ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ»,  κεφ. ΚΔ/24,  εδ. 1 - 12.

1 Την δε πρώτην ημέραν της εβδομάδος, ενώ ήτο όρθρος βαθύς, ήλθον εις το μνήμα φέρουσαι τα οποία ητοίμασαν αρώματα, και άλλαι τινές μετ' αυτών. 

2 Εύρον δε τον λίθον αποκεκυλισμένον από του μνημείου, 

3 και εισελθούσαι δεν εύρον το σώμα του Κυρίου Ιησού. 

4 Και ενώ ήσαν εν απορία περί τούτου, ιδού, δύο άνδρες εστάθησαν έμπροσθεν αυτών με ιμάτια αστράπτοντα. 

5 Καθώς δε αύται εφοβήθησαν και έκλινον το πρόσωπον εις την γην, είπον προς αυτάς Τι ζητείτε τον ζώντα μετά των νεκρών; 

6 δεν είναι εδώ, αλλ' ανέστη ενθυμήθητε πως ελάλησε προς εσάς, ενώ ήτο έτι εν τη Γαλιλαία, 

7 λέγων ότι πρέπει ο Υιός του ανθρώπου να παραδοθή εις χείρας ανθρώπων αμαρτωλών και να σταυρωθή και την τρίτην ημέραν να αναστηθή. 

8 Και ενεθυμήθησαν τους λόγους αυτού. 

9 Και αφού υπέστρεψαν από του μνημείου, απήγγειλαν ταύτα πάντα προς τους ένδεκα και πάντας τους λοιπούς. 

10 Ήσαν δε η Μαγδαληνή Μαρία και Ιωάννα και Μαρία η μήτηρ του Ιακώβου και αι λοιπαί μετ' αυτών, αίτινες έλεγον ταύτα προς τους αποστόλους. 

11 Και οι λόγοι αυτών εφάνησαν ενώπιον αυτών ως φλυαρία, και δεν επίστευον εις αυτάς. 

12 Ο δε Πέτρος σηκωθείς έδραμεν εις το μνημείον, και παρακύψας βλέπει τα σάβανα κείμενα μόνα, και ανεχώρησε, θαυμάζων καθ' εαυτόν το γεγονός. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

      Παρακολουθώντας τη ζωή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού κατά την τελευταία εβδομάδα της ζωής του, διαπιστώσαμε για άλλη μία φορά εκείνο το οποίο αναφέρει ο προφήτης "Ησαΐας" (ΝΓ/53: 3), «καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων, άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενεία». Κατέβηκε στα πιο χαμηλά σκαλοπάτια του πόνου και της ταλαιπωρίας. Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν εκείνη η μεγάλη στιγμή: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειπες».  

     Τρόμος, φόβος και απόγνωση είχε επικρατήσει μεταξύ των μαθητών. Παρακολουθώντας την πορεία των δύο πιστών ανθρώπων που βαδίζουν δύο μέρες μετά τη σταύρωση του Ιησού Χριστού από Ιερουσαλήμ προς την κόμη Εμμαούς (Λουκάς ΚΔ/24: 13–50), μας δίνεται το φάσμα της απογοήτευσης που επικράτησε σε όλους εκείνους που είχαν δεχθεί τον Κύριο.
    Φοβισμένες οι γυναίκες, αφού πέρασε το Σάββατο, ήλθαν στο τάφο για να αλείψουν το νεκρό σώμα του Ιησού με αρώματα. Ήταν συνήθεια στην ανατολή. Καθώς πλησιάζουν, βλέπουν ένα νεανίσκο με λευκή στολή να κάθεται στα δεξιά του μνημείου και να τους λέει: «μη τρομάζετε τι ζητάτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένο, ανέστη δεν είναι εδώ. Ιδού ο τόπος όπου έθεσαν αυτόν» (Μάρκος ΙΣ/16: 6). 

      Σύμφωνα με τη Βίβλο, το αιώνιο βιβλίο του Θεού, ο Χριστός από αγάπη για το χαμένο εξαιτίας της αμαρτίας άνθρωπο, άφησε τη δόξα Του στον ουρανό και ήρθε στη γη της αμαρτίας και της αποστασίας (Ιωάννης Γ/3: 16). Η αμαρτία δεν Τον κατέλαβε και όταν κατέβηκε ακόμα πιο χαμηλά εκεί που ήταν ο θάνατος και ο Άδης, δεν μπόρεσαν να τον κρατήσουν. "Ο Θεός ανέστησε αυτόν από τους νεκρούς την τρίτη μέρα του θανάτου, σύμφωνα με τις γραφές" (Εφεσίους Α/1: 20). Τούτο αποτελεί το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στην παγκόσμια ιστορία με μεγάλες συνέπειες για τον κάθε άνθρωπο και οι σημαντικότερες είναι οι εξής: 

       1/ Βλέπουμε ότι η ανάσταση του Χριστού από τους νεκρούς είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Θεός ικανοποιήθηκε απόλυτα από τη θυσία του θανάτου του Ιησού Χριστού. Πέθανε πάνω στο σταυρό, για να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του πατέρα Θεού, για να υπάρξει ηθική επανόρθωση του ανθρώπου εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας του από το Θεό. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (Δ/4: 25) αναφέρει: «παρεδόθη δια τας αμαρτίας ημών και ανέστη δια την δικαίωσιν ημών». Κανένας δεν μπορούσε να εξοφλήσει το χρέος της αμαρτίας μας. Και ήρθε ο Χριστός και πλήρωσε με τη θυσία Του για τον καθένα από μας.
      Η ανάσταση του Χριστού είναι η απόδειξη της εξόφλησης του χρέους των αμαρτιών μας. Ο Θεός δια του αίματος του Υιού Του έσβησε το αμαρτωλό παρελθόν μας. Τον «καιρόν της αγνοίας ο Θεός τον παρέβλεψε» (Πράξεις ΙΖ/17: 30). Ο Θεός μας καλεί σήμερα να κάνουμε μια καινούργια αρχή, "να  ενδυθούμε το νέο άνθρωπο" (Εφεσίους Δ/4: 24). Η ανάσταση του Κυρίου από τους νεκρούς ας μας οδηγήσει σε μία νέα αρχή στη σχέση μας μαζί Του. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ο Απ. Παύλος έρχεται να επισημάνει στους Κορίνθιους: «Εάν ο Χριστός, καθ’ υπόθεσιν, δεν ανέστη, μάταια η πίστη σας, ακόμα είστε μέσα στις αμαρτίες σας» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 17). 

     Ο εχθρός της ψυχής γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας τη σημασία της ανάστασης του Χριστού από τους νεκρούς. Για το λόγο αυτό από την πρώτη στιγμή μεταχειρίστηκε και μεταχειρίζεται μέχρι σήμερα κάθε μέσο, για να κάνει τον άνθρωπο να αμφισβητήσει το Χριστό και την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς. Αιώνιο όπλο του ήταν μια μόνο φράση. «ΕΑΝ». Εάν είσαι υιός του Θεού, πέσε κάτω από το πτερύγιο του ναού (Ματθαίος Δ/4: 6). Εάν είσαι βασιλιάς των Ιουδαίων, σώσον σεαυτόν (Λουκάς ΚΓ/23: 36). Στους χριστιανούς της Κορίνθου έρχεται να βάλει την αμφιβολία: Άν ο Χριστός ανέστη¨. 

      2/ Μια δεύτερη συνέπεια της ανάστασης του Ιησού χριστού από τους νεκρούς είναι το ότι: «ο Ιησούς εγερθείς εκ νεκρών δεν αποθνήσκει πλέον» (Ρωμαίους Σ/6: 9). «ζει πάντοτε για να μεσιτεύει υπέρ ημών» (Εβραίους Ζ/7: 25). Να από πού προέρχεται η δύναμη του πιστού ανθρώπου. Να γιατί εκείνοι οι πρώτοι Χριστιανοί με θάρρος αντιμετώπιζαν τα πεινασμένα λιοντάρια μέσα στο Κολοσσαίο. Πόση δύναμη δίνει στον άνθρωπο τούτη η μεγάλη αλήθεια, ότι ο Κύριος ζει! Σ’ αυτόν τον αναστημένο Κύριο, που κάθεται στα δεξιά του Πατέρα, «εδόθη πάσα εξουσία στον ουρανό και στη γη» (Ματθαίος ΚΗ/28: 18). Ο πιστός άνθρωπος «γνωρίζει σε ποιόν πιστεύει». Γνωρίζει ότι ο Χριστός έχει το βλέμμα του επάνω του. Ακούει τις προσευχές του και μεσιτεύει υπέρ αυτού στο Θεό Πατέρα. "Γνωρίζει το κάθισμά του και την έγερσή του, νοεί τους λογισμούς μου από μακρόθεν" (Ψαλμός ΡΛΘ/139: 2), την εύκολη αλλά και τη δύσκολη στιγμή και είναι έτοιμος να του χορηγήσει δυνάμεις για να αντεπεξέλθει στη ζωή. 

     3/ Τρίτη συνέπεια της ανάστασης του Ιησού Χριστού είναι το ότι: «κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 54). Νικήθηκε ο θάνατος, ο αιώνιος φόβος και τρόμος των ανθρώπων. Ο άνθρωπος δε δημιουργήθηκε από το Θεό, για να πεθάνει. Γι’ αυτό το λόγο, επειδή ο θάνατος είναι κάτι έξω από τις προδιαγραφές του ανθρώπου, ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ και με τίποτα να συμβιβαστεί μαζί του. Ο θάνατος βρήκε τον άνθρωπο στην πορεία της ζωής του. 

      Ελεύθερος ο άνθρωπος μέσα στον κήπο της Εδέμ είχε δύο επιλογές: 

    Α) Να υπακούσει στο θέλημα του πλάστη και δημιουργού του Θεού και δια της υπακοής να φτάσει από το «κατ’ εικόνα» στο «καθ’ ομοίωσιν» και να λάβει ως δώρο από το Θεό τον καρπό του δένδρου της ζωής, που είναι αιώνια ζωή (Α' Ιωάννου Β/2: 25).

    Β) Άλλη επιλογή ήταν να παρακούσει το θέλημα του Θεού, να κάνει το θέλημα το δικό του, ζώντας έτσι έξω από τα σχέδια του Θεού, στηριζόμενος στις δικές του επιθυμίες, στο "εγώ" του. Το αποτέλεσμα της πρώτης επιλογής θα ήταν αιώνια ζωή. Το αποτέλεσμα της δεύτερης επιλογής θα ήταν αιώνιος θάνατος (Γένεση Β/2: 16-17). 

     Ο άνθρωπος συνειδητά και μέσα στην ελευθερία, την οποία ο Θεός του έδωσε, επέλεξε τη δεύτερη επιλογή. Παράκουσε, έστρεψε τα νώτα του στο Θεό. Αγνόησε το θέλημα του Θεού μέσα στη ζωή του. Στηρίχτηκε στις δικές του δυνάμεις, ακολουθώντας τις δικές του επιλογές. Τραγική συνέπεια όλων αυτών ήταν η αποκοπή του από το Θεό, που είχε σαν αποτέλεσμα τον ηθικό (πνευματικό) και αναπόφευκτα πλέον και το σωματικό θάνατο. 

     Συνεπώς ο θάνατος βρήκε τον άνθρωπο στην πορεία της ζωής του και ήταν αποτέλεσμα της παρακοής του στο θέλημα του Θεού. «Και ούτω δια της αμαρτίας εισήλθεν εις τον κόσμος ο θάνατος, όστις διήλθεν εις πάντας τους ανθρώπους» (Ρωμαίους Ε/5: 12). Όμως ο Θεός από αγάπη δεν εγκαταλείπει τον άνθρωπο μέσα στην αμαρτία του και τον αιώνιο θάνατο. Από την πρώτη στιγμή της παρακοής του τον αναζητάει. «Αδάμ που είσαι»; Τον ντύνει, (Γένεση ΚΖ/27: 16), τον παρηγορεί και του δίνει της μεγάλη επαγγελία της λύτρωσης, η οποία θα προερχόταν από το «σπέρμα της γυναικός» (Γένεση Γ/3: 15). «Όταν δε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, δια να εξαγοράσει τους υπό νόμον, δια να λάβωμεν την υιοθεσίαν» (Γαλάτες Δ/4: 4).

       Έρχεται ο Χριστός, για να θέσει σε εφαρμογή και πάλι εκείνο το σχέδιο του Θεού που διακόπηκε στον κήπο της Εδέμ εξαιτίας της παρακοής του ανθρώπου. Η πορεία του Ιησού Χριστού ήταν φάτνη, (ταπείνωση), Γεθσημανή, Γολγοθάς, σταυρός, θάνατος, ανάσταση, δόξα, μιά ζωή υπέρτατης υπακοής στο θέλημα του πατέρα. Ο Χριστός είναι ο "δεύτερος Αδάμ" και ενεργεί ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα τα οποία ενήργησε "ο πρώτος Αδάμ". Ο Χριστός μέσα στην ηθική του ελευθερία έδωσε στο θέλημα του Θεού την πρώτη θέση. Στον κήπο της Γεθσημανή μέσα σε θρόμβους αίματος κράζει: «Ουχί το θέλημα το ιδικόν μου, αλλά το ιδικό σου Πατέρα»  (Ιωάννης Σ/6: 38).

     Επάνω στο σταυρό με το θριαμβευτικό «Τετέλεσται» διακηρύττει προς ολόκληρη την ανθρωπότητα ότι στο Πρόσωπό Του και για λογαριασμό ολόκληρης της ανθρωπότητας, τελείωσε και είναι ολοκληρωμένο πλέον το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ποια ήταν τα αποτελέσματα της υπακοής του Χριστού στο θέλημα του Πατέρα; Ήταν ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα της παρακοής του Αδάμ. «Ο Θεός ζωοποίησε το Χριστό», (Εφεσίους Β/2: 5), «ανέστησε το Χριστό από τους νεκρούς». 

      Η ανάσταση του Ιησού Χριστού σε αντίθεση με το θάνατο του Αδάμ είναι η φανερή εκδήλωση ότι ο Θεός ικανοποιήθηκε πλήρως από τη θυσία του Ιησού Χριστού. Με την ανάσταση του Χριστού, ο Θεός πλέον έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιό Του για τον άνθρωπο, το οποίο είναι να τον ανεβάσει και να τον οδηγήσει για πάντα κοντά Του στον ουρανό, όπου είναι και Αυτός. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Β/2, εδ.6) αναφέρει: «Και συνανέστησε και συνεκάθησε ημας εν τοις επουρανίοις». Αυτό σημαίνει ότι μας ανάστησε μαζί Του και μας έβαλε να καθίσουμε στα επουράνια μαζί με το Χριστό. 

       Για εκείνον που θα πιστέψει στο Χριστό, η υπόθεση της αμαρτίας του, που τον είχε καταστήσει νεκρό και τον είχε απομακρύνει από το Θεό, πλέον έχει ρυθμιστεί στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού και πλέον η ζωή του βρίσκεται μέσα στο θέλημα και μέσα στα αιώνια σχέδια του Θεού. Πλέον «το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας». (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7).

     «Συνανέστησε και συνεκάθησε εν τοις επουρανίοις». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι εκείνο το οποίο ο Θεός έκανε για το Χριστό, που τον ανάστησε από τους νεκρούς, το κάνει και για κάθε νεκρό άνθρωπο (νεκρό εξαιτίας της αμαρτίας), ο οποίος θα πιστέψει ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο κεχρησμένος σωτήρας και θα πιστέψει στο Έργο που έκανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Διακηρύττει ο Απόστολος Παύλος: «Ο Χριστός κατήργησε το θάνατο και έφερε στο φως τη ζωή» (Β' Τιμοθέου Α/1: 10). «Κατήργησε, δια του θανάτου, τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολο και ελευθέρωσε εκείνους, οι οποίοι δια τον φόβο του θανάτου, ήταν δια παντός του βίου υποκείμενοι στη δουλεία» (Β΄ Τιμοθέου Α/1: 18). 

      Τούτες οι θριαμβευτικές διαβεβαιώσεις του λόγου του Θεού ρίχνουν πλούσιο φως στο μεγάλο θέμα του θανάτου. Ο πιστός άνθρωπος φεύγοντας από αυτή τη ζωή θα οδηγηθεί μπροστά στον αναστημένο και δοξασμένο Κύριο Ιησού Χριστό. Ο εχθρός δεν θα μπορεί πλέον να τον βλάψει σε τίποτα. Ο Απόστολος Παύλος είχε τη βεβαιότητα ότι φεύγοντας από αυτή τη ζωή θα συναντούσε τον Κύριο Ιησού Χριστό και διακηρύττει προς τους Χριστιανούς των "Φιλίππων": 

21 επειδή, σε μένα το να ζω είναι ο Χριστός, και το να πεθάνω είναι κέρδος. 

22 Αλλά, αν το να ζω μέσα στη σάρκα, αυτό συμβάλλει σε καρποφορία του έργου μου, και τι να εκλέξω δεν γνωρίζω 

23 επειδή, στενοχωρούμαι από τα δύο, έχοντας μεν την επιθυμία να αναχωρήσω, και να είμαι με τον Χριστό δεδομένου ότι, είναι πολύ πλέον καλύτερα 

24 το να μένω, όμως, μέσα στο σώμα είναι για σας αναγκαιότερο (Φιλιππησίους Α/1: 21-24).

     Έχουμε δει πολλές φορές ανθρώπους να πιάνουν δηλητηριώδη φίδια, να τα αφήνουν να κουλουριάζονται γύρω τους χωρίς να τα φοβούνται, ακόμα να βάζουν και τα χέρια τους μέσα στο στόμα των φιδιών. Τι τρομερό θέαμα! Όμως όλοι τούτοι οι άνθρωποι, πριν πιάσουν τα φίδια, έχουν αφαιρέσει από μέσα τους το δηλητήριο και πλέον τα φίδια είναι ακίνδυνα. Με την Ανάστασή Του ο Κύριος αφήρεσε το δηλητήριο (το κεντρί) από το διάβολο και πλέον δεν μπορεί να βλάψει το δικό Του παιδί. «Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη. Που θάνατε το κέντρο σου, που άδη η νίκη σου, το δε κέντρο του θανάτου είναι η αμαρτία….» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 54,55). 

      4/ Τέταρτη πλευρά της ανάστασης του Ιησού Χριστού είναι ότι σ’ αυτήν στηρίζεται η «ζωντανή ελπίδα» κάθε χριστιανού. Στην επιστολή "Α΄ Πέτρου" ( κεφ. Α/1 εδαφ. 3-5) αναφέρεται: «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις κατά το πολύ έλεος αυτού, αναγέννησε ημάς εις ελπίδαν ζώσαν, δια της αναστάσεως του Ιησού χριστού εκ νεκρών, εις κληρονομάν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένη εν τοις ουρανοίς δι’ ημάς, οίτινες με τη δύναμη του Θεού φυλατόμεθα, δια της πίστεως, εις σωτηρίας ετοίμην να αποκαλυφθεί εν τω εσχάτω καιρώ». 

       Η ελπίδα του Χριστιανού είναι ζωντανή, γιατί δε στηρίζεται σε υποθέσεις, συναισθήματα ή κάτι άλλο, αλλά στον Αναστημένο και δοξασμένο Κύριο Ιησού Χριστό. Στο ευαγγέλιο του "Ματθαίου" (κεφ. ΚΖ/27, εδ. 62-64) αναφέρεται εκείνο το χαρακτηριστικό αίτημα των Φαρισαίων προς τον Πιλάτο να ασφαλίσει τον τάφο του Ιησού Χριστού, για να μην έρθουν οι μαθητές και κλέψουν το πτώμα και πουν ότι αναστήθηκε. Η απιστία του ανθρώπου θέλει να σφραγίσει τον τάφο του Χριστού και προσπάθησε να βάλει ανά τους αιώνες φύλακες, διάφορους σοφούς, φιλοσόφους, μορφωμένους του αιώνος τούτου, αρνητές του Θεού κλπ. Όλοι τούτοι με όλα τα «εάν» που κατά καιρούς επικαλέστηκαν, με κανέναν τρόπο δεν μπόρεσαν να κρατήσουν στη συνείδηση των ανθρώπων κλειστό τον τάφο του Χριστού. Το πνεύμα του Θεού, το ζωοποιό, το Άγιο παραμέρισε λίθους (εμπόδια), έτσι ώστε η ψυχή που θα θελήσει να αντικρίσει τον άδειο τάφο του Ιησού Χριστού, να μπορεί να τον δει με τα μάτια της πίστεως. Ολόκληρο το οικοδόμημα της Χριστιανικής πίστης στηρίζεται  στον άδειο τάφο του Ιησού Χριστού. 

       Η ανάσταση του Χριστού από τους νεκρούς δεν υπόσχεται, αλλά εγγυάται τα πάντα στον πιστό άνθρωπο. Δεν υπάρχει πλέον υπόσχεση στον Χριστιανό, υπάρχει εγγύηση. Η σφραγίδα και η υπογραφή σε τούτη την εγγύηση έχουν μπει από τα τρυπημένα χέρια του αναστημένου Ιησού Χριστού. Τι ωραία, αλλά και πόσο παρήγορα είναι τα λόγια του συγγραφέα της "προς Εβραίους"  επιστολής : 

11 Ελθών δε ο Χριστός αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών διά της μεγαλητέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποιήτου, τουτέστιν ουχί ταύτης της κατασκευής, 

12 ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν. 

13 Διότι εάν το αίμα των ταύρων και τράγων και η σποδός της δαμάλεως ραντίζουσα τους μεμολυσμένους αγιάζη προς την καθαρότητα της σαρκός, 

14 πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις διά του Πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν; (προς Εβραίους Θ/9: 12 - 14). 

     Ο Θεός υποσχέθηκε στον άνθρωπο αιώνια ζωή. Στην επιστολή Α΄ Ιωάννου (κεφ. Ε/5, εδ.11) αναφέρεται: «Ο Θεός έδωσε σε μας αιώνια ζωή, κι αυτή η ζωή είναι μέσα στον Υιό του». Η ανάσταση του Χριστού αποτελεί την εγγύηση τούτης της υπόσχεσης. «Ο Θεός είναι αληθής, πας άνθρωπος είναι ψεύτης». (Ρωμαίους Γ/3: 4). Γι΄ αυτό ο Απόστολος Παύλος προτρέπει: «μείνατε στερεοί και αμετακίνητοι από της ελπίδος του Ευαγγελίου» (Κολοσσαείς Α/1: 23). 

       Η μεγάλη διακήρυξη της Βίβλου είναι: "Ο νεκρός έγινε ζωντανός". Το ερώτημα των αγγέλων προς τις μυροφόρες γυναίκες ήταν: «Τι ζητείτε τον ζώντα μετά των νεκρών;» (Λουκάς ΚΔ/24: 5) Μπορείς να πεις, ψυχή, με όλη σου την καρδιά: "Ο Χριστός πέθανε για μένα και αναστήθηκε για τη δικαίωσή μου;" Μπορείς να πεις: "Ζει και μεσιτεύει για μένα στον ουρανό;" (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 5). Μπορείς να πεις: "Έχω ζωντανή ελπίδα αιωνίου ζωής μέσα μου;" Εάν, «ναι», δόξασε το Θεό. Εάν, «όχι», πρόσεξε, γιατί το πιστεύω σου είναι κενό περιεχομένου. Πρόσεξε, γιατί μπορεί να κρατάς ένα ωραίο όστρακο, (θρησκεία, πλούσιες εκδηλώσεις κλπ), αλλά να μην υπάρχει τίποτα μέσα σ’ αυτό το πολύτιμο μαργαριτάρι, που είναι η πίστη στον Αναστημένο και δοξασμένο Ιησού Χριστό. ---