ΨΑΛΜΟΣ ΜΒ/42, εδ. 5. ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ.

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ: «ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ». 

 ΨΑΛΜΟΣ του ΔΑΒΙΔ, κεφ.  ΜΒ/42, εδάφ. 5. 

 «Διά τι είσαι περίλυπος, ψυχή μου; και διά τι ταράττεσαι εντός μου; έλπισον επί τον Θεόν επειδή έτι θέλω υμνεί αυτόν το πρόσωπον αυτού είναι σωτηρία». 

       

           ΣΧΟΛΙΑ: 

        Φίλες και φίλοι, σε λίγες μέρες ένας νέος χρόνος αρχίζει. Μία καινούργια χρονιά αβεβαιότητας και απρόβλεπτων δυσκολιών ξεκινάει, καθώς βρισκόμαστε σε μια δύσκολη χρονική περίοδο, λόγω της πανδημίας που επικρατεί γύρω μας και από την οποία κινδυνεύουμε όλοι. Ξαφνικά, εντελώς αναπάντεχα, ένας αόρατος εχθρός εισέβαλε στη ζωή μας και μας απειλεί καθημερινά. Κάτω από αυτές τις δυσοίωνες συνθήκες βιώνουμε μέρες ιδιαίτερα δύσκολες και αντιμετωπίζουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, ζώντας σ’ ένα αβέβαιο μέλλον. Πολλά πράγματα που μέχρι σήμερα τα θεωρούσαμε δεδομένα, όπως ανθρώπινες σχέσεις, λειτουργία θεσμών κλπ, πάνω στα οποία είχαμε μάθει να στηριζόμαστε και να λειτουργούμε, έχασαν την ισχύ και το νόημά τους και έτσι η καθημερινότητα της ζωής μας έχει αλλάξει ριζικά. Ο ανθρώπινος παράγοντας όλο και πιο πολύ, υποτιμάται, αριθμοποιείται, απειλείται, εξουθενώνεται, αποπροσωποποιείται. 

     Καθώς όλα αλλάζουν γύρω μας, καθώς παρατηρούμε έναν ανθρώπινο πολιτισμό να καταρρέει μπροστά στα μάτια μας, το καίριο ερώτημα είναι πως μπορεί ο άνθρωπος να σταθεί και να νικήσει κάτω απ’ αυτές τις πρωτόγνωρες καταστάσεις; Από πού να αντλήσει δύναμη; Μπορεί ο χρόνος να αλλάζει, μπορεί οι άνθρωποι ν' αλλάζουν, μπορεί τα πάντα γύρω μας ν’ αλλάζουν, όμως υπάρχει ένας σταθερός παράγοντας που δεν αλλάζει ποτέ και που παραμένει αναλλοίωτος πάντοτε. Σ’ Αυτόν «δεν υπάρχει αλλοίωσις ή σκιά μεταβολής» (επιστολή Ιακώβου Α/1: 17). Είναι ο δημιουργός μας, ο Πατέρας μας, ο Θεός της σωτηρίας μας (Ψαλμός ΠΗ/88: 1). Είναι ο μόνος σταθερός και αμετακίνητος παράγοντας στο σύμπαν. Στους αιώνιους βραχίονές Του μπορούμε ν’ ακουμπήσουμε, ν’ αναπαυθούμε και να βαδίσουμε με σιγουριά στον καινούργιο χρόνο που ανοίγεται μπροστά μας. 

      Οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας δεν αντιλαμβάνονται το πραγματικό νόημα της ζωής και μένουν εντελώς αδιάφοροι, χωρίς να προβληματίζονται γιατί υπάρχουν και που πηγαίνουν, αποδεχόμενοι μοιρολατρικά την κατάστασή τους. Ζώντας μέσα σε μια δύσκολη καθημερινότητα, μπλεγμένοι στους έντονους ρυθμούς της εποχής μας, δε βρίσκουν χρόνο ούτε για να σκεφτούν. Είναι τραγικό να ζει κανείς χωρίς σκοπό, χωρίς ελπίδα, όπως λέμε: «να ζει, για να ζει». Ζει μόνο για να κουράζεται, να υποφέρει, να τρώει, να κοιμάται και πάλι από την αρχή. Άραγε αυτό λέγεται ζωή; Γι’ αυτό το λόγο πολλοί άνθρωποι γύρω μας είναι δυστυχισμένοι, βαθιά απογοητευμένοι μέσα στην ψυχή τους, παρόλα τα αγαθά που ίσως έχουν. Σ' αυτή τη ζωή ο πιο πλούσιος πάνω στη γη μπορεί να είναι και ο πιο δυστυχισμένος.

     Ας θυμηθούμε τα λόγια του Απ. «Πέτρου» προς τον Κύριο, καθώς μετά από μια δύσκολη νύχτα ψαρέματος δεν έπιασαν κανένα ψάρι: «αποκριθείς ο Σίμων, είπε προς αυτόν Διδάσκαλε, δι' όλης της νυκτός κοπιάσαντες δεν επιάσαμεν ουδέν αλλ' όμως επί τω λόγω σου θέλω ρίψει το δίκτυον» (Λουκάς Ε/5: 5). Αυτή θα ήταν η ζωή του ανθρώπου, αν δεν είχε έρθει ο Χριστός. Κόπος, πόνος….. αποτέλεσμα: «ουδέν», αιώνιος θάνατος μας περίμενε όλους. 

     Ο άνθρωπος πλασμένος από το Θεό, έρχεται στον κόσμο μ’ έναν ανώτερο σκοπό: Ο Θεός του δίνει την ευκαιρία να Τον γνωρίσει και να Τον εμπιστευτεί, ώστε να πραγματοποιήσει μέσα στη ζωή του ένα ολοκληρωμένο σχέδιο σωτηρίας. Ο αείμνηστος Σπύρος Πορτινός έλεγε ότι ο άνθρωπος έρχεται στη ζωή για να ψηφίσει που θέλει να περάσει την άλλη ζωή, κοντά στο Θεό ή μακριά απ’ Αυτόν; Ας μάθουμε ν’ ακούμε τη φωνή του Θεού που μας καλεί σε μετάνοια και επιστροφή. Ας αναλογιστούμε πόσο σύντομη είναι η ζωή μας και ας ζήσουμε κάνοντας το θέλημά Του. 

    Οι διάφορες ανθρώπινες θρησκείες προσπαθούν να προσεγγίσουν το Θεό μέσα από τελετές και μυστήρια, τελετουργίες και ιερουργίες, αναμειγνύοντας παλαιά και σύγχρονα πράγματα και κυρίως πράγματα που έχουν άμεση επίδραση στις αισθήσεις (όραση, αφή, ακοή κλπ). Με τον τρόπο αυτό προσπαθούν να προσδώσουν έναν μυστηριώδη χαρακτήρα στην λατρεία του Θεού. Ας μάθουμε να επικοινωνούμε με το Θεό μέσα από την απλότητα της Χριστιανικής λατρείας, που είναι η αλήθεια του Λόγου του Θεού, η προσευχή και η κοινωνία μεταξύ μας. Θα πρέπει να αγαπάμε τον Ιησού Χριστό και να πιστεύουμε ότι είναι μαζί μας κάθε φορά που δύο ή τρεις θα είμαστε μαζεμένοι στο Όνομά Του.  Ο ίδιος ο Κύριος μας διαβεβαιώνει γι’ αυτό: «όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών» (Ματθαίος ΙΗ/18: 20). 

     Ο Θεός ένα πράγμα ζητάει από τον άνθρωπο, την υπακοή στο θέλημά Του. Μέσα στο λόγο Του τονίζει ότι η υπακοή είναι καλύτερη από κάθε θυσία ή προσφορά (Α’ Σαμουήλ ΙΕ/15: 22). Αυτή η απλότητα της λατρείας του Θεού δυσκολεύει πολλούς ανθρώπους να την εννοήσουν. Είμαστε σαν τα πρόβατα τα οποία σε αντίθεση με άλλα ζώα, δυσκολεύονται να προσανατολιστούν με αποτέλεσμα να χάνονται και να μη μπορούν να βρουν το σωστό δρόμο της επιστροφής τους. Ο Απ. Πέτρος στην πρώτη επιστολή του αναφέρει: "Διότι υπήρχετε ως πρόβατα πλανώμενα, αλλά τώρα επεστράφητε εις τον ποιμένα και επίσκοπον των ψυχών σας" (Α’ Πέτρου Β/2: 25) και ο πρ. «Ησαΐας» (ΝΓ/53: 6) συμπληρώνει: «Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών». 

       Κάποιες φορές ξεχνάμε όλα αυτά και επιδεικνύουμε επιμονή και πείσμα στη σχέση μας με το Θεό, ενώ κάποιες άλλες είμαστε σαν τα παγώνια – υπερήφανοι και ξιπασμένοι. Δείχνουμε μια απίστευτη ευφυΐα στο να αναλύουμε και να εκλογικεύουμε τα πάντα, ενώ αντίθετα δυσκολευόμαστε στο να υπακούσουμε στον αιώνιο και αψευδή Λόγο Του. Η υπακοή μας στις εντολές του Θεού μας φαίνεται πολύ δύσκολη υπόθεση. 

      Στο βιβλίο του «Λευιτικού» (Ι/10: 12, 13) αναφέρεται: «Και τώρα, Ισραήλ, τι ζητεί Κύριος ο Θεός σου παρά σου, ειμή να φοβήσαι Κύριον τον Θεόν σου, να περιπατής εις πάσας τας οδούς αυτού και να αγαπάς αυτόν, και να λατρεύης Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου, να φυλάττης τας εντολάς του Κυρίου και τα διατάγματα αυτού, τα οποία εγώ προστάζω εις σε σήμερον διά το καλόν σου». 

     Στον καινούργιο χρόνο που ανοίγεται μπροστά μας, ας βάλουμε ως στόχο να είμαστε προσεκτικοί και υπάκουοι στις εντολές του Θεού. Ο Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, στην πρώτη επιστολή του αναφέρει: «αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι» (Α’ Ιωάννου Ε/5: 3). Οι εντολές του Θεού δε δόθηκαν, για να μας κάνουν δυστυχισμένους, αλλά δόθηκαν για το καλό μας. 

     Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ο Θεός μέσα στην πανσοφία και παντογνωσία Του γνωρίζει τα πάντα για το μέλλον, επειδή Αυτός το έχει προσδιορίσει ακόμα και στις πιο μικρές λεπτομέρειές τους. Μπορεί να δει τι βρίσκεται μπροστά στην ζωή μας καθώς και στις ζωές όσων είναι γύρω μας. Γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί στην οικονομία, στην πολιτική και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η υπακοή μας στην φωνή Του είναι η πιο έξυπνη επιλογή που μπορείς να κάνει κάποιος για τον εαυτό του και την οικογένειά του. 

      Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο οι άνθρωποι που υπακούουν στο Θεό και εκτελούν το θέλημά Του μέσα στη ζωή τους δεν πρέπει να απελπίζονται απ’ όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Ας εμπιστευτούμε το Θεό και ας υπακούσουμε με απλότητα στο θέλημά Του. Όταν ξεπερνάμε τα εμπόδια και Τον εμπιστευόμαστε ειλικρινά, διαπιστώνουμε ότι οι εντολές Του, το θέλημά Του μέσα στη ζωή μας είχε σκοπό να μας γλιτώσει από επώδυνες καταστάσεις και πολλές φορές από ανεπανόρθωτες βλάβες. Μόνον αν μάθουμε να υπακούμε στη φωνή Του, θα μπορούμε να ζούμε γεμάτοι, χαρούμενοι και ευλογημένοι. 

     Να θυμόμαστε πάντοτε τα λόγια του προφήτη του Θεού “Σαμουήλ” που απηύθυνε σ’ εκείνο τον τραγικό βασιλιά του Ισραήλ, το “Σαούλ”: «Μήπως ο Κύριος αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και εις τας θυσίας, καθώς εις το να υπακούωμεν της φωνής του Κυρίου; ιδού, η υποταγή είναι καλυτέρα παρά την θυσίαν η υπακοή, παρά το πάχος των κριών» (Α’ Σαμουήλ ΙΕ/15: 22). 

      Τίποτα, μα τίποτα δε μπορεί να αντικαταστήσει την υπακοή, ούτε οι θυσίες, ούτε οι προσφορές, ούτε ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να εφεύρει ο ανθρώπινος νους. Όταν ο Θεός μιλάει, μία και μόνη επιλογή έχει ο άνθρωπος να υπακούει στο θέλημά Του. Αφού γίνει αυτό, όλα τ’ άλλα είναι στο χέρι και στη δύναμη του Θεού, ο οποίος όχι μόνον θα ενεργήσει, αλλά θα κάνει «υπερ εκπερισσού υπέρ πάντα όσα εμείς ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν» (Εφεσίους Γ/3: 20). 

       Όταν ο Θεός κάλεσε το Μωυσή να ελευθερώσει το λαό Ισραήλ και να τους οδηγήσει έξω από την Αίγυπτο, ο Μωυσής "πελάγωσε", τα έχασε, τρόμαξε, απελπίστηκε. Ας δούμε μερικές από τις δικαιολογίες με τις οποίες προσπάθησε να αποφύγει το θέλημα του Θεού μέσα στη ζωή του: 

--«Και απεκρίθη ο Μωυσής προς τον Θεόν, Τις είμαι εγώ, διά να υπάγω προς τον Φαραώ και να εξαγάγω τους υιούς Ισραήλ εξ Αιγύπτου;» (Έξοδος Γ/3: 11). 

--«Και είπεν ο Μωυσής προς τον Κύριον, Δέομαι, Κύριε εγώ δεν είμαι εύλαλος ούτε από χθες ούτε από προχθές ούτε αφ' ης ώρας ελάλησας προς τον δούλον σου, αλλ' είμαι βραδύστομος και βραδύγλωσσος» (Έξοδος Δ/4: 11). [ήταν τραυλός και δε μπορούσε να μιλήσει καλά]. Το μυαλό του Μωυσή γέμισε από ερωτηματικά και δε μπορούσε ούτε καν να φανταστεί πώς θα μπορούσε να φέρει εις πέρας έναν τόσο μεγάλο άθλο. 

     Πάνω στους φόβους και την απελπισία του άρχισε να βομβαρδίζει τον Θεό με ερωτήσεις, ανησυχίες, αντιρρήσεις. Ο Θεός δεν του έδωσε περισσότερες εξηγήσεις και δεν του αποκάλυψε τα σχέδιά Του. Δεν του είπε: «Μην ανησυχείς Μωυσή. Θα σου πω ακριβώς τι θα κάνω. Πρώτα, θα μετατρέψω το νερό του Νείλου σε αίμα. Έπειτα θα στείλω μια πληγή από βατράχια, θα ακολουθήσει μια πληγή από σκνίπες, μετά μια πληγή από μύγες. Έπειτα θα θανατώσω τα ζώα, θα στείλω εξανθήματα, χαλάζι και ακρίδες, θα ακολουθήσει σκοτάδι και ο θάνατος των πρωτοτόκων. Μόλις βγείτε έξω από την Αίγυπτο, θα χωρίσω την Ερυθρά θάλασσα και θα σας οδηγήσω μέσα από την έρημο με ένα σύννεφο την ημέρα και μια στήλη φωτιάς τη νύχτα» (Έξοδος, κεφ. Θ/9 & Ι/10). 

     Είναι βέβαιο ότι μια τέτοια λεπτομερής αποκάλυψη των σχεδίων του Θεού θα έφερνε μεγάλη ανακούφιση και θα καθησύχαζε το Μωυσή, όμως ο Θεός θέλει να Τον εμπιστευόμαστε και αντί να δώσει όλες τις παραπάνω εξηγήσεις, έκανε προς το Μωυσή μία μνημειώδη, διαχρονική και απλή ερώτηση: «Και είπε προς αυτόν ο Κύριος, Τι είναι τούτο, το εν τη χειρί σου; Ο δε είπε, Ράβδος» (Έξοδος Δ/4: 2). 

     Φαντάζομαι ότι εκεί που είχε δειλιάσει ο Μωυσής, καθώς θα άκουσε αυτά τα λόγια, θα απελπίστηκε και θα κατέρρευσε ολοκληρωτικά. «Τι μου λέει ο Θεός;…. Τι παράλογα πράγματα είναι αυτά;», θα σκέφτηκε. «Θέλει να με στείλει εμένα τον αδύναμο, που δε μπορώ ούτε να μιλήσω, μέσα στην πιο δυνατή Αυτοκρατορία του κόσμου, που διαθέτει τον πιο σύγχρονο πολεμικό εξοπλισμό, με μοναδικό μου όπλο, ένα ραβδί για να ελευθερώσω το λαό Ισραήλ από τη δουλεία των Αιγυπτίων». 

      Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι η πιο μεγαλειώδης φράση μέσα στο λόγο του Θεού είναι: «τι είναι αδύνατον εις τον Κύριον;» (Λουκάς Α/1: 37). Πόσο θαυμαστά είναι τα σχέδια του Θεού και πόσο ανεξιχνίαστοι από το ανθρώπινο πεπερασμένο μυαλό είναι οι δρόμοι Του! (Ησαΐας ΝΕ/55: 8). Το μόνο όπλο που είχε ο Μωυσής ήταν ένα ραβδί! Καθ’ όλη τη διάρκεια της "Εξόδου" του λαού από την Αίγυπτο μέσα από μεγάλα θαύματα και τεράστια μεγαλεία που άλλαξαν τον κόσμο, ο Μωυσής δεν είχε τίποτε άλλο στο χέρι του, παρά μόνον ένα ραβδί. Με το ραβδί αυτό νίκησε τη μεγαλύτερη Αυτοκρατορία της εποχής του. Εκείνο το ραβδί που κράταγε ο Μωυσής άλλαξε την ιστορία του κόσμου. Μ’ αυτό το ραβδί βάδιζε ο λαός μέσα στην έρημο και οδηγείτο από νίκη σε νίκη, μέχρι να φτάσει στη γη των υποσχέσεων (Έξοδος Γ/3: 8). 

      Ψυχή, μη στεναχωριέσαι για ό,τι δεν έχεις. Μην πεις ποτέ «εγώ δεν έχω μόρφωση, δεν έχω πολλά χρήματα, δεν έχω χρόνο, δεν είναι τόσο καλή η υγεία μου… κλπ». Ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει εκείνο το μικρό, το λίγο που έχεις, αρκεί να το δώσεις με πίστη σ’ Αυτόν. Κάποτε οι μαθητές έφεραν μπροστά στον Κύριο: «πέντε ψωμιά και δύο ψάρια» (Ματθαίος ΙΔ/14: 17). Ο Κύριος τα ευλόγησε και με αυτά «έφαγαν όλοι, και χόρτασαν και σήκωσαν το περίσσευμα από τα κομμάτια, δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Κι αυτοί που έτρωγαν ήταν μέχρι 5.000 άνδρες, εκτός από τις γυναίκες και τα παιδιά» (Ματθαίος ΙΔ/14: 20,21). 

     Ο Θεός, καθώς αποβλέπει στην καρδία του Ανθρώπου, κάλεσε το Μωυσή όπως ήταν, για να τον χρησιμοποιήσει για τα ένδοξα και αιώνια σχέδιά Του. Τη ράβδο, με την οποία σαράντα ολόκληρα χρόνια μέσα στην έρημο φύλαγε τα πρόβατα του πεθερού του Ιοθόρ (Έξοδος Γ/3: 1) τώρα θα την χρησιμοποιούσε, για να ελευθερώσει το λαό Του και για να παιδεύσει την Αίγυπτο. 

     Ας μελετήσουμε για λίγο τα γεγονότα: Καθώς ο Μωυσής οδηγούσε το λαό έξω από την Αίγυπτο, συνάντησαν μπροστά τους την Ερυθρά θάλασσα. Πώς να ξεπεράσουν τούτο το ανυπέρβλητο εμπόδιο, όταν μάλιστα αυτό έπρεπε να γίνει, πολύ σύντομα, γιατί οι Αιγύπτιοι είχαν μετανιώσει που τους άφησαν να φύγουν και πήγαιναν να τους προλάβουν για να τους γυρίσουν πίσω (Έξοδος ΙΔ/14: 9). Τέτοια και μεγαλύτερα μπορεί να είναι τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε μέσα στη νέα χρονιά που έρχεται. Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση ο Μωυσής προσευχόταν στο Θεό να βρει μία λύση και ο Θεός του απάντησε: 

15 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Τι βοάς προς εμέ; ειπέ προς τους υιούς Ισραήλ να κινήσωσι 

16 συ δε ύψωσον την ράβδον σου και έκτεινον την χείρα σου επί την θάλασσαν και σχίσον αυτήν, και ας διέλθωσιν οι υιοί Ισραήλ διά ξηράς εν μέσω της θαλάσσης 

21 Ο δε Μωυσής εξέτεινε την χείρα αυτού επί την θάλασσαν και έκαμεν ο Κύριος την θάλασσαν να συρθή όλην εκείνην την νύκτα υπό σφοδρού ανατολικού ανέμου και κατέστησε την θάλασσαν ξηράν, και τα ύδατα διεχωρίσθησαν. 

22 Και εισήλθον οι υιοί του Ισραήλ εις το μέσον της θαλάσσης κατά το ξηρόν, και τα ύδατα ήσαν εις αυτούς τοίχος εκ δεξιών και εξ αριστερών αυτών (Έξοδος ΙΔ/14: 15-22). 

       Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (ΙΑ/11: 29) έρχεται να εξηγήσει τα γεγονότα: «Διά πίστεως διέβησαν την Ερυθράν θάλασσαν ως διά ξηράς, την οποίαν δοκιμάσαντες οι Αιγύπτιοι κατεποντίσθησαν». 

      Ο Θεός χρησιμοποιεί τα πιο αδύναμα όργανα, για να εκπληρώσει τα ενδοξότερα σχέδιά Του. Αυτά μπορεί να είναι μια ράβδος για να ανοίξει η Ερυθρά θάλασσα, κάποιες κεράτινες σάλπιγγες, για να γκρεμιστούν τα απόρθητα τείχη της Ιεριχώ (Ιησούς τ. Ναυή Σ/6: 5). Ένα όνειρο μ’ ένα κρίθινο ψωμί, για να απελευθερώσει το λαό Του από τους Μαδιανίτες και τους Αμαληκίτες (βιβλίο Κριτών Ζ/7: 12 - 25). Μια σφεντόνα έβαλε ο Θεός στα χέρια ενός μικρού παιδιού, για να νικήσει τον απόρθητο, σιδηρόφρακτο Γολιάθ (Α’ Σαμουήλ ΙΖ/17: 50). 

      Βαδίζει ο λαός ανεκπαίδευτος και άοπλος μέσα στην έρημο οδηγούμενος, από νίκη σε νίκη. Ακούνε οι Βασιλιάδες με εμπειροπόλεμους στρατιώτες, με σύγχρονα πολεμικά όπλα, για τη δυναμική πορεία αυτού του λαού και τρομάζουν. Ακούει ο Βαλάκ, βασιλιάς του Μωάβ, για τις μεγάλες νίκες του λαού κατά των Αμορραίων και καταλαμβάνεται από πανικό (Αριθμοί ΚΒ/22: 2,3). Πως γίνεται ο λαός αυτός να είναι ανίκητος; Που οφείλονται οι τόσο μεγάλες επιτυχίες του; Την απάντηση θα τη δώσει ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (Η/8: 31) «Εάν ο Θεός είναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ' ημών;» Μην πεις ποτέ: «Είμαι μικρός, έχω λίγα, δεν είμαι δυνατός…. κλπ». Σήκωσε τα μάτια σου στο μεγάλο Θεό, απόθεσε με πίστη ό,τι έχεις στα χέρια Του και είναι βέβαιο ότι κανένας εχθρός ή κίνδυνος δε θα μπορέσει να σταθεί εναντίον σου. Πόσο χαρακτηριστικά εκφράζει τούτο ο ψαλμωδός: «Επειδή, εσύ, τον Κύριο, την ελπίδα μου, τον Ύψιστο, έκανες καταφύγιό σου, κακό δεν θα συμβαίνει σε σένα, και μάστιγα δεν θα πλησιάζει στη σκηνή σου» (ψαλμός 91: 10). 

      Επανερχόμαστε στο θέμα της πανδημίας. Ζούμε πράγματι μια τραγική κατάσταση σε παγκόσμια κλίμακα. Πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, τις δουλειές τους, τα χρήματά τους, την ασφάλειά τους. Ο φόβος, ο τρόμος και η αβεβαιότητα έχουν εξαπλωθεί απ’ άκρου εις άκρον της γης. Ποια είναι η «ράβδος» η δική μας σήμερα που θα την υψώσουμε μπροστά στις ανυπέρβλητες δυσκολίες και θα νικήσουμε; Ο Θεός έχει βάλει στο χέρι μας τον παντοδύναμο, αιώνιο λόγο Του. Ο ψαλμωδός χαρακτηρίζει το λόγο του Θεού ως ένα λυχνάρι που φωτίζει τους δρόμους της ζωής του. «Λύχνος στα πόδια μου είναι ο λόγος σου, και φως στα μονοπάτια μου» (ψαλμός ΡΙΘ/119: 105). Είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). Είναι «δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16). Είναι «η μάχαιρα του Πνεύματος» (Εφεσίους Σ/6: 17). Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 12) αναφέρει: «ο λόγος του Θεού είναι ζων και ενεργός και κοπτερότερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας». 

      Ψυχή στάσου στη σκοπιά σου (Αβακούμ Β/2: 1), με πίστη στο λόγο του Θεού, με υπομονή, με δύναμη, με σοφία, έτοιμος να ακούσεις την οδηγία Του, να διακρίνεις τη φωνή Του, ν’ ακούσεις τα βήματά Του, καθώς έρχεται να ελευθερώσει το λαό Του, για να παραλάβει την Εκκλησία Του, «τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν» (Εβραίους Θ/9: 28). Εάν ο Θεός μπόρεσε να ανοίξει δρόμο μέσα στη θάλασσα, για ένα ολόκληρο έθνος χρησιμοποιώντας μόνο ένα ραβδί, σίγουρα μπορεί να ανοίξει ένα δρόμο και για σένα!

      Όταν όλα ψυχή χάνονται γύρω σου, μην απελπίζεσαι, εμπιστεύου το Θεό κι Εκείνος θ’ ανοίξει δρόμο για σένα. Χρειάζεται να έχουμε πίστη στις υποσχέσεις Του. Μπορεί ο λαός να είχε λάβει πλούσιες υποσχέσεις, όμως τώρα καθώς βρίσκεται μέσα στην έρημο ζει κάτω από μεγάλες δυσκολίες, με στερήσεις, χωρίς ασφάλεια, χωρίς κληρονομιά, χωρίς καμία ακόμα εκπληρωμένη υπόσχεση του Θεού. Ο Θεός, αφού τους μίλησε για τη «Γη της Επαγγελίας» (Έξοδος Γ/3: 17) αμέσως μετά τους οδήγησε στην έρημο. Αντί να βρουν ησυχία τριγυρνούσαν μέσα σε άγονους τόπους, δίνοντας σκληρές μάχες με τους εχθρούς τους. Πόσο δύσκολη ήταν γι’ αυτούς η κατάσταση που αντιμετώπιζαν! 

      Την αιτία του κακού την αναφέρει ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (Δ/4: 2). «Διότι ημείς ευηγγελίσθημεν, καθώς και εκείνοι αλλά δεν ωφέλησεν εκείνους ο λόγος, τον οποίον ήκουσαν, επειδή δεν ήτο εις τους ακούσαντας ηνωμένος με την πίστιν». Ο «λόγος που άκουσαν», δηλ. οι πλούσιες και θαυμαστές επαγγελίες του Θεού, αντί να μείνουν συνδεδεμένες με την πίστη ώστε να φέρουν ελπίδα, υπομονή και προσμονή μέσα στην καρδιά τους, καθώς παρατηρούν «το φαινόμενο» τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουν στην πορεία τους προς τη γη της Επαγγελίας, απιστούν στη δύναμη και στις υποσχέσεις του Θεού. Έτσι λοιπόν, αφού σκέφτηκαν και ξανά σκέφτηκαν τα πράγματα, κατέληξαν στο τραγικό συμπέρασμα: «μίκρυνε το χέρι του Κυρίου, βάρυνε το αυτί Του». Ας είμαστε προσεκτικοί γιατί η απάντηση του λόγου του Θεού είναι καταπέλτης: «Ιδού, η χειρ του Κυρίου δεν εσμικρύνθη, ώστε να μη δύναται να σώση, ουδέ το ωτίον αυτού εβάρυνεν, ώστε να μη δύναται να ακούση, αλλ' αι ανομίαι σας έβαλον χωρίσματα μεταξύ υμών και του Θεού υμών, και αι αμαρτίαι σας έκρυψαν το πρόσωπον αυτού από σας, διά να μη ακούει» (Ησαΐας ΝΘ/59: 1,2). 

      Δεν υπάκουσαν, απέρριψαν τις υποσχέσεις του Θεού, δεν πίστεψαν ότι θα έμπαιναν στη Γη που ο Θεός είχε προορίσει γι’ αυτούς. Την πιο κρίσιμη ώρα, λίγο πριν από τη τέλος των δεινών τους απίστησαν, απελπίστηκαν, θυμήθηκαν τα πράσα και τα σκόρδα της Αιγύπτου (Αριθμοί ΙΑ/11: 5) και ζήτησαν να επιστρέψουν πίσω (Αριθμοί ΙΔ/14: 3). Αποτέλεσμα της απιστίας και των άστοχων επιλογών τους ήταν να γυρίζουν σαράντα χρόνια μέσα στην έρημο. Ο Θεός τους υπενθυμίζει: «Και θέλεις ενθυμείσθαι πάσαν την οδόν, εις την οποίαν σε ώδήγησε Κύριος ο Θεός σου τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη εν τη ερήμω, διά να σε ταπεινώση, να σε δοκιμάση, διά να γνωρίση τα εν τη καρδία σου, εάν θέλης φυλάξει τας εντολάς αυτού, ή ουχί» (Δευτερονόμιο Η/8: 2). Πόσο μεγάλο είναι το Έλεος και η Αγάπη του Θεού! Με παράπονο ο Κύριος καθώς παρατηρεί την απιστία τους αναφέρει: «Σαράντα χρόνια δυσαρεστήθηκα με εκείνη τη γενεά και είπα: Αυτός είναι λαός πλανεμένος στην καρδιά, κι αυτοί δεν γνώρισαν τους δρόμους μου» (Ψαλμός 95: 10). Ο λόγος του Θεού έρχεται να μας διαβεβαιώσει: «όλα αυτά έγιναν παραδείγματα σ' εκείνους, και γράφτηκαν για τη νουθεσία μας, στους οποίους έφτασαν τα τέλη των αιώνων» (Α’ Κορινθίους Ι/10: 11). 

      Φίλες & φίλοι, μέσα στο νέο χρόνο που έρχεται, όταν γνωρίσουμε δύσκολες καταστάσεις, που φαίνονται να είναι αντίθετες με τις υποσχέσεις που μας έχει δώσει ο Θεός μέσα από το λόγο Του, ας μην απελπιστούμε, ας μην απιστήσουμε, αλλά να πιστέψουμε ακόμα πιο πολύ στις υποσχέσεις Του, ενθυμούμενοι «ότι ο Θεός είναι αληθής» (Ιωάννης Γ/3: 33), ότι η υπόσχεσή Του είναι: «θα είναι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντέλειας του αιώνος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). Ας μην επιτρέψουμε στο φόβο, στην αμφιβολία, στην απιστία να καταβάλει τις καρδιές μας, διότι οι υποσχέσεις του Θεού θα εκπληρωθούν κατά γράμμα. Μέσα στο λόγο του μας διαβεβαιώνει: «μέχρις ότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, ένα γιώτα ή μία κεραία δεν θα παρέλθει από τον νόμο, έως ότου όλα εκπληρωθούν» (Ματθαίος Ε/5: 18).

       Αγαπητοί: «Ζει Κύριος». «Μείνατε εν Χριστώ και παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους» (Α’ Θεσ/νικείς Δ/4: 18). Καθώς θα φεύγει ο παλιός ο χρόνος μία φωνή ευχαριστίας και δοξολογίας ας διακατέχει τις καρδιές όλων μας, ενθυμούμενοι τα λόγια του ψαλμωδού: «Δεν έκαμεν εις ημάς κατά τας αμαρτίας ημών, ουδέ ανταπέδωκεν εις ημάς κατά τας ανομίας ημών» (Ψαλμός ΡΓ/103: 10). 

      Μ’ αυτές τις σκέψεις και με την καρδιά πλημμυρισμένη από αγάπη θα ήθελα να ευχηθώ σε όλες τις φίλες και τους φίλους του blog, σε όλους όσους πιστεύουν στη δύναμη και τις ζωντανές υποσχέσεις του Θεού, να έχουν μια: «ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΜΕ ΠΙΣΤΗ, ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ, ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΕΛΠΙΔΑ, ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΧΑΡΑ & ΕΥΤΥΧΙΑ». ---

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ

    ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ. 

    Επιστολή «Α’ Ιωάννου»,  κεφ. Δ/4,  εδ. 9 – 11. 

     «Εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού προς ημάς, ότι τον Υιόν αυτού τον μονογενή απέστειλεν ο Θεός εις τον κόσμον, διά να ζήσωμεν δι' αυτού. Εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ' ότι αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών».

      

    «Έτσι αποδείχτηκε η αγάπη του Θεού μας: Απέστειλε τον Υιό του το μονογενή στον κόσμο για να μας χαρίσει τη νέα ζωή, αν ενωθούμε μ’ αυτόν. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της αγάπης του Θεού: Όχι ότι εμείς αγαπήσαμε το Θεό, αλλά ότι αυτός μας αγάπησε και έστειλε τον Υιό του, που θυσιάστηκε για να μας ελευθερώσει από τις αμαρτίες μας» (Μετάφραση Βιβλικής Εταιρείας). 

     ΣΧΟΛΙΑ: 

    Ο αιώνιος λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει ότι η αιτία όλων των δεινών, όλων των δραμάτων που εξελίσσονται γύρω μας, των θλίψεων, των φόβων που μαστίζουν την ανθρωπότητα είναι η αμαρτία. Aμαρτία είναι η παράβαση του Νόμου του Θεού (Α΄ Ιωάννου Γ/3: 4). Η αμαρτία είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να απομακρύνει τον άνθρωπο από το Θεό και να τον νεκρώσει ψυχικά και σωματικά. Κάποτε ένας βασιλιάς που λεγόταν Βαλάκ ζήτησε από έναν άνθρωπο, που λεγόταν Βαλαάμ και ισχυριζόταν ότι ήταν προφήτης, να καταραστεί το λαό του Θεού, τον Ισραήλ, ώστε να μπορέσει να τον νικήσει. Η απάντηση του «προφήτη» ήταν ότι αυτό δε γίνεται, γιατί όσο και να καταριέσαι εκείνους τους οποίους ο Θεός ευλογεί, δε μπορεί να υπάρξει αρνητικό αποτέλεσμα. Ο βασιλιάς τον πίεσε και του έστειλε πολλά δώρα, για να βρει έναν τρόπο να καταραστεί το λαό. Μετά από πολύ κόπο ο «προφήτης» είπε στο βασιλιά: «Βασιλιά για να ηττηθεί ο λαός του Θεού θα πρέπει ανάμεσα σ’ αυτόν και το Θεό να μπει αμαρτία, άλλος τρόπος δεν υπάρχει» βιβλίο «Αριθμών» (κεφ. ΚΒ/22 & ΚΔ/24).

 ---Σχετική ανάλυση του γεγονότος έχει δημοσιευτεί στο blog: giorgoskomninos.blogspot.com στις 15-11-2018. 

    Ας εξετάσουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. O άνθρωπος μέσα στον κήπο της Εδέμ ήταν  σε συνεχή κοινωνία με το Θεό. Τα ωραία εκείνα δειλινά ο Θεός κατέβαινε περπατούσε και συνομιλούσε με τους ανθρώπους (Γένεση Γ/3: 8) και είχε επικοινωνία μαζί τους. Την ειδυλλιακή εκείνη σχέση ήρθε να ανακόψει η αμαρτία, η αποστασία, η ανταρσία του ανθρώπου από το θέλημα του Θεού. Ο Θεός είχε προειδοποιήσει τον άνθρωπο «καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» (Γένεση Β/2: 17). Ο άνθρωπος, μέσα στην ελευθερία που ο Θεός του έχει δώσει, αγνόησε την εντολή Του, παράκουσε το θέλημά Του, στηρίχτηκε στις δικές του δυνάμεις και εναντιώθηκε στον Πλάστη και Δημιουργό του. Με άλλα λόγια αποφάσισε να ζήσει μακριά και ανεξάρτητα από την πηγή της ζωής που είναι ο Θεός. 

   Σ’ αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος βάδιζε ολοταχώς προς τον αιώνιο θάνατο. Για να αποκατασταθούν οι σχέσεις του ανθρώπου με το Θεό, θα έπρεπε να καταργηθεί το εμπόδιο, δηλ. η αμαρτία. Ο Θεός δε μπορούσε να πει μέσα στην αγάπη Του: «αθώος ο άνθρωπος», γιατί μπορεί να είναι Θεός Αγάπης και Ελέους, αλλά είναι και Θεός Δικαιοσύνης και με μία τέτοια πράξη αθώωσης του αμαρτωλού θα κατέλυε τη δικαιοσύνη και θα γινόταν άδικος. Μέσα από την παρακοή του Αδάμ η αμαρτία μπήκε σε όλους τους ανθρώπους. Ο λόγος του Θεού αναφέρει: «Διά τούτο καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμαίους Ε/5: 12). 

    Καθώς ο άνθρωπος συντετριμμένος βγαίνει έξω από τον Παράδεισο, ο Θεός του δίνει τη μεγάλη υπόσχεση ότι μια μέρα θα ερχόταν ένας Λυτρωτής, ένας Ελευθερωτής, για να τον απελευθερώσει από τα δεσμά που του επέβαλε η αμαρτία του, από τις φυλακές του διαβόλου. «και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού» (Γένεση Γ/3: 15). Πρόκειται για τη μεγάλη υπόσχεση, για "το σπέρμα της γυναικός", για τον ερχομό του ελευθερωτή Ιησού Χριστού, που θα ερχόταν για να συντρίψει το κεφάλι του διαβόλου. 

     Για αιώνες ακολούθησε πνευματικό σκοτάδι. Οι άνθρωποι μέσα στην άγνοια και την πνευματική τους τύφλωση προσπαθούσαν να επανέλθουν στην Εδέμ, χωρίς να μπορούν να το καταφέρουν. Η παιδεία, απόλυτα αναγκαία για τον άνθρωπο, δεν μπόρεσε να τον επαναφέρει και να τον "εξυψώσει" στη σχέση του με το Θεό. Οι θρησκείες που έφτιαξε ο άνθρωπος τον οδήγησαν στην πλήρη σύγχυση και του έδωσαν ψεύτικες ελπίδες. 

     Η παρακοή έφερε στον άνθρωπο το θάνατο, πρώτα πνευματικά και στη συνέχεια σωματικά. Έτσι για το Θεό όλοι γίναμε νεκροί, ένοχοι, αμαρτωλοί, αποστάτες και είχαμε ανάγκη από συγχώρηση, γιατί η αμαρτία μας είχε κάνει «τέκνα οργής» του Θεού (Εφεσίους Β/2: 3). Είχαμε ανάγκη από λυτρωτή, από κάποιον που θα έμπαινε ανάμεσα και θα συγκρατούσε την οργή του Θεού, που θα μας εξιλέωνε, θα πλήρωνε για μας και θα συγχωρούσε την αμαρτία μας, ώστε να μπορούμε να κάνουμε μια καινούργια αρχή, ένα καινούργιο ξεκίνημα στη σχέση μας με το Θεό. 

    Πώς θα μπορούσε ο Θεός να παραμείνει δίκαιος, δηλ. πιστός απέναντι στη φύση Του και τη δικαιοσύνη Του και ταυτόχρονα να μπορεί να δικαιώνει και τον ασεβή άνθρωπο; Ο Νόμος όριζε ως μισθό της αμαρτίας το θάνατο (Ρωμαίους Σ/6: 23). Συνεπώς ο άνθρωπος έπρεπε να πεθάνει. Στο τίμημα αυτό δεν υπάρχει έκπτωση. Το μόνο που θα μπορούσε να γίνει έτσι, ώστε να μην πεθάνει ο αμαρτωλός άνθρωπος, ήταν στη θέση του ανθρώπου να πεθάνει κάποιος άλλος που δε θα είχε κάνει αμαρτία, ως αντικαταστάτης του. 

    Ο αθώος αυτός που θα έμπαινε ανάμεσα στο δίκαιο Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο, για να τους ενώσει, θα έπρεπε να υποστεί την τιμωρία εξαιτίας της αμαρτίας μας και να πεθάνει, διότι «άνευ χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις» (Εβραίους Θ/9: 22). Ένα τέτοιο άτομο δε θα μπορούσε να βρεθεί πάνω στη γη, γιατί ο λόγος του Θεού μας λέει: «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Μπροστά στο πλήρες αδιέξοδο ο Παντοδύναμος Θεός έθεσε σε εφαρμογή ένα σχέδιο, το οποίο μέσα στην πανσοφία Του είχε συλλάβει «προ καταβολής κόσμου» για το ενδεχόμενο της πτώσεως του ανθρώπου (Α΄ Πέτρου Α/1: 20). Έτσι λοιπόν ο Θεός από αγάπη έδωσε τον Άγιο, τον αναμάρτητο Υιόν Του το μονογενή και πέθανε Αυτός πάνω στο σταυρό παίρνοντας τη θέση τη δική μας. Έτσι δια Ιησού Χριστού η σχέση του ανθρώπου με το Θεό αποκαταστάθηκε, γιατί η αμαρτία πληρώθηκε από το Χριστό και έτσι ο άνθρωπος έπαψε να είναι ένοχος. Ο αναμάρτητος έγινε για μας αμαρτία - κατάρα - πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Έτσι λοιπόν «παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών» (Ρωμαίους Δ/4: 25). 

    Ο αιώνιος Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει σχετικά με το Πρόσωπο του Λυτρωτή μας, του αντικαταστάτη μας στο θάνατο: «όστις ήτο μεν προορισμένος προ καταβολής κόσμου, εφανερώθη δε εν τοις εσχάτοις καιροίς διά σας τους πιστεύοντας δι' αυτού εις τον Θεόν, τον αναστήσαντα αυτόν εκ νεκρών και δόντα εις αυτόν δόξαν, ώστε η πίστις σας και η ελπίς να ήναι εις τον Θεόν» (Α’ Πέτρου Α/1: 20,21). Δύο μόνο λέξεις έρχονται να δώσουν όλο το νόημα της ενανθρώπισης του Υιού του Θεού: «διά σας». Για μας γεννήθηκε, για μένα και για σένα ήρθε στο κόσμο μας ο Ιησούς Χριστός. Πόσο αλήθεια συγκλονιστικό είναι εκείνο που αναφέρεται στο σύμβολο της πίστεως: «Τὸν δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα». 

   Εγκλωβισμένος ο άνθρωπος μέσα στα σκοτάδια της αμαρτίας δεν είχε κανέναν τρόπο απεγκλωβισμού. Δεν υπήρχε τρόπος δικαίωσης και συμφιλίωσής του με το Θεού. Δεν μπορούσε αδελφός να σώσει αδελφό. Ο ψαλμωδός αναφέρει: "κανένας δεν μπορεί ποτέ να εξαγοράσει αδελφό ούτε να δώσει στον Θεό λύτρο γι' αυτόν" (Ψαλμός ΜΘ/49: 7). Επειδή το πρόσωπο αυτό δε μπορούσε να το δώσει η γη, άνοιξε ο ουρανός και το προσέφερε. Το μοναδικό πρόσωπο σε ολόκληρο το σύμπαν που είχε την ικανότητα να σηκώσει επάνω Του τις αμαρτίες μας ήταν ο αναμάρτητος, ο άπειρος, ο παντοδύναμος Υιός του Θεού. Μόνον Αυτός θα μπορούσε να γίνει «ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου» (Α’ Ιωάννου Β/2: 2). 

      Η Αγία Γραφή μας αποκαλύπτει το Πρόσωπο του Χριστού με τα λόγια: «όστις είναι εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως, επειδή δι' αυτού εκτίσθησαν τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι τα πάντα δι' αυτού και εις αυτόν εκτίσθησαν και αυτός είναι προ πάντων, και τα πάντα συντηρούνται δι' αυτού» (Κολοσσαείς Α/1: 15-17). Επίσης ο συγγραφέας της επιστολής «προς Ρωμαίους» (κεφ. Α/1, εδ. 10-12) αναφέρει: «Συ κατ' αρχάς, Κύριε, την γην εθεμελίωσας, και έργα των χειρών σου είναι οι ουρανοί αυτοί θέλουσιν απολεσθή, συ δε διαμένεις και πάντες ως ιμάτιον θέλουσι παλαιωθή και ως περιένδυμα θέλεις τυλίξει αυτούς και θέλουσιν αλλαχθή Συ όμως είσαι ο αυτός, και τα έτη σου δεν θέλουσιν εκλείψει». Ο ίδιος ο Κύριος λέει για τον Εαυτόν Του: «Εγώ είμαι το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος» (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 6). 

    Αυτός ήταν το μοναδικό Πρόσωπο που μπορούσε να πεθάνει πληρώνοντας τα λύτρα της αμαρτίας μας και να μας επαναφέρει κοντά στο Θεό, από τον οποίον είχαμε απομακρυνθεί. Για να γίνει αυτό, θα έπρεπε ο αντικαταστάτης μας να γίνει όμοιος με εμάς χωρίς να έχει κληρονομήσει την αμαρτία (Φιλιππησίους Β/2: 7). Θα έπρεπε να ταπεινώσει τον Εαυτόν Του με το να γίνει υπήκοος μέχρι σταυρικού θανάτου (Φιλιππησίους Β/2: 8). Θα έπρεπε να αναμετρηθεί με την αμαρτία, να αντιμετωπίσει και να νικήσει τον ανθρωποκτόνο σατανά (Ιωάννης Η/8: 44), τον εχθρό της ανθρώπινης ψυχής. Έπρεπε να εξαγοράσει τον αμαρτωλό άνθρωπο από τα δεσμά του, να απελευθερώσει τους αιχμαλώτους από τον εχθρό, καταβάλλοντας ως τίμημα, όχι αίμα τράγων και μόσχων, όπως γινόταν στην Παλαιά Διαθήκη «αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν» (Εβραίους Θ/9: 12). Ο Μέγας Αρχιερέας, ο Ιησούς Χριστός μπήκε στα «Άγια των Αγίων» και προσέφερε το αίμα Του για τη δική μας εξιλέωση από την αμαρτία, για τη δική μας σωτηρία. Στην επιστολή «Α’ Πέτρου» (κεφ. Α/1, εδ. 18,19) αναφέρεται: «εξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών διά φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά διά του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου». 

    Καθώς ήρθε ανάμεσά μας, καταφρονήθηκε και απορρίφθηκε από τους ανθρώπους και θεωρήθηκε ως μηδέν. Φάνηκε σαν «άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας». Πληγώθηκε και πάνω στο σταυρό χωρίστηκε από τον Πατέρα Θεό. Ο προφήτης Ησαΐας επτακόσια χρόνια προ Χριστού, διά Πνεύματος Αγίου, κάνει μια τραγική διαπίστωση: «Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον. Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών, η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν» (Ησαΐας ΝΓ/53). 

    Για να μας εκπροσωπήσει επάξια μπροστά στη Θεία Δικαιοσύνη, έπρεπε να τραυματιστεί για τις παραβάσεις μας και να ταλαιπωρηθεί για τις ανομίες μας. Έπρεπε με τη θυσία Του να γίνει ο μοναδικός μεσίτης (Α’ Τιμοθέου Β/2: 5) ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό. Έπρεπε να πάρει τη θέση του αντικαταστάτη και με τη θέλησή Του να πεθάνει Αυτός στη θέση τη δική μας. 

    Ποια ήταν η αντίδραση του Υιού του Θεού σ’ αυτήν τη μοναδική πρόκληση; «τότε είπεν Ιδού, έρχομαι διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου» (Εβραίους Ι/10: 9). Ο Κύριος των Κυρίων, ο Βασιλιάς των Βασιλιάδων, ένα σκοτεινό βράδυ σηκώθηκε από το θρόνο Του στον ουρανό, ξεντύθηκε τη δόξα που είχε κοντά στο Θεό και έγινε άνθρωπος. Ο Απ. Παύλος μας αναφέρει: «όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιππησίους Β/2: 6-8). 

        Η ενανθρώπιση του Υιού του Θεού έγινε, για να δώσει ο ουρανός ένα συγγενή στην ανθρωπότητα με σάρκα και αίμα. Αυτό ήταν αναγκαίο «για να λάβουμε την υιοθεσία» (Ρωμαίους Η/8: 15 & Γαλάτας Δ/4: 5). Έπρεπε να καταργηθεί η εχθρότητα που υπήρχε μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου εξαιτίας της αμαρτίας και να μας υιοθετήσει ο Θεός σε μια αιώνια σχέση ειρήνης και φιλίας μαζί Του. Έτσι λοιπόν «όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, διά να εξαγοράση τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν» (Γαλάτας Δ/4: 4). 

    Ο Χριστός έλαβε σάρκα και αίμα, έγινε όμοιος με μας, για να μπορέσει να πεθάνει και να μας αντικαταστήσει μπροστά στη Θεία Δικαιοσύνη. «Επειδή, λοιπόν, τα παιδιά έγιναν κοινωνοί σάρκας και αίματος, κι αυτός παρόμοια έγινε μέτοχος από τα ίδια, για να καταργήσει, διαμέσου τού θανάτου, αυτόν που έχει το κράτος τού θανάτου, δηλαδή, τον διάβολο» (Εβραίους Β/2: 14). Οι άγγελοι που Τον συνόδευαν Τον υμνούσαν και Τον δόξαζαν με τα λόγια: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκάς Β/2: 14). Ένας άλλος άγγελος εμφανίστηκε εκείνο το βράδυ στους ποιμένες και τους είπε τα χαρμόσυνα νέα: «Μη φοβείσθε διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν, διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος» (Λουκάς Β/2: 10). 

    Μη φοβάστε! Η αμαρτία δημιουργεί το φόβο και θα λέγαμε ότι στις ημέρες μας ζούμε στο «βασίλειο του φόβου και του τρόμου». Πρώτη φορά που φοβήθηκε ο άνθρωπος ήταν αμέσως μετά την αμαρτία του. Ας θυμηθούμε τη φωνή του Θεού: «Αδάμ που είσαι;» Είναι διαχρονική η πρόσκληση και σήμερα ο Θεός ρωτάει τον καθένα μας: … Γιώργη…, Μαρία… που είσαι; Η απάντηση του Αδάμ με τρεμάμενη φωνή: «Κύριε άκουσα τη φωνή σου και φοβήθηκα» (Γένεση Γ/3: 10). Μετά από πολλούς αιώνες σκότους, φόβου και τρόμου έρχεται ο άγγελος στη Βηθλεέμ να πει: «Μη φοβάσθε». Μη φοβάσαι ψυχή. Μέσα στον πανικό που γίνεται γύρω σου μην ξεχάσεις ποτέ τη φράση: «Ζει Κύριος». Αυτός είναι ο ρυθμιστής της ιστορίας. Αυτός είναι πάνω από τα γεγονότα και απ’ ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Σε κάθε δικό Του παιδί έχει δώσει μια υπόσχεση: «ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). 

      Στο πρόσωπο του Χριστού ενσαρκώθηκε ο ίδιος ο Θεός. 

     Ήρθε στη γη μας, για να πεθάνει στη θέση τη δική μου και τη δική σου, πληρώνοντας με το αίμα Του για τις αμαρτίες μας και έτσι να ελευθερώσει τον αμαρτωλό άνθρωπο από τη δύναμη της αμαρτίας που τον είχε καταστήσει δούλο. Στην επιστολή «Α’ Πέτρου» (κεφ. Β/2, εδ. 24) αναφέρεται: «όστις τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, διά να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη, αποθανόντες κατά τας αμαρτίας με του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε». 

      Ήρθε στον αφιλόξενο κόσμο μας, για να καταστρέψει τα έργα του διαβόλου (Α’ Ιωάννου Γ/3: 8), για να διαλύσει τα σκοτάδια που είχε επιβάλει η αμαρτία και να φέρει το φως πάνω στον κόσμο. Ο ίδιος ο Κύριος λέγει: «Εγώ ήλθον φως εις τον κόσμον, διά να μη μείνη εν τω σκότει πας ο πιστεύων εις εμέ» (Ιωάννης ΙΒ/12: 46). Ο Χριστός είναι το φως το πνευματικό που φωτίζει την ψυχή του ανθρώπου. Σ’ εκείνον που θα Τον δεχτεί Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο στη ζωή του, θα αποκαλύψει το μεγαλείο Του και θα τον φέρει «εις εαυτόν» (Λουκάς ΙΕ/15: 17), ώστε να αισθανθεί την αθλιότητά του, την αμαρτία του. 

    Ήρθε, για να φανερώσει στους ανθρώπους την αγάπη του Θεού, να μας αποκαλύψει το Έλεος, τη μακροθυμία, τη Χάρη του Θεού, τα θαυμαστά Του σχέδια για τον άνθρωπο. «Εκείνος εφανερώθη διά να σηκώσει τας αμαρτίας ημών και αμαρτία εν αυτώ δεν υπάρχει» (Α’ Ιωάννου Γ/3: 5). «ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήσει και να δώσει την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Ματθαίος Κ/20: 28). Ο Χριστός που ήρθε ανάμεσά μας προσέφερε τη ζωή του θυσία πάνω στο σταυρό για τη δική μας σωτηρία. 

    Ήρθε, για να ψάξει και βρει το «απολωλός», τον χαμένο μέσα στα πάθη και τις αδυναμίες του άνθρωπο και να τον σώσει από τον αιώνιο θάνατο. Για να ανορθώσει τη χαμένη αξία, τον άνθρωπο, που αποτελεί την κορωνίδα της κτίσεως του Θεού. Ο ίδιος ο Κύριος μιλώντας στη συναγωγή της Ναζαρέτ μας εξηγεί τους λόγους για τους οποίους ήρθε στην αφιλόξενη γη μας. Διαβάζουμε μέσα από το βιβλίο του προφήτη «Ησαΐα»: «Και ήλθεν εις την Ναζαρέτ, όπου ήτο ανατεθραμμένος, και εισήλθε κατά την συνήθειαν αυτού εις την συναγωγήν εν τη ημέρα του σαββάτου και εσηκώθη να αναγνώση. Και εδόθη εις αυτόν το βιβλίον "Ησαΐου" του προφήτου, και ανοίξας το βιβλίον εύρε τον τόπον, όπου ήτο γεγραμμένον. Πνεύμα Κυρίου είναι επ' εμέ, διά τούτο με έχρισε με απέστειλε διά να ευαγγελίζομαι προς τους πτωχούς, διά να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, διά να κηρύξω ευπρόσδεκτον Κυρίου ενιαυτόν» (Λουκάς Δ/4: 18,19). 

    Δεν ήρθε, για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει και να δώσει τη ζωή Του "λύτρον αντί πολλών" (Μάρκος Ι/10: 45). Η ζωή Του ήταν μια ζωή υπηρεσίας με αγάπη στον άνθρωπο. Ο ίδιος διακήρυξε: «εγώ είμαι εν μέσω υμών ως ο υπηρετών» (Λουκάς ΚΒ/22: 27). 

    Η γέννηση του Χριστού αποτελεί το μεγαλύτερο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία και το πιο σπουδαίο σταθμό στη σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Τούτο το γεγονός ο Απ. Παύλος στην επιστολή «Α΄ Τιμοθέου» (κεφ. Γ/3, εδ. 16) το χαρακτηρίζει μυστήριο. «Και αναντίρρητα, το μυστήριο της ευσέβειας είναι μεγάλο ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα, δικαιώθηκε με Πνεύμα, φάνηκε σε αγγέλους, κηρύχθηκε στα έθνη, έγινε αποδεκτός με πίστη στον κόσμο, αναλήφθηκε με δόξα». Η ενσάρκωση του Υιού του Θεού αποτελεί ένα μεγάλο και ανεξιχνίαστο μυστήριο για το ανθρώπινο πεπερασμένο μυαλό.

    Όλα έγιναν στον κατάλληλο χρόνο χάρις στην αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Ο Θεός μισεί την αμαρτία, όμως αγαπάει τον αμαρτωλό και τον περιμένει να γυρίσει κοντά Του, για να τον σώσει αιωνίως (Α’ Ιωάννου Β/2: 25). Αλήθεια πόσο μεγάλη είναι η αγάπη του Θεού! Το ασύλληπτο μέτρο της αγάπης Του μας το δίνει ο ευαγγελιστής "Ιωάννης": «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Επίσης «ο Λόγος έγεινε σαρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας» (Ιωάννης Α/1: 14).

    Κλείνοντας τούτη τη μελέτη ας θυμηθούμε τα λόγια του Απ. Πέτρου την ημέρα της Πεντηκοστής: «Και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12). 

            Ένα Όνομα, ένα Πρόσωπο έδωσε ο ουρανός για τη σωτηρία μας, τον Ιησού Χριστό. 

    Μέσα απ’ όλους αυτούς τους περιορισμούς που μας έχουν επιβληθεί μας δίνεται και φέτος μια ξεχωριστή ευκαιρία, πνευματικά «να υπάγωμεν έως Βηθλεέμ» (Λουκάς Β/2: 15). Να επισκεφθούμε με το νου, την πίστη και τη φαντασία μας τη Βηθλεέμ και να γονατίσουμε μπροστά στη φάτνη του νεογέννητου Χριστού, καταθέτοντας για δώρα το ευχαριστώ της καρδιάς μας, την ευγνωμοσύνη μας «για μια τόσο μεγάλη σωτηρία» (Εβραίους Β/2: 3). 

     Αγαπητέ φίλε, φίλη, σε καλώ να «υπάγωμεν έως Βηθλεέμ» για να προσκυνήσουμε «το παιδίον», αντλώντας δύναμη και αισιοδοξία, που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη, κρατώντας βαθιά μέσα μας την υπόσχεση Του ότι θα ξανάρθει, για να μας πάρει και να μας οδηγήσει στη δόξα, εκεί που είναι Αυτός. «υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ» (Ιωάννης ΙΔ/14: 2,3). 

    Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι το «παιδίον της Βηθλεέμ» είναι «ο λέων εκ της φυλής Ιούδα» (Αποκάλυψη Ε/5: 5), είναι «ο ων και ο ην και ο ερχόμενος» (Αποκάλυψη ΙΑ/11: 17), είναι «ο κεχρισμένος Σωτήρας του ουρανού» (Πράξεις Δ/4: 12), είναι «ο νικητής του Άδη και του θανάτου» (Αποκάλυψη Α/1: 18). 

    Με τις σκέψεις αυτές θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους τους αναγνώστες του blog: «ΚΑΛΑ, ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ, ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ». ---

ΘΥΣΙΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ.

        "ΘΥΣΙΑ   ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ". 

         Βιβλίο «ΛΕΥΙΤΙΚΟΎ» , κεφ. Α’. 

       Ο Θεός μέσα στην Πανσοφία Του έπλασε τον άνθρωπο και τον εγκατέστησε στον Παράδεισο, που ήταν ένας χώρος απόλυτης ευδαιμονίας, χαράς και ευτυχίας γι’ αυτόν. Στον ονειρεμένο αυτό κήπο του Παραδείσου ο Θεός κατέβαινε τα ωραία εκείνα δειλινά και συνομιλούσε με τον άνθρωπο έχοντας κοινωνία μαζί του (Γένεση Γ/3: 8). Μέσα σ’ αυτό το ειδυλλιακό περιβάλλον δεν άργησε να μπει η αμαρτία. Ο άνθρωπος παρασυρμένος από τον αιώνιο εχθρό της ψυχής, τον "ανθρωποκτόνο" διάβολο, που είναι «ο πατέρας του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44) παράκουσε το Θεό με αποτέλεσμα να αμαρτήσει, να αποστατήσει και στη συνέχεια να εδιωχθεί από τον Παράδεισο (Γένεση Γ/3: 24). 

     Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε ο άνθρωπος έξω από το χώρο της Εδέμ, μακριά από την παρουσία του Θεού, αισθάνθηκε την ανάγκη να επικοινωνήσει με τον πλάστη και δημιουργό του. Πώς όμως να επικοινωνήσει; Η αμαρτία είχε μπει στη ζωή του και είχε δημιουργήσει μεγάλο και αξεπέραστο χάσμα. Είχε ορθώσει ανυπέρβλητα εμπόδια και πλέον κάθε επικοινωνία με το Θεό ήταν αδύνατη. Για να υπάρξει επικοινωνία, έπρεπε να τακτοποιηθεί το μεγάλο και απροσπέλαστο εμπόδιο της αμαρτίας. Για να φύγει από το μέση αυτό το εμπόδιο ή θα έπρεπε ή ο άνθρωπος να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις για να το πετύχει, πράγμα αδύνατον, ή θα έπρεπε να ακολουθήσει τον τρόπο τον οποίον υποδείκνυε ο Θεός. 

       Ο Θεός παρά την αμαρτία του ανθρώπου δεν τον εγκατέλειψε, δεν απομακρύνθηκε από κοντά του, αλλά συνέχισε να ενεργεί με αγάπη, για να τον προσεγγίσει και να τον φέρει κοντά Του, για να συνάψει μία στενή αιώνια πνευματική σχέση μαζί του. Δια του προφήτου «Ιεζεκιήλ» (ΛΓ/33: 11) παραγγέλνει προς το λαό Του: «Πες τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;» 

     Η αμαρτία στέκεται ένα αξεπέραστο εμπόδιο στη σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Χωρίζει τον αμαρτωλό άνθρωπο από τον δίκαιο Θεό, έτσι ώστε να μη μπορεί να υπάρξει καμία επαφή ή επικοινωνία μαζί Του. Σύμφωνα με τον αιώνιο λόγο του Θεού «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Συνεπώς ο άνθρωπος θα έπρεπε να πεθάνει εξαιτίας της αμαρτίας του. Μέσα στην Πανσοφία Του ο Θεός από αγάπη για τον άνθρωπο είχε συλλάβει ένα σχέδιο σωτηρίας του ανθρώπου πάνω στη βάση της "εξιλέωσης" του αμαρτωλού. 

     Η λέξη «εξιλέωση» σημαίνει «εξευμένιση, κατευνασμός, κάλυψη αμαρτιών». Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να εξιλεωθεί από την αμαρτία με την οποίαν έχει γεννηθεί και ζει καθημερινά (Ψαλμός ΝΑ/51: 5, Ρωμαίους Γ/3: 23, 24). Ο Αδάμ με την παρακοή του στο Θεό έχασε την κοινωνία μαζί Του και κληροδότησε στους απογόνους του την αμαρτία και το θάνατο. Ο Απ. Παύλος εξηγεί στους Χριστιανούς της Ρώμης: «καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμαίους Ε/5: 12). 

     Στην κατάσταση της αμαρτίας και της απομάκρυνσης από το Θεό που βρέθηκε ο άνθρωπος, κανένας δε μπορούσε να του προσφέρει σωτηρία. Δε μπορούσε αδελφός να σώσει αδελφό. "ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν, μηδέ να δώση εις τον Θεόν λύτρον δι' αυτόν" (Ψαλμός ΜΘ/49: 7). Προκειμένου να επιτευχθεί η εξιλέωση, δηλαδή η κάλυψη της αμαρτίας και η απαλλαγή του ανθρώπου απ’ αυτήν, θα έπρεπε, χάριν της Θείας Δικαιοσύνης, να γίνει μία προσφορά από μια τέλεια και αναμάρτητη ζωή. Στην "Παλαιά Οικονομία" σύμφωνα με τις οδηγίες του Θεού οι Ισραηλίτες έπρεπε να προσφέρουν θυσίες αθώων ζώων ή πτηνών (νεοσσούς περιστεριών ή τρυγόνια) προκειμένου να κάνουν εξιλέωση (Έξοδος ΚΘ/29: 36 & Λευιτικό Δ/4: 20). 

     Έτσι λοιπόν, για να γίνει εξιλέωση της αμαρτίας, έμπαινε ανάμεσα στο δίκαιο Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο ένα «αθώο ζώο» και πέθαινε αυτό στη θέση του αμαρτωλού ανθρώπου. Με τον  τρόπο αυτό "σκεπαζόταν" η αμαρτία, ώστε να μην τη βλέπει ο δίκαιος Θεός και ταυτόχρονα προστατευόταν ο αμαρτωλός άνθρωπος από τη δίκαιη οργή του Θεού. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος επικοινωνίας του ανθρώπου με το Θεό. Σε ολόκληρη της Παλαιά Διαθήκη γίνεται ιδιαίτερος λόγος για την «εξιλαστήρια θυσία». 

      ΕΞΙΛΕΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ. 

      Η λέξη "εξιλεώνω" σημαίνει στο αρχικό κείμενο "σκεπάζω". Ο Νόμος δήλωνε ότι όποιος ερχόταν ενώπιον του Θεού έπρεπε να είναι καθαρός και αμόλυντος. Ο Θεός δεν παραβλέπει ούτε επιδοκιμάζει την αμαρτία, όποια μορφή και αν έχει αυτή (Αβακούμ Α/1: 13). Έτσι λοιπόν το άτομο που είχε  αμαρτήσει για οποιονδήποτε λόγο, έπρεπε πρώτα να προσφέρει μία προσφορά για αμαρτία ή ενοχή προκειμένου να γίνει αποκατάσταση, να "σκεπαστεί" η αμαρτία του και να είναι ευπρόσδεκτο μπροστά στο Θεό. Με την προσφερόμενη θυσία, που γινόταν με τη θέλησή του, αναγνώριζε και διακήρυττε δημόσια την αμαρτία του και επικαλείτο το Έλεος του Θεού, τη στοργική Του καλοσύνη, την μακροθυμία και τους οικτιρμούς Του προς το λαό Του. 

     Το βιβλίο του «ΛΕΥΙΤΙΚΟΥ» κυρίως θέλει να μας διδάξει δύο σπουδαίες αλήθειες: 

     1/ Άγιοι θέλετε είσθαι, διότι Εγώ Κύριος ο Θεός σας είμαι Άγιος.

     2/ Η αμαρτία χωρίζει τον άνθρωπο από τον Άγιο Θεό. 

  Γι’ αυτό το λόγο στο πρώτο κεφάλαιό του γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στη «θυσία του Ολοκαυτώματος». Στη θυσία αυτή υπήρχαν τρεις βαθμίδες ανάλογα με την οικονομική κατάσταση και το σκοπό του προσφέροντος: Ένα βόδι από το κοπάδι (εδ. 3), ή ένα πρόβατο ή κατσίκι από κοπάδι (εδ. 10), ή ένα τρυγόνι ή ένα μικρό περιστέρι. Όλα τα προσφερόμενα ζώα θα έπρεπε να είναι αρσενικά, ήμερα και χωρίς κανένα απολύτως ελάττωμα. 

      Αυτός που προσέφερε το ζώο το έφερνε στην είσοδο της σκηνής του Μαρτυρίου κοντά στο χάλκινο θυσιαστήριο (εδ. 3) και ακουμπούσε το χέρι του στο κεφάλι του θύματος (εδ. 4). Στη συνέχεια έσφαζε το βόδι (εδ. 5) ή το αρνί, ή το κατσίκι (εδ. 11) και αφού το έγδερνε, το τεμάχιζε σε κομμάτια (εδ. 6, 12) και αμέσως μετά έπλενε τα εντόσθια και τα πόδια με νερό (εδ. 9, 13). 

     Η συνέχεια ανήκε στους ιερείς, οι οποίοι ράντιζαν με το αίμα του ζώου γύρωθεν το θυσιαστήριο (εδ. 5, 11). Μετά απ’ αυτά πάνω στη φωτιά του θυσιαστηρίου, η οποία δεν έσβηνε ποτέ, τοποθετούσαν τα κομμάτια του ζώου (εδ. 8, 12). Το προσφερόμενο ζώο καιγόταν ολοκληρωτικά και δεν έμενε απ’ αυτό τίποτα απολύτως παρά μόνον στάχτη. Με τη στάχτη αυτή ράντιζαν τον κόσμο που συμβολικά καθαριζόταν. 

   Ιδιαίτερη σημασία είχε η ετήσια "Ημέρα του Εξιλασμού" ή "Ημέρα των Καλύψεων" του λαού Ισραήλ όταν ο αρχιερέας, μία φορά το χρόνο, έμπαινε στα "Άγια των Αγίων" και ράντιζε με αίμα το σκέπαστρο (το ιλαστήριον) της Κιβωτού της Διαθήκης. Πριν την είσοδό του στα "Άγια των Αγίων" προσέφερε θυσίες ζώων και έκανε εξιλέωση για τον εαυτόν του, για το ιερατείο και για το λαό (Λευιτικό ΙΣ/16). Τα ζώα που θυσιάζονταν θα έπρεπε να είναι τέλεια και με τον τρόπο αυτό της θυσίας δινόταν «ζωή αντί ζωής». Καθώς λοιπόν χυνόταν το αίμα και ραντιζόταν μ’ αυτό το θυσιαστήριο, γινόταν "εξιλέωση της αμαρτίας" (Λευιτικό ΙΖ/17: 11). 

     Πολλές φορές η μεγαλύτερη μερίδα του λαού, ζώντας μακριά από το Θεό, συμμετείχε τυπικά στις θυσίες, χωρίς  ουσιαστική  πίστη. Ο Θεός διά του Προφήτη "Ωσηέ" (κεφ. Σ/6, εδ. 6) τους προειδοποιεί: "έλεος θέλω, και όχι θυσία και επίγνωση Θεού περισσότερο, παρά ολοκαυτώματα". Ο Θεός ήθελε να έχουν αγάπη μέσα τους γι' Αυτόν και για τους ανθρώπους γύρω τους και όχι να κάνουν τυπικές θυσίες. Ήθελε να Τον αναγνωρίσουν ως Θεό τους, παρά να του προσφέρουν ολοκαυτώματα, χωρίς η καρδιά του να έχει επίγνωση Θεού. 

 

      ΕΞΙΛΕΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ. 

   Οι Χριστιανοί δεν προσφέρουν ολοκαυτώματα, αλλά προσφέρουν μια συνεχή πνευματική θυσία.

     Η εξιλέωση που γινόταν με τον παραπάνω τρόπο είναι γεγονός ότι δεν ήταν πλήρης "επειδή, ο νόμος, ο οποίος αποτελεί σκιά των μελλοντικών αγαθών, όχι την ίδια την εικόνα των πραγμάτων, δεν μπορεί ποτέ με τις ίδιες θυσίες που προσφέρονται, πάντοτε, κάθε χρόνο, να τελειοποιήσει αυτούς που προσέρχονται" (Εβραίους Ι/10: 1). Όλα αυτά που γίνονταν στην «Παλαιά Οικονομία» δεν ήταν παρά τύποι, σκιές και προεικόνιση μιας άλλης τέλειας και μοναδικής θυσίας εξιλέωσης που θα γινόταν από τον Άγιο και Αναμάρτητο Υιό του Θεού του ζώντος, ο οποίος για το σκοπό αυτό προσφέρθηκε με τη θέλησή Του ως "αμνός του Θεού" χωρίς ψεγάδι και χωρίς καμία κηλίδα. Ο Ιησούς ερχόμενος στον κόσμο μας λέει: "«Θυσία και προσφορά δεν θέλησες, αλλά μου ετοίμασες ένα σώμα. Σε ολοκαυτώματα και προσφορές περί αμαρτίας δεν ευαρεστήθηκες. Τότε, είπα: Δες, έρχομαι, (στον τόμο τού βιβλίου είναι γραμμένο για μένα), για να κάνω, ω Θεέ, το θέλημά σου» (Εβραίους Ι/10: 5-7).

       Ο Κύριος Ιησούς δεν ήρθε για να διαιωνίσει τις θυσίες, τα ολοκαυτώματα και τις προσφορές, οι οποίες ήταν "τύποι" και σκιές των "μελλόντων αγαθών" και πλέον δεν είχαν την επιδοκιμασία του Θεού από τη στιγμή που είχε έρθει ο Υιούς Του, "ο αμνός του Θεού", που θα σήκωνε την αμαρτία του κόσμου. Ήρθε ως "ο Μονογενής Υιός του Θεού". Ήταν το "σπέρμα της γυναικός" (Γένεση Γ/3: 15) και σκοπός Του ήταν να καταστρέψει τα έργα του διαβόλου, να συντρίψει το σατανά στο κεφάλι, ενώ Αυτός επρόκειτο να πληγεί στη φτέρνα. Με τον τρόπο αυτό και σύμφωνα με τα προαιώνια και θαυμαστά σχέδια του Θεού ο Θεός θα πρόσφερε έναν Σωτήρα για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Έτσι λοιπόν ο Θεός "Αυτόν που δεν γνώρισε αμαρτία τον έκανε αμαρτία για μας, ώστε να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη του Θεού δι' Αυτού" (Β' Κορινθίους Ε/5: 21).

        Ο Ιησούς έρχεται στο κόσμο και θυσιάζεται και "καίγεται ολοκληρωτικά" πάνω στο σταυρό από τη φωτιά της "Θείας Κρίσης" και με τον τρόπο αυτό Αυτός γίνεται η "εξιλαστήρια θυσία" για τις αμαρτίες μας.  Στην επιστολή "Α' Ιωάννου" (κεφ. Β/2, εδ. 2) αναφέρεται: "Αυτός είναι μέσον εξιλασμού για τις αμαρτίες μας και όχι μονάχα για τις δικές μας, αλλά και για τις αμαρτίες όλου τού κόσμου". Αντί η φωτιά να πέσει πάνω μου και πάνω σου, έπεσε πάνω στον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος για χάρη ημών των αμαρτωλών φορτώθηκε τις αμαρτίες μας και με τη θυσία Του εξόφλησε το χρέος των αμαρτιών μας. Η μοναδική και ανεπανάληπτη αυτή θυσία έφερε την πλήρη εξιλέωση της ανθρώπινης αμαρτίας. Ο μόνος τρόπος για να σκεπαστεί η αμαρτία μας από τα μάτια του Άγιου Θεού, είναι η θυσία του Ιησού Χριστού. 

     Ο Ιησούς Χριστός απόλυτα προσηλωμένος στη διάπραξη του θελήματος του Πατέρα Θεού, λέγει διά του Δαβίδ: «χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου» (Ψαλμός Μ/40: 8). Έτσι λοιπόν «όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία» (Γαλάτας Δ/4: 4,5). Ο Ιησούς Χριστός άφησε τη δόξα που είχε στον ουρανό και ήρθε ανάμεσά μας. «αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους Β/2: 7). Στην επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. Β/2, εδ. 17) αναφέρεται: «Όθεν έπρεπε να ομοιωθεί κατά πάντα με τους αδελφούς, διά να γίνει ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, διά να κάμνει εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού». 

    Όλες οι θυσίες της Π.Δ. προεικόνιζαν και υποδείκνυαν τον ερχομό του Μεσσία καθώς και την μοναδική "θυσία ολοκαυτώματος", που θα γινόταν από Εκείνον, προκειμένου οριστικά και αμετάκλητα να απαλλαγεί ο άνθρωπος από την αμαρτία του. Ως τέλειος και αναμάρτητος ο Ιησούς Χριστός με τη θυσία ολοκαυτώματος πάνω στο σταυρό του Γολγοθά αποτέλεσε τη μεγάλη προσφορά του ουρανού για την εξιλέωση της ανθρώπινης αμαρτίας και κατά συνέπεια την απαλλαγή του ανθρώπου από τον "αιώνιο θάνατο" (Β’ Κορινθίους Ε/5: 21). Έτσι λοιπόν κατά τον ορισμένον καιρόν «ο Χριστός απέθανε διά τας αμαρτίας ημών κατά τας γραφάς» (Α’ Κορινθίους ΙΕ/15: 3). Ο Απ. Πέτρος αναφέρει: «όστις τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, διά να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη, αποθανόντες κατά τας αμαρτίας με του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε» (Α’ Πέτρου Β/2: 24). Και στην ίδια επιστολή συμπληρώνει: «ο Χριστός άπαξ έπαθε διά τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, διά να φέρει ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε διά του πνεύματος» (Α’ Πέτρου Γ/3: 18). Ο Προφήτης "Ησαΐας" επτακόσια χρόνια προ Χριστού προβλέποντας διά Πνεύματος Αγίου την εξιλαστήρια θυσία του Ιησού Χριστού αναφέρει: «Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν» (Ησαΐας ΝΓ/53: 5). 

     Σύμφωνα με την επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 12) «αυτός αφού προσέφερε μίαν θυσίαν υπέρ αμαρτιών, κάθισε διαπαντός εν δεξιά του Θεού». Ο Ιησούς Χριστός με την απόλυτη υπακοή Του στον Πατέρα Θεό έγινε «ο άμωμος Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννης Α/1: 29, 36 – Α’ Κορινθίους Ε/5: 7 – Αποκάλυψη Ε/5: 12 & ΙΓ/13: 8). Η συγχώρηση των αμαρτιών μας γίνεται μέσω του «αθώου αίματος» του Ιησού Χριστού που χύθηκε πάνω στο σταυρό. Σύμφωνα με τον συγγραφέα της επιστολής «προς Εβραίους» (Θ/9: 22) «με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις». Ο λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει: «το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α’ Ιωάννου Α/1: 7 – Εβραίους Θ/9: 13,14 – Αποκάλυψη Α/1: 5). 

      Η τέλεια και αναμάρτητη ζωή του Χριστού δόθηκε ως «θυσία ολοκαυτώματος» και ο Κύριος κάηκε ολοκληρωτικά πάνω στο θυσιαστήριο του σταυρού για την εξιλέωση της αμαρτίας μας και τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Πρόκειται για μία θυσία «εις οσμήν ευωδίας» στο Θεό, σαν ένα ευωδιαστό άρωμα στην παρουσία Του. Ο Ίδιος ο Κύριος διακήρυξε: «ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθεί, αλλά διά να υπηρετήσει και να δώσει την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Μάρκος Ι/10: 45). 

      Ο Θεός έκανε δυνατή τη συμφιλίωση μεταξύ του Ίδιου και του αμαρτωλού ανθρώπου, μέσω της εξιλαστήριας θυσίας του Χριστού, μέσω του τέλειου και ολοκληρωμένου Έργου του σταυρού. 

      Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: «Διότι εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν διά του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ, μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή διά της ζωής αυτού και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμενοι εις τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ελάβομεν τώρα την φιλίωσιν» (Ρωμαίους Ε/5: 11). Δεν υπάρχει άλλος τρόπος προσέγγισης - συμφιλίωσης του ανθρώπου με το Θεό παρά μόνον διά Ιησού Χριστού. Ο Θεός δεν προσεγγίζεται με κανέναν απολύτως άλλο τρόπο. Δε μπορεί ο άνθρωπος να πλησιάσει το Θεό με την καλοσύνη του, με τα καλά του έργα, με τη φαινομενική του ευσέβεια και βεβαίως σε καμία περίπτωση με το όνομα του δόγματός του. Ο Θεός προσεγγίζεται μόνον μέσω του Ιησού Χριστού. Στην επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10: 19) αναφέρεται: «Έχοντες λοιπόν, αδελφοί, παρρησίαν να εισέλθωμεν εις τα άγια διά του αίματος του Ιησού, διά νέας και ζώσης οδού, την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς διά του καταπετάσματος, τουτέστι της σαρκός αυτού». 

     Στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» (Δ/4: 12) ο Απ. Πέτρος διακηρύσσει την ημέρα της Πεντηκοστής προς όλο το λαό: «και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν». 

       Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Ε/5, εδ. 6-10) ο Απ. Παύλος αναφέρει: 

6 Επειδή ο Χριστός, ότε ήμεθα έτι ασθενείς, απέθανε κατά τον ωρισμένον καιρόν υπέρ των ασεβών. 

7 Διότι μόλις υπέρ δικαίου θέλει αποθάνει τις επειδή υπέρ του αγαθού ίσως και τολμά τις να αποθάνει  

8 αλλ' ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών 

9 Πολλώ μάλλον λοιπόν αφού εδικαιώθημεν τώρα διά του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής δι' αυτού. 

10 Διότι εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν διά του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ, μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή διά της ζωής αυτού. 

      Ο άνθρωπος σύμφωνα με το Νόμο του Θεού και σύμφωνα με τους κανόνες της Θείας δικαιοσύνης έπρεπε να πεθάνει εξαιτίας της αμαρτίας του. Όμως ο Θεός από αγάπη και μόνον δεν άφησε τον άνθρωπο να πεθάνει, αλλά έστειλε τον Υιόν του το Μονογενή, το «εσφαγμένον αρνίον προ καταβολής κόσμου» (Α’ Πέτρου Α/1: 20) και πέθανε Αυτός στη θέση μας, ικανοποιώντας έτσι τη Θεία Δικαιοσύνη και ταυτόχρονα προσφέροντας συγχώρηση στον μετανοημένο αμαρτωλό άνθρωπο. Έτσι διά Ιησού Χριστού επιτεύχθηκε «ειρήνη με το Θεό» (Ρωμαίους Ε/5: 1). Πόσο αποκαλυπτικός είναι ο Απ. Παύλος γράφοντας προς τους Χριστιανούς της πόλεως των Κολοσσών: 

19 διότι εν αυτώ ηυδόκησεν ο Πατήρ να κατοικήση παν το πλήρωμα 

20 και δι' αυτού να συνδιαλλάξη τα πάντα προς εαυτόν, ειρηνοποιήσας διά του αίματος του σταυρού αυτού, δι' αυτού, είτε τα επί της γης είτε τα εν τοις ουρανοίς. 

21 Και σας, οίτινες ήσθε ποτέ απηλλοτριωμένοι και εχθροί κατά την διάνοιαν με τα έργα τα πονηρά, 

22 τώρα όμως διήλλαξε προς εαυτόν διά του σώματος της σαρκός αυτού διά του θανάτου, διά να σας παραστήση ενώπιον αυτού αγίους και αμώμους και ανεγκλήτους, 

23 εάν επιμένητε εις την πίστιν, τεθεμελιωμένοι και στερεοί και μη μετακινούμενοι από της ελπίδος του ευαγγελίου, το οποίον ηκούσατε, του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν, του οποίου εγώ ο Παύλος έγεινα υπηρέτης (Κολοσσαείς Α/1: 19-23). 

      Αυτός ήταν ο λόγος που ο Ιησούς Χριστός ήρθε ανάμεσά μας, «έγινε όμοιος με ημάς παρ’ εκτός αμαρτίας» (Φιλιππησίους Β/2: 7). Ο μαθητής της αγάπης, ο "Ιωάννης", στην πρώτη επιστολή του (κεφ. Δ/4, εδ. 10) αναφέρει: «Εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ' ότι αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών». Και ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Β/2, εδ. 17) μας διευκρινίζει: «Όθεν έπρεπε να ομοιωθή κατά πάντα με τους αδελφούς, διά να γίνει ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, διά να κάμνει εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού». 

      Με την εξιλαστήρια θυσία του Ιησού Χριστού εξαλείφθηκε ο λόγος της καταδίκης του ανθρώπου και πλέον το Έλεος και η Αγάπη του Θεού έρχονται να σκεπάσουν τον αμαρτωλό άνθρωπο, να τον συμφιλιώσουν με τον Άγιο Θεό και να του χαρίσουν αιώνια ζωή. «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Για ό,τι πλέον συμβεί ακούσια στη ζωή μας που είναι αντίθετο με το θέλημα του Θεού και πάλι ο «Ιωάννης» έρχεται να μας διαβεβαιώσει: «Τεκνία μου, ταύτα σας γράφω διά να μη αμαρτήσητε. Και εάν τις αμαρτήση, έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν τον δίκαιον και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου» (Α’ Ιωάννου Β/2: 1,2). 

      Η εξιλέωση έγινε, το τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο του Σταυρού του Χριστού έχει ολοκληρωθεί. Αυτό σημαίνει το «τετέλεσται» του Κυρίου πάνω στο σταυρό, η ζωή νίκησε το θάνατο, η αγκαλιά του Πατέρα Θεού άνοιξε. Ο Θεός δε ζητάει τίποτα άλλο από τον αμαρτωλό άνθρωπο, αρκεί σ’ Αυτόν η ολοκληρωμένη, αιώνια εξιλαστήρια προσφορά του Ιησού Χριστού. Ο Θεός ευαρεστήθηκε σ’ αυτήν και «ανέστησεν Αυτόν από τους νεκρούς λύσας τας ωδίνας του θανάτου, διότι δεν ήτο δυνατόν να κρατήται υπ' αυτό» (Πράξεις ΙΓ/13: 30). Πλέον όποιος έχει το Χριστό έχει τη ζωή (Α’ Ιωάννου Ε/5: 12), ο δε Θεός μαζί με το Χριστό μας χαρίζει τα πάντα. 

       Ωστόσο, για να απολαύσει ο αμαρτωλός άνθρωπος τη μοναδική σωτηρία που προσφέρει ο Θεός διά Ιησού Χριστού, θα πρέπει να μετανοήσει ειλικρινά για τον «παρελθόντα καιρόν», για τον «καιρόν της αγνοίας» (Πράξεις ΙΖ/17: 30) και να πιστέψει ολοκληρωτικά στη μεγάλη προσφορά του Ουρανού, στο Έργο της λύτρωσης, της Εξιλέωσης δια του Αίματος Αυτού (Ρωμαίους Γ/3: 21-26), της αντικατάστασης στο θάνατο του αμαρτωλού ανθρώπου, που έκανε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό του Γολγοθά και πλέον να πορευθεί σε μία «κατά Χριστόν» ζωή. 

    Το παντοδύναμο αίμα του Ιησού Χριστού έχει δύναμη συγχώρησης και πρέπει να εμπιστευόμαστε τη συγχώρεση του Θεού και να μην αφήνουμε το διάβολο να μας βάζει αυτοκατάκριση και να μας υπενθυμίζει αμαρτίες του παρελθόντος που έχουν συγχωρεθεί και τις οποίες «ο Θεός δεν ενθυμείται πλέον» (Εβραίους Ι/10: 17). Ο Θεός θέλει να καθαρίσει τη συνείδηση μας από «νεκρά έργα», για να λατρεύουμε το ζωντανό και αληθινό Θεό. Επειδή ο Χριστός προσέφερε οικειοθελώς τον εαυτό Του, ο Θεός του έδωσε το δικαίωμα να είναι Μεσίτης «Νέας Διαθήκης» (Εβραίους Θ/9: 15). Η καινούρια συμφωνία του Θεού με τον άνθρωπο ονομάζεται «Καινή Διαθήκη». Στη θέση του αμαρτωλού στην Π.Δ. καταδικαζόταν και θυσιαζόταν ένα αθώο ζώο. Στην Καινή Διαθήκη καταδικάστηκε και θυσιάστηκε για τις αμαρτίες μας «μία φορά» και για πάντα (Εβραίους Ι/10: 10) ο Υιός του Θεού. Η εξιλαστήρια θυσία του Ιησού Χριστού υπήρξε τέλεια και ολοκληρωτική, μία και παντοτινή, ανεπανάληπτη και αμετάκλητη εις τον αιώνα. Δε μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αν δεν είναι ενωμένος διά της πίστεως με τον Ιησού Χριστό, που είναι "η πηγή της ζωής", που είναι η "οδός" και η "αλήθεια". Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος διακήρυξε: «άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). 

       Ο Ιησούς Χριστός με την εξιλαστήρια θυσία Του έγινε το Α και το Ω στη σχέση μας με το Θεό, η αρχή και το τέλος. Είναι «αυτός που ζει, και έγινε νεκρός και δες, είναι ζωντανός στους αιώνες των αιώνων και έχει τα κλειδιά τού Άδη και του θανάτου» (Αποκάλυψη Α/1: 18). Είναι "ο αρχηγός και τελειωτής της πίστεώς μας". Είναι Αυτός δια του οποίου πρέπει να σωθούμε (Πράξεις Δ/4: 12). Είναι Αυτός διά του οποίου ερχόμαστε με παρρησία μπροστά στο θρόνο του Θεού και Τον αποκαλούμε «Πατέρα» (Ρωμαίους Η/8: 15). 

      Ας προσέξουμε να μην είμαστε επιπόλαιοι απέναντι στην αμαρτία, για την οποία πέθανε ο Υιός του Θεού, αλλά "έχοντας μέγα Αρχιερέα για τον οίκο τού Θεού, ας πλησιάζουμε με αληθινή καρδιά, με πληροφορία πίστης, έχοντας τις καρδιές μας καθαρισμένες από πονηρή συνείδηση, και λουσμένοι το σώμα με καθαρό νερό, ας κρατάμε την ομολογία τής ελπίδας ασάλευτη επειδή, είναι πιστός αυτός που υποσχέθηκε" (Εβραίους Ι/10:  21-23). Ο Χριστός μετά την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς, καθώς βρίσκεται στο θρόνο Του, στα δεξιά του Πατέρα, παρουσιάζει την αξία του δικού Του αίματος προκειμένου να κάνει εξιλέωση για όλους εκείνους που ασκούν πίστη στη θυσία Του (Εβραίους Θ/9: 10,11 -- 24-26).

      Για τον άνθρωπο που συνειδητά απορρίπτει το Εξιλαστήριο Έργο του Σταυρού του Χριστού και συνεχίζει να αμαρτάνει εκουσίως δεν υπάρχει σωτηρία, αλλά μόνον κρίση και αιώνια καταδίκη. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10: 26-29) κατηγορηματικά αναφέρει: 

26 Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών, 

27 αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους 

28 Εάν τις αθετήση τον νόμον του Μωϋσέως, επί δύο ή τριών μαρτύρων αποθνήσκει χωρίς έλεος 

29 πόσον στοχάζεσθε χειροτέρας τιμωρίας θέλει κριθή άξιος ο καταπατήσας τον Υιόν του Θεού και νομίσας κοινόν το αίμα της διαθήκης, με το οποίον ηγιάσθη, και υβρίσας το Πνεύμα της χάριτος; 

      Ο Απ. Παύλος αναφέρει στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (Σ/6: 8-10). 

8 Εάν δε απεθάνομεν μετά του Χριστού, πιστεύομεν ότι και θέλομεν συζήσει μετ' αυτού, 

9 γινώσκοντες ότι ο Χριστός αναστάς εκ νεκρών δεν αποθνήσκει πλέον, θάνατος αυτόν δεν κυριεύει πλέον. 

10 Διότι καθ' ο απέθανεν, απέθανεν άπαξ διά την αμαρτίαν, αλλά καθ' ο ζει, ζει εις τον Θεόν.

        ΕΠΙΛΟΓΟΣ.  

     Ο Ιησούς Χριστός είναι «ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος» (Αποκάλυψη ΙΑ/11: 17). Ας έχουμε ζωντανή ελπίδα του ερχομού Του μέσα στην καρδιά μας. Θα έρθει για να παραλάβει τη νύμφη Του, την Εκκλησία Του (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18), την οποία απέκτησε «ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν» (Εβραίους Θ/9: 12). Ο Θεός με τη θυσία του Ιησού Χριστού παραμέρισε τη Διαθήκη του Νόμου με τις διάφορες προσφορές και θυσίες και εισήγαγε το δώρο της "αιώνιας ζωής" (Ρωμαίους Σ/6: 23).  

      Η επιστολής «προς Εβραίους» (Θ/9: 28) μας αποκαλύπτει: «Ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώσει τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανεί εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν». Ας Τον περιμένουμε… και ας γινόμαστε «έτι άγιοι....». Η επιθυμία Του είναι: «Καθώς εκείνος που σας κάλεσε είναι άγιος, έτσι κι εσείς να γίνετε άγιοι σε κάθε διαγωγή» (Α’ Πέτρου Α/1: 15). 

       Ας προσέξουμε κάτι ακόμα. Το μυστικό της ευτυχούς Χριστιανικής ζωής είναι: Η θυσία μας να είναι "ολοκαύτωμα". Η ζωή μας να είναι μία ολοκληρωτική αφιέρωση. --- 

                                              Βιβλίο «ΛΕΥΙΤΙΚΟΎ» , κεφ. Α’.  

1 Και εκάλεσε Κύριος τον Μωϋσήν και ελάλησε προς αυτόν εκ της σκηνής του μαρτυρίου, λέγων, 

2 Λάλησον προς τους υιούς Ισραήλ και ειπέ προς αυτούς, Εάν τις από σας προσφέρη δώρον προς τον Κύριον, θέλετε προσφέρει το δώρον σας από των κτηνών, από των βοών ή από των προβάτων. 

3 Εάν το δώρον αυτού ήναι ολοκαύτωμα από των βοών, αρσενικόν άμωμον ας προσφέρη αυτό παρά την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου θέλει προσφέρει αυτό, διά να ήναι δεκτόν ενώπιον του Κυρίου. 

4 Και θέλει επιθέσει την χείρα αυτού επί την κεφαλήν του ολοκαυτώματος και θέλει είσθαι δεκτόν υπέρ αυτού, διά να γείνη εξιλέωσις περί αυτού. 

5 Και θέλουσι σφάξει τον μόσχον ενώπιον Κυρίου και οι υιοί του Ααρών, οι ιερείς, θέλουσι φέρει το αίμα και θέλουσι ραντίσει το αίμα κύκλω επί το θυσιαστήριον το παρά την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου. 

6 Και θέλουσιν εκδάρει το ολοκαύτωμα και θέλουσι διαμελίσει αυτό κατά τα μέλη αυτού. 

7 Και οι υιοί του Ααρών του ιερέως θέλουσι βάλει πυρ επί το θυσιαστήριον και θέλουσι στοιβάσει ξύλα επί το πυρ. 

8 Και οι υιοί του Ααρών, οι ιερείς, θέλουσιν επιστοιβάσει τα μέλη, την κεφαλήν και το στέαρ, επί τα ξύλα τα επί του πυρός, του επί του θυσιαστηρίου 

9 τα δε εντόσθια αυτού και τους πόδας αυτού θέλουσι πλύνει με ύδωρ και θέλει καύσει ο ιερεύς τα πάντα επί του θυσιαστηρίου ολοκαύτωμα είναι, θυσία γινομένη διά πυρός εις οσμήν ευωδίας προς τον Κύριον. 

10 Εάν δε το δώρον αυτού διά το ολοκαύτωμα ήναι εκ των ποιμνίων, εκ των προβάτων ή εκ των αιγών, αρσενικόν άμωμον θέλει προσφέρει αυτό. 

11 Και θέλουσι σφάξει αυτό εις τα πλάγια του θυσιαστηρίου προς βορράν ενώπιον Κυρίου και θέλουσι ραντίσει οι υιοί του Ααρών, οι ιερείς, το αίμα αυτού επί το θυσιαστήριον κύκλω 

12 και θέλουσι διαμελίσει αυτό κατά τα μέλη αυτού και την κεφαλήν αυτού και το στέαρ αυτού και θέλει επιστοιβάσει αυτά ο ιερεύς επί τα ξύλα τα επί του πυρός του επί του θυσιαστηρίου 

13 τα δε εντόσθια και τους πόδας θέλουσι πλύνει με ύδωρ και θέλει φέρει τα πάντα ο ιερεύς και καύσει αυτά επί του θυσιαστηρίου ολοκαύτωμα είναι, θυσία γινομένη διά πυρός εις οσμήν ευωδίας προς τον Κύριον. 

14 Και εάν το δώρον αυτού προς τον Κύριον ήναι ολοκαύτωμα από πτηνών, τότε θέλει προσφέρει το δώρον αυτού από τρυγόνων ή από νεοσσών περιστερών. 

15 Και θέλει προσαγάγει αυτό ο ιερεύς προς το θυσιαστήριον και θέλει αποκόψει διά των ονύχων την κεφαλήν αυτού και καύσει αυτό επί του θυσιαστηρίου και το αίμα αυτού θέλει στραγγίσει προς το πλάγιον του θυσιαστηρίου 

16 και θέλει εκβάλει τον πρόλοβον αυτού μετά της κόπρου αυτού και ρίψει αυτά εις τα πλάγια του θυσιαστηρίου κατά ανατολάς, εις τον τόπον της στάκτης 

17 και θέλει διασχίσει αυτό εκ των πτερύγων αυτού, πλην δεν θέλει διαχωρίσει και θέλει καύσει αυτό ο ιερεύς επί του θυσιαστηρίου, επί των ξύλων των επί του πυρός ολοκαύτωμα είναι, θυσία γινομένη διά πυρός εις οσμήν ευωδίας προς τον Κύριον.---

ΑΛΑΤΙ ΚΑΙ ΦΩΣ.

             ΑΛΑΤΙ & ΦΩΣ. 

    Ευαγγέλιον "κατά Ματθαίον", κεφ. Ε/5, εδ. 13 -16.  

13 Εσείς είστε το αλάτι της γης αν, όμως, το αλάτι διαφθαρεί, με τι θα αλατιστεί; Δεν χρησιμεύει πλέον σε τίποτε, παρά να ριχτεί έξω, και να καταπατιέται από τους ανθρώπους». 

14 Εσείς είστε το φως τού κόσμου. Πόλη που κείτεται επάνω σε βουνό, δεν μπορεί να κρυφτεί. 

15 Ούτε ανάβουν λυχνάρι, και το βάζουν κάτω από το μόδι, αλλά επάνω στον λυχνοστάτη, και φέγγει σε όλους αυτούς που είναι μέσα στο σπίτι. 

16 Έτσι ας λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα, και να δοξάσουν τον Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς. 

       ΣΧΟΛΙΑ: 

       Ποιος μπορεί ν' αμφισβητήσει την ηθική κατάπτωση στην οποία ευρίσκεται ο κόσμος γύρω μας; Είναι φανερό παντού ότι η αθλιότητα της εποχής μας έχει ξεπεράσει εκείνη κάθε προηγούμενης; Ο Λόγος του Θεού μας έχει προειδοποιήσει για την κατάσταση των ανθρώπων στις ημέρες που ζούμε: 

1 Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί·

2 διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι,

3 άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι,

4 προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι,

5 έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε (Β' Τιμοθέου Γ/3: 1-5).

         Ποιος θ' αναχαιτίσει το κακό; Πώς θ' αντιμετωπιστεί η αθεΐα, η αναρχία, η διαφθορά, η αποσύνθεση, οι φόβοι, οι πόνοι, η απόγνωση, η αβεβαιότητα για το αύριο; Πώς τελικά θ' αλατιστεί τούτος ο ανάλατος κόσμος;                                                                                                «Εσείς είστε το άλας της γης». 

     Ο Κύριος Ιησούς μετά από τους «Μακαρισμούς» απευθυνόμενος στους μαθητές Του τους είπε: «Εσείς είστε το αλάτι της γης». Με τα λόγια αυτά ήθελε να τους εξηγήσει ότι  όπως το αλάτι είναι για να νοστιμίζει και να συντηρεί την τροφή, έτσι θα πρέπει να είναι και  οι δικοί Του μέσα στον κόσμο. Αν το αλάτι χάσει την αλμύρα του, δεν μπορεί να την αποκτήσει πάλι και αν μάλιστα ανακατευτεί με χρώματα ή άλλες ακάθαρτες προσμίξεις, καθίσταται εντελώς άχρηστο. Στην κατάσταση αυτή δε χρησιμεύει πλέον σε τίποτα απολύτως. Δεν κάνει ούτε για χώμα, ούτε για κοπριά και αναγκαστικά το πετάνε έξω στο δρόμο και το πατάνε οι άνθρωποι («Ματθαίος» Ε/5: 13-16, -- «Μάρκος» Θ/9: 50, -- «Λουκάς» ΙΔ/14: 34-35). 

      Για να κατανοήσουμε καλύτερα τα λόγια του Κυρίου, θα πρέπει να διευκρινίσουμε τι είναι το αλάτι και πώς λειτουργεί. Από χημικής πλευράς αποτελείται από νάτριο (Na) και από χλώριο (CI). Τα δύο αυτά στοιχεία αν ενωθούν στη σωστή αναλογία σχηματίζουν μια θαυμάσια και πολύ ωφέλιμη ουσία, που ονομάζεται χλωριούχο νάτριο, ο χημικός του τύπος της οποίας είναι: NaCI.    

      Η πρώτη ιδιότητα του αλατιού είναι να κάνει εύγεστο το φαγητό. Όταν ένας μάγειρας ξεχάσει να βάλει αλάτι σε κάποιο φαγητό, τότε αυτό δε θα έχει καλή γεύση και κανένας δε θα επιθυμεί να το φάει. Ο πολύπαθος Ιώβ κάνει μία ερώτηση: «Τρώγεται το άνοστο χωρίς αλάτι;» (Ιώβ Σ/6: 6). Το κοινό επιτραπέζιο αλάτι κάνει έντονη, ωραία και ελκυστική τη γεύση του φαγητού. Εντελώς άνοστη έγινε η ζωή μας καθώς τη διάβρωσε και την διέφθειρε η αμαρτία, όμως η παρουσία του αναγεννημένου Χριστιανού με την αλμύρα  που χορηγεί το Πνεύμα το Άγιο, μπορεί  να νοστιμίζει το άνοστό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε και εκεί φαίνεται και η διαφορά μεταξύ του πιστού και του άπιστου ανθρώπου. 

     Μία άλλη ιδιότητα του αλατιού είναι να λειτουργεί σαν συντηρητικό των τροφίμων και να προλαβαίνει τη σήψη. Αυτό επιτυγχάνεται, γιατί απορροφά τα υγρά και έτσι δημιουργεί στα τρόφιμα ένα ξηρό περιβάλλον προστατεύοντάς τα από τα βακτήρια, τη μούχλα και την αλλοίωση. Πριν κατασκευαστούν τα ψυγεία, το αλάτι χρησιμοποιείτο ως μέσον συντήρησης των τροφίμων. Εάν επί παραδείγματι έβαζαν αλάτι στο κρέας, θα μπορούσε να διατηρηθεί αναλλοίωτο για αρκετό χρονικό διάστημα. Ο Κύριος είπε στους μαθητές Του πως μέσα σ’ έναν κόσμο που βασιλεύει η αμαρτία και ο θάνατος αυτοί είναι το αλάτι που θα συγκρατήσει τη φθορά, την πλήρη κοινωνική διάβρωση. 

     Το αλάτι αποτελεί βασικό θρεπτικό στοιχείο. Δεν παράγεται από τον ίδιο τον οργανισμό, αλλά ο οργανισμός δε μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αυτό. Το σώμα μας περιέχει περίπου 230 γραμμάρια αλάτι, χωρίς το οποίο δε θα ζούσαμε. Γι’ αυτόν το λόγο το αλάτι είναι σημαντικό μέρος μιας υγιεινής διατροφής. Ας προσέξουμε όμως γιατί η υπερβολική κατανάλωση αλατιού μπορεί να έχει δυσμενείς επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία. 

      Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός αναφέρει προς το λαό Του: «και κάθε δώρο της προσφοράς σου από άλφιτα, θα το αλατίζεις με αλάτι και δεν θα αφήσεις να λείψει το αλάτι της διαθήκης τού Θεού σου από την προσφορά σου από άλφιτα επάνω σε κάθε δώρο σου θα προσφέρεις αλάτι» (Λευιτικό Β/2: 13). Στις προσφορές του λαού δεν έπρεπε να χρησιμοποιηθούν προζύμι και μέλι (εδ. 11), έπρεπε όμως υποχρεωτικά να βάζουν αλάτι, που συμβόλιζε τη στέρεη  παντοτινή διαθήκη ανάμεσα στο Θεό και τον Ισραήλ και για το λόγο αυτό ονομαζόταν «το αλάτι της διαθήκης» (εδ. 13). Με τον τρόπο αυτό ήθελε να δείξει ο Θεός ότι η διαθήκη με το λαό Του δε θα ανακληθεί, αλλά θα είναι ισχυρή και παντοτινή. Στην καθημερινή ζωή είναι γνωστή η φράση: «εμείς φάγαμε ψωμί κι αλάτι» που σημαίνει έναν πολύ ισχυρό δεσμό φιλίας και συνεργασίας. Στη «διαθήκη του άλατος» αναφέρονται και οι παραπομπές: «Αριθμοί», (ΙΗ/18: 19), «Β’ Χρονικών» (ΙΓ/13: 5), «Ιεζεκιήλ» (ΜΓ/43: 24). 

     Ο Δαβίδ έλαβε «τη βασιλεία επί τον Ισραήλ διαπαντός από τον ίδιο το Θεό με συνθήκη άλατος» (Β’ Χρονικών ΙΓ/13: 5). Επειδή το αλάτι είναι συντηρητικό, συμβολίζει μία διαθήκη που θα συντηρείται για πάντα και θα είναι σταθερή. Η συνθήκη – διαθήκη - αυτή ήταν νομικά δεσμευτική. Στην αρχαία εποχή, αν δύο άτομα κατέληγαν σε μια συμφωνία, έπρεπε να φάνε αλάτι και οι δύο πλευρές παρουσία μαρτύρων και η πράξη αυτή ήταν δεσμευτική της συμφωνίας τους. 

   Ποια μπορεί να είναι η σημασία όλων αυτών που αναφέραμε στον καθημερινό πνευματικό μας αγώνα στην περίοδο της «Καινής Διαθήκης» στην οποία ζούμε; Τι ακριβώς εννοεί ο Κύριος όταν λέει στους μαθητές Του: «Σεις είστε το άλας της γης»; Με τα λόγια αυτά θέλει να τους θυμίσει πως μέσα σ’ έναν κόσμο του οποίου «όλη η κεφαλή είναι άρρωστος και όλη η καρδία κεχαυνωμένη από ίχνους ποδός μέχρι κεφαλής δεν υπάρχει εν αυτώ ακεραιότης αλλά τραύματα και μελανίσματα και έλκη σεσηπότα δεν εξεπιέσθησαν ουδέ εδέθησαν ουδέ εμαλακώθησαν δι' αλοιφής» (Ησαΐας Α/1: 6), αυτοί είναι το «αλάτι» πάνω στη γη που θα συγκρατήσει το κακό σ’ έναν κόσμο που χάνεται εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας του από το Θεό. Στον κόσμο αυτό οι μαθητές του Χριστού, που αποτελούν την Εκκλησία Του, είναι το μόνο μέσον συντήρησης και αποτροπής περαιτέρω επιδείνωσης της κατάστασης. Με τα λόγια αυτά θέλει να τους πει ο Κύριος ότι με την καθημερινή τους κατά Θεόν ζωή, προλαβαίνουν τη σήψη γύρω τους στο κοινωνικό, εργασιακό, οικογενειακό περιβάλλον και δίνουν νοστιμιά και νόημα στη ζωή. 

     Όταν ο Κύριος έλεγε αυτά τα λόγια, ο κόσμος δεν ήταν ουσιαστικά διαφορετικός απ’ αυτόν που ζούμε και εμείς σήμερα. Και τότε υπήρχε η ίδια υποβάθμιση των αξιών, η στυγνή εκμετάλλευση ανθρώπου προς άνθρωπο (ας μην ξεχνάμε ότι υπήρχαν δούλοι), η ίδια ηθική κατάπτωση, η ίδια υποτίμηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής και προσωπικότητας. Μπορεί να προόδευσε ο άνθρωπος υλικά, μηχανικά, τεχνολογικά, όμως πνευματικά έμεινε στάσιμος και για το λόγο αυτό οι ανάγκες της ανθρώπινης ψυχής παραμένουν διαχρονικά οι ίδιες. Γι’ αυτό πάντοτε ο κόσμος θα έχει ανάγκη από τις δύο βασικές ιδιότητες του αλατιού που είναι: Να «διατηρεί», δηλαδή να συγκρατεί από τη σήψη και την αποσύνθεση, να προφυλάσσει από περαιτέρω επέκταση, να προλαβαίνει και να αφαιρεί το κακό και να «δίνει γεύση», να δίνει στη ζωή νόημα, πνευματική και ηθική διάσταση. 

     Η Αγάπη και το Έλεος του Θεού συγκρατούν το κακό πάνω στον κόσμο και το έργο αυτό επιτελείται μέσα από την παγκόσμια Εκκλησία, η οποία αποτελεί το «ανόθευτο αλάτι», που είναι ο Ιησούς Χριστός και οι εντολές Του. Η εντολή του Κυρίου είναι: «Έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς και ανάγκασον να εισέλθωσι, διά να γεμισθή ο οίκός μου» (Λουκάς ΙΔ/14: 23). Οι άνθρωποι γύρω μας έχουν ανάγκη από ένα «αλατισμένο» κήρυγμα που θα στρέφεται απόλυτα κατά της αμαρτίας και θα τονίζει τη Σωτηρία του Θεού και την παντοδυναμία του "αθώου αίματος" του Ιησού Χριστού. 

      Μπορεί από τις ημέρες του Απ. Παύλου μέχρι τις ημέρες μας πάνω στον κόσμο να διενεργείται «το μυστήριο της ανομίας», όμως αυτό δε μπορεί να επικρατήσει, γιατί υπάρχει η δύναμη του Αγίου Πνεύματος που το εμποδίζει (Β’ Θεσσαλονικείς Β/2: 7). Όταν η Εκκλησία «αρπαχτεί» από τον Κύριο (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17), όταν θα εκλείψει ο φορέας του αλατιού πάνω από τη γη, τότε απ’ άκρου εις άκρον της γης θα επικρατήσει μία αφόρητη και πρωτόγνωρη κατάσταση απόλυτης ανομίας, την οποία ο Κύριος χαρακτήρισε με τα λόγια: «….τότε θα υπάρχει μεγάλη θλίψη, που δεν έγινε από την αρχή τού κόσμου μέχρι σήμερα, ούτε θα ξαναγίνει» (Ματθαίος ΚΔ/24: 21 & Δανιήλ ΙΒ/12: 1). Ο Κύριος θα έχει πάρει την Εκκλησία Του στον ουρανό και πλέον πάνω στη γη δε θα υπάρχει «αλάτι» για να συγκρατήσει το κακό. Η κατάσταση αυτή θα διαρκέσει επτά χρόνια. Πρόκειται για την “εβδομηκοστή εβδομάδα” του προφήτη «Δανιήλ» (Θ/9: 24) κατά την οποία απόλυτος δικτάτορας πάνω στη γη θα είναι ο αντίχριστος. 

   «Ο λόγος σας ας είναι πάντοτε με χάρη, αρτυμένος με αλάτι, για να ξέρετε πώς πρέπει να αποκρίνεστε προς κάθε έναν ξεχωριστά» (Κολοσσαείς Δ/4: 6). 

    Τα λόγια σας, λέει ο Απ. Παύλος, θα πρέπει να είναι πάντα γεμάτα με χάρη και όχι ανούσια και θα πρέπει να διακρίνουμε πώς να ανταποκρινόμαστε στον καθένα. Για να έχουν χάρη τα λόγια μας θα πρέπει να είναι ευγενικά, ταπεινά, σύμφωνα με το πνεύμα του Κυρίου, χωρίς επιπολαιότητες, αισχρότητες, πικρίες, υποκρισίες και άλλα παρόμοια. Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (ΙΕ/15: 1) αναφέρεται: «Η γλυκεία απόκρισις καταπραΰνει θυμόν, αλλ' ο λυπηρός λόγος διεγείρει οργήν». Επίσης «Δι' υπομονής πείθεται ο ηγεμών και η γλυκεία γλώσσα συντρίβει οστά» (Παροιμίες ΚΕ/25: 15). Θα πρέπει τα λόγια μας, για να έχουν απήχηση στους ανθρώπους, να είναι απόρροια της ζωής μας και να τα διακρίνει καλοσύνη, ευγένεια, σοβαρότητα. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο «ξένος» και ο «πάροικος» σ’ έναν τόπο αναγνωρίζονται αμέσως από την ομιλία τους. Ας θυμηθούμε τι είπαν για τον Πέτρο, όταν τον άκουσαν να μιλάει στην αυλή του Αρχιερέα: «Αληθώς εξ αυτών είσαι διότι Γαλιλαίος είσαι και η λαλιά σου ομοιάζει» (Μάρκος ΙΔ/14: 70). Διαφορετικά θα μιλήσει ο ιθαγενής σ' έναν τόπο και αλλιώς θα μιλήσει ο ξένος. Διαφορετικά θα μιλήσει αυτός που αποβλέπει στα «κάτω» και αλλιώς θα μιλήσει εκείνος που αποβλέπει στα «άνω».

      «εάν δε το άλας διαφθαρεί, με τι θέλει αλατισθεί; εις ουδέν πλέον χρησιμεύει ειμή να ριφθεί έξω και να καταπατήται υπό των ανθρώπων». 

      Ο Κύριος υποβάλει ένα πολύ σοβαρό ερώτημα στους μαθητές Του: «Αν το αλάτι χάσει την αλμύρα του, πως θα την ξαναποκτήσει;» Αν ο Χριστιανικός κόσμος χάσει την ομολογία του ενώπιον των ανθρώπων, αν χάσει τη δύναμη που έχει από το Πνεύμα του Θεού να «συγκρατεί» και να «νοστιμίζει», πλέον δεν χρησιμεύει σε τίποτα. Το αλάτι στην εποχή του Χριστού δεν ήταν καθαρό αλλά είχε προσμείξεις από χώμα και άλλα συστατικά και συνεπώς, αν το αλάτι έχανε την αλμύρα του, το μόνο που απέμενε ήταν μια αρκετά μεγάλη ποσότητα χώματος, την οποία θα μπορούσαν να την πετάξουν έξω στο δρόμο, για να πατιέται από τους ανθρώπους, όπως χρησιμοποιούμε το χαλίκι για την επίστρωση των δρόμων. 

     Έτσι καταντάει ο χριστιανός που παραμένει «άγευστος» ως προς την Αλήθεια του Ευαγγελίου, ως το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, που είναι ο μοναδικός Σωτήρας του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 14), έχοντας πολύ μεγάλη ευθύνη απέναντι σε όλους εκείνους που δε γνωρίζουν την αλήθεια του Θεού και κατ’ επέκτασιν το πραγματικό νόημα της ζωής. Ο Χριστιανός θα πρέπει να ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, όπως αυτό αποκαλύπτεται μέσα από το λόγο Του. Έτσι θα είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για τους γύρω του και μόνον τότε η ομολογία του θα έχει αξία και θα μπορεί να προστατεύσει το περιβάλλον του από την ηθική και πνευματική σήψη. Αντίθετα, αν η ζωή του δεν είναι σύμφωνη με το μήνυμα του Ευαγγελίου, ο λόγος του δε θα έχει καμία αξία και θα ομοιάζει με το αλάτι που έχει χάσει τη γεύση του, την αλμύρα του, τη δύναμή του και πλέον «δε χρησιμεύει ειμί να ριφθεί έξω και να καταπατείται από τους ανθρώπους». Κατ’ αυτόν τον τρόπο πολλές φορές «καταπατείται» από τους ανθρώπους η μαρτυρία μας για το Χριστό και με τον τρόπο αυτό επεκτείνεται και επιδεινώνεται η σαπίλα και το κακό πάνω στον κόσμο. 

     «Έχετε άλας εν εαυτοίς και ειρηνεύετε εν αλλήλοις» (Μάρκος Θ/9: 50). 

    Ο Κύριος προέτρεψε τους μαθητές Του: Να έχετε μέσα σας «αλάτι», δηλ. γεύση αγάπης, πίστης, δύναμης, πνεύμα θυσίας, προσφοράς και να έχετε ειρήνη μεταξύ σας. Ο Δανιήλ με την πρόνοια του Θεού βρέθηκε στο «μέσον του κόσμου», όμως καθώς είχε «αλάτι μέσα του» δεν έγινε «μέρος του κόσμου», έμεινε πιστός στο Θεό, παρά τις αφόρητες πιέσεις που δεχόταν, καθώς κατοικούσε και αυτός στην «έδρα του σατανά», στην αρχαία Βαβυλώνα. Οι νέοι άνθρωποι στις ημέρες μας αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις ζώντας μέσα στην ανηθικότητα, την ανεντιμότητα, σ’ ένα πνεύμα στασιασμού, ηδονολατρείας ψεύτικης λατρείας, μέσα στα ποτά, τα τσιγάρα, τα ναρκωτικά, την ανεργία, την αβεβαιότητα. Για να ανταπεξέλθουν σ’ αυτές τις αντίξοες καταστάσεις, έχουν ανάγκη από το «αλάτι» του λόγου του Θεού, για να λάβουν δύναμη και να αποκτήσουν προορισμό. 

      «Εσείς είστε το φως τού κόσμου». 

     Ο Ιησούς, αφού διακήρυξε για τον εαυτόν Του ότι είναι το «φως του κόσμου» (Ιωάννης Η/8: 12 – ΙΒ/12: 35,36), λέγει προς τους μαθητές Του: «Εσείς είστε φως για τον κόσμο». Ο Χριστός είναι η πηγή του φωτός, ενώ οι Χριστιανοί είναι η αντανάκλαση του δικού Του φωτός. Θα πρέπει να αντανακλούν το φως του Χριστού μέσα στον πονηρό και διεφθαρμένο κόσμο, όπως ακριβώς η σελήνη αντανακλά το φως του ήλιου και φωτίζει τη νύκτα. Δεν αρκεί ο Χριστιανός να δέχεται το φως του Χριστού, θα πρέπει να το αντανακλά κιόλας, να το διασκορπίζει στο περιβάλλον του. Εάν ο μαθητής δεν αντανακλά το φως του Χριστού, δεν είναι Χριστιανός. Ο Χριστιανός θα πρέπει να είναι ένας φάρος μέσα στο σκοτάδι, που θα δείχνει το δρόμο της σωτηρίας. Ας φέρουμε στο νου μας ένα φάρο μέσα σ’ ένα ταραγμένο πέλαγος. Στέκεται στη θέση του αγέρωχος, σταθερός και κάθε λίγα δευτερόλεπτα μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας εκπέμπει το φως του, στέλνοντας έτσι ένα «μήνυμα». Ο καπετάνιος βλέπει την πυξίδα, παρατηρεί το φως που εκπέμπεται από το φάρο και ενώ το σκοτάδι πυκνώνει, ενώ ο άνεμος λυσσομανά, αυτός συνεχίζει με ασφάλεια και εμπιστοσύνη την πορεία του. 

      Καθώς βλέπουμε τον κόσμο να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ας κοιτάξουμε μέσα μας, για να δούμε μήπως χάσαμε το φως μας, μήπως μείναμε μακριά, στυφοί και ανάλατοι και δε μπορούμε να φωτίσουμε τον κόσμο και να τον οδηγήσουμε στο ασφαλή λιμένα που είναι ο Χριστός. Τι τραγωδία! Να θέλει η ψυχή να γνωρίσει το Χριστό και να μην υπάρχει κάποιος «εν έργοις και λόγοις» να της  δείξει Αυτόν. 

     «Πόλη που κείτεται επάνω σε βουνό, δεν μπορεί να κρυφτεί». 

    Μια πόλη που είναι χτισμένη ψηλά στο βουνό δε μπορεί να κρυφτεί, όλοι τη βλέπουν από μακριά. Εκείνος που ζει μια ενάρετη και ευσεβή ζωή και είναι αληθινός μάρτυρας του Χριστού, δε μπορεί να κρυφτεί, γίνεται αντιληπτός απ’ όλους και αυτή είναι η καλύτερη μαρτυρία. Στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (Γ/3: 20,21) αναφέρεται: «Επειδή πας, όστις πράττει φαύλα, μισεί το φως και δεν έρχεται εις το φως, διά να μη ελεγχθώσι τα έργα αυτού όστις όμως πράττει την αλήθειαν, έρχεται εις το φως, διά να φανερωθώσι τα έργα αυτού ότι επράχθησαν κατά Θεόν». 

     Ούτε ανάβουν λυχνάρι, και το βάζουν κάτω από το μόδι, αλλά επάνω στον λυχνοστάτη και φέγγει σε όλους αυτούς που είναι μέσα στο σπίτι. 

      Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως ένα αναμμένο λυχνάρι δεν τοποθετείται κάτω από το δοχείο με το οποίο μετρούν το σιτάρι (μόδιο), αλλά τοποθετείται στο πιο ψηλό σημείο, ώστε να λάμπει σε όλους μέσα στο σπίτι, έτσι και ο προορισμός των μαθητών του Κυρίου δεν είναι να κρύβουν τη ζωή και τη διδασκαλία Του, αλλά να μεταδίδουν αυτή και σε άλλους ανθρώπους, ώστε να φωτίζονται και να γνωρίζουν τις αλήθειες του Ευαγγελίου. 

     Έτσι ας λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα, και να δοξάσουν τον Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς. 

      Έτσι θα πρέπει να λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς. Να λάμπετε λοιπόν σαν φωστήρες μέσα σε αυτήν τη γενιά, τη στρεβλή και τη διεστραμμένη, κρατώντας το Λόγο της ζωής και να κάνετε τα πάντα χωρίς γογγυσμό και αμφισβητήσεις, για να γίνετε άμεμπτοι και ακέραιοι (Φιλιππησίους Β/2: 14-16 ), επειδή κάποτε ήσασταν σκοτάδι, τώρα όμως είστε φως εν Κυρίω. ---