Ο άνθρωπος που είχε μικρή πίστη.

       Ευαγγέλιον  «κατά Ιωάννην», κεφ. Δ/4,  εδάφ. 46 – 54.

46 Ήλθε λοιπόν ο Ιησούς πάλιν εις την Κανά της Γαλιλαίας, όπου έκαμε το ύδωρ οίνον. Και ήτο τις βασιλικός άνθρωπος, του οποίου ο υιός ησθένει εν Καπερναούμ 

47 ούτος ακούσας ότι ο Ιησούς ήλθεν εκ της Ιουδαίας εις την Γαλιλαίαν, υπήγε προς αυτόν και παρεκάλει αυτόν να καταβή και να ιατρεύση τον υιόν αυτού διότι έμελλε να αποθάνη. 

48 Είπε λοιπόν ο Ιησούς προς αυτόν Εάν δεν ίδητε σημεία και τέρατα, δεν θέλετε πιστεύσει. 

49 Λέγει προς αυτόν ο βασιλικός Κύριε, κατάβα πριν αποθάνη το παιδίον μου. 

50 Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς Ύπαγε, ο υιός σου ζη. Και επίστευσεν ο άνθρωπος εις τον λόγον, τον οποίον είπε προς αυτόν ο Ιησούς, και ανεχώρει. 

51 Ενώ δε ούτος ήδη κατέβαινεν, απήντησαν αυτόν οι δούλοι αυτού και απήγγειλαν λέγοντες ότι ο υιός σου ζη. 

52 Ηρώτησε λοιπόν αυτούς την ώραν, καθ' ην έγεινε καλήτερα. Και είπον προς αυτόν ότι χθες την εβδόμην ώραν αφήκεν αυτόν ο πυρετός. 

53 Ενόησε λοιπόν ο πατήρ ότι έγινε τούτο κατ' εκείνην την ώραν, καθ' ην ο Ιησούς είπε προς αυτόν ότι ο υιός σου ζή και επίστευσεν αυτός και όλη η οικία αυτού. 

54 Τούτο πάλιν δεύτερον θαύμα έκαμεν ο Ιησούς, αφού ήλθεν εκ της Ιουδαίας εις την Γαλιλαίαν.

        ΣΧΟΛΙΑ :

      Η επίγεια διακονία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού χαρακτηρίζεται από μία συνεχή, αδιάκοπη κίνηση. Παντού έτρεχε για να διακονήσει, να θεραπεύσει, να προσφέρει, να σταθεί κοντά στην ανάγκη, τον πόνο του ανθρώπου. Βρέθηκε κοντά σε κείνη τη χήρα στην πόλη Ναϊν που πήγαινε, για να θάψει το μονάκριβο παιδί της και της είπε: «μη κλαίς» (Λουκάς Ζ/7: 13). Στάθηκε μπροστά σε χωλούς, σε τυφλούς, σε νεκρούς και έκανε θαυμάσια έργα. Σκοπός του Κυρίου πάνω απ’ όλα ήταν να αποκαλύψει στους ανθρώπους την Αγάπη του Θεού. Είναι η αγάπη που περιμένει τον άνθρωπο να «έλθει εις εαυτόν», να συναισθανθεί την αμαρτωλότητά του, την αμαρτία και την αποστασία του από τον αληθινό Θεό, να μετανοήσει ειλικρινά και να έρθει κοντά στο Θεό, για να γνωρίσει την αιώνια Σωτηρία, που Αυτός δια Ιησού Χριστού προσφέρει σε κάθε άνθρωπο «δωρεάν, κατά χάριν, ουχί εξ’ έργων ίνα μη καυχηθεί τις» (Εφεσίους Β/2: 8). 

      Τελευταία συναντάμε τον Κύριο να περνάει από τη Σαμάρεια με τελικό προορισμό τη Γαλιλαία. Ήταν εκεί που εντελώς συμπτωματικά συνάντησε μία γυναίκα και της ζήτησε να του δώσει νερό για να πιει. Αυτή η συνάντηση στάθηκε μέσα στη βιβλική ιστορία ακρογωνιαίος λίθος και μέγιστο σημείο αναφοράς. Ήταν η μεγάλη ευκαιρία στον Κύριό μας να διακηρύξει: «Ο Θεός είναι Πνεύμα, και οι προσκυνούντες αυτόν εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι» (Ιωάννης Δ/4: 24). Δεν ευαρεστείται ο Θεός με υλικές προσφορές ή ανθρώπινες δραστηριότητες, αλλά με αυτούς που Tον εκζητούν αληθινά με το πνεύμα τους δια της πίστεως. Γι’ αυτό και Δαβίδ στον ψαλμό της μετάνοιας (ψαλμός ΝΑ/51) τονίζει: «Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει». 

       Αφήνοντας τη Σαμάρεια ο Κύριος φτάνει στην πόλη Κανά της Γαλιλαίας. Την πόλη αυτή ο Κύριος είχε επισκεφθεί και πριν από ένα χρόνο περίπου, για να παραβρεθεί σε κάποιο γάμο και είχε κάνει το πρώτο Του θαύμα, μετατρέποντας το νερό σε κρασί για το γλέντι των καλεσμένων (Ιωάννης Β/2: 1-11). Τώρα δίνεται μια ακόμα ευκαιρία στους κατοίκους να γνωρίσουν ακόμα καλύτερα τον Κύριο, καθώς ένα ακόμα θαύμα πραγματοποιείται στην περιοχή τους. 

       Πρόκειται για τη θεραπεία του γιου κάποιου αξιωματικού, ο οποίος ήταν πολύ βαριά άρρωστος στην Καπερναούμ. Ο αξιωματικός αυτός ήταν Ιουδαίος και υπηρετούσε στα ανάκτορα του βασιλιά Ηρώδη Αντύπα του Τετράρχη. (έζησε από 20 π.Χ. έως 39 μ.Χ.). Ήταν αξιωματούχος, ήταν εύπορος και σίγουρα θα είχε επισκεφθεί τους καλύτερους γιατρούς. Όμως τίποτα απ' όλα αυτά δε μπόρεσε να αποσοβήσει την τραγωδία που ήταν σε εξέλιξη στο σπίτι του. Το παιδί του ήταν άρρωστο και η κατάστασή του ήταν συνεχώς επιδεινούμενη. Η αρρώστια είναι μια σκληρή και στυγνή πραγματικότητα που δε λογαριάζει τίτλους, τιμές, αξιώματα, μια πραγματικότητα που "περνάει" με την ίδια ευκολία και στα ανάκτορα και σε μία καλύβα. 

       Στο πρόσωπο αυτού του παιδιού θα μπορούσε κάποιος να δει σήμερα τα νέα παιδιά. Θα τα χαρακτήριζε κανείς στη συντριπτική τους πλειοψηφία "άρρωστα", ευρισκόμενα μάλιστα και αυτά σε μια ολοένα επιδεινούμενη κατάσταση. Είναι χαμένα, αποπροσανατολισμένα, από τα έντυπα, την τηλεόραση, τα ναρκωτικά, το ψέμα, την αδικία, την υποκρισία, συμβιβασμένα, υποταγμένα, εξαρτημένα. Πρόκειται για μια κατάσταση αδιέξοδη που καθημερινά γίνεται όλα και χειρότερη. Διερωτάται κανείς: Άραγε τι φταίει; Απαιτείται καλύτερη μόρφωση, κοινωνική εκπαίδευση, καλύτερη ψυχαγωγία; Όλοι οι «γιατροί», όλα τα «γιατροσόφια» δεν μπορούν να αναχαιτίσουν το κακό και η κατάσταση γύρω μας συνεχώς επιδεινώνεται. Ο Θεός παρατηρώντας την αδιέξοδη κατάσταση δια του προφήτη του "Ιερεμία"  (Β/2: 13) εντοπίζει ακριβώς την αιτία του κακού. «Επειδή, δύο κακά έπραξε ο λαός μου εγκατέλειψαν εμένα, την πηγή των ζωντανών νερών, και έσκαψαν για τον εαυτό τους λάκκους συντετριμμένους, που δεν μπορούν να κρατήσουν νερό».  

      Κουρασμένος, απελπισμένος είναι τούτος ο πατέρας, όπως και πολλοί άλλοι γονείς που βρίσκονται στη θέση του. Πάνω στο βαρύ πόνο του για το παιδί του θυμήθηκε όλα όσα είχε ακούσει για τον Ιησού Χριστό και καθώς έμαθε ότι ο Κύριος ήρθε από την Ιουδαία στη Γαλιλαία, θεώρησε ότι ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία στη ζωή του να συναντήσει τον Κύριο και να του πει το πρόβλημά του. Για να γνωρίσουμε το Χριστό πρέπει να περάσουμε από ανάλογες καταστάσεις; Ασφαλώς όχι, αλλά θα πρέπει πάντοτε να έχουμε υπόψη μας τα λόγια του Κυρίου: «Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού» (Ρωμαίους Η/8: 28). 

       Τούτος ο πατέρας κάτω από το βάρος της μεγάλης στεναχώριας του πήρε την απόφαση και ήρθε μπροστά στον Ιησού. Ερχόμενος μπροστά στον Κύριο έκανε μια πολύ σωστή κίνηση, μια κίνηση που θα λέγαμε άγγιξε την καρδιά του Χριστού, ο οποίος τον συμπάθησε και συμμερίστηκε τον πόνο του. Ποια ήταν αυτή η κίνηση; Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: "Ταπεινώθηκε ενώπιόν Του" και τον παρακαλούσε να κατέβει στην Καπερναούμ και να έρθει στον οίκον του, για να γιατρέψει το ετοιμοθάνατο παιδί του. «ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν» (Α΄ Πέτρου Ε/5: 5). 

     Τούτος ο άνθρωπος είχε πίστη στο Χριστό και γι’ αυτό άλλωστε είχε διατρέξει περίπου τριάντα χιλιόμετρα για να Τον συναντήσει. Όμως είχε μία μικρή πίστη θα λέγαμε περιορισμένη. Νόμιζε ότι μόνον η προσωπική και άμεση επαφή του Χριστού με το αρρωστημένο παιδί του θα μπορούσε να του δώσει την υγεία του και όχι από απόσταση τριάντα χιλιομέτρων. Ας μη μας καταλαμβάνουν τέτοιου είδους σκέψεις και τέτοιου είδους εισηγήσεις του εχθρού της ψυχής. Να θυμόμαστε τις προτροπές του Κυρίου: «μη φοβού, μόνον πίστευε» (Λουκάς Η/8: 50) καθώς και «είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον»; (Γένεση ΙΗ/18: 14).

    Σε μια παρόμοια περίπτωση ένας εκατόνταρχος (Ρωμαίος αξιωματικός) είχε δείξει πολύ μεγαλύτερη πίστη στο πρόσωπο και τις δυνάμεις του Ιησού Χριστού. Όχι μόνον δε ζήτησε από τον Κύριο να πάει στο σπίτι του για να θεραπεύσει τον άρρωστο δούλο του, αντίθετα τον σταμάτησε λέγοντάς Του «μην έρθεις Κύριε, γιατί δεν είμαι άξιος να μπεις στο σπίτι μου, μονάχα πες ένα λόγο»  (Λουκάς Ζ/7: 1-10). Οι δύο τούτοι άνθρωποι έχουν ένα κοινό στόχο, απευθύνονται στο ίδιο Πρόσωπο, όμως έχουν μεγάλη διαφορά ως προς την πίστη τους,  στη δύναμη του Κυρίου Ιησού. 

     Ο Κύριος, όπου συνάντησε μεγάλη πίστη, δεν άφησε την ευκαιρία να την επαινέσει, να την τονίσει, να την αναδείξει. Όμως και όπου συνάντησε και μικρή πίστη δεν την απέρριψε, τη δέχτηκε. Όπου συνάντησε την ειλικρίνεια της καρδιάς του ανθρώπου, προσπάθησε να φουντώσει τούτη τη μικρή πίστη, να τη μεγαλώσει. Ο προφήτης Ησαΐας μας δίνει όλο το μεγαλείο της αγάπης του Θεού και προς εκείνον που έχει μικρή πίστη: «καλάμι σπασμένο δεν θα το συντρίψει, και λινάρι που καπνίζει δεν θα το σβήσει, θα εκφέρει κρίση με αλήθεια» (Ησαΐας ΜΒ/42: 3). 

      Στο πρόσωπο του πονεμένου αυτού πατέρα ο Κύριος εξέφρασε την αντίθεσή Του, το παράπονό Του προς όλους εκείνους τους ανθρώπους που, για να πεισθούν για τη δύναμη του Θεού, εκζητούν υλικά, φαινομενικά στοιχεία «σημεία και τέρατα». Ο Κύριος παρατηρώντας τη σκληρότητα την ανθρώπινης καρδιάς είχε τονίσει: «είπε δε σ' αυτόν: Αν δεν ακούν τον Μωυσή και τους προφήτες, ούτε αν κάποιος αναστηθεί από τους νεκρούς θα πειστούν» (Λουκάς ΙΣ/16: 31). Όσο πιο πνευματικός είναι ο άνθρωπος, τόσο λιγότερο χρειάζεται το υλικό θαύμα για να ικανοποιηθεί. 

     «Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς. Ύπαγε, ο υιός σου ζη». Μα, Κύριε, δε θα έρθεις στο σπίτι μου; Πολλές φορές η πίστη μας μπαίνει σε δοκιμασία, όταν βλέπουμε το Θεό να ενεργεί με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που εμείς του υποδεικνύουμε. Εδώ φαίνεται η έλλειψη της πίστης, που δημιουργεί την ανάγκη να δούμε με τα υλικά μας μάτια και όχι να ατενίσουμε με τα πνευματικά μας μάτια, στηριζόμενοι στο Λόγο και τις υποσχέσεις του Θεού. 

       Ο άνθρωπος της ιστορίας μας δείχνει εμπιστοσύνη στα λόγια του Κυρίου. Καθώς παίρνει το δρόμο της επιστροφής, κρατάει βαθιά μέσα στην καρδιά του τα λόγια Του. Ακούμπησε πάνω στα λόγια του Κυρίου, όπως ο ναυαγός ακουμπάει πάνω σ’ ένα σωσίβιο, ευρισκόμενος στη μέση της θάλασσας. Το είπε ο Κύριος, είναι λόγια του Κυρίου. «ο Θεός αληθής, πας δε άνθρωπος ψεύστης» (Ρωμαίους Γ/3: 4). 

       Θα λέγαμε ότι από την ώρα που ξεκινάει η επιστροφή μέχρι να φτάσει τούτος ο χρόνος ανήκει στον εχθρό. Αλλεπάλληλες είναι οι εισηγήσεις του. "Α! σου έδωσε μια υπόσχεση για να σε αποφύγει. Δεν ήθελε να κατεβεί μαζί σου. Πώς θα γίνει να θεραπευτεί ο γιος σου χωρίς να τον αγγίξει, χωρίς να του πει δυο λόγια;" Αρκεί ένας λόγος, για να έρθει η θεραπεία, όταν η κατάσταση της υγείας είναι τόσο σοβαρή; Εδώ χρειάζεται να επαναλάβουμε τα λόγια του Κυρίου. «Ύπαγε οπίσω μου, σατανά» (Λουκάς Δ/4: 8). Να γιατί στη ζωή του ανθρώπου είναι αναγκαία «η ασπίδα της πίστεως». Ο Λόγος του Θεού στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Σ/6, εδ. 16) αναφέρει: «επί πάσι δε αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως, δια της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα». Πυρωμένα βέλη είναι οι εισηγήσεις του εχθρού κάθε στιγμή μέσα στη ζωή μας, που όμως θα προσκρούσουν πάνω στην ασπίδα της πίστεως και θα διαλυθούν. 

      Σε λίγο ο δρόμος τελειώνει, ο άνθρωπος της ιστορίας μας φτάνει στο σπίτι του. Η πορεία δια της πίστεως κλείνει. Πολύ σύντομα θα δει όλα εκείνα που του υποσχέθηκε ο Κύριος και που προσπάθησε να αναιρέσει ο εχθρός κατά την πορεία του. Τούτες οι τρεις σειρές μπορούν να χαρακτηρίσουν ολόκληρη την πορεία του Χριστιανού. Καθώς πλησιάζει από μακριά, οι δούλοι που υπήρχαν στο σπίτι του τον αντελήφθησαν και έτρεξαν να του φέρουν τα ευχάριστα νέα. Το παιδί ζει, είναι καλά. Άκουσε τα ίδια λόγια που του είχε πει ο Κύριος πριν από αρκετές ώρες και που τα κράταγε σαν φυλαχτό μέσα στην καρδιά του, καθώς βάδιζε. Είναι η ώρα της δικαίωσης. Είναι η ώρα που τελειώνει το «δια πίστεως» και αρχίζει «δια της όψεως». 

     Το αποτέλεσμα πάντοτε θα είναι ανάλογο της πίστεώς μας. «τότε ήγγισε τους οφθαλμούς αυτών, λέγων, κατά την πίστιν σας ας γείνη εις εσάς». (Ματθαίος Θ/9: 29). Την πίστη μας, την εμπιστοσύνη μας σ’ Αυτόν ζητάει ο Θεός να δει μέσα στην καρδιά μας. Τίποτα περισσότερο. Ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει ότι άνθρωποι δια της πίστεως «κατεπολέμησαν βασιλείας, ειργάσθησαν δικαιοσύνην, επέτυχον τας επαγγελίας, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, έγειναν ισχυροί εν πολέμω, έτρεψαν εις φυγήν στρατεύματα αλλοτρίων» (προς Εβραίους ΙΑ/11: 33,34). Επίσης «χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν» (Εβραίους ΙΑ/11: 6). 

        Ως χριστιανοί, σαν τον πατέρα εκείνου του παιδιού, βαδίζουμε στην έρημο τούτης της ζωής με σκοπό να φτάσουμε μια μέρα στη γη της επαγγελίας που μας έχει υποσχεθεί ο Θεός και κρατάμε μέσα στην καρδιά μας τις ζωντανές υποσχέσεις, που  έχουμε λάβει μέσα από τον αιώνιο και αψευδή Λόγο Του. Κρατούμε την υπόσχεση του Θεού ότι «εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα ει δε μη, ήθελον σας ειπεί, υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ» (Ιωάννης ΙΔ/14: 2).

      Στηριζόμενοι στο Λόγο του Θεού περιμένουμε τον Κύριο να έρθει από τον ουρανό, για να μας παραλάβει. Επίσης μας διαβεβαιώνει: «είς υπέρ πάντων απέθανεν» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 15). Ο Απόστολος Παύλος είναι επιτιμητικός προς τους Χριστιανούς της Κορίνθου. Δεν μπορείτε να λέτε  ότι «εγώ είμαι του Παύλου, εγώ του Απολλώ, εγώ του Κηφά, εγώ του Χριστού». Ο Χριστός πέθανε για σας και γι’ αυτό θα πρέπει όλοι να είστε του Χριστού. «λέγω δε τούτο, διότι έκαστος από σας λέγει. Εγώ μεν είμαι του Παύλου, εγώ δε του Απολλώ, εγώ δε του Κηφά, εγώ δε του Χριστού. Διεμερίσθη ο Χριστός; μήπως ο Παύλος εσταυρώθη διά σας; ή εις το όνομα του Παύλου εβαπτίσθητε;» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 12,13). «ο Χριστός πέθανε εξαιτίας των αμαρτιών μας σύμφωνα με τις γραφές» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 3). «το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). «αλλ' ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών» (Ρωμαίους Ε/5: 8). «αυτός είναι το μέσο εξιλέωσης των αμαρτιών μας κι όχι μόνο των δικών μας, αλλά και όλου του κόσμου» (Α΄ Ιωάννου Β/2: 2). «όστις παρεδόθη δια τας αμαρτίας ημών και ανέστη δια την δικαίωσιν ημών» (Ρωμαίους Δ/4: 25). 

         Κρατούμε την υιοθεσία μας από το Θεό. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «δια να εξαγοράση τους υπό νόμον, δια να λάβωμεν την υιοθεσίαν» (Γαλάτες Δ/4: 5), «προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν δια Ιησού Χριστού εις εαυτόν, κατά την ευδοκίαν του θελήματος αυτού» (Εφεσίους Α/1: 5). Ο Απ. Παύλος μας διαβεβαιώνει ότι δια πίστεως είμαστε κληρονόμοι του Θεού: «Εάν δε τέκνα και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, εάν συμπάσχωμεν, διά να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού» (Ρωμαίους Η/8: 17). 

     Κρατούμε τη διαβεβαίωση ότι το όνομά μας γράφτηκε στο βιβλίο του ουρανού. Κάποτε απεσταλμένοι του Κυρίου επέστρεψαν με χαρά και είπαν στον Κύριο: «Και οι 70 επέστρεψαν με χαρά, λέγοντας Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσονται σε μας στο όνομά σου» (Λουκάς Ι/10: 17). Η απάντηση του Κυρίου ήταν: «Εντούτοις, μη χαίρεστε σ' αυτό, ότι τα πνεύματα υποτάσσονται σε σας αλλά, να χαίρεστε περισσότερο ότι, τα ονόματά σας γράφτηκαν στους ουρανούς» (Λουκάς Ι/10: 20).

        Κρατούμε τη διαβεβαίωση ότι: «δύο σπουργίτια δεν πουλιούνται για ένα ασσάριο; Ένα απ' αυτά, όμως, δε θα πέσει επάνω στη γη, χωρίς το θέλημα του Πατέρα σας. Για σας, πάντως, και οι τρίχες τού κεφαλιού σας είναι όλες αριθμημένες» (Ματθαίος Ι/10: 29,30). Επίσης «ιδού, επί των παλαμών μου σε ζωγράφισα τα τείχη σου είναι πάντοτε ενώπιόν μου» (Ησαΐας, κεφ. ΜΘ/49, εδ. 16). Όλες αυτές τις υποσχέσεις έρχεται να καλύψει μία ακόμα υπόσχεση: «ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). 

      Όλοι αυτοί είναι ανεκτίμητοι θησαυροί, είναι «ανεκλάλητα λόγια» (Β΄ Κορινθίους ΙΒ/12: 4). Είναι ζωντανές και αληθινές υποσχέσεις που μας έχει δώσει ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μέσα από το Λόγο Του και που τις κρατάμε σφιχτά μέσα στην καρδιά μας παρά τα βέλη του πονηρού τα «πεπυρωμένα» (Εφεσίους Σ/6: 16), που θέλει να μας κάνει να αμφιβάλουμε για τις υποσχέσεις Του. 

     Ο πατέρας, όταν έμαθε τα ευχάριστα νέα, ρωτούσε τους δούλους να μάθει πότε ακριβώς θεραπεύτηκε το παιδί του. Η απάντηση ήταν ότι την προηγούμενη μέρα στη μία το μεσημέρι τον άφησε ο πυρετός. Ήταν η ώρα που τον διαβεβαίωσε ο Κύριος: «ο υιός σου ζη». Το αποτέλεσμα τούτης της εμπειρίας; «και επίστευσεν αυτός και όλη η οικία αυτού» (εδ. 53). 

       Ας δούμε τις διαβαθμίσεις της πίστης προς το Θεό. Ο άνθρωπος της ιστορίας άκουσε από άλλους ανθρώπους που είχαν δει τη θαυματουργική δύναμη του Χριστού, κάποια πράγματα για τον Κύριο. Αυτά τα λόγια που είχε ακούσει έβαλαν μέσα του μια μικρή πίστη και τούτη η μικρή πίστη τον έκανε να πάρει την απόφαση να διανύσει 30 χλμ, για να συναντήσει προσωπικά τον Ιησού Χριστό. Όταν γνώρισε το Χριστό, η πίστη του δυνάμωσε και πίστεψε στις υποσχέσεις Του. Όταν είδε το παιδί του να είναι καλά, διαπίστωσε στην πράξη πόσο αληθινά ήταν τα λόγια του Κυρίου, πόσο μεγάλη είναι η δύναμή Του και η πίστη του μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ, έχοντας πλέον προσωπική εμπειρία. 

      Έτσι ο άνθρωπος ξεκινάει, έχοντας στην αρχή μια μικρή πίστη, η οποία σιγά – σιγά μεγαλώνει μέσα από την επαφή του με το Χριστό, με τη μελέτη του Λόγου του Θεού, της προσευχής, της κοινωνίας με άλλους πιστούς ανθρώπους και κορυφώνεται με την προσωπική του πείρα από τις επεμβάσεις του Θεού μέσα στη ζωή του. Μέχρι να φτάσει να επαναλάβει τα λόγια του Δαβίδ «ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον, και μη λησμονής πάσας τας ευεργεσίας αυτού» (Ψαλμός ΡΓ/103: 2), είναι πολλές οι επεμβάσεις και οι ευεργεσίες του Θεού στον πιστό άνθρωπο. 

     Ο δρόμο τούτης της ζωής σε λίγο τελειώνει. Στον ουρανό αυτά που τώρα κρατάμε μέσα στην καρδιά μας με την πίστη μας, θα τα δούμε να εκπληρώνονται ένα, προς ένα. «Διότι τώρα βλέπομεν δια κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην» (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 12). Καθώς θα φτάνουμε στον ουρανό θα σηκωθεί ο Κύριος από το θρόνο του για να μας προϋπαντήσει, όπως ακριβώς οι δούλοι προϋπάντησαν τον αυλικό της ιστορίας μας. 

      Ευτυχισμένη η ψυχή που θα ακούσει γι’ Αυτόν και δε θα τον παραβλέψει, αλλά θα επιδιώξει να τον γνωρίσει προσωπικά. Αυτήν την ψυχή μια μέρα στον ουρανό ο ίδιος ο Κύριος θα την υπηρετήσει. «Διότι τις είναι μεγαλήτερος, ο καθήμενος εις την τράπεζαν ή ο υπηρετών; ουχί ο καθήμενος; αλλ' εγώ είμαι εν μέσω υμών ως ο υπηρετών» (Λουκάς ΚΒ/22: 27). Τάδε λέγει Κύριος. ---

ΟΙ ΕΒΔΟΜΉΝΤΑ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

          Βιβλίο προφήτη ΔΑΝΙΗΛ, κεφ. Θ/9, εδάφ. 24 – 27.

 24 Εβδομήκοντα εβδομάδες διωρίσθησαν επί τον λαόν σου και επί την πόλιν την αγίαν σου, δια να συντελεσθή η παράβασις και να τελειώσωσιν αι αμαρτίαι, και να γείνη εξιλέωσις περί της ανομίας και να εισαχθή δικαιοσύνη αιώνιος και να σφραγισθή όρασις και προφητεία και να χρισθή ο Άγιος των αγίων. 

25 Γνώρισον λοιπόν και κατάλαβε ότι από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ έως του Χριστού του ηγουμένου θέλουσιν είσθαι εβδομάδες επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο, θέλει οικοδομηθή πάλιν η πλατεία και το τείχος, μάλιστα εν καιροίς στενοχωρίας. 

26 Και μετά τας εξήκοντα δύο εβδομάδας θέλει εκκοπή ο Χριστός, πλην ουχί δι' εαυτόν και ο λαός του ηγουμένου, όστις θέλει ελθεί, θέλει αφανίσει την πόλιν και το αγιαστήριον και το τέλος αυτής θέλει ελθεί μετά κατακλυσμού, και έως του τέλους του πολέμου είναι διωρισμένοι αφανισμοί. 

27 Και θέλει στερεώσει την διαθήκην εις πολλούς εν μιά εβδομάδι και εν τω ημίσει της εβδομάδος θέλει παύσει η θυσία και η προσφορά, και επί το πτερύγιον του Ιερού θέλει είσθαι το βδέλυγμα της ερημώσεως, και έως της συντελείας του καιρού θέλει δοθή διορία επί την ερήμωσιν. 

            ΣΧΟΛΙΑ :  

     Ολόκληρο το βιβλίο του προφήτη ΔΑΝΙΗΛ γράφτηκε κατά το διάστημα της αιχμαλωσίας του  βασιλείου του Ιούδα από τους Βαβυλώνιους (νότιο βασίλειο του Ισραήλ). Το κύρος και η αυθεντικότητα των αναφερομένων στο βιβλίο του Δανιήλ επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός (Ματθαίος ΚΔ/24: 15). Ο Δανιήλ ήταν ένας από τρεις πιο δίκαιους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ οι άλλοι δύο ήταν ο Νώε και ο Ιώβ (Ιεζεκιήλ ΙΔ/14: 14). 

      Ο Ναβουχοδονόσωρ Β' ο Μέγας (634 - 562 π.Χ.), ο οποίος ήταν βασιλιάς της Βαβυλώνας (605 - 562 π.Χ.) κατέλυσε το έτος 586 π.Χ. το νότιο βασίλειο του Ιούδα, όπως ονομάζεται, και οδήγησε σε αιχμαλωσία το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του. Το έτος 538 π.Χ. οι Μηδοπέρσες κατέλαβαν τη Βαβυλώνα και ο βασιλιάς "Κύρος Β', ο Μέγας" (600 – 530 π.Χ.), με διάταγμά του επέτρεψε την επιστροφή των Ιουδαίων στα Ιεροσόλυμα και την ελεύθερη λατρεία τους Θεού τους (Έσδρας Α/1: 1-4).

      Η προφητεία δίνεται τον 6ο αιώνα π. Χ. και αναφέρεται σε κοσμοϊστορικά γεγονότα που έχουν σχέση με το Πρόσωπο και το Έργο του Ιησού Χριστού και που επεκτείνονται μέχρι τις έσχατες ημέρες. 

     Αρχίζει δίνοντας πληροφορίες για την έλευση του Μεσσία Χριστού στον κόσμο καθώς και για το λυτρωτικό Έργο που έκανε πάνω στο σταυρό. Από τη στάση του ανθρώπου μπροστά σ’ αυτό το Πρόσωπο και το Έργο Του απορρέουν οι συνέπειες ευλογίας ή κρίσης. 

      Αναφέρεται επίσης στην προφητεία η ολοκληρωτική καταστροφή της Ιερουσαλήμ από ξένη δύναμη καθώς και η εμφάνιση μιας άλλης ηγετικής μορφής στα τέλη των καιρών του αντίχριστου. Ακολουθούν γεγονότα όπως η συνθήκη του αντίχριστου με το λαό Ισραήλ, η επανάληψη των τελετουργιών, θυσιών και προσφορών στο Ναό, που πρόκειται να ξαναχτιστεί στους έσχατους χρόνους και η ξαφνική διακοπή της συνθήκης αυτής εξαιτίας του ότι ο ηγέτης αυτός ζητάει θεϊκή λατρεία στο πρόσωπό του. Ακολουθεί μια τρομακτική περίοδος διωγμών, θλίψεων, καταστροφών και αφανισμών, κυρίως για το λαό Ισραήλ και τέλος μιλάει για μια περίοδο βασιλείας "χιλίων ετών" πάνω στη γη από τον Κύριο Ιησού Χριστό. 

      Η προφητεία έχει σχέση με το λαό Ισραήλ και την Ιερουσαλήμ. Αναφέρεται στο Δανιήλ και μιλάει «για το λαό σου» και για την «αγία πόλη» (εδ. 24). Η έναρξη της περιόδου των 70 εβδομάδων καθορίζεται με απόλυτη χρονική ακρίβεια: «από την έκδοση του προστάγματος για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ» (εδ. 25). Η μεγάλη περίοδος των 69 εβδομάδων (7+62) θα έχει ως χαρακτηριστικό της την εμφάνιση του Μεσσία Χριστού. Μετά την περίοδο και των 62 εβδομάδων ο Χριστός Ηγήτορας «θα εκκοπεί», δηλαδή θα θανατωθεί και η Ιερουσαλήμ θα καταστραφεί ξανά από το λαό του δεύτερου «Ηγήτορα» (εδ. 26). Μετά από αυτά τα γεγονότα θα ακολουθήσει μια χρονική περίοδος με μεγάλες αναστατώσεις, καταστροφές, με πόλεμο και διορισμένους αφανισμούς (εδ. 26).

      Ακολουθεί η 70η εβδομάδα που είναι και η τελευταία. Χαρακτηριστικό αυτής της εβδομάδας θα είναι η «στέρεη διαθήκη» ανάμεσα στο δεύτερο Ηγήτορα (Αντίχριστο) που θα έρθει και το λαό Ισραήλ (εδ. 27α). Όμως «στη μέση» αυτής της 70ης εβδομάδας ο δεύτερος Ηγήτορας θα αθετήσει τη διαθήκη του και θα σταματήσει τις θυσίες και προσφορές που θα γίνονται στο Ναό. Αυτή η δεύτερη χρονική περίοδος θα είναι 3,5 έτη ή 1.260 ημέρες σύμφωνα με το βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 6 & ΙΑ/11, εδ. 3). Την περίοδο αυτή «πάνω στο πτερύγιο του Ιερού του Ναού θα βρίσκεται το βδέλυγμα της ερημώσεως». Αμέσως μετά θα ακολουθήσει μια σκοτεινή και οδυνηρή περίοδος «συντέλειας» και «ερήμωσης» (εδ. 27β). Τέλος, όταν αυτή η σκοτεινή και τρομακτική εποχή φτάσει στο διορισμένο τέλος της, θα «χριστεί ο Άγιος των Αγίων» (Ιησούς Χριστός) και θα ακολουθήσει μια μεγάλη αλλαγή, μια "χιλιετής περίοδος" ευημερίας με πλούσιες ευλογίες. 

       Η προφητεία των "εβδομήντα εβδομάδων" δίνεται στον προφήτη Δανιήλ ενώ αυτός βρίσκεται εξόριστος μαζί με πολλούς άλλους Ιουδαίους από το νότιο βασίλειο του Ιούδα. Ο Θεός επέτρεψε την αιχμαλωσία του λαού του για «εβδομήντα έτη», τόσο για να τον προβληματίσει εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας του απ’ Αυτόν, όσο και για το γεγονός ότι δε σταμάτησαν την καλλιέργεια της γης κατά τον έβδομο χρόνο αυτής, παραβιάζοντας έτσι την εντολή του Θεού (Λευιτικό ΚΣ/26, εδ. 33-35). «Και θέλω σας διασπείρει μεταξύ των εθνών και θέλω σύρει οπίσω σας μάχαιραν και η γη σας θέλει μένει έρημος και αι πόλεις σας θέλουσιν είσθαι έρημοι. Τότε η γη θέλει απολαύσει τα σάββατα αυτής καθ' όλον τον καιρόν όσον αυτή μείνη έρημος και σεις εν τη γη των εχθρών σας τότε θέλει αναπαυθή η γη και θέλει απολαύσει τα σάββατα αυτής. Καθ' όλον τον καιρόν της ερημώσεως αυτής θέλει αναπαύεσθαι διότι δεν ανεπαύετο εις τα σάββατά σας, ότε κατωκείτε επ' αυτής». Επίσης στο βιβλίο "Β΄ Χρονικών" (κεφ. ΛΣ/36, εδ. 20-21) αναφέρεται: «Και τους εκφυγόντας την μάχαιραν μετώκισεν εις Βαβυλώνα, όπου ήσαν δούλοι εις αυτόν και εις τους υιούς αυτού, μέχρι του καιρού της βασιλείας των Περσών, διά να πληρωθή ο λόγος του Κυρίου ο διά στόματος Ιερεμίου, εωσού η γη χαρή τα σάββατα αυτής διότι πάντα τον καιρόν της ερημώσεως αυτής εφύλαττε σάββατον, εωσού συμπληρωθώσιν εβδομήκοντα έτη». 

      Οι «εβδομήντα επτάδες» σύμφωνα με αναλύσεις στοιχείων της Βίβλου είναι εβδομήντα επτάδες ετών, δηλ. χρονική περίοδος (70 χ 7 = 490) χρόνων και κάθε έτος είναι περίοδος 360 ημερών σύμφωνα με το σεληνιακό έτος και όχι το ηλιακό έτος που είναι 365 μέρες.

        Όλα αρχίζουν μετά από κάποιο "πρόσταγμα". Όμως ποιο είναι αυτό το πρόσταγμα που αναφέρει η προφητεία; Στο βιβλίο του "Νεεμία" έχουμε την εξής θαυμαστή περιγραφή: 

1 Και εν τω μηνί Νισάν, εν τω εικοστώ έτει Αρταξέρξου του βασιλέως, ήτο οίνος έμπροσθεν αυτού και λαβών τον οίνον, έδωκα εις τον βασιλέα. Ποτέ δε δεν είχον σκυθρωπάσει ενώπιον αυτού. 

2 Όθεν ο βασιλεύς είπε προς εμέ, Διά τι το πρόσωπόν σου είναι σκυθρωπόν, ενώ συ άρρωστος δεν είσαι; τούτο δεν είναι ειμή λύπη καρδίας. Τότε εφοβήθην πολύ σφόδρα. 

3 Και είπα προς τον βασιλέα, Ζήτω ο βασιλεύς εις τον αιώνα διά τι το πρόσωπόν μου να μη ήναι σκυθρωπόν, ενώ η πόλις, ο τόπος των τάφων των πατέρων μου, κείται ηρημωμένος, και αι πύλαι αυτής κατηναλωμέναι υπό του πυρός; 

4 Τότε ο βασιλεύς είπε προς εμέ, Περί τίνος κάμνεις συ αίτησιν; Και προσηυχήθην εις τον Θεόν του ουρανού. 

5 Και είπα προς τον βασιλέα, Εάν ήναι αρεστόν εις τον βασιλέα, και εάν ο δούλός σου εύρηκε χάριν ενώπιόν σου, να με πέμψης εις τον Ιούδαν, εις την πόλιν των τάφων των πατέρων μου, και να ανοικοδομήσω αυτήν. 

6 Και είπεν ο βασιλεύς προς εμέ, καθημένης πλησίον αυτού της βασιλίσσης, Πόσον μακρά θέλει είσθαι η πορεία σου; και πότε θέλεις επιστρέψει; Και ευηρεστήθη ο βασιλεύς και με έπεμψε και έδωκα εις αυτόν προθεσμίαν. 

7 Και είπα προς τον βασιλέα, Εάν ήναι αρεστόν εις τον βασιλέα, ας μοι δοθώσιν επιστολαί προς τους πέραν του ποταμού επάρχους, διά να με συμπαραπέμψωσιν, εωσού έλθω εις τον Ιούδαν 

8 και επιστολή προς τον Ασάφ τον φύλακα του βασιλικού δάσους, διά να μοι δώση ξύλα να κατασκευάσω τας πύλας του φρουρίου του ναού και το τείχος της πόλεως και τον οίκον, εις τον οποίον θέλω εισέλθει. Και εχάρισεν ο βασιλεύς εις εμέ πάντα, κατά την επ' εμέ αγαθήν χείρα του Θεού μου. 

9 Ήλθον λοιπόν προς τους πέραν του ποταμού επάρχους και έδωκα εις αυτούς τας επιστολάς του βασιλέως. Είχε δε αποστείλει ο βασιλεύς αρχηγούς δυνάμεως και ιππείς μετ' εμού. 

10 Ότε δε Σαναβαλλάτ ο Ορωνίτης και Τωβίας ο δούλος, ο Αμμωνίτης, ήκουσαν, ελυπήθησαν καθ' υπερβολήν ότι ήλθεν άνθρωπος να ζητήση το καλόν των υιών Ισραήλ. 

11 Και ήλθον εις Ιερουσαλήμ και ήμην εκεί τρεις ημέρας. 

12 Και εσηκώθην την νύκτα, εγώ και ολίγοι τινές μετ' εμού και δεν εφανέρωσα εις ουδένα τι είχε βάλει ο Θεός μου εν τη καρδία μου να κάμω εις την Ιερουσαλήμ και άλλο κτήνος δεν ήτο μετ' εμού, ειμή το κτήνος επί του οποίου εκαθήμην. 

13 Και εξήλθον την νύκτα διά της πύλης της φάραγγος, και ήλθον απέναντι της πηγής του δράκοντος και προς την θύραν της κοπρίας, και παρετήρουν τα τείχη της Ιερουσαλήμ, τα οποία ήσαν κατακεκρημνισμένα, και τας πύλας αυτής κατηναλωμένας υπό του πυρός. 

14 Έπειτα διέβην εις την πύλην της πηγής και εις την βασιλικήν κολυμβήθραν και δεν ήτο τόπος διά να περάση το κτήνος το υποκάτω μου. 

15 Και ανέβην την νύκτα διά του χειμάρρου και αφού παρετήρησα το τείχος, εστράφην και εισήλθον διά της πύλης της φάραγγος και επέστρεψα. 

16 Οι δε προεστώτες δεν ήξευρον που υπήγα και τι έκαμον ουδέ είχον φανερώσει έτι τούτο ούτε εις τους Ιουδαίους, ούτε εις τους ιερείς, ούτε εις τους προκρίτους, ούτε εις τους προεστώτας, ούτε εις τους λοιπούς τους εργαζομένους το έργον. 

17 Και είπα προς αυτούς, Σεις βλέπετε την δυστυχίαν εις την οποίαν είμεθα, πως η Ιερουσαλήμ κείται ηρημωμένη και αι πύλαι αυτής είναι κατηναλωμέναι υπό του πυρός έλθετε και ας ανοικοδομήσωμεν το τείχος της Ιερουσαλήμ, διά να μη ήμεθα πλέον όνειδος. 

18 Και απήγγειλα προς αυτούς περί της επ' εμέ αγαθής χειρός του Θεού μου, και έτι τους λόγους του βασιλέως, τους οποίους είπε προς εμέ. Οι δε είπον, Ας σηκωθώμεν και ας οικοδομήσωμεν. Ούτως ενίσχυσαν τας χείρας αυτών προς το αγαθόν. 

19 Αλλ' ότε ήκουσαν ο Σαναβαλλάτ ο Ορωνίτης και Τωβίας ο δούλος, ο Αμμωνίτης, και ο Γησέμ ο Άραψ, περιεγέλασαν ημάς και περιεφρόνησαν ημάς, λέγοντες, Τι είναι το πράγμα τούτο το οποίον κάμνετε; θέλετε να επαναστατήσητε κατά του βασιλέως; 

20 Και εγώ απεκρίθην προς αυτούς και είπα προς αυτούς, Ο Θεός του ουρανού, αυτός θέλει ευοδώσει ημάς διά τούτο ημείς οι δούλοι αυτού θέλομεν σηκωθή και οικοδομήσει σεις όμως δεν έχετε μερίδα ουδέ δικαίωμα ουδέ μνημόσυνον εν Ιερουσαλήμ (Νεεμίας, κεφ. Β/2, εδ. 1-20). 

      Στο ανωτέρω κείμενο αναφέρεται ξεκάθαρα : «την πόλη των τάφων των πατέρων μου….. ΝΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΩ», δηλαδή την Ιερουσαλήμ. Η χρονολογία που εκδόθηκε το διάταγμα ήταν: «Τον μήνα Νισάν, τον εικοστό χρόνο του βασιλιά Αρταξέρξη» (Νεεμίας Β/2: 1). 

     Μέχρις στιγμής έχουμε τα εξής στοιχεία: 

1/ Το πρόσταγμα για το οποίο μιλάει η προφητεία εκδόθηκε από τον Αρταξέρξη Α΄, τον Μακρόχειρα, που βασίλευσε συνολικά 42 έτη από το έτος 465 έως 423 π.Χ. 

2/ Έχουμε την ακριβή χρονολογία έκδοσης του προστάγματος, που ήταν «ο εικοστός χρόνος του βασιλιά Αρταξέρξη» (Νεεμίας Β/2: 1), δηλαδή το έτος 445 π.Χ. 

3/ Μας δίνεται ο μήνας αυτού του χρόνου, που είναι ο μήνας "Νισάν" και μάλιστα χωρίς κάποια συγκεκριμένη ημέρα, που σημαίνει σύμφωνα με την παράδοση ότι αναφέρεται στην 1η μέρα του μήνα. Η πρώτη του μήνα Νισάν αντιστοιχεί στην 14η Μαρτίου εκείνου του έτους 445 π.Χ.

      Σύμφωνα με την προφητεία έχουμε: 7 + 62 = 69 προφητικές επτάδες ετών χ 7 έτη = 483 προφητικά χρόνια χ 360 μέρες = 173.880 μέρες. Οι 173.880 μέρες μετά το διάταγμα του 445 μας φέρνουν στην 6η Απριλίου του έτους 33 μ.Χ. Άραγε τι μπορεί να σημαίνει η χρονολογία αυτή; Σύμφωνα με την προφητεία μετά την ημερομηνία αυτή «ΘΑ  ΕΚΚΟΠΕΙ» ο Χριστός, ο Μεσσίας. Αυτό σημαίνει ότι θα πεθάνει πάνω στο σταυρό ως αντικαταστάτης μια ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας. Η προφητεία φωτίζει ξεκάθαρα το μεγαλύτερο γεγονός της Ιστορίας, τη Σταύρωση του Κυρίου Ιησού Χριστού, η οποία έλαβε χώρα λίγες μέρες μετά την 6η Απριλίου του έτους 33 μ.Χ. Η ημερομηνία αυτή στο Εβραϊκό ημερολόγιο ήταν η 10η μέρα του μήνα Νισάν του έτους 33 μ.Χ. και ήταν αυτή η επίσημη μέρα εισόδου του Κυρίου Ιησού στα Ιεροσόλυμα, όταν μπήκε καθισμένος πάνω σε «πώλον όνου». 

       Ήταν όλα προφητευμένα με μεγάλη ακρίβεια και γι’ αυτό τα δάκρυα του Κυρίου και το μεγάλο Του παράπονο, καθώς αντίκρισε την Ιερουσαλήμ: «Είθε να γνώριζες και συ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ σ’ αυτή τη μέρα σου, τα ΟΣΑ ΑΠΟΒΛΕΠΟΥΝ για την ειρήνη σου» (Λουκάς ΙΘ/19: 42). Η ημέρα αυτή ήταν η 173.880 η μέρα της προφητείας του Δανιήλ που μελετήσαμε η 10η του μήνα Νισάν ή 6η Απριλίου του 33 μ.Χ. μετά την οποία ο κεχρισμένος Μεσσίας του Θεού θα φανερωνόταν πλέον επίσημα στο λαό και θα παραδινόταν σε θάνατο για τη δική μας σωτηρία. Από την έκδοση του διατάγματος μέχρι τον ερχομό του Μεσσία, του Ηγήτορα Χριστού επρόκειτο να παρέλθει χρονικό διάστημα 69 εβδομάδων (επτάδων ετών), δηλ. 483 χρόνια. Οι 69 εβδομάδες χωρίζονται σε 7 & 62. Οι πρώτες 7 δηλ, 49 χρόνια μετά το διάταγμα είχαν οριστεί, για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ, η πλατεία και το τείχος και μάλιστα σε καιρούς στενοχώριας και δυσκολιών. Από κει και πέρα θα συνέχιζε το υπόλοιπο κομμάτι της προφητείας, δηλ. των άλλων 62 εβδομάδων. Μετά τις 62 εβδομάδες και πριν από την τελευταία, την 70η εβδομάδα, θα θανατωνόταν ο Χριστός. Αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός πραγματοποιήθηκε το 33 μ.Χ. 

    Ο θάνατος του Χριστού δεν ήταν για τον εαυτόν Του. Πέθανε πάνω στο σταυρό ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας. Πέθανε «για να γίνει εξιλέωση για την ανομία» (εδ. 24). Πέθανε πάνω στο σταυρό φορτωμένος με όλη την αμαρτία όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών. Πλήρωσε Αυτός τα λύτρα της δικής μας αμαρτίας και με τον τρόπο αυτό έσβησε το αμαρτωλό παρελθόν μας. Στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. ΙΖ/17, εδ. 30) αναφέρεται: «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι». 

      Μετά από το θάνατο του Μεσσία Χριστού ο λαός του δεύτερου ηγήτορα (Αντίχριστος) εχθρικός προς το λαό Ισραήλ «θα έρθει για να αφανίσει την πόλη και το αγιαστήριο». Με τα λόγια αυτά έξι αιώνες πριν προμηθεύτηκε η καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού, η οποία έγινε το 70 μ.Χ. Δεν αναφέρεται σε καταστροφή, αλλά σε αφανισμό, σε ισοπέδωση, σε ολοκληρωτικό γκρέμισμα της πόλης και του Ναού. Αυτή η καταστροφή ήρθε ως «κατακλυσμός» μετά από 40 χρόνια περίπου από τη θανάτωση και απόρριψη του Μεσσία Ιησού Χριστού. Ήταν οι Ρωμαϊκές στρατιές των οποίων ηγείτο ο στρατηγός Τίτο, γιος του Αυτοκράτορα της Ρώμης Βεσπασιανού, που επέφεραν τον αφανισμό. Η πολιορκία είχε αρχίσει από το έτος 66 μ.Χ. Η Ρώμη είχε αποφασίσει να δώσει ένα τέλος στις συνεχείς εξεγέρσεις των Ιουδαίων και ανέθεσε το θέμα στον έμπειρο Βεσπασιανό, που ήταν ένας από τους μεγαλύτερους στρατηγούς της, ώστε να αποκατασταθεί η ηρεμία. 

     Μετά από συστηματική πολιορκία και τον αφανισμό χιλιάδων Ιουδαίων ο Βεσπασιανός ήταν έτοιμος να επιτεθεί και να αφανίσει την πόλη. Όμως δεν προχώρησε, γιατί ο ξαφνικός θάνατος του Νέρωνα τον ανάγκασε να επιστρέψει εσπευσμένα στη Ρώμη, όπου και  ανακηρύχτηκε  Αυτοκράτορας. Μετά απ’ αυτά την αρχηγία της επιχείρησης ανέλαβε ο γιος του Τίτο και μετά από πέντε μήνες πολιορκίας και τρομερών διωγμών, το 70 μ.Χ., η Ιερουσαλήμ έπεσε στα χέρια των Ρωμαϊκών λεγεώνων. Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος Φλάβιος (37 μ.Χ. 100 μ.Χ) περιγράφει σκηνές φρίκης και ανεπανάληπτης καταστροφής. Εκείνο που η προφητεία είχε εξαγγείλει για τον αφανισμό της πόλης και του αγιαστηρίου της πραγματοποιήθηκε με τόσο φρικιαστικό και δραματικό τρόπο.

      Δίκαιο το παράπονο του Κυρίου, καθώς πλησιάζει προς την πόλη της Ιερουσαλήμ. 

41 Και ότε επλησίασεν, ιδών την πόλιν έκλαυσεν επ' αυτήν, 

42 λέγων, Είθε να εγνώριζες και συ, τουλάχιστον εν τη ημέρα σου ταύτη, τα προς ειρήνην σου αποβλέποντα αλλά τώρα εκρύφθησαν από των οφθαλμών σου 

43 διότι θέλουσιν ελθεί ημέραι επί σε και οι εχθροί σου θέλουσι κάμει χαράκωμα περί σε, και θέλουσι σε περικυκλώσει και θέλουσι σε στενοχωρήσει πανταχόθεν, 

44 και θέλουσι κατεδαφίσει σε και τα τέκνα σου εν σοι, και δεν θέλουσιν αφήσει εν σοι λίθον επί λίθον, διότι δεν εγνώρισας τον καιρόν της επισκέψεώς σου (Λουκάς ΙΘ/19: 41-44). 

    Στο εδάφ. 26 της προφητείας προδιαγράφεται η πορεία του λαού Ισραήλ μετά από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού της και που αφορά τη μεγάλη περίοδο μέχρι την 70η εβδομάδα. Αυτή είναι μια περίοδος που επρόκειτο να συνοδεύεται από ατέλειωτους διωγμούς, κρίσεις, καταστροφές, αναστατώσεις, αφανισμούς. Όλα συνέβησαν ακριβώς, όπως τα ανέφερε η προφητεία του Δανιήλ: «θα είναι διορισμένοι αφανισμοί». 

       Ακολουθεί το εδάφ. 27 της προφητείας, το οποίο αναφέρεται στην τελευταία, την 70η εβδομάδα και το οποίο αναφέρει : «Και θέλει στερεώσει την διαθήκην εις πολλούς εν μιά εβδομάδι και εν τω ημίσει της εβδομάδος θέλει παύσει η θυσία και η προσφορά, και επί το πτερύγιον του Ιερού θέλει είσθαι το βδέλυγμα της ερημώσεως, και έως της συντελείας του καιρού θέλει δοθή διορία επί την ερήμωσιν». 

    Τα γεγονότα που αναφέρονται στην 70η εβδομάδα αναστέλλονται και δεν εκπληρώνονται αμέσως μετά το θάνατο του Κυρίου, αλλά θ' ακολουθήσει ένα χρονικό διάστημα 2.000 ετών περίπο, λόγω της παρεμβολής της "οικονομίας της Χάριτος", η οποία αρχίζει την ημέρα της Πεντηκοστής και θα τελειώσει με την αρπαγή της Εκκλησίας του Χριστού.

      Ο σκοπός του Θεού ήταν να χρησιμοποιήσει το λαό Ισραήλ ως παράδειγμα, για να γνωρίσουν όλα τα ειδωλολατρικά έθνη τον Αληθινό Θεό. Όμως ο λαός αυτός δε στάθηκε, όπως ο Θεός τον ήθελε. Αποστάτησε από το Θεό και σύρθηκε πίσω από τους ψεύτικους θεούς των εθνών. Συνέργησε, ώστε να διωχθεί και να σταυρωθεί ο Σωτήρας του κόσμου, ο Ιησούς Χριστός. Ο Θεός, επειδή θέλει "όλοι οι άνθρωποι να έρθουν σε επίγνωση του Προσώπου Του για να σωθούν" (Α' Τιμοθέου Β/2: 4), στράφηκε αρχικά δια του Απ. Παύλου προς τα Έθνη, στα οποία κηρύττεται μέχρι σήμερα, η δωρεάν κατά χάριν σωτηρία δια Ιησού Χριστού (Εφεσίους Β/2: 8). 

      Λόγω ακριβώς αυτής της αναστολής τα γεγονότα της 70ης εβδομάδας δεν έχουν εκπληρωθεί μέχρι σήμερα, αλλά πρόκειται να εκπληρωθούν στο μέλλον. Στην προφητεία θα δούμε εκπληκτικές λεπτομέρειες που έχουν σχέση με την εποχή μας και με τους καιρούς του τέλους. 

      Εδώ έχουμε την εμφάνιση στην παγκόσμια σκηνή ενός δεύτερου ηγήτορα που θα προέρχεται μέσα από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και που θα αναβιώσει στους έσχατους καιρούς. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Βίβλος μας μιλάει για τη μορφή αυτή του μελλοντικού αυτού ηγήτορα, που φυσικά δεν είναι ο Μεσσίας Χριστός. Πρόκειται για το «μικρόν κέρας», που την περιγραφή του βρίσκουμε στο 7ο κεφάλαιο του προφήτη "Δανιήλ", όπου διαβάζουμε τα εξής καταπληκτικά λόγια: «περί του κέρατος λέγω εκείνου, το οποίον είχεν οφθαλμούς και στόμα λαλούν μεγάλα πράγματα, του οποίου η όψις ήτο ρωμαλεωτέρα παρά των συντρόφων αυτού». 

      Επίσης: «Παρετήρουν τα κέρατα και ιδού, έτερον μικρόν κέρας ανέβη μεταξύ αυτών, έμπροσθεν του οποίου τρία εκ των πρώτων κεράτων εξερριζώθησαν και ιδού, εν τω κέρατι τούτω ήσαν οφθαλμοί ως οφθαλμοί ανθρώπου και στόμα λαλούν πράγματα μεγάλα» (Δανιήλ Ζ/7: 8). Στο εδάφ. 21 στο έβδομο κεφάλαιο ο "Δανιήλ" περιγράφει το δεύτερο ηγήτορα με τα πιο μελανά χρώματα: «Εθεώρουν, και το κέρας εκείνο έκαμνε πόλεμον μετά των αγίων και υπερίσχυε κατ' αυτών». 

      Η πιο συγκλονιστική μαρτυρία για το πρόσωπο του δεύτερου ηγήτορα, που όπως είπαμε δεν είναι ο Χριστός, αναφέρεται τόσο στην επιστολή «Β' Θεσσαλονικείς» (κεφ. Β/2, εδ. 3) που τον ονομάζει «ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας», όσο και στο βιβλίο της Αποκάλυψης, όπου λαμβάνει το χαρακτηρισμό «το θηρίο το αναβαίνον εκ της θαλάσσης» (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 1). Αυτός ο "δεύτερος ηγήτορας" θα πάρει στα χέρια του τις τύχες των λαών, θα γίνει ένας παγκόσμιος Δικτάτορας και θα στραφεί ενάντια στον Κύριο Ιησού Χριστό. Πρόκειται για την πιο σκοτεινή μορφή της παγκόσμιας ιστορίας. Η εποχή του δεύτερου ηγήτορα, δηλαδή του αντίχριστου, θα έχει κάποια ξεχωριστά χαρακτηριστικά στοιχεία:

   -- Θα είναι η εποχή του τέλους. Αν παρατηρήσουμε τα παγκόσμια φαινόμενα στην οικονομία, την κοινωνία κλπ, θα δούμε ότι οι άνθρωποι εναγωνίως ζητούν τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης που θα τους βγάλει από τα καθημερινά αδιέξοδα προβλήματα και αυτό είναι το πιο σημαντικό στοιχείο, για να δούμε πόσο κοντά είναι η ανάδειξη του αντίχριστου και ο ερχομός του τέλους. 

    -- Η διάρκεια διακυβέρνησης του δεύτερου ηγήτορα. Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού η διάρκεια της διακυβέρνησης θα είναι επτά (7) έτη. Αυτή η επταετία του αντίχριστου θα έχει δύο τμήματα ίσης χρονικής διάρκειας, δηλ. από 3,5 χρόνια ή 42 μήνες, ή 1260 ημέρες. Το πρώτο μισό της επταετίας γι' αυτούς θ' αρνηθούν το Χριστό  θα είναι χρόνια ειρηνικά, με επιτυχίες σε πάρα πολλούς τους τομείς, πολιτικής, οικονομίας, κοινωνικής ευημερίας, επιστημονικής προόδου με εκπληκτικά αποτελέσματα. Τ' αποτελέσματα αυτά θα κάνουν τους ανθρώπους να διερωτώνται: «τις όμοιος του θηρίου;» (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 4). Αντίθετα την περίοδο αυτή οι πιστοί  του Χριστού ανηλεώς θα διώκονται και "εν ειρήνη θέλει αφανίσει πολλούς" (Δανιήλ Η/8: 25).

    Τα δεύτερα 3,5 χρόνια θα είναι μια μαύρη και σκοτεινή περίοδος που θα φέρει πάνω στους ανθρώπους πόνο, ανείπωτη δυστυχία, οδύνη και μια σειρά τεράστιων καταστροφών. Την περίοδο αυτή η Βίβλος τη χαρακτηρίζει ως τη «μεγάλη θλίψη», για την οποία ο ίδιος ο Κύριος είχε πει: «γιατί θα υπάρξει μεγάλη θλίψη τότε, τέτοια που δεν έχει γίνει από την αρχή του κόσμου ως τώρα κι ούτε μετά θα ξαναγίνει» (Ματθαίος ΚΔ/24: 21». Πρόκειται για τη χειρότερη και την σκοτεινή εποχή της ανθρώπινης ιστορίας. 

      -- Ο αντίχριστος, αυτός ο μελλοντικός ηγήτορας, δεν μπορεί να εμφανιστεί κι επομένως ούτε η "Εβδομηκοστή Εβδομάδα" μπορεί ν' αρχίσει, αν πρώτα δε συμβεί ένα μεγάλο και συνταρακτικό γεγονός. Πρέπει σύμφωνα με τις Γραφές να λάβει χώρα ένα μεγάλο γεγονός, που θα συνταράξει τον κόσμο όλο. Πρόκειται για τη μεγάλη στιγμή της "αρπαγής της εκκλησίας" των λυτρωμένων του Ιησού Χριστού. Δεν μπορεί να εμφανιστεί ο αντίχριστος στο προσκήνιο, αν δεν «εκβληθεί εκ μέσου ο κωλύων» (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 7). Ο «κωλύων» είναι αναμφισβήτητα η Εκκλησία του Θεού δια Ιησού Χριστού, δηλ. το σύνολο των λυτρωμένων με το αίμα του Αρνίου. Συνεπώς ο ηγήτορας των εσχάτων καιρών, που θα έχει ως χαρακτηριστικό στοιχείο την αποστασία από τον αληθινό Θεό, θα φανερωθεί αμέσως μετά αφού γίνει η "αρπαγή της Εκκλησίας". Ο κόσμος στις ημέρες μας ετοιμάζεται να υποδεχθεί τον αντίχριστο, καθώς η ανομία και η αμαρτία πληθαίνουν, όμως οι λυτρωμένοι με το αίμα του Ιησού Χριστού, η "νύμφη του Χριστού" (Αποκάλυψη ΚΒ/22, εδάφ. 17), περιμένει να έρθει ο Ιησούς Χριστός για να την παραλάβει και να την οδηγήσει στην αιώνια δόξα. Το γεγονός αναλυτικά αναφέρεται στην επιστολή «Α' Θεσσαλονικείς» (κεφ. Δ/4, εδάφ. 13-18) καθώς και στο ευαγγέλιο του "Λουκά" (κεφ. ΙΖ/17, εδάφ. 34-36).

      Ένα ακόμα στοιχείο που θα πρέπει να μελετήσουμε από την παραπάνω προφητεία είναι ότι στην αρχή της επταετίας ο αντίχριστος θα κάνει συνθήκη "με πολλούς", δηλ. με πολλά κράτη, μεταξύ των οποίων θα είναι και το κράτος του Ισραήλ. Η συνθήκη αυτή θα εγγυάται την ασφάλεια του Ισραήλ και την επαναφορά των τελετουργικών διαδικασιών λατρείας (θυσίες) της Παλαιάς Διαθήκης. Τη συνθήκη αυτή την οποία θα έχει υπογράψει θα την παραβιάσει ο αντίχριστός και στο μέσον της εβδομάδος των επτά ετών, δηλ. μετά από 3,5 χρόνια, θα σταματήσει κάθε θυσία και προσφορά που θα γίνεται στο Ναό από τον λαό  Ισραήλ. Ο ίδιος θα εγκατασταθεί μέσα στο Ναό και πάνω στο πτερύγιο του ιερού θα παρουσιαστεί το "βδέλυγμα της ερήμωσης" και μέχρι τη συντέλεια του καιρού θα δοθεί διορία στην ερήμωση (Δανιήλ Θ/9: 27).

      Το ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα που επικρατεί στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, ο αντίχριστος θα το χειριστεί κατάλληλα και θα φέρει τους εμπλεκόμενους (Ισραήλ, Αραβικά κράτη και άλλους) σε μία ψεύτικη συμφωνία ειρήνης. Το γεγονός αυτό θα κάνει όλη την ανθρωπότητα να τον θαυμάσει και να τον αναγνωρίσει ως τον μεγάλο και μοναδικό ηγέτη του πλανήτη. Μέσα σ' αυτό το κλίμα της "ειρήνης" θα κτιστεί και πάλι ο Ναός στην Ιερουσαλήμ και θα αρχίσουν να γίνονται οι θυσίες και ολόκληρο το τελετουργικό σύστημα της Παλαιάς Διαθήκης θα τεθεί και πάλι σε εφαρμογή. Στην ανοικοδόμηση του Ναού θα συμβάλει πολύ ο αντίχριστος και το μεγαλύτερο μέρος του λαού Ισραήλ θα πιστέψει ότι αυτός ο μεγάλος πολιτικός ο ηγέτης είναι ο άνθρωπος κλειδί για την εθνική τους ασφάλεια. 
     Από τις προφητικές περιγραφές πληροφορούμαστε ότι, καθώς θα περάσουν τα πρώτα 3,5 "ειρηνικά" χρόνια της εβδομηκοστής εβδομάδας και ακριβώς στη μέση αυτής της χρονικής περιόδου, στο μέσον δηλαδή της επταετίας, η θυσία στο Ναό και η προσφορά θα σταματήσουν ξαφνικά με απόφαση του αντίχριστου. Στην επιστολή «β΄ προς Θεσσαλονικείς» (κεφ. Β/2, εδ. 4) αναφέρεται: «Ας μη σας εξαπατήση τις κατ' ουδένα τρόπον διότι δεν θέλει ελθεί η ημέρα εκείνη, εάν δεν έλθη πρώτον η αποστασία και αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος εναντίον εις πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε να καθήση εις τον ναόν του Θεού ως Θεός, αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός». 

     Ξαφνικά ο αντίχριστος θα ζητήσει να τον λατρεύσουν και να τον προσκυνήσουν ως θεό όλα τα έθνη της γης και ιδιαίτερα ο "εκλεκτός λαός" του Θεού, ο λαός Ισραήλ από τον οποίον προήλθε ο Μεσσίας Χριστός. Για το σκοπό αυτό θα στήσει «θεϊκό» θρόνο μέσα στο Ναό καθώς και στο πτερύγιο του Ναού και θα απαιτήσει από όλους τους ανθρώπους να τον λατρεύσουν ως θεό και έτσι όλα τα έθνη θ' αρχίσουν να τον λατρεύουν. Βεβαίως θα υπάρχουν και άνθρωποι που με αντίτιμο της ζωής τους δε θα τον λατρεύουν. Πρόκειται για τους πιστούς της μεγάλης θλίψης και αυτά τα πλήθη θα είναι αναρίθμητα (Αποκάλυψη Ζ/7:  9-17). 

    Το υπόλοιπο πιστό των Εβραίων σύντομα θα αντιληφθούν τις προθέσεις του και θα αρνηθούν να τον προσκυνήσουν, με αποτέλεσμα ο αντίχριστος να στραφεί εναντίον τους με μεγάλη λύσσα. Στο βιβλίο του προφήτη "Ιερεμία" αναφέρεται ως «η μεγάλη ημέρα εκείνη, όμοια της οποία δεν υπήρξε» και «καιρός της στεναχωρίας του Ιακώβ» (Ιερεμίας Λ/30: 7). Αυτό θα συμβεί επειδή ο λαός Ισραήλ θα αρνηθεί να τον προσκυνήσει ως Θεό, εφαρμόζοντας την πρώτη πασών των εντολών του Θεού: "άκουε Ισραήλ, κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος" (Μάρκος ΙΒ/12: 29). Ο Αντίχριστος θα αθετήσει την υπογραφή του και κάθε συμφωνία που θα έχει κάνει και θα εισβάλει στην Ιερουσαλήμ εξαπολύοντας μεγάλο διωγμό εναντίον του Ισραήλ. Τότε θα αρχίσει η μεγάλη παγκόσμια σύρραξη που θα οδηγήσει στη μάχη του Αρμαγεδώνα. Με την εισβολή αυτή ο αντίχριστος θα εγκατασταθεί μέσα στο ιερό του Ναού της Ιερουσαλήμ και θα αποδειχθεί ως το "βδέλυγμα της ερημώσεως". Θα είναι η εποχή που το υπόλοιπο πιστό του λαού Ισραήλ μέσα στη θλίψη και το διωγμό θα αναγνωρίσουν τον αληθινό Μεσσία τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι θα «αποβλέψουν εις εκείνον τον οποίον εξεκέντησαν»  και θα σωθούν (Ιωάννης ΙΘ/19: 37).

      Η εξουσία του αντίχριστου, οι επιτυχίες του καθώς και η επιβολή του πάνω στα έθνη θα είναι από υπερφυσική δύναμη την οποία θα λαμβάνει από το διάβολο. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί: «ο δράκων ου έδωσε τη δύναμή του και το θρόνο του και μεγάλη εξουσία….» (Αποκάλυψη ΙΓ/13: 2-3). Θα είναι η εποχή που θα εκπληρωθούν όλα εκείνα τα γεγονότα που αναφέρονται στο ευαγγέλιο "κατά Ματθαίον" (κεφ. ΚΔ/24). Εκείνη την εποχή ο Θεός θα δώσει δύο έξοχους προφήτες, για να κηρύξουν την αγάπη  Του και να στηρίξουν όσους θα αντιστέκονται στον αντίχριστο και οι οποίοι θα κάνουν μεγάλες κρίσεις πάνω στο βασίλειο του αντίχριστου (Αποκάλυψη, κεφ. ΙΑ/11).
      Ο αντίχριστος και το βασίλειό του στα τέλη των καιρών θα δεχθούν μεγάλες και αλλεπάλληλες κρίσεις του Θεού, που θα δείξουν την αδυναμία του και θα τον ξεσκεπάσουν στα μάτια των λατρευτών του και αυτό θα γιγαντώσει το μίσος του εναντίον όλων εκείνων που θα αρνούνται να τον αποδεχτούν και να τον προσκυνήσουν. Όμως αυτό δε θα κρατήσει πολύ, γιατί οι ημέρες του είναι μετρημένες και το σκοτεινό μέρος της βασιλείας του δε θα ξεπεράσει τις 1260 ημέρες, ή 42 μήνες, ή 3,5 χρόνια. 

      Στο τέλος αυτής της περιόδου θα ακολουθήσει η παρέμβαση του Ιησού Χριστού και σύμφωνα με την περιγραφή της επιστολής "Β' Θεσσαλονικείς" (κεφ. Β/2, εδ. 1-12) ο αντίχριστος θα δεχθεί άμεσο πλήγμα από τον Υιό του Θεού και μαζί με τον ψευδοπροφήτη θα ριχτεί στη λίμνη της φωτιάς, που καίει με θειάφι (Αποκάλυψη (κεφ. ΙΘ/19, εδ. 20). 

     Εδώ τελειώνει η "εβδομηκοστή εβδομάδα" του Δανιήλ στην οποία όμως προαναγγέλλεται και μια ένδοξη συνέχεια. Πρόκειται για την ένδοξη προσωπική Δεύτερη Παρουσία του Ιησού Χριστού στη γη μας, στην οποία πρόκειται να βασιλεύσει και να κυβερνήσει με δικαιοσύνη και ευθύτητα για "χίλια χρόνια" (Αποκάλυψη, κεφ. ΙΘ/19, εδ. 11). Θα είναι η εποχή όπου πλούσιες και μεγάλες ευλογίες θα ξεχυθούν όχι μόνον στο λαό Ισραήλ αλλά και σε όλα τα έθνη. Θα είναι μια εποχή που ο νικητής Ιησούς Χριστός θα κυβερνήσει τον κόσμο με ασφάλεια και με δικαιοσύνη. Μετά από αυτήν την περίοδο των χιλίων ετών θα αναστηθούν οι νεκροί που δεν είχαν πιστέψει στο Θεό (2η ανάσταση) και θα κριθούν από τον Κριτή του κόσμου, τον Κύριο Ιησού Χριστό. 

      Η παραπάνω προφητεία του Δανιήλ που, όπως παρατηρούμε, εκπληρώνεται και στις πιο μικρές της λεπτομέρειές της δείχνει πόσο θεόπνευστος, αιώνιος και αψευδής είναι ο Λόγος του Θεού, τόσο η Παλαιά όσο και η Καινή Διαθήκη. ---

ΚΑΚΟΠΑΘΗΣΟΝ

Επιστολή «προς Τιμόθεον Β'», κεφ. Β/2, εδάφ. 1-7. 

1 Εσύ, λοιπόν, παιδί μου, να ενδυναμώνεσαι διαμέσου τής χάρης που υπάρχει στον Ιησού Χριστό 

2 και όσα άκουσες από μένα διαμέσου πολλών μαρτύρων, αυτά παράδωσέ τα σε πιστούς ανθρώπους, που θα είναι ικανοί και άλλους να διδάξουν. 

3 Εσύ, λοιπόν, κακοπάθησε ως καλός στρατιώτης τού Ιησού Χριστού, 

4 Κανένας στρατευόμενος δεν εμπλέκεται στις βιοτικές υποθέσεις, για να αρέσει σ' αυτόν που τον στρατολόγησε. 

5 Αν, μάλιστα, και αγωνίζεται κάποιος, δεν στεφανώνεται, αν δεν αγωνιστεί νόμιμα. 

6 Ο γεωργός που κοπιάζει πρέπει πρώτος να μετέχει στους καρπούς. 

7 Να εννοείς αυτά που λέω και είθε ο Κύριος να σου δώσει σύνεση σε όλα 

                                                                                                            

       ΣΧΟΛΙΑ : 

     Ποιος ήταν ο Τιμόθεος στον οποίο απευθύνεται η επιστολή και τον οποίο ο Απ. Παύλος αποκαλεί παιδί του; Είχε γεννηθεί στα Λύστρα της Μ. Ασίας από Πατέρα Έλληνα και μητέρα ευσεβή Ιουδαία. Τα Λύστρα είναι γνωστά μέσα από το Λόγο του Θεού. Εκεί είχε φθάσει ο Παύλος και ο Βαρνάβας, όταν τους είχαν εκδιώξει από το Ικόνιο, όπου κήρυτταν το Λόγο του Θεού. Εκεί μάλιστα ο Απόστολος είχε κάνει και ένα θαύμα, που αναφέρεται στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 8-15).

8 Εν δε τοις Λύστροις εκάθητο ανήρ τις αδύνατος τους πόδας, χωλός υπάρχων εκ κοιλίας μητρός αυτού, όστις ποτέ δεν είχε περιπατήσει. 

9 Ούτος  ήκουε τον  Παύλον  λαλούντα  όστις  ατενίσας  εις  αυτόν  και ιδών ότι έχει πίστιν  διά να σωθή,

10 είπε μετά μεγάλης φωνής Σηκώθητι επί τους πόδας σου ορθός. Και επήδα και περιεπάτει. 

11 Οι δε όχλοι, ιδόντες τούτο το οποίον έκαμεν ο Παύλος, ύψωσαν την φωνήν αυτών, λέγοντες Λυκαονιστί Οι θεοί ομοιωθέντες με ανθρώπους κατέβησαν προς ημάς. 

12 Και ωνόμαζον τον μεν Βαρνάβαν Δία, τον δε Παύλον Ερμήν, επειδή αυτός ήτο ο αρχηγός του λόγου. 

13 Και ο ιερεύς του Διός, του όντος έμπροσθεν της πόλεως αυτών, έφερε ταύρους και στέμματα εις τας πύλας μετά του όχλου και ήθελε να προσφέρη θυσίαν. 

14 Ακούσαντες δε οι απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος, διέσχισαν τα ιμάτια αυτών και επήδησαν εις το μέσον του όχλου, κράζοντες 

15 και λέγοντες Άνδρες, τι κάμνετε ταύτα; και ημείς είμεθα άνθρωποι ομοιοπαθείς με σας, κηρύττοντες προς εσάς να επιστρέψητε από τούτων των ματαίων προς τον Θεόν τον ζώντα, όστις έκαμε τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς 

     Στα Λύστρα συνάντησε ο Παύλος τον Τιμόθεο (Β΄ Τιμοθέμου Γ/3: 10-11), ο οποίος είχε καλή μαρτυρία από τους εκεί αδελφούς (Πράξεις ΙΣ/16: 1-3). Υπήρξε στενός συνεργάτης του Αποστόλου Παύλου, αφού επί 15 χρόνια εργάστηκε μαζί του στην υπηρεσία του Ευαγγελίου. 

     Για τη σχέση Παύλου - Τιμόθεου είναι αποκαλυπτικά τα λόγια του Αποστόλου στην Επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Β/2, εδάφ. 19-20). «Ελπίζω επί τον Κύριον Ιησούν να πέμψω προς εσας ταχέως τον Τιμόθεον, δια να ευφραίνωμαι και εγώ μαθών την κατάστάσή σας, διότι δεν έχω ουδένα ισόψυχον, όστις να μεριμνήσει γνησίως περί της καταστάσεώς σας. Επειδή πάντες ζητούσι τα εαυτών, ουχί τα του Ιησού Χριστού». 

    Μετά την πρώτη φυλάκισή του ο Απ. Παύλος άφησε στην Έφεσο τον Τιμόθεο ως επίσκοπο της Εκκλησίας. Τώρα που πλησιάζει η ώρα να φύγει ο Παύλος από τούτη τη ζωή, ο Τιμόθεος πρόκειται να αναλάβει ένα πολύ βαρύ φορτίο στους ώμους του. Εξετάζοντας τον άνθρωπο Τιμόθεο, θα λέγαμε ότι ήταν ένας άνθρωπος ακατάλληλος να αναλάβει τέτοιες ευθύνες. 

      Ήταν σχετικά πολύ νέος. Όταν γνώρισε την αλήθεια, ήταν περίπου 20 ετών και τώρα θα πρέπει να είναι γύρω στα 35 του χρόνια. Στην πρώτη επιστολή του ο Απ. Παύλος του επισημαίνει τα εξής: «Κανένας να μην σε περιφρονήσει που είσαι νέος» (Α΄ Τιμοθέου Δ/4: 12). Στην δεύτερη επιστολή του τον προειδοποιεί: «Να αποφύγεις τις νεανικές επιθυμίες» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 22). 

      Πέραν αυτού ο Τιμόθεος ήταν επιρρεπής σε ασθένειες. Στην πρώτη επιστολή του ο Απόστολος αναφέρεται στις συχνές του ασθένειες, χωρίς να αναφέρει ποιες είναι αυτές. Μάλιστα τον συμβουλεύει να μην πίνει μόνο νερό, αλλά να πίνει και λίγο κρασί για το στομάχι του. (Α΄ Τιμοθέου Ε/5: 23). 

     Ο Τιμόθεος ήταν ένας συνεσταλμένος νέος, ντροπαλός που σήμερα θα τον λέγαμε εσωστρεφή. Στους Κορίνθιους ο Παύλος αναφέρει : «Να μην τον περιφρονήσει κανένας» (Α΄ Κορινθίους ΙΣ/16: 10-11). Ο Παύλος τον προτρέπει: "Να είναι πρόθυμος να κακοπαθήσει, να μην φοβηθεί, να μην ντραπεί, γιατί ο Θεός δεν μας έχει δώσει πνεύμα δειλίας, αλλά πνεύμα δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού"(Β΄ Τιμοθέου Α/1: 7). 

    Αυτός ήταν ο Τιμόθεος, ο οποίος νέος, σωματικά αδύναμος και εσωστρεφής στη διάθεση χρειάσθηκε να αναλάβει μεγάλα καθήκοντα και μεγάλες υποχρεώσεις στο έργο του Χριστού. Άλλη μια φορά ο Θεός αποδεικνύει ότι δεν αποβλέπει στο "φαινόμενο", αλλά στην καρδιά του ανθρώπου. (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Ο Μωυσής δεν μπορούσε να μιλήσει σωστά, ήταν τραυλός, όμως ο Θεός τον εμπιστεύτηκε και του ανέθεσε μια μεγάλη αποστολή, να βγάλει το λαό μέσα από την Αίγυπτο και να τον οδηγήσει στη γη Χαναάν. Επίσης και ο προφήτης Ηλίας δεν ήταν κανένας "γίγαντας", αλλά όπως μας πληροφορεί ο Λόγος του Θεού ήταν ένας άνθρωπος «ομοιπαθής με ημάς» (επιστολή Ιακώβου Ε/5: 17) που όμως ο Θεός του ανέθεσε να κάνει πολύ μεγάλα πράγματα. 

      Η κατάσταση για την υπόθεση του Ευαγγελίου φαινόταν τραγική. Όταν ο Παύλος έφευγε από τη ζωή, ο τρομερός αυτοκράτορας Νέρων (37 - 68 μ.Χ.) ήταν αποφασισμένος να εξαλείψει τους Χριστιανούς. Όμως υπήρχε μεγάλος κίνδυνος και από μέσα από την εκκλησία. Οι αντιρρησίες άρχισαν να αυξάνονται. Πρόσφατα είχε σημειωθεί στην Ασία μια ολόκληρη αποστασία από το κήρυγμα του Παύλου. Στην επιστολή "Β΄ προς Τιμόθεον" (κεφ. Α/1, εδ. 15) αναφέρει. «Το ξέρεις, ότι με αποστράφηκαν όλοι αυτοί που είναι στην Ασία, από τους οποίους είναι ο Φύγελλος και ο Ερμογένης», μόνον ο Ονησιφόρος και η οικογένειά του υπήρξαν λαμπρή εξαίρεση". 

    Η υπόθεση του Ευαγγελίου φαίνεται να έχει φθάσει στα άκρα. Όμως άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι το Έργο είναι του Κυρίου. Ο Κύριος είναι Εκείνος που θα δώσει τη μάχη για το Ευαγγέλιό Του. Εμείς είμαστε απλά όργανα σ’ αυτή την υπόθεση. Παρά τις δυσκολίες το Ευαγγέλιο θριάμβευσε, κηρύχθηκε και κηρύττεται μέχρι σήμερα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Πού είναι σήμερα ο Νέρωνας; Πού είναι η πανίσχυρη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, πού είναι όλοι εκείνοι που εναντιώθηκαν στην υπόθεση του Ευαγγελίου; Δεν υπάρχουν, όμως το ευαγγέλιο υπάρχει και κηρύττεται από τους εργάτες του Θεού, υπάρχει και σώζει ψυχές και σήμερα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. 

       Το μήνυμα που ο Απ. Παύλος θέλει να περάσει στον Τιμόθεο και το μήνυμα που θέλει να περάσει ο Θεός σε κάθε πιστή ψυχή είναι: "Μείνε ακλόνητος". Δώσε τη μάχη, «κήρυξον τον λόγον, επίμενε εγκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον, μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής» («προς Τιμόθεον  Β'» (κεφ. Δ/4, εδ. 2) κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και προβλήματα για την υπόθεση του Ευαγγελίου και ο Θεός θα δώσει την έκβαση και θα ενεργήσει θαυμάσια για τη σωτηρία πολυτίμων ψυχών. Το μήνυμα του Παύλου δεν είναι: "Στηρίξου στις δυνάμεις σου, σφίξε τα δόντια", όχι, το μήνυμα είναι: «Να παίρνεις δύναμη από τη χάρη που δίνει ο Θεός». (Β΄ Τιμοθέου Α/1: 7). Αυτός είναι η πηγή της δυνάμεως. Αυτός είναι ο δυνάμενος «να κάνει υπέρ εκ περισσού πάνω από κείνα τα οποία ζητούμε ή εννοούμε». (Εφεσίους Γ/3: 20). 

      Μέχρι τώρα ο Παύλος έχει προτρέψει τον Τιμόθεο: 

1/ Να κρατήσει την πίστη. 

2/ Να φυλάξει την παρακαταθήκη «προς Τιμόθεον Β'» (Α/1: 13-14), δηλ. να διατηρήσει την αλήθεια. Να αγωνιστεί για την αλήθεια, καθώς ο εχθρός κάνει έναν τιτάνιο αγώνα, όχι να καταργήσει την αλήθεια, αλλά να τροποποιήσει, να αλλάξει την αλήθεια και να την μετατρέψει σε ένα μεγάλο ψέμα.

    Όμως δεν αρκούν όλα αυτά για την υπηρεσία του Ευαγγελίου, θα πρέπει και να μεταδώσει την αλήθεια και σε άλλους ανθρώπους, για να γνωρίσουν και άλλοι άνθρωποι την αλήθεια και να ελευθερωθούν από την άγνοια και από τις παγίδες του εχθρού της ψυχής. Ο Κύριος έχει πει. Όποιος ομολογήσει το όνομά μου στη γη, θα ομολογήσω και Εγώ το όνομά του στον ουρανό. (Ματθαίος Ι/10: 32). Ο Λόγος του Θεού δε δεσμεύεται (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 9). Η αλήθεια δεν κατακρατείται. "Εάν εσείς δε με ομολογήσετε είπε ο Κύριος στους μαθητές του, οι πέτρες θα με ομολογήσουν" (Λουκάς ΙΘ/19: 40). Δεν έχει ανάγκη εμάς ο Κύριος, εμείς έχουμε ανάγκη να μη φανούμε «οκνηροί δούλοι» στην υπόθεση του ευαγγελίου (Ματθαίος ΚΕ/25: 26) Ίσως να είναι η μεγαλύτερη κατηγορία όλων των εποχών, «οκνηρέ δούλε». Πόσο το απεχθάνεται ο Κύριος και πόσο αμείλικτος θα είναι εκείνη την ημέρα σε εκείνον που έλαβε τη μία μνα και τη έθαψε, που γνώρισε την αλήθεια και την κατακράτησε. (προς Ρωμαίους Α/1: 18). 

   «Σύ λοιπόν κακοπάθησε ως καλός στρατιώτης του Χριστού. Κανένας στρατευμένος δεν καταπιάνεται με τις βιοτικές υποθέσεις, για να είναι αρεστός σε κείνον που τον στρατολόγησε». 

   Ο Απ. Παύλος μπαίνοντας από τη μια φυλακή και βγαίνοντας από την άλλη, διαρκώς έβλεπε μπροστά του στρατιώτες και κάνει παραλληλισμούς ανάμεσα σ' ένα στρατιώτη και ένα χριστιανό. Ο στρατιώτης ζει καθημερινά μέσα στον κίνδυνο, μέσα στην κακοπάθεια, δεν έχει ευκολίες, κακουχείται, δοκιμάζεται. Για να φέρει σε πέρας την αποστολή του και να νικήσει τον εχθρό, θα πρέπει να είναι αφοσιωμένος αποκλειστικά στο έργο του. Όταν ο στρατιώτης βρίσκεται σε υπηρεσία, δεν εμπλέκεται και με βιοτικές υποθέσεις. Κατά τον ίδιο τρόπο και οι εργάτες του ευαγγελίου θα πρέπει απερίσπαστοι να εργάζονται μέσα στον αγρό του Κυρίου και να ορθοτομούν το λόγο της Αληθείας. «Εάν κάποιος αγωνίζεται (μετέχει σε αθλητικούς αγώνες), δε στεφανώνεται αν νομίμως δεν αγωνιστεί».

     Δεν αρκεί κάποιος να αγωνιστεί, θα πρέπει να αγωνιστεί νόμιμα. Ο Χριστιανός θα πρέπει να αγωνίζεται και ο Λόγος του Θεού μας υποδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να αγωνιζόμαστε: «αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού». (προς Εβραίους ΙΒ/12: 2). Αυτός είναι το παράδειγμά μας, το πρότυπό μας. Θα πρέπει ο πιστός άνθρωπος να βαδίζει στα χνάρια Εκείνου. Το έργο του, πάνω απ’ όλα θα πρέπει να το διακρίνει η πιστότητα. 

      Στην  επιστολή "Α' Τιμοθέου" (κεφ. Α/1, εδ. 15-20) ο Απόστολος τονίζει ιδιαίτερα το θέμα της πίστης. 

15 Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος, ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον διά να σώση τους αμαρτωλούς, των οποίων πρώτος είμαι εγώ 

16 αλλά διά τούτο ηλεήθην, διά να δείξη ο Ιησούς Χριστός εις εμέ πρώτον την πάσαν μακροθυμίαν, εις παράδειγμα των μελλόντων να πιστεύωσιν εις αυτόν εις ζωήν αιώνιον. 

17 εις δε τον βασιλέα των αιώνων, τον άφθαρτον, τον αόρατον, τον μόνον σοφόν Θεόν, είη τιμή και δόξα εις τους αιώνας των αιώνων αμήν. 

18 Ταύτην την παραγγελίαν παραδίδω εις σε, τέκνον Τιμόθεε, κατά τας προγενομένας προφητείας περί σου, να στρατεύης κατ' αυτάς την καλήν στρατείαν, 

19 έχων πίστιν και αγαθήν συνείδησιν, την οποίαν τινές αποβαλόντες εναυάγησαν εις την πίστιν 

20 εκ των οποίων είναι ο Υμέναιος και Αλέξανδρος, τους οποίους παρέδωκα εις τον Σατανάν, διά να μάθωσι να μη βλασφημώσι. 

     Θα πρέπει να αγωνίζεται με καθαρή συνείδηση, έχοντας καταδικάσει στο σταυρό του Χριστού κάθε τι που είναι έξω από το θέλημά Του. Θα πρέπει να έχει καθαρά χέρια, καθαρή καρδιά, καλή μαρτυρία, να ζει «εν Χριστώ», δηλ. όχι κοντά στο Χριστό, αλλά μέσα στο Χριστό, ώστε να έχει κάθε στιγμή και σε κάθε απόφασή του την πληροφορία του Αγίου Πνεύματος. Επίσης επιβάλλεται να τηρεί τους ηθικούς κανόνες και με τη ζωή του να δείχνει Εκείνον. Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να αγωνιστεί κάποιος χωρίς να στεφανωθεί, γιατί δεν αγωνίστηκε νόμιμα. 

     «Ο γεωργός που κοπιάζει θα πρέπει να είναι ο πρώτος που θα γευθεί τους καρπούς από το κτήμα του». 

      Σήμερα με την αλματώδη βιομηχανική εξέλιξη τα πράγματα έχουν γίνει πιο απλά. Στην εποχή που γράφει ο Παύλος την επιστολή η απασχόληση με την γεωργία ήταν πολύ σκληρή και επίμονη δουλειά. 

      Ο Χριστιανός είναι ένας γεωργός μέσα στον αγρό του Θεού. Σπέρνει το Λόγο του Θεού. Καθώς σε κάθε κτήμα μαζί με τα καλά φυτά θα φυτρώσουν και αγκάθια και τσουκνίδες, ο γεωργός θα πρέπει να εργαστεί για να προστατεύσει το σπόρο του απ' όλα αυτά, γιατί αυτά είναι πιο δυνατοί οργανισμοί και θα πνίξουν τον καλό σπόρο. Το ίδιο συμβαίνει και με το Λόγο του Θεού. Εύκολα και γρήγορα παρουσιάζονται ψευδοδιδάσκαλοι, άνθρωποι που αποβλέπουν στον εαυτόν τους σε ίδιο όφελος και όχι στο Χριστό και προκαλούν μεγάλη αναταραχή και σύγχυση. 

     Είναι πολύ σκληρή η δουλεία του εργάτη μέσα στον αγρό του Θεού. Τα εφόδια θα πρέπει να είναι: 

      Α/. Συνεχής προσευχή μέρα και νύχτα. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει : 

16 Πάντοτε χαίρετε, 

17 αδιαλείπτως προσεύχεσθε, 

18 κατά πάντα ευχαριστείτε διότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς εν Χριστώ Ιησού. 

19 Το Πνεύμα μη σβύνετε, 

20 προφητείας μη εξουθενείτε. 

21 Πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε 

22 από παντός είδους κακού απέχεσθε. 

23 Αυτός δε ο Θεός της ειρήνης είθε να σας αγιάση ολοκλήρως, και να διατηρηθή ολόκληρον το πνεύμά σας και η ψυχή και το σώμα αμέμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (Α' Θεσσαλονικείς Ε/5: 16-23). 

     Β/. Συνεχής αδιάκοπη μελέτη του Λόγου του Θεού. Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Σ/6, εδάφ. 17) αναφέρεται: «και λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας και την μάχαιραν του Πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού». Ο Λόγος του Θεού είναι το μόνο επιθετικό όπλο που έχει ο Χριστιανός, είναι η «μάχαιρα» με την οποία θα σταθούμε και θα αγωνιστούμε μέσα σ’ έναν κόσμο άγνοιας και σκότους και θα νικήσουμε. 

   Η μελέτη (όχι το διάβασμα) του Λόγου του Θεού είναι ένα σπουδαίο κεφάλαιο μέσα στην πνευματική μας ζωή. Η εντολή του Θεού προς το λαό Ισραήλ ήταν: «Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματός σου, αλλ' εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα, διά να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ, διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου, και τότε θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως» (Ιησούς τ. Ναυή, κεφ. Α/1, εδ. 8). Ένας φίλος μου είπε: Πώς διαβάζετε ένα βιβλίο συνέχεια; Εγώ άμα διαβάσω ένα βιβλίο μία ή δύο φορές, μετά δεν μπορώ να το ξανά διαβάσω. Τι αφέλεια, τι άγνοια! Τούτη η συνεχής, συστηματική μελέτη του Λόγου του Θεού αφορά όλους, νέους, γέρους αλλά και παιδιά. Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (κεφ. ΚΒ/22, εδ. 6) αναφέρεται: «Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού και δεν θέλει απομακρυνθή απ' αυτής ουδέ όταν γηράση». 

    Ο Απόστολος Παύλος αγωνιζόταν χωρίς να υπολογίζει το κόστος, δίχως να δίνει σημασία στις πληγές της μάχης. Αγωνιζόταν ημέρα και νύκτα με ζήλο, με πάθος για την υπόθεση του Ευαγγελίου. Αποτέλεσμα; Καρπός πολύς. Έγινε ο διδάσκαλος των Εθνών. Η εκκλησιαστική ιστορία τον κατέταξε «πρώτον μετά τον Έναν». Αμέτρητες ψυχές στον ουρανό την ημέρα εκείνη θα ευχαριστούν τον Κύριο του Παύλου αλλά και τον Παύλο για την πιστότητά του, τη συνέπειά του, για τον αγώνα του.

     Συμπέρασμα. Το Χριστιανό εργάτη θα πρέπει να διακρίνει : 

    Αφοσίωση, για να μπορεί να είναι καλός εργάτης. 

    Να είναι σωστός και νόμιμος αγωνιστής, όπως ο καλός αθλητής, 

    Να αγωνίζεται επίμονα και επίπονα, όπως ο καλός γεωργός. ---