ΨΑΛΜΟΣ ΚΓ / 23.

ΨΑΛΜΟΣ ΚΓ / 23.     «Ψαλμός του Δαβίδ» 

      1. Ο Κύριος είναι ο ποιμήν δεν θέλω στερηθεί ουδενός. 

     Ο ψαλμός ΚΓ/23 είναι το πιο αγαπημένο ποίημα όλων των εποχών και εκπέμπει ένα μεγαλειώδες, αθάνατο, αιώνιο μήνυμα. Το βαθύτερο νόημα του ψαλμού είναι ότι ο  Θεός προστατεύει και φροντίζει για τις ανάγκες όλων εκείνων που Τον εμπιστεύονται, τον λατρεύουν, έχουν την ελπίδα τους πάνω σ' Αυτόν. 

    Ο ψαλμός αφορά όλους εκείνους που μπορούν να ομολογούν και να διακηρύττουν: «Ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου». Ο Χριστός πέθανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων και το Έργο Του αφορά όλους, όμως μόνον όσοι Τον δέχτηκαν με πίστη, με αφοσίωση, με ειλικρίνεια, αυτοί είναι δικά Του παιδιά. Στο Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην" (Α/1: 11-13) αναφέρεται: «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν». 

        Είναι άλλο να πει κανείς: "ο Κύριος είναι ο ποιμήν" και άλλο να πει: "ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου". Τη διαφορά κάνει η μικρή φρασούλα "μου". Ποιμένας "μου" σημαίνει ο δικός μου ποιμένας και χάρη σ'  Αυτόν δε θα φοβηθώ τίποτα και «δε θα στερηθώ ουδενός». Έτρεξαν οι άνθρωποι να αδειάσουν τα super market, μόλις ξέσπασε η κρίση με τον κορονοϊό. Φοβήθηκαν μήπως δε θα έχουν να φάνε. Ο Θεός διαβεβαιώνει το κάθε δικό Του παιδί ότι δε θα του λείψει τίποτα κάτω και από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Να μην ξεχνάμε ότι ο λαός Ισραήλ μαζί με το βασιλιά Αχαάβ πεινούσαν εξαιτίας της ανομβρίας των 3,5 ετών. Όχι μόνον τροφή για τους ανθρώπους δεν υπήρχε αλλά ούτε χορτάρι για τα ζώα (Α΄ Βασιλέων ΙΗ/18: 5), όμως το παιδί του Θεού ο Ηλίας ο Θεσβίτης, έτρωγε χάρη στην πρόνοια του Θεού κάθε μέρα κρέας, που του πήγαιναν οι κόρακες μετά από εντολή του Θεού και έπινε άφθονο νερό από τον ποταμό Χωρήβ (Α΄ Βασιλέων ΙΖ/17: 4). Κι όταν στέρεψε ο ποταμός, πάλι ενήργησε ο Κύριος για τον Ηλία και δεν του έλειψε τίποτα. 

     Ο Δαβίδ έχοντας ζήσει μεγάλες εμπειρίες κοντά στο Θεό με θαρραλέα πίστη και απόλυτη βεβαιότητα διακηρύττει: "δεν θα στερηθώ ουδενός", ούτε τη φυσική τροφή, ούτε την πνευματική τροφή που έχω ανάγκη, για να ζήσω. Γιατί είναι γραμμένο μέσα στο λόγο του Θεού: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού» (Ματθαίος Δ/4: 4 & Λουκάς Δ/4: 4). Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια και αφορά όπως είπαμε όλους εκείνους που αναγνωρίζουν τον Κύριο ως "ποιμένα τους"  μέσα στη ζωή τους. 

     Στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» (κεφ. ΚΘ/29, εδ. 5) λέγει Κύριος: «σας περιέφερα τεσσαράκοντα έτη εν τη ερήμω τα ιμάτιά σας δεν επαλαιώθησαν επάνω σας, και το υπόδημά σου δεν επαλαιώθη εις τον πόδα σου». Μέσα στην έρημο της ανυδρίας, του καύματος και του θανάτου ο λαός του Θεού δε στερήθηκε τίποτα για σαράντα ολόκληρα χρόνια. Αντίθετα έτρωγε ό,τι πιο εκλεκτό υπήρχε, το «μάννα» που ο Θεός έστελνε καθημερινά (Έξοδος ΙΣ/16: 35), έτρωγε κρέας, το οποίο από τη μεγάλη αφθονία βγήκε από τα ρουθούνια τους (Αριθμοί ΙΑ/11: 20) και έπινε νερό άφθονο μέσα στην έρημο που βγήκε μέσα από την πέτρα (Έξοδος ΙΖ/17: 6). Η πέτρα συμβολίζει το Χριστό, που είναι ο μόνος που μπορεί να προσφέρει «νερό» δηλ. ζωή, τροφή στον κουρασμένο και φορτωμένο και ταλαιπωρημένο, στoν «ημιθανή» (Λουκάς Ι/10: 30) άνθρωπο της εποχής μας. 

     Ολόκληρος ο κόσμος μπαίνει σε μία τελική τροχιά που φαίνεται να είναι καταστροφική. Οι λαοί και οι ηγέτες του «έσπειραν ανέμους και θερίζουν θύελλες». Ένας ιός παρουσιάστηκε πάνω στον κόσμο και εξαιτίας του κινδυνεύει να διαλυθεί ολόκληρος ο ανθρώπινος πολιτισμός. Ο φόβος και ο τρόμος αγκαλιάζουν όλους τους ανθρώπους ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της γης. Στο βιβλίο του προφήτη «Αβακούμ» (κεφ. Β/2, εδ. 13) αναφέρεται: «μοχθούν οι λαοί για τη φωτιά, και τα έθνη να αποκάμουν για τη ματαιότητα». 

     Για τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: 

   -- «Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις, και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα, οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή» (Λουκάς ΚΑ/21: 25-26). 

    -- «Διότι θέλει εγερθεί έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν, και θέλουσι γείνει πείναι και λοιμοί και σεισμοί κατά τόπους» (Ματθαίος ΚΔ/24: 7). 

   -- «και θέλουσι γίνει κατά τόπους σεισμοί μεγάλοι και πείναι και λοιμοί, και θέλουσιν είσθαι φόβητρα και σημεία μεγάλα από του ουρανού» (Λουκάς ΚΑ/21: 11). 

     Ο πιστός άνθρωπος μέσα από τις προσωπικές εμπειρίες του, μέσα απ’ όλα αυτά που έχει γνωρίσει κοντά στο Χριστό, μπορεί να αναφωνεί με απόλυτη σιγουριά, με κραυγή θριάμβου: «Ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου». Πολλοί κατά καιρούς διεκδίκησαν τη θέση του "ποιμένα", θρησκευτικοί άρχοντες, πολιτικοί ηγέτες, φιλόσοφοι και άλλοι. Ο ίδιος ο Κύριος μας αναφέρει: «Όλοι όσοι ήρθαν πριν από μένα, είναι κλέφτες και ληστές» (Ιωάννης Ι/10: 8). Το ίδιο ισχύει και γι’ αυτούς που ήρθαν μετά τον Κύριο. Πόσοι κατά καιρούς πέρασαν είπαν πολλά, έκαναν πολλά, αποβλέποντας αποκλειστικά σε «ίδιον όφελος». Ο Προφήτης "Ιεζεκιήλ" (κεφ. ΛΔ/34, εδ. 8) αναφέρει: «Ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Θεός, εξάπαντος, επειδή τα πρόβατά μου έγειναν λάφυρον και τα πρόβατά μου έγειναν κατάβρωμα πάντων των θηρίων του αγρού δι' έλλειψιν ποιμένος, και δεν εζήτησαν οι ποιμένες μου τα πρόβατά μου αλλ' οι ποιμένες εβόσκησαν εαυτούς και δεν εβόσκησαν τα πρόβατά μου». 

      O Κύριος διακηρύττει: 

11 Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός ο ποιμένας ο καλός την ψυχή του βάζει για χάρη των προβάτων. 

12 Αλλά, ο μισθωτός, και ο οποίος δεν είναι ποιμένας, του οποίου τα πρόβατα δεν είναι δικά του, βλέπει τον λύκο να έρχεται, και αφήνει τα πρόβατα, και φεύγει και ο λύκος τα αρπάζει, και σκορπίζει τα πρόβατα. 

13 Και ο μισθωτός φεύγει, επειδή είναι μισθωτός, και δεν τον μέλει για τα πρόβατα. 

14 Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός, και γνωρίζω τα δικά μου, και γνωρίζομαι από τα δικά μου (Ιωάννης Ι/10: 11-14). 

      Παρατηρώντας τη ζωή ενός ποιμένα αντιλαμβανόμαστε γιατί ο Κύριος επέλεξε το συμβολισμό αυτό.

       Α. Ο ποιμένας γνωρίζει τα πρόβατά του ένα προς ένα και καλεί αυτά με το όνομά τους. 

      Ο ποιμένας ο καλός ζει και γνωρίζει τ’ όνομά μας, γνωρίζει τον καθένα μας προσωπικά. Μας έχει ζωγραφίσει στις παλάμες Του (Ησαΐας ΜΘ/49: 16), έχει αριθμήσει τις τρίχες της κεφαλής μας. Δεν είμαστε ξένοι γι’ Αυτόν, είμαστε πρόβατα της βοσκής Του. Ο ίδιος μας λέει: «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, όποιος δεν μπαίνει διαμέσου της θύρας στην αυλή των προβάτων, αλλά ανεβαίνει από αλλού, εκείνος είναι κλέφτης και ληστής. Όποιος όμως μπαίνει διαμέσου της θύρας, είναι ο ποιμένας των προβάτων. Σε τούτον ο θυρωρός ανοίγει και τα πρόβατα ακούν τη φωνή του και τα δικά του πρόβατα τα φωνάζει με το όνομά τους, και τα βγάζει έξω» (Ιωάννης Ι/10: 1-3). Και στο εδ. 14 «Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός, και γνωρίζω τα δικά μου, και γνωρίζομαι από τα δικά μου». Ο ποιμένας διακρίνεται για την άρρηκτη στενή προσωπική σχέση που έχει με τα πρόβατά του. «Και τώρα, έτσι λέει ο Κύριος, ο δημιουργός σου, Ιακώβ, και ο πλάστης σου, Ισραήλ. Μη φοβάσαι επειδή, εγώ σε λύτρωσα, σε κάλεσα με το όνομά σου δικός μου είσαι. Όταν διαβαίνεις μέσα από τα νερά, θα είμαι μαζί σου και όταν περνάς μέσα από τα ποτάμια, δεν θα πλημμυρίζουν επάνω σου, όταν περπατάς μέσα από τη φωτιά, δεν θα καείς ούτε θα εξαφθεί φλόγα επάνω σου» (Ησαΐας ΜΓ/43: 1,2). 

      Β. Ο ποιμένας μαζεύει τα πρόβατά του και τα συγκροτεί σε μια ποίμνη. 

     Ο άνθρωπος που ζει χωρίς το Θεό μοιάζει με το πρόβατο σε ένα πράγμα. Πολλές φορές και πολύ εύκολα παρασύρεται, χάνει τον προσανατολισμό του και χάνεται. «Όλοι εμείς πλανηθήκαμε σαν πρόβατα στραφήκαμε κάθε ένας στον δικό του δρόμο ο Κύριος, όμως, έβαλε επάνω σ' Αυτόν την ανομία όλων μας» (Ησαΐας ΝΓ/53: 6). Και ο Δαβίδ, προσθέτει: «επλανήθην ως πρόβατον απολωλός, ζήτησον τον δούλον σου» (Ψαλμός ΡΙΘ/119, εδ.176). Εκκλησία εξάλλου τούτο σημαίνει την κλήση εκ του κόσμου για τη συγκρότηση μιας Ποίμνης μ’ ένα Ποιμένα (Ιωάννης Ι/10: 16). 

      Γ. Ο ποιμένας, αναζητάει το πρόβατό του, όταν χαθεί. 

     Ο Κύριος ανέφερε: «Τις άνθρωπος εξ υμών εάν έχη εκατόν πρόβατα και χάση εν εξ αυτών, δεν αφήνει τα ενενήκοντα εννέα εν τη ερήμω και υπάγει ζητών το απολωλός, εωσού εύρη αυτό; Και ευρών αυτό, βάλλει επί τους ώμους αυτού χαίρων. Και ελθών εις τον οίκον, συγκαλεί τους φίλους και τους γείτονας, λέγων προς αυτούς Συγχάρητέ μοι, διότι εύρον το πρόβατόν μου το απολωλός» (Λουκάς ΙΕ/15: 4-6). Γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός στον κόσμο. «Ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήσει και να σώσει το απολωλός» (Λουκάς ΙΘ/19: 10). 

      Δ. Ο ποιμένας, θυσιάζεται για τα πρόβατά του. 

     Στο Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην»" (κεφ. Ι/10, εδ. 17) λέγει ο Κύριος: «Διά τούτο ο Πατήρ με αγαπά, διότι εγώ βάλλω την ψυχήν μου, διά να λάβω αυτήν πάλιν. Ουδείς αφαιρεί αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ βάλλω αυτήν απ' εμαυτού εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου». 

     Ο ίδιος ο Κύριος μας διευκρίνισε ότι «ο καλός Ποιμήν, τη ζωή του βάλλει υπέρ των προβάτων» (Ιωάννης Ι/10: 11). Αυτό ακριβώς έκανε ο Ιησούς Χριστός για τον καθένα από μας πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Θυσίασε τη ζωή Του, προσέφερε όχι αργύριον ή χρυσίον, αλλά το ίδιο Του το πολύτιμο αίμα «ως λύτρον για την εξαγορά πολλών» (Ματθαίος Κ/20: 8 & Μάρκος Ι/10: 45). 

   «ο καλός Ποιμήν, τη ζωή του βάλλει υπέρ των προβάτων». Πολλές ιστορίες έχουμε διαβάσει σχετικά, μα ας θυμηθούμε αυτήν του Δαβίδ, με το λιοντάρι που χίμηξε στα πρόβατά του. «Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Ο δούλος σου έβοσκε τα πρόβατα του πατέρα του, και ήρθε ένα λιοντάρι και μια αρκούδα, και άρπαξε ένα πρόβατο από το κοπάδι και βγήκα πίσω απ' αυτό, και το πάταξα, και το ελευθέρωσα από το στόμα του και καθώς σηκώθηκε εναντίον μου, το άρπαξα από τη σιαγόνα, και το χτύπησα, και το θανάτωσα» (Α’ Σαμουήλ ΙΖ/17: 34, 35). Ο Χριστός πάλεψε και νίκησε τον ανθρωποκτόνο διάβολο (Ιωάννης Η/8: 44), που «ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα να καταπίη» (επιστολή Α’ Πέτρου Ε/5: 8). 

      Ε. Ο καλός ποιμένας περιθάλπει τα πρόβατά του. 

     Στο βιβλίο του προφήτη «Ιεζεκιήλ» (κεφ. ΛΔ/34, εδ. 4) ο Θεός εκφράζει ένα παράπονο προς τους ποιμένες Του «Δεν ενισχύσατε το ασθενικό, και δεν γιατρέψατε αυτό που δεν είναι καλά, και δεν κάνατε επίδεσμα στο συντριμμένο, και δεν επαναφέρατε το πλανεμένο, και δεν ζητήσατε το χαμένο, αλλά με βία και με σκληρότητα δεσπόζατε επάνω σ' αυτά». 

    Ο Κύριος δεν ενεργούσε με αυτόν τον τρόπο. Βρήκε πολλά τραυματισμένα "πρόβατα" κατά την επίγεια διακονία του. Συνάντησε, καθώς βάδιζε ανάμεσά μας μια Σαμαρείτισσα (Ιωάννης Δ/4: 5-30). «πέντε άνδρας έλαβες, και εκείνος, τον οποίον έχεις τώρα, δεν είναι ανήρ σου». Πόσο εξαθλιωμένη,  βαθιά τραυματισμένη ήταν τούτη η ψυχή! Συνάντησε το Ζακχαίο (Λουκάς ΙΘ/19: 5), που ήταν πλούσιος υλικά, φτωχός ηθικά και πνευματικά, τον πλούσιο νέο (Μάρκος Ι/10: 17), τη χήρα στη Ναΐν (Λουκάς Ζ/7: 11-16), το μεγάλο διδάσκαλο Νικόδημο (Ιωάννης Γ/3: 1-6), το ληστή στο σταυρό (Λουκάς ΚΓ/23: 43). Για όλα αυτά και για πολλά άλλα τραυματισμένα πρόβατα δεν αδιαφόρησε ο Κύριος, δε γύρισε από την άλλη πλευρά του δρόμου, όπως έκανε ο Ιερέας και ο Λευίτης στην παραβολή του «Καλού Σαμαρείτη» (Λουκάς Ι/10: 30-37), αλλά ενδιαφέρθηκε προσωπικά, πήγε κοντά τους, έδεσε τις πληγές τους, τους έσωσε αιώνια. Ποτέ κανένας, ψυχή, δε θα μπορέσει ν’ ασχοληθεί προσωπικά μαζί σου όπως ο Χριστός. 

      ΣΤ. Ο ποιμένας οδηγεί τα πρόβατά του. 

     Ο καλός ποιμένας πηγαίνει μπροστά από τα πρόβατά του και μάχεται για την ασφάλεια αυτών με τις δυνάμεις του σκότους. Ο Χριστός μάχεται για μας ενάντια «στις αρχές, ενάντια στις εξουσίες, ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους τούτου τού αιώνα, ενάντια στα πνεύματα της πονηρίας στα επουράνια» (Εφεσίους Σ/6: 12). Παίρνει την πρωτοβουλία ο Κύριος και λέγει: «Εγώ θα πάω μπροστά σου, και θα εξομαλύνω τούς στρεβλούς δρόμους θα συντρίψω τις χάλκινες θύρες, και θα κόψω τούς σιδερένιους μοχλούς» (Ησαΐας ΜΕ/45: 2). Τον βλέπουμε με τη γκλίτσα στον ώμο να προχωράει μπροστά από τα πρόβατά του και να τα οδηγεί «σε βοσκές χλοερές και σε ύδατα αναπαύσεως» (Ψαλμός ΚΓ/23: 2). Οδηγεί ο Καλός Ποιμήν τα πρόβατά Του «διά τρίβων δικαιοσύνης» (εδ.3). Κάθε βήμα μας το σταθμίζει η αγιότητα και αγάπη Του. Όμορφο να έχεις τη διαβεβαίωση: «Εγώ θέλω σε συνετίσει και θέλω σε διδάξει την οδόν την όποιαν πρέπει να περιπατείς» (Ψαλμός ΛΒ/32: 8). Πόσο έχουμε ανάγκη την οδηγία του Κυρίου, γιατί: «Υπάρχει οδός, ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον» (Παροιμίαι ΙΔ/14: 12). 

      Ο Χριστός είναι ο καλός ποιμένας (Ιωάννης Ι/10: 11). Πιο τρυφερή, προσωπική κι εγκάρδια  φράση δε θα μπορούσε να υπάρξει, για να περιγράψει τη σχέση του Χριστού με τον αμαρτωλό - και συνέχεια τον πιστό - άνθρωπο. Είναι «ο Ποιμήν ο Καλός» σ’ αντίθεση με όλους εκείνους που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν Αυτόν, για τους οποίους αναφέρει ο λόγος του Θεού: «ου μέλει αυτώ περί των προβάτων» (εδ.13). 

     Είναι «ο Μέγας Ποιμήν» (Εβραίους ΙΓ/13: 20), που με το πολύτιμό Του αίμα μας λύτρωσε από την αιώνια κόλαση. 

     Είναι «ο Αρχιποιμήν», που σύμφωνα με την επιστολή "Α’ Πέτρου" (Ε/5: 4), θα έρθει ξανά, για να δώσει «τον αμαράντινο στέφανο της δόξης» σε όλους κείνους που σαν πρόβατα εν μέσω λύκων (Ματθαίος Ι/10: 16) έζησαν σ’ αυτό τον κόσμο, προσδοκώντας τον ερχομό Του. 

    Είναι «Ο Ποιμήν και επίσκοπος των ψυχών μας» (Α’ Πέτρου Β/2: 25), στον οποίο, ενώ είμαστε «πρόβατα πλανεμένα», επιστρέψαμε με μετάνοια κι αληθινή πίστη. Όλους τους καλεί ο Χριστός, όλους τους ψάχνει, όλους τους θέλει να έρθουν στην ποίμνη Του, για να τους προσφέρει αιώνια ζωή και ασφάλεια (Ιωάννης Ι/10: 28). 

       2 Εις βοσκάς χλοεράς με ανέπαυσεν εις ύδατα αναπαύσεως με ωδήγησεν. 

      Με οδήγησε ο Κύριος εκεί που υπήρχε πλούσια τροφή για το πνεύμα μου και το σώμα μου. Με οδήγησε σε ανάπαυση, σε επάρκεια, σε χορτασμό. 

     3 Ηνώρθωσε την ψυχήν μου με ώδήγησε διά τρίβων δικαιοσύνης ένεκεν του ονόματος αυτού. 

    Ανόρθωσε και στήριξε την ψυχή μου ο Κύριος. Με οδήγησε ο Καλός Ποιμήν «διά τρίβων δικαιοσύνης» (εδ.3) μέσα από δρόμος αγιότητας και δικαιοσύνης. 

     4 Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθή κακόν διότι συ είσαι μετ' εμού η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρηγορούσιν. 

     O Kύριος μου υπόσχεται ότι και μέσα στην κοιλάδα, όπου σκιάζει ο θάνατος, αν περιπατήσω, θα είναι μαζί μου. Γι’ αυτό λέγει ο Δαβίδ: «δε θα φοβηθώ μήπως μου συμβεί κάποιο κακό». Δε θα φοβηθώ, γιατί γνωρίζω ότι ο Κύριος, «ο καλός μου ποιμένας», είναι δίπλα μου. «Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη» (Ψαλμός ΜΣ/46: 1). Ο Κύριος είναι ο νικητής του Άδη και του Θανάτου. Πάνω στο σταυρό «απογύμνωσε τις αρχές και τις εξουσίες, τις καταντρόπιασε δημόσια, όταν, επάνω του, θριάμβευσε εναντίον τους» (Κολοσσαείς Β/2: 15). Ο εχθρός είναι νικημένος. Μετά από το θρίαμβο του Κυρίου μας πάνω στο σταυρό ένα άσμα επικρατεί πλέον: «Που, θάνατε, το κέντρον σου; που, άδη, η νίκη σου; το δε κέντρον του θανάτου είναι η αμαρτία, και η δύναμις της αμαρτίας ο νόμος. Αλλά χάρις εις τον Θεόν, όστις δίδει εις ημάς την νίκην διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 55-57). «Αλλ' εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς» (Ρωμαίους Η/8: 37). Ο πιστός άνθρωπος μπορεί να ομολογεί: «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού» (προς Φιλιππησίους Δ/4: 13). 

        Ο "καλός ποιμένας" μας προσφέρει σιγουριά, οδηγία και προστασία από κάθε επιβουλή του εχθρού της ψυχής μας. Σε ορισμένες περιπτώσεις έχουμε ανάγκη και εμείς οι ίδιοι από την γκλίτσα του ποιμένα, καθώς δεν είμαστε σώφρονες, συνετοί, υπάκουοι, γιατί δεν εκτιμούμε, όσο θα έπρεπε, μια "τόσο μεγάλη σωτηρία" (Εβραίους Β/2: 3). 

      5 Ητοίμασας έμπροσθέν μου τράπεζαν απέναντι των εχθρών μου ήλειψας εν ελαίω την κεφαλήν μου το ποτήριόν μου υπερχειλίζει. 

      Ο νικητής του Άδη και του θανάτου, ο Κύριος των δυνάμεων, ο Αναστημένος και Δοξασμένος Ιησούς Χριστός, υπόσχεται νίκη συντριπτική σε όλα τα δικά Του παιδιά. Προπορεύεται ο Κύριος και αγωνίζεται για το λαό Του. Αν και περικυκλωμένοι από εχθρούς, ο Κύριος μας προσφέρει νίκες και στρώνει τραπέζι χαράς και ευλογιών για τα δικά Του παιδιά. Επίσης μυρώνει το κεφάλι μας με λάδι. Οι βοσκοί χρησιμοποιούσαν το λάδι, για να ανακουφίσουν τα πρόβατά τους από πληγές. Το λάδι συμβολίζει το Πνεύμα το Άγιο. Ας θυμηθούμε τις μωρές παρθένες που δεν είχαν επάρκεια λαδιού. Όταν κανείς σκέπτεται όλα αυτά τα θαυμάσια, που ο Κύριος έχει ετοιμάσει γι’ αυτούς που τον αγαπούν, η καρδιά του πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη προς το Θεό και αισθάνεται πλήρης. Το ποτήρι μας θα πρέπει να ξεχειλίζει από αγάπη για το Θεό, για μια τόσο μεγάλη σωτηρία. 

      6 Βεβαίως χάρις και έλεος θέλουσι με ακολουθεί πάσας τας ημέρας της ζωής μου και θέλω κατοικεί εν τω οίκω του Κυρίου εις μακρότητα ημερών. 

       «χάρις και έλεος». Η αγάπη και η καλοσύνη του Θεού θα συνοδεύουν τον πιστό άνθρωπο όλες τις ημέρες της ζωής του, «μέχρι της ελεύσεως Αυτού», μέχρι να έρθει ο Κύριος να μας παραλάβει, για να είμαστε πλέον και εμείς εκεί που είναι Αυτός σύμφωνα με την υπόσχεσή Του (Ιωάννης ΙΔ/14: 3). ---