Ευαγγέλιον "κατά Ματθαίον", κεφ. Ε/5, εδ. 13 -16.
13 Εσείς είστε το αλάτι της γης αν, όμως, το αλάτι διαφθαρεί, με τι θα αλατιστεί; Δεν χρησιμεύει πλέον σε τίποτε, παρά να ριχτεί έξω, και να καταπατιέται από τους ανθρώπους».
14 Εσείς είστε το φως τού κόσμου. Πόλη που κείτεται επάνω σε βουνό, δεν μπορεί να κρυφτεί.
15 Ούτε ανάβουν λυχνάρι, και το βάζουν κάτω από το μόδι, αλλά επάνω στον λυχνοστάτη, και φέγγει σε όλους αυτούς που είναι μέσα στο σπίτι.
16 Έτσι ας λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα, και να δοξάσουν τον Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς.
ΣΧΟΛΙΑ:
Ποιος μπορεί ν' αμφισβητήσει την ηθική κατάπτωση στην οποία ευρίσκεται ο κόσμος γύρω μας; Είναι φανερό παντού ότι η αθλιότητα της εποχής μας έχει ξεπεράσει εκείνη κάθε προηγούμενης; Ο Λόγος του Θεού μας έχει προειδοποιήσει για την κατάσταση των ανθρώπων στις ημέρες που ζούμε:
1 Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί·
2 διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι,
3 άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι,
4 προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι,
5 έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε (Β' Τιμοθέου Γ/3: 1-5).
Ποιος θ' αναχαιτίσει το κακό; Πώς θ' αντιμετωπιστεί η αθεΐα, η αναρχία, η διαφθορά, η αποσύνθεση, οι φόβοι, οι πόνοι, η απόγνωση, η αβεβαιότητα για το αύριο; Πώς τελικά θ' αλατιστεί τούτος ο ανάλατος κόσμος; «Εσείς είστε το άλας της γης».
Ο Κύριος Ιησούς μετά από τους «Μακαρισμούς» απευθυνόμενος στους μαθητές Του τους είπε: «Εσείς είστε το αλάτι της γης». Με τα λόγια αυτά ήθελε να τους εξηγήσει ότι όπως το αλάτι είναι για να νοστιμίζει και να συντηρεί την τροφή, έτσι θα πρέπει να είναι και οι δικοί Του μέσα στον κόσμο. Αν το αλάτι χάσει την αλμύρα του, δεν μπορεί να την αποκτήσει πάλι και αν μάλιστα ανακατευτεί με χρώματα ή άλλες ακάθαρτες προσμίξεις, καθίσταται εντελώς άχρηστο. Στην κατάσταση αυτή δε χρησιμεύει πλέον σε τίποτα απολύτως. Δεν κάνει ούτε για χώμα, ούτε για κοπριά και αναγκαστικά το πετάνε έξω στο δρόμο και το πατάνε οι άνθρωποι («Ματθαίος» Ε/5: 13-16, -- «Μάρκος» Θ/9: 50, -- «Λουκάς» ΙΔ/14: 34-35).
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τα λόγια του Κυρίου, θα πρέπει να διευκρινίσουμε τι είναι το αλάτι και πώς λειτουργεί. Από χημικής πλευράς αποτελείται από νάτριο (Na) και από χλώριο (CI). Τα δύο αυτά στοιχεία αν ενωθούν στη σωστή αναλογία σχηματίζουν μια θαυμάσια και πολύ ωφέλιμη ουσία, που ονομάζεται χλωριούχο νάτριο, ο χημικός του τύπος της οποίας είναι: NaCI.
Η πρώτη ιδιότητα του αλατιού είναι να κάνει εύγεστο το φαγητό. Όταν ένας μάγειρας ξεχάσει να βάλει αλάτι σε κάποιο φαγητό, τότε αυτό δε θα έχει καλή γεύση και κανένας δε θα επιθυμεί να το φάει. Ο πολύπαθος Ιώβ κάνει μία ερώτηση: «Τρώγεται το άνοστο χωρίς αλάτι;» (Ιώβ Σ/6: 6). Το κοινό επιτραπέζιο αλάτι κάνει έντονη, ωραία και ελκυστική τη γεύση του φαγητού. Εντελώς άνοστη έγινε η ζωή μας καθώς τη διάβρωσε και την διέφθειρε η αμαρτία, όμως η παρουσία του αναγεννημένου Χριστιανού με την αλμύρα που χορηγεί το Πνεύμα το Άγιο, μπορεί να νοστιμίζει το άνοστό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε και εκεί φαίνεται και η διαφορά μεταξύ του πιστού και του άπιστου ανθρώπου.
Μία άλλη ιδιότητα του αλατιού είναι να λειτουργεί σαν συντηρητικό των τροφίμων και να προλαβαίνει τη σήψη. Αυτό επιτυγχάνεται, γιατί απορροφά τα υγρά και έτσι δημιουργεί στα τρόφιμα ένα ξηρό περιβάλλον προστατεύοντάς τα από τα βακτήρια, τη μούχλα και την αλλοίωση. Πριν κατασκευαστούν τα ψυγεία, το αλάτι χρησιμοποιείτο ως μέσον συντήρησης των τροφίμων. Εάν επί παραδείγματι έβαζαν αλάτι στο κρέας, θα μπορούσε να διατηρηθεί αναλλοίωτο για αρκετό χρονικό διάστημα. Ο Κύριος είπε στους μαθητές Του πως μέσα σ’ έναν κόσμο που βασιλεύει η αμαρτία και ο θάνατος αυτοί είναι το αλάτι που θα συγκρατήσει τη φθορά, την πλήρη κοινωνική διάβρωση.
Το αλάτι αποτελεί βασικό θρεπτικό στοιχείο. Δεν παράγεται από τον ίδιο τον οργανισμό, αλλά ο οργανισμός δε μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αυτό. Το σώμα μας περιέχει περίπου 230 γραμμάρια αλάτι, χωρίς το οποίο δε θα ζούσαμε. Γι’ αυτόν το λόγο το αλάτι είναι σημαντικό μέρος μιας υγιεινής διατροφής. Ας προσέξουμε όμως γιατί η υπερβολική κατανάλωση αλατιού μπορεί να έχει δυσμενείς επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία.
Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός αναφέρει προς το λαό Του: «και κάθε δώρο της προσφοράς σου από άλφιτα, θα το αλατίζεις με αλάτι και δεν θα αφήσεις να λείψει το αλάτι της διαθήκης τού Θεού σου από την προσφορά σου από άλφιτα επάνω σε κάθε δώρο σου θα προσφέρεις αλάτι» (Λευιτικό Β/2: 13). Στις προσφορές του λαού δεν έπρεπε να χρησιμοποιηθούν προζύμι και μέλι (εδ. 11), έπρεπε όμως υποχρεωτικά να βάζουν αλάτι, που συμβόλιζε τη στέρεη παντοτινή διαθήκη ανάμεσα στο Θεό και τον Ισραήλ και για το λόγο αυτό ονομαζόταν «το αλάτι της διαθήκης» (εδ. 13). Με τον τρόπο αυτό ήθελε να δείξει ο Θεός ότι η διαθήκη με το λαό Του δε θα ανακληθεί, αλλά θα είναι ισχυρή και παντοτινή. Στην καθημερινή ζωή είναι γνωστή η φράση: «εμείς φάγαμε ψωμί κι αλάτι» που σημαίνει έναν πολύ ισχυρό δεσμό φιλίας και συνεργασίας. Στη «διαθήκη του άλατος» αναφέρονται και οι παραπομπές: «Αριθμοί», (ΙΗ/18: 19), «Β’ Χρονικών» (ΙΓ/13: 5), «Ιεζεκιήλ» (ΜΓ/43: 24).
Ο Δαβίδ έλαβε «τη βασιλεία επί τον Ισραήλ διαπαντός από τον ίδιο το Θεό με συνθήκη άλατος» (Β’ Χρονικών ΙΓ/13: 5). Επειδή το αλάτι είναι συντηρητικό, συμβολίζει μία διαθήκη που θα συντηρείται για πάντα και θα είναι σταθερή. Η συνθήκη – διαθήκη - αυτή ήταν νομικά δεσμευτική. Στην αρχαία εποχή, αν δύο άτομα κατέληγαν σε μια συμφωνία, έπρεπε να φάνε αλάτι και οι δύο πλευρές παρουσία μαρτύρων και η πράξη αυτή ήταν δεσμευτική της συμφωνίας τους.
Ποια μπορεί να είναι η σημασία όλων αυτών που αναφέραμε στον καθημερινό πνευματικό μας αγώνα στην περίοδο της «Καινής Διαθήκης» στην οποία ζούμε; Τι ακριβώς εννοεί ο Κύριος όταν λέει στους μαθητές Του: «Σεις είστε το άλας της γης»; Με τα λόγια αυτά θέλει να τους θυμίσει πως μέσα σ’ έναν κόσμο του οποίου «όλη η κεφαλή είναι άρρωστος και όλη η καρδία κεχαυνωμένη από ίχνους ποδός μέχρι κεφαλής δεν υπάρχει εν αυτώ ακεραιότης αλλά τραύματα και μελανίσματα και έλκη σεσηπότα δεν εξεπιέσθησαν ουδέ εδέθησαν ουδέ εμαλακώθησαν δι' αλοιφής» (Ησαΐας Α/1: 6), αυτοί είναι το «αλάτι» πάνω στη γη που θα συγκρατήσει το κακό σ’ έναν κόσμο που χάνεται εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας του από το Θεό. Στον κόσμο αυτό οι μαθητές του Χριστού, που αποτελούν την Εκκλησία Του, είναι το μόνο μέσον συντήρησης και αποτροπής περαιτέρω επιδείνωσης της κατάστασης. Με τα λόγια αυτά θέλει να τους πει ο Κύριος ότι με την καθημερινή τους κατά Θεόν ζωή, προλαβαίνουν τη σήψη γύρω τους στο κοινωνικό, εργασιακό, οικογενειακό περιβάλλον και δίνουν νοστιμιά και νόημα στη ζωή.
Όταν ο Κύριος έλεγε αυτά τα λόγια, ο κόσμος δεν ήταν ουσιαστικά διαφορετικός απ’ αυτόν που ζούμε και εμείς σήμερα. Και τότε υπήρχε η ίδια υποβάθμιση των αξιών, η στυγνή εκμετάλλευση ανθρώπου προς άνθρωπο (ας μην ξεχνάμε ότι υπήρχαν δούλοι), η ίδια ηθική κατάπτωση, η ίδια υποτίμηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής και προσωπικότητας. Μπορεί να προόδευσε ο άνθρωπος υλικά, μηχανικά, τεχνολογικά, όμως πνευματικά έμεινε στάσιμος και για το λόγο αυτό οι ανάγκες της ανθρώπινης ψυχής παραμένουν διαχρονικά οι ίδιες. Γι’ αυτό πάντοτε ο κόσμος θα έχει ανάγκη από τις δύο βασικές ιδιότητες του αλατιού που είναι: Να «διατηρεί», δηλαδή να συγκρατεί από τη σήψη και την αποσύνθεση, να προφυλάσσει από περαιτέρω επέκταση, να προλαβαίνει και να αφαιρεί το κακό και να «δίνει γεύση», να δίνει στη ζωή νόημα, πνευματική και ηθική διάσταση.
Η Αγάπη και το Έλεος του Θεού συγκρατούν το κακό πάνω στον κόσμο και το έργο αυτό επιτελείται μέσα από την παγκόσμια Εκκλησία, η οποία αποτελεί το «ανόθευτο αλάτι», που είναι ο Ιησούς Χριστός και οι εντολές Του. Η εντολή του Κυρίου είναι: «Έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς και ανάγκασον να εισέλθωσι, διά να γεμισθή ο οίκός μου» (Λουκάς ΙΔ/14: 23). Οι άνθρωποι γύρω μας έχουν ανάγκη από ένα «αλατισμένο» κήρυγμα που θα στρέφεται απόλυτα κατά της αμαρτίας και θα τονίζει τη Σωτηρία του Θεού και την παντοδυναμία του "αθώου αίματος" του Ιησού Χριστού.
Μπορεί από τις ημέρες του Απ. Παύλου μέχρι τις ημέρες μας πάνω στον κόσμο να διενεργείται «το μυστήριο της ανομίας», όμως αυτό δε μπορεί να επικρατήσει, γιατί υπάρχει η δύναμη του Αγίου Πνεύματος που το εμποδίζει (Β’ Θεσσαλονικείς Β/2: 7). Όταν η Εκκλησία «αρπαχτεί» από τον Κύριο (Α’ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17), όταν θα εκλείψει ο φορέας του αλατιού πάνω από τη γη, τότε απ’ άκρου εις άκρον της γης θα επικρατήσει μία αφόρητη και πρωτόγνωρη κατάσταση απόλυτης ανομίας, την οποία ο Κύριος χαρακτήρισε με τα λόγια: «….τότε θα υπάρχει μεγάλη θλίψη, που δεν έγινε από την αρχή τού κόσμου μέχρι σήμερα, ούτε θα ξαναγίνει» (Ματθαίος ΚΔ/24: 21 & Δανιήλ ΙΒ/12: 1). Ο Κύριος θα έχει πάρει την Εκκλησία Του στον ουρανό και πλέον πάνω στη γη δε θα υπάρχει «αλάτι» για να συγκρατήσει το κακό. Η κατάσταση αυτή θα διαρκέσει επτά χρόνια. Πρόκειται για την “εβδομηκοστή εβδομάδα” του προφήτη «Δανιήλ» (Θ/9: 24) κατά την οποία απόλυτος δικτάτορας πάνω στη γη θα είναι ο αντίχριστος.
«Ο λόγος σας ας είναι πάντοτε με χάρη, αρτυμένος με αλάτι, για να ξέρετε πώς πρέπει να αποκρίνεστε προς κάθε έναν ξεχωριστά» (Κολοσσαείς Δ/4: 6).
Τα λόγια σας, λέει ο Απ. Παύλος, θα πρέπει να είναι πάντα γεμάτα με χάρη και όχι ανούσια και θα πρέπει να διακρίνουμε πώς να ανταποκρινόμαστε στον καθένα. Για να έχουν χάρη τα λόγια μας θα πρέπει να είναι ευγενικά, ταπεινά, σύμφωνα με το πνεύμα του Κυρίου, χωρίς επιπολαιότητες, αισχρότητες, πικρίες, υποκρισίες και άλλα παρόμοια. Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (ΙΕ/15: 1) αναφέρεται: «Η γλυκεία απόκρισις καταπραΰνει θυμόν, αλλ' ο λυπηρός λόγος διεγείρει οργήν». Επίσης «Δι' υπομονής πείθεται ο ηγεμών και η γλυκεία γλώσσα συντρίβει οστά» (Παροιμίες ΚΕ/25: 15). Θα πρέπει τα λόγια μας, για να έχουν απήχηση στους ανθρώπους, να είναι απόρροια της ζωής μας και να τα διακρίνει καλοσύνη, ευγένεια, σοβαρότητα. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο «ξένος» και ο «πάροικος» σ’ έναν τόπο αναγνωρίζονται αμέσως από την ομιλία τους. Ας θυμηθούμε τι είπαν για τον Πέτρο, όταν τον άκουσαν να μιλάει στην αυλή του Αρχιερέα: «Αληθώς εξ αυτών είσαι διότι Γαλιλαίος είσαι και η λαλιά σου ομοιάζει» (Μάρκος ΙΔ/14: 70). Διαφορετικά θα μιλήσει ο ιθαγενής σ' έναν τόπο και αλλιώς θα μιλήσει ο ξένος. Διαφορετικά θα μιλήσει αυτός που αποβλέπει στα «κάτω» και αλλιώς θα μιλήσει εκείνος που αποβλέπει στα «άνω».
«εάν δε το άλας διαφθαρεί, με τι θέλει αλατισθεί; εις ουδέν πλέον χρησιμεύει ειμή να ριφθεί έξω και να καταπατήται υπό των ανθρώπων».
Ο Κύριος υποβάλει ένα πολύ σοβαρό ερώτημα στους μαθητές Του: «Αν το αλάτι χάσει την αλμύρα του, πως θα την ξαναποκτήσει;» Αν ο Χριστιανικός κόσμος χάσει την ομολογία του ενώπιον των ανθρώπων, αν χάσει τη δύναμη που έχει από το Πνεύμα του Θεού να «συγκρατεί» και να «νοστιμίζει», πλέον δεν χρησιμεύει σε τίποτα. Το αλάτι στην εποχή του Χριστού δεν ήταν καθαρό αλλά είχε προσμείξεις από χώμα και άλλα συστατικά και συνεπώς, αν το αλάτι έχανε την αλμύρα του, το μόνο που απέμενε ήταν μια αρκετά μεγάλη ποσότητα χώματος, την οποία θα μπορούσαν να την πετάξουν έξω στο δρόμο, για να πατιέται από τους ανθρώπους, όπως χρησιμοποιούμε το χαλίκι για την επίστρωση των δρόμων.
Έτσι καταντάει ο χριστιανός που παραμένει «άγευστος» ως προς την Αλήθεια του Ευαγγελίου, ως το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, που είναι ο μοναδικός Σωτήρας του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 14), έχοντας πολύ μεγάλη ευθύνη απέναντι σε όλους εκείνους που δε γνωρίζουν την αλήθεια του Θεού και κατ’ επέκτασιν το πραγματικό νόημα της ζωής. Ο Χριστιανός θα πρέπει να ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, όπως αυτό αποκαλύπτεται μέσα από το λόγο Του. Έτσι θα είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για τους γύρω του και μόνον τότε η ομολογία του θα έχει αξία και θα μπορεί να προστατεύσει το περιβάλλον του από την ηθική και πνευματική σήψη. Αντίθετα, αν η ζωή του δεν είναι σύμφωνη με το μήνυμα του Ευαγγελίου, ο λόγος του δε θα έχει καμία αξία και θα ομοιάζει με το αλάτι που έχει χάσει τη γεύση του, την αλμύρα του, τη δύναμή του και πλέον «δε χρησιμεύει ειμί να ριφθεί έξω και να καταπατείται από τους ανθρώπους». Κατ’ αυτόν τον τρόπο πολλές φορές «καταπατείται» από τους ανθρώπους η μαρτυρία μας για το Χριστό και με τον τρόπο αυτό επεκτείνεται και επιδεινώνεται η σαπίλα και το κακό πάνω στον κόσμο.
«Έχετε άλας εν εαυτοίς και ειρηνεύετε εν αλλήλοις» (Μάρκος Θ/9: 50).
Ο Κύριος προέτρεψε τους μαθητές Του: Να έχετε μέσα σας «αλάτι», δηλ. γεύση αγάπης, πίστης, δύναμης, πνεύμα θυσίας, προσφοράς και να έχετε ειρήνη μεταξύ σας. Ο Δανιήλ με την πρόνοια του Θεού βρέθηκε στο «μέσον του κόσμου», όμως καθώς είχε «αλάτι μέσα του» δεν έγινε «μέρος του κόσμου», έμεινε πιστός στο Θεό, παρά τις αφόρητες πιέσεις που δεχόταν, καθώς κατοικούσε και αυτός στην «έδρα του σατανά», στην αρχαία Βαβυλώνα. Οι νέοι άνθρωποι στις ημέρες μας αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις ζώντας μέσα στην ανηθικότητα, την ανεντιμότητα, σ’ ένα πνεύμα στασιασμού, ηδονολατρείας ψεύτικης λατρείας, μέσα στα ποτά, τα τσιγάρα, τα ναρκωτικά, την ανεργία, την αβεβαιότητα. Για να ανταπεξέλθουν σ’ αυτές τις αντίξοες καταστάσεις, έχουν ανάγκη από το «αλάτι» του λόγου του Θεού, για να λάβουν δύναμη και να αποκτήσουν προορισμό.
«Εσείς είστε το φως τού κόσμου».
Ο Ιησούς, αφού διακήρυξε για τον εαυτόν Του ότι είναι το «φως του κόσμου» (Ιωάννης Η/8: 12 – ΙΒ/12: 35,36), λέγει προς τους μαθητές Του: «Εσείς είστε φως για τον κόσμο». Ο Χριστός είναι η πηγή του φωτός, ενώ οι Χριστιανοί είναι η αντανάκλαση του δικού Του φωτός. Θα πρέπει να αντανακλούν το φως του Χριστού μέσα στον πονηρό και διεφθαρμένο κόσμο, όπως ακριβώς η σελήνη αντανακλά το φως του ήλιου και φωτίζει τη νύκτα. Δεν αρκεί ο Χριστιανός να δέχεται το φως του Χριστού, θα πρέπει να το αντανακλά κιόλας, να το διασκορπίζει στο περιβάλλον του. Εάν ο μαθητής δεν αντανακλά το φως του Χριστού, δεν είναι Χριστιανός. Ο Χριστιανός θα πρέπει να είναι ένας φάρος μέσα στο σκοτάδι, που θα δείχνει το δρόμο της σωτηρίας. Ας φέρουμε στο νου μας ένα φάρο μέσα σ’ ένα ταραγμένο πέλαγος. Στέκεται στη θέση του αγέρωχος, σταθερός και κάθε λίγα δευτερόλεπτα μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας εκπέμπει το φως του, στέλνοντας έτσι ένα «μήνυμα». Ο καπετάνιος βλέπει την πυξίδα, παρατηρεί το φως που εκπέμπεται από το φάρο και ενώ το σκοτάδι πυκνώνει, ενώ ο άνεμος λυσσομανά, αυτός συνεχίζει με ασφάλεια και εμπιστοσύνη την πορεία του.
Καθώς βλέπουμε τον κόσμο να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ας κοιτάξουμε μέσα μας, για να δούμε μήπως χάσαμε το φως μας, μήπως μείναμε μακριά, στυφοί και ανάλατοι και δε μπορούμε να φωτίσουμε τον κόσμο και να τον οδηγήσουμε στο ασφαλή λιμένα που είναι ο Χριστός. Τι τραγωδία! Να θέλει η ψυχή να γνωρίσει το Χριστό και να μην υπάρχει κάποιος «εν έργοις και λόγοις» να της δείξει Αυτόν.
«Πόλη που κείτεται επάνω σε βουνό, δεν μπορεί να κρυφτεί».
Μια πόλη που είναι χτισμένη ψηλά στο βουνό δε μπορεί να κρυφτεί, όλοι τη βλέπουν από μακριά. Εκείνος που ζει μια ενάρετη και ευσεβή ζωή και είναι αληθινός μάρτυρας του Χριστού, δε μπορεί να κρυφτεί, γίνεται αντιληπτός απ’ όλους και αυτή είναι η καλύτερη μαρτυρία. Στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (Γ/3: 20,21) αναφέρεται: «Επειδή πας, όστις πράττει φαύλα, μισεί το φως και δεν έρχεται εις το φως, διά να μη ελεγχθώσι τα έργα αυτού όστις όμως πράττει την αλήθειαν, έρχεται εις το φως, διά να φανερωθώσι τα έργα αυτού ότι επράχθησαν κατά Θεόν».
Ούτε ανάβουν λυχνάρι, και το βάζουν κάτω από το μόδι, αλλά επάνω στον λυχνοστάτη και φέγγει σε όλους αυτούς που είναι μέσα στο σπίτι.
Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως ένα αναμμένο λυχνάρι δεν τοποθετείται κάτω από το δοχείο με το οποίο μετρούν το σιτάρι (μόδιο), αλλά τοποθετείται στο πιο ψηλό σημείο, ώστε να λάμπει σε όλους μέσα στο σπίτι, έτσι και ο προορισμός των μαθητών του Κυρίου δεν είναι να κρύβουν τη ζωή και τη διδασκαλία Του, αλλά να μεταδίδουν αυτή και σε άλλους ανθρώπους, ώστε να φωτίζονται και να γνωρίζουν τις αλήθειες του Ευαγγελίου.
Έτσι ας λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα, και να δοξάσουν τον Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς.
Έτσι θα πρέπει να λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς. Να λάμπετε λοιπόν σαν φωστήρες μέσα σε αυτήν τη γενιά, τη στρεβλή και τη διεστραμμένη, κρατώντας το Λόγο της ζωής και να κάνετε τα πάντα χωρίς γογγυσμό και αμφισβητήσεις, για να γίνετε άμεμπτοι και ακέραιοι (Φιλιππησίους Β/2: 14-16 ), επειδή κάποτε ήσασταν σκοτάδι, τώρα όμως είστε φως εν Κυρίω. ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου