Ευαγγέλιον «κατά Ιωάννην», κεφ. Δ/4, εδάφ. 46 – 54.
ΣΧΟΛΙΑ :
46 Ήλθε λοιπόν ο Ιησούς πάλιν εις την Κανά της Γαλιλαίας, όπου έκαμε το ύδωρ οίνον. Και ήτο τις βασιλικός άνθρωπος, του οποίου ο υιός ησθένει εν Καπερναούμ
47 ούτος ακούσας ότι ο Ιησούς ήλθεν εκ της Ιουδαίας εις την Γαλιλαίαν, υπήγε προς αυτόν και παρεκάλει αυτόν να καταβή και να ιατρεύση τον υιόν αυτού διότι έμελλε να αποθάνη.
48 Είπε λοιπόν ο Ιησούς προς αυτόν Εάν δεν ίδητε σημεία και τέρατα, δεν θέλετε πιστεύσει.
49 Λέγει προς αυτόν ο βασιλικός Κύριε, κατάβα πριν αποθάνη το παιδίον μου.
50 Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς Ύπαγε, ο υιός σου ζη. Και επίστευσεν ο άνθρωπος εις τον λόγον, τον οποίον είπε προς αυτόν ο Ιησούς, και ανεχώρει.
51 Ενώ δε ούτος ήδη κατέβαινεν, απήντησαν αυτόν οι δούλοι αυτού και απήγγειλαν λέγοντες ότι ο υιός σου ζη.
52 Ηρώτησε λοιπόν αυτούς την ώραν, καθ' ην έγεινε καλήτερα. Και είπον προς αυτόν ότι χθες την εβδόμην ώραν αφήκεν αυτόν ο πυρετός.
53 Ενόησε λοιπόν ο πατήρ ότι έγινε τούτο κατ' εκείνην την ώραν, καθ' ην ο Ιησούς είπε προς αυτόν ότι ο υιός σου ζή και επίστευσεν αυτός και όλη η οικία αυτού.
54 Τούτο πάλιν δεύτερον θαύμα έκαμεν ο Ιησούς, αφού ήλθεν εκ της Ιουδαίας εις την Γαλιλαίαν.
ΣΧΟΛΙΑ :
Η επίγεια διακονία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού χαρακτηρίζεται από μία συνεχή, αδιάκοπη κίνηση. Παντού έτρεχε για να διακονήσει, να θεραπεύσει, να προσφέρει, να σταθεί κοντά στην ανάγκη, τον πόνο του ανθρώπου. Βρέθηκε κοντά σε κείνη τη χήρα στην πόλη Ναϊν που πήγαινε, για να θάψει το μονάκριβο παιδί της και της είπε: «μη κλαίς» (Λουκάς Ζ/7: 13). Στάθηκε μπροστά σε χωλούς, σε τυφλούς, σε νεκρούς και έκανε θαυμάσια έργα. Σκοπός του Κυρίου πάνω απ’ όλα ήταν να αποκαλύψει στους ανθρώπους την Αγάπη του Θεού. Είναι η αγάπη που περιμένει τον άνθρωπο να «έλθει εις εαυτόν», να συναισθανθεί την αμαρτωλότητά του, την αμαρτία και την αποστασία του από τον αληθινό Θεό, να μετανοήσει ειλικρινά και να έρθει κοντά στο Θεό, για να γνωρίσει την αιώνια Σωτηρία, που Αυτός δια Ιησού Χριστού προσφέρει σε κάθε άνθρωπο «δωρεάν, κατά χάριν, ουχί εξ’ έργων ίνα μη καυχηθεί τις» (Εφεσίους Β/2: 8).
Τελευταία συναντάμε τον Κύριο να περνάει από τη Σαμάρεια με τελικό προορισμό τη Γαλιλαία. Ήταν εκεί που εντελώς συμπτωματικά συνάντησε μία γυναίκα και της ζήτησε να του δώσει νερό για να πιει. Αυτή η συνάντηση στάθηκε μέσα στη βιβλική ιστορία ακρογωνιαίος λίθος και μέγιστο σημείο αναφοράς. Ήταν η μεγάλη ευκαιρία στον Κύριό μας να διακηρύξει: «Ο Θεός είναι Πνεύμα, και οι προσκυνούντες αυτόν εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι» (Ιωάννης Δ/4: 24). Δεν ευαρεστείται ο Θεός με υλικές προσφορές ή ανθρώπινες δραστηριότητες, αλλά με αυτούς που Tον εκζητούν αληθινά με το πνεύμα τους δια της πίστεως. Γι’ αυτό και Δαβίδ στον ψαλμό της μετάνοιας (ψαλμός ΝΑ/51) τονίζει: «Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει».
Αφήνοντας τη Σαμάρεια ο Κύριος φτάνει στην πόλη Κανά της Γαλιλαίας. Την πόλη αυτή ο Κύριος είχε επισκεφθεί και πριν από ένα χρόνο περίπου, για να παραβρεθεί σε κάποιο γάμο και είχε κάνει το πρώτο Του θαύμα, μετατρέποντας το νερό σε κρασί για το γλέντι των καλεσμένων (Ιωάννης Β/2: 1-11). Τώρα δίνεται μια ακόμα ευκαιρία στους κατοίκους να γνωρίσουν ακόμα καλύτερα τον Κύριο, καθώς ένα ακόμα θαύμα πραγματοποιείται στην περιοχή τους.
Πρόκειται για τη θεραπεία του γιου κάποιου αξιωματικού, ο οποίος ήταν πολύ βαριά άρρωστος στην Καπερναούμ. Ο αξιωματικός αυτός ήταν Ιουδαίος και υπηρετούσε στα ανάκτορα του βασιλιά Ηρώδη Αντύπα του Τετράρχη. (έζησε από 20 π.Χ. έως 39 μ.Χ.). Ήταν αξιωματούχος, ήταν εύπορος και σίγουρα θα είχε επισκεφθεί τους καλύτερους γιατρούς. Όμως τίποτα απ' όλα αυτά δε μπόρεσε να αποσοβήσει την τραγωδία που ήταν σε εξέλιξη στο σπίτι του. Το παιδί του ήταν άρρωστο και η κατάστασή του ήταν συνεχώς επιδεινούμενη. Η αρρώστια είναι μια σκληρή και στυγνή πραγματικότητα που δε λογαριάζει τίτλους, τιμές, αξιώματα, μια πραγματικότητα που "περνάει" με την ίδια ευκολία και στα ανάκτορα και σε μία καλύβα.
Στο πρόσωπο αυτού του παιδιού θα μπορούσε κάποιος να δει σήμερα τα νέα παιδιά. Θα τα χαρακτήριζε κανείς στη συντριπτική τους πλειοψηφία "άρρωστα", ευρισκόμενα μάλιστα και αυτά σε μια ολοένα επιδεινούμενη κατάσταση. Είναι χαμένα, αποπροσανατολισμένα, από τα έντυπα, την τηλεόραση, τα ναρκωτικά, το ψέμα, την αδικία, την υποκρισία, συμβιβασμένα, υποταγμένα, εξαρτημένα. Πρόκειται για μια κατάσταση αδιέξοδη που καθημερινά γίνεται όλα και χειρότερη. Διερωτάται κανείς: Άραγε τι φταίει; Απαιτείται καλύτερη μόρφωση, κοινωνική εκπαίδευση, καλύτερη ψυχαγωγία; Όλοι οι «γιατροί», όλα τα «γιατροσόφια» δεν μπορούν να αναχαιτίσουν το κακό και η κατάσταση γύρω μας συνεχώς επιδεινώνεται. Ο Θεός παρατηρώντας την αδιέξοδη κατάσταση δια του προφήτη του "Ιερεμία" (Β/2: 13) εντοπίζει ακριβώς την αιτία του κακού. «Επειδή, δύο κακά έπραξε ο λαός μου εγκατέλειψαν εμένα, την πηγή των ζωντανών νερών, και έσκαψαν για τον εαυτό τους λάκκους συντετριμμένους, που δεν μπορούν να κρατήσουν νερό».
Κουρασμένος, απελπισμένος είναι τούτος ο πατέρας, όπως και πολλοί άλλοι γονείς που βρίσκονται στη θέση του. Πάνω στο βαρύ πόνο του για το παιδί του θυμήθηκε όλα όσα είχε ακούσει για τον Ιησού Χριστό και καθώς έμαθε ότι ο Κύριος ήρθε από την Ιουδαία στη Γαλιλαία, θεώρησε ότι ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία στη ζωή του να συναντήσει τον Κύριο και να του πει το πρόβλημά του. Για να γνωρίσουμε το Χριστό πρέπει να περάσουμε από ανάλογες καταστάσεις; Ασφαλώς όχι, αλλά θα πρέπει πάντοτε να έχουμε υπόψη μας τα λόγια του Κυρίου: «Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού» (Ρωμαίους Η/8: 28).
Τούτος ο πατέρας κάτω από το βάρος της μεγάλης στεναχώριας του πήρε την απόφαση και ήρθε μπροστά στον Ιησού. Ερχόμενος μπροστά στον Κύριο έκανε μια πολύ σωστή κίνηση, μια κίνηση που θα λέγαμε άγγιξε την καρδιά του Χριστού, ο οποίος τον συμπάθησε και συμμερίστηκε τον πόνο του. Ποια ήταν αυτή η κίνηση; Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: "Ταπεινώθηκε ενώπιόν Του" και τον παρακαλούσε να κατέβει στην Καπερναούμ και να έρθει στον οίκον του, για να γιατρέψει το ετοιμοθάνατο παιδί του. «ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν» (Α΄ Πέτρου Ε/5: 5).
Τούτος ο άνθρωπος είχε πίστη στο Χριστό και γι’ αυτό άλλωστε είχε διατρέξει περίπου τριάντα χιλιόμετρα για να Τον συναντήσει. Όμως είχε μία μικρή πίστη θα λέγαμε περιορισμένη. Νόμιζε ότι μόνον η προσωπική και άμεση επαφή του Χριστού με το αρρωστημένο παιδί του θα μπορούσε να του δώσει την υγεία του και όχι από απόσταση τριάντα χιλιομέτρων. Ας μη μας καταλαμβάνουν τέτοιου είδους σκέψεις και τέτοιου είδους εισηγήσεις του εχθρού της ψυχής. Να θυμόμαστε τις προτροπές του Κυρίου: «μη φοβού, μόνον πίστευε» (Λουκάς Η/8: 50) καθώς και «είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον»; (Γένεση ΙΗ/18: 14).
Σε μια παρόμοια περίπτωση ένας εκατόνταρχος (Ρωμαίος αξιωματικός) είχε δείξει πολύ μεγαλύτερη πίστη στο πρόσωπο και τις δυνάμεις του Ιησού Χριστού. Όχι μόνον δε ζήτησε από τον Κύριο να πάει στο σπίτι του για να θεραπεύσει τον άρρωστο δούλο του, αντίθετα τον σταμάτησε λέγοντάς Του «μην έρθεις Κύριε, γιατί δεν είμαι άξιος να μπεις στο σπίτι μου, μονάχα πες ένα λόγο» (Λουκάς Ζ/7: 1-10). Οι δύο τούτοι άνθρωποι έχουν ένα κοινό στόχο, απευθύνονται στο ίδιο Πρόσωπο, όμως έχουν μεγάλη διαφορά ως προς την πίστη τους, στη δύναμη του Κυρίου Ιησού.
Ο Κύριος, όπου συνάντησε μεγάλη πίστη, δεν άφησε την ευκαιρία να την επαινέσει, να την τονίσει, να την αναδείξει. Όμως και όπου συνάντησε και μικρή πίστη δεν την απέρριψε, τη δέχτηκε. Όπου συνάντησε την ειλικρίνεια της καρδιάς του ανθρώπου, προσπάθησε να φουντώσει τούτη τη μικρή πίστη, να τη μεγαλώσει. Ο προφήτης Ησαΐας μας δίνει όλο το μεγαλείο της αγάπης του Θεού και προς εκείνον που έχει μικρή πίστη: «καλάμι σπασμένο δεν θα το συντρίψει, και λινάρι που καπνίζει δεν θα το σβήσει, θα εκφέρει κρίση με αλήθεια» (Ησαΐας ΜΒ/42: 3).
Στο πρόσωπο του πονεμένου αυτού πατέρα ο Κύριος εξέφρασε την αντίθεσή Του, το παράπονό Του προς όλους εκείνους τους ανθρώπους που, για να πεισθούν για τη δύναμη του Θεού, εκζητούν υλικά, φαινομενικά στοιχεία «σημεία και τέρατα». Ο Κύριος παρατηρώντας τη σκληρότητα την ανθρώπινης καρδιάς είχε τονίσει: «είπε δε σ' αυτόν: Αν δεν ακούν τον Μωυσή και τους προφήτες, ούτε αν κάποιος αναστηθεί από τους νεκρούς θα πειστούν» (Λουκάς ΙΣ/16: 31). Όσο πιο πνευματικός είναι ο άνθρωπος, τόσο λιγότερο χρειάζεται το υλικό θαύμα για να ικανοποιηθεί.
«Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς. Ύπαγε, ο υιός σου ζη». Μα, Κύριε, δε θα έρθεις στο σπίτι μου; Πολλές φορές η πίστη μας μπαίνει σε δοκιμασία, όταν βλέπουμε το Θεό να ενεργεί με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που εμείς του υποδεικνύουμε. Εδώ φαίνεται η έλλειψη της πίστης, που δημιουργεί την ανάγκη να δούμε με τα υλικά μας μάτια και όχι να ατενίσουμε με τα πνευματικά μας μάτια, στηριζόμενοι στο Λόγο και τις υποσχέσεις του Θεού.
Ο άνθρωπος της ιστορίας μας δείχνει εμπιστοσύνη στα λόγια του Κυρίου. Καθώς παίρνει το δρόμο της επιστροφής, κρατάει βαθιά μέσα στην καρδιά του τα λόγια Του. Ακούμπησε πάνω στα λόγια του Κυρίου, όπως ο ναυαγός ακουμπάει πάνω σ’ ένα σωσίβιο, ευρισκόμενος στη μέση της θάλασσας. Το είπε ο Κύριος, είναι λόγια του Κυρίου. «ο Θεός αληθής, πας δε άνθρωπος ψεύστης» (Ρωμαίους Γ/3: 4).
Θα λέγαμε ότι από την ώρα που ξεκινάει η επιστροφή μέχρι να φτάσει τούτος ο χρόνος ανήκει στον εχθρό. Αλλεπάλληλες είναι οι εισηγήσεις του. "Α! σου έδωσε μια υπόσχεση για να σε αποφύγει. Δεν ήθελε να κατεβεί μαζί σου. Πώς θα γίνει να θεραπευτεί ο γιος σου χωρίς να τον αγγίξει, χωρίς να του πει δυο λόγια;" Αρκεί ένας λόγος, για να έρθει η θεραπεία, όταν η κατάσταση της υγείας είναι τόσο σοβαρή; Εδώ χρειάζεται να επαναλάβουμε τα λόγια του Κυρίου. «Ύπαγε οπίσω μου, σατανά» (Λουκάς Δ/4: 8). Να γιατί στη ζωή του ανθρώπου είναι αναγκαία «η ασπίδα της πίστεως». Ο Λόγος του Θεού στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Σ/6, εδ. 16) αναφέρει: «επί πάσι δε αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως, δια της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα». Πυρωμένα βέλη είναι οι εισηγήσεις του εχθρού κάθε στιγμή μέσα στη ζωή μας, που όμως θα προσκρούσουν πάνω στην ασπίδα της πίστεως και θα διαλυθούν.
Σε λίγο ο δρόμος τελειώνει, ο άνθρωπος της ιστορίας μας φτάνει στο σπίτι του. Η πορεία δια της πίστεως κλείνει. Πολύ σύντομα θα δει όλα εκείνα που του υποσχέθηκε ο Κύριος και που προσπάθησε να αναιρέσει ο εχθρός κατά την πορεία του. Τούτες οι τρεις σειρές μπορούν να χαρακτηρίσουν ολόκληρη την πορεία του Χριστιανού. Καθώς πλησιάζει από μακριά, οι δούλοι που υπήρχαν στο σπίτι του τον αντελήφθησαν και έτρεξαν να του φέρουν τα ευχάριστα νέα. Το παιδί ζει, είναι καλά. Άκουσε τα ίδια λόγια που του είχε πει ο Κύριος πριν από αρκετές ώρες και που τα κράταγε σαν φυλαχτό μέσα στην καρδιά του, καθώς βάδιζε. Είναι η ώρα της δικαίωσης. Είναι η ώρα που τελειώνει το «δια πίστεως» και αρχίζει «δια της όψεως».
Το αποτέλεσμα πάντοτε θα είναι ανάλογο της πίστεώς μας. «τότε ήγγισε τους οφθαλμούς αυτών, λέγων, κατά την πίστιν σας ας γείνη εις εσάς». (Ματθαίος Θ/9: 29).
Την πίστη μας, την εμπιστοσύνη μας σ’ Αυτόν ζητάει ο Θεός να δει μέσα στην καρδιά μας. Τίποτα περισσότερο. Ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει ότι άνθρωποι δια της πίστεως «κατεπολέμησαν βασιλείας, ειργάσθησαν δικαιοσύνην, επέτυχον τας επαγγελίας, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, έγειναν ισχυροί εν πολέμω, έτρεψαν εις φυγήν στρατεύματα αλλοτρίων» (προς Εβραίους ΙΑ/11: 33,34). Επίσης «χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν» (Εβραίους ΙΑ/11: 6).
Ως χριστιανοί, σαν τον πατέρα εκείνου του παιδιού, βαδίζουμε στην έρημο τούτης της ζωής με σκοπό να φτάσουμε μια μέρα στη γη της επαγγελίας που μας έχει υποσχεθεί ο Θεός και κρατάμε μέσα στην καρδιά μας τις ζωντανές υποσχέσεις, που έχουμε λάβει μέσα από τον αιώνιο και αψευδή Λόγο Του. Κρατούμε την υπόσχεση του Θεού ότι «εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα ει δε μη, ήθελον σας ειπεί, υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ» (Ιωάννης ΙΔ/14: 2).
Στηριζόμενοι στο Λόγο του Θεού περιμένουμε τον Κύριο να έρθει από τον ουρανό, για να μας παραλάβει. Επίσης μας διαβεβαιώνει: «είς υπέρ πάντων απέθανεν» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 15). Ο Απόστολος Παύλος είναι επιτιμητικός προς τους Χριστιανούς της Κορίνθου. Δεν μπορείτε να λέτε ότι «εγώ είμαι του Παύλου, εγώ του Απολλώ, εγώ του Κηφά, εγώ του Χριστού». Ο Χριστός πέθανε για σας και γι’ αυτό θα πρέπει όλοι να είστε του Χριστού. «λέγω δε τούτο, διότι έκαστος από σας λέγει. Εγώ μεν είμαι του Παύλου, εγώ δε του Απολλώ, εγώ δε του Κηφά, εγώ δε του Χριστού. Διεμερίσθη ο Χριστός; μήπως ο Παύλος εσταυρώθη διά σας; ή εις το όνομα του Παύλου εβαπτίσθητε;» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 12,13). «ο Χριστός πέθανε εξαιτίας των αμαρτιών μας σύμφωνα με τις γραφές» (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 3). «το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). «αλλ' ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών» (Ρωμαίους Ε/5: 8). «αυτός είναι το μέσο εξιλέωσης των αμαρτιών μας κι όχι μόνο των δικών μας, αλλά και όλου του κόσμου» (Α΄ Ιωάννου Β/2: 2). «όστις παρεδόθη δια τας αμαρτίας ημών και ανέστη δια την δικαίωσιν ημών» (Ρωμαίους Δ/4: 25).
Κρατούμε την υιοθεσία μας από το Θεό. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «δια να εξαγοράση τους υπό νόμον, δια να λάβωμεν την υιοθεσίαν» (Γαλάτες Δ/4: 5), «προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν δια Ιησού Χριστού εις εαυτόν, κατά την ευδοκίαν του θελήματος αυτού» (Εφεσίους Α/1: 5). Ο Απ. Παύλος μας διαβεβαιώνει ότι δια πίστεως είμαστε κληρονόμοι του Θεού: «Εάν δε τέκνα και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, εάν συμπάσχωμεν, διά να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού» (Ρωμαίους Η/8: 17).
Κρατούμε τη διαβεβαίωση ότι το όνομά μας γράφτηκε στο βιβλίο του ουρανού. Κάποτε απεσταλμένοι του Κυρίου επέστρεψαν με χαρά και είπαν στον Κύριο: «Και οι 70 επέστρεψαν με χαρά, λέγοντας Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσονται σε μας στο όνομά σου» (Λουκάς Ι/10: 17). Η απάντηση του Κυρίου ήταν: «Εντούτοις, μη χαίρεστε σ' αυτό, ότι τα πνεύματα υποτάσσονται σε σας αλλά, να χαίρεστε περισσότερο ότι, τα ονόματά σας γράφτηκαν στους ουρανούς» (Λουκάς Ι/10: 20).
Κρατούμε τη διαβεβαίωση ότι: «δύο σπουργίτια δεν πουλιούνται για ένα ασσάριο; Ένα απ' αυτά, όμως, δε θα πέσει επάνω στη γη, χωρίς το θέλημα του Πατέρα σας. Για σας, πάντως, και οι τρίχες τού κεφαλιού σας είναι όλες αριθμημένες» (Ματθαίος Ι/10: 29,30). Επίσης «ιδού, επί των παλαμών μου σε ζωγράφισα τα τείχη σου είναι πάντοτε ενώπιόν μου» (Ησαΐας, κεφ. ΜΘ/49, εδ. 16). Όλες αυτές τις υποσχέσεις έρχεται να καλύψει μία ακόμα υπόσχεση: «ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20).
Όλοι αυτοί είναι ανεκτίμητοι θησαυροί, είναι «ανεκλάλητα λόγια» (Β΄ Κορινθίους ΙΒ/12: 4). Είναι ζωντανές και αληθινές υποσχέσεις που μας έχει δώσει ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μέσα από το Λόγο Του και που τις κρατάμε σφιχτά μέσα στην καρδιά μας παρά τα βέλη του πονηρού τα «πεπυρωμένα» (Εφεσίους Σ/6: 16), που θέλει να μας κάνει να αμφιβάλουμε για τις υποσχέσεις Του.
Ο πατέρας, όταν έμαθε τα ευχάριστα νέα, ρωτούσε τους δούλους να μάθει πότε ακριβώς θεραπεύτηκε το παιδί του. Η απάντηση ήταν ότι την προηγούμενη μέρα στη μία το μεσημέρι τον άφησε ο πυρετός. Ήταν η ώρα που τον διαβεβαίωσε ο Κύριος: «ο υιός σου ζη». Το αποτέλεσμα τούτης της εμπειρίας; «και επίστευσεν αυτός και όλη η οικία αυτού» (εδ. 53).
Ας δούμε τις διαβαθμίσεις της πίστης προς το Θεό. Ο άνθρωπος της ιστορίας άκουσε από άλλους ανθρώπους που είχαν δει τη θαυματουργική δύναμη του Χριστού, κάποια πράγματα για τον Κύριο. Αυτά τα λόγια που είχε ακούσει έβαλαν μέσα του μια μικρή πίστη και τούτη η μικρή πίστη τον έκανε να πάρει την απόφαση να διανύσει 30 χλμ, για να συναντήσει προσωπικά τον Ιησού Χριστό. Όταν γνώρισε το Χριστό, η πίστη του δυνάμωσε και πίστεψε στις υποσχέσεις Του. Όταν είδε το παιδί του να είναι καλά, διαπίστωσε στην πράξη πόσο αληθινά ήταν τα λόγια του Κυρίου, πόσο μεγάλη είναι η δύναμή Του και η πίστη του μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ, έχοντας πλέον προσωπική εμπειρία.
Έτσι ο άνθρωπος ξεκινάει, έχοντας στην αρχή μια μικρή πίστη, η οποία σιγά – σιγά μεγαλώνει μέσα από την επαφή του με το Χριστό, με τη μελέτη του Λόγου του Θεού, της προσευχής, της κοινωνίας με άλλους πιστούς ανθρώπους και κορυφώνεται με την προσωπική του πείρα από τις επεμβάσεις του Θεού μέσα στη ζωή του. Μέχρι να φτάσει να επαναλάβει τα λόγια του Δαβίδ «ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον, και μη λησμονής πάσας τας ευεργεσίας αυτού» (Ψαλμός ΡΓ/103: 2), είναι πολλές οι επεμβάσεις και οι ευεργεσίες του Θεού στον πιστό άνθρωπο.
Ο δρόμο τούτης της ζωής σε λίγο τελειώνει. Στον ουρανό αυτά που τώρα κρατάμε μέσα στην καρδιά μας με την πίστη μας, θα τα δούμε να εκπληρώνονται ένα, προς ένα. «Διότι τώρα βλέπομεν δια κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην» (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 12). Καθώς θα φτάνουμε στον ουρανό θα σηκωθεί ο Κύριος από το θρόνο του για να μας προϋπαντήσει, όπως ακριβώς οι δούλοι προϋπάντησαν τον αυλικό της ιστορίας μας.
Ευτυχισμένη η ψυχή που θα ακούσει γι’ Αυτόν και δε θα τον παραβλέψει, αλλά θα επιδιώξει να τον γνωρίσει προσωπικά. Αυτήν την ψυχή μια μέρα στον ουρανό ο ίδιος ο Κύριος θα την υπηρετήσει. «Διότι τις είναι μεγαλήτερος, ο καθήμενος εις την τράπεζαν ή ο υπηρετών; ουχί ο καθήμενος; αλλ' εγώ είμαι εν μέσω υμών ως ο υπηρετών» (Λουκάς ΚΒ/22: 27). Τάδε λέγει Κύριος. ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου