ΚΟΡΩΝΑΪΟΣ

       Στις μέρες του Κορωναϊού -- Βιβλική θεώρηση. 

       Σύμφωνα με τη Βίβλο, το βιβλίο του Θεού «ο Θεός είναι απείραστος κακών και αυτός ουδένα πειράζει» (επιστολή Ιακώβου Α/1: 13). Όμως πολλές φορές επιτρέπει να έρθουν κρίσεις και πληγές πάνω στους ανθρώπους, προκειμένου να τους προβληματίσει και να τους συνετίσει, εξαιτίας της ανυπακοής τους και της αμαρτωλής ζωής τους. «πληγή» είναι μια ασθένεια, ιδιαίτερα μολυσματική και μεταδοτική, που εξαπλώνεται γρήγορα σε μια ευρύτερη περιοχή, με μεγάλη θνησιμότητα. Το ερώτημα είναι μια «πληγή», σαν αυτή που βιώνουμε στις μέρες μας, μπορεί να είναι συνέπεια του γεγονότος ότι ζούμε σε έναν κόσμο αποστατημένο από το Θεό, ιδιαίτερα αμαρτωλό; Η απάντηση είναι: πιθανώς Ναι! 

       Με άλλα λόγια ο Κορωναϊός θα μπορούσε να αποτελεί μια πράξη κρίσης του Θεού πάνω σε έναν αμαρτωλό και αποστάτη κόσμο; Ο ιός αυτός ενδέχεται να είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα, όπως τόσα άλλα, όμως ο Θεός χρησιμοποιεί αυτή την ανοησία του ανθρώπου, για να αφυπνίσει την εκκλησία Του, να βοηθήσει κάποιους να μετανοήσουν και γενικά για να ταρακουνήσει τον κόσμο μήπως και οι άνθρωποι καταλάβουν τι πραγματικά έχουν ανάγκη. 

    Αν ο Θεός δεν επέτρεπε σε κείνη τη «μακρινή χώρα» να έρθει «πείνα» (εδ. 17), ποτέ ο αποστατημένος γιος, ο λεγόμενος «άσωτος» δεν θα ερχόταν «εις εαυτόν», ποτέ δε θα σηκωνόταν από τη θέση του (εδ. 18) και ποτέ δεν θα έπαιρνε την απόφαση να επιστρέψει στον πατέρα του για να σωθεί αιωνίως (Λουκάς ΙΕ/15: 11-32). Θα έμενε εκεί ικανοποιημένος με τα ξυλοκέρατα και τα γουρούνια της αμαρτίας. 

                   (Ανάλυση της παραβολής έχει δημοσιευτεί στις 01-03-2012 στο προσωπικό 

                              blog με τα στοιχεία: giorgoskomninos.blogspot.com). 

      Στις μέρες μας ξέσπασε «πείνα», ξέσπασε «λοιμός». Εμφανίστηκε ένας ιός που μολύνει τη μύτη, το λαιμό, τα ιγμόρεια, τους πνεύμονες. Ο ιός αυτός προκαλεί στον άνθρωπο λοιμώξεις που μπορούν να επεκταθούν στο ανώτερο αναπνευστικό σύστημα και να επιφέρουν πνευμονία με όλα τα επακόλουθα που αυτή έχει. Ενώ σε πολλές περιπτώσεις ο ιός αυτός δεν είναι επικίνδυνος, ορισμένες φορές παρατηρείται ότι έχει ιδιαίτερα σοβαρές επιπτώσεις στον ανθρώπινο οργανισμό. Ο ιός ονομάστηκε από τους ειδικούς «κορωναϊός» αντλώντας το όνομά του από το σχήμα του που είναι σαν κορώνα. 

       Ο ιός ανιχνεύθηκε για πρώτη φορά στο Γουχάν της Κίνας, πριν από λίγους μήνες. Η πόλη είναι η δέκατη μεγαλύτερη στην Κίνα με περίπου 11 εκατομμύρια ανθρώπους. Μια ιατρική ιστοσελίδα, αναφέρει: Στις αρχές του 2020, μετά από ένα ξέσπασμα το Δεκέμβριο του 2019 στην Κίνα, ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας (Π.Ο.Υ.) προσδιόρισε ένα νέο τύπο, (2019-nCoV), που μπορεί να αποβεί μοιραίος. Ο οργανισμός ονόμασε την ασθένεια που προκαλείται, COVID-19. Το μήνυμα αυτής της έκθεσης είναι ότι πρόκειται για έναν ιό που μπορεί να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος για τη ζωή του ανθρώπου και πολύ μεταδοτικός. 

        Οι «πληγές» δεν είναι κάτι καινούργιο. Η πρώτη πληγή που ο Θεός επέτρεψε να έρθει πάνω στους ανθρώπους αναφέρεται στo βιβλίο της «Γένεση» (κεφ. ΙΒ/12, εδ.17) «|Και επέφερεν ο Κύριος επί τον Φαραώ και επί τον οίκον αυτού πληγάς μεγάλας εξαιτίας Σάρας της γυναικός του Άβραμ». 

     Επίσης το βιβλίο της «Εξόδου» αναφέρει δέκα πληγές που ο Θεός έστειλε στο σκληροτράχηλο Φαραώ, μέσω του Μωυσή. Οι λέξεις «πληγή» και «πληγές» αναφέρονται πολλές φορές ιδιαίτερα στο τελευταίο βιβλίο της Βίβλου, το βιβλίο της «Αποκάλυψης», ο Θεός προειδοποιεί ότι μια μεγάλη σειρά από πληγές θα έρθει πάνω στη γη στο μέλλον. Αυτές οι πληγές συμβολίζονται σαν σφραγίδες και σάλπιγγες (Αποκάλυψη Η/8: 6 & Θ/9: 21) και φιάλες (Αποκάλυψη ΙΣ/16: 1 & ΙΖ/17: 18). 

     Στο κεφ. ΙΣ/16, εδ. 8,9 αναφέρεται: «Και ο τέταρτος άγγελος ξέχυσε τη φιάλη του επάνω στον ήλιο και του δόθηκε να καυματίσει τούς ανθρώπους με φωτιά. Και καυματίστηκαν οι άνθρωποι με μεγάλο καύμα, και βλασφήμησαν το όνομα του Θεού, που είχε εξουσία επάνω σ' αυτές τις πληγές και δεν μετανόησαν, ώστε να δώσουν δόξα σ' αυτόν». Παρ’ όλα αυτά οι άνθρωποι δε μετανόησαν αλλά βλαστήμησαν το Όνομα του Θεού. 

      Στο ευαγγέλιο «κατά Λουκάν» (κεφ. ΚΑ/21, εδ. 11) ο Ιησούς μας λέει ότι τις τελευταίες ημέρες θα εκφυλιστεί σταδιακά το παγκόσμιο σύστημα: «Τότε έλεγε προς αυτούς θέλει εγερθή έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν και θέλουσι γείνει κατά τόπους σεισμοί μεγάλοι και πείναι και λοιμοί, και θέλουσιν είσθαι φόβητρα και σημεία μεγάλα από του ουρανού». Επίσης μας αναφέρει ότι στις  έσχατες ημέρες, θα γίνουν μεγάλοι σεισμοί κατά τόπους, λοιμοί (αρρώστιες) και λιμοί (πείνες) (Ματθαίος ΚΔ/24: 7). 

      Παρατηρώντας τα τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ο πανικός σχετικά με τον κορωναϊό, που σαρώνει τον κόσμο, θα έπρεπε λογικά να προκαλέσει κάθε άνθρωπο να σκεφτεί πόσο εύκολα και σε πόσο μικρό χρονικό διάστημα ο άνθρωπος μπορεί να φύγει από αυτή τη ζωή. Τίποτα δεν είναι σίγουρο κανένας δεν είναι εξασφαλισμένος. Το ερώτημα είναι φεύγοντας ο άνθρωπος από αυτή τη ζωή τι θα συμβεί, που πηγαίνει; Τι ακριβώς αναφέρει ο λόγος του Θεού πάνω σ’ αυτό το κρίσιμο θέμα; Ο «Εκκλησιαστής» (ο βασιλιάς Σολομώντας), με τη σοφία που είχε από το Θεό, αναφέρει: «...και επιστρέψη το χώμα εις την γην, καθώς ήτο, και το πνεύμα επιστρέψη εις τον Θεόν, όστις έδωκεν αυτό» (Εκκλησιαστής ΙΒ/12: 7). Το σώμα (η σορός) θα επιστρέψει στο χώμα από το οποίο προήλθε και το πνεύμα (ψυχή) θα επιστρέψει στο Θεό, ο οποίος το έδωσε. «Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης». Μέχρι εκείνη τι στιγμή ο άνθρωπος ήταν ένα νεκρό σώμα. Στη συνέχει τι έκανε ο Θεό; «και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γένεση Β/2: 7). 

    Όταν πεθάνει ο άνθρωπος τι ακριβώς συμβαίνει, σύμφωνα με τον αιώνιο λόγο του Θεού; Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» μας αναφέρει: «Και καθώς είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις» (Εβραίους Θ/9: 27). Συνεπώς ο άνθρωπος μετά το θάνατό του θα κριθεί από το Θεό. Ποιο ακριβώς θα είναι το κριτήριο της κρίσης του Θεού; Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Και αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών» (Ιωάννης Γ/3: 19). 

     Ίσως πει κάποιος ότι ο λόγος του Θεού αναφέρει ότι ο άνθρωπος θα κριθεί κατά τα έργα του. Ενδεικτικά αναφέρω: «όστις θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα αυτού» (Ρωμαίους Β/2: 6), «Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς, και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών» (Αποκάλυψη Κ/20: 13). Το ερώτημα που γεννάται είναι περί ποίων έργων γίνεται λόγος; Κάποτε οι μαθητές ρώτησαν τον Κύριο: «Του είπαν, λοιπόν: Τι να κάνουμε για να εργαζόμαστε τα έργα τού Θεού;» (Ιωάννης Σ/6: 28). Η απάντηση του Κυρίου ήταν σαφέστατη: «Ο Ιησούς αποκρίθηκε και τους είπε: Τούτο είναι το έργο τού Θεού, να πιστέψετε σ' αυτόν τον οποίον εκείνος απέστειλε» (Ιωάννης Σ/6: 29). Οι μαθητές μίλησαν για «έργα», ο Κύριος απαντάει για ένα «έργο» το οποίο θα πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι. Ο Θεός από αγάπη για τη δική μας σωτηρία απέστειλε στον κόσμο μας τον Κύριο Ιησού Χριστό. «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Ο Απ. Πέτρος την ημέρα της Πεντηκοστής διακηρύττει: «Και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12). 

       Ο λόγος του Θεού μας εξηγεί γιατί ο άνθρωπος σώζεται «κατά χάριν» και όχι με τα έργα του. «Επειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου της πίστης κι αυτό δεν είναι από σας είναι δώρο τού Θεού όχι από έργα, ώστε να μη καυχηθεί κάποιος» (Εφεσίους Β/2: 8). Για μην καυχηθεί κάποιος μπροστά στο Θεό και απαιτήσει τη σωτηρία του. 

       Πώς πρέπει ένας Χριστιανός να ανταποκριθεί στο φόβο του κορωναϊού; Ποια στάση θα πρέπει να κρατήσει; Ας θυμηθούμε ένα περιστατικό που συνέβη κατά την επίγεια ζωή του Κυρίου: «Και ότε εισήλθεν εις το πλοίον, ηκολούθησαν αυτόν οι μαθηταί αυτού. Και ιδού, τρικυμία μεγάλη έγεινεν εν τη θαλάσση, ώστε το πλοίον εσκεπάζετο υπό των κυμάτων αυτός δε εκοιμάτο. Και προσελθόντες οι μαθηταί αυτού εξύπνισαν αυτόν, λέγοντες Κύριε, σώσον ημάς, χανόμεθα» (Ματθαίος Η/8: 23-27).

       Οι μαθητές αντιμετώπιζαν ένα μεγάλο πρόβλημα ζωής ή θανάτου. Η βάρκα τους ήταν έτοιμη να βυθιστεί. Σε λίγο θα έπεφταν μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα και θα πνίγονταν. Δεν υπήρχε λύση, δεν υπήρχε διέξοδος. Σίγουρα θα έλαβαν κάποια μέτρα αλλά αυτά δεν επαρκούσαν, δεν έλυναν το πρόβλημα, ο άνεμος γινόταν όλο και πιο δυνατός. Μέσα στην απελπισία τους έτρεξαν και ξύπνησαν το Κύριο λέγοντάς Του: «Κύριε σώσε μας, χανόμαστε». Η απάντηση του Κυρίου: «Και λέγει προς αυτούς. Διά τι είσθε δειλοί, ολιγόπιστοι; Τότε σηκωθείς επετίμησε τους ανέμους και την θάλασσαν, και έγεινε γαλήνη μεγάλη. Οι δε άνθρωποι εθαύμασαν, λέγοντες Οποίος είναι ούτος, ότι και οι άνεμοι και η θάλασσα υπακούουσιν εις αυτόν;» (Ματθαίος Η/8: 26,27). Ο Ιησούς αφού πρώτα επιτίμησε τους μαθητές αμέσως μετά ηρέμησε την καταιγίδα «και έγινε γαλήνη μεγάλη». Παρατηρώντας τα γεγονότα ο Κύριος εξέφρασε την απορία Του: «Γιατί είστε ολιγόπιστοι;» Είναι σαφές ότι τους κατέβαλε φόβος και δειλία γιατί τους είχε προσβάλει ο «ιός» της ολιγοπιστίας προς το πρόσωπό Του και προς τη δύναμη του Θεού (Ματθαίος ΚΒ/22: 29). Ο «ιός» αυτός όταν θα μπει στην καρδιά του ανθρώπου ελκύει όλους τους φόβους και κάνει τον άνθρωπο να απελπίζεται και να μη βρίσκει διέξοδο. 

      Αυτή η μικρή ιστορία μπορεί να έχει εφαρμογή και στις μέρες μας καθώς αντιμετωπίζουμε τον αυξανόμενο φόβο του κορωναϊού; Ασφαλώς ναι. Πρέπει να έχουμε πίστη στο Θεό και να αντιδρούμε με πίστη. Αυτό είναι κάτι εύκολο να συμβεί ή είναι κάτι δύσκολο; Ο λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει: «Διότι αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι» (Α’ Ιωάννου Ε/5: 3). 

     Το ερώτημα είναι πως μπορούμε να γίνουμε άνθρωποι με μεγάλη πίστη στο Θεό. Ας πούμε μια ακόμα ιστορία μέσα από τον αιώνιο λόγο του Θεού. Κάποτε οι μαθητές ακολουθώντας τον Κύριο αντελήφθησαν ότι δεν είχαν πάρει αρκετά ψωμιά μαζί τους για να φάνε. Ο Κύριος που «ερευνά νεφρούς και καρδίας» (Αποκάλυψη Β/2: 23) κατάλαβε τις σκέψεις τους και τις ανησυχίες τους και τους είπε: «Και καθώς ο Ιησούς κατάλαβε, είπε σ' αυτούς: Τι σκέψεις κάνετε μέσα σας, ότι δεν πήρατε ψωμιά, ολιγόπιστοι; Ακόμα δεν καταλαβαίνετε ούτε θυμάστε τα πέντε ψωμιά από τα οποία έφαγαν 5.000 άνθρωποι και πόσα κοφίνια πήρατε;» (Ματθαίος ΙΣ/16: 8,9). Σκέπτονταν και ανησυχούσαν οι μαθητές επειδή δεν είχαν πάρει πολλά ψωμιά μαζί τους για να φάνε και έρχεται ο Κύριος να τους πει: «Ξεχάσατε όταν είχατε μαζί σας πέντε ψωμιά και χάρη στη δύναμη του Θεού από αυτά έφαγαν 5.000 άνθρωποι και έμειναν και 12 κοφίνια με κομμάτια άρτου;» (Μάρκος Η/8: 19). Ας μην καταδικάσουμε τους μαθητές για την ολιγοπιστία τους, γιατί και στη δική μας ζωή έχουν συμβεί πολλά θαύματα και παρ’ όλα αυτά στην πρώτη δύσκολη στιγμή που θα εμφανιστεί καταλαμβάνει την καρδιά μας ο φόβος, η αμφιβολία, η ολιγοπιστία. 

      Πρέπει να εννοήσουμε ότι ο Θεός μπορεί να εκπληρώσει κάθε ανάγκη μας αν αυτή την φέρουμε ενώπιόν Του με πίστη. Ο Απ. Παύλος στους Χριστιανούς των Φιλίππων αναφέρει: «Ο δε Θεός μου θέλει εκπληρώσει πάσαν χρείαν σας κατά τον πλούτον αυτού εν δόξη διά Ιησού Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 9). Ο Θεός μπορεί, αν το ζητήσουμε, να κάνει για μας πολύ περισσότερα από εκείνα τα οποία εμείς ζητούμε ή νοούμε, σύμφωνα με τη δύναμη της πίστης που ενεργεί μέσα μας. «Εις δε τον δυνάμενον υπερεκπερισσού να κάμη υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν» (Εφεσίους Γ/3: 20). 

      Ψυχή αν αισθάνεσαι ότι έχεις λίγη πίστη, αναγνώρισε τη δύναμη του Θεού και βάλε μια μεγάλη κραυγή προς το Θεό, όπως έκανε εκείνος ο τραγικός πατέρας. «Και ο Ιησούς είπε σ' αυτόν: Αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά σ' αυτόν που πιστεύει. Κι αμέσως ο πατέρας τού παιδιού, κράζοντας με δάκρυα, έλεγε: Πιστεύω, Κύριε βοήθα με στην απιστία μου» (Μάρκος Θ/9: 24). «Κύριε βοήθησέ με στην απιστία μου». Αν θέλεις να ενισχύσεις την πίστη σου να θυμάσαι όλα εκείνα τα οποία ο Θεός έχει κάνει μέσα στη ζωή σου. Ο Δαβίδ γεμάτος από ευγνωμοσύνη στο Θεό αναφέρει στον Ψαλμό ΡΓ/103, εδ. 24: «Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον, και μη λησμονής πάσας τας ευεργεσίας αυτού». Την υγεία, τα παιδιά, το μισθό, το σπίτι, το αυτοκίνητο …. και πολλά άλλα που δεν έχουν τέλος, δεν είναι από σένα και από μένα ψυχή, αλλά είναι ευεργεσίες του Θεού μέσα στη ζωή μας. Αλήθεια πόσο επιλήσμων είναι ο άνθρωπος! 

      Αφού θυμηθείς τις ευεργεσίες του Θεού μέσα στη ζωή σου, τότε εμπιστεύσου Τον και για το μέλλον σου. Ο Απόστολος Πέτρος στην πρώτη επιστολή του αναφέρει: «και πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ' αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών» (Α’ Πέτρου, Ε/5: 7). Ο Θεός μπορεί να προστατέψει κάθε πιστό από τον επικίνδυνο "ιό". Ο Δαβίδ αναφέρει στον Ψαλμό 91, εδ. 5-7: «Δεν θέλεις φοβείσθαι από φόβου νυκτερινού, την ημέραν από βέλους πετωμένου. Από θανατικού, το οποίον περιπατεί εν σκότει από ολέθρου, όστις ερημόνει εν μεσημβρία. Χιλιάς θέλει πίπτει εξ αριστερών σου και μυριάς εκ δεξιών σου πλην εις σε δεν θέλει πλησιάζει». Αν όμως παρ’ όλα αυτά ο Θεός επιτρέψει να μολυνθείς, εμπιστεύσου Τον και «μη καταφρονής την παιδείαν του Κυρίου, μηδέ αθυμής ελεγχόμενος υπ' αυτού» (Εβραίους ΙΒ/12: 5). Μπορούσε ο Θεός να μην επιτρέψει ο Δανιήλ, ο οποίος ήταν ένας από τους τρις πιο πιστούς ανθρώπους που πέρασαν από τη γη (Ιεζεκιήλ ΙΔ/14: 20) να πέσει μέσα στο λάκκο με τα πεινασμένα λιοντάρια, όμως και τούτο το κακό ο Θεός το μετέτρεψε σε καλό. Ας δούμε τι συνέβη την επόμενη μέρα: «Και ήρθε στον λάκκο, και φώναξε στον Δανιήλ με κλαμένη φωνή και ο βασιλιάς μίλησε, και είπε στον Δανιήλ: Δανιήλ, Δανιήλ, δούλε τού ζωντανού Θεού, ο Θεός σου, που εσύ ακατάπαυστα λατρεύεις, μπόρεσε να σε ελευθερώσει από τα λιοντάρια; Τότε, ο Δανιήλ μίλησε στον βασιλιά: Βασιλιά, να ζεις στον αιώνα. Ο Θεός μου απέστειλε τον άγγελό του, και έφραξε τα στόματα των λιονταριών, και δεν με έβλαψαν επειδή, βρέθηκε αθωότητα μέσα σε μένα μπροστά του κι ακόμα, μπροστά σου, βασιλιά, δεν έπραξα κάποιο πταίσμα» (Δανιήλ Σ/6: 20-22). O Κύριος είχε πει για τον Ιωάννη το Βαπτιστή: «Σας διαβεβαιώνω, ανάμεσα σ' εκείνους που γεννήθηκαν από γυναίκες δεν σηκώθηκε μεγαλύτερος από τον Βαπτιστή Ιωάννη» (Ματθαίος ΙΑ/11: 11), όμως παρ’ όλα αυτά επέτρεψε να αποκεφαλιστεί (Ματθαίος ΙΔ/14: 10). Στην πόλη της Περγάμου επέτρεψε ο Θεός να φονευθεί ο Αντύπας ο πιστός μάρτυράς Του (Αποκάλυψη Β/2: 13). 

       Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Α/1, εδ. 21), αναφέρει: «Διότι εις εμέ το ζην είναι ο Χριστός και το αποθανείν κέρδος». Ο Χριστιανός φεύγοντας από αυτή τη ζωή θα πάει στον ουρανό, όπου η δικαιοσύνη κατοικεί και δεν υπάρχει πια αρρώστια, πόνος και δυστυχία. Εκεί οι πιστοί άνθρωποι θα δούνε το πρόσωπο του Θεού. «τώρα βλέπομεν διά κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον» (Α’ Κορινθίους ΙΓ/13: 12). 

     Με την ευκαιρία αυτής της πανδημίας που προέκυψε μέσα στη ζωή μας, ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας. Η φωνή του Θεού και σήμερα ακούγεται να καλεί τον καθένα μας: «Αδάμ που είσαι;» (Γένεση Γ/3: 9). Γιώργη, Κώστα, Μαρία,…… που είσαι; «Ο δε είπε, Την φωνήν σου ήκουσα εν τω παραδείσω, και εφοβήθην, διότι είμαι γυμνός και εκρύφθην» (εδ. 10). Μη φοβάσαι ψυχή. Αν αισθάνεσαι μακριά Του, μην αμελείς, έλα κοντά Του σε περιμένει να σε ντύσει με "το ένδυμα της δικαιοσύνης" του Ιησού Χριστού (Ησαΐας ΞΑ/61: 10). Αυτή η ζωή είναι μικρή, είναι προσωρινή. 

    Ο Μωυσής, ο άνθρωπος του Θεού, αναφέρει στον ψαλμό 90, εδ. 10: «Αι ημέραι της ζωής ημών είναι καθ' εαυτάς εβδομήκοντα έτη, και εάν εν ευρωστία, ογδοήκοντα έτη, πλην και το καλήτερον μέρος αυτών είναι κόπος και πόνος, διότι ταχέως παρέρχεται και εμείς πετώμεν». «Του ανθρώπου αι ημέραι είναι ως χόρτος ως το άνθος του αγρού, ούτως ανθεί. Διότι διέρχεται ο άνεμος επ' αυτού, και δεν υπάρχει πλέον και ο τόπος αυτού δεν γνωρίζει αυτό πλέον» (Ψαλμός ΡΓ/103: 15,16). Η άλλη η ζωή που μας έχει υποσχεθεί ο Θεός είναι αιώνια, είναι παντοτινή. «Κι αυτή είναι η υπόσχεση, που αυτός υποσχέθηκε σε μας: Την αιώνια ζωή» (επιστολή Α’ Ιωάννου Β/2: 25). 

      Μετά απ’ όλα αυτά τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος; Την ημέρα της Πεντηκοστής καθώς άκουγαν τον Απόστολο Πέτρο να τους μιλάει κάποιοι ρώτησαν: «Και όταν τα άκουσαν αυτά, η καρδιά τους ήρθε σε κατάνυξη, και είπαν στον Πέτρο και στους υπόλοιπους αποστόλους: Τι πρέπει να κάνουμε, άνδρες αδελφοί; Και ο Πέτρος είπε σ' αυτούς: Να μετανοήσετε και κάθε ένας από σας να βαπτιστεί στο όνομα του Ιησού Χριστού, σε άφεση αμαρτιών και θα λάβετε τη δωρεά τού Αγίου Πνεύματος» (Πράξεις Β/2: 38). Ο λόγος του Θεού καλεί τον άνθρωπο να μετανοήσει για το αμαρτωλό παρελθόν του. Πότε πρέπει να γίνει αυτό; «ιδού, τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορινθίους Σ/6: 2). Μόνον το «τώρα» μας ανήκει, το χθες πέρασε και το αύριο είναι αβέβαιο. Όταν ο Απ. Παύλος μίλησε στον Άρειο Πάγο των Αθηνών για την ανάσταση των νεκρών οι Αθηναίοι τον κορόιδευαν και του είπαν: Έχουμε καιρό θα σε ακούσουμε πάλι, όμως δεν τους δόθηκε άλλη ευκαιρία. «Ακούσαντες δε ανάστασιν νεκρών, οι μεν εχλεύαζον, οι δε είπον. Περί τούτου θέλομεν σε ακούσει πάλιν» (Πράξεις ΙΖ/17: 32). 

      Μετανόησε ψυχή για το παρελθόν σου και μην πεις ποτέ, τι έκανα, από τι να μετανοήσω, δε σκότωσα και κανέναν! Ο λόγος του Θεού αναφέρει: «καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμαίους Ε/5: 12). Επίσης «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Έρχεται όμως να μας διαβεβαιώσει: «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι» (Πράξεις ΙΖ/17: 30). Ο Κύριος είναι κατηγορηματικός: «και ο λαός μου, επί τον οποίον εκλήθη το όνομά μου, ταπεινώσωσιν εαυτούς και προσευχηθώσι και εκζητήσωσι το πρόσωπόν μου και επιστρέψωσιν από των οδών αυτών των πονηρών, τότε εγώ θέλω επακούσει εκ του ουρανού και θέλω συγχωρήσει την αμαρτίαν αυτών και θεραπεύσει την γην αυτών» (Β’ Χρονικών Ζ/7: 14). 

     Στις δύσκολες ώρες που ζούμε πολλές φωνές απελπισμένες, φοβισμένες, ακούγονται γύρω μας. Τα Μ.Μ.Ε. κάθε στιγμή μας βομβαρδίζουν με καινούργιες ειδήσεις που επιτείνουν τους φόβους μας. Μέσα στο χαμό που γίνεται γύρω σου προσπάθησε να ξεχωρίσεις τη φωνή του Πνεύματος του Θεού. Αυτού που έφτιαξε τα σύμπαντα και συντηρεί τα πάντα με τη δύναμή Του. Η αιώνια πρόσκλησή Του είναι: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). 

      Μη φοβάσαι ψυχή. "Ζει Κύριος!" Ο Θεός που ελέγχει τα πάντα μας διαβεβαιώνει: «Δεν πωλούνται πέντε στρουθία διά δύο ασσάρια; και εν εξ αυτών δεν είναι λελησμονημένον ενώπιον του Θεού, αλλά και αι τρίχες της κεφαλής υμών είναι πάσαι ηριθμημέναι. Μη φοβείσθε λοιπόν από πολλών στρουθίων διαφέρετε» (Λουκάς ΙΒ/12: 6,7). 

      Μπορεί να μην έχουμε τον έλεγχο των τραγικών καταστάσεων που συμβαίνουν γύρω μας, όμως ο Θεός γνωρίζει και ελέγχει τα πάντα και είναι ο μόνος που έχει τη δύναμη να μας διαφυλάξει, γι’ αυτό μη δειλιάζουμε, ας Τον εμπιστευτούμε. Άλλωστε «δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά πνεύμα δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού» (Β’ Τιμοθέου Α/1: 7). Τα λόγια που ο Θεός είπε στον Ιησού του Ναυή ισχύουν και σήμερα: «Δεν σε προστάζω εγώ; ίσχυε και ανδρίζου μη φοβηθής μηδέ δειλιάσης διότι είναι μετά σου Κύριος ο Θεός σου όπου αν υπάγης» (Ιησούς τ. Ναυή Α/1: 9). ---

ΨΑΛΜΟΣ 91

ΨΑΛΜΟΣ  91. 

Ένας μεγαλειώδης ύμνος πίστης και αφιέρωσης στο Θεό. 

      1. Ο κατοικών υπό την σκέπην του Υψίστου υπό την σκιάν του Παντοκράτορος θέλει διατρίβει.

        Ο αναστημένος και δοξασμένος Κύριος Ιησούς Χριστός είναι Αυτός που κατοικεί κάτω από τη στέγη του Υψίστου, που διαμένει κάτω από τον ίσκιο του Παντοκράτορος. Κάθεται στα δεξιά του Πατέρα Θεού και μεσιτεύει για μας (Α’ Τιμοθέου Β/2: 5). Κοντά Του θα ζήσουν μια μέρα όλοι εκείνοι που Τον εμπιστεύτηκαν, που πίστεψαν στο τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο του σταυρού του Χριστού, μοναδικού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Πριν ο Κύριος αναληφθεί στον ουρανό, έδωσε μια υπόσχεσή στους δικούς Του: «Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα ει δε μη, ήθελον σας ειπεί υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ» (Ιωάννης ΙΔ/14: 2,3). Ας μείνουμε στην πίστη, στον αγιασμό, με τα μάτια της ψυχής μας προς τα άνω, «προσμένοντας τη μακάρια ελπίδα, και την επιφάνεια της δόξας τού μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού» (Τίτος Β: 13). 

      2. Θέλω λέγει προς τον Κύριον, Συ είσαι καταφυγή μου και φρούριόν μου, Θεός μου, επ' αυτόν θέλω ελπίζει. 

    Ο Θεός είναι η αιώνια καταφυγή του πιστού ανθρώπου. Κάποτε ο Πέτρος είπε στον Κύριο: «Κύριε, που να πάμε και από του προσώπου σου, που να καταφύγωμεν; Έχεις λόγους ζωής αιώνιου» (Ιωάννης Σ/6: 68). Πού να πάει ο άνθρωπος στις δύσκολες μέρες που ζούμε, καθώς όλα καταρρέουν γύρω μας; Τόσο ευάλωτα είναι τα ανθρώπινα έργα, ώστε να κινδυνεύει με κατάρρευση η παγκόσμια οικονομία από έναν κορωνοϊό, τον οποίο ο άνθρωπος δε μπορεί να δει ούτε με τα μάτια του. Ο ψαλμωδός μέσα από τις εμπειρίες του στη σχέση του με το Θεό ομολογεί: «Κρησφύγετο και φρούριό μου είν’ ο Θεός μου και σ’ αυτόν ελπίζω». Ο λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι «πας ο πιστεύων επ' αυτόν δεν θέλει καταισχυνθεί εις τον αιώνα» (Ρωμαίους Ι/10: 11). Δε θα ντραπεί, δε θα μετανοιώσει ποτέ ο άνθρωπος που πιστεύει στον αληθινό Θεό. 

        Γι' αυτό αναφέρει στον Ψαλμό ΛΖ/37, εδ. 5: "Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ' αυτόν και αυτός θέλει ενεργήσει". Ο άνθρωπος που γνώρισε τον Χριστό φέρνει όλα τα ζητήματα που τον αποασχολούν μπροστά στο Θεό δια της προσευχής. Πού αλλού να πάει; Ποιον άλλον έχει στο ουρανό και στη γη; Κάποτε ο Απ. Πέτρος είπε στον Κύριο: "Κύριε σε ποιόν άλλον να πάμε, έχεις λόγους ζωής αιωνίου" (Ιωάννης Σ/6: 18). Ας είμαστε προσεκτικοί και ας Τον εμπιστευόμαστε. Ο Ιώβ, κεφ. Ε.5, εδ. 8, αναφέρει: "Αλλ' εγώ τον Θεόν θέλω επικαλεστεί και εν τω Θεώ θέλω εναποθέση τήν υπόθεσίν μου".

     Στο βιβλίο του προφήτη «Αβακούμ», κεφ. Γ/3, εδ. 17-19, αναφέρεται: «Αν και η συκή δεν θέλει βλαστήσει, μηδέ θέλει είσθαι καρπός εν ταις αμπέλοις, ο κόπος της ελαίας θέλει ματαιωθή, και οι αγροί δεν θέλουσι δώσει τροφήν, το ποίμνιον θέλει εξολοθρευθή από της μάνδρας, και δεν θέλουσιν είσθαι βόες εν τοις σταύλοις. Εγώ όμως θέλω ευφραίνεσθαι εις τον Κύριον, θέλω χαίρει εις τον Θεόν της σωτηρίας μου. Κύριος ο Θεός είναι η δύναμίς μου, και θέλει κάμει τους πόδας μου ως των ελάφων και θέλει με κάμει να περιπατώ επί τους υψηλούς τόπους μου» 

     3. Διότι αυτός θέλει σε λυτρώνει εκ της παγίδος των κυνηγών και εκ θανατηφόρου λοιμού. 

   Η παγίδα των κυνηγών είναι τα αιώνια ανθρωποκτόνα σχέδια του εχθρού, ορατοί και αόρατοι κίνδυνοι που καθημερινά μας περιβάλλουν. Μέσα απ’ όλα αυτά προσπαθεί ο εχθρός να φέρει αμαρτία στη ζωή του πιστού ανθρώπου με σκοπό να τον αποκόψει από τη χάρη του Θεού. Ο εχθρός, εκμεταλλευόμενος την κάθε στιγμή στη ζωή μας, εμφανίζεται με δύο πρόσωπα, ελάχιστες φορές «ως λέων ωρυόμενος που περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη» (Α΄ Πέτρου Ε/5: 8) και τις περισσότερες φορές με τη συνήθη πρακτική του «ως άγγελος φωτός», ώστε "να πλανήσει, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς" (Ματθαίος ΚΔ/24: 24). 

     Ο Θεός υπόσχεται ότι θα φυλάξει τον πιστό άνθρωπο από θανατηφόρο λοιμό δηλ. από αρρώστια που επιφέρει θάνατο. Τρέχουν οι άνθρωποι φοβισμένοι να φυλαχτούν από τον κορωνοϊό, λαμβάνουν μέτρα, αγωνιούν και παρ’ όλα αυτά δεν επικαλούνται το όνομα του παντοδύναμου Θεού, που είναι «καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι» (Ψαλμός ΜΣ/46: 1). Ο Θεός έχει τον πλήρη έλεγχο όλων όσων συμβαίνουν γύρω μας. Ας Τον εμπιστευτούμε και ας επικαλεστούμε το Άγιο Όνομά Του «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23). Ο Δαβίδ μας προτρέπει: «Ανάθεσε στον Κύριο τον δρόμο σου, και έλπιζε σ' αυτόν, κι αυτός θα ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). Ας βυθιστούμε στην προσευχή, ας μετανοήσουμε ειλικρινά και είναι βέβαιο ότι ο Θεός θα ενεργήσει και θα παρατείνει το Έλεός Του μέσα στη ζωή μας. Στο βιβλίο της «Αποκάλυψης» (κεφ. ΙΣ/16, εδ. 11) αναφέρεται ότι ο Θεός επέτρεψε να έρθουν πληγές στους ανθρώπους και οι άνθρωποι «μασούσαν τις γλώσσες τους από τον πόνο και βλασφήμησαν τον Θεό τού ουρανού για τους πόνους τους και για τα έλκη τους, και δεν μετανόησαν από τα έργα τους». Ο λόγος του Θεού αναφέρει ότι στις έσχατες ημέρες «θα γίνουν μεγάλοι σεισμοί κατά τόπους, και πείνες και μεταδοτικές αρρώστιες, και θα υπάρχουν φόβητρα και μεγάλα σημεία από τον ουρανό» (Λουκάς ΚΑ/21: 11). Δύσκολες μέρες θα έρθουν, καθώς πάνω στη γη η αμαρτία και η αποστασία του ανθρώπου από το Θεό κορυφώνονται. 

     4. Με τα πτερά αυτού θέλει σε σκεπάζει, και υπό τας πτέρυγας αυτού θέλεις είσθαι ασφαλής η αλήθεια αυτού είναι πανοπλία και ασπίς. 

      Μία ωραία εικόνα από τη φύση παίρνει ο ψαλμωδός, για να μας δώσει μια εικόνα της αγάπης και της φροντίδας του Θεού για το κάθε δικό Του παιδί προσωπικά. Ένα θηλυκό πουλί, για να προστατεύσει τους νεοσσούς του από κάποιο κίνδυνο, μαζεύει αυτά κάτω από τις φτερούγες του. Καθώς ο Κύρος βαδίζει για τελευταία φορά προς την Ιερουσαλήμ πάνω σε ένα γαϊδουράκι κλαίγοντας, αναφωνεί: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς αυτήν, ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου καθ' ον τρόπον η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε» (Λουκάς ΙΓ/13: 34). Ο Θεός θέλει να σώσει τον άνθρωπο, όμως ο άνθρωπος αρνείται. «Πες τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;» (Ιεζεκιήλ Λ/33: 11).

      Η μεγάλη παρηγοριά του πιστού ανθρώπου είναι ότι «ο Θεός είναι αληθής και κάθε άνθρωπος είναι ψεύτης» (Ιωάννης Η/8: 55). Ο Θεός θα τηρήσει τις υποσχέσεις Του. Όλα αυτά που ο λόγος του Θεού αναφέρει θα εκπληρωθούν κατά γράμμα. Ο Κύριος μας διαβεβαίωσε: «μέχρις ότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, ένα γιώτα ή μία κεραία δεν θα παρέλθει από τον νόμο, έως ότου όλα εκπληρωθούν» (Ματθαίος Ε/5: ω18). Η μεγάλη ασφάλεια του πιστού ανθρώπου, η πανοπλία του και η ασπίδα του είναι οι ζωντανές και αληθινές υποσχέσεις του Θεού. 

      5. Δεν θέλεις φοβείσθε από φόβου νυκτερινού, την ημέραν από βέλους πετωμένου. 

   Η πλήρης απελευθέρωση του ανθρώπου από τον παντοδύναμο άρχοντα της εποχής μας, που ονομάζεται: «Φόβος», έρχεται να καταλάβει τον άνθρωπο ημέρα και νύχτα σε κάθε δραστηριότητα της ζωής του. Το «πετώμενο βέλος» είναι κάποιος λόγος ασέβειας εις βάρος μας, κάποιο τραγικό απρόοπτο που θα συμβεί μέσα στη ζωή μας. 

     Ο Ιησούς Χριστός μας προσφέρει πραγματική σιγουριά. Μας παίρνει το φορτίο της αμαρτίας μας και ξαλαφρώνει τη συνείδησή μας (Εβραίους Θ/9: 14). Μας ανακουφίζει από τις μέριμνες και τις έγνοιες, αφού Αυτός φροντίζει για μας. Μέσα στην αναταραχή και τις θύελλες της ζωής είναι ο φίλος μας, ο προστάτης μας, ο βράχος και το καταφύγιό μας! 

    6. Από θανατικού, το οποίον περιπατεί εν σκότει από ολέθρου, όστις ερημώνει εν μεσημβρία. 

    Η καταστροφή, που έρχεται μέσα στο σκοτάδι, δηλ. κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, σκοπεύει να απολέσει, να καταστρέψει τον πιστό άνθρωπο, που «ερημώνει εν μεσημβρία». Μέρα μεσημέρι άδειασαν οι δρόμοι, έκλεισαν τα σχολεία, τα ιδρύματα, οι χώροι συναθροίσεων των ανθρώπων λόγω του κινδύνου του κορωνοϊού. 

    7. Χιλιάς θέλει πίπτει εξ αριστερών σου και μυριάς εκ δεξιών σου πλην εις σε δεν θέλει πλησιάζει.

 Ο Θεός παρέχει στον πιστό άνθρωπο πλήρη ασφάλεια ακόμα και μέσα στη σφαγή και την καταστροφή, εκεί που δεσπόζουν οι βίαιοι θάνατοι, οι άνομες, τρομοκρατικές, εγκληματικές ενέργειες των ανθρώπων του σκότους. Και ενώ το κακό θα είναι τόσο μεγάλο, ώστε χίλιοι να πέφτουν από αριστερά και δέκα χιλιάδες να πέφτουν από δεξιά, ο πιστός άνθρωπος χάρη στην πρόνοια του Θεού θα μένει αλώβητος. 

     8. Μόνον με τους οφθαλμούς σου θέλεις θεωρεί και θέλεις βλέπει των ασεβών την ανταπόδοσιν.

      Όταν οι ασεβείς θα τιμωρούνται από την αμαρτία τους, την αποστασία τους, τις άνομες ενέργειές τους, ο πιστός άνθρωπος θα είναι απόλυτα ασφαλής και θα παρατηρεί την τιμωρία τους. Θα είναι τιμωρία που θα προέρχεται όχι από το Θεό, αλλά ως αποτέλεσμα των άστοχων επιλογών τους. 

       9. Επειδή συ τον Κύριον, την ελπίδα μου, τον Ύψιστον έκαμες καταφύγιόν σου

    Αποτελεί υπόσχεση του Θεού ότι ο άνθρωπος που έκανε καταφύγιό του το Θεό θα είναι πάντοτε απόλυτα ασφαλής, κανένα κακό δε θα πέσει επάνω του και καμία συμφορά δε θα τον πλησιάσει. Ο Κύριος είναι κατηγορηματικός: "Δύο σπουργίτια δεν πουλιούνται για ένα ασσάριο; Ένα απ' αυτά, όμως, δεν θα πέσει επάνω στη γη, χωρίς το θέλημα του Πατέρα σας" (Ματθαίος Ι/10: 29). Αν ο Κύριος ενδιαφέρεται για ένα σπουργιτάκι, πόσο μάλλον για το δικό Του παιδί;

      10. δεν θέλει συμβαίνει εις σε κακόν, και μάστιξ δεν θέλει πλησιάζει εις την σκηνήν σου. 

    Δε θα συμβεί στον πιστό άνθρωπο κανένα κακό και μάστιγα δε θα πλησιάσει στον οίκον του. Τη νύκτα της εξόδου των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, στην οποία ήταν υπόδουλοι τετρακόσια χρόνια, ο Θεός έδωσε εντολή να σφάξουν ένα άμωμο αρνί και με το αίμα του να βάψουν τους παραστάτες και το ανώφλι της πόρτας των σπιτιών τους (Έξοδος ΙΒ/12: 7). «Επειδή, αυτή τη νύχτα θα περάσω μέσα από τη γη της Αιγύπτου, και θα χτυπήσω κάθε πρωτότοκο στη γη της Αιγύπτου, από άνθρωπο μέχρι κτήνος και θα κάνω κρίσεις ενάντια σε όλους τους θεούς της Αιγύπτου. Εγώ ο Κύριος. Και το αίμα θα είναι σε σας για σημείο επάνω στα σπίτια σας, στα οποία κατοικείτε και όταν δω το αίμα, θα σας παρατρέξω, και η πληγή δεν θα είναι σε σας για να σας εξολοθρεύσει, όταν χτυπήσω τη γη της Αιγύπτου» (Έξοδος ΙΒ/12: 12,13). Ο εξολοθρευτής άγγελος έχει βγει πάνω στη γη. Σ’ αυτούς που έχουν βάψει τους παραστάτες της καρδιάς τους με το αθώο αίμα του Ιησού Χριστού μάστιγα δε θα πλησιάσει στη σκηνή τους. 

      11. Διότι θέλει προστάξει εις τους αγγέλους αυτού περί σου, διά να σε διαφυλάττωσιν εν πάσαις ταις οδοίς σου. 

     Αυτή την περικοπή χρησιμοποίησε ο σατανάς, όταν θέλοντας να βάλει σε πειρασμό τον Κύριο: «Και έφερεν αυτόν εις Ιερουσαλήμ και έστησεν αυτόν επί το πτερύγιον του ιερού και είπε προς αυτόν. Εάν είσαι ο Υιός του Θεού, ρίψον σεαυτόν εντεύθεν κάτω διότι είναι γεγραμμένον ότι εις τους αγγέλους αυτού θέλει προστάξει περί σου, διά να σε διαφυλάξωσι και ότι θέλουσι σε σηκόνει επί των χειρών αυτών, διά να μη προσκόψης προς λίθον τον πόδα σου» (Λουκάς Δ/4: 10-11). Η απάντηση του Κυρίου ήταν: «Και αποκριθείς είπε προς αυτόν ο Ιησούς ότι είναι ειρημένον, δεν θέλεις πειράσει Κύριον τον Θεόν σου» (εδ. 12). Ο Δαβίδ αναφέρει: «Άγγελος Κυρίου στρατοπεδεύει κύκλω των φοβουμένων αυτόν και ελευθερώνει αυτούς» (Ψαλμός ΛΔ/34: 7). 

      Κάποτε ο Κύριος είπε στον Πέτρο: «βάλε την μάχαιραν εις την θήκην». Μήπως «νομίζεις ότι δεν δύναμαι ήδη να παρακαλέσω τον Πατέρα μου, και θέλει στήσει πλησίον μου περισσοτέρους παρά δώδεκα λεγεώνας αγγέλων;» (Ματθαίος ΚΣ/26: 53). 

      Στην Παλαιά Διαθήκη και στο βιβλίο «Β’ Βασιλέων», (κεφ. Σ/6, εδ. 15) διαβάζουμε ότι ένας υπηρέτης κοιμόταν μαζί με τον άνθρωπο του Θεού, τον Ελισσαιέ. «Και ότε εξηγέρθη το πρωΐ ο υπηρέτης του ανθρώπου του Θεού και εξήλθεν, ιδού, στράτευμα είχε περικυκλωμένην την πόλιν με ίππους και αμάξας. Και είπεν ο υπηρέτης αυτού προς αυτόν, Ω, κύριε, τι θέλομεν κάμει;». Η απάντηση του ανθρώπου που εμπιστεύεται απόλυτα το Θεό: «Ο δε είπε, Μη φοβού διότι πλειότεροι είναι οι μεθ' ημών παρά τους μετ' αυτών. Και προσηυχήθη ο Ελισσαιέ και είπε, Κύριε, Άνοιξον, δέομαι, τους οφθαλμούς αυτού, διά να ίδη. Και ήνοιξεν ο Κύριος τους οφθαλμούς του υπηρέτου, και είδε και ιδού, το όρος ήτο πλήρες ίππων και αμαξών πυρός περί τον Ελισσαιέ» (εδ. 16, 17). Αλήθεια πόσο μεγάλη είναι η ασφάλεια παρέχει ο Θεός! 

       12. Θέλουσι σε σηκώνει επί των χειρών αυτών, διά να μη προσκόψεις προς λίθον τον πόδα σου.

      Με τα ίδια του τα χέρια θα κρατάει ο Θεός το δικό Του παιδί, για να μη σκοντάψει στις δυσκολίες και τα εμπόδια, που ο εχθρός βάζει στο διάβα της ζωής μας. 

       13. Θέλεις πατήσει επί λέοντα και επί ασπίδα θέλεις καταπατήσει σκύμνον και δράκοντα. 

       Ο διάβολος μέσα στο λόγο του Θεού παρουσιάζεται σαν λιοντάρι που βρυχάται. «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε διότι ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη» (Α΄ Πέτρου Ε/5: 8). Επίσης παρουσιάζεται και σαν φίδι. «Και ερρίφθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, ερρίφθη εις την γην, και οι άγγελοι αυτού ερρίφθησαν μετ' αυτού» (Αποκάλυψη ΙΒ/12: 9). Σαν το λιοντάρι ο εχθρός προσπαθεί με τη δύναμή του να μας καταβάλει και σαν φίδι προσπαθεί με τις πονηρές και ύπουλες ενέργειές του να μας πλανίσει και να μας παραπλανήσει, ώστε να μας απομακρύνει από την πηγή της ζωής που είναι ο Ιησούς Χριστός (ψαλμός ΛΣ/36: 9). 

      14. Επειδή έθεσεν εις εμέ την αγάπην αυτού, διά τούτο θέλω λυτρώσει αυτόν θέλω υψώσει αυτόν, διότι εγνώρισε το όνομά μου. 

      Εκείνον που με γνώρισε, που με εμπιστεύτηκε, που με αγάπησε, λέγει Κύριος, θα τον λυτρώσω, θα τον υψώσω, γιατί μόνον αυτός με γνωρίζει πραγματικά. Ο Απ. Παύλος δαρμένος, κυνηγημένος, κρυωμένος, πονεμένος, διακηρύττει: «Διά την οποίαν αιτίαν και πάσχω ταύτα, πλην δεν επαισχύνομαι διότι εξεύρω εις τίνα επίστευσα, και είμαι πεπεισμένος ότι είναι δυνατός να φυλάξη την παρακαταθήκην μου μέχρις εκείνης της ημέρας» (Β’ Τιμοθέου Α: 12). 

      15. Θέλει με επικαλείσθαι, και θέλω εισακούει αυτού, μετ' αυτού θέλω είσθαι εν θλίψει θέλω λυτρώνει αυτόν και θέλω δοξάζει αυτόν. 

       Ο πιστός άνθρωπος θα επικαλείται το Θεό μέσα από την προσευχή και ο Θεός θα τον ακούει. Ο Δαβίδ αναφέρει ότι είναι Θεός «ακούων προσευχήν» (ψαλμός ΞΕ/65: 2). Οι προσευχές των πιστών ανθρώπων όχι μόνον ακούγονται από το Θεό, αλλά φυλάσσονται και σε χρυσές φιάλες στον ουρανό (Αποκάλυψη Ε/5: 8). Μέσα στη θλίψη μας και τα καθημερινά μας προβλήματα διαβεβαιώνει ο Κύριος ότι θα είναι μαζί μας. 

      Επέτρεψε ο Θεός οι τρεις παίδες να μπουν δεμένοι μέσα στο καμίνι, που είχε επταπλασίως καεί (Δανιήλ Γ/3: 19), όμως, όταν πλησίασε ο βασιλιάς Ναυουχοδονόσορ και κοίταξε μέσα σ’ αυτό, είδε ότι μέσα στο καμίνι υπήρχαν τέσσερις άνδρες και με απορία ρώτησε: «δεν ερρίψαμεν τρεις άνδρας δεδεμένους εις το μέσον του πυρός; οι δε απεκρίθησαν και είπον προς τον βασιλέα, Αληθώς, βασιλεύ. Ιδού, εγώ βλέπω τέσσαρας άνδρας λελυμένους, περιπατούντας εν μέσω του πυρός, και βλάβη δεν είναι εις αυτούς, και η όψις του τετάρτου είναι ομοία με Υιόν Θεού» (Δανιήλ Γ/3: 24,25). Μέσα στο καμίνι της φωτιάς βρισκόταν και ο Κύριος. Μέσα στις δυσκολίες της ζωής μας θα βρίσκεται ο Κύριος. 

     16. Θέλω χορτάσει αυτόν μακρότητα ημερών και θέλω δείξει εις αυτόν την σωτηρίαν μου. 

   Σ’ αυτόν που θα Τον εμπιστευτεί ο Θεός υπόσχεται μακροζωία πάνω στη γη, σ’ αυτόν θα αποκαλύψει τα μυστήρια της σωτηρίας την οποίαν έχει ετοιμάσει «διά τους φοβουμένους Αυτόν». «διότι έκαμεν εις εμέ μεγαλεία ο δυνατός και άγιον το όνομα αυτού, και το έλεος αυτού εις γενεάς γενεών επί τους φοβουμένους αυτόν» (Λουκάς Α: 49, 50). ---

ΨΑΛΜΟΣ ΚΓ / 23.

ΨΑΛΜΟΣ ΚΓ / 23.     «Ψαλμός του Δαβίδ» 

      1. Ο Κύριος είναι ο ποιμήν δεν θέλω στερηθεί ουδενός. 

     Ο ψαλμός ΚΓ/23 είναι το πιο αγαπημένο ποίημα όλων των εποχών και εκπέμπει ένα μεγαλειώδες, αθάνατο, αιώνιο μήνυμα. Το βαθύτερο νόημα του ψαλμού είναι ότι ο  Θεός προστατεύει και φροντίζει για τις ανάγκες όλων εκείνων που Τον εμπιστεύονται, τον λατρεύουν, έχουν την ελπίδα τους πάνω σ' Αυτόν. 

    Ο ψαλμός αφορά όλους εκείνους που μπορούν να ομολογούν και να διακηρύττουν: «Ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου». Ο Χριστός πέθανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων και το Έργο Του αφορά όλους, όμως μόνον όσοι Τον δέχτηκαν με πίστη, με αφοσίωση, με ειλικρίνεια, αυτοί είναι δικά Του παιδιά. Στο Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην" (Α/1: 11-13) αναφέρεται: «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν». 

        Είναι άλλο να πει κανείς: "ο Κύριος είναι ο ποιμήν" και άλλο να πει: "ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου". Τη διαφορά κάνει η μικρή φρασούλα "μου". Ποιμένας "μου" σημαίνει ο δικός μου ποιμένας και χάρη σ'  Αυτόν δε θα φοβηθώ τίποτα και «δε θα στερηθώ ουδενός». Έτρεξαν οι άνθρωποι να αδειάσουν τα super market, μόλις ξέσπασε η κρίση με τον κορονοϊό. Φοβήθηκαν μήπως δε θα έχουν να φάνε. Ο Θεός διαβεβαιώνει το κάθε δικό Του παιδί ότι δε θα του λείψει τίποτα κάτω και από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Να μην ξεχνάμε ότι ο λαός Ισραήλ μαζί με το βασιλιά Αχαάβ πεινούσαν εξαιτίας της ανομβρίας των 3,5 ετών. Όχι μόνον τροφή για τους ανθρώπους δεν υπήρχε αλλά ούτε χορτάρι για τα ζώα (Α΄ Βασιλέων ΙΗ/18: 5), όμως το παιδί του Θεού ο Ηλίας ο Θεσβίτης, έτρωγε χάρη στην πρόνοια του Θεού κάθε μέρα κρέας, που του πήγαιναν οι κόρακες μετά από εντολή του Θεού και έπινε άφθονο νερό από τον ποταμό Χωρήβ (Α΄ Βασιλέων ΙΖ/17: 4). Κι όταν στέρεψε ο ποταμός, πάλι ενήργησε ο Κύριος για τον Ηλία και δεν του έλειψε τίποτα. 

     Ο Δαβίδ έχοντας ζήσει μεγάλες εμπειρίες κοντά στο Θεό με θαρραλέα πίστη και απόλυτη βεβαιότητα διακηρύττει: "δεν θα στερηθώ ουδενός", ούτε τη φυσική τροφή, ούτε την πνευματική τροφή που έχω ανάγκη, για να ζήσω. Γιατί είναι γραμμένο μέσα στο λόγο του Θεού: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού» (Ματθαίος Δ/4: 4 & Λουκάς Δ/4: 4). Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια και αφορά όπως είπαμε όλους εκείνους που αναγνωρίζουν τον Κύριο ως "ποιμένα τους"  μέσα στη ζωή τους. 

     Στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» (κεφ. ΚΘ/29, εδ. 5) λέγει Κύριος: «σας περιέφερα τεσσαράκοντα έτη εν τη ερήμω τα ιμάτιά σας δεν επαλαιώθησαν επάνω σας, και το υπόδημά σου δεν επαλαιώθη εις τον πόδα σου». Μέσα στην έρημο της ανυδρίας, του καύματος και του θανάτου ο λαός του Θεού δε στερήθηκε τίποτα για σαράντα ολόκληρα χρόνια. Αντίθετα έτρωγε ό,τι πιο εκλεκτό υπήρχε, το «μάννα» που ο Θεός έστελνε καθημερινά (Έξοδος ΙΣ/16: 35), έτρωγε κρέας, το οποίο από τη μεγάλη αφθονία βγήκε από τα ρουθούνια τους (Αριθμοί ΙΑ/11: 20) και έπινε νερό άφθονο μέσα στην έρημο που βγήκε μέσα από την πέτρα (Έξοδος ΙΖ/17: 6). Η πέτρα συμβολίζει το Χριστό, που είναι ο μόνος που μπορεί να προσφέρει «νερό» δηλ. ζωή, τροφή στον κουρασμένο και φορτωμένο και ταλαιπωρημένο, στoν «ημιθανή» (Λουκάς Ι/10: 30) άνθρωπο της εποχής μας. 

     Ολόκληρος ο κόσμος μπαίνει σε μία τελική τροχιά που φαίνεται να είναι καταστροφική. Οι λαοί και οι ηγέτες του «έσπειραν ανέμους και θερίζουν θύελλες». Ένας ιός παρουσιάστηκε πάνω στον κόσμο και εξαιτίας του κινδυνεύει να διαλυθεί ολόκληρος ο ανθρώπινος πολιτισμός. Ο φόβος και ο τρόμος αγκαλιάζουν όλους τους ανθρώπους ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της γης. Στο βιβλίο του προφήτη «Αβακούμ» (κεφ. Β/2, εδ. 13) αναφέρεται: «μοχθούν οι λαοί για τη φωτιά, και τα έθνη να αποκάμουν για τη ματαιότητα». 

     Για τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: 

   -- «Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις, και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα, οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή» (Λουκάς ΚΑ/21: 25-26). 

    -- «Διότι θέλει εγερθεί έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν, και θέλουσι γείνει πείναι και λοιμοί και σεισμοί κατά τόπους» (Ματθαίος ΚΔ/24: 7). 

   -- «και θέλουσι γίνει κατά τόπους σεισμοί μεγάλοι και πείναι και λοιμοί, και θέλουσιν είσθαι φόβητρα και σημεία μεγάλα από του ουρανού» (Λουκάς ΚΑ/21: 11). 

     Ο πιστός άνθρωπος μέσα από τις προσωπικές εμπειρίες του, μέσα απ’ όλα αυτά που έχει γνωρίσει κοντά στο Χριστό, μπορεί να αναφωνεί με απόλυτη σιγουριά, με κραυγή θριάμβου: «Ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου». Πολλοί κατά καιρούς διεκδίκησαν τη θέση του "ποιμένα", θρησκευτικοί άρχοντες, πολιτικοί ηγέτες, φιλόσοφοι και άλλοι. Ο ίδιος ο Κύριος μας αναφέρει: «Όλοι όσοι ήρθαν πριν από μένα, είναι κλέφτες και ληστές» (Ιωάννης Ι/10: 8). Το ίδιο ισχύει και γι’ αυτούς που ήρθαν μετά τον Κύριο. Πόσοι κατά καιρούς πέρασαν είπαν πολλά, έκαναν πολλά, αποβλέποντας αποκλειστικά σε «ίδιον όφελος». Ο Προφήτης "Ιεζεκιήλ" (κεφ. ΛΔ/34, εδ. 8) αναφέρει: «Ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Θεός, εξάπαντος, επειδή τα πρόβατά μου έγειναν λάφυρον και τα πρόβατά μου έγειναν κατάβρωμα πάντων των θηρίων του αγρού δι' έλλειψιν ποιμένος, και δεν εζήτησαν οι ποιμένες μου τα πρόβατά μου αλλ' οι ποιμένες εβόσκησαν εαυτούς και δεν εβόσκησαν τα πρόβατά μου». 

      O Κύριος διακηρύττει: 

11 Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός ο ποιμένας ο καλός την ψυχή του βάζει για χάρη των προβάτων. 

12 Αλλά, ο μισθωτός, και ο οποίος δεν είναι ποιμένας, του οποίου τα πρόβατα δεν είναι δικά του, βλέπει τον λύκο να έρχεται, και αφήνει τα πρόβατα, και φεύγει και ο λύκος τα αρπάζει, και σκορπίζει τα πρόβατα. 

13 Και ο μισθωτός φεύγει, επειδή είναι μισθωτός, και δεν τον μέλει για τα πρόβατα. 

14 Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός, και γνωρίζω τα δικά μου, και γνωρίζομαι από τα δικά μου (Ιωάννης Ι/10: 11-14). 

      Παρατηρώντας τη ζωή ενός ποιμένα αντιλαμβανόμαστε γιατί ο Κύριος επέλεξε το συμβολισμό αυτό.

       Α. Ο ποιμένας γνωρίζει τα πρόβατά του ένα προς ένα και καλεί αυτά με το όνομά τους. 

      Ο ποιμένας ο καλός ζει και γνωρίζει τ’ όνομά μας, γνωρίζει τον καθένα μας προσωπικά. Μας έχει ζωγραφίσει στις παλάμες Του (Ησαΐας ΜΘ/49: 16), έχει αριθμήσει τις τρίχες της κεφαλής μας. Δεν είμαστε ξένοι γι’ Αυτόν, είμαστε πρόβατα της βοσκής Του. Ο ίδιος μας λέει: «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, όποιος δεν μπαίνει διαμέσου της θύρας στην αυλή των προβάτων, αλλά ανεβαίνει από αλλού, εκείνος είναι κλέφτης και ληστής. Όποιος όμως μπαίνει διαμέσου της θύρας, είναι ο ποιμένας των προβάτων. Σε τούτον ο θυρωρός ανοίγει και τα πρόβατα ακούν τη φωνή του και τα δικά του πρόβατα τα φωνάζει με το όνομά τους, και τα βγάζει έξω» (Ιωάννης Ι/10: 1-3). Και στο εδ. 14 «Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός, και γνωρίζω τα δικά μου, και γνωρίζομαι από τα δικά μου». Ο ποιμένας διακρίνεται για την άρρηκτη στενή προσωπική σχέση που έχει με τα πρόβατά του. «Και τώρα, έτσι λέει ο Κύριος, ο δημιουργός σου, Ιακώβ, και ο πλάστης σου, Ισραήλ. Μη φοβάσαι επειδή, εγώ σε λύτρωσα, σε κάλεσα με το όνομά σου δικός μου είσαι. Όταν διαβαίνεις μέσα από τα νερά, θα είμαι μαζί σου και όταν περνάς μέσα από τα ποτάμια, δεν θα πλημμυρίζουν επάνω σου, όταν περπατάς μέσα από τη φωτιά, δεν θα καείς ούτε θα εξαφθεί φλόγα επάνω σου» (Ησαΐας ΜΓ/43: 1,2). 

      Β. Ο ποιμένας μαζεύει τα πρόβατά του και τα συγκροτεί σε μια ποίμνη. 

     Ο άνθρωπος που ζει χωρίς το Θεό μοιάζει με το πρόβατο σε ένα πράγμα. Πολλές φορές και πολύ εύκολα παρασύρεται, χάνει τον προσανατολισμό του και χάνεται. «Όλοι εμείς πλανηθήκαμε σαν πρόβατα στραφήκαμε κάθε ένας στον δικό του δρόμο ο Κύριος, όμως, έβαλε επάνω σ' Αυτόν την ανομία όλων μας» (Ησαΐας ΝΓ/53: 6). Και ο Δαβίδ, προσθέτει: «επλανήθην ως πρόβατον απολωλός, ζήτησον τον δούλον σου» (Ψαλμός ΡΙΘ/119, εδ.176). Εκκλησία εξάλλου τούτο σημαίνει την κλήση εκ του κόσμου για τη συγκρότηση μιας Ποίμνης μ’ ένα Ποιμένα (Ιωάννης Ι/10: 16). 

      Γ. Ο ποιμένας, αναζητάει το πρόβατό του, όταν χαθεί. 

     Ο Κύριος ανέφερε: «Τις άνθρωπος εξ υμών εάν έχη εκατόν πρόβατα και χάση εν εξ αυτών, δεν αφήνει τα ενενήκοντα εννέα εν τη ερήμω και υπάγει ζητών το απολωλός, εωσού εύρη αυτό; Και ευρών αυτό, βάλλει επί τους ώμους αυτού χαίρων. Και ελθών εις τον οίκον, συγκαλεί τους φίλους και τους γείτονας, λέγων προς αυτούς Συγχάρητέ μοι, διότι εύρον το πρόβατόν μου το απολωλός» (Λουκάς ΙΕ/15: 4-6). Γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός στον κόσμο. «Ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήσει και να σώσει το απολωλός» (Λουκάς ΙΘ/19: 10). 

      Δ. Ο ποιμένας, θυσιάζεται για τα πρόβατά του. 

     Στο Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην»" (κεφ. Ι/10, εδ. 17) λέγει ο Κύριος: «Διά τούτο ο Πατήρ με αγαπά, διότι εγώ βάλλω την ψυχήν μου, διά να λάβω αυτήν πάλιν. Ουδείς αφαιρεί αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ βάλλω αυτήν απ' εμαυτού εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου». 

     Ο ίδιος ο Κύριος μας διευκρίνισε ότι «ο καλός Ποιμήν, τη ζωή του βάλλει υπέρ των προβάτων» (Ιωάννης Ι/10: 11). Αυτό ακριβώς έκανε ο Ιησούς Χριστός για τον καθένα από μας πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Θυσίασε τη ζωή Του, προσέφερε όχι αργύριον ή χρυσίον, αλλά το ίδιο Του το πολύτιμο αίμα «ως λύτρον για την εξαγορά πολλών» (Ματθαίος Κ/20: 8 & Μάρκος Ι/10: 45). 

   «ο καλός Ποιμήν, τη ζωή του βάλλει υπέρ των προβάτων». Πολλές ιστορίες έχουμε διαβάσει σχετικά, μα ας θυμηθούμε αυτήν του Δαβίδ, με το λιοντάρι που χίμηξε στα πρόβατά του. «Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Ο δούλος σου έβοσκε τα πρόβατα του πατέρα του, και ήρθε ένα λιοντάρι και μια αρκούδα, και άρπαξε ένα πρόβατο από το κοπάδι και βγήκα πίσω απ' αυτό, και το πάταξα, και το ελευθέρωσα από το στόμα του και καθώς σηκώθηκε εναντίον μου, το άρπαξα από τη σιαγόνα, και το χτύπησα, και το θανάτωσα» (Α’ Σαμουήλ ΙΖ/17: 34, 35). Ο Χριστός πάλεψε και νίκησε τον ανθρωποκτόνο διάβολο (Ιωάννης Η/8: 44), που «ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα να καταπίη» (επιστολή Α’ Πέτρου Ε/5: 8). 

      Ε. Ο καλός ποιμένας περιθάλπει τα πρόβατά του. 

     Στο βιβλίο του προφήτη «Ιεζεκιήλ» (κεφ. ΛΔ/34, εδ. 4) ο Θεός εκφράζει ένα παράπονο προς τους ποιμένες Του «Δεν ενισχύσατε το ασθενικό, και δεν γιατρέψατε αυτό που δεν είναι καλά, και δεν κάνατε επίδεσμα στο συντριμμένο, και δεν επαναφέρατε το πλανεμένο, και δεν ζητήσατε το χαμένο, αλλά με βία και με σκληρότητα δεσπόζατε επάνω σ' αυτά». 

    Ο Κύριος δεν ενεργούσε με αυτόν τον τρόπο. Βρήκε πολλά τραυματισμένα "πρόβατα" κατά την επίγεια διακονία του. Συνάντησε, καθώς βάδιζε ανάμεσά μας μια Σαμαρείτισσα (Ιωάννης Δ/4: 5-30). «πέντε άνδρας έλαβες, και εκείνος, τον οποίον έχεις τώρα, δεν είναι ανήρ σου». Πόσο εξαθλιωμένη,  βαθιά τραυματισμένη ήταν τούτη η ψυχή! Συνάντησε το Ζακχαίο (Λουκάς ΙΘ/19: 5), που ήταν πλούσιος υλικά, φτωχός ηθικά και πνευματικά, τον πλούσιο νέο (Μάρκος Ι/10: 17), τη χήρα στη Ναΐν (Λουκάς Ζ/7: 11-16), το μεγάλο διδάσκαλο Νικόδημο (Ιωάννης Γ/3: 1-6), το ληστή στο σταυρό (Λουκάς ΚΓ/23: 43). Για όλα αυτά και για πολλά άλλα τραυματισμένα πρόβατα δεν αδιαφόρησε ο Κύριος, δε γύρισε από την άλλη πλευρά του δρόμου, όπως έκανε ο Ιερέας και ο Λευίτης στην παραβολή του «Καλού Σαμαρείτη» (Λουκάς Ι/10: 30-37), αλλά ενδιαφέρθηκε προσωπικά, πήγε κοντά τους, έδεσε τις πληγές τους, τους έσωσε αιώνια. Ποτέ κανένας, ψυχή, δε θα μπορέσει ν’ ασχοληθεί προσωπικά μαζί σου όπως ο Χριστός. 

      ΣΤ. Ο ποιμένας οδηγεί τα πρόβατά του. 

     Ο καλός ποιμένας πηγαίνει μπροστά από τα πρόβατά του και μάχεται για την ασφάλεια αυτών με τις δυνάμεις του σκότους. Ο Χριστός μάχεται για μας ενάντια «στις αρχές, ενάντια στις εξουσίες, ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους τούτου τού αιώνα, ενάντια στα πνεύματα της πονηρίας στα επουράνια» (Εφεσίους Σ/6: 12). Παίρνει την πρωτοβουλία ο Κύριος και λέγει: «Εγώ θα πάω μπροστά σου, και θα εξομαλύνω τούς στρεβλούς δρόμους θα συντρίψω τις χάλκινες θύρες, και θα κόψω τούς σιδερένιους μοχλούς» (Ησαΐας ΜΕ/45: 2). Τον βλέπουμε με τη γκλίτσα στον ώμο να προχωράει μπροστά από τα πρόβατά του και να τα οδηγεί «σε βοσκές χλοερές και σε ύδατα αναπαύσεως» (Ψαλμός ΚΓ/23: 2). Οδηγεί ο Καλός Ποιμήν τα πρόβατά Του «διά τρίβων δικαιοσύνης» (εδ.3). Κάθε βήμα μας το σταθμίζει η αγιότητα και αγάπη Του. Όμορφο να έχεις τη διαβεβαίωση: «Εγώ θέλω σε συνετίσει και θέλω σε διδάξει την οδόν την όποιαν πρέπει να περιπατείς» (Ψαλμός ΛΒ/32: 8). Πόσο έχουμε ανάγκη την οδηγία του Κυρίου, γιατί: «Υπάρχει οδός, ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον» (Παροιμίαι ΙΔ/14: 12). 

      Ο Χριστός είναι ο καλός ποιμένας (Ιωάννης Ι/10: 11). Πιο τρυφερή, προσωπική κι εγκάρδια  φράση δε θα μπορούσε να υπάρξει, για να περιγράψει τη σχέση του Χριστού με τον αμαρτωλό - και συνέχεια τον πιστό - άνθρωπο. Είναι «ο Ποιμήν ο Καλός» σ’ αντίθεση με όλους εκείνους που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν Αυτόν, για τους οποίους αναφέρει ο λόγος του Θεού: «ου μέλει αυτώ περί των προβάτων» (εδ.13). 

     Είναι «ο Μέγας Ποιμήν» (Εβραίους ΙΓ/13: 20), που με το πολύτιμό Του αίμα μας λύτρωσε από την αιώνια κόλαση. 

     Είναι «ο Αρχιποιμήν», που σύμφωνα με την επιστολή "Α’ Πέτρου" (Ε/5: 4), θα έρθει ξανά, για να δώσει «τον αμαράντινο στέφανο της δόξης» σε όλους κείνους που σαν πρόβατα εν μέσω λύκων (Ματθαίος Ι/10: 16) έζησαν σ’ αυτό τον κόσμο, προσδοκώντας τον ερχομό Του. 

    Είναι «Ο Ποιμήν και επίσκοπος των ψυχών μας» (Α’ Πέτρου Β/2: 25), στον οποίο, ενώ είμαστε «πρόβατα πλανεμένα», επιστρέψαμε με μετάνοια κι αληθινή πίστη. Όλους τους καλεί ο Χριστός, όλους τους ψάχνει, όλους τους θέλει να έρθουν στην ποίμνη Του, για να τους προσφέρει αιώνια ζωή και ασφάλεια (Ιωάννης Ι/10: 28). 

       2 Εις βοσκάς χλοεράς με ανέπαυσεν εις ύδατα αναπαύσεως με ωδήγησεν. 

      Με οδήγησε ο Κύριος εκεί που υπήρχε πλούσια τροφή για το πνεύμα μου και το σώμα μου. Με οδήγησε σε ανάπαυση, σε επάρκεια, σε χορτασμό. 

     3 Ηνώρθωσε την ψυχήν μου με ώδήγησε διά τρίβων δικαιοσύνης ένεκεν του ονόματος αυτού. 

    Ανόρθωσε και στήριξε την ψυχή μου ο Κύριος. Με οδήγησε ο Καλός Ποιμήν «διά τρίβων δικαιοσύνης» (εδ.3) μέσα από δρόμος αγιότητας και δικαιοσύνης. 

     4 Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθή κακόν διότι συ είσαι μετ' εμού η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρηγορούσιν. 

     O Kύριος μου υπόσχεται ότι και μέσα στην κοιλάδα, όπου σκιάζει ο θάνατος, αν περιπατήσω, θα είναι μαζί μου. Γι’ αυτό λέγει ο Δαβίδ: «δε θα φοβηθώ μήπως μου συμβεί κάποιο κακό». Δε θα φοβηθώ, γιατί γνωρίζω ότι ο Κύριος, «ο καλός μου ποιμένας», είναι δίπλα μου. «Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη» (Ψαλμός ΜΣ/46: 1). Ο Κύριος είναι ο νικητής του Άδη και του Θανάτου. Πάνω στο σταυρό «απογύμνωσε τις αρχές και τις εξουσίες, τις καταντρόπιασε δημόσια, όταν, επάνω του, θριάμβευσε εναντίον τους» (Κολοσσαείς Β/2: 15). Ο εχθρός είναι νικημένος. Μετά από το θρίαμβο του Κυρίου μας πάνω στο σταυρό ένα άσμα επικρατεί πλέον: «Που, θάνατε, το κέντρον σου; που, άδη, η νίκη σου; το δε κέντρον του θανάτου είναι η αμαρτία, και η δύναμις της αμαρτίας ο νόμος. Αλλά χάρις εις τον Θεόν, όστις δίδει εις ημάς την νίκην διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 55-57). «Αλλ' εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς» (Ρωμαίους Η/8: 37). Ο πιστός άνθρωπος μπορεί να ομολογεί: «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού» (προς Φιλιππησίους Δ/4: 13). 

        Ο "καλός ποιμένας" μας προσφέρει σιγουριά, οδηγία και προστασία από κάθε επιβουλή του εχθρού της ψυχής μας. Σε ορισμένες περιπτώσεις έχουμε ανάγκη και εμείς οι ίδιοι από την γκλίτσα του ποιμένα, καθώς δεν είμαστε σώφρονες, συνετοί, υπάκουοι, γιατί δεν εκτιμούμε, όσο θα έπρεπε, μια "τόσο μεγάλη σωτηρία" (Εβραίους Β/2: 3). 

      5 Ητοίμασας έμπροσθέν μου τράπεζαν απέναντι των εχθρών μου ήλειψας εν ελαίω την κεφαλήν μου το ποτήριόν μου υπερχειλίζει. 

      Ο νικητής του Άδη και του θανάτου, ο Κύριος των δυνάμεων, ο Αναστημένος και Δοξασμένος Ιησούς Χριστός, υπόσχεται νίκη συντριπτική σε όλα τα δικά Του παιδιά. Προπορεύεται ο Κύριος και αγωνίζεται για το λαό Του. Αν και περικυκλωμένοι από εχθρούς, ο Κύριος μας προσφέρει νίκες και στρώνει τραπέζι χαράς και ευλογιών για τα δικά Του παιδιά. Επίσης μυρώνει το κεφάλι μας με λάδι. Οι βοσκοί χρησιμοποιούσαν το λάδι, για να ανακουφίσουν τα πρόβατά τους από πληγές. Το λάδι συμβολίζει το Πνεύμα το Άγιο. Ας θυμηθούμε τις μωρές παρθένες που δεν είχαν επάρκεια λαδιού. Όταν κανείς σκέπτεται όλα αυτά τα θαυμάσια, που ο Κύριος έχει ετοιμάσει γι’ αυτούς που τον αγαπούν, η καρδιά του πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη προς το Θεό και αισθάνεται πλήρης. Το ποτήρι μας θα πρέπει να ξεχειλίζει από αγάπη για το Θεό, για μια τόσο μεγάλη σωτηρία. 

      6 Βεβαίως χάρις και έλεος θέλουσι με ακολουθεί πάσας τας ημέρας της ζωής μου και θέλω κατοικεί εν τω οίκω του Κυρίου εις μακρότητα ημερών. 

       «χάρις και έλεος». Η αγάπη και η καλοσύνη του Θεού θα συνοδεύουν τον πιστό άνθρωπο όλες τις ημέρες της ζωής του, «μέχρι της ελεύσεως Αυτού», μέχρι να έρθει ο Κύριος να μας παραλάβει, για να είμαστε πλέον και εμείς εκεί που είναι Αυτός σύμφωνα με την υπόσχεσή Του (Ιωάννης ΙΔ/14: 3). ---