Ευαγγέλιον «κατά Μάρκον», κεφ. ΙΕ/15, εδ. 32.
«Ο Χριστός ο βασιλεύς του Ισραήλ ας καταβή τώρα από του σταυρού, διά να ίδωμεν και πιστεύσωμεν. Και οι συνεσταυρωμένοι μετ' αυτού ωνείδιζον αυτόν».
"... καταβάτω νῦν ἀπὸ τοῦ σταυροῦ,".
Τούτο αποτελεί ένα διαχρονικό αίτημα. Αυτό ήταν το αίτημα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καθώς και του Ιουδαϊκού θρησκευτικού κατεστημένου, προς τον Κύριο Ιησού Χριστό. "Μην είσαι απόλυτος, μη στέκεσαι απέναντί μας, μην μας κατακρίνεις, συμβιβάσου μαζί μας….. Όμως ένας Χριστός που έχει "κατέβει" από το σταυρό δεν είναι Θεός, αλλά είναι θεωρεία και δε μπορεί να βοηθήσει σε τίποτα τον άνθρωπο, παρά μόνον να του καλύψει το θρησκευτικό του συναίσθημα με διάφορες άγονες τυπικές τελετές.
Ποτέ ο εχθρός της ψυχής δε θα ζητήσει από τον πιστό άνθρωπο να απαρνηθεί το σωτήρα Χριστό, αλλά θα του ζητήσει να «κατέβει από το σταυρό», να ζήσει δηλαδή μια ζωή συμβιβασμένη, μια ζωή που δε θα είναι προσηλωμένη αποκλειστικά πάνω στο σταυρό του Χριστού, αλλά θα έχει "και σταυρό και Χριστό και κοσμικό πνεύμα". Θα έχει μια ζωή όπως ακριβώς ζούσε η εκκλησία της "Λαοδίκειας" (Αποκάλυψη Γ/3: 14-22). Ο Κύριος υπήρξε ιδιαίτερα σκληρός και επικριτικός απέναντί της με τα λόγια: «επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου». Πολλοί λένε: "Α! είστε φανατικοί, είστε μονόπλευροι, είστε σκληροί, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, κατέβα από το σταυρό και έλα να συζητήσουμε και είναι βέβαιο ότι θα τα βρούμε". Κάποιος πιστός άνθρωπος έλεγε: Όταν πάω να πω κάτι κακό, όταν σκεφτώ κάτι αρνητικό ή πάω να αντιδράσω βίαια σε κάτι, λέω στον εαυτό μου: «Α! κατέβηκες από το σταυρό!». Τότε τον πιάνω από το γιακά και τον ξανά ανεβάζω επάνω στο σταυρό.
Ψαλμός ΡΘ/ 109, εδ. 25.
«Και εγώ έγεινα όνειδος εις αυτούς ότε με είδον, εκίνησαν τας κεφαλάς αυτών».
βιβλίο πρ. "Δανιήλ", κεφ. Θ/9, εδ. 25-26.
25 Γνώρισον λοιπόν και κατάλαβε ότι από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ έως του Χριστού του ηγουμένου θέλουσιν είσθαι εβδομάδες επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο θέλει οικοδομηθή πάλιν η πλατεία και το τείχος, μάλιστα εν καιροίς στενοχωρίας.
26 Και μετά τας εξήκοντα δύο εβδομάδας θέλει εκκοπή ο Χριστός, πλην ουχί δι' εαυτόν και ο λαός του ηγουμένου, όστις θέλει ελθεί, θέλει αφανίσει την πόλιν και το αγιαστήριον και το τέλος αυτής θέλει ελθεί μετά κατακλυσμού, και έως του τέλους του πολέμου είναι διωρισμένοι αφανισμοί.
ΣΧΟΛΙΑ :
Είναι ημέρα Παρασκευή και ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων έχει κατακλύσει ένα λόφο που ονομάζεται Γολγοθάς, που βρίσκεται «έξω της πύλης», δηλαδή πολύ κοντά στην πόλη της Ιερουσαλήμ. Εκείνες τις ημέρες ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων είχε επισκεφθεί την Ιερουσαλήμ, γιατί ήταν ημέρες της μεγάλης γιορτής του Πάσχα των Ιουδαίων, σε ανάμνηση της απελευθέρωσής τους από τους Αιγυπτίους.
Το βλέμμα όλων έχει στραφεί προς τους τρεις σταυρούς τους οποίους έχουν στήσει πάνω στο λόφο του Γολγοθά και ιδιαίτερα σε εκείνον που βρισκόταν στη μέση και που δεν ήταν άλλος από τον Κύριο Ιησού Χριστό, που βρίσκεται εσταυρωμένος ανάμεσα σε δύο κακούργους. Όλοι αυτοί που παρακολουθούν βρίσκονται εκεί, όχι για να εκφράσουν τον πόνο τους, τη θλίψη τους, τη συμπάθειά τους, αλλά βρίσκονται εκεί, για να βγάλουν από μέσα τους ό,τι πιο κακό, ό,τι πιο μοχθηρό, ό,τι πιο εκδικητικό μπορεί να φωλιάσει μέσα στην αμαρτωλή και "σφόδρα διεφθαρμένη" ανθρώπινη καρδιά (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9). Βρίσκονται εκεί, για να περιγελάσουν με το χειρότερο τρόπο, έναν άνθρωπο που είναι σε απόλυτη οδύνη και σε λίγο θα πεθάνει πάνω στο σταυρό. Αλήθεια πόσο σκληρό έχει κάνει η αμαρτία τον άνθρωπο!
Μέσα στον κατακλυσμό αυτών των αρνητικών συναισθημάτων, καθώς Τον αντικρίζουν, ξεστομίζουν λόγια ειρωνείας και ακραίας περιφρόνησης. Στέκονται με περισσή αλαζονεία και προσπαθούν να πετάξουν τόση λάσπη εμπαιγμού, όση δε χωράνε τα χέρια τους. Τα μάτια τους είναι καρφωμένα πάνω στον εσταυρωμένο του μεσαίου σταυρού και το πρόσωπο και η καρδιά τους είναι πλημμυρισμένη από χαρά και ευχαρίστηση, γιατί επιτέλους ο άνθρωπος αυτός που είναι στον μεσαίο σταυρό πήρε τη θέση που του άξιζε.
Καθώς τους παρατηρούμε, μην πάει το μυαλό μας ότι αυτοί είναι οι χειρότεροι και πιο διεστραμμένοι άνθρωποι που υπήρχαν και ότι βρέθηκαν εκεί, για να ξεσπάσουν τα πάθη τους και τις αδυναμίες τους. Αντίθετα τούτοι οι άνθρωποι είναι επιφανείς και πάνω απ’ όλα είναι θρησκευόμενοι. Είναι Ιουδαίοι που αγαπούν τη θρησκεία τους, αγαπούν τις θρησκευτικές τελετές τους, που γνωρίζουν το Μωσαϊκό Νόμο και που ανελλιπώς επισκέπτονται το Ναό στην Ιερουσαλήμ, για να εκτελέσουν με ιδιαίτερη ευλάβεια τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Πολλοί από τους Παρευρισκομένους χλεύαζαν τον εσταυρωμένο Χριστό και έλεγαν: «Άλλους έσωσεν, εαυτόν δεν δύναται να σώση, αν ήναι βασιλεύς του Ισραήλ, ας καταβή τώρα από του σταυρού και θέλομεν πιστεύσει εις αυτόν» (Ματθαίος ΚΖ/27: 42). «Ο χαλών τον ναόν και διά τριών ημερών οικοδομών, σώσον σεαυτόν αν ήσαι Υιός του Θεού, κατάβα από του σταυρού». (Ματθαίος ΚΖ/27: 40). «και πλέξαντες στέφανον εξ ακανθών, έθεσαν επί την κεφαλήν αυτού και κάλαμον εις την δεξιάν αυτού, και γονυπετήσαντες έμπροσθεν αυτού, ενέπαιζον αυτόν, λέγοντες: Χαίρε, ο βασιλεύς των Ιουδαίων και εμπτύσαντες εις αυτόν έλαβον τον κάλαμον και έτυπτον εις την κεφαλήν αυτού" (Ματθαίος ΚΖ/27: 29-30).
Ανάμεσα σε όλους τους παρευρισκόμενους βρίσκονται και κάποιοι που υπερβάλουν και είναι ιδιαίτερα επικριτικοί εναντίον Του εσταυρωμένου Χριστού. Αυτοί ξεχωρίζουν από τους άλλους, γιατί έχουν πλατύνει τα φυλακτήριά τους, όσο δεν έπαιρνε άλλο. Είχαν μεγαλώσει τα κράσπεδα των ιματίων τους, για να φαίνονται μεγαλοπρεπείς στους ανθρώπους. Ο Κύριος Ιησούς είχε αποκαλύψει την υποκρισία τους με τα λόγια : «Πράττουσι δε πάντα τα έργα αυτών δια να βλέπονται υπό των ανθρώπων. Και πλατύνουσι τα φυλακτήρια αυτών και μεγαλύνουσι τα κράσπεδα των ιματίων αυτών» (Ματθαίος ΚΓ/23: 5). Είχαν γράψει τις Μωσαϊκές διατάξεις του Νόμου και τις είχαν βάλει ως προμετωπίδα ανάμεσα στα μάτια τους. Πρόκειται για τη θρησκευτική αφρόκρεμα της εποχής, τους Γραμματείς, τους Φαρισαίους, τους Σαδουκαίους, τους αρχιερείς και τους πρεσβυτέρους του λαού. Για όλους αυτούς ο Κύριος Ιησούς είχε επιστήσει ιδιαίτερα την προσοχή των ανθρώπων που τους άκουγαν.
38 Και έλεγε προς αυτούς εν τη διδαχή αυτού. Προσέχετε από των γραμματέων, οίτινες θέλουσι να περιπατώσιν εστολισμένοι και αγαπώσι τους ασπασμούς εν ταις αγοραίς
39 και πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και τους πρώτους τόπους εν τοις δείπνοις.
40 Οίτινες κατατρώγουσι τας οικίας των χηρών, και τούτο επί προφάσει ότι κάμνουσι μακράς προσευχάς, ούτοι θέλουσι λάβει μεγαλητέραν καταδίκην (Μάρκος ΙΒ/12: 38-40).
Ήταν θρησκευόμενοι, ενεργούσαν πάντοτε στο Όνομα του Θεού, αγαπούσαν πολύ τη θρησκεία τους και ήταν περήφανοι για την πίστη τους και για τα καλά τους έργα. Μιλούσαν για το Θεό με πολύ ωραία και σοφά λόγια, όμως η καθημερινή πρακτική τους ζωή ήταν τελείως διαφορετική, γι’ αυτό και ο Κύριος είχε πει: Τα λόγια τους να τα ακούτε από των πράξεων αυτών να απέχετε. "Πάντα λοιπόν όσα αν είπωσι προς εσάς να φυλάττητε, φυλάττετε και πράττετε, κατά δε τα έργα αυτών μη πράττετε επειδή λέγουσι και δεν πράττουσι" (Λουκάς ΙΑ/11: 48). Ζούσαν μέσα στο ψέμα, την υποκρισία, άλλα έλεγαν, άλλα πιστευαν και άλλα έκαναν. Γι’ αυτούς η σχέση τους με το Θεό εξαντλείτο στο να επισκέπτονται το Ναό, να παραβρίσκονται στις διάφορες θρησκευτικές τελετές και εν γένει να εκτελούν τυπικά κάποια θρησκευτικά τους καθήκοντα, όπως αυτοί τα είχαν ερμηνεύσει μέσα από το Μωσαϊκό Νόμο. Τηρώντας όλα αυτά πίστευαν ότι ευαρεστούσαν το Θεό και ότι ήδη "με το ένα πόδι" είχαν μπει στον Παράδεισο και σε λίγο θα έμπαιναν και με το άλλο. Δεν πίστευαν ότι ήταν αμαρτωλοί και θεωρούσαν ότι δεν είχαν κανένα λόγο να ταπεινωθούν μπροστά στο Θεό και να ζητήσουν συγχώρηση. Ουσιαστικά πίστευαν ότι ο Θεός έχει ανάγκη αυτούς και όχι αυτοί το Θεό. Όλα πήγαιναν καλά. Το θρησκευτικό σύστημα, που λειτουργούσε πάντοτε στο Όνομα του Θεού, στεκόταν γερά, τα κέρδη από την εκμετάλλευση της άγνοια του λαού τεράστια, μέχρι που εμφανίστηκε αυτός ο Υιός του τέκτονα Ιωσήφ και της Μαρίας, ο οποίος στάθηκε με παρρησία μπροστά τους και τους είπε:
--«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, διότι ομοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν όμως γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας» (Ματθαίος ΚΓ/23: 27).
--«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και του πινακίου, έσωθεν όμως γέμουσιν εξ αρπαγής και ακρασίας» (Ματθαίος ΚΓ/23: 25).
--«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι αποδεκατίζετε το ηδύοσμον και τον άνηθον και το κύμινον, και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν, ταύτα έπρεπε να πράττητε και εκείνα να μη αφίνητε» (Ματθαίος ΚΓ/23: 23)
Τι είναι αυτά που λέει αυτός ο πλάνος, έλεγαν. Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα! Ποιος είναι αυτός που ορθώνει το ανάστημά του μπροστά μας και λέει αυτά τα λόγια; «Ημείς εξεύρομεν ότι προς τον Μωϋσήν ελάλησεν ο Θεός τούτον όμως δεν εξεύρομεν πόθεν είναι» (Ιωάννης Θ/9: 29). Επίσης ο άνθρωπος αυτός λέει ότι δεν επαρκεί η ηθική ζωή μας, για να μπούμε στον ουρανό, αλλά θα πρέπει απαραίτητα να «αναγεννηθούμε άνωθεν» (Ιωάννης Γ/3: 3). Εμείς, οι αρχηγοί της θρησκείας να ζητήσουμε από αυτόν το κατάδικο να έρθει στην καρδιά μας, για να σωθούμε; Εμείς δεν έχουμε ανάγκη να σωθούμε «κατά χάριν», έχουμε ικανότητες και θα το πετύχουμε με τα έργα μας. Η θέση που κατέχουμε ως κλήρος στις ιερατικές τάξεις είναι η εγγύηση της σωτηρίας μας. Ο άνθρωπος αυτός είναι «σκάνδαλο» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 23) και «λίθος προσκόματος» (Α΄ Πέτρου Β/2: 8) και μόνον αν τον εξευτελίσουμε με έναν σταυρικό θάνατο, θα γλυτώσουμε απ’ αυτόν. Τώρα που βλέπουν το όνειρό τους να πραγματοποιείται έχουν μεγάλη χαρά και γι’ αυτό προσπαθούν να βγάλουν όλο το μίσος της καρδιάς τους γι’ Αυτόν.
Ο Χριστός έμεινε έξι ώρες στο Σταυρό, από τις 9 το πρωί ως τις 3 τ’ απόγευμα. Στο πρώτο τρίωρο έως τις δώδεκα, προσευχήθηκε για τους όχλους, άνοιξε τον Παράδεισο στον ληστή, μίλησε με στοργή στη μητέρα Του. Έπειτα από τις δώδεκα έως τις τρεις έγινε ένα φρικτό σκοτάδι γύρω στο Σταυρό και μια τρομερή σιωπή. Τίποτα δεν ακουγόταν εκτός από το αργό στάξιμο του Άγιου, του εξιλαστήριού αίματός Του. Σταγόνα - σταγόνα το αίμα της λύτρωσης χυνόταν πάνω στο σταυρό. Και σε κάθε στάλα γραμμένο ήτανε τ’ όνομα ενός αμαρτωλού, το δικό μου και το δικό σου όνομα. Αυτή ήταν η υπέρτατη ώρα της σωτηρίας μας.
Ο προφήτης "Ησαΐας" (κεφ. ΝΓ/ 53) διαχρονικά κράζει:
4 Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον.
5 Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν
6 Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών.
Η προσφορά του αναμάρτητου Υιού του Θεού ήταν τόσο τέλεια και τόσο Άγια, που προς το τέλος του σκοτεινού τρίωρου ακούστηκε θριαμβευτική η κραυγή του Χριστού: «Τετέλεσται», που σημαίνει - τελείωσε μια για πάντα. Τι τελείωσε η ζωή του Κυρίου πάνω στο Σταυρό; Όχι βέβαια. Τελείωσε το Έργο της σωτηρίας μας. Τα λύτρα πληρώθηκαν. Ο Άγιος έγινε αμαρτία για τους αμαρτωλούς. Η δικαιοσύνη του Θεού ικανοποιήθηκε. Το Έργο είναι τέλειο και ολοκληρωμένο και πλέον ένα μόνον πράγμα απομένει στον αμαρτωλό άνθρωπο, με μετάνοια και πίστη να δεχτεί το εξιλαστήριο Έργο που έκανε για όλους μας πάνω στο Σταυρό με τη θυσία του ο Ιησούς Χριστός.
Στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΚΖ/27: 46) παρατηρούμε το αποκορύφωμα των παθών του Κυρίου Ιησού. Όταν ο Ιησούς φορτώθηκε την αμαρτία όλου του κόσμου επάνω στο σταυρό, ο Άγιος Θεός δεν μπορούσε να αντικρίσει αυτό το τρομερό θέαμα. Ο Θεός Πατέρας που ήταν ανέκαθεν “ένα” με τον γιο Του, τον εγκαταλείπει πάνω στο σταυρό, και αποστρέψει το βλέμμα Του από τον Υιόν Του, γιατί δε μπορούσε και δε μπορεί ο Θεός να αντικρύζει την αμαρτία. Αυτό το γεγονός έγινε μία φορά στην αιωνιότητα και δε θα συμβεί ποτέ ξανά. Είναι φανερό πως ο πόνος που ένιωσε ο Πατέρας, όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον μονάκριβό Του Υιό, ήταν το πιο σκληρό από όλα τα βασανιστήρια της σταυρική θυσίας του Χριστού. Η φωνή του μονάκριβου γιου Του: «Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί», που σημαίνει: "Πατέρα γιατί με εγκατέλειψες", έκανε την καρδιά του Πατέρα Θεού να ραγίσει. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν το μεγαλείο της αγάπης του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο και ας την τιμούμε με τη ζωή και τις πράξεις μας.
Ο Θεός παραμένει σιωπηλός μέχρι να συντελεστεί το Έργο της σταυρικής θυσίας που θα ήταν το τίμημα για την αμαρτία των ανθρώπων ελευθερώνοντάς τους από τα δεσμά της δουλείας. Η σταύρωση του Χριστού τελειώνει με το δυνατό "τετέλεσται" και ο Θεός Πατέρας ελευθερώνει τον πόνο του με ένα μεγάλο σεισμό, με σκοτάδι και άλλα φαινόμενα που έκαναν όλους του παρευρισκόμενους να αναγνωρίσουν την Θεότητα του Χριστού. Αυτοί που λίγο πριν φώναζαν «αν είσαι πραγματικά γιος του Θεού» τώρα με φόβο και τρόμο παραδέχονται «αυτός ο άνθρωπος πραγματικά ήταν ο γιος του Θεού» (Ματθαίος ΚΖ/27: 54).
Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς με το «Τετέλεσται» δηλώνει πάνω στο σταυρό ότι κάτι σημαντικό έχει τελειώσει, έχει έρθει στο τέρμα της πορείας Του. Όλοι αυτοί που ωρύονταν από κάτω θα υπέθεσαν ότι με τούτη την κραυγή ο Κύριος δήλωνε το τέλος της επίγειας ζωής του, αφού αμέσως μετά «κλίνας την κεφαλήν, παρέδωκε το πνεύμα», όμως είναι δυνατόν ο Κύριος να θέλει να δηλώσει το τέλος της ζωής Του, κάτι που σε λίγο θα ήταν φανερό; Ποτέ ο Κύριος δεν είχε δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα στη διατήρηση της ζωή του. Ένα ήταν το ενδιαφέρον Του κατά την επίγεια διακονία του, να τελειώσει το Έργο που ο Πατέρας Θεός του είχε αναθέσει να κάνει. Και αυτό που ο Πατέρας του είχε δώσει να κάνει ήταν "ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ" του αμαρτωλού ανθρώπου. Εκεί ήταν όλο το ενδιαφέρον του Κυρίου, αν και γνώριζε σε όλο της το βάθος την οδύνη στην οποία θα Τον οδηγούσε. Με το θριαμβευτικό «Τετέλεσται» πάνω στο σταυρό ο Κύριος δήλωνε ότι είχε τελειώσει το Έργο της λύτρωσης, της σωτηρίας του ανθρώπου από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο. Είχε τελειώσει ένα Έργο εξιλέωσης πάνω στο σταυρό το οποίο κατά τρόπο απόλυτο ικανοποίησε τη Θεϊκή Δικαιοσύνη. Τούτο το Έργο είναι τέλειο, ολοκληρωμένο και πάνω απ’ όλα είναι διαχρονικά στη διάθεση κάθε ανθρώπου, που θέλει να γνωρίσει το Θεό και να συμφιλιωθεί «κατά χάριν» μαζί Του. Εκεί που εκτελέσθηκε ο Χριστός, στο λόφο του Γολγοθά, εκεί συντελέστηκε το θαύμα της ανθρώπινης σωτηρίας.
Ο Χριστός πεθαίνει πάνω στο σταυρό και με τη θυσία του γίνεται αιώνιος νικητής, θριαμβευτής των αιώνων. Η κραυγή «τετέλεσται» δεν είναι φράση απόγνωσης, ούτε πικρίας, ούτε φόβου, αλλά είναι κραυγή νίκης και θριάμβου. Είναι μια κραυγή ολοκλήρωσης, επισφράγισης και θριαμβευτικού του έργου του Χριστού πάνω στο σταυρό. Μόλις την προηγούμενη ημέρα μετά το "Μυστικό Δείπνο" απευθυνόμενος προς τον ουράνιο Πατέρα Του στην Αρχιερατική Του προσευχή έλεγε: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης, το έργον ετελείωσα, το οποίον μοι έδωκας διά να κάμω» (Ιωάννης ΙΖ/17: 4). Η κραυγή του «τετέλεσται» δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία ιαχή θριάμβου, ένας πανηγυρικός απολογισμός του σωτήριου τούτου Έργου.
Ο Χριστός με το θάνατό Του πάνω στο σταυρό ικανοποίησε πλήρως τις απαιτήσεις της Θείας Δικαιοσύνης και διέγραψε το φοβερό χρέος του ανθρώπου, εξαιτίας της αμαρτίας. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Κολοσσαείς» (κεφ. Β/2, εδ. 14) αναφέρει: «εξαλείψας το καθ' ημών χειρόγραφον, συνιστάμενον εις διατάγματα, το οποίον ήτο εναντίον εις ημάς, και αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό επί του σταυρού». Ο Άγιος, ο Αναμάρτητος πήρε πάνω του όλο το βάρος της καταδίκης εξαιτίας της ανθρώπινης αμαρτίας και πέθανε Αυτός στη θέση τη δική μας, χαρίζοντάς μας αιώνια ζωή.
Ο Απ. "Ιωάννης" στην πρώτη του επιστολή του (κεφ. Β/2, εδ. 25) αναφέρει: «Κι αυτή είναι η υπόσχεση, που αυτός υποσχέθηκε σε μας, αιώνια ζωή». Ο δίκαιος Θεός δεν μπορούσε να πει: «αθώος ο άνθρωπος», διότι θα κατέλυε τη δικαιοσύνη, όπως ακριβώς ο ανθρώπινος δικαστής δεν μπορεί να αθωώσει έναν ένοχο, αλλά είναι υποχρεωμένος να του επιβάλει την ποινή που ορίζει ο νόμος. Η λύση στο πρόβλημα της αμαρτίας του ανθρώπου βρισκόταν στην αντικατάσταση. Αντικατάσταση σημαίνει ότι ο Χριστός, που μπήκε κάτω από το Νόμο, πήρε τη θέση του ανθρώπου και υπέστη Αυτός τις ποινικές ευθύνες που έπρεπε να υποστεί ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας του. Οι ποινικές ευθύνες ήταν θάνατος, διότι «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23).
Το Έργο της αντικατάστασης του αμαρτωλού ανθρώπου είναι ένα Έργο που Θεός συνέλαβε μέσα στην πανσοφία Του και μάλιστα «προ καταβολής κόσμου» (Α΄ Πέτρου Α/1: 20), από αγάπη για τη σωτηρία του ανθρώπου στην περίπτωση που αυτός θα έπεφτε, θα αμάρτανε, θα αποστατούσε από το Θεό. Έτσι, όταν αμαρτήσαμε, για να μην πεθάνουμε, ο Χριστός πήρε τη θέση μας, σήκωσε την αμαρτία μας, αν και ο ίδιος ήταν αναμάρτητος, «όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Α' Πέτρου Β/2: 22). Ανέλαβε την ευθύνη μας και υπέστη πάνω στο σταυρό την τιμωρία του Νόμου, που ήταν θάνατος. Τη θέση αυτή δεν μπορούσε να την λάβει κάποιος άνθρωπος, γιατί «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). "Αδελφός δεν μπορούσε να εξαγοράσει αδελφό" (Ψαλμός ΜΘ/49: 7) και γι’ αυτό άνοιξε ο ουρανός και έδωσε ό,τι πιο πολυτιμότερο υπήρχε, τον Υιόν της αγάπης του Θεού, τον Ιησού Χριστό. Αυτός που έγινε αντικαταστάτης μας πάνω στο σταυρό πλήρωσε για τις δικές μας αμαρτίες και έγινε ο σωτήρας μας.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός από αγάπη για τον άνθρωπο δέχτηκε να σηκώσει την οδύνη της αμαρτίας μας, που αναπόφευκτα θα τον οδηγούσε στην ντροπή και το θάνατο. Τούτο το Σωτήριο Έργο με τις φοβερές και αναπόφευκτες συνέπειες οικειοθελώς δέχτηκε να το εκτελέσει ο Ιησούς Χριστός. Η απάντηση του Υιού στο κάλεσμα του Πατέρα ήταν: «τότε είπον. Ιδού, έρχομαι, εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού, διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου» (Εβραίους Ι/10: 7). Αυτή η αγάπη οδήγησε το Λυτρωτή Χριστό να δώσει τη ζωή του ως "λύτρο" για την εξαγορά πολλών. Την αγάπη του Χριστού μπορεί να τη συλλάβει κάποιος, αν σκεφτεί ότι αυτοί για τους οποίους έβαλε τη ζωή του δεν ήταν αθώοι αλλά ήταν εχθροί του Θεού κατά τη διάνοια με τα έργα τα πονηρά (Κολοσσαείς Α/1: 21). Έβαλε τη ζωή του σε θάνατο για τους ασεβείς. Το ανθρώπινο πεπερασμένο μυαλό δε μπορεί να συλλάβει πλήρως το βάθος αυτής της μοναδικής στην ιστορία θυσίας.
Το Έργο της εξιλέωσης του ανθρώπου εξαιτίας της αμαρτίας, που ο Χριστός πέτυχε πάνω στο σταυρό, ήταν και θα παραμείνει στην αιωνιότητα πλήρες και γι’ αυτό δε χρειάζεται επανάληψη. Έγινε μία θυσία μία φορά για τη σωτηρία κάθε ανθρώπου. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», κεφ. Θ/9, εδ. 11-12, αναφέρει:
11 Ελθών δε ο Χριστός αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών διά της μεγαλητέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποιήτου, τουτέστιν ουχί ταύτης της κατασκευής,
12 ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν.
Το Έργο που ο Χριστός εκτέλεσε πάνω στο σταυρό είναι μοναδικό και προσφέρει αιώνια λύτρωση στον αμαρτωλό άνθρωπο που θα πιστέψει σ' Αυτό. Τούτο το Έργο φέρει τη σφραγίδα της αναγνώρισης και της εκτίμησης από το Θεό και γι’ αυτό άλλωστε δε χρειάζεται καμία επανάληψή του. Ο Θεός ευαρεστήθηκε για πάντα από το μοναδικό Έργο του Χριστού και απόδειξη αυτής της ευαρέσκειας είναι η Ανάσταση του Κυρίου την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς, σύμφωνα με τις Γραφές.
Αυτό λοιπόν το Έργο που ευαρέστησε το Θεό θα πρέπει να ευαρεστεί και μας. Ας προσέξουμε να μην το απαξιώνουμε μέσα στη ζωή μας, αλλά να του δίνουμε την πρώτη θέση και ανελλιπώς να ευχαριστούμε το Θεό για το Έργο που έκανε δια Ιησού Χριστού, για τη σωτηρία και αιώνια λύτρωση του αμαρτωλού ανθρώπου.
Ας προσέξουμε μέσα στην πνευματική μας ζωή κάθε φωνή και κάθε πλάνη που δείχνει ότι το «τετέλεσται» δε φτάνει, ότι το τελειωμένο και ολοκληρωμένο Έργο που ο Χριστός έκανε πάνω στο σταυρό δεν επαρκεί για τη σωτηρία μας και ως εκ τούτου είναι ανάγκη κι εμείς να συμβάλουμε με δικές μας προσπάθειες, για να το αποτελειώσουμε και να έχει αποτέλεσμα μέσα στη ζωή μας. Αυτό πραγματικά αποτελεί πρόκληση προς το Θεό. Σ’ αυτές τις ανθρώπινες πλανεμένες αντιλήψεις, που είχαν καταλάβει τους Χριστιανούς της Γαλατείας, ο Απ. Παύλος αντιστάθηκε με σθένος, όπως αυτό φαίνεται μέσα από την σχετική επιστολή του. Τους αποκάλεσε ανόητους (Γαλάτας Γ/3: 1) που είχαν τέτοιες αντιλήψεις και τους τόνισε ότι «αν η δικαίωσις γίνηται διά του νόμου, άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανε» (Γαλάτας Β/2: 21). Κάθε δική μας προσπάθεια για τη σωτηρία μας ακυρώνει το Έργο του Σταυρού του Χριστού και μας απομακρύνει από τη σωτηρία. Ας προσέξουμε να μην προσπαθούμε με δικά μας έργα να τελειώσουμε το ήδη τελειωμένο και ολοκληρωμένο Έργο του Χριστού. ---
