, μέσα στην αμαρτία και την ειδωλολατρία, μέσα σ’ ένα πνεύμα άρνησης και ανυπακοής στο θέλημα του Θεού. Ο Εζεκίας όμως, ο γιος του ειδωλολάτρη, ήταν «άλλου πνεύματος» και δε συμβιβάστηκε με όλα αυτά. Αντίθετα στάθηκε άκαμπτος και ακέραιος ζηλωτής του αληθινού Θεού και της αληθινής λατρείας. 

    Η πρώτη του ενέργεια, όταν ανέλαβε Βασιλιάς, αναφέρεται στο βιβλίο «Β’ Χρονικών», κεφ. ΚΘ/29, εδ. 2,3 και ήταν η εξής: 

2 Και έπραξε το ευθές ενώπιον Κυρίου, κατά πάντα όσα έπραξε Δαβίδ ο πατήρ αυτού. 

3 Ούτος εν τω πρώτω έτει της βασιλείας αυτού, τον πρώτον μήνα, ήνοιξε τας θύρας του οίκου του Κυρίου και επεσκεύασεν αυτάς. 

     Ο Εζεκίας ξεχώρισε σαν βασιλιάς, δεν ακολούθησε τα βήματα της αποστασίας του πατέρα του, αλλά προσκολλήθηκε στον αληθινό Θεό και με μεγάλο σεβασμό τήρησε τις εντολές Του και προώθησε την αληθινή λατρεία μέσα στο λαό Ισραήλ. 

    Αυτό θα πει αλλαγή, αυτό θα πει νέο ξεκίνημα, νέα πορεία, άλλοι στόχοι. Ας προβληματιστούμε από τη ζωή και τη συμπεριφορά αυτού του νέου ανθρώπου. Καθώς ένας χρόνος φεύγει και έρχεται ένας καινούργιος, δίνεται σε όλους μας μια ευκαιρία για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Ποτέ δεν είναι αργά. Άλλωστε γι’ αυτό ο Θεός κρατάει την πόρτα της κιβωτού ακόμα ανοιχτή. Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «ιδού τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορινθίους Σ/6: 2). 

     Ας δούμε τούτον το νέο βασιλιά πως ξεκινάει τη βασιλεία του. Το πρώτο πράγμα που κάνει τον πρώτο μήνα του πρώτου χρόνου είναι να αλλάξει τελείως τα πράγματα ανατρέποντας και καταργώντας όλα εκείνα τα βδελυρά έργα που έκανε ο πατέρα του.  

    Πηγαίνει λοιπόν και ανοίγει τις πόρτες του Ναού και τις επισκευάζει και μετά καλεί αυτούς που υπηρετούν στο ναό, τους Ιερείς και τους Λευίτες και τους μαζεύει στην ανατολική πλατεία, που ήταν το μπροστινό μέρος του ναού. Παίρνει λοιπόν ο Εζεκίας τους πνευματικούς ηγέτες του λαού και τους δείχνει σε τι απαράδεκτη κατάσταση βρίσκεται ο ναός του Θεού. Αφού διαπιστώνουν και αυτοί την κατάσταση στα εδ.5-11, τους λέει τα εξής: «και είπε προς αυτούς, Ακούσατέ μου, Λευΐται Αγιάσθητε τώρα, και αγιάσατε τον ναόν Κυρίου του Θεού των πατέρων σας και εκβάλετε την ακαθαρσίαν εκ του αγίου τόπου». 

     Πρέπει να μελετήσουμε με πολλή προσοχή τούτα τα λόγια. Μιλάει στους πνευματικούς ηγέτες του λαού και τους λέει λόγια μετρημένα, καθαρά, ειλικρινή, αληθινά. 

    Τέσσερα πράγματα τονίζει στη σύντομη ομιλία του, καθώς μέσα στο μυαλό του έχει θέσει ξεκάθαρους πνευματικούς στόχους και επιδιώκει ν’ αλλάξει την πορεία του λαού του και τη σχέση τους με το Θεό. 

      1/ Πρώτον θα πρέπει οι ίδιοι να αγιαστούν και μετά να αγιάσουν το ναό. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για να πλησιάσει ο άνθρωπος το Θεό. Είναι ανάγκη να καθαρίσουν την ακαθαρσία που είχαν μέσα τους εξαιτίας της ειδωλολατρίας και να καθαρίσουν και τα πράγματα του ναού, το πάτωμα, τις κουρτίνες, τα σκεύη κλπ. Ο παρατημένος, κλειστός και βρώμικος ναός ήταν η εικόνα της άθλιας πνευματικής κατάστασης που βρίσκονταν οι Ιερείς, οι Λευίτες και ο όλος ο λαός. 

       2/ Με το δεύτερο που τους λέει τους εξηγεί γιατί είναι αναγκαίο να γίνει αυτό. 

6 Διότι οι πατέρες ημών παρηνόμησαν και έπραξαν πονηρά ενώπιον Κυρίου του Θεού ημών και εγκατέλιπον αυτόν, και απέστρεψαν τα πρόσωπα αυτών από του κατοικητηρίου του Κυρίου και έστρεψαν τα νώτα 

7 και έκλεισαν τας θύρας του προνάου και έσβεσαν τους λύχνους και θυμίαμα δεν εθυμίαζον και ολοκαυτώματα δεν προσέφερον εις τον Θεόν του Ισραήλ εν τω αγίω τόπω. 

      Οι πατέρες μας τους αναφέρει παρανόμησαν, αποστάτησαν, εγκατέλειψαν το Θεό, «γύρισαν τα πρόσωπά τους από το κατοικητήριο του Κυρίου και Του γύρισαν την πλάτη». Η αληθινή λατρεία είναι, όταν πηγαίνει κάποιος να συναντήσει και να ευχαριστήσει το Θεό. Όταν λαχταράει να ζει στη ζωή του το Θεό και το θέλημά Του. Αυτή τη λαχτάρα είχε ο Μωυσής ο οποίος μιλούσε στο Θεό «πρόσωπο με πρόσωπο». Την ίδια λαχτάρα είχε και ο Δαβίδ, ο οποίος στον Ψαλμό ΚΖ/27: 4, αναφέρει: «Εν εζήτησα παρά του Κυρίου, τούτο θέλω εκζητεί το να κατοικώ εν τω οίκω του Κυρίου πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Κυρίου και να επισκέπτωμαι τον ναόν αυτού». Επίσης στο ψαλμό ΙΣ/16: 11 «Εφανέρωσας εις εμέ την οδόν της ζωής χορτασμός ευφροσύνης είναι το πρόσωπόν σου τερπνότητες είναι διαπαντός εν τη δεξιά σου». 

     Εδώ παρατηρούμε ότι ο λαός του Θεού όχι μόνον δεν επιθύμησε το Θεό, αλλά απέτρεψαν το πρόσωπό τους, γύρισαν την πλάτη τους, καταφρόνησαν το Θεό, ο οποίος με θαυμαστό και μοναδικό τρόπο τους είχε βγάλει μέσα από τη σκλαβιά της Αιγύπτου και τους είχε περάσει μέσα από τα νερά της Ερυθράς θάλασσας, «ως διά ξηράς» (Εβραίους ΙΑ/11: 29). Ενώ για τους πιστούς, το πιο σημαντικό γεγονός θα πρέπει να είναι το Πρόσωπο και η Παρουσία του Θεού μέσα στη ζωή τους, αυτοί έφυγαν μακριά από το Θεό. Αποτέλεσμα αυτής της απομάκρυνσης ήταν να κλείσουν τις πόρτες της καρδιά τους και να ομοιωθούν κατά πάντα με τους εθνικούς και να γίνουν ειδωλολάτρες. Και το πρόβλημα αυτό δεν πάει πίσω μια γενιά. Ο Εζεκίας ξέρει τι λέει, όταν λέει, «οι πατέρες μας» γενικά. 

      3/ Το τρίτο που τους λέει, στα εδάφια 8 και 9, είναι τα εξής: 

8 Διά τούτο η οργή του Κυρίου ήλθεν επί τον Ιούδαν και την Ιερουσαλήμ, και παρέδωκεν αυτούς εις διασποράν, εις έκστασιν και εις συριγμόν, καθώς βλέπετε με τους οφθαλμούς σας. 

9 Διότι ιδού, οι πατέρες ημών έπεσον διά μαχαίρας και οι υιοί ημών και αι θυγατέρες ημών και αι γυναίκες ημών είναι διά τούτο εις αιχμαλωσίαν. 

     Μπορεί ο άνθρωπος μέσα στην ελευθερία του να επιλέξει να απορρίψει το Θεό, όμως θα πρέπει να είναι έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες των επιλογών του. Όταν απορρίπτει ο άνθρωπος το Θεό σημαίνει ότι προκαλεί την οργή Του να έρθει επάνω του. Και η οργή του Θεού εξαιτίας της απιστίας τους έφερε πάνω στο έθνος την εξορία. Στο εδάφιο 8 τους αναφέρει: «πως ξέσπασε η οργή του Κυρίου ενάντια στο λαό Του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ έτσι ώστε όσοι τους βλέπουν να τρομάζουν, να νιώθουν φρίκη και να τους χλευάζουν». 

     Στο εδ. 9 αναφέρει: «ιδού, οι πατέρες ημών έπεσον διά μαχαίρας και οι υιοί ημών και αι θυγατέρες ημών και αι γυναίκες ημών είναι διά τούτο εις αιχμαλωσίαν». Οι πατέρες σας σκοτώθηκαν και τα παιδιά σας τα πήραν στην αιχμαλωσία. Όλα αυτά που αναφέρονται στο κεφάλαιο ΚΗ/28 έγιναν στα χρόνια του πατέρα του, που η ασέβεια και η αποστασία από τον αληθινό Θεό είχε φτάσει στο μέγιστο βαθμό. 

      Ευτυχώς όμως δε σταματάει εκεί. Πράγματι, πρέπει να αγιαστούν, πρέπει να καθαριστούν οι ίδιοι γιατί οι πατέρες τους αμάρτησαν και ο Θεός είναι οργισμένος με την αμαρτία τους. Αυτό δε σημαίνει ότι ο Θεός είναι ένας αδίστακτος τιμωρός, όπως θέλει να τον παρουσιάσει ο διάβολος και πως σε κάθε περίπτωση η οργή του Θεού φέρνει τιμωρία. Ο Θεός έχει άλλα σχέδια για τα παιδιά Του. 

 (Α΄ Θεσσαλονικείς), Ε/5: 19). «ο Θεός δεν μας προσδιώρισε εις οργήν αλλά εις απόλαυσιν σωτηρίας». Και πάντα ο Θεός αυτό θέλει. Οι άνθρωποί του να Τον απολαμβάνουν, όχι να θερίζουν το θυμό Του. Αυτό θέλει και ο Εζεκίας, να επιτύχει. Θέλει να διαγράψει το σκοτεινό παρελθόν και να κάνει μια καινούργια αρχή με τον Κύριο. Αυτό θα έρθει μόνον, όταν εκ μέρους του λαού θα υπάρξει αληθινή, πραγματική μετάνοια. 

      4/ Το τέταρτο που τους λέει, στα εδάφια 10 και 11. 

     10 Τώρα λοιπόν έχω εν τη καρδία μου να κάμω διαθήκην προς τον Κύριον τον Θεόν του Ισραήλ, διά να αποστρέψη την οργήν του θυμού αυτού αφ' ημών. 

    11 Τέκνα μου, μη πλανάσθε τώρα διότι ο Κύριος σας εξέλεξε διά να παρίστασθε ενώπιον αυτού, να υπηρετήτε αυτόν και να ήσθε λειτουργοί αυτού και να θυμιάζητε. 

    Θα κάνω μια διαθήκη με το Θεό. Στην πραγματικότητα ανανεώνει την διαθήκη που είχε κάνει ο Θεός με το Δαβίδ και το Σολομώντα. Θα επαναλάβει τις υποσχέσεις που έχει δώσει ο λαός προς το Θεό και θα επικαλεστεί το Όνομά Του. 

   Στη συνέχεια από το εδάφιο 12 ως το 19 μας περιγράφεται τι έγινε. 

15 Και συνήγαγον τους αδελφούς αυτών και ηγιάσθησαν και ήλθον, ως προσέταξεν ο βασιλεύς διά του λόγου του Κυρίου, να καθαρίσωσι τον οίκον του Κυρίου. 

16 Και εισήλθον οι ιερείς εις το ενδότερον του οίκου του Κυρίου, διά να καθαρίσωσιν αυτόν και εξέβαλον πάσαν την ακαθαρσίαν την ευρεθείσαν εν τω ναώ του Κυρίου, εν τη αυλή του οίκου του Κυρίου οι δε Λευΐται λαβόντες, έφεραν έξω εις τον χείμαρρον Κέδρων. 

17 Και ήρχισαν να αγιάζωσι τη πρώτη του μηνός του πρώτου, και τη ογδόη ημέρα του μηνός εισήλθον εις τον πρόναον του Κυρίου. Και ηγίασαν τον οίκον του Κυρίου εν οκτώ ημέραις, και τη δεκάτη έκτη του μηνός του πρώτου ετελείωσαν. 

18 Τότε εισήλθον προς Εζεκίαν τον βασιλέα και είπον, Εκαθαρίσαμεν όλον τον οίκον του Κυρίου και το θυσιαστήριον της ολοκαυτώσεως και πάντα τα σκεύη αυτού και την τράπεζαν της προθέσεως και πάντα τα σκεύη αυτής 

19 και πάντα τα σκεύη, τα οποία εμίανεν ο βασιλεύς Άχαζ επί της βασιλείας αυτού, ότε απεστάτησεν, ητοιμάσαμεν και ηγιάσαμεν και ιδού, είναι έμπροσθεν του θυσιαστηρίου του Κυρίου. 

      Στα παραπάνω εδάφια μας περιγράφεται πώς ξεκίνησαν και μέσα σε 15 μέρες, καθάρισαν κομμάτι - κομμάτι το ναό ξεκινώντας από έξω και πηγαίνοντας προς τα μέσα. Βλέπετε με πόση προσοχή το έκαναν; Στο εδάφιο 16, μόνο οι ιερείς μπήκαν μέσα στο ναό, όχι οι Λευίτες. Στο εδάφιο 18, είπαν: «καθαρίσαμε όλο τον οίκο του Κυρίου. Στο 19, πετάξαμε όλα τα σκεύη που είχε φέρει μέσα ο Άχαζ». 

        Αφού ολοκληρώθηκε και αυτό το στάδιο, το επόμενο ήταν να λατρευτεί ο Θεός σωστά. Και από το εδάφιο 20 ως το 36 μας περιγράφεται το πώς έγινε αυτή η πρώτη σωστή λατρεία του Θεού μετά από 16 χρόνια, απομάκρυνσης και αποστασίας. 

       Τι ακριβώς έγινε και πώς ακριβώς προσφέρθηκαν οι θυσίες αναφέρονται στα εδάφια 21 ως και 24. Οι θυσίες ήταν δύο ειδών. Η μία ήταν θυσία περί αμαρτίας. Και μ’ αυτήν τη θυσία ζητούσαν συγνώμη για το παρελθόν. Έριξαν αίμα ακόμη και επάνω στο θυσιαστήριο γιατί και αυτό έπρεπε συμβολικά να καθαριστεί. Μετά από αυτή τη θυσία έκαναν θυσία ολοκαύτωσης. Και με αυτήν ουσιαστικά αγίαζαν, αφιέρωναν το μέλλον τους, το μέλλον του λαού, το μέλλον του ναού στο Θεό. Από τη μία ζήτησαν συγνώμη για το παρελθόν, από την άλλη διακήρυξαν πως από τώρα και στο εξής θα ανήκουν στον αληθινό Θεό. Σε όλη τη διάρκεια που προσέφεραν στο Θεό τα ολοκαυτώματα υπήρχε λατρεία και δοξολογία. (27-30). Αφού τελείωσαν αυτές οι προσφορές άρχισε να φέρνει ο λαός τις δικές του. Άλλοι έφεραν ολοκαυτώματα, άλλοι ειρηνικές προσφορές, άλλοι ευχαριστήριες προσφορές. 

      Και τώρα ερχόμαστε στην ουσία. Τι μας μαθαίνουν όλα αυτά εμάς; Και τι έχουμε να πάρουμε για τη ζωή μας, καθώς βρισκόμαστε μπροστά σε μια καινούργια χρονική περίοδο που σε λίγες μέρες θα ανοιχθεί μπροστά μας. 

    Το μήνυμα σ’ εμάς είναι ότι η αληθινή λατρεία του Θεού είναι ότι πιο σημαντικό και το πιο καθοριστικό πράγμα που μπορεί να συμβεί στη ζωή μας. Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: 

16 Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί εν υμίν; 

17 Εάν τις φθείρη τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις είσθε σεις (Α’ Κορινθίους Γ/3: 16-17). Ο ναός του Θεού, εκεί που ο Θεός κατοικεί, πρέπει να είναι καθαρός από κάθε είδους βρωμιά και ακαθαρσία. 

    Όταν γίνει αυτό, όταν καθαριστώ εγώ τότε μπορώ να λατρεύω το Θεό και να Τον τιμώ, όπως πρέπει. Ας προσέξουμε όμως ότι η μεγάλη επιτυχία του Εζεκία ήρθε, αφού η λατρεία του Θεού έγινε, όπως ακριβώς θα έπρεπε να γίνεται, σύμφωνα με το τυπικό της Παλαιάς Διαθήκης. Τότε μόνον τα πράγματα πήγαν καλύτερα, γιατί ο Θεός ήταν πάλι πρώτος μέσα στη ζωή τους. Είχε και πάλι λάβει την πρώτη θέση μέσα στην καρδιά του λαού. 

     Αυτό το μήνυμα είναι το ίδιο μέσα σε όλη την Αγία Γραφή, πως η πρώτη προτεραιότητα του κάθε ανθρώπου, όποιος και αν είναι, ό,τι και να κάνει, είναι να αναγνωρίσει το Θεό, να Τον θέσει στην πρώτη θέση της καρδιάς του, να Τον λατρεύσει, και να υποταχθεί σ’ Αυτόν. 

    Έτσι λοιπόν ο Εζεκίας, το πρώτο πράγμα που κάνει, τη πρώτη αλλαγή που πραγματοποιεί σαν βασιλιάς είναι να επαναφέρει τη σωστή λατρεία του Θεού, υπακούοντας κατά πάντα στο λόγο του Θεού. Η λατρεία του Θεού που επανέφερε ήταν το αποτέλεσμα της πίστης του και της αφιέρωσής του στον Θεό. Έτσι ζητάει ο Θεός να τον λατρεύουμε και εμείς σήμερα. Κάνοντας τη λατρεία, την αναγνώριση του Θεού, πρώτο μέλημα και φροντίδα μέσα στη ζωή μας. Ο Θεός μας έπλασε για να τον λατρεύουμε. Μας έχει κάνει «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φώς» (Α΄ Πέτρου Β: 9). Οι προσευχές των αγίων στην αποκάλυψη περιγράφονται ως «θυμίαμα» που πηγαίνει στο Θεό (Αποκάλυψη Ε/5: 8). 

     Χρειάζεται να αγιαστούμε και να αγιάσουμε το ναό του Θεού. Στη δική μας περίπτωση αυτά τα δύο συμπίπτουν, γιατί σύμφωνα με το λόγο του Θεού εμείς είμαστε ο ναός. Η παρουσία του Θεού δε βρίσκεται μόνο σε ένα τόπο, αλλά μέσα μας. Εμείς είμαστε ο ναός, σαν άτομα, αλλά και σαν σύνολο. Ο Απ. Παύλος τονίζει στους Κορίνθιους Χριστιανούς: «δεν ξέρετε ότι είστε ναός τού Θεού, και το Πνεύμα τού Θεού κατοικεί μέσα σας; Αν κάποιος φθείρει τον ναό τού Θεού, τούτον θα τον φθείρει ο Θεός επειδή, ο ναός τού Θεού είναι άγιος, ο οποίος είστε εσείς» (Α’ Κορινθίους Γ/3: 16). 

     Για να λατρεύουμε το Θεό σωστά, χρειαζόμαστε καθάρισμα του εαυτού μας και αυτό έρχεται μέσα από την ειλικρινή μετάνοια. Δεν μπορείς να ξεκινήσεις τη νέα χρονιά, και να πεις: «Θεέ μου, από εδώ και τώρα, θα είσαι πρώτος μέσα στη ζωή μου. Θα κάνω ό,τι μου πεις». Τίποτα δεν θα αλλάξει, αν δεν κοιτάξεις πίσω σου, αν δεν μετανοήσεις, αν δε ζητήσεις συγχώρεση για το αμαρτωλό περελθόν. 

     Ο Εζεκίας ήταν πολύ συγκεκριμένος. Οι πατέρες μας γύρισαν την πλάτη στο Θεό και έκλεισαν το ναό, πέταξαν το κλειδί και έφυγαν και λάτρευσαν είδωλα και εμείς συμμετέχουμε σ’ αυτό. Για να αγιαστούμε πρέπει να ξεκινήσουμε τακτοποιώντας το παρελθόν. Πρέπει να ξεκινήσουμε πηγαίνοντας πίσω. Δεν μπορείς δηλαδή να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα θάβοντας το παρελθόν. Πρέπει να εξετάσεις την πορεία σου μέχρι εδώ, να σε συντρίψει το παρελθόν, να το παραδεχτείς, να το εξομολογηθείς και μετά θα έρθει κάθαρση. Δεν μπορείς να πεις: «Κύριε, από την πρώτη Ιανουαρίου 2020 θα συγχωρώ,» χωρίς να ζητήσεις συγνώμη για το βρώμικο και αποστατημένο παρελθόν σου». Πρέπει να δούμε το παρελθόν μας, να παραδεχτούμε τα λάθη μας, να ταπεινωθούμε να ζητήσουμε συγνώμη και να επικαλεστούμε το Έλεος και την Αγάπη του Θεού. 

     Η αλλαγή πορείας, η μετάνοια και ο αγιασμός έρχονται μόνο μέσα από την ταπείνωση και την εξομολόγηση. Αυτό μας αφορά όλους. Δε μπορούμε να πούμε στο Θεό: «Κύριε, σου αφιερώνουμε τη νέα χρονιά, αν δεν ζητήσουμε συγνώμη για τις αμαρτίες που έγιναν στο παρελθόν», αν δεν επικαλεστούμε το αίμα του Χριστού, που είναι το απόλυτο λευκαντικό της καρδιάς. Ο Ιωάννης στην Α΄ επιστολή του, κεφ. Α΄, εδ. 7, αναφέρει: «εάν περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ' αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας». Πρέπει σαν εκκλησία να εξετάσουμε το παρελθόν μας και να ταπεινωθούμε μπροστά στο Θεό ζητώντας όχι επιφανειακά συγνώμη, αλλά με συντριβή και ειλικρίνεια. 

     Θέλουμε να πάνε τα πράγματα καλύτερα; Ας αναγνωρίσουμε το Θεό στη ζωή μας. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει αρχικά να καθαριστούμε ως ναός του Αγίου Πνεύματος που είμαστε. Αυτή η κάθαρση έρχεται μόνον με τη θαρραλέα, την ειλικρινή εξομολόγηση. Εξομολόγηση σημαίνει ότι βλέπω τα λάθη μου, λυπάμαι γι’ αυτά και τα καταδικάζω, ζητάω συγγνώμη από το Θεό και με τη δική Του δύναμη αλλάζω πορεία. 

     Ας προσέξουμε μη δώσουμε μεγάλες υποσχέσεις στον Κύριο για το μέλλον, χωρίς να έχουμε τακτοποιήσει το παρελθόν μας. Οι ιερείς πρώτα προσέφεραν την προσφορά «περί αμαρτίας» και μετά την προσφορά «αφιέρωσης». Τακτοποίησαν πρώτα το παρελθόν τους και στη συνέχεια πέρασαν στο μέλλον. 

      Θα πρέπει να προσέξουμε τη ζωή μας και να μετανοήσουμε ειλικρινά για τα λάθη μας μέσα στη χρονιά που πέρασε. Ας κοιτάξουμε μπροστά με αισιοδοξία, με δύναμη και ας βάλουμε τη λατρεία του Θεού στην πρώτη θέση της ζωής μας. Μη μας φοβίζει και μη μας προβληματίζει το παρελθόν. Ο Θεός υπόσχεται συγχώρεση, πλήρη τακτοποίηση σε όσους ομολογούν την αμαρτία τους και παραιτούνται αυτής. Δια στόματος του προφήτη Ησαϊα (κεφ. Α΄, εδ. 18) καλεί και σήμερα ο Θεός τον άνθρωπο: «Έλθετε τώρα, και ας διαδικασθώμεν, λέγει Κύριος εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως το πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών εάν ήναι ερυθραί ως κόκκινον, θέλουσι γείνει ως λευκόν μαλλίον». 

      Ο Θεός καλεί και σήμερα τον άνθρωπο, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται, να έρθει ενώπιόν Του για να κάνει «περαίωση». Κάτι ανάλογο μ’ αυτό που κάνει η εφορία με τους φορολογούμενους. Εξετάζει τα βιβλία του παρελθόντος τα κλείνει και έτσι τακτοποιεί φορολογικά τον παρελθόντα καιρό. Ψυχή, μη διστάζεις, φέρε τα «βιβλία» της ζωής σου μπροστά στον Κύριο και Αυτός θα τα τακτοποιήσει όλα. 

     Ας παρατηρήσουμε την Αγάπη και το Έλεος του Θεού μέχρι σήμερα στη ζωή μας. Ο Δαβίδ κράζει με ευγνωμοσύνη προς το Θεό, λέγοντας: «Δεν έκαμεν εις ημάς κατά τας αμαρτίας ημών, ουδέ ανταπέδωκεν εις ημάς κατά τας ανομίας ημών. Διότι όσον είναι το ύψος του ουρανού υπεράνω της γης, τόσον μέγα είναι το έλεος αυτού προς τους φοβουμένους αυτόν. Όσον απέχει η ανατολή από της δύσεως, τόσον εμάκρυνεν αφ' ημών τας ανομίας ημών. Καθώς σπλαγχνίζεται ο πατήρ τα τέκνα, ούτως ο Κύριος σπλαγχνίζεται τους φοβουμένους αυτόν» (Ψαλμός ΡΓ/103: 10-13). 

     Μια νέα χρονική περίοδος ανοίγεται μπροστά μας. Ένας νέος χρόνος δεν είναι τίποτα άλλο από έναν καινούργιο δρόμο με 365 επικίνδυνες στροφές. Σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεσαι, ψυχή, δύο μόνον λέξεις μην ξεχάσεις καθώς μπαίνεις σ’ έναν καινούργιο χρόνο: «Ζει Κύριος» (Ψαλμός ΙΗ/18: 46). Και κάτι ακόμα: «ο Χριστός αναστάς εκ νεκρών δεν αποθνήσκει πλέον, θάνατος αυτόν δεν κυριεύει πλέον» (Ρωμαίους Σ/6: 9). Πάνω σ’ Αυτόν που είναι δοξασμένος και αναστημένος ακούμπησε τους φόβους σου, τις ανησυχίες σου, το άγχος σου, τα προβλήματά σου. «Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ' αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). 

      Ας παραδειγματιστούμε σαν εκκλησία, σαν λαός, από το παράδειγμα των κατοίκων της Νηνευή. «Και οι άνδρες της Νινευή επίστευσαν εις τον Θεόν και εκήρυξαν νηστείαν και ενεδύθησαν σάκκους από μεγάλου αυτών έως μικρού αυτών, διότι ο λόγος είχε φθάσει προς τον βασιλέα της Νινευή και εσηκώθη από του θρόνου αυτού και αφήρεσε την στολήν αυτού επάνωθεν εαυτού και εσκεπάσθη με σάκκον και εκάθησεν επί σποδού. Και διεκηρύχθη και εγνωστοποιήθη εν τη Νινευή διά ψηφίσματος του βασιλέως και των μεγιστάνων αυτού και ελαλήθη, οι άνθρωποι και τα κτήνη, οι βόες και τα πρόβατα, να μη γευθώσι μηδέν, μηδέ να βοσκήσωσι, μηδέ ύδωρ να πίωσι» (Ιωνάς Γ/3: 5-7). 

     Το αποτέλεσμα της ειλικρινούς μεταμέλειας; «Και είδεν ο Θεός τα έργα αυτών, ότι επέστρεψαν από της οδού αυτών της πονηράς και μετεμελήθη ο Θεός περί του κακού, το οποίον είπε να κάμει εις αυτούς και δεν έκαμεν αυτό» (Ιωνάς Γ/3: 10). Η αναγνώριση του Θεού και η ειλικρινής μετάνοια και η αληθινή μας πορεία, σύμφωνα με το θέλημά Του, μπορούν να κάνουν το Θεό ν’ αλλάξει γνώμη και αντί ολέθρου που αξίζουμε, να κάνει ακόμα πιο μεγάλο Έλεος στη ζωή μας. 

      Άρα λοιπόν υπάρχει τρόπος, υπάρχει ελπίδα, για να πάνε τα πράγματα καλύτερα, φτάνει εμείς να το θελήσουμε. ---

*** Σχετική δημοσίευση για το Βασιλιά του Ισραήλ Εζεκία έχει γίνει στο blog   στις 7-8-17 & στις 24 -11-12.-

Το νόημα των Χριστουγέννων.

       Ο ΞΕΝΟΣ.

Είδα έναν ξένο χθες

του έδωσα να φάει

και του ‘δωσα να πιει και του ‘βαλα

ν’ ακούσει μουσική.

και στο Άγιο Όνομα

της Τριάδας,

εκείνος ευλόγησε εμένα,

ευλόγησε το σπίτι μου,

τα ζωντανά μου ευλόγησε

κι όλα μου τα’ αγαπημένα πρόσωπα.

Και ο κορυδαλλός μου είπε

Στο τραγούδι του :

Είναι πολλές, πολλές, πολλές είναι οι φορές

που ο Χριστός φοράει το ένδυμα του ξένου.

                (Αρχαίο Κέλτικο ποίημα)

         Σε λίγες μέρες ολόκληρη η ανθρωπότητα θα γιορτάσει τα Χριστούγεννα και θα υποδεχθεί το νέο χρόνο. Χριστούγεννα κρίσης και χρονιά αβεβαιότητας.   

     Η ζοφερή κατάσταση, που  όλοι βιώνουμε, αποτελεί μια ευκαιρία να αναζητή-σουμε ξανά, το ξεχασμένο μήνυμα των Χριστουγέννων καθώς και το μοναδικό Πρόσωπο που μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας και να γεμίσει με ελπίδα τις καρδιές μας.

     Ας κοιτάξουμε γύρω μας αναζητώντας τον «πλησίον», ας αντιληφθούμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας, ας δούμε τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και ας σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, με πίστη,  με αισιοδοξία, με ασάλευτη ελπίδα.  

                                                                           -----------

         Ποιο είναι το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων;

         «Επιστολή προς Γαλάτας», κεφ. Δ/4, εδ. 4,5.

    «Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, διά να εξαγοράση τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν». 

      Ο Θεός μέσω των προφητών είχε εξαγγείλει στους ανθρώπους τη γέννηση του Ιησού Χριστού πολύ πριν ενσαρκωθεί:

1/ Ησαΐας, κεφ. Ζ/7, εδ. 14. (700 π.Χ.) 

«Διά τούτο ο Κύριος αυτός θέλει σας δώσει σημείον ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και θέλει καλεσθεί το όνομα αυτού Εμμανουήλ». 

2/ Ησαΐας, κεφ. Θ/9, εδ. 6. 

«Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης». 

3/ Μιχαίας, κεφ. Ε/5, εδ. 2. (750 π.Χ.) 

«Και συ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρά ώστε να ήσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ διά να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ του οποίου αι έξοδοι είναι απ' αρχής, από ημερών αιώνος». 

         ΣΧΟΛΙΑ: 

       Ο ποιητής λέει: «Τι είναι η πατρίδα μας, μην είν’ οι κάμποι, τα άσπαρτα ψηλά βουνά, μην είν’ ο ήλιος της που χρυσολάμπει, μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά…..». Παραφράζοντας τον ποιητή θα έλεγα: Τι είναι τα Χριστούγεννα; Μήπως είναι μια ωραία ημέρα χαράς και ευφροσύνης με ποικίλα εδέσματα, με ωραία φωτισμένα λαμπάκια, μήπως οι λαμπρές χριστιανικές εκδηλώσεις, μουσικές και μπάντες, οι πλούσια στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων, η ευκαιρία οικογενειακής συναναστροφής ή η παρέα με καλούς φίλους και άλλα αγαπημένα πρόσωπα; 

     Χριστούγεννα είναι: «Ας υπάγωμεν λοιπόν έως Βηθλεέμ και ας ίδωμεν το πράγμα τούτο το γεγονός, το οποίον ο Κύριος εφανέρωσεν εις ημάς» (Λουκάς Β/2: 15). 

      Το πραγματικό πνεύμα των Χριστουγέννων είναι η υπέρτατη προσφορά της αγάπης του Θεού. Ο Θεός έδωσε, προσέφερε δωρεάν χωρίς να ζητήσει ανταλλάγματα. Τι μας προσέφερε που είναι τόσο πολύτιμο για μας; Δε μας προσέφερε κάτι μικρό, κάτι απλό, κάτι που πιθανόν δε χρειαζόταν, αλλά τον Υιό Του το μονογενή μας προσέφερε, όπως λέμε πολλές φορές: «ό,τι είχε και δεν είχε». Προσέφερε τον Εαυτόν Του τον ίδιο, την αιωνία τρυφή Του (Παροιμίαι Η/8: 30). Όταν ο Θεός προσφέρει, προσφέρεται. Αλήθεια εμείς τι προσφέρουμε και πώς το δίνουμε; Ο Θεός δεν ευαρεστείται με όλους όσους δίνουν, αλλά σ’ αυτούς που προσφέρουν «κατά την προαίρεσιν της καρδίας τους, ουχί με λύπην ή εξ ανάγκης διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός» (Β’ Κορινθίους Θ/9: 7). 

       Καθώς, ψυχή, τούτες τις ώρες τρέχεις δεξιά και αριστερά, για να προλάβεις τα χριστουγεννιάτικα ψώνια και να ετοιμάσεις το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, σκέψου για λίγο: «εγώ τι έδωσα;» και το βασικότερο «πώς το έδωσα». Ένα φωτεινό παράδειγμα ευάρεστης προσφοράς, που συγκίνησε τον Κύριο ήταν η προσφορά μιας χήρας στο Ναό. Μας εξιστορεί ο ευαγγελιστής Μάρκος: «Και καθήσας ο Ιησούς απέναντι του γαζοφυλακίου, εθεώρει πως ο όχλος έβαλλε χαλκόν εις το γαζοφυλάκιον. Και πολλοί πλούσιοι έβαλλον πολλά και ελθούσα μία χήρα πτωχή έβαλε δύο λεπτά, τουτέστιν, ένα κοδράντην και προσκαλέσας τους μαθητάς αυτού, λέγει προς αυτούς. Αληθώς σας λέγω ότι η χήρα αύτη η πτωχή έβαλε περισσότερον πάντων, όσοι έβαλον εις το γαζοφυλάκιον διότι πάντες εκ του περισσεύοντος εις αυτούς έβαλον αύτη όμως εκ του υστερήματος αυτής έβαλε πάντα όσα είχεν, όλην την περιουσίαν αυτής» (Μάρκος ΙΒ/12: 41-44). Αυτό θα πει «ιλαρός δότης» ο Κύριος, το μάτι του οποίου βλέπει τα πάντα, άφησε τις μεγάλες και πλούσιες προσφορές που γίνονταν στον Ναό και επαίνεσε αυτήν τη χήρα. Άλλα τα μέτρα των ανθρώπων και άλλα τα μέτρα του Θεού. 

     Το νόημα του «δίνω» (προσφέρω) είναι μια από τις πιο βαθιές έννοιες των Χριστουγέννων. «δίνω» χωρίς να περιμένω ανταλλάγματα, χωρίς να αποβλέπω σε κάποιο όφελος. Δίνω, γιατί πονάω για το κακό που υπάρχει γύρω μου. Δίνω, γιατί αγαπάω, επειδή Εκείνος πρώτος μ’ αγάπησε. (Α’ Ιωάννου Δ/4: 19). Ο Θεός έδωσε ό,τι πολυτιμότερο υπήρχε στον ουρανό, τον Υιό Του, το μονογενή, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τον Ιησού Χριστό, τον Άγιο, το Δίκαιο, τον αναμάρτητο. Ο προφήτης Ησαΐας ομολογεί: «δεν ευρέθει δόλος εν τω στόματι αυτού» (Ησαΐας ΝΓ/53: 9). Ήρθε στον κόσμο μας μέσα σε ένα εχθρικό στρατόπεδο, γεννήθηκε ταπεινά μέσα σε μία φάτνη, έτσι ώστε να μην μπορεί κανένα παιδί, κανένας άνθρωπος να πει ότι βρέθηκε ποτέ σε χειρότερη κατάσταση απ’ Αυτόν. 

      Τι Θεία ταπείνωση! Ο Υιός του Θεού προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, έγινε τέλειος άνθρωπος. Αλήθεια γιατί όλα αυτά; Την απάντηση μας τι δίνει ο αψευδής και αιώνιος λόγος του Θεού: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Αυτό το εδάφιο είναι ένας πλήρης ορισμός και μία πολύ σύντομη περίληψη των Χριστουγέννων. Γεννήθηκε το «παιδίον της Βηθλεέμ» μέσα σ’ ένα στάβλο ταπεινά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς μάταιες κοσμικές διακρίσεις και με τον τρόπο αυτό έρχεται να διδάξει «εν έργω» τις δύο πιο μεγάλες αρετές τούτης της ζωής, που τόσο πολύ λείπουν στις ημέρες μας: «ταπείνωση και αγάπη». 

     Χωρίς την ταπείνωση δε μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει το Θεό. Το μόνο που μπορεί να αναγνωρίσει είναι τον εαυτόν του και έτσι «ανακυκλώνεται» το κακό  με αποτέλεσμα ο άδικος  να γίνεται «έτι άδικος» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 11). Ας παραδειγματιστούμε από την ταπείνωση του Κυρίου και ας ταπεινωθούμε και εμείς μαζί Του και θα έρθει η ώρα που ο Κύριος θα μας υψώσει. Ο Ιάκωβος μας προτρέπει: «Ταπεινωθείτε μπροστά στον Κύριο και θα σας υψώσει» (επιστολή Ιακώβου Δ/4: 10). Ας έχουμε πάντοτε υπόψη μας: «Ο Θεός στους υπερήφανους αντιτάσσεται, στους ταπεινούς όμως δίνει χάρη». Ο Δαβίδ συγκλονισμένος, μέσα στη μετάνοιά του κράζει: «Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει» (Ψαλμός ΝΑ/51: 17). 

        Ψάχνω να βρω έναν άνθρωπο μέσα από το λόγο του Θεού που να αποτελεί πρότυπο ταπείνωσης και συντριβής και ο νους μου πάει σε μία μορφή για την οποία ο λόγος του Θεού αναφέρει: «και ο τελώνης μακρόθεν ιστάμενος, δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρανόν, αλλ' έτυπτεν εις το στήθος αυτού, λέγων. Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Τις σκέψεις μου έρχεται να τις επιβεβαιώσει ο Κύριος με τα λόγια που ακολουθούν: «Σας λέγω, κατέβη ούτος εις τον οίκον αυτού δεδικαιωμένος μάλλον παρά εκείνος (ο Φαρισαίος) διότι πας ο υψών εαυτόν θέλει ταπεινωθεί, ο δε ταπεινών εαυτόν θέλει υψωθεί» (Λουκάς ΙΗ/18: 13,14). 

      Χωρίς αγάπη, «ουδέν οφελούμαι» (Α’ Κορινθίους ΙΓ/13: 3). Και εδώ πρότυπό μας θα πρέπει να είναι ο Κύριος. Χρειάζεται αγάπη προς όλους, χωρίς όρους και όρια, αγάπη και ενδιαφέρον προς τον συνάνθρωπο ανεξαρτήτου φυλής, έθνους, κοινωνικής καταξίωσης ή οικονομικής επιφάνειας. Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο από άπειρη αγάπη για τον άνθρωπο. Ας φανούμε έστω και στο ελάχιστο αντάξιοι της αγάπης Του. Ο Θεός είναι αγάπη και για να μπορέσει να μας τη μεταδώσει δε χρειάζεται τίποτα άλλο από το να μετανοήσουμε να ανοίξουμε την καρδιά μας και να αφήσουμε τον Κύριο Ιησού να γεννηθεί μέσα σ’ αυτή. 

      Η ενσάρκωση του Κυρίου Ιησού Χριστού είναι το μεγαλύτερο γεγονός όλων των εποχών. Eδώ και 21 αιώνες είναι και παραμένει το πιο ελπιδοφόρο, χαρούμενο, σωτήριο, γεγονός πάνω στον πολύπαθο κόσμο μας. Με τη γέννησή Του ο Θεός αποκάλυψε τον εαυτόν Του στον άνθρωπο. Δια Ιησού Χριστού ο Θεός αποκάλυψε το βάθος της σοφίας, της δύναμης, της ευσπλαχνίας Του, το μέγεθος της αγάπης Του για το χαμένο εξαιτίας της αμαρτίας άνθρωπο. Για τη δική μας λύτρωση και σωτηρία κατέβηκε ο Χριστός στη γη, αφού πρώτα «εκένωσε εαυτόν, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιππησίους Β/2: 7,8).
     Ήρθε, για να γίνει ο αντικαταστάτης του ανθρώπου μπροστά στη Θεία Δικαιοσύνη και να πεθάνει πάνω στο σταυρό για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών. Πέθανε αυτός για να μην πεθάνουμε εμείς. Ικανοποίησε με το θάνατό Του την απόλυτη δικαιοσύνη του Πατέρα Θεού. Έδωσε το πολύτιμό Του αίμα «λύτρον αντί πολλών» (Μάρκος Ι/10: 45).
    Ήρθε, για να μας ευεργετήσει με τα πάρα πολλά θαύματά Του, να μας φανερώσει το λόγο του Θεού και να μας αποκαλύψει τον αληθινό Θεό και το Άγιο θέλημά Του έτσι ώστε να μη ζούμε μέσα στην άγνοια και το σκοτάδι. 

     Ήρθε, να μας διαβεβαιώσει ότι εφόσον εμείς το επιθυμούμε, μέσα από την αληθινή πίστη μας και την υπακοή μας, που θα φανεί από την τήρηση των εντολών Του, θα γίνουμε «κατά χάριν» υιοθετημένα παιδιά Του (Γαλάτες Δ/4: 5) και σαν παιδιά Του θα μπορούμε να ζητάμε το Έλεός Του και τη βοήθειά Του κάθε στιγμή μέσα στη ζωή μας και Αυτός να μας ακούει και να ανταποκρίνεται σε ό,τι έχουμε ανάγκη, όπως ανταποκρίνεται ο φυσικός πατέρα στη φωνή του παιδιού του. 

    Ήρθε, για να μας αποκαλύψει την αιώνια ζωή κοντά Του: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάννης Ε/5: 24). 

     Ήρθε, για να ανοίξει τους οφθαλμούς των τυφλών, να εκβάλει τους δεσμίους εκ των δεσμών, τους καθημένους εν σκότει εκ του οίκου της φυλακής (Ησαΐας ΜΒ/42: 7).

     Ήρθε, ανάμεσά μας και έγινε «υιός του ανθρώπου» έτσι, ώστε να μπορεί να γίνει ο άνθρωπος «υιός του Θεού». 
     Ήρθε, για να φανερώσει την παρουσία του Θεού στον κόσμο μας, στη γη μας. «Εμμανουήλ» ο Θεός μεθ’ υμών. 

     Ήρθε, για να ζητήσει και να σώσει το απολωλός (Λουκάς ΙΘ/19: 10). 

    Δεν ήρθε, για να κρίνει τον κόσμο για την αμαρτωλή και αποστατημένη ζωή του, αλλά για να σώσει και να λυτρώσει τον κόσμο από την αμαρτία. (Ιωάννης ΙΒ/12: 47). 

     Στη συναγωγή της Ναζαρέτ ο ίδιος ο Κύριος διαβάζοντας μέσα από το βιβλίο του προφήτη Ησαΐα αναφέρει: «Πνεύμα Κυρίου του Θεού είναι επ' εμέ διότι ο Κύριος με έχρισε διά να ευαγγελίζομαι εις τους πτωχούς με απέστειλε διά να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους» (Λουκάς Δ/4: 18). 

      Πολλά τα εμπόδια που ο εχθρός θέτει έτσι, ώστε ο άνθρωπος να μη γνωρίσει τον Χριστό και κατ’ επέκτασιν το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων. Ο ποιητής λέει για σημαντικά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας: «χάνονται, σβήνονται μακριά μας, χωρίς να μπούνε στην καρδιά μας». Τι όφελος θα μπορούσαμε να έχουμε από όλα αυτά, αν το μήνυμα της χαράς και της ελπίδας των Χριστουγέννων δεν αγγίξει την καρδιά μας; Το «παιδίον της Βηθλεέμ» κράζει και σήμερα: «Υιέ μου, δος την καρδίαν σου εις εμέ, και ας προσέχωσιν οι οφθαλμοί σου εις τας οδούς μου» (Παροιμίαι ΚΓ/23: 26). 

      Ας επανέλθουμε και ας δούμε τι μας εξιστορεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς: «Γέννησε λοιπόν το γιό της τον πρωτότοκο και τον σπαργάνωσε και τον ξάπλωσε στη φάτνη, γιατί δεν υπήρχε τόπος γι’ αυτούς στο πανδοχείο» (Λουκάς Β: 7). Αλήθεια τι τραγικό πρόσωπο εκείνος ο πανδοχέας. Δεν ήταν κακός άνθρωπος, δεν ήταν αντίθετος προς το Θεό, δεν ήταν άπονος, σκληρός ή ό,τι άλλο, όμως το μόνο ενδιαφέρον που είχε στη ζωή του και που αυτό γέμιζε την καρδιά του ήταν το κέρδος. Έτσι λοιπόν πνιγμένος μέσα στις «βιοτικές μέριμνες» (Λουκάς ΚΑ/21: 34) δεν αισθάνθηκε τη μεγάλη χαρά των Χριστουγέννων ούτε βίωσε εκείνο το οποίο αποκαλύφτηκε στους ταπεινούς ποιμένες της Βηθλεέμ, οι οποίοι "υπέστρεψαν δοξάζοντες και υμνούντες το Θεό κατά πάντα όσα ήκουσαν και είδον καθώς ελαλήθησαν προς αυτούς" (κατά Λουκάν Β/2: 20). Ας επιδιώκουμε το κέρδος το πνευματικό «αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως» (Εβραίους ΙΒ/12: 2) και είναι βέβαιο ότι ο Θεός, σύμφωνα με την υπόσχεσή Του, θα προσθέσει μέσα στη ζωή μας και ό,τι έχουμε ανάγκη από υλικό κέρδος.

      Κατά τη γέννησή Του οι άνθρωποι δεν Τον αναγνώρισαν. Το πολιτικό αλλά και το θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής Του περίμενε ένα Μεσσία ο οποίος θα τους οδηγούσε σε απελευθέρωση από τους Ρωμαίους κατακτητές και ο οποίος θα ηγείτο αυτών, για να κατακτήσουν τον κόσμο. Δεν είχαν ποτέ φανταστεί ότι ο Μεσσίας θα ερχόταν για να τους χαρίσει πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα πνευματική απελευθέρωση. Νόμιζαν ότι ήταν ελεύθεροι πνευματικά λέγοντας με στόμφο στον Κύριο: «Ο πατήρ ημών είναι ο Αβραάμ» και «Ημείς δεν εγεννήθημεν εκ πορνείας ένα Πατέρα έχομεν, τον Θεόν» (Ιωάννης Η/8: 41). Η απάντηση του Κυρίου ήταν αποστομωτικής: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε». 

      Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας αναφέρει: «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν» (Ιωάννης Α: 11-13). Οι πατριώτες Του, οι Ιουδαίοι, παρασυρμένοι από το εκκλησιαστικό κατεστημένο της εποχής, δεν Τον δέχτηκαν. Οι πνευματικοί ταγοί της εποχής οι Αρχιερείς, οι Γραμματείς, Φαρισαίοι, Σαδουκαίοι και άλλοι θεώρησαν να απειλούνται απ’ Αυτόν. Είχαν εκμεταλλευόμενοι τη θρησκεία τους, μέσα από τις ανθρώπινες παραδόσεις τους αποκτήσει προνόμια και οφίτσια. Παίρνοντας δόξα ο ένας από τον άλλον θεωρούσαν τους εαυτούς τους χειραγωγούς και διδασκάλους του λαού και είχαν την αίσθηση ότι ήταν «οδηγοί τυφλών». Ο Κύριος αποκάλυπτε τη δική τους πνευματική τυφλότητα με τα λόγια Του: "Ουαί εις εσάς οδηγοί τυφλοί....... Μωροί και τυφλοί" (Ματθαίος ΚΓ/23: 16, 17). «Μήπως δύναται τυφλός να οδηγεί τυφλόν; δεν θέλουσι πέσει αμφότεροι εις βόθρον;» (Λουκάς Σ/6: 39). Η παρουσία του Κυρίου ανάμεσά τους αποκάλυπτε τα πονηρά τους έργα και γι’ αυτό το λόγο ο Κύριος δεν ήταν αποδεκτός σ’ αυτούς.

      Παρά το γεγονός ότι ως θρησκευτικοί ηγέτες γνώριζαν τις Άγιες Γραφές και τις προφητείες που υπήρχαν σ’ Αυτές για τον ερχομό του Μεσσία, αντί να ερευνήσουν μαζί με τους μάγους και άλλους γνώστες της εποχής, τυφλώθηκαν από υπερηφάνεια, αδιαφορία και εγωισμό. Άλλωστε ήταν απόλυτα ικανοποιημένοι με τη θρησκεία τους, που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει και προσπαθούσαν να τη διατηρήσουν «ως κόρην οφθαλμού», για μη χάσουν τα προνόμια που αυτή τους προσέφερε. Ο Κύριος είπε κάποτε: "Πώς δύνασθε να πιστεύσητε σεις που λαμβάνετε δόξαν ο είς παρά του άλλου και δεν ζητείτε την δόξαν την παρά του μόνου Θεού;" (Ιωάννης Ε/5: 44). Η γνώση όχι μόνο δεν αρκεί, αλλά αν δεν χρησιμοποιηθεί σωστά, μπορεί να γίνει αρνητικό στοιχείο και ισχυρό εμπόδιο για τη σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Πόσοι άνθρωποι γύρω μας με πλούσια θρησκευτική γνώση μένουν στεγνοί από αγάπη και χαρά. Φουσκωμένοι μέσα στην αυτοπεποίθησή τους και την αυτοδικαίωσή τους οι άνθρωποι αυτοί χάνουν την ευκαιρία να γνωρίσουν πραγματικά το Χριστό. 

    Χριστούγεννα είναι η υπενθύμιση ότι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ήλθε στον κόσμο μας και γεννήθηκε ταπεινά μέσα σε μία φάτνη ζώων. Καθώς έζησε ανάμεσά μας, πέρασε μέσα από τους δρόμους μας «διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10: 38). Κάποτε μέσα στην καρδιά του Ιωάννη του Προδρόμου μπήκε κάποια αμφιβολία για το πρόσωπο του Χριστού. Ο Κύριος είπε στους απεσταλμένους: «Υπάγετε και απαγγείλατε προς τον Ιωάννην όσα είδετε και ηκούσατε ότι τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται» (Λουκάς Ζ/7: 22). «Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού» (Ησαΐας ΝΓ/53). Πέθανε πάνω στο σταυρό για τις δικές μας αμαρτίες «όστις παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών» (Ρωμαίους Γ/3: 25). 

     Ο Απόστολος Πέτρος την ημέρα της Πεντηκοστής ορθώνεται μπροστά στο έκπληκτο από την κατάβαση του Αγίου Πνεύματος πλήθος για να διακηρύξει προς όλους: «Και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12). 

     Κλείνοντας επιτρέψτε μου να κάνω την προσωπική μου ομολογία με έναν πολύ ωραίο στίχο:

                        «Για με γεννήθηκε στη φάτνη, 
                         για μένα κράτησε σταυρό, 
                         για με τ’ ακάνθινο στεφάνι, 
                         για με τον τόσο αμαρτωλό».

     Αγαπητοί μου μέσα στον κόσμο του αλληλοσπαραγμού, του φόβου και του τρόμου που ζούμε, τα Χριστούγεννα ένα μήνυμα έρχονται να μας θυμίσουν: «Μη φοβείσθε … διότι σήμερον εγεννήθει εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος». 

    Με αυτές τις σκέψεις εύχομαι σε όλους τους φίλους του blog: «ΚΑΛΑ & ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ». ---


 ΠΟΊΗΜΑ.

Ήρθες αργά, πολύ αργά…
Δεν έχει τόπο η καρδιά να σου χαρίσει.
Ήρθαν εδώ απ’ το πρωί
ξένοι πολλοί, περαστικοί κι έχει γεμίσει.
,

 Μα στάσου…έχω μια σπηλιά

σε μιαν απόμερη γωνιά
εκεί πιο πέρα.
Μπορείς για λίγο να σταθείς,
μα άλλο πια μη μ’ ενοχλείς,
θα φτάσει η μέρα.
,

 Πώς με κοιτάς; πώς να στο πω

δεν έχω μέρος πιο καλό,
πιο βολεμένο…
Άγνωστε, σήμερα στη γη
γιορτάζουνε το θείο παιδί
και δεν προφταίνω.
,

 Να! θα σ’ ανάψω εδώ φωτιά

με λίγα φρύγανα ξερά…
μα Συ, δακρύζεις;
Οι ξένοι μου με καρτερούν
-δεν τους ακούς που τραγουδούν;
μη μ’ εμποδίζεις.
,

 Ξένε, παράξενα κοιτάς…

Πες μου, ποιος είσαι, τι ζητάς;
Δε σε γνωρίζω.
Μια Βηθλεέμ μικρή, φτωχή
σαν τότε πούχες γεννηθεί, λες, σου θυμίζω; 
,

 Μίλησε κι άλλο, αγνή φωνή·

να φτερουγίζει μου η ψυχή
νιώθω βαθειά μου·
έλα πιο μέσα, στην καρδιά
μη φεύγεις, μη … Μορφή γλυκειά,
μείνε κοντά μου.
, (Μ. Λαμπρινού)

ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Φλόγες πετούν μέσα στη νύχτα,

φλόγες ανάβουν στην καρδιά,

απ’ άκρη σ’ άκρη τα ουράνια

λάμπουν, τριζοβολούνε τα κλαδιά

Γύρω απ’ την αναμμένη θράκα,

κάτι  προσμένουν οι βοσκοί

κάτι κι’ αυτοί δεν ξέρουν τι ‘ναι

κι όλο αφουγκράζονται σκυφτοί

Την ίδια ώρα κάποιοι μάγοι,

σχίζουν ραχούλες και βουνά,

με ένα αστρί για οδηγό τους,

τρέχουν, ντυμένοι γιορτινά

Έτσι και μένα η ψυχή μου,

σε πρόσμενε κάποιον καιρό

και στην καρδιά, πού ‘χε πεθάνει

ήρθες αθάνατο νερό

Κι’ όλη φλογίστηκε η νύχτα

και σώπασε ο κουρνιαχτός,

στη σκοτεινή, πικρή, ζωή μου

άστραψε στ’ αστεριού το φως

Όμως δεν έχω, Κύριέ μου,

ούτε λιβάνι, ούτε χρυσό,

μόνον τα δάκρυα τόσων πόνων

ποτάμι τώρα τα σκορπώ

Τ’ Αστρί Σου φώτισε κι’ εμένα,

έγιν’ η στήλη του πυρός,

γιατί στη φάτνη της ψυχής μου,

ήρθε, γεννήθηκε ο Χριστός