Βιβλίο «Μιχαία», κεφ. Ε/5, εδ. 2-6. (748 – 696 π.Χ.)
2 Κι εσύ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρή, ώστε να είσαι ανάμεσα στις χιλιάδες τού Ιούδα, από σένα θα εξέλθει σε μένα ένας άνδρας για να είναι ηγούμενος στον Ισραήλ· που οι έξοδοί του είναι εξαρχής, από ημέρες αιώνα.
3 Γι' αυτό, θα τους αφήσει, μέχρι τον καιρό κατά τον οποίο αυτή που γεννάει θα γεννήσει· τότε, το υπόλοιπο των αδελφών του θα επιστρέψει στους γιους Ισραήλ.
4 Και θα σταθεί, και θα ποιμάνει με τη δύναμη του Κυρίου, με τη μεγαλειότητα του ονόματος του Κυρίου τού Θεού του· και θα κατοικήσουν· επειδή, τώρα θα μεγαλυνθεί μέχρι τα άκρα τής γης.
5 Κι αυτός θα είναι ειρήνη. Όταν ο Ασσύριος έρθει στη γη μας, και όταν πατήσει στα παλάτια μας, τότε θα σηκώσουμε εναντίον του επτά ποιμένες, και οκτώ άρχοντες ανθρώπων·
6 και θα ποιμάνουν τη γη τής Ασσυρίας με ρομφαία, και τη γη τού Νεβρώδ στις εισόδους του· και θα μας ελευθερώσει από τον Ασσύριο, όταν έρθει στη γη μας, και όταν πατήσει στα όριά μας.
Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. Β/2, εδ. 1-6.
1 ΚΑΙ όταν ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ τής Ιουδαίας, κατά τις ημέρες τού βασιλιά Ηρώδη, ξάφνου, ήρθαν στα Ιεροσόλυμα μερικοί μάγοι από ανατολάς, λέγοντας:
2 Πού είναι αυτός που γεννήθηκε, ο βασιλιάς των Ιουδαίων; Επειδή, είδαμε το αστέρι του στην ανατολή, και ήρθαμε για να τον προσκυνήσουμε.
3 Και καθώς ο βασιλιάς Ηρώδης το άκουσε, ταράχτηκε, και μαζί του ολόκληρη η Ιερουσαλήμ,
4 και αφού συγκέντρωσε όλους τούς αρχιερείς και τους γραμματείς τού λαού, ρωτούσε να μάθει απ' αυτούς, πού γεννιέται ο Χριστός.
5 Και εκείνοι τού είπαν: Στη Βηθλεέμ τής Ιουδαίας επειδή, έτσι είναι γραμμένο διαμέσου τού προφήτη:
6 «Και εσύ Βηθλεέμ, γη τού Ιούδα, δεν είσαι καθόλου ελάχιστη ανάμεσα στους ηγεμόνες τού Ιούδα· επειδή, από σένα θα βγει ένας ηγέτης, που θα ποιμάνει τον λαό μου τον Ισραήλ».
ΣΧΌΛΙΑ:
Ξεκινώντας την εξιστόρηση της ζωής και του Έργου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος βάζει το θεμέλιο πάνω στο οποίο θα βασίσει την αφήγησή του. Έτσι στα πρώτα δύο κεφάλαια επανειλημμένα αναφέρει τη φράση, «….δια να πληρωθή το ρηθέν».
(Ματθαίος Α/1: 22,23).
22 Και όλο αυτό έγινε για να εκπληρωθεί το ρηθέν υπό του Κυρίου διαμέσου τού προφήτη, που έλεγε:
23 «Δέστε, η παρθένος θα συλλάβει, και θα γεννήσει έναν γιο, και θα αποκαλέσουν το όνομά του ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ», που ερμηνευόμενο σημαίνει: "Μαζί μας είναι ο Θεός".
(Ματθαίος Β/2: 14, 17)
14 Ο δε εγερθείς παρέλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού διά νυκτός και ανεχώρησεν εις Αίγυπτον,
15 και ήτο εκεί έως της τελευτής του Ηρώδου, διά να πληρωθή το ρηθέν υπό του Κυρίου διά του προφήτου λέγοντος· Εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου.
16 Τότε ο Ηρώδης, ιδών ότι ενεπαίχθη υπό των μάγων, εθυμώθη σφόδρα και αποστείλας εφόνευσε πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ και εν πάσι τοις ορίοις αυτής από δύο ετών και κατωτέρω κατά τον καιρόν, τον οποίον εξηκρίβωσε παρά των μάγων.
17 Τότε επληρώθη το ρηθέν υπό Ιερεμίου του προφήτου, λέγοντος.
23 και ελθών κατώκησεν εις πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, διά να πληρωθή το ρηθέν διά των προφητών ότι Ναζωραίος θέλει ονομασθή (εδ. 23).
Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος θέλει να μας αποκαλύψει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η εκπλήρωση της Παλαιάς Διαθήκης. Είναι ο Μεσσίας στο Πρόσωπο Του οποίου κάθε προφητεία, κάθε θεσμός, κάθε λυτρωτικό γεγονός της ιστορίας του Ισραήλ βρίσκει την εκπλήρωσή του. Τόσο την Παλαιά όσο και την Καινή Διαθήκη τις ενώνει το Πρόσωπο του Μεσσία Χριστού. Η μεν Παλαιά Διαθήκη προφητεύει την έλευσή Του και προετοιμάζει τους ανθρώπους για να Τον δεχτούν, η δε Καινή Διαθήκη αναφέρεται στην εκπλήρωση των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης περί του Χριστού. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η Παλαιά Διαθήκη θα πρέπει πάντοτε να ερμηνεύεται Χριστολογικά.
Ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη αποτελεί μία προφητεία περί του Χριστού, είτε με λόγια, είτε με τύπους. Θα πρέπει να μελετούμε την Παλαιά Διαθήκη, γιατί μόνον τότε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε επαρκώς τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης. Όπως και κατά το παρελθόν έχουμε αναφέρει, ένας από τους σκοπούς του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης ήταν να αποκαλύψει στους ανθρώπους μέσα από τις παραβάσεις τους τη δύναμη της αμαρτίας (Α’ Κορινθίους ΙΕ/15: 56) καθώς και την αδυναμία του ανθρώπου για να τον εκπληρώσει, όπως η Θεία Δικαιοσύνη το απαιτούσε (Γαλάτας Β/2: 21).
Σχετικά με τη γέννηση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού στην Παλαιά Διαθήκη προφητεύονται τα εξής:
Ο «Ησαΐας» (Θ/9: 2) προφητεύει: «Ο λαός ο περιπατών εν τω σκότει είδε φως μέγα εις τους καθημένους εν γη σκιάς θανάτου, φως έλαμψεν επ' αυτούς». Και στη συνέχεια εξηγεί: «παιδίον εγεννήθη εις ημάς, Υιός εδόθη εις ημάς και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης», (εδ.6).
Όσον αφορά τη διακονία και το θάνατο του Ιησού στην Παλαιά Διαθήκη, αναφέρεται:
«Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών αλάλαζε, θύγατερ Ιερουσαλήμ ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σέ αυτός είναι δίκαιος και σώζων πραΰς και καθήμενος επί όνου και επί πώλου υιού υποζυγίου» (Ζαχαρίας Θ/9: 9). «Επειδή, σκυλιά με περικύκλωσαν, σύναξη κακοποιών με περιέκλεισε τρύπησαν τα χέρια μου και τα πόδια μου μπορώ να απαριθμήσω όλα τα κόκαλά μου αυτοί με ατενίζουν και με παρατηρούν. Μοίρασαν μεταξύ τους τα ιμάτιά μου και στον ιματισμό μου έβαλαν κλήρο» (Ψαλμός ΚΒ/22: 16-18).
Ολόκληρο το ΝΓ/53 κεφάλαιο του βιβλίου του πρ. «Ησαΐα» και ειδικότερα τα εδ. 3-7 αποτελούν μια μεγάλη προφητεία για τη ζωή και τα παθήματα του "πάσχοντος δούλου" του Κυρίου Ιησού Χριστού: «Καταφρονημένος και απορριμμένος από τους ανθρώπους, άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθένειας και σαν άνθρωπος από τον οποίο κάποιος αποστρέφει το πρόσωπο, καταφρονήθηκε, και τον θεωρήσαμε σαν ένα τίποτα. Αυτός, στην πραγματικότητα, βάσταξε τις ασθένειές μας, και επιφορτίστηκε τις θλίψεις μας ενώ, εμείς τον θεωρήσαμε τραυματισμένο, πληγωμένο από τον Θεό, και ταλαιπωρημένο. Αυτός, όμως, τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας η τιμωρία, που έφερε τη δική μας ειρήνη, ήταν επάνω σ' αυτόν και διαμέσου των πληγών του γιατρευτήκαμε εμείς. Όλοι εμείς πλανηθήκαμε σαν πρόβατα στραφήκαμε κάθε ένας στον δικό του δρόμο ο Κύριος, όμως, έβαλε επάνω σ' αυτόν την ανομία όλων μας. Αυτός ήταν καταθλιμμένος και βασανισμένος, αλλά δεν άνοιξε το στόμα του φέρθηκε σαν αρνί σε σφαγή, και σαν άφωνο πρόβατο μπροστά σ' εκείνον που το κουρεύει, έτσι δεν άνοιξε το στόμα του».
Καθώς ο πατριάρχης Ιακώβ ευλογεί τα παιδιά του, απευθυνόμενος στο γιό του Ιούδα μεταξύ άλλων αναφέρει και τα εξής: «σκύμνος λέοντος είναι ο Ιούδας εκ του θηρεύματος, υιέ μου, ανέβης αναπεσών εκοιμήθη ως λέων και ως σκύμνος λέοντος τις θέλει εγείρει αυτόν; Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδιών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών" (Γένεση ΜΘ/49: 9,10).
Το κήρυγμά Του θα συνοδεύεται από έκτακτα σημεία θεραπείας τυφλών, χωλών, κωφών, ασθενών (Ησαΐας ΛΕ/35: 5). Η προφητεία των «εβδομήντα εβδομάδων» (Ησαΐας Θ/9) προέβλεψε την ακριβή ημερομηνία κατά την οποία ο Χριστός, ο Μεσσίας θ’ «αποκοπεί». Τα εδάφια από το βιβλίο του πρ. «Ησαΐα» (ΝΓ/53: 3-7) περιγράφουν με ακρίβεια τα πάθη που ο Ιησούς θα υπέμενε. Στο βιβλίο του πρ. «Ζαχαρία» (ΙΒ/12: 10) προαναγγέλλεται: «εις των στρατιωτών κέντησε με λόγχην την πλευράν αυτού, και ευθύς εξήλθεν αίμα και ύδωρ», αναφερόμενος στον λογχισμό του Μεσσία, το οποίο έγινε, αφού ο Ιησούς είχε πεθάνει πάνω στο σταυρό. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμα εδάφια από τον προφητικό Λόγο, αλλά αυτά είναι επαρκή. Η Παλαιά Διαθήκη προφητεύει τον ερχομό του Ιησού ως Μεσσία.
Μέσα από τα προφητικά αυτά λόγια ο Θεός προσφέρει στο λαό Του ελπίδα, φανερώνοντας τα αιώνια σχέδια και τις βουλές Του, που επικεντρώνονται σ’ ένα και μοναδικό Πρόσωπο. Η ελπίδα του λαού του Θεού εστιάζεται σε έναν «άρχοντα» που θα γεννηθεί, για να τους λυτρώσει. Για το ποια θα είναι η φυσιογνωμία καθώς και τα χαρακτηριστικά αυτού του μοναδικού Προσώπου, ο Λόγος του Θεού αναφέρει τ' ακόλουθα:
Ο άρχοντας της ειρήνης.
Αυτός για τον οποίο αναφέρεται ο προφήτης θα είναι «Κύριος ειρήνης» (Β’ Θεσσαλονικείς Γ/3: 16). Ο άνθρωπος πλάστηκε από το Θεό της ειρήνης με φύση ειρηνική. Η σχέση του με το Δημιουργό Του μέσα στον παράδεισο ήταν απόλυτα ειρηνική, όμως από τη στιγμή που ο άνθρωπος αμάρτησε η ειρηνική αυτή σχέση εξέλειπε και ο άνθρωπος έγινε πλέον εχθρός του Θεού. Στο Πρόσωπο του ερχομένου Μεσσία η παλιά σχέση του ανθρώπου με το Θεό αποκαθίσταται και ο άνθρωπος επανασυνδέεται με το δημιουργό Του.
Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Εφεσίους» (Β/2: 14), αναφέρει: «Ο Χριστός είναι η ειρήνη ημών, όστις έκαμε τα δύο εν και έλυσε το μεσότοιχον του φραγμού, καταργήσας την έχθραν εν τη σαρκί αυτού, τον νόμον των εντολών των εν τοις διατάγμασι, διά να κτίση εις εαυτόν τους δύο εις ένα νέον άνθρωπον, φέρων ειρήνην». Και στην επιστολή «προς Ρωμαίους" (Ε/5: 1) αναφέρεται δια Πνεύματος Αγίου: «Δικαιωθέντες ἐκ πίστεως, ἔχομεν εἰρήνην πρὸς τὸν Θεὸν διά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τοῦ ὁποίου ἐλάβομεν και τὴν εἴσοδον διά τῆς πίστεως εἰς τὴν χάριν ταύτην, εἰς τὴν ὁποίαν ἱστάμεθα καὶ καυχώμεθα εἰς τὴν ἐλπίδα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ».
Ο άνθρωπος καθώς αποστάτησε από το Θεό βρέθηκε σε μία αμαρτωλή κατάσταση, έγινε εχθρός του Θεού (Ρωμαίους Ε/5: 10). «Ο Θεός, όμως, δείχνει τη δική του αγάπη σε μας, επειδή, ενώ εμείς ήμασταν ακόμα αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για χάρη μας» (Ρωμαίους Ε/5: 8). Αποκαθιστάμεθα σε μία σχέση ειρήνης με τον Θεό δια της θυσίας του Χριστού (Ρωμαίους Ε/5: 1). Αυτή είναι η ειρήνη που κατοικεί στην καρδιά μας, χαρακτηρίζει τη σχέση μας με τον Δημιουργό μας και δεν μπορεί κανένας να μας την αφαιρέσει (Ιωάννης Ι/10: 27–28). Αποτελεί την ολοκληρωτική εκπλήρωση του Έργου του Χριστού ως «Άρχοντας της Ειρήνης».
Η βαθύτερη σημασία της ειρήνης είναι «η πνευματική αρμονία που επιτυγχάνεται με την αποκατάσταση του ανθρώπου απέναντι στον Θεό». Διαβάζουμε στο εδ.5α «αυτός θα φέρει την ειρήνη» καθώς θα «μεγαλυνθεί έως των άκρων της γης», εδ.4β. Η υπόσχεση αυτή έρχεται σαν «φως», σαν «λάμψη» στους ανθρώπους που ζουν μέσα στο βαθύ σκοτάδι της απόγνωσης.
Απευθυνόμενος προς τους μαθητές του ο Κύριος αναφέρει: «Ειρήνη αφήνω σε σας, ειρήνη τη δική μου δίνω σε σας όχι όπως δίνει ο κόσμος, σας δίνω εγώ. Ας μη ταράζεται η καρδιά σας μήτε να δειλιάζει» (Ιωάννης ΙΔ/14: 27). Ο Χριστός μας υποσχέθηκε ότι, όταν Τον επικαλούμαστε ειλικρινά θα μας δίνει «την ειρήνη του Θεού που υπερέχει κάθε νου» (Φιλιππησίους Δ/4: 6-7). Πέρα από τις δυσκολίες που καθημερινά αντιμετωπίζουμε μπορούμε να ζητάμε την ειρήνη που πηγάζει από τη μεγάλη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο και που δεν εξαρτάται από τη δύναμή μας ή τις συνθήκες που επικρατούν γύρω μας.
Η ειρήνη του Θεού προσφέρει χαρά και αγαλλίαση στον άνθρωπο, γιατί βασίζεται στη χάρη του Κυρίου Ιησού, στην αγάπη του Θεού Πατέρα και στην κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Αντίθετα η ειρήνη του κόσμου που στηρίζεται στην ανθρώπινη ιδιοτέλεια και αδυναμία είναι προσωρινή και ανασφαλής.
Ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι όσοι είναι μακριά από το Θεό δεν έχουν ειρήνη. «Ειρήνη δεν υπάρχει στους ασεβείς» (Ησαΐας ΝΖ/57: 21). Γι’ αυτό άλλωστε βλέπουμε καθημερινά γύρω μας μάχες, πολέμους, απειλές, καταστροφές, χωρίς να υπάρχει πουθενά ειρήνη.
Ο άρχοντας των αιώνων. Αυτό το πρόσωπο, ο «ηγούμενος», όπως διαβάζουμε, είναι η μελλοντική ελπίδα του λαού του Θεού. Είναι αυτός που «έρχεται», αυτός του οποίου την έλευση ο προφήτης προσμένει στο μέλλον, όμως ο άρχοντας αυτός δε γεννήθηκε πριν από 2.000 χρόνια, αλλά είναι «από ημερών αιώνος» (εδ.2). Με δύο φράσεις στο εδ.2 η προφητεία δηλώνει την προ αιώνια ύπαρξη του ερχόμενου άρχοντα, Σωτήρα του κόσμου. Διαβάζουμε, «η καταγωγή του είναι πολύ παλιά» και «ανάγεται στις αρχαίες ημέρες». Είναι ο «παλαιός των ημερών» (Δανιήλ Ζ/7: 9).
Και με τις δύο αυτές φράσεις ο προφήτης τονίζει ότι αυτός που πρόκειται να εμφανιστεί ήδη υπήρχε από την αρχή. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός σε μία από τις αντιπαραθέσεις Του με τους Ιουδαίους διακηρύττει, «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, πριν γίνει ο Αβραάμ εγώ είμαι» (Ιωάννης Η/8: 58). Και ο απ. Παύλος υμνώντας Τον γράφει, «και αυτός είναι προ πάντων, και τα πάντα συντηρούνται δι' αυτού» (Κολοσσαείς Α/1: 17).
Ένας άρχοντας σαν τον Δαβίδ.
Ο πρ. «Ησαΐας» (Θ/9: 7) αναφέρει για τον επερχόμενο Μεσσία: «Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ και επί την βασιλείαν αυτού, διά να διατάξη αυτήν και να στερεώση αυτήν εν κρίσει και δικαιοσύνη από του νυν και έως αιώνος. Ο ζήλος του Κυρίου των δυνάμεων θέλει εκτελέσει τούτο».
Επίσης στο (εδ.2) διαβάζουμε ότι Αυτός που θα έρθει από τη Βηθλεέμ θα είναι «άρχοντας του Ισραήλ». Η Βηθλεέμ, δεν είναι, όπως θα δούμε στη συνέχεια, μία ιδιαιτέρως σημαντική πόλη ανάμεσα στις πόλεις του Ιούδα. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο είναι γνωστή είναι το ότι ο βασιλιάς Δαβίδ καταγόταν απ' αυτήν (Β' Σαμουήλ ΙΣ/16: 1 & ΙΖ/17: 12). Πολύ νωρίτερα διαβάζουμε ότι και ο πρόγονος του Δαβίδ, ο Βοόζ ήταν από τη Βηθλεέμ (βιβλίο Ρουθ Β/2: 4). Ο Βοόζ με τη Ρούθ απέκτησαν τον Ωβήδ, που γέννησε τον Ιεσσαί, που γέννησε τον βασιλιά Δαβίδ. Έτσι λοιπόν στη Βηθλεέμ επρόκειτο να γεννηθεί ξανά ένας άλλος μεγάλος άρχοντας.
Ο ευαγγελιστής «Ματθαίος», καθώς αναφέρεται στην προφητεία του «Μιχαία», αντί της λέξης «άρχοντας» (η οποία υπάρχει και στην μετάφραση των εβδομήκοντα) χρησιμοποιεί τη λέξη «ηγούμενος». Με τον τρόπο αυτό ο ευαγγελιστής φέρνει στην επιφάνεια αυτό που υπάρχει πίσω από όλη αυτή την περικοπή. Δείχνει την πνευματική σύνδεση και τη συνέχεια αυτού του ερχόμενου άρχοντα με τον βασιλιά Δαβίδ.
Όταν ο Θεός συνάπτει τη διαθήκη Του με το Δαβίδ του λέει ότι τον διάλεξε και τον κάλεσε, «δια να ήσαι ηγεμών επί τον λαόν μου, επί τον Ισραήλ» (Β' Σαμουήλ Ζ/7: 8). Επίσης, στο βιβλίο «Β΄ Σαμουήλ» (Ε/5: 2) διαβάζουμε ότι οι φυλές του Ισραήλ ανακηρύττουν το Δαβίδ βασιλιά στην πόλη Χεβρών λέγοντας «και προς σε είπεν ο Κύριος, Συ θέλεις ποιμάνει τον λαόν μου τον Ισραήλ, και συ θέλεις είσθαι ηγεμών επί τον Ισραήλ».
Ο ίδιος τίτλος λοιπόν που δίδεται στον Δαβίδ δίδεται και στον ερχόμενο Μεσσία. Όπως ο Δαβίδ κλήθηκε να «ποιμάνει το λαό Ισραήλ», έτσι και ο Μεσσίας θα «ποιμάνει εν τη ισχύ του Κυρίου» (εδ.4).
Και εδώ ο Μιχαίας είναι σε συμφωνία με άλλους σύγχρονούς του προφήτες, όπως τον «Ησαΐα» (ΙΑ/11: 1) που προφητεύει: «Και θέλει εξέλθει ράβδος εκ του κορμού του Ιεσσαί, και κλάδος θέλει αναβή εκ των ριζών αυτού».
Και στο βιβλίο του προφήτη «Αμώς» (Θ/9: 11) «Εν τη ημέρα εκείνη θέλω αναστήσει την σκηνήν του Δαβίδ την πεπτωκυίαν, και θέλω φράξει τας χαλάστρας αυτής, και θέλω ανεγείρει τα ερείπια αυτής, και θέλω ανοικοδομήσει αυτήν, ως εν ταις αρχαίαις ημέραις». Ο ερχόμενος για τον οποίο μιλά ο Μιχαίας είναι ο «νέος Δαβίδ», αυτός που θα αποκαταστήσει το λαό του Θεού.
Μιλώντας για το έργο του Ιησού Χριστού και για την εξάπλωση της εκκλησίας στα έθνη, ο Ιάκωβος αναφέρεται στην προφητεία του Αμώς για αποκατάσταση του Δαβιδικού θρόνου. Διαβάζουμε στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» (ΙΕ/15: 13-16). «Και αφού αυτοί εσιώπησαν, απεκρίθη ο Ιάκωβος, λέγων, Άνδρες αδελφοί, ακούσατέ μου. Ο Συμεών εφανέρωσε τίνι τρόπω καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού. Και με τούτο συμφωνούσιν οι λόγοι των προφητών καθώς είναι γεγραμμένον, «Μετά ταύτα θέλω επιστρέψει και θέλω ανοικοδομήσει την σκηνήν του Δαβίδ την πεπτωκυίαν και τα κατηδαφισμένα αυτής θέλω ανοικοδομήσει, και θέλω ανορθώσει αυτήν...»
Ο άρχοντας της αποκατάστασης. Σύμφωνα με το (εδ.3) η γέννηση αυτού του άρχοντα θα σημάνει την επιστροφή και την αποκατάσταση του λαού του Θεού. Μία ερώτηση που παρουσιάζει όμως ενδιαφέρον αφορά την ταυτότητα της «τίκτουσας» που θα γεννήσει τον «ηγούμενο». Στο βιβλίο του πρ. «Μιχαία» (κεφ. Δ/4, εδ.10) βρίσκουμε την απάντηση. Εκεί διαβάζουμε: «Κοιλοπόνει, και αγωνίζου, θυγάτηρ Σιών, ως η τίκτουσα διότι τώρα θέλεις εξέλθει εκ της πόλεως, και θέλεις κατοικήσει εν αγρώ, και θέλεις υπάγει έως της Βαβυλώνος εκεί θέλεις ελευθερωθή εκεί θέλει σε εξαγοράσει ο Κύριος εκ της χειρός των εχθρών σου».
Είναι το πιστό υπόλοιπο, που «γεννά» Αυτόν που θ’ αποκαταστήσει και θα λυτρώσει το λαό του Θεού. Ο Μεσσίας είναι η ενσάρκωση του πιστού υπόλοιπου, στο οποίο όλοι οι προφήτες υπόσχονται την αποκατάστασή του, είναι η ενσάρκωση της Σιών, του Ισραήλ. Οι έννοιες αυτές στο Πρόσωπό Του παύουν να έχουν μία γεωγραφική ή εθνική αναφορά, είναι πια πνευματικές έννοιες, οι οποίες αγκαλιάζουν όλα τα έθνη της γης.
Ο ερχομός του «άρχοντα» θα σημάνει το τέλος κάθε "πνευματικής αιχμαλωσίας", θα φέρει την ελευθερία, την λύτρωση, την αποκατάσταση του λαού του Θεού. Μάλιστα, σύμφωνα με τ' αναφερόμενα στο κεφ. Ε/5, εδ. 3 η αποκατάσταση αυτή περιλαμβάνει την επιστροφή στον Ισραήλ «του υπολοίπου των αδελφών». Στην Καινή Διαθήκη καταλαβαίνουμε ότι αυτό αφορά την είσοδο των εθνών στην κοινότητα της διαθήκης (Ματθαίος ΙΒ/12: 50, Γαλάτας Γ/3: 26 - 29, Εφεσίους Β/2: 12-22, Α' Πέτρου Β/2: 9 - 10). Ο Ιησούς Χριστός αποκαθιστά τη βασιλεία του Ισραήλ σύμφωνα με τις υποσχέσεις της Παλαιάς Διαθήκης καθώς ιδρύει την Εκκλησία Του, η οποία αποτελεί τον «πνευματικό Ισραήλ».
Ο άρχοντας θα σταθεί… θα ποιμάνει… Στο (Ε/5: 4) διαβάζουμε ότι ο άρχοντας «θα σταθεί». Αυτό σημαίνει ότι θα ενεργήσει, θα ασκήσει την εξουσία Του, θα φανερώσει τη δύναμή Του. Συχνά στο βιβλίο των "Ψαλμών" διαβάζουμε για το Θεό, που σηκώνεται φανερώνοντας εξουσία και τρέποντας σε φυγή τους εχθρούς Του. Έτσι στον "Ψαλμό" (ΞΗ/68: 1) διαβάζουμε, «Ας εγερθή ο Θεός, και ας διασκορπισθώσιν οι εχθροί αυτού· και ας φύγωσιν απ' έμπροσθεν αυτού οι μισούντες αυτόν». Η «έγερση» του Θεού, για τον Ψαλμωδό, σημαίνει νίκη, σημαίνει δύναμη (Ψαλμός ΞΗ/68: 28) και σημαίνει σωτηρία (εδ. 20). Ο ερχόμενος άρχοντας λοιπόν σύμφωνα με τον πρ. Μιχαία. "... θα σηκωθεί…, θα σταθεί....". Τα Χριστούγεννα είναι η ώρα που ο Θεός σηκώνεται όρθιος, για να σώσει και για να λυτρώσει το λαό Του!
Ο ταπεινός άρχοντας.
Ο Απ. Παύλος αναφέρει στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (Β/2: 5-8).
5 Να είναι, μάλιστα, σε σας το ίδιο φρόνημα, που ήταν και στον Ιησού Χριστό·
6 ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό·
7 αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους
8 και, καθώς βρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του, γινόμενος υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου μάλιστα σταυρού.
Το τελευταίο στοιχείο που προφητεύεται για τον ερχόμενο άρχοντα είναι ότι θα έρθει με έναν τρόπο απρόσμενο, με έναν τρόπο που φανερώνει ταπείνωση. Ο άρχοντας έρχεται από τη Βηθλεέμ από το πιο απρόσμενο μέρος. Έρχεται από μία πόλη που είναι η «μικρά». Διαβάζουμε στο κεφ. (Ε/5: 2): «Και συ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρά ώστε να ήσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα». Η πόλη από την οποία προέρχεται ο Μεσσίας είναι τόσο μικρή και ασήμαντη, που δύσκολα κανείς την υπολογίζει και την λαμβάνει υπόψη του. Θα μπορούσαμε δηλαδή να καταλάβουμε τα λεγόμενα του προφήτη και ως εξής: «Η ισχυρή Ιερουσαλήμ είναι πολιορκημένη αλλά η λύση θα έλθει από τη Βηθλεέμ η οποία δεν μπορεί καλά - καλά να μαζέψει ούτε χίλιους πολεμιστές...».
Από την ταπεινή και ασήμαντη Βηθλεέμ ο Θεός θα φέρει τον άρχοντα που θα σταθεί και θα διώξει τους εχθρούς, θ’ αποκαταστήσει το λαό του Θεού και θα φέρει ειρήνη. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Κύριος των κυρίων και Βασιλιάς των βασιλιάδων, δεν εμφανίστηκε όπως οι ηγεμόνες αυτού του κόσμου. Ήρθε μέσα σ’ ένα περιβάλλον ταπείνωσης από μία νεαρή παρθένο γυναίκα, μέσα σε μία φάτνη. Είναι και αυτός ένας τρόπος με τον οποίο ο Θεός τονίζει ότι η λύση για το πρόβλημα του ανθρώπου δεν μπορεί να προέλθει από τη δύναμή του, αλλά είναι η επίσκεψη του Θεού, είναι η ενέργεια του Θεού, που γεννά την ελπίδα μέσα στο πλαίσιο της ανθρώπινης αδυναμίας. --
