ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ.

 

      Φίλες & Φίλοι, 

   Σε λίγες ώρες «πάει ο παλιός ο χρόνος» και με τη βοήθεια του Θεού μπαίνουμε σ’ ένα νέο, «καινούργιο χρόνο». Τούτες τις ώρες διάφορες σκέψεις περνούν από το νου μας. Τι «άραγε να επιφυλάσσει ο καινούργιος χρόνος για τον καθένα μας;» καθώς ζούμε μέσα σ’ έναν κόσμο βίαιο, φευγαλέο και ασταθή; Πολλά είναι τα ερωτηματικά, καθώς και οι φόβοι που έρχονται να μας καταλάβουν, καθώς ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι στους έσχατους καιρούς «οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην» (Λουκάς ΚΑ/21: 26). 

     Που να βρει γαλήνη ο άνθρωπος μέσα σ’ έναν κόσμο φθοράς, φθόνου, πόνου, πολέμου, κακίας, θανάτου; Άραγε υπάρχει ελπίδα; Η ελπίδα του πιστού ανθρώπου είναι ο Κύριος. Ο Δαβίδ αναφέρει: «Ζει ο Κύριος, που λύτρωσε την ψυχή μου από κάθε στενοχώρια» (Α’ Βασιλέων Α/1: 29). Η ζωντανή υπόσχεσή Του σε κάθε δικό Του παιδί είναι: «ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντέλειας του αιώνος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). 

      Σε όλα τα μέρη του κόσμου η αρχή ενός έτους θεωρείται μια καινούργια αρχή, μία ακόμα ευκαιρία και ένα νέο ξεκίνημα. Γι’ αυτό συνοδεύεται και από ευχές, δώρα, από χαρούμενες εκπομπές, ξεφαντώματα κλπ. 

     Η αρχή όμως ενός νέου χρόνου είναι και μια θαυμαστή ευκαιρία για απολογισμό των πεπραγμένων μας για τη χρονιά που πέρασε. Πολλοί οι στόχοι που είχαμε θέσει στο παρελθόν, όμως πολλές φορές τα αποτελέσματα υπήρξαν πενιχρά. Οι αιτίες των αποτυχιών μας ήταν πολλές. 

---Παρά το γεγονός ότι η χρονιά είναι νέα εμείς παραμένουμε «παλιοί», σκεπτόμαστε και ενεργούμε με τον παλιό προσφιλή σε μας τρόπο με αποτέλεσμα καμία αλλαγή να μη μπορεί να επιτευχθεί. 

---Δεν τα καταφέραμε γιατί εγκαταλείψαμε κάθε προσπάθεια πολύ γρήγορα. Τα λόγια του συγγραφέα της επιστολής «προς Εβραίους» (ΙΒ/12: 4) «Δεν αντισταθήκατε μέχρις αίματος, αγωνιζόμενοι ενάντια στην αμαρτία», έρχονται να μας θυμίσουν ότι τα πνευματικά μας αντανακλαστικά είναι εξασθενημένα. 

---Δεν τα καταφέραμε γιατί δεν πιστέψαμε σ’ αυτή την αλλαγή. Στη σχέση μας με το Θεό αντιμετωπίσαμε τα πράγματα με ελαφρότητα και αναβλητικότητα. 

---Προσπαθήσαμε μόνοι μας και αγνοήσαμε την παρουσία και τη δύναμη του προσωπικoύ μας συμβούλου, του «θαυμαστού συμβούλου» (Ησαΐας Θ/9: 6) που από αγάπη μας έχει προσφέρει ο ουράνιος Πατέρας μας. 

      Αυτά όσον αφορά το παρελθόν. Στο μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας με τον ερχομό του «νέου χρόνου» σημασία έχει πώς πρέπει να σταθούμε, ποιες προτεραιότητες πρέπει να βάλουμε, ώστε να μην έχουμε τα ίδια πενιχρά αποτελέσματα, για να μην μείνουμε για άλλη μία φορά στα λόγια. 

     Ο Απ. Παύλος μέσα από τις φυλακές της Ρώμης με τη γραφίδα του απευθυνόμενος προς του Χριστιανούς της πόλεως των «Κολοσσών» αναφέρει πώς πρέπει να σταθούμε, τι πρέπει να επιδιώξουμε, τι πρέπει να ζητάμε καθώς και ποια θα πρέπει να είναι η άμεση προτεραιότητά μας κατά το νέο χρόνο που έρχεται. 

       «προς Κολοσσαείς» (κεφ. Γ/3, εδ. 1 – 2). 

1 Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού, 

2 τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης. 

      Με τα λόγια αυτά ο Απ. Παύλος δίνει το σωστό προσανατολισμό και καθορίζει το περιεχόμενο της πνευματικής ζωής του Χριστιανού ανθρώπου. Στη φράση «τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» εμπεριέχεται ολόκληρο το περιεχόμενο της σχέσης μας με το Θεό. Για να μπορέσουμε να ζητάμε τα «άνω», θα πρέπει να «φρονούμε τα άνω», δηλ. να αγαπάμε, να επιδιώκουμε, να επιθυμούμε τα «άνω», δηλαδή τα αιώνια, αυτά που μένουν, εκείνα που μετράνε, τη Βασίλεια και τη Δικαιοσύνη Του. Ο Λόγος του Θεού μας εφιστά ιδιαίτερα την προσοχή στο γεγονός ότι δεν μπορούμε να ζούμε όπως εμείς θέλουμε από τη στιγμή που δεχτήκαμε να φέρουμε το Όνομα του Χριστού, αντίθετα θα πρέπει να πλησιάζουμε περισσότερο τον Θεό σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, έτσι ώστε καθημερινά να βρισκόμαστε όλο και πιο κοντά, σε συνεχή κοινωνία μαζί Του. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο προνόμιο από το να συνταυτίζεται κάποιος με το Χριστό, να ζει δηλαδή ενωμένος άρρηκτα με τον Κύριο. 

     Κάποτε όλοι μας ζούσαμε χωρίς το Χριστό και ως εκ τούτου είμαστε «απηλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ και ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας, ελπίδα μη έχοντες και όντες εν τω κόσμω χωρίς Θεού. Τώρα όμως διά του Ιησού Χριστού σεις οι ποτέ όντες μακράν εγείνετε πλησίον διά του αίματος του Χριστού» (Εφεσίους Β/2: 12-13). Καθώς όμως γνωρίσαμε το Χριστό στη ζωή μας, θα πρέπει να υπάρχει μια αλλαγή πορείας. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζουμε να βαδίζουμε στους παλιούς δρόμους, της άγνοιας και της αμαρτίας ή στο κυνήγι των ματαιοτήτων μας.

    Γενικά το φρόνημα, οι σκέψεις, η διάθεση των χριστιανών οφείλουν να είναι στραμμένα και προσανατολισμένα προς τον ουρανό, εκεί είναι η πηγή της αγάπης, εκεί βρίσκεται ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός, τον οποίο περιμένουμε να έρθει από τον ουρανό «και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ των ουρανών, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών, τον Ιησούν, όστις ελευθερώνει ημάς από της μελλούσης οργής» (Α’ Θεσσαλονικείς Α/1: 10). Καθώς βαδίζουμε στη γη, στον ουρανό θα πρέπει να αποβλέπουμε και να περιμένουμε με ειλικρινή πόθο τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος θα έρθει, για να παραλάβει όλους εκείνους που Τον περιμένουν, για να τους ελευθερώσει από τη μέλλουσα οργή, η οποία πρόκειται να έρθει πάνω στον κόσμο της αποστασίας. 

     Όπως γνωρίζουμε, η καινούργια ζωή του Χριστιανού αρχίζει με την «αναγέννησή» του (Ιωάννης Γ/3: 3). Πώς θα πρέπει να στέκεται και πώς να βαδίζει ο Χριστιανός στην καινούργια χριστιανική ζωή μας το αναφέρει ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Κολοσσαείς» (κεφ. Γ/3: 5-11). 

5 Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρία, 

6 διά τα οποία έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας, 

7 εις τα οποία και σεις περιεπατήσατέ ποτέ, ότε εζήτε εν αυτοίς 

8 τώρα όμως απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματός σας 

9 μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, αφού απεξεδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού 

10 και ενεδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν, 

11 όπου δεν είναι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσιν είναι ο Χριστός. 

       Στη νέα κατάσταση που βρίσκεται πλέον ο άνθρωπος μετά την αναγέννησή του εν Χριστώ Ιησού οφείλει να νεκρώνει όλες εκείνες τις επιθυμίες που φανερώνουν τον «παλαιό άνθρωπο» της αμαρτίας (ο οποίος συνυπάρχει με το «νέο άνθρωπο» τον χτισθέντα κατά Θεόν), όπως είναι η πορνεία, η ακαθαρσία, το πάθος, την κακή επιθυμία καθώς και την πλεονεξία, την οποία ο λόγος του Θεού την ταυτίζει με την ειδωλολατρία (Κολοσσαείς Γ/3: 5), που είναι η πηγή πολλών κακών μέσα στη ζωή μας, αφού προσκολλάει την καρδιά του ανθρώπου στα γήινα, τα εφήμερα και την απομακρύνει από το Θεό.

     Δεν μπορεί ο αναγεννημένος άνθρωπος να υποδουλώνεται στην αμαρτία, ενώ ομολογεί ότι είναι ελεύθερος εν Χριστώ. Αντίθετα με όλα αυτά θα πρέπει να προσαρμόζει τα «θέλω» του σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ο οποίος τον ελευθέρωσε εν Χριστώ. Ίσως πει κάποιος η αμαρτία έχει δύναμη και πώς να την αποφύγει ο άνθρωπος; Η λύση για την αποποίηση, για την άρνηση της αμαρτίας δίνεται μέσα από τη φράση «νεκρώσατε», η οποία εμπεριέχει την ενεργό συμμετοχή μας. Αφού ο Χριστός νίκησε πάνω στο σταυρό τις ενωμένες δυνάμεις του κακού και της αμαρτίας προσφέρει τώρα αυτή τη θριαμβευτική νίκη Του σε κάθε άνθρωπο που είναι ενωμένος μαζί Του δια της πίστεως, σε κάθε άνθρωπο που επιθυμεί να ζει σύμφωνα με το θέλημά Του. 

       Ο Απ. Παύλος μας επισημαίνει ότι οι αμαρτωλές ενέργειες μέσα στη ζωή μας επιφέρουν την «οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας» (εδ. 6), δηλαδή όλοι όσοι εξακολουθούν συνειδητά να μην υπακούουν και να μην τηρούν το νόμο του Θεού μέσα στη ζωή τους θα υποστούν τις συνέπειες, όχι την τιμωρία του Θεού, γιατί ο Θεός «είναι απείραστος κακών και αυτός ουδένα πειράζει» (Ιακώβου Α/1: 13), αλλά λειτουργεί με βάση τη δικαιοσύνης Του. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (Β/2: 2,3) υποβάλει ένα ερώτημα: «Επειδή, αν ο λόγος που μιλήθηκε διαμέσου αγγέλων έγινε βέβαιος, και κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε δίκαιη ανταπόδοση, πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία; Η οποία, αφού άρχισε να διακηρύσσεται διαμέσου τού Κυρίου, βεβαιώθηκε σε μας από εκείνους που άκουσαν». Σε πολλά σημεία ο Λόγος του Θεού επισημαίνει την υποχρέωση του πιστού ανθρώπου για μια σταθερή πνευματική σχέση με το Θεό, για έναν συνεχή αγώνα κατά της αμαρτίας. 

      Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (Σ/6: 12-13) αναφέρεται: «Ας μη βασιλεύη λοιπόν η αμαρτία εν τω θνητώ υμών σώματι, ώστε κατά τας επιθυμίας αυτού να υπακούητε εις αυτήν, μηδέ παριστάνετε τα μέλη σας όπλα αδικίας εις την αμαρτίαν, αλλά παραστήσατε εαυτούς εις τον Θεόν ως ζώντας εκ νεκρών, και τα μέλη σας όπλα δικαιοσύνης εις τον Θεόν». Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να μην επιτρέπουμε στην αμαρτία να κυριαρχεί μέσα στο σώμα μας και να μην προσφέρουμε τα μέλη του σώματός μας όργανα κακίας, αδικίας και παράβασης του θελήματος του Θεού, αλλά ως ζωντανοί πλέον δια Ιησού Χριστού να παριστάνουμε τα μέλη μας όργανα δικαιοσύνης στο Θεό. 

      Στην επιστολή «προς Γαλάτας» (Ε/5: 16) αναφέρεται: «Περιπατείτε κατά το Πνεύμα και δεν θέλετε εκπληρεί την επιθυμίαν της σαρκός». Η ζωή του πιστού ανθρώπου καθώς και η πνευματική, εσωτερική του σχέση με το Θεό θα πρέπει να καθορίζεται από τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Πρακτικά αυτό γίνεται μόνον, αν μένουμε προσκολλημένοι και σε πλήρη κοινωνία με τον αναστημένο και δοξασμένο Κύριο Ιησού Χριστό. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: «να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν, τον φθειρόμενον κατά τας απατηλάς επιθυμίας και να ανανεόνησθε εις το πνεύμα του νοός σας και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας» (Εφεσίους» Δ/4: 22–24) 

      Από την ώρα που ο άνθρωπος θα πιστέψει στο Χριστό καλείται να «απεκδυθεί» για να «ενδυθεί». Να απεκδυθεί, να αποβάλει από μέσα του τον παλιό σαρκικό άνθρωπο με όλες εκείνες τις αμαρτωλές επιθυμίες του και να ενδυθεί «τον νέον κατά Χριστόν άνθρωπον» ανανεώνοντας συνεχώς το πνεύμα του και ταυτίζοντάς το με το θέλημα του Θεού. Ποια ακριβώς θα πρέπει να είναι η συμπεριφορά του αναγεννημένου εν Χριστώ Ιησού ανθρώπου μας τη δίνει χαρακτηριστικά ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Κολοσσαείς» (κεφ. Γ/3, εδ 12-17): 

     12 Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν, 

      Ο Απ. Παύλος προσφωνεί τους Χριστιανούς που ζουν στην πόλη των Κολοσσών ως «εκλεκτούς του Θεού». Τους έχει εκλέξει ο Θεός διαβλέποντας την πίστη τους, την αγάπη και την υπακοής τους σ’ Αυτόν. Και συνεχίζει να τους χαρακτηρίζει «αγίους και αγαπημένους». Άγιος σημαίνει: Ξεχωρισμένος από τον κόσμο και προορισμένος για το Θεό. 

      13 υποφέροντες αλλήλους και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τίνος καθώς και ο Χριστός συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σείς 

       Να ανέχεστε με υπομονή ο ένας τον άλλον και να συγχωρούμε ο ένας τον άλλο κάθε φορά που δημιουργούνται παράπονα ανάμεσά σας. Πρότυπό μας και εδώ θα πρέπει να είναι ο Χριστός που μας συγχώρησε τις αμαρτίες μας. Θα πρέπει και εμείς να ενεργούμε κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ο Κύριος "μας συγχώρησε αφθόνως" (Ησαΐας ΝΕ/55: 7), κατά χάριν (Εφεσίους Β/2: 8) και έτσι θα πρέπει να συγχωρούμε και εμείς. Μας συγχώρησε και δεν πρόκειται ποτέ πλέον στο μέλλον να θυμηθεί τις αμαρτίες μας (Εβραίους Ι/10: 17). 

      14 και εν πάσι τούτοις ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος. 

     Η αγάπη θα πρέπει να είναι όπως το εξωτερικό μας ρούχο που καλύπτει όλο το σώμα μας. Ο Απ. Παύλος τονίζει ιδιαιτέρως πως ό,τι κάνουμε προς τους συνανθρώπους μας θα πρέπει να το κάνουμε μ’ ένα αληθινό πνεύμα αγάπης. 

    15 Και η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις καρδίαις υμών, εις την οποίαν και προσεκλήθητε εις εν σώμα και γίνεσθε ευγνώμονες. 

     Η ειρήνη του Θεού δεν έχει καμία απολύτως σχέση με ειρήνη στην οποία αναφέρονται οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι λένε ειρήνη και εννοούν πόλεμο, δημιουργούν πολέμους και άλλες καταστροφές με χιλιάδες αθώα θύματα, ισχυριζόμενοι ότι σκοπός τους είναι να φέρουν την ειρήνη. Η ειρήνη του πιστού ανθρώπου είναι ο Χριστός. Ο πρ. "Ησαΐας" Τον αποκαλεί ως τον «άρχοντα της ειρήνης», ενώ στο κεφ. ΝΓ/53, εδ. 5 αναφέρει: «Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν». 

    16 Ο λόγος του Χριστού ας κατοική εν υμίν πλουσίως μετά πάσης σοφίας διδάσκοντες και νουθετούντες αλλήλους με ψαλμούς και ύμνους και ωδάς πνευματικάς, εν χάριτι ψάλλοντες εκ της καρδίας υμών προς τον Κύριον. 

      Ο Λόγος του Χριστού με όλο τον ανεξιχνίαστο πλούτο του, ας μένει μόνιμα ανάμεσά μας, δηλαδή να γεμίζουμε με το Λόγο του Θεού, ώστε να ζούμε «κατά Χριστόν» και να μπορούμε να διδάσκουμε και να συμβουλεύουμε σωστά και τους άλλους. Να θυμόμαστε πάντοτε τα λόγια που είπε ο Θεός στον «Ιησού τ. Ναυή» (Α/1: 8): «Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματός σου, αλλ' εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα, διά να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ· διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου, και τότε θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως». Ο Λόγος του Θεού, το Ευαγγέλιο της σωτηρίας, πρέπει να κατέχει την πρώτη θέση μέσα στην καρδιά και τη ζωή του Χριστιανού ανθρώπου. 

       Ο Λόγος του Θεού μας επισημαίνει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στη ζωή μας. Κύριο όπλο του εχθρού, για να μας απομακρύνει από το Λόγο του Θεού είναι "οι καθημερινές μέριμνες, αλλά και οι διάφορες ανθρώπινες επιθυμίες" (Λουκάς ΚΑ/21: 34). Ο Ευαγγελιστής «Μάρκος» (Δ/4: 19), αναφέρει: «αι μέριμναι του αιώνος τούτου και η απάτη του πλούτου και αι επιθυμίαι των άλλων πραγμάτων εισερχόμεναι συμπνίγουσι τον λόγον, και γίνεται άκαρπος». Πρόκειται για μια μεγάλη παγίδα. Όταν η καρδιά μας δίνει προτεραιότητα σε κοσμικές μέριμνες, τότε τα πράγματα του Θεού απωθούνται, μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, συπνίγονται με τραγικές συνέπειες μέσα στη ζωή μας. 

      Η πιο τραγική εμπειρία στη ζωή ενός Χριστιανού είναι να συμβεί αυτό που συνέβη στη ζωή του άτακτου και ανυπάκουου Σαμψών. «Κριταί» (κεφ. ΙΣ/16, εδ. 20) «Και αυτή είπεν, Οι Φιλισταίοι επί σε, Σαμψών. Και αυτός εξύπνησεν εκ του ύπνου αυτού και είπε, Θέλω εξέλθει καθώς άλλοτε και θέλω εκτιναχθή. Αλλ' αυτός δεν εγνώρισεν ότι ο Κύριος είχεν απομακρυνθή απ' αυτού». Η έσχατη τραγωδία, που δε μπορούν να τη χαρακτηρίσουν ανθρώπινα λόγια. Νόμιζε ότι ο Θεός θα ήταν μαζί του…. δεν είχε καταλάβει ότι με την άστατη ζωή του είχε απομακρύνει τον Κύριο. 

      Επίσης ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να ψάλλουμε μ’ ευγνωμοσύνη στον Κύριο απ’ την καρδιά μας ψαλμούς, ύμνους και άσματα, με ωδές πνευματικές, που μας εμπνέει το Άγιο Πνεύμα (Εφεσίους Ε/5: 19). Οι ψαλμοί, όπως αναφέρονται στο ομώνυμο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, είναι θεόπνευστοι. Έχουν γραφεί με την οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Οι ύμνοι είναι γραμμένοι συνήθως από ανθρώπους με μεγάλη πίστη και μεγάλη πνευματική πείρα. 

      17 Και παν ό,τι αν πράττητε εν λόγω ή εν έργω, πάντα εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού πράττετε, ευχαριστούντες δι' αυτού τον Θεόν και Πατέρα. 

      Αυτό το εδάφιο θα έλεγα ότι είναι από τα πλέον πολύτιμα και πλέον αναγκαία μέσα στο λόγο του Θεού. «παν ό,τι πράττητε» μικρό ή μεγάλο, με λόγια ή με έργα, ακόμα και με τη σκέψη μας, θα πρέπει κάθε φορά να ενεργούμε στο Όνομα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και έτσι να ευχαριστούμε διά του Ιησού Χριστού τον Θεό μας και Πατέρα μας. 

       Στα εδάφια αυτά περιγράφεται πολύ χαρακτηριστικά ολόκληρη η συμπεριφορά του αναγεννημένου χριστιανού. ‘Έχοντας «ενδυθεί» το Χριστό και έχοντας αποβάλει τον παλαιό άνθρωπο της αμαρτίας, θα πρέπει η ζωή μας να διακρίνεται από «σπλάχνα οικτιρμών, Χρηστότητα, ταπεινοφροσύνη, πραότητα, μακροθυμία» (Κολοσσαείς Γ/3: 12). Τούτα τα λόγια χαρακτηρίζουν ακριβώς το Πρόσωπο του Χριστού και τη διακονία Του. Γι’ αυτό ο Χριστός θα πρέπει κάθε στιγμή να αποτελεί το πρότυπο της πνευματικής μας ζωής. Τ’ ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα έρχονται, για να δώσουν στους ανθρώπους άλλα πρότυπα, έρχονται να πλανήσουν και να παραπλανήσουν τους ανθρώπους, απομακρύνοντάς τους από την πηγή των «ζώντων υδάτων» και οδηγώντας τους σε «συντετριμμένους λάκους», οι οποίοι δεν μπορούν να κρατήσουν νερό, για να τους ξεδιψάσουν (Ιερεμίας Β/2: 13). Όλα αυτά θα πρέπει να τα παραβλέπουμε και θα πρέπει να βαδίζουμε ακριβώς, όπως ο Λόγος του Θεού μας ορίζει: «αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). 

      Στη ζωή των πιστών ανθρώπων ενεργεί το «μυστήριο της ευσεβείας» το οποίο είναι «μέγα» κατά τον Απ. Παύλο (Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 9), καθώς επίσης και «το μυστήριον της πίστεως» (εδ. 16), όμως παράλληλα γύρω μας, στον κόσμο τον οποίο ζούμε, βρίσκεται σε ενέργεια και «το μυστήριο της ανομίας» (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 7). Το φάρμακο, το αντίδοτο σε τούτο το τελευταίο μυστήριο είναι το «νεκρώσατε». Στην πράξη βλέπουμε πολλές φορές όχι «νεκροί» να μην είμαστε, αλλά να παραμένουμε «ολοζώντανοι». Ας προσέξουμε, ας είμαστε εγκρατείς, γιατί ποτέ μέσα στη ζωή μας δε θα πάψουν να μας κτυπούν την πόρτα της καρδιάς μας «η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου» (Α΄ Ιωάννου Β/2: 16). Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι όλα τούτα «δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ' είναι εκ του κόσμου» και «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α΄ Ιωάννη Ε/5: 19). Να μην ξεχνάμε ότι «Εμείς δεν είμαστε απ' αυτούς που σέρνονται προς τα πίσω για απώλεια, αλλά απ' αυτούς που πιστεύουν για σωτηρία τής ψυχής» (Εβραίους Ι/10: 39). 

      Στον αδιάκοπο πόλεμο που γίνεται κάθε στιγμή γύρω μας ο Θεός αγωνίζεται, για να μας σώσει και ο διάβολος αγωνίζεται, για να μας καταστρέψει, ας προσέξουμε να μην εγκλωβιζόμαστε κάποιες φορές «μεταξύ δύο φρονημάτων». Θυμάστε τι είπε ο προφήτης Ηλίας προς το λαό, όταν είχαν μαζευτεί στο όρος Κάρμηλος; «Και προσήλθεν ο Ηλίας προς πάντα τον λαόν και είπεν, Έως πότε χωλαίνετε μεταξύ δύο φρονημάτων; εάν ο Κύριος ήναι Θεός, ακολουθείτε αυτόν· αλλ' εάν ο Βάαλ, ακολουθείτε τούτον. Και ο λαός δεν απεκρίθη προς αυτόν λόγον» (Α΄ Βασιλέων ΙΗ/18:21). Ας προσέξουμε τη μεγάλη παγίδα, ενώ ομολογούμε τον Κύριο, Τον πιστεύουμε, Τον περιμένουμε να ξανάρθει, για να μας παραλάβει, για να είμαστε κι εμείς εκεί που είναι Αυτός, μήπως υπάρχουν μέσα στην καρδιά μας κρυφές ή φανερές «αγάπες» για τα πράγματα του κόσμου τούτου. 

     Στην Επιστολή «Α΄ Ιωάννου» (Β/2: 15-16) αναφέρεται: 

15 Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ· 

16 διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ' είναι εκ του κόσμου. 

17 Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα. 

    Κλείνοντας θα ήθελα να επαναλάβω τα λόγια του Απ. Παύλος προς τους Χριστιανούς της Εφέσου:

15 Προσέχετε λοιπόν πως να περιπατήτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ' ως σοφοί,

16 εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί  (Εφεσίους Ε/5: 15,16).

    Πλημμυρισμένος από τις σκέψεις αυτές θα ήθελα από καρδιάς να ευχηθώ σε όλες τις φίλες και τους φίλους του blog: giorgoskomninos.blogspot.com να έχουν μία καλή, ευλογημένη χρονιά με τον Κύριο, με υγεία και οικογενειακή ευτυχία. ---

                                                                                 ---------

 

*Στο blog: giorgoskomninos.blogspot.com έχουν δημοσιευθεί κατά το παρελθόν τα παρακάτω Πρωτοχρονιάτικα μηνύματα: 

 

                    ΤΙΤΛΟΣ                                      ΗΜΕΡΟΜ. ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ

 

Ψαλμός ΜΒ/42: 5. Πρωτοχρονιάτικο μήνυμα.                           27-12-21

Μιχαίας Σ/6: 8. Πρωτοχρονιάτικο μήνυμα. Τι ζητάει ο Θεός.   30-12-20

Β’ Χρονικών, κεφ. ΚΘ/29.  Νέος χρόνος Εζεκίας                     26-12-19

Β΄ Βασιλέων, ΙΓ : 14-20. Στοχεύοντας στο άπειρο.                   26-12-17

Ψαλμός 90.   Η εφημερότητα της ζωής.                                      10-01-17

Α΄ Σαμουήλ  Δ : 1 – 11.  Το έτος του Κυρίου.                            29-12-15

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ.

 

 Ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον», κεφ. Α/1, εδ. 18 – 25. 

18 Του δε Ιησού Χριστού η γέννησις ούτως ήτο. Αφού ηρραβωνίσθη η μήτηρ αυτού Μαρία μετά του Ιωσήφ, πριν συνέλθωσιν, ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου. 

19 Ιωσήφ δε ο ανήρ αυτής, δίκαιος ων και μη θέλων να θεατρίση αυτήν, ηθέλησε να απολύση αυτήν κρυφίως. 

20 Ενώ δε αυτός διελογίσθη ταύτα, ιδού, άγγελος Κυρίου εφάνη κατ' όναρ εις αυτόν, λέγων· Ιωσήφ, υιέ του Δαβίδ, μη φοβηθής να παραλάβης Μαριάμ την γυναίκα σου· διότι το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ Πνεύματος Αγίου. 

21 Θέλει δε γεννήσει υιόν και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν· διότι αυτός θέλει σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών. 

22 Τούτο δε όλον έγεινε διά να πληρωθή το ρηθέν υπό του Κυρίου διά του προφήτου, λέγοντος· 

23 Ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και θέλει γεννήσει υιόν, και θέλουσι καλέσει το όνομα αυτού Εμμανουήλ, το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Μεθ' ημών ο Θεός. 

24 Εξεγερθείς δε ο Ιωσήφ από του ύπνου έκαμεν ως προσέταξεν αυτόν ο άγγελος Κυρίου και παρέλαβε την γυναίκα αυτού, 

25 και δεν εγνώριζεν αυτήν, εωσού εγέννησε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν.

 Βιβλίο προφήτη «Μιχαία», κεφ. Ε/5, εδ. 2.

 

«Και συ, Βηθλεέμ, γη Ιούδα, δεν είσαι ουδόλως ελαχίστη μεταξύ των ηγεμόνων του Ιούδα διότι εκ σου θέλει εξέλθει ηγούμενος, όστις θέλει ποιμάνει τον λαόν μου τον Ισραήλ». 

       ΣΧΟΛΙΑ: 

      Σε λίγες ημέρες ο λεγόμενος Χριστιανικός κόσμος θα εορτάσει για μία ακόμα φορά τη γέννηση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Η τραγωδία τούτων των ημερών είναι ότι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους δε γνωρίζουν τη σημασία αυτής της τόσο σημαντικής γιορτής. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει σχετικά με το γεγονός αυτό: «Ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και θέλει γεννήσει Υιόν και θέλουσι καλέσει τ’ όνομα αυτού ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, το οποίο μεθερμηνευόμενον είναι, μεθ’ ημών ο Θεός» (Ματθαίος Α/1: 23). Ο άγγελος του Κυρίου φανέρωσε στη Μαρία τον τρόπον με τον οποίον επρόκειτο να συλλάβει τον Ιησού, λέγοντας προς αυτήν: «Πνεύμα Άγιον θέλει επέλθει επι σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει δια τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον θέλει ονομαστεί, Υιός Θεού» (Λουκάς Α/1: 35). Η Μαρία πίστεψε στα λόγια του αγγέλου και είπε: «Ιδού, η δούλη του Κυρίου γένοιτο εις εμέ κατά τον λόγον σου» (Λουκάς Α/1: 38). 

       Όλα όσα αναφέρονται σχετικά με την παρθενική γέννηση του Κυρίου Ιησού είναι ένα «μυστήριο» το οποίο είναι δύσκολο να το συλλάβει το ανθρώπινο πεπερασμένο μυαλό. Για το λόγο αυτό τούτο το γεγονός θα πρέπει να το δεχόμαστε με πίστη και μόνον τότε θα μπορεί ν’ αποκαλυφθεί μέσα μας το μεγαλείο της ενσάρκωσης του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο Υιός του Θεού, του ζώντος, «ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους Β/2: 6,7). Σύμφωνα με τον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού η γέννηση του Ιησού Χριστού έγινε διά του Αγίου Πνεύματος μέσω της παρθένου Μαρίας. Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τον Τιμόθεο: «το μυστήριον της ευσεβείας είναι μέγα ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α’ Τιμοθέου Γ/3: 16). Τούτο το θαυμαστό γεγονός ήταν το αποτέλεσμα της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. 

     Εξαιτίας της ανυπακοής των πρωτοπλάστων προς τον Θεό ολόκληρο το ανθρώπινο γένος βυθίστηκε στην αμαρτία. Έκτοτε κάθε παιδί που γεννιέται με το αίμα του Αδάμ γεννιέται με την αμαρτία και ως εκ τούτου είναι κάτω από καταδίκη και έχει ανάγκη από ένα Σωτήρα. Ο Σωτήρας αυτός θα έπρεπε να είναι άνθρωπος χωρίς όμως να είναι μέτοχος της αδαμιαίας πεσμένης και ρέπουσας προς την αμαρτία φύσης του Αδάμ. Ο αιωνίως υπάρχων Υιός και Λόγος του Θεού, γίνεται υιός της παρθένου. Δεν έχει φυσικό πατέρα όπως οι λοιποί θνητοί, αλλά συνελήφθη «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της παρθένου» και ενανθρώπισε «δι’ ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν», όπως ανήγγειλε ο άγγελος στη Μαρία τη μητέρα Του (Λουκάς Α/1: 35). Ο μαθητής του Κυρίου, «Ιωάννης» (Α/1: 14) το διατυπώνει ως εξής: «ὁ Λόγος έγινε σαρξ και κατῴκησε μεταξύ ημών, και εἴδομεν τὴν δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά τού Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας». Ο Υιός ήρθε ανάμεσά μας χωρίς καμία αμαρτία, χωρίς την ανθρώπινη πεσμένη φύση. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Α’ Πέτρου Α/1: 22). Η αναμάρτητη ζωή Του αποτελούσε πρόκληση για τους ανθρώπους της εποχής Του. Κάποτε ρώτησε τους ομοεθνείς Του: «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;» (Ιωάννης Η/8: 46). Από την αρχή μέχρι το τέλος η Αγία Γραφή κάνει λόγο για το «πολύτιμο αίμα» του Κυρίου Ιησού Χριστού, που αποτελεί το μοναδικό μέσον για τη σωτηρία μας. Στο βιβλίο της «Αποκάλυψης» (κεφ. ΙΒ/12: 10,11) αναφέρεται ότι πιστοί νίκησαν το Σατανά, τον κατήγορό μας, ενώπιον του Θεού «…διά το αίμα του Αρνίου και δια τον λόγον της μαρτυρίας αυτών και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου». 

      Το κίνητρο από την μεριά του Θεού όλων αυτών που συνέβησαν εκείνο το βράδυ στα λιβάδια της Βηθλεέμ, καθώς και εκείνων που θ’ ακολουθούσαν μας το αποκαλύπτει ο αιώνιος Λόγος του Θεού: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Από αγάπη για τον άνθρωπο ο Θεός έδωσε Σωτήρα. Η σωτήρια χάρη Του άνοιξε τους ουρανούς και έστειλε Λυτρωτή για να μη χαθεί καθένας που θα Τον εμπιστευτεί. Ο πρ. Ησαΐας, 750 χρόνια πριν από τον ερχομό του Χριστού, διά Πνεύματος Αγίου, μας αποκαλύπτει τα χαρακτηριστικά αυτού του Σωτήρα: «Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ και επί την βασιλείαν αυτού, διά να διατάξει αυτήν και να στερεώσει αυτήν εν κρίσει και δικαιοσύνη από του νυν και έως αιώνος. Ο ζήλος του Κυρίου των δυνάμεων θέλει εκτελέσει τούτο» (Ησαΐας Θ/9: 6,7). 

      Έτσι γεννήθηκε ο Σωτήρας και ο Λυτρωτής όλων των ανθρώπων, σύμφωνα με τα προαιώνια σχέδια του Θεού. Την ημέρα της Πεντηκοστής ο Απ. Πέτρος διακηρύσσει για τον Ιησού Χριστό: «δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12) Καθώς ο Απ. Παύλος νουθετεί στην πίστη τον Τιμόθεο αναφέρει: «Πιστός ο λόγος και άξιος κάθε αποδοχής, ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο για να σώσει τούς αμαρτωλούς, από τους οποίους πρώτος είμαι εγώ αλλά, γι' αυτό ελεήθηκα, ώστε ο Ιησούς Χριστός να δείξει πρώτα σε μένα την όλη μακροθυμία του, για παράδειγμα αυτών που πρόκειται να πιστεύουν σ' αυτόν για αιώνια ζωή» (Α’ Τιμοθέου Α/1: 15,16). 

       Σε δύο υπερφυσικά πράγματα καλείται να πιστέψει ο άνθρωπος, στην παρθενική άσπιλη (άσπορη) σύλληψη του Ιησού, διά του Αγίου Πνεύματος καθώς και στην Ανάστασή Του από τους νεκρούς. Εάν δεν είχε γεννηθεί από το Πνεύμα το Άγιο και την παρθένο, θα έπρεπε να θεωρήσουμε τον Ιησού ως έναν κοινό θνητό άνθρωπο και έτσι ως τέτοιον δε θα ήταν δυνατόν να δεχτούμε τη Θεότητά Του, να εννοήσουμε τη διδασκαλία Του, να πιστέψουμε στον αντικαταστατικό και απολυτρωτικό Του θάνατο, στη σωματική Του Ανάσταση από τους νεκρούς καθώς και στη δεύτερη προσωπική έλευσή Του. Όλα θα λέγαμε εξαρτώνται από τη γέννηση του Ιησού διά Πνεύματος Αγίου και από την «κεχαριτωμένη» παρθένο Μαρία, την οποία επέλεξε ο Πατέρας Θεός για να γεννήσει τον Υιόν Του. Ο Ησαΐας είχε προφητεύσει: «Διά τούτο ο Κύριος αυτός θέλει σας δώσει σημείον ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και θέλει καλεσθή το όνομα αυτού Εμμανουήλ – Ο Θεός είναι ανάμεσά μας» (Ησαΐας Ζ/7:14). 

       Η παρθενική γέννηση του Χριστού παρουσιάζεται από την αρχή της ύπαρξης του ανθρώπου. Η πρώτη αποκάλυψη έγινε στον Κήπο της Εδέμ. Αμέσως μετά την αμαρτία των πρωτοπλάστων ο Θεός είπε στο Σατανά: «έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού» (Γένεση Γ/3: 15). Το σπέρμα της γυναίκας (η γυναίκα βιολογικά δεν έχει σπέρμα, αλλά εννοείται εδώ ο απόγονος ο υιός της γυναίκας που θα γεννιόταν χωρίς τη διαμεσολάβηση ανδρός), θα συντρίψει το κεφάλι του φιδιού. Εδώ για πρώτη φορά γίνεται λόγος για τον Χριστό, Τον έναν μελλοντικό απόγονο της Εύας που δε θα είχε ανθρώπινο πατέρα και που ερχόμενος στον κόσμο θα συνέτριβε το κεφάλι του φιδιού (το Σατανά). Το υποσχεθέν σπέρμα, είναι Εκείνος ο Ένας και μοναδικός Σωτήρας που υποσχέθηκε ο Θεός για τη λύτρωση του ανθρώπινου γένους και για Τον οποίον ο Μωυσής στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» (ΙΗ/18: 15) δια Πνεύματος Αγίου ανέφερε: «Προφήτην εκ μέσου σου θέλει αναστήσει εις σε Κύριος ο Θεός σου εκ των αδελφών σου, ως εμέ αυτού θέλετε ακούει». Το Θείο αυτό σπέρμα εισήλθε θαυματουργικά διά Πνεύματος Αγίου μέσα στη μήτρα της Μαρίας. Με τον τρόπο αυτό ο Χριστός δεν κληρονόμησε την αμαρτωλή μας φύση. Η μόνη γυναίκα στην ιστορία της ανθρωπότητας που ήταν παρθένα και έμεινε έγκυος με υπερφυσικό τρόπο ήταν η Μαρία, η μητέρα του Χριστού. Αυτό είναι το θαύμα της ενανθρώπησης του Σωτήρα Χριστού!

        Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο για να εξαγοράσει αυτούς που ήταν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία" (Γαλάτας Δ/4: 4,5). Ο μονογενής Υιός του Θεού δέχτηκε ν’ αφήσει τη δόξα που είχε στους ουρανούς και να έρθει ανάμεσά μας να ζήσει σαν ένας κοινός άνθρωπος, να δοκιμαστεί, να πειραστεί κατά πάντα, να περάσει από θλίψεις, απόρριψη και να γευτεί επονείδιστο σταυρικό θάνατο. Μόνον με το θάνατό Του θα μπορούσε να ικανοποιήσει τη Θεία Δικαιοσύνη και να ελευθερώσει τους ανθρώπους από τις θανατηφόρες συνέπειες της αμαρτίας (Ρωμαίους Σ/6: 23). Πόσο χαρακτηριστικά το αναφέρει ο Λόγος του Θεού! «εκκένωσε τον εαυτόν Του, έλαβε μορφή δούλου γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους Β/2: 7). Και ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (Ι/10: 7) συμπληρώνει: «τότε είπον Ιδού, έρχομαι, εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού, διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου». Ο Κύριος ήρθε ανάμεσά μας με τη θέλησή Του. Ο Ίδιος διακηρύττει για τη ζωή Του: «Κανένας δεν την αφαιρεί από μένα, αλλά εγώ τη βάζω από μόνος μου εξουσία έχω να τη βάλω, και εξουσία έχω να την πάρω ξανά» (Ιωάννης Ι/10: 18). Τον σκοπό της έλευσής Του ανάμεσά μας, μας τον αποκαλύπτει απ’ αρχής ο Ιωάννης ο Βαπτιστής με τα λόγια: «Ιδού, ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννης Α/1: 29). 

      Τι εξαίσια υπήρξε εκείνη η χορωδία των αγγέλων που έψαλλαν πάνω στα λιβάδια της Βηθλεέμ: «σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος» (Λουκάς Β/2: 11). Ατενίζοντας το μεγάλο τούτο γεγονός της γέννησης του Κυρίου, αμέτρητος αριθμός ανθρώπων ανάμεσα στους αιώνες είπαν: «Πιστεύω Κύριε» (Μάρκος Θ/9: 24) και από τη στιγμή της ειλικρινούς αυτής ομολογία τους έχουν σωθεί αιώνια (Α’ Ιωάννου Β/2: 25). Έγιναν αιώνιοι πολίτες στην πόλη του ουρανού «της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός» (Εβραίους ΙΑ/11: 10). Ένα άλλο αμέτρητο και αυτό πλήθος ανθρώπων μπροστά σε τούτο το μυστήριο της ενσάρκωσης του Ιησού Χριστού είπαν: «..δε μπορώ να το εξηγήσω και γι’ αυτό αμφιβάλω…» κάποιοι άλλοι ισχυρίστηκαν: «..εάν δεν ίδω… εάν δεν βάλω το δάκτυλό μου…. εάν… εάν… δεν θέλω πιστέψει» (Ιωάννης Κ/20: 25). 

      Αυτοί είναι οι αιώνια χαμένοι, προορισμένοι να ζήσουν αιώνια μακριά Του. Στα πράγματα του Θεού η ανθρώπινη λογική θα πρέπει να παραχωρεί τη θέση της στη Θεία αποκάλυψη. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (ΙΑ/11: 6) μας αποκαλύπτει: «Χωρίς πίστη είναι αδύνατον κάποιος να Τον ευαρεστήσει επειδή, αυτός που προσέρχεται στον Θεό, πρέπει να πιστέψει, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης σ' αυτούς που τον εκζητούν». 

       Το κρίσιμο ερώτημα διαχρονικά είναι: «πιστεύεις τούτο;» (Ιωάννης ΙΑ/11: 26). Πιστεύεις, ψυχή, ότι ο Θεός σε αγαπάει; Ότι θέλει να σε σώσει αιώνια; Ότι για τη σωτηρία των ανθρώπων έστειλε τον μονογενή Υιόν Του, για να πληρώσει το χρέος της αμαρτίας μας, για να μας εξαγοράσει από τη δουλεία και να μας χαρίσει αιώνια ζωή; 

       Ο Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, στην επιστολή «Α’ Ιωάννου» (Δ/4: 9-14), αναφέρει: 

9 Με τούτο φανερώθηκε η αγάπη τού Θεού σε μας, επειδή ο Θεός τον Υιό του τον μονογενή απέστειλε στον κόσμο για να ζήσουμε διαμέσου αυτού. 

10 Σε τούτο βρίσκεται η αγάπη, όχι ότι εμείς αγαπήσαμε τον Θεό, αλλ' ότι αυτός μας αγάπησε και απέστειλε τον Υιό του ως μέσον εξιλασμού για τις αμαρτίες μας. 

11 Αγαπητοί, επειδή με τέτοιον τρόπο μάς αγάπησε ο Θεός, οφείλουμε κι εμείς να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. 

12 Κανένας δεν είδε ποτέ τον Θεό. Αν, όμως, αγαπάμε ο ένας τον άλλον, ο Θεός μένει μέσα μας και η αγάπη του είναι μέσα μας ολοκληρωμένη. 

13 Από τούτο γνωρίζουμε ότι μένουμε σε ενότητα μ' αυτόν κι αυτός σε ενότητα με μας, επειδή από το Πνεύμα του έδωσε σε μας. 

14 Κι εμείς είδαμε και δίνουμε μαρτυρία ότι ο Πατέρας απέστειλε τον Υιό Σωτήρα τού κόσμου. 

     Ο διάβολος, που ως «πατέρας του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44) μισεί την αλήθεια, έχει τυφλώσει τους ανθρώπους με την αμαρτία και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους κάνει ν’ αμφιβάλλουν για το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού και για τις αιώνιες αλήθειες του Ευαγγελίου. Για να μπορέσει ο άνθρωπος να «ιδεί», θα πρέπει να πιστέψει. Η σειρά στα πράγματα του Θεού είναι: Ακούς για τα πράγματα του Θεού (Ματθαίος ΙΓ/13: 14), πιστεύεις, αφού πιστέψεις εννοείς τις αιώνιες αλήθειες και πλέον βλέπεις τη δύναμη του Θεού. Αυτούς που δεν πιστεύουν ο Θεός δεν τους απορρίπτει σ’ αυτή τη ζωή, αλλά αγωνιά και εργάζεται επειδή «…δεν θέλει να απολεσθεί ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένη εξωσμένος απ' αυτού» (Β’ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14). Διαχρονικά διά στόματος του προφήτη «Ιεζεκιήλ» (ΛΓ/33: 11) τους παραγγέλλει: «Πες τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;» Το διαχρονικό ερώτημα του Θεού σε κάθε ψυχή που Τον αρνείται: «…γιατί να πεθάνεις;» Ό,τι και αν κάνει ο Θεός, αν ο άνθρωπος δεν πιστέψει, ο Θεός δε μπορεί να τον σώσει, γιατί δε θέλει να παραβιάσει την ελεύθερη βούληση που του έχει χαρίσει. Ο Κύριος διακήρυξε: «Ο Πατέρας μου μέχρι τώρα εργάζεται, και εγώ εργάζομαι» (Ιωάννης Ε/5: 17) και είναι αυτός ο κόπος, ο μόχθος, η αγωνία που κάνει το Θεό να διερωτάται: «Τι ήταν δυνατόν να κάνω ακόμα και δεν το έκανα;» (Ησαΐας, Ε/5: 4). 

      «Πιστεύεις τούτο;». «Όσοι Τον δέχθηκαν, σ' αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά τού Θεού, σ' αυτούς που πιστεύουν στο όνομά Του οι οποίοι, όχι από αίματα ούτε από θέλημα σάρκας ούτε από θέλημα άνδρα, αλλά από τον Θεό γεννήθηκαν» (Ιωάννης Α/1: 12,13). Για όσους δεν Τον δέχτηκαν, για όσους Τον απέρριψαν μέσα στην απιστία τους, για όσους αμέλησαν «μία τόσο μεγάλη σωτηρία» (Εβραίους Β/2: 3), που ο προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο, δωρεάν, «κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 8) δε θα είναι δυνατόν να υπάρξει στην παρουσία Του, εκείνη την ημέρα, οποιαδήποτε δικαιολογία (Ματθαίος ΚΒ/22: 12). Η γέννηση του Χριστού αποτελεί το μεγάλο δώρο του Ουρανού στην πολύπαθη γη μας. Ο Κύριος καθώς συνομιλεί με τη Σαμαρείτισσα στο πηγάδι του Ιακώβ της λέγει: «Αν ήξερες τη δωρεά τού Θεού» (Ιωάννης Δ/4: 10). Ο Λόγος του Θεού μας καλεί σε μία νέα «πνευματική γέννηση» (Ιωάννης Γ/3: 3) και σε μια ζωή που θα είναι ενωμένη με Εκείνον. Ο ίδιος ο Ιησούς διακήρυξε: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). 

      Το παιδίον της Βηθλεέμ είναι «ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος» (Αποκάλυψη ΙΑ/11: 17). Είναι Εκείνος «που έγινε νεκρός και τώρα είναι ζωντανός εις τους αιώνας των αιώνων και έχει τα κλειδιά του Άδη και του θανάτου» (Αποκάλυψη Α/1: 18). Καθώς ζούμε στην «περίοδο της χάριτος» είναι Εκείνος που συγχωρεί, που σώζει, που λυτρώνει όλους όσους θα τον επικαλεστούν «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23). Καθώς βρίσκεται κρεμασμένος ανάμεσα σε δύο ληστές, ακούει τα λόγια τους ενός εξ αυτών: «ημείς μεν δικαίως διότι άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξε Και έλεγε προς τον Ιησούν· Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκάς ΚΓ/23: 41). Η απάντηση δεν άργησε να έρθει: «Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω» (εδ. 43). Μα Κύριε, είναι ληστής, είναι κακούργος, έπραξε αίσχη, είναι ο χειρότερος που υπάρχει…. Για το Χριστό είναι μία ψυχή που μετανόησε ειλικρινά για την αμαρτωλή ζωή της, που πίστεψε σ’ Αυτόν, που επικαλέστηκε τ’ Όνομά Του και γι’ αυτό σώθηκε αιώνια. Ο προφήτης «Ιωήλ» (Β/2: 32) μας διαβεβαιώνει: «Και πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου, θέλει σωθή». 

      Το παιδίον της Βηθλεέμ είναι «το φως του κόσμου» (Ιωάννης Η/8: 12). «γεννήθηκε για μας», «πέθανε για μας», «νίκησε το θάνατο, για μας», «έρχεται για μας». Ψυχή, «πιστεύεις τούτο;». Αναστημένος και δοξασμένος ο Χριστός κάθεται στα δεξιά του Πατέρα Θεού «μεσιτεύων υπέρ ημών» (Ρωμαίους Η/8: 34) και πάλιν ερχόμενος μετά δυνάμεως και δόξης πολλής για να κρίνει. Από τη θέση αυτή καλεί τον άνθρωπο και σήμερα να πάει κοντά Του, για να τον ξεκουράσει. Η αιώνια πρόσκληση της αγάπης Του είναι: «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω. Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας. Επειδή, ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίο μου ελαφρύ» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28-30). 

      Ποια θα πρέπει να η απάντησή μας σ’ Εκείνον που «δε λυπήθηκε τον ίδιο τον Υιόν Του, αλλά παρέδωκεν Αυτόν και που είναι έτοιμος να μας σώσει, κατά χάριν, για πάντα μαζί με το Χριστό;» (Ρωμαίους Γ/3: 32). Ποια θα πρέπει να είναι η απάντησή μας στο Θεό «για την ανεκδιήγητη δωρεά του;» (Β’ Κορινθίους Θ/9: 15). Η απάντησή μας στην πρόσκληση της αγάπης του Θεού θα πρέπει να είναι «ν’ αγαπήσουμε και εμείς τον Κύριο εξ’ όλης της καρδιάς μας και εξ’ όλης της ψυχής μας και εξ’ όλης της διανοίας μας και εξ’ όλης της δυνάμεώς μας και ν’ αγαπήσουμε τον πλησίον μας, όπως τον εαυτόν μας» (Μάρκος ΙΒ/12: 30,31). Με μια τέτοια πίστη, με μια τέτοια αγάπη, «ας προσμένουμε τη μακάρια ελπίδα, και την επιφάνεια της δόξας τού μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού» (επιστολή Τίτο Β/2: 13). Ας προσκολλήσουμε την καρδιά μας σ’ Εκείνον ενθυμούμενοι πάντοτε ότι «δεν έχουμε αρχιερέα, που δεν μπορεί να συμπαθήσει στις ασθένειές μας, αλλά ο οποίος πειράστηκε σε όλα, κατά τη δική μας ομοιότητα, χωρίς αμαρτία. Ας πλησιάζουμε, λοιπόν, με παρρησία στον θρόνο τής χάρης, για να πάρουμε έλεος, και να βρούμε χάρη προς βοήθεια σε καιρό ανάγκης» (Εβραίους Δ/4: 15,16). 

     Καθώς πλησιάζουμε σ’ Εκείνον ο Θεός μας υπόσχεται ότι «θα εκπληρώσει κάθε ανάγκη μας, σύμφωνα με τον πλούτο του, με δόξα, διαμέσου τού Ιησού Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 19) και μας υπενθυμίζει την υπόσχεσή Του σε καθέναν που θα πιστέψει σ’ Αυτόν. «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ' αυτόν καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός» (Α’ Ιωάννη Γ/3: 2,3). 

     Τούτα τα Χριστούγεννα αγαπητοί μου, που είναι Χριστούγεννα κρίσης, αβεβαιότητας, ανασφάλειας, φόβου των επερχομένων δεινών (Λουκάς ΚΑ/21: 26) ας μείνουμε «εν τη πίστη» και «ας υπάγωμεν έως Βηθλέμ και ας ίδωμεν το πράγμα τούτο το γεγονός, το οποίον ο Κύριος εφανέρωσεν εις ημάς» (Λουκάς Β/2: 15). Καθώς πνευματικά θα βρεθούμε δίπλα Του, ας Του ψιθυρίσουμε ειλικρινά: «Πιστεύω, Κύριε βοήθει με εις την απιστίαν μου» (Μάρκος Θ/9: 24). Στάσου απέναντι στο Θεό με την ειλικρίνεια και τη σοβαρότητα που αρμόζει και πες Του: «Κύριε, Εσύ που γεννήθηκες μέσα σε μία φάτνη, θέλω να γεννηθείς μέσα μου και να με καθαρίσεις, να με αναγεννήσεις πνευματικά και να με κάνεις δικό Σου παιδί». Τότε, και μόνον τότε είναι βέβαιο, ψυχή, ότι θα συνεχίσεις να βαδίζεις στο κακοτράχαλο και πονεμένο μονοπάτι της ζωής, «χαίρων», όπως βάδιζε γεμάτος από χαρά, μετά την αποκάλυψη που είχε για το Χριστό, εκείνος ο Αιθίοπας των «Πράξεων των Αποστόλων» (κεφ. Η/8, εδ. 39). 

  Με τις σκέψεις αυτές εύχομαι σε όλες τις φίλες και τους φίλους του blog: giorgoskomninos.blogspot.com να έχουν: ΚΑΛΑ & ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, με υγεία, χαρά και οικογενειακή ευτυχία. --- 

 *Στο blog έχουν δημοσιευθεί κατά το παρελθόν τα παρακάτω Χριστουγεννιάτικα μηνύματα: 

          ΤΙΤΛΟΣ                                                                  ΗΜΕΡΟΜ. ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ 

A’ Ιωάννου, κεφ. Δ, εδ. 9-11. Χριστουγεννιάτικο μήνυμα.                  24-11-21 

Γαλάτας Δ/4: 4,5 Το νόημα των Χριστουγέννων.                                08-12-19 

Λουκάς Β: 1-20. «..και επί γης ειρήνη..»                                             13-12-18 

Λουκάς, Β : 1-20. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.                                                 22-12-17 

Γένεση, κεφ. Γ. (χριστουγεννιάτικο).                                                   31-12-16 

Γιατί ήρθε ο Χριστός;                                                                           25-12-15 

Χριστουγεννιάτικα μηνύματα.                                                              19-12-15 

Λουκάς Β : 1 - 20. Χριστουγεννιάτικο.                                                14-12-15 

Λουκάς Β : 1 - 7 Χριστουγεννιάτικο.                                                   07-12-15 

Λουκάς Β: 13-20. Η επόμενη μέρα των Χριστουγέννων.                    01-01-15 

Γιατί ήρθε ο Χριστός;                                                                           25-12-14 

Προφητείες γέννησης Ιησού Χριστού.                                                 23-12-14 

Το νόημα των Χριστουγέννων.                                                            13-12-14 

Α’ Κορινθίους ΙΑ: 26. «Έως ου έλθω».                                                25-12-13 

Λουκάς Β : 14. Δόξα εν υψίστοις Θεόν….                                           14-12-13 

Λουκάς Β: 1-20 Χριστουγεννιάτικο μήνυμα.                                       14-12-13 

Χριστουγεννιάτικοι στοχασμοί.                                                            20-12-12 

Χριστουγεννιάτικα ποιήματα.                                                               16-12-12 

Χριστούγεννα = Σωτήρας                                                                     16-12-12