Βιβλίο "Α' Χρονικών", κεφ. ΚΑ/21. (ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ)
1 Αλλ' ο Σατανάς ηγέρθη κατά του Ισραήλ, και παρεκίνησε τον Δαβίδ να απαριθμήση τον Ισραήλ.
2 Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Ιωάβ και προς τους άρχοντας του λαού, Υπάγετε, απαριθμήσατε τον Ισραήλ, από Βηρ-σαβεέ έως Δαν, και φέρετε προς εμέ, διά να μάθω, τον αριθμόν αυτών.
3 Ο δε Ιωάβ απεκρίθη, Ο Κύριος να προσθέση επί τον λαόν αυτού εκατονταπλάσιον αφ' ό,τι είναι αλλά, κύριέ μου βασιλεύ, δεν είναι πάντες δούλοι του κυρίου μου; διά τι ο κύριός μου επιθυμεί τούτο; διά τι να γείνη τούτο αμάρτημα εις τον Ισραήλ;
4 Ο λόγος όμως του βασιλέως υπερίσχυσεν επί τον Ιωάβ. Και ανεχώρησεν ο Ιωάβ, και περιελθών άπαντα τον Ισραήλ επέστρεψεν εις Ιερουσαλήμ.
5 Και έδωκεν ο Ιωάβ το κεφάλαιον της απαριθμήσεως του λαού εις τον Δαβίδ. Και πας ο Ισραήλ ήσαν χίλιαι χιλιάδες και εκατόν χιλιάδες ανδρών συρόντων μάχαιραν ο δε Ιούδας, τετρακόσιαι εβδομήκοντα χιλιάδες ανδρών συρόντων μάχαιραν.
6 τους Λευΐτας δε και Βενιαμίτας δεν ηρίθμησε μεταξύ αυτών διότι ο λόγος του βασιλέως ήτο βδελυκτός εις τον Ιωάβ.
7 Και εφάνη κακόν εις τους οφθαλμούς του Θεού το πράγμα τούτο όθεν επάταξε τον Ισραήλ.
8 Τότε είπεν ο Δαβίδ προς τον Θεόν, Ημάρτησα σφόδρα, πράξας το πράγμα τούτο αλλά τώρα, δέομαι, αφαίρεσον την ανομίαν του δούλου σου διότι εμωράνθην σφόδρα.
9 Και ελάλησε Κύριος προς τον Γαδ τον βλέποντα του Δαβίδ, λέγων,
10 Ύπαγε και λάλησον προς τον Δαβίδ, λέγων, ούτω λέγει Κύριος Τρία πράγματα εγώ προβάλλω εις σέ έκλεξον εις σεαυτόν εν εκ τούτων, και θέλω σοι κάμει αυτό.
11 Ήλθε λοιπόν ο Γαδ προς τον Δαβίδ και είπε προς αυτόν, Ούτω λέγει Κύριος Έκλεξον εις σεαυτόν,
12 ή τρία έτη πείνης, ή τρεις μήνας να φθείρησαι έμπροσθεν των πολεμίων σου και να σε προφθάνη η μάχαιρα των εχθρών σου, ή τρεις ημέρας την ρομφαίαν του Κυρίου και το θανατικόν εν τη γη, και τον άγγελον του Κυρίου εξολοθρεύοντα εις πάντα τα όρια του Ισραήλ. Τώρα λοιπόν ιδέ ποίον λόγον θέλω αναφέρει προς τον αποστείλαντά με.
13 Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Γαδ, Στενά μοι πανταχόθεν σφόδρα ας πέσω λοιπόν εις την χείρα του Κυρίου, διότι οι οικτιρμοί αυτού είναι πολλοί σφόδρα εις χείρα δε ανθρώπου ας μη πέσω.
14 Έδωκε λοιπόν ο Κύριος θανατικόν επί τον Ισραήλ και έπεσον εκ του Ισραήλ εβδομήκοντα χιλιάδες ανδρών.
15 Και απέστειλεν ο Θεός άγγελον εις Ιερουσαλήμ, διά να εξολοθρεύση αυτήν και ενώ εξωλόθρευεν, είδεν ο Κύριος και μετεμελήθη περί του κακού, και είπε προς τον άγγελον τον εξολοθρεύοντα, Αρκεί ήδη σύρε την χείρα σου. Ίστατο δε ο άγγελος του Κυρίου πλησίον του αλωνίου του Ορνάν του Ιεβουσαίου.
16 Και υψώσας ο Δαβίδ τους οφθαλμούς αυτού, είδε τον άγγελον του Κυρίου ιστάμενον αναμέσον της γης και του ουρανού, έχοντα εν τη χειρί αυτού την ρομφαίαν αυτού γεγυμνωμένην, εκτεταμένην επί Ιερουσαλήμ και έπεσεν ο Δαβίδ και οι πρεσβύτεροι, ενδεδυμένοι σάκκους, κατά πρόσωπον αυτών.
17 Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Θεόν, Δεν είμαι εγώ ο προστάξας να απαριθμήσωσι τον λαόν; εγώ βεβαίως είμαι ο αμαρτήσας και πράξας την κακίαν ταύτα δε τα πρόβατα τι έπραξαν; επ' εμέ λοιπόν, Κύριε Θεέ μου, και επί τον οίκον του πατρός μου έστω η χειρ σου, και μη επί τον λαόν σου προς απώλειαν.
18 Τότε ο άγγελος του Κυρίου προσέταξε τον Γαδ να είπη προς τον Δαβίδ, να αναβή ο Δαβίδ και να στήση θυσιαστήριον εις τον Κύριον εν τω αλωνίω του Ορνάν του Ιεβουσαίου.
19 Και ανέβη ο Δαβίδ, κατά τον λόγον του Γαδ, τον οποίον ελάλησεν εν ονόματι Κυρίου.
20 Και στραφείς ο Ορνάν είδε τον άγγελον και εκρύφθησαν οι τέσσαρες υιοί αυτού μετ' αυτού. Ο δε Ορνάν ηλώνιζε σίτον.
21 Και καθώς ήλθεν ο Δαβίδ προς τον Ορνάν, αναβλέψας ο Ορνάν και ιδών τον Δαβίδ, εξήλθεν εκ του αλωνίου και προσεκύνησε τον Δαβίδ κατά πρόσωπον έως εδάφους.
22 Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Ορνάν, Δος μοι τον τόπον του αλωνίου, διά να οικοδομήσω εν αυτώ θυσιαστήριον εις τον Κύριον δος μοι αυτόν εις την αξίαν τιμήν διά να σταθή η πληγή από του λαού.
23 Και είπεν ο Ορνάν προς τον Δαβίδ, Λάβε αυτό εις σεαυτόν, και ας κάμη ο κύριός μου ο βασιλεύς το αρεστόν εις τους οφθαλμούς αυτού Ιδού, δίδω τους βόας διά ολοκαύτωμα και τα αλωνικά εργαλεία διά ξύλα και τον σίτον διά προσφοράν εξ αλφίτων τα πάντα δίδω.
24 Ο δε βασιλεύς Δαβίδ είπε προς τον Ορνάν, Ουχί αλλ' εξάπαντος θέλω αγοράσει αυτό εις την αξίαν τιμήν διότι δεν θέλω λάβει το σον διά τον Κύριον, ουδέ θέλω προσφέρει ολοκαύτωμα δωρεάν.
25 Και έδωκεν ο Δαβίδ εις τον Ορνάν, διά τον τόπον, εξακοσίους σίκλους χρυσίου κατά βάρος.
26 Και ωκοδόμησεν εκεί ο Δαβίδ θυσιαστήριον εις τον Κύριον, και προσέφερεν ολοκαυτώματα και ειρηνικάς προσφοράς και επεκαλέσθη τον Κύριον και επήκουσεν αυτού, αποστείλας εξ ουρανού πυρ επί το θυσιαστήριον της ολοκαυτώσεως.
27 Και προσέταξε Κύριος τον άγγελον, και έστρεψε την ρομφαίαν αυτού εις την θήκην αυτής.
28 Κατ' εκείνον τον καιρόν, ότε ο Δαβίδ είδεν ότι ο Κύριος επήκουσεν αυτού εν τω αλωνίω του Ορνάν του Ιεβουσαίου, εθυσίασεν εκεί.
29 Διότι η σκηνή του Κυρίου, την οποίαν έκαμεν ο Μωϋσής εν τη ερήμω, και το θυσιαστήριον της ολοκαυτώσεως ήσαν κατά τον καιρόν εκείνον εν τω υψηλώ τόπω εν Γαβαών.
30 Και δεν ηδύνατο ο Δαβίδ να υπάγη ενώπιον αυτής διά να ερωτήση τον Θεόν, επειδή εφοβείτο εξ αιτίας της ρομφαίας του αγγέλου του Κυρίου.
ΣΧΟΛΙΑ :
Κάποτε ο βασιλιάς του Ισραήλ Δαβίδ αποφάσισε να καταμετρήσει το λαό του, θέλοντας έτσι να γνωρίσει πόσους είχε στην εξουσία του. Λογικά σκεπτόμενος κάποιος θα έλεγε ότι αυτό είναι πολύ φυσικό και πολύ αναγκαίο, ένας ηγέτης να θέλει να αριθμήσει το λαό του, να θέλει να γνωρίζει πόσους πολίτες έχει, πόσοι είναι μάχιμοι, πόσοι άμαχοι κλπ, ώστε να μπορεί να προγραμματίσει κινήσεις του για το μέλλον. Τούτη η απογραφή ήταν πάντοτε αναγκαία και διενεργείται από όλα τα κράτη και τίποτα δεν μπορεί να προγραμματιστεί χωρίς αυτήν.
Κάνοντας ανθρωπίνως αυτές τις σκέψεις, μου έρχεται στο νου εκείνο που είπε ο Προφήτης του Θεού "Σαμουήλ". «ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως βλέπει την καρδιά» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Δε βλέπει ο Θεός όπως βλέπει ο άνθρωπος. Θυμηθείτε ότι ο Κύριος, καθώς καθόταν απέναντι από το θησαυροφυλάκιο, έβλεπε πολλούς πλούσιους να βάζουν πολλά νομίσματα για τις ανάγκες του ναού. Ενώ οι άνθρωποι γύρω θαύμαζαν για τις προσφορές τους, για τη γενναιοδωρία τους, όμως το ενδιαφέρον του Κυρίου επικεντρώθηκε στα δύο λεπτά που προσέφερε μια φτωχή χήρα και που αποτελούσαν όλη της την περιουσία. «Αυτή έδωσε τα περισσότερα» είπε ο Κύριος (Μάρκος ΙΒ/12: 41-43). Ο Θεός βλέπει τα κίνητρα της καρδιά μας για ο,τιδήποτε πράττουμε και αποβλέπει πάντοτε στον «ιλαρόν δότην» (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 7).
Η αρίθμηση του λαού έγινε και το αποτέλεσμα ήταν 1.100.000 άνδρες ικανοί για πόλεμο από τον Ισραήλ και 470.000 άνδρες από τον Ιούδα, ικανοί όλοι τούτοι να φέρουν μάχαιραν. Ο συνολικός αριθμός του λαού ήταν περίπου 5,5 εκατομμύρια.
Ας δούμε τη συνέχεια. «Και εφάνη κακόν εις τους οφθαλμούς του Θεού το πράγμα τούτο». Το γεγονός ότι ο Δαβίδ πήρε την πρωτοβουλία να μετρήσει το λαό Ισραήλ δυσαρέστησε πάρα πολύ το Θεό, ο οποίος αποφάσισε να τιμωρήσει σκληρά το Δαβίδ για την ενέργειά του αυτή. Γιατί άραγε ο Θεός θύμωσε και μάλιστα τόσο πολύ με την απογραφή του Δαβίδ; Άλλωστε ο ίδιος ο Θεός είχε διατάξει δύο τέτοιες απογραφές στην αρχή και στο τέλος των σαράντα χρόνων της περιπλάνησης του λαού μέσα στην έρημο (βιβλίο Αριθμών, κεφ. Α/1, εδ. 2 & κεφ. ΚΣ/26, εδ. 2).
Γιατί ο Θεός αντιδρά με αυτόν τον τόσο σκληρό τρόπο, τι βλέπει ο Κύριος και δεν μπορούμε να το δούμε εμείς; Ο Δαυίδ δεν είναι ένας τυχαίος ηγέτης. Είναι ο βασιλιάς του Ισραήλ, είναι ο Βασιλιάς του λαού του Θεού. Ως βασιλιάς ήταν εκλεγμένος από τον ίδιο το Θεό. Ήταν ένα βοσκόπουλο που ο ίδιος ο Θεός το πήρε μέσα από τη μάντρα των προβάτων που φύλαγε (Β΄ Σαμουήλ Ζ/7: 8) σε πολύ μικρή ηλικία και τον έκανε Βασιλιά στο λαό Του. Τα ίδια αιώνια σχέδια έχει ο Θεός και για το κάθε δικό Του παιδί. Στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. Ε/5, εδ. 10) αναφέρεται: «και έκαμες ημάς εις τον Θεόν ημών βασιλείς και ιερείς».
Καθώς ο Δαβίδ βαδίζει στη ζωή του, στηρίζεται αποκλειστικά στο Θεό και δε χάνει ευκαιρία να επαναλαμβάνει εκείνα τα «μου»: «Ο Θεός μου, ο Θεός της σωτηρίας μου, το φρούριό μου, ο πύργος μου, ο σωτήρας μου … και πολλά άλλα». Ο συγγραφέας του βιβλίου των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 22) αναφέρει: «ανέστησεν (ο Θεός) εις αυτούς (τον Ισραήλ) βασιλέα τον Δαβίδ, περί του οποίου και είπε μαρτυρήσας. Εύρον Δαβίδ τον του Ιεσσαί, άνδρα κατά την καρδίαν μου, όστις θέλει κάμει πάντα τα θελήματά μου». Μία φορά και για έναν άνθρωπο το είπε ο Θεός αυτό. «Βρήκα έναν άνδρα που είναι σύμφωνος με την καρδιά Μου». Η καρδιά του Δαβίδ ήταν σύμφωνη και απόλυτα συντονισμένη με την καρδιά του Θεού.
Για οποιαδήποτε απόφαση έπαιρνε ο Δαβίδ ρωτούσε πρώτα τον Κύριο. Όταν ανέλαβε βασιλιάς, ήρθαν οι Φιλισταίοι εναντίον του. Ήταν λογικό να προετοιμάσει το στρατό του και να τους επιτεθεί, όμως πριν κάνει ο,τιδήποτε ήρθε μπροστά στον Κύριο. «Και ο Δαβίδ ρώτησε τον Θεό, λέγοντας: Να ανέβω εναντίον των Φιλισταίων; Και Θα τους παραδώσεις στο χέρι μου; Και ο Κύριος του απάντησε: Ανέβα επειδή, θα τους παραδώσω στο χέρι σου». (Α΄ Χρονικών ΙΔ/14: 10).
Ο Δαβίδ ήταν αναμφισβήτητα μια μεγάλη φυσιογνωμία, βαθιά ανθρωπιστής, αυθόρμητος, μεγαλόψυχος, έκανε κάποια πράγματα στη ζωή του πολύ καλά αλλά και πράγματα πολύ κακά που δυσαρέστησαν το Θεό και για τα οποία με ειλικρίνεια μετανόησε και ζήτησε με συντριβή συγνώμη από το Θεό για τις πράξεις του. Γενικά ήταν ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στο Θεό έτοιμος να υποταχθεί και να εκτελέσει το θέλημά Του. Ο Δαυίδ γνώριζε καλά δύο πράγματα στη ζωή του.
1/ Να αποκαθιστά τη σχέση του με τον Θεό, όταν έπεφτε σε αμαρτία και να ζητάει τη συγχώρεση και το έλεος του Θεού (ψαλμός ΝΑ/51).
2/ Πριν από κάθε πράξη ή ενέργειά του, να έρχεται με προσευχή ενώπιον του Κυρίου και να ζητά την οδηγία του Θεού για κάθε τι που θα έκανε.
Έγινε βασιλιάς σε ηλικία 30 ετών. Βασίλεψε συνολικά 40 χρόνια και πέθανε σε ηλικία 70 ετών. Όλη του η προσπάθεια ήταν να διαφυλάξει τα σύνορά του και το λαό του από τις συνεχείς επιθέσεις των εχθρών του. Μέσα από σκληρές μάχες υποτάχτηκαν οι Φιλισταίοι, οι Μωαβήτες, οι Εδωμήτες, οι Σύριοι, οι Αμμωνήτες, οι Αμαληκήτες. «Εσωζεν ο Θεός τον Δαυίδ πανταχού, όπου επορεύετο» (Α΄ Σαμουήλ Η/8: 6).
Στην ιστορία που διαβάσαμε βλέπουμε το Δαβίδ να παίρνει μια απόφαση να αριθμήσει το λαό χωρίς να έχει ρωτήσει τον Κύριο. Ο Λόγος του Θεού μας λέει κάτι πολύ σημαντικό. «Ο σατανάς, ο οποίος είχε εξεγερθεί κατά του λαού παρακίνησε το Δαυίδ να απαριθμήσει τον Ισραήλ» (Α΄ Χρονικών ΚΑ/21, εδ. 1). Είναι γεγονός ότι ήταν κουρασμένος ο Δαυίδ από όλα τα καθημερινά προβλήματα στα οποία δεν έλειπαν ακόμα και εξεγέρσεις, σοβαρά οικογενειακά προβλήματα και κάτω από αυτή την πίεση ο εχθρός βρήκε ένα κενό και μπήκε στη σκέψη του βασιλιά με σκοπό να τον παγιδέψει.
Ο σατανάς θεώρησε ευκαιρία να αποσπάσει το Δαβίδ από την εμπιστοσύνη του στο Θεό κάνοντάς τον να στραφεί προς τον εαυτόν του, να στηριχτεί στις δικές του ανθρώπινες δυνάμεις και να γεμίσει με εγωισμό και αυτοπεποίθηση. Ο Θεός οποίος είναι παντογνώστης, ο οποίος «ερευνά νεφρούς & καρδίας» (Αποκάλυψη Β/2: 23) είδε την πράξη αυτή του Δαβίδ σαν μια μεγάλη αμαρτία που χάριν της δικαιοσύνης θα έπρεπε να τιμωρηθεί. Ενώ μέχρι εκείνη την ώρα ο Δαβίδ στηριζόταν ανεπιφύλακτα στο Θεό, με την ενέργειά του αυτή αρχίζει να υποχωρεί και να στηρίζεται στον εαυτόν του, στο στρατό του, στο μεγαλείο του και στο βασίλείο του.
Ο λόγος που ώθησε το Δαβίδ να κάνει αυτή την καταμέτρηση ήταν ο εγωισμός και η υπερηφάνειά του, η οποία τον παρακίνησε να ερευνήσει, μέσω της καταμέτρησης του λαού αν μπορεί να στηριχτεί στη δύναμη του στρατού του, αγνοώντας με τον τρόπο αυτό το Θεό. «Πλέον είμαστε πολλοί, είμαστε δυνατοί, έχουμε αυξηθεί, μπορούμε να σταθούμε και να νικήσουμε». Όλα αυτά είναι πλανεμένες σκέψεις του εχθρού που καθημερινά έρχεται να βάλει στο μυαλό όλων μας. Ο πιο πιστός του στρατηγός του, ο Ιωάβ αντιλαμβάνεται το σφάλμα που πάει να κάνει ο βασιλιάς και προσπαθεί να του αλλάξει γνώμη, αλλά δε μπόρεσε να μεταπείσει το Δαβίδ και «Ο λόγος του βασιλιά, υπερίσχησεν επί τον Ιωάβ».
Η ερώτηση του Ιωάβ προς το Δαβίδ είναι: «Γιατί ο Κύριός μου επιθυμεί το πράγμα τούτο». Αυτό το κάνω, για να μάθω τον αριθμό του λαού μου (εδ. 2). Αν τους βρω λίγους να προσπαθήσω να τους αυξήσω, αν τους βρω πολλούς, θα μπορώ να στηριχτώ σ’ αυτούς. Που είναι ο χώρος για το Θεό, γιατί χάθηκε ο Θεός μέσα από τις σκέψεις και τα σχέδια του Δαβίδ; Γιατί χάνεται ο Θεός μέσα και από τις δικές μας σκέψεις και τα σχέδιά μας στην καθημερινή μας ζωή; Ο Ιωνάθαν, ο γιος του Σαούλ και ο πιο στενός και αγαπητός φίλος του Δαβίδ είχε πει κάποτε σ’ ένα νέο που φύλαγε τα όπλα του. «Έλα, και ας περάσουμε προς τη φρουρά αυτών των απερίτμητων ίσως ο Κύριος ενεργήσει για χάρη μας επειδή, δεν υπάρχει στον Κύριο εμπόδιο, να σώσει με πολλούς ή με λίγους» (Α΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 6).
Ας θυμηθούμε και το βασιλιά του Ισραήλ, τον Ασά.
10 Και ο Ασά βγήκε εναντίον του, και παρατάχθηκαν σε μάχη στη φάραγγα Σεφαθά, κοντά στη Μαρησά.
11 Και ο Ασά βόησε στον Κύριο τον Θεό του, και είπε: Κύριε, δεν είναι σε σένα τίποτε να βοηθάς εκείνους που έχουν πολλή ή καμιά δύναμη βοήθησέ μας, Κύριε Θεέ μας επειδή, έχουμε εμπιστευθεί σε σένα, και ερχόμαστε στο όνομά σου ενάντια σ' αυτό το πλήθος Κύριε, εσύ είσαι ο Θεός μας ας μη υπερισχύσει άνθρωπος εναντίον σου.
12 Και ο Κύριος πάταξε τους Αιθίοπες μπροστά στον Ασά, και μπροστά στον Ιούδα και οι Αιθίοπες έφυγαν (Β΄ Χρονικών ΙΔ/14, εδ. 10-12). Αυτό είναι πίστη, αυτό είναι απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό και τις αστείρευτες δυνάμεις Του.
Ο Δαβίδ υπέπεσε στην μεγάλη αμαρτίας της υπερηφάνειας που τον οδήγησε σε παρακοή και τον έκανε να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις. Έτσι άφησε την πρώτη του αγάπη για το Θεό, όπως ακριβώς είχε κάνει και η εκκλησία της Εφέσου, στην οποίαν ο Κύριος δε βρίσκει καμία κατηγορία γι’ αυτή, όμως της παραγγέλλει: «Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας». (Αποκάλυψη Β/2: 4).
Η απάντηση του Θεού σε όλα αυτά δεν άργησε να έρθει και ήταν πραγματικός κεραυνός. Ο προφήτης Γάδ ανακοινώνει στο Δαβίδ την απόφασή του Θεού να τον τιμωρήσει για ό,τι έκανε. Και εδώ βλέπουμε την πρόνοια του Θεού που του προτείνει τρεις ποινές και τη δυνατότητα να επιλέξει μεταξύ αυτών. Τρία χρόνια πείνα, ή τρεις μήνες να φθείρεσαι μπροστά στους εχθρούς σου, ή τρεις μέρες να πέσει πάνω στο λαό η ρομφαία του Κυρίου και θανατικό στη γη, από έναν άγγελο του Κυρίου που θα εξολοθρεύσει σ’ όλη την επικράτεια του Ισραήλ.
Ο Δαβίδ κατάλαβε αμέσως το σφάλμα του και το μέγεθος της αμαρτίας την οποία είχε πράξει και παρακάλεσε το Θεό να αφαιρέσει την ενοχή της αμαρτίας του (Β΄ Σαμουήλ ΚΔ/24: 10), όμως η απόφαση του Θεού ήταν αμετάκλητη. Η μετάνοια και η αναγνώριση της αμαρτίας είναι θετικό βήμα από τον πιστό άνθρωπο, όμως οι συνέπειες παραμένουν. Μετανόησε ο Δαυίδ, όταν πήγε με τη γυναίκα του Ουρία, τη Βηρ Σαβεέ (Β΄ Σαμουήλ ΙΒ/12: 13). Ο Θεός τον συγχώρησε, όμως η γυναίκα είχε μείνει έγκυος. Ο Θεός τον είχε συγχωρήσει, αλλά η εγκυμοσύνη προχωρούσε. Είναι οι συνέπειες της αμαρτίας τις οποίες δεν μπορούμε να αποφύγουμε.
Μια ιστορία λέει πως ένα παιδί δεν είχε συμμορφωθεί με τα πράγματα του Θεού και ερωτοτροπούσε με την αμαρτία.. Κάποτε ο πατέρας του είπε: «Παιδί μου πάρε αυτή τη μεγάλη σανίδα και για κάθε αμαρτία που κάνεις να βάζεις και ένα καρφί πάνω σ’ αυτή». Μέσα σε λίγο καιρό η σανίδα είχε γεμίσει από καρφιά. «Πατέρα», λέει το παιδί, «η σανίδα γέμισε». «Τώρα παιδί μου, για κάθε καλή πράξη που κάνεις να βγάζει και από ένα καρφί». Πέρασε πάρα πολύς καιρός και κάποια στιγμή ο νέος έβγαλε και το τελευταίο καρφί από τη σανίδα. «Πατέρα λέει τα έβγαλα όλα τα καρφιά, όμως με αυτές τις τρύπες που έμειναν τι θα γίνει;» Αυτές παιδί μου, είπε ο Πατέρας, «μένουν». Αυτές δε φεύγουν. Είναι τα αποτελέσματα της αμαρτίας και οι συνέπειες που έχουν τις οποίες δεν μπορεί ο άνθρωπος να ελέγξει.
Ο άνθρωπος μπορεί μέσα στην ελευθερία του να ανέβει πάνω σε μια σκεπή. Μπορεί επίσης να αποφασίσει αν θα πηδήξει από τη σκεπή ή δε θα πηδήξει., όμως από τη στιγμή που θα αποφασίσει να πηδήξει δεν είναι πλέον ελεύθερος να ελέγξει την κατάσταση. Πλέον μετά από μια τέτοια απόφαση άλλοι νόμοι θα λειτουργήσουν ανεξάρτητοι από τη θέληση του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος μετανοήσει μετά από μια τέτοια πράξη, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω στη σκεπή, θα ακολουθήσει υποχρεωτικά το νόμο της βαρύτητας, τον οποίο δεν μπορεί να ελέγξει και θα πέσει στη γη. Εκεί ή θα σκοτωθεί ή θα τραυματιστεί. Είναι οι συνέπειες της επιλογής του, που θα πληρωθούν.
Ο Θεός με μια πράξη εύνοιας του δικού του παιδιού του δίνει την ευκαιρία να επιλέξει τον τρόπο της τιμωρίας του. Από τις τρεις επιλογές που δόθηκαν στο Δαβίδ οι δύο πρώτες εξαρτιόταν σε ένα βαθμό από το έλεος των ανθρώπων: Ο πόλεμος θα ήταν τόσο σοβαρός, όσο ο εχθρός θα ήθελε, ο λιμός θα ανάγκαζε τον Ισραήλ να αναζητήσει τροφή από άλλα γειτονικά έθνη που πάντα ήταν εχθρικά απέναντί του. Αντί να βασιστεί στο έλεος κάθε ανθρώπου ο Δαβίδ επέλεξε να επικαλεστεί το Έλεος του Θεού. Το θανατικό ήταν η πλέον άμεση μορφή τιμωρίας από το Θεό και θα μπορούσαν οι Ισραηλίτες να κοιτάξουν μόνο στον Θεό για ανακούφιση. Η απόφαση του Δαβίδ ήταν: «ας πέσω λοιπόν στα χέρια του Κυρίου, διότι οι οικτιρμοί αυτού είναι πολλοί σφόδρα, σε χέρια ανθρώπου ας μην πέσω».
Εβδομήντα χιλιάδες έπεσαν από το λαό του Θεού. Πράγματι οι οικτιρμοί του Κυρίου δεν άργησαν να φανούν. Η εντολή του Θεού προς τον εξολοθρευτή άγγελο ήταν άμεση. «Αρκεί ήδη, σύρε την χείρα στου». Και πράγματι το θανατικό σταμάτησε και η κρίση πέρασε. Ο Δαβίδ μετανοιωμένος παρατηρεί έκπληκτος τη συμφορά. Εκεί που σταμάτησε ο άγγελος ήταν το αλώνι του Ορνάν, του Ιεβουσαίου, στο όρος Μοριά, μέσα στην Ιερουσαλήμ. Τούτο το κτήμα ζήτησε να το αγοράσει ο Δαβίδ και έστησε εκεί θυσιαστήριο στον Κύριο και προσέφερε θυσίες ευχαριστίας για την κατάπαυση της θείας κρίσεως. Αργότερα επί βασιλείας Σολωμόντος κτίσθηκε εκεί ο μεγαλοπρεπής ναός του Θεού.
Πού ακριβώς συνίσταται η παράβαση, η παρακοή, η αμαρτία του Δαβίδ: Μήπως επειδή δε ρώτησε τον Κύριο για να κάνει την απογραφή; Όχι. Από εκεί ξεκινάει η αμαρτία. Η αμαρτία του Δαυίδ ήταν ότι, ενώ σε όλη τη ζωή είχε ανεπιφύλακτα στηριχθεί πάνω στο Θεό και ο Θεός του είχε δώσει θαυμαστές νίκες και μεγάλες υποσχέσεις, αρχίζει σιγά - σιγά να υποχωρεί η πρώτη του αγάπη για το Θεό και αρχίζει να στηρίζεται στο γενναίο στρατό του, στις λόγχες του και στο μεγαλείο του βασιλείου του, το οποίο με τη δύναμη του Θεού είχε δημιουργήσει. Έτσι αρχίζει μια περίοδος πνευματικής κάμψης, όπου ο Δαβίδ αρχίζει να αποβλέπει στον εαυτόν του και να στηρίζεται και στις δικές του δυνάμεις. Ευρισκόμενος σ’ αυτήν την κατάσταση θέλει να μάθει πόσος ακριβώς είναι ο στρατός, για να κάνει σχέδια για το μέλλον, αντί να ακουμπήσει με εμπιστοσύνη στο Θεό και να αφήσει σ’ αυτόν κάθε σχέδιο.
Η ιδέα της απογραφής ήταν από το σατανά, μας λέει ο Λόγος του Θεού. Ήταν μια ευκαιρία να αποσπάσει το Δαβίδ από την εμπιστοσύνη του στο Θεό και να γεμίσει την καρδιά του με αυτοπεποίθηση, να τον κάνει να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις, στον αριθμό των στρατιωτών, των ίππων και όχι στη δύναμη του Θεού. Πρόβαλε το «εγώ», πρόβαλε ο άνθρωπος και παραμερίστηκε ο Θεός με την παραπάνω πράξη του Βασιλιά. Γι’ αυτό ο Θεός θεώρησε την ενέργειά του αυτή σαν αμαρτία που έπρεπε να τιμωρηθεί. Ήταν μια αμαρτία που θα μπορούσε να είχε τεράστιες συνέπειες για το λαό, αν ο Δαβίδ δε μετανοούσε ειλικρινά και αν οι οικτιρμοί του Θεού δεν ήσαν τόσοι μεγάλοι.
Και ο Δαβίδ μίλησε στον Κύριο, όταν είδε τον άγγελο, εκείνον που θανάτωνε τον λαό, και είπε: "Να, εγώ αμάρτησα, και εγώ ανόμησα αυτά, όμως, τα πρόβατα, τι έκαναν; Εναντίον μου, λοιπόν, ας είναι το χέρι σου, και εναντίον της οικογένειας του πατέρα μου" (Β΄ Σαμουήλ ΚΔ/24: 17).
Ο Δαβίδ μετανόησε ειλικρινά γι’ αυτό που έπραξε, εξομολογήθηκε την αμαρτία του στο Θεό και προσευχήθηκε θερμά για τη συγχώρεσή του. (εδ.8). Παραδέχτηκε πως είχε κάνει μεγάλη αμαρτία και παρακαλούσε το Θεό να τιμωρηθεί και να πληρώσει γι’ αυτό. Δέχτηκε την τιμωρία της αμαρτίας του και παρακάλεσε το Θεό με τα λόγια: «χτύπα εμένα και την οικογένειά μου Κύριε» (εδ. 17). Υποτάσσομαι στην τιμωρία σου, μόνο άφησε εμένα να υποφέρω, γιατί εγώ είμαι ο αμαρτωλός, εγώ είμαι ο ένοχος. Άφησε τον εαυτόν του στο Έλεος του Θεού γιατί ήξερε, γιατί είχε μεγάλη εμπειρία, γιατί είχε πολλές φορές γνωρίσει μέσα στη ζωή του το έλεος του Θεού.
Για άλλη μία φορά φαίνεται η ακεραιότητά του και το μεγαλείο της ψυχής του Δαβίδ. Ο Θεός όμως επέλεξε να τιμωρήσει ολόκληρο το έθνος για την αμαρτία του βασιλιά. Ίσως αυτό να συνέβη λόγω των πολλαπλών παραβάσεων του λαού εναντίον του Θεού.
Το πόσο συντριπτική ήταν η μετάνοια του Δαβίδ φαίνεται στον ΛΒ/32 ψαλμό, τον οποίον έγραψε ο Δαβίδ για αυτό το σκοπό, για να εκφράσει τη μετάνοιά του, για ό,τι έπραξε.
ΨΑΛΜΟΣ ΛΒ/32.
1Μακάριος εκείνος, του οποίου συνεχωρήθη η παράβασις, του οποίου εσκεπάσθη η αμαρτία.
2 Μακάριος ο άνθρωπος, εις τον οποίον ο Κύριος δεν λογαριάζει ανομίαν και εις του οποίου το πνεύμα δεν υπάρχει δόλος.
3 Ότε απεσιώπησα, επαλαιώθησαν τα οστά μου εκ του ολολυγμού μου όλην την ημέραν.
4 Επειδή ημέραν και νύκτα εβαρύνθη η χειρ σου επ' εμέ η υγρότης μου μετεβλήθη εις θερινήν ξηρασίαν.
5 Την αμαρτίαν μου εφανέρωσα προς σε, και την ανομίαν μου δεν έκρυψα είπα, Εις τον Κύριον θέλω εξομολογηθή τας παραβάσεις μου και συ συνεχώρησας την ανομίαν της αμαρτίας μου.
6 Διά τούτο πας όσιος θέλει προσεύχεσθαι προς σε εν καιρώ προσήκοντι βεβαίως εν κατακλυσμώ πολλών υδάτων ταύτα δεν θέλουσιν εγγίζει εις αυτόν.
7 Συ είσαι η σκέπη μου θέλεις με φυλάττει από θλίψεως αγαλλίασιν λυτρώσεως θέλεις με περικυκλόνει.
8 Εγώ θέλω σε συνετίσει και θέλω σε διδάξει την οδόν, εις την οποίαν πρέπει να περιπατής θέλω σε συμβουλεύει επί σε θέλει είσθαι ο οφθαλμός μου.
9 Μη γίνεσθε ως ίππος, ως ημίονος, εις τα οποία δεν υπάρχει σύνεσις των οποίων το στόμα πρέπει να κρατήται εν κημώ και χαλινώ, άλλως δεν ήθελον πλησιάζει εις σε.
10 Πολλαί αι μάστιγες του ασεβούς τον δε ελπίζοντα επί Κύριον έλεος θέλει περικυκλώσει.
11 Ευφραίνεσθε εις τον Κύριον και αγάλλεσθε, δίκαιοι και αλαλάξατε, πάντες οι ευθείς την καρδίαν. ---
