Ο ΘΩΜΑΣ.

        

        Ο Απόστολος ΘΩΜΑΣ:    

        

        Το αναμφισβήτητο γεγονός της ανάστασης του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού από τους νεκρούς αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής πίστης. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "προς Ρωμαίους" (κεφ. Δ/4, εδ. 25) διακηρύττει: "Ο Χριστός απέθανε  δια τας αμαρτίας μας και Ανέστη δια την δικαίωσίν μας". 

       Από τις πρώτες ώρες της ανάστασης ο εχθρός της ψυχής προσπάθησε να πολεμήσει αυτή την αλήθεια και να κλονίσει στη συνείδηση των ανθρώπων τη βεβαιότητά της. Τα πυρά που εκτοξεύει είναι προς διάφορες κατευθύνσεις υποστηρίζοντας ότι ο Χριστός δεν αναστήθηκε, αλλά αυτό αποτελεί φαντασία των μαθητών. Οι ίδιοι οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι προσπάθησαν να διαψεύσουν το γεγονός προτρέποντας τους Ρωμαίους φρουρούς να ψευδομαρτυρήσουν ότι οι μαθητές έκλεψαν το σώμα του Ιησού από τον τάφο.
12 Και συναχθέντες μετά των πρεσβυτέρων και συμβουλευθέντες έδωκαν εις τους στρατιώτας αργύρια ικανά,
13 λέγοντες· Είπατε ότι οι μαθηταί αυτού ελθόντες διά νυκτός έκλεψαν αυτόν, ενώ ημείς εκοιμώμεθα.
14 Και εάν ακουσθή τούτο ενώπιον του ηγεμόνος, ημείς θέλομεν πείσει αυτόν και εσάς θέλομεν κάμει αμερίμνους.
15 Εκείνοι δε λαβόντες τα αργύρια, έπραξαν ως εδιδάχθησαν. Και διεφημίσθη ο λόγος ούτος παρά τοις Ιουδαίοις μέχρι της σήμερον. (Ματθαίος ΚΗ/28 : 12-15).
        Ο εχθρός διαχρονικά προσπαθεί με κάθε τρόπο να σπείρει αμφιβολίες στις καρδιές των πιστών, γι' αυτό θα πρέπει να έχουμε μέσα μας τη βεβαιότητα της ανάστασης του Κυρίου και μαζί με τον Απ. Παύλο να βροντοφωνάζουμε: "Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων" (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 20). "που, θάνατε, το κέντρον σου; που, άδη, η νίκη σου;" (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 55).

      Πολλές οι εμφανίσεις  του Κυρίου μετά την Ανάστασή Του. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "Α΄ προς Κορινθίους" (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 3-8) αναφέρει: 

3 Διότι παρέδωκα εις εσάς εν πρώτοις εκείνο, το οποίον και παρέλαβον, ότι ο Χριστός απέθανε διά τας αμαρτίας ημών κατά τας γραφάς,
4 και ότι ετάφη, και ότι ανέστη την τρίτην ημέραν κατά τας γραφάς,
5 και ότι εφάνη εις τον Κηφάν, έπειτα εις τους δώδεκα·
6 μετά ταύτα εφάνη εις πεντακοσίους και επέκεινα αδελφούς διά μιας, εκ των οποίων οι πλειότεροι μένουσιν έως τώρα, τινές δε και εκοιμήθησαν·
7 έπειτα εφάνη εις τον Ιάκωβον, έπειτα εις πάντας τους αποστόλους·
8 τελευταίον δε πάντων εφάνη και εις εμέ ως εις έκτρωμα.

      Κανένα γεγονός στην ιστορία δεν επιβεβαιώνεται από τόσους  πολλούς μάρτυρες όσο το γεγονός της Ανάστασης του Κυρίου. Νομίζω όμως ότι τη μεγαλύτερη βεβαιότητα για την Ανάσταση του Χριστού την παίρνουμε από το Θωμά το μαθητή του Κυρίου. Η δυσπιστία του καθώς και η μετέπειτα ομολογία του αποτελούν την πλέον πειστική απόδειξη ότι ο Κύριος αναστήθηκε.
     Ο Θωμάς ζήτησε «σημείον» για να πιστέψει και ο Κύριος ικανοποίησε το αίτημά του. Σε μία άλλη περίπτωση ο Κύριος  είχε αρνηθεί να δώσει "σημείον".
38 Τότε απεκρίθησάν τινές των γραμματέων και Φαρισαίων, λέγοντες Διδάσκαλε, θέλομεν να ίδωμεν σημείον από σου.

39 Εκείνος δε αποκριθείς είπε προς αυτούς· Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον ζητεί, και σημείον δεν θέλει δοθή εις αυτήν ειμή το σημείον Ιωνά του προφήτου (Ματθαίος ΙΒ/12: 38,39). Ερωτάται κανείς γιατί ο Κύριος έκανε διάκριση; Είναι φανερό ότι ο Κύριος διέκρινε την πρόθεση των καρδιών τους. Ο Θωμάς ρωτάει με ενδιαφέρον και ειλικρίνεια, γιατί ποθεί να στηρίξει την πίστη του σε ακλόνητα θεμέλια, ενώ οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ζητούν "σημείον", για να στηρίξουν την απιστία τους και την άρνησή τους. 

      Ας δούμε τα γεγονότα πως εξελίχτηκαν:

 Ευαγγέλιον  «κατά ΙΩΑΝΝΗΝ», κεφ. Κ / 20, εδάφ. 19-29.

19 Το βράδυ, λοιπόν, εκείνης τής ημέρας, την πρώτη ημέρα τής εβδομάδας, ενώ οι θύρες ήσαν κλεισμένες, όπου ήσαν συγκεντρωμένοι οι μαθητές εξαιτίας τού φόβου των Ιουδαίων, ο Ιησούς ήρθε, και στάθηκε στο μέσον, και τους λέει: Ειρήνη σε σας. 

20 Και όταν το είπε αυτό, τους έδειξε τα χέρια και την πλευρά του. Χάρηκαν, λοιπόν, οι μαθητές που είδαν τον Κύριο. 

21 Και ξανά ο Ιησούς είπε σ' αυτούς: Ειρήνη σε σας όπως με απέστειλε ο Πατέρας, και εγώ αποστέλλω εσάς. 

22 Και μόλις το είπε αυτό, φύσηξε προς αυτούς, και τους λέει: Λάβετε Πνεύμα Άγιο. 

23 Αν τις αμαρτίες κάποιων συγχωρέσετε, είναι σ' αυτούς συγχωρεμένες αν κάποιων τις κρατάτε, είναι κρατημένες. 

24 Ο Θωμάς, όμως, ένας από τους 12, που λέγεται Δίδυμος, δεν ήταν μαζί τους όταν ήρθε ο Ιησούς. 25 Του έλεγαν, λοιπόν, οι άλλοι μαθητές: Είδαμε τον Κύριο. Και εκείνος είπε σ' αυτούς: Αν δεν δω στα χέρια του το σημάδι των καρφιών, και δεν βάλω το δάχτυλό μου στο σημάδι των καρφιών, και δεν βάλω το χέρι μου στην πλευρά του, δεν θα πιστέψω. 

26 Και έπειτα από οκτώ ημέρες, οι μαθητές του ήσαν πάλι μέσα στο σπίτι, και ο Θωμάς μαζί τους. Ενώ οι θύρες ήσαν κλεισμένες, έρχεται ο Ιησούς, και στάθηκε στο μέσον, και είπε: Ειρήνη σε σας. 27 Έπειτα, λέει στον Θωμά: Φέρε εδώ το δάχτυλό σου, και δες τα χέρια μου και φέρε το χέρι σου και βάλε στην πλευρά μου και μη γίνεσαι άπιστος, αλλά πιστός. 

28 Και ο Θωμάς αποκρίθηκε, και είπε σ' αυτόν: Ο Κύριός μου, και ο Θεός μου. 

29 Ο Ιησούς λέει σ' αυτόν: Θωμά, επειδή με είδες, πίστεψες μακάριοι όσοι δεν είδαν, και πίστεψαν.

       ΣΧΟΛΙΑ:

    Το παραπάνω περιστατικό που ο Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, εξιστορεί στο ευαγγέλιό του άρχισε να γίνεται την εσπέρα της ίδιας ημέρας που συνέβη και το μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου Ιησού Χριστού. Στο χάραγμα της ημέρας εκείνης οι μυροφόρες γυναίκες είχαν βρεθεί ξαφνικά και αναπάντεχα αντιμέτωπες με τον άδειο τάφο και την αγγελική διακήρυξη: «Τι ζητάτε; Τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς»; (Λουκάς ΚΔ/24: 5).

   Όλους τους είχε καταλάβει έκπληξη, θαυμασμός, αγαλλίαση, αλλά και αμφιβολία, καθώς μαθαίνουν τα ευχάριστα νέα της Ανάστασης του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς. Ο Κύριος, θέλοντας να λύσει κάθε σκιά εύλογης αμφιβολίας μέσα από τις καρδιές τους, το απόγευμα της ημέρας εκείνης εμφανίζεται μπροστά στους μαθητές, που ήταν συγκεντρωμένοι στο ανώγειο εκείνο, όπου συνήθιζε να συναντιέται μαζί τους, ενώ οι θήρες ήταν κεκλεισμένες, «δια τον φόβον των Ιουδαίων».

      Ο Κύριος, αφού τους χαιρέτισε με το γνωστό εκείνο τρόπο λέγοντας τους: «ειρήνη σε εσάς», τους δείχνει τα χέρια του με τα σημάδια των καρφιών και τη λογχισμένη πλευρά του θέλοντας να τους διαβεβαιώσει πως ήταν αυτός ο ίδιος αναστημένος από τους νεκρούς, σύμφωνα με το λόγο Του και σύμφωνα με τις γραφές, στις οποίες εκατοντάδες χρόνια πριν είχαν διακηρύξει οι προφήτες: «έπρεπε να πάθη ο Χριστός και να αναστηθεί εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα και να κηρυχθεί, εν τω ονόματι Αυτού, μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ». (Λουκάς ΚΔ/24: 46).

     Όμως μέσα από αυτή τη μεγάλη συνάντηση - μεγαλύτερη δε θα υπάρξει μέχρι ότου ο Κύριος να έρθει ξανά - ένας από τους δώδεκα μαθητές, ο λεγόμενος Θωμάς, απουσίαζε. Με την απουσία o Θωμάς είχε διαπράξει το σοβαρότατο λάθος της απομάκρυνσης από την ομάδα των μαθητών. Η συνήθεια ήταν παλιά απ’ ό,τι φαίνεται, γι’ αυτό και ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να «μη αφήνουμε να συνερχόμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας» (Εβραίους Ι/10: 25). Ο Κύριος σύμφωνα με τον αψευδή λόγο Του πάντοτε τιμά τις συνάξεις των δικών Του. Μέσα από το Λόγο Του μας διαβεβαιώνει : «όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών» (Ματθαίος ΙΗ/18: 20). Με την απουσία μας δεν τιμούμε πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα τον ίδιο τον Κύριο. 

      Ο Θωμάς απ’ ό,τι φαίνεται είχε ξεχωρίσει δυο χώρους που από τη φύση τους δεν ξεχωρίζουν ποτέ, το Χριστό με την Εκκλησία. Ήταν πρόθυμος να μείνει κοντά στο Χριστό μέχρι θανάτου, απρόθυμος όμως να περιμένει μαζί με τους άλλους μαθητές του για λίγες ώρες. Μαζί με τον Κύριο ναι, μαζί με τους δικούς Του όχι. Αν ανήκεις στο Χριστό ανήκεις και στην Εκκλησία Του. Το να ανήκεις στο Χριστό, και να μην ανήκεις στην Εκκλησία Του είναι αντιβιβλικό, είναι οξύμωρο, είναι άκρως επικίνδυνο. Ένα κάρβουνο μόνο του μετά από λίγο θα σβήσει, όμως πολλά μαζί αναζωπυρώνουν τη φωτιά. 

      Ο Χριστός μετά την ένδοξη ανάστασή Του από τους νεκρούς, νικητής του Άδη και του θανάτου (Αποκάλυψη Α/1: 18), σπεύδει να συναντήσει τους δικούς Του. Κάποιος είπε ότι με τόση απιστία και φόβο που έδειξαν οι δικοί Του δε θα έπρεπε να τους επισκεφτεί ο Κύριος, θα έπρεπε να τους περιφρονήσει. Όμως ο Κύριος που γνωρίζει τις αδυναμίες μας, που θυμάται την πλάση μας ότι είμαστε από χώμα, όπως λέει και ο Δαβίδ (Ψαλμός ΡΓ/103, εδ. 14), συγκαταβαίνει, συγχωρεί, καλύπτει, κατανοεί, μακροθυμεί….. 

    Ο Θωμάς άκουσε από το στόμα των άλλων μαθητών το χαρούμενο άγγελμα : «είδομεν τον Κύριον». Στην αρχή νόμισε ότι αστειεύονται. Όμως οι μαθητές το έλεγαν με τέτοιο τρόπο που δεν άφηναν καμία αμφιβολία για τον Αναστημένο Κύριο. Μιλούσαν με σιγουριά και τα πρόσωπα τους είχαν γεμίσει από χαρά και αγαλλίαση. Αυτήν την ομολογία ο Θωμάς δίστασε να την πιστέψει και έδωσε μια σκληρή και κατηγορηματική απάντηση: «εάν δεν είδω τον τύπο των ήλων και εάν δεν βάλω την χείραν μου εις την πλευράν αυτού δεν θέλω πιστεύσει». Είναι τα μεγάλα λόγια, τα ηχηρά, που συνήθως ακούγονται περισσότερο από τους «απουσιάζοντες». 

    Ο Θωμάς ήταν ένας γενναίος και αρκετά θαρραλέος άνθρωπος. Όταν είχε αρρωστήσει ο Λάζαρος και ύστερα πέθανε, ο Κύριος και οι μαθητές του ήταν πολύ μακριά στη Βηθανία. Ο Κύριος αποφάσισε να γυρίσει πίσω για να τον αναστήσει. Όμως με την ανθρώπινη λογική αυτό ισοδυναμούσε με βέβαιο θάνατο, επειδή το θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής είχε εναντιωθεί στον Κύριο και ζητούσε ευκαιρία για να τον θανατώσει. Οι μαθητές φοβήθηκαν αλλά ο Θωμάς, μόνον αυτός, σηκώθηκε ανάμεσα στους μαθητές και τους είπε με θάρρος αλλά και αποφασιστικότητα : «Πάμε και εμείς να πεθάνουμε μαζί του» ( Ιωάννης ΙΑ/11: 16) . 

     Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το πρόβλημα με το Θωμά, το λεγόμενο «άπιστου», είναι ότι δεν πίστευε, ζητούσε αποδείξεις, ήθελε να ψηλαφίσει, να επιβεβαιώσει με τη λογική του, με τις αισθήσεις του ότι πράγματι ο Χριστός αναστήθηκε, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους μαθητές οι οποίοι επέδειξαν υποδειγματική πίστη και δεν αμφισβήτησαν, ούτε απαίτησαν να αγγίξουν τις πληγές Του. 

     Η μέθοδος της ψηλάφησης ως μέσου εξακρίβωσης δεν καταδικάζεται στα ευαγγέλια. Ο ίδιος ο Κύριος κάλεσε όλους τους μαθητές να τον ψηλαφίσουν, για να εξακριβώσουν ότι είναι όντως ο Ίδιος Αναστημένος, για να πάψουν να αμφιβάλουν (Λουκάς ΚΔ/24: 38-39) και ο Ιωάννης στην πρώτη επιστολή του αναφέρει: «Εκείνο, το οποίον ήτο απ' αρχής, το οποίον ηκούσαμεν, το οποίον είδομεν με τους οφθαλμούς ημών, το οποίον εθεωρήσαμεν και αι χείρες ημών εψηλάφισαν, περί του Λόγου της ζωής». Άλλωστε ο Θωμάς δεν ήταν ο μόνος που «απίστησε». Απιστία είχαν επιδείξει και οι υπόλοιποι μαθητές, όταν απέρριψαν τα λεγόμενα των γυναικών, γιατί τους είχαν φανεί ανόητα. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει σχετικά : 

9 Και αφού υπέστρεψαν από του μνημείου, απήγγειλαν ταύτα πάντα προς τους ένδεκα και πάντας τους λοιπούς. 

10 Ήσαν δε η Μαγδαληνή Μαρία και Ιωάννα και Μαρία η μήτηρ του Ιακώβου και αι λοιπαί μετ' αυτών, αίτινες έλεγον ταύτα προς τους αποστόλους. 

11 Και οι λόγοι αυτών εφάνησαν ενώπιον αυτών ως φλυαρία, και δεν επίστευον εις αυτάς». (Λουκάς ΚΔ/24: 9-11). 

      Ο ίδιος ο Κύριος αποκαλεί δύο μαθητές Του που βαδίζουν απογοητευμένοι προς την πόλη Εμμαούς «ανόητους» για την απροθυμία τους να πιστέψουν στα λόγια των γυναικών: 

22 Αλλά και γυναίκές τινές εξ ημών εξέπληξαν ημάς, αίτινες υπήγον την αυγήν εις το μνημείον, 

23 και μη ευρούσαι το σώμα αυτού, ήλθον λέγουσαι ότι είδον και οπτασίαν αγγέλων, οίτινες λέγουσιν ότι αυτός ζη. 

24 Και τινές των υμετέρων υπήγον εις το μνημείον και εύρον ούτω, καθώς και αι γυναίκες είπον, αυτόν όμως δεν είδον. 

25 Και αυτός είπε προς αυτούς Ω ανόητοι και βραδείς την καρδίαν εις το να πιστεύητε εις πάντα όσα ελάλησαν οι προφήται (Λουκάς ΚΒ/22: 22-25). 

      Από τη στιγμή που ο άνθρωπος αμάρτησε μέσα στον κήπο της Εδέμ και ξέπεσε η αμφιβολία και ο φόβος ρίζωσαν βαθιά μέσα στην καρδιά του. Ο άνθρωπος φοβάται και αμφιβάλει και το φαινόμενο αυτό έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις στις μέρες μας. Ο Κύριος δε θεωρεί λάθος του Θωμά το γεγονός ότι ήθελε να δει και να Τον ψηλαφίσει, για να πειστεί. 

      Τα λάθη του Θωμά είναι : 

1/ Η απροθυμία του να εκτιμήσει την αξία της μαρτυρίας των αδελφών τους. Οι μαθητές ομολόγησαν ότι «είδαμε τον Κύριο». Στο βιβλίο του "Δευτερονομίου" (κεφ. ΙΘ/19, εδ. 15) αναφέρεται: «Από την μαρτυρία δύο ή τριών ανθρώπων βεβαιώνεται κάθε λόγος». 

2/ Προσπάθησε να κατανοήσει πράγματα της πνευματικής ζωής με τη λογική και τις δικές του ανθρώπινες δυνάμεις. "Να δω, να αγγίξω …" κλπ. Τα πνευματικά πράγματα δεν κατακτώνται με γνώσεις, όσες και αν να έχουμε, αλλά αποκαλύπτονται από το Πνεύμα του Θεού στον άνθρωπο, όταν ειλικρινά ο άνθρωπος έχει μετανοήσει για το αμαρτωλό παρελθόν του, έχει εκζητήσει το Χριστό στη ζωή του και έχει πιστέψει ότι Αυτός είναι ο μόνος κεχρησμένος από το Θεό Μεσσίας, Σωτήρας, Κύριος (Ιωάννης Δ/4: 25).

    Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως είναι κεκρυμμένοι «εν τω Χριστώ». (προς Κολοσσαείς Β/2: 3). Ο Θωμάς ήταν πιστός και γενναίος, όμως ο θάνατος του Κυρίου Ιησού πάνω στο σταυρό είχε κλονίσει την πίστη του, είχε βάλει αμφιβολία μέσα του και τον είχε οδηγήσει σε μεγάλη πνευματική πτώση. 

     Ο Κύριος άφησε να περάσουν οκτώ μέρες αγωνίας, ταπείνωσης, συντριβής του Θωμά. Ο Θωμάς μετά από αυτά προσκολλάται στην εκκλησία, δε λείπει πλέον από τις συνάξεις των πιστών ανθρώπων. Ο Κύριος εμφανίζεται και πάλι στους μαθητές που ήταν αμπαρωμένοι στο ίδιο ανώγειο και, αφού τους χαιρέτισε με το γνωστό τρόπο, στρέφεται με πολύ μεγάλη λεπτότητα και ευγένεια   προς το Θωμά. Θα μπορούσε να τον είχε επιπλήξει για την απιστία του ή να τον αγνοήσει τελείως, όμως ο Κύριος προσπέρασε όλους τους άλλους και πήγε στο Θωμά. 

      Ο Θεός από αγάπη για τον άνθρωπο δίνει και δεύτερη και τρίτη και χιλιοστή ευκαιρία για τον κάθε άνθρωπο, στρέφεται προς το Θωμά και του λέει: «Θωμά φέρε τον δάχτυλο σου εδώ στον τύπο των ήλων και φέρε το χέρι σου και βάλτο στην πλευρά μου και μη γίνεσαι άπιστος, αλλά πιστός». Ποιο είναι το νόημα τούτων των λέξεων του Κυρίου προς τον Θωμά, ο οποίος δεν πίστευε ότι ο Χριστός είχε αναστηθεί; Ο Ιησούς του μιλάει και του δείχνει ότι Αυτός ήταν που είχε σταυρωθεί. Αυτός ο ίδιος ήταν που ο Ρωμαίος στρατιώτης Τον είχε πληγώσει στην πλευρά του με τη λόγχη του. 

    Ο Κύριος απευθύνεται και σε μας σήμερα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση, πτώσης, αμφιβολίας. Δεν απομακρύνεται από κοντά μας και περιμένει από εμάς μια προσωπική προσέγγιση που θα στηρίζεται στην εμπιστοσύνη και την αγάπη μας σ' Αυτόν. Να θυμόμαστε τον Ιησού, τη ζωή της θλίψης και της ταπείνωσης που έζησε, το θάνατό Του και την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς, που δίνει σε κάθε Χριστιανό τη βεβαιότητα της ανάστασης και της αιώνιας ζωή. Να θυμόμαστε ότι θα έρθει και πάλι για να παραλάβει όλους όσους τον περιμένουν (Εβραίους Θ/9: 28). Πιστεύοντας σε όλα αυτά ας διώξουμε μακριά αμφιβολίες που τυχόν υπάρχουν μέσα στην καρδιά μας.

       Αυτός λοιπόν που είχε παρουσιαστεί στο Θωμά ήταν ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που πέθανε και αναστήθηκε και τώρα είναι ζωντανός! (Αποκάλυψη Α/1: 18). Μετά απ' όλα αυτά δεν θα πρέπει ο Θωμάς να έχει αμφιβολίες, αλλά να πιστεύει ειλικρινά σε όλα αυτά που συνέβησαν, σύμφωνα με το σχέδιο της σωτηρίας του Θεού. Ο Κύριος δεν τον είπε το Θωμά, άπιστο. Γνώριζε τη γενναιότητα και την ειλικρίνεια του, αλλά του είπε: «Μη γίνου άπιστος» και ο Θωμάς, που μέσα στην καρδιά του υπήρχε ειλικρίνεια και αγάπη για τον Κύριο, δε θέλησε να βάλει το δάχτυλό του στον "τύπο των ήλων", έσκυψε το κεφάλι και με πίστη αναφώνησε: «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου». Μια κραυγή χαράς και θριάμβου. Η ομολογία αυτή βγαλμένη από τα χείλη ενός ορθολογιστή ανθρώπου, όπως ο Θωμάς, αποτελεί τον πλέον ακλόνητο βράχο στη βεβαιότητά μας για την Ανάσταση του Κυρίου Ιησού. Τότε λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, με ένα ιδιαίτερο παράπονο: «επειδή με  είδες Θωμά, επίστευσας, μακάριοι όσοι δεν είδαν και πίστευσαν» (Ιωάννης Κ/20: 28-29).

     Οι άνθρωποι καθημερινά γύρο μας μακαρίζουν άλλες κατηγορίες ανθρώπων. Μακαρίζουν τους πλούσιους, τους χαρισματικούς, τους διάσημους, τους δυνατούς. Όμως ο Θεός μακαρίζει τους ταπεινούς, τους «πτωχούς στο πνεύμα» (Λουκάς Σ/6: 20), αυτούς των οποίων σκεπάστηκε η αμαρτία (Ψαλμός ΛΒ/32: 1) και των οποίων τα ονόματα έχουν γραφτεί στο βιβλίο της ζωής (Λουκάς Ι/10: 20). Ο Κύριος μακαρίζει αυτούς που δεν είχαν την τύχη να ζήσουν στις ημέρες τις διακονίας Του, να δουν τα θαύματα Του, να ακούσουν τη διδασκαλία Του, να Τον αντικρίσουν νεκρό πάνω στο σταυρό, να Τον δουν αναστημένο.

     Είναι μακάριοι (τρισευτυχισμένοι) εκείνοι που δεν είδαν και πίστευσαν. Ο Θεός έχει επιφυλάξει μεγάλες χαρές, μεγάλες δόξες στον ουρανό, ανεκλάλητα μεγαλεία (Β΄ Κορινθίους ΙΒ/12: 4) για όλους εκείνους που δεν είδαν και πίστευσαν στο πρόσωπο Του και στο  Έργο που έκανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου. Ο Κύριος είναι κατηγορηματικός. «Αληθώς σας λέγω, μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλύτερος Ιωάννου του βαπτιστού, πλην ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών είναι μεγαλύτερος αυτού" (Ματθαίος ΙΑ/11: 11). Ο Ιωάννης είδε και πίστεψε. Ο μικρότερος από μας που δεν είδε και πίστεψε στον ουρανό θα είναι μεγαλύτερος από τον Ιωάννη το Βαπτιστή σύμφωνα με τα λεγόμενα του Κυρίου.

      Τι θαυμαστή ομολογία έκανε ο Θωμάς! Οι πληγές που ο εχθρός με τόσο μίσος και με τόσο πάθος επέβαλε στο σώμα του Ιησού μεταβλήθηκαν με τη Δύναμη και τη Σοφία του Θεού σε αποδείξεις της Ανάστασής Του από τους νεκρούς. Σήμερα η μαρτυρία των μαθητών του Κυρίου για τη ζωή και το Έργο Του, οι διδαχές Του για τον καθένα από μας είναι γραμμένες μέσα στην Καινή Διαθήκη. Πολλοί λένε «…. άνθρωποι τα έγραψαν κι αυτά….» και απιστούν στο Λόγο του Θεού, ο οποίος μας διαβεβαιώνει ότι τούτα τα λόγια γράφτηκαν «διά Πνεύματος Αγίου» (Πράξεις Α/1: 2), ότι τούτα τα λόγια είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). 

   Ο Λόγος του Θεού είναι η γραπτή μαρτυρία κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι και είδαν και ψηλάφισαν τον Κύριο και κατέγραψαν τις ιστορικές τους εμπειρίες. Κάθε αμφισβήτηση ή κάθε τι που θα μπει πάνω απ’ αυτό δεν μπορεί παρά να είναι απιστία, εγωισμός, σαρκικότητα, ανθρώπινη αλαζονεία… Ο Λόγος του Θεού στο ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ. Κ/20: 31) μας διαβεβαιώνει: «ταύτα δε εγράφησαν διά να πιστεύσητε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντες να έχητε ζωήν εν τω ονόματι αυτού». 

      Μέσα από το Λόγο του Θεού παρατηρούμε ότι ο Θωμάς κατάλαβε το λάθος του και μέσα από το ατόπημά του πήρε τα απαραίτητα πνευματικά μαθήματα. Θα πρέπει να επωφελούμαστε από τις πτώσεις μας και να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Μετά από την περιπέτειά του αυτή ο Θωμάς προσκολλήθηκε στους μαθητές του Κυρίου και δεν απομακρύνθηκε πλέον απ’ αυτούς. Έμεινε μόνιμα ενταγμένος και ταυτισμένος με την εκκλησία, με τους πιστούς ανθρώπους. Σχετικά με το θέμα αυτό ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει τα εξής: "Και μεθ' ημέρας οκτώ πάλιν ήσαν έσω οι μαθηταί αυτού και Θωμάς μετ' αυτών. Έρχεται ο Ιησούς, ενώ αι θύραι ήσαν κεκλεισμέναι, και εστάθη εις το μέσον και είπεν Ειρήνη υμίν". (Ιωάννης Κ : 26). 

     Στο Ευαγγέλιο,  "κατά Ιωάννην", κεφ.  ΚΑ/21, εδ. 1-8, διαβάζουμε : 

1 Μετά ταύτα εφανέρωσεν εαυτόν πάλιν ο Ιησούς εις τους μαθητάς επί της θαλάσσης της Τιβεριάδος εφανέρωσε δε ούτως. 

2 Ήσαν ομού Σίμων Πέτρος και Θωμάς ο λεγόμενος Δίδυμος και Ναθαναήλ ο από Κανά της Γαλιλαίας, και οι υιοί του Ζεβεδαίου και άλλοι δύο εκ των μαθητών αυτού. Πράξεις Α : 13 : «Και ότε εισήλθον, ανέβησαν εις το ανώγεον, όπου είχον το κατάλυμα, ο Πέτρος και Ιάκωβος και Ιωάννης και Ανδρέας, Φίλιππος και Θωμάς, Βαρθολομαίος και Ματθαίος, Ιάκωβος Αλφαίου και Σίμων ο Ζηλωτής και Ιούδας Ιακώβου». 

    Ο δύσπιστος Θωμάς πίστεψε και παραδόθηκε στα χέρια του Αναστημένου Ιησού Χριστού με εκείνη τη θαυμαστή ομολογία του : «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Τι σπουδαία είναι η αντωνυμία «μου»! Τι να τον κάνεις το Θεό, αν δεν είναι δικός σου; Δε σε ωφελεί σε τίποτα, εάν δεν έχεις γνωριστεί μαζί Του, αν δεν έχεις ταπεινωθεί ενώπιόν Του και δεν έχεις πιστέψει στο Έργο που Αυτός δια Ιησού Χριστού έκανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου (Πράξεις Δ/4: 12). 

     Η ζωντανή μαρτυρία του Θωμά αφαιρεί από τον κάθε άνθρωπο κάθε δικαιολογία απιστίας. Ας προσέξουμε ιδιαίτερα το θέμα της απιστίας μας και της δυσπιστίας μας σ’ Αυτόν που μια μέρα θα μας κρίνει με δικαιοσύνη (Ρωμαίους Β/2: 16) μήπως χάσουμε τον έπαινο (Α΄ Κορινθίους Δ/4: 5), διότι μακάριοι για το Θεό είναι: «οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Ο Κύριος θα στεφανώσει εκείνη την ημέρα αυτούς που δεν Τον είδαν, αλλά Τον εμπιστεύτηκαν…..  

    «Επειδή με είδες Θωμά, πίστεψες; Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιωάννης Κ/20: 29). Τι μεγάλο, τι σημαντικό μήνυμα για τον καθένα μας! Οι «μη ιδόντες» είναι όλοι εκείνοι που δεν είδαν τον Κύριο με τα σαρκικά τους μάτια, όμως διαβάζουν το Λόγο Του (Καινή & Παλαιά Διαθήκη) και μέσα απ' αυτόν βλέπουν τον Αναστημένο Κύριο Ιησού με τα μάτια της πίστης, Τον εμπιστεύονται, Τον ακολουθούν και μέσα από αυτήν την καθημερινή τους εμπειρία δίνουν τη δική τους ομολογία για το Χριστό: «ο Κύριος μου και ο Θεός μου».
      Ας υψώσουμε τον Αναστημένο Χριστό μέσα στη ζωή μας, με τα έργα μας και με τα λόγια μας ώστε οι άνθρωποι να δουν τις πληγές στα χέρια του Ιησού, να δουν την πληρωμένη πλευρά Του, το ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι Του και είναι βέβαιο ότι θα δούμε και εμείς ανθρώπους μέσα στην πνευματική μας πορεία ν' αναφωνούν: «ο Κύριος μου και ο Θεός μου». ---